…Αν ο “κορσές” της “σεξουαλικής οικονομίας” στον πρώτο κόσμο ήταν η πατριαρχία και ο οικογενειακός συντηρητισμός, τα φεμινιστικά κινήματα, η μόδα και οι νεανικές υποκουλτούρες ανέτρεψαν τα δεδομένα απ’ την δεκαετία του ‘60 και μετά. Οι επιθυμητικές επενδύσεις έσπασαν τους φραγμούς, αναλύθηκαν διεξοδικά και νομιμοποιήθηκαν πανηγυρικά, ειδικά εφόσον άρχισαν να αναδεικνύονται γρήγορα νέα πεδία καπιταλιστικής αξιοποίησης. Η γυναικεία απελευθέρωση και αυτοδιάθεση του σώματος, αλλά και οι αγώνες των ομοφυλόφιλων, ενθρόνισαν τον “βασιλιά σεξ” στην ηδονική και όχι απλά “αναπαραγωγική” εκδοχή του σε τόσο κεντρική θέση στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες, ώστε η οριενταλιστική κατασκευή μιας “Aνατολής” σαν ονειρεμένης απόδρασης και λιμπιντικής επένδυσης έγινε, πια, περιττή…
Η (ρατσιστική) κατασκευή απ’ τους δυτικούς ενός “μοντέλου” για τους μουσουλμάνους και τις μουσουλμάνες, ενός “μοντέλου” τέτοιου ώστε να “αποδεικνύεται” η δυτική πολιτισμική και θεσμική υπεροχή και ανωτερότητα, αυτό δηλαδή που ονομάζεται “οριενταλισμός”, δεν είναι μια απομονωμένη διανοητική, πολιτική, ιδεολογική και ηθική διαδικασία στην ιστορία της χριστιανικής δύσης. Το ίδιο ακριβώς συνέβη απέναντι στους αυτόχθονες όλων των ηπείρων και των εδαφών που κατακτήθηκαν από δυτικούς στρατούς, βασιλιάδες, χριστιανούς παπάδες και εμπόρους ήδη απ’ την “εποχή των ανακαλύψεων”, απ’ τον 15ο ως τον 18ο αιώνα.
…Πολύ πριν την (χριστιανική / προτεσταντική) εφεύρεση του καπιταλισμού και την δημιουργία των εθνικών κρατών (και των εθνικών ιδεολογιών / ρατσισμών) η χριστιανική δύση κατασκεύαζε, με διάφορα μπρος πίσω αλλά με σαφέστατο σκοπό και προσανατολισμό, τον πολιτιστικό ρατσισμό της.
Πολλοί και διάφοροι διαλαλούν ότι «ο φασισμός ηττήθηκε» στην ελλάδα – επειδή τα βοθρολύματα απέτυχαν να μπουν στο κοινοβούλιο στις πρόσφατες εκλογές.
Αν επρόκειτο πράγματι για «νίκη» θα ήταν η πιο εύκολη στην παγκόσμια ιστορία... Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται, μάλλον για επικίνδυνο καιροσκοπισμό. Κι αυτός είναι και εύκολος και βολικός. Καθότι οι έλληνες το έχουν εύκολο να διαλαλούν ότι «νίκησαν τον φασισμό» - την ίδια ώρα που μεγάλο μέρος του τον υπηρετεί και τον γουστάρει...
Πέρα απ’ τα τεχνικά, τεχνολογικά μέσα επιτήρησης και καταστολής πληθυσμών (των παλαιστίνιων) που διαφημίζονται στη διεθνή αγορά θανάτου σαν «δοκιμασμένα στην πράξη», το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ πρωταγωνιστεί και σε κάτι ακόμα. Στην ιδεολογική διαστροφή λέξεων και εννοιών που έχουν υπάρξει και εξακολουθούν να είναι βασικές για την ιστορία, το παρόν και το μέλλον των ανταγωνιστικών κινημάτων. Όπως η λέξη / έννοια αντισημιτισμός.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο το ισραηλινό καθεστώς έχει γίνει ένα παγκόσμιο εργαστήριο για λογαριασμό της μαύρης διεθνούς των αφεντικών. Η συνεισφορά του στην Ιστοριο-κάθαρση είναι ανεκτίμητη για την κρατική / καπιταλιστική κυριαρχία παντού...
Η Samsung είναι γνωστή. Τα προϊόντα / εμπορεύματά της επίσης. Οι εργασιακές συνθήκες στα εργοστάσιά της εκτός νότιας κορέας όχι.
Η νοτιοκορεάτικη εφημερίδα Hankyoreh έκανε μια εκτεταμένη έρευνα γι’ αυτές τις συνθήκες, διάρκειας σχεδόν 2,5 μηνών. Οι ρεπόρτερ της πήγαν στο βιετνάμ, στην ινδία και στην ινδονησία· μίλησαν με 130 εργάτες της Samsung στα εργοστάσια εκεί· μίλησαν επίσης με συνδικαλιστές και ακτιβιστές διάφορων οργανώσεων υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων. Και σκιαγράφησαν τον ζόφο της δουλειάς σε μια επιχείρηση “υψηλής τεχνολογίας” τέτοιου μεγέθους: τα σχετικά άρθρα δημοσιεύτηκαν στις αρχές του καλοκαιριού.
Είναι η Samsung “μια μύγα στο γάλα” του καπιταλισμού παγκόσμια; Προφανέστατα όχι! Στηρίζεται η 3η και η 4η βιομηχανική επανάσταση στην παγκόσμια άγρια, πρωταρχική συσσώρευση; Προφανέστατα ναι!
Υπάρχει εργατική τάξη παγκόσμια, ακόμα και με την “κλασσική” (: βιομηχανική) έννοια των λέξεων; Ααααα... Αυτό δεν πρέπει να το λέμε...
Ένα σύντομο ιστορικό πέρασμα απ’ την αρχή των σταυροφοριών ως τον οριενταλιστικό φεμινισμό, για την κατασκευή της «κατωτερότητας» των μουσουλμάνων, των αράβων (και – φυσικά – των παλαιστινίων).
…H κατοχή της Παλαιστίνης και το ισραηλινό απαρτχάιντ εκεί, δεν είναι μια αντίθεση μόνο ανάμεσα στους παλαιστίνιους απ’ την μια και το ισραηλινό κράτος απ’ την άλλη, όπου (υποτίθεται) διάφορα κράτη παίρνουν θέση απ’ την μια ή την άλλη πλευρά... Εβδομήντα χρόνια κατοχής δεν αφήνουν καμμία ψευδαίσθηση. Ακόμα και τα κράτη “φίλοι” των παλαιστίνιων τις δουλειές τους θέλουν να κάνουν. Και χωρίς να το φωνάζουν μάλλον βολεύονται με την τωρινή κατάσταση, αφού έχουν μια εύκολη και δωρεάν αιτία να επιδεικνύουν την υποτιθέμενη “αντιστασιακή” στάση τους!!!
Μόνο η διεθνής ανταγωνιστική, κινηματική δράση μπορεί να σταθεί στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης! Μόνον αυτή μπορεί να σπάσει το μονοπώλιο των διάφορων κρατικών λόγων για - (την Παλαιστίνη)· μόνον αυτή μπορεί να αναδείξει τον πληβειακό / κοινωνικό χαρακτήρα της παλαιστινιακής αντίστασης (οι αποκατεστημένοι στη δυτική Όχθη συνεργάζονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με την ισραηλινή κατοχή...)· μόνον αυτή μπορεί να αποκαλύψει τον ταξικό χαρακτήρα ενός απαρτχάιντ· κάθε απαρτχάιντ.
Μπορούμε να μιλήσουμε για «νεοκρατισμό» σε σχέση με την επερχόμενη φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης;
Είναι χρήσιμο να δούμε κριτικά την διαδεδομένη άποψη ότι κρατισμός και ιδιωτική επιχειρηματικότητα είναι αντίθετες μεταξύ τους μορφές της καπιταλιστικής οργάνωσης της εκμετάλλευσης της εργασίας και του ελέγχου. Οι ιδιωτικοποιήσεις στη ναζιστική γερμανία είναι ένα διδακτικό (όχι μακρινό) παρελθόν.
Η σύγκρουση ανάμεσα στις ηπα και την ευρωζώνη (κυρίως το Βερολίνο) δεν έχει την προσοχή που της αξίζει – στα μέρη μας. Δύο πρόσφατα άρθρα, του πρώην γερμανού υπ.εξ. Sigmar Gabriel και του Daniel Cros, για τους πυρηνικούς και εμπορικούς εκβιασμούς της Ουάσιγκτον, δίνουν μια ιδέα για την τωρινή κατάσταση.
Οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί δεν πετυχαίνουν πάντα. Υπάρχουν, τροποποιούνται, ψάχνουν εναλλακτικές – αλλά συχνά αποτυγχάνουν.
Τα παραδείγματα είναι πολλά στην ιστορία. Στη δεκαετία του ’90 ο ελληνικός ιμπεριαλισμός απέτυχε δύο φορές (μία με την διάλυση και την μοιρασιά του κράτους της μακεδονίας, κι άλλη μία με την διάλυση του τουρκικού κράτους). Πέτυχε για ένα σύντομο διάστημα με οικονομικά μέσα· μέχρι που η κρίση α λα ελληνικά περιόρισε σημαντικά και εκείνη την επιτυχία.
Τα τελευταία χρόνια, συμβάλοντας στην δημιουργία ενός υπο-άξονα με την Λευκωσία και το Τελ Αβίβ, μεθόδευσε την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, υπό την αιγίδα και την υποστήριξη της Ουάσιγκτον.
Αποτυγχάνει πάλι – τουλάχιστον ως προς στο «θαλάσσιο μέρος» των φαντασιώσεών του...
Ξέρουμε τον απο δεκαετίες μικροαστικό ρατσισμό των πρωτοκοσμικών• όπως ξέρουμε και τις “πολιτικές” υποτίμησης της εργασίας και της ζωής των “ξένων” προλετάριων, που αποδείχθηκαν, απλά, το πρελούδιο της ίδιας υποτίμησης της δουλειάς και της ζωής μεγάλων τμημάτων των ντόπιων εργατικών τάξεων. Όμως τώρα έχουν προστεθεί καινούργια δεδομένα.
Το ένα είναι η όλο και πιο ανοικτή στρατιωτικοποίηση της “ανάσχεσης των ροών”. Το δεύτερο είναι η εγγραφή αυτής της στρατιωτικοποίησης στην εντατικοποίηση της επαναποικοποίησης διάφορων περιοχών του πλανήτη - 4ος παγκόσμιος γαρ... Το τρίτο είναι η γενική υποχώρηση των ανταγωνιστικών πρακτικών μεγάλης κλίμακας που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σαν άμεσα ή έμμεσα αντικαπιταλιστικές / αντικρατικές.
