Tag: υγεία

Η εικονική πραγματικότητα είναι ήδη εδώ – 2

Τετάρτη 25 Μάρτη. Υπάρχει η άποψη πως ναι μεν τα τωρινά «μεγέθη» τα σχετικά με τον covid 19 είναι ελάχιστα και ασήμαντα μπροστά στις επιδημίες γρίπης, αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον… Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το μέλλον, όχι μόνο σ’ ότι αφορά τον covid 19 αλλά και σε σχέση με οτιδήποτε. Μια γλάστρα από ένα μπαλκόνι, ένα τροχαίο… ή ένας καταστροφικός σεισμός: τίποτα από πάμπολλες αιτίες θανάτου δεν προαναγγέλεται.

Όμως η κατάσταση «έκτακτης υγιεινομικής ανάγκης» χρησιμοποιεί τρομοκρατικές απειλές απ’ το μέλλον (με την μορφή αυξανόμενων αριθμών: κοντέρ!) τώρα. Ούτε οι κατασκευαστές αυτού του «σκοτεινού μέλλοντος» με τα εκατομμύρια των νεκρών ξέρουν οτιδήποτε … για το μέλλον. (Εκτός αν τα διαγράμματα και οι στατιστικοί πίνακες θεωρούνται κάτι άλλο εκτός απ’ τα ματζούνια των τεχνοκρατών!!) Αγνοούμε, λοιπόν, οι πάντες τα πάντα· όμως ΑΥΤΟΙ έχουν την εξουσία! Και το εννοούν: την χρησιμοποιούν τώρα!!!

Οι εξουσίες δεν ξέρουν το μέλλον (ακόμα κι όταν παριστάνουν ότι το ξέρουν). Οι εξουσίες κατασκευάζουν το μέλλον (τους, σας, μας)!!!! Όπως, άλλωστε, κατασκευάζουν και το παρόν. Αυτό είναι που έχουμε πάντα να αντιμετωπίσουμε.

Αν υπήρχε ανταγωνιστικό κίνημα της προκοπής, θα έπρεπε να έχει αναθέσει σε μέλη του την προσεκτική, συστηματική και διεξοδική μελέτη των επιμέρους τακτικών της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, για να προσφέρουν την βάση των αναγκαίων (πολιτικά και διανοητικά) αντιμέτρων. Η αναφορά στους αριθμούς (απ’ την μεριά μας) είναι μέρος μιας τέτοιας μελέτης· για λογαριασμό ενός ανταγωνιστικού κινήματος της προκοπής, που δυστυχώς δεν υπάρχει.

Συμβαίνει όμως και κάτι επιπλέον, που είναι κάπως πιο σύνθετο αλλά εξίσου σημαντικό. Αν η αποκάλυψη των ψεμμάτων προκύπτει αρχικά απ’ την σύγκριση της θανατολαγνείας με τα ξερά νούμερα, αποδεικνύεται πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν «μεγέθη»! Υπάρχει μόνο η διαχείρισή τους! Η τρέχουσα και μεγαλόφωνη καταμέτρηση των «κρουσμάτων» και των νεκρών απ’ τον covid 19 δεν είναι καν μια στατιστική για λογαριασμό των δημόσιων συστημάτων υγείας. Είναι μια βιοπολιτική διαδικασία, για λογαριασμό των συστημάτων δημόσιας τάξης! (Σύντομα θα δείτε εδώ και άλλες σημαντικές αποδείξεις…)

Αυτό δίνει μια στέρεη απάντηση για το μέλλον. Όχι «προφητεία» – μια ανταγωνιστική πολιτική εκτίμηση. Στο βαθμό που τα απαγορευτικά, δικτατορικά «μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας» εδραιωθούν, χωνευτούν, νομιμοποιηθούν, ΔΕΝ θα χρειάζεται για καιρό το body counting! Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση όπου πάρα πολλοι θα συνέχιζαν να πεθαίνουν, αυτοί θα «εξαφανίζονταν» σαν νούμερα! Το μέτρημα των νεκρών και των «κρουσμάτων» θα έδειχνε σταθερή μείωση, και «σιγά σιγά» οι κοινωνίες θα έμπαιναν στην «μετατραυματική κανονικότητά» τους. Όπως είπαν κάποιοι (σύντομα θα μάθετε ποιοί) ο θανατηφόρος κορονοϊός θα γινόταν μια απλή παιδική αρρώστια…

Ο λόγος γι’ αυτό είναι υπερβολικά απλός. Αν οι Αποκαλυψιακές «καμπύλες» των διαγραμμάτων που προβάλλονται τώρα σαν απειλή και νομιμοποίηση, σαν το «αν δεν πειθαρχήσετε τότε…» αποδεικνύονταν πραγματικές παρά την εφαρμογή αυτών των μαζικών απαγορεύσεων· αν οι εκατόμβες που ανεμίζουν στον ορίζοντα «αν δεν κλειστείτε σπίτια σας» συνέβαιναν παρά την κρατική / καπιταλιστική ολοκληρωτικη έφοδο, τότε εκείνο που θα κατέρρεε (σαν «αναποτελεσματικό») θα ήταν … ο νεοκρατισμός!! Ε, το λοιπόν τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά για τον καπιταλιστικό 21ο αιώνα απ’ το να αφήσουν τα αφεντικά να συμβεί τέτοιο λάθος! Τα φώτα της δημοσιότητας θα άρχιζαν να χαμηλώνουν σιγά σιγά, τα μικρόφωνα, οι κάμερες και τα πληκτρολόγια θα έκοβαν τη νεκροφιλία τους, και όλα θα προχωρούσαν όπως πρέπει…

Αυτό είναι που εξασφαλίζει η ανταγωνιστική πολιτική εκτίμηση (τουλάχιστον απ’ την μεριά μας) όταν συγκρίνουμε μεγέθη: στο υπαρκτό κρατικό / καπιταλιστικό «matrix» όλα τα νούμερα που έχουν επιστρατευτεί για τον συγκεκριμένο σκοπό είναι «ανύπαρκτα» με την φυσική, κλασσική έννοια· είναι, απλά, μια αντανάκλαση, ένας αντικαπτοτρισμός των πολιτικών χειρισμών των αφεντικών, και καθόλου η αιτία αυτών των χειρισμών. Μοιάζουν με αριθμούς· αλλά είναι νοήματα και διαταγές! Όπως θα μπορούσε να κάνει λιανά κάποιος Carroll (σε όσους τους πέφτει βαρύς ο Φουκώ..):

«Όταν χρησιμοποιώ ένα νούμερο» είπε με μάλλον περιφρονητικό ύφος ο Χάμπτι Ντάμπτι στην Αλίκη «η σημασία του είναι ακριβώς αυτή που διαλέγω εγώ – τίποτα λιγότερο και τίποτε περισσότερο». «Το θέμα είναι» προσπάθησε να απαντήσει η Αλίκη «αν πράγματι μπορείς να δίνεις στους αριθμούς τόσο διαφορετικές σημασίες». «Το θέμα είναι» κατέληξε αποστομωτικά ο Χάμπτι Ντάμπτι «ποιός είναι το αφεντικό – τίποτα άλλο»….

«Πολλά πράγματα έβαλες αυτούς τους αριθμούς να σημαίνουν» είπε η Αλίκη κάπως συλλογισμένα. «Όταν βάζω τα νούμερα να κάνουν τόση δουλειά» απάντησε ο Χάμπτι Ντάμπι «τα πληρώνω πάντα κάτι παραπάνω»…

Έτσι. Αλλά δεν είναι παραμύθι…

(φωτογραφία: Αν δεν κάνουμε λάθος αυτό παλιά λεγόταν «αυτοϊκανοποίηση»…)

Οι τσάτσοι – και οι άλλοι

Τρίτη 24 Μάρτη. Κατ΄αρχήν δείτε το πιο κάτω τετράλεπτο βίντεο: ένας «μεγαλο»δημαγωγός στήνει (κυριολεκτικά) προβοκατόρικη συνέντευξη με τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Αν δεν έχετε διαβάσει το κείμενο του Γ. Ιωαννίδη (Σάββατο 21 Μάρτη: Η γάτα και ελέφαντας 1 και 2) δεν θα καταλάβετε τι συμβαίνει εδώ, και το βάθος που έχει. Όσοι το έχετε διαβάσει θα καταλάβετε – τουλάχιστον κατ’ αρχήν.

Ο Γ.Ι., σ’ ένα άρθρο με τον δηλωτικό τίτλο Ένα φιάσκο υπό κατασκευή; Ενώ η πανδημία του κορονοϊού εδραιώνεται, λαμβάνουμε αποφάσεις χωρίς αξιόπιστα δεδομένα… αμφισβήτησε, όσο πιο κομψά επιτρέπει η πανεπιστημιακή θέση και η φήμη του διεθνώς, την ορθότητα τόσο των τρομοκρατικών ρητοριών όσο και των κυμάτων απαγορεύσεων – για την ανάσχεση (υποτίθεται) της πανδημίας του covid 19. Χωρίς καμμία αμφιβολία ή κενό, η θέση του είναι εναντίον, όσο δεν υπάρχουν συγκεκριμένα και σαφή δεδομένα, συμβατά με τις πάγιες πρακτικές της επιδημιολογίας, που να στηρίζουν τόσο τις ρητορίες όσο και τις αστυνομίες.

Ο μεγαλοδημαγωγός βλάκας δεν είναι, και γράμματα ξέρει. Προφανώς κατάλαβε πολύ καλά τι υποστηρίζει ο Γ.Ι. Την επιλογή της σύντομης συνέντευξης (ο Γ.Ι. δεν μιλάει πάνω από 2 λεπτά) την έκανε επειδή πρόκειται για πασίγνωστο «ειδικό». Αλλά και για έναν άλλο λόγο: με μια «στημένη» εισαγωγή, επιλεγμένες ερωτήσεις και κατάλληλους υπότιτλους, για να διαστρέψει / αντιστρέψει την άποψη του Γ.Ι. Αντί, π.χ., για την βασική ερώτηση «μιλάτε για φιάσκο· θεωρείτε πως αυτά που λέγονται και γίνονται είναι στον αέρα;», η ερώτηση είναι …. για τον αριθμό των κρουσμάτων. Απομονώντας δυο νούμερα, ο μεγαλοδημαγωγός έκανε την δουλειά του. Πέρασε την άποψη (στο γενικά άσχετο και φοβισμένο κοινό του) πως και ο Γ.Ι. υποστηρίζει ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ’ όσο μας λένε (!!).

Ως εδώ έχουμε μια καραμπινάτη περίπτωση «χειρουργικής» λαθροχειρίας / ψέματος· εκ μέρους του μεγαλοδημαγωγού. Που δεν κάνει την προβοκάτσιά του κατά λάθος, επειδή δεν κατάλαβε. Αντίθετα: την κάνει με πλήρη συναίσθηση. Την κάνει επειδή την τρομοκρατία υπηρετεί συνειδητά, έχοντας τα όποια οφέλη… Αλλά αυτό είναι η αρχή και όχι το τέλος της ιστορίας.

Ο μεγαλοδημαγωγός είναι ιδιοκτήτης επιχείρησης μέσων «επικοινωνίας». Με πολλούς υφιστάμενους / υπαλλήλους. Σαν αφεντικό έχει δώσει τις οδηγίες / διαταγές υποστηρίξης της υγιεινιστικής τρομοκρατίας. Σαν αφεντικό, όμως, έχει και ανταγωνιστές. Αν κινδύνευε κάποιος ή κάποιοι απ’ αυτούς να τον κάνουν «ρόμπα», σχολιάζοντας (ή κοροϊδεύοντας) την στάση του στη συνέντευξη με τον Γ.Ι., θα είχε άλλη. Ξέρει όμως ότι δεν κινδυνεύει: την ίδια γραμμή ακριβώς υπηρετεί το σύνολο των ντόπιων δημαγωγικών μήντια.

Εξ’ όνυχος τον λέοντα; Ακριβώς. Η προβοκάτσια του μεγαλοδημαγωγού απέναντι στον συνομιλητή του (δηλαδή: η διατροφή των απόψεών του) είναι μια σημαδούρα της δημαγωγικής προβοκάτσιας του συνόλου των μηχανισμών απέναντι στην «πραγματική» πραγματικότητα της επιδημίας! Αυτό θα πρέπει να αναγνωριστεί χωρίς ίχνος αμφιβολίας.

Τα ερωτήματα που ακολουθούν λογικά είναι: γιατί αυτές οι οδηγίες στο σύνολο των ντόπιων δημαγωγικών μηχανισμών;· για ποιον σκοπό;· και έναντι ποιας ανταμοιβής; Δεν είναι εύκολες οι ακριβείς απαντήσεις· και δεν θα παραστήσουμε πως τις ξέρουμε.

Ωστόσο γενικά καταλαβαίνετε – υποθέτουμε…

Η μόλυνση – και η «ατομική ευθύνη»

Τρίτη 24 Μάρτη. Γράφαμε προχτές (Κυριακή 22 Μάρτη, περί προστασίας…) για την αποδιάρθρωση / αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων, και την κατασκευή μιας «γενικής θεωρίας της μόλυνσης» μέσα απ’ το εφεύρημα ότι ο υγιής (του covid 19) μπορεί να είναι «φορέας», που θα κολλήσει άλλους, που θα κολλήσουν άλλους, που θα κολλήσουν παράλλους, και στο τέλος θα κολλήσει μια γιαγιά – που θα πεθάνει.

Το θεώρημα είναι παρανοϊκό και παρ’ όλα αυτά έχει γίνει γενικά αποδεκτό απ’ την φοβισμένη μάζα· εν μέρει επειδή «ο παππούς και η γιαγιά» που θα δηλητηριαστούν απ’ την αλυσίδα μετάδοσης του ιού είναι ο φερετζές των φοβιών που κουβαλάει ο καθένας. Είναι παρανοϊκό όχι επειδή δεν υπάρχει μεταδοτικότητα σε τέτοιου είδους γρίπες, βαρύτερες ή ελαφρύτερες. Υπάρχει και παραϋπάρχει. Είναι παρανοϊκό επειδή η μέριμνα για να μην κολλήσει ο παππούς και η γιαγιά δεν μένει στον «τελευταίο κρίκο», σ’ αυτούς δηλαδή που έχουν σχέση μαζί τους, αλλά μεταφέρεται στον «πρώτο», που εκτός των άλλων είναι και ασαφής (ώστε να είναι ο καθένας)! Η ιδέα ότι ο καθένας και η κάθε μιά μας έχει την ευθύνη του «εγκλήματος υγείας» που θα γίνει μετά από «πολλά βήματα» άλλων, παραπέμπει, σχεδόν, στην ιδεολογία του «προπατορικού αμαρτήματος»!

Αν αυτά σας φαίνονται θεωρητικά, κάνετε λάθος. Υπάρχουν κάποιοι που ψάχνουν εδώ και χρόνια τον τρόπο να αναδιαρθρώσουν την «ατομική ευθύνη» σε ζητήματα υγείας – και η πιο πάνω κατασκευή είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Κι αυτοί οι κάποιοι είναι οι (ιδιωτικές) ασφαλιστικές εταιρείες.

Η «ευθύνη για την μετάδοση μιας αρρώστιας από υγιείς» («ασυμπτωματικούς»…) είναι ένα ακόμα όπλο και στην εκστρατεία των ιδιωτικών ασφαλειών διεθνώς να μεταφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερες ευθύνες (για την όποια αρρώστια) στους πελάτες τους, χρεώνοντάς τους (αντί να τους πληρώνουν) για κακή συμπεριφορά. Η έννοια «κλειδί» που ενώνει την τωρινή «γενική θεωρία της μόλυνσης» με την μείωση των εξόδων / αποζημιώσεων των ασφαλιστικών εταιρειών προς τους πελάτες τους είναι αυτή ακριβώς η προσεκτική, στοχευμένη αλλά ταυτόχρονα γενικευμένη ενοχοποίησή τους: η κακή συμπεριφορά! Και το άλλο μισό, εξίσου έννοια κλειδί, είναι η (μαζική) διόρθωση των συμπεριφορών!

Στο cyborg νο 16, κάτω απ’ τον τίτλο big data: επιτήρηση και διαμόρφωση συμπεριφορών στην 4η βιομηχανική επανάσταση, θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει μεταξύ άλλων:

… Υπάρχει αρκετός εθελοντισμός στον υγιεινισμό. Δεν είναι μόνος του ωστόσο. Στα κράτη όπου οι εργοδότες κάνουν ιδιωτική ασφάλιση στους εργαζόμενους τους, το ζήτημα της «καλής υγείας» τους αφορά επιπλέον τις ασφαλιστικές. Έτσι, για παράδειγμα, εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια διάφοροι εργοδότες στις ηπα μαζί με την ιδιωτική ασφάλεια «προσφέρουν» στους μισθωτούς τους φορετά που καταγράφουν τις συνήθειές τους σχετικά με την ατομική γυμναστική τους, τις θερμίδες που καίνε, και άλλα στοιχεία υγείας. Τα data ρέουν αυτόματα στις ασφαλιστικές, που δείχνουν να είναι αποτελεσματικά πειστικές υποστηρίζοντας ότι αυτά είναι προγράμματα προστασίας απ’ τον διαβήτη. Είναι προφανές ότι («για το δικό τους το καλό») αυτοί οι εργαζόμενοι πρέπει να αυτοεπιτηρούνται διαρκώς μέσω των ψηφιακών καταγραφών, και να διαμορφώνουν υγιεινή καθημερινότητα.…

Τα γνωστά παραδείγματα του πως οι ιδιωτικές ασφαλιστικές σκοπεύουν να επιβάλλουν στους πελάτες τους «υγιεινή συμπεριφορά» για μη-μεταδοτικές ασθένειες, και το τρέχον παράδειγμα του πως η μορφή-κράτος επιβάλλει (κατ’ αρχήν ιδεολογικά και αμέσως μετά πειθαρχικά) στους υπηκόους της την «υπεύθυνη συμπεριφορά με όρους υγείας» για μεταδοτικές ασθένειες, συναντιώνται ταυτόχρονα στην ιδεολογία της «ευθύνης» και στην τεχνολογία της επιτήρησης. Το “tracking” που μεγαλούργησε στην κινέζικη περίπτωση και που φαίνεται ότι σηκώνει μπόι μισοφανερά – μισοκρυφά στις λεγόμενες «δημοκρατίες της δύσης» (ενδεικτικά: ισραήλ, ελλάδα…) όχι μόνο γίνεται με τα ίδια τεχνικά μέσα με εκείνα που χρησιμοποιούν ήδη οι ιδιωτικές ασφαλιστικές και οι εργοδότες, αλλά νομιμοποιείται ιδεολογικά με τα ίδια θεωρήματα (προσαρμοσμένα κατάλληλα φυσικά): εσύ είσαι ο υπεύθυνος για την υγεία σου (και, όποτε βολεύει, και για την υγεία των άλλων).

Θα υπέθετε κανείς ότι εδώ έχουμε απλά ένα ισχυρό δείγμα νεοφιλελευθερισμού. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Πρόκειται μάλλον για ένα μετα-νεοφιλελεύθερο υβρίδιο, που αναγνωρίζει / ανακατασκευάζει την «ατομική ευθύνη» με τρόπο και τόσο όσο να μπορεί να ορίζει και να τιμωρεί την «ανευθυνότητα». Η ιδιωτική ασφαλιστική δουλεύει με συμβόλαια malus bonus· και η κρατική ασφάλεια με διαταγές προστίμων. Το κράτος, εδώ, έχει ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: μπορεί να αποφασίζει και επιβάλλει μονομερώς εξωδικαστικές ποινές (για τους «ανεύθυνους») – κι αυτό ακριβώς συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας στο όνομα της «δημόσιας υγείας». Διαμορφώνεται το εννοιολογικό, ιδεολογικό και παρα-νομικό πλαίσιο (καθότι «έκτακτη ανάγκη») της «υπευθυνότητας», ακόμα και με παρανοϊκές ακροβασίες· που στη συνέχεια θα γίνει μέρος της κανονικότητας, τόσο για λογαριασμό της μορφής – κράτος, όσο και για λογαριασμό της μορφής – ιδιωτική επιχείρηση…

Δεν ανοίγουμε την πόρτα σε αγνώστους!

Τρίτη 24 Μάρτη. …Ας γίνει κάθε σπίτι οχυρό ζωής, κι ας κλείσουμε την πόρτα στον κορονοϊό… Αυτό το μελοδραματικό κελάηδησε χτες η κεντρική πολιτική βιτρίνα, ο ρημαδοΚούλης. Τα μικροαστικά διαμερίσματα είναι έτσι κι αλλιώς «οχυρωμένα» (και συχνά κάτεργα) εδώ και δεκαετίες – σκέφτηκε λοιπόν ο ρημαδο- να σερβίρει κάτι απ’ τα έτοιμα.

Αλλά ταυτόχρονα και παράλληλα, χάρη και στην «έκτακτη υγιεινιστική ανάγκη» (ξαναλέμε: άλμα στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση) οι ιδιωτικοί χωρο/χρόνοι γίνονται το αντίθετο: «διαφανείς», στο έλεος των εταιρειών (και των κρατών) επιτήρησης και εκμετάλλευσης. Και βρισκόμαστε ακόμα σχετικά στην αρχή: το internet of things βρίσκεται σχεδόν έξω απ’ τις πόρτες· και θα ανοίξουν όλες για τις χάρες του…

Το ότι η «ιδιωτικότητα» έχει γίνει το αντίθετό της χάρη στις antisocial μηντιακές μεσολαβήσεις είναι γεγονός εδώ και χρόνια. Η τωρινή (γενικευμένη στον πρώτο κόσμο) διαταγή «κλειστείτε σπίτια σας» ανοίγει ακόμα περισσότερο τον «ναό» της άλλοτε ιδιωτικότητας στις ηλεκτρονικές / ψηφιακές χρήσεις, καταγραφές – δηλαδή, τελικά, στην ηλεκτρονική επιτήρηση. Αυτή η μετάβαση γίνεται απ’ την μια μεριά πατώντας στην υπαρκτή εξοικείωση των υπηκόων με τις ψηφιακές επικοινωνίες· και απ’ την άλλη με την απαγόρευση των όποιων φυσικών σχέσεών τους.

Είναι τα έτσι αναδιαρθρωμένα σπίτια / φυλακές («προσωρινά» λένε το δεύτερο…) «οχυρά ζωής»; Περίπου: προορίζονται για πυκνώσεις των καπιταλιστικών και των κρατικών μεσολαβήσεων στην καθημερινή ζωή. Και μ΄ αυτή την έννοια γίνονται πράγματι «οχυρά»: για την ζωή του κεφάλαιου…

Στρατιωτικός νόμος

Δευτέρα 23 Μάρτη. Επισημοποιήθηκε (όπως ήταν αναμενόμενο…) και στα μέρη μας. Τώρα οι ντόπιοι πειθαρχημένοι στρατιώτες κάθε είδους, προέλευσης και φυράματος θα πρέπει να είναι ενθουσιασμένοι. Και μεθαύριο ας βγουν στα μπαλκόνια τους να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο – είναι «εθνική επέτειος»… Ή, αν το προτιμούν, ας τραγουδήσουν το «εμπρός της γης οι κολασμένοι» μπροστά στα κάγκελα: προς το παρόν υπάρχει μια κάποια «ελευθερία» στο βογγητό της υπακοής…

Κάποιοι θα πουν: μα δεν απαγορεύονται τα πάντα! Μπορείς να πας για δουλειά ή να ψωνίσεις για να φας· μπορείς να πας στο γιατρό ή να επιτρέψεις στον σκύλο σου να σε βγάλει μια βόλτα· ακόμα και λίγο τρεξιματάκι επιτρέπεται, για το ξεμούδιασμα. Με απλά λόγια επιτρέπεται στον καθένα να είναι κατοικίδιο… Pet….

(Κοίτα, τώρα, να δεις με τι λερώναμε τους τοίχους αυτής της πόλης το Νοέμβρη του 2015. Κοίτα να δεις πόσο μαλάκες – όπως λένε οι πειθαρχημένοι στρατιώτες – είμαστε! Κοίτα να δεις τι προβλέπαμε, ή μάλλον τι καταλαβαίναμε να εξελίσσεται ήδη τότε…)

Ως εκεί λοιπόν: η γυμνή επιβίωση επιτρέπεται… Κι ας γαυγίσουμε, ας νιαρίσουμε όσο θέλουμε – στα antisocial media please! Επιτρέπεται, για να το πούμε με άλλα λόγια, η ικανοποίηση των βασικών αναγκών που αναγνωρίζονται σαν τέτοιες απ’ το κράτος και τα αφεντικά… Αυτές είναι όλες όλες… (Άλλωστε σε κανέναν στρατιωτικό νόμο δεν απαγορεύεται η δουλειά ή το φαΐ…) Αλλά, οπωσδήποτε, ακόμα και γι’ αυτές τις «βασικές ανάγκες», θα πρέπει να κουβαλάς / κουβαλάμε την «υπεύθυνη δήλωση νόμου 105 περί κοινωνικής ευθύνης…». Ατέλειωτη, καθημερινή σπονδή στα αφεντικά…

Όλα αυτά γίνονται για την προστασία της υγείας, της δικής μας και των πάντων – επειδή είμαστε ανίκανοι να την προστατέψουμε οι ίδιοι / ίδιες…Τα είπαμε αυτά: με βάση τον καινούργιο κρατικό / καπιταλιστικό ορισμό της “κοινωνικής ευθύνης” είμαστε ανεύθυνοι, νήπια που δεν καταλαβαίνουν τους κινδύνους. Τέρμα οι παραινέσεις. Τώρα έχει τιμωρίες με δόσεις – σαν ενέσεις… Ο σκληρός πυρήνας του κράτους αναλαμβάνει τις ευθύνες μας (προς μεγάλη χαρά των πειθαρχημένων στρατιωτών).

Χτες η καθεστωτική “καθημερινή”, κάτω απ’ τον πολύ σαφή και περήφανο τίτλο τα drones της ελ.ας. και η ευπ στη μάχη κατά του κορωνοϊού, έγραφε κι αυτό:

…. Την ίδια στιγμή, κατόπιν κυβερνητικής απόφασης ενεργοποιήθηκε και η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, από την οποία ζητήθηκε να παράσχει συνδρομή με τεχνολογικά μέσα, σε συνενόηση με την Πολιτική Προστασία και το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής.

Σύμφωνα με απόλυτα επιβεβαιωμένες πληροφορίες της «Κ», εξάλλου, στη διάρκεια της εβδομάδας εξετάστηκε το ενδεχόμενο αξιοποίησης του «112» για την επιτήρηση – μέσω τεχνολογίας γεωεντοπισμού – όσων τίθενται σε υποχρεωτική καραντίνα και κυρίως όσων ταξιδεύουν στην Ελλάδα από χώρες του εξωτερικού. Παρόμοιες τακτικές εξάλλου εφαρμόζει εν μέσω της κρίσης του κορωνοϊού το Ισραήλ. Το θέμα συζητήθηκε σε κλειστές συσκέψεις, ωστόσο, κρίθηκε τελικά δύσκολο στην εφαρμογή του. Κι αυτό διότι το σύστημα δεν μπορεί να προσδιορίσει με απόλυτη ακρίβεια την ακριβή θέση ενός ατόμου – με βάση το στίγμα του κινητού του τηλεφώνου – αλλά με ακρίβεια οικοδομικού τετραγώνου. Έτσι, ο έλεγχος για την τήρηση της καραντίνας αποφασίστηκε να ανατεθεί στην ελ.ας.

Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως το «μπα, το σύστημα δεν μπορεί», είναι ένα «καθησυχαστικό» ψέμα. Η πυκνότητα των 4G κεραιών μια χαρά επιτρέπει τον εντοπισμό με ακρίβεια 99% σε κλίμακα χώρας, και πάνω από 85% σε κλίμακα πόλης. Και ίσως μπορεί να υποκλέπτεται ο γεωεντοπισμός κάθε  τηλεχειριστηρίου (: κινητού) μέσω της εφαρμογής gps, που οι περισσότεροι / ες έχουν μόνιμα ανοικτή…

Μέσα στον ωκεανό των ψεμμάτων για τον covid-19, μέσα στη γρήγορη και εύκολη κατασκευή της ιδέας της κοινωνίας της μόλυνσης, το ότι οι ασφαλίτες θα γίνουν (έχουν γίνει δηλαδή) φύλακες – της – υγείας (όπως, άλλωστε, κάνει το κράτος σύμμαχος, φίλος και δάσκαλος, αυτό του ισραηλινού φασισμού, να μην ξεχνιόμαστε…) θα περάσει ντούκου. Οι πειθαρχημένοι στρατιώτες θα χαρούν κιόλας.

Η κρατική ρητορική υποστηρίζει ότι η επιβολή στρατιωτικού νόμου (: Απαγορεύεται η κυκλοφορία καθ’ άπασαν την επικράτειαν! Ηχεί ξανά, σαν αντίλαλος…) έγινε υποχρεωτική επειδή υπάρχουν «πολλοί ασυνείδητοι»…. Η ασταμάτητη μηχανή σας διαβεβαιώνει ότι πρόκειται για ένα ακόμα ψέμα. Σύμφωνα με τις έγκυρες και αξιόπιστες μαρτυρίες αυτοπτών συντρόφων από διάφορες επαρχιακές πόλεις του ελλαδιστάν το περασμένο Σαββατοκύριακο ελάχιστοι κυκλοφορούσαν· και οι περισσότεροι απ’ αυτούς φοβισμένοι. Τοίχο – τοίχο και κατά μόνας, άντε δυο δυο, μην τους τρακάρει κανάς κορονοϊός… Όχι. Η αλήθεια είναι ότι η μορφή-κράτος προχωράει στη λίστα των απαγορεύσεων επειδή οι προηγούμενες εφαρμόζονται σε μεγάλο βαθμό! Δύσθυμα από κάποιους, αλλά πάντως εφαρμόζονται. Αυτή η πετυχημένη πορεία αυτο-καταστολής και η ανάδειξη των φοβιών σε απόλυτο ρυθμιστή της κοινωνικής συμπεριφοράς του καθενός, είναι ο αέρας στα πανιά τους· όχι οι «παραβάτες». Όπως, όμως, συμβαίνει στη διάρκεια αυτής της γιγα-τρομοεκστρατείας, η νομιμοποίηση (και η αποδοχή) της κατάστασης έκτακτης ανάγκης γίνεται με αντιπερισπασμούς…

Τώρα λοιπόν, καθώς ανυποψίαστοι οι υπόδουλοι θα ζητούν ηλεκτρονικά απ’ το κινητό τους την συγκατάθεση του κτήνους για να βγουν από το σπίτι τους, καθώς δηλαδή θα τροφοδοτούν το «σύστημα» με data κι άλλα data, η τόσο επείγουσα μετάβαση, η τόσο αναγκαία για τ’ αφεντικά “αλλαγή παραδείγματος”, το πέρασμα σε ακόμα πιο τυρρανικές βιοπολιτικές, θα γίνεται ομαλά κι αθόρυβα…

(φωτογραφία επάνω: ‘Ενα στιγμιότυπο επαγγελματικής δημαγωγίας – τρομοπαραγωγής. Από μια ολιγόλεπτη συνέντευξη με τον Γιάννη Ιωαννίδη, όπου κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι υποστηρίζει – αν δεν έχει διαβάσει προσεκτικά το άρθρο του – το κανάλι και ο αρχιπλασιέ του απομόνωσαν το «μπορεί να κρούσματα στην ελλάδα να είναι ως 50.000»! Σε ένα τηλεοπτικό κοινό που ήδη έχει ήδη εκπαιδευτεί να θεωρεί κάθε «κρούσμα» αγγελτήριο θανάτου, η λαθροχειρία ήταν, πράγματι, «χειρουργική»….

No retreat baby, no surrender!

Δευτέρα 23 Μάρτη. Μια ψυχή κάπου μακριά έστειλε αυτό το γράμμα… Και δέχτηκε να το μοιραστεί με την ασταμάτητη μηχανή.

Φίλες και συναδέλφισσες γεια σας,

Σας γράφω από την πιο τρομακτική μοναξιά, για να σας πω κάποια πράγματα που δεν είναι αυτά που λέγονται συνήθως αυτές τις μέρες. Δεν είναι γλυκά, δεν είναι αισιόδοξα, δεν χαϊδεύουν, δεν καθησυχάζουν, δεν παρηγορούν. Μάλλον είναι ο ενοχλητικός αντίλογος σε ένα σύστημα αξιών που σήμερα προωθείται ως αλληλέγγυο, υπεύθυνο και ένα σωρό άλλα επίθετα που για μένα έχουν μια έννοια τελείως διαφορετική από αυτή που τους δίνουν οι αρχές και η κοινωνία γενικότερα αυτές τις ζοφερές μέρες. Αυτή τη φορά, πραγματικά λυπάμαι που είμαι η αντιφρονούσα. Σας το ορκίζομαι. Θα μου άρεσε να μη νιώθω τόσο μόνη μου μ’αυτές τις σκέψεις και γι αυτό ακριβώς τις μοιράζομαι μαζί σας. Δεν σας ζητάω να συμφωνήσετε, μόνο σας ζητάω να με ακούσετε και -αν γίνεται- με λίγο ανοιχτό μυαλό, επειδή μάλλον δεν θα σας αρέσουν, θα σας κάνουν να νιώσετε άβολα, μπορεί να σας ενοχλήσουν, ακόμη και να σας θυμώσουν. Στην τελική, ποια είμαι εγώ για να σας πω πώς πρέπει να σκέφτεστε αυτές τις σκοτεινές στιγμές; Μόνο σας λέω πως κι εγώ έτσι νιώθω: άβολα, ενοχλημένη, αλλά και μόνη και  ηττημένη σε μια μάχη που δεν μπόρεσα καν να δώσω.

Τι θέλω να πω: Αυτές τις μέρες, με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό εκατομμυρίων υγιών ανθρώπων στα σπίτια τους, με τα ΜΜΕ να μας βομβαρδίζουν με συμβουλές-οδηγίες για να παραμείνουμε στο σπίτι, τα εμμονικά hastags “εγώ μένω σπίτι”, τον στρατό και την αστυνομία που “ξαγρυπνούν” για την υγεία, την ασφάλειά μας και την τήρηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας, τον ανυπόφορο κοινωνικό έλεγχο που εκφράζεται με τις αποδοκιμαστικές ματιές και τις προσβολές των γειτόνων όταν βλέπουν να ξεμυτίζουν παιδιά στο δρόμο, την αυταρέσκεια του ότι είμαστε τόσο μα τόσο “πολιτισμένοι”, την ιδέα πως οποιαδήποτε άποψη που αμφισβητεί την μοναδική αλήθεια των δεδομένων που μας διοχετεύουν είναι απολύτως αντικοινωνική και αντιαλληλέγγυα, την ταχύτητα με την οποία κλείνουν σύνορα, την ματιά προς τον Άλλο ως απειλή, το φόβο που κυριαρχεί, τα drones που ουρλιάζουν στον ουρανό της Μαδρίτης “Πρέπει να παραμείνετε μέσα στο σπίτι!”, τα περιπολικά με τα μεγάφωνα που γυροφέρνουν στις γειτονιές μας και απειλούν με πρόστιμα όποιον βγει αδικαιολόγητα, τους μπάτσους με πολιτικά που κυνηγάνε πιτσιρικάδες που -ευτυχώς- ακόμη συναντιούνται σε κάτι εγκαταλελειμμένα γιαπιά, τα γεμάτα μίσος σχόλια αντιπροσώπων αντίπαλων γειτονικών εθνοτήτων σχετικά με το ποιος έχει περισσότερο δικαίωμα στις αποστειρωμένες μάσκες που αρχίζουν να εκλείπουν απ’όλη τη χώρα, τον παράλογο ανταγωνισμό ανάμεσα στους πολιτικούς για το ποιος θα δώσει τις πιο αυταρχικές και αυθαίρετες διαταγές, την υποκρισία εκείνων που διατάζουν εγκλεισμό στο σπίτι για τους μισούς εργαζόμενους, στέλνοντας τους άλλους μισούς -το πρεκαριάτο, φυσικά- στη δουλειά (και κατόπιν στην ανεργία, πάλι), όλα αυτά φτιάχνουν ένα σκηνικό βγαλμένο από την πιο ζοφερή επιστημονική φαντασία…

Μόλις πριν από δυο εβδομάδες θα έμοιαζε μια άσκηση ολοκληρωτισμού και απαράδεκτης τυραννίας. Και τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς! Τι συνέβη στην κριτική σκέψη; Τι μας συνέβη; Γιατί μας πούλησαν τόσο εύκολα ως κοινωνικά υπεύθυνη και αλληλέγγυα στάση την ακριτική απομόνωση όλων μας; Η αλληλεγγύη δεν προέρχεται ποτέ από κανένα κράτος, φίλες μου. Η αλληλεγγύη δεν  μπορεί ποτέ να είναι αποτέλεσμα διαταγμάτων. Το λέει και το σύνθημα. Κανένα κράτος δεν θα μας απελευθερώσει. Η αλληλεγγύη γεννιέται από τον κόσμο, τους ανθρώπους, δεν επιβάλλεται με πρόστιμα. Εδώ και τώρα αυτό που κάνουμε είναι απλώς να υπακούουμε (λόγω παράλογου φόβου, κομφορμισμού, άγνοιας, παραιτημένης αποδοχής) και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Λυπάμαι πολύ, τόσο που με πονάει, αλλά το να βγαίνουμε στις ταράτσες και να τραγουδάμε ή να χειροκροτάμε το ιατρικό προσωπικό μπορεί να μας δώσει μια παρηγοριά, αλλά δεν αποτελεί πράξη αντίστασης. Έχουμε παραιτηθεί απέναντι στη ματαιότητα μιας πραγματικότητας που μας διαφεύγει, απλώς και μόνο επειδή μας διέταξαν να το κάνουμε και μας έπεισαν για την χρησιμότητα των διαταγών τους.

Κι όμως, η πανδημία του κορωνοϊού, όπως τελικά και όλα σε αυτή τη ζωή πολύ φοβάμαι, είναι ένα ιδεολογικό ζήτημα. Ούτε εγώ, ούτε εσείς έχουμε τα αντικειμενικά δεδομένα για να αντιπαρατεθούμε εδώ πάνω στην ύπαρξή και την επικινδυνότητά του. Δεν τα έχουν ούτε οι γιατροί, ούτε το ιατρικό προσωπικό, ούτε κανείς. Η ερμηνεία των δεδομένων είναι υποκειμενική, ξεκάθαρα ιδεολογική. Όποιος θέλει να ψάξει λίγο κάτω από την επιφάνεια μπορεί να βρει ενδιαφέροντα δεδομένα, αλλά τώρα δεν θα κάνω κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να σας πείσω για τίποτα. Μόνο θέλω να σας ζητήσω ένα πράγμα: Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τα παιδιά σας να θεωρήσουν φυσιολογική αυτή την κατάσταση, μην τα αφήσετε  να πιστέψουν πως αλληλεγγύη σημαίνει να βλέπεις τον Άλλο ως ένα κίνδυνο, μην τα αφήσετε να χάσουν την ικανότητα να ρωτούν, να αντιδρούν, να αντιστέκονται… Έχουμε μετατραπεί όλες σε ένα Ρομπέρτο Μπενίνι στο “Η Ζωή είναι Ωραία”, προσπαθώντας να κρύψουμε τον τρόμο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης από τα παιδιά και τους μαθητές μας. Αλλά ο τρόμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς φτιάχνουμε συνταγές για κουλουράκια, βλέπουμε tutorials για ζούμπα ή ζωγραφίζουμε αισιόδοξα ουράνια τόξα μαζί τους. Ή τουλάχιστον αυτό είναι που νιώθω εγώ: να βασανίζομαι, υποταγμένη ενάντια στη θέλησή μου, ενώ ράβω κουκλάκια ή παίζω επιτραπέζια με την κόρη μου.

Επειδή ο τρόμος, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ο κορωνοϊός, είναι ο ολοκληρωτισμός και η απάθεια με την οποία τον αποδεχτήκαμε, το δηλητήριο της υποταγής, που δηλητηριάζει τον αέρα πολύ περισσότερο απ’ότι τα μολυσματικά σταγονίδια του βήχα ενός παιδιού, ύποπτου φορέα ποιος-ξέρει-ποιού-αόρατου-θανατηφόρου-κινδύνου. Αν τόσα εκατομμύρια άτομα είπαμε τόσο γρήγορα “αμήν” σε μια κατάσταση τόσο λίγο διαφανή, αν αποδεχόμαστε οτιδήποτε μας λένε χωρίς κανένα αντανακλαστικό κριτικής σκέψης, αν η μόνη πράξη αντίστασης που μας επιτρέπουμε είναι να πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ περισσότερες φορές απ’όσες πραγματικά χρειαζόμαστε, σημαίνει πως ζούμε σε μια κοινωνία πολύ πιο υποταγμένη και άβουλη απ’ότι πίστευα. Και πως το μέλλον φαίνεται πολύ μαύρο. Από τώρα σκέφτομαι την επόμενη κατάσταση συναγερμού. Επειδή θα υπάρξει κι άλλη. Σίγουρα… Κι αυτή η σκέψη μου είναι αβάσταχτη. Ένας εφιάλτης που δεν μπορώ να αποδιώξω. Η ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, παιδιά… Είναι κάτι άλλο. Δεν μπορούμε να το ξεχνάμε αυτό. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Πριν πολλά χρόνια, το 1995 ήταν, πέθανε ένας φίλος στην Αθήνα, από AIDS. Ήταν ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της αρρώστιας κι ένας ακτιβιστής ενάντια στην απομόνωση, την κουλτούρα του φόβου και της απόρριψης προς τους φορείς εκείνου του θανατηφόρου και στιγματιστικού ιού. Ακόμη έχω μια μπλούζα από τότε που λέει:

ΧΑΔΙΑ, ΦΙΛΙΑ, ΑΓΚΑΛΙΕΣ:  ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ AIDS.

Μ’αυτό το σύνθημα σας αφήνω.

Α.

Ναι… Τότε θέλαμε και είχαμε το δικό μας εμβόλιο… για πολύ πιο ζόρικη αρρώστια… Τότε πάλι λίγοι είμασταν, αλλά τα βάζαμε με το θηρίο: μπορούσαμε να το αναγνωρίσουμε, και ήταν απόλυτος εχθρός μας.

Τώρα δεν μετράμε χεσμένους που γίνονται ρουφιάνοι, ιδεολόγους που υποκλίνονται στο κράτος, δεν μετράμε το πόσο κοινότοπος είναι ο συμβιβασμός αν σου αμολύσουν ένα ποντίκι ή μια κατσαρίδα στα πόδια. Τώρα δεν μετράμε την επιτυχία της τρομοπαραγωγής των “ειδικών” και της άνευ όρων παράδοσης όσων τρώνε τον βομβαρδισμό των ψεμμάτων χωρίς να προλαβαίνουν καν να τα χωνέψουν.

Τώρα μετράμε ξανά εκείνους κι εκείνες που έχουν το κουράγιο να ξέρουν τι γίνεται και γιατί. Τώρα μετράμε εκείνους που δεν ντρέπονται να θυμώσουν για τον ακρωτηριασμό της ζωής, της δικής τους και όλων των άλλων· και να θυμώσουν απέναντι στους σωστούς στόχους, αντί ο ένας με τον άλλο στα κλουβιά της παράνοιας, όπως είναι το ζητούμενο απ’ τους “κυρίους”.

Τώρα μετράμε όσους σηκώνουν το κεφάλι και αναγνωρίζουν το κτήνος…

(To video είναι βέβαια αφιερωμένο special στη φιλενάδα – και στην κοράκλα της. Άντε: και σε όλους και όλες που δεν έχουν παρασυρθεί απ’ τον χείμαρρο… Άμα θέλετε το κάνουμε και τον δικό μας ύμνο:

I want to sleep beneath peaceful skies in my lover’s bed. With a wide open country in my eyes αnd these romantic dreams in my head… Cause we made a promise we swore we’d always remember: no retreat baby, no surrender! 

Και ναι, βέβαια, δεν θα μας έχουν δεμένους ισόβια… Και ναι, βέβαια, θα «μας λύσουν» λίγο λίγο, όταν κρίνουν ότι ο φόβος πότισε βαθιά, κι ότι η εξουσία τους έφτασε στο μεδούλι. Και ναι, βέβαια, θα ξαναγιορτάσουμε… Κάπως…

Μόνο που η εξουσία τους θα έχει εξασφαλίσει την δική της ανοσία! Μόνο που – αυτοί το ξέρουν καλά – θα έχουν εγχαράξει ήδη ανεξίτηλα στις ζωντανές μνήμες τη νομιμότητα, την αναγκαιότητα, και την μαζική αποδοχή του ακρωτηριασμού μας. Και θα τον ξανα-απαιτήσουν.

Όχι αργά. Όχι μετά από 2 γενιές. Το συντομότερο κατά τα συμφέροντά τους…)

 

Έξω οι ξένοι, κι όχι μόνον αυτοί!

Δευτέρα 23 Μάρτη. Η μικροαστική φρίκη των πειθαρχημένων στρατιωτών έδωσε άλλο ένα στιβαρό δείγμα του πόσο μακριά μπορεί να πάει. Το έδωσε και στην ελλάδα, και στην ιταλία, και στην ισπανία – και δεν ξέρουμε που αλλού.

Οι «τοπικές κοινωνίες» (ξέρετε τί βρίσκεται κάτω απ’ αυτές τις λέξεις; Οι «άγιοι παντελεήμονες» βρίσκονται…) διώχνουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο όσους δεν θεωρούν δικούς τους! Όχι τους μετανάστες ή τους πρόσφυγες πια. Όχι. Όλους τους υπόλοιπους… Αυτούς που έρχονται από άλλες περιοχές της ίδιας κρατικής επικράτειας – και θα τους μολύνουν! Οι «ξένοι» είναι πια μια διευρυμένη έννοια, μια εχθρική κατάσταση, σώματα γεμάτα μικρόβια, απειλές θανάτου. Μιάσματα… Μπορεί να είναι φοιτητές που σπουδάζουν αλλού, μπορεί να είναι συγγενείς που μένουν αλλού… Δεν έχει σημασία. Είναι “επικίνδυνοι φορείς”…

Διάφοροι προτιμούν να βλέπουν αυτό το πρωτόγονο μίσος με τις βολικές τους παραμορφώσεις. Όταν οι μαδριλένοι που έχουν εξοχικά στην Murcia την έκαναν προς τα εκεί για να αποφύγουν τις απαγορεύσεις που ως τότε επρόκειτο να επιβληθούν μόνο στην πρωτεύουσα, ή όταν η βορειοϊταλοί φόρτωσαν τα ι.χ. τους κατεβαίνοντας νοτιότερα (σε εξοχικά ή συγγενείς) για να ξεφύγουν απ’ τις καραντίνες στη Λομβαρδία, η βολική ερμηνεία ήταν ότι “ο φτωχός νότος εκδικείται τον πλούσιο βορρά” λέγοντας Έξω! Δεν θα μας κολλήσετε τις αρρώστιες σας…

Λάθος! Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι πλουσιώτατοι καταλανοί απέναντι στους υπόλοιπους ισπανούς – αλλά και οι “επαρχιώτες” της περιφέρειας απέναντι στους “πρωτευουσιάνους”! Τότε ήταν που το κεντρικό ισπανικό κράτος, προκειμένου να αποφύγει τον “υγιεινιστικό εμφύλιο” (ποιος ξέρει που μπορούν να φτάσουν οι υγειο-φοβισμένοι που φρενιάζουν;) ή αρπάζοντας απλά την ευκαιρία, κήρυξε σε αποκλεισμό ολόκληρη την επικράτειά του. Ισότητα – προς τα κάτω!

Ευκαιρίας δοθείσης έκανε όμως και κάτι ακόμα το γκουβέρνο της Μαδρίτης. Αφαίρεσε απ’ τις ημιανεξάρτητες περιφερειακές εξουσίες τις αρμοδιότητες της δημόσιας υγείας και της αστυνομίας! Αυτό κτύπησε ιδιαίτερα την Βασκία (η πλουσιότερη περιφέρεια της ισπανίας) και την Καταλωνία (η δεύτερη πλουσιότερη), μιας και αυτές οι δύο αρμοδιότητες ήταν απ’ τις βασικές της ημιανεξαρτησίας τους… Τι μπορούσαν όμως να κάνουν αφού οι ίδιες οι εξουσίες εκεί (και το μεγάλο μέρος του πληθυσμού) είχαν δείξει τέτοια παλιανθρωπιά με ελατήρια “τοπικής κοινωνίας”;

Το “πρόβλημα της μόλυνσης” έγινε ακαριαία πολιτικό με όρους εξουσίας! Λάδι στα γρανάζια δηλαδή – με ισπανικό τρόπο…

(φωτογραφία: οι πρωτοκοσμικές στρατιωτικές στολές εξελίσσονται… ακολουθούν την civilian “μόδα”)

Περί προστασίας…

Κυριακή 22 Μάρτη. Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό (ανάλογα με την οπτική γωνία…), ότι το κράτος της Μόριας και του Έβρου απέκτησε τόσους έξτρα φίλους μόλις έγινε «κράτος της υγείας»; Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό το ότι οι «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» αναγνωρίζονται σαν οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου μόλις άρχισαν τον βομβαρδισμό κηδειόχαρτων; Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό το πως η άγνοια (συνδυασμένη με τους αυτοφυείς φόβους…) των υποτελών δηλώνει απεριόριστη υποτέλεια στην άγνοια (και στην τρομοκρατική μηχανική) της εξουσίας και των «εγκατεστημένων» ειδικών της; Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό πως φράσεις του είδους … Είμαστε σε πόλεμο … Όμως πιστέψτε με, η νίκη θα έλθει μόνον αν όλοι – ο καθένας χωριστά – φανούμε πειθαρχημένοι στρατιώτες… μεταδίδονται, εσωτερικεύονται και αφήνονται να δηλητηριάζουν με ταχύτητες που ακόμα κι ο πιο γοργοπόδαρος ιός δεν θα μπορούσε καν να ονειρευτεί;

Στο πιο πρόσφατο διάγγελμά του η κεντρική φωνή των ντόπιων προσταγών, ο ρημαδοΚούλης, είπε κάτι που θα έπρεπε να δράσει σαν το έσχατο σήμα του (πραγματικού) κινδύνου. Δεν ήταν «υπόδειξη». Ήταν διαταγή!

… Μην φέρεστε ως υγιείς που δεν βγαίνουν για να μην νοσήσουν. Αλλά σκεφτείτε διαφορετικά: Σαν να έχετε ήδη τον ιό και δεν πρέπει να τον μεταφέρετε σε άλλους…

Μέσα στην αθλιότητα των τεχνικών της εξουσίας θα ήταν, ίσως, προτιμότερο αν το κεντρικό μεγάφωνο του σφιξίματος – της – βίδας, είχε πει: γαμημένοι μαλάκες είσαστε όλοι άρρωστοι! Αλλά δεν είπε καν αυτό· δεν έπαιξε καν τον ρόλο του «γιατρού». Διέταξε κάτι ακόμα πιο «προχωρημένο»: παραστείστε ότι είστε άρρωστοι, εσωτερικεύστε τον ρόλο, συμπεριφερθείτε ανάλογα: σαν μιάσματα!!!

Αν τα ιδεώδη του νεοφιλελευθερισμού προσπάθησαν (και στον έναν ή τον άλλο βαθμό κατάφεραν) να δημιουργήσουν τον τύπο «ο Εαυτός μου Υπεράνω Όλων», κι αν κατάφεραν να κάνουν το κέρδος (κέρδος οικονομικό / χρηματικό, σεξουαλικό, συμβολικό…) την κυρίαρχη κοινωνική συνθήκη, ο νεοκρατισμός, σ’ αυτήν την βίαιη επίθεση εμπέδωσής του, ανακατασκευάζει την «κοινή» κοινωνικότητα με τρόπο εφιαλτικό. Αίφνης ο ιδανικός υπηκόος δεν είναι ο «άνθρωπος – της – αγοράς», ο άνθρωπος που βάζει πάνω απ’ όλα το δικό του συμφέρον, αλλά εκείνος που εσωτερικεύει το ότι είναι ένας κρίκος σε μια αλυσίδα μόλυνσης!! Η δεσπόζουσα, η κυρίαρχη, η μόνη σχέση που έχει σημασία σ’ αυτό το “μάθημα ζωής” (και η μόνη σχέση που αναλογεί στην «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», στην «κατάσταση εξαίρεσης») είναι η μόλυνση: μπορεί να μην αρρωστήσεις εσύ, μπορεί να μην αρρωστήσουν ούτε οι φίλοι σου ούτε οι φίλοι των φίλων σου· μπορεί να μην αρρωστήσουν ούτε οι φίλοι των φίλων των φίλων σου… Αλλά κάπου στο βάθος υπάρχει ένας ηλικιωμένος που θα αρρωστήσει – και θα πεθάνει – εξαιτίας σου!!!

Το παραδοσιακό δόγμα του νεοφιλελεύθερου «Είσαι Το Κεφάλαιο Του Εαυτού Σου» περιελάμβανε και την υπόδειξη ότι «η υγεία σου είναι βασικό μέρος του Κεφαλαίου σου· όπως και οι γνώσεις / εκπαίδευσή σου». Τώρα, με νεοκρατικούς όρους, η κοινωνία «αποσυντίθεται» σαν αγορά, σαν «πόλεμος όλων εναντίον όλων», και «ανασυντίθεται» σαν το πεδίο της αρρώστιας, άρα σαν η μάζα της κεφαλαιακής υποτίμησης, της μοριακής, άτομο – άτομο, καπιταλιστικής κρίσης αξιοποίησης. Τώρα η άγνοια είναι ΤΟ προσόν!

«Ανασυντίθεται» η κοινωνία σαν κάτι λιγότερο αλλά πολύ πιο «μεταδοτικό» από «καρκινικά κύτταρα» τα οποια για το μόνο που είναι ικανά είναι μεταστάσεις. Και ο καθένας πρέπει να εννοεί τον Εαυτό του / της όχι σαν το «Υγιές Ατομικό Κεφάλαιο» αλλά σαν το «Άρρωστο Ατομικό Κεφάλαιο» που επιτείνει την κοινωνική δηλητηρίαση· και που οφείλει να αυτο-εκπέσει σε «γυμνή επιβίωση», στον βαθμό μηδέν της (παλιάς;) κοινωνικότητας, σε αδρανή ζωϊκή, οργανική, κυτταρική «πρώτη ύλη» που μένει όσο το δυνατόν πιο ακίνητη, σαν ένα απλό και τυχαίο στάδιο στον ιμάντα της μόλυνσης. Που είναι η αντεστραμμένη επίδειξη τη συναρμολόγησης του τεχνικά ώριμου ΒιοΠληροφορικού Παραδείγματος.

Μέσα σ’ αυτήν την διαδικασία εκείνος – που – δεν – ξέρει – αλλά – έχει – την –ισχύ – να – διατάζει – και – να – απαιτεί – υπακοή είναι η μορφή / κράτος και η τεχνογραφειοκρατία του. Όλα τα ατομικά «άρρωστα κεφάλαια», όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι «κρίκοι της μόλυνσης», θα ιαθούν, θα απολυμανθούν όπως και όταν τα αφεντικά του κράτους αποφασίσουν. Όταν το κράτος πει σταματείστε τώρα να εσωτερικεύεται την ίωση που δεν έχετε, τώρα είστε ξανά «υγιείς» οι υπήκοοι θα ανακουφιστούν. Θα έχει επικυρωθεί η υποτέλεια, θα έχουν “περάσει τις εξετάσεις” – με καλούτσικο βαθμό…

Μια ψυχή είπε το εξής απλό: φανταστείτε ότι βάζετε μέσα σ’ ένα διαμέρισμα δύο ή τρία άτομα, τους απαγορεύεται να βγουν, και τα βομβαρδίζετε με ανακοινώσεις θανάτου – θανάτου – θανάτου. Τι περιμένετε να συμβεί;

Τι περιμένετε άραγε να συμβεί; Δυστυχώς δεν προβλέπεται για κανέναν «απλό υπήκοο» (καμμιά μορφή «γυμνής επιβίωσης») η θέση, η εξωτερικότητα του θεατή! Σ’ αυτό το διεστραμμένο big brother δεν είναι οι άλλοι «μέσα» κι εμείς «έξω». Έχουμε διαταχτεί να είμαστε όλοι «μέσα». Κι αυτοί που μας παρατηρούν είναι οι ίδιοι που μας επιβλέπουν, μας επιτηρούν: τα αφεντικά των νέων τεχνικών της εξουσίας…

Τα χρυσόψαρα χαμογελούν

Κυριακή 22 Μάρτη. Φαίνεται ότι ακόμα κι η «μνήμη χρυσόψαρου» γίνεται πια πολυτέλεια (πότε πότε καταλαβαίνει ότι υπάρχει γυάλα…). Λίγο πριν (ελάχιστα πριν με κριτήρια ιστορικού χρόνου) εμφανιστεί η ιική Αποκάλυψη είχε εμφανιστεί και δουλευόταν η κλιματική Αποκάλυψη. Ο Μεγάλος Φόβος, η Επερχόμενη Καταστροφή, ο Μαζικός Θάνατος είχε την μορφή της ανόδου της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας… Θα ήταν ένας Μαζικός Θάνατος από ασφυξία· όχι του αέρα αλλά του πνιγμού στην θάλασσα που θα κατάπινε τα παράλια· από πείνα (αφού οι καλλιέργειες θα καταστρέφονταν)· ίσως και από επιδημίες (αφού η φυσική μικροκλίμακα των ιών και των βακτηριδίων θα εξαγριωνόταν…)

Γράφαμε και ξαναγράφαμε, αναλύαμε και ξανα-αναλύαμε (και τότε δεν μας έβριζαν οι … πειθαρχημένοι στρατιώτες…) πως άσχετα με το 100%, το 50% ή το 0% της «ανθρωπογενούς προέλευσης» της κλιματικής αλλαγής, το εντελώς καπιταλιστικο-γενές ήταν και είναι η αλλαγή ενεργειακού μοντέλου. Γράφαμε και ξαναγράφαμε (πως διέφυγε απ’ τους πειθαρχημένους στρατιώτες;) ότι η διαδικασία «αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής» είναι μια τεράστια χρηματική, ηθική, διανοητική και κοινωνική απο-επένδυση / επαν-επένδυση για λογαριασμό της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και των «πράσινων», «φιλικών προς το περιβάλλον» μηχανών της. Αντιγράψαμε τον ξεχασμένο George Caffetzis (στο πρόσφατο cyborg 17):

… Κάθε περίοδος καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει τα αποκαλυψιακά της οράματα… Αναφέρομαι στις λειτουργικές Αποκαλύψεις που σημαδεύουν κάθε περίοδο σημαντικών αλλαγών στην καπιταλιστική ανάπτυξη και σκέψη. Γιατί η Αποκάλυψη εμφανιζόταν και σε άλλες περιόδους της καπιταλιστικής ιστορίας όταν … ο ταξικός ανταγωνισμός έφτανε ένα επίπεδο έντασης που αμφισβητούσε τον έλεγχο του κεφάλαιου… Η Αποκάλυψη δεν είναι ατύχημα. Οποτεδήποτε το τρέχον μοντέλο εκμετάλλευσης γίνεται μη βιώσιμο, το κεφάλαιο αρχίζει τους υπαινιγμούς περί θανάτου με την μορφή του τέλους του κόσμου…

Ο Caffetzis τα έγραφε αυτά το 1980, όταν ο εργατικός ανταγωνισμός είχε όντως την πρωτοβουλία των κινήσεων και είχε οδηγήσει την καπιταλιστική συσσώρευση σε αδιέξοδο. Μακάρι να συνέβαινε το ίδιο και τώρα! Δυστυχώς δεν είναι μόνο ο συνειδητός πόλεμος απ’ την μεριά της τάξης μας που προκαλεί «κρίσεις»! Είναι και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Σε τέτοια φάση βρισκόμαστε, και τα αφεντικά δεν το κρύβουν (για όσους καταλαβαίνουν…): τα υπαρκτότατα προβλήματα συσσώρευσης δεν εντοπίζονται τόσο στην εργατική αρνησικυρία όσο στην «υπερσυσσώρευση» της προηγούμενης περιόδου, και στις συνεπειές της: την απαίτηση για το βίαιο ξαναμοίρασμα του κόσμου (και του ηλιακού συστήματος).

Η «Ενεργειακή Αποκάλυψη» (a ka «κλιματική αλλαγή»), ο «Θάνατος εξαιτίας του υγρογονανθρακικού ενεργειακού μοντέλου» είχε και έχει πολλά ατού Μεγάλου Φόβου· έχει όμως και ένα στρατηγικό μειονέκτημα: μπορεί να απωθηθεί ατομικά, καθώς αφορά το μέλλον. Τα δεκαετή πλάνα είναι σημαντικό από την άποψη του καπιταλιστικού σχεδιασμού, και το χρηματοδοτικό πρόγραμμα της κυρίας Ursula von der Leyen, μια τεράστια ΣΔΙΤ για “πράσινο καπιταλισμό” στην ευρώπη είναι καίριο – αλλά πως να προλάβει κανείς τον κινέζικο καπιταλισμό και την ευρασιατική του επκράτεια; Και δεν επιβάλλει (ο Ενεργειακός Θάνατος) καμμία αυστηρή κοινωνική πειθαρχία εδώ και τώρα! Όμως ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται πολύ γρηγορότερα (δυστυχώς η ασταμάτητη μηχανή έχει ξεστρατίσει απ’ την θεματολογία της, ελπίζει να διορθωθεί σε κάποιο βαθμό σύντομα…)

Όχι, δεν εφηύρε κανένας τον covid-19! Όχι δεν ο κακόβουλος pico Φραγκενστάιν που διέφυγε από κάποιο εργαστήριο. Προσφέρεται όμως για Φοβική αξιοποίηση· κι αυτό συμβαίνει.

Κάποιοι επιμένουν ότι τα αφεντικά δεν θα προκαλούσαν «μόνα τους» τέτοια ζημιά όση το γιγα-πάγωμα των οικονομικών δραστηριοτήτων… Για να συμπεράνουν μέσα από ανιστόρητη “είς άτοπον απαγωγή” ότι η απειλή (του covid-19) είναι πραγματική, συνεπώς πρέπει να συμμαχήσουμε τώρα, «σ’ αυτήν την μάχη», με τους κυρίους μας (και μετά; μετά θα τα ξαναπούμε κουφάλες!). Οφείλουμε να θυμίσουμε ότι τα αφεντικά εδώ και πάνω από έναν αιώνα καπιταλισμού έχουν προκαλέσει ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ καταστροφές απ’ το τωρινό γενικό lock out στον πρώτο κόσμο!

Θα επανερχόμαστε τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες με πιο συστηματικές προσεγγίσεις.

Το χρήμα ψάχνεται – και βρίσκεται…

Κυριακή 22 Μάρτη. Οφείλουμε πάντως να θυμίσουμε (;) βιαστικά και επιγραμματικά ότι σχεδόν σ’ όλο το 2019 ανακοινωνόταν διεθνώς το επερχόμενο νεο κύμα όξυνσης της κρίσης, πολύ χειρότερο από το προηγούμενο – και χωρίς covid-19! Μια απ’ τις αποδείξεις της επιδείνωσης της «καπιταλιστικής αρρώστιας» (της όξυνσης των δομικών αντινομιών του συστήματος) ήταν τα αρνητικά επιτόκια με τα οποία δανείζονταν όλο και περισσότερα κράτη· με αποτέλεσμα διάφορες εμπορικές τράπεζες να αρχίσουν να δίνουν «αρνητικό τόκο» στις καταθέσεις των απλών υπηκόων. Είχαμε ασχοληθεί αναλυτικότερα στο πρόσφατο παρελθόν: όταν το πράγμα φτάνει στο σημείο όπου ο δανειστής (που έχει τα λεφτά) δανείζει και αντί να κερδίζει (μέσω τόκων) χάνει πληρώνοντας «φύλαχτρα» αυτόν που δανείζεται, αυτό είναι σύμπτωμα μιας κρίσιμης «υποθερμίας» του κεφάλαιου! Έχει χαθεί πια η δυνατότητα το χρήμα να «επενδύεται» σε μεγάλη κλίμακα «παραγωγικά», και να πολλαπλασιάζεται… «Αυτο-καταστρέφεται», “αχρηστεύεται” απο ποσοτική άποψη! (Και αυτό δεν είναι το πέρασμα στον κομμουνισμό!!!)

Ιδού, λοιπόν, τι υπάρχει πίσω απ’ τις όποιες οικονομικές καταστροφές του τωρινού γενικού lock out! Ασύλληπτα τεράστιες ποσότητες χρήματος, που ως τώρα είχαν αρχίσει να αχρηστεύονται! Τα κράτη παρεμβαίνουν ήδη με μεγάλα χρηματοδοτικά προγράμματα, δανειζόμενα φυσικά· και οι δανειστές μπορούν να δουν τα επιτόκια να ξαναγίνονται «θετικά»…

Το επόμενο κύμα κρισο-καταστροφής θα ερχόταν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο· και κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος για την μορφή του… Τα «χρηματοπιστωτικά εργαλεία» των κεντρικών τραπεζών (η μείωση των επιτοκίων…) είχαν εξαντλήσει τις δυνατότητές τους απ’ την διαχείριση της προηγούμενης φάσης της κρίσης / αναδιάρθρωσης… Δεν σας φαίνεται προτιμότερο (όσοι αγαπούν τους φόβους τους να πουν “ναι”!) αυτό που συμβαίνει τώρα; Η μεταδοτικότητα / μολυσματικότητα μιας αναμενόμενης άγριας χρηματοπιστωτικής κρίσης μετατρέπεται σε μεταδοτικότητα / μολυσματικότητα του κοινωνικού εργοστάσιου· και ο χωροτακτικός / κοινωνικός έλεγχος μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα· ή έτσι φαίνεται. Με έξοδα (συναισθηματικά, ηθικά, διανοητικά) των υποτελών.

Με στρατούς, αστυνομίες και διατάγματα δεν αντιμετωπίζεται μια κλασσική καπιταλιτική «κρίση αξιοποίησης»… Αν, όμως, αυτή σπρωχτεί (αξιοποιώντας μια τυχαία υγιεινιστική ευκαιρία) κατάλληλα σαν κοινωνική μόλυνση;

(Μα τι βλακείες είναι αυτές που λέμε για καπιταλιστικές κρίσεις; Εδώ εκδίδονται οδηγίες ακόμα και για virus-free, “αμόλυντες” ερωτικές σχέσεις: χωρίς χάδια και φιλιά! “Ανέπαφες”, όπως το πλαστικό χρήμα… Είναι το επιτρεπόμενο στη γυμνή ύπαρξη “σεξ”: από ένα έως δυο μέτρα απόσταση please!

Ω πειθαρχημένοι στρατιώτες: ακολουθείστε το manual – και σταματείστε να διαβάζετε την ασταμάτητη μηχανή!…)