εθνική ενότητα άλφα άλφα

Δεν φταίει ο “αντιναζιστικός” ορυμαγδός μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα που το γεγονός πέρασε απαρατήρητο. Είχε, άλλωστε, προηγηθεί αρκετά: στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη ο έλληνας υπ.εξ. Βενιζέλος μετέφερε αυτοπροσώπως και αεροπορικώς ένα χαρούμενο μήνυμα στην χούντα της αιγύπτου: το ελλαδιστάν ήταν το δεύτερο ευρωπαϊκό κράτος που επίσημα “αναγνώριζε” το καινούργιο καθεστώς, σε υψηλότερο σχεδόν διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο. Το πρώτο ήταν ... το ελληνοκυπριακό.
Κι αν πέρασε, λοιπόν, απαρατήρηση η συγκεκριμένη μεγαλοσύνη του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου (ή της “μνημονιακής κυβέρνησης” που τόσοι καλοί άνθρωποι θέλουν να ανατρέψουν) είναι επειδή η πραγματική εθνική ενότητα όλα τα αλέθει. Και τους χιλιάδες δολοφονημένους αιγύπτιους μετά το πραξικόπημα του Ιούλη - γιατί όχι;
Για παράδειγμα η αντιμνημονιακή, αντιναζιστική (αλλά όχι αντικαπιταλιστική, αντεθνική ή αντιϊμπεριαλιστική) “αυγή”, στις 5 του Σεπτέμβρη, είχε το εξής τυπικό και διακριτικά ευνοϊκό ρεπορτάζ:

Τη δέσμευση της Αιγύπτου σε μια διμερή διαδικασία καθορισμού των θαλασσίων ζωνών, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου Θαλάσσης διακήρυξαν οι υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας και Αιγύπτου, κατά τη μεταξύ τους συνάντηση στο Κάιρο.
“Η Μεσόγειος πρέπει να γίνει ένα πεδίο αμοιβαίας ανάπτυξης” τόνισε ο Ευ. Βενιζέλος. Από την πλευρά του, ο Αιγύπτιος ομόλογός του Ν. Φάχμι “άνοιξε” παράθυρο σε τριμερή συνεργασία Ελλάδας - Αιγύπτου - Κύπρου: “Κάθε χώρα έχει τα δικά της συμφέροντα και δεν μας ενδιαφέρει αν τρίτες χώρες ενοχληθούν, ενώ η συνεργασία (Αιγύπτου-Ελλάδας) ενισχύεται σταδιακά”. “Η θέση μου είναι ταυτόσημη. Είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε προς όφελος των δυο χωρών στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Αυτό δεν συνιστά εχθρική προδιάθεση προς άλλη χώρα” τόνισε ο Ευ. Βενιζέλος.
Η κυβέρνηση βλέπει την "μεταβατική" κυβέρνηση των στρατιωτικών ως έγκυρο και αξιόπιστο συνομιλητή θεωρώντας ότι η κυβέρνηση Μόρσι απεργαζόταν την ακύρωση της συμφωνίας για την ΑΟΖ Αιγύπτου - Κύπρου.
Η επίσκεψη του έλληνα υπουργού είναι μία από τις πρώτες που πραγματοποιούνται από υψηλούς αξιωματούχους της Δύσης μετά την επέμβαση του στρατού στις αρχές Ιουλίου. Της επίσκεψης του προηγήθηκαν οι επισκέψεις του γερμανού και κύπριου ομολόγου του, Γκ. Βεστερβέλε και Ι. Κασουλίδη αντίστοιχα καθώς και η επίσκεψη της Κ. Άστον ύπατης εκπροσώπου της Ε.Ε. για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Σημειωτέον ότι το πρόγραμμα συναντήσεων του υπουργού τροποποιήθηκε λόγω της απόπειρας δολοφονίας του υπουργού Εσωτερικών της χώρας ωστόσο συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Άντλι Μανσούρ, τον πρωθυπουργό Χαζέμ ελ Μπεμπλαουϊ, τον υπουργό Εξωτερικών Ναμπίλ Φαχμί και τον Γενικό Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου Ναμπίλ Ελ Αραμπί, καθώς και τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β', αλλά και εκπροσώπους κομμάτων, επενδυτές και εκπροσώπους κοινοτήτων.

Το αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι η μελλοντική (ποιός ξέρει;) “εφημερίδα της κυβέρνησης” βλέπει μια “μεταβατική” κυβέρνηση στρατιωτικών στην αίγυπτο, και όχι μια αιμοσταγή χούντα· ειδάλλως θα την αποκαλούσε με το πραγματικό της όνομα. Επίσης κάνει και ένα (με νόημα) λαθάκι. Ο γερμανός υπ.εξ., η Άστον (και ο ολλανδός υπ.εξ., και ο αμερικάνος υπ.εξ....) πήγαν στο Κάιρο τις πρώτες ημέρες της χούντας και των σφαγών σαν “μεσολαβητές”... Όμως είτε για λόγους διπλωματικού τάκτ, είτε (αυτό κυρίως) για λόγους συμφερόντων, εκείνοι οι “μεσολαβητές” ΔΕΝ κτύπησαν (φανερά τουλάχιστον) φιλικά στην πλάτη τους χουντικούς του Καΐρου. Οι ελληνοκύπριοι και οι έλληνες λοιπόν έχουν την αληθινή διεθνή πρωτιά στα συχαρίκια, εφόσον έτρεξαν στην αίγυπτο αφού πρώτα η χούντα είχε πνίξει στο αίμα την αντίσταση· και πριν καλά καλά αυτό στεγνώσει. Οπότε η προσπάθεια της “αυγής” να τους χώσει ανάμεσα σε άλλους έτσι ώστε οι αναγνώστες της να υποτιμήσουν την πολιτική (και δολοφονική) σημασία της πρωτιάς, είναι απλά άλλη μια απόδειξη πίστης στα εθνικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Είναι απόλυτα σίγουρο ότι η ελληνική αναγνώριση της αιγυπτιακής χούντας δεν συμπεριλαμβάνεται στα εγκλήματα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) της “μνημονιακής” ελληνικής κυβέρνησης.
Για παράδειγμα η καθεστωτική ελληνοκυπριακή εφημερίδα “φιλελεύθερος”, στο ρεπορτάζ της απ’ την διήμερη επίσκεψη του ελληνοκύπριου υπ.εξ. Κασουλίδη στο Κάιρο στις 1 και 2 Σεπτέμβρη, έγραψε μεταξύ άλλων κι αυτά:

...
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης [σ.σ.: με τον χουντικό πρόεδρο Άντλι Μανσούρ] ο υπουργός εξήγησε ότι η Κύπρος κατανοεί την παρούσα φάση την οποία διέρχεται η Αίγυπτος και διαβεβαίωσε για τη σταθερή στήριξή της στις επιθυμίες και προσδοκίες του αιγυπτιακού λαού, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από τις κινητοποιήσεις του, για ένα καλύτερο μέλλον.
...

Πάλι στις 5 Σεπτέμβρη, το μνημονιακό “βήμα” έγραφε εκείνα που η αντιμνημονιακή “αυγή” θα ήθελε, αλλά δεν μπορούσε να πει καθαρά:

Αναμφίβολα, η Αθήνα έχει μεγάλο εύρος συμφερόντων να προστατεύσει στην Αίγυπτο. Οι ελληνικές επιχειρήσεις έχουν πραγματοποιήσει εκτεταμένες επενδύσεις σε πολλούς τομείς της αιγυπτιακής οικονομίας. Υπάρχουν ιστορικοί δεσμοί του Ελληνισμού, ενώ φυσικά υπάρχει και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Παράλληλα όμως, υπάρχουν και στρατηγικοί λόγοι που δημοσίως δεν ομολογούνται αλλά είναι ξεκάθαροι.
Ανώτερες διπλωματικές πηγές παραδέχονται σε ιδιωτικές συζητήσεις τους ότι η Αθήνα θεωρεί τη μεταβατική κυβέρνηση της Αιγύπτου απολύτως αξιόπιστο συνομιλητή, αν και πρόκειται για μεταβατικό σχήμα. Έτσι εξηγείται και η προσεκτική ρητορική των τελευταίων εβδομάδων, αλλά και το γεγονός ότι σε υψηλό κυβερνητικό επίπεδο έχει δοθεί σαφής εντολή για ενίσχυση των διμερών σχέσεων. Άλλωστε, ο σκοπός της επίσκεψης είναι καθαρά αυτός και διπλωματικοί κύκλοι επιμένουν ότι η επίσκεψη Βενιζέλου δεν συνδέεται με μεταφορά μηνυμάτων προς την αιγυπτιακή ηγεσία.
Δεν πρέπει επίσης να λησμονούνται δύο σημεία υπογραμμίζουν οι ανωτέρω πηγές.
Πρώτον, είναι σαφές ότι επί διακυβέρνησης Μόρσι η Τουρκία είχε κερδίσει αρκετό έδαφος, ενώ η Αθήνα πάντοτε θεωρούσε την αιγυπτιακή επιρροή ως ανάχωμα στην απόπειρα της Άγκυρας να ενισχύσει τις σχέσεις της με τις αραβικές χώρες.
Δεύτερον, στο πλαίσιο αυτό, η τουρκική κυβέρνηση είχε αποπειραθεί μέσω διαφόρων διαύλων να ανατρέψει τη συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Κύπρο αλλά και να επηρεάσει προς όφελός της την στάση του Καΐρου έναντι της Αθήνας περί θαλάσσιων ζωνών.

Σαφές μεν το περιεχόμενο της φιλίας της Αθήνας με την χούντα του Καΐρου, αλλά ελλειπές και - τελικά - αποπροσανατολιστικό. Γιατί - αυτό το ξέρουν και τα φύκια - η Αθήνα και η Λευκωσία μπορούν να υπογράψουν όσες οριοθετήσεις αοζ θέλουν με τους αιγύπτιους καραβανάδες, αλλά ΔΕΝ μπορούν (με χαρτογραφικές φαντασιώσεις και άλλα συναφή) να προσδιορίσουν την αοζ της Άγκυρας. Και, κυρίως, δεν μπορούν με το έτσι θέλω να “δώσουν” αοζ στο Καστελλόριζο, κόντρα στις αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου και την κοινή λογική.
Οι καθεστωτικοί πανηγυρισμοί, λοιπόν, συμπεριλαμβανομένης της αιδήμονος στάσης της αριστεράς, ήταν και είναι για εσωτερική κατανάλωση, συντήρηση του ιμπεριαλιστικού και φιλοπόλεμου “αντιτουρκικού” πνεύματος στον πληθυσμό.
Να ο πανηγυρισμός της καθεστωτικής “ημερησίας” την επόμενη, στις 6 Σεπτέμβρη:

Με μία ιδιαιτέρως σημαντική συμφωνία, για τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της χώρας, επισφραγίστηκε η επίσκεψη του Ευάγγ. Βενιζέλου στην Αίγυπτο, καθώς ανακοινώθηκε η άμεση επανέναρξη των διμερών διαπραγματεύσεων μεταξύ της Αθήνας και του Καΐρου για την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στη Μεσόγειο.
Η στρατηγικής σημασίας απόφαση ελήφθη κατά τη διάρκεια της συνάντησης του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Εξωτερικών με τον Αιγύπτιο ομόλογό του Ναμπίλ Φάχμι και σηματοδοτεί την πρόθεση των δύο χωρών να προχωρήσουν από κοινού στην οριοθέτηση της ΑΟΖ, ανεξάρτητα από τυχόν αντιδράσεις της Τουρκίας, κάτι που υπογράμμισαν και στις δηλώσεις τους οι δύο υπουργοί.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, την περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή, είχαν ξεκινήσει οι συνομιλίες μεταξύ της Ελλάδας και η Αιγύπτου για την οριοθέτηση των ΑΟΖ, αλλά διεκόπησαν καθώς αντέδρασε έντονα η Τουρκία, λόγω της εμπλοκής του Καστελόριζου στις υπό οριοθέτηση θαλάσσιες ζώνες.
Για το ενδεχόμενο νέων τουρκικών αντιδράσεων, αλλά κυρίως το πώς αυτές μπορούν να επηρεάσουν την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, ρωτήθηκαν (κατά τη διάρκεια της κοινής τους συνέντευξης Τύπου) οι δύο υπουργοί και ήταν απολύτως κατηγορηματικοί. “Υπάρχει πλέον νέο πνεύμα συνεργασίας” υπογράμμισε ο κ. Φάχμι και τόνισε με σαφήνεια ότι “δεν μας ενδιαφέρει αν τρίτες χώρες θα ενοχληθούν”.
Από την πλευρά του ο Ευάγγ. Βενιζέλος, επισήμανε πως “είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε”, αφού όπως εξήγησε “η πρωτοβουλία αυτή γίνεται στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου και δεν συνιστά εχθρική προδιάθεση για άλλη χώρα”.
...
Η συμφωνία των δύο πλευρών, όπως είπαν οι δύο υπουργοί Εξωτερικών, θα αρχίσει να υλοποιείται πολύ σύντομα, καθώς θα ξεκινήσουν άμεσα διαβουλεύσεις σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων για την οριοθέτηση των ΑΟΖ, ενώ θα συσταθεί και κοινή επιτροπή η οποία θα συνεδριάζει σε τακτά χρονικά διαστήματα, ώστε να καταλήξουν γρήγορα στην τελική συμφωνία.
Ο Αιγύπτιος υπουργός Εξωτερικών, μάλιστα, διαβεβαίωσε για τη δέσμευση του Καΐρου να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις αυτές, καθώς η αιγυπτιακή πλευρά ήταν εκείνη που σε προηγούμενες περιόδους είχε εμφανιστεί διστακτική να προχωρήσει, καθώς δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις της με την Τουρκία, ειδικά την περίοδο της κυβέρνησης Μόρσι, όταν η γειτονική μας χώρα είχε αναπτύξει ιδιαιτέρως καλές σχέσεις με τους “Αδελφούς Μουσουλμάνους”. Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μόρσι, ωστόσο, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, με προσεκτικές κινήσεις προετοίμασε τη χθεσινή συμφωνία, η οποία και επικυρώθηκε στις επαφές του κ. Βενιζέλου στο Κάιρο.

Τουλάχιστον, έστω και εκ των υστέρων, μπορείτε να καταλάβετε πόσο εύκολο είναι στην ελλάδα να εξαγοράζονται “διεθνιστικές” συνειδήσεις με φανταστικά μπιτόνια φανταστικών θαλάσσιων κοιτασμάτων, και πόσο φτηνό είναι το να βλέπει κανείς ένα αιμοσταγές καθεστώς αρχικά σαν “απελευθερωτικό” και μετά, χμμμ..., σαν έλα μωρέ! Η πρεσβεία της αιγύπτου πάντως βρίσκεται στην αρχή της βασ. Σοφίας, απέναντι απ’ το κοινοβούλιο, δίπλα στο υπουργείο εξωτερικών. Που σημαίνει ότι οποιαδήποτε διαδήλωση για οποιοδήποτε “αντιμνημονιακό” θέμα, θα μπορούσε να έχει περάσει κι απο ‘κει, να ‘χει ρίξει (έτσι, συμβολικά) καμιά ροχάλα. Λέμε τώρα...

Όμως πήγε στο Κάιρο, στ’ αλήθεια, ένας τόσο έξυπνος άνθρωπος σαν τον κυρ Βαγγέλη, μόνο και μόνο για κάτι τόσο έωλο όπως το “πως θα παίζουμε την ‘θηλειά’ γύρω απ’ τα θαλάσσια συμφέροντα της Άγκυρας”; Όχι δα!
Οι πληροφορίες λένε ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ο “5ος σε μέγεθος επενδυτής” στον αιγυπτιακό. Εκτός απ’ τον Τιτάνα (των Κανελλόπουλων) για τον οποία γράφαμε στο προηγούμενο τεύχος (αυτοί, εμείς και οι άλλοι) υπάρχουν κάμποσα βαριά ονόματα ελληνικών αφεντικών που έχουν στρώσει δουλειές στην αιγυπτιακή επικράτεια - μια γειτονική νησίδα φτηνής εργασίας αφού ο κατώτατος μισθός (που θεσμοθετήθηκε απ’ τους μεταβατικούς καραβανάδες πριν την εκλογή του Μόρσι) τόσο για τον δημόσιο όσο και για τον ιδιωτικό τομέα είναι 115 δολάρια. Σημειώστε:
- η τράπεζα Πειραιώς έχει 48 υποκαταστήματα στην αίγυπτο, και ένα ποσοστό 1,6% της αγοράς. Έχει επίσης περιουσιακά στοιχεία 60 εκατομμυρίων ευρώ. Όχι τρομερά μεγέθη, όχι όμως και για πέταμα·
- ο όμιλος Βαρδινογιάννη, σε συνεργασία με την γαλλική gaz de france και την αγγλο-ολλανδική shell έχει συμβόλαια με το αιγυπτιακό κράτος (την χούντα πλέον) για αγορές πετρελαίου·
- η χαρτοβιομηχανία Θράκης έχει εργοστάσιο στην αίγυπτο·
- η alumill και η isomat ‘n’ kotali έχουν μονάδες οικοδομικών υλικών·
- η αρχιρόδον έχει συμβόλαια κατασκευών·
- η chipita, η τεχνολογική mellon technologies, η intralot και η intracom, η εθνική τράπεζα, και η αεροπορική aegean έχουν επίσης “επενδεδυμένα συμφέροντα”.
Συνολικά, τον Μάρτη του 2013, υπήρχαν στην αίγυπτο 173 επιχειρήσεις “ελληνικών συμφερόντων”. Λίγους μήνες νωρίτερα, στα τέλη του 2012, η αιγυπτιακή στατιστική υπηρεσία υπολόγιζε τον “ελληνικό μερίδιο” στον αιγυπτιακό καπιταλισμό στα 220 εκατομμύρια δολάρια.

Εξαιρετικά. Εκεί, τουλάχιστον, “πάμε καλά” ως καπιταλισμός. Ή μήπως όχι; Μια αφρικανική ιστοσελίδα (και, φυσικά, κανένα ελληνικό και εθνικά συνετό μήντιο, “μνημονιακό” ή “αντιμνημονιακό”) κάνοντας ρεπορτάζ για την επίσκεψη του Βενιζέλου και την ανοικτή αγκαλιά του για την αιγυπτιακή χούντα, τελείωνε ως εξής:

...
Είπε τέλος [σ.σ.: ο κυρ Βαγγέλης] ότι η Ελλάδα σκοπεύει να κάνει ακόμα περισσότερες επενδύσεις στην Αίγυπτο, υπογραμμίζοντας την σημασία του να λυθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μερικοί Έλληνες επενδυτές στη χώρα.

Χμμμμ!... Ώστε “μερικοί έλληνες επενδυτές έχουν προβλήματα” στην αίγυπτο, που καλό είναι να λύσει η χούντα αν θέλει να δει κι άλλες “ελληνικές επενδύσεις”; Το σόι προβλήματα είναι αυτά; Μπορεί να τους χρωστάει το κράτος... Μπορεί να θέλουν μείωση της φορολογίας τους... Ή μπορεί να έχουν προβλήματα με τους εργάτες τους. Αυτό το τελευταίο ναι, είναι σίγουρο! Και όχι μόνο στον Τιτάνα...

οι εργάτες στην αίγυπτο

Η αιγυπτιακή εργατική τάξη, και μάλιστα η βιομηχανική τέτοια, έχει μεγάλη και αιματηρή ιστορία αγώνων - την οποία ούτε κατ’ ελάχιστο δεν μπορούμε να μεταφέρουμε εδώ. [1] Στις δεκαετίες της απολυταρχίας / δικτατορίας του Μουμπάρακ η αιγυπτιακή συνομοσπονδία συνδικάτων (σα να λέμε η αιγυπτιακή γ.σ.ε.ε.) ήταν όργανο του καθεστώτος. Ωστόσο, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και μετά, με όλο πιο μεγάλη ένταση, οι “άγριες” απεργίες έγιναν το κρίσιμο ανταγωνιστικό παράδειγμα των εργατών και των εργατριών στην αίγυπτο. Μεταξύ 1998 και 2010, ένας αριθμός μεταξύ των 2 και των 4 εκατομμυρίων εργατών συμμετείχαν σε 3 έως 4.000 άγριες απεργίες.
Στην επανάσταση της 25ης Γενάρη οι πιο ριζοσπαστικοποιημένοι εργάτες και εργάτριες ήταν εκεί. Στην πλατεία Tahrir. Στις 30 εκείνου του μήνα, με την καταστολή να ορμάει από παντού και να αποτυγχάνει, ανακοινώθηκε η δημιουργία της αιγυπτιακής ομοσπονδίας ανεξάρτητων εργατικών σωματείων, με συνέντευξη τύπου στην πλατεία Tahrir. Στις 6 Φλεβάρη αυτή η ανερξάρτητη ομοσπονδία κάλεσε γενική απεργία, και ενώ ο Μουμπάρακ προσπαθούσε ακόμα να σταθεί στην καρέκλα του, δεκάδες χιλιάδες εργάτες και εργάτριες παρέλυσαν κομβικά οικονομικά σημεία του αιγυπτιακού καθεστώτος: το αεροδρόμιο, τα τραίνα, διάφορες θυγατρικές της εταιρείας που εκμεταλλεύεται στην διώρυγα του Σουέζ, την κρατική εταιρεία ηλεκτρισμού και τα εργοστάσια / κάτεργα στην Ghazl al-Mahalla. Δεδομένου ότι σε πολλά απ’ αυτά ο στρατός είναι ιδιοκτήτης ή συνιδιοκτήτης, το δίλημμα της στήριξης του Μουμπάρακ ή της καθαίρεσής του (απ’ τον ίδιο τον στρατό) έγινε ακόμα πιο οξύ. Τελικά ο Μουμπάρακ παραιτήθηκε 5 ημέρες μετά· μετά την γενική απεργία της 6ης Φλεβάρη, και ως την 11η, είχαν ξεσπάσει πάνω από 50 επιμέρους απεργίες.
Η καινούργια αυτοπεποίθηση των αιγύπτιων εργατών τρόμαξε την “μεταβατική” κυβέρνηση του στρατού, μετά την πτώση του Μουμπάρακ. Στις 24 Μαρτίου το “μεταβατικό στρατιωτικό συμβούλιο” εξέδωσε στρατιωτική διαταγή (που είχε την ισχύ νόμου) με την οποία τιμωρούνταν με πρόστιμο πάνω από 8.000 δολάρια όποιος συμμετείχε ή καλούσε άλλους να συμμετάσχουν σε καθιστικές διαμαρτυρίες ή οποιαδήποτε άλλη ενέργεια που “εμποδίζει, καθυστερεί ή διακόπτει την λειτουργία δημόσιων οργανισμών ή κρατικών αρχών”. Το πρόστιμο δεκαπλασιαζόταν, και συνοδευόταν με τουλάχιστον 1 χρόνο φυλακή, στις περιπτώσεις βίαιης αντίστασης ή καταστροφών... Δεν ήταν διαταγή - για  - τα - μάτια: στις 29 Ιούνη του 2011 ένα στρατοδικείο καταδίκασε 5 εργάτες της Petrojet, μιας κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας, σε φυλάκιση 1 χρόνου, για συμμετοχή σε καθιστική διαμαρτυρία (2 εβδομάδων) μπροστά απ’ το υπουργείο. Οι εργάτες ζητούσαν την κανονική πρόσληψη 200 απ’ αυτούς, που ως τότε δούλευαν με “ελαστικές σχέσεις εργασίας”.

Οι συνθήκες επί προεδρίας Μόρσι ήταν ελαφρώς καλύτερες. Η μουσουλμανική αδελφότητα σαν εξουσία δεν ήταν πρακτικά μεν ιδιαίτερα “φιλεργατική” σε ότι αφορά τις κινητοποιήσεις, αλλά δεν ήταν και διατεθειμένη απ’ την άλλη να ακολουθήσει την σκληρή αντι-εργατική τακτική του στρατού, τόσο επί Μουμπάρακ όσο και στο επόμενο “μεταβατικό” διάστημα. Η κυβέρνηση Μόρσι ακολούθησε μια “κατά περίπτωση” τακτική, που περιλάμβανε και περιπτώσεις καταστολής απεργιών. Αλλά δεν είχε καν τον έλεγχο της κατάστασης (το υπουργείο εσωτερικών και δημόσιας τάξης είχε δοθεί σε “άνθρωπο του στρατού”, για τους λόγους που περιγράψαμε στο προηγούμενο τεύχος)· συνεπώς, παρά τις αρχικές ελπίδες, η ανεξάρτητη ομοσπονδία (με κάποιες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις που προειδοποιούσαν ότι η φιλία - με  - τον - στρατό είναι κίνδυνος θάνατος) συμπεριελήφθηκε (αυτοκτονικά!) στο “μέτωπο” κατά του Μόρσι. Όμως όλο το διάστημα της κυβέρνησης Μόρσι οι απεργίες, οι καθιστικές διαμαρτυρίες, και σε ορισμένες περιπτώσεις οι καταλήψεις “εργασιακών τόπων” ήταν πυκνές: η αιγυπτιακή εργατική τάξη δεν εννοούσε πια να κάνει πίσω στους αγώνες και στα δίκια της. [2]

Σ’ αυτό το γενικό και περιληπτικό περίγραμμα μπορεί κανείς να καταλάβει τα (ή μερικά απ’ τα) προβλήματα των ελλήνων αφεντικών στις αιγυπτιακές επενδύσεις τους. Μπορεί επίσης να καταλάβει την χαρά με την οποία υποδέχθηκαν τα ντόπια αφεντικά και οι πολιτικές βιτρίνες τους το “πραξικόπημα - που - δεν - ήταν” σύμφωνα με τον τρέχοντα ρατσισμό. Οι αιγύπτιοι καραβανάδες είναι διπλά οι ιδανικοί για ξένους (και έλληνες) επενδυτές. Αφ’ ενός σαν οργανωμένο σύστημα καταστολής, και αφετέρου σαν businessmen οι ίδιοι.  
Ο Βενιζέλος, παρά το ειδικό (πολιτικό) του βάρος, έγινε χαρούμενο πανάλαφρο πουλί τρέχοντας να συγχαρεί γρήγορα γρήγορα την αιγυπτιακή χούντα. Και η αριστερά της εθνικής ενότητας έκανε ότι δεν καταλαβαίνει.
Είναι μια βρωμοδουλειά κι αυτή, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Σαν κατατοπιστικό προτείνουμε το The rise of Egypt’s workers απ’ την ιστοσελίδα libcom.org.
[ επιστροφή ]

2 - Οι εργάτες στη χαλυβουργία της Kouta, μετά από αγώνες πέτυχαν τον Αύγουστο του 2012 μια δικαστική απόφαση που τους έδινε τον έλεγχο πάνω στο εργοστάσιο και την παραγωγή του· εργοστάσιο που είχε χρεωκοπήσει και είχε εγκαταλειφθεί απ’ τον ιδιοκτήτη του με χρέη παντού (και προς τους εργάτες).
Τον Φλεβάρη του 2013, μαθαίνοντας τις εξελίξεις στη Βιο.Με., οι εργάτες της χαλυβουργίας της Kouta έστειλαν στη Βιο.Με. ένα εγκάρδιο μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης, στο οποίο ανάμεσα στα άλλα δήλωναν διατεθειμένοι να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και τα προβλήματα της αυτοδιαχείρισης ενός τέτοιου εργοστασίου με τους έλληνες ομοίους τους.
Από μια διαβολεμένη γεωγραφική ιδιοτροπία, η απόσταση ανάμεσα στην αίγυπτο και την ελλάδα, είναι πολύ μικρή όταν την βλέπει κανείς απ’ τη μεριά της αιγυπτιακής εργατικής τάξης, και τεράστια όταν την βλέπει κανείς απ’ τα μέρη μας...
[ επιστροφή ]