Tag: υγεία

Πολιτική ανυπακοή (3)

Σάββατο 28 Μάρτη. Ο μαζικός κατ’ οίκον εγκλεισμός, η απαγόρευση της κυκλοφορίας και των συναθροίσεων (δημόσιων κατ’ αρχήν) είναι εξαιρετικά βίαιες κρατικές ενέργειες, που νομιμοποιούνται χάρη στη μαζική ενσωμάτωση του (χοντροκομμένα κατασκευασμένου…) Μεγάλου Φόβου του Θανάτου. Είναι ενέργειες που ακυρώνουν για ένα διάστημα και ουσιαστικά αμφισβητούν την ιδεολογική και νομική προτεραιότητα της αγοράς με την παλιά, φυσική της έννοια (οι δημόσιοι χώροι, οι δρόμοι, οι πλατείες,…). Η μόνη «λογική» που υπάρχει εδώ είναι η λογική «διαχείρισης πλήθους» των αφεντικών, για λογαριασμό της αναδιάρθρωσης. Αλλά αυτή δεν έχει ξεδιπλωθεί ολόκληρη ακόμα.

Πρακτικά αυτές οι μαζικές, καθολικές απαγορεύσεις είναι η αρχή μιας συγκεκριμένης καπιταλιστικής διαδρομής· όχι ο «γενικός τύπος» της. Εκείνο που όντως είναι αυτός ο «γενικός τύπος» εκφράζεται στη φράση (ίσως την έχετε ακούσει) «δεν έχουμε ακριβή δεδομένα για την υγεία καθενός ξεχωριστά…» (οπότε «αναγκαζόμαστε σε απαγορεύσεις στο σωρό»…). Ο «γενικός τύπος» της διαδρομής (που λέγεται «4η βιομηχανική επανάσταση») είναι τα ακριβή δεδομένα υγείας του καθενός και της καθεμιάς, σε διαρκή ροή, εφ’ όρου ζωής!

Το κινεζικό κράτος έκανε αρκετά μέτρα σ’ αυτήν την διαδρομή. Χρησιμοποίησε με ενιαίο τρόπο (σε μια κοινή ψηφιακή πλατφόρμα) τις χιλιάδες κάμερες επιτήρησης στις πόλεις με τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου (το ίδιο κάνει και το ρωσικό…), drones, εφαρμογές κινητών τηλεφώνων (για παράδειγμα μία ονόματι «ελεγκτής άμεσης επαφής», που προειδοποιεί τους χρήστες για την εγγύτητά τους με άτομο μολυσμένο ή ύποπτο μόλυνσης από τον covid 19…), τεχνητή νοημοσύνη (για τον εντοπισμό ατόμων με μεγαλύτερη απ’ την κανονική θερμοκρασία από απόσταση, μέσω θερμικών καμερών)· πιθανόν και άλλα, που δεν έχουν γίνει γνωστά. Όλα στο όνομα του περιορισμού της επιδημίας. Αλλά υπάρχουν στα σκαριά ακόμα περισσότερες τεχνικές ελέγχου – της υγείας βρε αδελφέ!

Ο Μεγάλος Φόβος «έπιασε», και οι μαζικές απαγορεύσεις είναι μόνο η μαζική εκβιασμένη είσοδος στο βασίλειο των τηλε- σχέσεων (δηλαδή των σχέσεων που μπορούν να επιτηρούνται μαζικά αλλά ταυτόχρονα και μοριακά, είτε σε πραγματικό χρόνο είτε αναδρομικά). Η «αγορά» θα ανασυσταθεί σαν κυρίως ψηφιακή / ηλεκτρονική. Ο τωρινός φυσικός εγκλεισμός αυτός καθαυτός είναι «παλαιού τύπου», αλλά γίνεται εφικτός επειδή υπάρχουν οι τεχνολογικές δυνατότητες των τηλε- σχέσεων· και της επιτήρησης μέσω αυτών.

Αυτή την στιγμή, στην αγγλία, η τρίτη πιο δημοφιλής εφαρμογή στο μαγαζί της apple και η δεύτερη στο μαγαζί της google είναι ο covid symptom tracker – που φτιάχτηκε μέσα σε 3 ημέρες από ερευνητές δύο νοσοκομείων και ενός πανεπιστημίου. Χρησιμοποιώντας αυτήν την εφαρμογή οι χρήστες αυτοεπιτηρούνται για «ύποπτα συμπτώματα», και τα (προσωπικά…) δεδομένα τους τα αναφέρουν σε μια νοσοκομειακή βάση «ελέγχου και αξιολόγησης»…

Ο σύγχρονος «ευέλικτος» βιοπληροφορικός εγκλεισμός έχει αρχίσει – και θεωρείται «λυτρωτικός»…

Δεν βρίσκεται πως ο τωρινός Μεγάλος Φόβος «αξίζει τον κόπο» και δεν (θα) πάει χαμένος;

(φωτογραφίες. Πάνω, το μακρινό χτες: αποσπάσματα απ’ την καταγραφή του Ντάνιελ Ντεφόου «Η Πανούκλα στο Λονδίνο» – στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις Κριτική.

Κάτω: το σήμερα / αύριο σε μια πρώτη εκδοχή του…)

Ψηφιακό λυντσάρισμα…

Παρασκευή 27 Μάρτη. Ναι, ναι, ναι… Μην πείτε «όχι»! Χρειάζεται! Η ψηφιακή / μηντιακή «διαπόμπευση όσων παραβιάζουν όρους της καραντίνας» (του είδους: κάνουμε βόλτα αγκαλιά δίπλα στο ποτάμι…) είναι απαραίτητος όρος για την «προστασία της δημόσιας υγείας» σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες κρατικές εντολές. Μάλιστα (θα προσθέταμε…) πρέπει να φτιαχτούν αμέσως τάγματα υγιεινιστικής εφόδου για να συνδράμουν το έργο της αστυνομίας και του στρατού. Όχι ψηφιακά τάγματα. Κανονικά περίπολα…

Υπάρχει πάντως και η υποστηρίξη των «ειδικών». Στο χθεσινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής καθημερινής μπορούν να την λάβουν απλόχερα:

… Η Τζένινερ Ζακέ, καθηγήτρια περιβαλλοντικών σπουδών στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, η οποία έχει γράψει βιβλίο για τη χρήση της δημόσιας διαπόμπευσης, θεωρεί ότι αυτή μπορεί να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Ωστόσο, ο Ντάνιελ Σνίσερ, ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, επισημαίνει ότι η δημόσια διαπόμπευση μπορεί να περιορίσει συγκεκριμένη συμπεριφορά, αλλά μόνο όταν αυτή λαμβάνει χώρα δημόσια, όπως η μη τήρηση αποστάσεων….

Στεναχωρημένος φαίνεται αυτός ο τελευταίος. Αλλά τι μπορούν να συνεισφέρουν τα social media; Δεν μπορεί το λυντσάρισμα να τρυπώσει και στο «μένω σπίτι»; Μπορεί! Τόσος κόσμος έχει αυτοκτονήσει χάρη σ’ αυτό…

(Πώς γίνεται και φυτρώνουν οι κοινωνικοί φασισμοί εκεί που χέζουν τα έντρομα πλήθη; Ας απαντήσουν οι «επαναστατικές» φράξιες των πειθαρχημένων στρατιωτών…)

Διευθυντικό δικαίωμα

Παρασκευή 27 Μάρτη. Τρως τον φόβο έτσι όπως σερβίρεται, χωρίς να αναρωτιέσαι ποιος μαγειρεύει τι (αν και πάντα υπάρχει η διέξοδος της συνωμοσιολογίας)· βάζεις και τα ρέστα σου από πάνω… Αντιμετωπίζεις το αφεντικό (είτε σαν άτομο είτε σαν θέσμιση της εξουσίας στις διάφορες μορφές της, και οπωσδήποτε στη μορφή – κράτος) σαν τον «γιατρό» σου… Πας για ύπνο σίγουρος ότι αυτό που είπε το αφεντικό (η απαγόρευση των άμεσων, φυσικών ανθρώπινων σχέσεων για τους πάντες!) είναι το καλύτερο γιατρικό – για τους φόβους σου…

Και ξυπνάς… πώς; Ξυπνάς ανακαλύπτοντας ότι καμμία καπιταλιστική κοινωνία δεν έπαψε να είναι ταξική, εκμεταλλευτική και πειθαρχική επειδή πάνω της πλανιέται το φάντασμα ενός κορονοϊού! Μήπως ανακαλύπτεις, επιπλέον, τι «ελευθέρας» έδωσες στο αφεντικό που σου σέρβιρε τον καινούργιο (μάλλον παλιό…) φόβο που αγάπησες;

Δεν είναι μακρινή η εποχή της κρίσης α λα ελληνικά· ούτε το πάρτυ που έκαναν τα αφεντικά χάρη σ’ αυτήν… Δεν είναι μακρινή καν και καν η εποχή του θριάμβου της ταξικής συνεργασίας (υποδούλωσης της τάξης μας δηλαδή) πίσω από εκείνον τον «εθνικό οίστρο» που φώναζε «έξω απ’ την ε.ε.», «ζήτω η δραχμή», κλπ κλπ απ’ τα «δεξιά» και απ’ τα «αριστερά»… Δεν ήταν μάθημα! Φαίνεται ότι κανείς δεν κατάλαβε πως για κάθε χιλιοστό που δίνεις στο αφεντικό (σε κάθε μορφή του) θα πάρει μέτρα… Ιδού λοιπόν ένας πρόσφατος νόμος των αφεντικών, εντελώς υγιεινιστικός:

… Στο πλαίσιο των έκτακτων και προσωρινών μέτρων στην αγορά εργασίας για την αντιμετώπιση και τον περιορισμό της διασποράς του κορωνοϊού COVID-19, και πάντως για χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να υπερβαίνει τους έξι (6) μήνες από την έναρξη ισχύος της παρούσας, ο εργοδότης δύναται, με απόφασή του, να ορίσει προσωπικό ασφαλούς λειτουργίας της επιχειρήσης ως εξής:

α) Κάθε εργαζόμενος μπορεί να απασχολείται κατ’ ελάχιστο δύο (2) εβδομάδες με περίοδο αναφοράς τον μήνα, συνεχόμενα ή διακεκομμένα,

β) Ο ανωτέρω τρόπος οργάνωσης της εργασίας γίνεται ανά εβδομάδα και εντάσσεται σε αυτόν τουλάχιστον το 50% του προσωπικού της επιχείρησης,

γ) Εργοδότης που θα εφαρμόσει αυτόν τον τρόπο οργάνωσης της εργασίας υποχρεούται να διατηρήσει τον ίδιο αριθμό εργαζομένων που απασχολούνταν κατά την έναρξη εφαρμογής του.

…

Για την σωτηρία των επιχειρήσεων και των «θέσεων εργασίας» αυτά… Δεν είναι εντελώς καινούργια. Κάπου το 2011 ή το 2012, οι τότε κυβερνήσεις, για τους ίδιους λόγους, είχαν ψηφίσει τέτοια εξαίρεση στην ως τότε ισχύουσα εργατική νομοθεσία. Με μια μικρή διαφορά, που μπορεί να ήταν τυπική μπορεί και όχι: θα έπρεπε να συμφωνήσουν και οι εργάτες / μισθωτοί σε μια τέτοια αλλαγή της σύμβασης εργασίας, για να δουλεύουν «εκ περιτροπής»…

Τώρα δεν χρειάζεται καν τέτοια ερώτηση απ’ την μεριά του αφεντικού. Ο τσαχπίνης covid 19 δεν είναι «χειρότερος» απ’ την «κρίση δημόσιου χρέους». Είναι χρονικά μετά. Η προηγούμενη νομοθεσία (της «κρίσης») είναι πια κεκτημένο των αφεντικών. Προχωρούν ένα καλό βήμα πιο πέρα (τι αφεντικά θα ήταν αν δεν το έκαναν;): δεν συμφωνούν όλοι ότι η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» σώζει ζωές; Ε, το αφεντικό θα αποφασίσει – αν το βολεύει – μισή δουλειά / μισά λεφτά. Και βγάλτε τον σκασμό! Για το καλό της «δημόσιας υγείας»… Για το καλό της ζωής σας…

«Μα (θα πουν οι επαναστατικοί κύκλοι) αυτό δεν θα περάσει!» Μάλιστα… Πώς ακριβώς «δεν θα περάσει»; Για να διαδηλώσουν (οι κύκλοι) στο Σύνταγμα πρέπει να βγουν απ’ τα σπίτια τους… Και για να βγουν απ’ τα σπίτια τους πρέπει να σταματήσουν να φοβούνται μην πεθάνουν (το «φιάσκο» έχει πολλές πλευρές), πράγμα που σημαίνει να αντιπαλέψουν τους ίδιους τους εαυτούς τους…

Πολλά γίνονται ήδη και θα γίνουν, σαν «διευθυντικό δικαίωμα», κάτω απ’ τον μαύρο ουρανό της «φονικής πανδημίας»… Οι πολλοί είναι κλεισμένοι στα καβούκια τους, το θεωρούν «σωστό» αυτό, και φοβούνται ακόμα και να βήξουν…

Τα αφεντικά; Ω τα αφεντικά: απλά έκοψαν (και) τον βήχα των υποτελών τους!

Λίγο είναι;

(Καταλαβαίνουμε ότι ξαναπαίζει ο θρήνος και ο κοπετός ότι «οι επιχειρήσεις δεν βγαίνουν» – άρα χρειάζονται «θυσίες» (οι γνωστές…). Μετά από 45 χρόνια μισθωτής εργασίας σε πάνω από 35 διαφορετικούς εργοδότες ο «ασταμάτητη μηχανή» μπορεί να σας διαβεβαιώσει ότι δεν γνώρισε ούτε ένα αφεντικό που να παραδεχόταν ότι «βγαίνει». Σε όλους τους καιρούς… Όποιος θα έτρωγε αυτήν την «εργοδοτική δυστυχία» θα συμπέραινε με δάκρυα στα μάτια ότι το να είσαι αφεντικό είναι «μεροδούλι μεροφάι» και πως όσα λέγονται για συσσώρευση και απόσπαση υπεραξίας είναι παραμύθια… Έχουν μαζεμένο πλούτο τα αφεντικά; Μπααααααα… «Δεν βγαίνουν» λέμε!!!

Κρίμα μωρέ μωρέ….)

Γι’ αυτά υπάρχουν χάπια!

Παρασκευή 27 Μάρτη. Θα μπορούσε να είναι δήλωση ενός επαγγελματικού «παρόντες!»: οι ψυχολόγοι και λοιποί «ειδικοί» των συναισθημάτων και των ψυχικών καταστάσεων έχουν αρχίσει να μπαίνουν στη σκηνή της υγιεινιστικής τρομοκρατίας υποδεικνύοντας το προφανές. Ότι η μαζική κατ’ οίκον φυλάκιση δημιουργεί ήδη μαζικά ψυχολογικά προβλήματα· και προβλήματα σχέσεων. Παρότι οι δημαγωγοί και διάφορες περσόνες του θεάματος έχουν ξεσκιστεί να προτείνουν «τρόπους να περάσεις εποικοδομητικά τις ώρες σου» στις βδομάδες της διατεταγμένης απομόνωσης, ακόμα και οι συμβουλές οι ίδιες (προσβλητικές στην ουσία τους) αναγνωρίζουν έμμεσα το «πρόβλημα».

Αλλά γιατί οι συνέπειες του εγκλεισμού θα έπρεπε να απασχολούν το κράτος, τα αφεντικά, τους πολιτικούς εκπροσώπους τους; Δεν είναι ένας «φονικός ιός», ούτε η καθημερινότητα γίνεται «ψυχολογική βόμβα»: υπάρχουν άφθονα χάπια για όλες τις περιπτώσεις. Ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά… Καστανάδες θα γίνουν οι φαρμοβιομήχανοι μέχρι να βρεθεί ένα εμβόλιο;

Με μια πρόταση η βιοπολιτική αυτής της περιόδου (με πολλές προοπτικές καθιέρωσής της σαν «κανονικότητας») είναι η εξής: Όλοι εσείς που είστε υγιείς θα πρέπει να νοιώθετε και να συμπεριφέρεστε σαν άρρωστοι· και μόλις αρρωστήσετε ψυχοσυναισθηματικά θα πρέπει να νοιώθετε και να συμπεριφέρεστε σαν υγιείς…

Και οι μαφίες έχουν κοινωνική πολιτική!

Παρασκευή 27 Μάρτη. Κρατικού τύπου, φυσικά. Στη διάσημη φαβέλα του Ρίο Cidade de Deus («πόλη του θεού») οι συμμορίες επέβαλαν απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 8 το βράδυ – υποθέτουμε ότι μετά την δύση του ήλιου θα χρειάζονται ειδικές άδειες για να γίνονται όσες δουλειές προτιμούν το σκοτάδι. Γυρνώντας τα στενά της παραγκούπολης με αυτοκίνητα με μεγάφωνα (παραδοσιακός αλλά αποτελεσματικός τρόπος) το ξεκαθάρισαν:

…Η κυβέρνηση αδιαφορεί για εμάς. Επιβάλλουμε απαγόρευση κυκλοφορίας επειδή κανείς δεν παίρνει τον κορονοϊό στα σοβαρά. Να μείνετε στα σπίτια σας και να αράξετε. Όποιος βρεθεί να κυκλοφορεί έξω θα τιμωρηθεί…

Σην Santa Maria, μια άλλη φαβέλα του Ρίο, οι μαφιόζοι έβαλαν σαπούνια σε μια δημόσια βρύση, και κρέμασαν ταμπέλες με το επιτακτικό «να πλένετε τα χέρια σας πριν μπείτε στη γειτονιά μας». Στην Complexo da Mare, κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο του Ρίο, περιόρισαν τις ώρες λειτουργίας των μαγαζιών (και των εκκλησιών) – πάντα για λόγους δημόσιας υγείας.

Μήπως οι ενέργειες αυτές («πειστικές» χωρίς αμφιβολία… ποιός θα τολμήσει να τις αμφισβητήσει;) μιλάνε στην καρδιά της επίσημης μορφής – κράτους; Αν όχι σίγουρα αγγίζουν τα τάγματα υγιεινιστικής εφόδου…

(φωτογραφία κάτω: Το βραζιλιάνικο κράτος δείχνει μεγάλη εφευρετικότητα για την προστασία της δημόσιας υγείας… Ελικόπτερο της αστυνομίας πετάει χαμηλά σε παραλία, για να σηκώσει την άμμο και διώξει έτσι τους «κοινωνικά ανεύθυνους» – ξαπλωμένα πάντως σε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους τα ζευγάρια – που τόλμησαν να πάνε για μπάνιο.

Το ελληνικό μπορεί να στέλνει τα ταχύπλοά του να σηκώνουν κύματα – όπως κάνει κατά των μεταναστών / προσφύγων μέσα στις βάρκες…

Ο καθένας με την ειδικότητά του…)

Ο σπασμένος καθρέφτης 1

Πέμπτη 26 Μάρτη. Καθώς «ο καιρός της μόλυνσης» περνάει και κάθε μέρα μοιάζει απελπιστικά το ίδιο φοβισμένη με την προηγούμενη, εκτός απ’ την συστηματική κυκλοφορία θεωριών συνωμοσίας, συμβαίνει κάτι πιο σημαντικό. Αρχίζουν να αναδύονται μεταξύ «ειδικών» (το ιερό δισκοπότηρο) διαφωνίες ως προς την αντιμετώπιση του «φαινομένου». Και ειδικά ως προς τις δρακόντιες, δικτατορικές απαγορεύσεις. Ο Ιωαννίδης έχει υπονοήσει παγκόσμιο φιάσκο (δεν έχει τις αναστολές και τις ενοχές που προσπαθούν διάφοροι να φορτώσουν όσους αμφισβητούν την τωρινή βιοπολιτική – του – θανάτου!) – και δεν είναι μόνος του.

Αυτές οι διαφωνίες ή αμφισβητήσεις της υγιεινιστικής ορθότητας των απαγορεύσεων έχουν ραγίσει σε κάποιο βαθμό την Τ.Ι.Ν.Α. της επιστημονικής άγνοιας που έχει γίνει κρατική τυραννία πάνω στις κοινωνικές σχέσεις. Αλλά δεν θα εμποδίσουν τις εξελίξεις· το νερό έχει μπει στο αυλάκι. (Τα τσιράκια που βάφτισαν «κορονοηλίθιους» όσους δεν γίνονται πειθαρχημένα στρατιωτάκια σ’ αυτόν τον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» δεν πρόκειται να αλλάξουν βιολί…) Αξίζει πάντως να δούμε, σχηματικά, τα βασικά αυτών των διαφωνιών.

Η πρώτη (και σημαντική εφόσον κτυπάει τον σκληρό πυρήνα της παραγωγής του φόβου) έχει δύο πλευρές. Απ’ την μία τον πραγματικό αριθμό των κρουσμάτων. Και, απ’ την άλλη, τις πραγματικές αιτίες των θανάτων που αποδίδονται στον covid 19.

Το πρώτο ζήτημα αφορά αυτήν καθ’ εαυτήν την παράσταση της θνησιμότητας του covid 19. Όσο πιο μεγάλη είναι η βάση των απλών κρουσμάτων (είτε χωρίς συμπτώματα είτε με τα ελαφριά μιας συνηθισμένης γρίπης…) τόσο μικραίνει η αναλογία όσων πεθαίνουν προς τους συνολικά μολυσμένους. Τα επιχείρηματα όσων αμφισβητούν την προπαγανδιστική αριθμητική του φόβου είναι πραγματικά και ισχυρά. Τα περισσότερα δημόσια συστήματα υγείας έχουν παραιτηθεί απ’ τα τεστ σε κάθε «ύποπτη» περίπτωση, επειδή δεν έχουν αρκετές ποσότητες απ’ αυτά, και επειδή δεν έχουν καμμία αποκεντρωμένη διάταξη των τόπων που θα μπορούσαν αυτά τα τεστ να γίνονται· η υπερφόρτωση κάποιων λίγων σημείων θα δημιουργούσε διάφορα προβλήματα. Μεταξύ των οποίων και η καθυστέρηση στα αποτελέσματα: οι «υγιεινομικές βόμβες» θα κυκλοφορούσαν κανονικά με ευθύνη των διαγνωστικών μηχανισμών.

Το δεύτερο ζήτημα είναι εξίσου σοβαρό αλλά πιο επικεντρωμένο. Μόνο οι νεκροψίες δείχνουν την ακριβή αιτία οποιουδήποτε θανάτου. Αλλά τέτοιες δεν γίνονται στην περίπτωση της πανδημίας, ή γίνονται ενδεικτικά και σε ελάχιστους αριθμούς. Είτε λόγω των διάχυτων φοβιών (ακόμα και των «ειδικών» στο θέμα), είτε λόγω μεγάλου αριθμού περιπτώσεων. Τόσο η ιατρική / ιατροδικαστική εμπειρία απ’ τους θανάτους από πνευμονίες που αποδίδονται στην κοινή γρίπη, όσο και οι ενδεικτικές νεκροψίες στους τωρινούς θανάτους που αποδίδονται στον covid 19, δείχνουν επίμονα το ίδιο: ότι οι πνευμονικές επιπλοκές που οφείλονται πράγματι στον covid 19 είναι μικρό ποσοστό στους τωρινούς θανάτους από πνευμονία! Το κλειδί είναι τα «υποκείμενα νοσήματα» που βαραίνουν την υγεία της συντριπτικής πλειοψηφίας των θυμάτων. Προκύπτει ότι η κορονο-ίωση επιβαρύνει περισσότερο οργανισμούς ήδη επιβαρυμένους από άλλες αιτίες· αλλά δεν είναι η μόνη (και συχνά η βασική) αιτία των θανατηφόρων επιπλοκών. Αποδεικνύεται επίσης πια αναμφισβήτητα πως (σαν «μόδα»…) όποιος μπει σε νοσοκομείο με διάγνωση covid 19, αν του συμβεί το μοιραίο, θα βγει απ’ την εντατική γραμμένος στο κοντέρ των «αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων». Στο σωρό. Αυτό μπορεί ιατρικά και επιδημιολογικά να είναι απάτη. Πολιτικά όμως είναι μια χάρα.

Πολύ περισσότερα ήπια ή και ασυμπτωτικά κρούσματα· και αισθητά λιγότεροι θάνατοι που να οφείλονται άμεσα στον covid 19: η παραγωγή του φόβου και το θέαμα του φονιά ιού, στηριγμένα σ’ ένα στημένο κλάσμα, θα κατέρρεαν αν υπήρχε στοιχειώδης αξιοπρέπεια μεταξύ των «ειδικών» (για τις πολιτικές βιτρίνες δεν υπάρχει τέτοιο θέμα). Κι έτσι, ενώ πράγματι ανακυκλώνται διαδικτυακά (και όχι μόνο) διάφορες φήμες και ψευτιές, η στρατηγική παραγωγή τους γίνεται απ’ το «νόμιμο» κέντρο της εξουσίας!

Είναι τα γνήσια ψέμματα.

Ο σπασμένος καθρέφτης 2

Πέμπτη 26 Μάρτη. Το δεύτερο σημαντικό σετ διαφωνιών αφορά την «πολεμική μέθοδο» κατά του covid 19, και κατά συνέπεια τους στρατιωτικούς νόμους που εγκαθιδρύονται σε όλο και περισσότερα (πρωτοκοσμικά) κράτη, παράγοντας το δίπολο «ή ελευθερία ή υγεία», που είναι αντίγραφο εκείνου που είχε παραχθεί στο όνομα της «αντιτρομοκρατίας», του δίπολου «ή ελευθερία ή ασφάλεια».

Κάποιοι παρατηρούν, και σωστά, πως όταν τα κράτη δεν ξέρουν τι να κάνουν, κάνουν αυτό που ξέρουν: στρατιωτικοποιούν την όποια διαχείριση του όποιου ζητήματος, κινητοποιώντας τον σκληρό πυρήνα των μηχανισμών τους: αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, στρατό. Όμως κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής ο μονόδρομος της στρατιωτικοποίησης δεν οφείλεται στην άγνοια· ή, πιο σωστά, ενώ η άγνοια των «ειδικών» είναι δομική και ανομολόγητη, η άγνοια των κρατικών βιτρινών είναι σε μεγάλο βαθμό εσκεμμένη, βολική και πολιτική· σαν τεχνική της εξουσίας.

Φαίνεται πως όχι η ασταμάτητη μηχανή αλλά α) η διεθνής βιβλιογραφία και β) οι τρόποι που χρησιμοποίησαν διάφορα κράτη του πρώτου, ασιατικού «κύματος μόλυνσης» (εν μέρει και το κινεζικό) δείχνουν ότι η α λα βιετνάμ «σωτηρία της υγείας των λαών» (καίω το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων για να καταστρέψω τον κατεργάρη ιό που κρύβεται κάπου ανάμεσά τους) όχι μόνο δεν είναι η μοναδική, αλλά είναι και συζητήσιμης αποτελεσματικότητας μεσομακροπρόθεσμα. Ειδικά αν είναι το μόνο “όπλο”.

Στην πραγματικότητα η μέθοδος πρώτα γενική τρομοκρατία και ύστερα καθολικός αποκλεισμός / φυλάκιση των πληθυσμών ΔΕΝ επιλέχτηκε γι’ αυτό που λέει! Η “λογική” της είναι η λογική σφαγείου αγέλης· κι ας μην αρέσει αυτό στους πειθαρχημένους στρατιώτες της! Το πρώτο της μέρος έχει μία μόνο εξήγηση: ο συστηματικός αντισινισμός που επιδείχθηκε στον πρώτο ασιατικό γύρο της επιδημίας έγινε μπούμεραγκ για τις δυτικές κοινωνίες, όταν άρχισαν να ανιχνεύονται τα πρώτα κρούσματα. Οι δημαγωγικοί μηχανισμοί είχαν ήδη μπει σε τροχιά· και επιπλέον κανείς δεν πρέπει να αγνοεί τις υπόγειες αρθρώσεις των μηντιοκρατών με διάφορα επιχειρηματικά ή κρατικά συμφέροντα. Το δεύτερο μέρος της (οι απαγορεύσεις) έχει (διακηρυγμένο…) στόχο να μην υπερφορτωθούν, ως το σημείο κατάρρευσης, τα δημόσια συστήματα υγείας. Αν, όμως, λεγόταν καθαρά και παστρικά αυτό και μόνον αυτό σαν εξήγηση των όποιων μέτρων αντί της τρομοκρατίας του θανάτου, τότε ακόμα και οι κινήσεις υπέρ της διάσωσης των συστημάτων υγείας θα βρίσκονταν υπό τον έλεγχο λογικών συνειρμών και όχι του φόβου. (Αν τα συνεργεία αυτοκινήτων ξεμείνουν από κάποιο ανταλλακτικό δεν απαγορεύεται η κυκλοφορία των ι.χ…)

Δεν υπάρχει πάντως καμμία αντίθετη προσέγγιση που να στηρίζεται στην ύπαρξη «άπειρου» αριθμού κρεβατιών στις εντατικές κλινικές οποιαδήποτε επικράτειας! Εκείνοι που αμφισβητούν τις γενικευμένες απαγορεύσεις υποστηρίζουν (και σωστά) ότι τα κοινωνικά υποκείμενα που είχαν / έχουν ιδιαίτερη ανάγκη κατ’ αρχήν προστασίας (απέναντι στη μόλυνση) και στη συνέχεια, σε περίπτωση ανάγκης, νοσοκομειακής φροντίδας, είναι πολύ συγκεκριμένα, επειδή άλλωστε είναι τα ίδια με εκείνα των επιδημιών γρίπης: όσοι / όσες έχουν ήδη βεβαρυμένους οργανισμούς από πολύ συγκεκριμένες παθήσεις. Συνεπώς (συνεχίζει ο συλλογισμός) το πρώτο και βασικό καθήκον οποιασδήποτε ορθολογικής προσέγγισης θα ήταν η προστασία αυτών που πράγματι κινδυνεύουν απ’ την μόλυνση. Όχι η προστασία μιας αφηρημένης ιδέας περί «υγείας». Και καθόλου η επίδειξη δύναμης απέναντι σε κάποιον «αόρατο εχθρό» με καταστροφή των κοινωνικών σχέσεων!

Υπάρχουν τεχνικά μέσα γι’ αυτό (μάσκες, γάντια..). Υπάρχουν και κοινωνικά: η πρόληψη στενών επαφών των ευάλωτων με «φορείς» (ασυμπτωματικούς ή με ήπια συμπτώματα) του covid 19. Αντί για την γενικευμένη απαγόρευση των κοινωνικών σχέσεων η άποψη αυτή υποδεικνύει τον γενικευμένο έλεγχο («τεστ για όλους»!) έτσι ώστε το μικρό ποσοστό των «φορέων» κατ’ αρχήν να εντοπιστεί και, στη συνέχεια, να επιφορτιστεί με τις ευθύνες του απέναντι στους ευάλωτους. Θα σήμαινε αυτό αποχή από κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές επαφές; Θα σήμαινε μάσκες και γάντια σ’ αυτές; Ατομικές καραντίνες; Κάτι άλλο;

Δεν είναι «θεωρίες» αυτή η πολύ πιο ήπια (και πιθανότατα πιο αποτελεσματική) προσέγγιση! Δοκιμάστηκε (και πέτυχε) στη Σιγκαπούρη, αλλά και στο Vo’ Euganeo, μια κωμόπολη 3.300 ψυχών 50 χιλιόμετρα δυτικά της Βενατίας – μέσα στον κυκλώνα δηλαδή. Αυτό το χωριό μπήκε συνολικά (και όχι σπίτι σπίτι!) σε καραντίνα στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη, και έγιναν τεστ σε όλους τους κατοίκους. Οι «θετικοί» μπήκαν σε ατομική καραντίνα. Μέσα σε 10 ημέρες, πριν τα τέλη του μήνα, ο αριθμός των ασθενών αντί να αυξηθεί (όπως βολεύει την υγιεινιστική τρομοκρατία) έπεσε απ’ τους 88 στους 7…

Φυσικά αυτή η προσέγγιση, που διακρίνει πολύ συγκεκριμένα τι πρέπει να προστατευτεί, έχει μια βασική προϋπόθεση: τα τεστ σε όλους / όλες. Κι εδώ, ακόμα κι ένα κράτος με πληθυσμό 10 μυρίων σαν το ελληνικό, θα απαντούσε σηκώνοντας τους ώμους: μα δεν έχουμε τόσα πολλά… Μάλιστα. «Δεν έχετε τόσα πολλά» αν και έχετε κάμποσες φαρμακοβιομηχανίες τις οποίες χαϊδεύετε από πάνω μέχρι κάτω… Έστω. Ωστόσο, αν σαν παρουσίαση του προβλήματος ήταν το Χμμμ… ξέρετε… θα έπρεπε να έχουμε τεστ για όλους, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε, οπότε κάτι άλλο πρέπει να κάνουμε… το λογικό συμπέρασμα ΔΕΝ θα ήταν το σλόγκαν του ρημαδοΚούλη «δεν είστε υγιείς, πρέπει να συμπεριφέρσθε σαν άρρωστοι»! Θα ήταν μάλλον η διαχείριση που περιγράψαμε νωρίτερα…

Σε κάθε περίπτωση, και επειδή τα πιο πάνω έχουν αντι-πληροφοριακή αξία: αυτοί οι «αμφισβητίες» της κυρίαρχης τρομοκρατικής αλήθειας δεν είναι η ασταμάτητη μηχανή, ούτε έχουν τις απόψεις της· είναι διακριτικοί ως εκεί που επιτρέπουν τα «επιστημονικά ήθη» και πάντως δεν βγάζουν πολιτικά συμπέρασματα· έχουν τα ίδια πτυχία με την μάζα των «ειδικών» του υγιεινιστικού τρόπου, μερικές φορές και καλύτερα· και χρησιμοποιούν μεθόδους της δυτικής ιατρικής, όχι κάτι άλλο…

Είναι το “υγιεινιστικό” ανάλογο εκείνων των “ειδικών” (μηχανικών κατά κύριο λόγο) που έχουν αποδείξει ότι οι δίδυμοι πύργοι (και το κτήριο 7…) δεν κατέρρευσαν την 11η 9ου απ’ τα αεροπλάνα… αλλά πως ήταν προετοιμασμένη από πριν και οργανωμένη κατεδάφιση. Που έγινε από… (όχι πολιτικά συμπεράσματα!)

Ηθικό δίδαγμα; Το γνωστό: Don’t believe the hype!

Ένας καινούργιο φόβος στη λωρίδα

Πέμπτη 26 Μάρτη. Έκαναν πλάκα: είμαστε τόσο αποκλεισμένοι ώστε εδώ θα είναι το μόνο conovarius free μέρος του πλανήτη… Αλλά η λωρίδα της Γάζας και οι κάτοικοί της, μέσα στην βία της φυλάκισής τους απ’ το απαρτχάιντ καθεστώς, δεν ήταν τόσο «τυχεροί» απέναντι στον φημισμένο φονιά. Την περασμένη Κυριακή διαγνώστηκαν τα δύο πρώτα κρούσματα στη λωρίδα – με κάποιον τρόπο ο τσαχπίνης φαίνεται πως αναζήτησε την τύχη του και εκεί.

Κι έτσι η λωρίδα της Γάζας ξαναμπήκε στον παγκόσμιο χάρτη – για τους πιο λάθος λόγους του κόσμου. 2.071 άτομα βρίσκονται ήδη σε κατ’ οίκον καραντίνα, και 1.271 σε «ειδικούς χώρους καραντίνας» – βασικά ένα παλιό προσφυγικό στρατόπεδο και δύο ξενοδοχεία. Ο κόσμος έχει αραιώσει τις βόλτες του, και η αστυνομία της Χαμάς απαγόρευσε τις συναθροίσεις. Το νοσοκομείο στη Γάζα έχει 70 κρεβάτια εντατικής, εξοπλισμένα όχι με τον καλύτερο τρόπο.

Η διοίκηση της Χαμάς ζητάει απ’ τον φασιστικό ισραηλινό καθεστώς να σταματήσει τον αποκλεισμό (ή, τουλάχιστον, κάποιες πλευρές του) για να αντιμετωπίσει την όποια «κλιμάκωση της επιδημίας». Την ώρα που οι υγιεινομικοί αποκλεισμοί είναι η γενική μόδα, η Χαμάς ελπίζει ότι η διεθνής κοινότητα θα πείσει το Τελ Αβίβ να κάνει το αντίθετο…. Πού; Στη Γάζα… (Στη δυτική Όχθη απλά συλλαμβάνει παλαιστίνιους γιατρούς· είναι ευκολότερο…)

Δεν φαίνεται να πλησιάζει η στιγμή της συναδέλφωσης των λαών λόγω covid 19… Αλλά και να πλησίαζε το ισραηλινό φασισταριό δεν θα συμμετείχε: ένα κράτος δεσμοφύλακας που επιτρέπει να μπαίνει στη φυλακή της λωρίδας το minimum των θερμίδων (σε τρόφιμα), ίσια ίσια για να μην πεθάνουν από πείνα οι αιχμάλωτοι, δεν νοιάζεται για την καλή τους υγεία – έτσι δεν είναι;

Άλλωστε μέχρι πριν 3 μήνες τους σκότωνε στο σωρό. Αν μπορούν να βοηθήσουν και ιοί, ακόμα καλύτερα… Θα τους βελτιώσει, θα τους πατεντάρει, και θα τους πουλήσει σαν made in- / tested on the ground όπλα στη διεθνή αγορά.

(φωτογραφία: Χαρτιά στην άκρη της θάλασσας, πριν…)

Το κεφάλαιο… και οι «εχθροί» του

Τετάρτη 25 Μάρτη. Οι κομμουνιστές μπροστά στην «απαγόρευση κυκλοφορίας» τιτλοφορεί κάποιος μπλόγκερ την άποψή του για την σχέση κομμουνισμού και τρέχουσας επιδημίας. Και μας βάζει στη θέση μας με ένα ή δύο απλά αλλά δυνατά κτυπήματα (αποσπάσματα, η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Συγνώμη για το βαρύγδουπο του τίτλου, αλλά σήμερα οφείλουμε να ρωτήσουμε τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε: Πρόβλημα δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ή πρόβλημα δημόσιας υγείας και επιβίωσης; Αν δεν μπορεί κάποιος να συλλάβει το μέγεθος της υγειονομικής απειλής, ας τσιτάρει Αγκάμπεν ή Φουκώ, αλλά ας μην έχει την παραμικρή προσδοκία να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Γιατί το πρώτο πράγμα που απαιτείται για να αλλάξεις την πραγματικότητα, είναι να την καταλάβεις…

… Και αν για κάτι ελέγχεται ο Μητοστάκης δεν είναι γιατί περιορίζει τις «άσκοπες μετακινήσεις». Ελέγχεται γιατί δεν τις περιόρισε νωρίτερα… Όλη η Ευρώπη ελέγχεται γιατί δεν έπραξε νωρίτερα… Μέχρι που ήρθαν κατά χιλιάδες οι νεκροί…

Υποθέτουμε πως ο συγκεκριμένος μπλόγκερ, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, έχει «συλλάβει το μέγεθος της υγειονομικής απειλής» και την «πραγματικότητα»… όπως ακριβώς του την σερβίρουν τα καθεστωτικά μήντια. Χωρίς καμμία αμφιβολία – αυτό είναι το εθνικό καθήκον άλλωστε… Είναι, κατά συνέπεια, άχρηστο να ψιθυρίσουμε καν και καν οτιδήποτε για τους ιδεολογικούς μηχανισμούς (του κράτους και του κεφάλαιου), την προπαγάνδα (του κράτους και του κεφάλαιου) και τα λοιπά: αυτά δεν είναι (μας λέει όχι μόνον αυτός…) μέρος της πραγματικότητας (που πρέπει να καταλαβαίνουμε), ούτε των μεγεθών (που πρέπει να συλλαμβάνουμε).

Να λοιπόν, ενδεικτικά, κάποια ασύλληπτα μεγέθη, εντελώς πρόσφατα. Απ’ την 1η Οκτώβρη 2019 ως και την 14η Μάρτη 2020:

ασθενείς: από 38.000.000 ως 54.000.000…

νοσηλείες: από 390.000 ως 710.000…

θάνατοι: από 23.000 ως 59.000…

Τους τελευταίους 5,5 μήνες αυτό…. Είναι, άραγε, «μέγεθος υγειονομικής απειλής» που θα έπρεπε να το θεωρούμε μέρος της πραγματικότητας; Απ’ ότι φαίνεται όχι…

Σε ποιό μέρος του κόσμου έγιναν αυτά; Στις ηπα… Απ’ τον κορονοτσαχπίνη φυσικά, ε; Όχι: απ’ την κοινή, εποχική γρίπη…

Πονηρή πραγματικότητα και πονηρή υγιεινομική απειλή η παλιογρίπη: διέφυγε της προσοχής και του κάθε ρημαδοΚούλη, και του κάθε «κομμουνιστή» (: «αργήσατε να μας κλείσετε φυλακή στα σπίτια μας· και θα σας καταγγείλουμε γι’ αυτό…»).

Οπωσδήποτε οι μηχανισμοί απώθησης είναι σε πλήρη ετοιμότητα: το ψοφιοκουναβιστάν έχει άθλιο δημόσιο σύστημα υγείας, και αφήνει τους ανθρώπους να πεθαίνουν – από γρίπη. Εντάξει. Πιο κάτω έχει και μερικά ακόμα νούμερα· ντόπια αυτά.

Ο φιλότιμος μπλόγκερ θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του: όλο τον χρόνο πρέπει να απαγορευτούν οι «άσκοπες μετακινήσεις»! (Ποιός, είπαμε, θα ορίζει την «σκοπιμότητα»;) Είμαστε, διάβολε, περικυκλωμένοι από διαρκείς υγειονομικές απειλές, πολύ πιο σκοτώστρες απ’ τον έρμο τον covid 19!!! Ακόμα πιο σωστά: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ “ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ”!!!

ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ, ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΕΞ!!!!

Φυλακιστείτε – και μετανοήστε!!!

Η εικονική πραγματικότητα είναι ήδη εδώ – 1

Τετάρτη 25 Μάρτη. Αναγκαζόμαστε να ασχολούμαστε μ’ αυτό το μακάβριο body counting όχι από γούστο. Ούτε επειδή δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε… Ο σκληρός πυρήνας της παραγωγής του υγιεινιστικού τρόμου είναι ο θάνατος· όπως ακριβώς ο θάνατος είναι (ήταν;), για παράδειγμα, ο σκληρός πυρήνας της παραγωγής του τζιχαντιστικού τρόμου. Η μορφοποίηση που είχε αυτός ο τελευταίος ήταν ο «σκουρόχρωμος ξένος»: αυτός, κάθε ένας τέτοιος, ήταν (έπρεπε να θεωρείται) τρομοκρατική απειλή. Το «Περλ Χάρμπορ» που οραματίζονταν οι κατασκευαστές του «αμερικανικού 21ου αιώνα», οι επιθέσεις της 11ης 9ου, μαστορεύτηκε έτσι ώστε να εξαπολύσει για μαζική κατανάλωση ένα είδος φόβου με συγκεκριμένη, ρατσιστική (και γεωγραφική) μορφοποίηση. (Η παραγωγή ανανεώθηκε τα επόμενα χρόνια, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στο Παρίσι… Δεν είναι όμως παράξενο που ούτε η «αλ Κάιντα» ούτε ο “isis”, τώρα που έχουν ηττηθεί συντριπτικά στη μέση Ανατολή, δεν καταφεύγουν, έστω σαν εκδίκηση, σε τέτοιες τυφλές σφαγές; Είναι, αλλά ποιος ασχολείται μ’ αυτά τα περίεργα; Ούτε καν οι «κόκκινοι» μπλόγκερ…)

Η μορφοποίηση του υγιεινιστικού τρόμου και του θανάτου είναι … οι αριθμοί! Είναι σίγουρο: προσφέρουν μια «καταφατικότητα» που την χρειάζονται οι «ειδικοί», οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα άλλο απ’ την κινδυνολογία. Είναι μέρος του επαγγελματισμού τους άλλωστε… Όμως τον θάνατο από ζητήματα υγείας, υπό τις «συνηθισμένες συνθήκες», κανείς δεν τον καταλαβαίνει στη γενικότητά του. Κάθε χρόνο (ΚΑΘΕ χρόνο!) στην ελλάδα πεθαίνουν πάνω από 13.000 άτομα από παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος. Το 2017, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, πέθαναν 1.188 με επίσημη αιτία θανάτου «πνευμονία», 5.578 από «άλλες οξείες λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστηματος», 3.260 από «χρόνια νοσήματα του κατώτερου αναπνευστικού» – και 93 με διάγνωση «γρίπη» (εννοώντας, προφανώς, τις πνευμονικές επιπλοκές από γρίπη).

Τα μεγέθη, τα συγκεκριμένα μεγέθη, επιβεβαιώνουν πως το τι προβάλλεται με ρυθμό πολυβόλου σαν σοβαρή υγιεινομική απειλή και τι, απ’ την άλλη μεριά, βιώνεται σαν οικογενειακό πένθος δεν σχετίζονται μόνο με την εμπειρική σχέση του καθενός με την υγεία. Σχετίζονται (στην κατασκευή της «μεγα-απειλής») με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και την μαζική προπαγάνδα. Η πραγματικότητα δεν υπάρχει, απλά, καθεαυτήν και κάποιοι απλά την προσέχουν… Η πραγματικότητα κατασκευάζεται απ’ τις εξουσίες. Οι παπάδες, οι διαφημιστές και οι προπαγανδιστές των αφεντικών το ξέρουν καλά. Οι πρώτοι απ’ την εφεύρεση του θεού, και οι υπόλοιποι απ’ την εποχή της εφεύρεσης του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου… Οι φοβισμένοι, οι τσάτσοι και οι «ιδεολογικά ευάλωτοι πληθυσμοί» το ξεχνούν…

Αφού, λοιπόν, ο σκληρός πυρήνας του υγιεινιστικού τρόμου είναι το επιλεγμένο (και συχνά, όπως συμβαίνει τώρα, εντελώς διαστρεβλωμένο) «μέτρημα νεκρών» (και «κρουσμάτων» – ούτε καν ασθενών!) είναι αδύνατο να τον πολεμήσει κάποιος, είναι αδύνατο να αποκαλύψει το ψέμα του, χωρίς να του αντιπαραθέσει πραγματικά «μεγέθη». Στην περίπτωση του ρατσιστικού τρόμου («είναι κλέφτες», «είναι βιαστές», κλπ) αν προσπαθήσει κανείς να αντιμετωπίσει τους ρατσιστές σαν μικροαστούς που αγνοούν το πως ο καπιταλισμός διαχειρίζεται την εργασία παγκόσμια, θα γίνει ίσως ένας καλός πανεπιστημιακός. Τελεία και παύλα. Αλλά το πολιτικά σωστό είναι οπωσδήποτε και το να «απελευθερώσει» τον «ξένο» απ’ τα ιδεολογικά δεσμά του αποκλεισμού και της εξορίας: να σταθεί δίπλα του όπως αυτός κι αυτή είναι στην πραγματικότητα. Ανάλογα, αν τα «μεγέθη» είναι ο σκληρός πυρήνας του υγιεινιστικού τρόμου που νομιμοποιεί την δικτατορική διαχείριση του κοινωνικού εργοστάσιου, όποιος είναι εχθρός του κράτους και του κεφάλαιου σε κάθε έκφανσή τους είναι υποχρεωμένος να ασχοληθεί και με τα πραγματικά «μεγέθη». Όχι μόνο μ΄ αυτά, και σε τελευταία ανάλυση όχι κυρίως μ’ αυτά. Αλλά οπωσδήποτε και μ’ αυτά.