ο καθένας έχει τον βορΒορίδη που του αναλογεί

Τι είναι οι ανν.ελ.; Ένα τσούρμο καλοκάγαθοι πατριώτες που πότε πότε πετάνε και καμιά μαλακία; Το βιογραφικό του προέδρου τους αποκαλύπτει πολλά. Αν και δεν είναι του γούστου μας η “προσωποποίηση της πολιτικής”, στα εγκλήματα υπάρχουν πάντα (και) συγκεκριμένοι δράστες. Πρέπει συνεπώς να θυμίσουμε ορισμένα στοιχεία απ’ το who is who του καινούργιου υπ.αμ. - επειδή άλλοι τα αγνοούν και άλλοι τα προσπερνούν σκόπιμα σφυρίζοντας αδιάφορα.

Η πολιτικοποίηση του ψεκασμένου “κύριου Πάνου” στα εφηβικά του χρόνια δεν έγινε απλά στις τάξεις της οννεδ. Αλλά σε μια ειδική περίοδο της συγκεκριμένης νεολαιίστικης οργάνωσης, τα πρώτα χρόνια μετά την ανάδειξη του πασοκ σε κυβέρνηση, στα early 80s, όπου υπό την ηγεσία του ακροδεξιού Ευαγ. Αβέρωφ η οννεδ απέκτησε δομές παραστρατιωτικής οργάνωσης μαζί, φυσικά, με την ανάλογη ακροδεξιά ιδεολογία. Ήταν η εποχή του οργανωμένου οννεδίτικου τραμπουκισμού, που αναβίωσε την εποχή της “ε.κ.ο.φ.” [1] μ’ όλες τις λαμπρές πρακτικές της. Κι όπως συνέβη με το πρότυπο παράδειγμα (την εκοφ) έτσι και οι “κένταυροι / ρέιτζερς” της οννεδ στα ‘80s επικοινωνούσαν άνετα και ομαλά με τους ομοϊδεάτες τους φασίστες της χουντικής οργάνωσης επεν. Ο “νεολαίος Καμμένος” διαμόρφωσε, λοιπόν, τα πολιτικοϊδεολογικά του πιστεύω, όχι μόνο δίπλα σε αντίστοιχους τραμπούκους (όπως ο μετέπειτα πρωθ. Αντώνης Σαμαράς, διαβόητος στα νιάτα του για την δράση του στη Μεσσηνία) αλλά και σε κοντινή απόσταση από έναν συνομηλικό του, που ήταν για πολλά χρόνια γ.γ. της επεν: τον Μ. Βορίδη... Δεν υπάρχουν βέβαια φωτογραφίες με τον Καμμένο να κραδαίνει τσεκούρι, και το πιθανότερο είναι ότι δεν έφτασε εκεί. Όμως υπάρχουν πολλές ατομικές μαρτυρίες ομοϊδεατών του για την έλξη που ασκούσε και στο δικό του κεφάλι ο “εθνικισμός” και ο “εθνικοσοσιαλισμός”, σαν αντίβαρο στον πασοκικό “σοσιαλισμό” και σαν ιδεολογική βάση για “άμεση δράση”. Επιπλέον, για να κάνει κάποιος όνομα μέσα σε μια “εκοφίτικη” μιλιταριστική δομή (και ο Καμμένος έκανε...) δεν θα πρέπει να καθόταν σπίτι του τις “βραδιές δράσης”.
Λίγο πριν 30ρήσει, το 1992 ή το 1993, όταν τελειώνοντας τις σπουδές του ήταν έτοιμος να φτιάξει την πολιτική του καριέρα (άρχισε να εκλέγεται βουλευτής το 1993), κι αφού είχε διατελέσει διευθυντής στην κρατικοποιημένη Ιζόλα μέχρι να κλείσει, ο Καμμένος έγινε ευρύτερα γνωστός χάρη στο πόνημα / βιβλίο του Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη. Σ’ αυτό ο φιλόδοξος ακροδεξιός φρόντισε να αναπαράγει και να προσυπογράψει όλες τις φήμες των ‘80s (και τις εκτιμήσεις της cia...) για συμμετοχή στελεχών του πασοκ στην “17Ν” - χωρίς, φυσικά, να αποδεικνύει οτιδήποτε. Ωστόσο η ακροδεξιά συνωμοσιολογική του ροπή, που τον έκανε διάσημο αργότερα, ήταν αρκετή. [2Ο χουντικός “θεωρητικός” Γ. Γεωργαλάς μετά από πολλά χρόνια “θυμήθηκε” να καταγγείλει τον Καμμένο ότι ο πραγματικός συγγραφέας του βιβλίου ήταν αυτός (ο Γ.Γ.), και ότι δεν πληρώθηκε...]

Ένα σημαντικό (ανεξερεύνητο και σκόπιμα “ξεχασμένο”) κεφάλαιο στη ζωή και τη δράση του Καμμένου, είναι η συμμετοχή του στην “υπόθεση Οτσαλάν”, το 1999. Σύμφωνα με τα ντοκουμέντα εκείνης της περιόδου (και τα όσα είχε πει ο ίδιος ο Οτσαλάν), ο “νεαρός επιχειρηματίας ‘κύριος Πάνος’” ήταν αυτός που χρηματοδότησε το μυστικό ταξίδι του Οτσαλάν απ’ την ιταλία στην Αθήνα, επιχείρηση που οργανώθηκε από κάποιο (δεν αποκαλύφθηκε ποτέ) τμήμα του ελληνικού βαθέος κράτους και, σίγουρα, των ντόπιων μυστικών υπηρεσιών. Το διάστημα ως το δέσιμο του Οτσαλάν έξω απ’ την ελληνικη πρεσβεία στην κένυα, ο “κύριος Πάνος” έπαιξε τον δικό του ρόλο στην υπόθεση, ολοφάνερα κάτω απ’ τις διαταγές / οδηγίες ενός γνωστού εθνικιστή πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών, του Σ. Καλεντερίδη.
Δεδομένου ότι οι μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν διάφορους “ανθρώπους τους” με κύρος σαν “βιτρίνες” ακόμα και για χρηματοδοτήσεις, θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει με ασφάλεια πως ο “κύριος Πάνος” ήταν ήδη το 1999 είτε στέλεχος είτε πρόθυμο ενεργούμενο του εθνικο/φασιστικο/εγκληματικού ελληνικού βαθέος κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε στη δεκαετία του ‘90. [3Μόνο έκπληξη δεν θα πρέπει να προκαλεί το γεγονός ότι στην ίδια υπόθεση εμφανίζεται σαν “δικηγόρος του Οτσαλάν” ένα άλλο (μεγάλο) άστρο του ντόπιου φασισμού: ο Φαήλος Κρανιδιώτης.] Πράγμα καθ’ όλα σύμφωνο τόσο με την ιδεολογία του όσο και με την ιστορία του. Το σίγουρο είναι ότι η πολιτική καριέρα του “κυρίου Πάνου” δεν καταστράφηκε απ’ την δράση του υπό τις διαταγές / οδηγίες ενός πράκτορα. Συνέχισε να εκλέγεται κανονικά βουλευτής, αν και για κάποιο καιρό έπαψε να φυτρώνει συχνά στη δημοσιότητα, με την ένταση του ταπεραμέντου (ή της αποστολής) του.
Αλλά η δεκαετία του ‘00 δεν ήταν “κενή Καμμένου”. Άλλες πλευρές των δραστηριοτήτων του αναδεικνύονταν κατά καιρούς: οικονομικές. Φαίνεται πως ο κυβερνητικός συνεταίρος του συ.ριζ.α. δεν είναι τόσο “καθαρός” σ’ αυτά τα ζητήματα: διάφορες φορές βρέθηκε (και αργότερα “χάθηκε”...) στο στόχαστρο ερευνών εκτεταμένης φοροδιαφυγής μέσω offshore εταιρειών, με ιδιοκτησίες είτε ακινήτων (πολλών ακινήτων) είτε ενός πολυτελούς γιώτ.
Τελικά, πριν φτάσει στην πιο “προχώ” ever υπουργοποίηση του εαυτού του και άλλων, ο “κύριος Πάνος” εγκαταστάθηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή σαν δημιουργός και αρχηγός “αντιμνημονιακού” κόμματος: των αν.ελλ. Και απ’ αυτή τη θέση, η ρητορική του κέντησε, με εκείνο το στυλ που λέγεται “λαϊκή μαγκιά”, πάνω σε κάθε είδους “ανθελληνική συνωμοσία”...

Χρειάζεται μια στάση εδώ, για να τοποθετηθεί το ζήτημα στην ιστορική του προοπτική. Στη διετία 2010 - 2011 υπήρχαν ένα μείζον δεξιό “αντιμνημονιακό” κόμμα (η Σαμαρική νέα δημοκρατία) και ένα ελάσσον (ο Καρατσαφέρειος λα.ο.σ.). Στα τέλη του 2011, ταυτόχρονα με το ανακτορικό πραξικόπημα κατά του Παπανδρέου του Γ και των δικών του, ενόψει της μετάβασης σε μια πολύ σκληρότερη (για την σύγχρονη εργατική τάξη) φάση διαχείρισης της κρίσης, θα ξετυλιχθεί μια πενταπλή διαδικασία στην κεντρική πολιτική σκηνή:
α) Το μείζον δεξιό “αντιμνημονιακό” κόμμα γίνεται υπεύθυνο και “μνημονιακό” (με το “ζόρι” υποτίθεται...).
β) Ο κομματικά ελάσσων ακροδεξιός λα.ο.σ. αυτοκτονεί πολιτικά μπαίνοντας σε μια “μνημονιακή” μεταβατική κυβέρνηση ενώ δεν χρειαζόταν (φανερά...).
γ) Η αυτοκαταστροφή του λα.ο.σ. ανοίγει τον δρόμο για την οργανωμένη κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων, μιας ως τότε περιθωριακής συμμορίας που είχε αρχίσει απ’ το 2009 να αναλαμβάνει εργολαβίες δημόσιας τάξης απ’ το κράτος.
δ) Στη θέση του “τελειωμένου” λα.ο.σ. θα δημιουργηθούν στις αρχές του 2012 οι συγγενείς πολιτικοϊδεολογικά αν.ελλ...
Ουσιαστικά, λοιπόν, οι αν.ελλ. θα είναι ο “αντικαταστάτης” του λα.ο.σ. στο πιο κυριλέ κοινοβουλευτικό επίπεδο, χωρίς όμως να γίνεται δημόσια φανερό ποιοί ήταν οι λόγοι αυτής της αντικατάστασης. Είναι ωστόσο (και ήταν από τότε) φανερό ότι πρόκειται για κινήσεις στο εσωτερικό του ελληνικού βαθέος κράτους ή, έστω, κάποιων φραξιών του.
ε) Το πέμπτο σκέλος θα ολοκληρωθεί στις 26 Γενάρη του 2015, και είναι εντυπωσιακό: ακόμα και πριν τις εκλογές του Μάη του 2012 (που θα αποδειχθούν πρώτος γύρος ενός διπλού σετ...), και σίγουρα πολύ πριν γίνουν “χειροπιαστές” οι κυβερνητικές / κοινοβουλευτικές ανάγκες του επίσης “αντιμνημονιακού” συ.ριζ.α., η ηγεσία του (ή κάποιο τμήμα της) συζητάει και ονειρεύεται συγκυβέρνηση μ’ αυτό το διάδοχο (του λ.α.ο.σ.) σχήμα, το καινούργιο light ακροδεξιό παιχνίδι του βαθέος κράτους, τους φρεσκοφτιαγμένους αν.ελλ.Αμέσως μετά το βράδυ της 25ης Γενάρη, σε πολύ λίγες ώρες, “σαν έτοιμοι από καιρό”, συ.ριζ.α και ψεκασμένοι θα επισημοποιήσουν το deal. Τι (σκατά) γίνεται εδώ; 

Το πρώτο που ολοφάνερα γίνεται είναι πως απ’ τα τέλη του 2011 ως άγνωστο πόσο ακόμα, έχει εγκατασταθεί μόνιμα μια υπολογίσιμη ακροδεξιά “συνιστώσα” σε οποιαδήποτε κυβέρνηση· πάντα στη διαχείριση της κρίσης, και για λογαριασμό των αφεντικών. Θυμίζουμε: στην “κυβέρνηση Παπαδήμου” είναι ο λα.ο.σ. και οι υπουργοί του ... στην τριπλή κυβέρνηση ν.δ. - πα.σο.κ. - δημ.αρ. και, ύστερα, στη συγκυβέρνηση των δύο πρώτων, είναι οι “συμβουλοι” του πρωθυπουργού (εκτός απ’ τον ίδιο), και διάφοροι υπουργοί... και τώρα, στην “αντιμνημονιακή” κυβέρνηση - με - κορμό - τον - συ.ριζ.α., είναι οι ψεκασμένοι, με μεγαλύτερο team (απ’ ότι ο κυβερνητικός λα.ο.σ.) και μεγάλη συναίνεση. Αυτή η σταθερή, μόνιμη, κυριλέ, light φασιστική παρουσία συνοδεύεται απ’ την μεθοδικά σταθερή κοινοβουλευτικοποίηση (ως τώρα) των βοθρολυμάτων, μαζί με την (με διακυμάνσεις...) τραμπούκικη, υποκοσμιακή δράση τους.
Το δεύτερο που συμβαίνει είναι πως ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο “επίπεδα”, το light και το hard core, υπάρχουν πολλοί σταθεροί δίαυλοι επικοινωνίας. Δεν είναι μόνον ο πρωθυπουργικός “σύντροφος” Μπαλτάκος, αλλά και άγνωστος αριθμός καραβανάδων, παπάδων, μπάτσων, πρακτόρων, επιχειρηματιών, κομματικών στελεχών, κλπ κλπ. - το αφανές βαθύ κράτος σ’ όλη του την έκταση.  
Το τρίτο είναι πως ο πιο πρόσφατος “γάμος” είναι το πιο κορυφαίο μέχρι τώρα ξέπλυμα του βαθέος κράτους και των φασιστικών βραχιόνων του. Το πλυντήριο είναι η κυβερνοαριστερά, και η λεύκανση του εθνικισμού / μιλιταρισμού είναι πια τέλεια. Δεν πρόκειται για την δήθεν “αναγκαστική συγκυβέρνηση” της Κουμουνδούρου με τους ψεκασμένους· οι ψεκασμένοι είναι μόνο ένας κρίκος της αλληλουχίας. Το αντίθετο: μέσα απ’ το εδώ και χρόνια ειδύλλιο με τον συγκεκριμένο κρίκο η κυβερνοαριστερά ξεπλένει πρακτικά και κατηγορηματικά όλη την κυβερνοακροδεξιά αλυσίδα, οπωσδήποτε στις light εκδοχές της. [4Θα υπάρξουν σίγουρα πολλοί που σαν ύστατη προσπάθεια να κουκουλώσουν την πραγματικότητα, θα χρησιμοποιήσουν το επιχείρημα ότι ο “κύριος Πάνος” είναι γραφικός, και ως εκ τούτου ακίνδυνος. “Γραφικός”; Τόσο το χειρότερο, λοιπόν. Εάν κάποιος “γραφικός” έχει καταφέρει να επιβιώσει πολιτικά επί τόσα χρόνια, φτάνοντας εκεί που είναι σήμερα, πάει να πει πως έχει κάποιους από πίσω του, που δεν είναι καθόλου γραφικοί...]

Πριν όχι πολλά χρόνια, στα μέσα του 1989, όταν ο τότε “συνασπισμός της αριστεράς και της προόδου”, συντεθειμένος απ’ την ε.α.ρ. και το κκε, αποφάσισε να συγκυβερνήσει με τη νέα δημοκρατία του Μητσοτάκη, προκλήθηκε τεράστιο σοκ, οργή, απελπισία. Όχι μόνο σε χιλιάδες μέλη του κκε, αλλά και σε πολλούς από εμάς τους αναρχοαυτόνομους. “Προδοσία”, “νέα Βάρκιζα”, ήταν οι πιο πολιτικές απ’ τις εκδηλώσεις εκείνης της οργής.
Φυσικά, οι τότε “ηγέτες” του τότε “συνασπισμού” επικαλέστηκαν κατάσταση ανάγκης για την επιλογή τους: έπρεπε οπωσδήποτε να σχηματιστεί κυβέρνηση (είπαν), για να γίνει η “κάθαρση”. Οι όχι και τόσο κρυφοί υπολογισμοί τους ήταν βέβαια διαφορετικοί: το πασοκ θα διαλυόταν, και θα μάζευαν ψηφουλάκια με το σακί.
Πάντως αυτοί οι υπολογισμοί δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη. Το Πολιτικό Γραφείο της κ.ε. του κ.κ.ε., σε ανακοίνωσή του στις 4 Ιουλίου του 1989, ανέφερε πως η συγκυβέρνηση:

“... Ήταν η μόνη δυνατή λύση που θα μπορούσε να επιτευχθεί για να προωθήσει σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα την πολιτική της κάθαρσης, τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών, την περιστολή της κομματικοποίησης [στο δημόσιο] και της κρατικής καταστολής, το άνοιγμα της ραδιοτηλεόρασης ώστε να οδηγηθεί η χώρα σε αδιάβλητες εκλογές...”

Για πολλά θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τον Μητσοτάκη, αλλά φασίστας δεν ήταν. Σχεδόν 25 χρόνια μετά, σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη ιστορικά περίοδο, όπου οι φασίστες κάθε είδους προωθούνται διεθνώς απ’ τα αφεντικά, ο κυβερνοσυριζα παίζει τον δικό του ρολάκο, επικαλούμενος και πάλι έκτακτη ανάγκη as usual· κι όλο χαρά συγκυβερνά με φασίστες, ξεπλένοντας τον “λεπενισμό”, τους μαύρους βραχίονες του κράτους και του κεφάλαιου. Δεν πρόκειται για μια “ακόμα πιο νέα Βάρκιζα”! Πρόκειται για μια τεράστια ταπείνωση, που θα έχει πολύ κακές συνέπειες. Πρόκειται για μια τεράστια ταπείνωση που αντιμετωπίζεται με ένα γενικευμένο “σιγά μωρέ”...

Σιγά μωρέ!!! Για μερικά ψίχουλα παροχών, αμφίβολα για πολλούς, ξεπουλιέται κάθε ευθυκρισία, κάθε συνειδησιακή ακεραιότητα, κάθε ηθική. Το αντάλλαγμα γι’ αυτά τα ψίχουλα είναι τεράστιο! Αλλά οι πολλοί γουστάρουν ή βολεύονται. Κι εμείς, εργάτες και αυτόνομοι, πάντα περιθώριο...
Κι ύστερα όλοι αυτοί θα το παίξουν “θύματα”, “εξαπατημένοι” και “αγανακτισμένοι”. Όπως πάντα θα παραστήσουν τους αθώους. Όμως η αλήθεια είναι πάντα ίδια: ο καθένας έχει έχει την κόλαση που του αναλογεί... [5Η χαρά του κυρ Φαήλου για τον νέο υπ.εξ. Κοτζιά και η γνωστή “τουρκοφαγία” του Σγουρίδη, είναι μερικές μόνο απ’ τις αποδείξεις αυτής της καινούργιας κόλασης. Να θυμηθούμε, επιπλέον, το σύντομο (;) πέρασμα του ακροδεξιού (και όχι μόνο...) “στρατηγικού αναλυτή” Κ. Γρίβα απ’ τις γραμμές του συ.ριζ.α.; Να θυμηθούμε την ανταλλαγή απόψεων (;) της Κουμουνδούρου με τον sir Μαρκεζίνη; Όπως και να ‘χει, το αριστεροακροδεξιό κυβερνητικό κατασκεύασμα, περιέχει μεγάλη ποσότητα “εθνικοπατριωτισμού”, σε διάφορες παραλλαγές που μεταξύ επικοινωνούν μια χαρά. Θα πρέπει, λοιπόν, να θυμίσουμε την σχετικά πρόσφατη θέση μας, απ’ αυτές εδώ τις σελίδες, ότι η διαχείριση της κρίσης παγκόσμια έχει γίνει πια (και γίνεται όλο και περισσότερο) και γεωπολιτική. Μέσα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό που εντείνεται, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο θα επιδιώξει να ανατιμηθεί και γεωπολιτικά, δηλαδή ιμπεριαλιστικά - αυτό το θεωρούμε βέβαιο. Και το τωρινό κατασκεύασμα δείχνει (το λιγότερο) προετοιμασίες γι’ αυτό... ]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Η “εθνική κοινωνική οργάνωση φοιτητών” ήταν ο φοιτητικός βραχίονας της προδικτατορικής δεξιάς παράταξης “ε.ρ.ε”, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘60 ως το 1968. Η εκοφ έγινε διαβόητη για πολλές επιθέσεις εναντίον μη δεξιών (εφημερίδων, φοιτητών, κλπ), ενώ απ’ τις τάξεις της προέκυψε ένας αρχηγός της ν. δημοκρατίας (απ’ το 1993 ως το 1997), ο Μιλτιάδης Έβερτ. Πολλά στελέχη της εκοφ έγιναν αξιωματούχοι της χούντας, ενώ ένας τουλάχιστον έχει μακροημερεύσει σαν περσόνα των ντόπιων φασιστών: ο Κ. Πλεύρης.
Πρέπει εδώ να θυμίσουμε ότι επειδή οι ακροδεξιές / φασιστικές οργανώσεις έχουν οργανική σύμφυση με το κράτος, άρα έχουν το ίδιο αφεντικό / εργοδότη, παρά τις όποιες διαφορές εμφανίζουν κατά καιρούς, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Την εποχή, για παράδειγμα, της ακροδεξιάς δόξας της οννεδ, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘80, πρόεδρος της ήταν ο Βασίλης Μιχαλολιάκος (ο πρώην δήμαρχος Πειραιά), ξάδελφος του Ν. Μιχαλολιάκου (που εκείνη την εποχή άρχισε την έκδοση περιοδικού με τίτλο “χρυσή αυγή” που, αργότερα, μετατράπηκε σε “οργάνωση”), της μανιάτικης οικογένειας των Μιχαλολιάκων που θεωρείται ότι έχει χρόνια δραστηριότητα στον υπόκοσμο.
Αυτά τα “συγκοινωνούντα δοχεία” της άκρας δεξιάς σημαίνουν ότι άτομα που φέρονται να ανήκαν σε διαφορετικές οργανώσεις είναι εύκολο ή πιθανό όχι μόνο να γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά να έχουν συνδράσει σε διάφορες περιπτώσεις.
[ επιστροφή ]

2 - Ο χουντικός “θεωρητικός” Γ. Γεωργαλάς μετά από πολλά χρόνια “θυμήθηκε” να καταγγείλει τον Καμμένο ότι ο πραγματικός συγγραφέας του βιβλίου ήταν αυτός (ο Γ.Γ.), και ότι δεν πληρώθηκε...
[ επιστροφή ]

3 - Μόνο έκπληξη δεν θα πρέπει να προκαλεί το γεγονός ότι στην ίδια υπόθεση εμφανίζεται σαν “δικηγόρος του Οτσαλάν” ένα άλλο (μεγάλο) άστρο του ντόπιου φασισμού: ο Φαήλος Κρανιδιώτης.
[ επιστροφή ]

4 - Θα υπάρξουν σίγουρα πολλοί που σαν ύστατη προσπάθεια να κουκουλώσουν την πραγματικότητα, θα χρησιμοποιήσουν το επιχείρημα ότι ο “κύριος Πάνος” είναι γραφικός, και ως εκ τούτου ακίνδυνος. “Γραφικός”; Τόσο το χειρότερο, λοιπόν. Εάν κάποιος “γραφικός” έχει καταφέρει να επιβιώσει πολιτικά επί τόσα χρόνια, φτάνοντας εκεί που είναι σήμερα, πάει να πει πως έχει κάποιους από πίσω του, που δεν είναι καθόλου γραφικοί...
[ επιστροφή ]

5 - Η χαρά του κυρ Φαήλου για τον νέο υπ.εξ. Κοτζιά και η γνωστή “τουρκοφαγία” του Σγουρίδη, είναι μερικές μόνο απ’ τις αποδείξεις αυτής της καινούργιας κόλασης. Να θυμηθούμε, επιπλέον, το σύντομο (;) πέρασμα του ακροδεξιού (και όχι μόνο...) “στρατηγικού αναλυτή” Κ. Γρίβα απ’ τις γραμμές του συ.ριζ.α.; Να θυμηθούμε την ανταλλαγή απόψεων (;) της Κουμουνδούρου με τον sir Μαρκεζίνη;
Όπως και να ‘χει, το αριστεροακροδεξιό κυβερνητικό κατασκεύασμα, περιέχει μεγάλη ποσότητα “εθνικοπατριωτισμού”, σε διάφορες παραλλαγές που μεταξύ επικοινωνούν μια χαρά. Θα πρέπει, λοιπόν, να θυμίσουμε την σχετικά πρόσφατη θέση μας, απ’ αυτές εδώ τις σελίδες, ότι η διαχείριση της κρίσης παγκόσμια έχει γίνει πια (και γίνεται όλο και περισσότερο) και γεωπολιτική. Μέσα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό που εντείνεται, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο θα επιδιώξει να ανατιμηθεί και γεωπολιτικά, δηλαδή ιμπεριαλιστικά - αυτό το θεωρούμε βέβαιο. Και το τωρινό κατασκεύασμα δείχνει (το λιγότερο) προετοιμασίες γι’ αυτό...
[ επιστροφή ]