Κάποιος μας κουνάει το δάκτυλο!!! Θα μπορούσαμε όμως να αγνοήσουμε εύκολα την πιο πάνω άποψη (“αποψάρα” πιο σωστά!): επί της ουσίας δεν μας αφορά (διότι είμεθα “χαώδεις”!!), και το γεγονός ότι χρησιμοποιεί μια αφίσα μας σαν “αφορμή” για να την πει στο κκε (στο σακι του οποίου μας πετάει!!!) είναι προσχηματικό, συνηθισμένη προβοκατσιούλα απ’ την (άκρα;) αριστερά (και όχι μόνο). Άλλωστε η συστηματική διαστρέβλωση / παραχάραξη τόσο των απόψεων όσο και των πρακτικών της οργανωμένης εργατικής αυτονομίας είναι παιχνιδάκι για τους κάθε είδους θεολόγους (ή και απλούς παπάδες) της απελευθέρωσης, στο βαθμό που απευθύνονται σε (ή, πιο σωστά, προσπαθούν να διαμορφώνουν) νηπιακά μυαλά. Στο κάτω κάτω δημοκρατία “ελληνικού τύπου” έχουμε, ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει, οι “άλλοι” είναι επίσης ό,τι δηλώνει ο καθένας (...), και οι απόψεις είναι το ίδιο μυρωδάτες όσο οι κωλοτρυπίδες.
Ωστόσο ο συγγραφέας των πιο πάνω, προκειμένου να ξεμπερδέψει μ’ αυτό που ονομάζει “καθαρή ταξική πάλη”, περιγράφει ένα μέρος της αντι-εργατικής αθλιότητας των (κατά την γνώμη τους) “ανατρεπτικών κύκλων”. Αυτό μας ενδιαφέρει.
Κατ’ αρχήν δεν θα περιμέναμε από οποιονδήποτε απολογητή της “εθνικής” διαταξικής ενότητας να έχει στ’ αλήθεια (κι όχι στα λόγια· αυτά είναι δωρεάν!) σε εκτίμηση την σύγχρονη εργατική τάξη, στην ελλάδα (ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο). Ούτε περιμένουμε από μικροαστούς ή και μεσοαστούς (είτε έχουν θιγεί απ’ την εξελισσόμενη κρίση / αναδιάρθρωση και την α λα ελληνικά διαχείρισή τους, είτε παριστάνουν τους θιγμένους για να κρύβουν τα κέρδη τους απ’ αυτήν) να υποστηρίζει κάτι άλλο απ’ το καιροσκοπικό ...η πραγματική ζωή είναι γεμάτη σύνθετα σχήματα και συνθήκες, όπου ο αντίπαλος του χθες γίνεται ο αυριανός σύμμαχος. Είναι αλήθεια: στην πραγματική ζωή των μικροαστών και μεσοαστών “ο αντίπαλος του χτες γίνεται ο αυριανός σύμμαχος”... Επειδή, απ’ την κοινωνική τους θέση, απ’ την θέση τους στην εκμετάλλευση της εργασίας και της ζωής (των άλλων...), απ’ τις ιδεολογίες κι απ’ την πολυπρόσωπη “ηθική” τους, αυτές οι τάξεις / στρώματα, οι μικροαστοί και οι μεσοαστοί, είναι υποχρεωμένες/οι να αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν “πόλεμο όλων εναντίον όλων”, όπου ακόμα και οι “απλές φιλίες” είναι ένα δίπολο προσμονής ωφελημάτων ή/και πισώπλατων μαχαιρωμάτων. Έτσι, ενώ μέσα απ’ τον οπορτουνισμό του ο απολογητής της “βρώμικης” ταξικής πάλης νομίζει ότι έχει ανακαλύψει την “αλήθεια του κόσμου”, αυτό που στ’ αλήθεια συμβαίνει είναι ότι απλά καμαρώνει για την εσωτερίκευση της σαπίλας του μικροαστισμού! Στην οποία σαπίλα “δεν φοβάται να βουτήξει και να διεκδικήσει την πολιτική ηγεμονία”... Ο.Κ., αυτό κάνουν οι “φίλοι του λαού” όχι μόνο μετά το 2010, αλλά εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Και λοιπόν; Ήταν ωραία, για παράδειγμα, η υπεράσπιση της “περήφανης διαπραγμευτικής τακτικής” του κυρ Γιάνη και των υπόλοιπων (μαζί και των “ατσαλάκωτων” της μετάπειτα λ.α.ε. - ε;), στην πλατεία Συντάγματος, την περασμένη άνοιξη; Αφού - το - κολύμπι - στα - σκατά - της - καθεστωτικής - πολιτικής - αποδίδει (σε “πολιτική ηγεμονία”...), προς τι οι νταλκάδες για την εργατική αυτονομία; Που ενοχλεί το προτσέτσο αυτής της “πολιτικής ηγεμονίας”; Ή μήπως δεν αποδίδει (αλλά “το κολύμπι συνεχίζεται”), ε;
Δεν θα περιμέναμε, επιπλέον, από τέτοιους “στρατηγούς της απελευθέρωσης” να ξέρουν ότι η ταξική πάλη απ’ την μεριά μας, την εργατική, συμβαίνει πάντα. Και είναι έτσι που τους φοβίζει, δηλαδή “καθαρή”, γιατί διαφορετικά δεν θα ήταν εργατικός πόλεμος, αντίσταση, ανταγωνισμός. Θα ήταν τσατσορουφιανιλίκι. Γίνεται στις δουλειές και έξω απ’ αυτές, μοριακά, συχνά μοναχικά, σκόρπια, ασύνδετα, ακόμα και ανορθόδοξα - αλλά γίνεται!!! Χωρίς την άδεια ή τις ευλογίες κανενός μαχαραγιά. Δεν “καταγράφεται”, αυτό είναι αλήθεια. Δεν είναι οργανωμένη σε μεγάλη κλίμακα· ισχύει. Η ανοργανωσιά (και οπωσδήποτε η έλλειψη εμπιστοσύνης) την κάνει πιο δύσκολη και πολύ πιο αβέβαιη στα αποτελέσματά της αυτήν την μοριακή ταξική πάλη· κι αυτό, επίσης, είναι μια πικρή αλήθεια. Πόσοι, όμως, καυγάδες γίνονται καθημερινά, σ’ όλη την επικράτεια, ανάμεσα σε μισθωτούς, σε εργάτες / εργάτριες και σε “μικρά” αφεντικά ή προϊστάμενους; Χιλιάδες... Και πόσα μπινελίκια και γαμωσταυρίδια εκτοξεύονται εναντίον τους, πίσω απ’ την πλάτη τους; Εκατομμύρια... Πόσες μικροκαταστροφές εκδίκησης (απέναντι στα αφεντικά); Πολλές, άγνωστο πόσες... Στις δουλειές τα πράγματα είναι απολύτως καθαρά, εκτός εισαγωγικών! Κι αυτός είναι ο εφιάλτης όλων των ειδικών της “απελευθερωτικής” θεολογίας. Αυτό τους θορυβεί στο “δεν διαδηλώνουμε με τ’ αφεντικά”: ότι προέρχεται από, θυμίζει την (και απευθύνεται στην) καθημερινότητα της τάξης μας. Εκεί που ακόμα και απλά πράγματα επιβεβαιώνουν ότι “με τα αφεντικά είμαστε μια οικογένεια· γιατί μας έχουν γαμήσει τη μάνα!”
Δεν περιμένουμε και δεν απαιτούμε τίποτα απ’ όλους αυτούς τους “αγανακτισμένους”... Θα ήταν αδύνατο και, ακόμα χειρότερο, προδοτικό εκ μέρους μας, σαν εργάτες και σαν αυτόνομοι, οτιδήποτε διαφορετικό. Όλοι αυτοί οι “φίλοι του λαού” και “ειδικοί της απελευθέρωσης” βρίσκονται απέναντί μας· και πάντα εκεί ήταν, ειδικά όταν έπαιζαν τον ρόλο ότι “είναι στο πλάι μας”. Το ξέρουμε καλά, από πρώτο χέρι. Το επιβεβαιώνει όμως μόνος του και ο πιο πάνω συγγραφέας:
... Οι δυνάμεις εκείνες που προσδοκούν μια καθαρή αναμέτρηση εργασίας-κεφαλαίου στην Ελλάδα θα χρειαστεί να περιμένουν επ’ άπειρο (μιλάμε για χώρα που προ κρίσης είχε σχεδόν το 30% του πληθυσμού της σε παραδοσιακά μικρομεσαία στρώματα) και στο μεταξύ θα στείλουν όλο αυτό τον κόσμο είτε στο σπίτι του είτε, στο χειρότερο σενάριο, σε παραλλαγές του φασισμού/σκοταδισμού...
Τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε σα σύγχρονη εργατική τάξη από “δυνάμεις” που έχουν συνθηκολογήσει έως προσκυνήσει την γενική επίθεση των αφεντικών (σα να λέμε “την καθαρή αναμέτρηση εργασίας - κεφάλαιου” απ’ την μεριά του κεφάλαιου!!!) θεωρώντας ουτοπία .. τι; Όχι την καπιταλιστική επιθετικότητα, αλλά την οποιαδήποτε εργατική, καθαρά, αυτόνομα και διαπραγμάτευτα εργατική αντίσταση ή και αντεπίθεση!!! Επειδή, λένε, “σχεδόν το 30% του πληθυσμού της χώρας ανήκε σε μικρομεσαία στρώματα”... Τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε απ’ τους βερμπαλιστές που ξυπνάνε και κοιμούνται με την “ανατροπή” διάγοντας την μίζερη πολιτική ζωή τους πάνω στο πτώμα της τάξης μας, φροντίζοντας, καλού κακού, να το σκεπάζουν διαρκώς με την “ανατρεπτική” φλυαρία τους; Τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε σα σύγχρονη εργατική τάξη από “δυνάμεις” που αγιάζουν τους κοινωνικούς συνεταίρους, συμπότες και “αμορτισέρ” της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης; Τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από “ανατροπείς” που γλύφουν κάθε καθίκι μικρο-αφεντικό, (όπως, για παράδειγμα, η συντριπτική πλειοψηφία των “αγανακτισμένων αγροτών”) παριστάνοντας ότι αγνοούν την υπάρξη μιας μαζικής τάξης εργατών γης, τμήμα του προλεταριάτου, κυρίως μεταναστών, που πληρώνονται 30 ευρώ “από ήλιο σε ήλιο” και κοιμούνται σε κοτέτσια ενόσω τα αφεντικά τους, με την άδεια και την εύνοια του βαθέος κράτους, ανεμίζουν την γαλανόλευκη σε όποιο δρόμο γουστάρουν; Τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε σα σύγχρονη εργατική τάξη από “δυνάμεις” που (τι αθλιότητα!) αποδίδουν στην εργατική ανταπόδοση προς τα αφεντικά και τους λακέδες τους τα δικά τους “κατορθώματα” με ελεεινά “επιχειρήματα” του είδους ...θα στείλουν όλο αυτό τον κόσμο είτε στο σπίτι του είτε, στο χειρότερο σενάριο, σε παραλλαγές του φασισμού/σκοταδισμού... Βαθυστόχαστη “ανάλυση”, πράγματι: ο αυτόνομος εργατικός ανταγωνισμός ευθύνεται για τα βοθρολύματα· κι όχι η “πολιτικοποίηση” της συγκινησιακής πανούκλας των μικροαστών απ’ την “αριστερά” και την “δεξιά” του κράτους και του κεφάλαιου, ε; Ο αυτόνομος εργατικός ανταγωνισμός έκανε “υψηλή εθνική πολιτική” ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο στην άκρα δεξιά του συστήματος, ε; Ο αυτόνομος εργατικός ανταγωνισμός χάιδεψε την “πάνω πλατεία”, ε;
Όταν, πάντως, γράφει κάποιος “... θα χρειαστεί να περιμένουν επ’ άπειρο” μπορεί κάλιστα να εννοεί ... απ’ την μεριά μας θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για την επ’ άπειρο αναβολή... της εργατικής απάντησης στ’ αφεντικά. Και ναι, αυτό το ξέρουμε. Είναι το μόνο στο οποίο όλοι αυτοί κάνουν πράγματι δουλειά!!!
βρωμιές
Όλοι οι μικροαστοί / μεσοαστοί “επαναστάτες” / γραφειοκράτες και οι πολιτικές οργανώσεις τους κλαψουρίζουν εδώ και 6 χρόνια για τον “θάνατο του εμποράκου”. Σαν εργάτες, σαν οργανωμένη εργατική αυτονομία, είμαστε κάτι περισσότερο από πάνοπλοι απέναντι στη σαπίλα αυτών των κλαψουρισμάτων και τα (δήθεν “σοφά”) “πολιτικά συμπεράσματά μας”, και το έχουμε κάνει τόσο δημόσια όσο δεν γίνεται. Όχι μόνο απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘00 (ποιός θυμάται τι πια;) αλλά, ειδικότερα, απ’ την άνοιξη του 2009· έναν ολόκληρο χρόνο πριν οι “εμποράκοι” διαφόρων ειδών και οι οπαδοί τους αρχίσουν να ανησυχούν.
Έχουμε αναλύσει εξονυχιστικά το γιατί η παγκόσμια όξυνση της κρίσης μετά το 2008 ήταν η αναμενόμενη εξέλιξη της παρατεταμένης (“ήπιας”...;) καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης ήδη απ’ την δεκαετία του 1980, της αντεπίθεσης των αφεντικών που επεδίωκε (και πέτυχε) απ’ την μια μεριά την υποτίμηση της εργασίας και απ’ την άλλη την αύξηση της παραγωγικότητάς της... Αντίλογος της προκοπής δεν έχει υπάρξει!!! Έχουμε αναλύσει εξονυχιστικά την ελληνική εκδοχή της κρίσης / αναδιάρθρωσης... Αντίλογος της προκοπής δεν έχει υπάρξει!!! Έχουμε αναλύσει εξονυχιστικά το γιατί, η ακόμα πιο οξυμένη υποτίμησης της εργασίας σαν το βασικό στοιχείο της “αντιμετώπισης της κρίσης” μετά το 2008 (ακόμα δεν το κατάλαβε το “επαναστατικό overground” ότι έτσι συμβαίνει;) θίγει, πράγματι, τμήματα των αφεντικών των οποίων η κερδοφορία ήταν προσανατολισμένη στην καταναλωτική εκμετάλλευση / αξιοποίηση του ισχνού (και φουσκωμένου με δάνεια και κάρτες) εργατικού μισθού. Αντίλογος της προκοπής δεν έχει υπάρξει!!!
Ναι, είναι αλήθεια, και την έχουμε αναλύσει: τμήματα των μικροαστών και των μεσοαστών “κτυπιούνται”, σαν παράπλευρες απώλειες της υποτίμησης της εργασίας! Αυτό, όμως, είναι η μισή αλήθεια. Τμήματα των μικροαστών και των μεσοαστών κτυπιούνται, επίσης, εξαιτίας της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, της αλλαγής παραδείγματος: σαν οργανωμένη εργατική αυτονομία είμαστε οι μόνοι που μιλάμε γι’ αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια· απ’ το 2004 πιο συγκεκριμένα!!! Όχι σαν Sarajevo (δεν υπήρχε τότε) αλλά σαν μητροπολιτικά συμβούλια: με ανοικτές εκδηλώσεις, με εκδόσεις, ακόμα και με διαδηλώσεις...
Η τυπική προλεταριοποίηση τμημάτων των (άλλοτε “εξασφαλισμένων”) μικροαστών και μεσοαστών ΔΕΝ είναι πρωτοφανής στην καπιταλιστική ιστορία!!! Σε κάθε περίπτωση, σήμερα, αφού πράγματι αυτό συμβαίνει, υπάρχουν δύο κατευθύνσεις, δύο προσανατολισμοί για τις πολιτικές οργανώσεις, δύο εντελώς διαφορετικοί, αντίθετοι, αντίπαλοι προσανατολισμοί, ανάλογα με το αν αυτές είναι πράγματι εργατικές ή, αντίθετα, είναι “φιλεργατικές” (στα λόγια) συνομαδώσεις μικροαστών, γραφειοκρατών, κομματόσκυλων του κερατά. Στη μία κατεύθυνση οι τυπικά προλεταριοποιημένοι μικρο/μεσοαστοί πρέπει να προδώσουν τις τάξεις τους και τα κοινωνικά τους “οράματα”! Καθαρά και ξάστερα, και όχι “βρώμικα”!!! Πρέπει, δηλαδή, να αναγνωρίσουν την “καινούργια θέση τους” (στη σύγχρονη εργατική τάξη) όχι σαν “έκπτωση” αλλά σαν μια εντελώς καινούργια ποιοτική δυνατότητα αληθινής ζωής και αληθινού πολέμου, ανάμεσα στους αληθινούς δημιουργούς του παγκόσμιου πλούτου. Κι αυτό, μεταξύ άλλων, σημαίνει ότι πρέπει να φτύσουν την κοινωνική ιεραρχία της εκμετάλλευσης (την οποία ονειρεύονταν να ανέβουν) και να προσφέρουν τις όποιες χρήσιμες γνώσεις τους, σαν εκπαιδευμένοι γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, προγραμματιστές, κλπ κλπ, στις ανάγκες του σύγχρονου εργατικού ανταγωνισμού. Φαίνεται αυτός ο προσανατολισμός, με τα τωρινά δεδομένα, “ουτοπικός”; Διαφωνούμε, αλλά για χάρη της εργατικής μας μετριοπάθειας ας πούμε ότι ναι, έτσι φαίνεται. Ουτοπία...
Ο άλλος προσανατολισμός είναι ακριβώς αντίθετος. Δεν πρέπει να συνειδητοποιήσουν και να υπηρετήσουν οι έκπτωτοι των μικρο/μεσοαστών τα εργατικά συμφέροντα, αλλά πρέπει να συμβεί το αντίθετο: οι σύγχρονοι εργάτες / εργάτριες πρέπει να υπηρετήσουν τους φενακισμούς και τα προδομένα όνειρα των έκπτωτων, πρέπει να γίνουν εθελοντικά το “πεζικό” τους στις προσπάθειές τους να ξανανέβουν, να ξανακερδίσουν τα προνόμια της ταξικής διαστρωμάτωσης. Αυτό, το ότι δηλαδή οι “μικρομαγαζάτορες”, τα “μικροαφεντικά”, η “φτωχομεσαία (!) αγροτιά” ψάχνουν να βρουν σ’ εμάς, στους σύγχρονους εργάτες και εργάτριες, το “πεζικό” τους, στο πόλεμο ΌΧΙ έναντια στον καπιταλισμό, στην εκμετάλλευση της δουλειάς και της ζωής (θα ήταν ποτέ δυνατόν;) αλλά στον “αγώνα” τους να κρατηθούν σχετικά ψηλά, να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα απ’ όσα είχαν και έμαθαν ότι “δίκαια έχουν”, είναι η κοινοτοπία των “αντιμνημονιακών” εδώ και 6 χρόνια. Έχει ειπωθεί καθαρά ή στα μουλαχτά άπειρες φορές. Ο συγγραφέας της υπεράσπισης της “διαταξικής εθνικής ενότητας” το επαναλαμβάνει, σαν καλός μαθητής, με τον γνωστό βρώμικο τρόπο:
... Η πραγματική ζωή φέρνει στρώματα και κοινωνικές ομάδες από τη μεριά του εργατικού αγώνα που ένα προηγούμενο διάστημα μπορεί να βρίσκονταν δεμένα στο αστικό σχέδιο...
Θα θέλαμε να μάθουμε ένα (1), μόνο ένα παράδειγμα όπου “στρώματα και κοινωνικές ομάδες που μπορεί (sic!) να βρίσκονταν δεμένα στο αστικό σχέδιο” βρέθηκαν “από την μεριά του εργατικού αγώνα” εάν αυτός έθιγε τα συμφέροντά τους!!! Θα θέλαμε να μάθουμε ένα (1), μόνο ένα παράδειγμα αγροτοαφεντικών που υποστήριξαν αγώνα εργατών γης / μεταναστών για σοβαρή αύξηση του μεροκάματου· δικηγοροαφεντικών, μηχανικοαφεντικών, γιατροαφεντικών, που ήρθαν κοντά σε αγώνα των μπλοκάκηδων υπαλλήλων τους για αναγνώριση της πραγματικής εξαρτημένης / μισθωτής σχέσης και των υποχρεώσεών τους απέναντί τους· “μικροεμπόρων”, “μικροεπιχειρηματιών” κλπ που υπερασπίστηκαν την μείωση του ωραρίου και την αύξηση του βασικού μισθού· μικροξενοδόχων, μικροταβερνιάρηδων και μικροϊδιοκτητών ταξί που έβαλαν στην πρώτη γραμμή τα δικαιώματα των μεταναστών εργατών / εργατριών· μικρογραφειοκρατών που νοιάστηκαν για την ζωή των καθαριστριών των σπιτιών και των γραφείων τους... Ένα, μόνο ένα (1) παράδειγμα θα θέλαμε...
Αλλά δεν υπάρχει! Αυτοί “που βρίσκονταν δεμένοι στο αστικό σχέδιο” δεν λύθηκαν επειδή αυτό το σχέδιο, ίσως, τους περιθωριοποιεί - ή αυτό φοβούνται. Αντίθετα έχουν λυσσάξει! Επειδή το δέσιμό τους έχει γίνει ελαστικό και δεν αποδίδει τα αναμενόμενα. Όχι μόνο αρκετοί από δαύτους εκδηλώνουν ανοιχτά αυτό που η κοινωνική τους θέση συμβουλεύει, δηλαδή ουρλιάζουν για το πόσο φασίστες είναι... Αλλά και οι υπόλοιποι, αλαλιασμένοι, ψάχνουν να βρουν ποιο κόμμα (ποια φράξια του κράτους ή του βαθέος κράτους) θα τους αποκαταστήσει· έστω εν μέρει.
Η στ’ αλήθεια βρώμικη πολιτική των μικροαστών “ανατροπέων” παρουσιάζει αυτήν την μικρο/μεσοαστική “αγανάκτιση” έως λύσσα σαν ... ροπή προς τα εργατικά συμφέροντα!!! Λες και η σύγχρονη εργατική τάξη δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα τσούρμα των ξεπεσμένων μικρο/μεσοαστών! Λες και η σύγχρονη εργατική τάξη δεν είναι παρά “αυτοί που θέλουν να γίνουν αφεντικά”, έστω και “μικρο-”, για αρχή, αλλά δεν τα έχουν καταφέρει! Λες και η σύγχρονη εργατική τάξη δεν μπορεί παρά να είναι πάντα υποτελής, όταν δουλεύει κι όταν δεν δουλεύει: δουλεύοντας θα παράγει υπεραξία, και όταν δεν δουλεύει θα παράγει πολιτική (δηλαδή εξουσιαστική) υπεραξία για τα μικρά, μεσαία, μικρομεσαία, μεσαιομικρά, μεσαιομεγάλα, μεγαλομεσαία, και τι άλλο αφεντικά!
Αυτό είναι, όλο κι όλο, το μοτίβο των συνηγόρων της “βρώμικης” ταξικής πάλης!!! Αυτά είναι, όλα κι όλα, τα κίνητρα εκείνων που απαιτούν να κολυμπήσουμε μαζί τους στα “βρώμικα νερά” - στους βάλτους, δηλαδή, του μικροαστικού και μεσοαστικού ξεπεσμού, που επιμένει (και τα καταφέρνει) να κρατήσει για λογαριασμό των “δεν είμαστε εργάτες!!!” τα πρότυπα, τις νόρμες και τα οφέλη μιας έστω μέτριας θέσης στην ταξική / καπιταλιστική ιεραρχία, και σίγουρα τις προοπτικές (τους) προς τα πάνω... Αυτά είναι τα κίνητρά τους. Και για να το πούμε ωμά, όπως είναι: ψήφους θέλουν, κι ας είναι από οπουδήποτε, αρκεί να καταφέρνουν να στρώνουν μερικούς κώλους σε καλοπληρωμένες καρέκλες.
Γι’ αυτό θυμώνουν με την οργανωμένη εργατική αυτονομία. Γι’ αυτό θυμώνουν με το “δεν διαδηλώνουμε με τ’ αφεντικά”. Καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό, το καταλαβαίνουν αρκετοί και αρκετές απ’ την τάξη μας, κι αυτό τους ανησυχεί.
Ωραία.
