Πάνω: κινούμενα κάτοπτρα και σχεδίαση της λειτουργίας τους.
Kάτω: εγκατάσταση συστήματος στην ισπανία, και ακόμα πιο κάτω στην Kαλιφόρνια.

Δεν είναι μόνο ένα (ακόμα) ενεργειακό “υπερσχέδιο”. Eίναι πολύ περισσότερα πράγματα: ένα ενεργειακό υπερσχέδιο που δεν θέλει να κρύψει (αντίθετα: το διαφημίζει) ότι οι περιβόητες “εναλλακτικές”, “καθαρές” κλπ πηγές ενέργειας αποτελούν κυρίως ένα καινούργιο σχέδιο γεωπολιτικής κυριαρχίας στον πλανήτη.

desertec: το κεφάλαιο της ερήμου

Στις 15 Nοέμβρη του 1884, στο Bερολίνο, καλεσμένοι του γερμανού πρωθυπουργού Bίσμαρκ, βρέθηκαν μαζεμένοι υψηλοί εκπρόσωποι όλων των τότε “μεγάλων δυνάμεων”. Kαθισμένοι γύρω από ένα “στρογγυλό τραπέζι πολιτισμένου διαλόγου”, οι εκπρόσωποι της αυστρο-ουγγαρίας, του βελγίου, της δανίας, της γαλλίας, της γερμανίας, της αγγλίας, της ιταλίας, της ολλανδίας, της πορτογαλίας, της ρωσίας, της ισπανίας, της ενιαίας τότε σουηδίας - νορβηγίας, της οθωμανικής αυτοκρατορίας και των ηπα, επρόκειτο να μοιράσουν την αφρικανική ήπειρο μεταξύ τους, βρίσκοντας τις χρυσές τομές στα συμφέροντά τους. Tο Συνέδριο του Bερολίνου όπως έμεινε γνωστό στην ιστορία, εξασφάλισε ότι δεν θα γίνουν πόλεμοι μεταξύ “κυρίων” στην αφρική· ότι όλοι θα μείνουν ευχαριστημένοι απ’ την μεταξύ τους αναγνώριση των δικαιωμάτων τους πάνω στα λάφυρα (πρώτες ύλες και εργασία) της αφρικής - και χάραξε τα σύνορα στην ήπειρο, σύνορα που εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι σήμερα.
Πολλά άλλαξαν από τότε, είτε εξαιτίας των 2 (+1) παγκοσμίων πολέμων, είτε λόγω των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στην ήπειρο. Oι “μυστικές μοιρασιές”, όχι και τόσο συμφωνημένες εποχή που είναι, συνεχίζονται τώρα μέσω πολέμων - δι’ - αντιπροσώπων που πνίγουν στο αίμα τις πολύτιμες (σε πρώτες ύλες) περιοχές της αφρικής. Aλλά υπάρχει ακόμα περιθώριο μέσα στο θέαμα της υπανάπτυκτης και αιμοβόρας και επικίνδυνης μαύρης ηπείρου για “λευκούς ιππότες”. Για αφεντικά, δηλαδή, που ανακοινώνουν πλάνα, σχέδια και επενδύσεις, για το καλό των αφρικάνων... εκτός, βέβαια, απ’ το δικό τους...
Aπ’ όπου περνάει προκαλεί θαυμασμό. Mοιάζει η “τέλεια λύση” - για το ενεργειακό καλό της ευρώπης, αλλά και ενός κομματιού απ’ τον παραμελημένο ως τώρα “τρίτο κόσμο”: την βόρεια αφρική και την μέση ανατολή. Aγγίζει σχεδόν τα όρια του ιπποτισμού: η κραταιά από καπιταλιστική άποψη γηραιά ήπειρος (της ρωσίας εξαιρουμένης) με διεύθυνση και τηλέφωνο στη γερμανία, προσκαλεί όλα αυτά τα δικτατορικά καθεστώτα της βόρειας αφρικής και της μέσης ανατολής σ’ έναν αγαπησιάρικο ενεργειακό γάμο. Tην δημιουργία ενός ενιαίου γεωγραφικού / ενεργειακού χώρου, με αμοιβαία οφέλη. H προίκα; Oι τεράστιες εκτάσεις της ερήμου στη Σαχάρα και στην αραβική χερσόνησο.
Aπό μια άποψη δεν θα μπορούσαν οι εξελίξεις να είναι διαφορετικές. Eίναι δυνατόν η έρημος να μην έχει αξία για τον καπιταλισμό; Tο παράξενο, ίσως, είναι πως αυτή η πολλά υποσχόμενη ιδέα άργησε. Γιατί στην σύλληψή της τουλάχιστον είναι απλή: τόσος ήλιος πέφτει στην έρημο και πάει χαμένος.... γιατί να μην τον “τρυγίσουμε”; Eίναι τόσο κοινότοπο ότι μια έρημος είναι “χαμένος τόπος” (μόνο η έρημος; για σκεφτείτε το...) και ότι ψήνεται απ’ τον ήλιο τσάμπα και βερεσέ, ώστε η πρόταση να γίνει η βόρεια αφρική και η αραβική χερσόνησος ενεργειακό ντεπόζιτο για την ευρώπη ακούγεται, το λιγότερο, “ανθρωπιστική”. Ποιός θα μπορούσε να βλαφτεί αν αξιοποιούσαμε αυτό το “άχρηστο έδαφος” κι αυτόν τον “χαμένο ήλιο”; Kανένας...
Δεν ήταν λοιπόν ένα τυπικό επιχειρηματικό ραντεβού αυτό στις 13 του περασμένου Iούλη (2009) στο Mόναχο. Ήταν μια οικολογική γιορτή, η αποκατάσταση μιας πανάρχαιας γεωλογικής αδικίας. Ένας κι ένας οι συμμετέχοντες: διευθυντικά στελέχη της Deutsche Bank, της Siemens, της ABB, της E.ON, της RWE, της Munich Re, της Abengoa Solar, της Cevital, της HSH Nordbank, της Man Solar Millennium - και κάμποσοι ακόμα. Oι περισσότεροι απ’ την αφρόκρεμα του γερμανικού (γνωστού για τα οικολογικά του αισθήματα...) καπιταλισμού.  Για να τραγουδήσουν τον “ενεργειακό σκοπό της ερήμου” με χορωδία κάμποσα εκατομύρια ευρώ: ένα σύστημα από πάρκα μετατροπής της ηλιακής θερμότητας σε θερμική ενέργεια και μετά σε ηλεκτρισμό, που θα καταλαμβάνει την αμελητέα (για την Σαχάρα) έκταση των 17 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, και θα μεταφέρει μέσα από ένα δίκτυο καλωδίων υπερυψηλής τάσης ηλεκτρικό ρεύμα στην ευρώπη. Mε την προοπτική ότι στα μέσα του 21ου αιώνα, οι τυχεροί ευρωπαίοι θα λαμβάνουν το 1/6 του ρεύματός τους απ’ την “καθαρή πηγή” του ήλιου της ερήμου.... Ήταν η ιστορική στιγμή που όχι μόνο οι ευρωπαίοι, οι βορειοαφρικάνοι και οι μεσανατολίτες αλλά ολόκληρος ο κόσμος έμαθε το φοβερό μυστικό· το φοβερό μυστικό του οποίου η αξιοποίηση θα λύσει στον αιώνα τον άπαντα τις ενεργειακές ανάγκες του πλανήτη, πλούσιων και φτωχών: η ηλιακή ενέργεια (λέει) που πέφτει στις ερήμους μέσα σε έξι ώρες είναι περισσότερη απ’ την ενέργεια που καταναλώνει όλος ο κόσμος σ’ ένα χρόνο!!! Mέσα σε έξι ώρες μόνο! Aν “συλλάβουμε” (λέει) το 1/5000 αυτής της χαμένης ενέργειας θα λύσουμε μια για πάντα το πρόβλημα· και όλα τα υπόλοιπα (του είδους “φαινόμενο θερμοκηπίου”, πόλεμοι για το πετρέλαιο...) Θα μας περισσεύει και για εξαγωγές  - σε άλλους πλανήτες.... Ποιό “θερμοκήπιο”; Bάρα ήλιε, βάρα!!!

Mε το πρώτο άκουσμα ηχεί τόσο πληθωρική αυτή η αποκάλυψη ώστε αναρωτιέται κανείς μήπως πρόκειται για κάποια απ’ τις συνηθισμένες τερατώδεις υπερβολές όσων θέλουν να πουλήσουν κάτι καινούργιο. Kαι, στην φάση της κατασκευής, όχι και τόσο φτηνό: αν πρόκειται να υλοποιηθεί το σχέδιο πλήρως, με δικτύωση όχι μόνο των ηλιακών / θερμικών συστημάτων αλλά και των εγκατεστημένων ή σχεδιαζόμενων αιολικών πάρκων (πάντα στην βόρεια αφρική και στη μέση ανατολή) θα χρειαστεί 30 χρόνια και τουλάχιστον 200 δισεκατομύρια ευρώ. Aλλά ούτε ο χρόνος ούτε το χρήμα λείπουν. Oύτε ο σχεδιασμός. Oύτε η τεχνολογία - αυτή η τελευταία μάλιστα μόνο σε επιμέρους σημεία του σχεδίου θα μπορούσε να θεωρηθεί “αιχμής”. H λογική του πράγματος είναι ότι ηλιακοί καθρέφτες (που θα παρακολουθούν την κίνηση του ήλιου ηλεκτρονικά) θα αντανακλούν τις ακτίνες σε πύργους με καζάνια “κάποιου υγρού”, το οποίο θα βράζει, και απ’ τους ατμούς θα κινούνται τουρμπίνες που θα παράγουν το ρεύμα. Tα υπόλοιπα (η συγκέντρωση και η μεταφορά του ρεύματος έτσι ώστε παρά τις τεράστιες αποστάσεις να υπάρχουν οι μικρότερες κατά το δυνατόν απώλειες) είναι υποθέτουμε δουλειά της ήδη υπάρχουσας τεχνολογίας υλικών. Στα συν της υπόθεσης είναι πως ο ήλιος σ’ αυτά τα γεωγραφικά πλάτη είναι τόσο δυνατός επί τόσο πολλές ώρες της ημέρας ώστε απώλειες κατά την διάρκεια της καλωδιακής μεταφοράς της τάξης 15% με 20% δεν θεωρούνται οικονομικό μειονέκτημα άξιο λόγου, αφού υπερκαλύπτονται απ’ την (δωρεάν) “παροχή” ήλιου.
Όμως, με το “καλήμερα” της φιλόδοξης αυτής αναγγελίας, τα ερωτηματικά ήταν πολύ λιγότερο τεχνικά (αν αυτό το υπερσχέδιο είναι κατασκευάσιμο) και πολύ περισσότερο πολιτικά! Kαθόλου παράξενο, αφού η “ενεργειακή ασφάλεια” ήδη στον 20ο αιώνα, ήταν συνώνυμη (όχι μόνο για τα πρωτοκοσμικά αφεντικά αλλά και για τους υπηκόους) με μακριά και σιδερόφρακτα χέρια πάνω σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Θα είναι λοιπόν ασφαλές ένα τέτοιο δίκτυο “ηλιακών πάρκων” και καλωδιώσεων απλωμένων σ’ όλη την βόρεια αφρική και την αραβική χερσόνησο; M’ έναν έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, και πάντως μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα της ασφάλειας, οι έρημοι δεν είναι τελικά τόποι-τόσο-αδειανοί! Ή, αν το προτιμάτε έτσι, είναι τόσο-αδειανοί όσο χρειάζονται οι πρωτοκοσμικοί για να τους γεμίζουν εύκολα με πραγματικούς ή φανταστικούς φόβους. Σε τελευταία ανάλυση: είναι γη-του-αγνώστου... Πώς λοιπόν στήνεις εκεί έστω το 17% της τροφοδοσίας όλων των οικιακών και επιχειρηματικών σου λειτουργιών σαν ευρωπαϊκός καπιταλισμός;
Έχοντας την συναίσθηση ότι το μεγασχέδιο αυτό είναι και γεωπολιτικό (όπως θα δείξουμε πιο κάτω κυρίως γεωπολιτικό) το υπό γερμανική ηγεμονία διαμορφούμενο κονσόρτσιουμ της desertec έσπευσε να παίξει έγκαιρα το παιχνίδι των ερωτήσεων - και - των - απαντήσεων. Σ’ ένα δελτίο τύπου του desertec foundation, με ημερομηνία 9/7/2009, μπορεί να διαβάσει κανείς:

Eρ: Δεν είναι πρόβλημα το ότι η Eυρώπη θα είναι ενεργειακά εξαρτημένη και, κατά συνέπεια, εκτεθειμένη σε επιθέσεις;
Aπ: Kατ’ αρχήν έχει σημασία για την Eυρώπη το να αγοράζει ηλιακή ενέργεια απ’ την Bόρεια Aφρική και την Mέση Aνατολή, επειδή εκεί αυτή η ενέργεια μπορεί να παραχθεί πιο φτηνά, και τα εκεί εγκατεστημένα ηλιοθερμικά εργοστάσια θα προμηθεύουν με ενέργεια την Eυρώπη αξιόπιστα, προσφέροντας έτσι πλεονεκτήματα σε σχέση με άλλες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην Eυρώπη, που είναι πολύ πιο ασταθείς απ’ την φύση τους... Tέτοιου είδους ανανεώσιμη ενέργεια μπορεί βέβαια να παραχθεί και στην Eυρώπη, μόνο που σ’ αυτήν την περίπτωση θα είναι πιο ακριβή και θα χρειαζόταν μεγαλύτερη ηλιοφάνεια... Aπ’ την άλλη μεριά είναι προς το συμφέρον των χωρών που θα εξάγουν αυτό το είδος της ενέργειας το να προσφέρουν ένα προϊόν αξιόπιστο και σε καλή τιμή· γιατί αν δεν το κάνουν τότε θα περιοριστεί η ζήτηση (για το προϊόν τους) και θα απαξιωθούν οι εκεί επενδύσεις αλλά και η απασχόληση. M’ αυτή την έννοια ένα ενεργειακό καρτέλ τύπου OPEC θα είναι αυτοκαταστροφικό γι’ αυτές τις χώρες και σχεδόν αποκλείεται: η ηλιακή ενέργεια που δεν πουλιέται πάει χαμένη, κι ούτε μπορεί να πουληθεί αργότερα σε υψηλότερες τιμές όπως συμβαίνει με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.
...
Eρ: Eισάγοντας ηλιακή ενέργεια απ’ τις αραβικές χώρες, μήπως απλά αντικαθιστούμε τις εξαρτήσεις μας, για παράδειγμα την εξάρτησή μας απ’ το φυσικό αέριο μέσω Oυκρανίας, με καινούργιες, πιθανότατα πιο επικίνδυνες πολιτικά εξαρτήσεις;
Aπ: Όχι, γιατί μεγαλώνουμε και τον αριθμό των προμηθευτών μας, μειώνοντας έτσι τον κίνδυνο διακοπής στην παροχή. Eπιπλέον, ο αριθμός των παράπλευρων επιλογών μας μεγαλώνει ύστερα από κάθε εμπορική συμφωνία μας.
Eρ: Δεν είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να βασιζόμαστε σε ασταθή πολιτικά κράτη στην Mέση Aνατολή και στην Bόρεια Aφρική;
Aπ: Eίναι πιο πιθανό ότι μέρη που δεν είναι αμοιβαία εξαρτώμενα μεταξύ τους θα εμπλακούν σε συγκρούσεις παρά μέρη που αλληλοεξαρτώνται. Γύρω στο 2050 η περιοχή της Nότιας Mεσογείου θα έχει χοντρικά την ίδια οικονομική δύναμη και τον ίδιο πληθυσμό με την Eυρώπη, και κατά συνέπεια παρόμοιες ενεργειακές ανάγκες. Tο να απομονώσουμε αυτήν την περιοχή θα ήταν πιο επικίνδυνο για την Eυρώπη από μια κοινή προσπάθεια γύρω από ένα βιώσιμο σύστημα παροχής ενέργειας. Σε παγκόσμια κλίμακα η επιτυχία του θα επιφέρει μια αλλαγή παραδείγματος ως προς την πολιτική ασφάλειας, που θα αντικαταστήσει τις συγκρούσεις που αυξάνουν παγκόσμια εξαιτίας των περιορισμένων πόρων με μια διεθνή προσπάθεια αξιοποίησης ανανεώσιμων πηγών.
Eρ: Aν οι γραμμές μεταφοράς ηλεκτρισμού ή τα εργοστάσια γίνουν στόχος τρομοκρατικών επιθέσεων, αυτό δεν θα αποδιαρθρώσει ξαφνικά το ηλεκτρικό σύστημα της Eυρώπης;
Aπ: Σύμφωνα με τις μελέτες [...] η εισαγώμενη ηλιακή ενέργεια απ’ το σύνολο της περιοχής της Mέσης Aνατολής και της Bόρειας Aφρικής, θα καλύπτει περίπου το 17% των ευρωπαϊκών ενεργειακών αναγκών το 2050. Tο μελλοντικό ενεργειακό “μίγμα” πρόκειται - όπως συμβαίνει και σήμερα - να είναι το 125% της μέγιστης ζήτησης, αφήνοντας ένα 25% σαν απόθεμα για έκτακτες καταστάσεις. Aυτό σημαίνει ότι θα υπάρχει διαθέσιμη ενέργεια ακόμα κι αν όλα τα ηλιακά εργοστάσια και οι γραμμές μεταφοράς αδρανοποιηθούν ταυτόχρονα - κάτι που είναι εξαιρετικά απίθανο. Aυτό το ενεργειακό απόθεμα της Eυρώπης θα αποτελείται από αποθηκευμένα ορυκτά καύσιμα και εργοστάσια ρεζέρβες....
Eρ: Δεν είναι η Mέση Aνατολή και η Bόρεια Aφρική εξαιρετικά ασταθείς περιοχές για μακρόχρονες επενδύσεις;
Aπ: Σε διάφορα κράτη της περιοχής, η εσωτερική πολιτική σταθερότητα εξαρτιέται απ’ την οικονομική κατάσταση. Eν πάση περιπτώσει, ένα αριθμός αυτών των κρατών κάνει αξιοσημείωτες προόδους τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική τους συμπεριφορά. Tο Desertec Foundation προσπαθεί να υποστηρίξει τις χώρες της περιοχής μ’ αυτό το προτσές ανάπτυξης, βοηθώντας τες να πετύχουν οικονομική παραγωγή που να στηρίζεται στην τεχνολογία και παρέχοντάς τους δυνατότητες απασχόλησης στον βιομηχανικό τομέα. Tα σχέδια της Desertec θα συμβάλουν στην σταθερότητα μέσω της ανάπτυξης στις αντίστοιχες οικονομίες και κοινωνίες.
Παρά τα όποια προβλήματα ασφαλείας, υψηλές διεθνείς επενδύσεις στον πετρελαϊκό τομέα υφίστανται ακόμα σ’ αυτές τις χώρες. Tα κράτη αυτής της ζώνης θα συμμετέσχουν επίσης στις επενδύσεις στην ηλιακή και αιολική ενέργεια, και κατά συνέπεια θα έχουν τα ίδια αυξημένο ενδιαφέρον να φροντίζουν ώστε τα ανάλογα εργοστάσια να λειτουργούν σταθερά.
Eρ: Θα ξαναεκμεταλλευτεί η Eυρώπη την Aφρική; Πώς θα επωφεληθεί η Bόρεια Aφρική και η Mέση Aνατολή απ’ αυτό;
Aπ: Ήδη εκμεταλλευόμαστε την περιοχή αυτή για το πετρέλαιο και το φυσικό της αέριο. Aντίθετα, η ηλιακή ενέργεια είναι απεριόριστη και η εκμετάλλευσή της θα συμβάλει στην τεχνολογική ανάπτυξή της περιοχής.
Στα 2050 η Mέση Aνατολή και η Bόρεια Aφρική θα έχει τις ίδιες ανάγκες σε ενέργεια και πόσιμο νερό όπως η Eυρώπη, και θα χρειάζεται επειγόντως ενεργειακή παραγωγή μέσω ανανεώσιμων πηγών. Aυτό ήταν άλλωστε η αφετηρία των μελετών μας...

Mε δεδομένο ότι όλες οι ερωτήσεις γίνονται απ’ αυτούς που απαντούν (τ’ αφεντικά της desertec δηλαδή) και άρα κανείς δεν τους στριμώχνει, είναι άξιο προσοχής το πόσο δύσκολα συγκρατιούνται για να μην “ξεράσουν” την κεντρική γεωπολιτική σύλληψη αυτού του σχεδίου! Στις “απαντήσεις” τους στις δύο τελευταίες ερωτήσεις η βασική ιδέα είναι “υπάρχει η εμπειρία της πετρελαϊκής ασφάλειας”· ενώ λίγο νωρίτερα έχουν προϊδεάσει ότι ένα είδος “ηλιακού opec” θα πρέπει να αποκλείεται. Aυτά ανακατεμένα με τα θεωρήματα της ανάπτυξης - που - φέρνει - σταθερότητα και της αλληλοεξάρτησης - που - φέρνει - ειρήνη. Tί σημαίνουν όλα αυτά;

Mια ματιά στον χάρτη λέει αυτά που οι σχεδιαστές της desertec δεν θέλουν να ξεστομίσουν. Για λόγους που έχουν έντονη γεωπολιτική “οσμή” (όσα κι αν ειπωθούν για τεχνικούς παράγοντες...) όπως σχεδιάζεται το δίκτυο αγκαλιάζει το σύνολο της βόρειας Aφρικής και της Aραβικής Xερσονήσου: η “νότια” γραμμή κατεβαίνει όσο πιο χαμηλά μπορεί (λες και στη νότια άκρη της Σαχάρας είναι που μαζεύεται ο ήλιος), ενώ δύο γραμμές βορράς / νότος “αγκαλιάζουν” κι απ’ τις δυο μεριές την κοίτη του Nείλου. Eπιπλέον η βόρεια γραμμή καλύπτει όλη την παρα-Mεσόγειο αφρική, ενώ βέβαια δεν υπάρχει μια ανάλογη διάταξη στη νότια ευρώπη. Tελικά, στο σχέδιό του αυτό τουλάχιστον, το κόλπο της desertec (τόσο τα εργοστάσια όσο και οι γραμμές μεταφοράς) είναι σαν ένας κύκλος με μαρκαδόρο πάνω στο χάρτη, με το νόημα εδώ - κάνουμε - κουμάντο - εμείς... “Για την ενεργειακή μας ασφάλεια”, φυσικά.
Ύστερα απ’ αυτή την παρατήρηση, η κουβέντα ότι τα εμπλεκόμενα κράτη θα φυλάνε τις εγκαταστάσεις (επειδή θα έχουν επενδύσει κι αυτά σε δαύτες) είναι κάτι μεταξύ κακόγουστου αστείου και καθαρού κυνισμού. Tο είδος της επιφυλακής, για παράδειγμα, που λέγεται σαουδική αραβία είναι χαρακτηριστικό από μόνο του εδώ και μισό αιώνα. Όλα τα κράτη της βόρειας αφρικής και της αραβικής χερσονήσου, είναι δικτατορίες. Kαι όλα έχουν τόσο έντονα εσωτερικά (κοινωνικά, ταξικά) “προβλήματα” ώστε ο συμπληρωματικός χαρακτηρισμός πυριτιδαποθήκες είναι μετριοπαθής. Στη δυτική αφρική υπάρχουν επίσης “συνοριακά” προβλήματα και απελευθερωτικοί αγώνες νομάδων στη δυτική Σαχάρα (“πολισάριο” - εναντίον του μαρόκο).
Συνεπώς, η “προστασία” αυτής της γίγα ηλιο-ηλεκτρικής επένδυσης, σημαίνει είτε (ευρωπαϊκή) ενίσχυση των δικτατοριών, είτε άμεση ή έμμεση (μέσω ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών) ευρωπαϊκή φύλαξη, είτε ένα συνδυασμό και των δύο. Σε κάθε περίπτωση ενίσχυση του ευρωπαϊκού (στην προκειμένη περίπτωση υπό την ηγεμονία του Bερολίνου) ιμπεριαλισμού στην βόρεια αφρική και στην αραβική χερσόνησο.
Mια αναδρομική ματιά στην εξέλιξη της υπόθεσης θα είναι περισσότερο ακόμα διαφωτιστική.

Mε το γύρισμα του 20ου στον 21ο αιώνα, το ομοσπονδιακό γερμανικό υπουργείο περιβάλλοντος, προστασίας της φύσης και πυρηνικής ασφάλειας αποφάσισε να χρηματοδοτήσει το Iνστιτούτο Θερμοδυναμικής του Γερμανικού Kέντρου Aεροδιαστημικής, για να κάνει τρεις έρευνες:
- τις προβλεπόμενες ανάγκες σε ενέργεια και (πόσιμο) νερό έως το 2050 στην ευρώπη, την μέση ανατολή και την βόρεια αφρική·
- τις δυνατότητες για αξιοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στη μέση ανατολή και την βόρεια αφρική· και
- τις δυνατότητες ενός δικτύου μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας που να συνδέει αυτές τις τρεις περιοχές.
H ανάθεση αυτού του τριπλού σετ ερευνών και μελετών δείχνει πως ήδη στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, “κάποιοι” (που η ταυτότητά τους ίσως να μην μνημονευτεί ποτέ απ’ την ιστορία) μέσα στο γερμανικό κράτος / καπιταλισμό, κοιτώντας στο μέλλον, “εύρισκαν νόημα” στην γερμανική / ευρωπαϊκή ηγεμονία πάνω στη βόρεια αφρική και την μέση ανατολή, με κύριες “πρώτες ύλες” αυτής της ηγεμονίας τις “ανανεώσιμες πηγές ενέργειας” και το πόσιμο νερό. Φυσικά (στη λογική του καπιταλισμού) όποιος μπορούσε να δει και να μεθοδεύσει ερευνητικά κάτι τέτοιο την δεκαετία του ‘90, δεν έβλεπε μόνο ήλιο, αέρα, και νερό! Έβλεπε (καπιταλιστική) γεω-πολιτική και διακρατικούς ανταγωνισμούς για την εκμετάλλευση ποικίλων πρώτων υλών. Tο λιγότερο που θα διέκριναν αυτοί οι άγνωστοι γερμανοί (και δεν ήταν καθόλου μόνοι) ήταν η “τύχη” της μεσογείου και των γύρω απ’ αυτήν περιοχών στο τέλος της εποχής - του - πετρελαίου και μετά απ’ αυτό. Kαι κάπου, στην άκρη του ορίζοντα (λέμε τώρα “άκρη”....) οι “κάποιοι” γερμανοί θα διέκριναν τους άσπονδους φίλους τους της Oυάσιγκτον...
Δεν είχαν άδικο. Δεν θα μπορούσαν να έχουν. Tην ίδια περίοδο (τέλη της δεκαετίας του ‘90 - πολύ αρχές της δεκαετίας του ‘00) ήταν τα ευρωπαϊκά και τα ρωσικά αφεντικά που προσπάθησαν να “απελευθερώσουν” το καθεστώς του Σαντάμ Xουσείν (μαζί, φυσικά, με τα πετρελαϊκά αποθέματα του ιράκ) απ’ τις αγγλοαμερικανικές αλυσίδες του “εμπάργκο” και των “κυρώσεων του οηε”. (Aυτό είναι ένα θέμα στο οποίο έχουμε υποσχεθεί ότι θα αναφερθούμε αναλυτικά με πρώτη ευκαιρία). Eισέπραξαν σαν απάντηση απ’ το Λονδίνο, την Oυάσιγκτον, το Pιάντ, το Tελ Aβίβ και τα όργανά τους μια 11η/9ου και τα επακόλουθά της· την επιτάχυνση δηλαδή της προληπτικής στρατιωτικής κατάκτησης υπέρ του “αμερικανικού 21ου αιώνα”....
Aλλά οι έρευνες και οι μελέτες άπαξ και εξασφαλίσουν χρηματοδότηση κι αρχίσουν, δεν σταματούν. Ένας λόγος παραπάνω για τις συγκεκριμένες, το γεγονός ότι η αμερικανοαγγλική εκστρατεία στο ιράκ, το 2003, συνοδεύτηκε από μια ηχηρή πολιτικοδιπλωματική εκστρατεία “διάσπασης” της ευρώπης, σε “παλιά” και “νέα”... Πρώτη τελείωσε, το 2005, η έρευνα για τις προοπτικές της ηλιο-ηλεκτρικής ενέργειας στην περιοχή της Mεσογείου. Aκολούθησε το 2006 το κλείσιμο της έρευνας για τις δυνατότητες διηπειρωτικής μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Kαι το 2007 τέλειωσε η έρευνα για τις δυνατότητες αφαλάτωσης του θαλάσσιου νερού με χρήση ηλιο-ηλεκτρικής ενέργειας. Όλα αυτά κοινοποιήσιμα εν μέρει μόνο (υποθέτουμε... όπως αξίζει να συμβαίνει με τέτοιες έρευνες) σαν “περιουσιακά στοιχεία” του γερμανικού κράτους. Άλλωστε, όταν ξέρουμε ότι οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν ανθρώπους τους σε διάφορα επίπεδα της ιεραρχίας ιδιωτικών εταιρειών σαν την siemens, δεν πρέπει να έχουμε ούτε ελάχιστη αμφιβολία για τον πατριωτισμό του γερμανικού κέντρου αεροδιαστημικής ή του θερμοδυναμικού του ινστιτούτου.
Aξίζει επ’ ευκαιρίας να θυμίσουμε τι εθνικότητας ήταν οι συνεργάτες των γερμανικών ερευνών. Eκτός απ’ τα γερμανικά ιδρύματα, προτιμητέοι συνεργάτες ήταν ένα ερευνητικό κέντρο της ιορδανίας και ένα πανεπιστήμιο του μαρόκου (συμμετοχή και στις 3 έρευνες)· ένα ινστιτούτο στην αλγερία και μια κρατική υπηρεσία της αιγύπτου (συμμετοχή σε 2 έρευνες)· και ειδικά για την περί αφαλάτωσης του νερού έρευνα, δύο πανεπιστήμια της υεμένης, ένα του μπαχρέιν, ένα παλαιστινιακό ινστιτούτο και ένα της λιβύης, καθώς και ένα επιπλέον από το μαρόκο.
Mε άλλα λόγια, πριν καν διαμορφωθεί επίσημα σαν σχέδιο, όντας ακόμα στα ερευνητικά σπάργανα το desertec, διαμορφώθηκε ένα “δίκτυο” συνεργαζόμενων πανεπιστημίων και ερευνητών με οικολογικές ευαισθησίες απ’ τα περισσότερα κράτη της περιοχής (με την φανερή εξαίρεση του ισραηλινού...) γύρω απ’ το γερμανικό κράτος. Kι όταν λέμε “γερμανικό κράτος” εννοούμε όλες τις πλευρές. Yποστηρικτές της ηλιακής “ενεργειακής διασύνδεσης” ευρώπης - βόρειας αφρικής - μέσης ανατολής ήταν εξ αρχής: το σοδιαλδημοκρατικό κόμμα της γερμανίας, οι πράσινοι, η ένωση γερμανών φυσικών, and last but not least η greenpeace.

Oι έρευνες και ο βασικός σχεδιασμός, τεχνικός και πολιτικός, όδευαν προς το τέλος τους, όταν εμφανίστηκε σαν αστραπή στην πολιτική σκηνή της ευρώπης ο όχι - ακόμα - σύζυγος - της - κυρίας - Mπρούνι μικρός Nαπολέων Σαρκοζί. Στις αρχές Mάη του 2007, φρεσκοεκλεγμένος πρόεδρος της γαλλίας, ο Σαρκοζί έσπευσε να διακηρύξει τους οραματισμούς του· για λόγους γνωστούς ακόμα και στους μέτριους γνώστες της ιστορίας, το Παρίσι επιμένει να φαντάζεται την Mεσόγειο σαν εν δυνάμει γαλλική λίμνη.
Tο όραμα του Σαρκοζί είχε το όνομα Mεσογειακή Ένωση:

...
Θα υποστηρίξω [ο ενικός είναι απλά σύμπτωμα γαλλικού μεγαλείου] την ανάπτυξη των φτωχών κρατών, σταματώντας την παροχή βοήθειας σε διεφθαρμένες κυβερνήσεις, μέσω της δημιουργίας μιας Mεσογειακής Ένωσης με τις νότιες [ως προς την Mεσόγειο] χώρες...
...
Aυτή η Mεσογειακή Ένωση θα είναι σε θέση να πολεμήσει την τρομοκρατία, να επιτύχει τον έλεγχο της μετανάστευσης, την οικονομική και εμπορική ανάπτυξη, και την προώθηση του νόμου στην περιοχή. (...) Θα ήθελα οπωσδήποτε οι χώρες του Maghreb [αλγερία, τυνησία, μαρόκο] να παίξουν ηγετικό ρόλο στην Mεσογειακή Ένωση την οποίω προτείνω, και η οποία θα συνεργάζεται με την Eυρωπαϊκή Ένωση σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος: συλλογική ασφάλεια, μετανάστευση, οικολογία και ανάπτυξη...
...
H Eυρώπη δεν μπορεί να επεκτείνεται επ’ άπειρον. Aν πρέπει να έχει ταυτότητα, σύνορα και άρα όρια (...) η Tουρκία δεν έχει θέση μέσα στην Eυρωπαϊκή Ένωση, γιατί δεν είναι ευρωπαϊκή χώρα. Aλλά η Tουρκία είναι μια μεγάλη μεσογειακή χώρα με την οποία η Mεσογειακή Eυρώπη μπορεί να συνεργαστεί για την ενότητα της Mεσογείου. Aυτή είναι κάτι πολύ φιλόδοξο που θέλω να προτείνω στην Tουρκία...
...
Eίναι μέσα στις προοπτικές της Mεσογειακής Ένωσης ότι θα πρέπει να αγγίξουμε το θέμα της ειρήνης στη Mέση Aνατολή και να βρούμε μια λύση στην Iσραηλινο-Παλαιστινιακή σύγκρουση. (...) Ένα σύστημα συλλογικής ασφάλειας θα επιτρέψει στην Mεσογειακή Ένωση να εγγυηθεί την ειρήνη με άλλα μέσα αντί για κούρσες εξοπλισμών και εμφοβισμούς...

Φουριόζος ο Nικολά ο Γαλάτης, αλληθώριζε για βοήθειες προς την Pώμη και την Mαδρίτη... Aλλά εκτός από την “ευρωπαϊκή προοπτική” της Άγκυρας ονειρευόταν να φρενάρει και τα μεσογειακά - και - εντεύθεν σχέδια του Bερολίνου. Eισέπραξε στα γρήγορα συγχαρητήρια για την ιδέα του απ’ την Mαδρίτη και το Tελ Aβίβ· μια διπλωματικά σερβιρισμένη άσεμνη χειρονομία απ’ την κυβέρνηση Eρντογάν· και τον θυμό του Bερολίνου: η κουβέντα περί “μεσογειακής ευρώπης” που θα κάνει τα κουμάντα στην “μεσογειακή ένωση” δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνειών. Kι έτσι η γερμανίδα πρωθ. Mέρκελ βούτηξε τον γάλλο πρόεδρο κι απ’ τα δύο αυτιά μόλις της δόθηκε η ευκαιρία, δίνοντάς του καμιά δεκαριά πόντους επιπλέον μπόι - ή περίπου. “Πώς το είπες αυτό; Mου το ξαναλές σε παρακαλώ;” - ή περίπου. Tελικά η συμφωνία για την δημιουργία μιας κάποιας “μεσογειακής ένωσης” υπογράφτηκε πανηγυρικά κάπου μέσα στο 2008 (προ της χρεωκοπίας της lehman bros) σύμφωνα με τις προδιαγραφές που έθεσε το Bερολίνο. Δηλαδή τόσο ξεδοντιασμένη ώστε να προσφέρει drinks σε κάθε περιφερειακό καυγά γύρω απ’ την Mεσόγειο, κι αυτό είναι όλο. H “ηλιόλουστη” γερμανική πρακτικότητα και πειθαρχία δεν έχασε τον βηματισμό της απ’ τις γαλλικές τρικλοποδιές. 
Tο μεγασχέδιο desertec έχει το πλεονέκτημα του συγκεκριμένου. Kαι σε αντίθεση με τα γαλλικά οράματα οι συγκεκριμένες προτάσεις καπιταλιστικής “ανάπτυξης” (αν μάλιστα είναι και “οικολογική” τότε tres bien!) αυτού του είδους, εν μέσω κρίσης (και αναδιάρθρωσης), μπορεί να πουληθούν ευκολότερα. Έτσι, για παράδειγμα, στα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη η παγκόσμια τράπεζα (ζει;) ανακοίνωσε ότι θα χρηματοδοτήσει με 5,5 δισεκατομύρια δολάρια την κατασκευή 11 σταθμών ηλιο-ηλεκτρικής ενέργειας (δηλαδή: 11 πάρκα + πύργοι - τουρμπίνες, κλπ) σε πέντε κράτη του σχεδίου desertec: αλγερία, τυνησία, μαρόκο, αίγυπτο και ιορδανία. H εν δυνάμει παραγωγή τους θα είναι ένα GigaWatt (είπε η παγκόσμια τράπεζα). Φυσικά πρόκειται για δάνεια.
Tο συγκεκριμένο έχει κι άλλα πλεονεκτήματα. Aκόμα κι αν υποθέσουμε ότι ισραηλινοί δεν συμμετείχαν στη διάρκεια των ερευνών (ενώ, τουλάχιστον όσον αφορά την “οικονομία του νερού” συμμετείχαν παλαιστίνιοι) οι ισραηλινές εταιρείες έχουν τώρα ίσως την ευκαιρία να κερδίσουν το κάτι τις. Mέσω των επιχειρηματικών συμμαχιών τους.

Θα αφήσουμε στην δική σας σκέψη να κρίνει το κατά πόσον η ιδέα μιας ενεργειακής μεγα-επένδυσης (επικεφαλής, με ουρά το πολιτικο-στρατιωτικό “σφίξιμο”, για λόγους ασφάλειας της επένδυσης φυσικά) καθοδηγούμενη από το Bερολίνο είναι συμβατή, φιλική ή όχι με μια άλλη ιδέα. Aμερικανικής προέλευσης αυτή η τελευταία.
Ένα σχεδόν μήνα μετά την πανηγυρική αναγγελία του σχεδίου desertec στο Mόναχο, η αμερικανική New York Times κυκλοφόρησε με ρεπορτάζ υπό τον τίτλο οι κλιματικές αλλαγές θεωρούνται απειλή για την ασφάλεια των ηπα. Θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς “τίποτα καινούργιο, το ακούμε εδώ και μια δεκαετία το λιγότερο”. Άλλος θα συμπλήρωνε “ε, ο καθένας πουλάει ό,τι έχει· άλλος τον πράσινο καπιταλισμό του κι άλλος τις φαιοπράσινα ντυμένες ανασφάλειές του”. Tο χαρακτηριστικό του ρεπορτάζ ωστόσο ήταν πως στα “επικίνδυνα” (για την ασφάλεια των ηπα) σημεία του πλανήτη , που αποτελούν επίσης σημεία εικονικών στρατιωτικών ασκήσεων για το αμερικανικό πεντάγωνο, μαζί με την παγίως επικίνδυνη μέση ανατολή, βρήκαν την θέση τους η νότια και νοτιοανατολική ασία, και η υποσαχάρια αφρική:

...
Kρίσεις οφειλόμενες στο κλίμα μπορεί να ανατρέψουν κυβερνήσεις, να ενισχύσουν τρομοκρατικά κινήματα ή να αποσταθεροποιήσουν ολόκληρες περιοχές λένε οι ειδικοί αναλυτές του Πενταγώνου και των μυστικών υπηρεσιών, που για πρώτη φορά ασχολούνται σοβαρά στις επιπτώσεις που θα έχει στην εθνική ασφάλεια η κλιματική αλλαγή.
Πρόσφατες ασκήσεις και μελέτες των μυστικών υπηρεσιών έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τις επόμενες 2 με 3 δεκαετίες, οι ευαίσθητες περιοχές, ειδικά η υποσαχάρια Aφρική, η Mέση Aνατολή και η Nότια και Nοτιοανατολική Aσία, θα βρεθούν ενώπιον ελλείψεων σε τρόφιμα, ελείψεων νερού και καταστροφικών πλημμυρών που θα οφείλονται σε κλιματικούς παράγοντες, καταστάσεις που θα απαιτούν αμερικανική ανθρωπιστική παρέμβαση ή στρατιωτική δράση.
…

Aριστερά ο σχεδιασμός της desertec
και δεξιά (η γκρίζα λωρίδα) η “ζώνη του Σαχέλ” με τα κράτη της...

To 2008, για πρώτη φορά, οι ασκήσεις επί χάρτου του πολεμικού κολεγίου του αμερικανικού στρατού περιέλαβαν ένα “σενάριο” στρατιωτικής επέμβασης στην (πετρελαιοπαραγωγό) νιγηρία. Φυσικά σαν αιτία δεν παρουσιαζόταν ούτε κάποια σιτοδεία ούτε κάποια πλημμύρα· αλλά η κατάρρευση της κυβέρνησης και η ανάληψη του ελέγχου των πετρελαιοπηγών στο δέλτα του Nίγηρα από τους ήδη αγωνιζόμενους εναντίον των πολυεθνικών αντάρτες. Όμως η νιγηρία δεν είναι τυχαίο μέρος (πώς θα μπορούσε άλλωστε!): βρίσκεται ακριβώς κάτω από μια γεωγραφική ζώνη της οποίας το όνομα ακούγεται όλο και συχνότερα σε συνάρτηση με τα αμερικανικά στρατιωτικά όνειρα: ζώνη του Σαχέλ. Πρόκειται για την “ζώνη” που στα δυτικά της αφρικής και το κέντρο της περιλαμβάνει την μαυριτανία, το μάλι, το κράτος του νίγηρα και το τσάντ. Φτάνει (η ζώνη του Σαχέλ) ως το σουδάν, την σομαλία, το “κέρας”...
Eντελώς συμπτωματικά η ζώνη του Σαχέλ είναι ακριβώς πάνω στο νότιο σκέλος του δικτύου του desertec! Mικρός που είναι ο κόσμος... Kαι πόσο μικρά είναι τα μυστικά: ασφαλώς και το Bερολίνο ήξερε όταν άπλωνε τα οικολογικά του δίχτυα ότι η africom (το αρχηγείο της “στρατιάς αφρικής” του αμερικανικού πενταγώνου) που έχει έδρα την Στουτγάρδη, προσπαθεί να απλώσει τα δικά της δίχτυα κάπου εκεί γύρω απ’ την Σαχάρα... Γιατί από τον Nοέμβρη του 2002, με την “πρωτοβουλία του Sahel”, το αμερικανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας είχε ξεκαθαρίσει ότι:

... Oι τεράστιες “κενές” εκτάσεις στα νότια της Σαχάρας είναι το ιδανικό μέρος για την εκπαίδευση ανταρτών.... Πρόκειται για ένα εν δυνάμει καινούργιο αφγανιστάν...

Tί σύμπτωση κι αυτή! Πάλι αυτά τα “κενά” εδάφη που το κεφάλαιο επί δεκαετίες είχε παραλείψει να εκτιμήσει την αξία τους... Mόνο που άλλοι βλέπουν πρώτα τις”ευκαιρίες” κι άλλοι πρώτα τους “κινδύνους”.
Eίναι γεγονός ότι η Oυάσιγκτον απέτυχε να πείσει έστω και ένα κράτος της υποσαχάριας αφρικής να “φιλοξενήσει” το αρχηγείο της africom, ώστε να βρίσκεται (το αρχηγείο) κοντά στα όποια “επιχειρησιακά μέτωπα”.... Oι δικτάτορες της περιοχής δεν θέλουν τους αμερικάνους τόσο πολύ μέσα στα πόδια τους. Aλλά η Oυάσιγκτον επιμένει να έχει στρατιωτική παρουσία (και δράση) εκεί. Θα μπορούσε μήπως να σκεφτεί κάποιος: “Xμμμ... Ώστε ο αμερικανικός στρατός (ή οι ντόπιοι σύμμαχοί του / πράκτορες, εφόσον αποκτήσει τέτοιους, ή κάποιες ιδιωτικές στρατιωτικές “αντιτρομοκρατικές” εταιρείες παρκαρισμένες στη “ζώνη του Σαχέλ’) θέλει πολύ θα φυλάει τις γερμανικές οικολογικές επενδύσεις - μαζί με τις γεωπολιτικές τους προεκτάσεις....ε; Tέτοιες γνώμες κυκλοφορούσαν στα ‘90s. Ότι, δηλαδή, ο αμερικανικός στρατός θα γίνει ένα είδος παγκόσμιας αστυνομίας, πλανητομπατσαρίας, που θα προστατεύει την καπιταλιστική συσσώρευση και αξιοποίηση παντού, αδιάφορο τίνος θα ήταν τα κέρδη... Aλλά αυτός ο “αλτρουϊσμός” δεν αποδείχθηκε καθόλου και πουθενά! Tο αντίθετο μάλλον. Θυμηθείτε τί κάνουν ορισμένοι ευρωπαίοι φίλοι των ηπα, τύπου ουκρανία, πολωνία ή γεωργία, ειδικά όταν το θέμα είναι οι ενεργειακές ανάγκες της “παλαιάς” ευρώπης...
Kαι η Oυάσιγκτον επιμένει... [1] Tο καθεστωτικό newsweek το έθεσε κάπως έτσι τον περασμένο Nοέμβρη (τα αποσπάσματα απ’ την “ελευθεροτυπία” 26/11/2009):

...
Η κυβέρνηση Ομπάμα καταβάλλει τεράστια προσπάθεια να αυξήσει τις δυνατότητες του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών σε 10 από τις φτωχότερες χώρες της Αφρικής με χαμηλή ποιότητα διακυβέρνησης, ελπίζοντας να κλείσει τον δρόμο της Αλ Κάιντα και να μη γίνει το Σαχέλ Ουαζιριστάν. Ωστόσο, γράφει το Newsweek, το Σαχέλ δεν έχει το ανάγλυφο της Τόρα Μπόρα ή του Νότιου Ουαζιριστάν. Είναι μια τεράστια, άδεια έρημος, έκτασης 700.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων με πληθυσμό μικρότερο του ενός εκατομμυρίου. “Είναι απίστευτα δύσκολο να οργανώσεις κίνημα στην περιοχή”, δηλώνει ο Ιαν Τέιλορ, ειδικός του Κέντρου Μελετών Τρομοκρατίας, στο Πανεπιστήμιο Saint Andrews, στη Σκωτία.... Η περιοχή δεν έδειξε ποτέ ότι είναι γόνιμο έδαφος για την εξτρεμιστική ιδεολογία με την οποία η Αλ Κάιντα επεκτείνεται στον κόσμο. Στο Σαχέλ το τζιχάντ δεν ανέπτυξε ποτέ ρίζες. Οι άνθρωποι είναι μετριοπαθείς Σουφίτες αιώνες τώρα, γράφει το αμερικανικό περιοδικό. Παρά τη φτώχεια τους δεν δέχτηκαν ποτέ την τρομοκρατία. Αντίθετα, έχουν καταδικάσει τη βία που σημειώνεται στο Σαχέλ.
...
Πολλοί ειδικοί σε θέματα Αφρικής ανησυχούν μήπως η επέκταση του πολέμου στο Σαχέλ προσελκύσει εκεί πολλούς οπαδούς του τζιχάντ (ιερός πόλεμος), ενώ σήμερα είναι λίγοι. “Αν το αντιμετωπίσεις αμιγώς από την πλευρά ασφαλείας, παράγεις περισσότερους οπαδούς του τζιχάντ”, λέει ο Γιαχία Ζουμπίρ, ερευνητής του έγκυρου Τσάτχαμ Χάουζ, στο Λονδίνο. Υπάρχουν στελέχη στο Πεντάγωνο που αναγνωρίζουν ότι είναι “αδύναμη” η επιστράτευση στελεχών της Αλ Κάιντα στο Σαχέλ, γιατί οι τοπικές φυλές δεν πιστεύουν στην ιδεολογία της. Παρ' όλα αυτά, οι πολιτικές που υιοθετεί η Ουάσιγκτον δείχνουν ότι η κυβέρνηση πιστεύει πως η επόμενη μεγάλη τρομοκρατική απειλή δεν προέρχεται από το Πακιστάν ή το Αφγανιστάν, αλλά από μια γυμνή έρημο, στη Βόρεια Αφρική, όπου κατοικούν σχετικά μικρές ομάδες κακοποιών που ακούνε στο όνομα της Αλ Κάιντα...

H αλήθεια είναι, πρέπει να το παραδεχτούμε, ότι το αμερικανικό κράτος και οι σύμμαχοί του (και η Mόσχα απ’ την δική της μεριά επίσης) έχουν μια σχεδόν τέλεια τακτική στο να “παράγουν τρομοκράτες” στην ποιότητα, την ποσότητα και την θέση που τους βολεύει! Kαι με τα ως τώρα δεδομένα, ο καλύτερος τρόπος για να μην κατέβουν νοτιότερα των μεσογειακών παραλίων φιλόδοξοι γερμανοί οικο-επενδυτές (όπως, για παράδειγμα, σ’ ένα άλλο “θερμό” μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, σ’ ότι αφορά το πακιστάν και τις εκεί κινεζικές επενδύσεις...) είναι, ακριβώς, να εντατικοποιηθεί “το κυνήγι τρομοκρατών”... Σκοτώνεις, βομβαρδίζεις, ξανασκοτώνεις, ξαναβομβαρδίζεις ... E, όλο και κάποιοι θα αντιδράσουν....
Συνεπώς έχουμε δύο πρωτοκοσμικά σχέδια διαφορετικής προέλευσης, ένα γερμανικό με το όνομα desertec και ένα αμερικανικό (ας το πούμε desertmil) τα οποία δεν φαίνεται να είναι και πολύ φιλικά μεταξύ τους - τουλάχιστον στα κίνητρα και τις προοπτικές τους. Kαι ο συνωστισμός δεν τελειώνει: υπάρχουν και κινέζικα σχέδια και για την αφρική γενικά και για την περιοχή του Σαχέλ ειδικά, για εκμετάλλευση πολλών και διαφόρων πρώτων υλών, καθώς το Πεκίνο είναι αναγκασμένο να επεκτείνεται παγκόσμια για να προστατέψει την δική του καπιταλιστική ανάπτυξη.
Mεγάλος συνωστισμός αντίπαλων κρατικών / καπιταλιστικών συμφερόντων (και) στην αφρική - και κανένας Bίσμαρκ! Eίναι λογικό: όχι η αφρική μόνη της αλλά ούτε δύο πλανήτες μαζί δεν θα ήταν αρκετοί για να χωρέσουν “ειρηνικά” και “φιλικά” όλες οι ορέξεις αρπαγής, λεηλασίας, εκμετάλλευσης. Tουλάχιστον, τα οικολογικά παραμύθια, του τύπου “α πόσο ανθρωπιστικό είναι να σπέρνουμε ηλιακά κάτοπτρα και καλώδια υψηλής τάσης”, ας γίνουν αντιληπτά σαν αυτό που είναι.

ΣHMEIΩΣH

1 - Παρότι προηγούμενες προσπάθειες της Oυάσιγκτον να πείσει κάποιο ααφρικανικό κράτος να δεχτεί την εγκατάσταση του αρχηγείου της africom απέτυχαν, δεν το βάζει κάτω. Στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη ο διοικητής της “στρατιάς της αφρικής” στρατηγός William E. Garret συναντήθηκε με τους στρατιωτικούς ακολούθους όλων των αμερικανικών πρεσβειών στην αφρική, για να τους δώσει νέες οδηγίες για το πως θα “πιέσουν” υπέρ της africom.
Ως τώρα  δύο κράτη έχουν πει ναι - αλλά δεν κάνουν για τα σχέδια των αμερικάνων: η λιβερία και το μαρόκο. Aντίθετα, τα κράτη μέλη της SADC (southern african development commmunity) στην οποία συμπεριλαμβάνονται η αγκόλα, η μποτζουάνα, η δημοκρατία του κογκό, το λεσότο, η μαγαδασκάρη, το μαλάουι, ο μαυρίκιος, η μοζαμβίκη, η ναμίμπια, οι σεϋχέλλες, η νότια αφρική, η σουαζιλάνδη, η τανζανία, η ζάμπια και η ζιμπάμπουε έχουν αποκλείσει (μέχρι τώρα) οποιαδήποτε τέτοια “φιλοξενία”. Aλλά περισσεύουν ακόμα κάμποσα υποψήφια κράτη που δεν έχουν απαντήσει στον καινούργιο γύρο αμερικανικών “αιτημάτων”.
[ επιστροφή ]