Tag: ypg

Μέση ανατολή 2

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Όταν η προέλαση του isis (και άλλων ένοπλων ομάδων) έφτασε στο σημείο να απειλεί τον Άσαντ και το καθεστώς του (το μόνο αναγνωρισμένο διεθνώς, τότε και τώρα) με πνίξιμο στη Μεσόγειο, η Μόσχα αποφάσισε ότι “enough”. Μπήκε στο συριακό πεδίο μάχης στο πλευρό του αποδεκατισμένου συριακού στρατού, ενώ τόσο η Χεζμπ’ αλλάχ όσο και η Τεχεράνη, νοιώθοντας μεγαλύτερη στρατιωτική σιγουριά, αναθάρρησαν και ενίσχυσαν σημαντικά τους ενόπλους τους δίπλα στον Άσαντ…

Γιατί η Μόσχα αποφάσισε να ρίξει το στρατιωτικό (αλλά και συμβολικό γεωπολιτικά) βάρος της στη μέση Ανατολή ανατρέποντας, ως ένα σημείο, τις εξελίξεις; Ένα λόγος ήταν η τύχη της (μικρής αλλά μοναδικής στη Μεσόγειο) ναυτικής βάσης της στην συριακή Tartus. Δεν ήταν μόνον αυτό. Η διάλυση υπαρχόντων κρατών δεν είναι τακτική της Μόσχας (ούτε του Πεκίνου): έχει ομοσπονδιακή δομή σαν κράτος και, κυρίως, μάτωσε (και σκότωσε) πολύ για να κρατήσει τις καυκάσιες περιοχές (τσετσενία, ιγκουσετία). Φυσικά έχει απλωθεί κάπως, αφενός στην τυπικά γεωργιανή επικράτεια (επίσημα στην αμπχαζία και στη νότια οσετία), αφετέρου στην τυπικά ουκρανική (στην κριμέα επίσημα, στην ανατολική ουκρανία λιγότερο).

Η πετυχημένη τριχοτόμηση του ιράκ και της συρίας κατά μήκος θρησκευτικών / ιδεολογικών γραμμών θα μπορούσε πράγματι να τροφοδοτήσει ένα καινούργιο κύμα ένοπλων αποσχιστικών ανταρσιών στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τόσο εντός όσο και εκτός ρωσικής ομοσπονδίας. Στην κεντρική ασία. Αν το αμερικανικό (και όχι μόνο) σχέδιο πετύχαινε στη μέση Ανατολή, ασφαλώς θα εφαρμοζόταν κι αλλού – αυτή θα ήταν η συμβολή της πολυεθνικότητας του isis. Η Μόσχα (και το Πεκίνο) είχαν και έχουν σοβαρούς λόγους εναντίον.

Το σημαντικότερο είναι ότι το αμερικανικό σχέδιο της τριχοτόμησης μόνο επιφανειακά μπορούσε να μπει σε έναν χάρτη με τρία καινούργια σταθερά κράτη στη θέση των δύο. Η ανάμειξη των πληθυσμών (και από θρησκευτική άποψη) και οι οικονομικές ανάγκες θα παρήγαγαν έναν μόνιμο πόλεμο, άλλοτε υψηλής και άλλοτε χαμηλής έντασης σ’ όλη αυτή τη ζώνη. Ο πραγματικός στόχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν ήταν και δεν είναι, λοιπόν, «η διόρθωση των συνόρων» αλλά η μόνιμη αποσταθεροποίηση – που επιτρέπει στο πεντάγωνο και στις μυστικές υπηρεσίες να πολλαπλασιάζουν τις βάσεις τους, εμφανιζόμενα σαν «δύναμη σταθεροποίησης».

Έχοντας κρατήσει αποστάσεις απ’ την λιβυκή περίπτωση, η Μόσχα είχε πολλούς λόγους να εμποδίσει την «ομαλή εξέλιξη» της τριχοτόμησης στη συρία (κατ’ αρχήν) και στο ιράκ (έμμεσα). Και το έκανε. Πετυχημένα ως ένα σημείο, αλλά όχι οριστικά (αυτή τη στιγμή).

Μέση ανατολή 3

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Ο isis δεν «νομιμοποιήθηκε» ποτέ επίσημα, ούτε επεδίωξε να το κάνει, σαν εκφραστής κάποιου μελλοντικού «σουνιστάν». Ο συγκερασμός του τυπικού και του πραγματικού αμερικανικού (και ισραηλινού) σχεδιασμού είχε αυτήν την αναπόφευκτη συνέπεια: κάποιοι, εκεί, στη συρία και στο ιράκ, έπρεπε να είναι «κακοί» – για να δικαιολογείται η αμερικανική στρατιωτική παρουσία γύρω.

Η ήττα του isis μετά την ρωσική επέμβαση, και ειδικά μετά την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo (είναι κομβική στιγμή…) άρχισε να βγάζει απ’ τους χάρτες (και την σπέκουλα) την προοπτική, έστω μεσοπρόθεσμη, ενός «σουνιστάν». Όσο αυτή η προοπτική ξεθώριαζε, τόσο περισσότερο το τρίτο σκέλος του σχεδιασμού, το «κουρδιστάν», σπρωχνόταν στο κέντρο της σκηνής. Κι όχι μόνον αυτό: το «κουρδιστάν», ειδικά το συριακό τμήμα του (αφού στη συρία δρα ο ρωσικός και ο ιρανικός στρατός και η Χεζμπ’ αλλάχ) θα έπρεπε να είναι φανερά «αμερικάνικο», και όχι υπόγεια όπως ο isis ή άλλες αντι-Άσαντ ένοπλες ομάδες. Για πρακτικούς (επιχειρησιακούς) αλλά και συμβολικούς λόγους. Γι’ αυτό και εξοπλίζεται ανοικτά και συστηματικά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο: τα convoy με τις νταλίκες, φορτωμένα με κάθε τι που χρειάζονται οι ypg, περνάνε κάθε τρεις και λίγο απ’ το ιρακινό κουρδιστάν προς την συρία· κι όχι για να ενισχύουν την επιχείρηση ανακατάληψης της Raqqa που προχωράει με βήμα σημειωτόν· αν δεν έχει σταματήσει…

Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Το «κουρδιστάν» είναι η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα κατακερματισμού της ιρακινής και της συριακής επικράτειας. Αλλά και κάτι παραπάνω. Είναι σ’ αυτή τη φάση η μόνη δυνατότητα να κρατηθεί κοντά στο τραπέζι, να μείνει ανοικτή, η προοπτική μελλοντικής επανεμφάνισης διεκδικητών ενός «σουνιστάν»: αν οι κούρδοι έχουν δικαιώματα κρατικής οντότητας, γιατί να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα και οι σουνίτες του ιράκ και της συρίας;

Συνεπώς η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ (το Ριάντ δεν το υπολογίζουμε…) προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό τους αυτή τη φορά μέσω του κουρδικού εθνικισμού· αφού το project isis έχει αποτύχει. Μάλιστα, η τοποθέτηση του «κουρδιστάν» στην αιχμή της αποσταθεροποίησης (και) της μέσης Ανατολής έχει ένα πλεονέκτημα: απειλεί τόσο την Τεχεράνη όσο και την Άγκυρα.

Μέση ανατολή 4

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Αυτά τα ξέρουν όλοι. Τα ξέρει οπωσδήποτε το «μπλοκ της Astana»: Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός – και η Βαγδάτη. Η Μόσχα δεν μπορεί μεν να στραφεί ανοικτά κατά των ypg αυτή τη στιγμή, βλέπει όμως το πόσο «αμερικανικά» δρουν. Οι υπόλοιποι, και ειδικά Άγκυρα, Τεχεράνη και Βαγδάτη, έχουν μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων (ή/και δηλώσεων), ειδικά μετά το «ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα» στο ιρακινό κουρδιστάν, στις 25 Σεπτέμβρη. Σε πρώτο χρόνο κανένα απ’ αυτά τα κράτη δεν φαίνεται να θέλει έναν (ακόμη) πόλεμο. Εκείνο που οπωσδήποτε θέλουν είναι να εξασφαλίσουν ότι ένα μισο- (ή ψευτο-) ανεξάρτητο ιρακινό κουρδιστάν δεν θα είναι στους αμερικανικούς και ισραηλινούς στάβλους. Πράγμα που σημαίνει: δεν θα είναι safe heaven για αμφισβητήσεις ή/και επιχειρήσεις εναντίον τους. Είναι εύκολο κάτι τέτοιο; Όχι…

Την περασμένη Τετάρτη η αραβική (με έδρα το Λονδίνο) εφημερίδα Asharq al-Awsat δημοσίευσε συνέντευξη με τον ρώσο υπ.εξ. Sergei Lavrov. Ο οποίος τα έχωσε· όχι στους proxies ypg αλλά κατευθείαν στην Ουάσιγκτον:

… Σε μερικές περιπτώσεις οι ελεγχόμενες απ’ τις ηπα δυνάμεις έμμεσα ενθαρρύνουν άλλους τρομοκράτες να επιτίθενται σε στρατηγικά σημεία που δίκαια επανακαταλήφθηκαν απ’ την Δαμασκό, ή ηθελημένα εμπλέκονται σε αιματηρές προβοκάτσιες σε βάρος των δικών μας δυνάμεων…

Αναφερόταν στην Deir ez-Zor. Και συνέχισε:

… Καλώ όλους τους «παίκτες» στη συρία να εγκαταλείψουν τις γεωπολιτικές τους φιλοδοξίες και συμβάλλουν πλήρως στην αποκατάσταση της σταθερότητας και της ασφάλειας στην περιοχή… Η πρακτική μας συνεργασία με την τουρκία και το ιράν σε όλα τα επίπεδα δείχνει, με την πλήρη σημασία των λέξεων, τον κεντρικό ρόλο που έχουν στη σταθεροποίηση της κατάστασης στη συρία και το ιράκ…

Δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας σ’ αυτές οι κουβέντες, έτσι δεν είναι;

Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας στο περιεχόμενο της επίσκεψης του Ερντογάν στην Τεχεράνη πριν 2 ημέρες (4/10). Για «βάθεμα της συμμαχίας» μίλησε ο Ερντογάν, για προσπάθεια «ξένων δυνάμεων» και ειδικά του ισραήλ να κρατήσουν τα δύο κράτη στο περιθώριο των εξελίξεων στη μέση Ανατολή μίλησε ο Χαμενεΐ (ο αρχιπαπάς του ιράν)…

Συρία 1

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Μόλις ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του μπήκαν στην Deir ez Zor, στις αρχές του Σεπτέμβρη, ένα μεγάλο ξυπνητήρι κτύπησε βορειότερα, στις ypgκρατούμενες περιοχές. «Σαν έτοιμοι από καιρό» οι proxies των ηπα (στους περιλαμβάνονται εκτός απ’ τις ypg και κάμποσοι απ’ τους μισθοφόρους που η Ουάσιγκτον είχε παρατάξει στα νότια, στα σύνορα συρίας / ιορδανίας, για να εμποδίσει τον συριακό στρατό να φτάσει εκεί· πλην, αν θυμάστε, εκείνο το σχέδιο απέτυχε γρήγορα, οπότε έμειναν άνεργοι οι άνθρωποι σ’ εκείνο το μέτωπο και αερο-μεταφέρθηκαν στη ζεστή και σίγουρη αγκαλιά των ypg…) ξεχύθηκαν απ’ τα στρατόπεδά τους περίπου 100 χιλιόμετρα βόρεια της Deir ez Zor – προς το νότο…

Έγινε, τότε, κάτι μαγικό. Αν και όλη αυτή η περιοχή ήταν στην κατοχή του isis, οι γενναίοι proxies της Ουάσιγκτον κάλυψαν αυτά τα 80 έως 100 χιλιόμετρα μέσα σε 2 – 2,5 ημέρες! Με τέτοια ταχύτητα είναι αμφίβολο αν έγινε μισή μάχη με τον isis, αν έπεσαν έστω λίγες ντουφεκιές, για την τιμή των όπλων! Μυστηριωδώς (ε;) o isis άνοιξε δρόμο για την απρόσκοπτη προέλαση των μισθοφόρων των ηπα προς την Deir ez Zor, πριν προλάβει καν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του (που ήταν αναγκασμένοι να πολεμήσουν) να διώξουν τον isis από εκεί.

Σκοπός της Ουάσιγκτον ήταν να φτάσουν οι δικοί της στην άλλη όχθη του Ευφράτη, στο ύψος της Deir ez Zor κατ’ αρχήν, πριν προλάβει η τετραπλή συμμαχία να περάσει το ποτάμι προς τα ανατολικά. Σε μεγάλο βαθμό αυτό επιτεύχθηκε. Στη συνέχεια, ο επόμενος στόχος, ήταν να καταληφθούν όλες οι (αρκετές, με σημαντικά κοιτάσματα) πετρελαιοπηγές σ’ αυτήν την ανατολική ζώνη της Deir ez Zor: όπως έχουμε ήδη γράψει πρόκειται για την «αμοιβή» των ypg σε cash, αφού θα συνεχίσουν το λαρθεμπόριo πετρελαίου (αν, φυσικά, το επιτρέπει η Άγκυρα…)

Συρία 2

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Διεθνώς αυτή η διπλή προώθηση, απ’ την δυτική μεριά του Ευφράτη του συριακού στρατού και των συμμάχων του και απ’ την ανατολική των βασάλων της Ουάσιγκτον ονομάστηκε “αγώνας δρόμου”. Σπορ χαρακτηρισμός! Επρόκειτο για light αναμέτρηση των δύο πλευρών. Που ανάμεσα στα άλλα είχε σαν θύμα και έναν ρώσο στρατηγό – κάτι για το οποίο η Μόσχα κατηγόρησε ευθέως και σε επίπεδο υπ.εξ. τις ηπα. Πιθανόν, όμως, να επρόκειτο για αντίποινα της Ουάσιγκτον (ή του Τελ Αβίβ) αν αληθεύει ότι στην Deir ez Zor εντοπίστηκαν και «καθαρίστηκαν» με συνοπτικές διαδικασίες μη άραβες (και μη «τζιχαντιστές») πράκτορες ενός απ’ τα δύο κράτη…  (Ή μπορεί η δολοφονία του στρατηγού να μην έγινε καν, και η Μόσχα να λέει ψέμματα…)

Το γεγονός είναι ότι το αμερικανικό σχέδιο πέτυχε: οι ypg έχουν καταλάβει εδάφη (μαζί με τις πετρελαιοπηγές τους) που δεν έχουν ούτε εικονική σχέση με «απελευθέρωση κούρδων». Είναι διατεταγμένη, μισθοφορική αποστολή – και θα επανέλθουμε σύντομα στα παραμύθια περί «ελευθεριακών» και «κομμουνιστών κούρδων». Η προώθηση του συριακού στρατού προς τα ανατολικά σύνορα της επικράτειας, με το ιράκ, (αν υπήρχε τέτοιος σχεδιασμός) έχει ανακοπεί απ’ τους ypg. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό που έχει απομείνει.

Αν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του στραφούν νότια, υπάρχει ένας στόχος κρίσιμος: η πόλη Abu Kamal, 5 χιλιόμετρα απ’ την νοτιοανατολική γωνία των συρο-ιρακινών συνόρων, πάνω στον Ευφράτη, όπου (απ’ την άλλη μεριά) βρίσκεται η ιρακινή πόλη al Qa’im. Αυτό είναι το σημαντικό σημείο: από εκεί περνάει ο δρόμος Βαγδάτης – Δαμασκού. Που ενδιαφέρει ιδιαίτερα και την Τεχεράνη.

Μεσανατολικές διευθετήσεις

Τετάρτη 23 Αυγούστου. Σημασία έχουν οι ευρύτεροι συσχετισμοί, τους οποίους έρχεται να μπλέξει σοβαρά το ανακοινωμένο για τις 25 Σεπτέμβρη ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα στο ιρακινό κουρδιστάν. Είναι βέβαιο ότι ακόμα κι αν γίνει, ακόμα κι αν είναι «θετικό», κανείς δεν θα αναγνωρίσει επίσημα αυτό το «κράτος». Όπως είναι βέβαιο ότι η Άγκυρα ελέγχει ως ένα βαθμό, οικονομικά κατ’ αρχήν, αυτήν την κουρδική ζώνη.

Υπάρχει όμως και η επίσημη – με – διαφορετικό – τρόπο διάσταση. Κι αυτή λέγεται Ουάσιγκτον. Έχει φυτέψει ήδη βάσεις στην ελεγχόμενη απ’ τις ypg βόρεια συρία· όπως και στο ιράκ. Θα είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθούν από ‘κει, χωρίς ανοικτό πόλεμο.

Συνεπώς Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός (αλλά και Βηρυτός, η Χεμπ’ αλλάχ οπωσδήποτε) κερδίζουν μεν τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά το σχέδιο για την διάλυση της συριακής επικράτειας, βρίσκονται όμως μπροστά στην αμερικανική κατοχή τμημάτων του εδάφους, που προσυπογράφεται από τους proxies τους. Δεν μπορούν να την ακυρώσουν, μπορούν όμως να την «σχετικοποιήσουν». Ή να το επιχειρήσουν.

Για να κρατήσουν, επί του εδάφους, τα δικά τους συμφέροντα, χρειάζεται μια αξιόπιστη συμμαχία, ικανή να αντέξει σε βάθος χρόνου. Κι όχι μόνο στρατιωτική: το Κάιρο, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βάζουν τρικλοποδιές σ’ αυτήν την «πολλαπλή συνεννόηση» που αλλάζει σε βάρος τους τα δεδομένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή…

Άγκυρα – Τεχεράνη

Παρασκευή 18 Αυγούστου. Ανακοινώθηκε εκ των υστέρων, αλλά αφού χτες σχολιάσαμε το θέμα πρέπει να το αναφέρουμε. Ο αρχιστράτηγος του ιρανικού τακτικού στρατού Mohamed Baqeri δεν πήγε μόνος του στην Άγκυρα. Συνοδευόταν απ’ τον αρχιστράτηγο του πεζικού των «φρουρών της επανάστασης» Mohammad Pakpour, και διάφορους άλλους καραβανάδες. Σημειώνουμε ανάμεσά τους τον στρατηγό Qasem Rezaei, της ιρανικής συνοριοφυλακής.

Οπότε το ζήτημα που αναφέραμε χτες σίγουρα ήταν κύριο πιάτο των επαφών· το ότι δεν ανακοινώθηκε τίποτα είναι εύλογο. Ζητήματα σχετικά με το συριακό πεδίο μάχης επίσης μπορεί να συζητήθηκαν (με τον Pakpour).

Τεχεράνη – Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ

Τετάρτη 9 Αυγούστου. Αν η “τριπλή συμμαχία” μεταξύ ηπα, ισραήλ και σαουδικής αραβίας θεωρεί ότι δεν έχει πολλά να περιμένει απ’ τους proxies της στη συρία, εκτός φυσικά απ’ τους ypg, μήπως θα μπορούσε να σκεφτεί να χρησιμοποιήσει αυτούς τους αξιόπιστους proxies εναντίον του ιράν; Συρία και ιράν δεν έχουν κοινά σύνορα, αλλά τέτοια υπάρχουν μεταξύ ιράκ και ιράν. Εκεί έδρασε πριν χρόνια μια κουρδική αυτονομιστική οργάνωση (KDPI), αλλά οι «φρουροί της επανάστασης» την κατέστειλαν σκληρά.

Έγινε μια προσπάθεια «ανάστασης» της οργάνωσης πριν λίγα χρόνια, υποστηριζόμενη απ’ την μοσάντ· χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Μήπως τώρα οι δυνατότητες είναι καλύτερες; Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις για τέτοιο σχεδιασμό… Απ’ την άλλη μεριά η διοίκηση του ιρακινού κουρδιστάν (που θα πρέπει να κάνει τα στραβά μάτια σε στρατόπεδα και εκπαίδευση του KDPI) ίσως να μην έχει τέτοιο συμφέρον.

Όμως ο πόλεμος που συνεχίζεται έχει διάφορες μορφές. Το να αποκτήσει το ιράν ένα σοβαρό “πρόβλημα τρομοκρατίας”, και όχι μόνο απ’ τον isis, θα χαροποιούσε την “τριπλή συμμαχία”. Ίσως γι’ αυτό η Άγκυρα κτίζει τείχος στα σύνορά της με την Τεχεράνη: για να εμποδίσει τα ανεξέλεγκτα μπες – βγες…

Θα δείξει…

Βορειοδυτική συρία

Δευτέρα 31 Ιούλη. Εκτός από βολές / επιθέσεις πυροβολικού, ούτε ο τουρκικός στρατός ούτε οι σύριοι proxies τους έχουν ξεκινήσει ως τώρα χερσαία επίθεση κατά του ypgκρατούμενου θύλακα της Afrin, στη βορειοδυτική συρία. Όμως όλα είναι έτοιμα.

Τι εκκρεμούσε; Η συγκεκριμένη συμφωνία ανάμεσα στην Άγκυρα, την Μόσχα και την Τεχεράνη. Σύμφωνα με τουρκικές καθεστωτικές δημοσιεύσεις στα μέσα Ιούλη στελέχη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, του στρατού και του υπ.εξ. συναντήθηκαν στην Τεχεράνη με αντίστοιχους απ’ την ρωσία και το ιράν. Τα αποτελέσματα ήταν ο.κ – κατά την Άγκυρα. Δεν θα επιδιώξει την κατάληψη της Afrin, και δεν θα θέσει σε άμεσο ή έμμεσο κίνδυνο τις ρωσικές εγκαταστάσεις («βάσεις») στον θύλακα. Ας πούμε: θα περιοριστεί στην ανακατάληψη της ζώνης που πήραν, ενώ δεν έπρεπε, οι ypg επωφελούμενες απ’ την τουρκική επίθεση στον isis. Εδώ κύριος στόχος είναι η Tal Rifat. Και θα δημιουργήσει ένα «τείχος» γύρω απ’ την Afrin και όχι μόνο, ώστε να μην κινδυνεύει.

Η αλήθεια είναι ότι η Άγκυρα έχει «μούτρα» να ζητάει την «κατανόηση» της Μόσχας και της Τεχεράνης. Όλοι οι αντι-Άσαντ proxies που ήλεγχε έχουν πειθαρχήσει στα διάφορα τοπικά ειρηνευτικά σύμφωνα· μερικοί, μάλιστα, έχουν περάσει (έναντι κάποιας αμοιβής φυσικά) στη μεριά του Άσαντ. Και είναι αυτή η τουρκική βοήθεια προς τον στρατό του Άσαντ και τους συμμάχους του στο να επικεντρωθούν στα αντολικά και στην απελευθέρωση της Deir ez-Zor που δεν μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντη ή δευτερεύουσα.

Απ’ την μεριά τους οι ypg βασίζονται, που αλλού; στους αμερικάνους πατρώνες τους. «Αν η Άγκυρα επιτεθεί στην Afrin» απειλούν «εμείς θα σταματήσουμε την επίθεση στην Raqqa». Παραείναι ανατολίτικο τέτοιο παζάρι για να πιάσει. Και δείχνει τι πάει να πει “μυωπία”. Η Άγκυρα, εφόσον έχει την συγκατάθεση των συμμάχων της, δεν βιάζεται. Μπορεί να περιμένει, ακόμα και τον Σεπτέμβρη· ή, με καλές καιρικές συνθήκες, και τον Οκτώβρη. Αν, απ’ την άλλη, οι ypg ψευτοπολιορκούν μέχρι τότε ό,τι έχει μείνει απ’ την Raqqa, θα διακυνδυνεύσουν την ήττα τους· πράγμα που δεν θα τους βοηθήσει. Ούτε στην Afrin, ούτε αλλού.

Και οι αμερικάνοι, απλά, δεν θα ανακατευτούν. Όπως έχουν κάνει την “καλή” απέναντι στις ypg / pkk εξοπλίζοντάς τες στην ζώνη της Rojava (γιατί αυτό τους συνέφερε) έτσι να κάνουν τα στραβά μάτια για τον θύλακα της Afrin, που δεν τους ενδιαφέρει…

Συρία

Τρίτη 4 Ιούλη. Φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά· αν και, όταν πρόκειται για αμερικανικούς σχεδιασμούς στο συριακό πεδίο μάχης, πρέπει να κρατάει κανείς μικρό καλάθι: οι αμερικάνοι προτίθενται να δημιουργήσουν μια καινούργια βάση, στην al-Shadadi, σε ypgκρατούμενο έδαφος, βόρεια της Deir ez-Zor. Μεταφέρουν proxies τους απ’ τον άχρηστο πια θύλακα της al Tanf στα συρο-ιρακινά σύνορα, αλλά προφανώς αυτό δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει να μεταφερθούν και οι ίδιοι. Αφού εκείνοι που εκπαίδευσαν και αποδείχθηκαν άχρηστοι στο νότο, αποκλείεται να μεταμορφωθούν σε αξιόμαχους στο βορρά.

Ως τώρα η Ουάσιγκτον και οι στενοί της σύμμαχοι (Τελ ΑΒίβ, Ριάντ, κλπ) μοιάζουν να τρέχουν σε έναν αγώνα δρόμου κατάκτησης εδαφών και θέσεων στο συριακό πεδίο μάχης, όπου έρχονται μόνιμα δεύτεροι. Δεν είναι θέμα «στρατιωτικής ποιότητας» ή υλικού. Είναι θέμα σχεδίου, στρατηγικής, και – φυσικά – υποκειμενικότητας.

Για παράδειγμα οι φιλοΆσαντ καθυστερούν τις τελευταίες ημέρες την προέλασή τους προς την Deir ez Zor. Το κάνουν, όμως, επειδή έχουν δώσει βάρος στα μετόπισθέν τους: εξουδετερώνουν τις θέσεις του isis πίσω τους ώστε να μην έχουν πρόβλημα στις γραμμές ανεφοδιασμού, μικραίνουν τα μέτωπα εναντίον του ώστε να έχουν «περίσσευμα πυρός», συγκεντρώνουν δυνάμεις για μια γρήγορη προώθηση. Και έχουν όχι έναν αλλά δύο στόχους: την Deir ez-Zor, αλλά και την al Qa’im, πάνω στον Ευφράτη, στα συρο-ιρακινά σύνορα (απέχουν από εκεί λιγότερο από 70 χιλιόμετρα).

Η Ουάσιγκτον είναι δεσμευμένη απ’ το γεγονός ότι δεν έχει κηρύξει επίσημα τον πόλεμο στον Άσαντ και στους συμμάχους του (άρα η ψοφιοκουναβική διοίκηση δυσκολεύεται να βρει δικαιολογίες για πολλαπλασιασμό των αμερικάνων πεζοναυτών στη συρία, ειδικά σε μια φάση που ο isis χάνει διαρκώς εδάφη απ’ τους φιλοΆσαντ) και κατά συνέπεια είναι δεσμευμένη απ’ την ποσότητα και την ποιότητα των proxies της. Τους εκπαιδεύει στην al Tanf για να είναι κοντά στην al Qa’im, αλλά χάνει στους ελιγμούς και, εν τω μεταξύ, διαπιστώνει ότι οι φιλοΆσαντ προωθούνται προς την Deir ez Zor απ’ τον βορρά και την δύση. Τους μετακομίζει βόρεια της Deir ez Zor μπας και προλάβουν να πλησιάσουν από εκεί, αλλά έτσι χάνει εντελώς οποιαδήποτε προοπτική στην al Qa’im.

Μόνο ο γυιός του θεού (λένε ότι) χόρτασε χιλιάδες ανθρώπους με 5 ψάρια και 2 ψωμιά… Ο ψοφιοκούναβος και η διοίκησή του δεν έχουν εκδηλωθεί ακόμα για μέλη της ίδιας οικογένειας…