Page 3 - Πεζοδρόμιο #01

Μια µικρή στάση εδώ. ∆εν είµαστε αντίθετοι στην “υπεροπική χρήση” (αυτός
είναι ένας επίσηµος όρος για τις δραστηριότητες που συγκεντρώνονται σε κάποια
περιοχή αλλά έχουν πολύ ευρύτερο κύκλο αναφοράς / πελατών) των Εξαρχείων.
Υπάρχει όµως µια κάποια αναλογία που κρατάει τις ισορροπίες· αν ξεπεραστεί τότε
οι επιχειρηµατίες και οι πελάτες τους διώχνουν τους κατοίκους, ακόµα κι αν δεν το
κάνουν µε πρόθεση. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά, για παράδειγµα, οι κάτοικοι των
Πετραλώνων.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι που γίνεται αυτή η εκδίωξη. Ένας είναι οι αλλαγές στις
τιµές των ενοικίων για χώρους που µπορούν να αξιοποιηθούν για διασκέδαση αλλά
και για άλλες, πιο τοπικές, χρήσεις. Ένας άλλος είναι η κυκλοφοριακή επιβάρυνση.
Ένας τρίτος είναι η επιβάρυνση των δηµόσιων υπηρεσιών καθαριότητας.

Συνεπώς, αυτή η διπλή κρατική / καπιταλιστική παρέµβαση στα Εξάρχεια, που
είχε ολοκληρωθεί ως το τέλος της δεκαετίας του ‘90, πρώτα η αποµάκρυνση πολλών
χιλιάδων φοιτητών / φοιτητριών και, στη συνέχεια, η “εισαγωγή” επίσης αρκετών
χιλιάδων διασκεδαστών, εκτός απ’ τις εµπορικές / οικονοµικές (“µαύρες” ή
“άσπρες”) συνέπειες που είχε, έφερε κι αυτήν: την καταναλωτική
υπερ-τοπικοποίηση των Εξαρχείων. Και επειδή η κατανάλωση διασκέδασης δεν
είναι, de facto, µια δραστηριότητα “µε το σεις και µε το σας”, ειδικά για βαθιά
µικροαστικές κοινωνίες όπου ισχύει το “πέντε µέρες τρως αγγούρι και το Σάββατο
είσαι µούρη”, σ τ α Εξάρ χ ε ια (όπως συµβαίνει παντού, είτε είναι στο Μπουρνάζι
είτε στον Κορυδαλλό) αν απτ ύ χθ ηκε ε κ είνο τ ο είδος “ επίσηµης”
α ν τι κοι νω νι κό τητ ας που α ρχ ίζε ι απ’ την (κατ αναλωτική)
έπαρ ση κα ι φ τ άν ε ι στ ην ε πιθ ε τ ικ ή αδιαφορία για τα πάντ α
γ ύρ ω...
Απο ‘κει και µετά δεν θα µπορούσε κανείς να µιλάει στα σοβαρά για “γειτονιά
εναλλακτισµού και αµφισβήτησης”...

Η Η κ κτ τι ιρ ρι ια ακ κή ή ε εγ γκ κα ατ τά άλ λε ει ιψ ψη η

ολύ σωστά η Μελίνα Μερκούρη (σαν υπουργός) κήρυξε τα Εξάρχεια (όπως και
Πτην Πλάκα) ζώνη προστασίας των ιστορικών κτιρίων - υπάρχουν αρκετά
τέτοια. Ωστόσο η έγγεια ιδιοκτησία στην ελλάδα έχει διάφορες µορφές
αντικοινωνικότητας (µαζί µε τις σχετικές δικαιολογίες). Προκειµένου να µην
νιώσουν αδικηµένοι οι ιδιοκτήτες νεοκλασσικών που ως εκείνη την στιγµή (αρχές
των ‘80s) δεν τα είχαν κατεδαφίσει να τα κάνουν πολυκατοικίες, τους δόθηκε σαν
δώρο µια ακόµα ελληνική κρατική εφεύρεση: η “µεταφορά συντελεστή δόµησης”.
Αν, δηλαδή, κάπου στην Χ. Τρικούπη µπορούσε ένας ιδιοκτήτης να κτίσει µε
αντιπαροχή µια εξαόροφη πολυκατοικία αλλά, τι κρίµα, στεκόταν εκεί ακόµα ένα
νεοκλασσικό των αρχών του 20ου αιώνα που δεν γινόταν πια να το γκρεµίσει,
µπορούσε να “µεταφέρει” αυτά τα τετραγωνικά / κυβικά µπετόν σε κάποιο άλλο
σηµείο της πόλης - και να τα κτίσει εκεί.

Θαυµάσια! Οι ιδιοκτήτες των νεοκλασσικών ανταµοίφθηκαν - και τα εγκατέλειψαν,
αφού δεν είχαν πλέον οικονοµικό όφελος απ’ αυτά, ενώ αντίθετα, η συντήρησή
τους ήταν πολυέξοδη. Για ένα µικρό χρονικό διάστηµα, κάποια απ’ αυτά έγιναν
“λουσάτα” µπαρ, οπότε αναστηλώθηκαν έως και αναπαλαιώθηκαν. Αλλά όταν
αργότερα άνοιξαν κι άλλες κεντρικές πιάστες διασκέδασης (το Γκάζι, το εµπορικό