τρέμε τρόικα - και ολιγαρχία!!!

Θα αρχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε πριν ένα μήνα (“το έξυπνο πουλί απ’ τη μύτη πιάνεται”):

... Όπως είναι γνωστό, η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας βγάζει διαρκώς ομάδες πανέτοιμες να τσακίσουν κάθε αντίπαλο στον κόσμο. Σε όλα τα αθλήματα. Αυτό μέχρι την ώρα που ανεβαίνουν στο αεροπλάνο.

Ο λαός αποφάσισε (με τον γνωστό τρόπο του “πριμ πρώτου”, αλλά μη γινόμαστε μίζεροι...) υπέρ της πιο τσαμπουκαλεμένης κυβέρνησης του ... χμ... του τελευταίου διμήνου. Και δεν είναι μόνο ότι χάρη σ’ αυτήν την απόφαση θα αλλάξει η ευρώπη· αυτό, ας πούμε, είναι περίπου υποχρεωτικό, αφού όταν εμείς είχαμε πολιτισμό αυτοί ήταν στα δέντρα. Το σημαντικότερο είναι ότι η ελληνική ολιγαρχία μετράει μήνες αν όχι βδομάδες. Το έχουν πει διάφοροι της κυβερνοαριστεράς, όμως αυτό που μετράει είναι ότι το διακήρυξε ο νέος υπ.οικ.: θα διαλύσουμε τη βάση που πάνω της στηρίζεται η ολιγαρχία. Συνεπώς, βρισκόμαστε πλέον σε ξεκάθαρα επαναστατική φάση.... σίγουρα σε περιβάλλον “second life”. Ποιός θα το περίμενε ότι πίσω απ’ το φαινομενικά αθώο “η ελπίδα έρχεται” βρισκόταν παρατεταγμένος και ερχόταν ο (αόρατος) κόκκινος στρατός!
Αυτά είναι τα πρωτεύοντα: μόλις ανοίξει η νέα ερτ θα κλείσουν τα κανάλια των μηντιαρχών (καθαρά λόγω ανταγωνισμού) αλλά και κάμποσες διαφημιστικές (δεν θα χωράνε όλες)· αμέσως μετά θα αρχίσουν να κλείνουν τα ολιγαρχικά site και παραsite, οι εφημερίδες και τα περιοδικά τους, κι όλοι οι δημοσιογράφοι, είτε πληρώνονται είτε όχι, θα ανοίξουν μαγαζιά με σουβενίρ σημαιάκια του συ.ριζ.α., των αν.ελλ. (και επειδή δεν χωράει αχαριστία και του πα.σο.κ.) στα στίφη των εντυπωσιασμένων τουριστών. Εννοείται ότι αντίστοιχη ανατροπή θα γίνει και στο ποδόσφαιρο αλλά και στην τέχνη (το μέγαρο Μουσικής θα κλείσει, αν όχι για άλλο λόγο, για να σβήσουν ακόμα και οι αναμνήσεις των ολιγαρχών)· οι εταιρείες που φέρονται να είναι του κυρ Σωκράτη θα κρατικοποιηθούν, όπως και οι ναυτιλιακές, τα διυλιστήρια, οι χαλυβουργικές, τα ορυχεία - για τις τράπεζες δεν το κουβεντιάζουμε καν. Μετά απ’ όλα αυτά τι θα κάνει η ντόπια ολιγαρχία; Θα πάρει των ομματιών της και θα χαθεί από προσώπου γης.
Είναι κάτι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν εκτός συνόρων, αλλά συνιστά το αυθεντικό ελληνικό μεγαλείο: ο Θανάσης με τα λόγια κτίζει ανώγεια και κατώγεια!

Θα προσπεράσουμε το (ελπίζουμε προσωρινό) γεγονός ότι η καινούργια κυβέρνηση εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν αντιπολίτευση - σα να μην το έχουν πιστέψει τα στελέχη της, ή να μην ξέρουν από καλούς διπλωματικούς τρόπους. Υποθέτουμε ότι όπως έγινε η περιβόητη “βίαιη πολιτική ωρίμανση” απ’ το 2012 ως τώρα, θα γίνει άλλη μια “βίαη πολιτική ωρίμανση” απ’ τις κυβερνητικές καρέκλες πια. (Βίαιη ωρίμανση χτες, βίαιη ωρίμανση σήμερα, σαν μπανάνες chikita πάει το πράγμα).
Εκείνο που θεωρούμε άξια λόγου γεγονότα είναι τα εξής. Κατ’ αρχήν τα περί “διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους” έχουν ... διαγραφεί απ’ το λεξιλόγιο. Προσαρμογή. Αντίθετα ο θόρυβος γίνεται γι’ αυτό που στο προηγούμενο τεύχος περιγράφαμε σαν την παγίδα όπου έπεσε η Κουμουνδούρου. Παραφράζοντας τον Γκράμσι σε βαθμό κακουργήματος, θα λέγαμε: το παλιό (πρόγραμμα /μνημόνιο) δεν έχει τελειώσει, το καινούργιο (πρόγραμμα / μνημόνιο) δεν έχει αρχίσει, ενδιάμεσα παρατηρούνται μελοδραματισμοί...  Κάτι η απειρία, κάτι ο νεανικός ενθουσιασμός, κάτι ο επαναστατικός οίστρος, κάτι ο greek way, το - λύσιμο - αυτού - του - κόμπου εμφανίζεται σαν επιθωρησιακό νούμερο. Δεν πάει να γαμηθεί κι η τρόικα; Εμείς δεν μιλάμε σε μεσαίους υπαλλήλους λέει ο βασιλιάς / στρατηγός της παγκόσμιας οικονομίας, εννοώντας ότι “σιγά μην συνεχίσουμε τη δουλειά από εκεί που την άφησαν οι προηγούμενοι· εμείς - Εγώ - είμαστε για μεγάλα πράγματα!”. Κι αμέσως μετά αρχίζει η κλάψα: όχι ρε παιδιά, παρεξήγηση έγινε, το είπαμε για να μην τους κουράζουμε τους ανθρώπους... και πνιγόμαστε βρε αδελφέ... λίγο αέρα θέλουμε... να πάρουμε καμιά ανάσα μη σκάσουμε... και ρε, δεν θέλετε να φτιάξουμε καμιά γέφυρα για τέσσερεις πέντε μήνες;
Φαίνεται πως η περίφημη “πολυγλωσσία”, που ήταν το χαριτωμένο τικ ενός φιλελεύθερου κόμματος όταν ήταν αντιπολίτευση, κινδυνεύει (τώρα που έγινε κυβέρνηση) να οδηγήσει στο εξής: αντί για τον Τόμσεν και τους υπόλοιπους μεσαίους τεχνοκράτες της διαχείρισης της κρίσης, να αρχίσουν να έρχονται στην Αθήνα, τρεις τρεις, τίποτα ψυχίατροι. Για να αποφευχθεί αυτό ίσως χρειαστεί να κάνει η επαναστατική κυβέρνηση την καρδιά της πέτρα. Να ρίξει τα μούτρα της και να μιλήσει με την τρόικα για μια έσχατη φορά, ένα ύστατο χαίρε, (ας είναι και μέσω skype), να γίνει αυτή η ρημάδα η τελευταία αξιολόγηση, σαν απολογισμός ας πούμε ή σαν bachelor, “ί-πι ί-πι-ούμε - σας ευχαριστούμε ί-πι ί-πι-άσατε μας ξεποδαριάσατε”, να μην πάρει τα 7,5 δισ. της δόσης (για να δείξει ανωτερότητα), και να τα μεταφέρει σαν μπάνκα στο “καινούργιο μεσοπρόθεσμο”. Θα χρειαστούν. Περιμένει κόσμος....

Από σκόρπια μισόλογα προκύπτει πως οι βασικές ιδέες που έχει να εκθέσει το επιτελείο της Κουμουνδούρου, άπαξ και βγει απ’ την παγίδα, είναι συμβατές (συμβατότατες) με την γενική ιδέα διαχείρισης της κρίσης, επί το ανθρωπιστικότερο. [1Σαν αυτόνομοι εργάτες, εδώ στο Sarajevo, δεν θυμώνουμε που αυτή η περιβόητη “αύξηση του βασικού μισθού” θα γίνει, όσο γίνει, κάπως ανεπαίσθητα, σιγά σιγά, γλυκά, με το μαλακό, και πάντα με πολλαπλάσια αντίδωρα προς τα μικρά και μεσαία αφεντικά. Δεν έχουμε αυταπάτες, και ξέρουμε πως τίποτα δεν (μας) χαρίζεται... Επιπλέον διάγουμε βίο εξαιρετικά λιτό: ψωμί, ελιά, και Γιάνη βασιλιά... Διαολιζόμαστε όμως για την κοροϊδία με τα νούμερα: 751 ευρώ ήταν ο καθαρός βασικός μισθός, και όχι ο “μικτός”, όπως λένε τα διάφορα παπαγαλάκια της νέας πραγματικότητας. Και ήταν (κι αυτά) λίγα...] Αλλά ακόμα κι αν ο στόχος γίνει απλά ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί αντί για πλεονασματικοί, ο βραχνάς των κρατικών εσόδων και των των κρατικών εξόδων θα είναι πανταχού παρών.
Σε γενικές γραμμές έχουμε εμπιστοσύνη στον συ.ριζ.α. (και στους φασίστες συμμάχους του), με την έννοια ότι για την αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου πρόκειται... Υπάρχει μόνο ένα θεματάκι που θέλει πολύ μεγάλη προσοχή, και το λέμε επειδή συχνά οι νεοφώτιστοι το αγνοούν: δεν έχουν κατατροπώσει τους αντιπάλους τους (το 60% των ψηφοφόρων ψήφισαν αλλιώς) και δεν έχουν κατατροπώσει ούτε τους δικούς τους οπαδούς και ψηφοφόρους. Η επαναστατική κυβέρνηση κάθεται πάνω σε μια μάζα πολιτικοποιημένης συγκινησιακής πανούκλας, που νοιώθει (με τους βαρουφάκιους λεκτικούς τσαμπουκάδες...) “εθνικά υπερήφανη”, αλλά έχει το ένα της μάτι στα ατμ: δεν θέλει και πολλά για να πανικοβληθεί (αυτή η μάζα), αφού μικροαστική ήταν στις 24 και στις 25 Γενάρη, μικροαστική είναι κι απ’ τις 26 και μετά. Η μάζα σερφάρει επίσης και στο internet, όπου οι φήμες δεν προέρχονται υποχρεωτικά απ’ την ολιγαρχία. 
Αυτό σημαίνει, για να γυρίσουμε στην αρχή (και να τελειώνουμε) ότι άμα η συγκεκριμένη υπερομάδα με τις φαιορόζ φανέλες κάνει γκέλες και προκαλεί εκνευρισμό, δεν θα την περιμένουν είτε οι οπαδοί είτε οι αντίπαλοι της στο αεροδρόμιο, όπως στο φεύγα· θα την περιμένουν στις τράπεζες. Κι αυτό δεν είναι καλό, ε;

Υ.Γ. Αυτό με τον “αφοπλισμό” της αστυνομίας (στις διαδηλώσεις, κλπ) δεν μας συγκινεί. Έτσι κι αλλιώς το να κατεβαίνουν στο κέντρο της πόλης 5, 6 ή 10 χιλιάδες πιστόλια του αγίου Πολυτεχνείου ανήμερα (για παράδειγμα) είχε έναν παραλογισμό που απλά τον είχαν συνηθίσει όλοι. Διωκόμενοι και διώκτες. Θα χρησιμοποιούνταν; Όχι. Τα δακρυγόνα και οι κρότου - λάμψης είναι αρκετά για τη δουλειά. Επιπλέον υπάρχουν και τα taser, σα να λέμε ο “εκσυγχρονισμός”...
Αν έχουν όρεξη οι κυβερνητικοί της “αντι - καταστολής” ας επαναφέρουν το ατομικό νούμερο κάθε μπάτσου, στις στολές, κι όχι βέβαια στις επωμίδες (όπου τα έκρυβαν) αλλά με μεγάλα νούμερα σε φανερό σημείο. Στο στήθος, στην πλάτη, κ.ο.κ. Έτσι, για να ξαναμπεί στην ημερήσια διάταξη η ατομική ευθύνη κάθε οργάνου χωριστά. Φυσικά θα φάει (η φαιορόζ κυβέρνηση) μια “λευκή απεργία” σαν απάντηση, και θα αναγκαστεί να κάνει αλλού συμβιβασμούς...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Σαν αυτόνομοι εργάτες, εδώ στο Sarajevo, δεν θυμώνουμε που αυτή η περιβόητη “αύξηση του βασικού μισθού” θα γίνει, όσο γίνει, κάπως ανεπαίσθητα, σιγά σιγά, γλυκά, με το μαλακό, και πάντα με πολλαπλάσια αντίδωρα προς τα μικρά και μεσαία αφεντικά. Δεν έχουμε αυταπάτες, και ξέρουμε πως τίποτα δεν (μας) χαρίζεται... Επιπλέον διάγουμε βίο εξαιρετικά λιτό: ψωμί, ελιά, και Γιάνη βασιλιά... Διαολιζόμαστε όμως για την κοροϊδία με τα νούμερα: 751 ευρώ ήταν ο καθαρός βασικός μισθός, και όχι ο “μικτός”, όπως λένε τα διάφορα παπαγαλάκια της νέας πραγματικότητας. Και ήταν (κι αυτά) λίγα...
[ επιστροφή ]