Πριν κάτι μήνες [1Sarajevo νο 77, Οκτώβρης 2013, έγκλημα και διαθεσιμότητα.], γράφαμε ανάμεσα σε άλλα:
Κατ’ αρχήν δεν πέσαμε απ’ τα σύννεφα απ’ την επιχείρηση καλλωπιστικής κάθαρσης του βόθρου. Μια σειρά αναλύσεων που έχουμε παρουσιάσει από εδώ επέτρεπαν με σοβαρά ερείσματα την πιθανολόγηση του ότι όπως κάποτε το αφεντικό “σχόλασε” το λα.ο.σ. μόνο και μόνο για να ανοίξει χώρος για τα βοθρολύματα (και τις “δουλειές” που ανέλαβαν) έτσι αργά ή γρήγορα το αφεντικό θα τα σπρώξει στην άκρη, ανοίγοντας χώρο για το επόμενο κόλπο του.
...
Υπάρχει (δημιουργήθηκε) ένα κτυπητό πρόβλημα απ’ τις περασμένες εκλογές και μετά: τα βοθρολύματα προωθήθηκαν απ’ το αφεντικό στη θέση “κοινοβουλευτικοποίησης” τμημάτων του οργανωμένου εγκλήματος, για να κάνουν συγκεκριμένες δουλειές· όχι, όμως, για να γίνουν σε 2 ή σε 3 χρόνια αξιωματική αντιπολίτευση! Το κοινωνικό κατακάθι του ελληνικού πληθυσμού, όλοι και όλες με τις ρατσιστικές, μιλιταριστικές, εθνικιστικές, σεξιστικές, μισαλλόδοξες, κομπλεξικές ιδέες και προσωπικότητες, είναι όμως μεγάλο. Και σύμφωνα με τις - συζητησίμες, γράφουμε αλλού - δημοσκοπήσεις αυτό το μεγάλο κατακάθι άρχισε να συγκλίνει όλο και περισσότερο στο βόθρο, σαν αυτοεκλπηρούμενη μαγεία / ψύχωση.
Αυτό είχε παρενέργειες ξένες και ανεπιθύμητες για την εργολαβία. Μερικές απ’ αυτές, καθόλου δευτερεύουσες (και καθόλου μοναδικές) άρχισαν να κάνουν ηχώ εκτός συνόρων. Στα ευρώπας και στας αμερικάς. Μια κοινωνία που εκπροσωπείται σε αυξανόμενα ποσοστά από υποκοσμιακούς “ακροδεξιούς”, από ένα τμήμα του οργανωμένου εγκλήματος, είναι μια χρεωκοπημένη (καπιταλιστικά) κοινωνία, τουλάχιστον με τα επίσημα κριτήρια του (καπιταλιστικού) βορρά. Οι πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου άρχισαν να είναι όλο και πιο εντατικά υπόλογες. Ώσπου ένας αρχισοσιαλδημοκράτης το πέταξε: εάν δεν καθαρίσετε τις κομματικές σας πολυκατοικίες απ’ αυτήν την μπόχα, δεν είστε για ευρωπροεδρία (το πρώτο εξάμηνο του 2014).
Το ζήτημα αυτό είχε ήδη μια πολύ συγκεκριμένη έκφραση. Τον Μάη του 2014 είναι να γίνουν εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο. Δεδομένου του παθολογικού αντιευρωπαϊσμού της πλειοψηφίας των ελλήνων ψηφοφόρων και της “χαλαρότητας” της ευρωψήφου, οι μετρούμενες τάσεις έδειχναν ότι εάν δεν “συμμαζευόταν” έγκαιρα ο βόθρος, τον ερχόμενο Μάη οι πανέλληνες θα έκαναν σημαντική εξαγωγή των περιττωμάτων τους στις Βρυξέλες, με την μορφή “εθνικιστών ευρωβουλευτών”. Τατού με σβάστικες, μαχαιροβγάλτες, νταβατζήδες, λαθρέμποροι και άλλες τέτοιες ομορφιές, θα εμφανίζονταν πανηγυρικά στον κεντρικότερο θεσμό της ευρωπαϊκής αντιπροσώπευσης - μέσω του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος. Δεν είναι παρθεναγωγείο το ευρωκοινοβούλιο· αλλά υπάρχουν και όρια. Υπάρχουν όρια γιατί η χρηματοδότηση για την εθνική βουλευτική συντήρηση (και) των εν λόγω “ελλήνων εθνικιστών” γίνεται ακόμα με δανεικά. Και η χρηματοδότησή τους (και τα υπόλοιπα προνόμια) ως “ευρωβουλευτές”, προέρχονται από τον ευρωκοινοτικό προϋπολογισμό. Ε, δεν έχει κανένας γερμανός, γάλλος, άγγλος, ισπανός, σκανδιναβός, όρεξη να ακουμπάει 12 και 15 και 20 χιλιαρικάκια τον μήνα κατα κεφαλήν σε λούμπεν του ελληνικού υπόκοσμου, απλά και μόνο επειδή το εθνικό ταπεραμέντο των ελλήνων είναι γκαγκστερικό.
Ένα ακόμα “ζητηματάκι” ήταν αυτό των δημοτικών εκλογών, που πρόκειται να γίνουν τον ίδιο Μάη, το 2014 - κι ενώ η Αθήνα θα είναι η εξάμηνη “πρωτεύουσα της ευρώπης”. Με την ισχύουσα νομοθεσία, ο νεοναζί υποψήφιος θα είχε πολλές πιθανότητες να είναι στο δεύτερο γύρο. Και μόνο η ιδέα ενός “πιθανού δημάρχου Αθήνας” του είδους Κασιδιάρης (τον οποίο οι έλληνες θα αγκάλιαζαν, αλλοίμονο!), και ενός δημοτικού συμβουλίου τίγκα στους μπράβους, θα ήταν το καλύτερο διεθνές διαφημιστικό spot υπέρ του ελληνικού τουρισμού· ή όχι;
Συνεπώς, ακόμα κι αν δεν υπήρχε κανένα άλλο (εσωτερικό) πρόβλημα απ’ την ελκυστικότητα του βόθρου, υπήρχε ένα σημαντικό και διεθνές. Κατόπιν αυτού, ανάμεσα σε δύο ενδεχόμενα θα είχε να διαλέξει το αφεντικό (αυτό ήταν η γνώμη που δεν δημοσιεύσαμε πριν το καλοκαίρι): είτε να φροντίσει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, είτε να κάνει το κορόιδο, το ανήμπορο μπροστά στο μεγαλείο της τηλεκατευθυνόμενης δημοκρατίας, να κάνει δηλαδή συνειδητή εξαγωγή του εθνικού τύφου στην ευρώπη· προκειμένου να τα σπάσει με τις Βρυξέλες μ’ ένα ταρατατζούμ.
...
Μιας και ο κρίσιμος (και για το σχέδιο stay in front α λα ελληνικά) Μάης έφτασε και πέρασε, μπορούμε τώρα να κάνουμε έναν πρώτον απολογισμό της επιχείρησης καλλωπισμού των βοθρολυμάτων. Πρώτα μια εξήγηση: πολλοί σοκάρονται απ’ τους αριθμούς· τα κουκιά που μάζεψαν τα βοθρολύματα αφενός στο δήμο Αθηναίων και στην περιφέρεια Αττικής και αφετέρου στις ευρωεκλογές. Τα νούμερα δείχνουν ορισμένα πράγματα, αλλά είναι και παραπλανητικά. Για παράδειγμα οι φασίστες στην ελλάδα είναι πολύ πολύ περισσότεροι απ’ αυτούς που ψηφίζουν τα 2 τελευταία χρόνια τον συγκεκριμένο βόθρο. Κι όταν λέμε φασίστες εννοούμε φασίστες: οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί φασισμός στις αρχές του 21ου αιώνα: ρατσιστές, σεξιστές, εθνικιστές, στρατόκαβλοι, πολεμοκάπηλοι, φανατικοί εχθροί της πολυεθνικής κοινωνίας, τσατσορούφιανοι, συντηρητικοί και καθυστερημένοι από όλες σχεδόν τις απόψεις της κοινωνικής ζωής. Απ’ την άλλη μεριά τα εκλογικά νούμερα είναι χειραγωγίσιμα, με διάφορους τρόπους. Κατ’ εμάς σημασία έχουν (και σ’ αυτό το θέμα, όπως και σε πολλά άλλα) και, συχνά κυρίως, τα ποιοτικά δεδομένα.
επιχείρηση “καλλωπισμός”
Αμέσως μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα ορισμένες πολιτικές βιτρίνες του καθεστώτος (συμπεριλαμβανόμενου στην πρώτη γραμμή του ακροδεξιού γιάπη Δένδια) έδειξαν πως ήταν έτοιμες ήδη για μια επιχείρηση συμμαζέματος της αυξανόμενης “αίγλης” που είχε αρχίσει να αποκτάει η ανοικτή υποκοσμιακή / παρακρατική δράση των βοθρολυμάτων.
Το ερώτημα ήταν “μέχρι που” θα έφτανε ο “κρατικός αντιναζισμός”. Έχοντας μια πολύ σαφή εκτίμηση τόσο για το ελληνικό κράτος (και το βαθύ κράτος) όσο και για τους λόγους που αυτό το κράτος (με πολλές θεσμικές μορφές: απ’ τα μήντια ως τους παπάδες...) προώθησε τα βοθρολύματα στο κοινοβούλιο, ποτέ δεν πιστέψαμε ότι θα μπορούσε να είναι στόχος του “κρατικού αντιναζισμού” η επιστροφή στην κατάσταση πριν απ’ το 2009· πριν, δηλαδή, την επίσημη και ανοικτή πρόσληψη των βοθρολυμάτων απ’ το υπουργείο δημόσιας τάξης. Γι’ αυτό, άλλωστε, γράφαμε και γράφαμε περί “καλλωπισμού”.
Η απάντηση του “μέχρι που” άρχισε να σχηματίζεται γρήγορα, στη βάση των πραγματικών δεδομένων: επιφανειακά, όσο πιο επιφανειακά μπορούσε (απ’ την άποψη του αστικού δικαίου) θα γινόταν ο “καλλωπισμός”. Οι πρακτικά αξιοποιήσιμες κατηγορίες που έχουν αποδοθεί σε διάφορα γομαρόπαιδα ή ηγετικές γομαροφυσιογνωμίες ήταν οι λιγότερες δυνατές. Σε ότι αφορά δε την άμεση εμπλοκή μηχανισμών του κράτους στη δράση των βοθρολυμάτων έγιναν επίσης τα λιγότερα δυνατά. Ελάχιστα για την αστυνομία, τίποτα για τον στρατό, τίποτα τους δικαστές και τους παπάδες, τίποτα για τις μυστικές υπηρεσίες. Είναι το μόνο στο οποίο έχουν ένα δίκιο να γκρινιάζουν τα βοθρολύματα: ο χαρακτηρισμός “εγκληματική οργάνωση” έμεινε στα ελάχιστα πρακτικά (και συχνά συμβολικά) ενοχοποιητικά στοιχεία, και η μισή κεντρική τους επιτροπή βρίσκεται στον Κορυδαλλό για πολύ λίγα. Σα να λέμε: για ψύλλους στο υπόγειο.
Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Οποιαδήποτε σοβαρή έρευνα για το συγκεκριμένο θέμα θα άρχιζε πολύ γρήγορα να ξετυλίγει το σοβαρό κουβάρι της άμεσης εμπλοκής των κρατικών θεσμών (και προσώπων πολύ υψηλά ιστάμενων), πιθανότατα μάλιστα και μυστικών υπηρεσιών άλλων κρατών (συμμαχικών με το ελληνικό φυσικά...). Ακόμα και σε ότι αφορά την χρηματοδότηση, θα αποκαλύπτονταν και θα οδηγούνταν στα κάγκελα μεγάλα ονόματα του ντόπιου κεφάλαιου: γιατί δεν είναι μόνο τα λεφτά αλλά (κυρίως) οι δουλειές που πληρώνονταν μ’ αυτά.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το ελληνικό βαθύ κράτος θα ήταν αδιανόητο να αυτοκτονήσει· και με δεδομένο ότι οι “δουλειές” του οργανωμένου εγκλήματος είναι πολλές και σοβαρές στην ελλάδα, τι θα μπορούσε ρεαλιστικά να περιμένει κανείς σαν αποτέλεσμα της επιχειρήσης “καλλωπισμού”, κατ’ αρχήν ως τις εκλογές του Μάη που πέρασε; Διατυπωμένο διαφορετικά: που θα πήγαιναν το πράγμα τα αφεντικά των βοθρολυμάτων;
Έχουμε ήδη τις απαντήσεις. Κατ’ αρχήν η διαρκής “αυξητική τάση” εκλογικής (και όχι μόνο) επικύρωσης των βοθρολυμάτων ανασχέθηκε μάλλον ικανοποιητικά (για τα αφεντικά τους). Θυμίζουμε ότι πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα κάθε εγκληματική πράξη τους (συμπεριλαμβανόμενης της επίθεσης στο πα.με. στο Πέραμα) τους προσέθετε από μισό μέχρι ένα επί τοις εκατό στα γκάλοπ· και κάθε τέτοια προσθήκη έκανε ακόμα πιο κυνική και βίαιη την δράση τους, για να έλθει ένα ακόμα κύμα επικύρωσης. Ο Λιάκος ο κοκός, που προαλειφόταν για τον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στην Αθήνα, έμεινε τέταρτος (και με σχεδιασμένη “ενίσχυση”). Στο δε ευρωκοινοβούλιο οι ψηφοφόροι των βοθρολυμάτων δεν θα στείλουν αντίγραφα της (πρώην;) κεντρικής επιτροπής τους αλλά άτομα που θα μπορούσαν κάλιστα να έχουν εκλεγεί υπό το κόμμα του Καρατζαφύρερ: καραβανάδες. Εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη έμφαση.
Εάν ασχολήθηκε κάποιος να δει το ευρωψηφοδέλτιο των βοθρολυμάτων, δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάστηκε για την μεταμόρφωση: μια λίστα αστικού (αστικότατου!) τύπου, γεμάτη επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες, δικηγόρους, γιατρούς, μηχανικούς· μια λίστα μεσαίας τάξης, απ’ αυτές που κάθε κόμμα που σέβεται την ελληνική πραγματικότητα φροντίζει να μοστράρει υπέρ του καλού τους ονόματος. Ούτε νταβάδες, ούτε τραμπούκοι, ούτε λουμπεναριό, ούτε ο Τάκης ο σουγιάς, ούτε ο Λάκης ο νταβάς... Αντίθετα “καλοφτιαγμένα” και mainstream πρόσωπα και καλοτοποθετημένες κοινωνικά υπολήψεις. Μ’ άλλα λόγια οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές δεν θα κινδυνεύουν να βλέπουν τατού σβάστικες κάθε φορά που οι (συγκεκριμένοι) έλληνες εκπρόσωποι, τα μπουμπούκια του ελληνικού ακροδεξιού μικρομεσοαστισμού, θα σηκώνουν τα μανίκια τους και θα σφίγγουν τους κοιλιακούς τους υπέρ των εθνικών δικαίων. Εδώ η επιχείρηση “καλλωπισμού” πρέπει να θεωρηθεί αποτελεσματική (να γουστάρει και ο Μπάμπης με την επιτέλους “σοβαρή...”).
Κι ύστερα, πέρα απ’ όλους τους άλλους, οι αρχικαραβανάδες της λίστας... Οι αρχικαραβανάδες Ε. Συναδινός, αντιστράτηγος εν αποστρατεία, διεθυντής των ειδικών δυνάμεων του ελληνικού στρατού· και Γ. Επιτήδειος, επίσης αντιστράτηγος εν αποστρατεία, διευθυντής του τμήματος χειρισμού κρίσεων... Οι αρχικαραβανάδες της βοθρολυματικής ευρωλίστας που (παράξενο, ε;) υπερψηφίστηκαν συντεταγμένα και πειθαρχημένα, και θα είναι η φωνή του Λιάκου του κοκού στο ευρωκοινοβούλιο... Ή όχι ακριβώς;
Το να κατεβαίνουν έλληνες καραβανάδες τόσων αστέρων στη λίστα υποψηφίων μιας “εγκληματικής οργάνωσης” σημαίνει δυο πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον, ότι έλαβαν απ’ τους αρμοδίους, στο πιο υψηλό επίπεδο, την διαβεβαίωση και τις εγγυήσεις ότι δεν πρόκειται πλέον να γίνουν καινούργιες αποκαλύψεις εγκληματικών πράξεων σε βάρος των βοθρολυμάτων· ούτε καν ταπεινωτικών πράξεων, που θα τους έκαναν αυτούς με τις πολλές σαρδέλες περίγελω στις μακρινές Βρυξέλες. Δεύτερον, θα πρέπει να έχουν εξίσου αυστηρές διαβεβαιώσεις από την καθοδήγηση της οργάνωσης ότι δεν θα ξαναπαρεκτραπούν φανερά τα μέλη της, εκθέτοντάς τους. Συνεπώς, σα συνέχεια αυτών των διαβεβαιώσεων, ότι τώρα πια μπορούν να βγουν μπροστά, φόρα μόστρα, μερικοί από εκείνους που ήταν ως πρόσφατα πίσω απ’ τα βοθρολύματα, στο παρασκήνιο της εκστρατείας stay in frond. Μπορούν να βγουν μπροστά, και το κάνουν. Και δεν είναι μόνο οι καραβανάδες. [2Αναφερόμαστε βέβαια στον “νικητή Πειραιά” and friends. Όμως αυτό είναι μια άλλη μεγάλη και εξαιρετικά σοβαρή ιστορία. Επιπλέον, να το πούμε, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Αυτά που εκθέτουμε είναι λογικές σκέψεις κι εκτιμήσεις και όχι αποκλειστικές πληροφορίες. Αν οι φασιστοκαραβανάδες τινάξουν το ευρωκοινοβούλιο ή και τις Βρυξέλες ολόκληρες στον αέρα, ή αν οι ψηφοφόροι τους βουλιάξουν το Κερατσίνι και την Δραπετσώνα για να έχουν ευρυχωρία τα πλοία των πατριωτών εφοπλιστών, ε, τότε οι λογικές μας εκτιμήσεις θα έχουν πέσει έξω. Μεταξύ μας: μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν έχουμε πιάσει ακόμα τον “ψυχισμό” του βαθέος κράτους και με λιγότερο εντυπωσιακά γεγονότα...]
Μ’ αυτόν τον αντεστραμμένο αλλά και πολύ ακριβή τρόπο, οι έρευνες που ΔΕΝ έγιναν για την σχέση των βοθρολυμάτων με το ελληνικό βαθύ κράτος, τους μηχανισμούς και τα κυκλώματά του, και τα συμπεράσματα που ΔΕΝ βρήκαν γι’ αυτήν την σχέση, δεν χρειάζονται πια. Αυτή η σχέση εμφανίζεται οικειοθελώς και αυτοπροσώπως, ξεπλυμένη απ’ το χάδι του “καλλωπίσματος”. Οι μαφίες, ο μιλιταρισμός, το νατο [3Ο αρχικαραβανάς Επιτήδειος έχει θητεύσει σε διάφορα διεθνή νατοϊκά πόστα, συνεπώς είναι άνθρωπος της εμπιστοσύνης των “υπερατλαντικών συμμάχων”, και όχι μόνο.], και όλα όσα εύλογα θα υπέθετε οποιοσδήποτε σύγχρονος και γνήσιος αντιφασίστας ότι κίνησαν και κινούν τα βοθρολύματα, δεν κρύβονται πια. Δεν μπορούν να κρυφτούν ή δεν θέλουν να κρυφτούν. Εμφανίζονται σαν το “καλό” (και επείγον) πρόσωπο του βαθέος κράτους και του οργανωμένου εγκλήματος: το φρεσκαρισμένο πολιτικό σκέλος της κρατικοποίησης του εγκλήματος. [4Όταν τα λέγαμε αναλυτικά και τεκμηριωμένα, είμασταν βέβαια (για άλλη μια φορά) “περίεργοι”... Πότε τα είπαμε για πρώτη φορά δημόσια; Την Τετάρτη 18 Απρίλη του 2007, στις 7.30 το βράδυ, στο κέντρο της Αθήνας, σε εκδήλωση με τίτλο η κρατικοποίηση του εγκλήματος και την υπογραφή της συνέλευσης ενάντια την ειρήνη.]
Ας ανακεφαλαιώσουμε ως εδώ. Η πολύ προσεκτική, πολύ διακριτική (και κατά βάθος ιδιαίτερα περιποιητική) επιχείρηση “καλλωπισμού” των βοθρολυμάτων τα έχει μετατρέψει κατά ένα μέρος σε ένα είδος “λα.ο.σ. με βαρβατίλα κι “αντρίκιο παρελθόν”· και στο υπόλοιπο έχει αφήσει άθικτες τις λούμπεν πεζοδρομιακές δομές τους, για οποιαδήποτε χρήση θεωρηθεί απ’ τα αφεντικά τους απαραίτητη, με ή χωρίς επίσημη υπογραφή. Συγκράτησε επίσης (η επιχείρηση) την εκλογική επιρροή των βοθρολυμάτων σε ποσοστά που δεν θα πιέζουν τα υπόλοιπα κόμματα της δεξιάς (και όχι μόνο) πολυκατοικίας, αλλά θα λειτουργούν συμπληρωματικά και “ελκυστικά”. Τέλος η ευρώπη δεν θα γευτεί τα πιο αρωματικά απ’ τα σκατά που παράγει το ελλαδιστάν· τα καλύτερα ο ελληνικός λαός (και το ελληνικό κράτος / παρακράτος) τα κρατάει για την εσωτερική αγορά.
Πολύ δύσκολα θα τα ονόμαζε κανείς όλα αυτά αποτυχία - με όρους κρατικού αντιναζισμού πάντα. [5Θα ρωτήσει κάποιος, και σωστά θα κάνει: Και η τακτική της έντασης; Πάει; Όχι βέβαια!!! Το αντίθετο θα υποστηρίζαμε: η κρατική / καπιταλιστική βία, σε μια μεγάλη γκάμα μορφών (συμπεριλαμβανόμενης σε μεγάλη έκταση της συναισθηματικής / ψυχολογικής βίας) είναι στην ημερήσια διάταξη, και θα συνεχίσει να είναι τα επόμενα χρόνια σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο - εκτός εάν η τάξη μας καταφέρει κάποτε να την αχρηστέψει. Ακριβώς επειδή αυτή η βία είναι δομική στην εξέλιξη της κρίσης και της αλλαγής παραδείγματος, δεν περιορίζεται καθόλου σε έναν μόνο εργολάβο (της) ή σε μια μονάχα “υπογραφή”. Μπορεί να κινείται σε διάφορα και διαφορετικά επίπεδα, αλληλοτροφοδοτούμενα μεταξύ τους. Μπορεί να αλλάζει “πρόσωπα”, τακτικές, μεθόδους. Οπότε...]
επίλογος
Παρά την υποτιθέμενα ανανεωμένη αυτοπεποίθησή τους, πριν ακόμα απ’ τις εκλογές του περασμένου Μάη, τα βοθρολύματα “ξέχασαν” να κατεβάσουν υποψηφίους στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των δήμων. Κατέβηκαν σε ελάχιστους μεγάλους δήμους, και πρακτικά το ενδιαφέρον τους ήταν μόνο σε έναν: αυτόν της Αθήνας. Κστέβασαν, επίσης, υποψήφιους στις 12 απ’ τις 13 περιφέρειες (εκλέγοντας κάποιους περιφερειακούς συμβούλους εδώ κι εκεί), αλλά και πάλι το φανερό ενδιαφέρον τους ήταν επικεντρωμένο σε έναν: αυτόν της Αττικής.
Δήμος Αθήνας, περιφέρεια Αττικής, εδώ είναι τα (εκλογικά...) λεφτά: μανούβρα κοινότοπη, για την δημιουργία και την εξυπηρέτηση εντυπώσεων (το ίδιο ακριβώς έκανε άλλωστε και η Κουμουνδούρου). Εντυπώσεων που, όμως, δεν είχαν να κάνουν μόνο με την εικόνα των βοθρολυμάτων γενικά αλλά (κυρίως) με την αίγλη επιλεγμένων στελεχών: των συγκεκριμένων υποψηφίων. Μήπως εδώ βρίσκεται σε εξέλιξη κάποια “αλλαγή ηγεσίας” των βοθρολυμάτων; Μια αλλαγή γενιάς “συνεργατών” των υπηρεσιών; Θα δείξει...
Το επιπλέον παράδοξο όμως είναι ότι “ξέχασαν” να κατεβάσουν υποψήφιους σε εκείνους τους δήμους που, κυριολεκτικά, είχαν λυσσάξει (οργανωτικά και εγκληματικά) μέχρι την δολοφονία του Π. Φύσσα: Κοκκινιά, Ρέντης, Κορυδαλλός, Κερατσίνι, Δραπετσώνα, Πέραμα... Αλλά, επίσης, Κόρινθος ή Άργος. Τόση δουλειά την άφησαν χαμένη; Που πήγαν τα ψηφουλάκια στον πρώτο γύρο; Μήπως μεταδημότευσαν μερικά; Άγνωστο. Αλλά οι οργανωμένες μεταδημοτεύσεις (συνήθως μαϊμουδένιες) είναι παλιά ιστορία για την ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση και τους νταβάδες της. Εν τέλει, ακόμα και η βοθρολυματική κάθοδος στον δήμο Πειραιά, ήταν ίσα ίσα για το ξεκάρφωμα...
Το σίγουρο (για εμάς) είναι ότι η “παράλειψη”, ειδικά για τους δήμους του Πειραιά, ήταν σχεδιασμένη· για να το πούμε αλλιώς: διαταγή. (Να θυμίσουμε ότι στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές το λα.ο.σ. είχε “ξεχάσει” να κατεβάσει υποψήφιο στην Αθήνα, παραμερίζοντας και ανοίγοντας τον δρόμο στον πράκτορα / φύρερ. Κι εκείνη η παράλλειψη ήταν σχεδιασμένη / διαταγή...). Ποιόν, σε τι (και σε πιο “επίπεδο”) εξυπηρέτησε και θα εξυπηρετήσει η “πολιτική απουσία” των βοθρολυμάτων απ’ την περιοχή (δήμους του Πειραιά) στην οποία είχαν αναλάβει πολύ συγκεκριμένο έργο; Τέλειωσε η εργολαβία; Αντικαταστάθηκε από κάποια άλλη; Θα συνεχίσει η εργολαβία undercover;
Σκεφτείτε την απάντηση· ή, έστω, το σημαντικότερο μέρος της. Μπορεί να φαίνεται προφανής, αλλά δεν είναι καθόλου απλή...
Ας θυμίσουμε τον τίτλο μας: έγκλημα και διαθεσιμότητα, director’s cut. Το πλήρες μοντάζ του σκηνοθέτη. Όχι μόνο για το “έγκλημα”, αλλά και για την “διαθεσιμότητα”...
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Sarajevo νο 77, Οκτώβρης 2013, έγκλημα και διαθεσιμότητα.
[ επιστροφή ]
2 - Αναφερόμαστε βέβαια στον “νικητή Πειραιά” and friends. Όμως αυτό είναι μια άλλη μεγάλη και εξαιρετικά σοβαρή ιστορία.
Επιπλέον, να το πούμε, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Αυτά που εκθέτουμε είναι λογικές σκέψεις κι εκτιμήσεις και όχι αποκλειστικές πληροφορίες. Αν οι φασιστοκαραβανάδες τινάξουν το ευρωκοινοβούλιο ή και τις Βρυξέλες ολόκληρες στον αέρα, ή αν οι ψηφοφόροι τους βουλιάξουν το Κερατσίνι και την Δραπετσώνα για να έχουν ευρυχωρία τα πλοία των πατριωτών εφοπλιστών, ε, τότε οι λογικές μας εκτιμήσεις θα έχουν πέσει έξω.
Μεταξύ μας: μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν έχουμε πιάσει ακόμα τον “ψυχισμό” του βαθέος κράτους και με λιγότερο εντυπωσιακά γεγονότα...
[ επιστροφή ]
3 - Ο αρχικαραβανάς Επιτήδειος έχει θητεύσει σε διάφορα διεθνή νατοϊκά πόστα, συνεπώς είναι άνθρωπος της εμπιστοσύνης των “υπερατλαντικών συμμάχων”, και όχι μόνο.
[ επιστροφή ]
4 - Όταν τα λέγαμε αναλυτικά και τεκμηριωμένα, είμασταν βέβαια (για άλλη μια φορά) “περίεργοι”... Πότε τα είπαμε για πρώτη φορά δημόσια; Την Τετάρτη 18 Απρίλη του 2007, στις 7.30 το βράδυ, στο κέντρο της Αθήνας, σε εκδήλωση με τίτλο η κρατικοποίηση του εγκλήματος και την υπογραφή της συνέλευσης ενάντια την ειρήνη.
[ επιστροφή ]
5 - Θα ρωτήσει κάποιος, και σωστά θα κάνει: Και η τακτική της έντασης; Πάει; Όχι βέβαια!!! Το αντίθετο θα υποστηρίζαμε: η κρατική / καπιταλιστική βία, σε μια μεγάλη γκάμα μορφών (συμπεριλαμβανόμενης σε μεγάλη έκταση της συναισθηματικής / ψυχολογικής βίας) είναι στην ημερήσια διάταξη, και θα συνεχίσει να είναι τα επόμενα χρόνια σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο - εκτός εάν η τάξη μας καταφέρει κάποτε να την αχρηστέψει.
Ακριβώς επειδή αυτή η βία είναι δομική στην εξέλιξη της κρίσης και της αλλαγής παραδείγματος, δεν περιορίζεται καθόλου σε έναν μόνο εργολάβο (της) ή σε μια μονάχα “υπογραφή”. Μπορεί να κινείται σε διάφορα και διαφορετικά επίπεδα, αλληλοτροφοδοτούμενα μεταξύ τους. Μπορεί να αλλάζει “πρόσωπα”, τακτικές, μεθόδους. Οπότε...
[ επιστροφή ]
