“ελευθερία (της δραχμής) - ή θάνατος!”

... Υπάρχουν κάμποσοι, και μέσα στην τωρινή φαιορόζ κοινοβουλευτική σύμπραξη και απ’ έξω, που φλυαρούν και θα συνεχίσουν να φλυαρούν για την “εθνική απελευθέρωση” (του ελληνικού καπιταλισμού...) που θα έρθει με την “έξοδο” απ’ το ευρώ και την ε.ε. Στα μυαλά αυτών των ανθρώπων μια τέτοια “έξοδος” έχει πάρει τις μυθικές διαστάσεις της άλλης “εξόδου”, της βιβλικής: υπάρχει μια “γη της επαγγελίας” που περιμένει στο βάθος του δρόμου, ακόμα κι αν ο δρόμος είναι γεμάτος κακουχίες...

Αυτά γράφαμε, ανάμεσα σε άλλα, πριν ένα μήνα. Και συνεχίζαμε, σκανδαλίζοντας (;):

... Αλλά ο τιμημένος και δοξασμένος ελληνικός λαός έχει εντελώς διαφορετική άποψη. Αυτή η άποψη δεν φαίνεται απ’ τις δημοσκοπήσεις, όπου ο καθένας μπορεί να λέει δωρεάν ό,τι θέλει· ούτε απ’ τα πύρινα κηρύγματα εδώ κι εκεί, Ο ελληνικός λαός ψηφίζει “υπέρ του ευρώ” κάθε φορά (κι έχει γίνει δυο ή τρεις φορές μέσα στα τελευταία 5 χρόνια) που θεωρεί ότι υπάρχει κίνδυνος. Είτε να καταρρεύσουν οι τράπεζες “κλείνοντας” τις καταθέσεις του στα λογιστήριά τους, είτε να βγει το ελλαδιστάν απ’ την ευρωζώνη. Είμαστε μάλιστα εντελώς σίγουροι πως το ίδιο κάνουν (: αποσύρουν τις καταθέσεις τους απ’ τις ελληνικές τράπεζες) και όλοι οι σκληροί “επαναστάτες” (διάφορων κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς (ή της δεξιάς) που κοιμούνται και ξυπνούν με την ίδια ρητορεία στο κεφάλι: ουστ παλιό ε.ε., ουστ παλιοευρώ.

Όπως έχει ξανασυμβεί (στα τέλη του 2011 και σίγουρα ως το πρώτο εξάμηνο του 2012) κάθε φορά που η ντόπια δημαγωγία δείχνει την υποτιθέμενη κακία και σκληρότητα των “ξένων δανειστών” απέναντι στην φτωχή πλην τίμια ελλάδα, τα ήθη εμφανίζουν έναν παροξυσμό. Απ’ την μια αδειάζουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί (και γεμίζουν τα στρώματα, οι γλάστρες, οι καταψύξεις - με ευρώ). Απ’ την άλλη στη δημοσιότητα κυριαρχούν τα μουργκητά: να φύγουμε απ’ το ευρώ ρεεεε! Ρήξη ρεεε!! Υπάρχει λογική (τι λέξη, ε; “λογική”!...) εξήγηση γι’ αυτή την μάλλον σχιζοφρενική κατάσταση; Μπορεί να υπάρχουν παραπάνω από μία. Για παράδειγμα αυτό που λέγεται “δημόσια σφαίρα” στην ελληνική μικροαστική κοινωνία συγκροτείται εύκολα μέσα απ’ την ηγεμονία των ευχάριστων “κατα συνθήκη” συνθημάτων· ανεξάρτητα με το εάν εκείνοι που τα παράγουν και τα αναπαραγούν τα εννοούν πρακτικά στην καθημερινή τους ζωή. Πρόκειται για την διπλή (ή και πολλαπλή) ηθική των μικροαστών. Έτσι ώστε μπορεί να υποθέσει κανείς ότι οι οπαδοί του “έξω ρεεε!”, χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην οι περισσότεροι υπήκοοι, είναι οι πλέον mainstream, αφού, όμως, πριν έχουν φροντίσει να σιγουρέψουν, εδώ ή εκεί, τα λιγότερα ή περισσότερα ευρώ των αποταμιεύσεών τους. Στον μικροαστικό ορίζοντα το στρώμα, σαν atm, είναι η πλήρης (ατομική ή οικογενειακή) λύση για το “εθνικό πρόβλημα”, όπως ακριβώς ήταν η πατάτα το γενικό ισοδύναμο της απελευθερωτικής εθνικοποίησης της διατροφής. (Το “κίνημα της πατάτας” το θυμάται άραγε κανείς; [1Οι εισαγωγείς πατάτας απ’ την τουρκία έκαναν την τύχη τους! Επί τη ευκαιρία: κάποιος που θα έχει το απαραίτητο χιούμορ θα πρέπει μελλοντικά να εξετάσει γιατί ήταν η πατάτα και όχι το αλεύρι η σημαία της διατροφικής απελευθέρωσης των ελλήνων στα ‘10s. Ίσως η απάντηση να είναι απλή. Το αλεύρι πρέπει να ξέρεις να το αξιοποιήσεις, κάνοντας το πρώτα ζυμάρι• δεν τρώγεται σα σκόνη. Ενώ η πατάτα; Ένα καθάρισμα και κατευθείαν στην κατσαρόλα ή στο φούρνο. Η πατάτα είναι fast• το αλεύρι θέλει δουλειά...])

Ο κυρ Κάρολος έγραψε κάποτε εκατοντάδες σελίδες επί εκατοντάδων σελίδων μελετώντας την λειτουργία του χρήματος στον καπιταλισμό. Οι έλληνες πύρκαυλοι (κατά τις φαντασιώσεις τους) μαθητές του ξεμπερδεύουν με το θέμα σε λίγες αράδες. Το ίδιο και ο mainstream στις δοξασίες του λαός. Εθνικό νόμισμα = εθνική απελευθέρωση· τελεία και παύλα. Αν θυμηθεί (ε; τι είναι αυτό;) κανείς ότι στην 180χρονη ιστορία του το ελληνικό κράτος / κοινωνία μόλις τα τελευταία 13 χρησιμοποιούσε ένα “σκληρό” νόμισμα σαν το ευρώ, και παρόλα αυτά οι επαναστάτες της “αριστεράς”, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, δεν λυπήθηκαν ποτέ τα λόγια τους στις καταγγελίες τους για την εξάρτησή του (αν και η δραχμή ήταν στις τσέπες) θα ξύσει το κεφάλι του: δηλαδή τότε, ως το πρόσφατο 2002, ”επί δραχμής”, η ελλάδα ήταν “ανεξάρτητη” και ψεύτικες οι καταγγελίες για το αντίθετο; Μα (θα πουν οι τωρινοί δημαγωγοί της “επανάστασης”) δεν είναι μόνο το ευρώ, είναι και η ε.ε. Εντάξει. Τότε η ελλάδα ήταν “ανεξάρτητη” ως το 1979, ε; Όχι (θα τραυλίσουν θυμωμένοι οι “επαναστάτες” μας) πριν ήταν εξαρτημένη απ’ τους αμερικάνους. Και πριν απ’ τους άγγλους θα προσθέταμε, συμπληρώνοντας αυτό το μακρύ οδοιπορικό της νεοελληνικής “σκλαβιάς” απ’ τις “ξένες δυνάμεις”. Πράγμα που όμως σημαίνει (για όσους αποδέχονται αυτή τη φαντασίωση) ότι το “εθνικό νόμισμα” δεν έχει σπουδαία, αιτιακή σχέση με την “απελευθέρωση του έθνους”...

Οι αυτοσχέδιοι οικονομολόγοι πάντως, με πλήρες “επαναστατικό” / κυβερνητικό σχέδιο (κάθε κόμμα, κομματίδιο, οργάνωση, γκρούπα, γκρουπούσκουλο στην ελλάδα έχει οπωσδήποτε σχέδιο διακυβέρνησης, και συνήθως μόνον αυτό. Πως αλλιώς μπορείς να μαζεύεις κουκιά;) είναι ακάθεκτοι. Να ένα παράδειγμα (οι τονισμοί στο πρωτότυπο): [2Ιστοσελίδα iskra.gr]

Οι φόβοι των πολιτών για ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, που μεταφράζονται σε αγωνιώδη ερωτήματα, είναι πολλοί και επιτείνονται από την καταστροφολογία των κυρίαρχων κύκλων, συχνά και δυνάμεων της Αριστεράς.
Συγκεκριμένα, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, οι πολίτες φοβούνται για πολλά και ειδικότερα για τις καταθέσεις, τους μισθούς και τις συντάξεις τους.
Οι φόβοι αυτοί είναι αβάσιμοι, πράγμα που μπορεί να επιχειρηματολογηθεί μόνο και μόνο από το γεγονός ότι πάρα πολλές χώρες της Ευρώπης έχουν εθνικό νόμισμα, ακόμα και χώρες της Ε.Ε., χωρίς αυτό να σημαίνει καταστροφή.
Αντίθετα, όλες αυτές οι χώρες, ακόμα και πιο αδύναμες οικονομικά από την Ελλάδα, παρ’ ότι ακολουθούν νεοφιλελεύθερες, σε γενικές γραμμές, επιλογές, διανύουν την κρίση με αρκετά ηπιότερες συνέπειες από ότι η χώρα μας ή χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης.

Κι αυτό για να μην αναφερθούμε στην προ ευρώ Ελλάδα, η οποία ακολουθούσε τις συνταγές του νεοφιλελεύθερισμού με νόμισμα τότε τη δραχμή. Σε αυτή την Ελλάδα δεν είχαν εξανεμισθεί οι καταθέσεις, ούτε οι μισθοί και οι συντάξεις.
Αντίθετα, στην τότε Ελλάδα της δραχμής, παρ’ ότι νεοφιλελεύθερη, μάλλον συγκρατούνταν οι λαϊκές αποταμιεύσεις, οι μισθοί, τα εισοδήματα και η κατανάλωση, ενώ στη νεοφιλελεύθερη Ελλάδα του ευρώ αυτό συνέβαινε, στο βαθμό που συνέβαινε, χάρις στον ποταμό των δανείων ιδιωτών και δημοσίου. Δάνεια από ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο επεκτάθηκε ληστρικά και ταχύτατα χάρις στο “σκληρό ευρώ” και τα χαμηλά επιτόκια του τελευταίου. Αυτά, όμως, ήταν που προσέδωσαν εφιαλτικές διαστάσεις στην ελληνική κρίση.

Κάνοντας αυτές τις επισημάνσεις, καθόλου δεν σημαίνει ότι το δίλημμά μας είναι αν ο νεοφιλελεύθερος ελληνικός καπιταλισμός θα είναι μέσα ή έξω από το ευρώ.
Κάθε άλλο! Ο νεοφιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός είναι σε κάθε περίπτωση βλαπτικοί για τη χώρα.
Η δική μας πρόταση για έξοδο από το ευρώ συνδέεται με μια νέα προοδευτική πορεία και με μια εθνικά ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα.

Θα ήταν για γέλια, αλλά είναι για κλάματα. Τέτοια είναι η “επαναστατική αριστερή” ιντελιγκέντσια!!! Παραμύθια επί παραμυθιών (π.χ. για το πως “διανύουν την κρίση” καπιταλιστικές κοινωνίες με εθνικά νομίσματα), δημαγωγία, δήθεν έγνοια για τους φτωχούς και αδυνάτους, και κάθε είδους διανοητικό στραμπούληγμα που μπορεί να επιστρατευτεί. Και ολίγη από “αντικαπιταλισμό” φυσικά: ο καπιταλισμός είναι “βλαπτικός για τη χώρα” (!!!) - κάτι σαν το κάπνισμα. Αλλά ειδικά το “σκληρό νόμισμα”... άστα να πάνε!!!
Τουλάχιστον, όμως, ένα σημείο που βγάζει μάτι. Είναι ένα πράγμα ο χ ή ο ψ καπιταλιστικός κοινωνικός σχηματισμός να έχει “αδύνατο” νόμισμα, και εντελώς διαφορετικό να έχει “σκληρό” και να το γυρίζει!!! Όπως, για παράδειγμα, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα το να ζεις στην “εποχή του λίθου”, σε σχέση με το να ζεις σε μια πιο “αναπτυγμένη” (παραγωγικά, κοινωνικά) ιστορική φάση και να γυρίζεις πίσω. Απ’ όσο ξέρουμε (και ξέρουμε πολύ καλά) κανένας μα κανένας επαναστάτης (ή μη) δεν κατάγγειλε ποτέ τον ποταμό φτηνών δανείων, όταν ήταν στις δόξες του, σαν υποδούλωση, ατομική ή “εθνική”. Το ανακάλυψαν αργά, εκ των υστέρων. Και, κυρίως, παριστάνουν ότι ανακάλυψαν την “ριζική αιτία του κακού” στο νόμισμα επειδή αρνούνται, με μικροαστικό μίσος και αηδία, την ταξική πόλωση· τα λόγια τους, όταν μιλάνε για την “εργατική τάξη”, βρωμάνε φορμόλη. 

Οι σύγχρονοι ντόπιοι Μωϋσήδες τριγυρνούν λοιπόν τα καφενεία, ηλεκτρονικά και μη, διαλαλώντας την ετοιμότητά τους να οδηγήσουν τον λαό στη γη-της-Χαναάν, (“προοδευτική, δημοκρατική, ανεξάρτητη ελλάδα”), αλλά δεν έχουν ιδέα για ποιο πράγμα μιλάνε. Είναι τυφλωμένοι απ’ την δικιά τους προφητική ιδεοληπτική λάμψη, απ’ τα οράματα που βλέπουν συνέχεια (επίσης έχουν σιγουρέψει τα ευρά τους...)· κι αυτό είναι όλο. Πουλάνε εθνικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Το ενδιαφέρον είναι πως ενώ αυτοί όλοι οι φτηνοί μεταπράτες εθνικής ιδεολογίας και φιλοαμερικάνικης “γεωπολιτικής” δεν έχουν καμία ιδέα πρακτικά εφαρμόσιμη για το πως θα γίνει η “φυγή απ’ την αίγυπτο”, εκείνοι τους οποίους καταγγέλουν σαν ανελέητους εχθρούς (η ε.ε., το Βερολίνο) έχουν και παραέχουν. Όχι απλά “ιδέες”, αλλά και σχέδιο. Έχουν σχέδιο για το πως μπορεί να βοηθηθεί, να υποστηριχθεί, ο ελληνικός καπιταλισμός στην “έξοδό” του απ’ το σκληρό νόμισμα, αν έτσι αποφασίσει. Γιατί όλοι αυτοί οι παλιάνθρωποι δεν είναι ανθέλληνες - όπως βολεύει να πιστεύει το πόπολο και να διαδίδουν οι ελευθερωτές του. Είναι σκέτοι φίλοι και υπηρέτες του καπιταλισμού, άρα υποχρεωμένοι να είναι μεθοδικοί· σε αντίθεση με τους εγχώριους δημαγωγούς, που κι αυτοί φίλοι και υπηρέτες του ντόπιου καπιταλισμού είναι (και μάλιστα των πιο “καθυστερημένων” εκφάνσεών του) αλλά προσπαθούν να παραστήσουν το ανάποδο.

Την αποκάλυψη της ύπαρξης ενός ευρωπαϊκού σχεδίου για την συντεταγμένη ελληνική έξοδο απ’ το ευρώ αποκάλυψαν οι καθεστωτικοί financial times τον Μάη του 2012. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Peter Spiegel, καμμιά 20αριά τεχνοκράτες υψηλού επιπέδου, υπό την επίβλεψη των Jörg Asmussen, Thomas Wieser, Marco Butti και Poul Thomsen (ο τελευταίος γνωστός σαν “τροϊκανός” - εκπρόσωπος του δντ...), και με απόλυτη μυστικότητα, άρχισαν τον Γενάρη του 2012 να εξετάζουν το πως ακριβώς θα μπορούσε να γίνει μια τέτοια “έξοδος”, αν την επέλεγε η Αθήνα. Στη δεδομένη ιστορική φάση το ζήτημα ήταν εξαιρετικά περίπλοκο, και θα χρειάζονταν μέτρα και ενέργειες, τόσο απ’ τις Βρυξέλες όσο και απ’ την Αθήνα, σε διάφορα επίπεδα και κλίμακες των οικονομικών, πολιτικών, χρηματοπιστωτικών, κοινωνικών και δημαγωγικών διαδικασιών.
Το συγκεκριμένο σχέδιο (για το οποίο δεν αμφιβάλλουμε ότι θα ήταν όσο πιο λεπτομερές γινόταν, με πολλαπλά υποσενάρια) μπήκε στην άκρη μετά τον σχηματισμό της τριπλής συγκυβέρνησης, τον Ιούνη του ‘12. Ποτέ δεν έγινε γνωστό το ακριβές περιεχόμενό του. Σε δημοσιογραφικές ερωτήσεις σε διάφορους ευρωπαίους αξιωματικούς, ούτε επιβεβαιώθηκε ούτε διαψεύστηκε ποτέ η ύπαρξή του. Οι απαντήσεις ήταν πάντα στερεότυπες: είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάζουμε κάθε ενδεχόμενο, αλλά μια grexit δεν είναι επιλογή μας.
Το έτοιμο απ’ το 2012 σχέδιο (που ο δημοσιογράφος των financial times ονόμασε “plan Z”) για την ελληνική εθνική νομισματική απελευθέρωση παραμένει, λοιπόν, ευρωπαϊκό απόρρητο (και είναι εύλογο το γιατί). Κάπως περισσότερο γνωστές είναι μερικές λεπτομέρειες των ασκήσεων που γίνονται (είχαν γίνει τότε, ξανάγιναν πρόσφατα) σε διάφορες ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες, για την περίπτωση μιας απότομης, μη μεθοδικής ελληνικής κατάρρευσης / χρεωκοπίας. Όταν λέμε “ασκήσεις” καλό θα ήταν να φέρεται στο μυαλό σας ασκήσεις στρατιωτικού τύπου: οι κεντρικοί διευθυντές ξυπνάνε στην άγρια νύχτα επιλεγμένα στελέχη, με την διαταγή “σε μισή ώρα είσαι στη θέση σου”, χωρίς να τους πουν καν περί τίνος πρόκειται. Μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών τους, μπροστά σε προσομοιωμένα μοντέλα χρηματοπιστωτικών διαδικασιών που αφορούν όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου, οι “ασκούμενοι” πρέπει να διαχειριστούν διάφορα “σενάρια”, που ξεδιπλώνονται απ’ το Τόκιο ως την Ν. Υόρκη, με αφετηρία το ότι “οι έλληνες βούλιαξαν”.
Έτσι, σε ότι αφορά την ελληνική εθνική νομισματική απελευθέρωση, έχουμε αυτήν την διπολική κωμικοτραγική κατάσταση. Οι ντόπιοι ελευθερωτές, με τα μυαλά στα τσαρούχια, γυρνάνε στις ρούγες και στις γειτονιές διαλαλώντας την πραμάτεια τους και τα θαύματα που πρόκειται να συμβούν με τη “νέα δραχμή”... Και οι τεχνοκράτες του ευρωπαϊκού (και όχι μόνον) καπιταλισμού, ψάχνουν να βρουν (και λογικά έχουν βρει) το πως θα “ανοίξουν την ερυθρά θάλασσα” για να περάσει (στην έρημο...) ο ευλογημένος απ’ τον θεό ελληνικός λαός.
Το ότι το σχέδιο του 2012 μπήκε στο ράφι καθόλου δεν σημαίνει ότι έχει μείνει εκεί, αραχνιασμένο. Μ’ αυτήν την διαβολεμένη “προνοιακή” τους αντίληψη όλοι αυτοί οι καταραμένοι τεχνοκράτες είμαστε σίγουροι ότι, με κάθε μυστικότητα, άνοιξαν τον φάκελο το περασμένο φθινόπωρο, και έπεσαν με τα μούτρα στην επικαιροποίηση των δεδομένων και των απαραίτητων ενεργειών. Τον άνοιξαν όταν η πρασινομαύρη (προηγούμενη) κυβέρνηση άρχισε το θέατρο για το οποίο έχουμε ξαναμιλήσει: ωχ πονάω, ωχ δεν μπορώ, ωχ δεν θέλω την τελευταία αξιολόγηση, ωχ θα φωνάξω τον συ.ριζ.α.!... Ε, φωναξέ τον! είπαν κάποια στιγμή με ένα στόμα οι ευρωπολιτικές βιτρίνες· τι μας απειλείτε; Και ο συ.ριζ.α., σα φαιορόζ κυβέρνηση ήρθε, για να συνεχίσει και να κλιμακώσει τη δουλειά από εκεί που την άφησαν οι προηγούμενοι. [3Το ξέρουμε πως πολλοί της “αριστεράς” και της “άκρας αριστεράς” θα κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχαστεί η πραγματική συνέχεια (σε ότι αφορά το “μνημόνιο”, την “τρόικα”, κλπ) μεταξύ της προηγούμενης και της τωρινής κυβέρνησης, αλλά τα στοιχεία είναι υπεραρκετά.
Ενδεικτικά και μόνο ποιοί βουλευτές του προηγούμενου κοινοβουλίου χαρακτήρισσαν τις “απαιτήσεις της τρόικας” οδηγίες του Καλιγούλα (με την κορώνα όχι δεν προσκυνάμε!) και τους δανειστές τυρράνους του λαού μιας ευρωπαϊκής χώρας - ε; Μην σπάτε το κεφάλι σας. Ο πρώτος είναι ο Β. Πολύδωρας και ο δεύτερος ο Γιώργος Βλάχος. Και οι δύο της ν.δ...]

Αν δει κανείς την κατάσταση αυτή τη στιγμή (τέλη Μάρτη 2015) σ’ όλο της το εύρος μπορεί να θυμώσει ή να γελάει πικρά. Οι τσολιάδες της ντόπιας αριστεράς και δεξιάς έχουν δώσει τα χέρια και θέλουν να οδηγήσουν τον λαό (ή, έστω, μια προσωρινή πλειοψηφία του) στην “μοίρα” του. Ποιά είναι αυτή; Μα ενός κανονικού βαλκανικού κράτους, με τους μαφιόζους του, τους ναρκοβαρώνους του, τους προσοδικούς θεσμούς του, κι όλα όσα συναποτελούν το σύγχρονο “εθνικό μεγαλείο”. Και οι ευρωπαίοι financial engineers είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να αποχαιρετήσουν (χαρτζιλικώνοντάς το! [4Απ’ το καλοκαίρι του 2012 έχει διαφανεί πως προκειμένου να γίνει ένα ήσυχο και πολιτισμένο διαζύγιο μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών, διάφορα ευρωπαϊκά κράτη (;) θα δέχονταν να πληρώσουν και κάποια “έξοδα διατροφής”, της τάξης από 20 έως 40 δισ. ευρώ. Περισσότερες λεπτομέρειες για το τι και πως δεν μαθεύτηκαν ποτέ, αφού οι σχετικές προτάσεις γίνονταν unofficial. Όμως μπορούμε να φανταστούμε πολλούς έλληνες “αντιευρώ πατριωτές” που θα ξερογλύφονταν με την προοπτική να πάρουν το κάτι τις τους απ’ αυτό το μπαξίσι.]) αυτό το ανεπίδεκτο έως παρανοϊκό “συνεταιράκι”, που αποδείχθηκε κατάλληλο μόνο σαν τόπος διακοπών και στρατιωτικών βάσεων. [5"...Πραγματικοί μας σύμμαχοι είναι εκείνοι που έχουν αποδείξει τη φιλία τους. Και τι εννοώ; Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ ήταν αυτές που με το Σχέδιο Μάρσαλ, χωρίς να ζητήσουν απολύτως τίποτα από την Ελλάδα, απολύτως τίποτα, κατάφεραν να κτίσουν τη νέα Ελλάδα. Αν υπάρχει εμπορική ναυτιλία είναι γιατί οι ΗΠΑ μας έδωσαν τα Λίμπερτι. Οι ΗΠΑ, σαν πραγματικός σύμμαχος, δεν δάνεισαν την Ελλάδα για να πάρουν πίσω τόκους. Στήριξαν την Ελλάδα για να αναπτυχθεί και να προχωρήσει στο δυτικό ελεύθερο κόσμο. Και η Ελλάδα απέδειξε ότι είναι ένας εξαιρετικός σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Τώρα, ήρθε η ώρα που η Ελλάδα μπορεί και πάλι να αποδείξει πως είναι πόλος σταθερότητας στην Αν. Μεσόγειο. Η απειλή που δέχεται αυτή την στιγμή ο Δυτικός κόσμος είναι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, ο οποίος εμφανίζεται είτε με την ταμπέλα του Ισλαμικού Κράτους ή τρομοκρατικής οργάνωσης ή υπό την μορφή διαφορετικών τρομοκρατικών υποθέσεων. Εδώ λοιπόν είναι ο σημαντικός ρόλος που θα παίξει η χώρα μας..."
Τάδε έφη ο υπ.αμ. κύριος Πάνος, ευρισκόμενος σε αμερικανικό έδαφος μαζί με τους έλληνες αρχικαραβανάδες. Όχι, “τρελός” δεν είναι. Ούτε “γραφικός”. Ούτε στα αλήθεια “ψεκασμένος”. Την δουλειά του κάνει, με την άδεια, την έγκριση και την υποστήριξη της “πρώτης φοράς αριστεράς”. Δεν έχει αξία το να ξαναρωτήσουμε “γιατί;” Έχουμε καταλάβει.]

προβλέψεις;

Σε ανύποπτο χρόνο, το 2010, είχαμε υποστηρίξει ότι εάν πρόκειται κάποτε η ελλάδα να βγει (εντελώς ή στο περίπου) απ’ την ευρωζώνη, το κύριο ιδεολογικό / δημαγωγικό ζήτημα θα είναι η “απόδοση ευθυνών” για μια τέτοια εξέλιξη. Το “ποιός φταίει”. Παρότι όπως δείχνουμε αλλού (δες: made in greece: απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας) υπάρχουν σήμερα ισχυροί “οικονομικοί λόγοι” (αιτίες καπιταλιστικής κερδοφορίας) για την υιοθέτηση ενός “μαλακού” νομίσματος στην ελλάδα, δεν υπάρχει κανένα τμήμα των ντόπιων αφεντικών που να θέλει να αναλάβει, μέσω των βιτρινών του, ανοικτά και καθαρά την ευθύνη για μια τέτοια απόφαση. Επειδή οι συνέπειές της θα είναι οδυνηρές για μεγάλα τμήματα όχι μόνο των ντόπιων εργατών αλλά και πολλών μικρο/μεσοαστών, ακόμα κι εκείνων που ως τώρα την έχουν γλυτώσει.
Είναι πάγιο χαρακτηριστικό των ντόπιων αφεντικών, των κοινωνικών τους συμμάχων και των πολιτικών τους εκπροσώπων (κυβερνήσεων, βουλευτών, κλπ) όταν δεν θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες των αποφάσεών τους να τις φορτώνουν αλλού. Πάντα φταίνε οι άλλοι. Και αν έτσι βολεύει, φταίνε οι ξένοι. “Είμαστε θύματα”! Θυματοποίηση... Εάν λοιπόν πρόκειται να ζήσουμε μια “επιστροφή στη δραχμή”, αυτή η επιστροφή δεν πρόκειται να εμφανιστεί σαν μεθόδευση και απόφαση των ντόπιων αφεντικών αλλά σαν κάτι που επιβλήθηκε άμεσα ή έμμεσα απ’ τους καταραμένους “ξένους”· και σαν κάτι που θα γίνει για να αποφύγει ο “λαός” τα χειρότερα...

Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα έχει γίνει ήδη μεγάλη δουλειά! Η φαιορόζ συμμαχία (με την διακριτική υποστήριξη του μεγαλύτερου μέρους της τωρινής αντιπολίτευσης και, κυρίως, των κομμάτων που κυβερνώντας έκαναν τα πρώτα βήματα το 2014...) έχει επιδοθεί ως τώρα σε μια μοναδική στο είδος της μπλόφα. Για τα μάτια, τα αυτιά, και τις συνειδήσεις των υπηκόων, αυτό που κάνει υποτίθεται η φαιορόζ κυβέρνηση είναι ότι “διαπραγματεύεται σκληρά”. Ενώ αυτό που κάνει στην πράξη είναι να τραινάρει, να καθυστερεί, να χρονοτριβεί, να δημαγωγεί, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο σ’ εκείνο το χρονικό σημείο όπου θα μπορεί να επικαλεστεί (έναντι αυτών των υπηκόων και μόνο) ότι αυτή δεν ήθελε, αλλά οι παλιοξένοι την ανάγκασαν να...
Ας γίνουμε κάπως πιο συγκεκριμένοι. Στις 20 Φλεβάρη η φαιορόζ κυβέρνηση, με τα χέρια του ημίθεου υπ.οικ. (αλλά και του διοικητή της τράπεζας της ελλάδας) υπέγραψε “κάτι” που, στη συνέχεια, και επί ένα μήνα, παρίστανε ότι μπορεί να ερμηνεύει κατά τα γούστα της. Αυτό που υπέγραψε τότε η φαιορόζ κυβέρνηση ήταν σαφές, και όποιος / όποια ξέρει αγγλικά επιπέδου lower μπορούσε να το διαβάσει και να το καταλάβει: τετράμηνη παράταση του (ισχύοντος) “μνημονίου”, ανανέωση της υποχρέωσης για έλεγχο πεπραγμένων απ’ τους “θεσμούς” (πρώην “τρόικα”...), συν δυνατότητα αλλαγών στον κατάλογο των ειλημμένων (απ’ τις προηγούμενες κυβερνήσεις) υποχρεώσεων για μεταρρυθμίσεις. [6Το αναγνώρισαν δημόσια μεταξύ άλλων και διάφορα στελέχη της Κουμουνδούρου. Όμως ο συ.ριζ.α. ΔΕΝ έγινε πρώτο κόμμα σαν ένα αριστερό, liberal, ρεφορμιστικό κόμμα. Όχι!! Και είναι τεράστιο (μήπως και σκόπιμο;) λάθος να κατηγορείται για “ρεφορμισμό”. Όχι λοιπόν. Δεν υποσχέθηκε ποτέ ότι θα κτυπήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας φτιάχνοντας σε στέρεες βάσεις, αξιοποιώντας και την εμπειρία των προηγούμενων αποτυχιών, ένα νέο ΕΣΥ και έναν ε.ο.φ. παραγωγικό. Δεν υποσχέθηκε ότι θα κλείσει τα φροντιστήρια καταργώντας τις εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν υποσχέθηκε ότι θα εξαφανίσει τα πάμπολλα καρτέλ (και των σούπερ μάρκετ...), ούτε ότι θα ανοίξει τα “κλειστά” επαγγέλματα τύπου ταξί ή κτελ. Δεν υποσχέθηκε ότι θα νομιμοποιήσει την χρήση και την παραγωγή (και το εμπόριο) ινδικής κάνναβης, με φ.π.α. (έστω) 23%. Δεν υποσχέθηκε ότι θα αχρηστέψει την συμμετοχή μηχανικών στην έκδοση οικονομικών αδειών έως κάποιο όγκο κατασκευής. Δεν υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει τη συμμετοχή δικηγόρων στις Χ ή τις Ψ υποθέσεις και ότι θα απλοποιήσει ριζικά και σκληρά το “σώμα των νόμων” ώστε οι πολίτες να υπερασπίζονται του εαυτούς τους, σε απλές υποθέσεις, χωρίς να πληρώνουν τα κεράτά τους. Δεν υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει κάθε νομική και οικονομική εύνοια του κράτους προς την ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία, και ότι θα φορολογήσει τις μπίζνες της όπως κάθε επιχείρηση. Δεν υποσχέθηκε ότι θα νομιμοποιήσει την πορνεία, εξασφαλίζοντας σε γυναίκες και άντρες της δουλειάς υγεία, πρόνοια, εργασιακή ασφάλεια, συντάξεις - και εισφορές στα ασφαλιστικά τους ταμεία. Τίποτα απ’ αυτά δεν υποσχέθηκε. Υποσχέθηκε, αντίθετα, ότι η Μέρκελ “θα κάνει τουμπεκί”, και “θα πει κι ένα τραγούδι”. Αυτό έφερε ψήφους. Οπότε;] Όμως επί ένα μήνα η φαιορόζ κυβέρνηση παρίστανε ότι δεν έχει υπογράψει αυτό. Και δεν το παρίστανε μόνο έναντι των υπηκόων, για εσωτερική κατανάλωση. Το παρίστανε και έναντι των ευρωπαίων “εταίρων” της, έναντι δηλαδή εκείνων που επίσης είχαν υπογράψει την ίδια συμφωνία. Αυτό το δεύτερο σήμαινε πρακτικά πως τίποτα απ’ αυτά που προέβλεπε η κοινή συμφωνία (π.χ. ο έλεγχος των “τεχνικών κλιμακίων” των “θεσμών”) δεν γινόταν: αυτοί οι μεσαίοι τεχνοκράτες υπάλληλοι των “θεσμών” αντιμετωπίζονταν στην ΑΘήνα σαν “μπάζα”, δεν τους δίνονταν στοιχεία, πρόσβαση στις υπηρεσίες, κλπ· όλα αυτά στο όνομα της “εθνικής υπερηφάνειας” και μιας σκόπιμης διαστρέβλωσης του τι επέβαλαν σαν κρατικές υποχρεώσεις οι ελληνικές υπογραφές στο χαρτί της 20ης Φλεβάρη.
Πέρασε έτσι ένας ολόκληρος μήνας, ενόσω μια σειρά από “οικονομικά μεγέθη” του ελληνικού κράτους / καπιταλισμού επιδεινώνονταν, εν μέρει λόγω των φόβων των υπηκόων (καταθέσεις) και εν μέρει εξαιτίας των ελπίδων που τα δύο κόμματα της κυβέρνησης είχαν καλλιεργήσει προεκλογικά για να μαζέψουν τα κουκιά (φορολογία). Ήταν ένας μήνας όπου οι λέξεις “δημιουργική ασάφεια” έγιναν μόδα, χαριτωμενιά και κατανάλωση εντός συνόρων. Ήταν, επίσης, ένας μήνας όπου ο “αντιγερμανισμός” των “αγανακτισμένων” καλλιεργήθηκε στον μέγιστο δυνατό βαθμό, ως εάν η περιβόητη ευρωζώνη συντίθεται μόνο απο δύο κράτη: την γερμανία και την ελλάδα... Στις 20 Μάρτη ο νέος πρωθυπουργός, σε μια πολυμερή ευρωσυνάντηση που ο ίδιος ζήτησε, αναγκάστηκε να παραδεχτεί το προφανές: ότι το deal της 20ης Φλεβάρη δεν επιδέχεται “πολλές ερμηνείες” αλλά μόνο μία. Θα υπέθετε κανείς (και σίγουρα οι συνομιλητές του) ότι μετά από ένα μήνα κωλυσιεργειών η φαιορόζ κυβέρνηση θα τιμούσε τις υποχρεώσεις της όπως αυτές απέρρεαν απ’ την μία και μοναδική ερμηνεία της συμφωνίας που είχε υπογράψει...
Αμ δε! Απ’ την 24 Μάρτη και μετά (με το ενδιάμεσο διάλειμμα της πολύωρης συνάντησης Τσίπρα / Μέρκελ στην οποία θα επανέλθουμε πιο κάτω) συνέχισε το ίδιο βιολί. “Δεν υπάρχει μνημόνιο”, “δεν υπάρχει η 5η αξιολόγηση”, “δεν υπάρχει καμία δέσμευση απέναντι στις μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούσαν ήδη απ’ το 2014”. Αυτά, όχι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, κι αυτό έχει σημασία. Μπορεί να επιτράπηκε στους τεχνοκράτες υπαλλήλους των “θεσμών” να βγαίνουν απ’ τα ξενοδοχεία τους προς τα τέλη του Μάρτη, αλλά η παρελκυστική τακτική της Αθήνας συνεχίστηκε: οι δικοί της εκπρόσωποι δεν πήγαιναν στα ραντεβού, ή πήγαιναν λέγοντας “α, εγώ δεν ξέρω”, ή η σύνθεση των ελληνικών τεχνικών επιτροπών άλλαζε κατά βούληση. Αυτοί οι καταραμένοι ξένοι τεχνοκράτες δήλωναν και ξαναδήλωναν ότι “δεν μπορούν να μαζέψουν τα απαραίτητα στοιχεία” - με την εξαίρεση εκείνων που προέρχονται απ’ το γενικό λογιστήριο του κράτους - αφού τουλάχιστον δύο υπουργεία κάνουν ό,τι μπορούν για να τους εμποδίσουν. Με άλλα λόγια το “πετάω την μπάλα έξω” συνεχίστηκε, ενόσω το μπαγιάτικο πιάτο της “περήφανης σκληρής διαπραγμάτευσης” συνέχισε να σερβίρεται· και (το σημαντικότερο) τα “οικονομικά μεγέθη” (συμπεριλαμβανομένης της “ρευστότητας” των ελληνικών τραπεζών...) συνέχισαν να πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο.

Ανικανότητα; Ανικανότητα μαζί με εθνική έπαρση σ’ ένα τοξικό (για τις διεθνείς διακρατικές σχέσεις) μίγμα; Μια τόσο παρατεταμένη και επίμονη “ανικανότητα” μέσα σε πραγματικά δεδομένα (και αναφερόμαστε σ’ αυτά του ντόπιου κράτους / καπιταλισμού) άρχισε να “ψήνει” όλο και λιγότερους. Ένας απ’ αυτούς (όχι ο μοναδικός) που άρχισαν να βλέπουν την άλλη όψη του θέματος, ο γερμανός Χανς Βέρνερ Ζιν, πρόεδρος του “ινστιτούτου οικονομικών ερευνών” του Μονάχου (ifo), συνεντευξιαζόμενος σε αυστριακή εφημερίδα, το ξεστόμισε μετά την επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο: ... Αυτό που κάποιοι κατανοούν ως ανικανότητα, θα μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι συνειδητή στρατηγική... δήλωσε. Στρατηγική για να επιτευχθεί τι; Το “ατύχημα” που θα έφερνε την ΑΘήνα είτε στο περιθώριο της ευρωζώνης (“συμπληρωματικό νόμισμα”) είτε και εκτός. ...Όποιος θέλει να δώσει τέλος στη συμμετοχή της ελλάδας στο ευρώ πρέπει να αφήσει τα πράγματα να συμβούν, για να μπορεί στη συνέχεια να καθιστά υπεύθυνη την άλλη πλευρά, και επιπλέον θα πρέπει να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη, για να μπορούν να σηκωθούν δύσκολα μέτρα... εξήγησε ο Ζιν. (Κυρ Χανς; Τι είναι αυτά που λέτε; Θέλετε να καλύψετε τα αίσχη της κυβέρνησής σας;)
Φυσικά η τωρινή φαιορόζ κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, ορκίζεται στην παραμονή στην ευρωζώνη... Όμως δεν πρέπει να παίρνει κανείς τοις μετρητοίς τους όρκους των ντόπιων πολιτικών βιτρινών, ειδικά για ζητήματα που χρειάζονται μεγάλη μυστικότητα. Κι εδώ έχει μια θέση η πολύωρη κουβέντα Τσίπρα - Μέρκελ στις 23 Μάρτη. Η φαιορόζ κυβέρνηση ορκίζεται (και πάλι!) πως κρατάει στάση απόλυτης “διαφάνειας” στο ζήτημα των “σκληρών διαπραγματεύσεων” - πράγμα εντελώς ψευδές, αφού το βασικό χαρακτηριστικό της προπαγάνδας της είναι η συσκότιση, το παιχνίδι με τις λέξεις, η “δημιουργική ασάφεια”. Ειδικά όμως σε σχέση με εκείνη την σε δύο φάσεις συνάντηση (το “δείπνο εργασίας” έσπασε ρεκόρ διάρκειας) τόσο η γερμανική όσο και η ελληνική κυβέρνηση κράτησαν απόλυτη μυστικότητα για τα περιεχόμενα. Δεν θα κάνουμε υποθέσεις. Αλλά είμαστε σίγουροι ότι ο έλληνες πρωθ. δεν πέρασε το βράδυ του εξηγώντας στην γερμανίδα πρωθ. τι θα κάνει τις “γερμανικές αποζημειώσεις” όταν τις πάρει... Αντίθετα, μια κουβέντα που παρουσιάζεται (στους δημοσιογράφους) σα “συζήτηση για το πως λειτουργούν οι θεσμοί στην ευρώπη...” θα μπορούσε να χωράει διάφορα, και για το θέμα που μας απασχολεί εδώ.

Η παρελκυστική τακτική, σε συνδυασμό με την συστηματική διασπορά ψευδών “ειδήσεων” συνεχίζεται ως την ώρα που κλείνει η ύλη αυτού του τεύχους (Τρίτη 31/3 βράδυ). Η ελληνική πλευρά πήγε (28, 29 Μάρτη) στο brussels group (“τρόικα”...) κουβαλώντας 18 γενικόλογες προτάσεις μεταρρυθμίσεων και “καλών προθέσεων” ενόσω το θέμα που παραμένει προς συζήτηση (στη βάση της συμφωνίας της 20 Φλεβάρη πάντα!) είναι το σύνολο αυτών των καταραμένων “μεταρρυθμίσεων” του ανύπαρκτου “μνημονίου”, μαζί, φυσικά, με την αντικατάσταση κάποιων από άλλες· τα πασίγνωστα άλλοτε “ισοδύναμα μέτρα”. Μετά από 3 ημέρες “καλόκαρδων” (και άγονων...) συζητήσεων, η Αθήνα πρόβαλε το “καλό κλίμα” και την “συγκρατημένη αισοδοξία της” - ενώ η πραγματικότητα είναι ακριβώς ανάποδη: έρχεται όλο και πιο κοντά στο “σημείο χωρίς επιτροφή”. Έχει κάνει μόνο μισό βήμα σε σχέση με το γελοίο “mail Βαρουφάκη”, και την ιδέα των καλωδιωμένων τουριστών / πρακτόρων. Με όφελος; Να μην κτυπιούνται στα χάχανα οι “εταίροι”...
Εκείνο που έχει αλλάξει, πράγματι, απ’ τα μέσα Μάρτη και μετά, είναι η “επικοινωνιακή τακτική” των άθλιων εταίρων. Έχουν σταματήσει πια να κάνουν δηλώσεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν (απ’ την Αθήνα) σαν “απόδειξη” του να!...νάτοι!!! μας σπρώχνουν στον γκρεμό!!! Αφήνουν, με διπλωματική αβρότητα, “τα πράγματα να συμβούν”. Είναι λογικό: ούτε το Βερολίνο ούτε κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος θα είχε λόγο να παίξει στο παιχνίδι μετάθεσης των ευθυνών που δεν θέλουν να αναλάβουν τα ελληνικά αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Αν η ΑΘήνα θέλει να τραινάρει μέχρι να συμβεί το “μοιραίο”, τότε ας γίνει έτσι: να κουβεντιάσουμε βρε αδελφέ, και την άλλη βδομάδα, και την παράλλη, και βλέπουμε...
Ο μαζικός υποχρεωτικός “εσωτερικός δανεισμός” στον οποίο έχει επιδοθεί η φαιορόζ κυβέρνηση, σταματώντας τις πληρωμές προμηθευτών, παγώνοντας τις επιστροφές φ.π.α. και αδειάζοντας όσα ταμεία οργανισμών και ασφαλιστικών ταμείων μπορεί, δεν είναι βέβαια πρωτοφανής (είχε ξανασυμβεί πριν λίγα χρόνια), αλλά είναι μια λύση του είδους “ψευδοεπιπλέουμε για λίγο”. Για πολύ λίγο.
Θα μπορούσε να είναι η βάση, ο δρόμος για την έκδοση IOU, δηλαδή για την “αναγκαστική” εισαγωγή του “παράλληλου νομίσματος”; Είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο. Όταν, πάντως, η ελληνική τακτική (αν μπορεί κανείς να ονομάσει αυτό το πράγμα “τακτική”) είναι ας αφήσουμε τον κόμπο να φτάσει στο χτένι τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο, χορεύοντας και ρίχνοντας τις ευθύνες σε τρίτους, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι πρόκειται για επιχείρηση μαζικής εξαπάτησης.
Κοντός ψαλμός αλληλλούια! Εδώ θα είμαστε και τον άλλο μήνα, και τον επόμενο - ελπίζουμε!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Οι εισαγωγείς πατάτας απ’ την τουρκία έκαναν την τύχη τους! Επί τη ευκαιρία: κάποιος που θα έχει το απαραίτητο χιούμορ θα πρέπει μελλοντικά να εξετάσει γιατί ήταν η πατάτα και όχι το αλεύρι η σημαία της διατροφικής απελευθέρωσης των ελλήνων στα ‘10s. Ίσως η απάντηση να είναι απλή. Το αλεύρι πρέπει να ξέρεις να το αξιοποιήσεις, κάνοντας το πρώτα ζυμάρι· δεν τρώγεται σα σκόνη. Ενώ η πατάτα; Ένα καθάρισμα και κατευθείαν στην κατσαρόλα ή στο φούρνο. Η πατάτα είναι fast· το αλεύρι θέλει δουλειά...
[ επιστροφή ]

2 - Ιστοσελίδα iskra.gr
[ επιστροφή ]

3 - Το ξέρουμε πως πολλοί της “αριστεράς” και της “άκρας αριστεράς” θα κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχαστεί η πραγματική συνέχεια (σε ότι αφορά το “μνημόνιο”, την “τρόικα”, κλπ) μεταξύ της προηγούμενης και της τωρινής κυβέρνησης, αλλά τα στοιχεία είναι υπεραρκετά.
Ενδεικτικά και μόνο ποιοί βουλευτές του προηγούμενου κοινοβουλίου χαρακτήρισσαν τις “απαιτήσεις της τρόικας” οδηγίες του Καλιγούλα (με την κορώνα όχι δεν προσκυνάμε!) και τους δανειστές τυρράνους του λαού μιας ευρωπαϊκής χώρας - ε; Μην σπάτε το κεφάλι σας. Ο πρώτος είναι ο Β. Πολύδωρας και ο δεύτερος ο Γιώργος Βλάχος. Και οι δύο της ν.δ....
[ επιστροφή ]

4 - Απ’ το καλοκαίρι του 2012 έχει διαφανεί πως προκειμένου να γίνει ένα ήσυχο και πολιτισμένο διαζύγιο μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών, διάφορα ευρωπαϊκά κράτη (;) θα δέχονταν να πληρώσουν και κάποια “έξοδα διατροφής”, της τάξης από 20 έως 40 δισ. ευρώ. Περισσότερες λεπτομέρειες για το τι και πως δεν μαθεύτηκαν ποτέ, αφού οι σχετικές προτάσεις γίνονταν unofficial. Όμως μπορούμε να φανταστούμε πολλούς έλληνες “αντιευρώ πατριωτές” που θα ξερογλύφονταν με την προοπτική να πάρουν το κάτι τις τους απ’ αυτό το μπαξίσι.
[ επιστροφή ]

5 - ...Πραγματικοί μας σύμμαχοι είναι εκείνοι που έχουν αποδείξει τη φιλία τους. Και τι εννοώ; Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ ήταν αυτές που με το Σχέδιο Μάρσαλ, χωρίς να ζητήσουν απολύτως τίποτα από την Ελλάδα, απολύτως τίποτα, κατάφεραν να κτίσουν τη νέα Ελλάδα. Αν υπάρχει εμπορική ναυτιλία είναι γιατί οι ΗΠΑ μας έδωσαν τα Λίμπερτι.
Οι ΗΠΑ, σαν πραγματικός σύμμαχος, δεν δάνεισαν την Ελλάδα για να πάρουν πίσω τόκους. Στήριξαν την Ελλάδα για να αναπτυχθεί και να προχωρήσει στο δυτικό ελεύθερο κόσμο. Και η Ελλάδα απέδειξε ότι είναι ένας εξαιρετικός σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Τώρα, ήρθε η ώρα που η Ελλάδα μπορεί και πάλι να αποδείξει πως είναι πόλος σταθερότητας στην Αν. Μεσόγειο. Η απειλή που δέχεται αυτή την στιγμή ο Δυτικός κόσμος είναι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, ο οποίος εμφανίζεται είτε με την ταμπέλα του Ισλαμικού Κράτους ή τρομοκρατικής οργάνωσης ή υπό την μορφή διαφορετικών τρομοκρατικών υποθέσεων. Εδώ λοιπόν είναι ο σημαντικός ρόλος που θα παίξει η χώρα μας...
Τάδε έφη ο υπ.αμ. κύριος Πάνος, ευρισκόμενος σε αμερικανικό έδαφος μαζί με τους έλληνες αρχικαραβανάδες. Όχι, “τρελός” δεν είναι. Ούτε “γραφικός”. Ούτε στα αλήθεια “ψεκασμένος”. Την δουλειά του κάνει, με την άδεια, την έγκριση και την υποστήριξη της “πρώτης φοράς αριστεράς”.
Δεν έχει αξία το να ξαναρωτήσουμε “γιατί;” Έχουμε καταλάβει.
[ επιστροφή ]

6 - Το αναγνώρισαν δημόσια μεταξύ άλλων και διάφορα στελέχη της Κουμουνδούρου. Όμως ο συ.ριζ.α. ΔΕΝ έγινε πρώτο κόμμα σαν ένα αριστερό, liberal, ρεφορμιστικό κόμμα. Όχι!! Και είναι τεράστιο (μήπως και σκόπιμο;) λάθος να κατηγορείται για “ρεφορμισμό”. Όχι λοιπόν. Δεν υποσχέθηκε ποτέ ότι θα κτυπήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας φτιάχνοντας σε στέρεες βάσεις, αξιοποιώντας και την εμπειρία των προηγούμενων αποτυχιών, ένα νέο ΕΣΥ και έναν ε.ο.φ. παραγωγικό. Δεν υποσχέθηκε ότι θα κλείσει τα φροντιστήρια καταργώντας τις εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν υποσχέθηκε ότι θα εξαφανίσει τα πάμπολλα καρτέλ (και των σούπερ μάρκετ...), ούτε ότι θα ανοίξει τα “κλειστά” επαγγέλματα τύπου ταξί ή κτελ. Δεν υποσχέθηκε ότι θα νομιμοποιήσει την χρήση και την παραγωγή (και το εμπόριο) ινδικής κάνναβης, με φ.π.α. (έστω) 23%. Δεν υποσχέθηκε ότι θα αχρηστέψει την συμμετοχή μηχανικών στην έκδοση οικονομικών αδειών έως κάποιο όγκο κατασκευής. Δεν υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει τη συμμετοχή δικηγόρων στις Χ ή τις Ψ υποθέσεις και ότι θα απλοποιήσει ριζικά και σκληρά το “σώμα των νόμων” ώστε οι πολίτες να υπερασπίζονται του εαυτούς τους, σε απλές υποθέσεις, χωρίς να πληρώνουν τα κεράτά τους. Δεν υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει κάθε νομική και οικονομική εύνοια του κράτους προς την ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία, και ότι θα φορολογήσει τις μπίζνες της όπως κάθε επιχείρηση. Δεν υποσχέθηκε ότι θα νομιμοποιήσει την πορνεία, εξασφαλίζοντας σε γυναίκες και άντρες της δουλειάς υγεία, πρόνοια, εργασιακή ασφάλεια, συντάξεις - και εισφορές στα ασφαλιστικά τους ταμεία. Τίποτα απ’ αυτά δεν υποσχέθηκε.
Υποσχέθηκε, αντίθετα, ότι η Μέρκελ “θα κάνει τουμπεκί”, και “θα πει κι ένα τραγούδι”. Αυτό έφερε ψήφους. Οπότε;
[ επιστροφή ]