Δεν θα αρνηθούμε, το αντίθετο, πως πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα! Θα σημειώσουμε, κατά συνέπεια, σε ότι αφορά τους γαλεροκυβερνήτες, την δόση κυνισμού που αναλογεί στα “καθήκοντά” τους. Είναι άλλο θέμα, τώρα, (σοβαρό;) το πόσα κότσια έχουν οι γαλεροκυβερνήτες και οι βοηθοί τους να κάνουν την αυτοκριτική τους (για παλιότερες γνώμες τους τις οποίες, γινόμενοι ρεαλιστές, ανατρέπουν) το ίδιο δημόσια όσο εκδήλωσαν την όποια ανώριμη βιασύνη.
Ύστερα απ’ αυτά, εκείνο που πρέπει να πούμε όσο πιο δυνατά γίνεται είναι αυτό: σε πολλά, πάρα πολλά, η Κουμουνδούρου έχει πει ψέμματα προκειμένου να μεγαλώσει την δεξαμενή της με τα κουκιά... Όχι όμως σ’ αυτό: ότι είναι διατεθειμένη να συγκυβερνήσει ακόμα και με το “διάολο” (: εκλεκτά κομμάτια της ντόπιας άκρας δεξιάς), αν πρόκειται για το “αντιμνημονιακό καλό του τόπου”. Όλα κι όλα!!! Σ’ αυτό κανένας ψηφοφόρος δεν έχει το ελάχιστο δικαίωμα να γκρινιάξει, ή να πει πως ξεγελάστηκε! Σ’ αυτό το θέμα η Κουμουνδούρου έχει κάθε δίκιο. Το είπε και το έδειξε με κάθε τρόπο, εδώ και 2,5 χρόνια, ότι το εννοεί. Και τελικά το έκανε.
Η αμνησία, λοιπόν, είναι πολύ κακή αλλά και πολύ βολική. Επιτρέπει στους ανθρώπους με ελαστική πολιτική / εκλογική ηθική (και ακόμα ελαστικότερη προσοχή) να παριστάνουν τα θύματα, εκεί που έχουν υπάρξει συνέταιροι του εγκλήματος. Η αμνησία είναι τόσο βολική που μας εξοργίζει: εξασφαλίζει αθωώτητα εκεί που μόνο αθωώτητα δεν χωράει.
Για να βοηθήσουμε: να τι έγραφε η καθεστωτική οικονομική εφημερίδα “ημερησία” στις 28 Απρίλη του 2012, λίγες ημέρες πριν τον πρώτο γύρο των τότε βουλευτικών εκλογών, κάτω απ’ τον τίτλο: Εμφύλιος στο ΣΥΡΙΖΑ για το “ειδύλλιο” Τσίπρα-Καμμένου. Ο τονισμός δικός μας:
Θύελλα αντιδράσεων, ακόμη και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, προκαλεί η δήλωση του Αλ. Τσίπρα ότι θα συνεργαστεί και με τον Π. Καμμένο προκειμένου να υπάρξει κυβέρνηση με κοινοβουλευτική αντιμνημονιακή πλειοψηφία, με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία να αξιοποιούν τον... αυτοτραυματισμό και να κάνουν λόγο για “κλεισμένη συμφωνία”, το δε ΚΚΕ και η ΔΗΜ.ΑΡ. για “ανιστόρητη συμμαχία”.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε διαδικτυακή του συνέντευξη τόνισε ευθαρσώς ότι ”αν εμείς, ως Αριστερά, καταθέσουμε την πρότασή μας και χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και έρθει να μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη δεν θα τον πετάξουμε, δεν θα του πούμε δεν τις θέλουμε”, ενώ επιφύλαξε θέση πρωθυπουργού στην Αλ. Παπαρήγα σε μια κυβέρνηση που θα επιδιώξει, όπως είπε, “την ανατροπή του Μνημονίου”.
Παρά την οξύτατη αντίδραση των υπολοίπων κομμάτων, την πρόταση Τσίπρα δεν απέρριψε ο άμεσα ενδιαφερόμενος, Π. Καμμένος, καθώς οι “Ανεξάρτητοι Ελληνες”, με ανακοίνωσή τους, απάντησαν με την ίδια λογική σημειώνοντας πως “όταν μας δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης θα καλέσουμε μέσα στη Βουλή να το ψηφίσουν όποιοι συμφωνούν με αυτό, χωρίς εκπτώσεις στα αντισυνταγματικά μνημόνια, τους τοκογλύφους δανειστές, τα εθνικά μας ζητήματα και άλλα κρίσιμα θέματα”.
Την ίδια ώρα, η δήλωση του κ. Τσίπρα προκάλεσε σφοδρές και αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με τους βουλευτές Δημ. Παπαδημούλη και Παν. Λαφαζάνη να απορρίπτουν κάθε προοπτική συνεργασίας με τους “Ανεξάρτητους Έλληνες” και κύκλους του προέδρου του κόμματος να προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.
Ο Δημ. Παπαδημούλης, έγραψε χθες στο twitter ότι “η διαδρομή και οι θέσεις του Π. Καμμένου τον τοποθετούν δεξιότερα της Ν.Δ.”, επισημαίνοντας πως “δεν υπάρχει καμία δυνατότητα κυβερνητικής σύμπραξης με τον Π. Καμμένο. Ανήκει στη πολυκατοικία της δεξιάς”, ενώ απαντώντας στα περί ψήφου ανοχής ή στήριξης που υποστήριξε ο κ. Τσίπρας, τόνισε ότι “μια αριστερή-αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα εξαρτάται από την ψήφο του Πάνου Καμμένου είναι αδύνατο να σταθεί”. “Μας χωρίζει πολιτική και ιδεολογική άβυσσος με τον Π. Καμμένο”, επισήμανε σε τηλεοπτική του παρέμβαση και ο Παν. Λαφαζάνης, κάνοντας ταυτόχρονα λόγο για παρερμηνεία των δηλώσεων του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας σε χθεσινή ραδιοφωνική του συνέντευξη, αν και υποστήριξε ότι “υπάρχει μεγάλη φαντασία και αδημονία να πιαστούν από τα μαλλιά τους οι πνιγμένοι”, επέμεινε στη λογική της συνεργασίας και με τον Π. Καμμένο υποστηρίζοντας πως “αν αθροιστικά οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι πλειοψηφούσα δύναμη, τότε θα δικαιούμεθα να διεκδικήσουμε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή πάνω στο δικό μας πρόγραμμα και όποιος μας δώσει την ψήφο του θα τη δεχθούμε”.
“Πού είναι το παράλογο;”, διερωτήθηκε. Παράλληλα, στενοί συνεργάτες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και ο εκπρόσωπος του κόμματος Π. Σκουρλέτης, επιχείρησαν χθες να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις υποστηρίζοντας ότι “όλα αυτά είναι πολύ θεωρητικά και μιλάμε πάντα για μια οριακή κατάσταση στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, θα συμφωνούσαν το ΚΚΕ και η Δημοκρατική Αριστερά και θα έλειπαν 4-5 ψήφοι για σχηματισμό κυβέρνησης”. Είχαν προηγηθεί οι αντιδράσεις όλων των άλλων κομμάτων, που φυσικά δεν άφησαν αναπάντητη την προεκλογική “γκάφα” του κ. Τσίπρα.
Αν το δει κανείς σαν προεκλογική συγκέντρωση, μάλλον καλά πήγε... Ε;
Μιας και κανένας δεν έκανε μήνυση, τότε, στην “ημερησία” για συκοφαντική δυσφήμηση, παραπληροφόρηση, κλπ, μπορείτε να είστε βέβαιοι / βέβαιες πως ακριβώς έτσι έγιναν (ειπώθηκαν) τα πράγματα τότε - ακόμα κι αν η μνήμη σας δεν σας βοηθάει. Πέρασαν βέβαια σχεδόν τρία χρόνια... Και τι άλλαξε; Άλλαξε ότι “μια αριστερή - αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα εξαρτάται απ’ την ψήφο του Πάνου Καμμένου είναι επιθυμητό να σταθεί”... Κι αυτό χωρίς να πάψουν οι αν.ελ. να είναι “πολύ δεξιοί”, συνιδιοκτήτες στη δεξιά πολυκατοικία. Ευτυχώς η Κουμουνδούρου είναι σ’ εκείνη την λαμπρή εξουσιαστική κατάσταση όπου “αφού εκεί μέσα ανέχονται ο ένας τον άλλο, μπορούν να ανεχτούν τα πάντα” - για να παραφράσουμε μια κουβέντα του αγαπημένου μας Μουσταφά Καγιατί...
Η δικαιολόγηση είναι γνωστή: ε, και τι να κάνουμε; αφού η κάλπη έβγαλε μόνο 149 καρέκλες... για γάμο ανάγκης πρόκειται... Όχι. Τον Απρίλη του 2012 και σταθερά από τότε μέχρι τις τελευταίες εκλογές, δεν υπήρχε καμμία “κοινοβουλευτική ανάγκη”. Υπήρχε φλερτ, “ψήσιμο” (και του κοινού) - και “οικογενειακός προγραμματισμός”. Κι όταν υπάρχουν αληθινά αισθήματα (ή, πιο σωστά, αληθινά συμφέροντα) τότε ακόμα και το σύμπαν μπορεί να συνωμοτήσει για να προκύψει η “ανάγκη” που θα πουληθεί στο τέλος σαν ο σύμβουλός της.
Να λοιπόν ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο οι ψηφοφόροι μπορούν άνετα να εμπιστεύονται τους πολιτικούς της νέας “φαιορόζ” κυβέρνησης:
α) ξέρουν καλά, εμπειρικά, τι δυνατότητες προσφέρει το σύγχρονο θέαμα για την μόνιμη αποβλάκωση των υπηκόων·
β) είναι ικανότατοι σε όλους τους ελιγμούς, ακόμα κι αν προκαλούν ναυτία·
γ) και, φυσικά, δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό αν είναι να “σωθεί η πατρίδα”: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αγιάζει ακόμα και τους “light” φασίστες.
Ο νέος πρωθυπουργός αφήνει ένα τριαντάφυλλο στο μνημείο των εκτελεσμένων κομμουνιστών στην Καισαριανή. Εμείς είμαστε νάνοι μπροστά στους δολοφονημένους προγόνους, αλλά ο nowIam έγινε γίγαντας μετά την πρωθυπουργοποίησή του. Τόσο γίγαντας ώστε να κάνει φτηνά παιχνίδια photo opportunity. Μετά θάνατον ζωή δεν υπάρχει, αλλά σα να μας φάνηκε ότι ακούσαμε τα κόκκαλα των εκτελεσμένων να τρίζουν, που το ίδιο χέρι που άφησε το λουλούδι, λίγο πριν είχε χαιρετήσει έναν αρχιτράγο και λίγο μετά αγκάλιασε έναν φασίστα. Μας φάνηκε...
(Εν τω μεταξύ και ο καινούργιος πρόεδρος της ιταλίας έκανε κάτι ανάλογο: στεφάνι σε τάφο ιταλών στρατιωτών που εκτελέστηκαν από γερμανούς, το ‘43, μετά την αλλαγή συμμαχιών της Ρώμης. Τι μόδα είναι αυτή;)
Υπάρχουν άφθονα δεδομένα που κανονικά θα έπρεπε να έχουν προκαλέσει έκρηξη οργής των υποτιθέμενων (;) “αριστερών” μέσα στον κομματικό μηχανισμό του συ.ριζ.α. - αλλά και ψηφοφόρων του. Για παράδειγμα η επικεφαλής του φασιστικού “εθνικού μετώπου” στη γαλλία, δήλωσε πριν τις εκλογές ότι χαίρεται με την προοπτική νίκης του συ.ριζ.α. (αν και διαφωνεί μαζί του για την μετανάστευση)· και αμέσως μετά τις εκλογές ξαναεξέφρασε την χαρά της. Η Κουμουνδούρου διαολίστηκε απ’ αυτήν την απρόσκλητη “συμπαράσταση”, και την κατήγγειλε. Σωστά. Ποιό ελληνικό κόμμα, όμως, είναι το πιο συγγενικό, προγραμματικά και ιδεολογικά, με το κόμμα της Λεπέν; Οι ψεκασμένοι έλληνες! Αυτοί ακριβώς με τους οποίους η κυβερνοαριστερά δεν διστάζει να μοιραστεί πόστα του γκουβέρνου. Την εκδοχή “εξωτερικού” η Κουμουνδούρου την καταγγέλει. Την εκδοχή “εσωτερικού” την έχει κάνει (εδώ και καιρό...) συνέταιρο. Ποιο είναι το συμπέρασμα; “Ζήτω η τρέλα”; Όχι.
Δεν ισχύει επειδή το λέμε εμείς· ισχύει επειδή επιβεβαιώνεται απ’ την πραγματικότητα. Μετά από 5 χρόνια “αντιμνημονιακής φαγούρας” αποδεικνύεται περίτρανα ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΕΙΖΟΝ ΖΗΤΗΜΑ του σχετικού ρεπερτορίου ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΑΡΑ την λεγόμενη “αριστερή” εκδοχή του αντιμνημονίου απ’ την “δεξιά”, και μάλιστα την “ακροδεξιά”. Όχι, ο συ.ριζ.α. δεν είναι ένα φασιστικό κόμμα. Είναι ένα κόμμα καθεστωτικό. Καμμία απ’ τις διαφορές που έχει με τους ψεκασμένους δεν αφορά το δίπολο “μνημόνιο - αντιμνημόνιο”· αφορούν άλλα θέματα, όλο και λιγότερα είν’ η αλήθεια. Πάντως δεν υπάρχει κάτι τις “αντιμνημονιακό” που να φέρνει αντιμέτωπους τους “αριστερούς” και τους “δεξιούς” του είδους. Το αντίθετο!
Που οφείλεται αυτό; Είναι κάποια αβλεψία; Κάποια τεμπελιά της σκέψης; Καθόλου. Το δίπολο “μνημόνιο - αντιμνημόνιο” αφορά την διαχείριση του κρατικού χρέους. Σε τελευταία ανάλυση, και στην καλύτερη των περιπτώσεων, αφορά την αντίθεση (ή την συνηγορία) στα προγράμματα λιτότητας. Ωστόσο η γενική υποτίμηση της εργασίας δεν είναι κάτι που ξεκίνησε σαν “μνημόνιο”· εξελισσόταν ήδη για πολλά χρόνια πριν. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν μείνει κανείς στο θέμα “λιτότητα ή μη λιτότητα”, δεν υπάρχει καμία εύκολη ή αυτονόητη διαχωριστική γραμμή μεταξύ εκείνων που ιστορικά έχουν ονομαστεί “αριστερά” και “δεξιά”: αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα του γερμανικού εθνικοσιαλισμού! Γιατί αυτό; Επειδή οποιαδήποτε ένσταση ή και αντίθεση μετατοπίζεται στο επίπεδο της διανομής (του πλούτου) είναι εύκολα διαχειρίσιμη και απ’ τους φασίστες, τους κρατιστές, κλπ κλπ. Οι αντιθέσεις που είναι πραγματικά αγεφύρωτες βρίσκονται στην παραγωγή του πλούτου. Οι αντιθέσεις που είναι πραγματικά αγεφύρωτες αφορούν το δίκαιο των αληθινών παραγωγών του πλούτου: της σύγχρονης εργατικής τάξης, αποκλειστικά και μόνον αυτής.
Μόλις κάποιος επιλέξει να εγκαταλείψει αυτό το πεδίο (της παραγωγής του πλούτου, των ταξικών αντιθέσεων σ’ αυτήν) και να εγκαταστήσει τα λάβαρά του στο πεδίο της διανομής του πλούτου (της “δίκαιης”, της “δικαιότερης”, της “προς το παρόν εφικτής”, “λίγες θυσίες ακόμα” κλπ)· μόλις κάποιος κάνει ακόμα μερικά βήματα και προχωρήσει στο πεδίο της διαχείρισης του “χρέους”· μόλις κάποιος τελειώσει τον δρόμο του φτιάχοντας την ψευτο”διαχωριστική” γραμμή που τον βολεύει, σε στυλ “μνημόνιο - αντιμνημόνιο”, έχει εγκατασταθεί φυσιολογικά και διαδοχικά στα πεδία που βολεύουν τα αφεντικά. Και εκεί τι θα βρει σαν “φίλους” και “συναγωνιστές”; Τους πιο σίγουρους από ιστορική άποψη λακέδες των αφεντικών! Οι σημαίες του θα γίνουν κουρέλια καθώς θα τακιμιάζει απ’ αυτούς τους λακέδες. Φυσικά θα κουβαλάει υποσχέσεις, και μερικές θα τις πραγματοποιήσει. Όχι επειδή τ’ αφεντικά στο πεδίο της διανομής είναι “απ’ την φύση τους” γενναιόδωρα! Αλλά επειδή σ’ αυτό το πεδίο (και κάθε παρόμοιο) είναι πανεύκολο να προστατεύουν τη βία της υπεξαίρεσης του πλούτου· μοιράζοντας ψίχουλα ή μοιράζοντας προσευχητάρια. Κατά συνέπεια σ’ αυτά τα πεδία τα αφεντικά είναι “πολιτικά γενναιόδωρα”: καλωσορίζουν ακόμα και υποτιθέμενους εξτρεμιστές, αφήνοντάς τους να παίξουν λιγάκι τα παιχνίδια τους.
Το ότι, λοιπόν, ο “ανατρεπτικός” συ.ριζ.α. βρέθηκε κυβερνητικά αγκαλιά με τους ψεκασμένους (καθότι “αντιμνημονιακοί όλοι”), είναι το εύλογο και σχεδόν μαθηματικά προβλέψιμο αποτέλεσμα της συνειδητής επιλογής των στελεχών και των οπαδών του να φτιάξουν προίκα (και πολλά άλλα, πολύ υλικά) σ’ εκείνο το πεδίο που βολεύει τα ντόπια αφεντικά. Εκτός συνόρων διάφοροι “φίλοι της ελληνικής αριστέρας” ξύνουν τώρα το κεφάλι τους για το “πως είναι δυνατόν” αυτό το εφφέ της κυβερνητικής συμμαχίας και του συνεταιρισμού με τη καραδεξιά πολυκατοικία. Όμως ξέρουν ή θα όφειλαν να ξέρουν. Οι φασίστες (απ’ την Λεπέν μέχρι...) ξέρουν καλά!
Οι πολλοί αναρωτιούνται “τι θα κάνει ο συ.ριζ.α.” (κλείνοντας τα μάτια και, κάμποσοι, τη μύτη τους για το συνεταιράκι του). Εμείς, μιας και είμαστε περιθωριακοί, λέμε: έχει κάνει ήδη πολλά! Πάρα πολλά! Στον postmodern κόσμο του θεάματος σήκωσε όσο πιο ψηλά μπορεί την επιγραφή “και που είναι το παράλογο;” της αριστεροακροδεξιάς όσμωσης· επιβεβαίωσε, σα να λέμε, ότι ο κυνισμός είναι η μόνη δυνατότητα. Και (όπως το λέγαν και κάτι άλλοι) απέναντι στον κυνισμό T.I.N.A.: there is no anternative.
