Ορισμένοι ψάχνουν για οικόπεδα στην Ιερουσαλήμ. Για να κτίσουν τις πρεσβείες τους. Άλλοι, πάλι, ψάχνουν οικόπεδα για να κτίσουν πρεσβείες για τους προηγούμενους αλλά και πολυτελή διαμερίσματα για τους διπλωμάτες και όλους τους παρατρεχάμενους που, αργά ή γρήγορα, θα μετακομίσουν στην «πρωτεύουσα». Και, φυσικά, κυριλέ μαγαζιά και κτίρια διάφορων χρήσεων.
Άλλοι, πάλι, είναι ιδιοκτήτες γης και πουλάνε. Έχει σχέση η δική τους «προσφορά εκτάσεων» με την ζήτηση που έχει αρχίσει να ζεσταίνεται; Ποιος ξέρει;
Ίσως ο θεός των χριστιανών.... Σαν αφεντικό του «ελληνορθόδοξου πατριαρχείου» της Ιερουσαλήμ, κάτι θα πρέπει να έχει υπόψη του για τις άγιες μπίζνες. Που δίνουν παλαιστινιακή γη σε ισραηλινούς επενδυτές...
Λαθρεμπόριο όπλων για εθνικούς σκοπούς; Αν κρίνουμε απ’ το εύρος όσων ανακατεύτηκαν άμεσα και έμμεσα σ’ αυτήν την ιστορία, σίγουρα απ’ τα δύο υπουργεία (υπ.αμ. και υπ.εξ.) και, υποθέτουμε, απ’ την ευπ, τα λεφτά θα πρέπει να ήταν το δεύτερο στη σειρά ζήτημα. Το πρώτο; Ο αληθινός προορισμός του φορτίου ή, έστω, των δύο τρίτων του.
Η ιστορία με τα 300.000 βλήματα ανήκει στην κατηγορία «εξωτερική πολιτική». Και έχει διακομματική υποστηρίξη. Η μισο-λογία; Αυτή είναι αντιπερισπασμός εθνικά χρήσιμος...
Εύκολο να το καταλάβει όποιος θέλει...
Τελικά, στον ελληνικό καπιταλιστικό σχηματισμό, υπήρξαν καταστάσεις όπως «χειραγώγηση της αγοράς», «απάτες», «πρακτικές ριψοκίνδυνες» και άλλα παρόμοια εκ μέρους των ceo των τραπεζών και των λοιπών υψηλόβαθμων στελεχών; Ελληνικά golden boys;
Η «λαϊκή σοφία» λέει πως όχι. Μόλις βγάλει τους «ξένους» απ’ τα σχήματα που χρησιμοποιεί για να εξηγήσει την κατάσταση των τελευταίων 8 χρόνων, απομένει ο ήλιος, η θάλασσα, και η καλοπέραση.
Όμως μερικές έρευνες του τελευταίου χρόνου δείχνουν άλλα. Και επιβεβαιώνουν στοιχεία που είχαν διαρρεύσει σε διεθνή media ήδη απ’ το 2011 και το 2012.
Οι ειδικοί το λένε: βρισκόμαστε στο ξεκίνημα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Αυτό σημαίνει ότι έχει γίνει ήδη η 3η· και δεν την χάσαμε!!!
Ζούμε επαναστάσεις; Χωρίς να το καταλαβαίνουμε; Ακριβώς αυτό: είναι επαναστάσεις του καπιταλισμού, σαν μοντέλου οργάνωσης όχι μόνο ή κυρίως της εργασίας πια· αλλά του συνόλου της ζωής και των κοινωνικών σχέσεων. Και ο όρος “επανάσταση” δεν είναι καταχρηστικός: εμείς μιλάμε για αναδιάρθρωση, αλλά είναι ριζική!
Στο κέντρο αυτών των διαδοχικών επαναστάσεων βρίσκονται, τι άλλο, οι μηχανές. Η μηχανοποίηση… Κι έτσι το “απόσπασμα για τις μηχανές”, του Μαρξ, αποκτάει αναλυτική και πολιτική επικαιρότητα…
Η σφαγή στη Βαρκελώνη είναι η δεύτερη που συμβαίνει σε ισπανικό έδαφος. Τον Μάρτη του 2004 έγινε μια χωρίς (ως τότε) προηγούμενο σφαγή, στον σταθμό της Μαδρίτης. Τότε δεν ήταν της μόδας ο “isis” – δεν υπήρχε καν. Τότε το «όνομα του κακού» ήταν «αλ Κάιντα».
Έξω απ’ την ισπανία κανείς δεν ξέρει (και κανείς δεν ενδιαφέρεται πια) για το πόσο ιστορικό φασιστικό βαθύ κράτος υπάρχει μέσα στην σημερινή «ισπανική δημοκρατία» και τους μηχανισμούς της. Κι όμως: η ισπανική περίπτωση ίσως είναι η χειρότερη στην ευρώπη: όλος ο φρανκισμός (σαν άτομα και σαν μηχανισμοί) «πέρασε ομαλά στην δημοκρατία» μετά τον θάνατο του Φράνκο, το ‘75. Τόσο ομαλά ώστε ούτε στα σχολικά βιβλία δεν μνημονεύεται το έγινε τις 4 δεκαετίες του φρανκισμού! Αν στην ελλάδα έγινε μια περιορισμένη «αποχουντοποίηση» μετά το ’74, στην ισπανία δεν έγινε τίποτα. Τίποτα απολύτως...
Το τι είναι ικανοί να κάνουν μηχανισμοί με τέτοια ιστορία και τέτοια εμπειρία, ειδικά σε μια κοινωνία που, σχεδόν στην πλειοψηφία της, προτίμησε την ιστορική λήθη για 40 χρόνια ανοικτού και καθαρού φασισμού, είναι κάτι που δεν μπορείτε να το φανταστείτε...
Αλλά δεν είναι καν δικά τους χαρακτηριστικά! Η αναδημοσίευση της μπροσούρας «η διεθνής του τρόμου», του 2005, υπηρετεί αυτήν την καίρια υπόδειξή μας: αν δεν καταλάβουμε θα είμαστε «νεκροί με αναστολή» στα χέρια των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών...
Εκατομμύρια δουλεύουν αλλά μόλις που επιβιώνουν. Όχι στην αφρική ή στην ασία. Στην ε.ε. και στις ηπα. Στην καρδιά του πιο αναπτυγμένου ever καπιταλισμού.
Τι συμβαίνει; Είναι απλό: δουλεύουμε για να στηρίξουμε (και) την κερδοφορία των αιχμών της ever «ανάπτυξης». Αλλά οι εργαζόμενοι φτωχοί δεν είναι πιθανοί πελάτες του κρατικού προνοιακού πατερναλισμού. Είναι οι βασικοί σύγχρονοι βασικοί παραγωγοί της υπεραξίας.
Και προσπαθούν να το ξεχάσουν.
…Ενόσω, στην εξέλιξη του 20ου αιώνα η λεγόμενη “χειρωνακτική” εργασία αποειδικεύεται, που σημαίνει ότι διαμελισμένη, καταμερισμένη, αναδιοργανωμένη γύρω απ’ την χρήση μηχανών μοιάζει να χάνει το γνωσιακό / εμπειρικό της υπόβαθρο, η “διανοητική” εργασία, εντονότερα προς τα τέλη του 20ου, υπερειδικεύεται - χάνοντας τον “γενικό ορίζοντα του γνωρίζειν” που εγγυόταν άλλοτε την ανωτερότητά της… Αυτός ο “γενικός ορίζοντας της γνώσης” αναγνωρίζεται πια μόνο σαν συσσώρευση· καπιταλιστική συσσώρευση…
Με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Θα μπορούσε να υπάρξει μια εναλλακτική, μη εθνικιστική (ή, πράγμα που είναι το ίδιο, μη εθνοκρατική) ιδέα περί «ελληνισμού»; Ο καθηγητής γεωπολιτικής στη Σορβόνη Γ.Σ. Πρεβελάκης φαίνεται ότι το πιστεύει.
Η προσπάθειά του μπορεί να εκνευρίσει τους κάθε είδους φασίστες, αλλά απ’ την άλλη μεριά είναι μάλλον ασκήσεις ακροβασίας: δεν υποδεικνύει κανένα υποκείμενο αναφοράς, κανένα κοινωνικό υποκείμενο που να είναι εχθρικό με την παραδοσιακή, εθνικιστική μυθολογία του ελληνικού κράτους...
Ας πούμε ότι ο μοναχικός οργανικός διανοούμενος «έκανε το καθήκον του»...
Τέλειωσε, προς το παρόν, η αγωνία της «μικρής ασθενούς»; Η φαιορόζ κυβέρνηση πανηγυρίζει· όμως αυτή η μόνιμη αισιοδοξία έχει παθολογικά χαρακτηριστικά.
Στην πραγματικότητα η εθνική τακτική της αναβλητικότητας και των καθυστερήσεων έχει φέρει το «ελληνικό πρόβλημα» μέσα στη δίνη ευρύτερων, διεθνών μετασχηματισμών, που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Και παρότι το ξέρουμε ότι πάντα τα «κερατιάτικα» τα πληρώνουν οι απο κάτω, θα ήταν τραγικό λάθος να αγνοούμε αυτούς τους μετασχηματισμούς.
Και τις συνέπειες που είναι πιθανό να έχουν· στους σβέρκους μας.
Καθώς η φαιορόζ διοίκηση έχει εγκλωβιστεί σ’ ένα λάκο που νόμιζε ότι έσκαβε για τους πάνκακους δανειστές, η ερώτηση που δεν γίνεται είναι: μήπως φτάνει η τελική στιγμή;
Όλη η ρητορική του χρέους έχει καταρρεύσει, και όχι επειδή στο Βερολίνο έχουν εκλογές το φθινόπωρο. Ο καταραμένος Σόιμπλε το ξαναείπε, για πολλοστή φορά, προχτές – και είναι λάθος να νομίζει κανείς ότι όλες οι πολιτικές βιτρίνες στην ευρώπη λένε και ξελένε, επειδή έτσι κάνουν στην ελλάδα. Τι είπε; Εμπιστοσύνη: είναι η μαγική λέξη.
Υπάρχει τέτοιο πράγμα στην ελλάδα, ή σε σχέση μ’ αυτήν, είτε εντός είτε εκτός συνόρων; Όχι. Ποτέ δεν υπήρχε. Απλά εδώ και κάτι χρόνια έχει γίνει το νο 1 πολιτικό ζήτημα.
Οπότε, κάποια στιγμή, «κληρώνει»...
Τι είναι οι «επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου»; Δεν χρειάζεται να αναζητήσει κανείς το περιεχόμενό τους κάπου μακριά· συμβαίνουν εδώ. Δίπλα. Εναντίον των προσφύγων.
Το ελληνικό κράτος / παρακράτος έχει αναλάβει μια βρώμικη δουλειά. Και την κάνει με μεγάλη ευχαρίστηση. Για όχι; Έχει λεφτά...
Με διαγώνιο βλέμμα και σκέψη, από πολύ μακριά (όμως ο καπιταλιστικός πλανήτης γη είναι πολύ μικρός...) κάτι ακούγεται για στρατούς που μαζεύονται γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο.
Θα γίνει «παγκόσμιος πόλεμος»; Όχι – επειδή γίνεται εδώ και χρόνια! Ωστόσο καλό θα ήταν να ξέρουμε περισσότερα για την άλλη άκρη του κόσμου. Αν όχι για άλλους λόγους, τουλάχιστον επειδή η άγνοια ταΐζει την ευπιστία...
Να ηττηθεί ο isis; Πολύ; Λίγο; Μήπως καθόλου; Τέτοιου είδους ερωτήματα δεν διατυπώνονται στα μέρη μας, και είναι λογικό: θα ήταν σκανδαλώδης οποιαδήποτε, έστω και υπόνοια, ότι αυτοί οι “φανατικοί τζιχαντιστές” είναι χρήσιμοι... Χρήσιμοι, σίγουρα, σε συμμάχους του ελληνικού κράτους / παρακράτους...
Όμως μπορεί κανείς να βρει τον σχετικό “προβληματισμό”, και μάλιστα όχι με την μορφή ερωτήσεων αλλά σαν θέσεις, εκεί που η χρησιμότητα του isis είναι σοβαρό ζήτημα τακτικής. Ίσως και στρατηγικής. Στις ηπα.
Τι είναι τα «εργασιακά» που βρίσκονται πάνω στον πάγκο της περιβόητης «διαπραγμάτευσης» ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους πολιτικούς δανειστές της, και μάλιστα σαν εμπόδιο για την ολοκλήρωση της «2ης αξιολόγησης»; Μήπως αυτό που ονομάζεται ταξικός ανταγωνισμός έχει αντικατασταθεί από επιτραπέζια παιχνίδια μεταξύ αξιωματούχων και τεχνοκρατών;
Έτσι φαίνεται... Όχι, πάντως, για εμάς. Να θυμίσουμε μερικά βασικά;
Απ’ τις αποθήκες της Amazon μέχρι τα θερμοκήπια της βίας στον ιταλικό νότο (και από... έως...) η σύγχρονη παγκόσμια εργατική τάξη, σ’ όλη της την σύνθεση, ματώνει σωματικά, ψυχικά, συναισθηματικά.
Είμαστε παντού· αλλα παραμένουμε «υπό». Γιατί; Τι μας λείπει; Η συναίσθηση; Το κουράγιο; Τι;
Το 1992, ο Παναγιώτης Κονδύλης ξεσπαθώνει. Με έναν ανθελληνικό λίβελλο διεκτραγωδεί την ελληνική (γεωπολιτική και όχι μόνο) παρακμή. Και κάνει κάθε άλλο παρά αισιόδοξες προβλέψεις.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά πολλές απ’ αυτές αποδεικνύονται ακριβείς. Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την άποψη κάποιου που, απ’ την απέναντι σε σχέση με την δική μας πολιτική θέση, μπορεί να στριφογυρνάει στο μνήμα του, κάνοντας προς τους έλληνες την γνωστή άσεμνη χειρονομία: εγώ σας τάλεγα!
Το «κυπριακό» δεν είναι απ’ τα θέματα που συγκινούν· εκτός αν αναλάβει δράση το βαθύ κράτος για να ανυψώσει το εθνικό φρόνιμα. Ωστόσο η πρόσφατη αποφυγή οποιασδήποτε λύσης εκ μέρους της Αθήνας και της Λευκωσίας επιβεβαιώνει ότι ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός είναι «δάσκαλος» στο να κάνει τα άσπρα μαύρα: μεθοδεύει τις προβοκάτσιές του παριστάνοντας την αθώα περιστερά...
Το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι; Ναι. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι κατά φαντασίαν. Είναι πραγματικό. Και επειδή η εθνική ιδεολογία δεν καταλαβαίνει (πάντα...) από πραγματικότητα, την τελική απάντηση για την κατεύθυνση είναι αρκετά πιθανό να την πάρουν άλλοι. Εκείνοι που καταλαβαίνουν...
Μπορούμε ωστόσο να πούμε ότι την τελική απάντηση την έχει δώσει υπόγεια η ηγεμονική φράξια των αφεντικών, πριν λίγα χρόνια. Πριν έρθει η τωρινή στιγμή της. Οπότε τώρα μπορεί να δοκιμάσει να ξαναπαίξει ένα blame game…
Δεν είναι μια στιμή «μετα-αλήθειας»! Όταν ένας τυπικά «κομμουνιστής» πρόεδρος (της κίνας) υπερασπίζεται την «παγκοσμιοποίηση», δηλαδή τις παγκόσμιες εμπορικές ελευθερίες, και ένας εκατομυριούχος πρόεδρος (των ηπα) υπερασπίζεται τον προστατευτισμό, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός κλιμακώνεται.
Κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό νέο...
Ο Joschka Fischer, πρώην υπουργός εξωτερικών της γερμανίας και πρώην επικεφαλής των «πράσινων» σχολιάζει την αμερικανική εξωτερική πολιτική στην εποχή του Trump: ανησυχεί ότι θα μείνει ένα «κενό» στις παγκόσμιες ισορροπίες (;), το οποίο δεν θα μπορέσει να «γεμίσει» η ευρώπη...
Ανατρέχοντας (επιλεκτικά) στην όχι και τόσο «φιλική» ιστορία των σχέσεων στις δύο πλευρές του Ατλαντικού στον 20ο αιώνα, σχολιάζουμε τα λεγόμενα του Fischer και υποστηρίζουμε ότι ο Trump δεν θα κάνει κάτι ριζικά διαφορετικό ή καινούργιο, αλλά ίσως εντείνει εκείνο που ήταν και παραμένει η σταθερή πολιτική της Ουάσιγκτον έναντι της ευρώπης στον 21ο αιώνα.
