Παράξενα, πολύ παράξενα πράγματα συμβαίνουν. Στα μυαλά και στις “συνειδήσεις” (μέσα σε πολλά εισαγωγικά) μεγάλους μέρους των υποτελών. Συμβαίνουν μόνο στα μέρη μας; Υποψιαζόμαστε ότι συμβαίνουν κι αλλού: οι βαθύτερες αιτίες ανάγονται σε ορισμένα χαρακτηριστικά του “επιπέδου” καπιταλιστικής ανάπτυξης μάλλον παρά σε “εθνικά” ορμέφυτα. Ωστόσο εδώ είναι που τα παρατηρούμε.
Η θέση μας ότι αυτή την περίοδο οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα εύρισκε εύκολα αποδοχή. Η συνέχεια της θέσης, ότι δηλαδή ένα μέρος αυτού του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού γίνεται “δι’ αντιπροσώπων”, ακόμα και με πεζικάριους σε πεδία μαχών εδώ ή εκεί, επίσης θα εύρισκε εύκολα αποδοχή. Τότε για ποιούς λόγους χρειάζεται η συναισθηματική και πολιτική ταύτιση με τέτοιους πεζικάριους, δηλαδή “αντιπροσώπους” του πολέμου των αφεντικών; Για κανένα λόγο, εκτός απ’ αυτόν: έτσι, μέσω τέτοιων (φαινομενικά) “ανώδυνων” ταυτίσεων, (ξανα)προετοιμαζόμαστε διανοητικά και συναισθηματικά για να γίνουμε κι εμείς τέτοιου είδους “πεζικάριοι” ή για “πάρουμε την σωστή θέση” όταν και εάν ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός αρχίσει να συμβαίνει άμεσα, χωρίς “αντιπροσώπους”!!! Μόνο που αυτός ο δρόμος (δρόμος των αφεντικών χωρίς αμφιβολία) περνάει μέσα από διάφορες εκδηλώσεις εθνοπαράνοιας. Όχι με ιατρικούς αλλά με κοινωνικούς όρους.
σημείο Κομπανί
Απ’ όποια μεριά κι αν δει κανείς το τι συμβαίνει απ’ την περασμένη άνοιξη με τον στρατό του “χαλιφάτου” στα πρώην εδάφη του συριακού και του ιρακινού κράτους, δεν μπορεί να αποφύγει την αναγνώριση ότι εκεί εξελίσσεται μια απ’ τις μάχες του 4ου παγκόσμιου πολέμου, κατ’ αρχήν μέσω “αντιπροσώπων”. Τέτοια είναι σίγουρα η περίπτωση του isis. Όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες (ούτε καν “απόρρητες”) επιβεβαιώνουν ότι η συγκεκριμένη οργάνωση δημιουργήθηκε, εξοπλίστηκε, χρηματοδοτήθηκε (σίγουρα ως ένα σημείο) και εκπαιδεύτηκε απ’ τις μυστικές υπηρεσίες των ηπα, της σαουδικής αραβίας, της τουρκίας, ίσως και του ισραήλ. [1Περισσότερα: Sarajevo νο 87, σεπτέμβρης 2014, το χαλιφάτο και οι άλλοι• Sarajevo νο 88, οκτώβρης 2014, global war (2).] [2Δεν παραγνωρίζουμε καθόλου τους υποκειμενικούς, ιδεολογικούς παράγοντες που, ανεξάρτητα από χρηματοδότες, εκπαιδευτές και αληθινά αφεντικά, συμβάλλουν στη δημιουργία και, κυρίως, στη διόγκωση τέτοιου είδους οργανώσεων. Ωστόσο αυτήν την πλευρά δεν θα την συμπεριλάβουμε σ’ αυτήν εδώ την αναφορά.] Το γεγονός ότι ο isis έγινε “στόχος” των δημιουργών του εδώ και λίγους μήνες, όχι μόνο δεν αντιφάσκει με την θέση και την χρησιμότητά του στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά μάλλον το αντίθετο ισχύει: αποδεικνύει για άλλη μια φορά τις τακτικές που χρησιμοποιούνται σ’ αυτόν τον πόλεμο.
Πριν να επιτεθεί ο isis στην κουρδική / συριακή πόλη Κομπανί, είχε επιτεθεί και καταλάβει πολλές άλλες, τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ. Αλλά αυτό (σίγουρα για τους έλληνες υπηκόους) ήταν απλά “εικόνα στις ειδήσεις”. Και ξαφνικά, επιτιθέμενος ο isis στο Κομπανί, έφερε την απόλυτη ανατροπή: τώρα ο isis είναι και “δικός μας εχθρός”. Γιατί; Επειδή οι κούρδοι της συρίας (όχι όμως και οι κούρδοι του ιράκ!) είναι “φίλοι μας”!
Ωστόσο, στοιχειώδης γνώση της ιστορίας θα έδειχνε ότι και οι κούρδοι έχουν υπάρξει “πεζικάριοι” στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό [3Ισχύει κι εδώ η σημείωση 2.]. Κι όχι μόνο οι κούρδοι του ιράκ, αλλά και το τόσο αγαπητό άλλοτε στα μέρη μας pkk. Το καθεστώς Άσσαντ, για παράδειγμα, ήταν τυρρανικό για μεγάλο μέρος των υπηκόων του και τα χρόνια που φιλοξενούσε τα στρατόπεδα και τις υποδομές του pkk· και τότε, υποστηρίζοντας το pkk ο Άσσαντ, συμμετείχε σε ένα ευρύτερο σχέδιο διάλυσης του τουρκικού κράτους. Ή, όταν το ελληνικό κράτος ήταν κάτι παραπάνω από φιλικό προς το pkk, δεν έχανε ούτε ένα χιλιοστό της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής πραγματικότητάς του· το αντίθετο: χρησιμοποιούσε τους κούρδους αυτονομιστές αντάρτες για τους δικούς του ιμπεριαλιστικούς σκοπούς. Εν τέλει, οι κουρδικές περιοχές της συρίας, είχαν αποκτήσει μια ορισμένη αυτονομία τα τελευταία χρόνια επειδή “τα βρήκαν” με το καθεστώς Άσσαντ - το καθεστώς που έσφαζε τους ίδιους του υπηκόους αλλού. Ο Άσσαντ δεν ήθελε ένα ακόμα μέτωπο με τους κούρδους, και αυτοί δεν είχαν λόγο να ανακατευτούν στον συριακό εμφύλιο. Προτίμησαν να παρακολουθούν από μακριά την διάλυση του συριακού κράτους, επωφελούμενοι απ’ τις ενδοσυριακές αλλά και τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην ευρύτερη περιοχή. Όσο κι αν ονομάσει κανείς “λογικό” το να παίζει ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα μέσα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, είναι λάθος τέτοια “παιχνίδια” να μένουν εκτός του ορίζοντα της κριτικής.
Ιδεολογικά το χαλιφάτο και οι πιστοί του είναι ό,τι πιο συντηρητικό και ηλίθιο μπορεί να χωρέσει σε μια θρησκεία. Θυμίζουν τους ταλιμπάν, αλλά στο χειρότερό τους. Από πολιτική άποψη υποστηρίζουν, όχι χωρίς κάποια μάλλον τετριμένα επιχειρήματα, ότι ο πόλεμος που κάνουν είναι αντι-ιμπεριαλιστικός, εναντίον των δυτικών και των συμμάχων τους στη μέση ανατολή. Φυσικά εκεί η σύγχυση πυκνώνει, εφόσον θεωρούν άπιστους (και άρα εχθρούς τους) όλους τους μουσουλμάνους που δεν ανήκουν στο δικό τους ακραίο δόγμα· ενώ δεν είναι όλοι αυτοί οι ”άπιστοι” φίλοι ή σύμμαχοι των ηπα ή της ευρώπης.
Εν τω μεταξύ, γράφαμε (Sarajevo νο 88, global war (2)) για την αξία που έχει ο isis σαν πεδίο εκπαίδευσης και διάχυσης της ένοπλης δράσης στα δυτικά της κίνας, στην επαρχία Xijiang, σε σχέση με τα σχέδια του Πεκίνου για “δρόμους του μεταξιού” από και προς την ευρώπη:
... Το δύσκολο της περιοχής είναι η ύπαρξη και δράση “αυτονομιστών” ισλαμιστών ανταρτών. Το Πεκίνο εκτιμάει ότι μόνη της η καταστολή δεν θα έχει μακρόχρονα αποτελέσματα ειρήνευσης, και ποντάρει σε (καπιταλιστική) ανάπτυξη της Xijiang μέσω (και) της δημιουργίας ενός δικτύου διηπειρωτικών μεταφορών προς και από την ρωσία και την ευρώπη. Αντίστροφα η Ουάσιγκτον έχει δείξει εδώ και πολλά χρόνια το “ενδιαφέρον” της για την αποσταθεροποίηση της Xijiang, και μέσω αυτής της κίνας. Δεν είναι χρήσιμο γι’ αυτόν τον δεύτερο σκοπό να υπάρχει ένα “χαλιφάτο σε μόνιμη κατάσταση πολέμου υπεράσπισης του ισλάμ έναντι των απίστων”, για να εκπαιδεύονται μελλοντικοί “τρομοκράτες” που θα δράσουν στο κινεζικό έδαφος; Είναι...
Στα μέσα Σεπτέμβρη η αστυνομία της ινδονησίας έδεσε τέσσερεις υυγούρους, κατοίκους της επαρχίας Xijiang, μαζί με άλλους τέσσρεις ινδονήσιους, ύποπτους για σχέσεις με τους “μουτζαχεντίν του ινδονησιακού τιμόρ” (mit), μια ένοπλη οργάνωση που έχει προέλθει απ’ την διάσπαση της παλιότερης jemaah islamiyah. Οι τέσσερεις υυγούροι / κινέζοι υπήκοοι είχαν ταξιδέψει ως την ινδονησία με πλαστά τουρκικά διαβατήρια που είχαν φτιαχτεί στην ταϋλάνδη, ακολουθώντας μια διαδρομή “αντιπαρακολούθησης” μέσω καμπότζης, ταϋλάνδης και μαλαισίας. Κατά την άποψη της ινδονησιακής αστυνομίας πήγαν για να εκπαιδευτούν, απ’ την mit, την κατασκευή “βομβών δρόμου”, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν αυτή τη μέθοδο στην Xijiang και αλλού, εναντίον του κινεζικού κράτους. Κατά την άποψη του Πεκίνου ένας αυξανόμενος αριθμός υυγούρων ανταρτών εκπαιδεύεται πλέον απ’ τον isis. Πέρα απ’ αυτούς (τους υυγούρους) υπάρχουν υπολογισμοί ότι τουλάχιστον 200 με 300 άτομα από διάφορες χώρες της νοτιοανατολικής ασίας πολεμούν αυτή τη στιγμή (εκπαιδευόμενοι μαζί) στο στρατό του isis.
Συνεπώς, όταν ο isis επιτέθηκε στο Κομπανί (κάνοντας το ίδιο που είχε κάνει με επιτυχία αρκετές φορές νωρίτερα, αλλού) δεν υπήρχε στη σύγκρουση ένα μόνο “πεζικό” ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, αλλά δύο: απ’ την μια ο στρατός του χαλιφάτου, απ’ την άλλη η συριακή / κουρδική οργάνωση “μονάδες προστασίας του κουρδικού λαού” (YPG). Φυσικά, από συναισθηματική σκοπιά, θα μπορούσε ο καθένας να είναι με την μεριά των κούρδων. [4Και μόνο το υποχρεωτικό ξεσπίτωμα και η φυγή χιλιάδων αμάχων είναι αρκετός λόγος. Όμως οι ίδιοι έλληνες που συγκινήθηκαν απ’ αυτό, αδιαφόρησαν (το λιγότερο που μπορούμε να πούμε) πρώτα για τους βόσνιους και ύστερα για τους κοσοβάρους άμαχους φυγάδες πριν απ’ όχι και τόσα πολλά χρόνια. Συνεπώς δεν έχουν οποιοδήποτε ανθρωπιστικό ηθικό ανάστημα, όπως πιστεύουν για τους εαυτούς τους.] Αλλά ο συναισθηματισμός είναι πολύ κακός σύμβουλος, ειδικά όταν η λογική και η πολιτική ανάλυση δείχνει την πραγματικότητα.
Η μετατροπή του συναισθήματος σε πολιτική άποψη και θέση, άρχισε αμέσως να ξεδιπλώνει τις φρικαλέες της συνέπειες· φρικαλέες για εμάς βέβαια. Το πρώτο: έτσι, ήρεμα κι απλά, οι αμερικάνοι έπαψαν να είναι “φονιάδες των λαών”. Και έγιναν “φίλοι μας”! Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι “φίλος μας”, αφού βοηθάει τους κούρδους της συρίας! Οι πλανητόμπατσοι έγιναν “φίλοι μας”! (Και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός φυσικά, και όλοι οι υπόλοιποι).
Το δεύτερο ήταν ακόμα πιο σουρεαλιστικό, αν μπορούσε κανείς να διατηρήσει το χιούμορ του: διαδηλώσεις μπροστά στην τουρκική πρεσβεία (στην Αθήνα) και στο τουρκικό προξενείο (στη Θεσσαλονίκη) για να καταγγελθεί το τουρκικό κράτος που δεν επενέβαινε στρατιωτικά (με τα τανκς, την αεροπορία του, το πεζικό του) στο Κομπανί, υπέρ φυσικά των κούρδων υπερασπιστών της πόλης! Εδώ αυτά που εμφανίζονται σαν στέρεες πολιτικές επιλογές είναι ακόμα πιο τραγικά.
Κατ’ αρχήν το τουρκικό κράτος είναι επίσης ιμπιεραλιστικό, αν και απ’ την δημιουργία του στη δεκαετία του 1920 δεν έχει στείλει στρατό σε επιχειρήσεις “κατάκτησης εδαφών” έξω απ’ τα σύνορά του. Ωστόσο, τι θα σήμαινε ότι τουρκικός στρατός εισβάλει σε συριακό έδαφος, αυτό δηλαδή που ζητούσαν έλληνες (και κούρδοι) διαδηλωτές; Σίγουρα καθαρή ιμπεριαλιστική εισβολή! Ύστερα, η απόκρουση του στρατού του χαλιφάτου, δεν θα μπορούσε να είναι μια περιορισμένης διάρκειας επιχείρηση, του είδους “ήρθαμε, νικήσαμε, φεύγουμε”! Ο τουρκικός στρατός θα έπρεπε να μείνει επ’ αόριστο στο Κομπανί και σε όλη την κουρδική / συριακή περιοχή, για να την προστατεύει διαρκώς· μέχρι την οριστική ήττα και διάλυση του στρατού του χαλιφάτου σ’ όλη την τωρινή επικρατειά του. Εκτός απ’ την καθαρή ιμπεριαλιστική εισβολή θα υπήρχε, λοιπόν, και στρατιωτική κατοχή! Οπότε: σε μια επίδειξη πολιτικής ακροβασίας, η ελληνική κυβερνοαριστερά και οι κολαούζοι της επέλεξαν να κατηγορήσουν την Άγκυρα επειδή δεν εισέβαλε στο συριακό έδαφος και επειδή δεν κατέλαβε στρατιωτικά το Κομπανί!!!
Για να μη γίνει καμία παρεξήγηση: προφανώς και η Άγκυρα έχει υποστηρίξει τόσο τον isis όσο και τις υπόλοιπες “αντι - Άσσαντ” ένοπλες οργανώσεις. Προφανώς, επίσης, δεν έχει κανένα λόγο να βολεύεται με την έστω ομιχλώδη αυτονομία των κούρδων της συρίας· με το άλλο κουρδικό ημικράτος, το ιρακινό, που έχει διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς απ’ το pkk, τα έχει βρει μια χαρά. Ποιά είναι όμως η πιο γενική ιμπεριαλιστική τακτική της για τα εδάφη νότια των συνόρων της; Έχουμε τη γνώμη ότι το τουρκικό κράτος ακολουθεί μια τακτική “παίζουμε σε όλα τα ταμπλώ” ελπίζοντας ότι έτσι δεν θα χάσει και, ακόμα καλύτερα, θα κερδίσει όποιες και να είναι οι εξελίξεις. Το μόνο για το οποίο δεν θα έπρεπε να κατηγορήσει κανείς το τουρκικό υπ.εξ. είναι ό,τι αγνοεί την συνθετότητα και την ρευστότητα αυτών που συμβαίνουν ακριβώς δίπλα του.
Όπως είναι γνωστό η πιο καθαρή “γραμμή” ιδεολογικής, πολιτικής και οικονομικής επιρροής των κυβερνήσεων των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στον αραβικό κόσμο ήταν η υποστήριξη των μετριοπαθών ισλαμικών οργανώσεων. Της Χαμάς στην παλαιστίνη, της Χεζμπ’ Αλλάχ στο λίβανο, της μουσουλμανικής αδελφότητας στην αίγυπτο, των μετριοπαθών ισλαμοδημοκρατών στην τυνησία και αλλού. Το αιματηρό πραξικόπημα στην αίγυπτο και η ποινικοποίηση, ξανά, της μουσουλμανικής αδελφότητας, μεταξύ των άλλων “έσπασε” αυτήν την αλληλλουχία. Κυρίως όμως έδειξε ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην περιοχή (Τελ Αβίβ, Ριάντ) θα έκαναν τα πάντα για να εμποδίσουν την ανάδειξη του τουρκικού κράτους σε περιφερειακή “υπερδύναμη”. Πολύ περισσότερο που η Άγκυρα τα είχε βρει με την Τεχεράνη. Επιπλέον, σε ότι αφορά το καθεστώς Άσσαντ, πριν την εξέγερση η Άγκυρα είχε αποκτήσει σταθερά φιλικές σχέσεις (πολλοί μιλούσαν για τρίγωνο Άγκυρας / Δαμασκού / Τεχεράνης)· ενώ τον πρώτο καιρό της συριακής εξέγερσης τόσο ο Ερντογάν όσο και άλλα στελέχη της τουρκικής κυβέρνησης είχαν προσφερθεί να μεσολαβήσουν, καλώντας τον Άσσαντ να διαπραγματευτεί με τους άοπλους τότε διαδηλωτές, αντί να τους σκοτώνει.
Δεν είναι με καμία έννοια συμφέρον του τουρκικού κράτους η “αστάθεια” ακριβώς δίπλα απ’ τα σύνορά του. Ούτε οι σαλαφιστές, ιδεολογικά συγγενείς με το καθεστώς του Ριάντ, είναι του ιδεολογικού γούστου των τούρκων ισλαμοδημοκρατών. Ωστόσο διαβλέποντας (η Άγκυρα) ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός θα οξυνθεί και ότι ο Άσσαντ δεν πρόκειται να νικήσει στον αιματηρό πόλεμο που ο ίδιος ξεκίνησε, προτίμησε να κάνει στην άκρη τα γούστα της και να “μπει στο παιχνίδι” του θανάτου, προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα (υποθέτουμε...) να αποφύγει την επέκταση της ένοπλης δράσης των υπερσυντηρητικών τύπου isis στο έδαφός της. Είναι μια βρώμικη αλλά ορθολογική επιλογή εκ μέρους ενός καπιταλιστικού κράτους!
Αν, λοιπόν, θα πρέπει κανείς να καταγγείλει το τουρκικό κράτος από αντι-ιμπεριαλιστική, αντι-καπιταλιστική άποψη (κι αυτό θα ήταν δουλειά κυρίως του όποιου αληθινά ανταγωνιστικού κινήματος στην τουρκία και όχι των ελλήνων εθνικιστών, δεξιών κι αριστερών) αυτό δεν είναι για το ότι δεν μιμείται τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στο πιο straight, εισβάλλοντας στο συριακό έδαφος για να σώσει το Κομπανί, αλλά για την γενική εμπλοκή του στον συριακό εμφύλιο, έστω κι αν αυτή είναι έμμεση. Από την άλλη μεριά δεν θα έπρεπε να υποτιμηθεί (ειδικά απ’ τους έλληνες αριστερούς εθνικιστές “αντιτούρκους” και “αντιΕρντογάν”) το γεγονός ότι το τουρκικό κράτος δέχτηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο 200.000 κούρδους πρόσφυγες (σα να λέμε: την κοινωνική βάση του συριακού pkk) και ανέλαβε την φροντίδα τους με αποτελεσματικό και αξιοπρεπέστατο τρόπο· αυτό το παραδέχονται όλοι. Το να οργανωθούν οι υποδομές “εκστρατείας” για να στεγαστούν, να ζεσταίνονται, να τρέφονται, να πλένονται, να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αποχετεύσεις, 200 χιλιάδες άντρες και γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, χωρίς να ξεσπάσει κανά ελεεινό κύμα “διαμαρτυρίας” εναντίον τους επειδή πολιτικά ανήκουν στο pkk, είναι κάτι που δείχνει (κατά την γνώμη μας) την ικανότητα και την πρόθεση του τουρκικού κράτους να παίζει σε όλα τα ταμπλώ, μέσα πάντα στους στρατηγικούς του προανατολισμούς. [5] [6]
Ας ανακεφαλαιώσουμε τα μέχρι σήμερα ελληνικά στοιχεία του “σημείου Κομπανί”: η Ουάσιγκτον, ο στρατός της, τα βομβαρδιστικά της είναι “φίλοι μας”· η Άγκυρα είναι εχθρός μας. Αυτά, σαν ένα κράμα ένοχων αποσιωπήσεων και πολιτικά παρανοϊκών διακηρύξεων. Θα ήταν μια αστεία ιστορία εάν αυτά δεν συνέκλιναν σε κάτι σαν αναβίωση της ελληνικής ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής της δεκαετίας του ‘90. Εν προκειμένω, και σε ότι αφορά τον “αντιτουρκισμό”, στο δεύτερο μισό εκείνης της δεκαετίας: τότε που και η Ουάσιγκτον, και η Μόσχα, και οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί προσέβλεπαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, στη διάλυση του τουρκικού κράτους... Τότε που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός πραγματοποιούσε την “στρατηγική περικύκλωση” της τουρκικής επικράτειας μέσω της συμμαχίας του με το αρμενικό κράτος και το pkk... Τότε που έφτιαχνε το “ενιαίο στρατιωτικό δόγμα Έβρος - κύπρος”...
Στην τωρινή αναβίωση συμμετέχουν ιδεολογικά και πολιτικά πλήρως όχι μόνο η άκρα δεξιά αλλά και η σκέτη δεξιά, ο wegonnabe συ.ριζ.α. Σίγουρα, η επιστροφή στους ελληνικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ‘90s, σε ότι αφορά τον “αιώνιο εχθρό”, είναι πολύ χλωμή. Γίνεται από πολύ χειρότερες θέσεις απ’ την άποψη του συσχετισμού δυνάμεων. Έχει, όμως, ιδεολογική αξία εσωτερικής χρήσης. Κι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Ειδικά για εμάς εδώ που ξέρουμε καλά ότι εκεί που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θεωρεί ότι “τον παίρνει” δεν είναι προς τα ανατολικά αλλά προς τα βόρεια...
Πάνω: η υπεράσπιση του Κομπάνι είναι ασφαλώς θεμιτή. Πως όμως άραγε θα διαχειριστούν όλοι αυτοί οι διαδηλωτές την de facto συμμαχία τους με την αμερικανική ιμπεριαλιστική μηχανή; Αυτή η υπερβολή (απ’ την μια μεριά ο isis - απ’ την άλλη ανθρωπότητα!) δεν δουλεύει για το Κομπανί. Δουλεύει, δυστυχώς, για άλλους. Ξεχάστηκε άραγε τι έκαναν οι αμερικάνοι στο αφγανιστάν και στο ιράκ, για να αναφερθούμε μόνο στα πρόσφατα; Τώρα, ασφαλώς, ανήκουν στο “καλό”• στην “ανθρωπότητα”. Απ’ την άλλη αυτή η μανιχαϊστική δαιμονοποίηση του isis (“η ανθρωπότητα βρήκε το απόλυτο κακό”) θα αυξήσει την επιρροή του isis σ’ όλους όσους βλέπουν ποιοί είναι εναντίον του. Και όχι μόνο αυτών.
Κάτω: αυτό είναι από διαδήλωση φασιστών στην Κολωνία. Κι αυτοί, επίσης, κερδισμένοι θα βγουν...
σημείο ελληνοκυπριακή αοζ
“Με διακοπή της διαδικασίας λύσης του κυπριακού προειδοποιούν Λευκωσία και Αθήνα αν η τουρκία παρενοχλήσει το πλοίο γεωτρύπανο της ΕΝΙ που ενεργεί στο οικοπέδο 9 της κυπριακής αοζ”.
Έτσι ξεκινούσε ρεπορτάζ της καθεστωτικής “καθημερινής” στις 6 του περασμένου Οκτώβρη, κάτω απ’ τον τίτλο “κύπρος - ελλάδα προειδοποιούν την τουρκία να μην παρενοχλήσει το πλοίο-γεωτρύπανο της ενι”. Στο καθόλα πατριωτικό ρεπορτάζ, που περιλάμβανε διάφορες δηλώσεις ελληνοκυπρίων πολιτικών, σαν “τουρκική πρόκληση” προσδιοριζόταν η (πιθανολογούμενη) “παρενόχληση του γεωτρύπανου” και των δικαιωμάτων της εταιρείας eni-kogas... Καθόλου, όμως, η πλεύση του σεισμογραφικού / ερευνητικού τουρκικού πλοίου barbaros hayreddin pasa μέσα στην ελληνοκυπριακή αοζ. Και η απειλή ήταν η αποχώρηση της ελληνοκυπριακής πλευράς απ’ την τρίτη φάση των συνομιλιών (... πάντα για την “λύση του κυπριακού”...) που θα ξεκινούσε τρεις ημέρες μετά, στις 9 Οκτώβρη.
Το τουρκικό πλοίο δεν παρενόχλησε το γεωτρύπανο· αλλά το ελληνοκυπριακό καθεστώς αποχώρησε απ’ τις συνομιλίες. Το πιο πάνω ρεπορτάζ τα έγραφε διαφορετικά:
... Σε αυτό το στάδιο και αν δεν εκδηλωθεί τουρκική παρενόχληση κατά του πλοίου της ΕΝΙ, η συνάντηση θα γίνει και όλοι αναμένουν να δουν τι ιδέες και προτάσεις έχει υπόψη του να καταθέσει στο τραπέζι ο ειδικός σύμβουλος του ΓΓ. Ο Έσπεν Μπαρτ Άιντε από τη Νέα Υόρκη είχε προϊδεάσει για την πρόθεσή του να είναι ενεργός κι όχι απλώς συντονιστής στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης...
Το πλοίο του σκανδάλου...
Κι αυτό σημαίνει ότι η Λευκωσία έψαχνε αφορμή για να παγώσει τις όποιες διαπραγματεύσεις και την βρήκε, τραβώντας την όπως και όσο μπορούσε. Η πλεύση του barbaros ήταν δευτερεύον ζήτημα. Το πρωτεύον ήταν και είναι το γιατί η Λευκωσία έψαχνε αφορμή για “φαγούρα”. Το ρεπορτάζ της καθεστωτικής “καθημερινής”, αγνοώντας πιθανόν τι ακριβώς θα ακολουθήσει, έγραφε κάτι και επ’ αυτού (ο τονισμός δικός μας):
Συνομιλητές της “Κ” έχουν αντιληφθεί ότι ο κ. Άιντε θα ξεκινήσει την τρίτη και ουσιαστική φάση της διαπραγμάτευσης έχοντας ως οδηγό του το κοινό ανακοινωθέν της 11 Φεβρουαρίου. Το γεγονός αναμένεται να φέρει σε δύσκολη θέση την ομάδα του κ. Έρογλου. Ο τ/κ ηγέτης αποδέχθηκε πριν από οκτώ μήνες, κατόπιν πιέσεων από την Τουρκία, το κείμενο της κοινής διακήρυξης, αλλά δεν συμφωνεί με αρκετές διατάξεις του, κυρίως αυτές που αφορούν την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διαδικασία λύσης.
Ζητούμενο σε αυτό το στάδιο των συνομιλιών είναι να πέσουν στο τραπέζι τα δύσκολα θέματα, όπως το εδαφικό, το περιουσιακό και οι εγγυήσεις. Οι πτυχές δηλαδή που έχουν συζητηθεί ελάχιστα και για τις οποίες δεν υπάρχει κεκτημένο στα χρόνια ύπαρξης του κυπριακού προβλήματος. Η τ/κ πλευρά διαχρονικά επιμένει πως το εδαφικό θα πρέπει να συζητηθεί στο τέλος των διακοινοτικών διαπραγματεύσεις και οι εγγυήσεις σε διεθνή διάσκεψη με συμμετοχή της Τουρκίας, Ελλάδας και Βρετανίας.
Ο ειδικός σύμβουλος του ΓΓ του ΟΗΕ αναμένει, επίσης, από την ε/κ πλευρά να τηρήσει αρκετά πιο συμβιβαστική στάση στη διακυβέρνηση. Οι προτάσεις που έχει καταθέσει η ομάδα Αναστασιάδη στο τραπέζι παραπέμπουν σε μια “βελτιωμένη Ζυρίχη”, όπως μας αναφέρθηκε.
Διπλωματικοί κύκλοι ανέφεραν ότι η τουρκική πλευρά δεν πρόκειται ποτέ να δεχθεί πρόταση για εκλογή αντιπροέδρου με διασταυρούμενη ψήφο, όπως φέρεται να προτείνει η ε/κ πλευρά. Και αυτό διότι θεωρούν πως με τον τρόπο αυτό, οι ε/κ θα μπορούν να καθορίσουν όχι μόνο ότι θα εκλέγεται ο πρόεδρος της προτίμησής τους αλλά και ο αντιπρόεδρος.
Η “Κ”, πάντως, αντιλαμβάνεται ότι η πρόταση της ε/κ πλευράς είναι πολύ αρχική και υπάρχει έδαφος για σοβαρές παραχωρήσεις στη διακυβέρνηση, εφόσον βέβαια και οι Τ/Κ προβούν σε σοβαρές παραχωρήσεις στο εδαφικό, τις περιουσίες και τις εγγυήσεις.
Δεν μας κάνει καμία εντύπωση που το ελληνοκυπριακό καθεστώς δεν θέλει καμμία λύση κανενός κυπριακού! Αυτή είναι η σταθερή γραμμή Λευκωσίας και Αθήνας τόσο πριν το ελληνικό πραξικόπημα και την εισβολή του τουρκικού στρατού το 1974 όσο και μετά. Κατά καιρούς η Λευκωσία εμφανίζεται “πρόθυμη” για διαπραγμάτευση με τους τουρκοκύπριους και για “λύση”: είναι μια μόνιμα παρελκυστική τακτική, που γίνεται όταν η Λευκωσία επείγεται για διεθνείς γεωπολιτικές προσόδους· τακτική που σταματάει με οποιαδήποτε πρόφαση μόλις τις αποκτήσει.
Ακόμα λιγότερο το ελληνοκυπριακό καθεστώς θα ήθελε να ξεκινήσει απρόσκοπτα αυτός ο τωρινός “τρίτος γύρος” εφόσον ο ειδικός σύμβουλος του οηε Άιντε θα “έριχνε” στο τραπέζι τις προτάσεις του για μοιρασιά, μεταξύ ε/κ και τ/κ των κερδών απ’ την εκμετάλλευση των όποιων υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου! Πρόκειται για κάτι που η ελληνοκυπριακή πλευρά είναι υποχρεωμένη να δεχτεί, με βάση τις διεθνείς συμφωνίες, αλλά θέλει να αποφύγει με κάθε τρόπο. Παραδόξως αυτήν την μοιρασιά είναι που ζητάει και η Άγκυρα· βγάζοντας και το barbaros στην ελληνοκυπριακή αοζ, έτσι, σαν υπενθύμιση.
Γιατί είναι υποχρεωμένη η Λευκωσία να κάνει αυτή τη μοιρασιά; Μα επειδή διεθνώς η κύπρος θεωρείται ένα ενιαίο κράτος, και στη βάση αυτής της παραδοχής ήταν που η Λευκωσία κατάφερε να τρυπώσει στην ευρωπαϊκή ένωση! [7Η ευρωπαϊκή ένωση θεωρεί την τουρκοκυπριακή περιοχή σαν “έδαφος του ενιαίου κυπριακού κράτους στο οποίο η κεντρική διοίκηση δεν ασκεί εξουσία”. Πρόκειται, βέβαια, για μια εφεύρεση που διασώζει τα προσχήματα, και επέτρεψε στην ε.ε. να θεσμοθετήσει ορισμένες οικονομικές παροχές και νομικές διευκολύνσεις προς τον τουρκοκυπριακό τομέα.] Αν η ε.ε. αναγνωρίζει ότι στη βάση του ενιαίου κράτους οι τουρκοκύπριοι έχουν δικαιώματα στα οφέλη απ’ την ένταξη της κύπρου (οφέλη που όμως δεν περνούν απ’ την Λευκωσία), είναι εύλογο ότι έχουν δικαιώματα και στα όποια οφέλη απ’ την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων· άσχετα με το που βρίσκονται αυτά!!! [8]
Μεγάλο καμάρι... Αν ήταν δίπλα κι εκείνος ο λεβέντης ο Τσοχατζόπουλος!...
Μόνο που αυτά δεν συγκινούν τον ελληνικό και ελληνοκυπριακό εθνικισμό και ιμπεριαλισμό. Η Λευκωσία απ’ την μια μεριά τρύπωσε στην ε.ε. σαν διοίκηση ενιαίου κράτους, απ’ την άλλη όμως, ειδικά όταν πρόκειται για λεφτά, συμπεριφέρεται σα να υπάρχουν στην κύπρο δύο κράτη· χωρίς όμως να κάνει το βήμα της επίσημης αναγνώρισης αυτής της κατάστασης. Κινείται (ή προσπαθεί να κινηθεί) σ’ αυτήν την γκρίζα, ομιχλώδη ζώνη, σε στυλ “τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας” - αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν να δουλεύει πάντα διεθνώς όπως θα ήθελε.
No problem!!! Τα πατριωτικά, μιλιταριστικά, ιμπεριαλιστικά όργανα ξανάρχισαν να παίζουν - με την υπεύθυνη συμμετοχή (τίνος άλλου;) της κυβερνοαριστεράς. Το barbaros και η πλεύση του εντός της “ελληνοκυπριακής αοζ” έγιναν απόδειξη της “προκλητικότητας της τουρκίας”, αν και υπήρξαν έλληνες δημοσιογράφοι ακόμα και σε καθεστωτικά media (π.χ. real fm) που ψιθύρισαν ότι αυτή η πλεύση δεν παραβιάζει κανένα διεθνή νόμο (η αοζ δεν είναι “χωρικά ύδατα”) και ότι το τουρκικό σεισμογραφικό “παριστάνει” ότι κάνει έρευνες αλλά δεν κάνει... Τσσσςςς... Λεπτομέρειες!
Η σφυρηλάτηση της εθνικής ιμπεριαλιστικής ενότητας έγινε με τον πιο επίσημο τρόπο, όταν ο igonnabe πρόεδρος του συ.ριζ.α, μαζί με άλλα 4 στελέχη του κόμματος, συναντήθηκε και κουβέντιασε για 3,5 ώρες με τον τότε υπ.αμ. Αβραμόπουλο, στις 21 Οκτώβρη. Κατά την εφ. “αυγή” (ο τονισμός δικός μας):
...
Είναι χαρακτηριστικό ότι επί τρεις ώρες το κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ (Αλ. Τσίπρας, Γ. Βαρεμένος, Κ. Ήσυχος, Ν. Παππάς και Τ. Βλάχος) ενημερώνονταν διεξοδικά από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του υπουργείου, ενώ είχε προηγηθεί 40λεπτη κατ' ιδίαν συνάντηση Τσίπρα - Αβραμόπουλου.
Στον διάλογο που είχαν οι δύο άνδρες μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, ο υπουργός έκανε λόγο για “νέα δεδομένα, ιδιαίτερα ανησυχητικά, που έχουν προκύψει στην περιοχή, μιας και φαίνεται ότι οι εξελίξεις τόσο στη Μέση Ανατολή αλλά και στο ευρύτερο τόξο από την Ουκρανία μέχρι την Τυνησία φέρνουν την Ελλάδα μπροστά σε μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση”.
“Ζούμε” - ανέφερε από την πλευρά του ο Αλ. Τσίπρας - "μια περίοδο έντονων γεωπολιτικών εξελίξεων και ρευστότητας, μια περίοδο προκλήσεων τόσο στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο όσο και στο Αιγαίο. Η απόφαση της Τουρκίας να ξεκινήσει διεξαγωγή ερευνών και με την παράλληλη συμμετοχή δύο πολεμικών σκαφών στον χώρο της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και της υφαλοκρηπίδας της Κύπρου συνιστά απαράδεκτη παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αυτά καθορίζονται από το διεθνές δίκαιο.
Ως εκ τούτου” - συμπέρανε - “εκτιμούμε ότι αυτή η πρόκληση έχει στόχο να τορπιλίσει τις διαδικασίες διαλόγου για την εξεύρεση βιώσιμης λύσης στο κυπριακό πρόβλημα υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αλλά επιπλέον τορπιλίζει και την ήδη εύφλεκτη κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή”.
Φύκια, αλλά αριστερά πατριωτικά φύκια! Γι’ αυτό, πολύ απλούστερα και καθαρά, έγραψε για αυτή τη συνάντηση το καθεστωτικό “βήμα”, στις 22 Οκτώβρη. Παραθέτουμε αυτούσιο το σχόλιο:
Ένα πολλαπλά σημαντικό γεγονός έλαβε χώρα χθες το πρωί στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας με την πολύωρη, εις βάθος και απολύτως ολοκληρωμένη εθνική ενημέρωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα από τον απερχόμενο υπουργό Εθνικής Αμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλο, ο οποίος σύντομα αναχωρεί για τις Βρυξέλλες. Η επίσκεψη αυτή ήταν πραγματικά ιστορική, για πολλούς λόγους:
Πρώτον, επειδή πραγματοποιήθηκε σε μία πάρα πολύ λεπτή και σημαντική στιγμή για την Κύπρο και την Ελλάδα, με την τουρκική προκλητικότητα να έχει ξεπεράσει κάθε όριο στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά και την έντονη στρατιωτική παρουσία του Ισραήλ, της Ρωσίας και άλλων δυνάμεων στην περιοχή. Η περιφερειακή ρευστότητα είναι πάρα πολύ αυξημένη και, μέσα σε ένα ούτως ή άλλως αρκετά ηλεκτρισμένο γενικότερο κλίμα, ουδείς μπορεί πια να αποκλείσει οτιδήποτε.
Με τις εξελίξεις να είναι συνεχείς και απρόβλεπτες, η Ελλάδα και η Κύπρος οφείλουν σήμερα να είναι πιο έτοιμες από ποτέ και το πράττουν όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν στα πλαίσια μιας τρομερής κρίσης. Πλευρές αυτής της ετοιμότητας αποτελούν τόσο η ισχύς των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας που, παρά την κρίση, διατηρείται, όσο και οι συμμαχίες της.
Εξίσου όμως σημαντικό στοιχείο ισχύος είναι και η εσωτερική πολιτική συνεννόηση για την εθνική θέση της Ελλάδας που πρέπει να διαμορφωθεί πέρα από κομματικές διαφορές και από στερεότυπα του παρελθόντος. Αυτό το τελευταίο, που είναι πολύτιμο, υπηρέτησε πολύ αποτελεσματικά η χθεσινή επίσκεψη.
Δεύτερον, πέρα από τα γεωπολιτικά και τα “παραδοσιακά” εθνικά θέματα, η επίσκεψη είναι ιστορική γιατί βρισκόμαστε σε μία πολιτική συγκυρία που οι επαφές ανάμεσα στους ψύχραιμους και εθνικά σκεπτόμενους ανθρώπους όλων των κομμάτων πρέπει να εντείνονται, να γίνονται όσο το δυνατόν βαθύτερες και πιο ουσιαστικές: είναι εξαιρετικά πιθανό να έχουμε μπροστά μας μια πολύ δύσκολη εποχή, η οποία δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνον με μεγιστοποίηση της εθνικής ομοθυμίας. Οσοι υπηρετούν αυτή την κατεύθυνση βοηθούν, σε αντίθεση με εκείνους που εκβιάζουν και βλάπτουν. Ο διχαστικός και φοβικός λόγος πρέπει να ηττηθεί κατά κράτος για να μην ηττηθεί η χώρα.
Τρίτον, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η επίσκεψη αυτή συνέβαλλε πολύ αποφασιστικά στην καλύτερη γνωριμία δύο φαινομενικά ίσως απόμακρων αλλά στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά αντιθετικών κόσμων: της Αριστεράς και των Ενόπλων Δυνάμεων. Κόσμοι που είναι πολύ πιθανό να υπηρετήσουν από κοινού σύντομα τη χώρα και, ως εκ τούτου, πρέπει να έχουν ανοίξει ισχυρούς διαύλους αξιόπιστης επικοινωνίας. Και ίσως αυτό να είναι το πιο σημαντικό...
Αφού, λοιπόν, ψύχραιμοι και εθνικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, της αριστεράς και του στρατού, “είναι πολύ πιθανό να πολεμήσουν μαζί”, είναι εύλογο που η κυβερνοαριστερά αλλά και όλος ο εθνικιστικός εσμός, δεξιός κι αριστερός, δεν έχουν καμία αντίρρηση που οι έλληνες και ελληνοκύπριοι καθεστωτικοί τρώνε, πίνουν και συναγελάζονται με τον χασάπη της αιγύπτου δικτάτορα στρατηγό Σίσι. Υποτίθεται ότι θέλουν να τα βρουν μεταξύ τους και να μοιράσουν τις εθνικές αοζ τους (ορίζοντάς τα σύνορά τους) με τέτοιο τρόπο ώστε η τουρκία να μην έχει πουθενά αοζ στην ανατολική Μεσόγειο... Πράγμα που είναι απλά αδύνατο, σύμφωνα με τους ισχύοντες διεθνείς νόμους για τον ορισμό των αοζ. Ωστόσο, όλοι οι εθνικά σκεπτόμενοι έλληνες (και οι αριστεροί πιάνουν όλο και περισσότερο χώρο στο εθνικό τραπέζι) κουβεντιάζουν κι άλλα πράγματα με τους αιγύπτιους χασάπηδες: μπίζνες, κλπ.
