2001 - 2016: 15 χρόνια  “αντιτρομοκρατικού” πολέμου

Ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”, όπως ονόμασαν την πιο πρόσφατη ιμπεριαλιστική εκστρατεία τους οι ηπα και οι σύμμαχοί τους, αμέσως μετά το inside job της 11ης Σεπτέμβρη του 2001, μπορεί να γιορτάσει με δόξα την δεκαπενταετή επέτειό του. Έχει γίνει ρουτίνα, και ελάχιστους πρωτοκοσμικούς απασχολεί· εκτός, φυσικά, από εκείνους που “δουλεύουν” γι’ αυτόν τον πόλεμο.  Αντίστροφα, τα “τρομοκρατικά κτυπήματα” στον πρώτο κόσμο κρατάνε σταθερά τη φήμη και την λειτουργικότητά τους. Η παραγωγή μαζικού φόβου, η (συχνά σχεδόν θρησκευτική) έκκληση στα κράτη (στα συμπλέγματα της ασφάλειας) για ακόμα μεγαλύτερη προστασία, το μίσος όχι μόνο για τους “τρομοκράτες” αλλά για οποιονδήποτε μπορεί να θεωρηθεί εν δυνάμει τέτοιος, δηλαδή σχεδόν για το σύνολο των μουσουλμάνων, αυτά και άλλα συνεχίζονται κανονικά.

Το ότι ζούμε σε συνθήκες γενικευμένου και ολοκληρωτικού θεάματος είναι κοινοτοπία. Το πόσο ποτίζει τον καθένα χωριστά και τις πρωτοκοσμικές κοινωνίες συνολικά αυτή η καθεστωτική βιομηχανία του ψέμματος είναι ένα διαφορετικό ζήτημα. Θα τολμούσαμε να το χαρακτηρίσουμε κεντρικό: μετά από 15 χρόνια πολέμου το μέγιστο που αμφισβητείται (με τρόπο λογικό· δεν αναφερόμαστε στις πάμπολλες “θεωρίες συνωμοσίας”) είναι η αληθοφάνεια των καθεστωτικών εξηγήσεων για τις σφαγές - στο - ψαχνό, όταν αυτές βαραίνουν πρωτοκοσμικούς. Και πάντως όχι ο πόλεμος αυτός καθ’ εαυτός, στο σύνολο του.
Κι αν το “15 χρόνια πολέμου” δεν λέει πια τίποτα, άλλα “μεγέθη” αυτού του πολέμου είναι τρομακτικά· ή θα έπρεπε να είναι αφυπνιστικά (για τις συνειδήσεις). Σαν “τρομοκρατία” χαρακτηρίζεται η (λιγότερο ή περισσότερο) μαζική θανάτωση αόπλων. Λοιπόν, σύμφωνα με τους πιο τεκμηριωμένους υπολογισμούς, οι δολοφονημένοι άμαχοι στο αφγανιστάν απ’ το 2001 (αρχή του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”) ως το 2014 ήταν πάνω από 26.000. Οι τραυματίες άμαχοι, στο ίδιο “πεδίο μάχης” και την ίδια περίοδο, ήταν πάνω από 30.000. Σύνολο δολοφονημένων και τραυματισμένων αμάχων στο αφγανιστάν, σε 13 χρόνια, πάνω από 56.000.
Στο “πεδίο μάχης” ιράκ, απ’ το 2003 (πρώτη χρονιά της “σοκ και δέος αντιτρομοκρατικής εκστρατείας”) ως το 2013, οι δολοφονημένοι άμαχοι ήταν μεταξύ 110.000 και 125.000 (ανάλογα με τους καταμετρητές)· και οι τραυματισμένοι την ίδια περίοδο πάνω από 200.000. Συνολικά, στο ιράκ, νεκροί και τραυματίες άμαχοι, από 310.000 έως 325.000. Σύνολο δολοφονημένων και τραυματισμένων αμάχων στα δύο πρώτα πεδία του “αντιτρομοκρατικού πολέμου”; Κάπου μεταξύ 365.000 και 380.000... Αυτό δεν θεωρείται τρομοκρατία...
Body counting; Όχι. Για να υπάρχει (αν είναι δυνατόν...) μια αίσθηση του μέτρου: το σύνολο των απωλειών, και απ’ τις δύο πλευρές, και των επιτιθέμενων και των αμυνόμενων, νεκρών και τραυματιών, στρατιωτών (σε μεγάλο βαθμό) και αμάχων (απ’ τους αμυνόμενους), στη διάρκεια της εισβολής και της κατάληψης του βελγίου, της ολλανδίας και της γαλλίας απ’ το γ ράιχ, το 1940, ήταν 523.676. Εκείνο ονομαζόταν, καθώς συνέβαινε, “2ος παγκόσμιος πόλεμος” - και τέτοια ήταν η καθολική κοινωνική αίσθηση... Αυτό που συμβαίνει τώρα; 

Να μιλήσουμε για 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Το έχουμε κάνει ξανά και ξανά... Σε βαθμό γραφικότητας, αν λάβει κανείς υπ’ όψη του την ηθική, συναισθηματική και ιδεολογική πραγματικότητα του πρώτου κόσμου. Ωστόσο αν συμπεριλάβει κανείς το συριακό και το πακιστανικό “πεδίο μάχης” αυτού του πολέμου, και συνεκτιμήσει τις καταστροφές και τους εξανδραποδισμούς (: εκβιασμένες μεταναστεύσεις) εκατομμυρίων ανθρώπων, αυτή η 15χρονη “πρώτη φάση” του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχει ξεπεράσει κατά πολύ σε φονικότητα και καταστροφικότητα την αντίστοιχη (αν και σχετικά πολύ πιο σύντομη) “πρώτη φάση” του 2ου παγκόσμιου. Η διαφορά είναι στη διάρκεια... Όπως ακριβώς το είχε πει το αμερικανικό επιτελείο, το 2001, δια στόματος του τότε προέδρου Μπους: ... θα είναι ένας μακρύς πόλεμος...

“Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” λοιπόν... Με σφαγές αμάχων, κυρίως μέσω αυτών· μέσω τρομοκρατίας, χωρίς εισαγωγικά... Δεν τίθεται ζήτημα (απ’ τους πρωτοκοσμικούς) καν και καν “αποτελεσματικότητας” - ακόμα κι ένα τέτοιο κυνικό κριτήριο έχει εξαφανιστεί. Ειδικά μετά από κάθε “τρομοκρατική ενέργεια” σε πρωτοκοσμικό έδαφος, οι αρμόδιοι στρατοί ανανεώνουν την “άδεια” (αν χρειάζονταν κάτι τέτοιο...) να εκτελούν και να σακατεύουν τους Άλλους· κυνηγώντας, πάντα, κάποιους “φανατικούς ισλαμιστές” μέσα σε πόλεις και χωριά.
“Αποτελεσματικότητα” είπατε; Κάναμε το πολύ δύσκολο να “καταμετρήσουμε” τους δολοφονημένους και τραυματισμένους αμάχους, σ’ όλον τον κόσμο, (απ’ την κολομβία ως τις φιλιππίνες) από τυπικά χαρακτηρισμένες “τρομοκρατικές ενέργειες”, απ’ το 2000 ως και το 2015 [1Σχετικοί αναλυτικοί πίνακες υπάρχουν στη wikipedia• για όποιον / όποια το αντέχει...]. Βγάλαμε στην άκρη τα “μικρά” κτυπήματα (με 1 έως 2 νεκρούς), και, φυσικά, τις καθαρές επιθέσεις σε στρατιωτικούς ή αστυνομικούς στόχους που είχαν αποκλειστικά τέτοιου είδους νεκρούς και τραυματίες. Η καταγραφή έδωσε σαν αποτέλεσμα: 30.302 νεκροί και 70.936 τραυματίες (πάντα άμαχοι). Ειρωνεία; Η τυπικά “καθαυτό τρομοκρατία” έχει το 1/4 της φονικότητας της ανεπίσημης, που αυτοαποκαλείται “αντιτρομοκρατία”.
Και η αναμέτρηση του “καλού” με το “κακό” συνεχίζεται...

Σ’ αυτή τη δυσάρεστη ενασχόληση επιβεβαιώσαμε ωστόσο κάτι που μπορεί να πλανάται στον πρώτο κόσμο διάχυτα, σαν υποψία: οι κάθε είδους δολοφονικές επιθέσεις - στο - ψαχνό, αυτό δηλαδή που ονομάζεται συνήθως “τρομοκρατία”, αυξήθηκαν θεαματικά μαζί με τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”! Στα κατεχόμενα απ’ τους αμερικάνους και τους συμμάχους τους αφγανιστάν και ιράκ· στο βόρειο πακιστάν· στην παλαιστίνη· και τα τελευταία χρόνια στη συρία, η “τρομοκρατία” είναι το παράξενο συμπλήρωμα του “πολέμου εναντίον της”... Σε τέτοιο σημείο μάλιστα ώστε να χρειάζονται άπειρες ποσότητες αναισθητικού, προς χρήση των πρωτοκοσμικών, για να μην καταλάβουν σταθερά, τεκμηριωμένα και εξοργιστικά, εκείνο που ίσως κάποιοι απλά υποψιάζονται: ότι εδώ και 15 χρόνια, με “τρομοκρατία” και “αντιτρομοκρατία”, ζούμε τις δύο όψεις του ίδιου ακριβώς πολέμου! 
Και δεν μιλάμε εδώ, ακόμα, για τις σφαγές - στο - ψαχνό που έχουν γίνει σε πρωτοκοσμικό έδαφος. Αναφερόμαστε αποκλειστικά στις σφαγές - στο - ψαχνό που έχουν γίνει (και συνεχίζουν) εκεί που, υποτίθεται, οι πρωτοκοσμικοί σταυροφόροι πολεμούν κατά των “τρομοκρατών”. Δεν υπάρχει, ίσως, χειρότερο αλλά και πιο καθαρό παράδειγμα αυτής της συμπληρωματικότητας απ’ το τι έχει συμβεί στο ιρακινό έδαφος, στη διάρκεια της επίσημης κατοχής του απ’ τον αμερικανικό στρατό. Οι σιίτες ήταν ο “απόλυτος στόχος” για σφαγές. Σε τζαμιά, σε παζάρια, σε δρόμους, σε στάσεις λεωφορείων, σε εστιατόρια, σε καφενεία, σε πλατείες, σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, σε (σιιτικές) δομές αλληλεγγύης, οι εκατόμβες άμαχων σιιτών, συχνά γυναικών και παιδιών, ξεπέρασαν ακόμα και τις πιο άρρωστη φαντασία για το τι σημαίνει “συστηματική εξόντωση πληθυσμού”. Ένα μεγάλο μέρος των 30τόσων χιλιάδων δολοφονημένων και των 70τόσων χιλιάδων τραυματισμένων στο σύνολο της παγκόσμιας “τρομοκρατίας” είναι σιίτες στο ιράκ. Και όχι μόνο ιρακινοί. Αλλά και πολλές εκατοντάδες ιρανών που πήγαιναν συγκεκριμένες εποχές σε συγκεκριμένα τζαμιά / μνημεία για θρησκευτικούς λόγους. (Τι παράξενες αυτές οι θρησκευτικές εμμονές! Ιρανοί σιίτες, όχι μόνο άντρες αλλά ολόκληρες οικογένειες, δεν σταμάτησαν ποτέ να πηγαίνουν για προσκηνύματα στο ιράκ...).
Ποιοί έσφαζαν τους σιίτες στο ιράκ παρουσία του κατοχικού αμερικανικού στρατού; “Φανατικοί σουνίτες” - εξαιτίας ενός βαθιού ενδομουσουλμανικού θρησκευτικού μίσους (λέει)... Απάντησαν οι σιίτες (φανατικοί ή μη) με ανάλογο τρόπο; Αν και υπάρχουν κι απ’ την μεριά τους αντίστοιχες “επιχειρήσεις αυτοκτονίας” μέσα σε σουνιτικά τζαμιά, αυτές είναι λίγες και μόνο μετά από χρόνια δράσης των “φανατικών σουνιτών”. Ποιοι ήταν αυτοί οι “φανατικοί σουνίτες”; Ποιοι άλλοι; Αυτοί με τους οποίους είχαν έρθει σε συνενόηση (έως χρηματική εξαγορά) οι κατοχικοί, η Ουάσιγκτον κατά κύριο λόγο· αυτοί, επίσης, που υποστηρίζονταν ήδη από τότε απ’ το Ριάντ (και όχι μόνο). Και γιατί έσφαζαν με τέτοιο μαζικό και απροκάλυπτο τρόπο σιίτες, στη Βαγδάτη, στο Τικρίτ, και σε άλλες πόλεις του κεντρικού και του βόρειου ιράκ; Για να φοβηθούν και να φύγουν. Γιατί να φύγουν; Για να έχει το σουνιτικό “κράτος”, μετά την διάλυση του ιράκ, μεγαλύτερη έκταση και περισσότερους πόρους...
Και ποιος έριξε την ιδέα για διάλυση του ιράκ; Ε, αυτό το ξέρετε: ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας!
Πέρασαν τα χρόνια. Αυτοί οι σουνίτες είναι τώρα στον ηγετικό πυρήνα του “τρομοκρατικού” isis...

Αν το κατεχόμενο ιράκ είναι η τρανταχτή απόδειξη της οργανικής σχέσης, της συμπληρωματικότητας μεταξύ “τρομοκρατίας” και “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”, δεν ήταν / είναι λιγότερο ισχυρή αυτή η σχέση στο αφγανιστάν και στο πακιστάν. Οι μεγαλύτερες και οι πιο πολύνεκρες σφαγές αμάχων στο δεύτερο (Βομβάη όχι μόνο μια φορά, αλλά και αλλού) εμφανίστηκαν απ’ την πρωτοκοσμική δημαγωγία σαν επίδειξη τυφλού θρησκευτικού μίσους· τελεία! Όχι. Είχαν να κάνουν με την “διεκδίκηση πόρων” (από εδάφη μέχρι την πρόσβαση στο βαθύ πακιστανικό κράτος). Μια “διεκδίκηση” που υπερ-εντατικοποιήθηκε μετά την στρατιωτική εισβολή των ηπα και των συμμάχων τους στο αφγανιστάν. Και είναι σίγουρο ότι οι πρωτοκοσμικοί έβαλαν γερά το χέρι τους σ’ αυτήν την εκτροπή, που έκανε την εναντίον τους αντίσταση απ’ τους αφγανούς είτε δευτερεύον καθήκον είτε δευτερεύον μέτωπο.
Ακόμα και οι “επιθέσεις αυτοκτονίας” που οργάνωσαν στη διάρκεια της δεύτερης ιντιφάντα η Χαμάς, η ισλαμική Τζιχάντ και άλλες μικρότερες ένοπλες οργανώσεις της γάζας σε ισραηλινό έδαφος (επιθέσεις που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν σε ωμότητα ως προς την επιλογή των άμαχων στόχων τους), είχαν (το λιγότερο) έμμεση σχέση με τον πρωτοκοσμικό “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” στη μέση ανατολή. Είναι γνωστό, αλλά ας το θυμίσουμε: το ισραηλινό μιλιταριστικό κράτος “ξεσάλωσε” με τόσους πρωτοκοσμικούς στρατούς δίπλα του, και η Γάζα έγινε και ξανάγινε το σφαγείο ενός ειδικού “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”, τον οποίο το Τελ Αβίβ κάνει εδώ και πάνω από 50 χρόνια. Για την παλαιστινιακή αντίσταση αυτές οι επιθέσεις - στο - ψαχνό ήταν ένα είδος απελπισμένης προσπάθειας να “εξισορροπιστούν” οι μαζικές δολοφονίες παλαιστινίων αμάχων απ’ την ισραηλινή αεροπορία· μια προσπάθεια που, τελικά, δεν είχε νόημα - και σταμάτησε. Μας είναι αδύνατο, ωστόσο, να υποθέσουμε ότι το Τελ Αβίβ δεν “ερμήνευσε σωστά” εκείνα που γίνονταν τόσο δίπλα του, υπό την αιγίδα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της.

Υπάρχει, ύστερα, ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” που οργάνωσε το ρωσικό καθεστώς στον Καύκασο - εδώ δεν είχε δυτικούς στρατούς, όπως δεν είχε εντυπωσιακή δημοσιότητα (εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις). Αν και είναι αλήθεια ότι (στη δική μας σκέψη) ορισμένες απ’ τις “επιθέσεις αυτοκτονίας” εκεί είχαν καθαρά το στίγμα της απελπισμένης προσπάθειας να γίνει ακριβότερο το τίμημα των ρωσικών στρατιωτικών εκκαθαρίσεων, κυρίως στην τσετσενία, είναι εξίσου αλήθεια πως υπάρχουν κι εκεί “ενέργειες” που έγιναν σε τόπο, χρόνο και έκταση που ήταν ιδανικά (σαν “δικαιολογίες”) για το ρωσικό καθεστώς. Η συμπληρωματικότητα, λοιπόν, της “τρομοκρατίας” και της “αντιτρομοκρατίας”, στη ρωσική περίπτωση, έχει πολλές αναλογίες με τις ευρωπαϊκές περιπτώσεις· ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι πίσω απ’ την τσετσένικη (κατά κύριο λόγο) ανταρσία υπήρχαν χρηματοδότες και υποστηρικτές από “γνήσιους διεθνείς αντιτρομοκράτες”.
Υπάρχει, τέλος, και η “τρομοκρατία” στην αφρική - την υποσαχάρια κυρίως. Η εμβληματική οργάνωση εδώ είναι η περιβόητη boko haram, κυρίως στη νιγηρία (αλλά και στο βόρειο καμερούν, στο τζαντ και στον νίγηρα). Η boko haram αυτοσυστήνεται σαν “ισλαμική οργάνωση”, ακόμα και σαν “ισλαμικό κράτος”. Θεωρείται ότι είχε σχέσεις με την αλ-Κάιντα και, τώρα, έχει με τον isis... Οι άμαχοι είναι ο κατ’ εξοχήν αγαπημένος στόχος της, αλλά η boko haram δεν βάζει βόμβες, ούτε στέλνει “καμικάζι”. Σφάζει, απλά και καθαρά, αδειάζοντας χωριά. Κάνει ένα είδος “εθνοκάθαρσης” - και δεν ξεχνάμε πότε και από ποιους έγινε μαζικά και σε παγκόσμια θέα εθνοκάθαρση, στις αρχές των ‘90s. Προφανώς η boko haram είναι ένα “παραπροϊόν” της βίαιης ξανα-αποικοποίησης όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της αφρικής (εκείνων που έχουν κρίσιμες πρώτες ύλες) απ’ τους πρωτοκοσμικούς στρατούς. Εδώ η Ουάσιγκτον δεν είναι καθόλου μόνη. Έχει κοντά, άλλοτε δίπλα και άλλοτε υπόγεια (;) εναντίον της την γαλλία, το βέλγιο... τους “παλιούς” στην υποδούλωση της αφρικής.

το δίπολο

“Τρομοκρατία”, δηλαδή σφαγές αμάχων· και “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”, δηλαδή πάλι σφαγές αμάχων: δεν ξέρουμε πόσοι το συνειδητοποιούν, αλλά εδώ δεν έχουμε έναν 4ο παγκόσμιο πόλεμο που θυμίζει (επειδή, υποτίθεται, οφείλει να το κάνει) τον 2ο... Έχουμε μπροστά μας (και γύρω μας) μια ειδική μορφή παγκόσμιας σύγκρουσης, στην οποία οι βασικοί πρωταγωνιστές είτε δεν δείχνουν το πρόσωπό τους - οι “τρομοκράτες”·, είτε ζητούν (και απολαμβάνουν) τη νομιμοποίησή τους απ’ τους υπηκόους τους στο όνομα της “ασφάλειας” (των δεύτερων) - οι “αντιτρομοκράτες”. Βασικό και στα δύο: όχι απλά η διάκριση μεταξύ “ενόπλων” και “αόπλων” θεωρείται ξεπερασμένη, αλλά, επιπλέον, κατασκευάζονται διάφορα στερεότυπα που νομιμοποιούν την εξόντωση των δεύτερων.
Ένα χρήσιμο παράδειγμα. Όταν οι πρωτοκοσμικοί “αντιτρομοκράτες” άρχισαν να δυσκολεύονται να κρύψουν ότι ισοπέδωναν ολόκληρα χωριά (στο αφγανιστάν κατά κύριο λόγο) προκειμένου να “καθαρίσουν” έναν ή πέντε “τρομοκράτες” ταλιμπάν, εφηύραν τον όρο παράπλευρες απώλειες. Παρά τις αρχικές ανθρωπιστικές αντιρρήσεις, ο όρος έπιασε, σε σημείο που να μην χρειάζεται καν να χρησιμοποιείται πια. Σήμαινε το εξής: ναι μεν (εμείς οι “αντιτρομοκράτες”) δεν θέλουμε να σκοτώνουμε άμαχους, αλλά οι παναθεματισμένοι (οι “τρομοκράτες”) κρύβονται συνέχεια ανάμεσά τους - οπότε είναι αναπόφευκτο να φάμε και αμάχους. Μπορεί να εκπλαγείτε, αλλά το ίδιο ακριβώς ισχύει σε πάμπολες σφαγές - στο - ψαχνό (όχι των σιιτών!) τόσο στο αφγανιστάν / πακιστάν όσο και στο ιράκ. Ο “επίσημος” στόχος ήταν / είναι ένας υψηλόβαθμος καραβανάς, ένας αρχιμπάτσος, ένας πολιτικός, ένα αστυνομικό τμήμα, ένα αυτοκίνητο που μεταφέρει καραβανάδες. Τι να κάνουμε, όμως, που οι “πολύτιμοι στόχοι είναι διαθέσιμοι” (δηλαδή πιο εύκολα προσιτοί) σε γάμους, στα τζαμιά, σε πανηγύρια; Τι να κάνουμε που έξω απ’ το αστυνομικό τμήμα περνάει κόσμος; Τι να κάνουμε που το καραβανοαυτοκίνητο κινείται μέσα στους πολυσύχναστους δρόμους της πόλης; Τα τινάζουμε όλα!
Και δεν χρειάζεται καν να μιλήσουν (οι “τρομοκράτες”) για “παράπλευρες απώλειες”. Το πρόλαβαν άλλοι.

Αυτή η ειδική μορφή παγκόσμιας σύγκρουσης (που είναι η τρέχουσα εδώ και πολλά χρόνια φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου) έχει λοιπόν μερικά βασικά χαρακτηριστικά. Οι κρατικοί (ή παρακρατικοί, αρθρωμένοι ωστόσο με δομές κεντρικής εξουσίας) μηχανισμοί που δρουν, αποκρύβονται. Είτε πίσω απ’ την ιδεολογική ποινικότητα του φανατικού θρησκόληπτου, είτε πίσω απ’ την δύσθυμη ευθύνη / αναγκαιότητα της δημόσιας τάξης - μιας δημόσιας τάξης που μπορεί να αγγίξει οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη... Δεν έχουμε εμπόλεμα κράτη (έτσι υποδεικνύει το Θέαμα...). Ή, ακόμα κι αν συμβεί κάποια τυπική εισβολή / κατοχή εδάφους (αμερικάνοι και λοιποί πρόθυμοι στο αφγανιστάν το 2001 και στο ιράκ το 2003· αμερικάνοι, ρώσοι, γάλλοι, και λοιποί στη συρία τώρα και κάποιοι από δαύτους στη λιβύη ήδη· γάλλοι στο μάλι, στο τσαντ και αλλού) ο αντίπαλος είναι “μη κράτος”: είναι failed state, ή “κράτος τρομοκράτης”, ή...
Σε κάθε περίπτωση αυτή η αναγκαία δημόσια τάξη (δηλαδή οι μηχανισμοί της) έχουν ήδη εξουσιοδοτηθεί απ’ τους υπηκόους όχι μόνο για “παράπλευρες απώλειες” μακριά, αλλά και για τα εξής:
- να “καθαρίζουν” ακόμα και μόνον υπόπτους στις πρωτοκοσμικές επικράτειες (αρκεί να εμπίπτουν στη γνωστή ηθικο-πολιτισμική κατηγορία “μουσουλμάνος”)·
- να ρίχνουν 1000 σφαίρες σε μια πόρτα διαμερίσματος με τον ισχυρισμό ότι από πίσω κρύβονται ένοπλοι·
- να ενοχοποιούν κατά βούληση (αρκεί και πάλι οι στόχοι να είναι της γνωστής κατηγορίας)·
- να βασανίζουν κατά βούληση (για να αποσπάσουν “πολύτιμες” πληροφορίες· ή για να εφεύρουν τέτοιες)·
- να μπουκάρουν (“επειδή υπάρχουν υποψίες” ή “επειδή υπάρχουν πληροφορίες”) με αντίγραφα της μίας και μοναδικής εισαγγελικής εντολής (που είναι: η ασφάλεια πάνω απ’ όλα!)·
- να παρακολουθούν και να αρχειοθετούν κάθε είδους ηλεκτρονική επικοινωνία κατά βούληση·
- να δρουν οπουδήποτε, οποτεδήποτε και με όποιον τρόπο κρίνουν εκτός συνόρων· -
- τελευταίο (επειδή είναι το πιο εντυπωσιακό / δηλωτικό) να έχουν τον στρατό (ή την σαν - στρατό - αστυνομία) στους δρόμους των πρωτοκοσμικών πόλεων.
Με δυο λόγια αυτή η ειδική μορφή παγκόσμιας σύγκρουσης δεν προκαλεί μόνο θάνατο και καταστροφή Αλλού (“κάπου πέρα, μακριά”) αλλά έχει εξασφαλίσει ήδη την αποσάρθρωση όλων των χαρακτηριστικών του “εκτελεστικού” και των ορίων του, όπως αυτά διαμορφώθηκαν στην “πολιτισμένη και δημοκρατική δύση” μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο - την αποσάρθρωσή τους μέσα στον πρώτο κόσμο. Αυτές οι δημοκρατίες είναι ήδη άτυπες, διαφορικές δικτατορίες. (“Διαφορικές” με την έννοια ότι δεν ισχύει η ίδια βία για όλους...)
Ξέρουμε απ’ την ιστορία πόσο απαραίτητη είναι, προκειμένου να γίνονται οι διακρατικοί πόλεμοι, η διαμόρφωση κάποιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης στο εσωτερικό κάθε εμπόλεμου. Στην περίπτωση της ειδικής μορφής παγκόσμιας σύγκρουσης / 4ου παγκόσμιου, αυτή η κατάσταση έχει διαμορφωθεί σχεδόν παντού στον πρώτο κόσμο· αλλά όχι με “μοντέρνο” τρόπο (π.χ.: το όλο αγωνία και αποφασιστικότητα  διάγγελμα κάποιου πρωθυπουργού ή κάποιου καραβανά). Με “μεταμοντέρνο” τρόπο: διαφορισμό (ανάλογα τα κοινωνικά υποκείμενα), ταλαντώσεις (αυξομείωση της έντασης), πληροφοριακό πληθωρισμό, εικονικότητα, παρακρατική δράση undercover, κ.α.

Αν έχουν αποσαρθρωθεί ουσιαστικά όλοι οι περιορισμοί του “εκτελεστικού”, το κρύψιμο των πρωταγωνιστών ή/και η υπεροχή του “αγαθού της ασφάλειας” (φυσικά μόνο για τους πρωτοκοσμικούς, και ίσως όχι για όλους) έχουν εξασφαλίσει στα εμπόλεμα κράτη ασυλία απέναντι στα εγκλήματα πολέμου που κάνουν· συστηματικά, είτε άμεσα, είτε μέσω outsourcing. Όλο το “ανθρωπιστικό manual για το πως πολεμάμε” που φτιάχτηκε μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και τις θηριωδίες των ναζί, έχει πάει προ πολλού στα σκουπίδια.
Το ζήτημα των πρακτικών που ονομάστηκαν κάποτε εγκλήματα πολέμου και τώρα έχουν “απελευθερωθεί”, δεν είναι ηθικολογικό. Έγκλημα πολέμου ήταν και η εξόντωση χιλιάδων ιαπώνων αμάχων στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Εφόσον, όμως, οι δυτικοί νίκησαν, όρισαν και την παραγραφή των δικών τους θηριωδιών.
Δεν μιλάμε, όμως, για κάτι που έγινε. Μιλάμε για κάτι που θεωρούμε καινούργιο· ή, σε κάθε περίπτωση, διαφορετικό απ’ τις αφηρημένες παραστάσεις που ισχύουν στη δύση για το τι είναι και πως γίνεται ένας πόλεμος. Αυτό που ισχύει πρακτικά απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, την σφαγή στη βοσνία (την οποία, μαζί με την “επέμβαση” των ηπα και των συμμάχων τους στο ιράκ / “καταιγίδα της ερήμου”, εξακολουθούμε να θεωρούμε σαν την αφετηρία του 4ου παγκοσμίου πολέμου) είναι ότι οι άμαχοι ΔΕΝ είναι “παράπλευρες απώλειες” (όπως ισχυρίστηκαν τα πρωτοκοσμικά αφεντικά). Είναι βασικός στόχος των μεταμοντέρνων πολέμων. Είναι βασικός στόχος το ίδιο στις μητροπόλεις όσο και στις “αποικίες”· αν και με διαφορετικές διαδικασίες. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι, μάλιστα, ο κυριότερος στόχος.

Στην πρακτική των πρωτοκοσμικών αφεντικών και των δολοφονικών βραχιόνων τους τα εγκλήματα πολέμου (οι μαζικές δολοφονίες αμάχων) όχι απλά είναι αναπόφευκτα, αλλά επιβάλλονται κι όλας. Δεν πρόκειται για το τεχνικό ζήτημα του ότι ο “τρομοκράτης κρύβεται μέσα σε άμαχους”: αυτό ήταν ένα θέμα που τα πρωτοκοσμικά κράτη το αντιμετώπισαν πριν πολλές δεκαετίες, με τα μαζικά αντάρτικα πόλης (κυρίως στην ιταλία). Και δεν ανατίναζαν πολυκατοικίες για να καταστείλουν τον ”κόκκινο τρομοκράτη”!...
Πρόκειται, κυρίως, για το γεγονός ότι κάθε άμαχος είναι παραγωγική μονάδα· και υπό ορισμένες προϋποθέσεις είναι εν δυνάμει και μια ισχυρή πολιτική μονάδα. Στην ιστορία των πολέμων (τόσο γενικά όσο και ειδικά των καπιταλιστικών) υπάρχει μια αυξανόμενη εξάρτηση του πολεμικού βραχίονα (του στρατού) με τα μετόπισθεν (την επιμελητεία· δηλαδή τους αμάχους). Αυτή η αυξανόμενη εξάρτηση έχει άμεση σχέση με την εξέλιξη του συνολικού καπιταλιστικού παραγωγικού / καταστροφικού μοντέλου. Στο υπό διαμόρφωση καινούργιο (καπιταλιστικό) παράδειγμα αυτή η εξάρτηση είναι ακόμα εντονότερη. Πράγμα που σημαίνει (στην καταστροφική “λογική” του κεφάλαιου) πως το “πεδίο της μάχης” διαχέεται ουσιαστικά μέσα στο ευρύτερο “κοινωνικό πεδίο”· όπως, τυπικά, ο “χρόνος εργασίας” διαχέεται μέσα στον συνολικό καθημερινό χρόνο.
Ο Michael Ignatieff, στο δοκίμιό του περί πολέμου [2Έκδοση της λέσχης κατασκόπων του 21ου αιώνα, 2001 και 2011 - το πρωτότυπο εκδόθηκε στα τέλη του 2000.] παρουσιάζει ως εξής αυτήν την εξέλιξη, περιορίζοντάς την ωστόσο στις τεχνικές της παραμέτρους, με μια τεχνο-ντετερμινιστική προσέγγιση:

...
Οι νέες τεχνολογίες αλλάζουν επίσης και τους αντικειμενικούς στόχους του πολέμου. Κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής εποχής, οι αντίπαλοι εστίαζαν στη φθορά και την καταστροφή: χρησιμοποιώντας βαριά εκρηκτικά εναντίον των ανδρών και του εξοπλισμού των εχθρών, με σκοπό να μειωθεί η ικανότητά του να συνεχίσει να πολεμάει. Στη θέση της φθοράς, ο σκοπός του μεταμοντέρνου πολέμου είναι να χτυπηθεί το νευρικό σύστημα - σημεία ελέγχου, ηλεκτρονικά δίκτυα - που κατευθύνουν την πολεμική μηχανή. Ένας “τυφλός” εχθρός - χωρίς υπολογιστές, τηλέφωνα ή ρεύμα - μπορεί να διατηρεί τις υπόλοιπες δυνάμεις του αλλά δεν μπορεί πλέον να τις κατευθύνει στη μάχη... Το να καταστρέψεις την αξιοπιστία και την ακρίβεια των στοιχείων πάνω στα οποία ο εχθρός βασίζει τις αποφάσεις του, έχει γίνει τόσο αποτελεσματικό όσο το να σκοτώνεις τους στρατιώτες του ή να κάνεις ερείπια τις πόλεις του. Τελικά έχει μια λογική το ν’ αγνοήσει κανείς κατ’ αρχήν τις δυνάμεις πεδίου του αντιπάλου του, και ν’ ασχοληθεί κατευθείαν με τους υπολογιστές του, τους δορυφόρους του, τα ραντάρ του, τα τηλεφωνικά συστήματα και τα σημεία παραγωγής ενέργειας, που του επιτρέπουν ή όχι να παίρνει αποφάσεις.
...

Έστω... Ωστόσο οι στόχοι του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”, όπως και του οργανικού της συμπληρώματος, της “τρομοκρατίας”, ΔΕΝ είναι υπολογιστές, δορυφόροι, ραντάρ και σημεία παραγωγής ενέργειας!!! Μήπως αυτά δεν είναι μεταμοντέρνα; Όχι. Καθώς οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί γίνονται έμμεσα, είτε μέσω εκπροσώπων είτε μέσω προσχημάτων, στόχος είναι, αν μας επιτρέπεται να το χαρακτηρίσουμε έτσι, το κοινωνικό “νευρικό σύστημα” κάθε περιοχής που μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Το “νευρικό σύστημα” των κοινωνιών, των αμάχων, της καθημερινής τους ζωής.
Για διάφορους “λόγους” - η λέξη σε εισαγωγικά, επειδή αφορά την λογική του κεφάλαιου. Σε πολλά σημεία του 4ου παγκοσμίου πολέμου η μοιρασιά εδαφών (και πλουτοπαραγωγικών πόρων) συνεπάγεται και την μοιρασιά πληθυσμών· την βίαιη μετακίνησή τους (το είπαμε ήδη: κάθε άμαχος είναι μια εν δυνάμει ισχυρή πολιτική μονάδα· συνεπώς δεν πρέπει να μείνουν “λάθος” άνθρωποι, από φυλετική, θρησκειολογική ή ότι άλλο άποψη σε “λάθος” μέρος...)· και για να γίνει αυτό πρέπει να εξοντώνονται συστηματικά· έστω να φοβηθούν και να φύγουν. Είναι αυτό που έκαναν οι σερβοφασίστες στη βοσνία, με την έγκριση όλου του πολιτισμένου κόσμου: δεν μας νοιάζει που θα πάνε οι βόσνιοι και οι βόσνιες, πάντος κράτος δεν θα φτιάξουν!!!
Ταυτόχρονα, στις μητροπόλεις, το κτύπημα του “νευρικού συστήματος” των αμάχων, της καθημερινής τους ζωής (η δουλειά του επίσημα “τρομοκρατικού” σκέλους αυτής της ειδικής μορφής παγκόσμιας σύγκρουσης) αφορά την εξασφαλιση της σιωπής τους, της ανοχής τους, ή ακόμα καλύτερα της έγκρισής τους για την συνέχιση της διάλυσης του “νευρικού συστήματος” άλλων αμάχων, αλλού στον πλανήτη (η δουλειά του επίσημα “αντιτρομοκρατικού” σκέλους).

Είναι, από τυπική άποψη, τόσο ανάλογη, τόσο συμπληρωματική, τόσο ομόλογη η διαχείριση των “αμάχων” εδώ κι εκεί, ώστε μόνο τυφλοί ή ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν ποιοι είναι πίσω απ’ τις “τρομοκρατικές ενέργειες” στον πρώτο κόσμο! Μερικές φορές είναι εύκολο να βρεθούν ακόμα και τα δακτυλικά τους αποτυπώματα. Άλλες φορές είναι δυσκολότερο. Όμως άσχετα απ’ αυτό, το πολιτικά σημαντικό είναι ότι το πλαίσιο δράσης, αναφοράς, νοηματοδότησης και σκοπιμότητας είναι ενιαίο, απ’ το Παρίσι ως την Βαγδάτη, απ’ το Λονδίνο ως την Αντις Αμπέμπα, απ’ την Ουάσιγκτον ως την Βομβάη: θα τσακίσουμε τις ψυχοδιανοητικές δυνατότητες των “αμάχων”.Θα τους “δέσουμε” και θα τους “σύρουμε” όπου γουστάρουμε. Αν εδώ χρειάζονται 100 δολοφονίες και εκεί 10.000, ας γίνει έτσι...
Ειδικά σε ότι αφορά την “διαχείριση του πλήθους” στις μητροπόλεις, (και) μέσα απ’ την “τρομοκρατία”, γράφαμε πριν μερικούς μήνες: [3Sarajevo 102, Γενάρης 2016, management by stress: διακρατικοί ανταγωνισμοί και full spectrum dominance στα μετόπισθεν]

...
Διάφορων κατηγοριών ειδικοί, και η πιο πρόσφατη κατηγορία είναι αυτοί που ονομάζονται νευροεπιστήμονες, ψάχνουν συστηματικά εδώ και πολλές δεκαετίες την βιολογική λειτουργία των φόβων, των απειλών, του άγχους κλπ. Αυτοί οι ειδικοί έχουν τυποποιήσει τις αναμενόμενες αντιδράσεις των έμβιων και ακόμα πιο συστηματικά των ανώτερων θηλαστικών απέναντι σε απειλές, βασικά στο δίπολο fight - or - flight. Είτε αντιμετωπίζει κανείς την απειλή, είτε βάζει τα πόδια στους ώμους, κυριολεκτικά ή διανοητικά / συναισθηματικά. Και οι δύο τύποι έχουν μελετηθεί εξονυχιστικά από νευρο-βιολογική άποψη, κι έτσι οι ειδικοί ξέρουν πολύ περισσότερα από εμάς γι’ αυτές τις καταστάσεις.
Πριν 1,5 χρόνο μια ομάδα νευροεπιστημόνων απ’ το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ ανακοίνωσε ότι κατά πάσα πιθανότητα εντόπισε μια αλληλουχία νευρικών αντιδράσεων, που εστιάζονται στην παρεγκεφαλίδα, και έχει (λένε) άμεση σχέση με το “πάγωμα απ’ το φόβο”. Ποιός είναι ο επίσημος λόγος που δικαιολογεί αυτήν την έρευνα; Επειδή, λένε, έχουν μετρήσει ότι το “πάγωμα” στους ανθρώπους κρατάει πολλές φορές περισσότερο απ’ τα ελάχιστα μιλισεκόντς που δικαιολογείται στα ανώτερα θηλαστικά, προκαλώντας γενική παράλυση. Αν η ανακάλυψη αποδειχθεί ότι ισχύει (πολλά πειράματα θα γίνουν ακόμα...) κι αν οι ειδικοί βρουν τρόπους να μας “ξεπαγώνουν”, θα αντιμετωπίσουν (λένε) με μεγαλύτερη επιτυχία διάφορες συναισθηματικές δυσλειτουργίες, τις κρίσεις πανικού, και τις φοβίες.
(Για το καλό μας δηλαδή κι αυτή η ανακάλυψη...)

Σε ότι, όμως, αφορά ειδικά αυτό που χαρακτηρίσαμε “παράλυση της λογικής” ενώπιον διάφορων μεγααπειλών, ίσως δεν χρειάζεται να ασχοληθούν νευροεπιστήμονες. Έχουν καλή γνώση άλλες “ειδικότητες” και, φυσικά, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να αναρωτηθεί αν αυτήν την καλή γνώση την χρησιμοποιούν...
Δεν χρειάζεται καν να μπούμε σε τέτοιο πειρασμό. Υπάρχουν κάμποσες απαντήσεις, ωμά ειλικρινείς. Να μία που προέρχεται από άτομο υπεράνω υποψίας για αντικαπιταλισμό ή/και αντικρατισμό, άνθρωπο ψυηλά ιστάμενο στο αμερικανικό καθεστώς, τον Zbigniew Brzezinski. Σ’ έναν άρθρο του στην καθεστωτική Ουάσιγκτον Ποστ, στις 25 Μάρτη του 2007, υπό τον τίτλο “τρομοκρατημένοι απ’ τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” ο Brzesinski γράφει:

Ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” έχει δημιουργήσει μια κουλτούρα φόβου στην Αμερική. Η μετατροπή αυτών των τριών λέξεων σε “εθνικό σήμα” απ’ τις κυβερνήσεις Μπους μετά τα τρομερά γεγονότα της 11ης/9ου έχει προκαλέσει ολέθριες συνέπειες στην αμερικανική δημοκρατία, στην αμερικανική ψυχή ... και έχει υπονομεύσει την δυνατότητά μας να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τους πραγματικούς κινδύνους που προέρχονται απ’ αυτούς τους φανατικούς που μπορεί να χρησιμοποιούν την τρομοκρατία εναντίον μας.
Η ζημιά που έχουν κάνει αυτές οι τρεις λέξεις είναι απεριόριστα μεγαλύτερη απ’ αυτήν που θα μπορούσαν να φανταστούν ακόμα και στα πιο άγριά όνειρά τους αυτοί που μας επιτέθηκαν στις 11/9ου. Αυτή καθ’ εαυτή η φράση είναι χωρίς νόημα. Δεν προσδιορίζει ούτε κάποια γεωγραφική περιοχή ούτε κάποιους συγκεκριμένους εχθρούς. Η τρομοκρατία δεν είναι εχθρός, αλλά μια τεχνική πολέμου.

Αυτό το περί “τρομοκρατίας”, το ότι δηλαδή είναι μια μορφή πολέμου, είναι σωστό και αξίζει να το θυμόμαστε. Συμπληρωμένο με την επίγνωση ότι το σε ποιούς πολέμους επιλέγεται και αυτή η μορφή, η τρομοκρατία, αυτό είναι κάτι που το αποφασίζουν αυτοί που τους κάνουν (τους πολέμους) κι όχι εκείνοι που τους υφίστανται.
Να τώρα η συνέχεια του σχολίου του Brzezinski, που την θεωρούμε αξιοσημείωτη (ο τονισμός δικός μας):

Αλλά το μικρό μυστικό μπορεί να είναι ότι η ασάφεια του όρου έχει ηθελημένα ή ενστικτώδικα προϋπολογιστεί απ’ αυτούς που τον λανσάρουν. Η διαρκής αναφορά στον “πόλεμο στην τρομοκρατία” έχει ένα σημαντικότερο αντικειμενικό στόχο: να καθιερώσει μια κουλτούρα φόβου. Ο φόβος σκοτεινιάζει τη λογική, κάνει έντονα τα αισθήματα και ευκολότερο στους δημαγωγούς να κινητοποιούν το πλήθος υπέρ των ενεργειών που θέλουν οι ίδιοι να κάνουν.

Υπάρχουν κι άλλοι που έχουν μιλήσει, και μάλιστα έγκαιρα (στην αρχή του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”)· η αποκωδικοποίηση των λεγόμενών τους δεν ήταν (και δεν είναι) δύσκολη. Για παράδειγμα ο αμερικάνος πρώην (το 2003, που έγραψε τα πιο κάτω) καραβανάς Robert R. Leonhard μιλώντας για τους πολέμους πόλεων τους οποίους θεωρούσε δεδομένους (σίγουρα για τον αμερικανικό στρατό...) στον 21ο αιώνα, έγραφε μεταξύ άλλων (ο τονισμός δικός μας): [4Η λάθος συμβουλή του Σουν Τσου: ο πόλεμος στις μητροπόλεις την εποχή της πληροφορίας - απ’ την συλλογή κειμένων αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα, έκδοση της λέσχης κατασκόπων του 21ου αιώνα, 2004 και 2014.]

...
Ο στρατιώτης μέσα στην πόλη ... έχει να νταραβεριστεί με πρόσφυγες, μήντια, απαγόρευση κυκλοφορίας, έλεγχο του πλήθους, δημοτική διακυβέρνηση, συμορίες του δρόμου, σχολεία, οπλισμένους πολίτες, αρρώστιες, μαζικές απώλειες, αστυνομία, πολιτιστικά αξιοθέατα και προστευόμενα μνημεία, δισεκατομμύρια δολάρια ατομικών ιδιοκτησιών, υποδομές και θρησκεύματα - για να επισημάνω μόνο μερικούς παράγοντες της μάχης στην πόλη.
...

Κάθε τι της καθημερινής ζωής είναι “παράγοντας της μάχης στην πόλη”, λοιπόν, κι αυτό δημιουργεί ένα περιβάλλον εξαιρετικής συνθετότητας, η οποία, για λόγους στρατιωτικής αποτελεσματικότητας, θα πρέπει να “απλοποιηθεί”. Πως; Σε άλλο σημείο του κειμένου του ο Leonhard εξηγεί (παραδειγματικά):

...
Μία από τις πιο παράξενες πλευρές του πολέμου σε αστικό περιβάλλον είναι οι κανόνες εμπλοκής. Επειδή οι κανόνες εμπλοκής εφαρμόζονται σε σχέση με την ανθρώπινη αλληλεπίδραση, δεν δουλεύουν σύμφωνα με την γραμμική λογική. Στη φυσική αν θέλω να μετακινήσω μια μάζα από το σημείο Α στο σημείο Β ασκώ μια δύναμη, και η μάζα κινείται στην κατεύθυνση της δύναμης. Στις κοινωνικές επιστήμες το να ασκηθεί μια δύναμη σε μια μάζα μπορεί να σημαίνει ότι η μάζα θα κινηθεί προς τα μπροστά, προς τα πίσω, ή ότι θα μείνει στη θέση της κλαίγοντας. Οι άνθρωποι δεν αντιδρούν γραμμικά. Έτσι οι δικοί μας κανόνες εμπλοκής, που έχουν σκοπό να προστατέψουν τους άμαχους από τους κινδύνους της μάχης, συχνά έχουν το ανάποδο αποτέλεσμα: θέτουν τον κόσμο σε κίνδυνο. Αυτό έγινε ξεκάθαρο στο Μογκαντίσου όπου ο εχθρός έκανε χρήση γυναικών και παιδιών σαν ανθρώπινες ασπίδες. Ξέροντας ότι οι αμερικάνοι πεζοναύτες θα απέφευγαν να χτυπήσουν αμάχους, ο εχθρός κρυβόταν πίσω τους. Η γνωστή εικόνα του σομαλού αντάρτη που ρίχνει με το ΑΚ-47 του μέσα από τα ανοιχτά πόδια του γυιού του είναι το αποτέλεσμα, ακριβώς, των ίδιων κανόνων εμπλοκής που έχουμε για να προστατέψουμε τους νεαρούς άμαχους.
Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους παραδοξότητες, είμαστε υποχρεωμένοι να εξελίξουμε την τέχνη και την επιστήμη του αστικού πολέμου. Η χρήση μη θανατηφόρων όπλων για να εκκαθαρίσουμε μια περιοχή από ένοπλους είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση αν σ’ αυτήν την περιοχή βρίσκονται και άμαχοι. Όμως άλλα βήματα συνεπάγονται την αναθεώρηση των κανόνων εμπλοκής.
Οι δυνάμεις στο μέλλον θα δρουν ξεκινώντας από την καλοκάγαθη πολιτική να αποφεύγονται οι απώλειες των αμάχων. Θα πρέπει, ωστόσο, να ξακαθαρίσουμε στους πάντες ότι όποιος κινείται στην εκάστοτε κόκκινη ζώνη βρίσκεται σε κίνδυνο, και ότι δεν πρόκειται να δεχτούμε να έχουμε απώλειες για να τον προστατέψουμε στη βάση κανόνων εμπλοκής. Όταν γίνει ξεκάθαρο στους αμάχους ότι βρίσκονται ελάχιστα μακρυά από τον θάνατο ή τον τραυματισμό μέσα στην ένταση της μάχης, τότε θα φροντίσουν και οι ίδιοι να αποφεύγουν τέτοιες περιοχές - κι έτσι θα επιτυγχάνεται κάτι που οι ανθρωπιστικοί μας κανόνες εμπλοκής δεν πετυχαίνουν.
...

Η “μάζα” που, αν και ασκείται πάνω της “δύναμη” μένει στη θέση της κλαίγοντας είναι, φυσικά, οι άμαχοι... Είναι ξεκάθαρο: οι άμαχοι έχουν την ευθύνη του εαυτού τους και, για το καλό τους, πρέπει να ξεκουμπίζονται απ’ όπου γίνεται “πόλεμος στην πόλη”. Πως μπορεί να γίνει “ξεκάθαρο” αυτό; Μα δολοφονώντας κάμποσους ώστε να “σταλεί το μήνυμα” στους κάθε φορά επιζήσαντες...
Πέρα απ’ τις “παράπλευρες απώλειες” (που μπορεί να μην είναι αρκετές), έχουν δουλειά να κάνουν και οι κάθε φορά σύμμαχοι... που δεν δεσμεύονται από “κανόνες εμπλοκής”.5
Εν τέλει, η δύναμη - διαχείρισης - της - μάζας (είτε η διαχείριση είναι χωροτακτική, είτε είναι ψυχοσυναισθηματική, είτε οποιοσδήποτε συνδυασμός τους) για να είναι αποτελεσματική πρέπει να είναι φονική... Δείτε πως αυτός “ο κανόνας πολέμων στις πόλεις”, που φτιάχτηκε από υποτιθέμενους “αντιτρομοκράτες”, ταιριάζει γάντι και για τους “τρομοκράτες”.
Επιτρέπεται, ακόμα, να διαχωρίζονται (κατ’ αρχήν στη σκέψη) αυτοί οι δύο πόλοι;

απολογισμός (;)

Ύστερα από 15 χρόνια “πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία” κανείς απ’ τους θιασώτες του (και τους αυξανόμενους, εκόντες ακόντες, υποστηρικτές του) δεν θα ισχυριστεί ότι εξαφάνισε τον “εχθρό”. Την “τρομοκρατία”. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει...
Κάποιοι θα υποστήριζαν ότι, κατά συνέπεια, ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” είναι αποτυχημένος. Ο Φουκώ όμως μας υποδεικνύει κάτι διαφορετικό. Και έχει δίκιο. Αν μια κρατική (ή παρακρατική) δράση εμφανίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα “αποτυχημένη” σε σχέση με τους διακηρυγμένους στόχους της και, παρ’ ολα αυτά, συνεχίζει, οφείλουμε να ανακαλύψουμε την πραγματική της σκοπιμότητα. Απέναντι στην οποία επιτυγχάνει.
Η μέχρι τώρα πραγματική επιτυχία του 15ετούς “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” είναι αξιοθρήνητα (για εμάς...) μεγάλη. Τετρακόσιες χιλιάδες δολοφονημένοι ή/και σακαταμένοι άμαχοι; Πεντακόσιες χιλιάδες; Εξακόσιες; Εφτακόσιες; Ποιος νοιάζεται; Ακόμα και τους πρωτοκοσμικούς δολοφονημένους τους θυμούνται και τους θρηνούν μόνο οι οικείοι τους. Και οι δημαγωγοί, κατά βούληση. Πολιτικό σήμα κινδύνου; Κανένα και για κανέναν.
Εννοείται ότι οι “δικοί μας” (πρωτοκοσμικοί) δολοφονημένοι ή σακατεμένοι, απ’ την “τρομοκρατία”, είναι εντελώς διαφορετικοί (και πολύ “ανώτεροι”) απ’ τους Άλλους, τους δολοφονημένους και σακατεμένους απ’ την “αντιτρομοκρατία” και τα παράγωγά της. Ακόμα κι αν αυτοί οι δεύτεροι είναι πολλαπλάσιοι· οι αριθμοί δεν έχουν σημασία.
Μήπως αυτή η διάκριση είναι έκφραση κάποιου αυτόματου συναισθηματισμού, που σε κάθε περίπτωση πονάει και θρηνεί για τους κοντινούς και όχι για τους μακρινούς; Κατ’ αρχήν ναι. Όταν όμως ο θάνατος δουλεύει σταθερά, ξανά και ξανά και ξανά, επί 15 χρόνια, “κοντά” και (ακόμα περισσότερο) “μακρυά”, τότε ο αυτόματος συναισθηματισμός δεν είναι ούτε εξήγηση ούτε δικαιολογία. Είναι συστράτευση στο πλευρό των “δικών μου” δολοφόνων· τους οποίους, επιπλέον, αρνούμαι να αναγνωρίσω όταν εμφανίζονται σαν “ξένοι τρομοκράτες”.
Ο (για τους πρωτοκοσμικούς σίγουρα) α-πολίτικος πόνος (ή και η αδιαφορία) είναι η μία μεγάλη επιτυχία αυτής της πρώτης φάσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Υπάρχει και μια δεύτερη, το ίδιο φρικτή, που πατάει πάνω στην πρώτη: η αντιμετώπιση των προσφύγων πολέμου.
Οκτώ εκατομμύρια (8.000.000): αυτό είναι η τάξη μεγέθους της κατά τον Leonhard “ανθρώπινης μάζας” που, αφού έκλαψε και ξανάκλαψε “υπάκουσε στη δύναμη που την έσπρωχνε απ’ το σημείο Α” - μιλάμε μόνο για το αφγανιστάν, το ιράκ και τη συρία. Αφού αυτή η “μάζα” έκανε αυτό που της ζητούσε ο κάθε Leonhard και οι κάθε φορά τοπικοί συνεργάτες του(ς) θα έπρεπε, το λιγότερο, να αντιμετωπιστεί “θετικά” στα σημεία Β...
Λάθος!!! Οι Άλλοι άμαχοι ΔΕΝ θα έπρεπε να φεύγουν απ’ τα πεδία μάχης - λέει ένα διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό των πρωτοκοσμικών αμάχων. Ή, αν φεύγουν, θα πρέπει να υπάρχει μια τεράστια τρύπα - στο - χώμα, κάπου μακρυά, να χώνονται εκεί. 
Για πρώτη και τελευταία φόρα όλο το πρωτοκοσμικό hard και light φασισταριό αναγνωρίζει έμμεσα, υπόγεια, ανομολόγητα, πείτε το όπως θέλετε, ένα ίχνος εκείνου που έχουμε ήδη πει: ότι κάθε τέτοιος Άλλος άμαχος είναι μια εν δυνάμει ισχυρή πολιτική μονάδα. Η αναγνώριση γίνεται, φυσικά, αντεστραμμένα. Μέσα απ’ την “υποψία” ότι κάποιοι (όλοι; αρκετοί; μερικοί;) απ’ αυτούς τους Άλλους αμάχους είναι εν δυνάμει “τρομοκράτες”. Τι σημαίνει αυτό κρυφά; Ότι είναι πιθανό πως αυτοί οι Άλλοι άμαχοι ξέρουν τους υπεύθυνους του δικού τους τρόμου, τους πρωταγωνιστές και τους υποστηρικτές της “αντι-τρομοκρατίας”, και θα θελήσουν να εκδικηθούν...
Στην πραγματικότητα, φυσικά, δεν συμβαίνει αυτό! Αυτοί οι Άλλοι άμαχοι θέλουν ησυχία· ένα μέρος να μπορούν να βλέπουν το μέλλον τους όχι μέσα από καπνούς, ακρωτηριασμούς, θανάτους και ουρλιαχτά. Ωστόσο η πρωτοκοσμική φασιστική συνιστώσα του 4ου παγκόσμιου πολέμου είναι απαραίτητη λειτουργικά τόσο στο “τρομοκρατικό” όσο και στο “αντιτρομοκρατικό” σκέλος του. Σε σχέση με το πρώτο, επειδή συνεργάζεται στην απόκρυψη του ποιοι είναι πίσω απ’ τις σφαγές - στο - ψαχνό στον πρώτο κόσμο. Σε σχέση με το δεύτερο, επειδή νομιμοποιεί τις σφαγές των Άλλων αμάχων...

Δεκαπέντε χρόνια “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” λοιπόν, δεκαπέντε χρόνια συντριπτικής ήττας και απονέκρωσης, όχι μόνο με την φυσική έννοια, αλλά και την ηθική και την συναισθηματική επίσης, για τις εμπόλεμες πρωτοκοσμικές κοινωνίες.
Τι θα μπορούσε να σταματήσει αυτόν τον όλεθρο που, χωρίς εμπόδια, μόνο να γίνεται ακόμα χειρότερος είναι πιθανό; Χρειαζόμαστε επειγόντως (ήδη εδώ και 15 ή 10 χρόνια...), ας το πούμε απλά, ένα αντιπολεμικό κίνημα· όχι όμως σαν ειρηνόφιλη καρικατούρα, ούτε σαν επανάληψη παρόμοιων κινημάτων του παρελθόντος. Ένα αντιπολεμικό κίνημα που απ’ την μια μεριά θα δίνει χώρο και χρόνο στα πολιτικά εν δυνάμει όλων των προσφύγων (αλλά και μεταναστών) και απ’ την άλλη θα υποδεικνύει καθαρά τα χαρακτηριστικά, τα συμφέροντα και τα “πρόσωπα” του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου, σε όλο τους το εύρος.
Μααα... Γίνονται τέτοια πράγματα; Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται λέει μια παροιμία· και το ευκολότερο είναι να γίνουμε περίγελως (άλλη μια φορά...)
(Υπάρχει καμιά άλλη απάντηση; Το εθνικό νόμισμα μήπως;;;)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Σχετικοί αναλυτικοί πίνακες υπάρχουν στη wikipedia· για όποιον / όποια το αντέχει...
[ επιστροφή ]

2 - Έκδοση της λέσχης κατασκόπων του 21ου αιώνα, 2001 και 2011 - το πρωτότυπο εκδόθηκε στα τέλη του 2000.
[ επιστροφή ]

3 - Sarajevo 102, Γενάρης 2016, management by stress: διακρατικοί ανταγωνισμοί και full spectrum dominance στα μετόπισθεν
[ επιστροφή ]

4 - Η λάθος συμβουλή του Σουν Τσου: ο πόλεμος στις μητροπόλεις την εποχή της πληροφορίας - απ’ την συλλογή κειμένων αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα, έκδοση της λέσχης κατασκόπων του 21ου αιώνα, 2004 και 2014.
[ επιστροφή ]

5 - Στην ίδια συλλογή κειμένων, σε κείμενό του (του 2004) με τίτλο πόλεμος στις πόλεις: είναι το ιράκ πρόβα για τους αμερικανούς καραβανάδες; ο Mike Davis σημειώνει:

...
Αντιμέτωπη με την αδιάλλακτη λαϊκή αντίσταση των Ιρακινών, που θυμίζει την ηρωϊκή άμυνα του Hue από τους Βιετναμέζους στα 1968, οι αμερικανοί πεζοναύτες εξαπολύουν αδιάκριτα τρόμο. Σύμφωνα με ανεξάρτητους δημοσιογράφους και ντόπιους γιατρούς έχουν κτυπήσει τουλάχιστον διακόσιες γυναίκες και παιδιά τις πρώτες δύο βδομάδες των μαχών στη Φαλούτζα.
...
Ένας από τους τσελεμεντέδες της RAND [αμερικανικό think tank κάποιας ή κάποιων φραξιών του βαθέος κράτους] με τίτλο “Αεροδιαστημικές επιχειρήσεις σε αστικά περιβάλλοντα”, προσφέρει ακόμα και έναν χρήσιμο πίνακα που επιτρέπει τον υπολογισμό των αποδεκτών “παράπλευρων απωλειών” - ας πούμε τον αριθμό των νεκρών μωρών - κάτω από διάφορους και διαφορετικούς επιχειρησιακούς και πολιτικούς συσχετισμούς.
...

[ επιστροφή ]