το περιοδικό ”αντίδοτο”
(συνέχεια)
Θα ξεκινήσουμε από χαμηλά και συγκεκριμένα από το επίπεδο που είχε πέσει η ονοματολογία των (φανταστικών πιθανολογούμε) νεολαιίστικων ομάδων ανά την Ελλάδα που βρίσκονταν υπό την επιρροή του περιοδικού, σύμφωνα με το ίδιο.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους νεαρούς συντρόφους της εκδοτικής ομάδος αλλά και τους “επαναστατικούς πυρήνες αμπελοκήπων – ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ”, την “πολιτιστική εθνικιστική επιτροπή Πειραιά – ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΝΓΚ”, την “εσωτερική ομάδα Παπάγου – ΜΙΓΚΕΛ ΣΕΡΑΝΟ”, την “ανένταχτη εθνικιστική ομάδα Παγκρατίου -ΣΤΑΛΙΝ”, τον “επαναστατικό μαθητικό πυρήνα Ηλιουπόλεως – ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ”, τους “αγωνιστικούς πυρήνες Θεσσαλονίκης – ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ”. [1Editorial, περ. Αντίδοτο, τχ. 26 σελ. 3, χ.χ.]
Όπως είδαμε στο προηγούμενο τεύχος, με την ιδεολογική-πολιτική στροφή προς την λεγόμενη “εθνικιστική αριστερά” που συντελέστηκε με αποκορύφωση την κυκλοφορία του 12ου τεύχους του περιοδικού άλλαξε ριζικά η θεματολογία της ύλης του, αναμορφώθηκε προς το “πολιτικά ορθότερο” το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσαν οι συντάκτες του, το εξώφυλλο έγινε έγχρωμο και η συχνότητα της κυκλοφορίας παγιώθηκε στον ένα μήνα. Το 13ο τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε, λοιπόν, τον Ιούνιο του 1988. Με εξαίρεση τον Θανάση Γιαλαμά που απουσίαζε, η πρώτη γενιά του περιοδικού συνέχισε να γράφει ενώ αρκετά νέα ονόματα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά να υπογράφουν τα άρθρα και τις στήλες: Στάθης Καλογερίδης, Βασίλης Μισύρης, Κώστας Μπαϊκούσης,
[2Λαμιώτης στην καταγωγή, ο Μπαϊκούσης εργαζόταν ως γυμναστής σε δημόσιο σχολείο. Πέθανε το 2012, όντας μέλος της παγανιστικής και φασιστικής οργάνωσης ΑΡΜΑ.] Βασίλης Ροντογιάννης,[3Άλλη μία περίπτωση παλιάς καραβάνας στον χώρο της ακροδεξιάς. Με καταγωγή και πεδίο δράσης την Θεσσαλονίκη και φανατικός παγανιστής, ο Ροντογιάννης επιχείρησε εις μάτην να φτιάξει πυρήνες ¨εθνικομπολσεβίκων” στην συμπρωτεύουσα που να κρατήσουν για χρόνια. Αφιερώθηκε εν τέλει στην έκδοση του φασιστικού-καλλιτεχνικού περιοδικού “νέα μορφή”.] Νίκος Κρέσπης, [4Ο “ταμίας” του περιοδικού, το άτομο που δεχόταν εμβάσματα και επιταγές των συνδρομητών. Εμφανίστηκε ξανά στην δημόσια σφαίρα το 2012 ως υποψήφιος βουλευτής στον νομό Ηλείας με το ψηφοδέλτιο της γνωστής συμμορίας, δίχως τελικά να εκλεγεί.] Νίκος Βεργίδης, Δημήτρης Σούτζος κ.ά.
Όταν ο τελευταίος απ’ αυτούς, ο Δημήτρης Σούτζος, εμφανίστηκε να αρθρογραφεί για πρώτη φορά στο 17ο τεύχος του περιοδικού ήταν ήδη 70 ετών. Το όνομά του ενδεχομένως να θυμίζει κάτι στους ερασιτέχνες της ιστορίας του ελληνικού φασισμού. Όχι άδικα καθώς πορεία του σ' αυτόν ήταν μακρόχρονη και πλούσια. Το 1932, όταν εντάχθηκε για πρώτη φορά σε μια αθηναϊκή εθνικιστική οργάνωση, ο Σούτζος ήταν ένα κοινό γυμνασιόπαιδο με καταγωγή από μία εύπορη οικογένεια. Πριν αποφοιτήσει από το σχολείο οργανώθηκε στην μεταξική ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) και κατόπιν εντάχθηκε ως βαθμοφόρος στα Τάγματα Εργασίας (Οργάνωσις Εθελοντών Εργασίας). Τί ακριβώς ήταν, όμως, τα “Τάγματα Εργασίας”, αυτή η οργάνωση με το παράξενο όνομα; Οι παρακρατικές περιπέτειες του Σούτζου είχαν μόλις ξεκινήσει:
Παράλληλα με την οργάνωση της νεολαίας είχα δημιουργήσει μιαν άλλη οργάνωση Εθελοντών Εργασίας, πιο γνωστή σαν “τάγμα εργασίας”. Ήταν μια οργάνωση που δεν ξεκίνησε απ' το ίδιο το κράτος, όπως ήταν η ΕΟΝ. Ήταν μια οργάνωση αγωνιστών που ξεκίνησε πολύ πριν αναλάβει την εξουσία ο Γιάννης Μεταξάς. Οι αγώνες που συνέδεαν τα μέλη ήταν μακροχρόνιοι υπέρ της απελευθερώσεως των αλυτρώτων αδελφών μας. Γι' αυτόν τον λόγο τα μέλη ήσαν κυρίως Κύπριοι, Βορειοηπειρώτες και Δωδεκαννήσιοι. [5Και αριστοκράτης και αντάρτης, ό.π., σελ. 21]
Μια παραστρατιωτική οργάνωση φασιστών, λοιπόν, αντίγραφο των ναζιστικών SA (Sturmabteitlung-Τάγματα Εφόδου), η συγκρότηση της οποίας στην μεσοπολεμική ελλάδα έγινε με πρωτοβουλία του τότε δημάρχου Αθηναίων Κωνσταντίνου Κοτζιά, αποτέλεσε σταθμό για την ενεργό εμπλοκή του Σούτζου με τα παρακρατικά γρανάζια. Εν συνεχεία, κατά την διάρκεια της αντίστασης, στρατεύτηκε στο δεξιό στρατόπεδο πλάι σε καπετανάτα του ΕΔΕΣ, αλλά κατόπιν χάθηκαν τα ίχνη του. Εμφανίζονται ξανά στα μέσα της δεκαετίας του 1980 όταν με την ιδιότητα του ιστορικού υπέγραφε άρθρα σχετικά με τον εμφύλιο και την αντίσταση στο περιοδικό “τότε". [6Το “τότε” ήταν ένα περιοδικό που ξεκίνησε να εκδίδεται στα μέσα της δεκαετίας του 1980 με την ευθύνη του Άρη Μωραϊτη. Ανήκει στην πολυπληθή κατηγορία των “διανοητικών προϊόντων” της μεταπολιτευτικής αριστεράς που ενώ αρχικά (στα early '80s) εμπνεύστηκαν από τα ιδεώδη του “πατριωτικού σοσιαλισμού”, στα early '90s - και μέσα στο διάχυτο κοινωνικό κλίμα εθνικισμού, μιλιταρισμού και εθνικής ομοψυχίας - κατέληξαν στο αντίθετο άκρο του πολιτικού φάσματος. Έτσι και το “τότε”, από ένα αριστερής καταγωγής περιοδικό, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έγινε εξόφθαλμα ένα περιοδικό της ελληνικής εθνικοφροσύνης, ταγμένο στην υπηρεσία των “εθνικών σκοπών” και του καθαρόαιμου αντισημιτισμού. Βλ. περισσότερα στο Ιός της Κυριακής, Ο Γκαροντί κι οι θαυμαστές του: το ολοκαύτωμα της αριστερής σκέψης, ελευθεροτυπία (24/1//1996). Η εμφάνιση του Σούτζου, συγκεκριμένα, στην αρθρογραφία του “τότε” γίνεται στα πλαίσια μιας συζήτησης που είχε ανοίξει ανάμεσα σε συντελεστές του περιοδικού και σε κάποιους φασίστες αναγνώστες - κατά κύριο λόγο όχι ιστορικούς - σχετικά με τα εγκλήματα του εαμ-ελασ στον εμφύλιο.] Εξ ου και το γεγονός ότι το εν λόγω περιοδικό διαφημίστηκε δύο φορές μέσα από τις σελίδες του αντίδοτου. Κι όμως, παρότι διάφορα περιοδικά και εκδοτικοί οίκοι της ακροδεξιάς, όπως η “νέα θέσις”, οι εκδόσεις “Πελασγός” και “Μάχη” του Γιάννη Γιαννάκενα ή οι εκδόσεις “Ενδοχώρα” του Γιάννη Κουριαννίδη, βρήκαν συχνά μια θέση διαφήμισης στο οπισθόφυλλο του “αντίδοτου”, και μολονότι οι προνομιακές σχέσεις που το περιοδικό είχε με τον έγκλειστο τότε Αριστοτέλη Καλέντζη συνέχιζαν να αποδίδουν καρπούς [7Οι μακέτες με συνθήματα αλληλεγγύης στον Καλέντζη διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι το 16ο τεύχος (Οκτώβριος 1988) όταν ο τελευταίος παραχωρεί συνέντευξη μέσα από τις φυλακές σε απεσταλμένο του περιοδικού (Συνέντευξη από έναν εθνικοσοσιαλιστή πολιτικό κρατούμενο, περ. αντίδοτο, τχ.16 σελ. 18, χ.χ.). Τελευταία αναφορά στο όνομά του γίνεται όταν αυτός αποφυλακίζεται, με την λακωνική εκ μέρους του περιοδικού ανακοίνωση “χαιρετίζουμε την έξοδο από τα δημοκρατικά κάτεργα του συντρόφου μας Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη μετά από δωδεκαετή εγκλεισμό”. Έκτοτε, η εκατέρωθεν σιωπή που επικράτησε ενδεχομένως να είναι δηλωτική της λήξης των στενών πολιτικών σχέσεων που φτιάχτηκαν με τον Καλέντζη εντός των τειχών.] μέχρι και την αποφυλάκιση του τελευταίου τον Γενάρη του 1989, οι σχέσεις με άλλα κομμάτια του φασιστικού χώρου παρέμεναν τεταμένες.
Το περιοδικό μας, που είναι παράλληλα και περιοδικό όλων των ανένταχτων και σκεπτόμενων εθνικιστών, έχει δώσει ένα καινούργιο – πρωτοποριακό- περιεχόμενο στον εθνικισμό. Δεν έχουμε και ούτε θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με τον “χώρο”. Έναν “χώρο” που αποτελείται από εμπόρους, αριβίστες, επαγγελματίες, κομπλεξικούς, σεξουαλικά ανίκανους, χαφιέδες των κρατικών υπηρεσιών. [8Editorial, περ. αντίδοτο, ό.π.]
1η Οχτώβρη και εις το κοσμικόν ξενοδοχείον “Παρκ” η ΕΠΕΝ ανεβίωσε επ' ολίγον για να ανασυνταχθεί, να μετονομαστεί και να ξανατραβήξει προς την δόξα [...]. Πράγματι, η έντυπη διακήρυξη των Πολιτικών Αρχών της κατέβαλε κάθε αξιοπρεπή προσπάθεια προκειμένου να μακιγιάρει τον δεξιό της αλλοιθωρισμό. Μόνο σε ένα σημείο του δωδεκασέλιδου φυλλαδίου έγινε επίκληση δεξιάς κολορατούρας και μάλιστα κατά τρόπον ανώδυνο, με τον όρο “δεξιά” στριμωγμένο διακριτικά [...]. [9Αριστοτέλης Καλέντζης, Από κόμμα...σκώμμα, περ. αντίδοτο, τχ. 23 σελ. 5, χ.χ.]
Παρότι δεν δηλωνόταν κάπου ρητά, στο επίκεντρο των επιθέσεων που συχνά εξαπολύονταν από τις σελίδες του περιοδικού βρίσκονταν οι ομάδες που είχαν συγκροτηθεί γύρω από τον Πολύδωρα Δάκογλου και το ενεκ, την επεν-εθνικό κόμμα και τον Κώστα Πλεύρη. Πράγματι, η εμπέδωση και διατήρηση ενός κλίματος διαρκούς αντιπαλότητας με άλλους φασίστες είχε εμφιλοχωρήσει για τα καλά στο περιοδικό και τον αναγνωστικό κύκλο του, ως στοιχείο πλέον της πολιτικής του ταυτότητας. Στον αντίποδα, οι σχέσεις με οργανώσεις, κόμματα και προσωπικότητες του ευρωπαϊκού φασιστικού χώρου συνέχισαν να χτίζονται με επιμέλεια και προσήλωση, όπως είδαμε και στο προηγούμενο τεύχος.
Μια ολόκληρη πασαρέλα με “ονόματα” του ευρωπαϊκού φασισμού παρήλασε μέσα από τις σελίδες του αντίδοτου: ο τότε πρόεδρος της νεολαίας του front national (εθνικό μέτωπο) Martial Bild, [10Συνέντευξη από τον αρχηγό της νεολαίας του Λεπέν, περ. αντίδοτο, τχ. 21, σελ. 18, χ.χ.] τρεις από τους γνωστότερους ευρωπαίους αναθεωρητές ιστορικούς-αρνητές του ολοκαυτώματος, οι David Irving, [11Οι θάλαμοι αερίων είναι παραμύθι: αποκλειστική συνέντευξη στο Αντίδοτο του μεγαλύτερου ιστορικού αναθεωρητή, περ. αντίδοτο, τχ. 24, σελ. 26, χ.χ.] Robert Faurisson [12Αποκλειστική συνέντευξη του Robert Faurisson στο Αντίδοτο, περ. αντίδοτο, τχ. 26, σελ. 30, χ.χ.] και Χόρχε Λόμπο, [13Το “Ολοκαύτωμα” είναι ψέμα: συνέντευξη από έναν αναθεωρητή, περ. αντίδοτο, τχ. 17, σελ. 18, χ.χ.] ο χιλιανός αποκρυφιστής φιλόσοφος Miguel Serrano [14Άρης Αρίων, Αποκλειστική συνέντευξη του κορυφαίου φιλοσόφου του καιρού μας Μiguel Serrano στο Αντίδοτο, περ. αντίδοτο, τχ. 29, σελ. 23 επ., χ.χ.] (Μιγκέλ Σεράνο), εισηγητής της θεωρίας του εσωτερικού ναζισμού, ο περιβόητος βέλγος ναζί Leon Degrelle [15Γιάννης Σορώτος, Συνέντευξη από έναν στρατηγό των Waffen SS, περ. αντίδοτο, τχ. 18 σελ. 16, χ.χ. και του ίδιου, Συνέντευξη από τον Λεόν Ντεγκρέλ, περ. αντίδοτο, τχ. 23, σελ. 21, χ.χ.] (Λεόν Ντεγκρέλ), αρχηγός του ρεξιστικού κόμματος και της ταξιαρχίας των Βαλλόνων, πρόσωπο-μύθος για τους νεοναζί της εποχής και διάφοροι άλλοι, περισσότερο η λιγότερο γνωστοί, φασίστες.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, πάντως, η στενή σχέση που φαίνεται να διαμορφώνεται από το 26ο τεύχος (άνοιξη του 1991) και μετά ανάμεσα στο περιοδικό και στον εσεσι (εθνικιστικός σύνδεσμος ελλήνων φοιτητών ιταλίας), την ιστορία του οποίου εξετάσαμε στο τεύχος 102. Αυτή η καινούρια για τότε συμπάθεια, νοούμενη εκ μέρους μας ως μία ακόμα ιστορική εκδοχή του ελληνο-ιταλικού φασιστικού άξονα, μας φαίνεται ενδιαφέρουσα για δύο λόγους. Πρώτον επειδή για τον εσεσι αποτελούσε ενός είδους αναβίωση του “ένδοξου” παρελθόντος που είχε στην δεκαετία του 1970. Δεύτερον, επειδή οι σχέσεις του περιοδικού με τους συγκεκριμένους έλληνες φασίστες στην ιταλία δήλωναν μια εκλεκτική προσέγγιση εκ μέρους των δεύτερων, την εποχή μάλιστα που κάποια τέως πρωτοκλασσάτα στελέχη του εσεσι όπως ο Σταθόπουλος, ο Καραμπέτσος, ο Μιχαλολιάκος κ.ά. (δες αναλυτικά επ' αυτού στο τεύχος 103) βρίσκονταν ήδη στην ελλάδα, σε άλλες όμως οργανώσεις. Και αυτή την συμπάθεια οι συντάκτες του περιοδικού φαίνεται πως ήξεραν καλά να την αξιοποιήσουν εις βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων:
Εμπρός λοιπόν να δημιουργήσουμε όπως με τον Pino Rauti στην Ιταλία και στην Ελλάδα το κίνημα εκείνο που θα ενώσει τους αριστερούς επαναστάτες με τους εθνικιστές. Την εθνική λαϊκή προλεταριακή αριστερά με την εθνική λαϊκή προλεταριακή δεξιά, αιχμάλωτες και οι δυο στην πατρίδα μας είτε διεθνιστικών κομμάτων η πρώτη ή δέσμια της πλουτοκρατικής κάστας των νεοφιλελεύθερων εκφραστών του συντηρητισμού και της αντίδρασης η δεύτερη. [...] Εμπρός λοιπόν με οδηγό τον Ράουτι στην Ιταλία και το Αντίδοτο στην Ελλάδα. [...] Είμαστε βέβαιοι ότι ο ηγέτης της τάσης μας Γιώργος Βεντούρης ενώνει την υπογραφή του μαζί μας δικαιωματικά στην πρώτη θέση οπουδήποτε και εάν βρίσκεται. Θεωρούμε χρέος μας να γνωστοποιήσουμε ότι η παραπάνω ανακοίνωση εγκρίθηκε με ψήφους 168 υπέρ και 9 κατά. Μεταξύ των μειοψηφισάντων ο συναγωνιστής Αθανασιάδης που πρότεινε το κείμενο να δημοσιευθεί στην εφημερίδα Νέα Θέση, άποψη που υποστηρίχθηκε από τους συναγωνιστές Κύττο, Κούκη και Σαρούδη. Επίσης ο συναγωνιστής Νικολάου υποστήριξε ότι το κείμενο πρέπει να δημοσιευθεί στην Χρυσή Αυγή, ενώ ο συναγωνιστής Αγοραστινός πρότεινε την δημοσίευση σε όλα τα περιοδικά του ευρύτερου χώρου, συμπεριλαμβανομένων και του Μετώπου και της Νέας Τάσης. [16Η ανακοίνωση της εθνικοεπαναστατικής ομάδος του ΕΣΕΣΙ, περ. αντίδοτο, τχ. 26, σελ. 19 επ., χ.χ.]
Το παραπάνω απόσπασμα μπορεί να φανεί πολλαπλώς χρήσιμο. Η εκλογή Ράουτι στο τιμόνι του ιταλικού φασιστικού κόμματος msi σε συνδυασμό με την επικράτηση της εθνικοσοσιαλιστικής τάσης Βεντούρη στον εσεσι δίνει μια διαφορετική τροχιά στα πράγματα για τους έλληνες φασίστες. Μέσα από τις σελίδες του περιοδικού ο μεν Ράουτι υμνείται ως ο διάδοχος του Μουσολίνι, [17Δες σχετ. το Homo Rautianus ή ο ραουτιανός άνθρωπος, περ. αντίδοτο, τχ. 26 σελ. 13 επ., χ.χ.] ο δε Γιώργος Βεντούρης [18Δες σχετ. το Γιώργος Βεντούρης: ο ηγέτης, ο διανοούμενος, ο πολιτικός, ο επιστήμονας. ο αθλητής, περ. αντίδοτο, τχ. 32, σελ. 26 επ., χ.χ.] αγιογραφείται σαν ήρωας-επαναστάτης. Η μεταστροφή του αντιδότου από ένα τυπικό ελληνικό φασιστικό περιοδικό στην “καθ υμάς φωνή του εθνικομπολσεβικισμού” έχει γίνει για τα καλά (;). Πλέον θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως το “παράρτημα” της νέας δεξιάς στα μέρη μας είχε πάρει την έγκριση της ιστορίας και βάδιζε προς την ολοκλήρωσή του, παρότι ένας “εθνικός τόνος” συνέχιζε να παραμένει διαυγής.
Υπάρχει, όμως, μια ειδική - και ιδιαίτερη σε σχέση με το ύφος και το περιεχόμενο - σειρά άρθρων, τα οποία ξεκίνησαν να δημοσιεύονται από το 24ο τεύχος και μετά (δηλαδή από το φθινόπωρο του 1990 περίπου) και τα οποία, κατά την ταπεινή μας άποψη, φαίνονται σαν τη μύγα μες στο γάλα. Τα άρθρα αυτά λειτούργησαν καθαρά σαν φορείς της πλέον μαζικής εθνικής ιδεολογίας και, κατά την γνώμη μας, σχετίζονται ιδιαίτερα με την πολιτική συγκυρία της περιόδου, την φασιστική-μιλιταριστική στροφή σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και τις “ζυμώσεις” που γίνονταν στις φράξιες των οργανωμένων ακροδεξιών ενόψει των νέων διαύλων επικοινωνίας που ανοίγονταν με το βαθύ κράτος. Το “μακεδονικό” έχει την πρωτοκαθεδρία στις αναφορές και έπονται το “κουρδικό”, [19Π. Τσιώλης, Κούρδοι: ένα έθνος, μία επανάσταση, ένας λαός, περ. αντίδοτο, τχ. 26, σελ. 22, χ.χ.] το “βορειοηπειρωτικό”, [20Στάθης Καλογερίδης, Το βορειοηπειρωτικό πρόβλημα και το παιχνίδι των μειονοτήτων, περ. αντίδοτο, τχ. 27, σελ. 12, χ.χ.] το “κυπριακό” [21Ξυπνάτε Έλληνες, ανακοίνωση της ένωσης κυπρίων φοιτητών δράσις-κες, περ. αντίδοτο, τχ. 27, σελ. 37, χ.χ.] και το “πομακικό”. Όλες οι εθνικές εκκρεμότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, σα να λέμε.
Θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος - και όχι άδικα κατ’ αρχήν - γιατί να είναι αξιοπερίεργο που ένα φασιστικό περιοδικό έκανε εθνικιστική προπαγάνδα, ιδιαιτέρως σε καιρούς εθνικού κανιβαλισμού όπως οι συγκεκριμένοι. Οπωσδήποτε δεν θα ήταν αξιοπερίεργο για ένα τυπικό φασιστικό περιοδικό του ελληνικού ακροδεξιού παραδείγματος, έτσι όπως το έχουμε επανειλημμένα σκιαγραφήσει: δεξιάς κοπής, συντηρητικής υφής με εμμονή στον αντικομμουνισμό και την εθνικοφροσύνη. Όμως το “αντίδοτο” απείχε - ή μάλλον ήθελε να απόσχει - από την ελληνική ακροδεξιά. Το “αντίδοτο” ήθελε να είναι “εθνικιστική αριστερά”, ήθελε να είναι ο φορέας της “νέας δεξιάς” στα μέρη μας. Φάνηκε, τελικά, ότι ήταν ένα ακόμα κακέκτυπο: σ' αυτόν τον τόπο κι η “νέα δεξιά” βγήκε καχεκτική. Υπ' αυτήν την έννοια δημοσιεύματα γραμμένα σε ύφος εθνικού παροξυσμού σαν και τα παρακάτω εύλογα πρέπει να προκαλούν μια είδους “έκπληξη” στον υποψιασμένο αναγνώστη του περιοδικού αλλά και στον συνεπή μελετητή της ελληνικής ακροδεξιάς (όσοι έχουν απομείνει από αυτό το είδος).
Ύστερα απ' όσα ανεπτύχθησαν πιστεύω ότι απεδείχθη κατά τρόπον αναμφισβήτητον η ελληνικότης των μακεδόνων και καταλήξαμε στο αντικειμενικό και αληθές συμπέρασμα ότι Μακεδών=Έλλην καθ' όμοιον τρόπον που στα μαθηματικά αποδεικνύουμε μια ταυτότητα εκτελώντας πράξεις για να καταλήξωμε στο αποτέλεσμα α=α. [22Η ελληνικότης των μακεδόνων, περ. αντίδοτο, τχ. 24 σελ. 17, χ.χ.]
Ήρθε ο καιρός της αφύπνισης Έλληνες. Στα 1904, στα 1912 υπήρχαν άνδρες. Υπήρχαν Έλληνες! Κι είναι οι παππούδες μας, οι πατεράδες μας! Προσβλέπουν σε εμάς κι εκείνοι κι οι σκλάβοι, χιλιοβασανισμένοι Ελληνικοί πληθυσμοί, ολόγυρά μας. Βαστάει η καρδιά μας να τους αφήσουμε σκλάβους στους Γιουγκοσλάβους, στους Βούλγαρους, στους Τούρκους, στους Αλβανούς; Η μυστική φωνή της καμπάνας ηχεί απ' την Αγιά Σοφιά, την Βασιλεύουσα. [23Αργυρώ Καστρίτου, Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ήταν ο μακεδονικός αγών, περ. αντίδοτο, τχ. 26, σελ. 4, χ.χ.]
Μια ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται οπωσδήποτε στην αντιτουρκική προπαγάνδα που ασκήθηκε έμμεσα από το περιοδικό μέσω της αναπαραγωγής μιας φρεσκοδιατυπωμένης για την εποχή εκείνη θεωρίας, αυτής της “ελληνικής καταγωγής των Πομάκων”. Ο όρος “Πομάκοι” ξεκινά να αποδίδεται κυρίαρχα στα τέλη των '80s, με επιφυλάξεις στην αρχή, κυρίως από εθνικόφρονα συμπλέγματα της ελληνικής ακαδημίας (πχ. Νεοκλής Σαρρής, Νίκος Ξηροτύρης, Γιάννης Χολέβας κ.ά.) και έλληνες σοσιαλ-πατριώτες πολιτικούς (π.χ. Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Γιάννης Μαγκριώτης κ.ά.) αναφερόμενος στους βουλγαρόφωνους μουσουλμάνους κατοίκους της ορεινής και ημιορεινής περιοχής των νομών Ξάνθης και Ροδόπης. Στα πλαίσια της συντονισμένης και πολύπλευρης ιδεολογικής πλαγιοκόπησης στο τουρκικό κράτος, οι επονομαζόμενοι “Πομάκοι”, όρος που μόνο μία αισχρή μειοψηφία του πληθυσμού αυτού -υποκινούμενη από φράξιες του βαθέως κράτους - χρησιμοποιεί για τον εαυτό της, χρησίμευσαν ως μοχλός έκφρασης των εθνικών σχεδιασμών για το ελληνικό κράτος-παρακράτος. Μας είναι σαφές, πλέον, ότι η συμπερίληψη και του “πομακικού” ζητήματος στην ατζέντα του “αντίδοτου” σηματοδοτεί την εμφανή απομάκρυνση της ιδεολογικής φύσης του περιοδικού από τις αρχές του “εθνικομπολσεβικισμού” που ευαγγελιζόταν ότι υπηρετούσε από το 12ο τεύχος και έπειτα. Δηλώνει επίσης τον πλήρη βηματισμό του με την γραμμή που χάρασσε η κυρίαρχη για την εποχή εκείνη μαζική εθνική ιδεολογία. Τέλος, η αναπαραγωγή αυτής της χυδαίας και ιστορικά ανυπόστατης θεωρίας των “ελλήνων μουσουλμάνων απογόνων του μ. Αλεξάνδρου” ήρθε χρονικά σε μία περίοδο που αφενός οι πολιτικές του ελληνικού κράτους απέναντι στην μουσουλμανική μειονότητα άλλαζαν άρδην, αφετέρου διάφορες καλοπληρωμένες πένες των “κάτω ορόφων του υπουργείου εξωτερικών” ξεκίνησαν να εκδίδουν μια πανομοιότυπης υφής και χρήσης βιβλιογραφία. [24Αναφέρουμε τελείως ενδεικτικά μέσα από μια πολυπληθή λίστα τα Γιάννης Μαγκριώτης, Πομάκοι ή Ροδοπαίοι: οι έλληνες μουσουλμάνοι, εκδ. Πελασγός, Αθήνα 1994, Παύλος Χιδίρογλου, Οι Έλληνες Πομάκοι και η σχέση τους με την Τουρκία, εκδ. Προσκήνιο, 1991 και Πόλυς Μυλωνάς, Οι Πομάκοι της Θράκης, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 1990.]
Αυτοί είναι λοιπόν οι έλληνες Πομάκοι ή Ροδοπαίοι. Γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Θρακών που εξισλαμίστηκαν αναγκαστικά πριν 3,5 αιώνες ενώ η προσπάθεια των βουλγάρων να τους εκβουλγαρίσουν απέδωσε τον βουλγαρικό επηρεασμό στην γλώσσα τους. [25Πόλτυς, Πομάκοι ή καλύτερα Ροδοπαίοι: οι έλληνες μουσουλμάνοι της Ροδόπης, περ. αντίδοτο, τχ. 27 σελ. 32, χ.χ.]
Υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα να γράψει κανείς για το αντίδοτο, δίχως να χρειαστεί να φλυαρήσει, ούτε να σταχυολογήσει τα ουσιώδη από τα επουσιώδη. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τον διάχυτο αντισημιτισμό του περιοδικού ο οποίος εκφράζεται και μέσω της υποστήριξης της ισλαμικής επανάστασης στο ιράν (βλ. εικ. 1), ή για την σχέση του περιοδικού με τον παγανισμό (βλ. εικ. 2). Ίσως μας δοθεί η ευκαιρία στο μέλλον. Ίσως και όχι. Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού, το 32ο, κυκλοφόρησε τον Φθινόπωρο του 1991 με μία αύξηση 100% επί της τιμής του, από 500 σε 1000 δρχ. Μεταξύ άλλων περιείχε και μία ανασκόπηση των τριών περίπου χρόνων κυκλοφορίας του, δίχως τίποτα όμως να προϊδεάζει τον αναγνώστη ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία πράξη του έργου. Ενός “έργου”, την ιστορία του οποίου προσπαθήσαμε να αφηγηθούμε με τα λόγια που βρήκαμε και, αναμφιβόλως, αποτέλεσε ένα ξεχωριστό πετραδάκι στο πολύπλοκο μωσαϊκό της ιστορίας του νεότερου ελληνικού φασισμού.
rupax
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Editorial, περ. Αντίδοτο, τχ. 26 σελ. 3, χ.χ.
[ επιστροφή ]
2 - Λαμιώτης στην καταγωγή, ο Μπαϊκούσης εργαζόταν ως γυμναστής σε δημόσιο σχολείο. Πέθανε το 2012, όντας μέλος της παγανιστικής και φασιστικής οργάνωσης ΑΡΜΑ.
[ επιστροφή ]
3 - Άλλη μία περίπτωση παλιάς καραβάνας στον χώρο της ακροδεξιάς. Με καταγωγή και πεδίο δράσης την Θεσσαλονίκη και φανατικός παγανιστής, ο Ροντογιάννης επιχείρησε εις μάτην να φτιάξει πυρήνες ¨εθνικομπολσεβίκων” στην συμπρωτεύουσα που να κρατήσουν για χρόνια. Αφιερώθηκε εν τέλει στην έκδοση του φασιστικού-καλλιτεχνικού περιοδικού “νέα μορφή”.
[ επιστροφή ]
4 - Ο “ταμίας” του περιοδικού, το άτομο που δεχόταν εμβάσματα και επιταγές των συνδρομητών. Εμφανίστηκε ξανά στην δημόσια σφαίρα το 2012 ως υποψήφιος βουλευτής στον νομό Ηλείας με το ψηφοδέλτιο της γνωστής συμμορίας, δίχως τελικά να εκλεγεί.
[ επιστροφή ]
5 - Και αριστοκράτης και αντάρτης, ό.π., σελ. 21
[ επιστροφή ]
6 - Το “τότε” ήταν ένα περιοδικό που ξεκίνησε να εκδίδεται στα μέσα της δεκαετίας του 1980 με την ευθύνη του Άρη Μωραϊτη. Ανήκει στην πολυπληθή κατηγορία των “διανοητικών προϊόντων” της μεταπολιτευτικής αριστεράς που ενώ αρχικά (στα early '80s) εμπνεύστηκαν από τα ιδεώδη του “πατριωτικού σοσιαλισμού”, στα early '90s - και μέσα στο διάχυτο κοινωνικό κλίμα εθνικισμού, μιλιταρισμού και εθνικής ομοψυχίας - κατέληξαν στο αντίθετο άκρο του πολιτικού φάσματος. Έτσι και το “τότε”, από ένα αριστερής καταγωγής περιοδικό, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έγινε εξόφθαλμα ένα περιοδικό της ελληνικής εθνικοφροσύνης, ταγμένο στην υπηρεσία των “εθνικών σκοπών” και του καθαρόαιμου αντισημιτισμού. Βλ. περισσότερα στο Ιός της Κυριακής, Ο Γκαροντί κι οι θαυμαστές του: το ολοκαύτωμα της αριστερής σκέψης, ελευθεροτυπία (24/1/1996). Η εμφάνιση του Σούτζου, συγκεκριμένα, στην αρθρογραφία του “τότε” γίνεται στα πλαίσια μιας συζήτησης που είχε ανοίξει ανάμεσα σε συντελεστές του περιοδικού και σε κάποιους φασίστες αναγνώστες - κατά κύριο λόγο όχι ιστορικούς - σχετικά με τα εγκλήματα του εαμ-ελασ στον εμφύλιο.
[ επιστροφή ]
7 - Οι μακέτες με συνθήματα αλληλεγγύης στον Καλέντζη διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι το 16ο τεύχος (Οκτώβριος 1988) όταν ο τελευταίος παραχωρεί συνέντευξη μέσα από τις φυλακές σε απεσταλμένο του περιοδικού (Συνέντευξη από έναν εθνικοσοσιαλιστή πολιτικό κρατούμενο, περ. αντίδοτο, τχ.16 σελ. 18, χ.χ.). Τελευταία αναφορά στο όνομά του γίνεται όταν αυτός αποφυλακίζεται, με την λακωνική εκ μέρους του περιοδικού ανακοίνωση “χαιρετίζουμε την έξοδο από τα δημοκρατικά κάτεργα του συντρόφου μας Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη μετά από δωδεκαετή εγκλεισμό”. Έκτοτε, η εκατέρωθεν σιωπή που επικράτησε ενδεχομένως να είναι δηλωτική της λήξης των στενών πολιτικών σχέσεων που φτιάχτηκαν με τον Καλέντζη εντός των τειχών.
[ επιστροφή ]
8 - Editorial, περ. αντίδοτο, ό.π.
[ επιστροφή ]
9 - Αριστοτέλης Καλέντζης, Από κόμμα...σκώμμα, περ. αντίδοτο, τχ. 23 σελ. 5, χ.χ.
[ επιστροφή ]
10 - Συνέντευξη από τον αρχηγό της νεολαίας του Λεπέν, περ. αντίδοτο, τχ. 21, σελ. 18, χ.χ.
[ επιστροφή ]
11 - Οι θάλαμοι αερίων είναι παραμύθι: αποκλειστική συνέντευξη στο Αντίδοτο του μεγαλύτερου ιστορικού αναθεωρητή, περ. αντίδοτο, τχ. 24, σελ. 26, χ.χ.
[ επιστροφή ]
12 - Αποκλειστική συνέντευξη του Robert Faurisson στο Αντίδοτο, περ. αντίδοτο, τχ. 26, σελ. 30, χ.χ.
[ επιστροφή ]
13 - Το “Ολοκαύτωμα” είναι ψέμα: συνέντευξη από έναν αναθεωρητή, περ. αντίδοτο, τχ. 17, σελ. 18, χ.χ.
[ επιστροφή ]
14 - Άρης Αρίων, Αποκλειστική συνέντευξη του κορυφαίου φιλοσόφου του καιρού μας Μiguel Serrano στο Αντίδοτο, περ. αντίδοτο, τχ. 29, σελ. 23 επ., χ.χ.
[ επιστροφή ]
15 - Γιάννης Σορώτος, Συνέντευξη από έναν στρατηγό των Waffen SS, περ. αντίδοτο, τχ. 18 σελ. 16, χ.χ. και του ίδιου, Συνέντευξη από τον Λεόν Ντεγκρέλ, περ. αντίδοτο, τχ. 23, σελ. 21, χ.χ.
[ επιστροφή ]
16 - Η ανακοίνωση της εθνικοεπαναστατικής ομάδος του ΕΣΕΣΙ, περ. αντίδοτο, τχ. 26, σελ. 19 επ., χ.χ.
[ επιστροφή ]
17 - Δες σχετ. το Homo Rautianus ή ο ραουτιανός άνθρωπος, περ. αντίδοτο, τχ. 26 σελ. 13 επ., χ.χ.
[ επιστροφή ]
18 - Δες σχετ. το Γιώργος Βεντούρης: ο ηγέτης, ο διανοούμενος, ο πολιτικός, ο επιστήμονας. ο αθλητής, περ. αντίδοτο, τχ. 32, σελ. 26 επ., χ.χ.
[ επιστροφή ]
19 - Π. Τσιώλης, Κούρδοι: ένα έθνος, μία επανάσταση, ένας λαός, περ. αντίδοτο, τχ. 26, σελ. 22, χ.χ.
[ επιστροφή ]
20 - Στάθης Καλογερίδης, Το βορειοηπειρωτικό πρόβλημα και το παιχνίδι των μειονοτήτων, περ. αντίδοτο, τχ. 27, σελ. 12, χ.χ.
[ επιστροφή ]
21 - Ξυπνάτε Έλληνες, ανακοίνωση της ένωσης κυπρίων φοιτητών δράσις-κες, περ. αντίδοτο, τχ. 27, σελ. 37, χ.χ.
[ επιστροφή ]
22 - Η ελληνικότης των μακεδόνων, περ. αντίδοτο, τχ. 24 σελ. 17, χ.χ.
[ επιστροφή ]
23 - Αργυρώ Καστρίτου, Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ήταν ο μακεδονικός αγών, περ. αντίδοτο, τχ. 26, σελ. 4, χ.χ.
[ επιστροφή ]
24 - Αναφέρουμε τελείως ενδεικτικά μέσα από μια πολυπληθή λίστα τα Γιάννης Μαγκριώτης, Πομάκοι ή Ροδοπαίοι: οι έλληνες μουσουλμάνοι, εκδ. Πελασγός, Αθήνα 1994, Παύλος Χιδίρογλου, Οι Έλληνες Πομάκοι και η σχέση τους με την Τουρκία, εκδ. Προσκήνιο, 1991 και Πόλυς Μυλωνάς, Οι Πομάκοι της Θράκης, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 1990,
[ επιστροφή ]
25 - Πόλτυς, Πομάκοι ή καλύτερα Ροδοπαίοι: οι έλληνες μουσουλμάνοι της Ροδόπης, περ. αντίδοτο, τχ. 27 σελ. 32, χ.χ.
[ επιστροφή ]
