Page 1 - Πεζοδρόμιο #01

Π ΠΕ ΕΖ ΖΟ Ο∆ ∆Ρ ΡΟ ΟΜ ΜΙ ΙΟ Ο S περιοδική επισκόπηση
arajevo

α ό ρ α τ ε ς π ό λ ε ι ς
της καπιταλιστικής κρίσης
σαν αυτό που είναι:

άάτταακκττηη έέκκδδοοσσηη δδρρόόµµοουυ ##11 -- ΆΆννοοιιξξηη 22001199 µηχανή καταστροφής

Ε Εκ κβ βι ια ασ σµ µέ έν νη η ε εγ γκ κα ατ τά άλ λε ει ιψ ψη η κ κα αι ι σ σω ωτ τή ήρ ρι ιε ες ς g ge en nt tr ri if fi ic ca at ti io on ns s

σ στ το ο κ κέ έν ντ τρ ρο ο τ τη ης ς π πό όλ λη ης ς

άθε φορά που τα µεγάφωνα ουρλιάζουν “άβατο!” - “άβατο!” για τα Εξάρχεια
Κκαι το πέριξ κέντρο της Αθήνας µυρίζουν µπίζνες και λεφτά. Αυτό γίνεται κατά
περιόδους απ’ το 1985 και µετά - ισχύει και τώρα. Οι απαντήσεις στο “άβατο!” είναι
πολεοδοµικές / χωροταξικές· η όποια αστυνοµική καταστολή παίζει τον ρόλο της
βιτρίνας για την “κρατική φροντίδα”. ∆εν είναι υπερβολικό να πούµε ότι διάφοροι
“υποψήφιοι” (πρωθυπουργοί, δήµαρχοι, σύµβουλοι, κλπ) είναι ατζέντηδες του real
estate: το κέντρο της ΑΘήνας θεωρείται ξανά ένα “φιλέτο” για διάφορα είδη
“αξιοποίησης”.

∆εν πρόκειται να επαναλάβουµε την άλλη καραµέλα για τα Εξάρχεια, αυτήν για
“γειτονιά τέχνης και αµφισβήτησης”. Όπως θα συνέβαινε σε κάθε αστική ζώνη
οποιασδήποτε πόλης του κόσµου τα Εξάρχεια πληρώνουν τις συνέπειες διάφορων
οργανωµένων (µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο) “επιχειρήσεων” άλλοτε του κράτους,
άλλοτε του κεφάλαιου και άλλοτε του παρακράτους.

Στη συνέχεια θα θυµήσουµε όσο πιο σύντοµα γίνεται τις πιο σηµαντικές απ’ αυτές
τις επιχειρήσεις / επιδροµές, µαζί µε τις συνέπειές τους. Για να τονίσουµε πως και
η επόµενη τέτοια, που αναγγέλουν σήµερα διάφοροι “σωτήρες των πόλεων” (στην
πραγµατικότητα πολεο-κτόνοι), θα είναι το ίδιο καταστροφικές για τους πολλούς /
πολλές. Και κερδοφόρες για λίγους.

Ο Ο δ δι ιω ωγ γµ µό ός ς τ τω ων ν π πα αν νε επ πι ισ στ τη ηµ µί ίω ων ν

µεταφορά των πανεπιστηµίων (άρα των φοιτητών και των φοιτητριών) απ’ το
Ηκέντρο της Αθήνας σε “εξοχικά campus” σχεδιάστηκε και ξεκίνησε απ’ την
χούντα· επιταχύνθηκε (η κατασκευή των σχετικών κτιρίων) τις επόµενες δεκαετίες,
κυρίως εκείνην του ‘80. Το βασικό κίνητρο, τόσο επί δικτατορίας όσο και επί
δηµοκρατίας ήταν η αποµόνωση του όποιου φοιτητικού ριζοσπαστισµού κάπου στα
βουνά, η αποκοινωνικοποίησή του, και τελικά το ξεδόντιασµα και η εξαφάνισή του -
µε πολεοδοµικά µέτρα. Τελικά µεταφέρθηκαν στου Ζωγράφου όλες οι σχολές του
Πολυτεχνείου (εκτός απ’ την Αρχιτεκτονική), και στα Ιλίσια σχεδόν όλες οι
πανεπιστηµιακές. Στο κτήριο του Χηµείου στη Ναυαρίνου µεταφέρθηκε ωστόσο το
Παιδαγωγικό· ενώ δεν µετακόµισαν η Νοµική και η Ασοεε.