Η συμμαχία της Αθήνας με την Ουάσιγκτον έχει γίνει και πάλι οργανική. Σε μια ιστορική περίοδο ωστόσο που το να περιμένει κανείς ότι θα υπάρξει κάποια μακρόχρονη “ισορροπία τρόμου” μεταξύ των αντίπαλων μπλοκ σαν εκείνη που ονομάστηκε “ψυχρός πόλεμος” είναι μάλλον απώθηση.
Το είδος των συμμαχιών του ελληνικού ιμπεριαλισμού προδιαγράφει ένα ζόρικο μέλλον. Το κείμενο που ακολουθεί (The u.s. did not defeat fascism in WW2, it discretely internationalized it, Gabriel Rockhill, Counterpunch, 16 Οκτώβρη 2020) κάνει μια σύντομη περιγραφή των σχέσεων του αμερικανικού καθεστώτος μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο με τον φασισμο-ναζισμό που, υποτίθεται, είχε νικηθεί. Αυτές οι σχέσεις δεν είναι άγνωστες - αλλά φαίνεται ότι έχουν ξεχαστεί, όπως και πολλά άλλα. Οπότε είναι χρήσιμη αυτή η (έστω σύντομη) υπενθύμιση. Ειδικά για τους νεώτερους / ες που θεωρούν πως “ηπα” είναι είτε ο Obama, είτε ο Trump, είτε ο Biden...
Αφού ο “μεγάλος σύμμαχος” ήταν τέτοιος όταν κυριαρχούσε σ’ ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, πως θα είναι τώρα που προσπαθεί να διασώσει, όπως όπως, κάτι απ’ αυτήν την κυριαρχία;
Το κείμενο του τεύχους 154-155 δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην ασταμάτητη μηχανή από την Πέμπτη 7 Οκτώβρη ως την Κυριακή 25 Οκτώβρη, παράλληλα με την τελική φάση της δίκης των βοθρολυμάτων. Συγκεντρώσαμε αυτές τις συνέχειες και προσθέσαμε κάποια επιπλέον τεκμήρια... Κρατήσαμε τις ημερομηνίες (για ιστορικούς λόγους).
Η διαλεκτική ανάμεσα στη διαχείριση της υγείας / αρρώστιας και στην διαμόρφωση της κανονικότητας έχει γίνει διαλεκτική της εξουσίας εδώ και πάνω από 2 αιώνες. Απ’ τον ουμανισμό της επαναστατικής αστικής τάξης στις αρχές του 19ου φτάσαμε στο ακριβώς αντίθετο, στην απόπειρα καπιταλιστικής αξιοποίησης κάθε στιγμής της καθημερινής ζωής...
Τέσσερα μεταφρασμένα και ασχολίαστα κείμενα, διαφορετικής προέλευσης, απ’ το υλικό της ασταμάτητης μηχανής. Mια καλή ευκαιρία εμπλουτισμού των απόψεων για την εξέλιξη της covid-19 εκστρατείας. Για όσους / όσες έχουν βέβαια σχηματίσει άποψη και θέλουν να την εμπλουτίσουν.
Συν ένας “πίνακας στοιχείων” – για τους ντόπιους στάβλους των φαρμακοβιομηχανιών...
Οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, τουλάχιστον σαν ορολογία, συνηθίζεται να συνδέονται με τον στρατό, με πολέμους, με πολεμική προπαγάνδα.... Μια εντελώς λαθεμένη ιδέα! Οι ψυχολόγοι - της - μάζας, οι κοινωνιολόγοι και οι συμπεριφερολόγοι ξέρουν ότι οι ίδιες βασικές παραδοχές και τα ίδια μέσα χρησιμοποιούνται για την διαφήμιση - ή, όπου χρειάζεται, για την οργανωμένη δυσφήμιση εκτός πεδίων μάχης· σίγουρα εκτός των πεδίων που σκάνε βόμβες. Παντού όπου επιδιώκεται η “οργάνωση της σωστής συμπεριφοράς” σε μαζική κλίμακα, είτε αυτή αφορά την κατανάλωση εμπορευμάτων είτε αφορά την πειθαρχία σε κρατικές εντολές, το να κερδηθούν “τα μυαλά και οι καρδιές” των υποτελών είναι κοινό ζητούμενο.
Ένα κόμικ, με εκδότη την ευρωπαϊκή ένωση, για την αντιμετώπιση μιας φονικής πανδημίας... Χμμμ... Δεν αξίζει αδιαφορία...
Το infected εκδόθηκε στην αρχές του 2012. Και στο βαθμό που εξέφραζε προσεγγίσεις της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’00, προσφέρεται για κάποιες συγκρίσεις του «τότε» με το «τώρα»...
Θα ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα αν αυτός ο covid-19 είχε σκάσει πριν 10 ή, ακόμα καλύτερα 15 χρόνια, ας πούμε το 2005 ή το 2010; Διαφορετικά διατυπωμένη η ίδια ερώτηση: αν το 2010 είχε ξεσπάσει μια παγκόσμια πανδημία ενός νέου ιού (ας πούμε: γρίπης) τα κράτη θα είχαν πάρει τα ίδια δικτατορικά μέτρα όπως τους τελευταίους μήνες; Αν όχι γιατί;
Η ερώτηση έχει πολιτική σημασία. Η σύγκριση της πανδημίας του Η1Ν1 το 2009 / 2010 και της τρομοεκστρατείας που εξαπολύθηκε τότε, με την τωρινή πανδημία του covid-19 και την αντίστοιχη τρομοεκστρατεία τοποθετεί το “τώρα” μέσα στην ιστορική του προοπτική. Δείχνει με ποιον τρόπο είναι τμήμα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης απομυθοποιώντας το.
Μέσα σε μια 10ετία άλλαξαν πολλά. Πολλά και σημαντικά…
Θυμάται κανείς το 2005 όχι σαν «ένας χρόνος μετά του ολυμπιακούς» αλλά σαν την χρονιά που όλα τα πλάκωνε και τα σκίαζε η απειλή εκατομμυρίων θανάτων στον πλανήτη απ’ τον Η5Ν1· ή, αλλιώς, την «γρίπη των πτηνών»;
Είναι πριν μόλις 15 χρόνια, και οι σημερινοί 30plus κάτι θα έπρεπε να θυμούνται. Ή κάτι θα έπρεπε να τους θυμίζει η τωρινή υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, με ήρωα τον Covid-19… Αλλά η μνήμη δεν είναι καθόλου το δυνατό χαρτί αυτής της κοινωνίας (συμπεριλαμβανόμενων και διάφορων «επαναστατικών κύκλων»). Κι έτσι το σοκ και δέος ξαναπέφτει πάνω στην αμεριμνησία των υπηκόων του καπιταλιστικού κόσμου...
Το κείμενο είναι μια εμπεριστατωμένη εργατική πολιτική ανάλυση της τότε εκστρατείας, που εκδόθηκε τότε, πολύ πριν αποδειχθεί (και ξεχαστεί) η φάρσα της «γρίπης των πτηνών». Όχι μόνο κρατάει σήμερα όλη την αξία που είχε τότε. Αλλά επιβεβαιώνει ότι μόνον η ανταγωνιστική πολιτική κριτική (και όχι, βέβαια, οι «ειδικοί» του συστήματος) μπορεί να ξεκαθαρίσει (και να αντιμετωπίσει) την συστημική τρομοκρατία...
Η Khalida Jarrar είναι Παλαιστίνια. Φεμινίστρια, δικηγόρος, εκπαιδευτικός, μέλος του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP) και εκλεγμένη βουλευτής σ’ αυτό το «πράγμα» που ονομάζεται «βουλή» (άβουλη πρακτικά...) στην κατεχόμενη απ’ τον ισραηλινό στρατό δυτική Όχθη.
… Πριν την τελευταία σύλληψή της έγραψε τον πρόλογο του βιβλίου του Ramzy Baroud Αυτές οι αλυσίδες θα σπάσουν: Παλαιστινιακές ιστορίες αγώνα και ανυπακοής στις ισραηλινές φυλακές (These Chains Will Be Broken: Palestinian Stories of Struggle and Defiance hn Israeli Prisons) που εκδόθηκε στις 20 Δεκέμβρη του 2019.
Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα απ’ αυτόν τον πρόλογο...
Η περίπτωση της «απαλλοτρίωσης» της γνωστής εφημερίδας Guardian απ’ το αγγλικό στρατο-αστυνομικό σύμπλεγμα είναι χαρακτηριστική του γεγονότος ότι το σύγχρονο κράτος δεν είναι αδίστακτο μόνο ως προς τις προθέσεις του αλλά και ως προς τις μεθόδους του: το να επιβάλλεις (;;) σε δημοσιογράφους ενός τόσο γνωστού εκδοτικού οργανισμού το να καταστρέψουν με τα ίδια τους τα χέρια τους υπολογιστές τους και, στη συνέχεια, να τους «ανταμοίβεις» για την συνεργασία τους διοχετεύοντάς τους συκοφαντίες για έναν υποψήφιο πρωθυπουργό, είναι κάτι στ’ αλήθεια «προχωρημένο»! Δείχνει ότι ακόμα και τα παραμύθια περί «δημοκρατίας» έχουν τελειώσει προ πολλού, και μάλιστα εκεί που πρωτοεφευρέθηκαν...
