αγάπα το κράτος σου και την κυβέρνησή σου
(την δεύτερη πότε πότε...)

Αν πριν τις εκλογές η ορατή / επιθυμητή συμμαχία και σύμπλευση της Κουμουνδούρου ήταν με τους ψεκασμένους έλληνες, κι αν το ίδιο βράδυ των εκλογών αυτή η συμμαχία έγινε κυβέρνηση, δεν χρειάστηκε καιρός να ξεδιπλωθεί μια απίστευτη εκδήλωση αγάπης και θαυμασμού απ’ όλο το ντόπιο φασισταριό. Σαν έτοιμοι από καιρό, σαν καλοκουρδισμένοι, όλες οι εκδοχές του βρήκαν να υμνήσουν την “κυβέρνηση με κορμό τον συ.ριζ.α.” και ειδικά τον υποτιθέμενο διαπραγματευτικό τσαμπουκά της. Τι να πρωτοθυμήσουμε; Απ’ τα βοθρολύματα μέχρι διάφορους αρχιτράγους· απ’ τον λούμπεν Φαήλο και τον υποκοσμιακό Μπέο έως το πρώην βασιλικό παράσιτο και τους βετεράνους της ελληνοσερβικής φιλίας και της σφαγής των βόσνιων μουσουλμάνων· απ’ τον Καρατζαφύρερ έως τον τέως πρωθυπουργικό σύμβουλο Μπαλτάκο: με τα λόγια αυτού του τελευταίου, ολόκληρο το φασιστικό τμήμα του ντόπιου βαθέος κράτους βάρεσε προσοχή μπροστά σ’ αυτά που κάνει [έκανε..] η αριστερή κυβέρνηση του συ.ριζ.α.
Ούτε η “αριστερή κυβέρνηση”, ούτε το “αριστερό κόμμα” της, ούτε η “αριστερή πλατφόρμα” ούτε κανένας απ’ τους “αντιφασίστες αριστερούς” δημαγωγούς, δημοσιογράφους, διανοούμενους κλπ έδειξε σοβαρή διάθεση να καταγγείλει αυτήν την φασιστική - απόδοση - τιμών σαν αισχρή προβοκάτσια... [1Μια (υποθέτουμε μικρή) “συνιστώσα” του συ.ριζ.α. και, για την ακρίβεια, της “αριστερής πλατφόρμας”, ονόματι “κομμουνιστική τάση του συ.ριζ.α.”, σχολίασε την συγκυβέρνηση συ.ριζ.α. - αν.ελλ. σαν ατόπημα. Χμμμ... Μήπως ολίσθημα; Αβρότητα, ε; Διακριτικότητα, κομψότητα, τακτ...] Εκ των υστέρων [2Ενδεικτικά: ο ιός, “εφ.συν”, 21 Φλεβάρη 2015. Να σημειώσουμε εδώ πως εκτός απ’ την συγκεκριμένη εκτενή και αναλυτική αναφορά (διαφωνούμε όμως έντονα στις εξηγήσεις) η φιλοκυβερνητική στάση των φασιστών στη διάρκεια της “εθνικής υπερήφανης διαπραγμάτευσης” έχει περάσει “απαρατήρητη” απ’ το σύνολο των εξ αριστερών κριτών του εντυπωσιακού και απότομου κυβερνητικού συμβιβασμού της 20ης Φλεβάρη. Εννοείται πως όλοι αυτοί οι “εξ αριστερών” γούσταραν ιδιαίτερα το show - της - ρήξης. Θα ήταν χρήσιμο (αλλά είναι αδύνατο) με την ίδια σφοδρότητα που επιτίθενται στην “προδοσία” της κυβέρνησής τους, να είχαν επιτεθεί πιο πριν στους εαυτούς τους, που βρέθηκαν για λίγο (και θα ξαναβρεθούν...) ώμο - ώμο με το φασισταριό.] διατυπώθηκε το θεώρημα ότι αυτή η μαζική και γενικευμένη υποστήριξη δεν ήταν τίποτα άλλο από επίδειξη του οπορτουνισμού (η λέξη δική μας) των ντόπιων φασιστών, οι οποίοι “προσαρμόστηκαν στο σαρωτικό ρεύμα υπέρ της κυβέρνησης”... Καταπληκτική εξήγηση! Ώστε το ελληνικό βαθύ κράτος είναι ευαίσθητο στα “σαρωτικά ρεύματα” και, μάλιστα, λόγω της ευαισθησίας του, φροντίζει να τα ενισχύει!!! Κοίτα κάτι πράγματα!

Όχι βέβαια!!! Το ντόπιο φασισταριό ΔΕΝ “βάρεσε προσοχή” μπροστά σε καμία αριστερή κυβέρνηση και κανένα “σαρωτικό ρεύμα” υπέρ της! “Βάρεσε προσοχή” μπροστά στις διαταγές των αόρατων (;) αφεντικών του. Γιατί στην συγκεκριμένη συγκυρία; Με ποιόν στόχο; Με ποιά σκοπιμότητα; 
Πριν προχωρήσουμε να διαλευκάνουμε το γιατί σ’ αυτές τις “τρεις εβδομάδες που παραλίγο να συγκλόνιζαν τον κόσμο” (ειρωνική η διάθεσή μας) η ακροδεξιά έκφανση του ελληνικού βαθέος κράτους τέθηκε στη διάθεση της φαιορόζ κυβέρνησης, πρέπει να βάλουμε ξανά στη σειρά ορισμένα γεγονότα που κατά την άποψή μας είναι σημαντικά:
α) Η Κουμουνδούρου είχε αποφασίσει την κυβερνητική συνεργασία με τους ψεκασμένους έλληνες πριν ακόμα και τις διπλές εκλογές του 2012. Απόδειξη είναι η μόνιμα εξαιρετικά διακριτική στάση όλων των μέσων προπαγάνδας του συ.ριζ.α. απέναντι στους αν.ελλ. και στον ψεκασμένο πρόεδρό τους, σταθερά απ’ τις αρχές του 2012. Ο σχηματισμός της φαιορόζ κυβέρνησης ΔΕΝ ήταν “απόφαση ανάγκης” το βράδυ της 25ης Γενάρη 2015. Αφορά υλοποίηση ενός σχεδιασμού, που δεν έγινε βέβαια σα deal μεταξύ αυτών των δύο κομμάτων, δεν έγινε όμως και κρυφά, σα συνωμοσία. Όλοι το ήξεραν, όλοι το έβλεπαν να επιβεβαιώνεται μπροστά τους.
β) Η συγκυβέρνηση ν.δ. - πα.σο.κ., απ’ τα μέσα του 2014, άρχισε να κρατάει συστηματικά αποστάσεις απέναντι στο “μνημόνιο 2” και στην “τρόικα”. Χρησιμοποίησε κάθε διαθέσιμη παρελκυστική τακτική, επί μήνες, για να αποφύγει την “τελική αξιολόγηση του προγράμματος” - πράγμα που μας δείχνει ότι το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο δεν ήθελε μια κάποια “ομαλή λήξη του μνημονίου” (ό,τι και να έλεγαν οι τότε κυβερνητικές βιτρίνες), επειδή (πιθανό λέμε, αλλά όχι σίγουρο σα μοναδική αιτία) δεν ήθελε να κάνει διάφορες “μεταρρυθμίσεις” (στο κράτος, στη διοίκηση, κλπ) που εκκρεμούσαν.
γ) Στο τέλος, η συγκυβέρνηση ν.δ. - πα.σο.κ., έφερε επίτηδες το θέμα της προεδρικής εκλογής 3 μήνες νωρίτερα· έβαλε έναν κομματικό υποψήφιο που δεν θα έβγαινε· και προκάλεσε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, πάνω στο χρόνο που θα έπρεπε να έχει τελειώσει το “μνημόνιο 2”. Η αξιωματική αντιπολίτευση (συ.ριζ.α. και αν.ελλ.) συμφώνησαν ευχάριστα σ’ αυτόν τον χειρισμό, είτε από άγνοια κινδύνου είτε από δέσμευση σε κάποια “εθνική πολιτική” που προς το παρόν είναι συγκεχυμένη λόγω τακτικών αδεξιοτήτων, αλλά αργά ή γρήγορα θα ξεκαθαρίσει.
δ) Λίγες ώρες μετά τις εκλογές σχηματίστηκε η φαιορόζ κυβέρνηση, όπως είχε προαποφασιστεί.
ε) Για να αρχίσει μια θορυβώδης (και μηντιακά καλά οργανωμένη) “πορεία” του κυρ Γιάνη στας ευρώπας, παρουσιαζόμενη σαν “σκληρή διαπραγμάτευση”.
στ) Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο οι ακροδεξιές εκφάνσεις του ελληνικού βαθέος κράτους άρχισαν να “βαράνε προσοχές” στον “διαπραγματευτικό τσαμπουκά” της φαιορόζ κυβέρνησης, αφήνοντας στην άκρη κάθε ιδεολογική αναστολή.
ζ) Εν τω μεταξύ η φαιορόζ κυβέρνηση πρότεινε και έβγαλε σαν πρόεδρο της δημοκρατίας ένα ιστορικό κομματικό στέλεχος της νέας δημοκρατίας... 

Τι έκανε, όμως, επί τρεις βδομάδες η καινούργια και άπειρη φαιορόζ κυβέρνηση, και τι ήταν εκείνο που υποστήριζε άνευ όρων το ελληνικό βαθύ κράτος; Διαπραγματευόταν; Όχι ακριβώς... Η τουρνέ του νέου υπ.οικ. και της ακατάσχετης ρητορείας του στη Ρώμη, στο Παρίσι, στην Αγγλία· τα τηλεφωνήματα και οι επαφές με την Ουάσιγκτον· οι δηλώσεις (και οι πιθανές επαφές) άλλων κυβερνητικών στελεχών με τη Μόσχα και το Πεκίνο, έδειχναν μια οργανωμένη (το πιθανότερο απ’ την Lazard...) επιχείρηση δημόσιων σχέσεων, κι όχι “διαπραγμάτευση” με την έννοια που μπορεί να δοθεί στη λέξη.
Υπήρχαν όμως συγκεκριμένες λέξεις που επαναλαμβάνονταν μονότονα. Διακηρύσσοντας ξανά και ξανά ότι “μνημόνιο δεν υπάρχει για εμάς” η φαιορόζ κυβέρνηση υποστήριζε ότι θέλει μεν τα δανεικά (μιας και δεν βρίσκει αλλού τόσο φτηνά δάνεια) αλλά δεν αναγνωρίζει καμία συμφωνία (μεταξύ Αθήνας απ’ την μια και δντ, εκτ και ε.ε. απ’ την άλλη) για τους πολιτικούς όρους του δανεισμού... Συνεπώς ελάτε να κάνουμε μια καινούργια, σε μηδενική βάση.
Αυτό κολάκευε, βέβαια, τον διανοητικό λουμπενισμό των ντόπιων υπηκόων: ήταν (έμοιαζε να είναι) η τήρηση της προεκλογικής υπόσχεσης, κι αυτό ήταν αρκετό. Εάν όμως “έγδυνε” κανείς αυτό το “δεν υπάρχει για εμάς καμία συμφωνία για τους όρους του πολιτικού μας δανεισμού” απ’ όλα τα συναισθηματικά στοιχεία του (στοιχεία εσωτερικής κατανάλωσης, έτσι κι αλλιώς), και το άφηνε να ακούγεται στη διεθνή σκηνή των διακρατικών σχέσεων, θα διαπίστωνε ότι πρόκειται για προσβολή. Ενδεικτικά, υπό την μορφή παραδείγματος, και για να συνεννοηθούμε, αυτή η “υπερήφανη ελληνική θέση” θα ήταν τυπικά ακριβώς ίδια με το εάν μια αυριανή “νέα κυβέρνηση” στο ολλανδικό, στο πορτογαλικό ή στο σλοβάκικο κράτος έλεγε “επειδή έχω νωπή λαϊκή εντολή και επειδή αυτό υποσχέθηκα, από αύριο δεν ισχύουν τα επιτόκια 1% ή 2% με τα οποία δανείζω το ελληνικό κράτος· θέλω 12%”.

Ας το κάνουμε λιανά, χρειάζεται στη συνέχεια των συλλογισμών μας. Το να πει κάποιο (θιγόμενο) κράτος ότι η Χ ή η Ψ διακρατική συμφωνία του είναι ετεροβαρής σε βάρος του, ναι, αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στις διεθνείς σχέσεις, και συμβαίνει. Το να πεί ένα κράτος ότι θέλει να αλλάξει όλους ή μερικούς απ’ τους όρους αυτής της συμφωνίας, επίσης συμβαίνει. Το να πει, όμως, ένα κράτος ότι η Χ ή η Ψ συμφωνία ΔΕΝ υπάρχει (ενώ ίσχυε μέχρι προχθές), αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Διότι εννοεί πως οι όποιες διακρατικές συμφωνίες έχουν σχετική αξία, και ότι “υπάρχουν” ή “δεν υπάρχουν” κατά το δοκούν.
Φυσικά, στις διακρατικές και ενδοκαπιταλιστικές σχέσεις και τους σχετικούς ανταγωνισμούς, η κήρυξη μιας συμφωνίας σαν ανύπαρκτης μπορεί, πράγματι, να συμβεί. Πότε; Σ’ αυτό που λέγεται πόλεμος!  Συμβαίνουν ήδη τέτοια πολεμικά γεγονότα στον πλανήτη, ας πούμε σε συμφωνίες μεταξύ ηπα και ρωσίας, οι οποίες κηρύσσονται “ανύπαρκτες” (μονομερώς...) απ’ την Ουάσιγκτον. Και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για παρεξηγήσεις ή παρερμηνείες: όταν ένα κράτος (υπό την χ ή την ψ κυβέρνηση) υποστηρίζει ότι μια συμφωνία που έχει κάνει (με “παλιές” ή “νέες” κυβερνήσεις αδιάφορο) ΔΕΝ ισχύει, αυτό σημαίνει ότι ξεκινάει πόλεμο. Μπορεί να είναι με κανόνια. Μπορεί και όχι. Αλλά είναι αυτό: πόλεμος.
Σε απλά ελληνικά λοιπόν, και πίσω απ’ την επιφανειακή “ερμηνεία” του θεάματος της περιοδείας / δήθεν διαπραγμάτευσης και τον εθνικό οίστρο, επί 20 ημέρες η ελληνική φαιορόζ κυβέρνηση ΔΕΝ ζητούσε την αλλαγή κάποιων όρων, περισσότερων ή λιγότερων, σε μια συμφωνία που είχε υπογραφτεί (από τις προηγούμενες κυβερνήσεις) και παρέμενε σε ισχύ μεταξύ Αθήνας, Βρυξελών, ε.κ.τ. και δ.ν.τ., με ότι μπορεί να εννοηθεί σαν “ισχύς διεθνών συμφωνιών” στην παγκόσμια κρατική και οικονομική συμπεριφορά και πρακτική... Ούτε διαπραγματευόταν τέτοιες αλλαγές. Διακήρυσσε την “μονομερή κατάργηση” μιας πολύ συγκεκριμένης συμφωνίας, έκανε δηλαδή μια πολεμική πράξη· κι αυτό με γελάκια, Γιανο-χαριτωμενιές και ευρω-δημόσιες σχέσεις, επιδιώκοντας (τι άλλο;) κάποιου είδους “διεθνή συγκατάθεση” σ’ αυτήν την κίνησή της. Η τρομακτική συνέπεια από κρατικο/καπιταλιστική άποψη: με αυτήν της στάση η ελληνική φαιορόζ κυβέρνηση έμοιαζε να επιτίθεται (σε στυλ τριαλαρί τριαλαρό) στην ίδια την θεσμική συγκρότηση της ε.ε. [3Κάποιοι ίσως σκεφτούν σ’ αυτό το σημείο: Γαμώτο! Βρεθήκαμε τόσο κοντά στην έξοδο απ’ την ε.ε.; Και το χάσαμε; Ναι, από κάποιες απόψεις... Αλλά υπάρχει πλέον ένα know how, για μελλοντικούς “επαναστάτες” ψηφοθήρες, και η προσπάθεια μπορεί να επαναληφθεί.] Γιατί εάν ένα κράτος - μέλος μπορεί να ακυρώνει μονομερώς μια συμφωνία εντός ε.ε., τότε κάθε κράτος - μέλος μπορεί να ακυρώνει μονομερώς οποιαδήποτε συμφωνία... [4Το κείμενο αυτό είχε ολοκληρωθεί όταν, τελευταία στιγμή, εντοπίσαμε δηλώσεις του αρχικομισάριου της ε.ε. Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ στο ευρωκοινοβούλιο: "... Σέβομαι τα αποτελέσματα της λαϊκής έκφρασης, αλλά η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να αλλάξει τις συνθήκες [σ.σ.: εννοεί τις συμφωνίες]. Τώρα έχει εκλογές η Εσθονία, τον Απρίλιο η Φινλανδία. Έπειτα από κάθε εκλογική διαδικασία θα αλλάζουμε συνθήκες; Θα σκοτώσουμε την Ευρώπη με αυτόν τον τρόπο. Πρέπει να σεβαστούμε τη λογική..." Κάνει δυο λάθη ο κυρ αρχιεπίτροπος. Πρώτον, η ακύρωση οποιασδήποτε συμφωνίας δεν είναι “δικαίωμα” αλλά εμπόλεμη πράξη. Και δεύτερον, δεν υπάρχει θέμα λογικής. Εκτός από ένα σημείο. Όποιος θέλει πόλεμο αναλαμβάνοντας και τις όποιες συνέπειες θα έχει, ένα πράγμα δεν κάνει σίγουρα: να τον κάνει στη βάση της “θεωρίας παιγνίων”...] Οποιαδήποτε κυβέρνηση, “παλιά” ή “νέα”, μπορεί, με οποιαδήποτε αφορμή ή αιτιολόγηση, να πει “α, αυτό δεν ισχύει πια για μένα”...
Κι όχι μόνο αυτό (σα να ήταν λίγο!) Οι συμφωνημένες ιδιωτικοποιήσεις ίσχυαν (για την φαιορόζ κυβέρνηση) ή διαγράφονταν με τον έναν και μοναδικό σούπερ-νόμο; Η ανησυχία έφτασε στο Πεκίνο. Όμως ποιός θα ήταν διατεθειμένο μελλοντικά να κάνει οποιαδήποτε συμφωνία με μια κυβέρνηση που, αγουροξυπνημένη απ’ το πανηγύρι της εκλογικής επιτυχίας της, κυκλοφοράει κόβοντας και ράβοντας, σα να είναι “επαναστατική” και να θεμελειώνει νέο δίκαιο; Κανένας...

Αυτή ήταν η κατάσταση της εθνικά υπερήφανης διαπραγμάτευσης τις “βδομάδες του Φλεβάρη”: μια παράσταση stand up comedy με τίτλο “οι έλληνες ante portas”, με την αξίωση να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη. Γιατί; Γιατί η “νέα” φαιορόζ κυβέρνηση αμφισβητούσε την θεσμική δομή της ε.ε. (και των παγκόσμιων διακρατικών σχέσεων); Επειδή δεν καταλάβαινε πως άλλο πράγμα να παίζεις τον “ανατρεπτικό” ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι άλλο να είσαι κυβέρνηση; Από άγνοια και απειρία δηλαδή; Από βλακεία; Ή από σκοπιμότητα;
Υπάρχουν πάμπολλες ενδείξεις ότι συνέβαινε αυτό: ένας συνδυασμός άγνοιας, απειρίας - και βλακείας. O πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνγκερ, που δεν είναι φίλος μας αλλά φίλος των τωρινών κυβερνητών, δεν κρατήθηκε σε μια συνέντευξή του στο γερμανικό καθεστωτικό οικονομικό περιοδικό WirtschaftsWoche, μιλώντας με όσο φιλικό τόνο μπορούσε:

... Μέχρι τώρα δεν συνάντησα πολύ μεγάλη πείρα. Αλλά δεν πρέπει να βγάλουμε πρόωρα συμπεράσματα από αυτό. Δεν έπεσε από τον ουρανό ποτέ κανένας ειδικός - ούτε στην Ελλάδα... Όταν ένας πρωθυπουργός υβρίζει τους Γερμανούς δύο φορές σε μια εβδομάδα στις προγραμματικές δηλώσεις, δεν το θεωρώ αυτό μορφή υψηλής πολιτικής τέχνης, αλλά οδηγεί σε αναγέννηση των δυσάρεστων αισθημάτων. Υπάρχουν πάρα πολλές λάθος δηλώσεις στην Αθήνα, αλλά αυτό θα με τον καιρό θα αλλάξει... Εξηγώ υπομονετικά ότι η Ευρωζώνη δεν αποτελείται μόνο από μία δημοκρατία, αλλά και από 18 άλλες, τις οποίες πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του...

Καλή η προσπάθεια, αλλά όχι εύκολη όταν έχει κανείς απέναντί του τον “περιούσιο λαό του Κυρίου” και τους άγουρους κυβερνοαριστερούς εκπροσώπους του.

Ας υποθέσουμε λοιπόν, προς το παρόν, ότι η “νέα” φαιορόζ κυβέρνηση, στην πρώτη διεθνή της εμφάνιση, ήταν μια τρελοπαρέα που δεν ήξερε τι κάνει, μεθυσμένη απ’ την “πρώτη φορά”. Κανένας άλλος απ’ τους κωλοπετσωμένους του ελληνικού κράτους δεν ήξερε τι κάνει η “νέα” κυβέρνηση; Κανένας άλλος; Κανένας απ’ το προηγούμενο πολιτικό προσωπικό, που ορισμένες ημέρες εκείνων των εβδομάδων έδωσε την συγκατάθεσή του στο θέατρο του κυρ Γιάνη; Ακόμα πιο σημαντικό: κανένας απ’ το ελληνικό βαθύ κράτος; Γιατί, ακριβώς σ’ εκείνη την φάση, οι φασιστικοί βραχίονες του ελληνικού βαθέος κράτους “βάραγαν προσοχές”; 
Ρωτάμε ρητορικά. Ξέρουμε: ακόμα κι αν επί σκηνής υπάρχουν χρήσιμοι ηλίθιοι, κάτω απ’ την σκηνή, στα παρασκήνια, αυτοί που χειροκροτούν δεν είναι όλοι τέτοιοι! Δεν χαλαλίζει η ακροδεξιά (και όχι μόνον αυτή, άλλωστε) πλευρά του ελληνικού κράτους την “εθνική ενότητα” για χάρη των καραγκιοζιλικιών του ενός και του άλλου. Οπότε;
Εάν κάποιος βάλει αυτήν την από πρώτη ματιά “αλλόκοτη” ελληνική εκστρατεία μέσα στο ευρύτερο περιβάλλον του εντεινόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, τότε αρχίζει να βλέπει άλλες διαστάσεις της. Διαστάσεις της που οι “ψωνισμένοι στρατηγοί” μπορεί να μην συνειδητοποιούσαν ή να μην συνειδητοποιούν ούτε τώρα· καταλαβαίνουν όμως πολύ καλά διάφοροι απ’ αυτούς που τους φωνάζουν “ναι, ρε! γερά! πάμε να τους φάμε!!!” Είναι εύκολο να γίνει κάποιος (ακόμα κι ένα κόμμα - όχημα ειδικού σκοπού) ενεργούμενο, ειδικά εάν τα στελέχη τους είναι ξιπασμένα. Αλλά στην ιστορία, ειδικά στην πολιτική ιστορία των αφεντικών και των κρατών τους, η απειρία, η ανικανότητα ή η βλακεία του ενός ή του άλλου “πρωταγωνιστή” έχουν δευτερεύουσα σημασία. Την κύρια σημασία την έχουν τα γεγονότα. The facts.

η γεωπολιτική

Χοντρικά στις αρχές Φλεβάρη, άρχισε να ακούγεται στη δημόσια σφαίρα, στην αρχή ψιθυριστά αλλά όσο παιρνούσαν οι μέρες όλο και πιο έντονα και καθαρά, η εξής συνηγορία στην κυβερνητική “επίθεση”: είναι μαζί μας και οι αμερικάνοι, για τα δικά τους συμφέροντα βέβαια, αλλά επειδή υπάρχει και η γεωπολιτική διάσταση του θέματος... (Τα ίδια, και ιδιαίτερα έντονα, λέγονταν και σε κατ’ ιδίαν κουβέντες στελεχών του συ.ριζ.α.). Αίφνης, κι εκεί που δεν το περίμενε κανείς (εκτός σίγουρα από εμάς!) η “γεωπολιτική” του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ήρθε και φύτρωσε δίπλα, πίσω, κάτω απ’ το ελληνικό πρόβλημα της διαχείρισης της κρίσης! Και φύτρωσε από στόματα είτε της φαιορόζ κυβέρνησης είτε υποστηρικτών της. Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό;
Κατ’ αρχήν να θυμίσουμε πως αυτές εδώ τις σελίδες έχουμε υποστηρίξει εδώ και μήνες, καθόλου αυθαίρετα, ότι η παγκόσμια διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης έχει περάσει στη φάση ανοικτής γεωπολιτικής (δηλαδή: ιμπεριαλιστικης) αναμέτρησης. Έχουμε υποστηρίξει και κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο, κάμποσες φορές: ότι απ’ την στιγμή που η διαχείριση της ελληνικής κρίσης θα εξομαλυνθεί στοιχειωδώς τα αφεντικά του ελληνικού οικοπέδου θα αρχίσουν να ξανατεντώνουν τα μούσκλια τους επιδιώκοντας την γεωπολιτική ανατίμησή του. Πολύ πρόσφατα, μόλις στις αρχές του Φλεβάρη, και σίγουρα πριν φυτρώσει η λέξη “γεωπολιτική” στις συνηγορίες εκείνου που περιγράψαμε νωρίτερα σαν ελληνική επίθεση στη θεσμική δομή της ε.ε., γράφαμε: [5Sarajevo νο 92, ο καθένας έχει τον βορΒορίδη που του αναλογεί, σημείωση 5.]

... Όπως και να ‘χει, το αριστεροακροδεξιό κυβερνητικό κατασκεύασμα, περιέχει μεγάλη ποσότητα “εθνικοπατριωτισμού”, σε διάφορες παραλλαγές που μεταξύ τους επικοινωνούν μια χαρά... Μέσα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό που εντείνεται, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο θα επιδιώξει να ανατιμηθεί και γεωπολιτικά, δηλαδή ιμπεριαλιστικά - αυτό το θεωρούμε βέβαιο. Και το τωρινό κατασκευασμα δείχνει (το λιγότερο) προετοιμασίες γι’ αυτό...

Τότε δεν ξέραμε τι θα κάνει “διαπραγματευτικά” η φαιορόζ κυβέρνηση, ούτε την έκταση της υποστήριξής της απ’ το φασισταριό. Δεν ξέραμε και κάτι ακόμα: ότι η “εμπλοκή” της Ουάσιγκτον στην ελληνική “διαπραγμάτευση” θα ήταν τόσο πυκνή. Για λόγους που δεν διευκρινίστηκαν σε κανέναν, τα αμερικανικά υπουργεία εξωτερικών και οικονομικών είχαν (μάλλον) διαρκή επαφή με τα αντίστοιχα ελληνικά· και δεν ξέρουμε τι δουλειά έκανε (αν έκανε) η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα.

Η σταθερή προσπάθεια της Ουάσιγκτον να “νουθετεί” την ε.ε. (με μια ιδιαίτερη έμφαση στο Βερολίνο...) για την σωστή διαχείριση της κρίσης στην ευρώπη, εδώ και χρόνια, είναι υποθέτουμε γενικά γνωστή: καταλήγει πάντα σε καυγάδες, μερικές φορές όχι και τόσο διπλωματικούς. Είναι επίσης γνωστό ότι η Ουάσιγκτον δεν καίγεται για το “καλό” του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Υπάρχουν πολλές αποδείξεις του οξυνόμενου ανταγωνισμού μεταξύ ε.ε. (και ειδικά της γερμανίας και των συμμάχων της) και Ουάσιγκτον, αλλά μια τουλάχιστον βρωμάει αίμα: ουκρανία.
Από κάποια σατανική σύμπτωση (και κατ’ αρχήν θα πρέπει να την θεωρήσουμε σύμπτωση) η αμερικανική έγνοια για την τύχη των ελληνικών “διαπραγματεύσεων” (ειδικά όταν δεν ήταν καθόλου τέτοιες...) γινόταν τις ίδιες ακριβώς ημέρες με κάτι άλλες διαπραγματεύσεις: του Βερολίνου, του Παρισιού, της Μόσχας και του Κιέβου για την τύχη της ουκρανίας. Γράφουμε αλλού για το θέμα, αλλά ας μην υπάρχει αμφιβολία: η Ουάσιγκτον δεν είναι καθόλου χαρούμενη να την αφήνουν απ’ έξω οι fuck them του Βερολίνου (για την Μόσχα ούτε λόγος). Κι όχι μόνο να αφήνουν αυτήν απ’ έξω αλλά και την σύμμαχό της Βαρσοβία.
Αν, λοιπόν, η φαιορόζ κυβέρνηση της Αθήνας προσέφερε (από άγνοια; από επιπολαιότητα; ή μήπως επί τούτου;) στην Ουάσιγκτον μια ακόμα ευκαιρία να χώσει την μύτη της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, γιατί η τελευταία να την αρνηθεί; [6Στα (δημόσια γνωστά) λόγια οι αμερικανικές συμβουλές έμοιαζαν ίδιες με τις ευρωπαϊκές: να λυθεί συναινετικά το πρόβλημα, ειρήνη - ανάπτυξη - και ευημερία! Αλλά όταν πρόκειται για γεωπολιτική οι δημόσιες κουβέντες είναι εξ’ όρισμού περιορισμένης αξίας. Όπως είναι γνωστό, άλλωστε, η Ουάσιγκτον είναι υπέρ μιας ειρηνικής λύσης του “ουκρανικού προβλήματος” - την ίδια στιγμή που εξοπλίζει τους καθεστωτικούς και έχει στρογγυλοκαθήσει, δια των υπηρεσιών και των εργολάβων της, στο Κίεβο.] Κι αν ο δεδομένος “αντιευρωπαϊσμός” των ακροδεξιών (τουλάχιστον) βραχιόνων του ελληνικού βαθέος κράτους είναι, στην ουσία, φιλοαμερικανισμός, γιατί όλο το ντόπιο φασισταριό να μην “βαρέσει προσοχή” στο “διαπραγμευτικό” (δηλαδή: καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό) μεγαλείο της νέας φαιορόζ κυβέρνησης; Να τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της “εθνικής ενότητας” που απλόχερα προσέφερε το ελληνικό βαθύ κράτος στις νέες πολιτικές βιτρίνες του, την οποία αυτές οι βιτρίνες με χαρά αποδέχτηκαν!!!

Εδώ, στο ζήτημα της γεωπολιτικής του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, τα περιθώρια εκδήλωσης άγνοιας ή βλακείας περιορίζονται. Δεν εξαφανίζονται, περιορίζονται όμως πολύ. Υπάρχουν συγκεντρωμένοι στην ελληνική επικράτεια πολλοί τόνοι “αντιγερμανισμού”, όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων [7Υπάρχουν πάρα - πάρα - πολλά παραδείγματα επ’ αυτού, κι έτσι δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία να υποδείξουμε κάποια. Δεν αντέχουμε όμως στον πειρασμό να μην αντιγράψουμε ένα χαρακτηριστικό δείγμα απ’ την κυβερνητική πια “εφ.συν”, στις 21/2, δια χειρός Γιώργου Σταματόπουλου. Ας πούμε ότι διασώζουμε ένα μικρό μνημείο, στο όνομα της Ιστορίας - που είναι μεγάλη, πολύ μεγαλύτερη από εμάς:
"Υπάρχουν ηγέτες και ηγέτες, δημοκρατικά εκλεγμένοι, αν και η έννοια δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία. Εκείνοι που σέβονται τους εταίρους τους, τους συνεργάτες τους και άλλοι που τρέμουν και φθονούν τους συνεργάτες τους, επειδή οι τελευταίοι είναι διαφορετικοί, ιδεολογικά αλλά και υπαρξιακά. Η Μέρκελ φθονεί τον Τσίπρα επειδή ο Έλληνας πρωθυπουργός μιλάει για την αξιοπρέπεια των πολιτών και όχι για την εθελοδουλεία τους. Τον διαβάλλει λοιπόν, τον συκοφαντεί, τον υποβιβάζει, τον ταπεινώνει (θα ‘θελε να τον ταπεινώσει...) Αντλεί αυτό το δικαίωμα από την ηγετική της πολυθρόνα και μόνον. ...Δεν τα βγάζεις εύκολα πέρα μ’ αυτούς τους εμπαθείς, μ’ αυτά τα ολίγιστα ανθρωπάκια, με τις φοβισμένες καρικατούρες ηγέτη, ψεύτες, ιντριγκαδόρους, δήθεν και λοιπά. Τι να κάνει ο Τσίπρας και η παρέα του απέναντι στην αδιαλλαξία της γερμανικής ηγεσίας; Τίποτε. Να πείσει απλώς τους άλλους ηγέτες, της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι άπαντες υφίστανται τη βία και τον αυταρχισμό. Αλλά μήπως οι άλλοι ηγέτες είναι καλύτεροι;..."
Ευτυχώς που οι έλληνες έχουν τους καλύτερους ηγέτες του κόσμου. Κι αν δεν μπορούν να βρουν άκρη με τους “ολίγιστους” της ευρωπαϊκής ηπείρου, εναντίον της “φθονερής Μέρκελ”, μήπως να ψάξουν τους “παμμέγιστους” αλλού; Ή μήπως οι σημερινοί έλληνες ηγέτες, δεξιοί κι αριστεροί “χέρι χέρι”, είναι “ανάδελφοι” στο ηθικό μεγαλείο τους; Υποθέτουμε πως κάθε καλός πατριώτης ελπίζει και εύχεται ότι οι άγγλοι και οι αμερικάνοι θα έρθουν να δώσουν την βοήθειά τους έγκαιρα. Όπως τότε.], αλλά ελάχιστα πια γραμμάρια απ’ τον ιστορικό “αντιαμερικανισμό”· κι ούτε κουβέντα για “αντιαγγλισμό”: όλοι οι ξαναμμένοι αριστεροί διεκδικητές των γερμανικών αποζημιώσεων απ’ τον β παγκόσμιο ούτε διανοούνται, επί τη ευκαιρία, να ζητήσουν αποζημιώσεις απ’ το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον για τις καταστροφές που προκάλεσε ο στρατός τους ή/και τα όπλα τους στον εμφύλιο. Και ενώ η εθνική κοινοτοπία της δεξιάς και της αριστεράς είναι το να ζητιούνται αποζημιώσεις απ’ τους διάδοχους του γερμανικού γ ράιχ, κανένας δεν τολμάει να ζητήσει αποζημειώσεις απ’ τους εντόπιους απογόνους και κληρονόμους τους γερμανοτσολιάδων, των χιτών, των μαυραγοριτών...
Για να το κάνουμε πιο λιανά: ο “αντιγερμανισμός” και ο “αντιευρωπαϊσμός” δουλεύονται πάρα πολύ στα μέρη μας εδώ και κάποια χρόνια, πολύ συστηματικά, και από πολλές μεριές. Αντίθετα έχει σχεδόν εξαφανιστεί κάθε ίχνος “αντι-νατοϊσμού”. Δεν φαίνεται και πολύ ισορροπημένο, και φυσικά δεν είναι καθόλου “αριστερό”, εντός ή εκτός εισαγωγικών, αυτό το παιχνίδι. Είναι, πράγματι, γεωπολιτική προπαγάνδα για εσωτερική μικροαστική κατανάλωση: εύπεπτη, πονηρή, “απλοϊκή” όσο χρειάζεται. Και δεν είναι μια προπαγάνδα που γίνεται “κατά λάθος”.

Ξεκινήσαμε να ερευνήσουμε το γιατί το (ακροδεξιό) βαθύ κράτος κτύπησε και ξανακτύπησε φιλικά την πλάτη της φαιορόζ κυβέρνησης για όσο αυτή συμπεριφερόταν σαν ένας μικρός θεσμικός προβοκάτορας, και καταλήξαμε σ’ ένα συμπέρασμα: η γεωπολιτική ανατίμηση του ελληνικού οικοπέδου stupid! - το οικόπεδο του οποίου οι κυβερνήτες “χώνονται” τώρα (ακόμα κι αν “υποφέρουν” κάμποσοι υπήκοοι) στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό / πόλεμο, “κλείνοντας το μάτι” στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο. Όμως αυτή ακριβώς δεν είναι, από ιστορική άποψη, η “παράδοση” της Αθήνας; Να αξιοποιεί (ή να προσπαθεί να αξιοποιήσει) αυτούς τους άλλοτε περιφερειακούς και άλλοτε παγκόσμιους ανταγωνισμούς, πουλώντας εξυπηρετήσεις πότε εδώ και πότε εκεί; Αυτό δεν είναι το μοντέλο: οι γεωπολιτικές πρόσοδοι;
Αν αυτά που υποστηρίζουμε είναι βάσιμα, προκύπτουν δύο ερωτήματα. Πρώτον, σ’ αυτό το ουσιαστικά πολεμικό κόλπο συμμετέχει συνειδητά η φαιορόζ ελληνική κυβέρνηση, και ειδικά το “αριστερό” ποδάρι της - ή κινήθηκε “κατά λάθος”; Και δεύτερον: θα πάει μακρυά αυτή η βαλίτσα;
Αν και στη διάρκεια της μικρής μας ανάλυσης κάναμε την αρχική παραδοχή της άγνοιας / βλακείας (στη διάρκεια της περιοδείας του κυρ Γιάνη...) δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι περί αυτού πρόκειται. Μπορεί αυτό να ισχύει για τον Χ ή τον Ψ αξιωματούχο· είναι δύσκολο όμως να ισχύει γενικά. Ειδικά επειδή η “συμπαράσταση” του φασισταριού υπήρξε τόσο καραμπινάτη, ώστε αν ίσχυε έστω η “αθώωτητα του ανόητου” μια τέτοια δηλητηριώδης συμπαράσταση θα ήταν αρκετή για να κτυπήσουν όλα τα καμπανάκια. Είναι σα να σε αγκαλιάζει η Λεπέν: όσο μαλάκας κι αν είσαι, αν είσαι “καθαρός αριστερός”, θα το σκεφτείς σοβαρά, και θα το δείξεις: έχω κάνει χοντρή μαλακία.
Η αλήθεια είναι ότι δεν γίνεται κανείς κυβερνήτης αν είναι ανόητος· εκτός εάν είναι χρήσιμος ανόητος. Μια άλλη αλήθεια είναι ότι μπορεί κάποιος να εμφανίζεται σαν “λυτρωτής των ευρωπαϊκών λαών” (και το ευρωπαϊκό φασισταριό έτσι ακριβώς εμφανίζεται) δουλεύοντας μια χαρά για την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο· αυτοί ΔΕΝ έχουν προκαταλήψεις για το αν οι αντικειμενικά φίλοι τους είναι φασίστες ή “ριζοσπαστική αριστερά”. Την δουλειά τους θέλουν να κάνουν. Μια τρίτη αλήθεια είναι πως η συμμαχία με το ισραηλινό κράτος όπως και η συμμετοχή στο νατο και στις διάφορες εκστρατείες του, είναι εντελώς έξω από οποιαδήποτε “αναθεώρηση” της φαιορόζ κυβέρνησης· το αντίθετο μάλιστα. Όλες αυτές οι αλήθειες μαζί μας κάνουν, το λιγότερο, καχύποπτους: η χαριτωμένη ελληνική θεσμική επίθεση στην ε.ε. εκ μέρους της φαιορόζ κυβέρνησης και όλων των συμμάχων της δεν έγινε, τελικά, “κατά λάθος”. [8Η προβοκατόρικη επίθεση στη θεσμική δομή της ε.ε. και της ευρωζώνης δεν φαίνεται να έχει κοντοπρόθεσμο στόχο την αλλαγή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αλλά τις διαθέσεις τμημάτων των ευρωπαϊκών πληθυσμών. Όπως έχουν αποδείξει οι ειδικοί της Ουάσιγκτον με τις “χρωματιστές επαναστάσεις”, δουλεύουν πολύ με τον “λαϊκό παράγοντα”, σε διάφορες μορφές. Μια κυβέρνηση σε μια μικρή και φτωχή χώρα που ζητάει (τι άλλο; το δίκιο της) είναι μια πολύ συγκινητική ιστορία• ειδικά για όσους θεωρούν το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο απλά σαν τον διαχειριστή δανδελωτών ακρογιαλιών...], [9Μιλώντας στην “πολιτική γραμματεία” (κεντρική επιτροπή) του κόμματός του στις 26 Φλεβάρη ο πρωθυπουργός Τσίπρας δήλωσε ότι ανάμεσα στα 4 βασικά που πρόκειται να κάνει σαν κυβέρνηση είναι και το να αξιοποιήσει τη γεωπολιτική δυναμική της χώρας στη διαπραγματευτική δύναμή της. Δεν είναι η πρώτη φορά που πιάνει στο στόμα του τη λέξη “γεωπολιτική”, το είχε κάνει σε κάμποσες συνεντεύξεις του σαν igonnabe. Στο νόημα του πράγματος μίλησε και σαν πρωθυπουργός, εκτός συνόρων. Στα μέσα Φλεβάρη, στη διάρκεια συνέντευξης τύπου στη Βιένη, μετά από συνάντησή του με τον αυστριακό πρωθ. Βέρνερ Φάινμαν:
“Πιστεύω, λοιπόν, ότι όλοι έχουμε συμφέρον να καταλήξουμε σε μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι θα γίνει τις επόμενες μέρες. Ακριβώς διότι η κρίση παραμένει. Και το να ξεπεράσει η Ελλάδα την κρίση, αφενός μεν θα σημάνει την αρχή του τέλους της σε όλη την Ευρώπη, αφετέρου δε διότι η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσο ενός τριγώνου αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή: στο βορρά η Ουκρανία, νοτιοανατολικά η Συρία, νοτιοδυτικά της Ελλάδας η Βόρεια Αφρική. Και είναι αναγκαίο για όλους μας η Ελλάδα να παραμείνει πόλος και πεδίο σταθερότητας στην εύθραυστη αυτή περιοχή. Έχουμε, λοιπόν, όλοι συμφέρον από μια βιώσιμη, κοινά αποδεκτή λύση. Γι’ αυτό και είμαι εξαιρετικά αισιόδοξος”.
Ενώ οι “διαπραγματεύσεις” αφορούν το μέλλον (ή το μη μέλλον...) του ελλαδιστάν στην ε.ε. και την ευρωζώνη, η “γεωπολιτική δυναμική” αφορά άλλους. Όχι, βέβαια, την Μόσχα - το ρωσικό καθεστώς δεν είναι ανόητο να αγοράσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αλλά την Ουάσιγκτον. Το αμερικανικό καθεστώς είχε ζητήσει ήδη επί προηγούμενης κυβέρνησης “αυξημένες στρατιωτικές διευκολύνσεις”, και όχι μόνο στη βάση της Σούδας. Επιπλέον είναι πιθανόν ότι η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται για την “πρόκληση αστάθειας” στα βαλκάνια, σε κράτη που θεωρεί ότι δεν είναι επαρκώς φιλικά με την πολιτική της, προκειμένου να μεγαλώσει την “απόσταση” του Βερολίνου και των συμμάχων του απ’ την ανατολική Μεσόγειο. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, μια επιμελητειακή “φιλική χρήση” του “σταθερού” ελληνικού εδάφους και των ελληνικών διασυνδέσεων (και με το οργανωμένο έγκλημα στα βαλκάνια) θα εκτιμούνταν ιδιαίτερα. Θα δούμε...]
Μα (θα πει κάποιος) και στην ε.ε. μένει το ελλαδιστάν, και στα μνημόνια, και στις τρόικες... Πράγματι. Έτσι είναι προς το παρόν. Όμως έτσι κι αλλιώς το να “δημιουργείς προβλήματα” δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι έχεις φύγει απ’ την παρέα. Μπορεί να χρειαστεί να γίνει κι αυτό κάποια στιγμή. Αλλά και όσο είσαι μέσα, μπορείς να κάνεις σε τακτά διαστήματα την δουλειά σου.
Διαισθητικά (κι όχι μόνο...) καταλαβαίνουμε ότι αυτή η βαλίτσα θα πάει μακρυά. Τα αφεντικά του ελληνικού οικοπέδου έχουν ξεκινήσει ήδη την γεωπολιτική (ιμπεριαλιστική) “ανατίμησή” του. Οι επείγουσες “εθνικές” διακυβεύσεις είναι πολύ βαρύτερες απ’ τις πραγματικές ή εικονικές “μεταρρυθμίσεις” που μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει η φαιορόζ κυβέρνηση· αν και θα παίξουν (παίζουν ήδη) κι αυτές τον ρόλο τους.
Και η “εθνική ενότητα” που χρειάζεται αυτό τον νταραβέρι, δεν είναι θα είναι συνεχής, διαρκής και ομοιόμορφη. Θα έχει κυματοειδή μορφή. Για να κρύβει τα χαρακτηριστικά και τις στοχεύσεις της, αλλά και επειδή τα καπιταλιστικά, κρατικά και παρακρατικά συστατικά της θα αναδιαπραγματεύονται τα οφέλη τους (τις προσόδους) μέχρι να υπάρξει μια οριστική και πειστική “φυγή μπροστά”. Είναι ασήμαντο εάν την βλέπει κανείς μια στιγμή· το άσχημα σημαντικό είναι ότι την χάνει την άλλη. Γι’ αυτό καθήκον μας σαν αυτόνομων εργατών είναι η διαρκής και έγκαιρη, just in time, πολιτική ετοιμότητα.
Πολλοί κακοί μπελάδες συγκεντρώνονται στον ορίζοντα.

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Μια (υποθέτουμε μικρή) “συνιστώσα” του συ.ριζ.α. και, για την ακρίβεια, της “αριστερής πλατφόρμας”, ονόματι “κομμουνιστική τάση του συ.ριζ.α.”, σχολίασε την συγκυβέρνηση συ.ριζ.α. - αν.ελλ. σαν ατόπημα. Χμμμ... Μήπως ολίσθημα;
Αβρότητα, ε; Διακριτικότητα, κομψότητα, τακτ...
[ επιστροφή ]

2 - Ενδεικτικά: ο ιός, “εφ.συν”, 21 Φλεβάρη 2015. Να σημειώσουμε εδώ πως εκτός απ’ την συγκεκριμένη εκτενή και αναλυτική αναφορά (διαφωνούμε όμως έντονα στις εξηγήσεις) η φιλοκυβερνητική στάση των φασιστών στη διάρκεια της “εθνικής υπερήφανης διαπραγμάτευσης” έχει περάσει “απαρατήρητη” απ’ το σύνολο των εξ αριστερών κριτών του εντυπωσιακού και απότομου κυβερνητικού συμβιβασμού της 20ης Φλεβάρη. Εννοείται πως όλοι αυτοί οι “εξ αριστερών” γούσταραν ιδιαίτερα το show - της - ρήξης.
Θα ήταν χρήσιμο (αλλά είναι αδύνατο) με την ίδια σφοδρότητα που επιτίθενται στην “προδοσία” της κυβέρνησής τους, να είχαν επιτεθεί πιο πριν στους εαυτούς τους, που βρέθηκαν για λίγο (και θα ξαναβρεθούν...) ώμο - ώμο με το φασισταριό.
[ επιστροφή ]

3 - Κάποιοι ίσως σκεφτούν σ’ αυτό το σημείο: Γαμώτο! Βρεθήκαμε τόσο κοντά στην έξοδο απ’ την ε.ε.; Και το χάσαμε; Ναι, από κάποιες απόψεις... Αλλά υπάρχει πλέον ένα know how, για μελλοντικούς “επαναστάτες” ψηφοθήρες, και η προσπάθεια μπορεί να επαναληφθεί. 
[ επιστροφή ]

4 - Το κείμενο αυτό είχε ολοκληρωθεί όταν, τελευταία στιγμή, εντοπίσαμε δηλώσεις του αρχικομισάριου της ε.ε. Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ στο ευρωκοινοβούλιο:

... Σέβομαι τα αποτελέσματα της λαϊκής έκφρασης, αλλά η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να αλλάξει τις συνθήκες [σ.σ.: εννοεί τις συμφωνίες]. Τώρα έχει εκλογές η Εσθονία, τον Απρίλιο η Φινλανδία. Έπειτα από κάθε εκλογική διαδικασία θα αλλάζουμε συνθήκες; Θα σκοτώσουμε την Ευρώπη με αυτόν τον τρόπο. Πρέπει να σεβαστούμε τη λογική...

Κάνει δυο λάθη ο κυρ αρχιεπίτροπος. Πρώτον, η ακύρωση οποιασδήποτε συμφωνίας δεν είναι “δικαίωμα” αλλά εμπόλεμη πράξη. Και δεύτερον, δεν υπάρχει θέμα λογικής. Εκτός από ένα σημείο. Όποιος θέλει πόλεμο αναλαμβάνοντας και τις όποιες συνέπειες θα έχει, ένα πράγμα δεν κάνει σίγουρα: να τον κάνει στη βάση της “θεωρίας παιγνίων”...
[ επιστροφή ]

5 - Sarajevo νο 92, ο καθένας έχει τον βορΒορίδη που του αναλογεί, σημείωση 5.
[ επιστροφή ]

6 - Στα (δημόσια γνωστά) λόγια οι αμερικανικές συμβουλές έμοιαζαν ίδιες με τις ευρωπαϊκές: να λυθεί συναινετικά το πρόβλημα, ειρήνη - ανάπτυξη - και ευημερία! Αλλά όταν πρόκειται για γεωπολιτική οι δημόσιες κουβέντες είναι εξ’ όρισμού περιορισμένης αξίας. Όπως είναι γνωστό, άλλωστε, η Ουάσιγκτον είναι υπέρ μιας ειρηνικής λύσης του “ουκρανικού προβλήματος” - την ίδια στιγμή που εξοπλίζει τους καθεστωτικούς και έχει στρογγυλοκαθήσει, δια των υπηρεσιών και των εργολάβων της, στο Κίεβο.
[ επιστροφή ]

7 - Υπάρχουν πάρα - πάρα - πολλά παραδείγματα επ’ αυτού, κι έτσι δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία να υποδείξουμε κάποια. Δεν αντέχουμε όμως στον πειρασμό να μην αντιγράψουμε ένα χαρακτηριστικό δείγμα απ’ την κυβερνητική πια “εφ.συν”, στις 21/2, δια χειρός Γιώργου Σταματόπουλου. Ας πούμε ότι διασώζουμε ένα μικρό μνημείο, στο όνομα της Ιστορίας - που είναι μεγάλη, πολύ μεγαλύτερη από εμάς:

Υπάρχουν ηγέτες και ηγέτες, δημοκρατικά εκλεγμένοι, αν και η έννοια δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία. Εκείνοι που σέβονται τους εταίρους τους, τους συνεργάτες τους και άλλοι που τρέμουν και φθονούν τους συνεργάτες τους, επειδή οι τελευταίοι είναι διαφορετικοί, ιδεολογικά αλλά και υπαρξιακά. Η Μέρκελ φθονεί τον Τσίπρα επειδή ο Έλληνας πρωθυπουργός μιλάει για την αξιοπρέπεια των πολιτών και όχι για την εθελοδουλεία τους. Τον διαβάλλει λοιπόν, τον συκοφαντεί, τον υποβιβάζει, τον ταπεινώνει (θα ‘θελε να τον ταπεινώσει...) Αντλεί αυτό το δικαίωμα από την ηγετική της πολυθρόνα και μόνον.
...Δεν τα βγάζεις εύκολα πέρα μ’ αυτούς τους εμπαθείς, μ’ αυτά τα ολίγιστα ανθρωπάκια, με τις φοβισμένες καρικατούρες ηγέτη, ψεύτες, ιντριγκαδόρους, δήθεν και λοιπά.
Τι να κάνει ο Τσίπρας και η παρέα του απέναντι στην αδιαλλαξία της γερμανικής ηγεσίας; Τίποτε. Να πείσει απλώς τους άλλους ηγέτες, της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι άπαντες υφίστανται τη βία και τον αυταρχισμό. Αλλά μήπως οι άλλοι ηγέτες είναι καλύτεροι;
...

Ευτυχώς που οι έλληνες έχουν τους καλύτερους ηγέτες του κόσμου. Κι αν δεν μπορούν να βρουν άκρη με τους “ολίγιστους” της ευρωπαϊκής ηπείρου, εναντίον της “φθονερής Μέρκελ”, μήπως να ψάξουν τους “παμμέγιστους” αλλού; Ή μήπως οι σημερινοί έλληνες ηγέτες, δεξιοί κι αριστεροί “χέρι χέρι”, είναι “ανάδελφοι” στο ηθικό μεγαλείο τους;
Υποθέτουμε πως κάθε καλός πατριώτης ελπίζει και εύχεται ότι οι άγγλοι και οι αμερικάνοι θα έρθουν να δώσουν την βοήθειά τους έγκαιρα. Όπως τότε.
[ επιστροφή ]

8 - Η προβοκατόρικη επίθεση στη θεσμική δομή της ε.ε. και της ευρωζώνης δεν φαίνεται να έχει κοντοπρόθεσμο στόχο την αλλαγή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αλλά τις διαθέσεις τμημάτων των ευρωπαϊκών πληθυσμών. Όπως έχουν αποδείξει οι ειδικοί της Ουάσιγκτον με τις “χρωματιστές επαναστάσεις”, δουλεύουν πολύ με τον “λαϊκό παράγοντα”, σε διάφορες μορφές. Μια κυβέρνηση σε μια μικρή και φτωχή χώρα που ζητάει (τι άλλο; το δίκιο της) είναι μια πολύ συγκινητική ιστορία· ειδικά για όσους θεωρούν το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο απλά σαν τον διαχειριστή δανδελωτών ακρογιαλιών...
[ επιστροφή ]

9 - Μιλώντας στην “πολιτική γραμματεία” (κεντρική επιτροπή) του κόμματός του στις 26 Φλεβάρη ο πρωθυπουργός Τσίπρας δήλωσε ότι ανάμεσα στα 4 βασικά που πρόκειται να κάνει σαν κυβέρνηση είναι και το να αξιοποιήσει τη γεωπολιτική δυναμική της χώρας στη διαπραγματευτική δύναμή της. Δεν είναι η πρώτη φορά που πιάνει στο στόμα του τη λέξη “γεωπολιτική”, το είχε κάνει σε κάμποσες συνεντεύξεις του σαν igonnabe.
Στο νόημα του πράγματος μίλησε και σαν πρωθυπουργός, εκτός συνόρων. Στα μέσα Φλεβάρη, στη διάρκεια συνέντευξης τύπου στη Βιένη, μετά από συνάντησή του με τον αυστριακό πρωθ. Βέρνερ Φάινμαν:

“Πιστεύω, λοιπόν, ότι όλοι έχουμε συμφέρον να καταλήξουμε σε μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι θα γίνει τις επόμενες μέρες. Ακριβώς διότι η κρίση παραμένει. Και το να ξεπεράσει η Ελλάδα την κρίση, αφενός μεν θα σημάνει την αρχή του τέλους της σε όλη την Ευρώπη, αφετέρου δε διότι η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσο ενός τριγώνου αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή: στο βορρά η Ουκρανία, νοτιοανατολικά η Συρία, νοτιοδυτικά της Ελλάδας η Βόρεια Αφρική. Και είναι αναγκαίο για όλους μας η Ελλάδα να παραμείνει πόλος και πεδίο σταθερότητας στην εύθραυστη αυτή περιοχή. Έχουμε, λοιπόν, όλοι συμφέρον από μια βιώσιμη, κοινά αποδεκτή λύση. Γι’ αυτό και είμαι εξαιρετικά αισιόδοξος”.

Ενώ οι “διαπραγματεύσεις” αφορούν το μέλλον (ή το μη μέλλον...) του ελλαδιστάν στην ε.ε. και την ευρωζώνη, η “γεωπολιτική δυναμική” αφορά άλλους. Όχι, βέβαια, την Μόσχα - το ρωσικό καθεστώς δεν είναι ανόητο να αγοράσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αλλά την Ουάσιγκτον. Το αμερικανικό καθεστώς είχε ζητήσει ήδη επί προηγούμενης κυβέρνησης “αυξημένες στρατιωτικές διευκολύνσεις”, και όχι μόνο στη βάση της Σούδας. Επιπλέον είναι πιθανόν ότι η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται για την “πρόκληση αστάθειας” στα βαλκάνια, σε κράτη που θεωρεί ότι δεν είναι επαρκώς φιλικά με την πολιτική της, προκειμένου να μεγαλώσει την “απόσταση” του Βερολίνου και των συμμάχων του απ’ την ανατολική Μεσόγειο. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, μια επιμελητειακή “φιλική χρήση” του “σταθερού” ελληνικού εδάφους και των ελληνικών διασυνδέσεων (και με το οργανωμένο έγκλημα στα βαλκάνια) θα εκτιμούνταν ιδιαίτερα.
Θα δούμε...
[ επιστροφή ]