#27 - 06/2023

το μεγάλο άλμα: η ανοσία ως κεφάλαιο, η νοσηρότητα ως επένδυση

Ο όρος «φυσικό κεφάλαιο» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1973 από τον E.F. Schumacher στο βιβλίο του «Το μικρό είναι όμορφο» [1Πλήρης τίτλος: Small is Beatiful: A Study of Economics As if People Mattered. Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1980 από τις εκδόσεις «Γλάρος», με το συνοδευτικό σχόλιο «Το μικρό είναι όμορφο» ανοίγει το δρόμο για έναν κόσμο όπου το Κεφάλαιο θα υπηρετεί τον Άνθρωπο, ανατρέποντας τη σημερινή κατάσταση όπου ο Άνθρωπος παραμένει σκλάβος του Κεφαλαίου.
Τι είπατε;] και αναπτύχθηκε παραπάνω απ' τον Herman Daly [2Αμερικάνος οικονομολόγος και οικολόγος, πανεπιστημιακός που διετέλεσε βασικό στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας από το 1988 ως το 1994…], τον Robert Costanza [3Αμερικανο-αυστραλός οικολόγος οικονομολόγος, πανεπιστημιακός…] και άλλους θεμελιωτές της επιστήμης της Οικολογικής Οικονομίας, ως μέρος μιας ολοκληρωμένης κριτικής στις ελλείψεις των συμβατικών οικονομικών. Το «φυσικό κεφάλαιο» είναι μια έννοια κεντρική στην οικονομική αξιολόγηση των «υπηρεσιών οικοσυστήματος» [4Η τριτογενοποίηση σε όλο το μεγαλείο της…] που περιστρέφεται γύρω από την ιδέα ότι η μη ανθρώπινη ζωή παράγει αγαθά και υπηρεσίες που είναι απαραίτητα για την ζωή. Επομένως, το «φυσικό κεφάλαιο» είναι απαραίτητο για την βιωσιμότητα της οικονομίας.

Σε μια παραδοσιακή οικονομική ανάλυση των συντελεστών παραγωγής, το φυσικό κεφάλαιο συνήθως ταξινομείται ως «γη», διαφορετική έννοια απ' το παραδοσιακό «κεφάλαιο». Η ιστορική διάκριση ανάμεσα σε «γη» και «κεφάλαιο» προσδιόριζε την «γη» ως ένα φυσικό φαινόμενο με σταθερή παραγωγικότητα, ενώ το «κεφάλαιο», όπως ορίστηκε αρχικά, αναφερόταν μόνο στα αγαθά που παράγονται απ' τον άνθρωπο, για παράδειγμα μέσω της γεωργίας. Είναι ωστόσο παραπλανητικό να θεωρείται η «γη» ως εάν η παραγωγική δυνατότητά της να είναι σταθερή, αφού το «φυσικό κεφάλαιο» μπορεί να βελτιωθεί ή να υποβαθμιστεί απ' τις ανθρώπινες ενέργειες σε βάθος χρόνου. Επιπλέον το «φυσικό κεφάλαιο» παράγει οφέλη και αγαθά, όπως ξυλεία ή τρόφιμα, που μπορούν να συλλεχθούν από τον άνθρωπο. Αυτά τα οφέλη είναι όμοια με εκείνα που πραγματοποιούνται απ' τους ιδιοκτήτες του βιομηχανικού κεφαλαίου που παράγουν περισσότερα αγαθά, κι έτσι ένα εργοστάσιο παράγει αυτοκίνητα ακριβώς όπως μια μηλιά παράγει μήλα.

Οι οικολόγοι ενώθηκαν με τους οικονομολόγους για να μετρήσουν και να εκτιμήσουν τις αξίες του πλούτου των οικοσυστημάτων σαν τρόπο να βρεθούν λύσεις για την κρίση βιοποικιλότητας. Μερικοί ερευνητές προσπάθησαν να βρουν μια ποσότητα δολαρίων για τις παγκόσμιες υπηρεσίες των οικοσυστημάτων. Αν είναι οικολογικά άθικτο, το βόρειο δάσος [5«Βόρεια δάση» (boreal forests ή taiga) ονομάζονται τα δάση κωνοφόρων που βρίσκονται πάνω απ’ τον 50ο παράλληλο στην αμερικανική και στην ευρασιατική ήπειρο.] έχει μια εκτιμώμενη αξία 3,7 τρισεκατομυρίων δολαρίων. Το οικοσύστημα των βόρειων δασών είναι ένας απ' τους μεγαλύτερους ατμοσφαιρικούς ρυθμιστές του πλανήτη, και αποθηκεύει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από οποιαδήποτε άλλη βιόμαζά του. Η ετήσια αξία των οικολογικών υπηρεσιών των βόρειων δασών εκτιμάται σε 93,2 δισεκατομμύρια δολάρια, ή 2,5 φορές μεγαλύτερη απ' την ετήσια αξία των εξορύξεων πρώτων υλών.

Η οικονομική αξία των 17 υπηρεσιών από οικοσυστήματα στο σύνολο της βιόσφαιρας (υπολογισμένη το 1997) έχει ένα εκτιμώμενο μέσο μέγεθος 33 τρισεκατομυρίων δολαρίων τον χρόνο. Αυτές οι οικολογικές οικονομικές αξίες δεν συνυπολογίζονται ως τώρα στις μετρήσεις των εθνικών εισοδημάτων, των ΑΕΠ, και δεν έχουν προσδιορισμούς τιμής επειδή υπάρχουν κυρίως έξω απ' τις παγκόσμιες αγορές….

… Η έννοια του «φυσικού κεφαλαίου» έχει χρησιμοποιηθεί … και στο έργο Biosphere 2, και στο οικονομικό μοντέλο «Φυσικού Καπιταλισμού» των Paul Hawken, Amory Lovins και Hunter Lovins... Στο βιβλίο τους Natural Capitalism: Creating the Next Industrial Revolution [6Εκδόθηκε το 1999, και έχει μεταφραστεί σε πάνω από 10 γλώσσες.], αυτοί οι 3 συγγραφείς προεκτείνουν τις έννοιες του κεφάλαιου πέρα απ' το χρήμα και τα εμπορεύματα, στο «φυσικό κεφάλαιο» και στο «ανθρώπινο κεφάλαιο», υποστηρίζοντας ότι η «επόμενη βιομηχανική επανάσταση» εξαρτάται απ' την υιοθέτηση τεσσάρων κεντρικών στρατηγικών: «την διατήρηση των πόρων μέσω πιο αποτελεσματικών διαδικασιών παραγωγής∙ την επαναχρησιμοποίηση υλικών∙ την αλλαγή της αξιακής εκτίμησης απ' την ποσότητα στην ποιότητα∙ και τις επενδύσεις σε φυσικό κεφάλαιο και την αποκατάσταση / διατήρηση των φυσικών πόρων».
…

Μ' αυτόν τον «φιλικό προς την φύση» τρόπο η wikipedia παρουσιάζει τα βασικά ιστορικά στοιχεία της δημιουργίας της έννοιας «φυσικό κεφάλαιο». Ή της πολιτικής ιδέας ότι η φύση σα σύνολο όλων των μη ανθρώπινων μορφών ζωής στον πλανήτη είναι «κεφάλαιο». Η εφεύρεση των «οικονομικών της φύσης» (υπάρχουν κάμποσοι ακόμα παρόμοιοι όροι) μπορεί μεν να αποδίδεται σε επώνυμους της οικολογικής δεξιάς ήδη απ' την δεκαετία του ‘70∙ δεν είναι όμως δύσκολο να εννοηθεί σαν τμήμα της «παν-κεφαλαιοποίησης», της εννόησης δηλαδή των πάντων ως «κεφάλαιο» (και ευθύς αμέσως ως χρήμα) που είναι η βασική έμπνευση του νεο-φιλελευθερισμού. Και σαν τέτοια αυτή η εννόηση υπήρξε η απάντηση στις αντικαπιταλιστικές τάσεις των οικολογικών κινημάτων, αγώνων και δράσεων και πάλι στα ‘70s και στα ‘80s.

Δεν θα συνεχίσουμε με το θέμα του σύγχρονου εκ-καπιταλισμού της φύσης στη γενικότητά του, παρότι οπωσδήποτε είναι σημαντικό. Είναι έκφραση του “γενικού πλαισίου”. Μας ενδιαφέρει εδώ ένα υποσύνολο: η ιδέα του βιολογικού κεφαλαίου. Σε μια πρώτη φάση αυτός ο όρος αφορούσε τα καλλιεργούμενα είδη, φυτά ή ζώα, απ' την άποψη της ιδανικότερης καπιταλιστικής αξιοποίησης. Αλλά δεν θα ήταν δυνατόν μια έννοια με τόσες προοπτικές αξιοποίησης να περιοριστεί στα χωράφια, στους στάβλους και στις φάρμες∙ ειδικά εφόσον η «υγεία» (στο ανθρώπινο είδος) είχε ανακηρυχτεί βασικό συστατικό του «ανθρώπινου κεφάλαιου» απ' τους ιδεολόγους του νεοφιλελευθερισμού.

Νωρίς νωρίς, το 1964, ο Gary Becker (που γρήγορα ανακηρύχτηκε σαν ο επικεφαλής της «τρίτης γενιάς οικονομολόγων του Chicago School») με το βιβλίο του Θεωρίες του ανθρώπινου κεφάλαιου έγινε ο θεμελιωτής (περιθωριακός αρχικά) της ιδέας ότι η «υγεία και η εκπαίδευση είναι επενδύσεις στην απόδοση του εαυτού», και ως τέτοιες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται: σαν το ανάλογο της επένδυσης κάθε εργοστασιάρχη σε νέες μηχανές.
Το 1972 ο Michael Grossman, μαθητής και ομοϊδεάτης του Becker, εξέδωσε το δικό του διδακτορικό με τίτλο On the Concept of Health Capital and the Demand for Health. Στην εισαγωγή εξηγούσε:

Σκοπός αυτής της μελέτης είναι η κατασκευή ενός μοντέλου για την ζήτηση του εμπορεύματος «καλή υγεία». Η κεντρική υπόθεση του μοντέλου είναι ότι η υγεία μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα διαρκές κεφαλαιϊκό απόθεμα που παράγει αποτελέσματα. Γίνεται δεκτό ότι τα άτομα διαθέτουν ένα αρχικό απόθεμα υγείας που χάνει την αξία του με τον καιρό και μπορεί να αυξηθεί μέσω επενδύσεων. Σ' αυτό το πλαίσιο, η «σκιώδης τιμή» της υγείας εξαρτιέται από πολλές άλλες μεταβλητές πέρα απ' την τιμή της ιατρικής φροντίδας….

Το δόγμα η «υγεία είναι ατομικό κεφάλαιο» άρχισε να γίνεται κοινοτοπία απ' τα ‘80s και, κυρίως, με καταιγιστικό ρυθμό απ' τα ‘90s και μετά. Τι είναι όμως η έτσι προσδιορισμένη «υγεία»; Όχι, βέβαια, κάτι αφηρημένο! Ούτε εκείνο που υποκειμενικά νοιώθει ο καθένας! Δεν μπορούν να μετρηθούν αυτά τα αόριστα και ομιχλώδη∙ κι αν δεν μπορούν να μετρηθούν πως θα θεωρηθούν κεφάλαιο; Η ιδέα της «υγείας κεφαλαίου» εξαφάνισε οριστικά την υποκειμενική αντίληψη περί υγείας ή αρρώστιας, αφαίρεσε εντελώς ή πτώχευσε την προσωπικότητα σαν την δυναμική βάση της κοινωνικής ζωής, εγκαθιστώντας (ή και επιβάλλοντας) μια σκληρά μετρήσιμη, μηχανικά «αποδείξιμη» και στατιστικά συγκρίσιμη λίστα εγγραφών / καταγραφών / δεικτών, απ' την στιγμή της γέννησης ως την στιγμή του θανάτου.

Το βιολογικό κεφάλαιο, μετά τις πετυχημένες δοκιμές του ως «ζωϊκό ή φυτικό κεφάλαιο», ήταν υποχρεωτικό να επεκταθεί και να εφαρμοστεί (κατεξοχήν!) στους υποτελείς. Με πολύ περισσότερες απαιτήσεις, άρα με πολύ μεγαλύτερη ιδεολογική, πολιτική και τεχνική συνθετότητα. Σε ένα σχετικό άρθρο του 2019 υποδεικνυόταν η αξία της βιο-κεφαλαιοποίησης του ανθρώπινου είδους γενικά:

Στο σταυροδρόμι μεταξύ των επιστημών, η επιδημιολογία φέρνει μαζί το κοινωνικό και το βιολογικό…. Η ιδέα του βιολογικού κεφαλαίου αντιπροσωπεύει την συσσωρευμένη ιστορία των βιολογικών εμπειριών, μαζί με άλλες μορφές του συσσωρευμένου κεφαλαίου, κυρίως του πολιτιστικού, οικονομικού και οικονομικού. Η ικανότητα πρόσβασης στις τρεις αυτές μορφές ιδιωτικού κεφαλαίου και, κατά συνέπεια, πρόσβασης στην κατάλληλη θέση ζωής εξαρτιέται απ' τις κληρονομημένες δυνατότητες υγείας, τις επιγενετικές επιδράσεις και την συσσώρευση των ενσωματωμένων βιολογικών αλλαγών που κάνουν το άτομο περισσότερο ή λιγότερο πετυχημένο στη ζωή… Δείχνουμε ότι οι κοινωνικά διαστρωματωμένες καταστάσεις πριν την ασθένεια, που έχουν σχέση με την γήρανση, μπορούν να ελεγθούν με την χρήση βιοδεικτών, ώστε να βοηθήσουν υποκείμενους μηχανισμούς να προωθήσουν την υγιή γήρανση.

Αν η υγεία (και η όποια αρρώστια) εξοβελίστηκαν σαν προσωπικές εμπειρίες, σαν κοινωνικά ζητήματα, και σαν ύπαρξη ή μη συμπτωμάτων∙ κι αν η υγεία βαφτίστηκε «κεφάλαιο», αυτό δεν ήταν μια αλλαγή προσδιορισμών δευτερεύουσας σημασίας. Αντίθετα, ήταν μια Αλλαγή Παραδείγματος. Πρώτον επειδή για να χαρακτηριστεί κάτι «κεφάλαιο» πρέπει να μπορεί να μετρηθεί με κάποιο «ουδέτερο» μέτρο που θα αναπαριστά την «αλήθεια» κρύβοντας τις ιδεολογικές του συνιστώσες. Και δεύτερον επειδή η ιδέα της «υγείας κεφάλαιο» ήταν η προτροπή προς την ακραία ιδιωτικοποίηση, την ατομική «ιδιοκτησία» της υγείας (της αρρώστιας, της θεραπείας) παρότι ακόμα και στη δεκαετία του '70 ήταν κοινός τόπος η πεποίθηση πως η υγεία (και η αρρώστια) είναι πολυεπίπεδες καταστάσεις, ταυτόχρονα ατομικές και συλλογικές, και πως η μέριμνα για την φροντίδα υγείας είναι οπωσδήποτε κοινωνικό ζήτημα.

Παρότι, λοιπόν, στις θεωρίες και στα λόγια περί βιολογικού κεφαλαίου θα μπορούσε ευκαιριακά να γίνεται αναφορά σε κάτι πληθυντικό ή γενικό (για παράδειγμα στο «περιβάλλον») η βάση της ιδέας ήταν η ιδιωτικότητα (του «βιολογικού κεφαλαίου») και η αντίληψη των κοινωνικών σχέσεων σα συνάθροιση ατομικών κεφαλαίων, όπως ακριβώς η αγορά είναι η παράλληλη έκθεση συγκεντρωμένων εμπορευμάτων. Αυτό ήταν / είναι η καπιταλιστική βιο-πολιτική υπό τις νεοφιλελεύθερες νόρμες. Τόσο χωνεμένη πια ώστε να δείχνει δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι δεν είναι μόνο τα ιδιωτικά σώματα που πάσχουν ή υγιαίνουν αλλά και οι κοινωνικές σχέσεις τους∙ συχνά κυρίως αυτές.

ανοσοκεφάλαιο

Η ιδέα πως η ανοσία είναι «κεφάλαιο», κατά κύριο λόγο ατομικό, ιδιωτικό, δεν διατυπώθηκε καθαρά στη διάρκεια της πρόσφατης τρομοεκστρατείας. Ούτε εμφανίστηκε σαν εξειδίκευση της γενικότερης και λίγο πολύ χωνεμένης ιδέας του (ατομικού) «βιολογικού κεφαλαίου». Μορφοποιήθηκε όμως πολύ συγκεκριμένα και αυστηρά με τo vaccination passport ή/και το immunity passport. Τα «διαβατήρια» εμβολιασμού ή/και πρόσφατης νόσησης∙ τα δεύτερα με ημερομηνία λήξης. Έμοιαζε «φυσιολογικό» και πάντως δεν προκάλεσε αντιδράσεις: η ανοσία έγινε ένα κρίσιμο στοιχείο ταυτότητας και, σαν τέτοια, μια πολύτιμη ατομική ιδιοκτησία, τόσο πολύτιμη ώστε να υπερκαθορίζει (και να διαλύει) προϋπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις.

Ξέρουμε ότι η ε.ε. προετοίμαζε ήδη απ' το 2018 αυτού του είδους τα «διαβατήρια εμβολιασμού», και η τρομοεκστρατεία ήταν μια πρώτη, μαζική, γενική δοκιμή. Τόσο για την αποδοχή τους, όσο και για τις τεχνολογικές προδιαγραφές του φακελώματος. Η αιτιολόγηση το 2018 φαινόταν άδολη: «να ξέρουμε (τα κράτη, οι υπεύθυνοι δημόσιας υγείας…) ποιος είναι σε ποια κατάσταση – και να απαγορεύουμε τους εν δυνάμει μολυσματικούς». Το 2018 και το 2019 έμοιαζε εκτός λογικής το να γίνονται πανάκριβες προετοιμασίες για την διαμόρφωση των τεχνικών χαρακτηριστικών ενός πανευρωπαϊκού «διαβατηρίου εμβολιασμού», εφόσον οι μόνοι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί στον έναν ή στον άλλο βαθμό ήταν οι παιδικοί. Ήταν αδιάφορο για ηλικίες 30, 40, 50 ή 70 χρονών αν έκαναν κάποτε … τα παιδικά τους εμβόλια … κατά της διφθερίτιδας και του τετάνου! Και, φυσικά, έδειχνε παρανοϊκό να βάλει κάποιος περιορισμούς στην κίνηση των ενηλίκων επειδή … παρέλειψαν κάποιο ή κάποια παιδικά εμβόλια!

Μετά την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία καταλάβαμε: δεν είναι το θέμα μόνο τα διαρκώς πολλαπλασιαζόμενα παιδικά εμβόλια. Είναι, κυρίως, η δια βίου τεχνητή ανοσοποίηση (ή εκείνο που πουλιέται σαν τέτοιο), με επαναλαμβανόμενους ετήσιους πλατφορμιασμούς∙ η μόνιμη, διαρκής επιτήρηση του γενικού «βιολογικού κεφαλαίου» και ειδικά του «ανοσοκεφαλαίου», με βάση τις προδιαγραφές της γενετικής μηχανικής και το φαρμακομαφιών. Πριν, λοιπόν, διατυπωθεί επίσημα ο όρος «κεφάλαιο ανοσίας», το 2020, το 2021 και το 2022, είχε κρατικοποιηθεί κατ' αρχήν, για λογαριασμό της καπιταλιστικής «επανάστασης στην υγεία».

Αυτό που δεν έγινε λεκτικά με την ανάλογη επισημότητα (η ανακήρυξη της ανοσίας ως κεφάλαιο…) απ' τους τρομοκράτες, το έκανε τον Απρίλη του 2020, αναδρομικά, με κριτικό τρόπο, η Kathryn Olivarius, με την προδημοσίευση (στους καθεστωτικούς new york times) μιας περίληψης του βιβλίου της (του διδακτορικού της) Necropolis: Disease, Power, and Capitalism in the Cotton Kingdom που τότε δεν είχε εκδοθεί ακόμα [7Εκδόθηκε απ’ τις πανεπιστημιακές εκδόσεις του Harvard στις αρχές του 2022.]. Πρόκειται για μια χρήσιμη αναδρομή στον 19ο αιώνα, κι ίσως γι' αυτό οι caradinieroi/pfizeroi ιδιοκτήτες και διευθυντές των new york times δεν θεώρησαν την θέση της Olivarius «ψεκασμένη» ή επικίνδυνη για το κυρίαρχο το 2020 και το 2021 δόγμα ώστε να την κόψουν. Ευτυχώς.

Το άρθρο είχε τίτλο Η Επικίνδυνη Ιστορία των Ανοσοπρονομίων [8Ολόκληρο με paywall στο https://www.nytimes.com/2020/04/12/opinion/coronavirus-immunity-passports.html]. Η Olivarius είναι επίκουρος καθηγήτρια ιστορίας στο Stanford. Μεταφράζουμε στη συνέχεια μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα∙ και θα καταλάβετε την επικαιρότητά τους:

Ο κίτρινος πυρετός, μια αρρώστια εξαιτίας ενός φλαβοϊού που μεταδίδεται από κουνούπια, ήταν αναπόφευκτος στον Βαθύ Νότο του 19ου αιώνα, κι ένα θέμα σχεδόν διαρκούς τρόμου στη Νέα Ορλεάνη, το κέντρο της περιοχής. Στις έξι δεκαετίες που μεσολάβησαν απ' την αγορά της Louisiana απ' τους Γάλλους ως τον Εμφύλιο Πόλεμο, η Νέα Ορλεάνη έζησε 22 πλήρεις επιδημίες, που σκότωσαν συνολικά πάνω από 150.000 ανθρώπους. (Ίσως άλλοι 150.000 πέθαναν σε κοντινές αμερικανικές πόλεις). Ο ιός σκότωσε περίπου τους μισούς απ' όσους μόλυνε, και τους σκότωσε φρικτά, με πολλά θύματα να ξερνούν πηκτό μαύρο αίμα, με την πυκνότητα και το χρώμα του κατακαθιού του καφέ. Οι τυχεροί που επιζούσαν είχαν «εξοικειωθεί», ή είχαν αποκτήσει ανοσία για όλη τη ζωή τους.

Η προπολεμική Νέα Ορλεάνη ήταν μια κοινωνία σκλάβων, στην οποία οι λευκοί κυριαρχούσαν πάνω στους ελεύθερους έγχρωμους και στους σκλάβους μέσω νόμιμα εγκεκριμένης βίας. Ωστόσο μια άλλη αόρατη ιεραρχία συνδυάστηκε με την φυλετική∙ οι λευκοί «εξοικειωμένοι πολίτες» βρίσκονταν στην κορυφή της πυραμίδας, και πιο κάτω ήταν οι λευκοί «μη εξοικειωμένοι ξένοι», κι ακόμα χαμηλότερα όλοι οι άλλοι. Το να επιζήσει κάποιος απ' τον κίτρινο πυρετό ονομάστηκε τοπικά σαν «βάφτιση στην ιδιότητα του πολίτη»: απόδειξη ότι ένας λευκός ήταν ο εκλεκτός του θεού και καθιερωνόταν σα νόμιμος και μόνιμος παράγοντας στο Βασίλειο του Βαμβακιού.

Η ανοσία είχε σημασία. Οι «μη εξοικειωμένοι» λευκοί θεωρούνταν μη απασχολήσιμοι. Ο γερμανός μετανάστης Gustav Dresel θρηνούσε στη δεκαετία του 1830: «Έψαχνα μάταια για μια δουλειά βιβλιοϋπάλληλου» αλλά «το να προσληφθεί ένας νεαρός που δεν είχε εξοικειωθεί θα προκαλούσε κακά κουτσομπολιά». Οι ασφαλιστές ζωής απέρριπταν χωρίς δεύτερη κουβέντα τις σχετικές αιτήσεις μη εξοικειωμένων ή διαφορετικά χρεώναν ένα πολύ υψηλό «ασφάλιστρο κλίματος». Αν κάποιος ήταν λευκός η κατάσταση της ανοσίας του επηρρέαζε το που θα ζούσε, πόσα λεφτά θα έβγαζε, το αν θα μπορούσε να πάρει δάνειο, και ποιον θα επιτρεπόταν να παντρευτεί. Δεν είναι λοιπόν περίεργο υπ' αυτές τις συνθήκες που πολλοί νέοι μετανάστες αναζητούσαν ενεργητικά το να αρρωστήσουν: στριμώχνονταν όλοι μαζί σε στενόχωρα καταλύματα ή έπεφταν σ' ένα κρεβάτι όπου είχαν πεθάνει πρόσφατα γνωστοί τους. Ήταν οι προπολεμικοί πρόγονοι των «πάρτυ ανεμοβλογιάς», μόνο που ο κίτρινος πυρετός ήταν πολύ πιο φονικός.

Αλλά η ανοσία ήταν περισσότερα από μια συνέπεια επιδημιολογικής τύχης. Στο πλαίσιο του Βαθέος Νότου χρησιμοποίηθηκε σαν όπλο. Απ' την αρχή, οι πλούσιοι λευκοί κάτοικοι της Νέας Ορλεάνης εξασφάλισαν ότι παρότι τα κουνούπια αντιμετώπιζαν τους πάντες με τον ίδιο τρόπο, ο κίτρινος πυρετός θα είχε οτιδήποτε άλλο εκτός από αχρωματοψία. Οι θεωρητικοί της δουλίας χρησιμοποίησαν τον κίτρινο πυρετό για να υποστηρίξουν ότι η φυλετική δουλία ήταν φυσική, ακόμα ακόμα και ανθρωπιστική, επειδή επέτρεπε στους λευκούς να κρατούν κοινωνικές αποστάσεις απ' τους άλλους∙ μπορούσαν να ζουν στα σπίτια τους, σε σχετική ασφάλεια, εάν οι μαύροι ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν και να κάνουν το εμπόριο για λογαριασμό των λευκών. Το 1853 η εφημερίδα «Εβδομαδιαίο Δέλτα» ισχυριζόταν, με γελοίο τρόπο, ότι τα τρία τέταρτα όλων των θανάτων απ' τον κίτρινο πυρετό αφορούσαν άτομα που ήταν κατά της δουλείας.

Οι μαύροι, με περιορισμένη πρόσβαση σε φροντίδα υγείας, ήταν φυσικά φοβισμένοι απ' τον κίτρινο πυρετό όπως οποιοσδήποτε άλλος. Αλλά οι σκλάβοι που αποκτούσαν ανοσία ανέβαζαν την χρηματική αξία τους για λογαριασμό των ιδιοκτητών τους πάνω από 50%. Στην πραγματικότητα η ανοσία των μαύρων γινόταν κεφάλαιο των λευκών.

Δεν ήταν ο κίτρινος πυρετός που έκανε τις κοινωνίες στο Νότο κοινωνίες σκλάβων, αλλά διεύρυνε το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Η υψηλή θνησιμότητα, όπως αποδείχθηκε, ήταν οικονομικά κερδοφόρα για τους πιο ισχυρούς πολίτες της Νέας Ορλεάνης αφού ο κίτρινος πυρετός κρατούσε τους μισθωτούς εργάτες σε ανασφάλεια, αδύναμους να διαπραγματευτούν αποτελεσματικά αυξήσεις στου μισθούς τους. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν ότι οι πολιτικοί άρχοντες της πόλης δεν είχαν όρεξη να χαλάσουν χρήμα απ' τα φορολογικά τους έσοδα για απολυμάνσεις, και αντί γι' αυτό υποστήριζαν ότι η καλύτερη λύση στον κίτρινο πυρετό ήταν, παραδόξως, ακόμα περισσότερος κίτρινος πυρετός. Το βάρος της εξοικείωσης έπεφτε στην εργατική τάξη, όχι στις επενδύσεις των πλούσιων και δυνατών σε υποδομές υγείας.

Εικονογράφηση της εξέλιξης του κίτρινου πυρετού - 1819

Η Olivarius μιλάει στο βιβλίο της για ανοσοκαπιταλισμό∙ ίσως το σωστότερο θα ήταν να μιλήσει για ανοσοφεουδαρχία. Η ταξική δομή της Νέας Ορλεάνης, πρώην γαλλικής αποικίας, ήταν «τριών επιπέδων»: στην κορυφή οι λευκοί, στη μέση οι ελεύθεροι μιγάδες (“gens de couleur libres”) και στον πάτο οι μαύροι σκλάβοι. Αυτή η διαστρωμάτωση, πριν τον αμερικανικό εμφύλιο όπου ο βιομηχανικός βορράς επέβαλε στο νότο το τέλος της δουλίας επειδή οι βιοτεχνίες και οι βιομηχανίες δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν τις τεχνικές εγκλεισμού των δουλοκτητών, συνεπώς είχαν ανάγκη να μισθώνουν ελεύθερους εργάτες, μπορεί να θεωρηθεί προ-καπιταλιστική. Η ανοσία επένδυσε αυτήν την «τριφασική» δομή, εγγραφόμενη στην φεουδαρχική βιοπολιτική εξουσία των λευκών ιδιοκτητών των τεράστιων βαμβακοφυτειών και φυτειών ζακχαροκάλαμου του αμερικανικού νότου: οι λευκοί με ανοσία (οι «εξοικειωμένοι») αποκτούσαν ένα ελευθέρας για όλες τις δυνατότητες κοινωνικής ανόδου, ένα «pass» με την τωρινή ορολογία∙ οι μιγάδες ελεύθεροι με ανοσία μπορούσαν να βελτιώσουν κάπως την θέση τους, ως τα όρια των φυλετικών φραγμών∙ οι σκλάβοι με ανοσία γίνονταν περισσότερο «πολύτιμοι» ενισχύοντας απλά την περιουσία των ιδιοκτητών τους.

Η διαστρωμάτωση του ανοσο-κεφαλαίου στη Λουϊζιάνα (παρότι στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα δεν θα χρησιμοποιούσε κανείς αυτόν ακριβώς τον όρο) ήταν επίσης διαχείριση της νοσηρότητας. Οι κύριοι της Νέας Ορλεάνης ονόμαζαν τον κίτρινο πυρετό «αρρώστια των ξένων». Και είχαν την από πρώτη ματιά περίεργη θεωρία ότι οι μαύροι (σκλάβοι) την άντεχαν∙ ή θα έπρεπε να την αντέχουν. Οι όποιοι καινούργιοι ελεύθεροι λευκοί μετανάστες απ' την ευρώπη που δεν είχαν πετύχει ανοσία θεωρούνταν ύποπτοι, άχρηστοι, ακόμα και επικίνδυνοι∙ μόνο αν αποκτούσαν το πρώιμο «ανοσοδιαβατήριο» της μόλυνσης και της επιβίωσης μπορούσαν να γίνουν αποδεκτοί – στην – ελευθερία τους. Αντίθετα, έχοντας σταθερή προμήθεια σκλάβων απ' την αφρική, τα λευκά «εξοικειωμένα» αφεντικά θεωρούσαν ότι οι θάνατοι των σκλάβων ήταν «θεϊκό θέλημα», ένα είδος ξεσκαρταρίσματος των ακατάλληλων για τις φυτείες τους. Στο δικό τους κοσμοείδωλο η νοσηρότητα και η μεγάλη φονικότητα του κίτρινου πυρετού σε βάρος, κυρίως, των σκλάβων, ήταν εκείνο που αργότερα ο Δαρβίνος θα ονόμαζε φυσική επιλογή - σ' ένα “κατώτερο” ανθρώπινο είδος... Για τις δικές τους γραμμές, στα σπίτια τους, που ήταν καλύτερα προστατευμένα απ' τα κουνούπια, ίσχυε περίπου το ίδιο («ξεσκαρτάρισμα») αλλά μάλλον σαν το αναπόφευκτο τίμημα του επιχειρηματικού ανταγωνισμού μεταξύ τους! Θα μπορούσε να θεωρηθεί απίστευτο (για τα σημερινά δεδομένα, όπου η νοσηρότητα όπως θα δούμε στη συνέχεια παράγεται μαζικά σε διαφορετικό πλαίσιο) αλλά η ιδέα στη ρατσιστική Νέα Ορλεάνη του πρώτου μισού του 19ου αιώνα ήταν οτι η νοσηρότητα είναι λειτουργική, απαραίτητη, «παραγωγική». Οτι συμβάλει στη δραστική επίλυση οικονομικών προβλημάτων∙ και οτι η ελίτ είναι μη αμφισβητήσιμη στο βαθμό που περνάει μέσα απ' την αρρώστια και επιζεί. (Εννοείται πάντως ότι δεν υπήρχε κανένας τρόπος πρόληψης του κίτρινου πυρετού, εκτός βέβαια απ' τις κουνουπιέρες σε πόρτες, παράθυρα και σε κρεβάτια∙ κάτι που ήταν αδύνατο για όσους ζούσαν σε τρώγλες, παράγκες και στάβλους…) Οι «εξοικειωμένοι» λευκοί φεουδάρχες του αμερικανικού νότου έγιναν έτσι με την θεϊκή ευλογία οι βασιλιάδες του βαμβακιού και του ζαχαροκάλαμου∙ και η ανοσία τους μετά από μόλυνση το στέμμα τους.

η παραγωγή της νοσηρότητας

Η περίπτωση του κίτρινου πυρετού στη Νέα Ορλεάνη ερευνήθηκε, γι' αυτό και μας έγινε γνωστή μέσα απ' την ανάλυση της Olivarius. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ήταν ή δεν ήταν μοναδική. Τα κοινωνικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά της θα πρέπει να ήταν κοινότοπα σ' όλη την χριστιανική δουλοκτησία, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να την θεωρήσουμε όχι εξαίρεση αλλά μοντέλο. Εν τέλει θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αφορά κάτι πολύ παλιό, και δεν έχει σχέση με ότι ξέρουμε απ' τον 20ο αιώνα και μετά.

Τι ξέρουμε όμως; Το μόνο σίγουρο διαφοροποιητικό στοιχείο της περίπτωσης της Νέας Ορλεάνης είναι πως αφορούσε μια εκτεταμένη μόλυνση που δεν ήταν ανθρωπογενής. Δεν ήταν, δηλαδή, είτε ο ιός είτε η μόλυνση εμπρόθετο ανθρώπινο αποτέλεσμα / έργο. Ξέρουμε απ' την άλλη μεριά, και ξέρουμε πολύ καλά, πως η ανάπτυξη της φαρμακευτικής βιομηχανίας πέρασε (και συνεχίζει να περνάει) μέσα από «πειράματα», πειράματα μόλυνσης, πειράματα θεραπείας.

Ξέρουμε για τα «ιατρικά πειράματα» των ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης στη διάρκεια του 2ου παγκόσμιου πολέμου… Ξέρουμε για τα «ιατρικά πειράματα» που έγιναν σε χιλιάδες αιχμαλώτους απ' τους ιάπωνες φασίστες από το 1935 ως το 1945… Ξέρουμε πως σε αντίθεση με ότι έγινε με τους ναζί γιατρούς (οι μισοί απ' τους συνολικά 15 καταδικάστηκαν σε θάνατο στις δίκες της Νυρεμβέργης) στους εξίσου εγκληματίες ιάπωνες «πειραματιστές» δόθηκε αμνηστία απ' τον κατοχικό αμερικάνο στρατηγό Douglas MacArthur, με αντάλλαγμα να παραχωρήσουν τα συμπεράσματά τους στις ηπα (και κάποιοι να συνεχίσουν τις έρευνές τους υπό άλλο καθεστώς…). Ξέρουμε για τα «ιατρικά πειράματα» στις αμερικανικές φυλακές τις δεκαετίες του 1960 και 1970… Ξέρουμε για τα «ιατρικά πειράματα», χαρακτηρισμένα ως «ιατρική έρευνα» που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται από δυτικούς «επιστήμονες» στην Αφρική, στην Ασία, στη λατινική Αμερική∙ ακόμα, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, στην ουκρανία…

Θα είναι το λιγότερο ανόητος (και πιθανότατα δόλιος) όποιος προσπαθήσει να χαρακτηρίσει όλα αυτά τα πυκνά και εκτεταμένα ως εξαιρέσεις. Ή ως «συμπτώματα» κάποιου ιδεολογικού εξτρεμισμού (ναζί και ιάπωνες φασίστες) που υπήρξε ένα «ατυχές διάλειμμα» στην κατά τα υπόλοιπα ανθρωπιστική και ιδιαίτερα προσεκτική και φιλική με την υγεία καπιταλιστική ανάπτυξη.

Το αντίθετο ακριβώς ισχύει. Στο βαθμό που η κατασκευή φαρμάκων έγινε βιομηχανική, υπαγόμενη στην ατσάλινη καπιταλιστική «λογική» του μέγιστου κέρδους, η οργανωμένη κατασκευή νοσηρότητας (επί δεκαετίες για να ελεγχθεί η αποτελεσματικότητα καινούργιων φαρμάκων) έγινε το κρισιμότερο τμήμα της αλυσίδας παραγωγής∙ των R&D (έρευνα και ανάπτυξη) τμημάτων των επιχειρήσεων. Εκείνο που θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος σαν «αθωωτικό» επιχείρημα υπέρ της οργανωμένης δημιουργίας νοσηρότητας για ερευνητικούς (άρα «καλούς») σκοπούς, είναι ότι συνήθως (με έμφαση στη λέξη «συνήθως») τα πειραματόζωα συμμετέχουν «εθελοντικά» - και πληρώνονται.

Μπορεί όμως στ' αλήθεια να μιλήσει κάποιος για «εθελοντική συμμετοχή» σε πειράματα που είναι επικίνδυνα; Προφανώς άνθρωποι που έχουν μεγάλη ανάγκη από χρήματα βάζουν τους εαυτούς τους πάνω στον πάγκο του χασάπη∙ όμως αυτό δεν είναι «εθελοντικό» παρά μόνο για να τηρούνται τα προσχήματα. Εν τέλει, το να προτείνει κάποιος σε φυλακισμένους ότι θα μειωθεί ή θα διαγραφεί η ποινή τους αν δεχτούν να αρρωστήσουν ή και να πεθάνουν είναι ωμός εκβιασμός. Και φυσικά είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που η οργανωμένη - παραγωγή - νοσηρότητας - για - ερευνητικούς - λόγους έγινε με πλήρη άγνοια των υποκειμένων ότι είναι πειραματόζωα.

Είναι σύμφυτη με την βιομηχανική φάση της «φροντίδας υγείας», ουσιαστικά απ' τις αρχές του 20ου αιώνα αν όχι νωρίτερα, η πρόκληση αρρώστιας ή/και πόνου ώστε να μελετηθεί το Α ή το Β. Ένα ενδιαφέρον ένα κατατοπιστικό άρθρο με ακόμα πιο προκλητική στόχευση σχετικά με την «αξία» της μεθοδευμένης παραγωγής νοσηρότητας που δημοσιεύτηκε τον Γενάρη του 2021 στην «επιθεώρηση για την ηθική ΑΜΑ», κάτω απ' τον τίτλο: Πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν απ' τα πειράματα των ναζί; [9Προσβάσιμο στο https://journalofethics.ama-assn.org/article/how-should-we-regard-information-gathered-nazi-experiments/2021-01] Ο συγγραφέας Arthur L. Caplan γράφει εκεί:

Η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπος με το θέμα της ηθικότητας της χρήσης πληροφοριών που έχουν προκύψει από ειδεχθή πειράματα ήταν όταν δίδασκα ιατρική ηθική στο πανεπιστήμιο της Minnesota στις Δίδυμες Πόλεις, το 1988. Πήρα ένα email απ' τον Robert Pozos, που τότε ήταν φυσιολόγος το πανεπιστήμιο της Minnesota στο Duluth και ιδιαίτερα γνωστός ειδικός στην υποθερμία. Ο Pozos ήθελε τη γνώμη μου για την χρήση πληροφοριών από πειράματα που έγιναν από τους ναζί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Dachau. Οι ναζί επιστήμονες, μου είπε, χρησιμοποίησαν 300 με 400 κρατούμενους σαν ανθρώπινα πειραματόζωα για να βρουν πως επιζούν ή πεθαίνουν οι ανθρώποι σε συνθήκες ακραίου κρύου. Σκότωσαν περίπου 80 φυλακισμένους κάνοντας έρευνες με απάνθρωπη έκθεση σε κρύο. Οι φυλακισμένοι, κυρίως Πολωνοί και Ρώσοι, ρίχνονταν για ώρες σε βαρέλια με εξαιρετικά κρύο νερό ή έμεναν γυμνοί στο χιονιά. Κάποιοι πέθαναν για να βγουν συμπεράσματα πόσο κρύο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος. Άλλοι μισοπέθαναν, και ύστερα έγιναν πειραματόζωα τεχνικών θέρμανσης (π.χ. ζεστά μπάνια ή σωματική θερμότητα με αγκαλιές από γυναίκες φυλακισμένες) για να μελετηθεί η πιθανότητα ανάνηψης.

Ο Pozos μου είπε ότι οι δικές του έρευνες για την έκθεση ανθρώπων σε κρύο, που είχαν χρηματοδοτηθεί απ' τον αμερικανικό στρατό και ιδιωτικές επιχειρήσεις με δραστηριότητες σε κρύα περιβάλλοντα, είχαν γίνει επί χρόνια υπό τον έλεγχο των χρηματοδοτών και την συναίνεση των πειραματοζώων. Η αντιμετώπιση της υποθερμίας όπως ήταν διαθέσιμη στη δεκαετία του 1980 περιλάμβανε την εξωσωματική κυκλοφορία του αίματος ώστε να θερμαίνεται εκτός σώματος, ζεστό υγρό αέρα και ζεστές κουβέρτες. Αλλά οι μελέτες του Pozoz για την υποθερμία δεν είχαν φτάσει ποτέ κοντά σε θερμοκρασίες που θα μπορούσαν να σκοτώσουν ή σχεδόν να σκοτώσουν τα ανθρώπινα πειραματόζωα. Μόνο οι ναζί πήγαν ως εκεί, συγκεντρώνοντας τα αποτελέσματα σε εκθέσεις που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα έντυπα, συμπεριλαμβανομένου του κατηγορητηρίου στις δίκες της Νυρεμβέργης.

Ο Pozos σκεφτόταν ότι οι πληροφορίες που είχαν συγκεντρώσει οι ναζί απ' τα πειράματά τους είχαν αξία και σήκωναν συζήτηση, οπότε συμφωνήσαμε να κάνουμε ένα συνέδριο στο πανεπιστήμιο της Minnesota για να μελετήσουμε το πότε και πως θα χρησιμοποιηθούν οι πληροφορίες για την υποθερμία που συγκεντρώθηκαν στο Dachau, και να ξαναδούμε τον ρόλο της ιατρικής στο Ολοκαύτωμα…

Κατά την διάρκεια του συνεδρίου εξετάσαμε μια ανακάλυψη που έκανα ότι οι πληροφορίες που είχαν συγκεντρωθεί στο Dachau σχετικά με τις αντιδράσεις των ανθρώπινων όντων στην υποθερμία είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί από πολλούς στρατούς πολλών κρατών, συμπεριλαμβανόμενων των ΗΠΑ. Υπήρχαν οι σχετικές αναφορές σε στρατιωτικούς κύκλους αμέσως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, στη διάρκεια της εθνικής εμμονής για την υποτιθέμενη απειλή απ' την Σοβιετική Ένωση και των προετοιμασιών για έναν Ψυχρό Πόλεμο που θα μπορούσε να γίνει θερμός (π.χ. όπως έγινε με τον πόλεμο στην Κορέα). Αν και δεν το ήξερα όταν με προσέγγισε ο Pozos, κατάλαβα αργότερα ότι πληροφορίες που θεωρήθηκαν από κάποιους ότι θα βοηθήσουν σε περίπτωση πολέμου, σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας ή για την αντιμετώπιση τρομοκρατικών απειλών, είχαν ήδη θεωρηθεί ηθικά αποδεκτό να χρησιμοποιηθούν, άσχετα με το πως προέκυψαν. Αυτό ήταν το σκεπτικό που χρησιμοποίησαν οι γερμανοί επιστήμονες και γιατροί στις δίκες της Νυρεμβέργης, αλλά και πολλοί άλλοι…

(Αυτή η συνοπτική παρουσίαση δεν απέχει καθόλου απ' την απάντηση που έδωσε μια αμερικανίδα ειδικός (δυστυχώς μας έχει διαφύγει το όνομά της), στη διάρκεια του μαζικού πλατφορμιασμού το 2021, όταν της ειπώθηκε ότι με τις απειλές και τα πρόστιμα παραβιάζεται η ιατρική ηθική όπως διαμορφώθηκε απ' τις δίκες της Νυρεμβέργης. Ποια ήταν η απάντησή της; Μα και οι ναζί βοήθησαν στην εξέλιξη της επιστήμης…)

Ως εδώ έχουμε την επέκταση της σκοπιμότητας της παραγωγής νοσηρότητας (μέχρι του βαθμού καθαρών βασανιστηρίων) απ' τα ερευνητικά τμήματα επιχειρήσεων στις μιλιταριστικές ανάγκες. Δεν πρόκειται μόνο για ποσοτική επέκταση. Αλλά για ποιοτική. Ακόμα κι αν οι φαρμακευτικές θα μπορούσαν να οχυρωθούν πίσω απ' το επιχείρημα ότι η νοσηρότητα που παράγουν είναι περιορισμένη και αποκλειστικά για «καλούς σκοπούς», οι στρατοί δεν θα μπορούσαν. Το ενδιαφέρον για την ιαπωνική παραγωγή νοσηρότητας (ως το σημείο να αμνηστευτούν οι φασίστες του Τόκιο) και για την γερμανική / ναζιστική ανάλογη δεν ήταν / είναι τίποτα άλλο μερικές σελίδες στον τόμο του βιολογικού πολέμου.

Αλλά οι φαρμακευτικές δεν μπορούν να κρύβονται. Στην εξέλιξη του 20ου αιώνα ανέλαβαν οι ίδιες την παραγωγή νοσηρότητας. Μια ενδιαφέρουσα μελέτη που δημοσιεύτηκε στην British Medical Journal στις 13 Απρίλη του 2002, είναι μεν ξεπερασμένη σε σχέση με τα κατορθώματα της τρομοεκστρατείας των εταιρειών γενετικής μηχανικής σχεδόν 2 δεκαετίες μετά, το 2020, το 2021 και το 2022, αλλά φωτίζει το ακριβώς προηγούμενο (απ' το σημερινό) στάδιο αυτής της διαδικασίας. Κάτω απ' τον τίτλο Πουλώντας αρρώστιες: η φαρμακευτική βιομηχανία και το εμπόριο ασθενειών (Selling sickness: the pharmaceutical industry and disease mongering) [10Προσβάσιμο στο https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1122833/] οι συγγραφείς Ray Moynihan, Iona Heath και David Henry σημειώνουν:

Βγαίνουν πολλά λεφτά όταν λες σε υγιείς ανθρώπους ότι είναι άρρωστοι. Μερικές μορφές ιατρικοποίησης της καθημερινής ζωής θα περιγράφονταν καλύτερα ως εμπόριο ασθενειών: η διεύρυνση των ορίων των ιάσιμων ασθενειών έτσι ώστε να μεγαλώσει η αγορά γι' αυτούς που πουλάνε και εφαρμόζουν θεραπείες. Οι φαρμακευτικές εταιρείες εμπλέκονται με ενεργητικό τρόπο στους ορισμούς των ασθενειών, και προωθούν αυτούς τους ορισμούς τόσο σ' εκείνους που συνταγογραφούν τα ανάλογα φάρμακα όσο και στους καταναλωτές. Η κοινωνική προέλευση των ασθενειών έχει αντικατασταθεί απ' την επιχειρηματική κατασκευή τους.

… Έχουν δημιουργηθεί άτυπες συμμαχίες μεταξύ στελεχών φαρμακευτικών εταιρειών, γιατρών και ομάδων καταναλωτών σε διάφορες κατηγορίες ασθενειών. Αν και επιφανειακά φαίνονται προσανατολισμένες στην ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με προβλήματα υγείας που δεν έχουν διαγνωστεί και δεν υπόκεινται σε θεραπείες, αυτές οι συμμαχίες εμφανίζουν την δική τους άποψη ως γενικευμένη, κρίσιμη, και ιάσιμη... Μια βασική στρατηγική αυτών των συμμαχιών είναι να στοχεύουν τα μήντια και μέσω αυτών, με ιστορίες που έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να προκαλούν φόβο για την Χ κατάσταση, και να τραβούν την προσοχή στην Ψ θεραπεία. Επιχειρήσεις συμβούλων που χρηματοδοτούνται απ' τις φαρμακοβιομηχανίες προμηθεύουν τους «ανεξάρτητους ειδικούς», ομάδες καταναλωτών προμηθεύουν τα «θύματα», και εταιρείες δημόσιων σχέσεων προμηθεύουν τα μήντια με τις «θετικές» εξελίξεις και τις «καινοτομίες» διάφορων θεραπειών.

… Σ' αυτό το άρθρο δεν σκοπεύουμε να κάνουμε μια πλήρη ταξινόμηση ή οριστική περιγραφή του εμπορίου ασθενειών, αλλά μάλλον να υποδείξουμε αυτήν την σοβαρή κατάσταση που δεν έχει εκτιμηθεί σωστά ακόμα. Πήραμε παραδείγματα απ' την αυστραλία που ωστόσο είναι γνωστά διεθνώς, με πέντε περιπτώσεις εμπορίου ασθενειών, που δείχνουν συγκεκριμένες πλευρές αυτής της διαδικασίας: τον χαρακτηρισμό συνηθισμένων περιστατικών της ζωής ως σοβαρών ιατρικών προβλημάτων∙ κοινωνικά προβλήματα που βαφτίζονται ιατρικά∙ ήπια συμπτώματα που προβάλλονται σαν οιωνοί σοβαρών ασθενειών∙ κοινοί κίνδυνοι που θεωρούνται αρρώστιες∙ και εκτιμήσεις επιπολασμού μιας αρρώστιας που διογκώνονται για να δημιουργηθεί η ιδέα ενός σημαντικού προβλήματος…

Έχει σημασία η υπενθύμιση της χρονικής / ιστορικής στιγμής που γράφονται τα πιο πάνω: στις αρχές της δεκαετίας του '00, του 21ου αιώνα. Συνεπώς αναφέρονται σε ήδη συντελεσμένες εξελίξεις απ' την δεκαετία του 1990. Κι ενώ είναι εύκολο στον σημερινό αναγνώστη / στη σημερινή αναγνώστρια να αναγνωρίσει σε μερικές απ' τις πιο πάνω πέντε συγκεκριμένες διαδικασίες σχεδιασμένης παραγωγής νοσηρότητας ορισμένες διαστάσεις της τρομοεκστρατείας μετά το 2020 (άρα μεθοδεύσεις καλά δουλεμένες επί τουλάχιστον 2 δεκαετίες), θα μπορούσε να τεθεί ένα ερώτημα: υπήρξε κάτι στα τέλη του 20ου αιώνα που ευνόησε την σχεδιασμένη παραγωγή νοσηρότητας μέσω προπαγάνδας, όπως αυτή εντοπίζεται στις αρχές του 21ου;

Η απάντηση είναι «ναι»! Υπήρξε! Και λέγεται σύνδρομο επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας – κοινώς aids. Δεν είναι εδώ η θέση να κάνουμε μια εξιστόρηση του aids και του HIV. Τα δεδομένα ωστόσο που αποτέλεσαν, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, «πηγή έμπνευσης» για το πρώτο μεγάλο άλμα στην κατασκευή της νοσηρότητας απ' τις φαρμακοβιομηχανίες και τους συνεργάτες τους με τον τρόπο που περιγράφει η πιο πάνω μελέτη, είναι οπωσδήποτε αυτά:

Πρώτον, ο μεγάλος τρόμος που έσπειρε η σεξουαλική διάδοση αυτού του ιού στις σεξουαλικά ελευθεριακές δυτικές κοινωνίες για τουλάχιστον μια δεκαετία, απ' τα μέσα των ‘80s και μετά. Οι αλλαγές στις συμπεριφορές με όρους «ασφάλειας» είναι βέβαιο ότι τράβηξαν το ενδιαφέρον των μπηχεβιοριστών…

Δεύτερον, το γεγονός ότι η μόλυνση απ' τον HIV ήταν (και θα μπορούσε να παραμείνει ακόμα και εφ' όρου ζωής) ασυμπτωματική. Δεν υπήρχαν συμπτώματα απ' την μόλυνση, ούτε αμέσως ούτε μετά από λίγες μέρες ή έστω μήνες. Σύμφωνα με την επίσημα αποδεκτή άποψη, ο HIV επιτίθεται «αθόρυβα» και αργά στα Τ λεμφοκύτταρα, που είναι βασικό στοιχείο του ανοσοποιητικού συστήματος. Δεν υπάρχει κανένα σύμπτωμα του συνδρόμου αυτού καθ' αυτού, ούτε είναι το ίδιο η άμεση αιτία θανάτου. Αν κάποιος / α εμφανίσει συμπτώματα που θα αποδοθούν στο aids / στην μόλυνση απ' τον HIV, αυτά θα είναι από γνωστές λοιμώξεις ή γνωστούς καρκίνους∙ που κανονικά θα είχαν αντιμετωπιστεί από ένα ικανό ανοσοποιητικό σύστημα.

Τρίτον, το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη δυτική ιστορία της ιατρικής η ικανότητα φυσικής ανοσίας αναγνωρίστηκε σα «στόχος» αυτά καθ' αυτή. Στις μιλιταριστικές αναλογίες τις σχετικές με το σώμα και την υγεία («εισβολές ιών», «άμυνες» κλπ), αυτό ήταν ισοδύναμο με επίθεση κατευθείαν στο «στρατηγείο»!

Τέταρτον, το γεγονός της ανυπαρξίας συμπτωμάτων έβαλε σε τρίτη μοίρα την συναίσθηση των ίδιων των ατόμων, και μετέφερε την αποκλειστική ευθύνη της διάγνωσης (μέσω μέτρησης της ποσότητας των Τ κυττάρων) σε ειδικές εξετάσεις, σε εργαστήρια, μακρυά από οποιαδήποτε άμεση εμπειρία. Ο πρώτος φονικός «αόρατος εχθρός» που θα μπορούσε να εντοπιστεί μόνο απ' τα «ραντάρ των ειδικών» δεν ήταν βέβαια ο Sars-CoV-2 αλλά ο HIV, την δεκαετία του 1980… Όμως τα εργαστήρια, οι εξετάσεις και στο σύνολό της η εργαστηριακή ιατρική (που γρήγορα άρχισε να αντικαθιστά γενικά και καθολικά την κλινική ιατρική, την διάγνωση στη βάση συμπτωμάτων) δεν ήταν ούτε είναι ανεξάρτητη απ' τις φαρμακοβιομηχανίες! Το ακριβώς αντίθετο ισχύει: οι χημικές εταιρείες που φτιάχνουν τα μηχανήματα και τα αναλώσιμα των εργαστηρίων και οπωσδήποτε τις προδιαγραφές, τα κριτήρια, τα «πρότυπα» (υγείας ή νοσηρότητας) είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις φαρμακοβιομηχανίες, που είναι επίσης χημικές βιομηχανίες. Οι (κλινικοί) γιατροί έγιναν σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό εξαρτήματα αυτής της αλυσίδας. Σεμινάρια, συνέδρια, αρθρογραφία (και επιθετικές πωλήσεις συγκεκριμένων «θεραπειών») είναι τα μέσα που κρατούν λαδωμένα αυτά τα γρανάζια.

Έχοντας εξασφαλίσει ότι είναι κοινωνική πεποίθηση πως η προσωπική συναίσθηση είναι όχι μόνο εντελώς αδιάφορη για το αν κάποιος είναι άρρωστος ή όχι αλλά πιθανότατα και επικίνδυνη (εφόσον επιτρέπει τον εφησυχασμό…)∙ έχοντας εξασφαλίσει ότι οι «ειδικοί» δεν είναι τέτοιοι μόνο σε ότι αφορά την θεραπεία ή την διάγνωση-της-αρρώστιας-μέσω-συμπτωμάτων αλλά επιπλέον είναι «ειδικοί της πρόγνωσης και της πρόβλεψης», ήταν ένα μικρό μόνο βήμα για τα αφεντικά των φαρμακοβιομηχανιών να προχωρήσουν στο εμπόριο ασθενειών (μαζί με τις θεραπείες τους…), στο εμπόριο κινδύνων (μαζί με τις προφυλάξεις…). Αρχικά με τον τρόπο που έδειχνε η έρευνα των Moynihan, Heath και Henry: πλαστογραφώντας, υπερβάλλοντας, εκφοβίζοντας ένα κοινό που είχε πια αναθέσει οριστικά την διαχείριση του προσωπικού / οικογενειακού «Κεφάλαιου – Υγεία» σε τρίτους.

Το Selling sickness έχει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα της οργανωμένης παραγωγής νοσηρότητας – και ας το θυμίσουμε: βρισκόμαστε μόλις στις αρχές του 21ου αιώνα, το 2002. Το παράδειγμα αφορά το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου:

Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου είναι μια συνηθισμένη λειτουργική διαταραχή, που ως τώρα εκείνο που χρειαζόταν ήταν μόνο η επιβεβαίωση της καλοήθειάς της. Τώρα γίνεται μια εκστρατεία για να ξανασυσκευαστεί σα σοβαρή αρρώστια, που έχει τίτλο αλλά και φάρμακο, με όλες τις συνέπειες: κόστη αλλά και σοβαρές παρενέργειες.

Ένα εμπιστευτικό εσωτερικό έγγραφο που διέρρευσε από μια εταιρεία ιατρικών δημοσιεύσεων, την In Vivo Communications, περιγράφει ένα τρίχρονο «πρόγραμμα ιατρικής εκπαίδευσης» για να δημιουργηθεί καινούργια άποψη για το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, ότι είναι μια «συγκεκριμένη, κοινή ασθένεια». Αυτό το εκπαιδευτικό πρόγραμμα 2001 – 2003 είναι μέρος της στρατηγικής προώθησης του φαρμάκου Lotronex της εταιρείας GlaxoSmithKline.

H In Vivo είναι μια απ' τις λίγες εταιρείες που ανοικτά ειδικεύονται στην «ιατρική εκπαίδευση» για λογαριασμό φαρμακοβιομηχανιών, και το σχέδιο που διέρρευσε προσφέρει μια σπάνια ευκαιρία να δει κάποιος τον εξαιρετικά μυστικό κόσμο της προώθησης φαρμάκων, με την καινούργια έμφαση που δίνεται στη «διαμόρφωση» της ιατρικής και της κοινής γνώμης για τις πιο πρόσφατες αρρώστιες.

Σύμφωνα με τα ντοκουμέντα, ο κύριος στόχος του προγράμματος εκπαίδευσης είναι αυτός: «Το σ.ε.ε. (σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου) πρέπει να μπει και να καθιερωθεί στα μυαλά των γιατρών σαν μια σημαντική και διακριτή κατάσταση αρρώστιας». Οι ασθενείς επίσης «πρέπει να πεισθούν ότι το σ.ε.ε. είναι μια κοινή και αναγνωρισμένη ιατρικά διαταραχή». Τα υπόλοιπα ζητήματα αφορούν την προώθηση της «καινούργιας κλινικά αποδεδειγμένης θεραπείας» - του Lotronex.

Το πρώτο βήμα αυτής της διαδικασίας είναι να στηθεί μια «Συμβουλευτική Επιτροπή, που θα αποτελείται από έναν διαμορφωτή κοινής γνώμης από κάθε πολιτεία της Αυστραλίας». Ο κύριος ρόλος αυτής της Επιτροπής είναι να παρέχονται συμβουλές στους στόχους της εταιρείας για την τρέχουσα κατάσταση της γαστρεντερολογίας και τις «ευκαιρίες να αναδιαμορφωθεί». Η επιπλέον δουλειά θα πρέπει να περιλαμβάνει «οδηγίες βέλτιστων πρακτικών» στη διάγνωση και στη διαχείριση του σ.ε.ε. και την συμμετοχή σε συνέδρια στο εξωτερικό. Μια άλλη τακτική είναι η παραγωγή ενός ενημερωτικού φυλλαδίου πριν αρχίσει η κυκλοφορία [του Lotronex] για να «διαμορφωθεί η αγορά» και να πεισθεί η «εξειδικευμένη αγορά» ότι η πάθηση είναι μια «σοβαρή και υπαρκτή αρρώστια».

Για τους γενικούς γιατρούς η In Vivo προτείνει μια σειρά διαφημίσεων στα κυριότερα ιατρικά περιοδικά, με συνεντεύξεις μελών της Συμβουλευτικςή Επιτροπής που (θα) χρηματοδοτεί η εταιρεία, επειδή «Η δική τους αυθεντία είναι ανεκτίμητη για να καθησυχαστούν οι γενικοί γιατροί ότι το υλικό που λαμβάνουν είναι κλινικά έγκυρο».

Άλλες ομάδες που θα στοχοποιηθούν με διαφημίσεις είναι οι φαρμακοποιοί, οι νοσηλευτές, οι ασθενείς, και ένα ιατρικό ίδρυμα που περιγράφεται πως έχει ήδη «στενή σχέση» με την In Vivo. Σχεδιάζεται επίσης ένα «πρόγραμμα υποστήριξης ασθενών» για το 2002-2003, έτσι ώστε η GlaxoSmithKline «να έχει εξασφαλίσει αφοσίωση των πελατών στο δικό της φάρμακο αν και όταν εμφανιστεί κάποιος ανταγωνιστής».
Αν και τιτλοφορείται ως «σχέδιο ιατρικής εκπαίδευσης» είναι σαφές ότι αυτό το ντοκουμέντο αποτελεί εργαλείο προώθησης του Lotronex. Μια ρήτρα ορίζει ρητά πως όλες οι δημοσιεύσεις αυτής της συγκεκριμένης εκστρατείας, ακόμα και τα χειρόγραφα, θα πρέπει να εγκρίνονται απ' τα τμήματα μάρκετινγκ, ιατρικών και νομικών υπηρεσιών της GlaxoSmithKline. Το ντοκουμέντο ξεκαθαρίζει επίσης τον σημαντικό ρόλο των μέσων ενημέρωσης, δηλώνοντας ότι «οι δημόσιες σχέσεις και οι δραστηριότητες των μ.μ.ε. είναι ζωτικής σημασίας για μια ολοκληρωμένη εκστρατεία, ιδιαίτερα στον τομέα της ευαισθητοποίησης των καταναλωτών»…

Είναι ενδιαφέρον τι ακριβώς σκόπευε να πουλήσει η GlaxoSmithKline μετατρέποντας το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου από μια ενόχληση που αντιμετωπίζεται με προσοχή στη διατροφή σε μια «σοβαρή αρρώστια». Θεραπεία ή νοσηρότητα; Η απάντηση ήρθε γρήγορα όταν το Lotronex αποσύρθηκε πριν ολοκληρωθεί και αποδώσει καρπούς η «κατάκτηση της αγοράς της αυστραλίας», αφού ο αμερικανικός FDA διαπίστωσε σοβαρές και σε κάποιες περιπτώσεις θανατηφόρες παρενέργειες [11Οι συγγραφείς παραπέμπουν σε 2 links με τις σχετικές ανακοινώσεις του FDA… οι οποίες έχουν «κατέβει» πια. Προφανώς οι «υπεύθυνοι προστάτες» έμαθαν με το αζημίωτο αυτά τα χρόνια, απ’ το 2002 ως το 2023, να είναι πιο «φιλικοί» στα αφεντικά τους… Πιο «προσεκτικοί» στο τι επιτρέπουν να μένει στον κυβερνοχώρο...].

η διαλεκτική της εξουσίας: τεχνητή ανοσία, τεχνητή νοσηρότητα

Ο Michel Foucault στη Γέννηση της Κλινικής, επισκοπώντας αναλυτικά την γέννηση, την διαμόρφωση και την εγκαθίδρυση της κλινικής ιατρικής στα τέλη του 18ου και στο μεγαλύτερο μέρος του 19ου, υποδεικνύει την πολιτικοποίηση των σωμάτων υπό τις νόρμες και τις προδιαγραφές της ανερχόμενης αστικής τάξης· μια πολιτικοποίηση που επιφανειακά εμπλουτίζει και διευρύνει τις έννοιες της υγείας και της αρρώστιας αλλά κατά βάθος τις δένει σε ένα οργανικό δίπολο, όπου δεν μπορεί να γίνει (ή να εννοηθεί) κάτι για την υγεία χωρίς να γίνει (ή να εννοηθεί) κάτι για την αρρώστια, και το ανάποδο:

... Η ιατρική του 19ου αιώνα ... ευθυγραμμίζεται περισσότερο με την κανονικότητα παρά με την υγεία· διαμορφώνει τις έννοιες της και ορίζει τις παρεμβάσεις της σε σχέση με έναν τύπο λειτουργίας ή δομής του οργανισμού· και στην καρδιά κάθε ιατρικού στοχασμού ... θα εγκατασταθεί η γνώση της φυσιολογίας, που ήταν άλλοτε περιθωριακή για το γιατρό και καθαρά θεωρητική. Ακόμα παραπέρα, το κύρος των επιστημών της ζωής κατά τον 19ο αιώνα, ο ρόλος τους ως προτύπου, κυρίως για τις επιστήμες του ανθρώπου, δεν συνδέεται αρχικά με τον μεταθέσιμο και περιεκτικό χαρακτήρα των βιολογικών εννοιών, αλλά μάλλον με το γεγονός ότι οι έννοιες αυτές βρίσκονταν σε ένα χώρο, η βαθύτερη δομή του οποίου ανταποκρινόταν στην αντίθεση μεταξύ υγιούς και νοσηρού. Όταν θα μιλούν για τη ζωή των ομάδων και των κοινωνιών, για τη ζωή της φυλής ή και για την «ψυχολογική ζωή», δεν θα σκέφτονται μόνο την εσωτερική δομή του οργανωμένου όντος αλλά την ιατρική διπολικότητα κανονικού / παθολογικού. Η συνείδηση ζει, εφόσον μπορεί να αλλοιωθεί, να ακρωτηριαστεί, να εκτραπεί από την πορεία της, να παραλύσει· οι κοινωνίες ζουν, εφόσον υπάρχουν νοσούσες κοινωνίες που μαραίνονται και άλλες, υγιείς, σε πλήρη άνθηση· η φυλή είναι ένα ζωντανό ον που το βλέπουμε να εκφυλίζεται· το ίδιο και οι πολιτισμοί, το θάνατο των οποίων διαπιστώσαμε τόσες και τόσες φορές.

... Εξού και ο μοναδικός χαρακτήρας των επιστημών του ανθρώπου, καθώς δεν μπορούν μεν να αποσπαστούν από την αρνητικότητα μέσα στην οποία εμφανίστηκαν, αλλά επίσης συνδέονται με τη θετικότητα την οποία θέτουν άρρητα ως κανόνα [12Κεφ. 2, Μια πολιτική συνείδηση, σελ.69 – 70].

Ακόμα κι αν αυτό δεν ήταν απ' την αρχή βασικό στοιχείο της αστικής ιδέας περί υγείας – αρρώστιας, δεμένες η μία πάνω στην άλλη έμελλε να μετα-κινούνται διαρκώς «δικαιολογώντας» θεσμικά, ιδεολογικά, επιστημονικά (εντός ή εκτός εισαγωγικών) η μία την άλλη (η υγεία την αρρώστια, η αρρώστια την υγεία), έτσι ώστε ποτέ να μην υπάρχει «πλήρης υγεία» αν μπορούσε να υποδειχθεί εκεί γύρω κάτι, κάπου, κάπως, ως αρρώστια. Ή αν μπορούσε να υποδειχθεί κάτι ως ενδεχόμενο, ως πιθανότητα αρρώστιας· κάτι που με τον καιρό και με την πειρατεία πάνω στην ιδέα της πρόληψης έγινε πολύ ευκολότερο.

Στην ιστορική περίοδο της γέννησης της κλινικής (τέλη 18ου, αρχές 19ου αιώνα – στη γαλλία) όπως και στην φεουδαρχική Λουϊζιάνα (πρώτο μισό 19ου αιώνα), το δίπολο υγεία – αρρώστια, το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε επίσης ανοσία – νοσηρότητα, είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Σε κάθε περίπτωση ήταν συμπτωματολογικό, κι αυτό ακριβώς (: τα συμπτώματα) συγκροτήθηκε σαν επιστημονικό σώμα γνώσης με την γέννηση και την οργάνωση της κλινικής ιατρικής. Και σε καμία περίπτωση η αρρώστια (στις δυτικές κοινωνίες) δεν ήταν ανθρώπινο κατασκεύασμα: υπήρχε ακόμα κάτι σαν «θεός» ή «τύχη» στις ανθρώπινες περιστάσεις. (H τακτική του μεθοδευμένου βιολογικού πολέμου κατά των αυτοχθόνων πληθυσμών της βόρειας αμερικής στη διάρκεια του εποικισμού της, δηλαδή η οργανωμένη δημιουργία φονικής νοσηρότητας, ήταν «είδος προς εξαγωγή»...) [13Ενδεικτικά: Did Colonists Give Infected Blankets to Native Americans as Biological Warfare? διαθέσιμο στο www.history.com/news/colonists-native-americans-smallpox-blankets].

Το δίπολο ανοσία – νοσηρότητα (υγεία – αρρώστια) ήταν εξ' αρχής δυναμικό: διαμόρφωνε κοινωνικές συμπεριφορές και πρακτικές, ιδέες και κρατική πολιτική· και επέτρεπε την κατά καιρούς αναθεώρησή τους. Συνεπώς το ότι το βρίσκουμε στον βιομηχανικό 20ο αιώνα δεν προκαλεί έκπληξη.

Μόνο που η «παραγωγή υγείας» αρχίζε πια να είναι έργο μεγάλης κλίμακας, χάρη στις εξελίξεις στη χημεία και την εκκίνηση της βιομηχανικής παραγωγής φαρμάκων. Και ο «πειραματισμός» για την απόδοσή τους έδωσε μια άλλη διάσταση στο ήδη διαμορφωμένο ιδεολογικά δίπολο: μαζί με την βιομηχανική παραγωγή φαρμάκων και για λογαριασμό της αξιοπιστίας τους για χάρη της δημόσιας υγείας θα έπρεπε να υπάρχει ένα επιχειρηματικά δικαιολογίσιμο «περιθώριο» ελεγχόμενης (πειραματικά) νοσηρότητας.

Τα «ιατρικά πειράματα» των ναζί και των ιαπώνων φασιστών δεν ήταν η εκδήλωση κάποιας ιδεολογικής διαστροφής. Ήταν η (ως τότε...) κορύφωση του βιομηχανισμού· της υπαγωγής του διπόλου υγεία – αρρώστια στις βιομηχανικές (2η βιομηχανική επανάσταση) νόρμες! Γι' αυτό και τα πορίσματα, τα συμπεράσματά τους (αλλά και οι μεθοδολογίες τους) έγιναν ανάρπαστα απ' τις «δυνάμεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας» που νίκησαν στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο όντας εξίσου βιομηχανικές!!

Ως τα μέσα του 20ου αιώνα διαμορφώθηκε λοιπόν η χημική μηχανική του διπόλου υγεία – αρρώστια· αλλά και μια ορισμένη κοινωνική αποδοχή της. Μια καπιταλιστική βιοπολιτική «πρόνοιας» που εγγυόταν ένα έντιμο (κρατικό) πατερναλισμό. Είτε για λόγους επιστημονικής προόδου, είτε για λόγους πολεμικής ετοιμότητας. Στις δυτικές κοινωνίες ο βιολογικός πόλεμος εμφανίστηκε απ' τις αρχές του αιώνα σαν «επιστημονική φαντασία» σε διηγήματα του αμερικάνου Jack London· στη διάρκεια του 1ου παγκόσμιου πολέμου και, στη συνέχεια, του 2ου, έρευνες και δοκιμές έγιναν χειροπιαστή παραγματικότητα. Όμως έξω απ' τα εταιρικά και τα στρατιωτικά εργαστήρια, σε «καιρούς ειρήνης», οι πληθυσμοί δεν ανησυχούσαν.

Εντοπίζουμε το έδαφος σοβαρών εξελίξεων στη διαχείριση του διπόλου υγεία – αρρώστια όπως διαμορφώθηκε κάτω απ' τον τίτλο «κράτος πρόνοιας» στις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Η «αλλαγή μοντέλου» έχει όνομα. Λέγεται απορρύθμιση (deregulation), ξεκίνησε ταυτόχρονα στις ηπα (Reagan) και στη μεγάλη βρετανία (Thatcher), και σήμαινε σταδιακή διεύρυνση των περιθωρίων δράσης εκ μέρους αφενός των φαρμακευτικών και αφετέρου των ασφαλιστικών επιχειρήσεων: η απελευθέρωση-της-αγοράς [14Αυτή η “απελευθέρωση της αγοράς υγείας” δεν πέρασε απαρατήρητη. Εννοήθηκε όμως με πολύ στενό τρόπο, σαν “παρένθεση” που θα μπορούσε απλά να αντιστραφεί. Το γεγονός ότι επρόκειτο για απελευθέρωση του κεφαλαίου και το γεγονός ότι το κεφάλαιο στον ύστερο 20ο αιώνα ήταν πολυεπίπεδο, σχεσιακό, “κοινωνικό” και δυναμικό είτε αγνοήθηκε είτε παρανοήθηκε. ]. Της «αγοράς υπηρεσιών υγείας»; Αυτό ήταν το σύνθημα, σε μια ιστορική περίοδο όπου ο ατομικός υγιεινισμός γινόταν η σημαία του Εαυτού – Κεφάλαιο, και της «υγείας – κεφάλαιο». Αλλά θα ήταν αδύνατο να αποκοπεί ο ένας πόλος (η υγεία) απ' τον άλλο (την αρρώστια) στο οργανικό, ηλικίας δεκαετιών, ώριμο δίπολο! Το πολιτικό αποτέλεσμα του νεοφιλελευθερισμού δεν ήταν τόσο ο «περιορισμός των δημόσιων εξόδων φροντίδας υγείας εξαιτίας του ανταγωνισμού» όσο, κυρίως, η μεταφορά του διπόλου υγεία – αρρώστια σ' ένα «ανώτερο επίπεδο» σχεδιασμού και εφαρμογών. Στο εμπόριο νοσηρότητας - όπως περιγράψαμε νωρίτερα.

Αυτά ως, χοντρικά, τα τέλη της δεκαετίας του '90. Στη συνέχεια θα ήταν οι βιοτεχνολόγοι / γενετιστές και τα αφεντικά τους που θα έμπαιναν στη θέση του «οδηγού». Στο cyborg υπάρχουν πάμπολλα κείμενα σχετικά, δεν θα κάνουμε παραπομπές. Χρειάζεται όμως να υποδείξουμε ορισμένες ιδεολογικές «αλλαγές» που έκαναν εφικτό έναν ακόμα «όροφο» στην πλήρη υπαγωγή του διπόλου υγεία – αρρώστια στο κεφάλαιο, ως το σημείο της μαζικής βιο-μηχανικής παραγωγής νοσηρότητας, κι όχι μόνο το εμπόριό της.

Ένα ζήτημα, «κρυμμένο σε κοινή θέα», είναι το ποιός ορίζει και πως την «δημόσια υγεία». Δεν είναι μόνο η δεύτερη λέξη που επιδέχεται διαφορετικούς ορισμούς· είναι και η πρώτη. Επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος που γρήγορα είδαν πρόσφατα, απ' το 2020 και μετά, τις δομικές ομοιότητες ή αναλογίες ανάμεσα στην πρόσφατη εκστρατεία επιβολής της γενετικής μηχανικής και στις ναζιστικές υγιεινιστικές πρακτικές, εντόπισαν σωστά ότι το ποιος ελέγχει και καθορίζει το «δημόσιο» (συμφέρον...) είναι στρατηγικής σημασίας. Και όχι μόνο σε σχέση με την υγεία. Θύμισαν ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη γερμανία ακόμα και πριν το ξεκίνημα του 2ου παγκόσμιου πολέμου, όταν γέμιζαν απ' τους «περιττούς» γερμανούς, νομιμοποιήθηκαν στη συνείδηση του πληθυσμού ως μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας. Αφού ο προσδιορισμός του «δημόσιου συμφέροντος» είναι επίσημα αρμοδιότητα της κρατικής εξουσίας και των όποιων θεσμικών εξαρτημάτων της, το «δημόσιο συμφέρον» που επιστρατεύει (ή απαγορεύει, ή ποινικοποιεί) τα επιμέρους μέλη μιας κοινωνίας είναι εξ ορισμού ύποπτο έως επικίνδυνο. Ακόμα κι αν υποδεικνύει σα νομιμοποιητική του αρχή την «δημόσια υγεία». Ίσως ειδικά όταν πρόκειται γι' αυτήν: το κινούμενο δίπολο υγεία – αρρώστια προσφέρεται για οποιαδήποτε χειραγώγηση. Κι απ' αυτήν την άποψη η διασπορά μιας ορισμένης κοινωνικής νοσηρότητας (ηθικής και συναισθηματικής κατ' αρχήν) είναι πάντα πιθανή – στο όνομα της «προστασίας της δημόσιας υγείας»: το εξτρεμιστικό «μάθημα» της 2ης καπιταλιστικής βιομηχανικής επανάστασης είτε απ' τους ναζί είτε απ' τους ιάπωνες φασίστες, δεν ήταν (και δεν θα μπορούσε να είναι) εξαίρεση, ατύχημα...

Η αποδοχή της ιδέας «Υγεία – ατομικό Κεφάλαιο» εμπέδωσε μια άλλη δηλητηριώδη ιδέα. Του σώματος - κάστρου. Ακόμα κι αν υπήρχαν διάσπαρτες νωρίτερα, όλες οι πολεμικές / στρατιωτικές συνδηλώσεις της «πολιορκίας» και της «αντίστασης» σε σχέση με το δίπολο υγεία – αρρώστια άρχισαν να κερδίζουν έδαφος ήδη απ' τα τέλη των ‘70s για να γιγαντωθούν τις επόμενες δεκαετίες. Το aids έδωσε μια αφηρημένη αναπαράσταση στην «ακρόπολη» αυτού του κάστρου: το ανοσοποιητικό σύστημα. Και οι τεχνικοί της γενετικής μηχανικής εγκαταστάθηκαν εκεί, για να φροντίσουν (υποτίθεται) τα οχυρωματικά έργα. Μ' αυτόν τον τρόπο εκείνο που ήταν η «εξαίρεση» της ειρηνικής ζωής, δηλαδή η επίσημα πολεμική / στρατιωτική διαχείριση του διπόλου, άρχισε να βγαίνει (κατ' αρχήν ιδεολογικά) απ' τις μιλιταριστικές εφεδρείες.

Ο υγιεινισμός, αυτή η σημαία του Εαυτού – Κεφάλαιο, άρχισε να ανεμίζει ψηλά απ' την δεκαετία του '80 και μετά. Η «υγεία – κεφάλαιο» έγινε κοινοτοπία· επρόκειτο για έναν διαρκώς επεκτεινόμενο συμβιβασμό με ορισμένα είδη νοσηρότητας, όπως αποδεικνύεται απ' την σχεδόν περήφανη ανάδειξη του «έχω πρόβλημα» (εννοημένο συνήθως ως «ψυχολογικό»). Επειδή για κανένα «κάστρο» δεν μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος ότι είναι απρόσβλητο, οι εμμονές στην διαρκή επιβεβαίωση-της-υγείας μέσα από μετρήσεις, εξετάσεις, τεστ κλπ, έγινε μεν κοινωνική νόρμα· όμως αυτή η «κανονικοποίηση» εκείνου που άλλοτε θα λεγόταν υποχόνδρια συμπεριφορά ήταν απλά η σκοτεινή πλευρά της κεφαλαιοποίησης. «Κεφάλαιο» σημαίνει εξ ορισμού (και) καταστροφή· δημιουργική καταστροφή. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί με τα ως-κεφάλαιο-σώματα εκτός απ' την αγωνία της «απαξίωσης», της «υποτίμησης», της «αδυναμίας» τους, εννοημένες πια σε όλες σχεδόν τις κεφαλαιικές μορφές, του χρήματος, του παγίου ή/και του εμπορεύματος;
Όταν, μετά το 2000, οι γενετιστές μηχανικοί άρχισαν να επιδεικνύουν για εμπορική χρήση εκείνο που σκόπευαν να κάνουν, δηλαδή να «διορθώνουν» την κατάσταση του διπόλου υγεία – αρρώστια σφίγγοντας, ξεσφίγγοντας, αντικαθιστώντας γονίδια, αυτό ήταν ήδη κοινωνικά αποδεκτό ως κατάκτηση της μη τρωτότητας στην «πηγή» της. Στο dna. Ήταν η χρήσιμη ψευδαίσθηση των ηλιθίων. Ακόμα κι αν ήταν τεχνητά εφικτή η θηριώδης υγεία, η αποκοπή σα να λέμε του ενός πόλου απ' τον άλλο, η αποκοπή της υγείας απ' τη νοσηρότητα, θα ήταν αδιανόητη από κάθε άποψη υπό καπιταλιστικούς όρους! Θα ήταν αδιανόητη από οικονομική άποψη, από ιδεολογική άποψη, από βιοπολιτική άποψη. Οι μύθοι της αθανασίας, της αφθαρσίας, της “αιώνιας νεότητας” είναι ακριβώς αυτό: πανοπλία σχέσεων εκμετάλλευσης και πειθάρχησης που παράγουν μαζικά θάνατο, φθορά, πόνο, θλίψη.

Οι γενετιστές, οι βιοτεχνολόγοι, οι νευροεπιστήμονες και τα αφεντικά τους διαδίδουν ότι είναι έτοιμοι και διατεθειμένοι να “λύσουν όλα τα προβλήματα”, να εξαφανίσουν κάθε αρρώστια, να εξασφαλίσουν για όλους “ανώτερη ποιότητα ζωής”, και τα λοιπά. Τι άλλο όμως θα έλεγαν αν οι τεχνικές τους αναδύθηκαν για το ακριβώς αντίθετο; Ένα απ' τα ιερά δισκοπότηρά τους είναι το φυσικό ανοσοποιητικό σύστημα· όχι όμως για να κάνουν το “κάστρο” άτρωτο. Αλλά για να το υπονομεύσουν με τρόπους διαρκείς και αποδοτικούς. Θέλουν να κατακτήσουν οριστικά αυτή την τελευταία γήινη ήπειρο για να την εκμεταλλευτούν.

Αυτή είναι η ιστορική στιγμή που οι δομικές καπιταλιστικές αντινομίες, το καπιταλιστικό δίπολο “δημιουργία – καταστροφή”, επενδύουν την κυτταρική μικροκλίμακα του διπόλου “υγεία – αρρώστια”· είναι η ιστορική στιγμή της “ανοσίας – κεφάλαιο” και της “νοσηρότητας – επένδυσης”. Το φυσικό ανοσοποιητικό πρέπει είτε να “μπλοκάρεται” είτε να “παρακάμπτεται”, στο όνομα της θεραπείας. Θεωρείται “λίγο”, “ανίκανο” – πιθανόν και ανύπαρκτο.
Το λένε όσο πιο ανοικτά γίνεται.

Στις 9 Γενάρη του 2021 γράφαμε (ασταμάτητη μηχανή):

Τελικά η γραφειοκρατία του Π.Ο.Υ., καθώς λειτουργεί σαν ατζέντης στην υπηρεσία του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, επιδεικνύει την επικίνδυνη, ανθρωποφάγα γελοιότητά της.

Πριν καμμιά 10αριά ημέρες (Δευτέρα 28 Δεκέμβρη, μαζικό bio-hacking!) είχαμε παρουσιάσει την αλλαγή του ορισμού της γενικής ανοσίας πληθυσμού (herd immunity / ανοσία αγέλης) εκ μέρους του οργανισμού… Θα θυμίσουμε αυτήν την αλλαγή επειδή υπήρξαν νεώτερες εξελίξεις!

Στις 9 Ιούνη 2020 ο ορισμός ήταν αυτός (απ' το επίσημο site του «οργανισμού»):
Ανοσία αγέλης είναι η έμμεση προστασία από μια μεταδοτική ασθένεια που επιτυγχάνεται όταν ένας πληθυσμός έχει ανοσία είτε μέσω εμβολιασμού είτε μέσω ανοσίας που αναπτύχθηκε μέσω πρότερης μόλυνσης.

Ο ορισμός ήταν ο γνωστός, πάγιος εδώ και πολλές δεκαετίες – γι' αυτό και ήταν ιδιαίτερα σύντομος. Δεν θα δίδασκε κανέναν κάτι καινούργιο.

Στις 13 Νοέμβρη 2020 ο ορισμός είχε αλλάξει ριζικά. Η φυσική ανοσία είχε εξαφανιστεί εντελώς, και η μόνη «αναγνωρισμένη» ανοσία ήταν μέσω εμβολιασμών:

H «ανοσία αγέλης» [σ.σ.: αυτή τη φορά σε εισαγωγικά οι λέξεις…], γνωστή επίσης σαν «ανοσία πληθυσμού», είναι μια ιδέα που χρησιμοποιείται για τον εμβολιασμό, κατά την οποία ένας πληθυσμός μπορεί να προστατευτεί από έναν συγκεκριμένο ιό αν επιτευχθεί ένα όριο εμβολιασμού. Η ανοσία αγέλης [σ.σ.: χωρίς εισαγωγικά…] επιτυγχάνεται προστατεύοντας τον κόσμο από έναν ιό, όχι με το να εκτίθεται σ' αυτόν…

Ήταν απόλυτα ξεκάθαρο τι εξυπηρετούσε αυτή η αλλαγή – και αυτό είχαμε υποδείξει. Εννοείται πως ούτε οι καθεστωτικοί δημαγωγοί ούτε οι διάφοροι λακέδες και followers της «υγιεινιστικής συνταγής» των big pharma ασχολήθηκαν με το θέμα.
Να όμως που στο τέλος του 2020 οι διατυπώσεις του ορισμού διαφοροποιήθηκαν ελαφρά, και η σχετική αναφορά μεγάλωσε κι άλλο· μιας και, απ' ότι φαίνεται, πρέπει να δοθούν ακόμα περισσότερα «επιχειρήματα Π.Ο.Υ.» στα κράτη και τα αφεντικά που σκοπεύουν, κάποια στιγμή στο όχι μακρινό μέλλον, να κάνουν τις πλατφόρμες καταναγκαστικές…
Ποιό είναι το καινούργιο πόνημα της εξαγορασμένης απ' τις big pharma γραφειοκρατίας του Π.Ο.Υ.;

«Ανοσία αγέλης», γνωστή επίσης σαν «ανοσία πληθυσμού», είναι η έμμεση προστασία από μια μεταδοτική ασθένεια που επιτυγχάνεται όταν ένας πληθυσμός έχει ανοσία είτε μέσω εμβολιασμού είτε μέσω ανοσίας που αναπτύχθηκε μέσω πρότερης μόλυνσης….
Ως εδώ πρόκειται για αντιγραφή του γνωστού, παλιού και πάγιου ορισμού όπως υπήρχε στις 9 Ιούνη, με την προσθήκη του γνωστή επίσης σαν «ανοσία πληθυσμού» (υπάρχει ακόμα παρεξήγηση με την αγέλη;) και των εισαγωγικών στις λέξεις ανοσία αγέλης… Κι αμέσως μετά αρχίζει η ομοβροντία:

Ο Π.Ο.Υ. υποστηρίζει την επίτευξη «ανοσίας αγέλης» μέσω εμβολιασμού, όχι επιτρέποντας την εξάπλωση μιας ασθένειας σε κάθε τμήμα του πληθυσμού, καθώς κάτι τέτοιο θα έχει σαν αποτέλεσμα αχρείαστα κρούσματα και θανάτους. Η ανοσία αγέλης [χωρίς εισαγωγικά πλέον…] απέναντι στον covid-19 θα πρέπει να επιτευχθεί μέσω της προστασίας του κόσμου μέσω εμβολιασμού, όχι με την έκθεσή του στον παθολογικό (οργανισμό) που προκαλεί την ασθένεια.

Και συνεχίζει με έναν ύμνο στα εμβόλια (δηλαδή στις πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης) τονίζοντας ότι κάνουν αυτό που γίνεται με φυσικό τρόπο … αλλά – κι αυτό είναι κρίσιμο – τα εμβόλια δουλεύουν χωρίς να μας αρρωστήσουν… Για να προχωρήσει στο άλλο ψητό, στο «ποσοστό» του πληθυσμού που πρέπει να πλατφορμιαστεί, αναφέροντας επιλεγμένα παραδείγματα άλλων ασθενειών (95%, 80%…) έτσι ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για τον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό.

Τι έγινε και αυτή η αργυρώνητη γραφειοκρατία αναγκάστηκε να ανεβάσει καινούργιο ραβασάκι με την «γραμμή»; Δεν το ξέρουμε, μπορούμε όμως να εικάσουμε. Η πλήρης εξαφάνιση τον Νοέμβρη (απ' τον ορισμό) της φυσικής ανοσίας «κάρφωνε» τόσο πολύ τον οργανισμό σαν αυτό που είναι (τσιράκι) ώστε θεωρήθηκε, μάλλον, «αντιπαραγωγική»!… Φαίνεται πως υπήρξαν δεύτερες σκέψεις, έγιναν οι σχετικές διαβουλεύσεις, και η κατάληξη ήταν να αναφερθεί μεν στα τέλη Δεκέμβρη η φυσική ανοσία αλλά μόνο για να χαρακτηριστεί αμέσως μετά προβληματική, επικίνδυνη, απαράδεκτη – και «όχι επιτρεπτή» απ' τον Π.Ο.Υ…. Ίσως σαν κατάλοιπο μιας πρωτόγονης εποχής που έχει ξεπεραστεί απ' τον πολιτισμό της γενετικής μηχανικής.

Ο στόχος (και το αποτέλεσμα) είναι το ίδιο, όπως το περιγράφαμε στις 28 Δεκεμβρη. Η φυσική ανοσία μπαίνει επίσημα, επίμονα και κατηγορηματικά στην παρανομία, μαζί με την φυσική λειτουργία και δράση του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος! Όταν η φυσική ανοσία κατηγορείται (από ποιόν; απ' τα αφεντικά που θέλουν να ελέγξουν τα κορμιά μας…) σαν «αιτία αύξησης των κρουσμάτων και των θανάτων», οπλίζονται οι δημαγωγοί που αυτό ακριβώς θα ουρλιάζουν, όχι μόνο σε ότι αφορά τον τσαχπίνη αλλά, από εδώ και στο εξής, για κάθε μεταδοτική αρρώστια, ακόμα και την πιο κοινότοπη, όπως για παράδειγμα η γρίπη!

Περιμένετε και αργά ή γρήγορα θα ακούσετε τα παπαγαλάκια να μεταφέρουν την «σωστή γραμμή»! Θα είναι δημαγωγοί, αλλά θα είναι και γιατροί… (Απ' αυτούς τους καθόλου λίγους που σιτίζονται στους στάβλους των big pharma…)

Στις 15 Μάη 2023 συμπληρώναμε:

...
Η Margery Smelinson, ερευνήτρια και στέλεχος του «μαγαζιού» που είχε αφεντικό τον αποδεδειγμένα αδίστακτο Fauci, του «Εθνικού Ινστιτούτου Αλλεργιών και Μεταδοτικών Ασθενειών» / NIAID των ηπα, αποφάσισε να ανοίξει το στόμα της καταθέτοντας πριν 2 μέρες σε μια υποεπιτροπή της αμερικανικής βουλής, που κάνει έρευνα για την «διαχείριση της πανδημίας».

Οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας των ηπα είπε η Smelkinson επέλεξαν να υποβαθμίσουν την φυσική ανοσία. Πώς το έκαναν αυτό; Η Smelinson αποκάλυψε ότι κάποια στιγμή στις αρχές του 2021 συναντήθηκαν μυστικά ο Fauci, η Roshelle Walensky (επικεφαλής των CDC…) και άλλοι παρόμοιοι αξιωματούχοι, για να δουν τι θα κάνουν με τη φυσική ανοσία και, ειδικά, με την ισχυρή ανοσία μετά από μόλυνση με τον τσαχπίνη, που απειλούσε να τινάξει στον αέρα όλη την εκστρατεία βίαιου πλατφορμιασμού των πάντων. Οι έρευνες, σοβαρές και απανωτές, η μία μετά την άλλη το 2020 και στις αρχές του 2021 (προφανώς σε «μη εμβολιασμένους»...) έδειχναν (ενδεικτικά στη διπλανή σελίδα) επίμονα ότι το φυσικό ανοσοποιητικό της συντριπτικής πλειοψηφίας των υπηκόων (με την εξαίρεση όσων είχαν ήδη αδύναμη υγεία, όπως άλλωστε φώναζαν ξανά και ξανά οι κινέζοι γιατροί μετά την Wuhan…) τα κατάφερνε μια χαρά, όχι μόνο απέναντι στην όποια μόλυνση αλλά, επιπλέον, μετά απ' αυτήν.

Cyborg #27

Οι εγκληματίες έπρεπε να απαντήσουν στο αν η μόλυνση και η φυσική ανοσία εξαιτίας της ισοδυναμούσε «με μία ή περισσότερες δόσεις» των mRNA πλατφορμών. Διότι χάρη στην εγκληματική ιδεολογία τους η φυσική ανοσία είχε πλέον μοναδικό «μέτρο» τις δόσεις των πλατφορμών· έξω και μακριά από δαύτες απλά δεν υπήρχε... Σα να λέμε: το φυσικό ανοσοποιητικό σύστημα υπήρχε πλέον μόνο (και για όσο) το επέτρεπαν (και το επιτρέπουν...) οι γενετιστές και οι λοιποί μαφιοζοι.

Αποφάσισαν να ανακοινώσουν δημόσια ότι δεν είναι σαφές... εξαρτάται από κάθε άτομο χωριστά... είναι άγνωστο πόσο διαρκεί... Και, τελικά, να διατάξουν πως για «λόγους ασφαλείας» όλοι πρέπει να πάρουν τις δόσεις τους, άσχετα με το αν κόλλησαν ή όχι.

Η υποβάθμιση του φυσικού ανοσοποιητικού συστήματος, ουσιαστικά η επικήρυξή του, ήταν κρίσιμο ιδεολογικό / πολιτικό εργαλείο για τη νομιμοποίηση του μαζικού ξεχαρβαλώματός του απ' την γενική μηχανική. Ήταν κρίσιμο ιδεολογικό / πολιτικό εργαλείο για το ξεγύμνωμα των ανθρώπινων σωμάτων, την εμπέδωσή της αδυναμίας τους μπροστά στην υποτίθεται «καινούργια», «άγνωστη» και «φονική» απειλή, και την εθελόδουλη παράδοσή τους στους γενετιστές μηχανικούς και στα αφεντικά τους. Η γενετική έγινε αστραπιαία η ΤΙΝΑ (: “there is no alternative”) του άλματος προς τις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κάτω από τα θερμά χειροκροτήματα χιλιάδων, εκατομμυρίων ηλιθίων. Και τα καθάρματα τύπου Fauci και σία ήξεραν όχι μόνο τι έπρεπε να κάνουν αλλά και πως.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι γενετιστές και τα αφεντικά τους ξεκίνησαν την μαζική δημιουργία (στο όνομα της «υγείας») τεχνητής ανοσοποιητικής ανεπάρκειας· ένα είδος genetic-aids, που δεν μεταδίδεται μεν από άτομο σε άτομο, επιβάλλεται όμως από τους κατακτητές της «τελευταίας ηπείρου».

Από ηθική άποψη είναι τρομακτικό. Αλλά από την άποψη της καπιταλιστικής ΣΔΙΤ βιοπολιτικής για τον 21ο αιώνα είναι, δυστυχώς, «εύλογο». Η «επικαιρότητα» της βιοτεχνολογικά καθοδηγούμενης μετατόπισης του διπόλου “υγεία - αρρώστια” προς την μορφή τεχνητή ανοσία - τεχνητή νοσηρότητα, αν μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι τόσο εχθρικό ονομάζοντάς το “επίκαιρο”, έγκειται στα παρακάτω:

Πρώτον, στο ότι η Αλλαγή Παραδείγματος και η προσαρμογή των (δυτικών οπωσδήποτε) πληθυσμών στις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης ΔΕΝ μπορεί να γίνει “με το καλό”, δηλαδή με τις “ελευθερίες” που πουλήθηκαν σαν το σήμα κατατεθέν της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής περιόδου 1980 - 2010. Πρέπει να γίνει δια της βίας, επειδή αφορά απότομες, ριζικές αλλαγές σε βασικές και κρίσιμες (καθημερινές) συμπεριφορές. Στο cyborg 18 παρουσιάσαμε μια ορισμένη τεκμηρίωση αυτής της (δυτικής) καπιταλιστικής αναγκαιότητας βίαιου μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων [15Cyborg 18, Ιούνης 2020, The shape of things to come.].
Δεύτερον, στο ότι αυτός ο βίαιος (και γρήγορος) μετασχηματισμός των κοινωνικών σχέσεων δεν μπορεί παρά να είναι ταυτόχρονα “στην καρδιά” των φαντασιακών της μάζας των υπηκόων και κερδοφόρος για επιχειρηματικούς κλάδους “τεχνολογικά πρωταθλητές” του δυτικού καπιταλισμού. Οι βιοτεχνολογίες είναι ο τελευταίος τέτοιου είδους κλάδος που έχει απομείνει στον ανταγωνισμό με τον κινεζικό / ασιατικό / ευρασιατικό καπιταλισμό.

Τρίτον, στο ότι ο έλεγχος-της-υγείας των υπηκόων είναι έλεγχος-των-πάντων. Της παραγωγής / παραγωγικότητας, της κατανάλωσης / καταναλωτικότητας... Τα δυτικά αφεντικά θα ήθελαν σ' αυτά τα “πάντα” να περιλαμβάνεται ολόκληρος ο πλανήτης, αλλά ... δεν... Περιορίζονται στην τωρινή ιστορική συγκυρία στις επικράτειες των δικών τους κρατών και κάποιων (όχι οριστικών) συμμάχων τους, συγκεντρώνοντας “τεχνολογικά πυρά”.

Τέταρτον, στο ότι η οργανωμένη παραγωγή νοσηρότητας είναι ο μοναδικός τρόπος ελέγχου-της-υγείας δηλαδή ελέγχου-των-πάντων, κερδοφόρος και διεισδυτικός, στο μαλακό υπογάστριο της πεποίθησης περί ατομικής / οικογενειακής “Υγειας - Κεφάλαιου”. Η διαλεκτική σύνθεση υγείας - αρρώστιας λέγεται τώρα λειτουργικότητα. Που σημαίνει να είσαι άρρωστος αλλά, ταυτόχρονα, να είσαι λειτουργικός ως προς τις “σκόπιμες”, δηλαδή αξιοποιήσιμες καπιταλιστικά, καθημερινές ενέργειες.

Πέμπτον, στο ότι η οργανωμένη παραγωγή νοσηρότητας ταιριάζει και εξυπηρετεί και τις στρατιωτικές έρευνες και σκοπιμότητες του βιολογικού πολέμου - ο οποίος θα πρέπει να θεωρείται πλέον στην ημερήσια διάταξη.

Έκτον, στο ότι πράγματι η τεχνολογική απαλλοτρίωση του φυσικού ανοσοποιητικού συστήματος είναι η λεωφόρος για την ρευστοποίηση του διπόλου “υγεία - αρρώστια”.
Δεν είναι λίγα..

Ziggy Stardust

Σημειώσεις

1 – Πλήρης τίτλος: Small is Beatiful: A Study of Economics As if People Mattered. Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1980 από τις εκδόσεις «Γλάρος», με το συνοδευτικό σχόλιο «Το μικρό είναι όμορφο» ανοίγει το δρόμο για έναν κόσμο όπου το Κεφάλαιο θα υπηρετεί τον Άνθρωπο, ανατρέποντας τη σημερινή κατάσταση όπου ο Άνθρωπος παραμένει σκλάβος του Κεφαλαίου.
Τι είπατε;
[ επιστροφή ]

2 – Αμερικάνος οικονομολόγος και οικολόγος, πανεπιστημιακός που διετέλεσε βασικό στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας από το 1988 ως το 1994…
[ επιστροφή ]

3 – Αμερικανο-αυστραλός οικολόγος οικονομολόγος, πανεπιστημιακός…
[ επιστροφή ]

4 – Η τριτογενοποίηση σε όλο το μεγαλείο της…
[ επιστροφή ]

5 – «Βόρεια δάση» (boreal forests ή taiga) ονομάζονται τα δάση κωνοφόρων που βρίσκονται πάνω απ' τον 50ο παράλληλο στην αμερικανική και στην ευρασιατική ήπειρο.
[ επιστροφή ]

6 – Εκδόθηκε το 1999, και έχει μεταφραστεί σε πάνω από 10 γλώσσες.
[ επιστροφή ]

7 – Εκδόθηκε απ' τις πανεπιστημιακές εκδόσεις του Harvard στις αρχές του 2022.
[ επιστροφή ]

8 – Ολόκληρο με paywall στο https://www.nytimes.com/2020/04/12/opinion/coronavirus-immunity-passports.html
[ επιστροφή ]

9 – Προσβάσιμο στο https://journalofethics.ama-assn.org/article/how-should-we-regard-information-gathered-nazi-experiments/2021-01
[ επιστροφή ]

10 – Προσβάσιμο στο https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1122833/
[ επιστροφή ]

11 – Οι συγγραφείς παραπέμπουν σε 2 links με τις σχετικές ανακοινώσεις του FDA… οι οποίες έχουν «κατέβει» πια. Προφανώς οι «υπεύθυνοι προστάτες» έμαθαν με το αζημίωτο αυτά τα χρόνια, απ' το 2002 ως το 2023, να είναι πιο «φιλικοί» στα αφεντικά τους… Πιο «προσεκτικοί» στο τι επιτρέπουν να μένει στον κυβερνοχώρο...
[ επιστροφή ]

12 – Κεφ. 2, Μια πολιτική συνείδηση, σελ.69 – 70
[ επιστροφή ]

13 – Ενδεικτικά: Did Colonists Give Infected Blankets to Native Americans as Biological Warfare? διαθέσιμο στο www.history.com/news/colonists-native-americans-smallpox-blankets
[ επιστροφή ]

14 - Αυτή η “απελευθέρωση της αγοράς υγείας” δεν πέρασε απαρατήρητη. Εννοήθηκε όμως με πολύ στενό τρόπο, σαν “παρένθεση” που θα μπορούσε απλά να αντιστραφεί. Το γεγονός ότι επρόκειτο για απελευθέρωση του κεφαλαίου και το γεγονός ότι το κεφάλαιο στον ύστερο 20ο αιώνα ήταν πολυεπίπεδο, σχεσιακό, “κοινωνικό” και δυναμικό είτε αγνοήθηκε είτε παρανοήθηκε.
[ επιστροφή ]

15 - Cyborg 18, Ιούνης 2020, The shape of things to come.
[ επιστροφή ]