οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η απάτη μένει

Δεν πάει και πολύ καιρός που θεωρήσουμε προλεταριακό καθήκον μας να κάνουμε έναν απολογισμό της τελευταίες τετραετίας· αφού (εκτιμάμε) ότι το ελλαδιστάν (και όχι μόνο) μπαίνει σε μια καινούργια φάση. Πριν δύο μήνες λοιπόν (Sarajevo 83, 2010 - 2014: four years after) γράφαμε ανάμεσα στα άλλα:

Το γεγονός είναι ... ότι σε μια σπάνια και μοναδική σύμπτωση, ευρωπαϊκά πολιτικά αφεντικά (με πρώτον και καλύτερο τον σύζυγο της κυρίας Μπρούνι), έλληνες και διεθνείς τραπεζίτες, χρηματιστές, ντόπιοι κομπιναδόροι μεγάλου βεληνεκούς, επαγγελματίες δημαγωγοί διεθνείς αλλά και ντόπιοι, μαζί με τους σταυροφόρους του “αντιμνημονιακού” και “αντιε.ε.” αγώνα έβρισαν με κάθε καταληπτό και ακατάληπτο τροπο τον τρισκατάρατο και την πρόταση του δημοψηφίσματος, από τις 31 Οκτώβρη μέχρι την απόσυρσή της 5 ημέρες μετά.
Μοιάζει να είναι ένα μυστηριώδες κεφάλαιο της πολύ πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Εκτός εάν το κοιτάξει κανείς κατάφατσα. Όλοι οι αντιρρησίες και “εντός” της προβληματικής περί “δημόσιου χρέους”, και όλοι οι πύρκαυλοι δήθεν εχθροί των μνημονίων, των πρώην και των επόμενων, συμπεριλαμβανόμενων των εντελώς αυθόρμητων και εντελώς άδολων “αγανακτισμένων” δεν ήθελαν καμμία “λήξη της κατοχής”· δεν ήθελαν καμία “λήξη των βασάνων του λαού”... Ένα μόνο ήθελαν: να ξεφορτωθούν τον τρισκατάρατο Παπανδρέου τον Γ.

Δεν είμασταν εμείς που εμπνεύσαμε διάφορους καθεστωτικούς υπαλλήλους να βουτήξουν στο βάλτο της πρόσφατης ιστορίας της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, για να βγάλουν στην επιφάνεια, υποτίθεται, τον “χρυσό σταυρό της αλήθειας”. Θα το παραδεχτούμε: με ειρωνική διάθεση παρακολουθήσαμε διάφορους, ντόπιους αλλά και της “αγγλόσφαιρας”, να εκδηλώνουν σε μια σπάνια εκδήλωση ειλικρίνειας (;;;;) κάτι σαν “εξομολόγησεις” σε σχέση με το τι έχει συμβεί (και) στα μέρη μας. Η καθεστωτική “καθημερινή” είχε ήδη ξεκινήσει εβδομαδιαία δισέλιδα αφιερώματα για το “πως μπήκαμε στο μνημόνιο” το 2010· επική και καλειδοσκοπική εξιστόρηση. Όμως εάν λέγεσαι “financial times” έχεις άλλη χάρη. Και κοντά στα μέσα του Μάη (κάτι η άνοιξη, κάτι οι επικείμενες ευρωεκλογές) οι financial times και το (σε δόσεις...) διακριτικά αντιγερμανικό τους αφιέρωμα για την διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης, γνώρισε και στα μέρη μας την “μια βδομάδα δημοσιότητας”. Όχι όλο: επιλεγμένες περικοπές απ’ όσα έγραψε η καθεστωτική αμερικανική εφημερίδα για την ελληνική περίπτωση.
Από όχι σατανική σύμπτωση το team των f.t. έπρεπε να περάσει πάνω απ’ αυτό που είχαμε ήδη χαρακτηρίσει “μυστηριώδες κεφάλαιο της πολύ πρόσφατης ελληνικής ιστορίας”. Να μερικά δείγματα αυτής της γλαφυρής υπερπτήσης:

Όπως σχεδόν τα πάντα σε αυτήν την κρίση της ευρωζώνης, έτσι και αυτή η ιστορία ξεκίνησε στην Ελλάδα. Ο ψηλόλιγνος απόγονος της πιο διάσημης πολιτικής δυναστείας στην Ελλάδα επέστρεψε στην Αθήνα αφού είχε ολοκληρωθεί μία από τις πιο κρίσιμες ευρωπαϊκές συνόδους για να διαπιστώσει ότι η χώρα του βρισκόταν σε αναταραχή. Στις 27 Οκτωβρίου στις Βρυξέλλες, είχε συμφωνήσει στη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους στην Ιστορία. Στο εσωτερικό της χώρας του, όμως, τον κατηγορούσαν.
Για τον γυιό και τον εγγονό ελλήνων πρωθυπουργών που συνελήφθησαν την ίδια νύχτα από μια στρατιωτική χούντα το 1967 (ο κ. Παπανδρέου θυμάται ακόμα τον εαυτό του, στα 14 του, να οπλίζει το χέρι του με ένα περίστροφο την ώρα που οι αρχές έμπαιναν στο σπίτι των γονιών του) αυτά που έγιναν την ημέρα μετά την επιστροφή του απ’ τις Βρυξέλες ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικά.
Στη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, για την επέτειο της εισόδου της Ελλάδας στον Β παγκόσμιο πόλεμο, χιλιάδες διαδηλωτές κατά της λιτότητας, συμπεριλαμβανομένων ακροδεξιών και αναρχικών, μπήκαν στη διαδρομή της παρέλασης, αναγκάζοντας τον Κάρολο Παπούλια, πρόεδρο της Ελλάδας, να φύγει. Ο κ. Παπανδρέου θα έλεγε αργότερα σε άλλους πρωθυπουργούς ότι θέωρησε ότι αυτό το γεγονός ήταν ένα σημάδι ότι η χώρα του βρισκόταν στα πρόθυρα ενός ακόμα πραξικοπήματος.
“Όλοι έλεγαν ότι η κυβέρνηση είναι προδοτική” θυμάται ο κ. Παπανδρέου. “Κατάλαβα ότι η κατάσταση έβγαινε εκτός ελέγχου”. [1Τα αποσπάσματα με αραιωμένα γράμματα έχουν μιαν αξία. Μεταξύ άλλων την εξής: η εφημερίδα “αυγή”, στις 6 Μάη (2014), προτίμησε να τα παραλείψει στην μεταφορά / μετάφραση / αναδημοσίευση του πρώτου μέρους του ρεπορτάζ των f.t. Προφανώς “λόγω χώρου”. Ή, μήπως, όχι μόνο γι’ αυτό;Ο f.t. ρεπόρτερ αναφέρεται σε “ακροδεξιούς και αναρχικούς” στο ντου στην παρέλαση της 28ης Οκτώβρη του 2011, στη Σαλονίκη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχαν εκεί αναρχικοί. Αντίθετα υπήρχαν “full αγανακτισμένοι”. Δηλαδή: φασίστες, συριζαίοι, ανταρσυα και κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι “αντιεξουσιαστές”. Ας πούμε ότι φάνηκε σαν μια “δυναμική εκδήλωση του πεζοδρομίου”, κατά του τρισκατάρατου Παπαντρέου του Γ και της κυβέρνησής του. Μια υπερπαραγωγή όπου τα διάφορα συστατικά της κρατούσαν την μύτη τους για την μεταξύ τους συνεργασία, την οποία όμως έκριναν απαραίτητη. Αφού έπρεπε να γίνει η δουλειά... Αλλά ποιά ήταν η δουλειά, για να έχουμε καλό ρώτημα· ε; Και ο τρισκατάρατος έβλεπε φαντάσματα όταν θεώρησε ότι υπάρχει κάποιου είδους “κοινή γραμμή” μεταξύ των “αγανακτισμένων” events (με την δια-ιδεολογική τους σύνθεση...) και κινήσεων των ντόπιων αφεντικών; Ε; Εάν περιμένουμε να μας πουν την αλήθεια οι “αγανακτισμένοι”, ψωνίσαμε από σβέρκο...]
Εκείνο το Σαββατοκύριακο, μάζεψε μια μικρή ομάδα συμβούλων και τους παρουσίασε το σχέδιό του: θα ζητούσε ένα πανεθνικό δημοψήφισμα για το νέο πρόγραμμα στήριξης των 172 δισ. ευρώ.
...

Και λίγο πιο κάτω:

...
Ο Ν. Σαρκοζί κάλεσε τους ομότιμους ηγέτες στο Παλάτι στις 5.30 μ.μ. την Τετάρτη [Την Τετάρτη 2 Νοέμβρη 2011, τις παράνομες της επίσημης συνόδου των g20 στις Κάννες.], μια ώρα πριν συναντηθούν με τον Παπανδρέου, για να συμφωνήσουν στον τρόπο με τον οποίο θα τον αντιμετωπίσουν.
Στη συνάντηση συμμετείχαν η Αν. Μέρκελ, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και πρόεδρος του Eurogroup, η Κριστίν Λαγκάρτ, γενική διευθύντρια του διεθνούς νομισματικού ταμείου, και οι δύο πρόεδροι της ε.ε., Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και Χέρμαν βαν Ρομπάι.
Ο Ν. Σαρκοζί έδωσε σε όλους ένα λευκό χαρτί με τίτλο Position commune sur la Grece - Κοινή θέση για την Ελλάδα. “Η ιδέα ήταν να μπει ο Παπαντρέου στη γωνία” δήλωσε ένας απ’ τους παρευρισκόμενους.
Το σχέδιο έξι σημείων του Σαρκοζί ... ήταν σαφές και σκληρό: ο κ. Παπαντρέου όφειλε να δεχτεί το σχέδιο βοήθειας που είχε συμφωνηθεί μια βδομάδα πριν, και καμία βοήθεια δεν θα εκταμιευόταν πριν το κοινοβούλιό του εγκρίνει την συμφωνία.
“Είμαστε πάντα έτοιμοι να βοηθήσουμε την Ελλάδα, παρά την μονομερή απόφαση να ανακοινώσει [το δημοψήφισμα] χωρίς προηγούμενη ενημέρωση” έγραφε το σημείο δύο, μια ξεκάθαρη αντανάκλαση του θυμού του κ. Σαρκοζί. Το σημείο έξι ήταν το πιο σαφές απ’ όλα: το δημοψήφισμα θα αφορά μόνο την συμμετοχή της Ελλάδα στην ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. [3]
...
Από τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου με τον Ευ. Βενιζέλο έφτασαν στην αίθουσα, ο Ν. Σαρκοζί ξεκίνησε αυτό που ένας αξιωματούχος χαρακτήρισε “the full Sarkozy”: μια στοχευμένη, οργισμένη αποκήρυξη της απόφασης του Παπανδρέου για δημοψήφισμα.
...
[Ο Μανουέλ Μπαρόζο] εν αγνοία του Ν. Σακοζί και της Αν. Μέρκελ, τηλεφώνησε στον Αντ. Σαμαρά, τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από το ξενοδοχείο του, πριν ξεκινήσει η συνάντηση. Γνώριζε ότι εκείνος ήθελε απεγνωσμένα να αποφύγει το δημοψήφισμα.
Ο Αντ. Σαμαράς του είπε ότι τώρα ήταν πρόθυμος να συνυπογράψει σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του Πασοκ, κάτι που επιμελώς απέφευγε επί μήνες, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει την πρωθυπουργία.
Ο Μπαρόζο κάλεσε το συμβούλιό του και στελέχη της Κομισιόν στη σουϊτα του στο Hotel Majestic Barriere για να χαράξει στρατηγική... Σύμφωνα με άτομα που βρέθηκαν σε εκείνη τη σουίτα, ξεκίνησε τη συζήτηση για πιθανά ονόματα τεχνοκρατών που θα μπορούσαν να πάρουν τα ηνία από τον Παπαντρέου σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το πρώτο πρόσωπο που είπε ο Μπαρόζο ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος. Σε μία βδομάδα ο Λ. Παπαδήμος ανέλαβε καθήκοντα.
Παρακολουθώντας τον Ευ. Βενιζέλο να υπερασπίζεται τις απόψεις του μερικές ώρες αργότερα [σ.σ.: την ίδια ημέρα, Τετάρτη 2/11, το βράδυ] ο Μπαρόζο είδε την ευκαιρία. Ο Ν. Σαρκοζί έκλεισε τη συνάντηση διαβάζοντας ξανά το σχέδιο των έξι σημείων, είπε στον Παπανδρέου να επιστρέψει στην ΑΘήνα και να “πάρει μια απόφαση” και ο Μπαρόζο πήρε τον Βενιζέλο στην άκρη.
“Πρέπει να σκοτώσουμε αυτό το σημοψήφισμα”, του είπε. Ο υπουργός Οικονομικών συμφώνησε σχεδόν αμέσως. Το τέλος του δημοψηφίσματος θα ήταν επίσης το τέλος του Παπαντρέου.
...

Αυτά έγιναν στις 2 Νοέμβρη, ενώ ο Παπαντρέου ο Γ είχε ανακοινώσει στις 30 Οκτώβρη (αφού είχε πάρει την έγκριση του κόμματός του) την πρόθεσή του για δημοψήφισμα όχι για την παραμονή (ή όχι) στο ευρώ αλλά για την έγκριση (ή μη) των καινούργιων “μέτρων”... Και ήδη, σ’ εκείνες τις τρεις ημέρες, το προτεινόμενο δημοψήφισμα είχε συγκεντρώσει το ανάθεμα των πάντων. Κυρίως (προς έκπληξη του φιλοθεάμονος κοινού όπως εμείς) της συντριπτικής πλειοψηφίας των “αντιμνημονιακών”, “αντιε.ε.”, “αντικαπιταλιστών”, και λοιπών “πατριωτικών” δυνάμεων (πλην Αλαβανιστών και Καζακιστών).
Φυσικά, επειδή οι μ[π]αγιάτικες αναμνήσεις των f.t. ασχολήθηκαν με το “ελληνικό πρόβλημα” παρεπιπτόντως, το ρεπορτάζ δεν είχε αναφορά στο τι είχε μεσολαβήσει μεταξύ 30 Οκτώβρη και 2 Νοέμβρη στην ελλάδα, σχετικά με εκείνο το ρημαδο-δημοψήφισμα. Βολική η παράλειψη, για πολλούς· όχι, όμως, για εμάς.
Επειδή, λοιπόν, τα χρυσόψαρα και η μνήμη τους βρωμάνε γυάλα και ιδεολογικό junk food (και επειδή διάφοροι βολεύονται με τη λήθη) αναδημοσιεύουμε τμήματα από ρεπορτάζ του καθεστωτικού “ποντικιού” που, στο site του, έχει ημερομηνία 2 Νοέμβρη 2011. Σα να λέμε: ΠΡΙΝ ο τρισακατάρατος τότε πρωθυπουργός υποπέσει, εκείνη την ίδια ημέρα, στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι του Σαρκοζί και στην δημοσιογραφική ύλη των διεθνών media:

τίτλος: "Εκβιασμός" αλλά και "ευκαιρία" το δημοψήφισμα για την αριστερά

ρεπορτάζ:
...
Ουσιαστικά το δημοψήφισμα ερμηνεύεται από τις αριστερές δυνάμεις ως άλλος ένας εκβιασμός Παπανδρέου με απώτερο στόχο να ανακόψει την κυβερνητική και κυρίως προσωπική του πολιτική κατάρρευση και να παραμείνει στην εξουσία για όσο ακόμα χρειαστεί ή να διασφαλίσει ότι δεν θα πέσει με τους χειρότερους δυνατούς όρους για τον ίδιο, δηλαδή μία πρωτοφανή εκλογική ήττα ή την ενδεχόμενη ανατροπή του από το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.
...
Από εκεί και πέρα διαμορφώνονται δύο περίπου κυρίαρχες θέσεις μέσα στην Αριστερά. Η μία απορρίπτει το δημοψήφισμα περισσότερο ή λιγότερο απόλυτα, και ζητά εκλογές, η άλλη το απορρίπτει μεν αλλά είναι της άποψης ότι αν και εφόσον φτάσουμε εκεί δίνεται μια ευκαιρία να εκφραστεί ο λαός επί του πραγματικού διλήμματος που θα υπονοείται πίσω από το οποίο ερώτημα διατυπωθεί επισήμως, δηλαδή τον αν η χώρα θα παραμείνει στην ευρωζώνη υπό τους όρους εξαθλίωσης και αιώνιας λιτότητας της αποικιοκρατικής νέας δανειακής σύμβασης ή αν θα αποχωρήσει.
...
Ξεκάθαρα αρνητικό απέναντι στο δημοψήφισμα είναι το ΚΚΕ, ενώ με δήλωσή του το απέρριψε και ο Μίκης Θεοδωράκης. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι “στήνεται ένας πελώριος μηχανισμός καταναγκασμού του λαού, όπου η κυβέρνηση και η ΕΕ θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα, τις απειλές, την προβοκάτσια για να γονατίσουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, για να υφαρπάξουν το ναι στη νέα σύμβαση”. Επίσης το ΚΚΕ θεωρεί ότι ο διλημματικός χαρακτήρας του δημοψηφίσματος αλλοιώνει τη θέση του: “Το δημοψήφισμα πρόκειται να διεξαχθεί με έναν αντιδραστικό νόμο και βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τη θέση του ΚΚΕ με εκείνη της ΝΔ και των άλλων κομμάτων, παρότι αυτή είναι διαμετρικά αντίθετη, ενώ η στρατηγική της κυβέρνησης ταυτίζεται με της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και των παρατρεχάμενών τους” σημειώνει και ζητάει “εκλογές τώρα”.

“Το Δημοψήφισμα είναι τρόπος δημοκρατικής έκφρασης της θέλησης του Λαού, όταν αυτός είναι ελεύθερος να αποφασίσει και όχι όταν τον έχουν φέρει προ τετελεσμένων γεγονότων και κάτω από συνθήκες εκβιασμού” σημειώνει ο Μίκης Θεοδωράκης συμπληρώνοντας ότι επιχειρούν “πονηρά να νομιμοποιήσουν αναδρομικά ό,τι αντισυνταγματικό έχουν κάνει ως τώρα και εκβιάζοντάς μας ότι αν δεν συναινέσουμε, θα χάσουμε ό,τι έχουμε, ακόμα και μισθούς και συντάξεις”. Και καταλήγει “όχι” στο δημοψήφισμα – απάτη.

Αναφανδόν υπέρ των εκλογών έχει τοποθετηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και μήνες και σε αυτό επιμένει και τώρα, ώστε η χώρα, η οποία αυτή τη στιγμή τελεί υπό την απειλή του χάους, να οδηγηθεί σε ομαλή πολιτική διέξοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται κατά του δημοψηφίσματος υπό τις δεδομένες συνθήκες και προθέσεις, δηλώνει όμως ότι αφενός αυτό οδηγεί αργά ή γρήγορα σε εκλογές, αφετέρου αν τελικά προηγηθεί των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ θα “σηκώσει το γάντι” και θα καλέσει το λαό να τοποθετηθεί “κατά της πολιτικής της λιτότητας και της κοινωνικής χρεοκοπίας” όπως δήλωσε χθες ο Τσίπρας. Τώρα, αν το δίλημμα αναγκάζει σε τοποθέτηση που παρασύρει άμεσα ή έμμεσα και τη θέση απέναντι στο ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναγκαστεί - αν ερμηνεύουμε σωστά τα δεδομένα - σε μια θέση που θα έρχεται σε σύγκρουση με την επίσημη θέση του υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη. Όπως το έθεσε ο βουλευτής του σχήματος Δημήτρης Παπαδημούλης: “Εμείς θα σηκώσουμε το γάντι της δημοκρατικής πρόκλησης και θα πούμε στον κόσμο να πάει και να ψηφίσει και να εκφραστεί. Παρ’ ότι επιθυμούμε την Ελλάδα μέσα στο ευρώ, με τα στοιχεία που ξέρουμε σήμερα για τη συμφωνία, η θέση μας θα είναι ‘ΟΧΙ’”.

Τι θυμίζουν αυτά; Θυμίζουν πως όταν ο Παπαντρέου ο Γ πήγαινε στις Κάννες για να τον περιλάβει ο σύζυγος της κυρίας Μπρούνι και το υπόλοιπο “ευρωπαϊκό διευθυντήριο” ήδη η ελληνική αριστερά (για τη ν.δ. και τους λοιπούς φασίστες ούτε λόγος) είχε εκδηλώσει καθαρά την στάση της: όχι μόνο δεν στήριζε το δημοψήφισμα αλλά, επίσης, ευχαρίστως θα έριχνε μερικές κλωτσιές στον πεσμένο πρωθυπουργό που είχε τέτοια ιδέα. Για να το πούμε αλλιώς: το μεσημέρι της 2ας Νοέμβρη του 2011 ήταν γνωστό (σε όποιον ενδιαφερόταν...) ότι η ελληνική αριστερά δεν θα το έκανε καθόλου θέμα (το αντίθετο...) εάν το “ευρωπαϊκό διευθυντήριο” πλάκωνε τον τρισκατάρατο στο ξύλο. Αυτό λέγεται “αντικειμενική συμμαχία”.
Να το ήξεραν αυτό στις Κάννες; Σιγά και μην το αγνοούσαν.

Το f.t. ρεπορτάζ υποστηρίζει πως όχι μόνο ο Παπαντρέου ο Γ “απολύθηκε” στις Κάννες, με την συνεργασία των κυρίων τρωωλιστεςφοροφυγαδωνΒενιζέλου και ειμαιτοβαθιααντιμνημονιακοδικτυο21Σαμαρά, αλλά ότι επιπλέον ο διάδοχος “μεταβατικός” πρωθυπουργός (σύμβουλος του απολυμένου και μεγαστέλεχος ντόπιων και διεθνών τραπεζών Λ. Παπαδήμος) επιλέχτηκε απ’ τον καντεσκονητοιρακΜπαρόζο. 
Αλλά το καθεστωτικό “βήμα”, που βρήκε την ευκαιρία να κάνει την δική του εξιστόρηση στις 17 του φετεινού Μάη (εξιστόρηση που εν πολλοίς συμπληρώνει εκείνη των f.t.), έχει διαφορετική άποψη για την πρωθυπουργοποίηση του τραπεζίτη:

...
Την επόμενη ημέρα [σ.σ.: Κυριακή 6 Νοέμβρη] ενώ ακόμη δεν έχει επιλεγεί πρωθυπουργός, ο κ. Βενιζέλος μεταβαίνει σε προγραμματισμένη συνεδρίαση του Eurogroup. Στο περιθώριο της συνεδρίασης τον πλησιάζουν χωριστά ο κ. Γιούνκερ και ο κ. Ρεν και του λένε το ίδιο πράγμα: "Μην επιλέξετε Παπαδήμο”. Οι επιφυλάξεις τους αφορούν αφενός το γεγονός ότι κάποιοι τον συνέδεαν - αδίκως - με τον “εξωραϊσμό” των δημοσιονομικών στοιχείων της Ελλάδας εν όψει της ένταξης στην ΟΝΕ, όταν ήταν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, αφετέρου επειδή είχε ταχθεί με άρθρο του κατά του κουρέματος του χρέους με την επιχειρηματολογία της ΕΚΤ, προτού αυτή αλλάξει τελικά θέση.
Ο κ. Βενιζέλος επιστρέφει στην Αθήνα και ενημερώνει τον πρωθυπουργό ο οποίος του λέει ότι ούτε εκείνος θέλει Παπαδήμο επειδή είναι τραπεζίτης. Ο κ. Παπανδρέου είχε παράλληλα προτείνει για πρωθυπουργοποίηση του κ. Κακλαμάνη.
...

Για να έχει σασπένς το πράγμα, θα παρελάσουν για λίγο εκείνον το Νοέμβρη διάφορα ονόματα υποψήφιων πρωθυπουργών έκτακτης ανάγκης: Κακλαμάνης, Κουκιάδης. Πετσάλνικος... Τελικά:

...
Τελικά ο κ. Παπαντρέου - μετά και την παρέμβαση του κ. Καρατζαφέρη - επιλέγει τον Λ. Παπαδήμο, όχι γιατί του τον πρότεινε ο κ. Μπαρόζο, όπως γράφτηκε, αλλά επειδή συμφώνησε με πολύ κοντινούς του ανθρώπους, όπως ο Μ. Παπαϊωάννου, που πίστευαν στη λύση Παπαδήμου. Υψηλά ιστάμενοι παράγοντες των Βρυξελλών σχολιάζουν ότι ο Κ. Παπαδήμος δεν ήταν επιθυμία των Βρυξελλών και θεωρούν αστείο το σενάριο ότι ο κ. Μπαρόζο επέβαλε τον κ. Παπαδήμο στον κ. Παπαντρέου.

Ήταν, άραγε, ο Παπαδήμος μια “πράξη αντίστασης” στην παλιοευρώπη και την παλιοΜέρκελ; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, και άλλωστε τώρα πια είναι αργά. Ωστόσο, για τις διάφορες μικρές και μεγάλες φράξιες της ελληνικής κυβερνοαριστεράς, η “πτώση Παπαντρέου” ήταν μια μεγάλη, περήφανη, νίκη του λαού! Οι αγώνες (οι “πλατείες”, οι “παρελάσεις”...) είχαν πιάσει τόπο...

Σ’ αυτό το σημείο, και ακούγοντας σαν back vocals τις υποτιθέμενες αποκαλύψεις του f.t. (είχε προηγηθεί ο Θαπατέρο!), θα υποστήριζε κάποιος ότι η καϋμένη η ελληνική αριστερά δεν ήξερε ότι εκτός απ’ αυτήν και άλλοι πριόνιζαν την καρέκλα του τρισκατάρατου· και πως ήταν μια ατυχής σύμπτωση το ότι “εμείς από το Σύνταγμα και σεις από τις Κάννες θα ρίξουμε τον ΓΑΠ στο βάθος της λεκάνης”. Θα έλεγε αυτός ο κάποιος ότι το ανακτορικό πραξικοπηματάκι που έγινε το Νοέμβρη του 2011 (και, μετά τα όσα σκόπιμα παραπλανητικά έχουν γραφτεί, είναι ακόμα πιο σκοτεινό σαν κεφάλαιο της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας) έγινε με πλήρη άγνοια της κυβερνοαριστεράς... Η οποία, στην υπόθεση της “βελούδινης ανατροπής”  του Παπαντρέου του Γ, μπορεί να κριθεί αθώα - λόγω βλακείας.
Αμ δε! Ας αναδημοσιεύσουμε την σημείωση νο 7 απ’ το 2010 - 2014: four years after. Ο τονισμός είναι τωρινός:

... “Το σχέδιο αυτό [σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας χωρίς επικεφαλής τον Παπανδρέου τον Γ] ορισμένων οικονομικών και πολιτικών κύκλων ήταν τόσο γνωστό, που το επισήμανε ακόμη και ο Α. Τσίπρας κατά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο της δημοκρατίας, το επόμενο πρωϊνό της 31ης Οκτωβρίου [την επομένη της αναγγελίας του δημοψηφίσματος]. Ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του συ.ριζ.α. είπε στον Κ. Παπούλια ότι ήταν επιβεβλημένη η προκήρυξη εκλογών και του παρέδωσε ένα υπόμνημα σκέψεων. Στο υπόμνημα 44 του Α. Τσίπρα αναφερόταν χαρακτηριστικά: “Γνωρίζω τις προτροπές που διατυπώνονται είτε από εκδότες είτε από πολιτικές δυνάμεις, που σας ζητούν να πάρετε πρωτοβουλίες για συγκρότηση άλλης κυβέρνησης από την παρούσα βουλή. Η άποψή μου είναι οτι οποιαδήποτε κυβερνητική αλλαγή ερήμην της λαϊκής ετυμηγορίας θα συνιστά εκτροπή και απαράδεκτη παράκαμψη της λαϊκής βούλησης”...
“εφ. συν.” 18 Μάρτη 2014, προδημοσίευση απ’ το “η εποχή της δοκιμασίας” του Χ. Καστανίδη.

Εδώ έχουμε μια αναδρομική (και κρίσιμη) “σταγόνα αλήθειας” - μέσα σ’ έναν ωκεανό ψεμμάτων. Το πρωϊνό της 31ης Οκτώβρη του 2011, ο κύριος Τσίπρας, πρόεδρος ενός μικρού κοινοβουλευτικού κόμματος (ακόμα τότε) της αριστεράς και της προόδου, ΗΞΕΡΕ ότι “εκδότες και πολιτικές δυνάμεις” (εντοπιότατες βέβαια!) μεθόδευαν την εκπαραθύρωση του (ό,τισκατακαιναταναιεκλεγμένουπαντως) πρωθυπουργού, και την “συγκρότηση άλλης κυβέρνησης από την παρούσα βουλή”. Μάλιστα ο κύριος Τσίπρας θεωρούσε ένα τέτοιο ενδεχόμενο όχι “νίκη του λαού” αλλά εκτροπή.
Εκείνο το γραπτό υπόμνημα του επικεφαλής του μικρότατου ακόμα συ.ριζ.α., στις 31 Οκτώβρη 2011, την ύπαρξη του οποίου φυσικά δεν έχει διαψεύσει κανείς, είναι ένα σκελετός μαμούθ στη ντουλάπα της ντόπιας καθεστωτικής ιστορίας. Ένας σκελετός με πολλά κόκκαλα:
α) Την εκπαραθύρωση του Παπαντρέου (και την αντικατάστασή του από μια διακομματική συνεργασία πασοκ - νδ - καιοτιαλλοκάτσει) ΔΕΝ την αποφάσισαν ο σύζυγος της κυρίας Μπρούνι και οι λοιποί ανθέλληνες στις Κάννες στις 2 Νοέμβρη του 2014, αλλά την μεθόδευαν συστηματικά (αρκετά πριν την αναγγελία του δημοψηφίσματος) ντόπια αφεντικά. Αυτό το είχε σίγουρο ο κυρ Αλέξης στις 31 Οκτώβρη· και, προφανώς, οι πάντες μέσα στο παλάτι.
β) Αυτήν την μεθόδευση ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΞΕΡΑΝ και οι παλιοευρωπαίοι, ήδη, πριν την 2α Νοέμβρη, ακόμα και πριν την 30η Οκτώβρη. Γιατί την ήξεραν; Μα επειδή τα ντόπια αφεντικά (ή κάποιες φράξιές τους) είχαν τακτική επικοινωνία με “αξιωματούχους της τρόικας”, ήδη απ’ το 2010. [4Οι αποδείξεις, και όχι απλά ενδείξεις, για το γεγονός ότι οι υπάλληλοι της περιβόητης “τρόικας” έκαναν τις διάφορες απαιτήσεις ντόπιων αφεντικών “διεθνείς όρους” είναι πολλές. Όπως αντίστοιχα πολλές είναι οι αποδείξεις του πόσο εθνικά (δηλαδή: καπιταλιστικά) σωστός ήταν ο στραβισμός (για να το πούμε κομψά) όλων των “αντιμνημονιακών δυνάμεων”, που ουδέποτε κατάφεραν να εντοπίσουν συγκεκριμένα τον βίαιο ταξικό πόλεμο των ντόπιων αφεντικών, ρίχνοντας πάντα τα αναθέματα στην παλιοΜέρκελ. Για χάρη της ιστορίας και μόνο, ας σημειώσουμε μια απ’ τις πιο πρόσφατες τέτοιου είδους αποδείξεις. Συνεντευξιαζόμενος στην “εφ. συν” στις 21 Μάη ο πρώην ευρωβουλευτής του πασοκ Κρίτωνας Αρσένης, ρωτιέται και απαντάει τα εξής: "ερώτηση: Στις προηγούμενες εκλογές είχατε εκλεγεί με το πασοκ, και μάλιστα ήσασταν επιλογή του Γιώργου Παπαντρέου. Γιατί τώρα με τον συριζα; απάντηση: Από τους πρώτους μήνες της χώρας στο Μνημόνιο, έθεσα με κατεπείγουσα ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέμα για την αδιαφανή λειτουργία της τρόικας στην Ελλάδα και τις παράνομες συνομιλίες των υπαλλήλων της τρόικας με τους, κατά δήλωση του τότε εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ντερούζ, “πιο σημαντικούς ανθρώπους της Ελλάδας εκτός πολιτικής”."Έχει τη σημασία του το ποιοί ακριβώς ήταν οι συνομιλητές των υπαλλήλων της τριμερούς. Έχει μια κάποια σημασία επίσης ότι ένας ευρωβουλευτής εκλεκτός του τρισκατάρατου διαμαρτυρήθηκε. Άραγε στ’ αλήθεια δεν γούσταρε ο τότε πρωθυπουργός εκείνες τις “εξωθεσμικές” σχέσεις;] Κι ας προσθέσουμε την δουλειά που κάνουν παντού στον κόσμο οι πρεσβείες: κατασκοπεία, αναφορές, εκθέσεις, ενημερωτικά υπομνήματα, με την “καλή” (διπλωματική) ή την “κακή” (στρατιωτική) έννοια.
γ) Η αναγγελία του δημοψηφίσματος θεωρήθηκε η “σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι” ή/και ευκαιρία για το ανακτορικό πραξικοπηματάκι. Πρώτα απ’ τα ντόπια αφεντικά και τους λακέδες τους (συμπεριλαμβανόμενης της ντόπιας αριστεράς, σε όλες τις “ανατρεπτικές” και “αντι-όλα” εκδοχές της) και μετά απ’ τους διεθνείς (έστω και ευκαιριακούς) συμμάχους τους. Αυτό (θεωρούμε ότι) τεκμηριώνεται λογικά: ο γνωστός σύζυγος της κυρίας Μπρούνι ΔΕΝ θα αποκαλούσε έναν εκλεγμένο και εν ενεργεία πρωθυπουργό, ακόμα και της μάλτας, “γαμημένο σχιζοφρενή” εάν δεν ήταν απ’ τα πριν σίγουρος Α) ότι τα μπινελίκια δεν θα μαθευτούν στο πόπολο του θιγόμενου ώστε να εκραγεί το εθνικό του φιλότιμο, και Β) ακόμα κι αν μαθευτεί οτιδήποτε off the record, οι “υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις” του τόπου θα το κάνουν γαργάρα. Ο κυρ Σαρκοζί ΔΕΝ είναι τόσο “μάγκας” ώστε να διακινδυνέψει τα γαλλικά συμφέροντα στο ελλαδιστάν! Πράγμα που σημαίνει ότι “βγήκε απ’ τα ρούχα του” για το δημοψήφισμα σε μια στημένη παράσταση, εφόσον ήταν απ’ τα πριν βέβαιος ότι το δημοψήφισμα και εκείνος που είχε την ιδέα ήταν ήδη “νεκροί” - πυροβολημένοι εκ των έσω και από πίσω.
δ) Η μεγάλη συνεισφορά της “φιλολαϊκής” ελληνικής αριστεράς στο ανακτορικό πραξικοπηματάκι του Νέμβρη του 2011, στο σύνολό της, η συμμετοχή των αριστερών πολιτικών γραφείων που ήξεραν έγκαιρα (και πάντως πολύ πριν την 2η Νοέμβρη) τι μεθοδεύεται, ήταν διπλή. Αφενός “έβαλαν πλάτη” στην “απόλυση Παπαντρέου” απορρίπτοντας είτε ωμά είτε πονηρά αλλά πάντως ακαριαία το δημοψήφισμα, δίνοντας έτσι την καλύτερη διαβεβαίωση (προς κάθε ενδιαφερόμενο εντός και εκτός συνόρων) ότι ΔΕΝ πρόκειται “να βγάλουν τον κόσμο στο δρόμο” (υπέρ της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος) ώστε να βραχυκυκλώσουν έτσι τους σχεδιασμούς των αφεντικών, ντόπιων και μη. Και, αφετέρου, επιδεικνύοντας περισσευάμενο θράσος (αυτό αφορά τον συ.ριζ.α. αλλά όχι μόνο..) στη διάδοση ότι “ο λαός έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου” (!!...), κουκουλώνοντας έτσι την πραγματικότητα, νομιμοποιώντας τους παλατιανούς πραξικοπηματίες, και δίνοντάς τους χρόνο.
δ2) Δεν είδε καμία “ιταμή παρέμβαση των ξένων στην πολιτική ζωή της χώρας” η ελληνική “πατριωτική αριστέρα” σε όλες της τις αποχρώσεις, φράξιες και κομματικές εκφράσεις, το Νοέμβρη του 2010· επειδή έτσι την βόλευε. Δεν είδε ούτε την “αποστασία” υποκινούμενη απ’ τα ντόπια αφεντικά· και πάλι επειδή την συνέφερε. Μόνο που και στην προκειμένη περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες, δεν πρόκειται για “αβλεψία”. Πρόκειται για συναλλαγή. Αυτά που βόλευαν και συνέφεραν την ντόπια αριστερά δόθηκαν (όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις) τοις μετρητοίς· μόνο που δεν ξέρουμε τι και πως. Όμως ας μην έχει κανένας αμφιβολία για το νταραβέρι.

Φυσικά, η αμνησία και η ακρισία είναι τόσο κοινότυπα προσόντα στο ελλαδιστάν, ώστε η “αυγή”, εκ μέρους του συ.ριζ.α., μπορεί να παριστάνει άνετα το κουνέλι. Το ρεπορτάζ της (για το πρώτο μέρος των αναμνήσεων των f.t.) στις 13 Μάη ξεκινούσε έτσι:

Πολλαπλά εκτεθειμένοι βρίσκονται οι Αντ. Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος από τις αποκαλύψεις του δημοσιεύματος των Finacial Times, ότι κατ’ απαίτηση του Μ. Μπαρόζο συμφώνησαν να “σκοτώσουν” το δημοψήφισμα Παπανδρέου, να βγάλουν από τη μέση τον τότε πρωθυπουργό, αλλά και να συγκροτήσουν κυβέρνηση των δύο τότε μεγάλων κομμάτων με άλλο πρόσωπο...

Και τι να πούμε, άραγε, για τον ίδιο τον κύριο Τσίπρα, που συνεντευξιαζόμενος μια βδομάδα μετά, στις 20 Μάη 2014, στην “εφ.συν”, κάνει τη λέξη θράσος να χάνει το νόημά της; Ο τονισμός δικός μας:

...
Σας λέω ότι στις Κάνες “σκοτώσαν” τη δημοκρατία και όχι το δημοψήφισμα. Τεχνοκράτες, γραφειοκράτες, και εξωθεσμικά κέντρα, σε πλήρη συνεννόηση με το δικό μας πολιτικό προσωπικό - εφεδρεία που είχαν από καιρό ανασύρει από τη ναφθαλίνη, ερήμην του λαού, έσωσαν τους τραπεζίτες και τις αγορές. Καταδίκασαν έναν ολόκληρο λαό. Τα ασφαλιστικά ταμεία, τους μικροομολογιούχους, τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία. Σαμαράς και Βενιζέλος δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό  - για προσωπικό τους όφελος - να συμμετάσχουν στην εκτροπή. Και έκτοτε μονιμοποίησαν την εκτροπή.
...

Αυτά τα είπε ο κυρ Τσίπρας στις 20 Μάη. Φτηνά ψέμματα καθεστωτικών βιτρινών. Γιατί ένα μήνα νωρίτερα επαναλάμβανε αυτά που έλεγε σύσσωμο το κόμμα του και το Νοέμβρη του 2011, όπως και έκτοτε συνέχεια· επί 2,5 χρόνια ως σήμερα. Το εξαιρετικά φιλικό προς την Κουμουνδούρου tvxs.gr αναμετέδιδε στις 14 Απρίλη (2014), κάτω απ’ τον τίτλο: Τσίπρας: ο λαός θα ρίξει και την τρίτη μνημονιακή κυβέρνηση (ο τονισμός δικός μας):

“Σε όσους λοιδόρησαν και λοιδορούν τους αγώνες αυτού του λαού, σε όσους ακόμα και σήμερα δίνουν τα ρέστα τους ώστε η διαπλοκή και το σύστημα εξουσίας να επιβιώσουν, να υπενθυμίσουμε ότι αυτός ο λαός έριξε ήδη δυο μνημονιακές κυβερνήσεις, με τις κινητοποιήσεις και τους αγώνες του. Έρχεται η ώρα να ρίξει και τη τρίτη, τη κυβέρνηση Σαμαρά, με τη ψήφο του στις 25 του Μάη”, ανέφερε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, σε ομιλία του στην πλατεία Δημοκρατίας του Αγρινίου.

Ποιές είναι οι “δυο μνημονιακές κυβερνήσεις που έριξε ο λαός με τους αγώνες του”; Του Παπανδρέου του Γ... και του Παπαδήμου... Η καθαίρεση της κυβέρνησης Παπαντρέου του Γ ήταν, επί 2,5 χρόνια, αποτέλεσμα της αγωνιστικότητας του λαού· και δημοκρατικό κατόρθωμα πρώτης γραμμής, άξιο να τραγουδιέται στις ρούγες και στις γειτονιές, κατά την Κουμουνδούρου, που δεν ήξερε τίποτα - για - το - φόνο. Και ύστερα, τον Μάη του 2014, η ίδια καθαίρεση έγινε “σκότωμα της δημοκρατίας”... Ο λαός δεν ήταν πρωταγωνιστής (τελικά)· ήταν θύμα... Τον μαλάκα!!
“Ποιό ελάφι”; [5Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι είναι μάταιο να δείχνουμε (και να ξαναδείχνουμε) τον απύθμενο καιροσκοπισμό της κυβερνοαριστεράς. Στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος κάθε στιγμή εξαφανίζει την προηγούμενη, ακόμα και την ανάμνησή της. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι όχι μόνο ο κωλοπετσομένος και πονηρός “λαός” δεν θυμάται οτιδήποτε δεν τον συμφέρει, αλλά ούτε καν οι “απελευθερωτές” του, δεν θυμούνται τι έλεγαν χτες και προχτές.]
Και με ποιά ανταλλάγματα; [6Ένα απ’ τα ανταλλάγματα που θεωρούμε σχεδόν βέβαιο ότι δόθηκε, σαν εγγύηση, τόσο στην Κουμουνδούρου όσο και στον Περισσό και στα υπόλοιπα μικρότερα πολιτικά γραφεία της “ανατροπής” και της “απελευθέρωσης”, για να βάλουν πλάτη στο παλατιανό πραξικόπημα του Νοέμβρη του 2011, ήταν το ότι “θα γίνουν εκλογές σε ένα εξάμηνο - έχετε χρόνο να ετοιμαστείτε”. Ήταν τότε ακριβώς που η Κουμουνδούρου απ’ το πάμε πλατεία (σπονδή στους “αγανακτισμένους”) προχώρησε στο πάμε εξουσία, προσφέροντας το power powder που φούσκωσε το κέικ της ως τον Μάη, και ύστερα τον Ιούνη του 2012. Μ’ άλλα λόγια τα ιερατεία της “απελευθέρωσης” κατέβασαν (πρώτη φορά;) όλο χάρη τα βρακιά τους στο ελληνικό βαθύ (και παρά) κράτος, για να μαζέψουν κουκιά... Γιατί, βέβαια, δεν ετοιμάστηκαν μόνο αυτά τα επιτελεία. Ετοιμάστηκαν και τα βοθρολύματα με τα αφεντικά τους. Ενώ, για παράδειγμα, έγινε γρήγορα σαφές ότι η υπουργοποίηση του φασίστα βορΒορίδη είχε στόχο το deal με τους ομοϊδεάτες του του συνδικάτου των ιδιοκτητών ταξί (για την fake “απελευθέρωση του κλάδου”...) κανείς δεν αναρωτήθηκε τότε (κι ούτε έχει αναρωτηθεί ως τώρα) από που ως που ένας φασίστας πλασιέ / καραγκιόζης έγινε υπουργός ναυτιλίας. Τι ακριβώς είχε να προσφέρει ο φασιστοεκδότης, με τις πολλαπλές σχέσεις σ’ όλο τον φασιστικό / ακροδεξιό “χώρο” (άρα και με τα βοθρολύματα) σαν “σύνδεσμος” με τους εφοπλιστές; Γρήγορα καταλάβαμε (σαν Sarajevo).... Και δεν καταλάβαμε μόνο αυτό. Καταλάβαμε πόσο πολύ βαθυκρατικό και παρακρατικό ήταν το deal που υπογράφτηκε εκείνον το Νοέμβρη του 2011.]

Όμως δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Καθόλου! Ξέρουμε πλέον ότι μια εξαιρετικά πλατιά διακομματική συνεργασία, απ’ τους φασίστες μέχρι την άκρα αριστερά, δούλεψε (ο καθένας στο ρόλο του!) για να ξεφορτωθεί τον Παπαντρέου τον Γ και την κυβέρνησή του και να την αντικαταστήσει με μια “τρικομματική” με φασίστες υπουργούς, προετοιμάζοντας (ή διευκολύνοντας τα μέγιστα) αφενός την μαζική και γενική υποτίμηση της εργασίας (12 Φλεβάρη 2012) μαζί (και σε αντιστάθμισμα;) του PSI, και αφετέρου τα αποτελέσματα των εκλογών του Μάη και του Ιούνη του 2012· όμως αυτά αφορούν εν πολλοίς τις πολιτικές βιτρίνες. Ποιά, όμως, ήταν (και παραμένουν) τα ντόπια αφεντικά στο σκοτεινό βάθος της σκηνής; Ποιά αφεντικά (και γιατί) ήθελαν να ξεφορτωθούν τον τρισκατάρατο ήδη απ’ την άνοιξη του 2010; Ποιά αφεντικά μεθόδευσαν το παλατιανό πραξικοπηματάκι του Νοέμβρη του 2011; Ποιά αφεντικά (και γιατί) ήθελαν επειγόντως τους φασίστες εντός κοινοβουλίου και, επιπλέον, σε υπουργικές καρέκλες; Ποιά αφεντικά σαν “βαθύ κράτος / κεφάλαιο” κυβέρνησαν πραγματικά την τετραετία 2010 - 2014, και συνεχίζουν; Ποιά είναι τα πραγματικά χαρακτηριστικά του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου;
Γι’ αυτά δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή νύξη σε οποιαδήποτε καθεστωτική εξιστόρηση, είτε εντόπια είτε διεθνή. Δεν υπάρχουν εκεί τράπεζες και τραπεζίτες, έμποροι χρήματος γενικά, βιομήχανοι και βιομηχανίες, έμποροι και ιδιοκτήτες ακινήτων, παπάδες και εφοπλιστές, λαθρέμποροι κάθε είδους, συμφέροντα που συγκρούονται και συμφέροντα που συγκλίνουν· τίποτα, τίποτα, τίποτα. Στις καθεστωτικές εξιστορήσεις για την κρίση και την διαχείρισή της είτε στο ελλαδιστάν είτε στην ευρώπη πρωταγωνιστούν μία ή δυο ντουζίνες πολιτικές βιτρίνες και τεχνοκράτες σύμβουλοι, κι αυτό είναι όλο.
Θα μπορούσε λοιπόν να γυριστεί ταινία ή, ακόμα, και θεατρική παράσταση: ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός (και γιατί όχι ο παγκόσμιος;) κινδυνεύει και σώζεται, ξανακινδυνεύει και ξανασώζεται, απ’ τους τρόφιμους κάποιου ψυχιατρείου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Τα αποσπάσματα με αραιωμένα γράμματα έχουν μιαν αξία. Μεταξύ άλλων την εξής: η εφημερίδα “αυγή”, στις 6 Μάη (2014), προτίμησε να τα παραλείψει στην μεταφορά / μετάφραση / αναδημοσίευση του πρώτου μέρους του ρεπορτάζ των f.t. Προφανώς “λόγω χώρου”. Ή, μήπως, όχι μόνο γι’ αυτό;
Ο f.t. ρεπόρτερ αναφέρεται σε “ακροδεξιούς και αναρχικούς” στο ντου στην παρέλαση της 28ης Οκτώβρη του 2011, στη Σαλονίκη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχαν εκεί αναρχικοί. Αντίθετα υπήρχαν “full αγανακτισμένοι”. Δηλαδή: φασίστες, συριζαίοι, ανταρσυα και κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι “αντιεξουσιαστές”. Ας πούμε ότι φάνηκε σαν μια “δυναμική εκδήλωση του πεζοδρομίου”, κατά του τρισκατάρατου Παπαντρέου του Γ και της κυβέρνησής του. Μια υπερπαραγωγή όπου τα διάφορα συστατικά της κρατούσαν την μύτη τους για την μεταξύ τους συνεργασία, την οποία όμως έκριναν απαραίτητη. Αφού έπρεπε να γίνει η δουλειά...
Αλλά ποιά ήταν η δουλειά, για να έχουμε καλό ρώτημα· ε; Και ο τρισκατάρατος έβλεπε φαντάσματα όταν θεώρησε ότι υπάρχει κάποιου είδους “κοινή γραμμή” μεταξύ των “αγανακτισμένων” events (με την δια-ιδεολογική τους σύνθεση...) και κινήσεων των ντόπιων αφεντικών; Ε;
Εάν περιμένουμε να μας πουν την αλήθεια οι “αγανακτισμένοι”, ψωνίσαμε από σβέρκο...
[ επιστροφή ]

2 - Την Τετάρτη 2 Νοέμβρη 2011, τις παράνομες της επίσημης συνόδου των g20 στις Κάννες.
[ επιστροφή ]

3 - Σύμφωνα με την εξιστόρηση τόσο των f.t. όσο και άλλων, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και ποιός ξέρει που αλλού, υπήρχε η εκτίμηση ότι εάν το ελλαδιστάν έκανε δημοψήφισμα για μια συμφωνία που είχε ήδη επιτευχθεί (βασικά το PSI) θα προκαλούνταν γενική αβεβαιότητα στις “αγορές”, που είχαν βάλει ήδη στο μάτι τα κρατικά ομόλογα και της ιταλίας. Όμως αυτός ο ισχυρισμός είναι στα όρια της ψύχωσης, και θα δείξουμε στη συνέχεια γιατί.
Εν τω μεταξύ το πιο επείγον πρόβλημα του συζύγου της κυρίας Μπρούνι δεν ήταν το μέλλον της ευρωζώνης, αλλά το δικό του: όλα αυτά γίνονταν παραμονές προεδρικών εκλογών στη γαλλία, και το να “επιτραπεί” δημοψήφισμα οπουδήποτε στην ευρωζώνη για συμφωνία την οποία είχε αποδεχθεί ο Σαρκοζί (και όχι μόνον αυτός άλλωστε) θα σήμανει ότι δεν έχει και σπουδαίο κύρος. Αυτά σε ένα καπιταλιστικό κράτος που έκανε δημοψήφισμα για να απορρίψει το “ευρωσύνταγμα” σταματώντας την πολιτική ομοσπονδοποίηση της ευρώπης...
Αρχικά, λοιπόν, ο μαινόμενος Σαρκοζί είχε την άποψη ότι θα πρέπει να απαγορευτεί στον Παπανδρέου τον Γ οποιοδήποτε δημοψήφισμα σχετικά με την διαχείριση της κρίσης. Τότε μερικοί σύμβουλοί του του θύμισαν ότι αυτό είναι αντίθετο με την γκωλική παράδοση (που είναι υπέρ των προσεκτικά επιλεγμένων δημοψηφισμάτων) και πως (άρα) θα χαλάσει το image του ενόψει των γαλλικών εκλογών. Οπότε, στην εξέλιξη, ο Σαρκοζί και το επιτελείο του κατέληξαν στο να υποδείξουν στον έλληνα πρωθ. τι δημοψήφισμα επιτρέπεται να κάνει: “μέσα ή έξω” απ’ το ευρώ...
Το γελοίο του πράγματος, εάν πάρει κανείς τοις μετρητοίς αυτήν την καθεστωτική εξιστόρηση, είναι ότι εάν ο Παπανδρέου ο Γ δεχόταν αυτό το τελεσίγραφο, η αναταραχή και η ζημιά στην ευρωζώνη θα ήταν η ίδια ή και ακόμα μεγαλύτερη απ’ την ιδέα του δημοψηφίσματος περί αποδοχής ή όχι του “μνημονίου Β”. Το πιθανότερο έως σίγουρο (για εμάς) είναι λοιπόν ότι τόσο ο Σαρκοζί όσο και οι υπόλοιποι του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου ήξεραν ότι ο έλληνας πρωθυπουργός ήταν dead man walking για εσωτερικούς λόγους· και ήθελαν να επωφεληθούν απ’ το πτώμα.
Ωστόσο υπήρξε μια περίεργη σύμπτωση που δεν πρέπει να αφήσουμε ασχολίαστη. Ενώ η πρόταση περί δημοψηφίσματος ήταν σαφής στο περιεχόμενό της (και στις συνέπειές της) οι “αντιμνημονιακές δυνάμεις” (απ’ τη ν.δ. ως την αριστερά) άρχισαν αμέσως να παπαγαλίζουν υπόγεια (και προς πανικό του πόπολου) ότι πρόκειται για δημοψήφισμα υπέρ ή κατά της παραμονής του ελλαδιστάν στην ευρωζώνη. Αυτό που για τον κυρ Ζαρκοζί χρειάστηκε ειδική επιφοίτητη στις 2 Νοέμβρη, για το εντόπιο “αντιμνημονιακό μπλοκ” ήταν απ’ τις 31 Οκτώβρη η “γραμμή άμυνάς” του! Δεν θα πούμε “σύμπτωση”. Θα πούμε κοίτα να δεις κάτι πράγματα!...
Όσο για το αν οι “αγορές θα λεηλατούσαν την ευρωζώνη, το ευρώ, κλπ” ή την ιταλία ειδικά εάν γινόταν το δημοψήφισμα στην Αθήνα; Μα οι “αγορές” είναι φίλοι μας - έτσι δεν είναι; Είναι οι τράπεζές “μας”, οι επενδυτές “μας”, τα ταμεία “μας”, τα funds “μας” - και των αμερικάνων, και των ρώσων, και των κινέζων φυσικά.
[ επιστροφή ]

4 - Οι αποδείξεις, και όχι απλά ενδείξεις, για το γεγονός ότι οι υπάλληλοι της περιβόητης “τρόικας” έκαναν τις διάφορες απαιτήσεις ντόπιων αφεντικών “διεθνείς όρους” είναι πολλές. Όπως αντίστοιχα πολλές είναι οι αποδείξεις του πόσο εθνικά (δηλαδή: καπιταλιστικά) σωστός ήταν ο στραβισμός (για να το πούμε κομψά) όλων των “αντιμνημονιακών δυνάμεων”, που ουδέποτε κατάφεραν να εντοπίσουν συγκεκριμένα τον βίαιο ταξικό πόλεμο των ντόπιων αφεντικών, ρίχνοντας πάντα τα αναθέματα στην παλιοΜέρκελ.
Για χάρη της ιστορίας και μόνο, ας σημειώσουμε μια απ’ τις πιο πρόσφατες τέτοιου είδους αποδείξεις. Συνεντευξιαζόμενος στην “εφ. συν” στις 21 Μάη ο πρώην ευρωβουλευτής του πασοκ Κρίτωνας Αρσένης, ρωτιέται και απαντάει τα εξής:

ερώτηση: Στις προηγούμενες εκλογές είχατε εκλεγεί με το πασοκ, και μάλιστα ήσασταν επιλογή του Γιώργου Παπαντρέου. Γιατί τώρα με τον συριζα;
απάντηση: Από τους πρώτους μήνες της χώρας στο Μνημόνιο, έθεσα με κατεπείγουσα ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέμα για την αδιαφανή λειτουργία της τρόικας στην Ελλάδα και τις παράνομες συνομιλίες των υπαλλήλων της τρόικας με τους, κατά δήλωση του τότε εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ντερούζ, “πιο σημαντικούς ανθρώπους της Ελλάδας εκτός πολιτικής”.

Έχει τη σημασία του το ποιοί ακριβώς ήταν οι συνομιλητές των υπαλλήλων της τριμερούς. Έχει μια κάποια σημασία επίσης ότι ένας ευρωβουλευτής εκλεκτός του τρισκατάρατου διαμαρτυρήθηκε. Άραγε στ’ αλήθεια δεν γούσταρε ο τότε πρωθυπουργός εκείνες τις “εξωθεσμικές” σχέσεις;
[ επιστροφή ]

5 - Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι είναι μάταιο να δείχνουμε (και να ξαναδείχνουμε) τον απύθμενο καιροσκοπισμό της κυβερνοαριστεράς. Στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος κάθε στιγμή εξαφανίζει την προηγούμενη, ακόμα και την ανάμνησή της. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι όχι μόνο ο κωλοπετσομένος και πονηρός “λαός” δεν θυμάται οτιδήποτε δεν τον συμφέρει, αλλά ούτε καν οι “απελευθερωτές” του, δεν θυμούνται τι έλεγαν χτες και προχτές.
[ επιστροφή ]

6 - Ένα απ’ τα ανταλλάγματα που θεωρούμε σχεδόν βέβαιο ότι δόθηκε, σαν εγγύηση, τόσο στην Κουμουνδούρου όσο και στον Περισσό και στα υπόλοιπα μικρότερα πολιτικά γραφεία της “ανατροπής” και της “απελευθέρωσης”, για να βάλουν πλάτη στο παλατιανό πραξικόπημα του Νοέμβρη του 2011, ήταν το ότι “θα γίνουν εκλογές σε ένα εξάμηνο - έχετε χρόνο να ετοιμαστείτε”. Ήταν τότε ακριβώς που η Κουμουνδούρου απ’ το πάμε πλατεία (σπονδή στους “αγανακτισμένους”) προχώρησε στο πάμε εξουσία, προσφέροντας το power powder που φούσκωσε το κέικ της ως τον Μάη, και ύστερα τον Ιούνη του 2012.
Μ’ άλλα λόγια τα ιερατεία της “απελευθέρωσης” κατέβασαν (πρώτη φορά;) όλο χάρη τα βρακιά τους στο ελληνικό βαθύ (και παρά) κράτος, για να μαζέψουν κουκιά... Γιατί, βέβαια, δεν ετοιμάστηκαν μόνο αυτά τα επιτελεία. Ετοιμάστηκαν και τα βοθρολύματα με τα αφεντικά τους. Ενώ, για παράδειγμα, έγινε γρήγορα σαφές ότι η υπουργοποίηση του φασίστα βορΒορίδη είχε στόχο το deal με τους ομοϊδεάτες του του συνδικάτου των ιδιοκτητών ταξί (για την fake “απελευθέρωση του κλάδου”...) κανείς δεν αναρωτήθηκε τότε (κι ούτε έχει αναρωτηθεί ως τώρα) από που ως που ένας φασίστας πλασιέ / καραγκιόζης έγινε υπουργός ναυτιλίας. Τι ακριβώς είχε να προσφέρει ο φασιστοεκδότης, με τις πολλαπλές σχέσεις σ’ όλο τον φασιστικό / ακροδεξιό “χώρο” (άρα και με τα βοθρολύματα) σαν “σύνδεσμος” με τους εφοπλιστές;
Γρήγορα καταλάβαμε (σαν Sarajevo).... Και δεν καταλάβαμε μόνο αυτό. Καταλάβαμε πόσο πολύ βαθυκρατικό και παρακρατικό ήταν το deal που υπογράφτηκε εκείνον το Νοέμβρη του 2011.
[ επιστροφή ]