η αίγυπτος φλέγεται!

Φυσικά και δεν ενδιαφέρει (“έχουμε τα δικά μας”). Αλλά η αιγυπτιακή χούντα, μήνες μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα, όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να επιβάλλει την τάξη νεκροταφείου που επιδιώκει, αλλά βρίσκεται μπροστά σε ένα διαρκώς εκτεινόμενο κύμα αντίστασης, το οποίο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, παρά την βία που ασκεί.
Εκτός απ’ τις συνεχιζόμενες “λαϊκές” διαδηλώσεις σ’ όλες τις μεγάλες και μεσαίες πόλεις της αιγύπτου, στην φωτιά έχουν ριχτεί και οι φοιτητές / φοιτήτριες. Δεν πρόκειται πια μόνο για μέλη ή φίλους της μουσουλμανικής αδελφότητας, που ωστόσο παραμένει η κύρια πολιτική δύναμη της αντίστασης. Διάφορες άλλες (συνήθως σχετικά μικρές) “κοσμικές” οργανώσεις, με επιρροή στα πανεπιστήμια, απ’ αυτές που ως το πραξικόπημα είχαν βάλει στόχο την ανατροπή του Μόρσι και αβάνταραν αρχικά την επέμβαση του στρατού, έχουν μεταστραφεί (άργησαν να καταλάβουν...) και συμμετέχουν στις διαδηλώσεις και στις οδομαχίες.
Προκειμένου να σταθεί όρθια η αιγυπτιακή χούντα αποφάσισε στις 24 Νοέμβρη να απαγορεύσει όλες τις διαδηλώσεις, παντού, και όχι μόνο εκείνες της μουσουλμανικής αδελφότητας. Αλλά το ηθικό της αντίστασης δεν κάμπτεται, παρά τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες διαδηλωτών.
Έτσι έφτασε η στιγμή που ακόμα και οι “επώνυμοι” αρχικοί υποστηρικτές της ανατροπής του Μόρσι, μπήκαν στο στόχαστρο. Ο Alaa Abdel-Fattah [1] και ο Ahmed Maher [2] δέθηκαν στα τέλη Νοέμβρη με την κατηγορία της παραβίασης του (καινούργιου) νόμου περί διαδηλώσεων.
Λαμβάνοντας υπ’ όψη το γεγονός ότι και οι δύο είναι διεθνώς γνωστοί και έχουν αποκτήσει κάμποσα “like” μεταξύ των δυτικών καθεστωτικών, καταλαβαίνει κανείς ότι η αιγυπτιακή χούντα νοιώθει αρκετά ισχυρή (ή αρκετά απελπισμένη) ώστε να μην λογαριάζει ιδιαίτερα τις όποιες διεθνείς αντιδράσεις - αντιδράσεις συμβολικές και διπλωματικές κατά κύριο λόγο. Οι καραβανάδες του Καΐρου φαίνεται ότι υπολογίζουν περισσότερο τα λεφτά της πετρο-χούντας του Ριάντ παρά τις περι ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανησυχίες της Ουάσιγκτον· ειδικά απ’ την στιγμή που η αμερικανική κυβέρνηση έχει περιορίσει τις φανερές οικονομικές ενισχύσεις του καινούργιου αιγυπτιακού καθεστώτος.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έκαναν τον επικήδειο της “αραβικής άνοιξης” μετά το πραξικόπημα στις αρχές Ιούλη, και - κυρίως - της “λαϊκής υποστηρίξης” που είχε σε πρώτο χρόνο η ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της μουσουλμανικής αδελφότητας. Ήταν επίσης κάμποσοι οι “ειδικοί” που (σαν μαντρόσκυλα και των ελληνικών εθνικών συμφερόντων...) μαστόρεψαν ένα δίπολο μεταξύ “οπισθοδρομικών ισλαμιστών” και “κοσμικού στρατού” για να δικαιολογήσουν την άποψη ότι οι αιγύπτιοι (και γενικότερα οι άραβες, ίσως και άλλοι...) δεν είναι ικανοί για “δημοκρατία”, και ότι ο στρατός είναι η καλύτερη λύση προς το παρόν.
Αλλά στους δρόμους, στις γειτονιές, στις δουλειές και στα πανεπιστήμια της αιγύπτου οι αντικαθεστωτικοί δείχνουν ότι είναι ικανοί για πολλά. Είχαμε υποστηρίξει ότι η απ’ την αρχή του πραξικοπήματος αδιάλλακτη αντιχουντική στάση της μουσουλμανικής αδελφότητας, και η απόρριψη όλων των καλοθελητών (μεταξύ αυτών και διάφοροι πρωτοκοσμικοί) που της πρότειναν να αποδεχθεί τα τετελεσμένα (το πραξικόπημα) με κάποια ανταλλάγματα, την βγάζει πολιτικά νικήτρια, όσο κόστος κι αν πληρώσει. Το γεγονός ότι διάφορες “κοσμικές” οργανώσεις αναγκάζονται τώρα, μετά την ατελειώτη βία κατά της μουσουλμανικής αδελφότητας, να στραφούν κατά της χούντας αποδεικνύει την πολιτική νίκη της.

Φυσικά, υπάρχουν ακόμα διάφοροι “κοσμικοί” που πιστεύουν ότι πρέπει, υπό τις τωρινές συνθήκες, να είναι ταυτόχρονα εναντίον του στρατού και εναντίον της μουσουλμανικής αδελφότητας. Και μόνο το γεγονός ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ανάμεσα σ’ αυτό που είναι άμεσα επείγον (και εξαιρετικά δύσκολο), δηλαδή την αντίσταση κατά του στρατού, της αστυνομίας και της αιγυπτιακής αστικής τάξης, και σ’ εκείνο που είναι “για μετά”, την ώρα που είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένοι να διαμαρτύρονται για συλλήψεις, βασανισμούς και δολοφονίες μελών της μουσουλμανικής αδελφότητας (που εξακολουθεί να πληρώνει μακράν το μεγαλύτερο μερίδιο στον “φόρο αίματος”) δείχνει την αδράνεια της σύγχυσης που την περασμένη άνοιξη και στην αρχή του καλοκαιριού δούλεψε για την έξοδο του στρατού στους δρόμους.
Η μουσουλμανική αδελφότητα, έχοντας (μετά τις εκατοντάδες συλλήψεις ηγετικών της στελεχών) ανασυνταχτεί οργανωτικά, κρατάει πάντα την σημαία του αγώνα κατά της χούντας. Έχει το περιθώριο (και το δικαίωμα) να κινητοποιεί τον κόσμο προβάλλοντας διάφορα χρονολογικά ορόσημα: την συμπλήρωση 100 ημερών απ’ την εκδήλωση του πραξικόπηματος, την συμπλήρωση 100 ημέρων απ’ τις τάδε ή δείνα μαζικές δολοφονίες διαδηλωτών της, την συμπλήρωση 100 ημέρων απ’ την εκκαθάριση των καταυλισμών καθιστικών διαμαρτυριών, κ.ο.κ.
Ίσως κάποιοι “κοσμικοί” του αιγυπτιακού αντιχουντικού αγώνα καταλάβουν κάποια στιγμή αυτό: εάν απαιτούν απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα να χωρίσει το “πολιτικό” απ’ την θρησκεία, θα πρέπει επίσης να κάνουν κι αυτοί τον ίδιο διαχωρισμό, απ’ την ανάποδη μεριά. Και να καταλάβουν ότι ο λόγος που η χούντα δεν θα κάνει ποτέ, όσο κρατάει τις καρέκλες της, κανονικές εκλογές (ό,τι κι αν υπόσχεται) είναι απλά αυτός: ότι θα τις ξανακερδίσει η αδελφότητα...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Απ’ τις πιο αναγνωρίσιμες διεθνώς φυσιογνωμίες της εναντίον του Μουμπάρακ αντίστασης ο Alaa Abdel-Fattah, γνωστός κυρίως για τις δημοσιεύσεις του σαν blogger, είχε τουλάχιστον δύο συλλήψεις απ’ το καθεστώς Μουμπάρακ.
[ επιστροφή ]

2 - Γνώριμος στους αναγνώστες / αναγνώστριες αυτών των σελίδων· περισσότερα Sarajevo νο 76, η “6η Απρίλη” φοράει ερπύστριες.
[ επιστροφή ]

Πάνω: οι φωτογραφίες είναι από διαφορετικές οδομαχίες μέσα στο Νοέμβρη.
Κάποιοι, τζιτζιφιόγκοι και αδίστακτοι ταυτόχρονα, είχαν την ιδέα να ονομάσουν την μικροαστική σούπα τους “πλατεία Tahrir” - once upon a time στο Σύνταγμα. Αλλά οι πλατείες Tahrir του κόσμου δεν φτιάχνονται ούτε με μπάχαλα - για - τα μπάχαλα, ούτε με πόζες, ούτε με copy-paste. Φτιάχνονται απ’ την αδιαπραγμάτευτη ατομική και συλλογική βεβαιότητα για το δίκιο σου, και απ’ την βαθιά απόφαση να μην φοβηθείς ούτε τον θάνατο πολεμώντας γι’ αυτό.
Τώρα που όλη η αίγυπτος είναι μια “πλατεία Tahrir”, προκαλεί αποστροφή...

Κάτω: Ο Mohamed Reda, 19 χρονών, φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Καΐρου, δολοφονήθηκε απ’ την αιγυπτιακή αστυνομία στις 28 Νοέμβρη. Ένας απ’ τους πολλούς...