Είναι εύκολο και αναμενόμενο, υπό τις σημερινές συνθήκες, να κουνήσει κανείς το κεφάλι του για όλα αυτά. Και ύστερα να τα απωθήσει ενθυμούμενος τα δικά του καθημερινά προβλήματα. Όμως όσα εξιστόρησαν ο Στέλιος και η Ειρήνη φορτώνουν αυτό ακριβώς το μικρό καθημερινό παρόν του καθενός μας με ένα βάρος που δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Τα “ψυχικά προβλήματα”, μέσα ή έξω από εισαγωγικά, είναι η μεγάλη εκτόνωση της τρέχουσας διαχείρισης της κρίσης, εκτόνωση ιδιωτική, βουβή, “αόρατη”. Και κανείς δεν είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένος πως δεν θα “τρελλαθεί” στον ένα ή τον άλλο βαθμό, ακόμα κι από αύριο.
Η ελληνική εξέλιξη της, ουσιαστικά, μη-ασυλοποίησης, έχει τόσους και τέτοιους πρωταγωνιστές, τόσα και τέτοια υλικά συμφέροντα, ώστε μια γενική καταγγελία του πράγματος είναι, σχεδόν, γελοία. Και γίνεται ακόμα πιο γελοία όταν υποδεικνύονται σαν μοναδικοί υπεύθυνοι οι κατά καιρούς κυβερνήσεις· ή και η ευρωπαϊκή ένωση (για άγνωστους λόγους...) όπως λένε οι εργαζόμενοι και οι αριστεροί υποστηρικτές τους. Γελοία και δολοφονική εφόσον, στο “δια ταύτα”, η συνηγορία στα άσυλα, στον εγκλεισμό και στον ιδρυματισμό, εμφανίζεται σαν ρεαλιστικός ανθρωπισμός...
Πρέπει να επιμείνουμε. Η ευρωπαϊκή ένωση χρηματοδότησε για πολλά χρόνια την δημιουργία δομών, υποδομών και διαδικασιών για την ανθρώπινη μεταχείριση των ψυχικά πασχόντων στην ελλάδα. Και αντί να γίνει αυτό, διάφοροι έβγαλαν λεφτά. Προφανώς οι κατά καιρούς υπουργοί υγείας έβαλαν το χέρι τους ή, έστω, ήξεραν. Αλλά κάτω απ’ την πολιτική / κρατική ομπρέλλα αναπτύχθηκε μια ουσιαστικά ανθρωποφάγα πυραμίδα, που είχε στην κορυφή της γιατρούς και προφεσόρους, και στη βάση της πολλούς μισθωτούς των υπηρεσιών υγείας και άφθονη ελληνική οικογένεια. Και τώρα, τώρα πια, θεωρείται ηθικά και πολιτικά σωστό να δείχνονται όχι ένας προς έναν οι κύριοι κερδισμένοι απ’ το ψυχοφαγοπότι, αλλά τα ερείπια μιας μεταρρύθμισης που υπονομεύτηκε απ’ έξω κι από μέσα.
Θα πρέπει να είναι ελάχιστα τα μέρη του κόσμου όπου η συνηγορία στον εγκλεισμό και στην καταστροφή των ψυχικά πασχόντων συσκευάζεται σε “προοδευτική” συσκευασία.
Δεν βρίσκουμε λόγια να χαρακτηρίσουμε αυτήν την πονηρή ανανέωση της δήθεν αναγκαιότητας του εγκλεισμού, που γίνεται και θα γίνεται σε ιδιωτικά κάτεργα... Δεν βρίσκουμε λόγια να χαρακτηρίσουμε αυτήν την απλόχερη και δήθεν αθώα υποστήριξη στα “δικαιώματα” ανθρωποφυλάκων που ζητούν, χωρίς να ντροπή ή αμφιβολία, να συνεχίσουν να δουλεύουν (σ)τα ψυχιατρεία / κάτεργα... Δεν βρίσκουμε λόγια να χαρακτηρίσουμε την επί δεκαετίες γενική σιωπή για το τι γινόταν (και κυρίως τι δεν γινόταν) κάτω απ’ τον μανδύα της αποασυλοποίησης...
Όμως αυτά, για τα οποία δεν βρίσκουμε λέξεις χαρακτηρισμού, θεωρούνται, γενικά μιλώντας, ο.κ. Όσοι και όσες, εκεί στα μυθικά ‘ 70s και ‘80s, τόλμησαν να πολεμήσουν τις καθιερωμένες (τόσο απ’ τους ψυχογιατρούς όσο και από την κοινωνία) “αλήθειες για την τρέλα”, δεν δίστασαν να στραφούν ενάντια, όσο και όπως μπορούσαν, στην κοινωνική μιζέρια, στον κοινωνικό κομφορμισμό και συντηρητισμό, στα ιδιωτικά (ιατρικά, φαρμακευτικά) συμφέροντα, που εξόντωναν τους ψυχικά πάσχοντες που οι ίδιες οι κοινωνικές σχέσεις παρήγαγαν (κανένας δεν γεννιέται με ψυχικά προβλήματα!). Σήμερα, αντίθετα, “ο λαός είναι ο.κ.”! Σήμερα ο κοινωνικός κομφορμισμός είναι εντάξει. Σήμερα η διευρυμένη κοινωνική παραγωγή “ψυχικών παθήσεων” είναι ο.κ.! Ακόμα και οι αποθήκες ανθρώπων είναι ο.κ.! Δεν επιτρέπεται αυτά να είναι εχθροί μας. Δεν επιτρέπεται να δειχθεί, στην πραγματικότητά της, η κοινωνική παραγωγή και οικονομική / επιχειρηματική εκμετάλλευση των ψυχικά πασχόντων. Δεν επιτρέπεται να δειχθεί, με “ονόματα και διευθύνσεις”, η ιστορία του βουλιάγματος της αποασυλοποίησης. Το μόνο που επιτρέπεται είναι “μπινελίκια” στην κυβέρνηση, στην ε.ε. (γιατί παλιοε.ε. έδωσες τόσα λεφτά για αυτόν τον σκοπό; ε;). Και - why not? - στην πάντα κακούργα Μέρκελ...
Γιατί; Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός, στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του, άρχοντες και αρχόμενοι μαζί, έχει κάνει εδώ και πολύ καιρό την αποφασιστική στροφή τους προς τα δεξιά, ακόμα και προς τα “ακροδεξιά”. Δεν είναι το μόνο δείγμα οι επίμονοι οπαδοί των βοθρολυμάτων. Όσο κι αν ενοχλεί, ακόμα σημαντικότερο στοιχείο είναι η μεταχείριση, οι απόψεις, οι στάσεις απέναντι σ’ εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα που θεωρούνται “περιθωριακά” (αν και ποσοτικά αυξάνονται ραγδαία). Οι ψυχικά πάσχοντες, οι “τρελοί” είναι τέτοια περίπτωση.
Δεν είναι, όμως, σωστό και πρέπον, να ουρλιάξει κανείς ότι αυτός ο “ο.κ. λαός”, αυτή η “ο.κ. κοινωνία”, χρησιμοποιεί την κρίση και την διαχείρισή της για να ενισχύσει τις (κοινωνικά) φασιστικές στάσεις και απόψεις της, αδιάφορο το τι ψηφίζει... Δεν είναι σωστό και πρέπον, να ουρλιάξει κανείς ότι μια κοινωνία που γεμίζει φυλακές και ψυχιατρεία είναι μια κοινωνία μικροαστική, μια κοινωνία οππορτουνιστική, μια κοινωνία εξαιρετικά επικίνδυνη. Δεν είναι σωστό και πρέπον να τα βάζει κανείς με τους “πολλούς”.
Το επιτρεπτό είναι να σπρώχνονται οι “λίγοι” στην άκρη... Για χάρη σήμερα της ησυχίας μας και των ψήφων, αύριο των κυβερνητικών συσχετισμών και μεθαύριο ποιός ξέρει τι.
Βρισκόμαστε ξανά στην αρχή της λόγω και έργω αποφασιστικής και στοχευμένης κριτικής στην κοινωνική, μικροαστική αθλιότητα. Μόνο που αυτή η αρχή είναι διαφορετικά δύσκολη σε σχέση με πριν 4 δεκετίες. Τότε η κριτική τρόχιζε για πρώτη φορά την κόψη της. Τώρα έχει μεσολαβήσει το στόμωμά της. Και η πανηγυρική αποκατάσταση μιας ορισμένης (κερδοφόρας υλικά ή συμβολικά) αποκτήνωσης.
Η “αυτοοργάνωση - αντίσταση - ελευθερία” πάει μαζί με τα κάτεργα ψυχιατρεία... Ε; Πως; Τί είπατε; “Ελευθερία” και εγκλεισμός μαζί;
Όποιος δεν είναι απόλυτα εχθρικός με κάθε ψυχιατρική αστυνομία μπορεί να αναρωτηθεί εάν εδώ υπάρχει ολοφάνερη εκδήλωση μιας επικίνδυνης πολιτικοϊδεολογικής παράνοιας... (Εντάξει, θα μας βρίσει τώρα η α.λ.σ. περιστερίου και οι σύμμαχοί της - ο.κ.! Ας μας δικάσει η αρπαχτή και σε κάθε τι της πλάκας σ’ αυτόν τον κόσμο...)
