Tag: ypg

Τρίτη 2 Μάη. Ο άντρας στη μέση της φωτογραφίας είναι ο Abdi Ferhad Sahin, κούρδος, αξιωματικός του pkk. Ο άλλος δεξιά, με το γυαλί, είναι (τι άλλο;) αμερικάνος καραβανάς. Είναι σε συριακό έδαφος, κοντά στα σύνορα με την τουρκία.

Είναι μάλλον δευτερεύον το τι κάνουν εκεί, όπως και το ποσό με το οποίο έχει επικηρύξει η Άγκυρα τον Sahin εδώ και χρόνια. Είναι επίσης δευτερεύον ακόμα και το ότι η Ουάσιγκτον θεωρεί πάντα το pkk «τρομοκρατική οργάνωση»… Το βασικό είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν διστάζει να ντοκουμεντάρει απέναντι στην Άγκυρα τις επιλογές των συμμαχιών του (των υποτακτικών του πιο σωστά) στο συριακό πεδίο μάχης. Αμερικανικά τεθωρακισμένα περιπολούν φανερά σε ορισμένα σημεία των συρο-τουρκικών συνόρων, σε περιοχές ελεγχόμενες απ’ τις κουρδικές ypg, εν είδει «προστασίας» – κι αυτές οι περιπολίες δεν έχουν καμία σχέση με την «καταπολέμηση του isis”.

Μοιάζει ότι το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται μπροστά σε σταυροδρόμι. Είτε θα συμβιβαστεί μ’ αυτό που θεωρεί προδοσία εκ μέρους της Ουάσιγκτον, μια προδοσία που ωστόσο προστίθεται στις υποψίες (μόνο υποψίες;) ότι πίσω απ’ το περσινό πραξικόπημα υπήρχε, επίσης, αμερικανικός δάκτυλος. Είτε θα δοκιμάσει τις «αντοχές» των αμερικάνων εισβάλλοντας σε κάποιο σημείο της κουρδοκρατούμενης βόρειας συρίας, με την «δικαιολογία» ότι ο στρατός του κατευθύνεται προς την Raqqa.

Θα φανεί. Ίσως υπάρχουν κι άλλα δεδομένα… Απομένει (κατά την φτωχή μας άποψη) αυτό: οι κούρδοι της συρίας θα έπρεπε να είναι σοφότεροι έχοντας επίγνωση ότι οι λυκοφιλίες (και μάλιστα με την Ουάσιγκτον…) καταλήγουν πάντα σε βάρος του πιο αδύνατου…

Αλλά δεν είναι. Δίνουν «γη και νερό» στον στρατό που έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη απ’ το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα και μετά, σε κάποιες περιπτώσεις (προκειμένου να κάνει την δουλειά του) τρώγοντας τους ίδιους τους συμμάχους του.

Τέτοιες επιλογές δεν λέγονται «ρεαλισμός».

Τετάρτη 5 Απρίλη. Την μια μέρα (στις 30 Μάρτη, απ’ την Άγκυρα) ο υπ.εξ. του ψόφιου κουναβιού Rex Tillerson δηλώνει ότι «η τύχη του προέδρου Άσαντ θα αποφασιστεί απ’ τον συριακό λαό»… Όλοι ερμηνεύουν την δήλωση σαν «στροφή προς τον προσκοπισμό» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο συριακό πεδίο μάχης: ενδιαφέρεται μόνο να πατάξει τους παλιοτρομοκράτες…. Τι μεγαλείο ψυχής!!! Άχου το!!!

Πέντε ημέρες μετά, όμως, η πρέσβειρα των ηπα στον οηε Nikki Haley συμπληρώνει (και ξεκαθαρίζει): … Δε νομίζουμε ότι ο λαός θέλει άλλο τον Άσαντ· ούτε νομίζουμε ότι θα έχει κάποιο αξίωμα που θα του το δώσει (ο λαός)…. Είναι εγκληματίας πολέμου…

Αναμφίβολα είναι τέτοιος, νάνος πάντως μπροστά στους εγκληματίες πολέμου της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της. Όμως τι θα ήθελε (η ψοφιοκουναβική κυβέρνηση) να κάνει «ο λαός της συρίας»; Ποια είναι η «σωστή απόφαση» που πρέπει να πάρει ο έρμος;

Υπάρχει λύση απλή στο ερώτημα. Η Ουάσιγκτον θεωρεί ήδη «λαό της συρίας που δεν γουστάρει τον Άσαντ» και το κουρδικό πεζικό της, των ypg. Εφόσον το αμερικανικό (και ισραηλινό) σχέδιο είναι το κομμάτιασμα της πρώην συριακής κρατικής επικράτειας, κι αφού την δουλειά την έχει αναλάβει πια απευθείας ο αμερικανικός στρατός, σα «λαός που δεν γουστάρει να έχει ο Άσαντ αξιώματα» δεν έχει νόημα να θεωρείται η όποια συριακή αντιπολίτευση σε μια μελλοντική ενιαία συρία. Αλλά οι σεχταριστές που θα κάνουν πράξη αυτό το σχέδιο: αντίθεση (στον Άσαντ και στο καθεστώς του) plus έδαφος. Ή ανάποδα: έδαφος, και “άντε παράτα μας ρε Άσαντ με την εδαφική σου ακεραιότητα!”.

Είναι μια καλά ζυγισμένη (απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ αλλά και το Ριάντ) προοπτική. Έχει μόνο ένα αδύνατο σημείο,  μεσομακροπρόθεσμα: πολεμώντας τους παλιοτρομοκράτες (για να διαλύσει την συρία) η Ουάσιγκτον να αρχίσει να ματώνει τόσο πολύ ώστε να αναγκαστεί να τα μαζέψει (τουλάχιστον στρατιωτικά) στερώντας τους υποτακτικούς της απ’ την άμεση και αυτοπρόσωπη υποστήριξή της.

Αυτό, όμως, είναι μόνο ένα ενδεχόμενο.

Πέμπτη 30 Μάρτη. Δεν πρέπει να παίρνει κανείς πάντα τοις μετρητοίς τις κουβέντες των πολιτικών βιτρινών. Το σωστό είναι να τις μετράει, έξω απ’ τα λόγια.

Πόσες φορές ο Ερντογάν, μετά την κατάληψη της al-Bab στη βόρεια συρία, είχε δηλώσει ότι «τώρα πάμε στη Manbij, και μετά κατηφορίζουμε για Raqqa»; Είχαμε σχολιάσει τότε: πάρα πολύ δύσκολο. Πάρα πολύ…

Χτες, με κάθε τιμή, και με την προεδρία του Ερντογάν (φωτό), το «συμβούλιο εθνικής ασφαλείας» της τουρκίας ανακοίνωσε ότι η επιχείρηση Ασπίδα του Ευφράτη ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Σωστό. Δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται μελλοντικά να υπάρξει μια άλλη επιχείρηση. Σημαίνει (κατά την γνώμη μας) ότι περισσότερο από ποτέ αυτά τα χρόνια, μετά την ανοικτή απόβαση του αμερικανικού στρατού στην επικράτεια των κούρδων proxies του (ypg), Άγκυρα, Μόσχα, Τεχεράνη και Δαμασκός θα αναγκαστούν να κινηθούν (και) underground. Θα χρειαστεί να αντιστρέψουν ένα μέρος της μέχρι τώρα τακτικής τους. Αρκεί να βρουν τους δικούς τους proxies.

Αν θέλουν, φυσικά, να αντιμετωπίσουν την (τώρα πια) «αυτοπρόσωπη» εμπλοκή της Ουάσιγκτον στη διάλυση της συρίας, και ό,τι άλλο ακολουθήσει (που δεν θα είναι καθόλου «ειρηνικό»…).

Δυστυχώς η συρία δεν θα ειρηνεύσει στο ορατό μέλλον.

Τρίτη 21 Μάρτη. Να μια ενδιαφέρουσα και απρόοπτη εξέλιξη στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Την ώρα που το αμερικανικό πεντάγωνο “φορτώνει” πεζοναύτες στην κουρδοκρατούμενη ζώνη στη βόρεια συρία (για “αντιτρομοκρατικούς” λόγους πάντα), το ρωσικό πεντάγωνο έχει αποκτήσει τα ίδια “δικαιώματα” στο μικρότερο κουρδοκρατούμενο θύλακα της Afrin, στη βορειοδυτική συρία. Στο χωριό Kaf Jina έφτασαν ήδη ρώσοι “εκπαιδευτές”, με τα τεθωρακισμένα τους για την “μεταφορά προσωπικού”, και τα υπόλοιπα σέα τους. Επίσημος σκοπός; Να εκπαιδεύσουν τις εκεί ypg στην «αντιτρομοκρατία»….

Πως αντιδρά η Άγκυρα σ’ αυτήν την εξέλιξη; Ο υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Numan Kurtulmus έκανε μια συβιλλική δήλωση για το θέμα. Ότι η τουρκία δεν πρόκειται να δεχτεί την ύπαρξη μιας ζώνης τρομοκρατών στη βόρεια συρία… και ότι η εθνική σύσταση της βόρειας συρίας δεν θα πρέπει να αλλάξει.

Αυτό, είν’ αλήθεια, θα μπορούσε να το πει και πριν 1 χρόνο. Συνεπώς, σαν πρώτη αντίδραση, την ερμηνεύουμε σαν «Ο.Κ.». Άλλωστε, την ώρα που συμβαίνουν αυτά, η Άγκυρα τσακώνεται πότε με το Άμστερνταμ και πότε με το Βερολίνο περί «όνου σκιάς».

Αυτός ο αντιπερισπασμός κάτι θα πρέπει να σημαίνει. Όχι για πάντα. Προς το παρόν, σίγουρα….

Τετάρτη 8 Μάρτη. Στην κεφαλή κάθονται οι αρχηγοί των γενικών επιτελείων (απο αριστερά προς τα δεξιά): των ηπα, της τουρκίας και της ρωσίας. Δεξιά κι αριστέρα οι υπόλοιποι. Τοποθεσία η τουρκική Antalya, στα νότια. Χρονολογία: χτες και σήμερα. Θέμα: η κατάσταση στη συρία.

Το γεγονός ότι για την “κατάσταση στη συρία” συναντιούνται οι αρχιστράτηγοι μερικών απ’ τους ενδιαφερόμενους (και όχι οι πολιτικοί εκπρόσωποι, όπως γίνεται σε καιρούς ειρήνης…) πρέπει να εξηγηθεί. Αλλά δεν θα το κάνουμε ακόμα, μας λείπουν κάποια δεδομένα. Ωστόσο σαν “κατάσταση στη συρία” που πρέπει να “συμφωνηθεί” εννοείστε (αυτό είναι βέβαιο) τον κουρδοκρατούμενο βορρά. Με αφορμή την (σταματημένη προς το παρόν) τουρκο-συριακή “κίνηση” εναντίον της αμερικανο-κουρδοκρατούμενης Manbij…

Με άλλα λόγια το θέμα είναι η μοιρασιά. Αλλά, εκτιμάμε, όχι μια “μόνιμη μοιρασιά”. Αν επρόκειτο για τέτοια (λέμε…) οι πολιτικές βιτρίνες θα ήταν απόλυτα απαραίτητες. Δικές τους είναι οι τζίφρες, οι φωτογραφίες, τα συγχαρίκια. Μάλλον πρόκειται για μια “τακτική” μοιρασιά, δηλαδή για μια ισορροπία / εκεχειρία “ορισμένου χρόνου”, με άξονα την υποτιθέμενη (;) “απελευθέρωση” της Raqqa.

Είναι βέβαιο ότι θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Θα φανεί στην πράξη. Όμως με τόσους πολλούς αρχικαραβανάδες μαζεμένους (που γουστάρουν τις “τεχνικές λεπτομέρειες επί του εδάφους” και είναι οι αρμόδιοι για να φτιάχνουν ή/και να ελέγχουν χάρτες στα πεδία μάχης) μια ανοικτή ασυμφωνία σημαίνει “τεχνική” κήρυξη πολέμου.

Δε νομίζουμε να είναι τέτοια η περίπτωση…

Δευτέρα 6 Μάρτη. Δεν είναι κάτι εντυπωσιακό: στη φωτογραφία είναι αμερικάνοι των “ειδικών επιχειρήσεων”. Δεν θα εκπλαγείτε, επίσης, αν μάθετε ότι είναι έξω απ’ το χωριό Fatisah, καμιά 60αριά χιλιόμετρα βόρεια της «πρωτεύουσας του isis” στη συρία Raqqa. Η φωτογραφία είναι του περσινού Μάη, αλλά 500 τέτοια «κομμάντα» είναι και σήμερα εκεί. Στη κουρδοκρατούμενη βόρεια συρία.

Και θα αυξηθούν, όπως θα αυξηθούν τα ελικόπτερά τους, το πυροβολικό τους, τα σέα τους – σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της ψοφιοκουναβικής διοίκησης στην Ουάσιγκτον. Ενώ οι ypg θα είναι το «πεζικό» της επίθεσης κατά της Raqqa, οι αμερικάνοι θα κάνουν τα υπόλοιπα.

Στην ερώτηση «κι όταν, τελικά, την απελευθερώσουν θα φύγουν οι αμερικάνοι»; η απάντησή μας είναι: που πήγε ο αμερικανικός στρατός και έφυγε για να το κάνει τώρα;

Παρασκευή 3 Μάρτη. Γράφαμε πριν 2 μέρες όταν στρεφόμενος ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του προς την κουρδοκρατούμενη Manbij διακινδυνεύουν να συνεχίσουν την εκστρατεία της «ασπίδας του Ευφράτη» χωρίς την ρωσική αεροπορική (και πολιτική) κάλυψη, πολεμώντας όχι μόνο εναντίον των ypg αλλά και εναντίον των ηπα. (Στην φωτογραφία: τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού που έδωσε πρόσφατα το αμερικανικό πεντάγωνο στις ypg κάπου στις κουρδοκρατούμενες περιοχές. Προσέξτε ποια σημαία έχουν σηκώσει… Το κάνουν (λένε…) για να μην τους επιτεθεί ο τουρκικός στρατός…)

Η γεωμετρία των αντιπάλων στη συγκεκριμένη (μικρής έκτασης) περιοχή είναι σύνθετη. Οι ypg, «παρέδωσαν τον έλεγχο» της ζώνης εδάφους που μεσολαβεί μεταξύ των θέσεων του τουρκικού στρατού και της Manbij στον στρατό του Άσαντ, προκειμένου να εμποδίσει αυτός τον τουρκικό στρατό. Έτσι, τουλάχιστον από πρώτη ματιά, δύο σύμμαχοι της Μόσχας, η Δαμασκός και η Άγκυρα, τείνουν να βρεθούν αντιμέτωποι μεταξύ Aleppo και Manbij. Μόνο που αυτό (θα) έχει ένα και μόνο αποτέλεσμα: να διασωθούν οι αμερικανικές θέσεις (ουσιαστικά μια βάση) στην Manbij…

Ποιόν απ’ τους τρεις συμφέρει αυτό; Ο Άσαντ θέλει βέβαια έδαφος, και να έχει έναν έλεγχο στην έκταση που κατέχει ο τουρκικός στρατός· αλλά ο μόνος τρόπος για να το πετύχει αυτό είναι να δώσει έδαφος στους αμερικάνους; Η Άγκυρα θέλει να εξασφαλιστεί απέναντι στις ypg· αλλά προκειμένου να το πετύχει πρέπει να πολεμήσει και κατά του Άσαντ; Η Μόσχα θέλει να είναι φερέγγυα απέναντι τόσο στην Άγκυρα όσο και την Δαμασκό (και την Τεχεράνη)· αλλά ο μόνος τρόπος να είναι πειστική είναι να τους ζητήσει να μείνουν στις τωρινές θέσεις τους αφήνοντας στις ηπα (και το ισραήλ), μέσω των κούρδων, το «ελεύθερο»;

Τετάρτη 1 Μάρτη. Οι αψιμαχίες μεταξύ του fsa πεζικού και του στρατού του Άσαντ στην “συνοριακή” οτοστράντα M4 σταμάτησαν. Ήταν απλό. Ο επικεφαλής των μονάδων του συριακού στρατού και της Χεζμπ’ Αλλάχ στην περιοχή είναι ρώσος (!). Ο επικεφαλής της «ασπίδας του Ευφράτη» στην al-Bab είναι τούρκος. Συναντήθηκαν, μίλησαν, το πράγμα τέλειωσε.

Απο χτές η «ασπίδα του Ευφράτη» έχει στραφεί στα ανατολικά, κατά της κουρδοκρατούμενης περιοχής της Manbij. Κυρίως στον αυτοκινητόδρομο M4.

Υπάρχει κοντά μια κωμόπολη, η al Arimah. Θα την βρει μπροστά του ο τουρκικός στρατός και ο fsa. Και τότε θα δούμε με βεβαιότητα αν θα έχουν την υποστήριξη της ρωσικής αεροπορίας (το θεωρούμε εξαιρετικά απίθανο) ή θα αναλάβει δράση κατευθείαν η τουρκική.

Αλλά είναι μια δύσκολη επιχείρηση πολιτικά. Η Άγκυρα δεν θα έχει φανερούς συμμάχους σ’ αυτήν την ιστορία, που στρέφεται έμμεσα αλλά καθαρά κατά των ηπα. Η Τεχεράνη θα μείνει διακριτική. Η Μόσχα ακόμα περισσότερο. Αυτό, προφανώς, το ξέρει το καθεστώς Ερντογάν.

Μένει να δούμε πως θα το διαχειριστεί.

Κυριακή 26 Φλεβάρη. Έφαγε κανείς το παραμύθι ότι το ψόφιο κουνάβι και η διοίκησή του θα “αποσυρθούν”, δήθεν, στρατιωτικά απ’ τα “βάσανα του πλανήτη” για να ασχοληθούν με τα του οίκου της;

Την τελευταία εβδομάδα έχει γίνει κυριολεκτικά παρέλαση αμερικάνων πολιτικών και στρατιωτικών αρμόδιων στον κουρδοκρατούμενο βορρά της συριακής επικράτειας. Πρώτος πήγε στο Kobani ο McCain, με την ιδιότητα του προέδρου της επιτροπής της (αμερικανικής) γερουσίας για τον στρατό. Για όσους δεν ξέρουν ή ξεχνούν ο McCain είναι ένας απ’ τους γνωστούς «ανθρώπους για τις βρωμοδουλειές» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού: ήταν αυτός που είχε συναντηθεί και ξανασυναντηθεί με στελέχη του isis στην φάση της δημιουργίας του…

Η επίσημη αμερικανική ανακοίνωση του γραφείου του McCain περιέγραφε ότι «… ο γερουσιαστής ταξίδεψε στην βόρεια συρία για να επισκεφτεί τις αμερικανικές δυνάμεις που βρίσκονται εκεί και για να συζητήσει την εκστρατεία κατά του isis και την επίθεση για την ανακατάληψη της Raqqa… ήταν μια σημαντική ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την δυναμική των δεδομένων της μάχης στη συρία…” Σε αντίθεση με τον ρωσικό και τον ιρανικό στρατό που έχουν προσκληθεί απ’ την (ακόμα) διεθνώς αναγνωρισμένη σαν την επίσημη κυβέρνηση της συρίας, το καθεστώς Άσαντ δηλαδή, οι αμερικάνοι έχουν στείλει τα κομμάντα τους «απρόσκλητοι». Περίπου: είναι «καλεσμένοι» των κούρδων ενόπλων. Που είναι ανοικτά και καθαρά ο “κυριλέ αντιπρόσωπος” της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στο συριακό πεδίο μάχης. Η επίσκεψη του McCain στην κουρδοκρατούμενη περιοχή (που στα αμερικανικά media περιγράφεται καθαρά σαν “U.S. base for special forces operations”) είναι η πρώτη τέτοιου επιπέδου απ’ την αρχή του πολέμου στη συρία…

Ύστερα, στις 24 Φλεβάρη, έκανε επίσκεψη στα ίδια μέρη ο αμερικάνος στρατηγός Joseph Votel, επικεφαλής της «κεντρικής διοίκησης» (centcom) του αμερικανικού πενταγώνου. Ο στρατηγός είχε πολύωρη συζήτηση με τους επικεφαλής των κουρδικών ypg, και σύμφωνα με δική τους ανακοίνωση …συζητήθηκε η επέκταση της συνεργασίας και της υποστήριξης των ηπα…

Ενδιάμεσα σ’ αυτές τις δύο επισκέψεις είχε ανακοινωθεί στην Ουάσιγκτον η πρόθεση του αμερικανικού υπ.αμ. (και του ψόφιου κουναβιού φυσικά…) να στείλει περισσότερο στρατό και όπλα στη βόρεια συρία (στην τυπικά κουρδοκρατούμενη ζώνη δηλαδή). Για αντιτρομοκρατικούς λόγους φυσικά…