αυτοί, εμείς και οι άλλοι [II]

Τρεις ημέρες νωρίτερα απ’ αυτήν την (εκ των πραγμάτων) περιορισμένης αναγνωσιμότητας δημοσίευση, την Πέμπτη 4 Ιουλίου, στην “εφημερίδα των συντακτών”, στην άποψη / κύριο άρθρο (που συνηθίζεται να εκφράζει την “γνώμη της εφημερίδας”), είχαν γραφτεί τα πιο κάτω. Ήταν μια ημέρα μετά το πραξικόπημα...:

Τίτλος: Τι πέτυχε ο αιγυπτιακός λαός

Περιεχόμενο: Ο Αιγύπτιος πρόεδρος, εμφανώς απομονωμένος και αντιμετωπίζοντας τον ξεσηκωμό του λαού της Αιγύπτου, ανετράπη μετά από ένα χρόνο στην εξουσία και αναμένεται τώρα η προκήρυξη πρόωρων προεδρικών εκλογών. Οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί στις πλατείες και τους δρόμους δηλώνουν πως ο λαός δεν φοβήθηκε ότι η επέμβαση του Στρατού ήταν ένα πραξικόπημα, απεναντίας είδε τον Στρατό ως παράγοντα εγγύησης μιας δημοκρατικότερης πορείας με σεβασμό των δικαιωμάτων του. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του στρατηγού Αμπντελ Φατάχ αλ Σίσι, ότι “ο Στρατός άκουσε την κραυγή του λαού για βοήθεια και ανέλαβε την ιστορική του ευθύνη”.
Το αισιόδοξο μήνυμα που βγαίνει από την ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι είναι το πνεύμα συμφιλίωσης που διοχετεύουν Στρατός και λαός, το οποίο αναμένεται να οδηγήσει σε έναν εκδημοκρατισμό της Αιγύπτου. Ταυτόχρονα γίνεται αντιληπτό ότι τα κινήματα της πλατείας Ταχρίρ ήσαν εξόχως αντιπροσωπευτικά του λαϊκού αιτήματος για περισσότερες ελευθερίες, για πρόοδο και κοινωνική δικαιοσύνη.
Είναι μεν οξύμωρο, αλλά ο Στρατός επενέβη όχι για την κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά σαν εγγυητής της ομαλότητας και ενός κοσμικού και όχι θεοκρατικού καθεστώτος, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα την αποφυγή εμφυλίου σπαραγμού.

Ο ανατραπείς πρόεδρος διέψευσε τις προσδοκίες του αιγυπτιακού λαού όταν ανέλαβε καθήκοντα πριν από ένα χρόνο, οδηγώντας τη χώρα στην “καθαρότητα” του Ισλάμ, αγνοώντας τις απαιτήσεις του λαού για εκδημοκρατισμό. Το καθεστώς Μόρσι όχι μόνο δεν επέφερε την πολυπόθητη ανακατανομή του πλούτου, αλλά, αντίθετα, οι επενδύσεις μειώθηκαν, όπως και ο τουρισμός, όπως και οι ευκαιρίες εύρεσης εργασίας, με αποτέλεσμα τον πλούτο (τους καρπούς της ανάπτυξης του προηγούμενου καθεστώτος Μουμπάρακ) να τον καρπούται μια ολιγαρχία.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με την έλλειψη καυσίμων, τις συχνές διακοπές ρεύματος, το λαθρεμπόριο πετρελαίου, τους περιορισμούς στην κυκλοφορία συναλλάγματος απογοήτευσαν τον αιγυπτιακό λαό και στη συνέχεια τον εξόργισαν, με αποτέλεσμα να βγει στους δρόμους και τις πλατείες.
Και αυτό είναι ένα από τα βασικά “πορίσματα” της ανατροπής Μόρσι. Ο αιγυπτιακός λαός βγήκε από την απάθεια, κατέλαβε τις πλατείες και μήνυσε προς όλους ότι, πλέον, δεν μπαίνει στα σπίτια του εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά του. Είναι το βασικό συμπέρασμα που εξάγεται από τη μακράς διάρκειας εξέγερσή τους, κάτι που, προφανώς, αντελήφθη και ο Στρατός. Ο αιγυπτιακός λαός έστειλε ηχηρό μήνυμα προς κάθε μελλοντική εξουσία ότι πλέον έχει λόγο ο ίδιος στη διαμόρφωση της οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας. Μήνυμα σαφώς αισιόδοξο και ταυτόχρονα αποτρεπτικό για κάθε επίδοξο κυβερνήτη.
Ο αιγυπτιακός λαός θέλει ειρήνη, ασφάλεια, δημοκρατία, πολύτιμα αγαθά που ο Μόρσι με τις “ισλαμικές” αποφάσεις του είχε καταπατήσει. Η σταθερότητα είναι το κύριο ζητούμενο και ο Στρατός φαίνεται να το αντιλήφθηκε, “υπακούοντας” στην απαίτηση του λαού για δημοκρατία και ανάπτυξη. Απομένει να δούμε αν ο Στρατός θα τηρήσει τις υποσχέσεις του και θα φανεί αντάξιος των λαϊκών προσδοκιών…

Δύσκολα θα μπορούσε να γραφτεί ένα πιο δεξιό (ακροδεξιό), στρατόκαβλο, αντιμουσουλμανικό και μισαλλόδοξο (για να μην πούμε: κατευθείαν απ’ το υπουργείο εξωτερικών...) κείμενο γνώμης - σε αριστερή εφημερίδα (αλλά και γενικά). Ασφαλώς η “εφημερίδα των συντακτών” δεν είναι κομματική, κι έτσι μπορεί κανείς να ξεφορτωθεί τα πιο πάνω λέγοντας ότι “αυτή ήταν η γνώμη του διευθυντή” (Ν. Βουλέλης;) ή του “αρχισυντάκτη διεθνών” (Γ. Τσιάρας;). Δεν έχουμε, έτσι κι αλλιώς, κάποια πολεμική διάθεση απέναντι ειδικά στο συγκεκριμμένο έντυπο, έτσι ώστε να κυνηγάμε τα ιδεολογικά και πολιτικά του κουσούρια. Αλλού είναι το θέμα: η “εφημερίδα των συντακτών” και το μεγαλύτερο μέρος (αν όχι το σύνολο) των συντακτών της είναι όντως αριστεροί, και η γνώμη της 4 Ιούλη για την χούντα στην αίγυπτο κάθε άλλο παρά προσωπική / ατομική ήταν ή θα μπορούσε να θεωρηθεί.

Τι έχουμε, λοιπόν, ξανά εδώ; Έχουμε την εκδήλωση ενός πάγιου αντιμουσουλμανικού ρατσισμού απ’ την μεριά της ελληνικής (και συνολικά της πρωτοκοσμικής) αριστεράς, πολιτικής και κοινωνικής· τόσο βαθιά ενσωματωμένου στις πεποιθήσεις και στις συνειδήσεις ώστε ακόμα και τανκς να βγουν στους δρόμους, εάν ο στόχος τους είναι ένας “ισλαμιστής” (ή πολλοί τέτοιοι...), τότε “χαρά μεγάλη πέφτει”. Το πιο πάνω κείμενο στάζει σχεδόν μίσος για το (αιγυπτιακό εν προκειμένω) πολιτικό ισλάμ και ηδονίζεται με τον “δημοκρατικό ρόλο του στρατού”. Και συντάκτες μιας εφημερίδας δεν μπορούν να επικαλεστούν άγνοια, έλλειψη πληφορόρησης ή “παρεξήγηση”.
Η ιστορία αυτού του βαθιού, ενσωματωμένου, ανθρωποφάγου αντιμουσουλμανικού ρατσισμού της αριστεράς πάει κάμποσα χρόνια πίσω. Στη βοσνία. Τρία χρόνια σφάζονταν, βιάζονταν, εξανδραποδίζονταν οι βόσνιοι και οι βόσνιες, τρία χρόνια τα σπίτια τους, τα χωριά τους, οι πόλεις τους, οι ζωές τους καταστρέφονταν συστηματικά, και τρία χρόνια η ελληνική αριστερά σχεδόν στο σύνολό της (ελάχιστες και τιμητικές οι εξαιρέσεις) έβαζε πλάτη στα καθάρματα των “αδελφών” Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς, Αρκάν και σία. Με επικεφαλής και δημοσιογράφους και αόρατο εργοδότη το υπουργείο εξωτερικών και το ελληνικό βαθύ κράτος. Γιατί; Επειδή οι βόσνιοι ήταν μουσουλμάνοι, και επειδή ο αντιμουσουλμανικός ρατσισμός του “πολιτισμένου πρώτου κόσμου” απαγόρευε την δημιουργία “μουσουλμανικού κράτους” στην ευρώπη.
Η ελληνική αριστερά ποτέ δεν πλήρωσε για την πολιτική, ιδεολογική και πρακτική συμμετοχή και συνενοχή της στο ολοκαύτωμα της βοσνίας. Ποτέ δεν τραντάχτηκε από εσωτερικά ηθικά και πολιτικά σοκ για τον καταγραμμένο ρόλο της εκεί. Ποτέ δεν έκανε οποιαδήποτε σοβαρή αυτοκριτική. Ποτέ τα νεώτερα μέλη της δεν πέρασαν τη θηλειά στο λαιμό των “παλιών”. Απλά συνέχισε τον δρόμο της, “αφήνοντας πίσω τα περασμένα”. Μόνο και μόνο για να τα αναπαράγει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάθε φορά που χρειάζεται, και το “εθνικό συμφέρον” το απαιτεί.

Για την κοινωνική βάση της αριστεράς (που εκτείνεται ως το μεγαλύτερο μέρος της αντι-εξουσίας) η απέχθεια προς τους μουσουλμάνους εκδηλώνεται με εξομολογήσεις του είδους “δεν τους υπερασπιζόμαστε για να μην ταυτιστούμε μ’ αυτούς”. Ποιοί είναι “αυτοί”; Τι ξέρουν γι’ “αυτούς” που να μην έχει παιχτεί και ξαναπαιχτεί απ’ την καθεστωτική προπαγάνδα; Πότε έψαξαν και βρήκαν τις απόψεις “αυτών”, ακόμα και των πιο “ακραίων”, διατυπωμένες απ’ τους ίδιους; Πότε έψαξαν και βρήκαν τι απ’ τις απόψεις και τις πράξεις “αυτών” οφείλεται στις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους και τι σε εντελώς διαφορετικούς λόγους, συμπεριλαμβανομένης και της μακριάς αποικιοκρατίας των λευκών ευρωπαίων (και αμερικάνων) σε βάρος τους;
Το πράγμα πάει, όμως, ακόμα μακρύτερα. Όταν υπερασπιζόμασταν τους μαύρους νοτιοαφρικάνους διαδηλώνοντας κατά του απαρτχάιντ, κατά της επίσκεψης του τελευταίου εκπροσώπου του (Ντε Κλερκ) στην ΑΘήνα, και άλλα, “ταυτιζόμασταν” με εκείνους τους μακρινούς έγχρωμους καταπιεσμένους; Όταν στο μακρινό παρελθόν διαδηλώναμε υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, ή όταν κάποιοι / κάποιες συμμετέχουν στις gay pride εκδηλώσεις, “ταυτίζονται” με κανέναν; Αλλάζουν ερωτικούς προσανατολισμούς; Όσοι και όσοι συμπαραστάθηκαν στους αγώνες των ιθαγενών του μεξικανικού νότου (Ζαπατίστας) “ταυτίστηκαν” μ’ εκείνους τους άνδρες κι εκείνες τις γυναίκες;
Το θεώρημα (ο δήθεν “φόβος”) της “ταύτισης” με τους μουσουλμάνους αγωνιζόμενους, είτε είναι βόσνιοι, είτε είναι τούρκοι, είτε είναι πακιστανοί, τυνήσιοι ή αιγύπτιοι, είναι απλά πρόφαση. Και η κοινωνική βάση της αριστεράς αυτό το ξέρει πολύ πολύ καλά.

Για την πολιτική αριστερά το πράγμα είναι (κατά τη γνώμη μας) ακόμα πιο βρώμικο - τουλάχιστον για τα μεγαλύτερα κόμματα ή και οργανώσεις. Πως γίνεται και η αποστροφή προς τους “ισλαμιστές” σε περιπτώσεις διεθνών γεγονότων μεγάλης κλίμακας ταιριάζει κάθε φορά με το ελληνικό “εθνικό συμφέρον”; Δεν είναι σύμπτωση!!! Στη βοσνία η ελληνική αριστερά δεν έβαλε μόνο πλάτη στη σφαγή των βοσνίων· αλλά μέσω αυτής στον άξονα Αθήνας - Βελιγραδίου και στην προοπτική μοιρασιάς του τότε νεόκοπου κράτους της μακεδονίας (ό,τι άλλο φρουφρού κι αρώματα κι αν έλεγε)... Σε σχέση με την τουρκία η ελληνική αριστερά βγάζει σπυριά με τον “σουλτάνο” Ερντογάν και τους ισλαμοδημοκράτες (την τουρκική εκδοχή του πολιτικού ισλάμ) αβαντάροντας την ελληνική εθνική νοσταλγία για το τουρκικό βαθύ κράτος, τους καραβανάδες, και τα υπόλοιπα... Τις αραβικές εξεγέρσεις η ελληνική αριστερά τις “έγραψε” όσο περισσότερο μπορούσε· κι ύστερα είχε το θράσος να πουλάει την πλατεία Tahrir σαν όμοια των “αγανακτισμένων” του Συντάγματος.
Στ’ αλήθεια, τι έκανε όλη η αριστερά (μ’ όλες τις ορθόδοξες και ανορθόδοξες εκδοχές της) στη διάρκεια της επανάστασης στην Αίγυπτο τον Γενάρη, και τον Φλεβάρη και τον Μάρτη του 2011; Τίποτα. Κανείς δεν πάτησε (έστω “προσωπικά” βρε αδελφέ) στις συγκεντρώσεις των αιγύπτιων μεταναστών εργατών έξω απ’ την πρεσβεία στην ΑΘήνα, στη διάρκεια της επανάστασης. Μόνο ένα απόγευμα έσκασε μια γνωστή ακροαριστερή οργάνωση, με τα πλακάτ της (άσχετα, για την παλαιστίνη, αυτά είχαν αυτά έφεραν...), καμιά 15αριά νοματαίοι, έκατσαν μισή ώρα, φωτογραφήθηκαν (...) και έφυγαν.
Και έρχονται τώρα οι ύαινες (αυτό είναι, ύαινες: τρέφονται από πτώματα) της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου (που το παίζει “επανάσταση” φυσικά...) να πουν ή να υπονοήσουν, με ύφος χιλίων Λένιν και εκατό χιλιάδων Στάλιν, ότι “η κυβέρνηση Μόρσι έκανε την δουλειά των αμερικάνων”, δηλαδή “έκοψε την φόρα των real επαναστατών στην αίγυπτο” (των ποιών;), και αφού “έκανε την δουλειά των αμερικάνων την απόλυσαν”. Που σημαίνει: “στ’ αρχίδια μας κι εμάς - Κωστής Παλαμάς!”... 
Πολύ σοβαρές αναλύσεις! Εμπεριστατωμένες!! Τεκμηριωμένες!!! Μόνο που (ξανά και ξανά η ίδια διαβολεμένη σύμπτωση!!!) ταιριάζουν γάντι αυτές οι αποψάρες με τα ελληνικά “εθνικά συμφέροντα”.
Για προσέξτε παρακαλούμε λίγο (η ορθογραφία του πρωτότυπου):

... Αγκάθι αποτελεί ... αυτήν την περίοδο εκτός από την Ελλάδα, όπου η ζήτηση για δομικά υλικά και τσιμένο έχει επιστρέψει στα επίπεδα της δεκαετίας του ‘60, όπως υποστηρίζουν στελέχη του ομίλου, η Αίγυπτος, μια αγορά η οποία παρά τις τεράστιες προοπτικές που παρουσίαζε μέχρι πέρυσι, εξαιτίας των πολιτικών αναταραχών που συνεχίζονται μετά και την παραίτηση της στρατιωτικής κυβέρνησης, “απειλείται”.
Οι διαρκείς φασαρίες και η έλλειψη μιας σταθερής κυβέρνησης ασκούν σημαντικές πιέσεις και στην οικονομία της, ενώ δημιουργούν ένα περιβάλλον αβεβαιότητας στις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή, αφού και τα έργα υποδομών προχωρούν με το ... σταγονόμετρο επηρεάζοντας την ζήτηση τσιμέντου.
...

Είναι ρεπορτάζ των αρχών του 2012 αυτό. Αλλά για ποιόν μιλάει; Μιλάει για την Τιτάν, των Κανελλόπουλων, που έχουν δύο τσιμεντάδικα στην αίγυπτο. Μπορείτε να πείτε: ντάξει, αλλά τι σχέση έχει η φετεινή καλοκαιρινή σπέκουλα κατά της κυβέρνησης Μόρσι, δηλαδή η λαθραία (“αριστερή”...) υποστήριξη του πραξικοπήματος και της παλινόρθωσης του μιλιταριστικού καθεστώτος στην αίγυπτο (έγινε καμία, έστω και συμβολική, αντιχουντική διαδήλωση έξω απ’ την αιγυπτιακή πρεσβεία απ’ τους συνήθεις ευαίσθητους της αριστέρας;) με την Τιτάν; Αν έχει λέει;;!!!

...
Η αβεβαιότητα αυτή είναι έντονη και στην ΤΙΤΑΝ, η οποία στηρίζει το 45% της συνολικής λειτουργικής της κερδοφορίας στην χώρα των Φαραώ και η οποία διαθέτει δύο παραγωγικές μονάδες στην Αλεξάνδρεια και στο Beni Suef, έχοντας επενδύσει πάνω από 600 εκατ. ευρώ. Στην “δύση” του 2010 μάλιστα, έκλεισε ένα από τα μεγαλύτερα deals στην περιοχή, εκείνο της πώλησης του 15,2% της θυγατρικής του ΤΙΤΑΝΑ στην IFC, που ανήκει στο γκρουπ της Παγκόσμιας Τράπεζας έναντι 80 εκατ. ευρώ. Το θετικό στοιχείο είναι πως τα εργοστάσια του ομίλου στην περιοχή δεν σταμάτησαν καθόλου τις εργασίες τους κατά την διάρκεια της αναστάτωσης σε αντίθεση με άλλους ανταγωνιστές τους, ενώ ερώτημα αποτελεί για το τι μέλλει γενέσθαι με τις νέες άδειες για την κατασκευή και νέων μονάδων στην περιοχή, που είχε εξαγγείλει η κυβέρνηση Μουμπάρακ και η ΤΙΤΑΝ επρόκειτο να τις διεκδικήσει.
...

Κι αν αυτά μοιάζουν “περσινά ξινά σταφύλια” (με την έννοια ότι το 2012 δεν είναι 2013 και οι μπίζνες των ελληνικών αφεντικών στην Αίγυπτο δεν προκύπτει να ταιριάζουν με τις αριστερές αντιμουσουλμανικές σοφίες υπέρ του πραξικοπήματος), υπάρχουν και πρόσφατες εξελίξεις. Εδώ μιλάει η καθεστωτική al-Ahram, με ημερομηνία 1 Μάη 2013  (για κάτι που έγινε στις 17 Φλεβάρη) - οι τονισμοί δικοί μας:

... Οι κατηγορίες για χρήση βίας και και επιστράτευση συμμοριών έχουν διατυπωθεί για έναν αριθμό πρόσφατων εργατικών διεκδικήσεων.
Μια απ’ τις πιο σκανδαλώδεις αφορά το εργοστάσιο της τσιμεντοβιομηχανίας Portland - Titan στην Αλεξάνδρεια, όπου η διοίκηση χρησιμοποίησε σκυλιά για να σπάσει την sit-in διαμαρτυρία των εργατών τον Φεβρουάριο, πράγμα που οδήγησε σε αρκετούς τραυματισμούς [εργατών], τέσσερεις απ’ αυτούς σοβαρούς...
“Δράσαμε σύμφωνα με το νόμο, που μας επιτρέπει να απολύσουμε όσους αρνούνται την εργασία τους και να τους παραπέμψουμε στο δικαστήριο - δεν τους απολύσαμε” δήλωσε μια πηγή απ’ την διοίκηση.
...
Οι εργάτες απ’ την μεριά τους στηρίζονται σε ένα ντοκουμέντο του υπουργού εργασίας Khaled El-Azhari [1] που κατηγορεί την διοίκηση της επιχείρησης ότι μείωσε επι τούτου την τροφοδοσία των εγκαταστάσεων σε φυσικό αέριο και κατά συνέπεια την παραγωγή, για να πιέσει τους εργαζόμενους.

Εδώ πρόκειται για μια (πολύ πρόσφατη) ταξική αντιπαράθεση, μόλις τον περασμένο Φλεβάρη, όπου απ’ την μεριά ήταν ένα ελληνικό αφεντικό και το αιγυπτιακό βαθύ κράτος, και απ’ την απέναντι οι εργάτες επικουρούμενοι απ’ τον υπουργό της μουσουλμανικής αδελφότητας. Οι σοβαροί τραυματισμοί των εργατών αφορούσαν “σπασμένα κόκκαλα”. Έγιναν 87 συλλήψεις. Όσο για τους δράστες της επίθεσης; Μα τι άλλο από μπάτσους του “υπουργείου εσωτερικών” και διάφορους παρατρεχάμενους (μπράβους της επιχείρησης) με πολιτικά;
Μήπως τώρα ο αντιμουσουλμανισμός της αριστεράς στην ελλάδα αποκτάει πιο καθαρά το σχήμα των “εθνικών συμφερόντων”; Γιατί αγωνίζονταν οι εργάτες στην αιγυπτιακή θυγατρική των Κανελλοπουλέων; Για κανονικές προσλήψεις, και για επιπλέον χρήματα με βάση τα κέρδη της εταιρείας. Κι αν κάποιοι θέλουν και κάτι περισσότερο για να ανατριχιάσουν φιλεργατικά για τα επόμενα 15 δευτερόλεπτα, υπάρχει και τέτοιο: οι εργάτες στην Τιτάν Αλεξάνδρειας έκαναν κατάληψη, κρατώντας αιχμάλωτη “μέσα στο εργοστάσιο” για μέρες (μέχρι να σκάσουν οι μπάτσοι και τα σκυλιά) την διοίκηση της εταιρείας, στελέχη αιγυπτιακής, ινδικής και (ένα) ελληνικής καταγωγής.
Υποθέτουμε ότι τώρα έχουμε συνεννοηθεί. Προφανώς και η κυβέρνηση Μόρσι ΔΕΝ ήταν μια εργατική κυβέρνηση! Αλλά επίσης δεδομένο είναι ότι η μουσουλμανική αδελφότητα δεν έλεγχε παρά μόνο νησίδες του κράτους. Ο αντιμουσουλμανικός ρατσισμός δεν τελειώνει, λοιπόν, με τις (αρχικές κι “αυθόρμητες”) χαρές για τον απελευθερωτικό ρόλο του αιγυπτιακού στρατού. Η προέκτασή του έχει όνομα: ιμπεριαλισμός.Ελληνικός ιμπεριαλισμός, τμήμα της μίας ή της άλλης φράξιας του πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού. Ιμπεριαλισμός οικονομικός, πολιτιστικός, στρατιωτικός, ό,τι χρειάζεται. Η ιδέα ότι οι “ισλαμιστές” δεν κάνουν για κυβερνήσεις ακόμα κι αν έχουν εκλεγεί με κάθε δημοκρατική τυπικότητα, και ότι είναι προτιμότεροι οι καραβάναδες ή διάφορα καθάρματα που είναι “δικοί μας άνθρωποι”, χαϊδεύει και τα ελληνικά αυτιά μαζί με τις διεθνείς σχέσεις ή βλέψεις του ελληνικού κράτους και κεφάλαιου στην ανατολική μεσόγειο· δεν είναι ελληνικής προέλευσης, είναι όμως και ελληνικής χρησιμότητας.

Πέρα απ’ αυτά, τα κουκιά είναι μετρημένα. Κανένας συντηρητισμός, όποιο επίθετο κι αν έχει (θρησκευτικό, ιδεολογικό, πολιτιστικό) δεν είναι φίλος μας. Ούτε ο χριστιανικός, ούτε ο μουσουλμανικός, ούτε ο κουμφουκιανός, ούτε ο ινδιάνικος, ούτε κανένας άλλος. Αλλά ξέρουμε ότι δεν τελειώνουν όλα εκεί, και ότι ο δυτικός πολιτισμός, ο δυτικός τρόπος (και η ιστορία) του ανταγωνισμού δεν είναι ούτε το πρότυπο ούτε, κυρίως, το μέτρο της αλήθειας του κόσμου. Δεν έχουμε καμία απαίτηση τα αγωνιζόμενα υποκείμενα να είναι “λευκά” και “δυτικά” για να αξίζουν το (αδύναμο έτσι κι αλλιώς) ενδιαφέρον μας. Και δεν “ταυτιζόμαστε” υποχρεωτικά με εκείνους κι εκείνες που βλέπουμε να αγωνίζονται για ζητήματα φλέγοντα για τους ίδιους, ζητήματα που άμεσα ή έμμεσα αφορούν κι εμάς. Η αναγνώριση, η υποστήριξη, η κατανόηση δεν ήταν ποτέ και πουθενά “ταύτιση”.
Που σημαίνει απλά: το “μέτωπο κατά του πραξικόπηματος” στην αίγυπτο, είτε απαρτίζεται 100% απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα είτε συμμετέχουν κι άλλοι, έχει όλο το δίκιο!!!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Μέλος και βουλευτής του κόμματος “ελευθερίας και δικαιοσύνης” (της μουσουλμανικής αδελφότητας), μέλος επίσης της 85μελούς επιτροπής σύνταξης του νέου συντάγματος, με βασανισμούς απ’ το καθεστώς Μουμπάρακ το 2010, τοποθετήθηκε απ’ τον Μόρσι απ’ την αρχή, στις 2 Αυγούστου του 2012, υπουργός εργασίας και μετανάστευσης. Η υπουργοποίησή του θεωρήθηκε απ’ τους κατάλληλους επ’ αυτών των ζητημάτων “απόδειξη ότι η μουσουλμανική αδελφότητα έχει στόχο να ηγεμονεύσει στα εργασιακά ζητήματα”.
Παραιτήθηκε μετά το πραξικόπημα.
[ επιστροφή ]