ένα δημοψήφισμα φάρσα σ’ έναν virtual κόσμο

... Κακά τα ψέματα, αν γίνει δημοψήφισμα θα είναι δημοψήφισμα για το ευρώ. Και νομίζω ότι είναι άδικο να τοποθετηθεί ο έλληνας πολίτης απέναντι σ’ ένα τέτοιο δίλημα, και να πρέπει να απαντήσει με ένα “ναι” ή με ένα “όχι”...
Γιάνης Βαρουφάκης, υπ.οικ., στην τηλεοπτική εκπομπή “ενικός”,  17 Μάη 2015

...Λένε ότι έχω κρυφό σχέδιο, αν ψηφιστεί το OXI, να βγάλουμε τη χώρα από την ΕΕ. Λένε εν γνώσει τους ψέμματα...
Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός, στο διάγγελμά του στον ελληνικό λαό, 1 Ιούλη 2015 απόγευμα

Γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέει; Αν κάποιοι κατηγορούν τη φαιορόζ κυβέρνηση ότι θέλει να βγάλει “τη χώρα απ’ την Ε.Ε.”, λένε σίγουρα ψέμματα. Όμως δεν την κατηγορεί κανείς γι’ αυτό. Την κατηγορούν ότι θέλει να βγάλει “τη χώρα απ’ την ευρωζώνη”. Επ’ αυτού; Κουβέντα...

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ξύνουν το κεφάλι τους και θα ψάχνουν κάθε διαθέσιμο ντοκουμέντο, ακόμα και το πιο μικρό, για να απαντήσουν στο γιατί το “κόμμα της δραχμής” δοκίμασε το δικό του “άλμα στον ουρανό”, κάνοντάς το salto mortale, μέσω ενός δημοψηφίσματος, οργανωμένου με τον χειρότερο δυνατό τρόπο στη χειρότερη δυνατή στιγμή. Για παράδειγμα θα πρέπει να απαντήσουν στην εξής λογική (και πάντως όχι ιδιαίτερα πολύπλοκη) ερώτηση: αφού το κόμμα της δραχμής ήθελε να κάνει δημοψήφισμα, γιατί δεν εξασφάλισε πρώτα (έστω με προσχήματα) μια κάποια παράταση του προγράμματος, ώστε - τουλάχιστον - να έχει ανοικτές τις τράπεζες, χρηματοδοτούμενες μέσω ela, και την ελληνική καπιταλιστική οικονομία σε λειτουργία;
‘Αβυσσος το μυαλό των ανθρώπων, αλλά στην περίπτωση των στελεχών της ελληνικής “αριστεράς” (τα εισαγωγικά επειδή δεν πρόκειται για καμία αριστερά με καμία έννοια...) δεν υπάρχει άβυσσος. Υπάρχει η απλή και σκληρή αλήθεια που είχε πει πριν πολλά πολλά χρόνια ο Άσημος για κάποιους άλλους: στα λόγια παριστάνουν τους σπουδαίους· αλλά στην πράξη δεν μπορούν να βάλουν ούτε ένα ράφι ίσιο στον τοίχο.
Το είχαμε σημειώσει έγκαιρα, και πάλι βδομάδες πριν τις εκλογές στις 25 Γενάρη (Sarajevo νο 91, το έξυπνο πουλί απ’ τη μύτη πιάνεται):

...
Ο συ.ριζ.α. είναι ένα κόμμα που ΔΕΝ έχει αξιόπιστους τακτικιστές. Ανθρώπους, δηλαδή, που “να το έχουν” με τους ελιγμούς κόντρα στους ελιγμούς των αντιπάλων τους.
...
Όμως εάν δεν έχεις ικανότητες, ευελιξία και πλουραλισμό τακτικών έναντι αντιπάλων κλάσης Α εθνικής, με φορ που σέρνονται και χαφ που είναι για γέλια αλλά με ικανό (βαθυκρατικό) προπονητικό team, πώς θα τα καταφέρεις στο champion league; Προφανώς, το να σε κολακεύουν οι οπαδοί σου και οι δικοί σου δημοσιογράφοι για το “πόσο καλά τα κατάφερες να ρίξεις την κυβέρνηση με αφορμή την εκλογή προέδρου” είναι ελάχιστης σημασίας. Το μέτρο της επιτυχίας ενός τακτικιστή δεν είναι να παρανοεί ή να συκοφαντεί την τακτική των αντιπάλων του, αλλά να την στριμώχνει αποτελεσματικά. Στην ιστορία δεν μένουν οι εσωκομματικές γκρίνιες και οι οικογενειακοί συσχετισμοί, αλλά οι “κινήσεις ματ” - έτσι δεν είναι;
Όπως, όμως, είναι γνωστό, η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας βγάζει διαρκώς ομάδες πανέτοιμες να τσακίσουν κάθε αντίπαλο στον κόσμο. Σε όλα τα αθλήματα.
Αυτό μέχρι την ώρα που ανεβαίνουν στο αεροπλάνο.
...

Μεταξύ του να μην έχει μια κυβέρνηση καν και καν τακτικιστές της προκοπής (ώστε να διαπραγματευτεί με πάνακους εκπροσώπους πάνκακων κρατών) και του να υλοποιεί ένα συγκεκριμένο σχέδιο υπάρχει μεγάλη διαφορά, έτσι δεν είναι; Ωστόσο, μακρυά, πολύ μακρυά από εμάς, πριν αρκετούς μήνες, τον περασμένο Φλεβάρη, κάποιοι άγνωστοι εφηύραν μια κακόηχη σύνθετη λέξη: grexident. Είναι σύνθεση των λέξεων greece, exit και accident. Και ποια είναι η ερμηνεία αυτής της καινούργιας λέξης; Η έξοδος της ελλάδας απ’ την ευρωζώνη μετά από μια σειρά ατυχών γεγονότων που οδηγούν τις διαπραγματεύσεις σε αποτυχία.
Πέφτει σ’ εσάς, αν σας ενδιαφέρει, να αποφανθείτε εάν έχει υπάρξει (και εξελίσσεται) κάποιο σχέδιο ή όχι. Εμείς, οπαδοί φανατικοί της αποχής απ’ το συγκεκριμένο “δημοψήφισμα” [1Σαν εργάτες και αυτόνομοι είμαστε, άραγε, ανάμεσα στους τελευταίους των αναρχικών;] μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ ορισμένα δεδομένα επί του θέματος. Ας πούμε ότι θα παρουσιάσουμε μερικά γεγονότα, μερικές φορές με την μορφή ερωτήσεων, που ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος χαρακτηρίσουν “ατυχή”.

δεδομένο νο 1

Το περιβόητο “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Ή οι έλληνες έγιναν εξαιρετικά ολιγαρκείς ακόμα και στο μυαλό, ή η έλξη της εξουσίας τυφλώνει. Απ’ όποια μεριά κι αν το ανέλυε κάποιος, στην καλύτερη των περιπτώσεων, το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μικρό μέρος του κυβερνητικού προγράμματος ενός κόμματος που σκοπεύει να κάτσει στις κυβερνητικές καρέκλες, και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης. Το επαναλαμβάνουμε: μικρό μέρος. Με μια πιο αυστηρή ανάγνωση θα έβλεπε κανείς μπροστά του μία θηριώδη αντίφαση: ενώ η τότε κυβερνοαριστερά υποστήριζε ότι η εφαρμογή του “προγράμματος της Θεσσαλονίκης” είναι εντελώς άσχετη με τις “σκληρές διαπραγματεύσεις” και την έκβασή τους, τουλάχιστον η μισή χρηματοδότησή του θα απαιτούσε την συγκατάθεση των “εταίρων” (ενώ άλλο ένα τέταρτο θα προερχόταν απ’ την πάγια, αιώνια, “πάταξη της φοροδιαφυγής”).
Σε κάθε περίπτωση όσο κι αν ανεμίστηκε το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”, δεν ήταν πλήρες κυβερνητικό πρόγραμμα· ούτε, έστω, σε αδρές γραμμές. Έλειπαν πολλά, κι ανάμεσά τους κάτι σημαντικό: η άποψη της κυβερνοαριστεράς για τις “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” και η αντιπρόταση της Κουμουνδούρου επ’ αυτών.
Πέρα απ’ τα υπόλοιπα που, γενικά, κάνουν εντύπωση, δηλαδή πέρα απ’ τα παχιά λόγια περί “κατάργησης των μνημονίων μ’ ένα άρθρο”, της επιβολής στις “αγορές να χορέψουν στο ταψί” κι άλλα τέτοια γλαφυρά και άθλια που σαν πολιτική αισθητική ιστορικά αποδίδονταν πάντα (και σωστά) στην “ηρωϊκή ρητορική” της άκρας δεξιάς, προκύπτει λοιπόν ότι αυτό καθεαυτό το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” ήταν ένα ψέμα. Ήταν ένα νταραβεριτζίδικο ψέμα προς τον “λαό”: ξέρω ότι είσαι λιγούρης, σου πετάω λοιπόν μερικά ξεροκόμματα υποσχέσεων για να χορτάσεις. Και θα χαρείς, το ξέρω.

δεδομένο νο 2

Η εκστρατεία γοητείας. Ο glamorus υπ.οικ. γοήτευσε πολύ γρήγορα τον ελληνικό λαό, αλλά τι ακριβώς έκανε (και έλεγε) με τους ομολογούς του στην ιταλία, στη γαλλία και στην αγγλία; Πιθανόν να ήταν “επισκέψεις γνωριμίας”, αναπόφευκτες. Αλλά οι δηλώσεις ήταν επίμονες. Δεν υπάρχει 5η αξιολόγηση, δεν υπάρχει μνημόνιο Β. Έχουμε ξαναμιλήσει γι’ αυτό. Πρόκειται για ευθεία προσβολή της βάσης των διεθνών σχέσεων: των διακρατικών συμφωνιών και συμβολαίων. Οσονδήποτε “γοητευτικός” και “εύγλωτος” κι αν είναι κάποιος, όταν υποστηρίζει ότι δεν αναγνωρίζει τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις του κράτους που αντιπροσωπεύει (κι αυτό επειδή έχει “νωπή λαϊκή εντολή”), πηγαίνει γυρεύοντας για καυγά.

δεδομένο νο 3

Ένα σχεδόν μήνα πριν τις εκλογές της 25ης το προσωπικό της κυβερνοαριστεράς (και μετέπειτα υπουργοί οικονομικών, οικονομίας, κλπ) ήξεραν επίσημα ότι το όριο κοντοπρόθεσμου δανεισμού της κυβέρνησης απ’ τις ελληνικές τράπεζες με έντοκα γραμμάτια 3μηνης και 6μηνης διάρκειας, ύψους 15 δισ., έχει καλυφθεί. Που σήμαινε ότι η οποιαδήποτε κυβέρνηση ΔΕΝ θα μπορούσε να κάνει άλλα τέτοια δάνεια.
Γιατί έχει θεσπιστεί αυτό το όριο για την ελλάδα - “μικρή ασθενή”; Για να μην επιβαρυνθούν ξανά οι ελληνικές τράπεζες με δάνεια προς το κράτος!!! Οι οποίες (ελληνικές) τράπεζες είναι ουσιαστικά κρατικής ιδιοκτησίας, και έχουν ιδιωτικές διοικήσεις χάρη στην “καλωσύνη” των κυβερνήσεων. Οποιοσδήποτε άλλος (εκτός των ελληνικών τραπεζών) θα ήθελε να δανείσει την ελληνική κυβέρνηση είναι ευπρόσδεκτος. Όχι οι ελληνικές τράπεζες, που θα το έκαναν “από υποχρέωση”.
Γιατί, λοιπόν, η καινούργια κυβέρνηση άρχισε να κατηγορεί την ε.κ.τ. ότι την εκβιάζει (επειδή είναι “αριστερή”...) ενώ πρόκειται για μια ρύθμιση προστασίας των ελληνικών τραπεζών (μέχρι να βρουν την υγεία τους οριστικά...) άσχετα το ποιος κυβερνά;

δεδομένο νο 4

Συμφωνία 20ης Φλεβάρη. Η τετράμηνη επέκταση του “προγράμματος” (μνημόνιο Β) υπογράφτηκε για να είναι εφικτή η χρηματοδότηση / δανειοδότηση των ελληνικών τραπεζών μέσω e.l.a. H φαιορόζ κυβέρνηση ήξερε καλά ότι η ύπαρξη ενός κάποιου “προγράμματος” (μνημονίου...) και η χρηματοδότηση / δανειοδότηση του e.l.a. ήταν άμεσα και οργανικά δεμένες. Εάν σταματούσε το πρώτο, θα σταματούσε και το δεύτερο.
Γι αυτό υπέγραψε στις 20 Φλεβάρη. Γιατί όμως, μετά, άρχισε να διαδίδει ότι “μνημόνιο τέλος” κι άλλες τέτοιες ψευτιές; Γιατί ανανέωσε και ενίσχυσε την διεθνή καχυποψία ότι άλλα υπογράφει κι άλλα εννοεί, και πως δεν τιμάει ούτε τις δικές της υπογραφές;

δεδομένο νο 5

Γιατί ό,τι και να “έτεινε προς συμφωνία” η ελληνική πλευρά έβαζε πάντα, σαν όρο, “τακτοποίηση του χρέους” όταν είναι σαφές ότι για να γίνει τέτοια συζήτηση θα έπρεπε να κλείσει το “μνημόνιο Β”, ώστε να εκτιμηθούν τα αποτελέσματά του και η πραγματική δυνατότητα (ή αδυναμία) αποπληρωμής του;

δεδομένο νο 6

Επιδείνωση των εσωτερικών συνθηκών. Ό,τι και να διαπραγματεύεται κανείς, η “διαπραγματευτική ισχύς” του δεν είναι αφηρημένη. Πριν ακόμα τις εκλογές, κι ακόμα εντονότερα μετά, οι τράπεζες άδειαζαν. Γιατί “πλούσιοι” και “φτωχοί” τραβούσαν καταθέσεις και μετέφεραν λογαριασμούς. Δεν υπήρχε καμία “διεθνής συνωμοσία” επ’ αυτού. Όλο και πιο αδύναμες τράπεζες σημαίνει τράπεζες όλο και περισσότερο εξαρτημένες απ’ τον e.l.a. Τράπεζες όλο και περισσότερο εξαρτημένες απ’ τον e.l.a. σημαίνει όλο και μεγαλύτερη σημασία, όλο και μεγαλύτερη βαρύτητα της ύπαρξης ενός “προγράμματος”. Πώς είναι δυνατόν να λέει κάποιος στα σοβαρά ότι “διαπραγματεύεται” υπέρ του Χ όταν η βάση αυτής της διαπραγμάτευσης επιδεινώνεται καθημερινά υπέρ του -Χ, κι αυτός αδιαφορεί επιδεικτικά γι’ αυτό;

δεδομένο νο 7

Επιδείνωση των εσωτερικών συνθηκών. Η πτώση στις εισπράξεις απ’ τους φόρους (συν το άδειασμα των τραπεζών) και η πλήρης νομοθετική αδράνεια / παράλυση της καινούργιας φαιορόζ κυβέρνησης, χειροτέρευαν διαρκώς τα “νούμερα” που θα αφορούσε το όποιο “πρόγραμμα”. Είτε το έκανε σκόπιμα είτε όχι (;) ενόσω η φαιορόζ έλεγε (ή παρίστανε) ότι διαπραγματεύεται, “ανέβαζε το κασέ” του όποιου προγράμματος θα έπρεπε να συμφωνήσει. Ανέβαζε (με την αδράνεια και την χρονοτριβή) τα μεγέθη των “σκληρών μέτρων” που θα απαιτούσαν οι δανειστές. Γιατί να το κάνει αυτό (ή γιατί να το επιτρέψει αυτό) κάποιος που υποτίθεται θέλει το αντίθετο; Εν τέλει, το “mail Τσίπρα” ήταν ένα μπουγιουρντί 8 δισ. ευρώ - οκταπλάσιο απ’ το καταραμένο “mail Χαρδούβελη”. Γιατί; Έγινε αυτός ο οκταπλασιασμός κατα λάθος; Έγινε επίτηδες;

δεδομένο νο 8, συνέχεια των δεδομένων νο 6 και 7

Αντικειμενικά μιλώντας, επί 5 μήνες, εκείνο που πετύχαινε διαρκώς η φαιορόζ κυβέρνηση ήταν το αντίθετο εκείνου που είχε υποσχεθεί: με έργα, λόγια ή παραλείψεις συνέβαλε τα μέγιστα στο να επιδεινωθεί η “δημοσιοοικονομική κρίση” στο ελλαδιστάν. Με έργα, λόγια ή παραλείψεις συνέβαλε στο να φουσκώσει ο λογαριασμός, όχι ενός μνημονίου Γ αλλά μόνο για την ολοκλήρωση του μνημονίου Β.
Εν τέλει, μετά από 5 μήνες, συνέβαλε στο εξής: η επαπειλούμενη (και από πολλούς εικαζόμενη) υλοποίηση μόνον του τέλους του μνημονίου Β να φαντάζει (στα μάτια του εύπιστου κοινού) “ίσα βάρκα ίσα νερά” με τις εικαζόμενες (αν και γενικά άγνωστες) συνέπειες μιας επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Καθώς η φαιορόζ κυβέρνηση υποτίθεται διαπραγματευόταν εναντίον των μνημονίων κατασκευάζε στον βαθμό που της αντιστοιχούσε ένα τερατώδες “τέλος του μνημονίου Β” που (δύσκολα μεν αλλά σταθερά) πολλαπλασίαζε τους οπαδούς της δραχμής.
Λίγο μετά τα μέσα Ιούνη (μια βδομάδα πριν την αναγγελία του “δημοψηφίσματος”) μια δημοσκόπηση τους έφερε στο 30% των ερωτηθέντων. Ίσως το καλύτερο ποσοστό - μετά από 5 μήνες τριβών, καταγγελιών... και αναποτελεσματικότητας.
Ήταν αυτή η επιτυχία τυχαία; Ή σκόπιμη;

δεδομένο νο 9

Η τελευταία “πρόταση των δανειστών”, που κατατέθηκε μιάμισυ μέρα πριν την αναγγελία του “δημοψηφίσματος”, περιελάμβανε ανάμεσα σε άλλα κι αυτά:

Το πρώτο (για το άνοιγμα των “κλειστών επαγγελμάτων”) έχει υπογραφτεί άλλες δυο φορές και αποτελεί δέσμευση των ελληνικών κυβερνήσεων (όσο υπάρχει σε ισχύ κάποιο πρόγραμμα). Το δεύτερο; Μήπως το δεύτερο ήταν “σπάσιμο” της “κόκκινης γραμμής” των πιο μεγάλων απ’ τα ντόπια αφεντικά, των εφοπλιστών [2Γράφαμε στο προηγούμενο τεύχος για το θέμα της φορολόγησης των εφοπλιστών, στην ελλάδα και στην ευρώπη. Το ψάξαμε κι άλλο, αλλά δυστυχώς σ’ αυτό το τεύχος δεν έχουμε χώρο για πολλά - θα επανέλθουμε αναλυτικότερα με την πρώτη ευκαιρία. Το ζουμί είναι το εξής. Ενώ πλέον όλα τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν τον ίδιο τύπο φορολόγησης (με βάση το τονάζ του πλοίου κι όχι τα κέρδη απ’ τη λειτουργία του), έχουν διαφορετικούς συντελεστές. Η ελλάδα, η κύπρος και η μάλτα έχουν μακράν τους χαμηλότερους.
Υπάρχουν μερικά κρυφοπατριωτικά γατόνια που υποστηρίζουν ότι η απαίτηση (των δανειστών) για μεγαλύτερη φορολόγηση των ελλήνων εφοπλιστών οφείλεται στον ανταγωνισμό των γερμανών εφοπλιστών... Να υποθέσουμε, τότε, πως η μη επιμονή τους για την φορολόγηση της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας οφείλεται στην άρση του “σχίσματος”;], και αυτό επιτάχυνε την “φυγή προς τα εμπρός”, δηλαδή το κόψιμο των διαπραγματεύσεων (με εργαλείο το “δημοψήφισμα”);
Γιατί ο κυρ Γιούνκερ λέει ότι χρειάστηκε δύο ώρες για να πείσει τον Τσίπρα να φορολογήσει τους εφοπλιστές; Πείστηκε στ’ αλήθεια ο πρώτη-φορά-αριστερός πρωθυπουργός; Ή τα επιχειρήματά του υπέρ του να μην φορολογηθούν θα μπορούσαν να κρατήσουν 22 ώρες, οπότε βαρέθηκε να κουβεντιάζει με τον “νεοκομμουνιστή κομισάριο” και τέλειωσε την κουβέντα λέγοντας “καλά, εντάξει”;

δεδομένο νο 10

Ποιός είναι ο κύριος Βαρουφάκης; Ποιός στ’ αλήθεια έκανε “κεντρικό διαπραγματευτή” έναν άνθρωπο του οποίου τα προσόντα είναι κατάλληλα για εμπόριο φιλοσοφίας σε πρωϊνάδικα, αλλά έχει μηδέν εμπειρία από πολιτική (γενικά), κρατική πολιτική (ειδικά), διεθνή διπλωματία, διαπραγματεύσεις;
Ποιά είναι πραγματικά η σχέση του κυρίου Γιάνη με το αμερικανικό οικονομικό ινστιτούτο Levy; Ποιά είναι πραγματικά η σχέση του κυρίου Γιάνη (και όχι μόνο αυτού...) με το ινστιτούτο Levy στο δ.σ. του οποίου συμμετέχει και στέλεχος της morgan stanley (ο Martin L. Leibowitz);

δεδομένο νο 11

Ποιός είναι ο κύριος Βαρουφάκης; Τι εργολαβία έχει αναλάβει ακριβώς; Γιατί καμία πλευρά της αντιπολίτευσης, είτε δεξιά είτε αριστερή (αριστερότερα του συ.ριζ.α.), δεν έθεσε επίμονα και επιτακτικά θέμα παραίτησής του όταν παραδέχτηκε ο ίδιος ότι μαγνητοφωτούσε κρυφά τα eurogroup ... επειδή (λέει) “γράφει βιβλίο”; Γιατί καμία πλευρά της αντιπολίτευσης, είτε δεξιά είτε αριστερή, δεν επέμεινε ότι έχει προσβάλει τις διεθνείς σχέσεις (“της χώρας”) και πως είναι εύλογο να είναι persona non grata για τους υπόλοιπους 18 υπ.οικ. και τις κυβερνήσεις τους; Γιατί η όξυνση που προκάλεσε στις σχέσεις Αθήνας - ευρωζώνης έγινε (σιωπηλά) δεκτή απ’ όλο το κομματικό φάσμα;

δεδομένο νο 12

Γιατί επί 5 μήνες “διαπραγμάτευσης” η φαιορόζ κυβέρνηση δεν είχε ουσιαστική αντιπολίτευση; Γιατί ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν βρισκόταν εκτός ελλάδας έλεγε περίπου τα ίδια που λέει η φαιορόζ κυβέρνηση, για τους “αυστηρούς όρους” που δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί;

δεδομένο νο 13

Όταν φιλούσαν το χέρι του μαφιόζου και έσπρωχναν τον δικό τους δημοτικό υποψήφιο στην άκρη, για να κάνουν τράμπα τις ψήφους και να πάρουν την περιφέρεια, βρώμαγε· αλλά είπα “δεν με αφορά”. Τουμπεκί.
Όταν φιλούσαν το χέρι του αρχιτράγου για να πάρουν την “ευλογία” του (δηλαδή το ο.κ. για να κυβερνήσουν) βρώμαγε· αλλά είπα “δεν με αφορά”. Τουμπεκί.
Όταν έκαναν κυβέρνηση με τους “light” ψεκασμένους φασίστες, βρώμαγε· αλλά είπα “δεν με αφορά”. Τουμπεκί.
Όταν αποφάσισαν δημοψήφισμα με τους “light” ψεκασμένους φασίστες και τα βοθρολύματα (“εγκληματική οργάνωση”; ποιά “εγκληματική οργάνωση”; υπεύθυνη πατριωτική δύναμη!!!) βρώμαγε πια του κερατά. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, αλλά είχα μάθει τι να λέω. Είπα “δεν με αφορά”. Τουμπεκί.
Σωστό ήταν εκείνο με το τέρας. Φτάνεις να γίνεις ίδιος. Και ύστερα; Ύστερα.... το ίδιο. Τουμπεκί.

δεδομένο νο 14

Πεθαίνω σα χώρα... Και σαπίζω σαν κοινωνία...

Σε λίγες ημέρες θα ξέρουμε και θα ξέρετε εάν το “κόμμα της δραχμής” έκανε μια πρόωρη (και γι’ αυτό κακοκαμωμένη) έφοδο (και θα χάσει το δημοψήφισμα) ή πέτυχε την “βίαιη ωρίμανση” των συσχετισμών υπέρ του (και θα το κερδίσει). Όμως ακόμα κι αν χάσει το δημοψήφισμα (ή, για οποιονδήποτε λόγο αυτό δεν γίνει ή μισογίνει) το “κόμμα της δραχμής” έχει πετύχει κάποια σημαντικά πράγματα. Έχει εμφανιστεί σαν τέτοιο, έχει επιδείξει την ιδεολογική (εθνικιστική) συνοχή του, έχει δοκιμάσει τα ψυχοσυναισθηματικά όπλα του, έχει λαδώσει τους μηχανισμούς του. Κι αυτό σημαίνει ότι έχει μέλλον. Το “κόμμα του ευρώ” απ’ την μεριά του, θα μπορεί να υπερηφανεύεται στο διηνεκές ότι πέτυχε το πρώτο μεγάλο κύμα μαζικής υποτίμησης της εργασίας.
Εν τω μεταξύ, το πιο αποφασιστικό απ’ όλα τα δεδομένα είναι αυτό για το οποίο δεν λέγεται κουβέντα: η ισχυρή πιθανότητα να “αποκοπούν” οριστικά οι θυγατρικές των ελληνικών τραπεζών στα βαλκάνια απ’ τις μητρικές, εάν συνεχιστεί για μέρες η “bank holiday”, ή αν οι ελληνικές τράπεζες χρεωκοπήσουν επίσημα. Πράγματι, δεν μπορούμε να βρούμε έναν τρίτο τρόπο με τον οποίο θα ξανανοίξουν κάποτε οι τράπεζες, εκτός απ’ αυτούς τους δύο:
- είτε με ευρώ, μέσω επανάληψης της χρηματοδότησης / δανειοδότησης μέσω e.l.a. - αλλά αυτό προϋποθέτει “πρόγραμμα”, κάτι που αν η απόφανση του λαού είναι “ναι” μπορεί να πάρει καιρό να διαμορφωθεί και να συμφωνηθεί (ειδικά αν μεσολαβήσουν εκλογές και όχι μια μεταβατική κυβέρνηση απ’ το υπάρχον κοινοβούλιο).
- είτε με φρεσκοτυπωμένες δραχμούλες.
Στην περίπτωση της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, δεν υπάρχει καν και καν θέμα συζήτησης για το μέλλον των ελληνικών τραπεζικών θυγατρικών... Αλλά και στην περίπτωση της έναρξης καινούργιων διαπραγματεύσεων, εκ του μηδενός, θα πρέπει οι τρισκατάρατοι θεσμοί και οι εταίροι να δείξουν μεγάλη καλωσύνη και να πουν άμεσα “α, εντάξει, υπάρχει προοπτική προγράμματος, οπότε τρομπάρετε ρευστό στις ελληνικές τράπεζες”.

Τι να κάνουμε amigos; Να αρχίσουμε να πανηγυρίζουμε για το τέλος του ελληνικού bank ιμπεριαλισμού; Ή να αρχισουμε να μετράμε ανάποδα τα χρόνια της επιστροφής του tank όμοιού του;
Εμείς εδώ θα είμαστε. Και ελπίζουμε ο κυρ Γιάνης να ασκεί το ευγενές σπορ της κατασκοπείας και της μαγνητοφώνησης και στις συζητήσεις της κυβέρνησης. Ελπίζουμε ότι θα βγάλει γρήγορα όχι ένα αλλά πολλά βιβλία, που θα φωτίζουν το μεγαλείο του, αλλά θα κοινοποιήσουν και σ’ εμάς κάποια τωρινά μυστικά.
Εμείς εδώ θα είμαστε. Για τους εύπιστους ψηφοφόρους, είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν ξέρουμε.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Σαν εργάτες και αυτόνομοι είμαστε, άραγε, ανάμεσα στους τελευταίους των αναρχικών;
[ επιστροφή ]

2 - Γράφαμε στο προηγούμενο τεύχος για το θέμα της φορολόγησης των εφοπλιστών, στην ελλάδα και στην ευρώπη. Το ψάξαμε κι άλλο, αλλά δυστυχώς σ’ αυτό το τεύχος δεν έχουμε χώρο για πολλά - θα επανέλθουμε αναλυτικότερα με την πρώτη ευκαιρία. Το ζουμί είναι το εξής. Ενώ πλέον όλα τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν τον ίδιο τύπο φορολόγησης (με βάση το τονάζ του πλοίου κι όχι τα κέρδη απ’ τη λειτουργία του), έχουν διαφορετικούς συντελεστές. Η ελλάδα, η κύπρος και η μάλτα έχουν μακράν τους χαμηλότερους.
Υπάρχουν μερικά κρυφοπατριωτικά γατόνια που υποστηρίζουν ότι η απαίτηση (των δανειστών) για μεγαλύτερη φορολόγηση των ελλήνων εφοπλιστών οφείλεται στον ανταγωνισμό των γερμανών εφοπλιστών... Να υποθέσουμε, τότε, πως η μη επιμονή τους για την φορολόγηση της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας οφείλεται στην άρση του “σχίσματος”;
[ επιστροφή ]