Tag: υγεία

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον (2)

Τρίτη 5 Γενάρη

Ιούνιος 2004:

Αντιγράφουμε τον τίτλο της αφίσας: Άμεση αντίσταση στην επιβολή των μεταλλάξεων. Υπογραφή: Αυτόνομο συντονιστικό δράσης ενάντια στην επιβολή των προϊόντων βιοτεχνολογίας των πολυεθνικών.

7 Οκτώβρη 2006

Αντιγράφουμε δύο παραγράφους από κείμενο θέσεων “του κινήματος αντίστασης στην κυριαρχία”, ενάντια στο 3ο συνέδριο βιοτεχνολογίας (στην Αθήνα) με την υπογραφή των ομάδων “ξενοδοχείο των ξένων” και “παιδιά του σωλήνα”:

…Aκολουθούν τα θέματα «βιοασφάλειας και βιοαποκατάστασης». Eίναι φανερό ότι στον τίτλο οι δύο όροι συμπαρατίθενται για να σχηματίσουν μία εντύπωση συνάφειας. Πρόκειται ωστόσο για ασύμβατα μεταξύ τους θέματα. H βιοασφάλεια υποτίθεται πως αφορά στις περιπτώσεις μαζικής δημόσιας περίθαλψης και υγειονομικής άμυνας σε περίπτωση επίθεσης από βιολογικά όπλα ή σε περίπτωση ξεσπάσματος επιδημίας από «φυσικά αίτια». Eπίσης: Aν, για παράδειγμα, η νόσος των πουλερικών είναι ζήτημα «βιοασφάλειας», ελάχιστη σχέση έχει με την ίδια τη βιοτεχνολογία εκτός αν θέλει να προωθήσει διαγονιδιακά ζώα. Aκόμη και αν υποθέσουμε ότι η περιβαλλοντική μόλυνση από όπλα χημικού ή βιολογικού πολέμου ήταν πραγματικό πρόβλημα και πάλι θα ήταν πρόβλημα ετοιμότητας του συστήματος υγείας και περίθαλψης και όχι βιοτεχνολογικής έρευνας και τεχνολογίας.

Kαι η βιοαποκατάσταση; Mα δεν πρόκειται υποτίθεται για την επαναφορά σε μια κατάσταση πρότερης ισορροπίας ενός κατεστραμμένου οικοσυστήματος; Πόσο συμφέρει να συγχέεται ο φόβος της βιοτρομοκρατίας (ο οποίος έχει αποδειχτεί ότι είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν υπερβολικής κινδυνολογίας) με την πραγματικότητα της απουσίας ελέγχων σε ρυπογόνες εκπομπές, βλαβερές γενικά ουσίες στα τρόφιμα, τα καλλυντικά και στα φάρμακα, καταστροφικές δυνητικά σε μαζικό επίπεδο επιπτώσεις στους ανθρώπους και στο περιβάλλον, τις οποίες συνολικά παράγει καθημερινά η βιομηχανία;

…Eλάχιστο είναι ωστόσο το ηθικό και κοινωνικό ενδιαφέρον όλων των πλευρών που συμμετέχουν στην εύκολη νομιμοποίηση των βιομηχανιών βιοτεχνολογίας (που δεν είναι άλλες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες που παράγουν από συμβατικά χημικά προϊόντα, συμβατικά όπλα, συμβατικά φάρμακα και τρόφιμα και έχουν μετεξελιχθεί ολικά ή μερικά και σε εταιρείες βιοτεχνολογίας). Aυτό το γνωρίζουν οι ίδιοι, όπως γνωρίζουν ότι αυτήν τη στιγμή τα πραγματικά οικονομικά τους οφέλη δεν είναι μεγάλα. Παρότι μιλούμε για τη βιομηχανία με τον μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης στον κόσμο, οι μετοχές των βιοτεχνολογικών εταιρειών έχουν σταθερή πτωτική πορεία από το 2000 και μετά. Aντιμετωπίζουν λοιπόν πρόβλημα τόσο κοινωνικής αποδοχής (ειδικά ως προς τον αγροτογεωργικό τομέα, της ανθρώπινης διατροφής, αλλά και της κτηνοτροφίας), όσο και πραγματικής οικονομικής απόδοσης. Aπό την άλλη, οι εταιρείες έχουν αναγνωρίσει όλους τους τομείς στους οποίους υπάρχει τεράστια δυνατότητα κερδοφορίας και ανάπτυξης.

Tο κυριότερο όμως είναι ότι έχουν αντιληφθεί τον λόγο για τον οποίο μπορούν να αναπτυχθούν: Yπάρχει σήμερα ένα τεράστιο έλλειμμα ελπίδας και πίστης στο μέλλον αυτού του κόσμου. H διαχείριση των πόρων του πλανήτη στηρίζεται στην κοινωνική καθυπόταξη, με στρατιωτικούς και οικονομικούς όρους εξάρτησης (πολεμικές επιθέσεις, χρέη των φτωχότερων χωρών στο ΔNT, πατεντοποιήσεις) και στην εμπορευματοποίηση του χρόνου, του χώρου και της πρόσβασης σε οποιοδήποτε αγαθό. Oι άνθρωποι αισθάνονται απογοητευμένοι – δεν πιστεύουν πια ότι οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις τους είναι διατεθειμένοι ή ικανοί να αναστρέψουν την ολοένα και εντεινόμενη κοινωνική ανισότητα. Όλη η «επένδυση υψηλού ρίσκου» που είναι σήμερα η βιοτεχνολογία στηρίζεται στη μεσσιανική ελπίδα και την πίστη ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει υγιής, πλούσιος και ευφυής, όχι με κοινωνικό τρόπο, με αγώνες για τη δίκαιη διαχείριση των πόρων, την καταπολέμηση της εκμετάλλευσης των ανθρώπων και την καταστροφή της λογικής του κέρδους, αλλά με τρόπο “μαγικό”, αντιπαρερχόμενος τις φυσικές μεθόδους αναπαραγωγής, δηλαδή με την κλωνοποίηση, ή εφαρμόζοντας ευγονικές μεθόδους ελέγχου της αναπαραγωγής και γενετικές τροποποιήσεις – κάνοντας πράξη απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη αυτό που παλαιότερα ονειρεύονταν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Ένα δηλητηριώδες μείγμα τεχνοκρατικού κυνισμού και μεσσιανικής σωτηριολογίας αναδύεται από τον υπερβολικό ενθουσιασμό και την απροκάλυπτη έμφαση σε εργαστήρια «διαμόρφωσης κοινής γνώμης» – διατύπωση που σε άλλες εποχές θα ακουγόταν περίεργα και θα γεννούσε την καχυποψία γι’ αυτό ακριβώς που είναι, δηλαδή αποκύημα μιας αντίληψης ολοκληρωτικής για το τι είναι «κοινή γνώμη», τι είναι «κοινωνία» και τι σημαίνει η «διαμόρφωσή» της (ας θυμηθούμε τη ναζιστική Γερμανία, τη σταλινική Σοβιετία ή τις HΠA του μακαρθισμού). Aπό την άλλη, μια αίσθηση ήττας και τρόμου απέναντι σε οποιαδήποτε αντίσταση εκφράζεται ξεκάθαρα στον τρόπο που οργανώνεται η ύλη της προπαγάνδας: Kαταδεικνύεται η επιστημονική ρηχότητα και η απελπισμένη προσπάθεια απόδειξης του αναπόδεικτου, στοιχεία που είναι τόσο παλιά όσο παλιός είναι και ο ολοκληρωτικός τεχνοεπιστημονισμός, τον οποίο κάποιοι αφελείς νεοφιλελεύθεροι νόμιζαν ότι δεν θα χρειαζόταν πια να επιστρατεύσουν.

Αντιγράφουμε από την πρόσκληση με την υπογραφή της ομάδας “Θερσίτης (& σύντροφοι από συνέλευση για την πραγματοποίηση πορείας ενάντια στο 3ο διεθνές συνέδριο βιοτεχνολογίας):

…Στις 5-7 Οκτώβρη στην Αθήνα, διοργανώνεται το τρίτο διεθνές συνέδριο βιοτεχνολογίας στον πολυχώρο «Αθηναΐς». Κρατικοί φορείς, πολυεθνικές, ερευνητικά κέντρα, επιστήμονες και ειδικοί, θα συνευρεθούν, ανταλλάσσοντας χαμόγελα, εκτιμήσεις και υποσχέσεις αναφορικά με το «γενικό κοινωνικό συμφέρον». Επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το προφανές: ο κόσμος των επιστημόνων θωρακίζει τον κόσμο των αφεντικών. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ! Ένας ολόκληρος αστραφτερός καινούριος κόσμος χτίζεται επιθετικότερα απέναντί μας. Η επιταχυνόμενη βαρβαρότητα των κυρίαρχων στήνει τις αποικίες της στις ζωές και τις συνειδήσεις των υπηκόων, όχι μόνο φορώντας την στρατιωτική στολή της αλλά και αυτή του επιστήμονα. Η βιοτεχνολογία, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια τεχνική που παντρεύει γονίδια. Είναι η πιο μοντέρνα γλώσσα της ιδεολογίας του απόλυτου ελέγχου, της υποτίμησης, του ευγονικού διαχωρισμού, της λεηλασίας κοινωνιών και του πλανήτη.

Η πρόσκληση για την ίδια διαδήλωση από «συλλογικότητες & σύντροφοι/ισσες απ’ όλη την ελλάδα»:

Βιοασφάλεια – γενετική μηχανική – χαρτογράφηση του DNA – θεραπεία βλαστοκυττάρων – γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί είναι ανάγκες που άλλοι δημιούργησαν για μας

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΓΟΝΙΔΙΩΝ – τα “επιτεύγματα” της βιοτεχνολογίας σημαίνουν: – ανάπτυξη των φαρμακευτικών κολοσσών – εθισμό σε φάρμακα και θεραπείες – πατέντες ζωντανών οργανισμών – γενετικό ρατσισμό – βιολογικό έλεγχο

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ 3ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΠΟΡΕΙΑ Σάββατο 7 Οκτώβρη 2006, 11.00 μμ Πλ. Κουμουνδούρου, Αθήνα

Αντιεξουσιαστική Ομάδα Μυτιλήνης, Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Χανίων, Αυτόνομες Τάσεις, Αυτόνομη Πρωτοβουλία Πάτρας, Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη, Κατάληψη Rosa Nera, Μαύρο Πιπέρι, Ξενοδοχείο των Ξένων, Παιδιά του Σωλήνα, Περιοδικό Ευτοπία, Πρωτοβουλία Φοιτητών Γεωπονικού Παν/μιου, Σύντροφοι/ισσες από Γιάννενα, Πάτρα, Αυτόνομο Στέκι Αθήνας, Αυτόνομη Πρωτοβουλία Ηλιούπολης

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον (3)

Τρίτη 5 Γενάρη

2 Φεβρουαρίου 2008:

Αναπαράγουμε ένα τμήμα της αφίσας:

Αλαζόνες επιστήμονες, άπληστοι για χρήμα και δόξα, μισθοφόροι των εταιρειών, απελευθερώνουν στο περιβάλλον χιμαιρικούς οργανισμούς, δημιουργούν μεταλλαγμένα προϊόντα, πατεντάρουν την ζωή, οικοδομούν την ανάδυση της νέας ευγονικής.

Αντιγράφουμε απ’ την ανάρτηση (με ημερομηνία 25 Ιανουαρίου 2008):

…. Η βιομηχανία της βιοτεχνολογίας παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη. Εταιρείες μεγαθήρια (monsanto, bayer, bpchemicals κλπ), πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, απαρτίζουν το παγκόσμιο βιοτεχνολογικό λόμπι. Το πόσο σημαντική είναι, φαίνεται και από το συνονθύλευμα εταιρειών οι οποίες, ενώ δρουν άκρως ανταγωνιστικά σε διάφορους άλλους τομείς (όπλα, φάρμακα, κλπ), σ’ αυτή την περίπτωση ενώνουν τις δυνάμεις τους, δημιουργώντας έναν οικονομικό κολοσσό που θα τους αποφέρει τεράστια κέρδη.

Αυτή η συμμαχία αποδεικνύει ότι το νέο οικονομικό θεμέλιο του καπιταλισμού είναι η βιομηχανία της βιοτεχνολογίας, η οποία δε διστάζει να επέμβει στη φύση και στο γενετικό κώδικα καθε οργανισμού.

 

… Η βιοτεχνολογία είναι σήμερα ένα από τα ισχυρότερα όπλα της κυριαρχίας για την παγκοσμιοποίησή της και δεν μπορεί να ειδωθεί έξω από αυτήν. Οι κυβερνήσεις, οι επιστήμονες, τα μέσα επικοινωνίας και οι βιομηχανίες είναι στενοί συνεργάτες στη λεηλασία και την καταστροφή του φυσικού πλούτου του πλανήτη, τη χειραγώγηση και τον αφανισμό ολόκληρων ανθρώπινων κοινωνιών και πολιτισμών, στην προσπάθειά τους να φτιάξουν έναν κόσμο μια για πάντα υποταγμένο, μέσα από τον έλεγχο και τη μετάλλαξη ακόμη και των βιολογικών θεμελίων του. Έναν εφιαλτικό κόσμο όπου με αντίτιμο όλο και περισσότερες περιβαλλοντικές και ανθρωπιστικές καταστροφές, πείνα, αρρώστιες, μόλυνση και θάνατο θα αυξάνονται ολοένα η εξουσία, τα κέρδη και η αλαζονεία τους.

Αναρχικό Δελτίο Γενάρης 2007 – σε εκδήλωση στις 4 Φλεβάρη 2008

 

Ιούνης 2008:

Αντιγράφουμε ένα απ’ τα συνθήματα της αφίσας:

… Να αναπτύξουμε εκείνα ακριβώς τα αντισώματα που θα εξουδετερώσουν τα βακτήρια του καπιταλισμού

Μάης 2009:

Αντιγράφουμε απ’ την αφίσα / πρόσκληση:

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ (Ελευθεριακό Δίκτυο Αντίστασης στην Βιοτεχνολογία και την
Τεχνοεπιστήμη της Κυριαρχίας) καλεί συλλογικότητες στέκια, καταλήψεις, πρωτοβουλίες κατοίκων και όσους άλλους ενδιαφέρονται να κουβεντιάσουμε για μια συγκέντρωση-πορεία ενάντια στην βιοτεχνολογία της κυριαρχίας τις μέρες του συνεδρίου της BIONOVA.

Η BIONOVA είναι η εταιρία που έχει επωμιστεί τον ρόλο του υπεύθυνου εκπροσώπου των εταιρειών βιοτεχνολογίας στην Ελλάδα. Η ατζέντα της περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, την προώθηση των γ.τ.ο., τις βιοτεχνολογικές καινοτομίες σε ιατρική και βιολογία, το πατεντάρισμα γονιδιακού υλικού και συνεργασίες του επιχειρηματικού με τον ακαδημαϊκό κόσμο.

Αντιγράφουμε απ’ την πρόσκληση για διαδήλωση στις 9 Μάη 2009:

… Η Bionova E.E. εκπροσωπεί το ευρωπαϊκό λόμπι βιοτεχνολογίας EuropaBio, ως EuroBio Hellas, και με πρόφαση την επιστημονική και κοινωνική ανάπτυξη προπαγανδίζει και υποβοηθά την εδραίωση της βιοτεχνολογίας στην Ελλάδα σε τεχνολογικό και εμπορικό επιπέδο.

… Τα σχέδια της BIONOVA δεν θα μείνουν αναπάντητα. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ «ΕΛΠΙΔΑΣ».

Μάης 2019:

Περιεχόμενα μπροσούρας με τίτλο «ενάντια στο κοινωνικό κατασκευάσμα της υγείας και της αρρώστιας», με την υπογραφή συνέλευση αναρχικών ενάντια στην κοινωνική μηχανή:

1) Η εξουσία της ιατρικής επιστήμης – 2) Περί ιατρογένεσης – 3) Η ιατρική αφήγηση του θανάτου – 4) Η βιομηχανία της υγείας – 5) Ενάντια στην κανονικότητα – 6) Κανονικότητα και κολασμός – 7) Το ιδεολόγημα της ψυχιατρικής – 8) Ψυχιατρικός εγκλεισμός – 9) Η βιομηχανία των φαρμάκων – 10) Κοσμετολογία – 11) Η χημική λοβοτομή – 12) Η «θεραπεία» των μη ανθρώπινων όντων.

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον (4)

Τρίτη 5 Γενάρη. Υπάρχει παρόμοιο υλικό ήδη απ’ την δεκαετία του ’80, απλά δεν το έχουμε … on demand.

Επί 30 τουλάχιστον χρόνια η κριτική στις βιοτεχνολογίες, στην ιατρικοποίηση, στα εγκλήματα των φαρμακοβιομηχανιών, στη δήθεν «ουδετερότητα» των τεχνο-επιστημών, στις μεταλλάξεις και στη γενετική τροποποίηση είτε του ανθρώπινου σώματος είτε άλλων ειδών, έχει υπάρξει σταθερή αναφορά στους κόλπους του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού / αυτόνομου ρεύματος και στο ελλαδιστάν. (Ούτε συζήτηση για την καταστολή, την στρατιωτικοποίηση, τον μιλιταρισμό, τα πραξικοπήματα, τις καθολικές απαγορεύσεις!) Έχει υπάρξει αυτή η σταθερή αναφορά όχι με την συστηματικότητα, την διάρκεια και την μεθοδικότητα που θα έπρεπε· αλλά έχει υπάρξει!!! Σ’ όλο αυτό το διάστημα κανένας καραγκιόζης δεν διανοήθηκε να «ταυτίσει» (δηλαδή: να προβοκάρει) αυτήν την σχέση κριτικής και ανταγωνιστικής δράσης με τους χριστιανούς ή τους φασίστες. Κανείς δεν τόλμησε κάτι τέτοιο. Όλα ήταν crystal clear, και έτσι αναγνωρίζονταν!

Οι βρώμικες “ταυτίσεις” και οι ανάλογες προβοκάτσιες γίνονται τώρα. Το 2020. Άλλοτε ανοικτά και άλλοτε υπόγεια. Γιατί; Επειδή ο διανοητικός και ηθικός ξεπεσμός είναι της μόδας. Και επειδή αυτή η κριτική είτε εξαφανίστηκε εντελώς, είτε αναιρέθηκε, είτε εκδηλώθηκε μεν αλλά λίγο πολύ μουδιασμένα. Αυτό «άφησε περιθώρια». Αφενός σε κάθε τερατολόγο, αφετέρου σε κάθε καραγκιόζη… Ωστόσο αυτή η ηττοπαθής ή και συμβιβασμένη εξέλιξη δεν σχετικοποιεί την αξία της κριτικής που έχει αξιόλογο ιστορικό βάθος, παρά τις όποιες ατέλειες και τις αδυναμίες της. Εκείνο που αναδεικνύει είναι το ποιόν εκείνων που βολεύονται με την λήθη που προάγει η εξουσία, και διαστρέφουν κατά βούληση όλα όσα τους ξεπερνούν.

Μα (σα να ακούμε τα δήθεν επιχειρήματα) άλλο τότε κι άλλο τώρα!! Ναι; Αυτό το “άλλο τότε κι άλλο τώρα” θα έπρεπε να μας έχει παρουσιαστεί, έτσι δεν είναι; Ποιά είναι λοιπόν η διαφορά ανάμεσα στο να καταλαβαίνεις και να αναλύεις το πως δουλεύουν οι βραχίονες του συστήματος και στο να το ζεις; Είναι αυτή: στη δεύτερη περίπτωση το σύστημα σε αρπάζει απ’ το λαιμό! Και είναι τότε που οφείλει ο καθένας να επιβεβαιώσει την «άλλοτε» κριτική του και την συλλογική πολιτική του ιστορία· ή να την καταπιεί. Για όποιον λόγο κι αν το κάνει… Ποιά είναι η διαφορά, για παράδειγμα, ανάμεσα στην ιστορική στιγμή που δείχνεται και καταγγέλεται η επιστημονική αλαζονεία και στην ιστορική στιγμή που αυτή η αλαζονεία γίνεται αποδεκτή σαν «αλήθεια»; Ας δώσουν άλλοι την απάντηση.

Να το ξαναπούμε κλείνοντας αυτό το μικρό, ενδεικτικό αφιέρωμα στη συλλογική κινηματική μνήμη: δεν μας ενδιαφέρει να κουνήσουμε το δάκτυλο σε κανέναν. Οφείλουμε όμως να υπερασπιστούμε την πολιτική, ιστορική και κινηματική αξιοπρέπεια και συνέχεια (όχι μόνο της ασταμάτητης μηχανής αλλά κυρίως) της εύστοχης, τεκμηριωμένης, αντικρατικής και αντικαπιταλιστικής κριτικής. Οπωσδήποτε υπάρχουν (και καλά κάνουν) διαφορές, μπορεί και διαφωνίες ανάμεσα σ’ όσους / όσες έχουν ασκήσει αυτήν την κριτική στα σοβαρά (για χρήση ενηλίκων πολιτικά, χωρίς φτηνές προθέσεις στρατολογήσεων, χωρίς ανόητα κλισέ και ατάκες για πιτσιρίκια), όλους αυτούς τους ζόρικους μήνες. Έχουμε επίγνωση. Όπως έχουμε επίγνωση του πόσο μακριά θα πάει αυτή η ιστορία και όσα την διαδεχτούν.

Σε κάθε περίπτωση το είπαμε, το γράψαμε και το αφισοκολλήσαμε κάποτε, πριν πολλά χρόνια· το εννοούσαμε, το εννοούμε, και θα το εννοούμε: κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική…

Όσα έχουμε πει ισχύουν!

Η εργασία p.c. (1)

Δευτέρα 4 Γενάρη. Η λεγόμενη τηλε-εργασία (έχουμε εξηγήσει ότι προτιμάμε τον όρο “δουλειά απ’ το σπίτι”, για να γλυτώσουμε κι απ’ την προπαγάνδα των ειδυλιακών περιγραφών του είδους “δουλειά στο ηλιοβασίλεμα στην παραλία” ή “δουλειά απ’ τις μπαχάμες”…) μπήκε στον πάγκο, άλλοτε καταναγκαστικά και άλλοτε εθελοντικά, χρεωμένη στον τσαχπίνη. Αυτή η “αλλαγή” έχει τραβήξει, δίκαια, την προσοχή. Έχουμε διατυπώσει ήδη από εδώ μερικές πρώτες σκέψεις. Ωστόσο, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο των εξαρτημένων αντανακλαστικών (του είδους “όταν τα αφεντικά κάνουν το Α τότε εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε τις συνέπειες του Α και μόνο”) θα προτείναμε, παράλληλα, να τραβήξουν την προσοχή που αξίζουν οι γενικές τάσεις αναδιοργάνωσης της μισθωτής σκλαβιάς, όπως αυτές ήταν φανερές (είχαν αναγγελθεί, εφαρμόζονταν…) πριν τον τσαχπίνη. Σα να λέμε: η γενική εικόνα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και σε ότι αφορά την εργασία χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, επειδή (υποστηρίζουμε) είναι μέσα σ’ αυτήν που μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να κατανοήσει τα χαρακτηριστικά επιμέρους σημείων. Επιπλέον θα πρέπει να ξέρουμε πως η εργασιακή αναδιάρθρωση γίνεται ήδη και θα γίνει σε πολλά σημεία της ως management by stress: διαχείριση υπό πίεση.

Ένα πρώτο στοιχείο: η αποειδίκευση μεγάλης κλίμακας διαφόρων ειδών διανοητικής εργασίας, και ανάμεσά τους τα θεωρούμενα «υψηλού κοινωνικού status», όπως γιατροί, δικηγόροι ή μηχανικοί. Υπήρχε ήδη (σε μεγάλο μέρος των ειδικοτήτων διανοητικής εργασίας) υπερπροσφορά (λόγω της μαζικής παραγωγής πτυχίων, masters και διδακτορικών) και, κατά συνέπεια, (εργασιακής, οικονομικής) υποτίμησης μεγάλου μέρους των «ευγενών επαγγελμάτων». Αυτή η υποτίμηση εκδηλώθηκε στις αρχές του 21ου αιώνα με τις διάφορες κινήσεις “g…”. Στα μέρη μας ήταν «g700», αλλού «g1000», ανάλογα με το επίπεδο του επίσημου κατώτατου μισθού και του τι θεωρούνταν ανά κοινωνία και ταξική θέση «υποτίμηση των Igonnabe». Αυτές οι κινήσεις χάθηκαν, όχι όμως η διαδικασία. Που, αθεράπευτοι, την ονομάζουμε προλεταριοποίηση (κατηγοριών) των μεσοστρωμάτων.

Αυτή η προλεταριοποίηση, οφειλόμενη στον πληθωρισμό προσοντούχων, άφηνε ωστόσο κάποιες «ελπίδες για ατομική βελτίωση στο μέλλον». Θα την ονομάσουμε προλεταριοποίηση 1.0, κρυφή και απορριπτέα απ’ όσους και όσες τους αφορούσε. Τώρα, εν όψει της γενίκευσης διάφορων εφαρμογών της τεχνητής νοημοσύνης τα αμέσως επόμενα χρόνια, η προλεταριοποίηση 2.0 δεν θα αφήνει περιθώρια για τις ίδιες ελπίδες. Τομείς της διανοητικής εργασίας θα μηχανοποιηθούν (με διαφορετικές ταχύτητες, φυσικά, ανά εθνικό κράτος / κεφάλαιο) κι αυτό θα είναι οριστικό. Εκείνο που θα απαιτείται είναι θέσεις χειριστών· κι όχι, βέβαια, «διανοητικών εργατών» ή, ακόμα, και “στελεχών”!!! Πρακτικά αυτή η μηχανοποίηση έχει ξεκινήσει ήδη αρκετά πριν τον τσαχπίνη χωρίς να συγκεντρώνει την προσοχή που θα έπρεπε. Είναι μια τάση που θα γενικευτεί / εξαπλωθεί. Με επιχειρήματα ταχύτητας, ακρίβειας – και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να θυμίσουμε ότι αυτή η διαδικασία προλεταριοποίησης / αποειδίκευσης (απ’ την μια μεριά) και δημιουργίας νέων εργασιακών ειδικοτήτων (απ’ την άλλη) δεν είναι καθόλου πρωτοφανής στην καπιταλιστική ιστορία. Το αντίθετο. Κάθε τεχνική αναδιάρθρωση μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης συνοδευόταν πάντα απ’ αυτό το δίπολο. Αλλά ως σχετικά πρόσφατα υπήρχε η πεποίθηση ότι αυτά αφορούν την χειρωνακτική (και γενικά την “ανειδίκευτη”) εργασία, και ότι (αντίθετα) η διανοητική είναι καλά εξασφαλισμένη λόγω “ανωτερότητας”. Λάθος: κανείς δεν έδωσε σημασία στο επίθετο “έξυπνος / έξυπνη / έξυπνο” που έχει προσταθεί στις μηχανές…

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε επιμέρους παραδείγματα, αλλά κάτι τέτοιο θα κινδύνευε να θεωρηθεί περιπτωσιολογία. Η τάση πάντως είναι σαφής, για ακόμα μεγαλύτερη τυποποίηση και, μέσω αυτής, αλγοριθμοποίηση: στα στατικά κατασκευών, στα διαγνωστικά κριτήρια ασθενειών ή στα επιχειρήματα και στα ελαφρυντικά δικαστικών υποθέσεων, για να αναφέρουμε μόνο ενδεικτικά κάποιες μεγάλες ομάδες άλλοτε διανοητικών προσόντων.

Ισχύει επίσης το ίδιο για πλήθος άλλων διανοητικών εργασιών, που μπορούν να αναχθούν σε υπολογισμούς στη βάση τυποποιημένων πληροφοριών. Η οδήγηση οχήματος είναι μια διάσημη περίπτωση, επειδή περιλαμβάνει κι έναν μεγάλο βαθμό απροσδιοριστίας / ρευστότητας των συνθηκών κυκλοφορίας· συνεπώς και την εκπαίδευση της μηχανής (machine learning). Ωστόσο τα «αυτόματα» οχήματα δεν είναι καν πρόβλεψη… Είναι εδώ… Στις δουλειές αποθήκης («logistics») για τις οποίες υπάρχει αυξητική τάση λόγω της αναδιάρθρωσης στο λιανικό εμπόριο, οι ρομποτικές μηχανές εξελίσσονται σε επιστάτες της ζωντανής εργασίας, που φυσικά θα θεωρείται «ανειδίκευτη». Στις «psycho» ειδικότητες, στο βαθμό που έγινε δεκτή η distance συνεδρία, εξειδικευμένο software μπορεί να τους αφαιρέσει «ευθύνες», ακόμα και να τις καταργήσει. (Ας φανταστούμε τι «ψυχολογική υποστήριξη» μπορεί να προσφέρει μια εξειδικευμένη Siri ή Alexa! Και άμεσα!) Ακόμα και η αυτο-οργάνωση των μηχανών (που δεν θα γίνει ο τάφος των αφεντικών!!!) είναι πια τεχνικά εφικτή: μελετήστε με κριτικό τρόπο πως δρουν τα “σμήνη drones”.

Αυτή η προλεταριοποίηση 2.0 / αποειδίκευση θα δημιουργήσει σταδιακά (αλλά όχι πολύ αργά) ένα πλήθος ανέργων «νέου είδους» απ’ την σκοπιά της υποκειμενικότητάς τους. Θα υποτιμούνται, όχι επειδή «δεν τέλειωσαν το σχολείο», ούτε καν επειδή «είναι μαθητευόμενοι τεχνίτες». Θα υποτιμούνται επειδή οι γνωσιολογικές επενδύσεις που έκαναν, ακόμα κι αν πριν ήταν σχετικά υψηλού επιπέδου, ξεπεράστηκαν οριστικά. Εκεί υπεισέρχεται ήδη (κι αυτό είναι μια δομική εξέλιξη) ο ρόλος της μορφής – κράτους, σαν γενικού διαχειριστή της εργασίας και της αγοράς της. Γράψαμε γι’ αυτό στο παρελθόν («το διπλό αφεντικό»), αλλά τα εργατικά / πολιτικά ανταγωνιστικά ζητήματα που θα πρέπει να αναδυθούν φαίνεται να κινούνται ακόμα στη σφαίρα της φαντασίας (ή της απώθησης). Οι ιδεολογικές (ακόμα και ψυχοσυναισθηματικές) παράμετροι αυτής της προλεταριοποίησης 2.0 / αποειδίκευσης (η αυτο-ενοχοποίηση του «έκπτωτου Εγώ» για παράδειγμα) θα είναι όχι το μοναδικό αλλά ένα σοβαρό εμπόδιο της όποιας ριζοσπαστικοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι θα βρισκόμαστε για καιρό μπροστά σε  αλλόκοτες «πολιτικές» συμπεριφορές…

Οι «εύκολες απαντήσεις συνδικαλιστικού τύπου», σα συνήθεια του 20ου αιώνα, είναι ήδη και θα είναι ακόμα περισσότερο ένα άλλο σημαντικό εμπόδιο…

Η εργασία p.c. (2)

Δευτέρα 4 Γενάρη. Ένα δεύτερο στοιχείο: η συσχέτιση της υγείας με την εργασία. Δυστυχώς (το λέμε με πίκρα, μπέσα) η μέση κοινωνική ιδέα του για ποιο πράγμα μιλάμε με τον όρο “υγεία” στο κατώφλι της 4ης βιομηχανικής επανάστασης ανήκει … στην 2η! Απ’ την αρχή της τρομοεκστρατείας ως ακόμα και τώρα τα συνδικαλιστικά σχήματα (και η μέση άποψη των μισθωτών) ήταν πως για την υγεία στους χώρους / χρόνους εργασίας ευθύνη έχουν τα αφεντικά. Στη βιομηχανική φάση του καπιταλισμού (το μεγαλύτερο μέρος του δυτικού 20ου αιώνα) πράγματι τα αφεντικά είχαν συμφέροντα υπέρ της υποτίμησης των ανειδίκευτων ή μισοειδικευμένων εργατών-μάζα, που τους θεωρούσαν αντικαταστάσιμους κατά βούληση· άρα αδιαφορούσαν και γι’ αυτό που ονομάστηκε υγιεινή της εργασίας. Έγιναν αγώνες για να αναγνωριστούν οι βαριές και επικίνδυνες δουλειές σαν τέτοιες, επιβαρύνοντας τις εργοδοτικές εισφορές· για να αναγνωριστούν εργασιακές ασθένειες· για να υπάρξουν στοιχειώδη μέτρα προστασίας και υγιεινής· για να δίνονται αναρρωτικές άδειες… Όλα αυτά ήταν σωστά και άγια.

Αλλά έχει κυλήσει πια πολύ νερό κάτω απ’ την γέφυρα, όχι μόνο στον δευτερογενή αλλά (κυρίως) στον τριτογενή τομέα, στις υπηρεσίες. Σε συνεργασία τόσο με τις όλο και πιο ιδιωτικοποιημένες αντιλήψεις των δημόσιων συστημάτων ασφάλισης (τι καλύπτουν, τι όχι) όσο και με τις καθαρόαιμα ιδιωτικές ασφαλιστικές, η εργοδοτική “φροντίδα της υγείας” των μισθωτών μπορεί να μετατραπεί από έξοδο σε κέρδος! Όχι η φροντίδα της υγείας γενικά – δεν είναι ηλίθια τ’ αφεντικά! Η φροντίδα της υγείας ειδικά, στο βαθμό που έχει σχέση είτε με την απόδοση (της μισθωτής εργασίας) είτε με το τι επηρεάζει την ασφαλή “εξυπηρέτηση των πελατών”. (Και είναι βέβαια ένα θέμα από μόνο του το πότε κι αν η εργατική τάξη θα καταφέρει να ξεχωρίσει, με τα νέα δεδομένα, ποια είναι η υγεία της “δι’ εαυτήν” και ποια υγεία είναι μέρος της εργατικής δύναμης που πρέπει να πουλάει).

Τα πρώτα τρανταχτά παραδείγματα αυτής της “στροφής” είναι, υποθέτουμε, γνωστά: απολύεσαι επειδή δεν φοράς μάσκα… (Αν δεν είσαι κούριερ και δεν φοράς κράνος στο δρόμο δεν απολύεσαι…) Ή τρως πρόστιμο και καταδίκη επειδή αρνήθηκες να φορέσεις μάσκα σαν δασκάλα μέσα στην τάξη… Αύριο (βρισκόμαστε πολύ κοντά) απολύεσαι (ή δεν προσλαμβάνεσαι) επειδή δεν πλατφορμιάζεσαι. (Η άποψη “το αφεντικό πρέπει να φροντίζει να μην κολήσουμε” γίνεται αντικειμενικά συνήγορος της απόλυσης… Κάποια αφεντικά θα το επιδιώξουν, για να μπορούν να το πουλήσουν ύστερα στους πελάτες τους…) Αυτά τα παραδείγματα βραχυκυκλώνουν ήδη τις α λα 20ος αιώνας αντιλήψεις και συνδικαλιστικές διεκδικήσεις περί “ευθύνης της εργοδοσίας” για την υγεία των εργατών. Το να πληρώνει ο εργοδότης τις εξετάσεις PCR και να παίρνει αυτός τα αποτελέσματα πώς σας φαίνεται; Συμβαίνει… Κάθε έννοια απόρρητων προσωπικών δεδομένων (υγείας) πηγαίνει στο γεροδιάβολο, και δεν υπάρχει συνδικάτο που να έχει κατεύθυνση (και όρεξη) να τα υπερασπιστεί…

Αυτά μόνο για αρχή… Η συνέχεια είναι (θα είναι) πολύ πιο γρήγορη απ’ ότι φαντάζεται ο μέσος άσχετος. Παράδειγμα: ο εργοδότης κάνει συμφωνία με μια εταιρεία «φορετών» να «στρατολογήσει» τους μισθωτούς του ώστε να της παρέχουν διαρκώς ορισμένα data της υγείας τους· κάνει επίσης συμφωνία με μια ιδιωτική ασφαλιστική (στην οποία ασφαλίζει τους εργάτες του) για να τα επεξεργάζεται διαρκώς. Κάνει δώρο τα «φορετά» στους μισθωτούς του, αποδεικνύοντας στην πράξη πόσο ενδιαφέρεται για την καλή τους υγεία, εξασφαλίζοντας όμως την χαρούμενη συναίνεσή τους να τα φοράνε 24/7. Έτσι οι συγκεκριμένοι βάζουν την υγιεινιστική θηλειά όχι στον καρπό τους αλλά στο λαιμό τους: κάθε παράβαση των υγιεινιστικών κανόνων απόδοσης και ευεξίας που μετριούνται απ’ τα «φορετά» θα ισοδυναμεί με ανυπακοή στο αφεντικό… Δυστυχώς αυτά δεν είναι science fiction – συμβαίνουν ήδη σε διάφορα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου…

Όταν η αντίληψη των καταστάσεων είναι ιστορικά ξεπερασμένη, καταντούν ανταγωνιστικά ξεπερασμένα και τα υποκείμενα που την έχουν. Αυτό, δυστυχώς, έχει συμβεί ήδη. Έχει εξηγήσεις, αλλά καμμιά δεν είναι ευχάριστη. Αν οι κάθε φορά απαιτούμενες συγκεκριμένες εκδοχές της «ατομικής φροντίδας υγείας» γίνουν επίσημα όρος εργασίας (ή επιπέδου του μισθού ή επιπέδου των ασφαλιστικών παροχών…) τότε θα είναι αργά. Δεν απέχουμε πολύ· κι ας μην επαναπαύεται κανείς στο ότι το ελλαδιστάν είναι τεχνολογικά καθυστερημένο! Τέτοιες «συμφέρουσες πρακτικές» για τα αφεντικά διαδίδονται συχνά με την ταχύτητα του φωτός!

Όπως διαδόθηκαν, παρά τις όποιες τεχνικές και οργανωτικές καθυστερήσεις, τα πρώτα οφέλη των αφεντικών απ’ την δουλειά- στο-σπίτι…

Το καλό παράδειγμα (1)…

Δευτέρα 4 Γενάρη. Είναι εγκληματίας πολέμου. Δυστυχώς η πλευρά του δεν έχει ηττηθεί, οπότε γλυτώνει την τιμωρία (που δεν θα έπρεπε να είναι μικρότερη απ’ το να σπάει πέτρες μέχρι να τις κάνει λεπτή, φίνα άμμο, σαν πούδρα…). Αντίθετα απολαμβάνει το εγκληματικό του κύρος. Ακόμα κι όταν πιάστηκε στα πράσα να παραβαίνει τις απαγορεύσεις που είχε προτείνει για τους κοινούς θνητούς, για γκομενικούς λόγους… Οι caradinieri της δύσης έχουν υιοθετήσει τις «προβλέψεις» του σαν πραγματικότητα, ακόμα κι αν δεν ξέρουν τ’ όνομά του. Κυρίες και κύριοι: professor Neil Ferguson is speaking…

Συνεντευξιαζόμενος στους καθεστωτικούς «times» στις 25 Δεκέμβρη, κι αφού διαμαρτυρήθηκε επειδή «ο κόσμος δεν γουστάρει τα lockdown» και έχει αρχίσει να «αμφισβητεί την επιστήμη» (σίγουρα την απάτη που ντύνεται με επιστημονική λεοντή!) ο professor εξομολογήθηκε και τα πιο κάτω:

… Νομίζω ότι η αίσθηση του κόσμου για το τι είναι εφικτό απ’ την άποψη του ελέγχου άλλαξε ιδιαίτερα δραματικά μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου… Όταν το SAGE [Scientific Advisory Group for Emergencies, το «επιτελείο ειδικών» που συμβουλεύει το γκουβέρνο του βασιλείου…] μελέτησε την προοπτική μεταφοράς της ‘καινοτόμας εμπλοκής’ εκτός κίνας, το να κλειδώνονται ολόκληρες κοινότητες και το να απαγορεύεται σε όλους να βγουν απ’ τα σπίτια τους, κατέληξε τελικά στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν μια επιλογή διαθέσιμη για μια φιλελεύθερη δυτική δημοκρατία…

Και συνέχισε:

Πρόκειται για μονοκομματικό κομμουνιστικό κράτος είπαμε… Δεν θα πετύχει κάτι τέτοιο στην Ευρώπη σκεφτήκαμε… και μετά το έκανε η Ιταλία. Και καταλάβαμε ότι γίνεται… Τώρα πια το lockdown θεωρείται αναπόφευκτο. Αλλά στην αρχή δεν ήταν καθόλου τέτοιο. Αν δεν το είχε κάνει η Κίνα, αυτή η χρονιά θα ήταν πολύ διαφορετική…

Έχετε διαβάσει την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής για το τι φρόντισαν να εισάγουν οι «φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες» απ’ το «κινέζικο παράδειγμα» και τι όχι… Όπως και το γιατί έκαναν τις συγκεκριμένες επιλογές…. Τώρα έχουμε και την ανοικτή παραδοχή ενός καθάρματος της εξουσίας, και όχι μόνο της αγγλικής.

Ήταν όμως, έστω, η υγιειονομική ανάγκη που επέβαλε να γίνει εισαγωγή της μιλιταριστικής πλευράς του «κινέζικου μοντέλου», σαν αλλεπάλληλα πραξικοπήματα; Στις 16 του περασμένου Μάρτη αυτό το κάθαρμα με κύρος, καταλαβαίνοντας «ότι γίνεται» φρόντισε να γίνει: έκανε την «επιστημονική πρόβλεψη» ότι χωρίς την «καινοτόμα εμπλοκή», χωρίς πραξικόπημα δηλαδή, θα μολυνθεί το 81% του πληθυσμού στην επικράτεια της βασίλισσας, και ότι το 0,9%, δηλαδή 510.000 άτομα, θα πεθάνουν. Αυτή ήταν η «επιστήμη» που επέβαλε την «καινοτόμα εμπλοκή» της περασμένης άνοιξης, την οποία – παρεπιπτόντως – εξακολουθούν να υποστηρίζουν αρκετοί caradinieri που τώρα προσπαθούν να πατήσουν σε δύο βάρκες. Τι λέει όμως το κάθαρμα Ferguson μετά από τόσους μήνες για την «επιστημονική συμβολή» του στο και όμως γίνεται;

… Εκεί που οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τις συνήθειές τους τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα. Στην Manaus, στη βραζιλία, μια πόλη 2,2 εκατομυρίων φαίνεται ότι έχει ποσοστό μόλυνσης τουλάχιστον 45%, μάλλον κοντά στο 70%, και το αποτέλεσμα σε νεκρούς δεν είναι μακριά απ’ την πρόβλεψη του Μάρτη. Τον Απρίλη οι νεκροθάφτες έπρεπε να δουλεύουν και τη νύχτα… Τα πτώματα θάβονταν σε τάφρους…

Η βραζιλιάνικη Manaus, μετά το ιταλικό Bergamo, έγινε το τρομοθέαμα του θανάτου που διατέθηκε δωρεάν και μαζικά στο διεθνές πρωτοκοσμικό κοινό, για να δει τι θα πάθει «αν δεν γίνει» και να πεισθεί να κάτσει φρόνιμα και «να γίνει» – ο ακρωτηριασμός του. Το «επιστημονικό» κάθαρμα θεωρεί πως εκεί δικαιώθηκαν οι προβλέψεις του. Τι έγινε όμως πράγματι στη Manaus;

Αυτή η ηπειρωτική παραποτάμια βιομηχανική πρώην αποικιακή πόλη–λιμάνι των 2,2 εκατομυρίων κατοίκων στα βόρεια της βραζιλιάνικης επικράτειας, που δεν πήρε επίσημα κανένα απαγορευτικό μέτρο, είχε σ’ όλο το 2020 χρεωμένους στον τσαχπίνη 3.297 νεκρούς. Μιλώντας ψυχρά ο αριθμός είναι σχετικά μεγάλος (χωρίς, πάντως, να ξέρουμε τις βασικές παραμέτρους, όπως για παράδειγμα την κατάσταση των νοσοκομείων της πόλης). Το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,15% (επί του συνόλου του πληθυσμού). Τι είχε προβλέψει το μοντέλο του καθάρματος αν εφαρμοζόταν στην Manaus; 16.000 νεκρούς… Η διαφορά είναι πολύ μεγάλη!

Δεν τελειώνει όμως εκεί η ιστορία. Το κάθαρμα χρησιμοποιεί την περίπτωση της Manaus σαν το «απόλυτο κακό», σαν την απόδειξη της Αποκάλυψης “αν δεν” τα Πραξικοπήματα και η Τρομοεκστρατεία… Είναι κάτι ανάλογο μ’ αυτό που τραυλίζουν ακόμα οι ντόπιοι caradinieri υπερασπιζόμενοι τα πραξικοπήματα απ’ την άνοιξη και μετά, εκτοξεύοντας αριθμούς σε χιλιάδες, έτσι, κατά βούληση, σα να μιλάνε για πρόβλεψη φιλάθλων σε ντέρμπι…

Αν ό,τι έγινε στη Manaus επρόκειτο να συμβεί στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας· αν δεν λαμβανόταν κανένα μέτρο, ούτε καν για την προφύλαξη των ηλικιωμένων με ήδη υπαρκτά σοβαρά προβλήματα· αν το θρυλικό NHS, το «εθνικό σύστημα υγείας», ήταν στην ίδια κατάσταση με εκείνο της Manaus· αν, με δυο κουβέντες, το «θα γίνει της Manaus» ήταν η “μοίρα” των υπηκόων της αυτού μεγαλειότητας αν δεν έβαζε πάνω στο τραπέζι τα επιστημονικά του genitals ο Ferguson και το Imperial College του, τότε η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας θα θρηνούσε (αναλογία πληθυσμών) 101.693 θανάτους…

Πόσους είχε ως την τελευταία ημέρα του 2020; 73.512. Η διαφορά είναι σημαντική· σε καμμία περίπτωση όμως τέτοια που να αποδεικνύει την υγιειονομική αποτελεσματικότητα του μιλιταρισμού! Θα ήταν αρκετή η συστηματική φροντίδα των ηλικιωμένων / ευάλωτων και η έλλειψη του καθολικού πανικού, για να έχει ένα “πολιτισμένο δυτικό κράτος” και πρώην αυτοκρατορία αναλογικά λιγότερους απ’ τους μισούς θανάτους της βραζιλιάνικης περίπτωσης…

Κι αν η διαφορά μεταξύ του «θα γίνει της Manaus» και του «θα ξεράσετε όλα όσα ξέρατε» είναι κάτι λιγότερο από 30.000 νεκρούς, η διαφορά ανάμεσα στο «θα γίνει της Manaus» και στην τρομοκρατία των αλγορίθμων του καθάρματος είναι κτηνώδης.

Άλλο 510.000 νεκροί, άλλο 101.693, δεν συμφωνείτε; Αλλά έτσι πιάνει η τρομοκρατία! Με απειλές θανάτου της χοντρικής!…

Το καλό παράδειγμα (2)…

Δευτέρα 4 Γενάρη. Υπάρχει ηθικό δίδαγμα; Υπάρχει! Οι καθολικές απαγορεύσεις είχαν κουβεντιαστεί ανεπίσημα σαν «λύση» και το 2009, με αφορμή την «γρίπη των χοίρων» – και είχαν αποκλειστεί. Ίσως επειδή δεν υπήρχε «κινέζικο παράδειγμα» αλλά, κυρίως, επειδή δεν υπήρχε η τεχνική / μηχανική / επικοινωνιακή βάση που θα επέτρεπε στα πιο δυναμικά τμήματα του κεφάλαιου να συνεχίσουν τις «δουλειές» τους. Είχαν επίσης ενταχθεί οι καθολικές απαγορεύσεις στα στρατιωτικά manual των ηπα και του νατο απ’ το 2003 – παρότι σαν «υγιεινομικά μέτρα» ήταν καταγέλαστες τότε απ’ τους ειδικούς και τους επιστήμονες με γνώση των επιδημιών. Μ’ άλλα λόγια οι καθολικές απαγορεύσεις υπήρχαν επί χρόνια στα οπλοστάσια – κατά των πληθυσμών – έστω κι αν ήταν στο κάτω ράφι.

Όχι μόνον αυτό. Το 2009 διάφορα ασιατικά κράτη (η ιαπωνία και η σιγκαπούρη αν δεν κάνουμε λάθος) έχοντας στ’ αυτιά τους τις επίσης «Αποκαλυψιακές» προβλέψεις του ίδιου Ferguson και άλλων σπουδαίων δυτικών αξιωματούχων για τον όλεθρο που θα έφερνε η «γρίπη των χοίρων», πήραν κάποια (περιορισμένα) απαγορευτικά μέτρα, κυρίως σε ταξίδια με αεροπλάνα και σε τουρίστες… Τα οποία (απαγορευτικά μέτρα) τα δυτικά κράτη κατήγγειλαν μετά βδελυγμίας!!! Γιατί; Επειδή το 2009, ακόμα, η «δημοκρατία» και οι «ελευθερίες» ήταν το ακαταμάχητο δυτικό όπλο υπέρ της υπεροχής και της κυριαρχίας στον πλανήτη. Όχι ηθικό όπλο. Όπλο οικονομικό και πολιτικό: το 2009 η «ελευθερία» διακίνησης των δυτικών εμπορευμάτων σ’ όλο τον πλανήτη, και η «ελευθερία» απόσπασης πρώτων υλών από οπουδήποτε, ήταν ιερά ζητήματα. Το 2009 το δίλημμα «ελευθερία ή υγεία» θα ήταν ανήκουστο, όχι μόνο για τους υποτελείς αλλά και για τους κυρίαρχους της δύσης!!! Έτσι ώστε (αυτό είναι εκτίμηση…) ακόμα κι αν το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο χρειαζόταν να πάρει το 2009 τα μέτρα του 2020, όχι μόνο δεν θα ήταν παράδειγμα προς μίμηση, αλλά θα ήταν το ακριβώς αντίθετο: αξιοκατάκριτο παράδειγμα ολοκληρωτισμού, κομμουνιστικού πρωτογονισμού, υγιεινομικής ανικανότητας, κλπ κλπ.

Τι άλλαξε από τότε μέχρι τώρα; Ξέρετε: οι πιο περήφανες σημαίες των δυτικών κρατών / καπιταλισμών, η «δημοκρατία» και η «ελευθερία», υπερκεράστηκαν απ’ την καπιταλιστική απόδοση του συγκεντρωτισμού, τα συγκροτημένων 5ετών πλάντων, των μόνιμων περιορισμών του social credit system, και της διαρκούς επιτήρησης του κινέζικου κράτους / κεφάλαιου πάνω στους υπηκόους του. Έτσι ώστε εκείνο που ήταν στο κάτω ράφι των «δυτικών εξόδων κινδύνου» να ανέβει στο πάνω ράφι, πριν τον covid.

Μπορούσε αυτό να το διακρίνει έγκαιρα όποιος καταλαβαίνει, πίσω απ’ τις γραμμές. Τα προμηνύματα ήταν σαφή. Μπορούσε να καταλάβει τι σκέφτονται και τι μεθοδεύουν τα αφεντικά στις ανησυχίες του νατο για εξεγέρσεις των μεσοστρωμάτων στις δυτικές κοινωνίες· στις συζητήσεις κορυφής για την αναμενόμενη μεγάλη ανεργία των λευκών κολλάρων· στις στρατιωτικές ασκήσεις καταστολής πλήθους· στις αποφάσεις δυτικών κρατών για κρατικοποιήσεις «εθνικών πρωταθλητών» της βιομηχανίας· στα πρώτα βήματα λογοκρισίας στον κυβερνοχώρο· στο βάφτισμα του πρωτοκοσμικού εθνικισμού σαν «αντι-συστημικότητα»· ακόμα ακόμα και στη στροφή στον προστατευτισμό / μερκαντιλισμό του νο 1 σημαιοφόρου της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας», της Ουάσιγκτον…

Εν τω μεταξύ η κινεζική παραγωγικότητα της εργασίας εκτοξεύτηκε. Έτσι ώστε η τίμια διατύπωση της φράσης του καθάρματος θα ήταν αυτή: αν ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΥΤΗ Η ΚΙΝΑ αυτή η χρονιά θα ήταν πολύ διαφορετική… Και τότε αυτός και το μαγαζί του θα έκαναν βέβαια τις ίδιες Αρμαγεδωνικές προβλέψεις· αλλά θα ήταν περισσότεροι εκείνοι που θα θυμούνταν ποιος είναι…

Και θα τον ειρωνεύονταν αντί να τον πιστεύουν…

«Βιομετρία»

Κυριακή 3 Γενάρη. Όταν κάποιος / κάποια “κλειδώνει και ξεκλειδώνει” το κινητό του με το δάκτυλό του νοιώθει ασφάλεια… έτσι δεν είναι; Ότι αν το χάσει ή το κλέψουν δεν θα μπορούν να το ανοίξουν… Το ίδιο αν η ίδια δουλειά γίνεται με «αναγνώριση προσώπου» – μέσω κάμερας. Ή «αναγνώριση φωνής»… Είναι πιο εύκολο, πιο γρήγορο και πιο παιχνιδιάρικο – σε σχέση, ας πούμε, με το να πρέπει να πληκτρολογήσει κανείς έναν κωδικό… Ταμάμ.

Όλοι αυτοί οι χαρούμενοι πελάτες ξέρουν τι είναι η βιομετρία; Και που σημαδεύει;

Τυπικά «βιομετρία» είναι οποιαδήποτε μέτρηση και οποιοσδήποτε υπολογισμός αφορά το ανθρώπινο σώμα. Κάποτε οι αστυνομικές ταυτότητες σημείωναν το ύψος, το χρώμα των ματιών και των μαλλιών: αυτά ήταν βιομετρικά δεδομένα. Αλλά ήταν μια πρωτόλεια συσσώρευση τέτοιων δεδομένων. Σε ψηφιακές συνθήκες τα βιομετρικά δεδομένα όχι μόνο «απέκτησαν» (!) την δυνατότητα να αποθηκεύονται, να κατατάσσονται, να γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας, ομαδοποιήσεων, συγκρίσεων, διαλογής σε χρόνο dt, όχι μόνο να είναι εύκολα ανακλήσιμα (άρα και αξιοποιήσιμα), αλλά επίσης άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Πράγμα αναμενόμενο: αν βρεις τρόπο να αξιοποιήσεις τους κόκκους της άμμου θα σηκώσεις όλη την παραλία… Θα ρίξεις φουρνέλα και θα φτιάξεις άλλη μια.

Η πρώτη και καθόλου παιχνιδιάρικη σκοπιμότητα της διεύρυνσης και της ψηφιακής αποθήκευσης / επεξεργασίας των βιομετρικών δεδομένων είναι όχι απλά η «ταυτοποίηση» αλλά, επίσης, η remote επιτήρηση καθενός που μπορεί να ταυτοποιηθεί ψηφιακά. Η χρήση λογισμικού «αναγνώρισης προσώπου» τόσο απ’ το κινέζικο όσο και απ’ το ρωσικό καθεστώς (αυτά το είπαν ανοικτά, άλλα είναι αναμενόμενο ότι έκαναν το ίδιο χωρίς να το φωνάξουν…) σε χιλιάδες (κρατικές κατ’ αρχήν) κάμερες παρακολούθησης σε δημόσιους χώρους, με επιχείρημα … τον covid (τι άλλο; ένας ιός τεράστιο πλυντήριο!) τους τελευταίους μήνες δεν ανήκει στο παιχνιδιάρικο ξεκλείδωμα μιας συσκευής που θεωρείται «προσωπική» (ενώ δεν είναι). Εξυπακούεται: η ιδιοκτησία των βιομετρικών data δεν ανήκει στον καθένα αλλά σ’ εκείνον που τα συγκεντρώνει και τα επεξεργάζεται. (Ο gdpr προσπάθησε να το εμποδίσει αυτό – κι έτσι βρίσκεται εκεί που τον έριξε η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία…)

Υπάρχει και μια δεύτερη σκοπιμότητα, λιγότερο κατανοητή: η υιοθέτηση μιας συγκεκριμένης αντίληψης απ’ την μεριά των υποτελών, που αφορά τους εαυτούς τους σαν «συλλογή δεδομένων», των οποίων η διάχυση «εξανθρωπίζει»… Data macht frei λέει η πύλη των κάτεργων της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, σε πάμπολλες γλώσσες, παντού στο πλανήτη – αλλά είναι αόρατη.

Πρόκειται για την ψηφιακή εκδοχή της αυτο-επιτήρησης, σύμφωνα με την οποία το profiling που δημιουργείται απ’ την ενιαία επεξεργασία των βιομετρικών και του συνόλου των κοινωνικών data του καθενός επιδέχεται έπαινο ή ψόγο· επιβράβευση ή τιμωρία. Αν η αλγοριθμική μηχανή σου «ανοίγει τις πόρτες» (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) είναι επειδή σε «αναγνωρίζει» σαν τον σωστό άνθρωπο. Όπου το «σωστός» αφορά την συμπεριφορά σου σύμφωνα με τις νόρμες.

Πέρα απ’ τα εξωτερικά χαρακτηριστικά (πρόσωπο, ίριδα ματιών, δακτυλικό αποτύπωμα, φωνή…) τα βιομετρικά δεδομένα (δηλαδή η υπεξαίρεσή τους) είναι υπό μαζική αναβάθμιση. Με τα δεδομένα υγείας. Το «ψηφιακό πιστοποιητικό εμβολιασμού» που ακόμα και το ρημαδοελλαδιστάν υπόσχεται σ’ όσους υποκύψουν στον εκβιασμό της τρομοεκστρατείας και πλατφορμιαστούν, είναι το πρώτο βήμα. Και, φυσικά, δεν πρόκειται για «θεωρία συνωμοσίας» όπως γουστάρουν να πιστεύουν οι συμβιβασμένοι. Τόσο σαν έξοδο όσο και σαν διαδικασία, το ψηφιακό φακέλωμα όσων πλατφορμιαστούν τώρα θα ήταν δυσαναλόγα μεγάλο – αν επρόκειτο μόνο για την αντιμετώπιση του τσαχπίνη. Ακόμα κι αν για κάποιο διάστημα το συγκεκριμένο «βιομετρικό / βιολογικό δεδομένο» ανοίγει πόρτες (αεροπλάνων, εμπορικών κέντρων, γηπέδων ή συναυλιών – ακόμα και δουλειών…). Σε δύο ή τρία χρόνια, όταν ο τσαχπίνης θα έχει αποκατασταθεί σαν ένα ακόμα «συνάχι», το ανάλογο πιστοποιητικό πλατφορμιασμού εναντίον του θα είναι άχρηστο!

Η ψηφιακή διαχείριση των προσωπικών δεδομένων υγείας τόσο σαν υποδομή και σαν ιδεολογία, όσο και σαν συσσώρευση / επεξεργασία / χρήση / αξιοποίηση είναι μια επένδυση διαρκείας. Αυτή η διαχειριση δεν έχει αξία σαν στιγμή – και ο τωρινός πλατφορμιασμός είναι «στιγμή». Έχει αξία σαν διάρκεια. Η διάρκεια είναι που διαμορφώνει την συσσώρευση (των data). Συνεπώς, απ’ την στιγμή που γίνονται τα εγκαίνια αυτής της ψηφιακής συσσώρευσης (με αντάλλαγμα / τυράκι μερικές ανοικτές πόρτες) ένα μόνο μπορεί να ακολουθήσει: το ες αεί.

Για πάντα.

ID2020

Κυριακή 3 Γενάρη. Έχει ο πλατφοριασμός, που πουλιέται σαν εμβολιασμός, κάποια ειδική, κάποια ιδιαίτερη σχέση με την καπιταλιστική αναγκαιότητα (: τα συμφέροντα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) της συσσώρευσης βιομετρικών / βιολογικών data; Γιατί να έχουν τα «εμβόλια» στρατηγική σημασία γι’ αυτήν την συσσώρευση και όχι, ας πούμε, οι αντικαρκινικές θεραπείες ή οι θεραπείες για τον HIV;

Η απάντηση είναι απλή: η μαζική, η σαρωτική συγκέντρωση τέτοιων δεδομένων χρειάζεται μιαν αφορμή που να είναι καθολική. Τα αφεντικά του συμπλέγματος δεν θα μπορούσαν να ελπίζουν στην καθολικοποίηση των δεδομένων των καρκινοπαθών· ούτε των HIV positive που χρειάζονται θεραπεία. Θα τους βόλευε, θα χρειάζονταν, κάτι κοινότοπο… Κάτι που να είναι μεταδοτικό, που να μπορεί να «αγκαλιάσει» εικονικά και δημαγωγικά το σύνολο των κοινωνιών, που να επιτρέπει ένα πακέτο «σωτηρίας + ψηφιακής καταγραφής». Οι μεταδοτικές ασθένειες έγιναν απ’ την δεκαετία του ’00 οι «αγαπημένες» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος επειδή είχαν αυτό το στρατηγικό πλεονέκτημα: μπορούσαν να θεωρηθούν, να προβληθούν σαν «καθολική απειλή», διευρύνοντας στο έπακρο το φάσμα των οφελούμενων μιας «σωτηρίας + ψηφιακής καταγραφής».

Παράδοξο ή όχι, ο σχετικός «προβληματισμός» δεν εστίασε στον πρώτο κόσμο – αλλά στον λεγόμενο τρίτο. Χρόνια πριν, η σκοπιμότητα μαζικών εμβολιασμών plus μαζικών ψηφιακών καταγραφών / φακελωμάτων δεν προοριζόταν για τους πρωτοκοσμικούς, που έτσι κι αλλιώς αυτο-καταγράφονταν με τους ρυθμούς της αγοράς και της ψηφιοποίησης των κρατικών υπηρεσιών. Αφορούσε τους τριτοκοσμικούς. Τους αφρικανούς και τους ασιάτες. Ήταν «δύο σε ένα». Επειδή (έτσι πήγαινε η ρητορεία), πρώτον αυτοί είναι φτωχοί και αρρωστιάρηδες, άρα χρειάζονται την δυτική φιλάνθρωπη πρόληψη, και δεύτερον είναι αόρατοι, δεν είναι καταγραμμένοι πουθενά, επειδή τα κράτη τους έχουν χάλια συστήματα ληξιαρχείων, αστυνομικών ταυτοτήτων, κλπ. «Θα τους εμβολιάζουμε αλλά θα τους καταγράφουμε ψηφιακά για να ξέρουμε ποιοί έχουν κάνει ποια εμβόλια» έλεγε η φιλεύσπλαχνη ρητορική του κυρ Βασίλη και όσων εκπροσωπεί. Πράγμα που θα έπρεπε να διαβαστεί ανάποδα: «θα σφετεριστούμε για κάθε δική μας χρήση τα βιομετρικά / βιολογικά δεδομένα τους, και σε αντάλλαγμα θα τους κάνουμε πειραματόζωα των φαρμάκων μας».

Κάπως έτσι όχι τίποτα άθλιοι συνωμότες αλλά κοτζάμ οηε υιοθέτησε βήμα βήμα απ’ το 2016 το σχέδιο ID2020, σαν τμήμα του «στόχου» του για «παγκόσμια βιώσιμη ανάπτυξη» το 2030… Μάλιστα, σαν πρώτο επιχείρημα αυτής της υιοθεσίας ήταν το ότι «60 εκατομμύρια πρόσφυγες σ’ όλο τον κόσμο θα μπορούν να αποδείξουν ποιοί είναι»…. (Θέλουν κάτι τέτοιο;)

Τι είναι το ID2020; Αυτό ακριβώς: ψηφιακός τρύγος των προσωπικών βιομετρικών / βιολογικών δεδομένων εκατοντάδων εκατομυρίων τριτοκοσμικών (κατ’ αρχήν) πακέτο με τους εμβολιασμούς τους... Το είπαν και οι ίδιοι (φωτο επάνω – τονισμός με κίτρινο χρώμα). Χρειάστηκε, φυσικά, ισχυρό λόμπινγκ (πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι) απ’ τους πρωτοπόρους και ζάμπλουτους αμερικάνους και δυτικούς φιλάνθρωπους, που εντελώς συμπτωματικά δεν είναι άγνωστοι: η microsoft (έλα!), τα φιλανθρωπικά ιδρύματα του κυρ Βασίλη και όσων εκπροσωπούν (έλα!), τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των Rockefeller και όσων εκπροσωπούν (έλα!). Με απλά λόγια: δυναμικά τμήματα του κεφάλαιου ανέλαβαν αυτό το θεάρεστο τιτάνιο έργο, που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί η ανθρωπότητα απ’ την εποχή των μεγάλων (αποικιοκρατικών) κατακτήσεων…

Οι καθυστερήσεις είναι στο πρόγραμμα. Οι ανατροπές;

Κυριακή 3 Γενάρη. Κανονικά ως το 2020 (που μας άφησε πρόσφατα) θα έπρεπε αυτό το σχέδιο να έχει προχωρήσει ικανοποιητικά. Πρακτικά τα πράγματα εξελίχτηκαν πιο αργά. Μόλις τον Σεπτέμβρη του 2019, χαρούμενοι οι σωτήρες του κόσμου, ανακοίνωσαν αυτό (ο τονισμός δικός μας):

Η «συμμαχία ID2020 ξεκίνησε ένα καινούργιο πρόγραμμα ψηφιακής ταυτοποίησης στο ετήσιο συνέδριό της στη Ν. Υόρκη, σε συνεργασία με την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές, την συμμαχία εμβολιασμών Gavi [κυρ Βασίλης ‘n’ friends] και νέους εταίρους απ’ την κυβέρνηση, τον ακαδημαϊκό κόσμο, και τις οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας.

Το πρόγραμμα για την αξιοποίηση της ανοσοποίησης σαν μιας ευκαιρίας για την καθιέρωση ψηφιακών ταυτοτήτων παρουσιάστηκε απ’ το ID2020 σε συνεργασία με το πρόγραμμα “πρόσβασης στην πληροφορία / a2i” της κυβέρνησης του Μπαγκαλντές, την γενική διεύθυνση υγιειονομικών υπηρεσιών και την Gavi, σύμφωνα με την ανακοίνωση.

Η ψηφιακή ταυτότητα είναι μια καταγραφή σε υπολογιστή της ταυτότητας ενός προσώπου, αποθηκευμένη σε ένα μητρώο. Σ’ αυτήν την περίπτωση χρησιμοποιείται για να ιχληλατείται το ποιος έχει εμβολιαστεί.

… Διαμορφώθηκε νωρίτερα φέτος μια συνεργασία μεταξύ της Gavi, της NEC και της Simprints για την χρήση βιομετρικών δεδομένων για να βελτιωθεί η εμβολιαστική κάλυψη στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Αν αυτό το τελευταίο σας φαίνεται μυστηριώδες να το εξηγήσουμε: αφορούσε την ψηφιακή δακτυλοσκόπηση των παιδιών «στις αναπτυσσόμενες χώρες» ώστε να μην ξεφύγουν ούτε αυτά… Το ότι η εταιρεία Simprints είναι συνεργάτης της «παγκόσμιας τράπεζας» μπορεί να σας κάνει (ή όχι) σοφότερους / ες.

Σε κάθε περίπτωση, όταν στον πιο κορυφαίο θεσμό του καπιταλιστικού πλανήτη μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, τον παρακμιακό πια οηε, έχεις κατοχυρώσει τον στενό δεσμό ανάμεσα στις μεταδοτικές ασθένειες, τον καθολικό «προληπτικό» εμβολιασμό και το ψηφιακό φακέλωμα, δεν μπορείς να περιορίζεται στο πείραμα του μπαγκαλντές. Για το οποίο δεν ξέρουμε αν έχει προχωρήσει, αφού αυτό το ασιατικό κράτος αποδείχθηκε εντελώς άχρηστο και ανίκανο να «αξιοποιήσει τον covid» για χάρη αυτού του (“μα τι σας ζητήσαμε;;;”) ανθρωπιστικού προγράμματος ID2020: με πληθυσμό 2,5 φορές μεγαλύτερο εκείνου της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας (μία είναι!) είχε (αν είναι δυνατόν!) το 1/5 των κρουσμάτων (515.184 έναντι 2.600.000) και (αυτό κι αν είναι χοντρή πρόκληση!!) μόλις το 1/10 των νεκρών (7.599 ως χτες έναντι 74.570 της αθάνατης αυτού μεγαλειότητας!).

Μετά από τέτοιες (όχι ανεξήγητες!) «ανατροπές» πού να πάει ο κάθε φιλάνθρωπος να αξιοποιήσει την ανοσοποίηση σαν μια ευκαιρία για την καθιέρωση ψηφιακών ταυτοτήτων; Στη Dhaka ή στο London; Στις «αναπτυσσόμενες» ή στις «αναπτυγμένες»; (Όχι, πείτε κι εσείς: αν βρισκόσασταν στη θέση των φιλάνθρωπων τι θα κάνατε;)