Tag: ypg

Δευτέρα 19 Μάρτη. Δεν αξίζει να σχολιάσουμε όλα όσα έχουν ειπωθεί και γραφτεί εδώ και δύο μήνες, όλα αυτά τα “βαριά και σπουδαία”, τα “ξέρω εγώ”, “τα έχω και διδακτορικό – στη γεωπολιτική…”, για την επικείμενη ήττα του τουρκικού στρατού και του fsa πεζικού του στην εισβολή στον θύλακα της Afrin· για το «στρίμωγμα» της τουρκίας (αλλά και της ρωσίας…)· για την επικείμενη διάλυση της τουρκικής επικράτειας· για τον Αρμαγεδώνα που απειλεί τον «σουλτάνο»· για τις χρυσές εποχές που κάποτε θα έρθουν για το ρημαγμένο ελλαδιστάν… Δεν αξίζει: θα βουλιάξουν στον περίγελω της ιστορίας. Εκεί όπου ανήκαν πάντα.

Ο εθνικισμός καταστρέφει τον εγκέφαλο· κι αν είναι παρατεταμένος τον καταστρέφει οριστικά. Υπάρχει και ο αντεστραμμένος εθνικισμός, εθνικισμός που εμφανίζεται σαν κάτι άλλο, μυθολογία που παριστάνει την ανάλυση· γι’ αυτόν κάποια άλλη στιγμή (κι αυτός μαλάκα σε κάνει πάντως!!). Το γεγονός είναι ότι τα εθνικά μεγάφωνα πρέπει τώρα να κρύψουν το μουδιασμά τους: μετά την κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους του θύλακα της Afrin και της πόλης της ίδιας (οι ypg, προς έκπληξή μας, την εγκατάλειψαν αμαχητί· και καλά έκαναν…) το καθεστώς Erdogan ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο. Όχι μόνο στο εσωτερικό της τουρκίας· αυτό είναι δευτερεύον. Ισχυροποιείται διεθνώς, τόσο σαν τμήμα του «μπλοκ της Αστάνα» (γιατί, αυτή είναι η αλήθεια, χωρίς την υποστήριξη Μόσχας, Τεχεράνης και Δαμασκού δεν θα ήταν έτσι εύκολη αυτή η εκστρατεία…) όσο και έξω απ’ αυτό. Ο οξυνόμενος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν ασχολείται με «καλούς τρόπους» για να «απομονώσει» τον τραχύ Ερντογάν! Την ισχύ λαμβάνει υπόψη του!!! Ωμό, ζόρικο – αλλά σε ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις ζούμε διάολε!!! Τα γάντια έχουν βγει, δεν το έχει καταλάβει κανείς;

Φυσικά, είναι γνωστό (άλλο αν τα εθνικά μεγάφωνα ζουν για να το διαστρέφουν…) ότι η Άγκυρα ΔΕΝ σκοπεύει «να κάνει πόλεμο κατά της ελλάδας»!!! Εκείνο που θέλει το τουρκικό καθεστώς, άσχετα από κυβέρνηση, διαχρονικά, είναι να κόψουν οι έλληνες την μεγαλοϊδεατική τους αναίδεια, και να σταματήσουν να τo ζαλίζουν με τις παπαριές τους… «Η τουρκία δεν έχει αοζ στη Μεσόγειο», «η τουρκία δεν πρέπει να έχει πρόσβαση στο Αιγαίο», «η τουρκία κλέβει παλληκάρια…», «η τουρκία το ένα… η τουρκία το άλλο…»: το ελληνικό εθνικό κόμπλεξ, άλλοτε σαν ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και άλλοτε σαν «παριστάνω το θύμα της τουρκικής βαρβαρότητας» έχει σπάσει παγκόσμια ρεκόρ.

Οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί της τουρκίας βρίσκονται αλλού κι αλλιώς. Για την ακρίβεια ο τουρκικός καπιταλισμός έχει τέτοια δυναμική ώστε θα μπορούσε εύκολα να ηγεμονεύει ευρύτερα χωρίς «αρβύλες στο έδαφος» εκτός συνόρων: τα υπό εξέλιξη «επενδυτικά σχέδια» σε διάφορα κράτη της αφρικής είναι μια καλή ένδειξη γι’ αυτό. (Ας το επαναλάβουμε: δεν έβαλε «μέσο» ο Ερντογάν για να συμπεριληφθεί ο τουρκικός καπιταλισμός στην top εικοσάδα του πλανήτη, στους g20… Ο ελληνικός σε ποια θέση βρίσκεται είπαμε;)

Αν η στρατηγική των “μηδενικών προβλημάτων” του πρώην υπ.εξ. και διανοούμενου Νταβούτογλου (η οποία, παρεπιπτόντως, επίσης “βρώμαγε” στους έλληνες – με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένοι!!!) που ακολουθήθηκε για σχεδόν 10 χρόνια απ’ τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες εγκαταλείφθηκε απ’ το 2011 και μετά, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Άγκυρα βεβαιώθηκε πως η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ θα κάνουν κομμάτια την συριακή επικράτεια (με την οποία η τουρκία έχει ένα τεράστιο σύνορο) έτσι κι αλλιώς. Θεώρησε, λοιπόν, ότι ο isis ή κάτι παρόμοιο θα εξασφάλιζε τα νότια τουρκικά σύνορα απ’ το συρο-κουρδικό pkk.

Όταν, μετά την ρωσική επέμβαση, η Άγκυρα κατάλαβε ότι το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο έχει σοβαρούς και αποφασισμένους αντιπάλους και ότι δεν θα δουλέψει, όχι μόνο άλλαξε τακτική, όχι μόνο πρόσθεσε το δικό της βάρος ώστε να αποτύχει, αλλά επιπλέον άρχισε να προσανατολίζεται στο να αναλάβει «αυτοπροσώπως» την εκκαθάριση τμημάτων της βορειοσυριακής επικράτειας. Το πραξικόπημα του 2016 επιβεβαίωσε στον Ερντογάν αυτό που φοβόταν: ότι η Ουάσιγκτον είναι αδίστακτη στους σχεδιασμούς της… (Λογικό!!). Απο εκείνο το σημείο και μετά η Άγκυρα πείστηκε οριστικά ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεται τις ηπα, και ότι πρέπει να δράσει στρατιωτικά – μέσα σε άλλη συμμαχία.

Πράγμα που κάνει εδώ και καιρό· ξεκινώντας απ’ την “ασπίδα του Ευφράτη”…

(φωτογραφία: τα τουρκικά τανκς κάνουν παρέλαση στο κέντρο της Afrin… Και η “κεντρική επιτροπή” του pkk, κάμποσα χιλιόμετρα ανατολικότερα, στην άλλη όχθη του Ευφράτη, κάνει την ζωή της κάτω απ’ την αμερικανική ομπρέλλα… Δεν έχει άδικο: οι κομματικές γραφειοκρατείες πάντα είχαν τον τρόπο τους…)

Δευτέρα 19 Μάρτη. Τώρα οι έλληνες πελάτες του ethnocedon ελπίζουν στην απειλή ενός ypg οπλαρχηγού, ότι δηλαδή οι ypg θα ξεκινήσουν «αντάρτικο» στην Afrin… Παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του: καλύτερα να έριχναν μια ματιά στο τι κάνουν οι ένοπλοι του isis και των υπόλοιπων χρηματοδοτούμενων απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ οργανώσεων, πριν χάσουν έδαφος (μια πόλη ας πούμε) και αφού το χάσουν: πολύ πιο σκληροτράχηλοι απ’ τους ypg, «αντάρτικο πόλης» δεν κάνουν!! Και υπάρχει ένας τουλάχιστον απλός λόγος γι’ αυτό: με τέτοιον τρόπο δεν ανακτάς εδάφη! Για ποιον λόγο, άραγε, η Jaush al-Islam, παρότι πολιορκείται και βομβαρδίζεται τόσον καιρό στην ανατολική Ghouta, δεν έφυγε (πράγμα που το επεδίωκαν Άσαντ ‘n’ friends…) ώστε να γυρίσει μετά σαν “αντάρτικο πόλης”; Επειδή ξέρει πως όταν χάνεις έδαφος δεν το παίρνεις πίσω με … “τρομοκρατία”!

Never mind. «Αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τις εθνοφαντασιώσεις, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν!». Θα συνεχίσουμε να ακούμε εθνοβλακείες: είναι αστείρευτη εθνική παραγωγή. Ήδη, ξεπηδάνε σαν βατράχια στο βάλτο. “Δυνάμωσε αγάπη εκείνη την κασέτα που είναι μεσ’ το ράδιο και είναι γάμησέ τα”: Αφού η Άγκυρα δεν έγινε κόλαση εδώ και 2 μήνες, θα γίνει από τώρα και μετά (τραγουδάνε οι ζαλισμένοι «πατριώτες») γιατί, τώρα που θα αρχίσουν οι κούρδοι τον ανταρτοπόλεμο, ίσως και τρομοκρατικές ενέργειες εντός τουρκίας («το ευχόμαστε»!) θα στριμωχτεί ο Ερντογάν και τότε θα πρέπει να δούμε προς τα που θα εκτονώσει την πίεση που θα νοιώσει… Εννοούν οι προφέσορες της εθνικής αυτοϊκανοποίησης: «εναντίον της φτωχής πλην τίμιας ελλάδας θα εκτονώσει»… Οιμέ!!! Αλί και τρισαλί!!!

Το κακό είναι πως είναι πολλοί εκείνοι που τ’ “αγοράζουν” όλα αυτά, χωρίς να έχουν το ελάχιστο συμφέρον ή την ελάχιστη συναίσθηση. Από διανοητική οκνηρία, από ευκολία, από βαρεμάρα, καταδέχονται να γίνονται αναπαραγωγοί οποιασδήποτε βλακείας φαίνεται “εθνικά πιασάρικη”…

Τετάρτη 14 Μάρτη. Το να σας γυρίσουμε πίσω στο 1999, πριν 20 χρόνια, θα ήταν δύσκολο για πολλούς / πολλές (λόγω νεαρής ηλικίας), και μάλλον βαρετό για τους υπόλοιπους. Κι όμως (για την δεύτερη ομάδα): ένας τύπος μπορεί να λέει κάτι που σας ενδιαφέρει.

Ο τύπος αυτός είναι ο τούρκος πρώην αρχηγός στρατού Ilker Basbug. Και τα λεγόμενά του αφορούν το δέσιμο του Οτσαλάν – ένα θέμα που παραμένει ακόμα κάπως ευαίσθητο για το ελληνικό βαθύ κράτος.

Να θυμίσουμε επί τροχάδην: στη βάση ενός σχεδιασμού στα ‘90s για την διάλυση της τουρκικής επικράτειας και την δημιουργία τριών ή τεσσάρων κρατών στη θέση της (οπωσδήποτε ενός κουρδικού και ενός αρμενικού), το κουρδικό pkk ήταν (στα ‘90s) το αγαπημένο παιδί των πάντων: της ρωσίας (του Γιέλτσιν), της ευρώπης (του «επεκτείνομαι προς ανατολάς») και των ηπα (του πιάνω πόστα στη μέση Ανατολή). Το ελλαδιστάν ήλπιζε να χωθεί κατάλληλα στη διάλυση και έκανε ό,τι μπορούσε για να έχει καλή θέση στη μοιρασιά – δεν θα μπούμε εδώ σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες… Το συριακό κράτος (υπό την απολυταρχία του Άσαντ, πατέρα του τωρινού) έκανε περισσότερα. Η σημασία του συριακού καθεστώτος και της υποστηριξής του προς το pkk για τον πόλεμο που έκανε στην τουρκική επικράτεια ήταν κεφαλαιώδης (και πάντως μακράν πιο σημαντική απ’ την όποια ελληνική υποστηρίξη): στη βόρεια συρία – ένα μέρος της, τώρα, είναι ypgκρατούμενο – ήταν που το pkk είχε τα στρατόπεδα εκπαίδευσης των νέων μελών του, τις επιμελητειακές δομές του (νοσοκομεία, κλπ), και από εκεί έπαιρνε την κρίσιμη διεθνή «βοήθεια» σε όπλα και πυρομαχικά…

Κάποια στιγμή, προς τα τέλη των ‘90s, το κόλπο άλλαξε (δεν γίνεται να πούμε περισσότερα εδώ για τις αιτίες…) και αφού εγκατελείφθηκε διεθνώς το σχέδιο διάλυσης της τουρκικής επικράτειας, «απ’ την μια στιγμή στην άλλη» το pkk και ο Οτσαλάν έγιναν απόβλητοι… (Δυστυχώς οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί δεν έχουν σαβουάρ βίβρ…)

Ο Άσαντ είπε στον Οτσαλάν να ξεκουμπιστεί απ’ τη συρία. Αυτός προσπάθησε στα τέλη του 1998 να βρει άσυλο στην μέχρι πριν λίγο φίλη Μόσχα: δεν τον άφησαν να βγει καν απ’ το αεροδρόμιο!! Τον έβαλαν στο επόμενο αεροπλάνο, και το έστειλαν «στην ευχή του θεού»! Ο επόμενος σταθμός του ήταν στην ιταλία αφού πρώτα του απαγόρευσαν να προσγειωθεί στα κράτη της κεντρικής ευρώπης (κι αυτά πρώην φιλικά, εν όψει της διάλυσης της τουρκίας / κάτι σαν το ιράκ και την συρία τώρα, δηλαδή…).

Στη Ρώμη η σοσιαλιστική κυβέρνηση (Μάσσιμο ντ’ Αλέμα) θα του πει πρακτικά «κάτσε για λίγο το ξενοδοχείο του αεροδρομίου, αλλά αν το παρακάνεις σε εκδίσουμε στην τουρκία όπως είσαι». Κάπου εκεί θα το μαζέψουν οι ελληνικές πατριωτικές μυστικές υπηρεσίες που είχαν μείνει κάτι κλικ πίσω (ο νατοκαραβανάς Ναξάκης θα “αναλάβει την ευθύνη” αφού, σε τέτοιες δουλειές, ο μηχανισμός πρέπει να μείνει κρυφός…), και θα τον φερουν «κρυφά» στην Αθήνα για να τον σώσουν… Καραγκιζολίκι δηλαδή… Μέχρι να το μάθει η τότε πασοκική κυβέρνηση (πρωθ. Σημίτης), που πριν τον υποστηρίζε αλλά, το είπαμε, το κόλπο είχε αλλάξει (και δεν θα γινόταν το ελλαδιστάν καταφύγιο για wanted!).

Ήταν εξαιρετικά βρώμικο το ότι το βαθύ κράτος τον έφερε στη ζούλα στην ελλάδα: ήταν το χειρότερο μέρος για να κρυφτεί! Αν κανείς, ούτε η Μόσχα, ούτε η Ρώμη, ούτε κανείς άλλος δεν αναλάμβανε την ευθύνη να τον δεχτεί σαν «πολιτικό πρόσφυγα» ενώ η Άγκυρα είχε πια διεθνή άδεια να τον συλλάβει, τότε, για να τον κρύψει η Αθήνα, θα έπρεπε το ελλαδιστάν να μετακομίσει βόρεια της σκωτίας… Τελικά, μέσω υπουργείου εξωτερικών και ελληνικής πρεσβείας στην Κένυα όπου στάλθηκε προσωρινά, παραδόθηκε στο τουρκικό κράτος… Το πατριωτικό πλήθος, καθοδηγούμενο έντεχνα απ’ τις υπηρεσίες, το θεώρησε «προδοσία». Ανάθεμα κι αν καταλάβαινε τα κερατά του το πλήθος! Τότε, πριν, μετά…

Στην παράδοσή του έπαιξαν πρακτικό (και καθόλου ασήμαντο) ρόλο δύο πρόσωπα. Ένας δηλωμένος πράκτορας της ευπ, ονόματι Σάββας Καλεντερίδης, και ένας νεαρός και φιλόδοξος ακροδεξιός πολιτικός, συνεργάτης των υπηρεσιών (προφανώς, αλλιώς τι δουλειά είχε εκεί;), που τότε αναφερόταν σαν «κύριος Πάνος». Επίσημα λέγεται Πάνος Καμμένος, χαϊδευτικά από εμάς «ψεκασμένος», και είναι – εδώ και τρία χρόνια – «υπουργός άμυνας» της φαιορόζ κυβέρνησης…

Αυτά θα ήταν «παλιά κρασιά» (έχουν περάσει, άλλωστε, σχεδόν 20 χρόνια από τότε) αν δεν έβγαινε χτες αυτός ο Basbug να πει, σε συνέντευξή του, ότι η σύλληψη του Οτζαλάν τον Φλεβάρη του 1999 στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, στην Κένυα, έγινε κατόπιν συνεργασίας της τουρκικής mit με την cia…

Ο πρώην «ήρωας» και μετά «απόβλητος» Οτζαλάν (οι κούρδοι θα έπρεπε να έχουν βγάλει κρίσιμα και χρήσιμα συμπεράσματα απ’ αυτήν την περίοδο, αλλά φαίνεται ότι δεν μπορούν…) είχε βρεθεί καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο αφού πρώτα ο κύριος Σάββας και ο κύριος Πάνος τον έπεισαν ότι φεύγοντας απ’ την ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι όπου κρυβόταν υποτίθεται (μετά απ’ την αποτυχία της Αθηναϊκής κρυψώνας…) θα πάει σε ασφαλές καταφύγιο… (Τον κορόιδεψαν, απλά…) Συνεπώς, αν ο Basbug έχει δίκιο (και μετά από τόσα χρόνια γιατί να πει κάτι που κατέβασε απ’ το κεφάλι του;) τότε οι υπάλληλοι / συνεργάτες της ελληνικής ευπ (άρα και οι κυρ Σάββας και κυρ Πάνος) έδρασαν και σε συνεννόηση με την cia… Ή αυτό έκαναν οι προϊστάμενοί τους, πράγμα που δεν αλλάζει σε τίποτα τις σχέσεις μεταξύ των υπηρεσιών και των “συνεργατών” τους…

Αφού σημειώσουμε ότι οι “νέες σχέσεις εργασίας” ισχύουν εδώ και δεκαετίες και για τις υπηρεσίες, που σημαίνει πως άλλο οι μόνιμοι υπάλληλοι και άλλο οι συνεργάτες / “μπλοκάκηδες» / εργολάβοι, ας θυμηθούμε μετά από σχεδόν 2 δεκαετίες ότι ο «κύριος Πάνος» είναι ο αδελφός της Κουμουνδούρου, και πάντα τέτοιος θα είναι, φίλος και αδελφός, άσχετα αν για λόγους κοινοβουλευτικής επιβίωσης πρέπει κάποια στιγμή να χωρίσουν.

Οπότε ο καταραμένος τούρκος αρχικαραβανάς θα μπορούσε να ξυπνάει εφιάλτες: αν η παράδοση του Οτσαλάν είχε μέσα και cia· αν από ελληνική μεριά ο «κύριος Πάνος» έπαιξε τότε τον ρόλο του· αν ο «κύριος Πάνος» έγινε αργότερα το υπαρκτό στήριγμα της φαιορόζ κυβέρνησης· αν η φαιορόζ κυβέρνηση (σαν εκπρόσωπος του ελληνικού βαθέος κράτους) έκανε ό,τι φιλοαμερικάνικο μπορούσε κατά της ε.ε. και της ευρωζώνης το πρώτο μισό του ’15 (αλλά απέτυχε)· αν ο «κύριος Πάνος» και ο «κύριος Νίκος» (Κοτζιάς) απείλησαν την ευρώπη με εκτόξευση χιλιάδων μεταναστών και εκατοντάδων τζιχαντιστών (αλλά απέτυχαν: η ευρώπη όρισε τα σύνορά της στη δημοκρατία της μακεδονίας…)· αν ο «κύριος Πάνος» σαν υπουργός άμυνας τάζει στους αμερικάνους τα πάντα, περισσότερα απ’ όσα θέλουν· τότε:

Α) Τι ανάγκη ένοιωσε ο κυρ Κώστας (Λαλιώτης) για να θυμίσει το γιατί οφείλουμε να ανήκουμε (σαν «λαός») στην αγγλόσφαιρα; Και

Β) Θα ανάψουν κάποιοι στην Αθήνα πυρσούς που ο υπ.εξ των ηπα διορίστηκε ένας πρώην διευθυντής της cia;

Μην προσπαθήσετε να εκβιάστε τις δικές μας απαντήσεις. Τις έχετε διαβάσει, θα τις ξαναδιαβάσετε. Προς στιγμήν διασκεδάζουμε κάνοντας ερωτήσεις…

(Μαύρη διασκέδαση, δηλαδή…)

Κυριακή 11 Μάρτη. Το ελληνικό θεώρημα πάει ως εξής: η τουρκία είναι υπό κατάρρευση, η τουρκία υποφέρει στον κουρδικό θύλακα της Afrin, (γι’ αυτό) η τουρκία «κάνει εξαγωγή των προβλημάτων της στο Αιγαίο, στον Έβρο, στην ελληνοκυπριακή αοζ, σε βάρος μας».

Ταμάμ!!! Αν όμως, λέμε «αν», δεν συμβαίνουν αυτά; Θα πρέπει να αναζητηθεί μια άλλη ερμηνεία για την υποτιθέμενη «εξαγωγή της τουρκίας». Αλλά δεν υπάρχει άλλη. Όμως δεν υπάρχει και «η τουρκία που υποφέρει στην Afrin»… Τόμπολα!!!

Μια χαρά τα πάει ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του στην Afrin. Βρίσκονται λιγότερο από 4 χιλιόμετρα βόρεια και ανατολικά της πόλης της Afrin, στους γύρω λόφους· και περίπου 10 χιλιόμετρα απ’ τα νοτιοδυτικά. Αν συνεχίσουν έτσι, πέρα απ’ το να περικυκλώσουν σύντομα την πόλη (στην οποία έχουν καταφύγει εκατοντάδες πρόσφυγες απ’ τα γύρω χωριά, αλλά επίσης απ’ την οποία έχουν φύγει πολλοί προς την Tall Rif’at, που ενδεχομένως να μείνει κάποια στιγμή υπο συριακό έλεγχο, ενόσω – στην Afrin – μια στρατιωτική κατάκτηση θα είναι σφαγή ανάλογη του ανατολικού Aleppo…) θα χωρίσουν τον θύλακα στα δύο. Το μεγαλύτερο μέρος του θα ελέγχεται απ’ τον τουρκικό στρατό και τους συμμάχους του· ενός μικρότερου, προς τα ανατολικά, περί την Tall Rif’at, η «τύχη» θα φανεί…

Να, τώρα, οι επιτυχίες της Άγκυρας στη συγκεκριμμένη στρατιωτική εισβολή και να γιατί οι έλληνες εθνικιστές ψυχάκηδες θα έπρεπε να έχουν αλλάξει ήδη τροπάρι, αν ήταν σε θέση να φτιάξουν κάποιο άλλο εκτός απ’ το βαρετό “η τουρκία πάει κατά διαόλου”:

Α) Το τουρκικό καθεστώς έκανε την εισβολή του by the book (αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο, ωστόσο υπάρχει εδώ κι εκεί στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο), αφού είχε ειδοποιήσει / ενημερώσει / προειδοποιήσει έγκαιρα τους πάντες. Κανένας δεν την εμπόδισε (ο ορισμός της διεθνούς “απομόνωσης”, ε;) – ούτε καν το pkk του Kobani…

Β) Εκπαιδεύει μερικές χιλιάδες στρατιωτών του και “ειδικών δυνάμεων” σε πραγματικές συνθήκες πολέμου. Κυρίως όμως εκπαιδεύει (αποτελεσματικά) μερικές δεκάδες χιλιάδες σουνιτών ενόπλων (πρώην αντι-Άσαντ…) σαν τακτικό στρατό και όχι σαν αντάρτικα σώματα. Αφού η εισβολή και η προώθηση μέσα στο θύλακα της Afrin απαιτεί συνεργασία διάφορων «σωμάτων», συμπεριλαμβανομένης της (τουρκικής) αεροπορίας. Απ’ αυτήν την ιστορία το f.s.a σουνιτικό πεζικό (φιλικό της Άγκυρας) θα βγει σαν ένας έμπειρος κανονικός στρατός…

Γ) Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Άγκυρα κερδίζει σε αίγλη και επιρροή μεταξύ των σύρων σουνιτών σε βάρος του Ριάντ (έτσι ώστε ο τοξικός πρίγκηπας να τοποθετεί την Άγκυρα, μαζί με την Τεχεράνη, στο «τρίγωνο του κακού»: όταν δεν σνιφάρει παθαίνει γεω-μετρική αποπληξία!). Δύο είναι τα βασικά στοιχεία αυτής της επιρροής (πέρα απ’ τα λεφτά που πιθανότατα βάζει η Ντόχα): πρώτον ότι η Άγκυρα ρίχνει στη μάχη και δικούς της στρατιώτες, δίπλα στους f.s.a. σουνίτες, και επαναπατρίζει τα φέρετρα· καμμία σχέση με την στάση «καθαρά χέρια: από μακριά πληρώνω και περιμένω τηλεφωνικά τα αποτελέσματα» του Ριάντ. Και δευτερόν, το πολεμικό αξιόμαχο αυτών των σύρων σουνιτών πρώην ατάκτων αντι-Άσαντ ανταρτών, ανεβαίνοντας κοντά – αν και όχι υποχρεωτικά – στο ίδιο επιπέδο πολεμικής ικανότητας και εμπειρίας που απέκτησαν τόσο ο συριακός στρατός όσο και η Χεζμπ’ Αλλάχ και οι ιρανοί / φιλοϊρανοί υποστηρικτές του Άσαντ, είναι που βελτιώνει σημαντικά και πρακτικά τη θέση τους στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον της συρίας. Με δυο λόγια η Άγκυρα δεν φτιάχνει απλά proxies / κρέας. Φτιάχνει αξιόπιστους εταίρους του συριακού μέλλοντος, υπό την επιρροή της.

Δ) Οι συνέπειες του πιο πάνω φαίνονται ήδη απ’ την μεταστροφή διάφορων συριακών / αραβικών φυλών, κλαν, σογιών και λοιπά, σε διάφορα σημεία της συριακής επικράτειας· ειδικά σ’ εκείνα όπου οι κουρδικές ypg (και πίσω τους οι ηπα) έμοιαζαν ως πρόσφατα σαν η μόνη λύση επιβίωσης…. Η Manbij είναι ένα σημείο εκδήλωσης αυτής της «αντικουρδικής χειραφέτησης» των σύρων αράβων, αλλά όχι το μοναδικό. (Επ’ αυτού θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή…)

Ε) Οι εξίσου σημαντικές συνέπειες, όμως, φαίνονται ήδη μεταξύ των κούρδων. Άσχετα με το αν οι αριθμοί των νεκρών ypg που δίνει η Άγκυρα είναι σωστοί ή φουσκωμένοι (λογικά συμβαίνει το δεύτερο) το αναντίρρητο γεγονός είναι ότι ο θύλακας της Afrin χάθηκε· χτες, σήμερα, αύριο. Η πολιτική απορροή της ήττας εκδηλώνεται σαν αυξημένη δυσπιστία στην φιλοαμερικανική γραμμή του καθαρόαιμα εθνικιστικού pkk· κι όχι μόνο στον θύλακα της Afrin. (Αρκεί να διαβάσει κανείς προσεκτικά την τελευταία ανακοίνωση της pkk στρατιωτικής διοίκησης της Afrin).

Αυτό το σπάσιμο της σχεδόν τυφλής εμπιστοσύνης στην προστασία του “αμερικανικού παράγοντα στην υπόθεση του κουρδικού κράτους” στη βόρεια συρία ήταν – το έχουμε περιγράψει έγκαιρα από εδώ – το ζητούμενο του “μπλοκ της Astana”. Περίπου το ίδιο έγινε, πολύ πιο γρήγορα, και με την συνεργασία Άγκυρας, Τεχεράνης και Βαγδάτης, με τους κούρδους του ιράκ, μετά το “ανεξαρτησιακό” δημοψήφισμά τους… Τώρα, στην περίπτωση των ypg (δηλαδή του pkk), η συμβολή της τουρκικής εισβολής είναι καθοριστική στο στόχο να κοπεί ο φιλοαμερικανικός βήχας (να γιατί ο Άσαντ έμεινε στα λόγια εναντίον της, και μάλιστα λόγια πριν καν αυτή ξεκινήσει· έκτοτε «άχνα»….)

Προφανώς η κατάσταση απέχει πολύ απ’ την οριστική εκδίωξη των αμερικάνων απ’ την ypgκρατούμενη συριακή επικράτεια στη βορειοανατολική συρία. Λογικά αυτή θα αργήσει αρκετά… Μάλιστα, αν το pkk νοιώσει ότι χάνει την επιρροή του (και την ισχύ της φιλοαμερικανικής γραμμής του) μεταξύ των σύρων κούρδων, είναι πιθανό ότι θα αγκαλιάσει ακόμα πιο σφικτά την Ουάσιγκτον (για να επιβιώσει) παρά ότι θα την εγκαταλείψει. Όμως το «ρήγμα» τον κουρδικό φιλοαμερικανισμό δουλεύεται, και μέσω της τουρκικής plus f.s.a. εισβολής στην Αfrin, δείχνει να δουλεύεται με προοπτική και προσήλωση…

Μ’ αυτά τα στέρεα δεδομένα το “στρίμωγμα” της Άγκυρας, που θα μπορούσε να «εξαχθεί» στον υποτιθέμενο σκουπιδότοπο του τουρκικού ιμπεριαλισμού, στο Αιγαίο, βρίσκεται μόνο στις ελληνικές φαντασιώσεις, που προσπαθούν να ξεπλύνουν τις ελληνικές «μαγκιές»… Αλλά δεν υπάρχει σωτηρία: οι έλληνες είναι τόσο βαριά άρρωστοι απ’ τον εθνικισμό τους, που έχουν τσακωθεί μόνιμα με την πραγματικότητα. Που, όσο σκληρή κι αν είναι, για ένα πράγμα δεν φταίει: για την απώθησή της.

(φωτογραφίες: Πάνω ο χάρτης της τουρκικής εισβολής στον θύλακα της Afrin, στις 28/1, 8 ημέρες μετά την εκκίνησή της· κάτω η κατάσταση χτες – τα μωβ κομμάτια είναι η προώθηση στις 10 Μάρτη. Δεν ξέρουμε τι λένε οι επαγγελματίες ή/και οι αυτοδίδακτοι στρατηγοί – στην ελλάδα υπάρχει υπερπαραγωγή από δαύτους – αλλά η Άγκυρα δείχνει ότι κερδίζει…)

Κυριακή 11 Μάρτη. Επειδή (αλλοίμονο!!!) υπάρχουν πολλοί καλοθελητές, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, ας επαναλάβουμε αυτό που η ασταμάτητη μηχανή έχει ξεκαθαρίσει έγκαιρα, και όχι μόνο μια φορά. Πρόκειται για πολιτική άποψη και όχι για συναισθηματική εκδήλωση…: Οι κούρδοι της συρίας έχουν όλα τα δίκια του κόσμου αν αποβλέπουν σε κάποιου είδους αυξημένη αυτοδιοίκηση, θεσμισμένη αυτονομία, ή οτιδήποτε παρόμοιο – εντός ενός ενιαίου συριακού κράτους – την στιγμή μάλιστα που δεν είχαν σοβαρά προβλήματα με το καθεστώς Άσαντ, ούτε πριν ούτε μετά το 2011. (Την ίδια άποψη είχαμε και έχουμε και για την Καταλωνία , που έχει θέματα με το ισπανικό καθεστώς – το θυμίζουμε πριν πέσει η φωτιά να μας κάψει!!!).

Η επιδίωξη κουρδικού κράτους είναι απόλυτα λάθος· επιδίωξη κάποιων που προορίζουν εαυτούς σαν μια καινούργια κρατική εξουσία / γραφειοκρατία, με όλα τα οφέλη – και το pkk είναι ακριβώς αυτό. Είναι η δομή που αποσκοπεί στην οργάνωση ενός «κουρδικού πολιτικού και γεωπολιτικού προσοδισμού», cash… Πάντα αυτό ήταν… Και επειδή η δημιουργία (δηλαδή η διεθνής αναγνώριση) «νέου κράτους» απαιτεί «πλάτες», η συμμαχία με την Ουάσιγκτον δεν είναι απλά χίλιες φορές λάθος. Είναι χίλιες φορές τραγικό λάθος! Φυσικά οι νομεκλατούρες και οι κομματικές ιεραρχίες δεν κάνουν τέτοιου είδους «λάθη». Τα συμφέροντά τους φροντίζουν. Αλλά η πλειοψηφία των κούρδων (πληβείοι πολλοί και πολλές αναμεσά τους) τι χρωστάει να γίνει τσάτσος της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, κρέας σ’ έναν σε εξέλιξη παγκόσμιο πόλεμο; Τίποτα!!!

Θα είναι πολύ ευχάριστο (για εμάς) και πολύ σωτήριο (για τους ίδιους) αν οι άντρες και οι γυναίκες στη βόρεια συρία ξεφορτωθούν τις υποσχέσεις και το κεφαλοκλείδωμα του «θείου Σαμ» και των  pkk συνεταίρων τους… Και επιδιώξουν μια ομοσπονδιακή δομή μέσα στο συριακό κράτος, εξασφαλίζοντας τα δικαιώματα και την αυτοδιοίκησή τους. Εννοείται στις περιοχές που κατοικούνται κατά πλειοψηφία από κούρδους· κι όχι εκεί που τους έστειλε το αμερικανικό πεντάγωνο!

Αλλιώς; Θα πληρώσουν τα κερατιάτικα. Το κάνουν ήδη, ματώνοντας και πενθώντας, στην Afrin.

Τετάρτη 28 Φλεβάρη. To «τώρα πολεμάμε αυτοπροσώπως» έχει αρχίσει να συμβαίνει ήδη στην ευρύτερη περιοχή της Deir ez-Zor, όπου τα αμερικανικά βομβαρδιστικά κτυπάνε ρουτινιάρικα (και όχι «ααχχχ, συγγνώμη, έγινε λάθος») τον Άσαντ και φιλοΆσαντ στρατό, κάθε φορά που επεκτείνεται προς πετρελαιοπήγαδα. Η τελευταία τέτοια αμερικανική «ανάσχεση» έγινε χτες, και είναι η τρίτη ή τέταρτη απ’ τον πρόσφατο βομβαρδισμό που «καθάρισε» άγνωστο αριθμό ρώσων μισθοφόρων.

Φαίνεται πως η τακτική της Ουάσιγκτον, μετά την ήττα της (μέσω της συντριβής του isis) στο συριακό πεδίο μάχης είναι «κλιμάκωση». Αυτό εξηγεί (σ’ εμάς) όχι το τι κάνει αλλά το τι δεν κάνει τώρα το «μπλοκ της Αστάνα»: έχει αφήσει στην άκρη τις πολιτικές διαδικασίες συμφιλίωσης, πάνω στις οποίες είχε επενδύσει ιδιαίτερα μετά την εκκαθάριση του isis στα νοτιοανατολικά της συρίας, και την αποκατάσταση της οδικής σύνδεσης Βαγδάτης – Δαμασκού. Αυτά φαίνονται δεύτερα, αλλά τα πρώτα απ’ τη μεριά του “μπλοκ της Αστάνα” δεν διακρίνονται καθαρά…

Είναι μια «περίεργη» φάση, μη – γραμμική, που έχουμε την εντύπωση ότι συμβαίνει πρώτη φορά μετά την εμφάνιση της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο το κατά πόσον Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα (και στο βάθος Πεκίνο…) θα επέλεγαν να σηκώσουν το μιλιταριστικό γάντι της Ουάσιγκτον στη συρία· ίσως, με κάποιο τρόπο, αυτό το καθήκον πέφτει στην υπογραφή «συριακή κυβέρνηση» και ό,τι μπορεί να χωρέσει εκεί. Οπότε, αν έχουμε δίκιο, οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε σημαντικά μεν αλλά δευτερεύοντα σημεία (του τύπου Ghouta) ίσως έχουν ένα πιο σύνθετο νόημα. Όπως επίσης: η εισβολή του τουρκικού στρατού ‘n’ friends στον θύλακα της Afrin (τυπικά μεν συριακό έδαφος, ουσιαστικά δε όχι…) μπορεί κάλιστα να εντάσσεται σ’ αυτόν τον σχεδιασμό του «μπλοκ της Αστάνα»: ώσπου να δούμε τι και πως θα κάνουμε κατά της αμερικανικής εισβολής στη συρία, ας «ξεκαθαρίσουμε» τα υπόλοιπα…

Όμως, υπάρχει και ολόκληρη η αλυσίδα – ως την θάλασσα της κίνας….

Δευτέρα 26 Φλεβάρη. Λίγο βορειότερα, στον ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin, αν έδινε κανείς μια δεκάρα πίστης στα ελληνικά μήντια, ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του θα έπρεπε να έχουν πάθει πανωλεθρία… Καμμία σχέση! Μια σύγκριση με τον αντίστοιχο χάρτη που δείξαμε πριν 4 ημέρες (συρία, 22/2) ο από πάνω δείχνει την αργή μεν αλλά σταθερή σύγκλιση προς το κέντρο του θύλακα.

Αυτό συμβαίνει ενόσω οι ypg του Afrin, ελπίζοντας στη βοήθεια του καθεστώτος Άσαντ και των συμμάχων του (ή έχοντας αποδεχθεί την επερχόμενη μοιρασιά μεταξύ Δαμασκού και Άγκυρας) παραδίδουν ήδη τμήματα της περιοχής τους (κάθε άλλο παρά κουρδοκατοικούμενα, άρα κατακτήσεις που δεν έγιναν «εθνοαπελευθερωτικώ δικαίω») στον Άσαντ. Προς το παρόν την σημαντική πόλη Tall Rif’ at, που ελέγχει μια ζώνη στα νοτιοανατολικά του θύλακα. (Είναι η κουκίδα στην κιτρινωπή “χερσόνησο”, δεξιά στο χάρτη).

Άσχετα με το πόσο θα ματώσει το τουρκικό πεζικό (αναλώσιμο είναι, έτσι κι αλλιώς), η Άγκυρα δεν έχει ανυπέρβλητα εμπόδια στην κίνησή της. Επιπλέον, οι «ευεργετικές συνέπειες» που έχει η εισβολή της για το καθεστώς Άσαντ (το ότι, δηλαδή, η Δαμασκός παίρνει πίσω εδάφη απ’ τις ypg χωρίς να ρίξει ούτε μισή ντουφεκιά) δεν θα πρέπει ούτε να υποτιμηθούν, ούτε να θεωρηθούν συμπτωματικές. Μ’ άλλα λόγια: ο Άσαντ και οι σύμμαχοί του έστειλαν λίγες εκατοντάδες πρώην (και μετανοιωμένους) αντικαθεστωτικούς να «συμπαρασταθούν» επ’ αμοιβή στις ypg εναντίον του τουρκικού στρατού και του φιλοτουρκικού f.s.a., αλλά θα ήταν ωμά σωστό να πει κανείς ότι τους «ξεφορτώθηκαν». Και σε αντάλλαγμα η Δαμασκός θα πάρει τον έλεγχο τουλάχιστον ενός τμήματος του θύλακα. Not bad.

Αυτές οι εξελίξεις μπορεί μεν να αντανακλούν στο επείγον «ανθρωπιστικό ενδιαφέρον» για τον θύλακα της Ghouta νοτιότερα, αλλά για την κλίμακα της παγκόσμιας αναμέτρησης πρόκειται για ψιλά. Το βασικό είναι το κατά πόσον οι εξελίξεις στον θύλακα της Afrin, το γεγονός δηλαδή ότι η Δαμασκός και οι σύμμαχοί της εμφανίζονται (μετά από συνεννόηση με την Άγκυρα…) σαν οι μόνοι εν μέρει μεν αλλά και κάπως αποτελεσματικοί προστάτες του συριακού κουρδικού πληθυσμού (αν και όχι των όπλων του) θα επηρεάσει την “επιρροή” του αμερικανικού πενταγώνου και των συμμάχων του στην κυρίως ypgκρατούμενη συριακή περιοχή, βόρεια, βορειοανατολικά και ανατολικά του Ευφράτη. Το κατά πόσον, δηλαδή, θα εμφανιστούν σοβαρά ρήγματα στην κουρδική υποτέλεια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Πρόκειται για σύνθετη και δύσκολη «επιχείρηση», αν της δοθεί το πολεμικό όνομα που της αντιστοιχεί. Κι ακόμα δυσκολότερη την κάνει το γεγονός ότι ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον έχει κάποια περιθώρια αναμονής και ελιγμών, το Τελ Αβίβ έχει όλο και λιγότερα.

Μέσα σ’ όλα αυτά η Μόσχα έχει παρκάρει 4 Su-57, πολεμικά «πέμπτης γενιάς», μάλλον ακυκλοφόρητα σε διεθνή θέα, στην αεροπορική βάση της στο Khmeimim. H «καλή» εκδοχή είναι ότι τα πήγε εκεί για να ασκηθούν, να αεριστούν, να μοστραριστούν, να τσεκαριστούν κάποια συστήματά τους, κλπ. Η «κακή» εκδοχή είναι ότι τα έστειλε «καλού – κακού». Τέσσερα κομμάτια Su-57 είναι λίγα για κάτι γενικευμένο· ίσως όμως να είναι αρκετά για να «κάτσουν ήσυχα» τίποτα ισραηλινά F-35…

Ποιος ξέρει; Υποτίθεται πως όλα αυτά γίνονται για το “καλό της ειρήνης”…

Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Ο David Paul Goldman, αμερικάνος οικονομολόγος και δημοσιογράφος (γνωστός με την υπογραφή Spengler απ’ τα άρθρα του στο site Asia Times) είναι σκληροπυρηνικός υποστηρικτής των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι γράφει από μια ιουδαϊκό-χριστιανική σκοπιά. Οι απόψεις του είναι (κατά την γνώμη μας) ισχυρά ιδεολογικές: υπέρ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, ακόμα και με το ζόρι. Συνεπώς οι πρώτες παράγραφοι του χθεσινού του άρθρου (κάτω απ’ τον – θεωρούμε υπερβολικό – τίτλο: η Afrin είναι το σημείο κατάρρευσης της αμερικανικής επιρροής στη συρία) έχουν το ενδιαφέρον τους:

Εγκαταλελειμένες απ’ την Ουάσιγκτον και βομβαρδιζόμενες απ’ τον τουρκικό στρατό, οι πολιορκούμενες κουρδικές δυνάμεις στη βόρεια συριακή πόλη της Afrin ζήτησαν, και έλαβαν, βοήθεια απ’ την ρωσία. Ένας εκπρόσωπος της κουρδικής πολιτοφυλακής ypg ανακοίνωσε στις 20 Φεβρουαρίου ότι η υποστηριζόμενη απ’ την ρωσία κυβέρνηση του Bashar al-Assad θα στείλει ενισχύσεις στο Afrin για να βοηθήσει τους κούρδους. Το France24 ανέφερε ότι ένα κονβόι από φιλοΆσαντ δυνάμεις που έμπαιναν στην Afrin δέχτηκε πυρά του τουρκικού πυροβολικού, και ότι ο τούρκος πρόεδρος Recep Erdogan δήλωσε ότι οι συριακές δυνάμεις πρέπει να γυρίσουν πίσω.

…

Όπως έγραψε ο Alfred Hackenberger στη γερμανική καθημερινή εφημερίδα Die Welt στις 19 Φεβρουαρίου: «Η ρωσία θα ανήκει στους νικητές στην περίπτωση μιας συρο-κουρδικής στρατιωτικής συμμαχίας. Θα επεκτείνει τον ρωσικό στρατιωτικό έλεγχο επί της χώρας αξιοσημείωτα. Και η τουρκία θα πρέπει να σταματήσει την εισβολή της στην Afrin, μιας και μια σύγκρουση με τους σύριους στρατιώτες θα συνεπάγεται κατευθείαν σύγκρουση με την ρωσία…

“Βοήθεια”; Όλα είναι σχετικά… Μέχρι και χτες το βράδυ οι μερικές εκατοντάδες ένοπλοι (και όχι κανονικός στρατός) παρέμεναν στα σύνορα του θύλακα της Afrin, εκτός από έναν μικρό αριθμό τους που έφτασε στην Afrin. O (χθεσινός) χάρτης της περιοχής (με γαλάζιο και μωβ χρώμα είναι τα εδάφη που έχουν καταληφθεί απ’ τον τουρκικό στρατό συν το fsa πεζικό του, με το πορτοκαλί ο θύλακας) δείχνει ότι η Άγκυρα έχει φτιάξει ήδη έναν κλοιό στα βόρεια και στα δυτικά του θύλακα, αν και οι αρβύλες της (όχι, όμως, και το πυροβολικό της) απέχουν ακόμα απ’ την Afrin την ίδια: είναι η μεγάλη κουκίδα στη μέση, με τα μεγαλύτερα αραβικά γράμματα.

Συνεπώς (κι αυτό θα φανεί τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες) μπορεί κάλιστα να έχει ήδη επιτευχθεί υπόγεια μια τουρκο-συριακή συμφωνία (με την επίβλεψη της Μόσχας) για κάποια «μοιρασιά» του θύλακα…

Όσο για την απώλεια της εμπιστοσύνης των ypg στην Ουάσιγκτον; Θεωρούμε πολύ βιαστικό το συμπέρασμα. Ειδικά επειδή το pkk του Kobani έχει κάνει τους δικούς του κυνικούς υπολογισμούς.

Θα πρέπει πάντως να το θυμίσουμε, επειδή είναι βασικό. Πριν την τουρκική εισβολή η Μόσχα είχε προτείνει στους («συμβουλεύσει» πιο σωστά τους) ypg της Afrin να εγκαταλείψουν την περιοχή πηγαίνοντας στην κυρίως κουρδική ζώνη ανατολικότερα, και να παραδώσουν τον έλεγχο στον Άσαντ.

Εκείνοι αρνήθηκαν…

Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Η Μόσχα (είναι λογικό να) έχει εκνευριστεί με ορισμένα πρόσφατα περιστατικά στο συριακό πεδίο μάχης: την κατάρριψη του sukhoi-25 στην Idlib στις αρχές του μήνα· και τον βομβαρδισμό φιλοΆσαντ ενόπλων στην Deir ez Zor λίγες ημέρες μετά. Το δεύτερο έγινε επίσημα από αμερικανικά όπλα και σκότωσε άγνωστο μεν αλλά όχι μικρό αριθμό ρώσων μισθοφόρων. Της εταιρείας Wagner Group. Για τους οποίους η Μόσχα δήλωσε ότι «ναι μεν δεν ήταν επίσημος ρωσικός στρατός, αλλά δεν παύουν να είναι ρώσοι πολίτες». Όσο για το πρώτο, η Μόσχα υποψιάζεται (μόνο;) ότι οι αντικαθεστωτικοί στο Idlib έχουν εξοπλιστεί απ’ την Ουάσιγκτον με αναβαθμισμένους φορητούς πυραύλους εδάφους – αέρα… (Οι ρωσικές μισθοφορικές εταιρείες και τα «σκυλιά του πολέμου», αν και ιδιωτικού δικαίου, υπάγονται κατευθείαν στον έλεγχο της ρωσικής κυβέρνησης. Για να μην κάνουν ακρότητες, ή, πράγμα κοντινό, για να μην τις βιντεοσκοπούν….)

Μιλώντας την περασμένη Δευτέρα (19/2) στο διεθνές συνέδριο της «λέσχης προβληματισμού Valdai» για την μέση Ανατολή, ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov προειδοποίησε την Ουάσιγκτον ότι «παίζει με την φωτιά»:

Ανησυχούμε βλέποντας τα σχέδια που έχουν αρχίσει να υλοποιούν οι ηπα επί του εδάφους, κυρίως στα ανατολικά του Ευφράτη, στις μεγάλες εκτάσεις ανάμεσα στο ποτάμι και τα συριακά σύνορα με το ιράκ και την τουρκία… Καλώ ξανά τους αμερικάνους εταίρους να μην παίζουν με τη φωτιά και να μετράνε τα βήματά τους όχι απ’ τις άμεσες ανάγκες στο σημερινό πολιτικό περιβάλλον, αλλά με βάση τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του συριακού λαού και όλων των λαών της περιοχής, είτε στη συρία, είτε στο ιράκ, είτε σε άλλα κράτη της περιοχής.

Αργότερα την ίδια ημέρα, μιλώντας σε δημοσιογράφους στη Μόσχα, ο Lavrov τόνισε την παρουσία γάλλων και άγγλων μισθοφόρων και «ειδικών δυνάμεων» στη βορειοανατολική συρία, στην ypgκρατούμενη ζώνη, που «δουλεύουν» σε συνεργασία με τον αμερικανικό στρατό εκεί.

Μιας και το ελλαδιστάν έχει συμμαχήσει με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ τέτοιες «ειδήσεις» δεν περνούν απ’ τα εθνικά υπεύθυνα καθεστωτικά μήντια. Είναι προφανές όμως ότι η Μόσχα (όπως το ίδιο η Τεχεράνη, η Άγκυρα και η Δαμασκός) θεωρούν ότι το αμερικανικό παρκάρισμα πίσω απ’ τις ypg στην βόρεια και την ανατολική συρία δεν είναι «στατικό». Και ότι η Ουάσιγκτον, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πραγματοποιεί ήδη επιθέσεις σε βάρος τους.

Συνεπώς μας φαίνεται λογικό ότι η Μόσχα (και όχι μόνον αυτή) θεωρεί επείγον όχι τόσο το να ανταποδώσει τα κτυπήματα των ηπα και των συμμάχων τους, όσο το να μεθοδευτεί ο συστηματικός, σταθερός και μεσοπρόθεσμος περιορισμός της στρατιωτικής παρουσίας τους τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ. Κι αυτός δεν μπορεί να γίνει χωρίς περιορισμό (είτε στρατιωτικό είτε, ακόμα καλύτερα, πολιτικό) των ypg συμμάχων τους.

(φωτογραφία: ένοπλοι του f.s.a. στο χωριό Deir Sawwan, στο θύλακα της Afrin, χτες).

Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Θα πρέπει να το θεωρείτε αυτονόητο: ο μακράν χειρότερος τρόπος για να μαθαίνει κανείς τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή είναι τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια!!! (Αλλά και τα αγγλο-αμερικανικά…)

Λοιπόν: “μπήκε – ή προσπάθησε να μπει – συριακός στατός στο ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin, για να υπερασπιστεί τις ypg και να αντιμετωπίσει τον τουρκικό στρατό plus friends”; Περίπου! Δηλαδή κάτι πολύ λιγότερο (και πολύ διαφορετικό) απ’ αυτό που «είδαν» στο ελλαδιστάν!

Πράγματι, χθες το μεσημέρι, περίπου 150 ένοπλοι (και σε καμμία περίπτωση ο στρατός του Άσαντ…) με περίπου 20 pick up και όχι παραπάνω από 5 φορτηγά και κάμποσες συριακές σημαίες προσπάθησαν να μπουν στον θύλακα κατευθυνόμενοι προς το χωριό Shatal az Ziyareh. Όπου δέχτηκαν “πυρά πυροβολικού” (του τουρκικού) και υποχώρησαν. Το μέγεθος και ο οπλισμός τους ανήκουν στην κατηγορία “συμβολική ενέργεια”: ούτε θα μπορούσαν να ενισχύσουν σοβαρά τις ypg, ούτε, φυσικά, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό στρατό, που έχει εισβάλει με τανκς, αεροπλάνα· και έχει πολύ μεγάλες εφεδρείες. Κατά μία πληροφορία επρόκειτο για σιΐτες πολιτοφύλακες· απ’ αυτούς που παίρνουν διαταγές απ’ την Τεχεράνη…. (Το τουρκικό καθεστώς είπε ότι “έκαναν του κεφαλιού τους”. Χμμμμ….)

Να, τώρα, τα βασικά δεδομένα. Πρώτον, ακόμα κι αν ο Άσαντ ήθελε, πράγματι, να «προστατέψει» με χερσαίο τρόπο τις ypg στο Afrin, απλά δεν έχει διαθέσιμο στρατό για τέτοια δουλειά! Τα κυρίως μέτωπα του συριακού στρατού ‘n’ friends βρίσκονται στην επαρχία του Idlib, στα περίχωρα της Δαμασκού και, νοτιότερα, στη Dara’a. Ειδικά εκεί ο συριακός στρατός ‘n’ friends έχει να αντιμετωπίσει κάτι καθόλου ασήμαντο: τις προσπάθειες του Τελ Αβίβ να «αποκτήσει μεγαλύτερο βάθος» μέσα στη συριακή επικράτεια, μέσω των δικών του αντικαθεστωτικών proxies. Επιπλέον ο συριακός στρατός πρέπει να κρατάει σοβαρή παρουσία στην Deir ez Zor, στην άλλη μεριά, στον Ευφράτη, για διάφορους λόγους. Κι όλα αυτά ενόσω (ο συριακός στρατός) έχει μεγάλη λειψανδρία.

Δεύτερον, πέρα απ’ τους όποιους αντικαθεστωτικούς στο Idlib και διάφορες «αναβιώσεις» πυρήνων του isis εδώ κι εκεί, η Δαμασκός πρέπει να έχει μόνιμα την προσοχή της στην ισραηλινή αεροπορία. Κι αυτό σχετίζεται με το επόμενο:

Τρίτον, αν το καθεστώς Άσαντ σκόπευε να προστατέψει τις ypg στο Afrin, ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να το δοκιμάσει θα ήταν με τα αντιαεροπορικά του συστήματα: χωρίς τα αεροπλάνα του ο τουρκικός στρατός μπορεί και να μην εισέβαλλε καν. Αλλά (παρά τις όποιες φραστικές απειλές) το καθεστώς Άσαντ δεν χρησιμοποιεί τα αντιαεροπορικά του κατά των πολεμικών της Άγκυρας. Τα κρατάει στραμμένα κατά των ισραηλινών. Και έχει λόγους σοβαρούς γι’ αυτόν τον προσανατολισμό: απ’ το ισραήλ κινδυνεύει, όχι απ’ την τουρκία.

Συνεπώς η παρέλαση λίγων δεκάδων φιλοΆσαντ ενόπλων στον θύλακα της Afrin δεν ήταν, ούτε και θα μπορούσε να είναι, αυτό που θα ήθελε να φαντασιώνεται το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πελάτες του.