Tag: ypg

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Κατά την άποψη της περιθωριακής ασταμάτητης μηχανής, οι απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν βρίσκονται ούτε στο παρελθόν ούτε στα πρόσωπα της εξουσίας· παρότι και το μεν και τα δε παίζουν πάντα έναν ρόλο, που ωστόσο δεν είναι υποχρεωτικά «ορατός δια γυμνού οφθαλμού»· κι ίσως ούτε καν σταθερός. Οι βασικές απαντήσεις βρίσκονται στα χαρακτηριστικά (κι ακόμα περισσότερο: στις τάσεις) του πραγματικού καπιταλισμού, τον οποίον υπηρετούν τα όποια πρόσωπα της εξουσίας. Όχι σαν συνωμοσία αλλά σαν ιστορική αναγκαιότητα – έννοια που έχει παραγραφεί απ’ την σκέψη των υπηκόων / δούλων.

Η ερώτηση, λοιπόν, της οποίας η απάντηση θα ήταν πολύ ασφαλέστερη απ’ την ονειρομαντεία, είναι η εξής: στον καπιταλισμό της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης είναι η προσάρτηση και η κατάκτηση εδαφών το ίδιο σημαντική όπως στη διάρκεια της 1^ης ή της 2^ης βιομηχανικής επανάστασης; Ή μήπως οι κρατικοί ιμπεριαλισμοί μπορούν να κινηθούν ανάμεσα σε περισσότερες, πιο λειτουργικές και πιο επίκαιρες επιλογές; Με άλλα λόγια: το τουρκικό καθεστώς «θέλει έδαφος» στη συρία; Ή θέλει επιρροή; Θέλει όντως την «επαναχάραξη των κρατικών συνόρων» και το σκίσιμο της «συνθήκης της Λωζάνης», ή θέλει την υπέρβασή τους; Θέλει να αυξήσει την έκτασή του ή θέλει να ενισχύσει την επιρροή του (οικονομική, ιδεολογική, πολιτισμική) πολύ μακρύτερα απ’ τα σύνορά του; Εν τέλει: μια περιφερειακή ή και global «υπερδύναμη» γίνεται τέτοια επειδή απλώνεται σαν κηλίδα λαδιού στον χάρτη, και επειδή φυτεύει στρατιωτικές βάσεις παντού (όπως, π.χ., οι ηπα) ή επειδή αναγνωρίζεται σταθερά σαν τέτοια, με διάφορους τρόπους, (όπως, π.χ., η κίνα);

Χρειάζεται έμφαση εδώ. Αν κάποιος «προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται στο συριακό πεδίο μάχης» βουτώντας μέσα σε ιστορικά, γεωγραφικά και πολιτικά / εξουσιαστικά δεδομένα που αφορούν ΜΟΝΟ το συριακό πεδιο μάχης, αν δηλαδή «προσπαθεί να καταλάβει» αφήνοντας την αντι-καπιταλιστική ανάλυση «γι’ αργότερα», τότε έχει εδαφικοποιήσει την σκέψη του τόσο πολύ και τόσο σταθερά ώστε ουσιαστικά δεν ερευνά τίποτα: οι αναζητούμενες «απαντήσεις» είναι οι άρρητες προϋποθέσεις των συλλογισμών του. Βρίσκονται εκεί απ’ την αρχή!

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Σε μια σπάνια επίδειξη πολεμικού επαγγελματισμού, ο αμερικανικός στρατός συνεχίζει να βομβαρδίζει και να ανατινάζει δικές του εγκαταστάσεις / βάσεις που τις παρατάει αποχωρώντας από διάφορες θέσεις στη βόρεια συρία. Χτες φέρεται να βομβάρδισε ένα δικό του σταθμό ραντάρ στο όρος Abdulaziz, ενώ «παγίδευσε» διάφορα παρατήρητήριά του εδώ κι εκεί.

Ας πούμε τώρα ότι ανήκετε στην πολυπληθή φυλή των ντόπιων φίλων του αμερικανικού (πρώην) imperium. Είστε, όμως, open minded. Δηλαδή: γουστάρετε ελληνοαμερικανή συμμαχία, γουστάρετε και τα τριγωνικά τα νόστιμα του είδους ελληνοϊσραηλινοαμερικανική συμμαχία, γουστάρετε βάσεις, αεροπλανοφόρα, drones, τα πάντα όλα. Έχετε όμως και μια ορισμένη αίσθηση του χιούμορ. Ή μια ψύχραιμη στάση απέναντι στα ατυχήματα. Ή, έστω, σας αρέσουν τα σήριαλ και οι σήριαλ κίλερς που αυτοκτονούν κατά λάθος.

Δεν θα άξιζε αυτή η τοσοδούλα τουρκική εισβολή στον συριακό βορρά έστω και μόνο γι’ αυτό; Για να δείτε τον us army να πολεμάει εναντίον του εαυτού του; Έχει βομβαρδίσει κι έχει σκοτώσει σ’ όλον τον πλανήτη… Τώρα «αυτοκαταστρέφεται»…

Για σκεφτείτε το: το μέλλον εμφανίζεται φευγαλέα και απροειδοποίητα· πριν γίνει συμπαγές και αναμφισβήτητο σαν τσιμενταρισμένο παρόν. Όταν πρέπει να το ακουμπήσεις για να το καταλάβεις τότε το μέλλον σ’ έχει πλακώσει.

(φωτογραφία: Οι όμορφες βάσεις όμορφα αυτοαναφλέγονται….

Άντε και στο Ινδοκούς!)

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Από πρακτική άποψη ο αφοπλισμός του ypg/pkk πέρα απ’ την γενική σημασία του έχει και μια ειδική, που αφορά τις μάχες ανάμεσα στο συριακό πεζικό του τουρκικού στρατού και τους κούρδους ένοπλους για τον έλεγχο της συριακής συνοριακής (εντελώς, πιο πολύ δεν γίνεται!) πόλης Ras al Ayn. Αν έχει όρεξη να ανατρέξει κανείς σε λεπτομερειακό χάρτη της περιοχής θα διαπιστώσει ότι η κυρίως συριακή / αραβική (με πληθυσμό γύρω στις 30.000 ψυχές) και με πανάρχαια κατοίκηση Ras al Ayn είναι τόσο κοντά με την τουρκική Ceylanpinar στην άλλη μεριά των συνόρων, ώστε πρακτικά πρόκειται για μια ενιαία πόλη που την διατρέχουν τα σύνορα συρίας – τουρκίας, χωρίζοντάς την στα δύο όπως ο ηλεκτρικός στην Αθήνα χωρίζει την Πεύκη απ’ το Μαρούσι. Μόνο που εδώ πρόκειται για δύο διαφορετικά κράτη.

Για το τουρκικό καθεστώς και τους σύρους πεζικάριούς του η «κατάκτηση» της Ras al Ayn είναι θέμα οριοθέτησης της ζώνης που ελέγχουν· αλλά, επίσης, και θέμα πρεστίζ. Η Ras al Ayn είναι το μόνο μέρος σ’ αυτήν την τουρκική εισβολή όπου οι ypg/pkk έχουν εκδηλώσει σθεναρή (και πετυχημένη) αντίσταση. Αν το τουρκικό καθεστώς ζητάει την συμβολή των Pompeo – Pence για να ολοκληρώσει την κατάκτηση της πόλης χωρίς να την ισοπεδώσει το πυροβολικό του, μπορεί κάποιος να το θεωρήσει «ανθρωπιστική επιλογή». Ή πρόνοια να μην χυθεί πολύ αίμα απ’ την μεριά των συμμάχων του, για κάτι που σε γενικές γραμμές είναι συμφωνημένο «κάπου αλλού».

Αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι που μισούν τα σύνορα, η Ras al Ayn είναι ένα μικρό μεν αλλά χαρακτηριστικό “εδαφικό παράδειγμα”. Μέχρι και οι ιρλανδοί θα το πρόσεχαν τέτοιες μέρες…

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Μακριά απ’ τις εξελίξεις στην βόρεια συρία (όπου η εισβολή του τουρκικού στρατού και του συριακού πεζικού του λειτουργεί όπως είχε σχεδιαστεί να λειτουργήσει) στα δύο «κεντρικά σημεία» νοτιότερα, στα οποία η ασταμάτητη μηχανή έχει συγκεντρώσει την προσοχή της (Τρίτη 15 Οκτώβρη, Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 1) η κατάσταση είναι ακριβώς αντίστροφη. Στην ανατολική όχθη του Ευφράτη στην Deir ez-Zor και στην Abu Kamal οι ypg εξακολουθούν να «δουλεύουν» σαν το πεζικό της Ουάσιγκτον. Και σε συνεργασία με την αμερικανική αεροπορία κτυπούν τις θέσεις του συριακού στρατού (Άσαντ) προσπαθώντας να τον εμποδίσουν να περάσει το ποτάμι και να προχωρήσει ανατολικά! Εκεί, σε συγκεκριμένες στρατηγικές θέσεις για τον αμερικανικό – ισραηλινό σχεδιασμό να επιτηρείται ή/και να εμποδίζεται η χερσαία / οδική σύνδεση Βαγδάτης – Δαμασκού, οι ypg/pkk εξακολουθούν να είναι η «βιτρίνα» της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.

Το ότι η ηγεσία της κουρδικής οργάνωσης παραμένει ακόμα αρκετά υπάκουη στα αμερικανικά αφεντικά της παραβιάζοντας τις υπογραφές που η ίδια έβαλε (: να παραδώσει τον έλεγχο όλων των συνόρων στο καθεστώς Άσαντ) θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Ειδικά επειδή αυτή η συνεχιζόμενη συνεργασία κουκουλώνεται απ’ την δήθεν «προδοσία» των αμερικάνων γενικά· ή του ψόφιου κουναβιού ειδικά. Είναι αμφίβολο αν το ψόφιο κουνάβι μαθαίνει τι ακριβώς συμβαίνει κατά μήκος του Ευφράτη απ’ την Deir ez-Zor ως τα συρο-ιρακινά σύνορα. Το πιο πιθανό (για την ασταμάτητη μηχανή) είναι ότι οι «σωματοφύλακες» και οι μηχανισμοί του αμερικανικού βαθέος κράτους δρουν με κάποια σχετική «ανεξαρτησία» απ’ το ψόφιο κουνάβι, και κρυφά. Το στρατηγικά κρίσιμο σημείο γι’ αυτούς είναι το να εμποδίσουν το ψόφιο κουνάβι να διατάξει την γενική αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Ως τώρα γίνονται επι μέρους αποχωρήσεις / αναδιπλώσεις, από σημεία της βόρειας ζώνης. Αυτό καθόλου δεν εμποδίζει το να συνεχιστεί για άγνωστο διάστημα η ypg/αμερικάνικη κατοχή στο νοτιοανατολικό συριακό τρίγωνο απ’ τον Ευφράτη ως τα συρο-ιρακινά ανατολικά σύνορα (χάρτης κάτω).

Αυτή η περιοχή είναι αρκετά μακρυά απ’ τα συρο-τουρκικά σύνορα· συνεπώς δεν μπορεί να «δουλέψει» η τουρκική εισβολή ή η απειλή της. Λογικά, για να ανακαταλάβει αυτήν την περιοχή το καθεστώς Άσαντ ‘n’ friends (όπως και την άλλη, στα σύνορα με την ιορδανία, που επίσης ελέγχεται απ’ τον αμερικανικό στρατό, εδώ με τζιχαντιστές proxies, όχι κούρδους – ο θύλακας με το πράσινο χρώμα στον πάνω χάρτη) θα χρειαστεί διαφορετική μέθοδος.

Πράγμα που σημαίνει: οι ανακατάξεις στη βόρεια συρία δεν είναι το τέλος αλλά η μέση των κινήσεων του μπλοκ της Αστάνα… Όχι, δεν τέλειωσε ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος στη μέση Ανατολή…

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Όσο κι αν δυσαρεστούνται οι νεκρόφιλοι πατριώτες που θέλουν οπωσδήποτε σφαγές στη βόρεια συρία (διότι αλλιώς πως να υποστηρίξεις το πόσο εγκληματίας είναι ο Erdogan;) χτες δεν έγιναν ουσιαστικά μάχες στη βόρεια συρία. Έγιναν, όμως, πολλές τελετές παράδοσης – παραλαβής· περισσότερες απ’ αυτές που είχαν ανακοινωθεί προχτές. Ο συριακός στρατός (του Άσαντ) μπήκε στην Manbij, αλλά επίσης στη Raqqah (σημαντική πόλη και σημείο καθότι εκεί υπάρχουν πετρελαιοπηγές), την κωμόπολη Ayn Isa (πάνω στον βασικό δρόμο / όριο M4)· και (σημαντικό) στις ανατολικές πόλεις Hasakah, Tan Hamis, Yaaroubia (στα σύνορα συρίας – ιράκ, πάνω στην οδική και σιδηροδρομική Μοσούλης – Qamishly) και Qamishly (στα σύνορα συρίας – τουρκίας, πάνω στον Μ4). Απ’ την μεριά τους ο τουρκικός στρατός και το συριακό πεζικό του έχουν σταθεροποιήσει και επεκτείνει τον έλεγχό τους σε μια έκταση μήκους 100 και πλάτους 30 χιλιομέτρων στη μέση της «ζώνης», σε χωριά και κωμοπόλεις κατοικούμενες κυρίως από άραβες, που ως το 2015 δεν περιλαμβάνονταν στις κουρδο/κατοικούμενες περιοχές στη βόρεια συρία.

Με δυο λόγια ο σχεδιασμός του μπλοκ της Αστάνα και όχι απλά της Άγκυρας (αφήνουμε τους διάφορους ηλίθιους στις φαντασιώσεις τους…) για την βορειοανατολική συρία και την αποκατάσταση του ελέγχου του καθεστώτος Άσαντ πάνω στο ypg/αμερικανο-κατεχόμενο 1/3 της επικράτειας ανατολικά του Ευφράτη, προχωράει ομαλά και κανονικά ως τώρα.

Πλέον όμως η προσοχή της ασταμάτητης μηχανής στρέφεται σε δύο σημεία αυτής της κατεχόμενης περιοχής που είναι κρίσιμα για το πως και αν θα ολοκληρωθεί η επανακατάκτηση της περιοχής· και ο ρόλος των ypg. Το ένα σημείο είναι η ανατολική όχθη του Ευφράτη απέναντι στην Deir ez Zor. Και το δεύτερο είναι η ανατολική όχθη του ποταμιού απέναντι στην συνοριακή στρατηγική πόλη Abu Kamal (στα σύνορα συρίας – ιράκ).

Αν και ο συριακός στρατός ‘n’ friends έχει ένα μικρό προγεφύρωμα απέναντι απ’ την Deir ez Zor (η πόλη βρίσκεται στη δυτική όχθη) οι ypg και, κυρίως, ο αμερικανικός στρατός έχουν κάνει αρκετά «κτυπήματα» τα δύο προηγούμενα χρόνια για να εμποδίσουν την προώθησή του προς τα ανατολικά σ’ αυτήν την περιοχή. Έχουν βομβαρδίσει ρώσους μισθοφόρους, έχουν καταστρέψει γέφυρες· και με κάθε τρόπο ypg και us army έχουν δείξει ότι θέλουν να είναι τα αφεντικά εκεί. Μπορεί κανείς να πει ότι η Deir ez Zor είναι το βασικότερο έως το μοναδικό σημείο στη συρία που έχει υπάρξει σύγκρουση (και όχι μόνο μία φορά) μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και ypg απ’ την μια μεριά, και συριακού στρατού ‘n’ friends απ’ την άλλη.

Η Abu Kamal είναι εξίσου στρατηγικής σημασίας. Βρίσκεται ελάχιστα χιλιόμετρα βορειότερα απ’ την ιρακινή al Qa’im, στα σύνορα, πάνω στον δρόμο που ενώνει την Βαγδάτη με την Δαμασκό, που έχει ανοίξει πρόσφατα με την ευθύνη και την φύλαξη των ιρακινών πολιτοφυλακών pmu. Η περιοχή κτυπήθηκε δυο φορές αεροπορικά το καλοκαίρι απ’ το Τελ Αβίβ· για να εμποδιστεί αυτή η οδική σύνδεση. Σε μικρή απόσταση στην ανατολική όχθη ο αμερικανικός στρατός έχει φτιάξει βάση…

Η “τύχη” αυτών των δύο σημείων συνδέεται με την πλήρη και οριστική αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Συνεπώς πρέπει να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις πιο συγκεκριμένα.

(φωτογραφίες: Σε δύο κομμάτια η κατάσταση στη βόρεια συρία σήμερα νωρίς το πρωί, 3.00 τα χαράματα ώρα ελλάδας. Ξενάγηση: με σκούρο μπλε είναι οι κουκίδες που αφορούν τον τουρκικό στρατό / το συριακό πεζικό του· με μωβ η περιοχή που ελέγχει· με κόκκινο ο συριακός στρατός (Άσαντ) και με πορτοκαλί οι περιοχές στις οποίες ανακτά τον έλεγχο· με κίτρινο οι ypg και η περιοχή που ελέγχουν· και με πιο ανοικτό μπλε, στο κάτω κομμάτι του χάρτη πάνω δεξιά είναι οι άγγλοι αξιωματικοί / “σύμβουλοι” / πράκτορες που φεύγουν προς ιράκ μεριά…)

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Τα όσα συμβαίνουν στην βορειοανατολική συρία έχουν άμεση σχέση με όσα συμβαίνουν (ή δεν συμβαίνουν) στον θύλακα του Idlib. Ο θύλακας έγινε ένα είδος «αποθήκης» για τους σκληροπυρηνικούς σαλαφιστές και τις οικογένειές τους στις νικηφόρες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n friends στην υπόλοιπη συρία. Μια «ζώνη παρκαρίσματος» για τους αντικαθεστωτικούς, δηλαδή, που πληρώνονται απ’ το Ριάντ.

Το μπλοκ της Αστάνα θα ήθελε να έχουν συμβιβαστεί με την ήττα τους και να έχουν παραδώσει τα όπλα τους ώστε να ενταχτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (σίγουρα οι σύριοι στις γραμμές τους) στην πολιτική διαδικασία αναδιάρθρωσης του καθεστώτος. Την δουλειά της «πειθούς» ανέλαβε η Άγκυρα, στην οποία παραχωρήθηκε το δικαίωμα («διαπραγματευτικό χαρτί» απέναντί τους) να τους προστατεύει μέσα στο συριακό έδαφος… Έχουμε εξηγήσει παραπάνω από μία φορά το γιατί ένα σουνιτικό κράτος (σαν το τουρκικό) ήταν το πιο αρμόδιο ανάμεσα στα μέλη του μπλοκ της Αστάνα να συνετίσει τους ουαχαβίτες σουνίτες…

Ως πρόσφατα οι προσπάθειες της Άγκυρας είχαν αποτύχει: υπήρχε ένας σημαντικός αριθμός ενόπλων στην οργάνωση HTS, που συνέχιζαν τον πόλεμο ή, πιο σωστά, την «παρενόχληση» του συριακού στρατού ‘n’ friends, χρηματοδοτούμενοι κανονικά απ’ τον τοξικό.

Μετά την κατάληψη της Khan Shaykhun στα νότια του θύλακα, το περασμένο καλοκαίρι, απ’ τον συριακό και τον ρωσικό στρατό, υπήρξαν διάφορες εξελίξεις στο εσωτερικό του θύλακα· και οι επιθέσεις των αντικαθεστωτικών ουσιαστικά σταμάτησαν. Ωστόσο παραμένουν πλήρως εξοπλισμένοι και εφοδιασμένοι. Η Άγκυρα δεν θέλει στρατιωτική εκκαθάρισή τους, γιατί αυτό θα στείλει χιλιάδες πρόσφυγες στα εδάφη της· κι αυτή τη φορά δεν θα είναι ο free syrian army, αλλά σαλαφιστές ελεγχόμενοι απ’ το Ριάντ.

Αν, όμως, πετύχει η ανακατάληψη της βορειοανατολικής συρίας και η οπισθοχώρηση των ypg/pkk στα σπίτια τους, τότε αυτό θα είναι ίσως το προτελευταίο καρφί στο φέρετρο της «πολεμικής διάθεσης» των σαλαφιστών αντικαθεστωτικών στο Idlib. H έστω και μερική αναδίπλωση του αμερικανικού στρατού (κι ακόμα καλύτερα η πλήρης αποχώρησή του) υποδεικνύει σ’ αυτούς τους περικυκλωμένους πως η μοναδική τους «μοίρα» είναι να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα· και, κατ’ αρχήν, την Άγκυρα…

Για να το πούμε διαφορετικά: η επιχείρηση του μπλοκ της Αστάνα, μέσω του τουρκικού και του (πρώην ;…) αντικαθεστωτικού συριακού στρατού, είναι πολύ πιο σύνθετη, αφορά περισσότερα επιμέρους μέτωπα στο συριακό πεδίο μάχης, και σίγουρα δεν έχει καμμία σχέση με τις φαντασιώσεις του game of thrones που έχουν οι ηλίθιοι-μάζα μέσα στα άδεια κεφάλια τους!

(φωτογραφία: Αυτό που δεν καταλαβαίνετε τι είναι, είναι διυλιστήριο! Στην ypgκρατούμενη Deir ez Zor με τα πετροπήγαδά της. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση κι αλλού.

Μην πείτε κουβέντα για «οικολογικές ευαισθησίες». Στην πραγματικότητα οι ypg/pkk κάνουν λαθρεμπόριο το crude oil – μέσω τουρκίας αν έχετε απορία για τις διαδρομές… – αφήνοντας ελάχιστο για τις τοπικές ανάγκες. Συνεπώς, το να γίνεται διύλιση του πετρελαίου έτσι, για να βγει η πολύτιμη βενζίνη για τα αγροτικά των αράβων της περιοχής, είναι το αντίστοιχο του να βγάζεις νερό από πηγάδι με κουβά για να ποτίσεις το μποστάνι σου…)

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Είναι κατανοητό για την ασταμάτητη μηχανή πως αυτή η πολιτική γεωγραφία που περιληπτικά μόνο εκθέσαμε πριν, τόσο κοντά στα μέρη μας και τόσο μακριά απ’ τα εθνικά γούστα, ζαλίζει διάφορους φιλόδοξους εντόπιους «επαναστάτες» του σκοινιού και του παλουκιού. Ναυτία, πονοκέφαλοι, εμετοί· και αναμολόγητες κρίσεις πανικού… Όταν φτάνεις να γράφεις ή να φωνάζεις συνθήματα για την «αδιαφορία» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στο «δράμα» (το ποιό;) του pkk στη συρία, ακόμα και το σκοινί με το παλούκι είναι λίγα για την περίπτωσή σου.

Δόξα στις χίλιες καλοκαρβουντισμένες τράπεζες, ένα καλό μέρος του «πολιτικού υποκείμενου» που έλαμψε στους «αγανακτισμένους» και στον επικό «αντι-μνημονιακό» και «αντι-Μέρκελ» αγώνα (για να μαζέψει τα ρέστα / ψίχουλά του στις τελευταίες εκλογές…) ξαναεμφανίστηκε έξω απ’ την τουρκική πρεσβεία. Αναμφισβήτητη απόδειξη του ποιος είναι ο πραγματικός εθνικός πλούτος: αυτά τα απεριόριστα κοιτάσματα «φυσικού» όχι αερίου (πφφφφ!) αλλά εθνικισμού, αντιτουρκισμού, βλακείας και κυνισμού της ελληνικής αριστεράς και άκρας αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου· που δεν χρειάζονται καν οικόπεδα και γεωτρύπανα για να εντοπιστούν. Αναβλύζουν μόνα τους, μόλις το υπουργείο εξωτερικών ή οι υπηρεσίες ή κάποιος άλλος αρμόδιος εντός ή εκτός συνόρων (διότι υπάρχουν και οι δραστήριοι σύμμαχοι…) ρίξουν το μηντιακό τους σφύριγμα.

Ένα είναι μόνο το πρόβλημα μ’ αυτόν τον εθνικό πλούτο: δεν μπορεί να εξαχθεί. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να τον αγοράσει. Προορίζεται μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Κάτι σαν μαζική διανοητική και ηθική δηλητηρίαση σε μόνιμη ανακύκλωση. Στο τέλος τα ζόμπι του Jarmusch στο πρόσφατο Dead don’t Die μοιάζουν αγγελούδια μπροστά στην εθνική παραγωγή του ελλαδιστάν!

Αλλά και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι εντελώς αδιάφορο όπως το κατηγορούν. Έβαλε χτες δασμούς 50% στις εισαγωγές (στις ηπα) τουρκικού χάλυβα – για τιμωρία… Τρεις τούρκοι αξιωματούχοι θα φάνε κυρώσεις στο κεφάλι – για τιμωρία… Ο πρίγκηπας / διάδοχος του σκότους Pence θα πάει όπου νάναι επίσκεψη στην Άγκυρα – για τιμωρία…

«Επαναστάτες» του πανελληνίου, please: μια κατάθεση στεφανιού στο άγαλμα του Τρούμαν επειγόντως! (Δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα σας!!)

(φωτογραφία: Αυτό το μανιτάρι είναι η μύχια επιθυμία κάθε έλληνα πατριώτη, δεξιού κι αριστερού, για το τι αξίζει να συμβεί στις κυριότερες τουρκικές πόλεις. Δυστυχώς – θα έλεγαν οι «επαναστάτες» του λαού και του τόπου – οι αμερικάνοι μετά την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έχουν γίνει εντελώς δειλοί…

Δεν είναι πια «φονιάδες των λαών». Έγιναν «προδότες των λαών»….)

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Ο Netanyahu, ο γνωστός Netanyahu, φλέγεται απ’ τα αισθήματα φιλίας και αλληλεγγύης προς το pkk. Όχι μόνο καταδικάζει την τουρκική εισβολή …. πού νομίζετε; πού γίνεται αυτή η στρατιωτική εισβολή κατά τον Netanyahu; μήπως στη συρία; μήπως στη συρία την οποία η αεροπορία του βομβαρδίζει όποτε μπορεί; μήπως γίνεται εισβολή στη χώρα της οποίας έχει φάει ένα κομμάτι; αμ δε!!! γίνεται … στις κουρδικές περιοχές της συρίας… Όχι μόνο σκοπεύει να επεκτείνει την ανθρωπιστική βοήθεια προς τον γενναίο κουρδικό λαό ο Netanyahu… Αλλά, επίσης, καλεί … όλα τα ευρωπαϊκά κράτη για παγώσουν τις σχέσεις τους με την τουρκία αποσύροντας αμέσως τους πρεσβευτές τους από εκεί… Αμέσως…

Αυτά τα λέει ο χασάπης των παλαιστίνιων στη Γάζα και στη δυτική Όχθη, η πολιτική βιτρίνα που έχει απαλλοτριώσει την ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψώματα του Γκολάν, και έχει υποσχεθεί να κάνει το ίδιο με το 65% της κατεχόμενης δυτικής Όχθης.

Είναι, μάλιστα, τόσο πολύ εχθρικό με την εθνοκάθαρση το ισραηλινό απαρτχάιντ, ώστε μόλις χτες η “επιτροπή χωροταξίας και οικοδόμησης” του Τελ Αβίβ ανακοίνωσε τα σχέδια δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης στα οποία θα “μεταφερθούν” 36.000 άραβες βεδουΐνοι, πολίτες του ισραήλ τυπικά, που ζουν εδώ και αιώνες σε χωριά στην έρημο Negev. Αυτές οι 36.000 ανθρώπων θα εκκαθαριστούν, τα χωριά τους θα ισοπεδωθούν, και στη θέση τους θα φτιαχτούν οικισμοί εποίκων. Η μόνη διαφορά με την «ζώνη» του Erdogan είναι ότι ενώ αυτή θα μείνει στα χαρτιά, η φασιστική ισραηλινή πολεοδομία θα κανονικά την δουλειά της. Την κάνει εδώ και χρόνια άλλωστε…

Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς είναι από τους πιο στενούς συμμάχους και φίλους του συριακού pkk, και ο λόγος είναι απλός: έχουν και οι δύο τον ίδιο εχθρό. Μην ρωτήσετε τι σημαίνει να έχει κανείς τέτοιους φίλους σαν τον ισραηλινό φασισμό όταν πουλάει (χοντρική – λιανική) «αντιεξουσιαστικό» προφίλ… Στην εποχή του γενικευμένου Θεάματος όλες οι απάτες είναι εφικτές…

(φωτογραφία κάτω: Gentrification με τον πιο απλό τρόπο: κατεδαφίζοντας σπίτια παλαιστινίων. Εδώ στο χωριό Umm Al-Hiran).

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Η κατηγορία ότι «ο Trump προδίδει τους κούρδους» έχει πιάσει: είναι πολύ βολική και πολύ μελό, ώστε να παρακάμπει συγκινησιακά οτιδήποτε σοβαρό στο συριακό πεδίο μάχης (του 4^ου παγκόσμιου). Όποιος πιστεύει πως η καπιταλιστική ιστορία και οι διακρατικές σχέσεις είναι μια αλληλουχία «βαθιών συναισθημάτων» είναι τόσο ηλίθιος ώστε καλύτερα να βρει κάποια τρύπα να κρυφτεί απ’ τις συνέπειες της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Αν υπάρχει κάτι προδοτικό, αυτό αφορά την επιλογή του pkk/ypg να γίνει το «πεζικό» του αμερικανικού πενταγώνου στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτή η επιλογή επισφραγίστηκε με την μάχη για την ανακατάληψη της Raqqah το καλοκαίρι του 2017.

Οφείλουμε να θυμίσουμε τα πραγματικά περιστατικά, και άρα να φωτίσουμε αυτήν την “συμμαχία”. Γιατί δεν ήταν μια “συμμαχία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας”! Ήταν μια συμμαχία για την κατάληψη εδαφών της συρίας…

Όλα ξεκίνησαν από την πετυχημένη κατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του 2016. Ως τότε ο isis (το «κρυφό» παιδί της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) έμοιαζε ανίκητος ή, έστω, πολύ δύσκολος αντίπαλος, ειδικά σε συνθήκες urban πολέμου. Και ήταν. Η τότε κυβέρνηση Obama και όλο το επιτελείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που είχαν ανησυχήσει σοβαρά με την εμφάνιση του ρωσικού στρατού στο συρία τον Σεπτέμβρη του 2015, έτριβαν τα χέρια τους τον Ιούλη του 2016 όταν ξεκίνησε η επίθεση για την ανακατάληψη του ανατολικού Αleppo, που βρισκόταν στα χέρια του isis και άλλων μικρότερων αντικαθεστωτικών οργανώσεων. Θεωρούσαν (ήλπιζαν) ότι στο Aleppo η Μόσχα (και όλη η συμμαχία…) θα σπάσει τα μούτρα της, θα ηττηθεί, κι έτσι η συρία θα μετατραπεί σε «νέο αφγανιστάν» για την Μόσχα.

Δεν έγινε έτσι… Παρά την σθεναρή αντίσταση των «τζιχαντιστών», χάρη σε τολμηρούς ελιγμούς των επιτιθέμενων, το ανατολικό Aleppo «έπεσε» τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς. Το κυριότερο: έπεσε χωρίς να ισοπεδωθεί αδιάκριτα, χωρίς δηλαδή να δοθεί ευκαιρία για την γνωστή προπαγάνδα περί «αθώων ζωών που χάνονται απ’ την συριακή και την ρωσική βαρβαρότητα». (Είναι πιθανό πως μέσα στους αιχμαλώτους «τζιχαντιστές» που πιάστηκαν μετά την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης, ήταν και κάμποσοι «σύμβουλοι»: γάλλοι, άγγλοι και ισραηλινοί…)

Η νίκη εκείνη ήταν, για τα μέχρι τότε δεδομένα, ένα πολύ δυνατό χαστούκι στους σχεδιασμούς του άξονα για τη «νέα μέση Ανατολή». Η «πτώση του Aleppo» αποδείκνυε ότι εξαιτίας της ρωσικής συμμετοχής και, επιπλέον, της σημαντικής βοήθειας τόσο απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και τους μισθοφόρους τους όσο και απ’ την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ, το κόλπο isis θα τέλειωνε αργά ή γρήγορα· και θα τέλειωνε στρατιωτικά και αδιαμφισβήτητα. Κάτι έπρεπε να κάνει ο άξονας.

(φωτογραφία: Αμερικάνος καραβανάς ανάμεσα σε καραβανάδες του pkk, στην Hasakah).

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Αυτό που έκανε ο άξονας, με αιχμή την Ουάσιγκτον, είναι πολύ πρόσφατο για να έχει ξεχαστεί. Αλλά, φυσικά, για τους ηλίθιους (και είναι εκατομμύρια αυτοί) ούτε μνήμη υπάρχει, ούτε γνώση, ούτε ιστορία…

Μετά την «πτώση του Aleppo» και εξαιτίας της, η Ουάσιγκτον (υπό διοίκηση Obama…) αποφάσισε ότι αν ήθελε να πετύχει κάτι στο συριακό πεδίο μάχης θα έπρεπε να αλλάξει τακτική. Ως τότε ο αμερικανικός στρατός περιοριζόταν σε σποραδικούς και συμβολικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς θέσεων του isis (από βάσεις στο ιράκ και την ιορδανία) έτσι ώστε να παριστάνει ότι «πολεμάει την τρομοκρατία».Το έδαφος αφηνώντας διακριτικά στον isis – που είχε απλωθεί εξαιρετικά. Όταν, μετά την «μάχη του Aleppo» αποδείχθηκε ποιοί και πως πολεμούν πραγματικά και αποτελεσματικά τον isis, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι θα πρέπει να δώσει κι αυτή χερσαίες «αντιτρομοκρατικές» μάχες – κατά του ίδιου isis… Με δυο λόγια τον “πρόδωσε”!

Πώς, όμως, θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό χωρίς να αρχίσουν να φτάνουν κατά δεκάδες τα φέρετρα πίσω στο αμέρικα; Χρειαζόταν επειγόντως ένας (καινούργιος) «εργολάβος», ένας καινούργιος proxy, για να ξελασπώσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, για να ανοίξει έναν δρόμο εγκατάστασης στη συριακή επικράτεια, κόντρα στη διαφαινόμενη πετυχημένη εκστρατεία του συριακού στρατού ‘n’ friends.

Χρειαζόταν ένας «εργολάβος» και ένας «στόχος». Αφού το “κόλπο isis” είχε μπει σε τροχιά αποτυχίας, χρειαζόταν επειγόντως ένα ίδιων στόχων “κόλπο αντι-isis” – και φυσικά μια ευκαιρία για να επιδειχθεί και να κατοχυρωθεί… Βρέθηκαν και τα δύο: το pkk/ypg και η «πρωτεύουσα του χαλιφάτου» Raqqah.

Δεν ήταν τόσο απλή κίνηση. Οι σύριοι κούρδοι αρνήθηκαν αρχικά να γίνουν το «πεζικό» του αμερικανικού πενταγώνου για μια μάχη στην οποία θα είχαν εκατοντάδες νεκρούς. Η άρνησή τους ήταν σωστή και δίκαιη… Δεν είχαν όπλα για τέτοια δουλειά· κυρίως, όμως, δεν είχαν κανένα know how, καμμιά οργάνωση και καμμία εμπειρία πολιορκίας και κατάληψης πόλης. Δεν είχαν, επίσης, κανένα λόγο να εμπλακούν σε τόσο πολύπλοκη και αμφίβολης διάρκειας και κατάληξης εκστρατεία. Η Raqqah, μια αραβική πόλη 200.000 ανθρώπων, δεν είχε επιλεγεί τυχαία σαν «πρωτεύουσα» απ’ τα επιτελεία του isis (και των διεθνών συμμάχων του). Θα γινόταν πράγματι η μελλοντική πρωτεύουσα του «σουνιτικού κράτους» μόλις ο άξονας αναγνώριζε την «πραγματικότητα επί του εδάφους», καθώς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε αποδεχθεί την ουαχαβίτικη διοίκηση. Η απόπειρα ανακατάληψής της θα ήταν ένας πολύ σκληρός πόλεμος, στον οποίο ο πληθυσμός θα ήταν με την μεριά των αμυνόμενων. Οι επιτιθέμενοι θα είχαν βαριές απώλειες. Και μπορεί να αποτύγχαναν…

Ταυτόχρονα όμως, και καταλαβαίνοντας τι επιχειρεί να κάνει η Ουάσιγκτον με τη «νέα τακτική» της, ο συριακός στρατός ‘n’ friends άρχισε να μετακινεί δικές του δυνάμεις, προσπαθώντας να φτάσει (και να κυκλώσει) την Raqqah πριν φτάσουν εκεί οι αμερικάνοι και οι αμερικανοκίνητοι ypg. Δεν πρόλαβαν.

Εν τω μεταξύ οι ypg «πείσθηκαν». Η ηγεσία τους δηλαδή… Το πως και γιατί θα το βρουν ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος. (Όταν το ψόφιο κουνάβι λέει “τους πληρώσαμε” ξέρει τι εννοεί…) «Πείστηκαν» πάντως για μια στρατιωτική επιχείρηση που ήταν έξω και ενάντια στα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της κουρδικής αυτοδιοίκησης…

Η «μάχη της Raqqah» άρχισε στις 6 Ιούνη και τέλειωσε στις 17 Οκτώβρη του 2017. Ήταν τυπική εκδοχή του πολέμου πόλης που θα μπορούσε να γίνει απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο και υπό την καθοδήγησή του: η πόλη ουσιαστικά ισοπεδώθηκε. Τα 4/5 της έγιναν, απλά, ακατοίκητα. Σκοτώθηκαν 2.000 άμαχοι. Έχοντας να αντιμετωπίσουν περίπου 2.000 ένοπλους του isis οχυρωμένους στην πόλη, οι ypg είχαν μεγάλες απώλειες. Τουλάχιστον 700 νεκρούς· και πολύ περισσότερους τραυματίες.

Ο αμερικανικός στρατός; Είχε το ιδεώδες. Μηδέν νεκρούς, μηδέν τραυματίες… «Καθαρή», αναίμακτη νίκη! Η «πτώση της Raqqah» ήταν η ευκαιρία που ήθελε ο άξονας για να περάσει απ’το “κόλπο isis” στο “κόλπο αντι-isis” νομιμοποιώντας την δήθεν «αντιτρομοκρατική» χερσαία κατάληψη συριακού εδάφους. Το pkk/ypg ήταν συνειδητά το όχημα γι’ αυτήν την αμερικανική επιτυχία· και τα μέλη του ήταν που σκοτώθηκαν υπέρ των ανανεωμένων σχεδίων της Ουάσιγκτον.

Αν αυτό δεν είναι προδοσία, απ’ την μεριά της ηγεσίας του pkk/ypg προς την κουρδική βάση, τότε τί νόημα έχει αυτή η λέξη; Γιατί είναι βέβαιο πως απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον ποτέ δεν έκρυψε ούτε τα συμφέροντά της στο συριακό (και στο μεσανατολικό) πεδίο μάχης, ούτε τα σχέδιά της. Δεν θα χρειαζόταν πολιτική σοφία για να τα καταλάβει ο οποιοσδήποτε.

Το πότε και πως έδρασε, δρα ή θα δράσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν το συμφώνησε ποτέ με κανέναν πραιτωριανό. Στους πραιτωριανούς δίνονται ανταλλάγματα και διαταγές – και τέλος. Η φράση του ψόφιου κουναβιού «πολέμησαν μαζί μας, αλλά τους πληρώσαμε και τους εξοπλίσαμε, οπότε δεν τους χρωστάμε τίποτα» είναι η ωμή πραγματικότητα κάθε μιλιταρισμού.

(φωτογραφία πάνω: Θυμίζοντας το Βούκοβαρ, που ισοπέδωσε ο σερβικός στρατός, αυτό είναι ένα πλάνο απ’ την κατεστραμμένη Raqqah. Προφανώς ο στόχος ήταν να γίνει ακατοίκητη…

φωτογραφία κάτω: Το κέντρο της Raqqah…. Στη μέση του πλάνου δεσπόζει η εικόνα του Οτζαλάν, ενώ δεξιά ένα μεγάλο πανί δείχνει έναν παράξενο χάρτη της συρίας: η γραμμή στη μέση δεν είναι  ο Ευφράτης, αλλά το σύνορο ανάμεσα στην συρία του Άσαντ και στο “κουρδικό κράτος”…

Όσο για τον Οτζαλάν; Ο πολιτικός επίτροπος του αμερικανικού στρατού στην βόρεια συρία δασκάλεψε το pkk να μην λέει ότι είναι το pkk, επειδή ακόμα και η Ουάσιγκτον το θεωρεί “τρομοκρατική οργάνωση”. Γι’ αυτό κατασκευάστηκαν άλλα ονόματα – δημόσιες σχέσεις γαρ… Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει τα μέλη της οργάνωσης να δείχνουν που ανήκουν).