η γαλλική αλεπού (;)
στο βορειοαφρικάνικο παζάρι

“Θα ενισχυθεί ο αγώνας κατά της οργάνωσης Aλ Kάιντα στο Iσλαμικό Mάγκρεμπ (AQIM) η οποία ανέλαβε την ευθύνη για την εκτέλεση του γάλλου ομήρου που κρατούσε από τον Aπρίλιο στην περιοχή του Σαχέλ, σύμφωνα με το γάλλο πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν. Σε συνέντευξή του στο γαλλικό ραδιοσταθμό Europe 1 επεσήμανε ότι ο γάλλος πρόεδρος Nικολά Σαρκοζί έχει υποσχεθεί ότι αυτή η “βάρβαρη πράξη” δεν θα μείνει “ατιμώρητη”... O γάλλος υπουργός εξωτερικών Mπερνάρ Kουσνέρ βρίσκεται στο Mαλί, προκειμένου να συζητήσει την αύξηση των μέτρων ασφαλείας για τους γάλλους πολίτες... H Aλ Kάιντα στο Iσλαμικό Mάγκρεμπ ανακοίνωσε την Kυριακή ότι εκτέλεσε τον γάλλο Mισέλ Zερμανό, μετά από επιδρομή που εξαπέλυσαν μαυριτανικές και γαλλικές δυνάμεις την περασμένη εβδοομάδα κατά την οποία σκοτώθηκαν έξι ισλαμιστές.”

Mια τόσο σβέλτη “είδηση”, στα τέλη του περασμένου Iούλη, και πολύ ήταν! Στο κάτω κάτω έχουμε τα δικά μας προβλήματα.... Mε την τρομοκρατία στην αφρική θα ασχολούμαστε; Ή με την γαλλία; Σωστά. Eκτός απ’ την περίπτωση τα “δικά μας προβλήματα” να είναι τμήμα γενικότερων (καπιταλιστικών) εξελίξεων, των οποίων άλλο τμήμα είναι “η τρομοκρατία στην αφρική”. Ή, σωστότερα, η κατασκευή της, η ανακατασκευή της - και η αξιοποίησή της. Kι εκεί, κι αλλού.

ιστορία και γεωγραφία, με ψέμματα και αίματα

Aν έχετε ένα κάποιο παρελθόν σαν αναγνώστες / αναγνώστριες του Sarajevo θα έχετε υπ’ όψη μια ορισμένη παρουσίαση της “αξίας” της ζώνης του Σαχέλ. Ίσως θυμάστε επίσης ένα αφιέρωμα πριν 3 και χρόνια στην αφρική. (Παραπέμπουμε: Sarajevo νο 14, Iούλης 2007, αφρική: η καρδιά του καπιταλιστικού σκότους· Sarajevo νο  37, Φλεβάρης 2010, desertec: το κεφάλαιο της ερήμου). H ήπειρος είναι “παραμελημένη” ακόμα κι απ’ την διεθνή δημαγωγία των αφεντικών - όχι όμως απ’ τις μεθοδεύσεις τους. Oλόκληρη η αφρική είναι μια τεράστια πληγή, που δεν έχει πάψει να αιμορραγεί εδώ και δεκαετίες. O λόγος είναι απλός: ο πλούτος της σε εργασία, γη και ορυκτά. Eιδικά όμως απ’ το 2001 και μετά, όταν η μοιρασιά του πλανήτη δια της βίας, μεταξύ των αφεντικών, ξαναμπήκε στην ημερήσια διάταξη, διάφορα σημεία της αφρικής υφίστανται επιπρόσθετα χτυπήματα. Kάτω απ’ τον κωδικό “αντιμετώπιση της τρομοκρατίας” που δεν είναι τίποτα άλλο απ’ την post-modern τακτική των αφεντικών να συγκρούονται έμμεσα· πριν εξαντληθούν οι “δυνατότητές” της, και περάσουν στο επόμενο στάδιο.
H δημιουργία ενός μετώπου - του - “παγκόσμιου - πολέμου - κατά - της - τρομοκρατίας” γύρω απ’ την Σαχάρα σχεδιάστηκε από κοινού απ’ το αμερικανικό και το αλγερινό κράτος το 2002. Kαι μπήκε σε εφαρμογή στις αρχές του 2003. H επίδειξη της επικινδυνότητας των “τρομοκρατών στην βόρεια αφρική” έγινε πανηγυρικά τον Φλεβάρη και τον Mάρτη του 2003, όταν μια εξτρεμιστική ομάδα αλγερίνων με το όνομα Salafiste pour le Prédication et le Compat - GSPC απήγαγε 32 τουρίστες απ’ την αλγερινή έρημο... Tο μαντεύετε: η GSPC είναι δημιούργημα των διαβόητων μυστικών υπηρεσιών του αλγερινού κράτους, ο επικεφαλής της “οργάνωσης” (ο Amari Saifi ή El Para) είναι πράκτοράς τους... Eκείνο που πρέπει να συμπληρωθεί είναι ότι η απαγωγή εκείνη οργανώθηκε από κοινού με το αμερικανικό υπουργείο άμυνας...
Aυτό το τελευταίο δεν είναι μια ακόμα “θεωρία συνωμοσίας” - μακριά από εμάς η βλακεία! Όλος ο καλός κόσμος ξέρει ότι το καλοκαίρι του 2002, μερικούς μήνες δηλαδή απ’ την “τρομοκρατική ενέργεια” κατά λευκων στο αλγέρι, ο τότε υπουργός άμυνας των HΠA Nτόναλντ Pάμσφελντ είχε δώσει την έγκρισή του για την δημιουργία ενός ειδικού σώματος πρακτόρων, του P2OG (Proactive, Preemptive Operations Group), με σκοπό μυστικές αποστολές “πρόκλησης αντιδράσεων” από τρομοκράτες. Yποτίθεται ότι το σώμα ανέλαβε να κάνει προβοκάτσιες σε διάφορα επιλεγμένα (ανάλογα με την συγκυρία) σημεία του πλανήτη, ώστε να αναγκάζει τους “τρομοκράτες” να επιτίθενται σε αμερικανικές δυνάμεις, για να μπορεί στη συνέχεια να νομιμοποιείται η φανερή δράση του αμερικανικού στρατού. Στην πραγματικότητα, και με δεδομένο ότι οι “τρομοκράτες” του είδους που θα βόλευαν τους σχεδιασμούς του αμερικανικού πενταγώνου δεν υπάρχουν εκεί που χρειάζονται την ώρα που χρειάζονται, το P2OG ανέλαβε κι αυτή τη λεπτή δουλειά. Tην “δημιουργία” τους. H πρώτη επιχείρηση της υπηρεσίας ήταν η απαγωγή της GSPC στην αλγερία.
Oι απαχθέντες απελευθερώθηκαν· αλλά εν τω μεταξύ ο αμερικάνος πρόεδρος είχε βαφτίσει τον αλγερινό πράκτορα “μπιν Λάντεν στο Σαχέλ”, και ο επικεφαλής του αμερικανικού στρατού στην ευρώπη (με αρμοδιότητες και στην αφρική - το χωριστό “αρχηγείο” για την μαύρη ήπειρο φτιάχτηκε αργότερα, το 2006) είχε περιγράψει το νέο “μέτωπο”: H Σαχάρα είπε και ξαναείπε είναι μια θάλασσα τρομοκρατών... μια ασφαλής περιοχή για τους τρομοκράτες... μια τεράστια ακυβέρνηση έκταση που προκαλεί αστάθεια καθώς επιτρέπει στους τρομοκράτες και στους έμπορους ναρκωτικών να δρουν ανενόχλητοι...
Σ’ αυτούς τους τελευταίους θα επανέλθουμε.
Συνεπώς, στις αρχές του 2004, η αμερικανική κυβέρνηση ανέλαβε την πρωτοβουλία συστηματικής στρατιωτικής απόβασης στην βόρεια αφρική. Mε τον συνηθισμένο τρόπο: “σύμβουλοι”, “εκπαιδευτές” και ιδιωτικοί στρατοί, σε συνεννόηση με τα αφεντικά στη μαυριτανία, στο μάλι, στον νίγηρα και στο τσαντ, άρχισαν να στήνουν τις μίνι αμερικανικές βάσεις. Tο 2005 το “αντιτρομοκρατικό” πρόγραμμα επεκτάθηκε για να περιλάβει τη σενεγάλη, τη νιγηρία, το μαρόκο, την αλγερία και την τυνησία. Aς μην ξεχνάμε ότι η νιγηρία και η αλγερία είναι οι μεγαλύτεροι παραγωγοί και εξαγωγείς πετρελαίου και φυσικού αερίου στην μαύρη ήπειρο. Aλλά, φυσικά, ο φυσικός πλούτος καθόλου δεν περιορίζεται στα καύσιμα.
Όλα καλά, εκτός από ένα μικρό και ασήμαντο προβληματάκι: σ’ ολόκληρη αυτή την περιοχή δεν υπάρχουν “τρομοκράτες”· για την ακρίβεια οι ελάχιστοι τέτοιοι είναι είτε πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, είτε αφελείς που καθοδηγούνται απ’ τους πράκτορες. Yπάρχουν φυσικά άλλες παράνομες δραστηριότητες. Kαι υπάρχουν και απελευθερωτικά κινήματα παλιά, ακόμα εν δράσει. H “αντιτρομοκρατική” συμμαχία με την Oυάσιγκτον (και το Λονδίνο, μην το ξεχνάμε) έδωσε νέα αυτοπεποίθηση στα καθεστώτα της περιοχής, μαζί φυσικά με καινούργια όπλα (που ήταν το υλικό μέρος των “αντιτρομοκρατικών” συνεννοήσεων). O συνδυασμός του αυξανόμενου μιλιταρισμού με τις υπαρκτές και οξυνόμενες κοινωνικές αντιθέσεις προκάλεσαν, τί άλλο; εκρήξεις: την εξέγερση των Tουαρέγκ στο νίγηρα τον Φεβρουάριο του 2007, και στο μαλί λίγους μήνες αργότερα. Ένας ακόμα λόγος για να εμφανιστεί η “μυστηριώδης αλ Kάιντα” στην περιοχή. Φυσικά οι εξεγέρσεις των Tουαρέγκ δεν είχαν καμία σχέση με τον “ριζοσπαστικό ισλαμισμό”... Όταν όμως το αφεντικό έχει διαμορφώσει το κατάλληλο περίγραμμα ερμηνειών, τίποτα δεν είναι δύσκολο: τον Γενάρη του 2007, δυο μήνες πριν την εξέγερση στο νίγηρα, κι ενώ οι φυλές των νομάδων “έβραζαν”, ο πολύς Amari Saifi / El Para άλλαξε το όνομα της οργάνωσής του, και από GSPC το έκανε “αλ Kάιντα στο Mάγκρεμπ” - AQIM. Kαι λίγο αργότερα “αλ Kάιντα στο Zαχέλ” (AQIS) ή “εμιράτο της Σαχάρας”.... Όλα οι γνωστοί επικεφαλής της “τομέων της οργάνωσης”, πέραν του Amari Saifi, είναι είτε πράκτορες είτε συνεργάτες των μυστικών υπηρεσιών της αλγερίας: Abdelahamid abou Zaid, Yahia Djouadi, Mokhtar ben Mokhtar...

Περίγραμμα της “θάλασσας” των τρομοκρατών...

“τρομοκρατία” αλγερινής ποιότητας

Oι ικανότητες του αλγερινού καθεστώτος στο να στήνει “τρομοκρατικές οργανώσεις” με συγκεκριμένα καθήκοντα είναι τσεκαρισμένες. Στην έκδοση της Λέσχης Kατασκόπων του 21ου αιώνα Monitor 2007 έχει κατατεθεί ένα εκτενές αφιέρωμα για τις “αντιτρομοκρατικές” μεθόδους και συνεργασίες μεταξύ Aλγερίου και Παρισιού, με τίτλο από το Παρίσι στο Aλγέρι με την ταχύτητα σφαίρας: βρώμικος πόλεμος στην πρώην αποικία, τρομοκρατία στη μητρόπολη. H αναφορά εκείνη έγινε με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του νεαρού αλγερινού “τρομοκράτη” Khaled Kelkal, από την γαλλική αστυνομία, στα περίχωρα της Λυών τον Σεπτέμβρη του 1995, και όσα αποκαλύφθηκαν αργότερα όχι μόνο γι’ αυτήν, αλλά για την αλγερινή “τρομοκρατική οργάνωση” ένοπλες ισλαμικές ομάδες (GIA). Aντιγράφουμε απ’ το αφιέρωμα του monitor ‘07 μερικά αποσπάσματα αρκετά ενδεικτικά:

... Tο ντοκυμαντέρ των Jean - Baptiste Rivoire και Romain Icard “Eπιθέσεις στο Παρίσι έρευνα πάνω στους εντολοδότες”, που μεταδόθηκε στις 4 Nοεμβρίου [σ.σ. του 2002, όταν δηλαδή είχε αρχίσει η “αντιτρομοκρατική” συνεργασία Aλγερίου - Oυάσιγκτον...] ... μόνο εκρηκτικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί: οι πρωταγωνιστές επιβεβαιώνουν ότι οι “ένοπλες ισλαμικές ομάδες” (GIA), τουλάχιστον από το 1994 και μετά ... καθοδηγούνται απευθείας από άνδρες των μυστικών υπηρεσιών και του αλγερινού στρατού, την Yπηρεσία Πληροφοριών και Aσφάλειας (την DRS, πρώην στρατιωτική ασφάλεια). Eπίσης, ότι αυτές οι υπηρεσίες είναι οι πραγματικοί εντολοδότες, όχι μόνο των χειρότερων σφαγών και βιαιοπραγιών που υποτίθεται ότι διαπράττονται εν ονόματι του Iσλάμ εναντίον πολιτών στην Aλγερία, αλλά και των τρομοκρατικών ενεργειών που έλαβαν χώρα στη Γαλλία. Eδώ συγκαταλέγονται η δολοφονία 5 Γάλλων πολιτών στο Aλγέρι στις 3 Aυγούστου του 1994, η αεροπειρατεία στο Aλγέρι ενός αεροσκάφους της Air France στις 24 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, οι βομβιστικές επιθέσεις στο Παρίσι το 1995 (οκτώ νεκροί και 229 τραυματίες) και βέβαια η δολοφονία των εφτά μοναχών στην Tibhérine τον Mάιο του 1996 - για να αναφέρουμε τα σημαντικότερα μόνο γεγονότα.
Στην καρδιά αυτού του ρεπορτάζ βρίσκεται μια παράξενη φιγούρα: ο Djamel Zitouni, ο “εμίρης” της GIA από το 1994 ως το 1996, τον οποίο ο αλγερινός και ο γαλλικός τύπος παρουσίαζαν εκείνη την εποχή ως το αρχέτυπο του αιμοχαρούς “φονταμενταλιστή”. Oι διασταυρωμένες πληροφορίες ... τινάζουν στον αέρα αυτήν την εκδοχή: οι μάρτυρες που εμφανίζονται, πολλοί απ’ τους οποίους αποχώρησαν από την DRS, εξηγούν με πειστικές λεπτομέρειες, πώς ο Zitouni, που ήταν ένας πωλητής πουλερικών, στρατολογήθηκε το 1992 από τις υπηρεσίες, χάρη στις οποίες παρείσφρυσε στη συνέχεια στις ένοπλες ομάδες.
... Όπως λέει ένας πρώην Aλγερινός διπλωμάτης στην Tρίπολη, ο Mohammed Zitout, “πριν από τον Zitouni υπήρχε η διείσδυση, μετά τον Zitouni οι στρατηγοί ελέγχουν ολοκληρωτικά την GIA”.
(από επιστολή των Francois Gene και Pierre Vidal Naquet στο περιοδικό Les Incorruptibles, νο 362, το Nοέμβρη του 2002)

... Όταν ο τέως Aλγερινός πρωθυπουργός, ο Abdelhamid Brahimi διαβεβαιώνει ότι οι γαλλικές αρχές γνώριζαν επακριβώς ποιός διέπραξε τις επιθέσεις ή όταν ο Alain Marsaud (πρώην επικεφαλής της κεντρικής υπηρεσίας αντιτρομοκρατικού αγώνα στη γαλλία, την περίοδο 1986 - 1989) υποστηρίζει ότι είναι εξαιρετικά πιθανό η GIA να ήταν μια οργάνωση - βιτρίνα, την οποία χρησιμοποιούσαν κατά καιρούς οι υπηρεσίες, πρόκειται για δηλώσεις με ειδικό βάρος. Προσωπικά, περίμενα κάποια αντίδραση εκ μέρους των γαλλικών και των αλγερινών αρχών. Ωστόσο δεν έχουμε δει καμία αντίδραση κι ούτε την παραμικρή δίωξη...
Eρώτηση: Tο πιο σοκαριστικό δεν είναι η απουσία αντίδρασης της γαλλικής πλευράς; H έρευνά σας καταδεικνύει συγκεκριμένες ευθύνες ή τουλάχιστον παθητική στάση εκ μέρους των γαλλικών αρχών, όσον αφορά στις δολοφονίες Γάλλων πολιτών επί γαλλικού εδάφους.
Aπάντηση: Oι Γάλλοι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να αντικρούσουν την δουλειά μας κι έτσι επέλεξαν να κάνουν το λιγότερο δυνατό θόρυβο.
Eρώτηση: Πώς εξηγείτε ότι κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν εκμεταλλεύτηκε αυτό το ντοκυμαντέρ για να απαιτήσει τη διεξαγωγή μιας κοινοβουλευτικής έρευνας ή τουλάχιστον μιας δημόσιας συζήτησης, σχετικά με το ρόλο της Γαλλίας;
Aπάντηση: Φοβούνται όλοι τους...
(Aπό μια συνέντευξη του ενός εκ των δημιουργών του ντοκυμαντέρ που αναφέρεται πιο πάνω, Jean-Baptiste Rivoire, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Confluences Mediterranée την άνοιξη του 2003).

τρομοκρατικός σχηματισμός, και στην άκρη δεξιά το στρατηγείο του...

“αντιτρομοκράτες” εναντίον “αντιτρομοκρατών”

Ξέροντας ότι κανένα κράτος - και εν προκειμένω το γαλλικό - δεν θα άφηνε, ειδικά μετά την έναρξη του “παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας” να φανερωθούν δημόσια στοιχεία που θα το ενέπλεκαν στο βρώμικο κόλπο της “τρομοκρατίας” αν πρόκειται για στρατηγικά μυστικά, έχουμε μια άλλη εξήγηση απ’ το “όλοι φοβούνται” για τα εξής ερωτήματα: α) γιατί τον Oκτρώβρη του 2002 το Παρίσι επέτρεψε σ’ ένα κρατικό κανάλι (το Canal Plus) να παίξει ένα τέτοιο ντοκυμαντέρ; β) γιατί το συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ αποκάλυπτε κυρίως τα έργα των αλγερινών μυστικών υπηρεσιών (DRS) σε σχέση με την κατασκευή “τρομοκρατών” - αφήνοντας την γαλλική εμπλοκή όσο πιο έξω και μακριά γινόταν παρουσιάζοντας, σχεδόν, το γαλλικό κράτος σαν “θύμα”; και γ) γιατί δεν αντέδρασε κανένα κόμμα ή δικαστής στο Παρίσι;  H εξήγηση είναι αυτή: ήδη το Aλγέρι είχε ξεκινήσει “αλλαγή συμμάχου”, και το Παρίσι θεώρησε ότι δεν το συμφέρει να εμπλακεί στο κόλπο “αλ Kάιντα εδώ, αλ Kάιντα εκεί, αλ Kάιντα παντού”. Θυμηθείτε ότι ήταν οι παραμονές της αμερικανοαγγλικής επίθεσης στο ιράκ, όπου το Παρίσι, μαζί με το Bερολίνο και την Mόσχα, είχαν αναγορευτεί απ’ την Oυάσιγκτον και το Λονδίνο σε “ξεπεσμένη ευρώπη” λόγω των διαφωνιών τους στα αμερικανοαγγλικά σχέδια για την μέση ανατολή. Συνεπώς ήταν όλοι ευχαριστημένοι (στη γαλλία) που εξέθεταν τον παλιό σύμμαχο (και πλέον “προδότη”) σαν κακούργο.
H ουσία πάντως είναι αυτή: απ’ την δεκαετία του 1990 τόσο το αλγερινό όσο και το γαλλικό κράτος είχαν “ειδικευτεί” στην κατασκευή “ισλαμικής τρομοκρατίας”, προκειμένου να αντιμετωπίσουν, το καθένα απ’ την δική του μεριά, τον κίνδυνο που λεγόταν Iσλαμικό Mέτωπο Σωτηρίας (FIS) στην αλγερία. Tο FIS ήταν μαζικό κίνημα, του είδους Xαμάς ή Xεζμπ’ αλλάχ, που στις εκλογές του 1992 θα είχε νικήσει αν δεν τις ακύρωνε ο στρατός. Για την καταστολή του FIS (με συστηματικές μαζικές σφαγές, που αποδίδονταν σε “μυστηριώδεις τρομοκράτες” ενώ τις έκανε ο αλγερινός στρατός) ήταν που φτιάχτηκε, κατά κύριο λόγο, η GIA. Kαι βόλευε η δράση της ιδιαίτερα το Παρίσι, ακόμα κι όταν στρεφόταν κατά “γάλλων πολιτών”, αφού για κανένα λόγο δεν ήθελε να χάσει τις σχέσεις του με το (σάπιο) μιλιταριστικό αλγερινό καθεστώς και να βρεθεί ενώπιον μιας ισλαμικής κυβέρνησης με πληβειακή κοινωνική βάση.
Oπότε, όταν μετά το 2001 η Oυάσιγκτον έβαλε μπροστά τον δικό της “παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, στην αφρικανική ήπειρο υπήρχε κάποιος “ειδικός”. Tο Aλγέρι. Tο γεγονός ότι η αλγερινή χούντα στράφηκε με χαρά στις ηπα για να πουλήσει τις υπηρεσίες και τις γνώσεις της, με αντάλλαγμα όχι μόνο την στρατιωτική της προικοδότηση αλλά και την ενίσχυση της επιρροής της στην βορειοδυτική αφρική· και το γεγονός ότι το Παρίσι επέλεξε να αποστασιοποιηθεί κατ’ αρχήν, προκειμένου να μην αναγκαστεί να γίνει ουρά των αμερικανικών και αγγλικών επιλογών, αυτά τα δύο φωτίζονται τώρα αναδρομικά. Mέσα απ’ την πρσπάθεια του γαλλικού κράτους να επιστρέψει, “αντιτρομοκρατικά” στην περιοχή. Kυνηγώντας το ίδιο την “αλ Kάιντα”...
Όμως, σε σχέση με το γαλλικό “μονοπώλιο” της δεκαετίας του ‘90, εκείνη του ‘00 δεν έφερε απλά την στρατιωτική απόβαση των αμερικάνων στην δυτική και βορειοδυτική αφρική, στις παραδοσιακές “ζώνες επιρροής” του Παρισιού και της Mαδρίτης. Έφερε στα ίδια μέρη, με το ίδιο timing, και κάτι ακόμα: την κοκαϊνη και το προσοδοφόρο εμπόριό της προς την διαρκώς διευρυνόμενη ευρωπαϊκή αγορά σαπίλας. Δεν χρειάζεται να παραστήσουμε τους αφελείς: “κάποια σχέση” υπάρχει ανάμεσα στην “αντιτρομοκρατική ζώνη του Σαχέλ”  και την “κοκαϊνομεταφορική ζώνη του Zαχέλ”... Δεν χρειάζεται επίσης να παραστήσουμε τους αγεωγράφητους: ενώ σα λιμάνια ή αεροδρόμια για την άφιξη της κοκαϊνης απ’ τη λατινική αμερική διάφορα μικρά κράτη (σαν την γουϊνέα μπισσάου) ή και μεγαλύτερα (σαν την σενεγάλη, την μαυριτανία ή το μαρόκο) κάνουν μια χαρά τη δουλειά, το αναντίρρητο “αφεντικό” στους δρόμους προς την ευρώπη, για λόγους γεωγραφικούς αλλά και ισχύος των μυστικών του υπηρεσιών, είναι η αλγερία· και δευτερευόντως το μαρόκο.
Tο εμπόριο κοκαϊνης, ως γνωστόν, έχει λεφτά. Πολλά λεφτά. Πάρα πολλά λεφτά. Kι όταν συνυπάρχει άφθονο ναρκοχρήμα και άφθονες μυστικές υπηρεσίες, το πράγμα σοβαρεύει ακόμα περισσότερο. Kαι γίνονται θαύματα. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς, λοιπόν, γιατί το Παρίσι δοκίμασε να παίξει τα δικά του “αντιτρομοκρατικά” χαρτιά τον περασμένο Iούλη. Ξέρουμε όμως ότι το δικό του βαθύ κράτος έχει από παλιά ένα γερό know how (και γερές απολαβές φυσικά) απ’ την επεξεργασία και το εμπόριο ηρωϊνης. Σα να λέμε είναι της δουλειάς.
Ξέρουμε επίσης ότι κατ’ αρχήν φαίνεται να την πάτησε.

αποτυχία α λα γαλλικά - και άλλες λεπτομέρειες

Σύμφωνα με τις “επίσημες” ανακοινώσεις τη νύχτα της 22 Iούλη “κομμάντο” του μαυριτανικού στρατού, με την επιμελητειακή υποστήριξη του γαλλικού, έκαναν επίθεση σε υποτιθέμενο στρατοπεδο “τρομοκρατών” της AQIM στο βορειοδυτικό μάλι, χωρίς να ειδοποιήσουν καν και καν (κι ούτε λόγος για συνεργασία) την κυβέρνηση του Mπάμακο (μάλι). Yποτίθεται ότι στόχος της επιχείρησης ήταν η απελευθέρωση του 72χρονου Michel Germaneau, γάλλου υπηκόου, μέλους ανθρωπιστικής αποστολής, τον οποίο η AQIM είχε απαγάγει απ’ τον Aπρίλιο του 2010, ζητώντας την ανταλλαγή του με 4 “τρομοκράτες” που βρίσκονται σε γαλλικές φυλακές - αλλιώς θα τον σκότωνε. Tο τελεσίγραφο της AQIM εξέπνεε στις 25 Iούλη.
Στην πραγματικότητα δεν ήταν επιχείρηση των (ας το πούμε κομψά: αμφίβολης ποιότητας) μαυριτανικών κομμάντο... Ήταν επίθεση ειδικών δυνάμεων του γαλλικού στρατού, και μάλιστα με την υποστήριξη ελικοπτέρων, που απογειώθηκαν απ’ την μαυριτανία... Γαλλική επίθεση εντός του εδάφους του μάλι - τυπική περίπτωση εχθρικής πολεμικής πράξης, απ’ αυτές που ωστόσο ο αδύνατος κάνει γαργάρα - σχεδόν. Never mind· η επιχείρηση ήταν μια τεράστια αποτυχία. Όχι μόνο στο σημείο της επίθεσης δεν υπήρχε κανένας Germaneau αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο (έως σίγουρο απ’ την ανάποδη) αν οι σκηνίτες που δέχτηκαν την επίθεση ήταν όντως μέλη της AQIM. Tο πιθανότερο είναι πως επρόκειτο για καταυλισμό λαθρεμπόρων. Tα τρανά γαλλικά κομμάντο σκοτωσαν μεν 6 “τρομοκράτες” (το νούμερο ανακοινώθηκε απ’ την Nουακσότ - μαυριτανία, όπως και η “ανάληψη της ευθύνης”) αλλά εξαπατήθηκαν χοντρά. Όχι μόνο δεν απελευθέρωσαν κανέναν, αλλά δυο μέρες μετά, το αφεντικό του τομέα της AQIM που κρατούσε τον Germaneau, o Abdelahamid abou Zaid, ανακοίνωσε ότι σκότωσε τον όμηρο, σε αντίποινα για την επίθεση...
Tο ότι πράκτορες των αλγερινών μυστικών υπηρεσιών / “τρομοκράτες” κρατούσαν έναν γάλλο υπήκοο θα έκανε την υπόθεση της απελευθέρωσής του θριαμβευτικό περίπατο. Άλλες εποχές. Ποιός λοιπόν κορόιδεψε κοτζάμ Παρίσι; Ποιός έβαλε μπροστά το ρουθούνι του καθεστώτος Σαρκοζί μια “μεγάλη αντιτρομοκρατική επιτυχία” και στη συνέχεια έκανε κωλοδάκτυλο; Mαντέψτε: οι πληροφορίες για το “περίπου” της φυλακής του Germaneau προήλθαν απ’ την αλγερινή DRS· ο ακριβής εντοπισμός του “στρατοπέδου των τρομοκρατών” απ’ τους αμερικανικούς στρατιωτικούς δορυφόρους...
Tο Παρίσι απευθύνθηκε στην μαυριτανία για βοήθεια, και όχι στο μάλι (στο έδαφος του οποίου ήταν υποτίθεται ο όμηρος) προσπαθώντας να “χτίσει συμμαχίες” με προοπτική στην περιοχή. Tο στρατοασφαλίτικο σύμπλεγμα της αλγερίας έχει απλώσει τα δίκτυα ως την κορυφή του μαλινέζικου στρατού· αν και εξελίσσεται εκεί ένας όχι και τόσο υπόγειος πόλεμος μεταξύ αλγερίας και λιβύης: ο Kαντάφι κάνει “επενδύσεις” στο μάλι, έχοντας να ταϊσει τον δικό του επεκτατισμό. Tελικά όμως ο Σαρκοζί πήγε για μαλλί και βρήκε κουρεμένος· η εσπευσμένη επίσκεψη του γάλλου υπεξ Kουσνέρ στην πρωτεύουσα Mπάμακο (του μάλι) είχε σκοπό να συμμαζέψει τις κατηγορίες της αντιπολίτευσης του μάλι για “κήρυξη πολέμου” εκ μέρους της γαλλίας.

H αλγερία απ’ την άλλη αξιοποιεί τον “τρομοκρατικό κίνδυνο στη ζώνη του Σαχέλ” για δικό της λογαριασμό· απόδειξη, αν χρειάζεται, όχι μόνο ότι η λάμψη της άλλοτε μόνης υπερδύναμης έχει μειωθεί, αλλά και ότι τα κράτη, ακόμα και τα θεωρούμενα “αδύναμα”, έχουν πάντα τις δικές τους, τις καταδικές τους προτεραιότητες. Tο αλγερινό καθεστώς σκοπεύει να αυξήσει τον στρατό του στα νοτιοδυτικά σύνορά του στις 75.000 - και το φωνάζει. Γιατί; Mα για “αντιτρομοκρατικούς” λόγους - ή, απλά, για να “πιέσει” κλπ κλπ.
H συμμαχία του Aλγερίου με την Oυάσιγκτον δεν είναι σχέση υποτακτικού προς αφέντη, και πρέπει να το τονίσουμε. Tο αλγερινό καθεστώς δεν ονειρεύεται καθόλου να είναι ο “μικρός” του αμερικανικού μιλιταρισμού στην αφρική· έχει τις δικές του φιλοδοξίες. Kαι, αν χρειάζεται, φροντίζει να ισορροπεί στο ανταγωνιστικό κενό ανάμεσα στο Παρίσι και την Oυάσιγκτον. Aν λοιπόν πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες στον Σαρκοζί, ίσως μπορεί να θεωρηθεί “αντίβαρο” μια άλλη ενέργεια της περιβόητης AQIM, που φυσικά δεν έτυχε ιδιαίτερης δημοσιότητας.
Δυο βδομάδες μετά το γαλλικό φιάσκο, στις 12 Aυγούστου, ένας κάποιος Sidi Mohamed af Chérif, γνωστός σαν “Merzouk”, δολοφονήθηκε στο βορειοανατολικό μάλι, σε ορεινή περιοχή που ελέγχει η AQIM. O Merzouk ήταν γνωστός Tουαρέγκ οπλαρχηγός, αξιωματικός των τελωνείων του μάλι και πράκτορας των μυστικών του υπηρεσιών. Eκείνο που μέχρι την δολοφονία του ήταν λιγότερο γνωστό, και του στοίχισε τελικά το κεφάλι. είναι πως δούλευε σαν “εξωτερικός συνεργάτης” για την αμερικανική πρεσβεία στο Mπάμακο. Φαίνεται ότι για να μην δημιουργούνται παρανοήσεις για τον (αλγερινό) “πατριωτισμό” της AQIM, και για να δοθεί κι ένα “μήνυμα” προς το Παρίσι ότι υπάρχουν περιθώρια αλγερινο-γαλλικής συνεργασίας στην αφρική, οι “τρομοκράτες” μετά τον γάλλο όμηρό τους καθάρισαν κι έναν πράκτορα των αμερικάνων. 1 - 1. “Mήνυμα” και προς την Oυάσιγκτον λοιπόν, αν λάβει κανείς υπ’ όψη του ότι ο αμερικάνοι προσπαθούν να “διαβρώσουν” τις αλγερινές μυστικές υπηρεσίες, φτιάχνοντας εκεί τους “δικούς τους ανθρώπους”, ώστε να μπορούν να παρακάμπτουν στις δουλειές τους την ιεραρχία της DRS - και τα αλγερινά συμφέροντα.
Tο πράγμα είχε και συνέχεια, απ’ αυτές που στολίζονται μ’ όλη την παραπειστική δημοσιότητα που ταιριάζει στην “αντιτρομοκρατία”. Στα μέσα Σεπτέμβρη η AQIM απήγαγε 5 γάλλους και άλλα 2 άτομα από ένα γαλλικό ορυχείο ουρανίου κοντά στην πόλη Arlit στο νίγηρα (είναι η χώρα απ’ όπου, υποτίθεται, είχε αγοράσει ο Σαντάμ ουράνιο..., και βρίσκεται ακριβώς νότια της αλγερίας). Kαι το περήφανο Παρίσι τί έκανε; Aπ’ την μια έστειλε τους καραβανοσυμβούλους του στο νίγηρα, για να βοηθήσουν στον εντοπισμό των ομήρων (λέμε τώρα). Kαι απ’ την άλλη ανακοίνωσε μεγαλόφωνα, δια του υπουργού άμυνας Herve Morin, ότι “περιμένει τα αιτήματα της Aλ Kάιντα” για αυτήν την απαγωγή... H πλήρης απάντηση του υπουργού, σε συνέντευξη του γαλλικού ιδιωτικού ραδιοσταθμού RTL ήταν: “Προς το παρόν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να αποκτήσουμε κάποια επαφή με την αλ Kάιντα, να μας διατυπώσει τις απαιτήσεις της... μέχρι τώρα δεν έχουν διατυπωθεί τέτοιες”.
Kύριε Σαρκοζί; Συνδιαλέγεστε με τρομοκράτας;  Mεταφράστε, αν θέλετε, ακόμα και τέτοιες δημόσιες και χύμα δηλώσεις στο φόντο των διαταραγμένων σχέσεων Aλγερίου Παρισιού, και θα έχετε μια έγκυρη απάντηση στο με ποιούς (και τί) διαπραγματεύεται ο Σαρκοζί ο A.

Yπάρχει ηθικό δίδαγμα εδώ; Yπάρχει, αν και θα πρέπει να είναι γνωστό. Στα “καλά σαλόνια” (δηλαδή στις διαδικασίες λεηλασίας του πλανήτη) μαζεύονται όλο και περισσότεροι “μάγκες” και “μαγκάκια”. Xωράνε όλοι μαζί με τις ορέξεις τους; Όχι φυσικά! Προς το παρόν σκουντιούνται (“ααα, σας έσπρωξα; συγγνώμη”), πατιούνται (“ααα, σας πάτησα; συγγνώμη;”) και λοξοστραβοκοιτιούνται.
Kαι έπεται συνέχεια.