global war (2)

Μπορείτε να το θεωρήσετε δεδομένο. Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ξαναεπιτίθενται σε... (πρώην;) φίλους τους,  στο “χαλιφάτο”. Για 5η ή 6η φορά τα τελευταία 20 χρόνια· θα χάσουμε το μέτρημα αυτού του κόλπου... Υπάρχουν πλέον αρκετά (και κυρίως: πειστικά) στοιχεία ότι η ηγετική ομάδα του is βρισκόταν μέχρι πολύ πρόσφατα στο pay roll των μυστικών ή και όχι τόσο μυστικών υπηρεσιών τόσο της Ουάσιγκτον όσο και άλλων “παικτών”: του Λονδίνου, του Παρισιού, της Άγκυρας, του Ριάντ, του Κατάρ, και - γιατί όχι; - του Τελ Αβίβ. Στην κατηγορία “ένοπλοι κατά του Άσσαντ”. Απο εκεί και μετά είναι ίσως τριτεύον να υποθέσουμε ή να απορρίψουμε την εκτίμηση “το τζίνι ξέφυγε απ’ το μπουκάλι του”. Το “τζίνι”, είτε με την μορφή του is είτε με κάποια άλλη παρόμοια θα ξεχύλιζε απ’ το συριακό μπουκάλι και θα απλωνόταν στο ιράκ, έτσι κι αλλιώς· θυμηθείτε τον χάρτη που δημοσιεύσαμε στο προηγούμενο τεύχος.
Γράφαμε ότι πιθανόν η επίθεση προς τις κουρδικές περιοχές και η κατάκτηση εδαφών που προορίζονται για το κράτος του ιρακινού κουρδιστάν να ήταν η αφορμή που έθεσε σε κίνηση την φανερή επανεμφάνιση του αμερικανικού στρατού στην περιοχή· και ο βιντεοσκοπημένος αποκεφαλισμός του δημοσιογράφου [υποστηρίζαμε ότι] ήταν η “απαραίτητη εικόνα” για τη νομιμοποίηση αυτής της επανεμφάνισης. Το δεύτερο εξακολουθούμε να το θεωρούμε δεδομένο. Το πρώτο θα μπορούσε, τελικά, να είναι προσχηματικό: η Ουάσιγκτον χρειάζεται ξανά έναν “μακρύ πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, όπως στα τέλη του 2001. Και αφού τον χρειάζεται, θα κατασκεύαζε και την αφορμή του, είτε έτσι είτε αλλιώς· είτε με τον is επιτιθέμενο στους κούρδους είτε αλλιώς.
Υπάρχουν μερικές όχι και πολύ σπουδαίες διαφορές ανάμεσα στο τωρινό replay και στο “πρωτότυπο” του 2001. Τότε χρειάστηκε η επίθεση στη Ν. Υόρκη και ο θάνατος 3.000 αμερικάνων· το “Περλ Χάρμπορ” που ονειρευόταν το αμερικανικό βαθύ κράτος για να καθηλώσει τους υπηκόους του. Επιπλέον ο στόχος ήταν ξεκάθαρα η δημιουργία στρατιωτικών βάσεων τόσο στο αφγανικό όσο και στο ιρακινό έδαφος· χρειάζονταν, άρα, “μπότες στο χώμα”. Τώρα οι βάσεις υπάρχουν (στο ιράκ που θα γίνει μέρος του θεάτρου του “μακρόχρονου πολέμου...”) και σ’ ότι αφορά το συριακό έδαφος κρίνουμε ότι δεν είναι στις προτεραιότητες να καταληφθεί στρατιωτικά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο. Η αλλαγή στη σκηνοθεσία, το γεγονός δηλαδή ότι δεν θα γίνει μια εντυπωσιακή εκστρατεία εναντίον του “χαλιφάτου του είδους “σοκ και δέος”, κάνει αχρείαστο και ένα καινούργιο “Περλ Χάρμπορ”. Τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Το πράγμα πάει πιο ρουτινιάρικα: αυτοί εκεί είναι παλιάνθρωποι, απειλούν τον πολιτισμό μας, αποκεφαλίζουν κι όλας, οπότε θα πετάμε από πάνω τους και θα τους φτύνουμε με τις βόμβες και τους πυραύλους μας. Αλλά θα πάρει πολύ καιρό ως να τους νικήσουμε...

Εδώ τελειώνουν οι διαφορές κι αρχίζουν οι ομοιότητες. Το “χαλιφάτο” είναι μια πράγματι εδαφοποιημένη και “ελκυστική” για διάφορους απελπισμένους εθελοντές εξέλιξη της περιβόητης “αλ Κάιντα”. Που εκτός από αποεδαφικοποιημένη (το αφγανιστάν ποτέ δεν υπήρξε υπό τον έλεγχο οποιασδήποτε “αλ Κάιντα”) ήταν και ανύπαρκτη - σίγουρα με την μορφή του φαντάσματος που πουλήθηκε στους δυτικούς υπηκόους. Αλλά το “χαλιφάτο” είναι πραγματικό. Και είναι τόσο “πραγματικό” ώστε να πιάνει στ’ αλήθεια χώρο. Έδαφος. Στρέμματα. Είναι τόσο πραγματικό ώστε να προσελκύει εθελοντές, και απ’ τον πρώτο κόσμο. Είναι επίσης τόσο πραγματικό ώστε οι επιθέσεις εναντίον του απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της να μπορούν να παράξουν (πραγματικά ή εικονικά δεν έχει και τόση σημασία) αντεπιθέσεις - επί του πρωτοκοσμικού εδάφους... Ξανά, λοιπόν, το θέαμα της “ισλαμικής τρομοκρατίας” επί σκηνής;

Δεν θα θυμίσουμε τι έγινε με τα “μικρά Περλ Χάρμπορ” στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη το 2005 και το 2006. Μαύρες δουλειές των πρωτοκοσμικών μυστικών υπηρεσιών, που είχαν πολλαπλές στοχεύσεις. Και “εσωτερικές” (όξυνση του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού) και “εξωτερικές” (ανανέωση της “κοινωνικής συναίνεσης” για την στρατιωτική συμμετοχή του αγγλικού και του ισπανικού κράτους στην εκστρατεία στο ιράκ).
Αλλά το 2015 δεν είναι 2005 ή 2001 - είναι χειρότερο για τα περισσότερα καπιταλιστικά κράτη της δύσης. Τα εσωτερικά τους προβλήματα, λόγω κρίσης / αναδιάρθρωσης (και της διαχείρισής τους) είναι οξυμένα. Γι’ αυτό και πραγματικοί ή φανταστικοί “τζιχαντιστές”, που θα δράσουν σε πρωτοκοσμικά εδάφη, θα είναι χρήσιμοι στ’ αφεντικά. Απ’ την μεριά τους οι ένοπλοι ισλαμιστές που έχουν γίνει στόχος της “αντιτρομοκρατικής εκστρατείας 2.0”, στο ιράκ και στη συρία, το “χαλιφάτο” αλλά όχι μόνον αυτό, το ξεκαθάρισαν ήδη. Ο εκπρόσωπος τύπου του “μετώπου Nusra” (που έχει συμμαχήσει ήδη με το “χαλιφάτο”) Abu Firas al-Suri φέρεται να δήλωσε στο reuters στα τέλη Σεπτέμβρη:

Βρισκόμαστε σ’ έναν μακρόχρονο πόλεμο, που δεν θα τελειώσει σε μήνες ή χρόνια. Δεν είναι πόλεμος εναντίον του μετώπου Nusra, είναι πόλεμος εναντίον του ισλάμ... Τα κράτη που μας βομβαρδίζουν είναι άξια περιφρόνησης και οι πράξεις τους τα έχουν βάλει στη λίστα των στόχων των τζιχαντιστών σ’ όλο τον κόσμο...

Λίγες ημέρες αργότερα έγινε πιο σαφής. Αφού κάλεσε τους ευρωπαίους να ξεσηκωθούν εναντίον των ηγετών τους, συμπλήρωσε ότι αλλιώς:

... Οι μουσουλμάνοι δεν πρόκειται να κάτσουν απαθείς βλέποντας τα παιδιά τους να βομβαρδίζονται. Οι ηγέτες σας δεν θα είναι οι μόνοι που θα πληρώσουν το τίμημα του πολέμου. Εσείς θα πληρώσετε ακόμα ακριβότερα... Θα μεταφέρουμε τον πόλεμο μέσα στα σπίτια σας...

Η ιδιαίτερη προτίμηση των πρωτοκοσμικών καπιταλιστικών κρατών σε “μακρόχρονους πολέμους” έναντι εξαιρετικά αδύνατων από στρατιωτική άποψη “εχθρών”, έναντι αντιπάλων που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν γρήγορα χάρη στην πρωτοκοσμική υπεροπλία εάν ήταν πράγματι “εχθροί”, δείχνει αυτό: στο εσωτερικό των μητροπόλεων ο “μακρόχρονος πόλεμος” χρησιμεύει για την διατήρηση μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, με αφορμές (“τρομοκρατία”) κυμαινόμενης έντασης, ανάλογα με τις ανάγκες της συγκυρίας. Πολύ φοβόμαστε λοιπόν ότι τα αφεντικά ξαναφέρνουν στο τραπέζι της κυριαρχίας τους τις βόμβες στο ψαχνό.

Σ’ ότι αφορά την ευρύτερη μέση ανατολή και τον διεθνή γεωπολιτικό ανταγωνισμό, διάφοροι αποδίδουν την επαναενεργοποίηση του αμερικανικού στρατού στην προσπάθεια της Ουάσιγκτον να ανατρέψει τον Άσσαντ, στη συρία. Όμως απ’ αυτές εδώ τις σελίδες έχουμε υποστηρίξει κάποσες φορές και με πολλές αφορμές ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν ενδιαφέρεται πλέον για “παραγωγή σταθερότητας” εδώ ή εκεί αλλά για “παραγωγή αστάθειας”. Αυτό σημαίνει ότι πολύ περισσότερο από ένα καινούργιο καθεστώς στη συρία (πράγμα που είναι αδύνατο πλέον) η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται να κρατάει διάφορες περιοχές του κόσμου σε χαοτική, “μη λειτουργική” κατάσταση, απ’ την άποψη της ορθόδοξης καπιταλιστικής συσσώρευσης· έτσι ώστε να εμποδίζει τους ανταγωνιστές της, εφόσον αυτοί δρουν ακόμα με τέτοιους ορθόδοξους τρόπους. Είναι η τακτική της καμμένης γης, που απ’ την μια ενισχύει την φανερή ή κρυφή δράση του μιλιταρισμού των ηπα και των συμμάχων τους, και απ’ την άλλη εμποδίζει την “ειρηνική” καπιταλιστική αξιοποίηση από άλλους, ικανούς και διατεθειμένους για “ειρηνικές” επενδύσεις.
Είναι δύσκολο να αποφανθούμε, λοιπόν, τι ακριβώς “θυμήθηκε” η Ουάσιγκτον σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου που εκτείνεται, προς το παρόν, νότια του τουρκικού κράτους, και μπορεί να επεκταθεί ως και την βόρεια αφρική. Εκείνο που έχουμε υπ’ όψη μας, και δεν είναι λίγο, είναι οι σχεδιασμοί του Πεκίνου για τον περιβόητο “δρόμο του μεταξιού”, μεταξύ ευρώπης και κίνας. Με παραπάνω από έναν τρόπους αυτός ο σχεδιασμός αφορά και την υπό διαρκή καταστροφή μέση Ανατολή.

ο δρόμος του μεταξιού

Στις 14 Μάρτη του περασμένου Απρίλη το κινέζικο επίσημο (δηλαδή: κρατικό) ειδησειογραφικό πρακτορείο xinhua έγραφε (ο τονισμός δικός μας):

Ένα εμπορικό τραίνο ξεκίνησε ένα ταξίδι απ’ την κεντρική στρατηγική πόλη της κίνας Wuhan, με προορισμό την πολωνική Lodz, επανεκκινώντας την σιδηροδρομική γραμμή Wuhan - Xijiang - Ευρώπη, μια γραμμή μεταφορών που είχε διακοπεί εξαιτίας τεχνικών προβλημάτων.
Στον 15ήμερο ταξίδι του το τραίνο θα περάσει κατά μήκος της οικονομικής ζώνης του δρόμου του μεταξιού, από πόλεις της κεντρικής και βορειοδυτικής κίνας, το καζακστάν, την ρωσία και των λευκορωσία, πριν φτάσει στον προορισμό του. Η σιδηροδρομική μεταφορά είναι περίπου ένα μήνα συντομότερη απ’ την εναλλακτική θαλάσσια, και κοστίζει το ένα πέμπτο της αντίστοιχης αεροπορικής μεταφοράς. “Θα αυξήσει σοβαρά την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών που γίνονται απ’ τη Wuhan και τις γύρω περιοχές” δήλωσε ο Yu Shiping, διευθυντής της επιτροπής μεταφορών της Wuhan. Και συμπλήρωσε ότι αυτή η σιδηροδρομική γραμμή θα συμβάλει στην πραγματοποίηση της οικονομικής ζώνης του δρόμου του μεταξιού, αυτής της περιφερειακής εμπορικής υποδομής που προωθεί ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping.
Το τραίνο μεταφέρει 41 container με εμπορεύματα αξίας πάνω από 12 εκατομμύρια δολάρια. Τα περισσότερα απ’ αυτά είναι προϊόντα της Hon Hai/Foxconn, του μεγαλύτερου στον κόσμο κατασκευαστή ηλεκτρονικών εξαρτημάτων, που παράγει προϊόντα για την Apple, την Sony και τη Nokia, στα εργοστάσιά της στο Wuhan, πρωτεύουσα της περιφέρειας Hubei.
Αν και η σιδηροδρομική μεταφορά είναι πιο ακριβή εάν συγκριθεί με τη θαλάσσια, είναι καλύτερη επιλογή για εμπορεύματα των οποίων οι τιμές έχουν ισχυρές μεταπτώσεις. Και τέτοια είναι τα ηλεκτρονικά. Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα σε πτώση των τιμών τους εξαιτίας καθυστερήσεων, όπως λένε στη διοίκηση της Foxconn. Σε ένα μήνα η εξαγωγική αξία μιας παρτίδας ηλεκτρονικών μπορεί να πέσει κατά 2%, δηλαδή πολλές δεκάδες χιλιάδες δολάρια.
...
Η Wuhan είναι η μεγαλύτερη πόλη στην κεντρική κίνα και μια απ’ τις δέκα μεγαπόλεις της χώρας. Είναι κεντρικό σημείο οικονομίας, βιομηχανικής παραγωγής και μεταφορών και μέσω της σιδηροδρομικής σύνδεσης θα γίνει πολύ ευκολότερη η μεταφορά, απ’ την ευρώπη προς την κίνα, εμπορευμάτων υψηλής προστιθέμενης αξίας, όπως μηχανικός και ηλεκτρονικός εξοπλισμός, οχήματα και ανταλλακτικά, καθώς και ιατρικά μηχανήματα.
...

Εκείνο το παρθενικό ταξίδι της περασμένης άνοιξης έγινε. Κράτησε τελικά 16 ημέρες. Και το τέλος του δεν ήταν η πολωνική Lodz, αλλά το γερμανικό λιμάνι του Duisburg - πράγμα που φαίνεται λογικό εάν προσέξει κανείς τι αναφέρει το ρεπορτάζ σαν προσδοκόμενες (σιδηροδρομικές) εισαγωγές της κίνας απ’ την ευρώπη.. Και δεν έφτασε “απλά” στο γερμανικό τέλος της διαδρομής του το τραίνο. Η άφιξή του συνέπεσε με την επίσκεψη του κινέζου προέδρου Xi Jinping στο Βερολίνο και γιορτάστηκε δεόντως, αφού άλλωστε το project των καινούργιων “δρόμων του μεταξιού” και της χερσαίας σύνδεσης μεταξύ ευρώπης και κίνας ήταν απ’ τα βασικά της συζήτησης με την Μέρκελ.
Θα πει κάποιος: εντάξει, καταλαβαίνω ότι μια τέτοια εξέλιξη ενοχλεί ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον η οποία, μέσω της θαλάσσιας κυριαρχίας της, θέλει να είναι ο παγκόσμιος επιτηρητής των εμπορικών μεταφορών... αλλά τι δουλειά έχει αυτό με το χαλιφάτο, τον “μακρόχρονο πόλεμο κατά των τζιχαντιστών” στη μέση ανατολή και την καμένη γη στην ευρύτερη περιοχή;
Δυστυχώς έχει. Πρώτα πρώτα η συγκεκριμένη σιδηροδρομική (και οδική) ζώνη του “δρόμου του μεταξιού”, που κινείται μέσω ρωσίας και λευκορωσίας προς την κεντρική ευρώπη και τη γερμανία, περνάει απ’ την “δύσκολη” για το κινεζικό κράτος περιοχή Xijiang, στα βορειοδυτικά. Το δύσκολο της περιοχής είναι η ύπαρξη και δράση “αυτονομιστών” ισλαμιστών ανταρτών. Το Πεκίνο εκτιμάει ότι μόνη της η καταστολή δεν θα έχει μακρόχρονα αποτελέσματα ειρήνευσης, και ποντάρει σε (καπιταλιστική) ανάπτυξη του Xijiang μέσω (και) της δημιουργίας ενός δικτύου διηπειρωτικών μεταφορών προς και από τη ρωσία και την ευρώπη. [1] Αντίστροφα η Ουάσιγκτον έχει δείξει εδώ και πολλά χρόνια το “ενδιαφέρον” της για την αποσταθεροποίηση του Xijiang, και μέσω αυτού της κίνας. Δεν είναι χρήσιμο γι’ αυτόν τον δεύτερο σκοπό να υπάρχει ένα “χαλιφάτο σε μόνιμη κατάσταση πολέμου υπεράσπισης του ισλάμ έναντι των απίστων”, για να εκπαιδεύονται μελλοντικοί “τρομοκράτες” που θα δράσουν στο κινεζικό έδαφος; Είναι...
Δεύτερον, το κινεζικό project της “ζώνης του δρόμου του μεταξιού” έχει και έναν δεύτερο, νότιο κλάδο, που περνάει απ’ το ιρανικό και τουρκικό έδαφος για να καταλήξει στη νότια ευρώπη. Αυτός ο κλάδος, στο βαθμό που προχωρήσει η υλοποίησή του, έχει για τον κινεζικό ιμπεριαλισμό ιδιαίτερα γεωπολιτικά οφέλη, επειδή εμπλέκει διάφορα κράτη της κεντρικής ασίας, τα οποία θα ήθελε να δορυφοριοποιήσει το Πεκίνο, εξαιτίας και των αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου απ’ την ευρύτερη περιοχή της Κασπίας. Αλλά αυτός ο δεύτερος κλάδος περνάει υποχρεωτικά από εδάφη που είτε είναι κοντά στην “επικράτεια του χαλιφάτου” είτε προσφέρονται για αντι-ιρανικό αντάρτικο, από σκληρά αντι-σιίτες “τζιχαντιστές”...
Τέλος, υπάρχουν δύο ακόμα κλάδοι της “ζώνης του δρόμου του μεταξιού”. Ένας αεροπορικός, σαν hub του οποίου προορίζουν οι κινέζοι το Τρίμπλιζι - της γεωργίας... Και ένας θαλάσσιος, που λειτουργεί ήδη, και έχει βασικό hub τον Πειραιά... 

Είναι δυνατόν ένα “μακρόχρονο αντιτρομοκρατικό χάος” στη ζώνη συρίας - ιράκ να “ακτινοβολήσει τζιχαντισμό” σε τέτοια έκταση ώστε να παρενοχλεί ή και να εμποδίζει τα σχέδια των “δρόμων του μεταξιού”; Η πρόσφατη ιστορική εμπειρία δείχνει ότι είναι. Το αφγανιστάν, για παράδειγμα, είναι πολύ μακριά απ’ την βορειοδυτική αφρική· αλλά η απόσταση δεν εμπόδισε να κατασκευαστούν διάφορες “αλ κάιντες” σ’ όλη τη διαδρομή απ’ το κέντρο της ασίας ως τον ατλαντικό, δηλαδή σχετικά μικροί ένοπλοι σχηματισμοί ανορθόδοξου πολέμου, που αξιοποιούνται κατάλληλα (είτε το ξέρουν και το κάνουν συνειδητά είτε όχι) απ’ τους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλισμούς. Μία απ’ τις μάλλον σοβαρές παρενέργειες αυτής της αλυσίδας “μικρών αλ κάιντα” ήταν η ακύρωση του φιλόδοξου γερμανικού σχεδίου για μετατροπή της Σαχάρα σε παραγωγό ρεύματος (μέσω φωτοβολταϊκών) για τις ευρωπαϊκές ανάγκες. Τέτοιες “αλ κάιντες”, άλλωστε, δεν ήταν το άλλοθι του Παρισιού για να ξαναστείλει τον στρατό του στην υποσαχάρια αφρική; Γίνεται και παραγίνεται λοιπόν να κλωτσήσεις μια κυψέλη και ύστερα να αποδίδεις όλα τα τσιμπήματα του κόσμου στις συγκεκριμένες μέλλισες που θύμωσαν· όταν λέμε “γίνεται...” θα έπρεπε να συμπληρώσουμε “...στο κόσμο του σύγχρονου θεάματος”.
Και το “χαλιφάτο” δείχνει αναβαθμισμένο σε σχέση με το προηγούμενο μοντέλο “εξαγωγής τζιχαντισμού”: όχι μόνο έχει εδαφική και κοινωνική βάση εκεί που έχει εγκατασταθεί, αλλά μπορεί να προσφέρει στους οπαδούς του στρατιωτική εκπαίδευση σχεδόν του είδους του πολέμου στο αφγανιστάν.

Δεν διαθέτουμε, προς το παρόν, τέτοια στοιχεία ώστε να υποστηρίξουμε ότι το σαμποτάρισμα των “δρόμων του μεταξιού” είναι ο αποκλειστικός λόγος για τον οποίο ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” με αφορμή και στόχο το “χαλιφάτο” βγήκε απ’ το ψυγείο. Η μακρόχρονη συντήρηση μιας τέτοιου είδους εστίας έντασης μπορεί να φανεί χρήσιμη για διάφορους γεωπολιτικούς σκοπούς, ακόμα και σκοπούς - της - στιγμής. Ωστόσο ανησυχούμε ότι τα επόμενα χρόνια “τζιχαντιστές” πραγματικοί ή κατασκευασμένοι (μάλλον το δεύτερο παρά το πρώτο) θα ξεφυτρώνουν ή θα υποδεικνύονται σε διάφορα σημεία της ευρώπης, της βόρειας αφρικής και της αραβικής χερσονήσου· ακόμα και της κίνας. Εφόσον το προηγούμενο κύμα “ισλαμιστών τρομοκρατών” δεν απομυθοποιήθηκε όσο και όπως έπρεπε, το επόμενο είναι εύκολη δουλειά.
Απ’ την άλλη μεριά οτιδήποτε ενισχύει το σχέδιο της “ευρασίας” είναι πολύ σοβαρό και πολύ απειλητικό για την υπάρχουσα (και καταρρέουσα) “τάξη του κόσμου”, για να περνάει έτσι, αδιάφορα. [2Τις εξελίξεις σε ότι αφορά το “σύμφωνο της Σαγκάης” θα τις δούμε πιο αναλυτικά στο κοντινό μέλλον.]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Αντιγράφουμε από δημοσίευμα του πρακτορείου Xinhua, 30 Ιούνη 2014, επειδή - πέρα απ’ τα υπόλοιπα - δίνει και μια ιδέα της κλίμακας εκείνου που λέγεται “κινεζικός επενδυτικός σχεδιασμός”:

Ο πρόεδρος Xi Jinping προώθησε την οικονομική ζώνη του δρόμου του μεταξιού στη διάρκεια του πρόσφατου ταξιδιού του στην κεντρική ασία. Συνορεύοντας με την κεντρική ασία και σαν πύλη στην ευρασία, η δυτική αυτόνομη επαρχία της Xinjiang είναι ο πυρήνας αυτής της οικονομικής ζώνης.
Ο Zhang Chunxian, γραμματέας του κόμματος στην επαρχία, μίλησε σε ένα διεθνές συνέδριο για την οικονομική ζώνη του δρόμου του μεταξιού, που έγινε στην πρωτεύουσα του Xinjiang, στις 26 και στις 27 Ιούνη.
Το Xinjiang πρόκειται να γίνει κυκλοφοριακό hub, κέντρο εμπορικών αποθηκών, χρηματοπιστωτικό κέντρο, κέντρο πολιτισμού, επιστημών και εκπαίδευσης, και κέντρο ιατρικών υπηρεσιών για την περιοχή. Επιπλέον πρόκειται να αναπτυχθούν  στην περιοχή μεγάλες μονάδες εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου, αποθήκες καυσίμων, θερμοηλεκτρική μονάδα, εργοστάσιο χημικής παραγωγής με βάση των άνθρακα, ένα μεγάλο πάρκο αιολικής ενέργειας και θα διαμορφωθούν εγκαταστάσεις μεταφοράς ηλεκτρισμού.
Ο Zhang Chunlin, διευθυντής της επιτροπής ανάπτυξης και αναμόρφωσης της Xinjiang, δήλωσε ότι πέρα απ’ τους δύο κεντρικούς σιδηροδρομικούς σταθμούς που λειτουργούν πλήρως, θα κατασκευαστούν άλλοι τέσσερεις ως το 2020, για να συνδέουν την περιοχή με την ευρασιατική ήπειρο. Το Xinjaiang υπάρχουν ήδη 16 αεροδρόμια, αλλά θα κατασκευαστούν άλλα 4 έως 6, ενώ μερικά απ’ τα υπάρχοντα θα ανακαινιστούν ή θα επεκταθούν τα επόμενα τρία χρόνια.
Πέρα απ’ τις τρεις υπάρχουσες εμπορικές ζώνες, θα δημιουργηθούν άλλες πέντε, που θα αποτελέσουν την βάση για την αναμενόμενη εδώ και καιρό συμφωνία ελεύθερου εμπορίου κίνας - κεντρικής ασίας. Αυτές οι πέντε καινούργιες εμπορικές ζώνες θα απευθύνονται στην μογγολία, στο καζακστάν, στη ρωσία, στην κεντρική και δυτική ασία, και στην ευρώπη.
Στην Xinjiang έγιναν τον τελευταίο χρόνο διάφορες τρομοκρατικές επιθέσεις. Σαν απάντηση η κίνα εξαπέλυσε μια σκληρή αντιτρομοκρατική εκστρατεία. “Η αντιτρομοκρατική εκστρατεία και η ενίσχυση της κοινωνικής ασφάλειας θα παίξουν θετικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικονομικής ζώνης του δρόμου του μεταξιού” είπε ο Zhang Chunlin. Για να συμπληρώσει: “Ως τώρα η τρομοκρατία δεν είχε συνέπειες στα κεντρικά αναπτυξιακά σχέδια της περιοχής. Για παράδειγμα, 8 μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις επενδύουν στην θερμοηλεκτρική βιομηχανία της περιοχής”.

[ επιστροφή ]

2 - Τις εξελίξεις σε ότι αφορά το “σύμφωνο της Σαγκάης” θα τις δούμε πιο αναλυτικά στο κοντινό μέλλον.
[ επιστροφή ]