Page 2 - Πεζοδρόμιο #01

Παρότι αυτό το σχέδιο δεν εφαρµόστηκε εντελώς, είχε δραµατικές συνέπειες για
την πληθυσµιακή σύνθεση όσων κινούνται στα Εξάρχεια καθηµερινά. Επρόκειτο για
την µετακίνηση αρκετών χιλιάδων ανθρώπων, και την δηµιουργία ενός “κουφαριού”
στο συγκρότηµα του Πολυτεχνείου. Αρκεί να συγκρίνει κανείς την ζωντάνια του
πέρα δώθε απ’ την πλατεία Βικτώριας στην Ασοεε και πίσω τις περισσότερες ώρες
της ηµέρας, µε τη νέκρα της Στουρνάρα και της Τοσίτσα τις ίδιες ώρες, για να
καταλάβει πόσο “πετυχηµένη” υπήρξε αυτή η κρατική πολεοδοµική επιχείρηση:
έ έφφττιιααξξεε µµιιαα ττρρύύππαα σσ’’ έένναα πποολλιιττιικκάά έέννττοοννοο σσηηµµεείίοο ττηηςς ππόόλληηςς...... Και τώρα η επόµενη
φουρνιά “σωτήρων” / πολεο-κτόνων θέλουν να την µπαζώσουν... (Θα επανέλθουµε
σ’ αυτό).

Το γεγονός είναι ότι όπως συµβαίνει µε την φύση έτσι και στις πόλεις δεν
υπάρχουν “κενά”. Αν ένα σύνολο χρήσεων και καταστάσεων εξοριστεί, κάποιο άλλο
θα βρει τα περιθώρια να επεκταθεί. Αν κατ ά κ αιρούς ο ι νοµαδικές
πιάτ σες τ η ς ηρωΐν ης στ ήνονται είτε στη ν Στουρνάρα, ε ίτε
στην Τ οσ ίτ σα, είτε σ τη Σολ ωµού, αυτό οφ είλεται σε µεγάλ ο
β αθ µό στ ο ό τ ι πρό κειται γ ια εγκατελειµένους τόπους. Και η
εγκατάλειψη έγινε, το ξαναλέµε, µεθοδευµένα...

Η Η δ δι ια ασ σκ κε εδ δα ασ σο ού ύπ πο ολ λη η

τα µέσα της δεκαετίας του ‘80, όταν άρχισε να εκτοξεύεται η ιαχή “άβατο!” -
Σ“άβατο!” για τα Εξάρχεια, η µικρή πλατεία ήταν σηµείο συνάντησης πολλών
εκατοντάδων απείθαρχων νεαρών απ’ τις γειτονιές της Αθήνας. Προκειµένου να
αντιµετωπίσει / ελέγξει τον όποιο ριζοσπαστισµό τους, η τότε κυβέρνηση του
πασοκ επέλεξε να δηµιουργήσει τις πολεοδοµικές / χωροτακτικές προϋποθέσεις
ώστε τα Εξάρχεια να γίνουν “διασκεδασούπολη”. Ορισµένες πεζοδροµήσεις, η
διαπλάτυνση της πλατείας στην πάνω µεριά της, καθώς και νοµοθετικές πρόνοιες
για τις “χρήσεις γης” (το είδος και την πυκνότητα, δηλαδή, των µαγαζιών που θα
µπορούσαν να ανοίγουν) έκαναν πράγµατι, σταδιακά αλλά όχι αργά, τα Εξάρχεια
“κέντρο διασκέδασης”.

Από πρώτη µατιά αυτή η αλλαγή χαρακτήρα µέσα σε ελάχιστο χρόνο (µε την
αποµάκρυνση των σχολών η δραστική µείωση της καθηµερινής παρουσίας χιλιάδων
φοιτητών / φοιτητριών - µε την διασκεδασούπολη η επιτροφή της νεολαίας αλλά,
πια, σαν καταναλωτών κυρίως τις βραδινές ώρες) έµοιαζε να “ξαναζωντανεύει” τα
Εξάρχεια. Είχε, όµως, δύο συνέπειες.
Πρώτον, η “συγκέντρωση επιχειρήσεων διασκέδασης” δηµιούργησε έναν
καινούργιο πυρήνα “παροχής υπηρεσιών προστασίας” - µε ότι σηµαίνει αυτό... Και
δεύτερον, τα µπουλούκια του κεφιού, ήταν/είναι περιστασιακοί χρήστες των
δρόµων και των υπόλοιπων υποδοµών της περιοχής. Περαστικοί καταναλωτές. Απ’
την θέση τους την ίδια ήταν/είναι αποξενωµένοι απ’ την καθηµερινή ζωή στην
περιοχή, όπως συµβαίνει παντού στον κόσµο µε τις διασκεδασουπόλεις: ενδεικτικό
αυτής της “ξενικότητας” το ότι συχνά ξέρουν τα ονόµατα των µαγαζιών αλλά όχι
τους δρόµους... (Μετά ήρθε το gps...) Μαζί µε τα µπουλούκια του κεφιού ήρθαν,
φυσικά, και τα υπόλοιπα που αφορούν τις διασκεδασουπόλεις στον ύστερο
καπιταλισµό: απ’ την µετατροπή των δρόµων και των πεζοδροµίων σε συνωστισµένα
πάρκινγκ, µέχρι την ανάπτυξη της αγοράς των drugs της διασκέδασης...