Tag: υγεία

Ιατρικά λάθη, φαρμακοβιομηχανίες – και οργανωμένο έγκλημα

Κυριακή 5 Απρίλη. Να τι έλεγε πριν 5 χρόνια (την 1η Απρίλη του 2015) για τους θανάτους από ιατρικά λάθη (και για πολύ περισσότερα!) ο δανός γιατρός, βιολόγος και ιατρικός ερευνητής Peter Gotzche. Ο Gotzche έχει υπάρξει συνιδρυτής το 1993 του «κέντρου Cochrane» στην Κοπενγχάγη. Πρόκειται για το δανέζικο τμήμα ενός διεθνούς ιατρικού οργανισμού αγγλικής προέλευσης, που πήρε το όνομά του προς τιμήν του σκωτσέζου αντιφασίστα γιατρού Archibald Leman Cochrane (1909 – 1988).

Παρ’ όλα τα σύμβολα «οι καιροί άλλαξαν». Ο Cochrane ο ίδιος, με την εμπειρία του σαν αιχμάλωτος στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης (τον έδεσαν στην Κρήτη το 1941…), υπήρξε πρόδρομος της επιβολής αυστηρών πρωτοκόλλων στην «επιστημοσύνη» των ιατρικών ερευνών, για να τις απελευθερώσει από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα… Αλλά οι φαρμακοβιομηχανίες γιγαντώθηκαν εν τω μεταξύ. Το δανέζικο τμήμα του οργανισμού που έχει το όνομά του δεν έχει πια σαν διευθυντή καν και καν έναν εξειδικευμένο γιατρό ερευνητή – αλλά έναν δημοσιογράφο. Και οι δημοσιογράφοι ασχολούνται με τις «δημόσιες σχέσεις»· τι άλλο;

Λοιπόν το 2018 αυτός ο οργανισμός «απέβαλε», «διέγραψε», «ξεφορτώθηκε» τον Gotzche – είχε γίνει υπερβολικά αποκαλυπτικός για τα εγκλήματα της σύγχρονης ιατρικής και φαρμακευτικής βιομηχανίας… Παρέμενε υπερβολικά προσηλωμένος στην κληρονομιά του Cochrane… Ο Γ. Ιωαννίδης έστειλε τότε μια ανοικτή επιστολή καταγγελίας της «διαγραφής» στον δανό υπουργό υγείας, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Ο Peter είναι αναμφίβολα ένας γίγαντας, ένας απ’ τους μεγαλύτερους επιστήμονες της εποχής μας… Πιστεύω ότι ο στοιχειώδης σεβασμός στον επιστημονικό διάλογο επιβάλει ότι δεν θα εξαφανίζετε τους αντιπάλους σας μέσα από διοικητικές μεθοδεύσεις». 3.500 χιλιάδες γιατροί και σχετικοί με την φροντίδα υγείας υπέγραψαν ένα κείμενο καταγγελίας της μεταχείρισης του Gotzche – αλλά ούτε οι φαρμακο-ιατρικές μαφίες ούτε οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι συγκινήθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο.

Αυτά στη δανία του βορρά. Σκεφτείτε τι γίνεται στην παραλίγο “δανία του νότου”!…

(Ευχαριστούμε τον Σ. για την επιλογή, την δουλειά του υποτιτλισμού, και όλα τα υπόλοιπα…).

Υγεία και εγκληματοποίηση….

Κυριακή 5 Απρίλη. Καλπάζει η αστυνομική «υγιειονομία»! Είναι μια μοναδική, ιστορική (και φρικαλέα μαζί) περίοδος, όπου πολλά κράτη σαν «συλλογικοί καπιταλιστές» δεν έχουν την συνηθισμένη εξουσία. Δεν αυτοπεριορίζονται – το αντίθετο: ξεχύνονται με λύσσα… Κι αυτός ο αιφνιδιασμός (λυπούμαστε στ’ αλήθεια: κάναμε ό,τι ήταν ανθρώπινα δυνατόν έγκαιρα για να μην υπάρξει αιφνιδιασμός!) έχει «χαζέψει» πολλούς που θα έπρεπε να είναι «ετοιμοπόλεμοι» (εναντίον της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και του στρατιωτικού νόμου που σέρνει και νομιμοποιεί).

Στη νότια κύπρο ο υπουργός (αστυνομικής) υγείας «μελετάει τον τρόπο να επιβάλλεται ηλεκτρονική κατ’ οίκον επιτήρηση» – αυτό που στην αργκώ έχει ονομαστεί «βραχιολάκι» – για όσους βρίσκονται σε καραντίνα λόγω covid-19…. Αυτό που είχε εμφανιστεί σαν «υπό όρους αποφυλάκιση» τώρα γίνεται αλγοριθμική φυλακή… Εξουσιαστική θρασύτητα; Μα όχι, τι λέτε; Για το καλό της δημόσιας υγείας γίνεται: υπάρχουν δραπέτες της κατ’ οίκον απομόνωσης, υγειονομικές βόμβες, εχθροί του λαού, τρομοκράτες / πράκτορες του covid-19…

Θα προκαλέσει το κυπριακό «βραχιολάκι» κάποια αφύπνιση στους «αντικρατιστές και λοιπούς εξτρεμιστικούς κύκλους» που έσπευσαν να γονατίσουν και να προσκυνήσουν τον Βασιλειά Υγεία, αμέσως μόλις τον εμφάνισε καλοστολισμένο η μορφή-κράτος; Δεν ξέρουμε, και δεν έχει σημασία…. Σημασία έχει ότι προωθούνται κι άλλα «μέτρα» (πάντα με τον ίδιο καλό σκοπό) που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμα χειρότερα· δεν υπάρχει πάτος σ’ αυτήν την αφηνιασμένη κρατική «υγιεινιστική» εκστρατεία / καταστολή.

Και πάλι η Λευκωσία πρωτοπορεί – αλλά και η Αθήνα κοντοζυγώνει. Στη νότια κύπρο, λοιπόν, η αστυνομία μόλις απέκτησε το δικαίωμα να κτυπάει τις πόρτες (ή να τις σπάει αν χρειαστεί) για να κάνει ελέγχο αν μέσα στο σπίτι βρίσκονται μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι, ή έχουν κάνει επίσκεψη φίλοι, συγγενείς… Υποθέτουμε ότι (θα) ψάχνει ντουλάπες, (θα) ανοίγει τις πόρτες στις τουαλέτες, (θα) κοιτάει με τα όπλα προτεταμένα κάτω απ’ τα κρεβάτια και στα πατάρια και στα υπόγεια… Βαγδάτη 2004, 2005, 2006! Γιατί στη νότια κύπρο δεν απαγορεύονται μόνο οι «δημόσιες συναθροίσεις» – απαγορεύονται και οι ιδιωτικές, απ’ τις 9 το βράδυ ως τις 6 το πρωΐ!!! Τα σπίτια και η ιδιωτική ζωή «κρατικοποιούνται»!!! Έτσι, ωμά και απλά… (Η ερώτηση: μα καλά, τις νύχτες κολλάει ο τσαχπίνης; είναι αφελής… Ο στρατιωτικός νόμος ΔΕΝ έχει σχέση με τον covid-19! Το έχει για πρόσχημα· και τον ξεπερνάει. Τί δεν καταλαβαίνετε;)

Μεγάλο το πανηγύρι για τους ρουφιάνους!!! Στη νότια κύπρο λέγονται «παρατηρητές της γειτονιάς»… Είναι ένας κανονικός παρακρατικός στρατός από χιλιάδες «εθελοντές» (συγγνώμη, «κοινωνικά υπεύθυνους» έπρεπε να πούμε), που είναι επίσημα συνεργάτες της αστυνομίας, απ’ το 2011… Και φυσικά είναι «ευαίσθητοι»:

«Φίλε Παρατηρητή της Γειτονιάς. Η δική σου συμβολή στον περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού είναι σημαντική. Ως ευαισθητοποιημένος πολίτης, σε παρακαλώ όπως ενημερώσεις αμέσως το 1460 εάν αντιληφθείς να γίνεται παραβίαση των διαταγμάτων»…

Αυτό το μήνυμα έλαβαν οι 112 χιλιάδες Παρατηρήτες της Γειτονιάς παγκύπρια, είτε από την Αστυνομία είτε από τις τοπικές αρχές, και ανταποκρίθηκαν πλήρως στο κάλεσμα (μαθαίνουμε από χθεσινό ηλεκτρονικό δημοσίευμα του νοτιοκυπριακού «πολίτη», η ορθογραφία του πρωτότυπου…). Σύμφωνα με τον Πέτρο Πατούρα, υπεύθυνος του γραφείου πρόληψης εγκλημάτων της Αστυνομίας και σύνδεσμο με τους Παρατηρητές της Γειτονιάς, η τηλεφωνική γραμμή 1460 πήρε φωτιά κυριολεκτικά με δεκάδες πληροφορίες να καταφθάνουν!… Δέχτηκε, όπως είπε ο κ. Πατούρας, αρκετά τηλεφωνήματα από Παρατηρητές της Γειτονιάς που με ζήλο ζήτησαν ειδική άδεια για να κάνουν περιπολίες και να συνδράμουν στο έργο της Αστυνομίας. Κάτι που όπως είπε δεν γίνεται δεκτό, διότι η πρώτη μέριμνα είναι η υγεία των ίδιων των Παρατηρητών...

Σωστά. Μην κολλήσουν κιόλας και ξεμείνει το κράτος από παρακρατικούς!

Στην Αθήνα οι πολιτικές βιτρίνες και οι επιστήμονες σύμβουλοί τους τρώγονται για κάτι ανάλογο. Εν όψει πάσχα έβγαλαν φιρμάνι για τις «πυλωτές» των πολυκατοικιών… Πρόκειται, ωστόσο, για ιδιωτικούς χώρους, που εμπίπτουν στη νομοθεσία για τον ιδιωτικό άσυλο: μόνο αν διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα που απειλούν την ζωή ή την ακεραιότητα κάποιου έχει δικαίωμα να επέμβει «αυταπάγγελτα» η αστυνομία. (Γι’ αυτό συχνά έχουν κάγκελα, πόρτες, κλειδιά…) Διαφορετικά, για να μπουν μπάτσοι σε ιδιωτικό χώρο, χρειάζεται συγκεκριμμένη εισαγγελική εντολή, με συγκεκριμένες κατηγορίες, κλπ κλπ… Αλλά αυτά ίσχυαν «παλιά». Τώρα, αυτό το «διάταγμα» (;) για τις πυλωτές, είναι ελάχιστα πιο πίσω από ένα αντίστοιχο για τις αυλές (επίσης ιδιωτικοί χώροι)· και ένα μόνο βήμα πριν το ντου στο εσωτερικό των σπιτιών…

Η ένταση και η έκταση με την οποία διάφορα δυτικά κράτη καταργούν στην πράξη – υγιεινιστικώ δικαίω – όλες τις «νομικές» / «συνταγματικές» ρυθμίσεις και έννοιες «ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθεριών, κλπ», η ένταση και η έκταση με την οποία οι δήθεν «ορκισμένοι νεοφιλελεύθεροι» (μα δεν υπήρχαν ποτέ τέτοιοι στα μέρη μας!) κάνουν γαργάρες με χλωρίνη για να τραγουδάνε τον καινούργιο ύμνο της εξουσίας, θα έπρεπε να έχει πείσει ήδη ακόμα και τους πιο φοβισμένους-μην-πεθάνουν-από-έναν-ιό-της-πλάκας ότι εδώ ξεδιπλώνεται κάτι πολύ πολύ πιο χοντρό και με πολλές φονικές προεκτάσεις, πολύ μακριά απ’ την … «προστασία της δημόσιας υγείας»!!… Εδώ η 4η βιομηχανική επανάσταση ανοίγει τους άσσους της – και το πόπολο τζογάρει για το πως και αν θα βγει απ’ το σπίτι του…

Ακόμα κι αν όλος αυτός ο χείμαρρος της «έκτακτης νομοθεσίας» τέλειωνε μεθαύριο, έχει κρατήσει ήδη πολύ· και η «πρώτη φορά» έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό.

Αλλά δεν θα τελειώσει μεθαύριο: η υγιεινιστική τρομοκρατία, ομηρία, αιχμαλωσία θα κρατήσει καιρό. Με κυμαινόμενους ρυθμούς ίσως. Αλλά θα κρατήσει… Γιατί, το ξαναλέμε, δεν αφορά μια όποια “επιδημία” που θα περάσει. Αφορά πολύ πολύ περισσότερα.

Να ανασκουμπωθούμε και να οργανωθούμε!

Ο γυμνός βασιλιάς

Σάββατο 4 Απρίλη. Ο Wolfgang Wodarg είναι γερμανός γιατρός και στέλεχος του SPD. Σαν προεδρεύων της κοινοβουλευτικής συνέλευσης της επιτροπής υγείας του συμβουλίου της ευρώπης, συνυπέγραψε στα μέσα Δεκέμβρη του 2009 μια πρόταση / έκκληση (που κουβεντιάστηκε με την διαδικασία του επείγοντος τον Γενάρη του 2010) για να γίνει έρευνα για την επιρροή που άσκησαν οι φαρμακοβιομηχανίες στην εκστρατεία του Π.Ο.Υ. για την πανδημία της γρίπης του Η1Ν1…

Οι απόψεις του είναι ευρύτερα γνωστές στη γερμανία απ’ τις αρχές του 2020. Μετά από μια τηλεοπτική συζήτηση όπου υποστηρίξε ότι δεν υπάρχει καμμία απόδειξη ότι ο covid-19 έχει σοβαρή φονικότητα, τα γερμανικά μήντια τον περιποιήθηκαν, κατηγορώντας τον για ανακρίβειες….

Το ενδιαφέρον όσων λέει βρίσκεται στο ότι από ένα σημείο και μετά δεν μιλάει σαν γιατρός, αλλά σαν πολιτική βιτρίνα: κατηγορεί αυτό που στα ελληνικά θα λέγαμε «κυκλώματα ειδικών» ότι πάνε να βγάλουν λεφτά απ’ την τρομοκρατία του covid-19… (Και να σκεφτεί κανείς ότι το SPD συγκυβερνά!)

Συμβαίνουν τέτοια πράγματα στη γερμανία; (Γιατί αλλού συμβαίνουν…)

Γιατί η μορφή-κράτος ΠΡΕΠΕΙ;

Σάββατο 4 Απρίλη. Κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής τα πρώτα καρφιά στο φέρετρο του νεο-φιλελευθερισμού (όχι ως ιδεολογίας για γενική κοινωνική χρήση, αλλά στην καρδιά του: ως οικονομικού manual) μπήκαν φανερά και δημόσια εκείνον τον όχι μακρινό χειμώνα του 2008 – 2009, μετά την χρεωκοπία της Lehman bros, όταν εφευρέθηκε το too big to fail… Όταν, δηλαδή, τα κράτη, σαν «κεντρικοί οικονομικοί παράγοντες» ανέλαβαν την «διάσωση» ιδιωτικών επιχειρήσεων που διαφορετικά θα χρεωκοπούσαν. Πουθενά στις οικονομικές «οδηγίες χρήσης» είτε του νεο-φιλελευθερισμού (είτε και του παραδοσιακού φιλελευθερισμού) δεν θα βρει κανείς κάτι του είδους «ναι μεν η αγορά έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τις οικονομικές σχέσεις και τις επιχειρήσεις… αλλά αν κάποιες είναι too big, τότε η αγορά πρέπει να βγάζει τον σκασμό!..». Πρακτικά η διαχείριση εκείνου του κύματος κρίσης σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά, με τον ρόλο των κρατών και των κεντρικών τραπεζών, ήταν διαζύγιο με τα οικονομικά ήθη και έθιμα του νεο-φιλελευθερισμού. Η μορφή – κράτος εγκαινίασε την «επιστροφή» της πριν μια δεκαετία· και κανείς δεν έδωσε σημασία…

Δεν ήταν μόνο πολλές (ιδιωτικές) τράπεζες που διασώθηκαν τότε απ’ τους κρατικούς προϋπολογισμούς και το «φτηνό χρήμα» που άρχισαν να παράγουν με τον τόνο οι όποιες κεντρικές τράπεζες. Ήταν και μια σειρά άλλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, οι οποίες, δίπλα στο «too big to fail» απέκτησαν μερικά ενδιαφέροντα υποκοριστικά. Στρατηγικής σημασίας ή εθνικοί πρωταθλητές για παράδειγμα. Αν αναγνώριζε κανείς την πραγματική θέση αυτών των χειρισμών, την παγκόσμια όξυνση, δηλαδή, του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, θα καταλάβαινε τι σήμαιναν: η μορφή-κράτος, σαν «συλλογικός καπιταλιστής» αναλάμβανε ανοικτά την ευθύνη να «προστατέψει» συγκεκριμένους κλάδους (ή/και συγκεκριμένα μαγαζιά μέσα σ’ αυτούς) απ’ τα δεινά της (παγκόσμιας) ελεύθερης αγοράς… Να τους «περιθάλψει» όταν ηττώνται σ’ αυτήν την αρένα· να τους «ενισχύσει» με διάφορους τρόπους (από φορολογικές εξυπηρετήσεις ως επιδοτήσεις διαφόρων ειδών), κλπ κλπ.

Αν αυτή η διαδικασία πέρασε απαρατήρητη (οπωσδήποτε απ’ την εργατική κριτική – αλλά τι λέμε τώρα;) η ενθρόνιση του ψόφιου κουναβιού στον προεδρικό θρόνο στις ηπα, και οι σαφέστατα προστατευτικές επιλογές του εναντίον όσων θεωρούνται επίσημα απ’ την Ουάσιγκτον οικονομικοί ή/και γεωπολιτικοί ανταγωνιστές, τράβηξαν την προσοχή… για να λοιδωρηθούν. Βλακώδες! Ο νεο-φιλελευθερισμός ΔΕΝ ήταν ποτέ ένα «δόγμα παντός καιρού»!!! Ήταν μια «οικονομική ορθοδοξία» που εξυπηρετούσε τους αρχικούς εμνευστές του (τις ηπα και την αγγλία) μόνο στο βαθμό που θα είχαν το πάνω χέρι στον παγκόσμιο καπιταλισμό! Ήταν πολιτικό δόγμα· με «οικονομικά περιεχόμενα» βέβαια (και όχι μόνον «οικονομικά», αλλά και «κοινωνικά» – βιοπολιτικά!), οπωσδήποτε όμως εντελώς πολιτικό. Στο βαθμό που ορισμένοι καπιταλισμοί (και σίγουρα οι «γονείς» της νεο-φιλελευθέρης ορθοδοξίας) θα συναντούσαν σοβαρά εμπόδια έως και επικίνδυνες απειλές από ανταγωνιστές τους, το δόγμα θα πήγαινε στα σκουπίδια. Σε μια βδομάδα, σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο – αλλά θα πήγαινε!!!

Ξέρουμε ότι αυτός ο ανταγωνιστής όχι μόνο αναδύθηκε (κι αυτό ήταν πρακτικά αναπόφευκτο!) αλλά και ότι διαθέτει όλα τα καπιταλιστικά εχέγγυα ηγεμονίας. Εκείνο, ωστόσο, που σόκαρε σχεδόν το σύνολο των δυτικών αφεντικών (νεο-φιλελεύθερων με τον turbo αγγλοσαξονικό τρόπο ή ορντο-φιλελεύθερων με τον κεντροευρωπαϊκό) ήταν η ταχύτητα αυτής της ανάδυσης! Την οποία δεν πρόλαβαν να σταματήσουν… Το έχουμε ξαναπεί, αλλά η ιστορική ακρισία δεν βοηθάει στην εκτίμηση των πραγμάτων: μέσα σε μόλις μια δεκαετία, απ’ το 2009 ως το 2019, ο κινέζικος καπιταλισμός εκτινάχτηκε στην κορυφή κάθε επιμέρους καπιταλιστικού κλάδου, τόσο με ποιοτικά όσο και με ποσοτικά κριτήρια – και δεν βρίσκεται καν στο τέλος, στο υψηλότερο σημείο, αυτής της ανοδικής τροχιάς… Ενόσω τα κράτη του δυτικού (ημιξεπερασμένου πια) νεο-φιλελευθερισμού προσπαθούσαν να μερεμετήσουν τις ζημιές απ’ την πιο πρόσφατη όξυνση της κρίσης / αναδιάρθρωσης, το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο απέδειξε πρακτικά (προκαλώντας σοκ και δέος) ότι το κράτος-κόμμα, ο «κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας» και τα «πενταετή πλάνα», που είχαν συνδεθεί με την κατάρρευση του σοβιετικού παραδείγματος, όχι μόνο παρήγαγαν αξιόλογη «ανάπτυξη» και «κοινωνική ευημερία» αλλά ξεπερνούσαν κατά πολύ τις «παραγωγικές δυνατότητες» του καπιταλισμού της κλασσικής φιλελεύθερης αγοράς…

(φωτογραφία: Αφίσα μιας αμερικάνικης ταινίας, του 2011. Μία απ’ τις αξιοπρόσεκτες ικανότητες της κινηματογραφικής βιομηχανίας των ηπα ήταν ότι μπορούσε να βγάζει λεφτά πουλώντας, σαν θέαμα, ακόμα και τις αμερικανικές κωλοτρυπίδες. Αυτό, φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι επρόκειτο για τα οπίσθια της αυτοκρατορίας. Αν χάσει αυτό το status, αυτή την αναγνώριση; Θα ενδιαφέρεται μελλοντικά κανείς για το τι συμβαίνει στο αμέρικα;)

Επειδή σε μια τουλάχιστον εκδοχή του μπορεί!

Σάββατο 4 Απρίλη. Όταν ο «αυτοκρατόρας» Xi ανήγγειλε, τo 2015, υπό τα χειροκροτήματα μιας «κεντρικής επιτροπής» ενός υποτιθέμενου «κομμουνιστικού κόμματος» (που, για τα νεο-φιλελεύθερα ιδεώδη, έπρεπε να σαπίζει κάτω απ’ το βαρύ χώμα του 20ου αιώνα…) το 5 χρόνια + 5 χρόνια πλάνο “made in china 2025” οι πάντες πάγωσαν στη δύση. Είτε το είπαν ανοιχτά, είτε όχι. Η μορφή-κράτος, στην κινέζικη εκδοχή της, αναλάμβανε μέσα σε 2 μόνο πενταετίες (η μία έχει περάσει ήδη…) να μετατρέψει τον κινέζικο καπιταλισμό από “παγκόσμιο εργοστάσιο φτηνών ειδών χαμηλής προστιθέμενης αξίας” σε νο 1 μηχανή, πρώτης γραμμής, σε όλους τους τομείς αιχμής: πληροφορική τεχνολογία, ρομποτική, πράσινη ενέργεια, αεροδιαστημική, εκμετάλλευση των βυθών των ωκεανών, σιδηροδρόμους υπερταχείας κυκλοφορίας, νέα υλικά, ιατρική και φαρμακευτική, αγροδιατροφικό τομέα…

Tο ψόφιο κουνάβι εκλέχτηκε λίγο μετά, στα τέλη του 2016, και μπήκε στο άσπρο σπίτι στις αρχές του 2017. Μπορεί να μην ήταν (και να μην είναι) το καλύτερο δυνατόν· αλλά δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά απ’ τον εκπρόσωπο ενός καπιταλισμού (και μιας καπιταλιστικής κοινωνίας) που χάνει γρήγορα (από ιστορική άποψη) όλα τα οφέλη της «μόνης υπερδύναμης» και νοιώθει την καυτή ανάσα ενός γρήγορου, ευκίνητου και αποτελεσματικού καπιταλιστικού κράτους XXXXL μεγέθους… Παρακμή λέγεται αυτό, και είναι αδυσώπητη.

Το σίγουρο είναι πως όσο καραγκιόζης κι αν είναι ο τωρινός αμερικάνος πρόεδρος, ο προστατευτισμός που εγκαινίασε πανηγυρικά δεν ήταν/είναι η εμμονή ενός τύπου που κελαηδάει νυχθημερόν. Οι κυρώσεις, τα εμπάργκο, οι δασμοί και η αποχώρηση από πολλές διεθνείς συμφωνίες (οικονομικές ή/και στρατιωτικές) έγιναν ο μονόλογος της άλλοτε ηγέτιδας δύναμης της «παγκοσμιοποίησης» την ίδια στιγμή που το Πεκίνο εμφανιζόταν, πια, σαν υπερ-παγκοσμιοποιητική δύναμη! Shit! που θα έλεγε και ο Fukuyama, αν είχε την έμπνευση να γράψει κανά καινούργιο βιβλίο για το «τέλος της ιστορίας»….

Μέσα σ’ αυτές τις σε εξέλιξη ανατροπές όχι απλά στις ισορροπίες του 20ου αιώνα αλλά και σε 3 ή 4 αιώνες δυτικής υπεροψίας (τεχνολογικής, ιδεολογικής, πολιτικής) ήταν που, πολύ πριν εμφανιστεί αυτός ο καταραμένος (;) covid-19, o επαναπροσιορισμός του ρόλου και της θέσης της μορφής – κράτος άρχισε να διατυπώνεται ανοικτά… Όχι πια (ή όχι μόνο) σαν σωτήρας εταιρειών «στρατηγικών» και «εθνικών πρωταθλητών» αλλά ακόμα και σαν συνιδιοκτήτης τους!

Έτσι, ακριβώς, έχουν τα πράγματα: το κινέζικο παράδειγμα, σαν μοντέλο καπιταλιστικής οργάνωσης, προκαλούσε φθόνο και ζήλεια πολύ πριν εμφανιστεί ο τσαχπίνης ιός. Θυμίζουμε ένα μικρό απόσπασμα απ’ αυτά που γράφαμε πριν ένα χρόνο και βάλε, στις 8 Φλεβάρη 2019, κάτω απ’ τον τίτλο ποιά παγκοσμιοποίηση είπατε (και το θυμίσαμε πρόσφατα, στις 19 Μάρτη – αλλά μέσα στην παράνοια των ημέρων χρειάζεται φρεσκάρισμα);

…Το γερμανικό δημόσιο είναι έτοιμο να αγοράσει μερίδιο σε βασικές βιομηχανίες της χώρας, ώστε να τις προστατέψει από ενδεχόμενη εξαγορά από ξένες εταιρείες, δήλωσε χθες ο υπουργός οικονομίας της γερμανίας Πέτερ Αλτμάιερ, παρουσιάζοντας τη νέα βιομηχανική πολιτική της χώρας.

Πρόκειται για σημαντική αλλαγή, την ώρα που ενισχύεται παγκοσμίως ο οικονομικός προστατευτισμός, ενώ η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε φάση στασιμότητας. Η νέα στρατηγική είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία της ευημερίας της γερμανίας, είπε ο Αλτμάιερ και άφησε να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσει η δημιουργία επενδυτικού ταμείου, ώστε να υποστηριχθούν σημαντικές εταιρείες, όπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες, η Siemens, η Thyssen-Krupp και η Deutsche Bank…

Αυτή δεν ήταν «προσωπική άποψη». Ήταν και είναι η «εθνική βιομηχανική στρατηγική 2030» του γερμανικού κράτους. Κι όταν το γερμανικό κράτος έχει στρατηγική, την εννοεί:

… Η κρατική υποστηρίξη ενδέχεται να φτάσει μέχρι το σημείο να αναλάβει [σ.σ.: το κράτος] προσωρινά μερίδιο στις εταιρείες. Όχι για να τις εθνικοποιήσουμε και να τις διοίκησουμε μακροπρόθεσμα, αλλά για να αποτρέψουμε την πώληση βασικών τεχνολογιών και την φυγή τους από τη χώρα…

Ο επικίνδυνος «αγοραστής» των γερμανικών επιχειρηματικών διαμαντιών είναι, βέβαια, κινέζικες εταιρείες… Όσο για τους ιδιωτικούς καπιταλιστικούς τομείς που χρειάζονται το κράτος (τους) στη γερμανία; Ο κυρ Αλτμάιερ τους κατονόμασε: χάλυβα και αλουμινίου, χημικών, κατασκευής εργαλειομηχανών, ενέργειας, οπτικών, αυτοκινήτων, ιατρικού εξοπλισμού, πράσινων τεχνολογιών, άμυνας, αεροδιαστημικής, τρισδιάστατων εκτυπώσεων.

Εντελώς συμπτωματικά είναι οι κλάδοι αιχμής για τους οποίους φυσάει ένας πολύ δυνατός άνεμος απ’ την ανατολή…. Και καθόλου συμπτωματικά η τωρινή κεντρική πολιτική βιτρίνα του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου δεν έχει καμμία σχέση ή ομοιότητα με το ψόφιο κουνάβι…

Ένα μικρό δύσκολο βήμα προς τις «πηγές» της τρομοεκστρατείας…

Σάββατο 4 Απρίλη. Είναι, άραγε, σαφές ότι η στροφή 180 μοιρών στα κυρίαρχα στη δύση δόγματα και η εκ νέου ανάδυση της μορφής – κράτους σαν «τιμονιέρη» της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και συσσώρευσης βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη πολύ πριν απ’ τον covid-19 και την υποτιθέμενη φονικότητά του;

Δεν θα έπρεπε να έχετε αμφιβολίες! Όπως δεν θα έπρεπε να υπάρχουν αυταπάτες· αλλά, δυστυχώς, τέτοιες φυτρώνουν άφθονες παντού… Υπάρχουν κάμποσοι (ανιστόρητοι – με το συμπάθειο…) που έχουν αρχίσει να φαντασιώνονται την ανάσταση του Κeynes… Θα θυμίζαμε βέβαια ότι για να εγκαθιδρυθεί και να δουλέψει για σχεδόν 3 δεκαετίες ο κεϋνσιανισμός ήταν απαραίτητη η μαζική, κτηνώδης καταστροφή “κεφαλαίου και εργασίας” (οπουδήποτε αλλού εκτός αμερικανικής επικράτειας τότε…) που ονομάστηκε “Β παγκόσμιος πόλεμος”… Αλλά δεν βρισκόμαστε καν και καν μπροστά στην “επιστροφή του κευνσιανισμού”!

Δεν ζούμε τις πρώτες δεκαετίες της 2η βιομηχανικής επανάστασης… Ζούμε στην μετάβαση απ’ την 3η στην 4η… Κανένας Keynes στον καιρό του δεν θα μπορούσε να διανοηθεί το «επιτήρηση και θεραπεία…» στις μορφές που έχει πάρει σήμερα!

Δεν θα απομακρυνθούμε απ’ τον χείμαρρο της λάσπης και του υγιεινιστικού τρόμου· αλλά ας κοιτάξουμε πιο προσεκτικά τις όχθες του. Είναι σαφές ότι η τρομοεκστρατεία έχει βαριές (οικονομικές) συνέπειες, παγκόσμια, στους καπιταλιστικούς τομείς τουρισμός, τουριστικές αερομεταφορές και τουριστικός «πολιτισμός» (συναυλίες και λοιπά μαζικά events που εφευρίσκονται για να «τραβήξουν κόσμο»).

Δεν έχουμε βέβαια κάποια αναλυτική γνώση για την κατάσταση αυτών των τομέων πριν τον covid-19… Αλλά θυμόμαστε ότι στις 23 του περασμένου Σεπτέμβρη χρεωκόπησε ο διεθνούς φήμης αγγλικός και ηλικίας 178 χρόνων tour operator Thomas Cook, ένας απ’ τους μεγαλύτερους στον κόσμο – παρασέρνοντας σε χρεωκοπία κάμποσους μικρότερους συνεργάτες του, σ’ όλη την ευρώπη… (Για να διασώσει τις ντόπιες τουριστικές επιχειρήσεις απ’ τις συνέπειες της χρεωκοπίας του Thomas Cook το ρημαδογκουβέρνο, με διακομματική συναίνεση, έτρεξε με διάφορες διευκολύνσεις… Ο ιός της χρεωκοπίας ξεπερνάει τα εμπόδια των “νόμων της αγοράς” – και όλοι, δεξιοί κι αριστεροί, συμφωνούν…). Μέσα στην ίδια χρονιά ζήτησαν «προστασία έναντι των δανειστών τους» (δηλαδή επίσης χρεωκόπησαν) οι αεροπορικές εταιρείες Αlitalia, Air Berlin, Monarch, Αigle Azur, XL Airways, FlyBMI, και άλλες 11! Δεκαοκτώ χρεωκοπίες αεροπορικών εταιρειών μέσα σε μια μόλις χρονιά δεν είναι κάτι που το λες «σύμπτωση»!

Προσθέστε στα πιο πάνω και τον μετέωρο βηματισμό της αμερικανικής αεροναυπηγικής boeing: με την φονική «αυτοκατάρριψη», δυο φορές, του «έξυπνου» μοντέλου της 737 max με συνολικά 346 νεκρούς (ή μήπως δολοφονημένους;), παρά τις προειδοποιήσεις και τις διαμαρτυρίες πολλών πιλότων ότι ο «αυτόματος πιλότος» παραείναι «αυτόματος», απ’ τον περασμένο Μάρτη όλα τα κομμάτια που είχε προλάβει να πουλήσει παραμένουν καθηλωμένα στα αεροδρόμια. 387 αεροπλάνα ιδιοκτησίας 59 εταιρειών – δεν είναι αστείο… Και στα τέλη του 2019 σταμάτησε εντελώς την παραγωγή του μοντέλου αφού σταμάτησαν οι παραγγελίες. Μια ζημιά σχεδόν 20 δισεκατομυρίων δολαρίων… (Φυσικά υπάρχουν ανταγωνιστές έτοιμοι να καλύψουν το κενό. Η ευρωπαϊκή airbus, αλλά επίσης ρώσοι και κινέζοι κατασκευαστές…)

Παρά την global μαζικοποίηση του τουρισμού θα μπορούσε, και σ’ αυτόν τον ευρύτερο τομέα τουρισμός / τουριστικές αερομεταφορές, να σιγοκαίει μια κάποια «κρίση υπερπαραγωγής», με την τυπική έννοια του όρου; Γιατί όχι; Ακόμα και το θρυλικό airbnb (που μετατρέπει ολόκληρες πόλεις σε «διάχυτα ξενοδοχεία»…) συναντάει πια έντονες και σοβαρές αντιδράσεις. Όχι μόνο απ’ τους κατοίκους αλλά και απ’ τους κλασσικούς επιχειρηματίες ξενοδόχους…

Αν, με δυο λόγια, υπήρχαν ήδη σοβαρά προβλήματα (να τα πούμε πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους;) σ’ αυτήν την τεράστια βιομηχανία, τότε ίσως χρειάζεται κάποιου είδους σοβαρή αναδιάρθρωση. Δεν ξέρουμε τι ρόλο θα παίξει (παίζει ήδη…) σ’ αυτό η μορφή-κράτος «τιμονιέρης». Υποθέτουμε όμως τα περιθώρια της 4ης βιομηχανικής επανάστασης (της «διευρυμένης πραγματικότητας» για παράδειγμα) σε κάτι τέτοιο. Εν τέλει, αξιοποιώντας και μορφοποιώντας τον τρόμο-του-ιού και την κοινωνική αποξένωση (χαϊδευτικά social distancing…) η μορφή-κράτος δεν θα πρέπει να θεωρηθεί «καταστροφέας της τουριστικής βιομηχανίας»! Αλλά μάλλον καταλύτης σε ξεκαθαρίσματα και αλλαγές (πιθανόν και ριζικές) που απαιτούνταν ήδη.

Άσχετα απ’ τον covid-19. Αλλά τώρα “έχει βρεθεί ο παπάς”…

Η στατιστική

Παρασκευή 3 Απρίλη. Όσο προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους στρατιωτικούς νόμους που επιβάλλουν με αριθμούς και νεκροταφεία, τόσο θα είμαστε αναγκασμένοι πότε πότε να επιστρέφουμε σ’ αυτό το φρικαλέο γήπεδο.

Μεταφράζουμε την πιο πάνω (επίσημη) καταμέτρηση του 2019 – για να ξαναμιλήσουμε περί δημαγωγίας:

– 384 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (COPD) και 3 εκατομμύρια πεθαίνουν απ’ αυτήν κάθε χρόνο, κάνοντάς την τρίτη κατά σειρά αιτία θανάτου παγκόσμιου.

– 10 εκατομμύρια άνθρωποι παθαίνουν φυματίωση και 1,6 εκατομμύρια πεθαίνουν εξαιτίας της κάθε χρόνο, κάνοντάς την την πιο συνηθισμένη φονική μεταδοτική ασθένεια.

– 1,76 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από καρκίνο του πνεύμονα κάθε χρόνο, κάνοντάς τον την πιο φονική μορφή καρκίνου.

– 334 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από άσθμα.

– Το άσθμα είναι η πιο συνηθισμένη χρόνια παιδική ασθένεια, επηρρεάζοντας το 14% των παιδιών παγκόσμια – με αυξητική τάση.

– 4 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από μολύνσεις του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος και πνευμονία.

– Κάθε λεπτό, 2 παιδιά μικρότερα από 5 χρονών, πεθαίνουν από πνευμονία.

– Το 80% των θανάτων από πνευμονία είναι παιδιά κάτω των 2 ετών.

– Το 99% των θανάτων συμβαίνουν σε χώρες χαμηλού ή μεσαίου εισοδήματος.

– Η πνευμονία είναι η κύρια αιτία θανάτου για τους πολύ νέους και τους πολύ ηλικιωμένους.

Και επειδή ο «κόσμος» είναι πολύ μεγάλος για να μας ανησυχεί (εκτός αν το μεγάλο δάκτυλο μας δείχνει που να κοιτάμε…), τα αντίστοιχα μεγέθη για το ελλαδιστάν το 2017 (τα είχαμε ξαναδημοσιεύσει στις 25 Μάρτη, η εικονική πραγματικότητα είναι ήδη εδώ):

– 847 νεκροί από παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος (συνολικά) εκ των οποίων:

– 7 από οξείες λειμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος

– 93 από γρίπη

– 188 από πνευμονία

– 578 από άλλες οξείες λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος

– 260 από χρόνια νοσήματα του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος

– και 3.721 από λοιπές παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος.

Λογικός άνθρωπος (όσοι / όσες είναι λογικοί) αποκλείεται να μην καταλαβαίνει οτι η εκστρατεία τρόμου για τον covid19 είναι παρανοϊκή· ή, αν το θέλουν έτσι, είναι «μεγάλη τύχη» ότι δεν ζούμε μόνιμα, 365 μέρες τον χρόνο, κάθε χρόνο, με εκστρατείες τρόμου – για οτιδήποτε σχετικά με υγεία.

Αν υπήρχε ένα πραγματικό ζητούμενο τους τελευταίους covid-19 μήνες, αυτό θα ήταν η προστασία και η φροντίδα των ατόμων με βεβαρυμένη υγεία, και μάλιστα από συγκεκριμένες αιτίες. Άσχετα από ηλικία. Και δεν μιλάμε καν για «καραντίνα»! Μιλάμε, μάλλον, για (έστω κάπως ενισχυμένα) τα μέτρα που η ίδια η κοινωνική εμπειρία προτείνει και γνωρίζει καλά, σε σχέση με τις γρίπες ή άλλες ιώσεις που μπορεί να προκαλέσουν πνευμονίες.

Δεν μπορεί να εξηγηθεί το γιατί 1.188 θάνατοι μέσα σε μια χρονιά, ή ακόμα και 1.200 ή και 1.300 (πάνω από 100 τον μήνα σε μέσο όρο…) από πνευμονία (κυρίως από λοιμώξεις οφειλόμενες σε ιούς ή βακτήρια) είναι «ο.κ.» από επιδημιολογική άποψη ή σε σχέση με τις «απειλές στη δημόσια υγεία» αλλά ο covid-19 (για τον οποίο οι σοβαρότεροι των “ειδικών” υποστηρίζουν όλο και πιο δυνατά πως έχει φονικότητα λίγο πάνω ή και λίγο κάτω απ’ τις εποχιακές γρίπες) είναι Ο Φονιάς!

Η πολιτική

Παρασκευή 3 Απρίλη. Ή μήπως μπορεί; Η ασταμάτητη μηχανή (λόγω είδους δουλειάς…) τυχαίνει να μιλάει τακτικά (έως επίμονα) με γιατρούς και νοσηλευτές που έχουν αποδεχτεί και υιοθετήσει τις δημαγωγικές “θέσεις” και τις απαγορεύσεις, σαν “σωστές”…. Βάζοντάς τους σε αντιπαράθεση τις εποχιακές γρίπες. Η μόνιμη επωδός τους είναι «για την γρίπη υπάρχει εμβόλιο, ενώ για τον covid-19 όχι». Αν επιμείνει με το μα ένας λόγος παραπάνω: με υπαρκτά τα εμβόλια οι γρίπες σκοτώνουν πολύ περισσότερους απ’ ότι ο χωρίς εμβόλιο covid-19!!! εισπράτει σαν απάντηση σιωπή…

Όμως δύο ή τρεις συνομιλητές της προχώρησαν στην απάντηση: Αφού υπάρχει εμβόλιο (: γρίπες) είναι ατομική ευθύνη του καθενός αν θα το κάνει ή όχι, κι άρα αν τελικά πεθάνει… Αν, όμως, δεν υπάρχει … είναι θέμα του κράτους η προστασία…

«Αν υπάρχει εμβόλιο… κιαν δεν υπάρχει…» Δεν το βρίσκουμε ιδιαίτερα λογικό, εκτός αν υιοθετήσει κανείς την «λογική» της προστασίας της μορφής – κράτους (απ’ την απόδοση ευθυνών…) πολύ περισσότερο απ’ την προστασία της δημόσιας υγείας! Τότε πράγματι: στο βαθμό που τα «ιατρικά μέσα» δεν υπάρχουν καθόλου ή είναι ανεπαρκή, τα “μη ιατρικά μέσα”, δηλαδή η μεταμόρφωση της μορφής – κράτους σε «συλλογικό γιατρό», μπορεί πράγματι να γίνει «κοινωνικό αίτημα». Όπως, άλλοτε, όχι και τόσο παλιά, το ίδιο «κοινωνικό αίτημα» απευθυνόταν … στον θεό. Να γίνει αυτός ο «συλλογικός γιατρός»…

Όμως έτσι προκαλείται μια επόμενη εύλογη ερώτηση: γιατί, τότε, οι δημαγωγικοί μηχανισμοί (που ελέγχονται απ’ το κράτος και τ’ αφεντικά…) διόγκωσαν σε βαθμό κακουργήματος και συντηρούν αυτήν την τρομοεκστρατεία, αυτήν την διεστραμμένη μαζική «νεκροφιλία», υπερφουσκώνοντας τις ευθύνες του «κράτους σωτήρα»; Δεν θα ήταν πιο αναμενόμενο, πιο «κλασσικό», είτε να αδιαφορήσουν είτε να κρατήσουν το ζήτημα στις πραγματικές διαστάσεις του, αντί να κάνουν την τρίχα-τριχιά;

Παράδοξο ή όχι ο γκαιμπελισμός της δημαγωγίας είναι που «πείθει» αρκετούς ότι πράγματι «κάτι σοβαρό συμβαίνει» (οπότε «σωστά το κράτος παίρνει αυτά τα μέτρα»). Ακόμα κι όταν αυτοί οι «αρκετοί» είναι σε θέση να διακρίνουν, έστω κατ’ αρχήν, πως υπάρχουν πολύ φονικότερες ασθένειες… Ακόμα κι αν σωματικά ή/και συναισθηματικά ή/και οικονομικά υποφέρουν απ’ τις απαγορεύσεις…

Προκύπτει, λοιπόν, ότι η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα ΔΕΝ μπορεί να δοθεί με βάση την «παραδοσιακή προσέγγιση» σύμφωνα με την οποία «κανονικά», ακόμα κι αν το ζήτημα covid-19 ήταν σοβαρό (που δεν είναι…) θα περίμενε κανείς απ’ τα παλιά και νέα μήντια (και τα αφεντικά τους) να μην βαράνε τα τύμπανα του πολέμου· έτσι ώστε να μην υπερχρεωθεί η μορφή – κράτος, είτε με «ιαματικές» ευθύνες είτε με (δανεικά) φράγκα για τα διάφορα «προγράμματα διάσωσης της οικονομίας»…

Το ζήτημα, τότε, πρέπει να μπει σ’ αυτή τη σειρά:

– η μορφή-κράτος ΠΡΕΠΕΙ να μπει στο «κέντρο» (και με τις απαγορευτικές της δυνατότητες), και οπωσδήποτε να επανα-νομιμοποιηθεί τόσο αστυνομικά όσο και οικονομικά / χρηματοπιστωτικά σαν «τιμονιέρης» του καπιταλισμού… μετά από μερικές δεκαετίες νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας·

– προκειμένου να συμβεί αυτό με τις λιγότερες αρνήσεις απ’ τους πληθυσμούς, οι δημαγωγικοί μηχανισμοί ΠΡΕΠΕΙ να χρησιμοποιήσουν στο έπακρο τον γκαιμπελισμό τους·

– ΠΡΕΠΕΙ να τρομοκρατήσουν, με κάθε προβοκατόρικο μέσο που διαθέτουν, τους πληθυσμούς – να «τους βάλουν τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι»·

– άρα ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν την τρίχα-τριχιά·

– οπότε σκοτώνουν δι’ ασήμαντον αφορμήν…

Αν το πρώτο ΠΡΕΠΕΙ αυτής της σειράς μπορεί να ερευνηθεί και να αποδειχθεί σωστό χωρίς covid-19· αν, δηλαδή, η ιστορική αναγκαιότητα του νεο-κρατισμού μπορεί να ερευνηθεί και να αποδειχθεί πέρα από «την ευκαιρία που οι αρμόδιοι πιάνουν απ’ τα μαλλιά» (τον συγκεκριμένο ιό)· αν, τελικά, η μορφή-κράτος ΔΕΝ είναι ο προσωρινός «συλλογικός γιατρός» που θα αποσυρθεί ταπεινά με την πρώτη ευκαιρία (όπως δήθεν εμφανίζεται τώρα), αλλά αξιοποιεί την «αστυνομική ίαση» πολιτικά και ιδεολογικά με ευρύτερους στόχους (συμπεριλαμβανόμενης της συνδιαχείρισης με εταιρείες των health data…), τότε τα ΠΡΕΠΕΙ που ακολουθούν στη σειρά θα αποδειχθούν σωστά. Με εύλογο τρόπο.

Ισχύει όμως αυτό το πρώτο ΠΡΕΠΕΙ; Η εργατική κριτική οφείλει να δουλέψει και να απαντήσει (αντί να τρώει απ’ τα «έτοιμα» του 19ου ή του 20ου αιώνα!!!) αν θέλει να είναι συνεπής στα ραντεβού της με την Ιστορία…

Ας το επαναλάβουμε με άλλα λόγια, βουκολικά. Πλημμυρίζουμε απ’ την εκστρατεία του υγιεινιστικού τρόμου· είμαστε στις εκβολές του ρέματος, εκεί που η λάσπη παρασέρνει μαλλιοκούβαρα τα πάντα. Κινούμαστε αντίθετα στο ρέμα· προχωράμε (δύσκολα, αλλά προχωράμε) προς τα πάνω· προς τις «πηγές». Πλησιάζοντας προς τις «πηγές» τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σταδιακά…

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (12): η αλήθεια

Πέμπτη 2 Απρίλη. (Τελευταία σχόλια πάνω στο Event 201). Το motto «το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια» είναι κοινότοπο. Το ξέρουν οπωσδήποτε όσοι έχουν κηρύξει «πόλεμο στον αόρατο εχθρό»! Ακόμα καλύτερα το ξέρουν όσοι έχουν φροντίσει να σχετικοποιήσουν απεριόριστα την έννοια «αλήθεια» (και «πραγματικότητα»), έτσι ώστε να τους υπηρετεί με τον πιο «φυσικό» τρόπο σε κάθε περίπτωση. Μην το ξεχνάτε: ζούμε ήδη στην φαρδιά είσοδο του θαυμαστού καινούργιου κόσμου, με άφθονη «augmented reality» («επαυξημένη πραγματικότητα», άρα και «επαυξημένη αλήθεια») “virtual reality” («εικονική πραγματικότητα», άρα και «εικονική αλήθεια»)… Και ότι άλλο προκύψει…

Οι «παίκτες» του Event 201 στις 18 Οκτώβρη του 2019 εκδήλωσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αλήθεια της πληροφόρησης στη διάρκεια της εξέλιξης της κορονο-πανδημίας (του σεναρίου που φτιάχτηκε για λογαριασμό τους και όχι μόνο). Στο 5ο μέρος της άσκησης έδειξαν αγωνία για τους κινδύνους που θα προκαλούσε η παραπληροφόρηση ή/και η διαστρέβλωση στις προσπάθειες να ελεγχθεί η πανδημία. Η πρόκληση πανικού στον κόσμο, η καλλιέργεια δυσπιστίας στις φιλότιμες προσπάθειες κρατών, πολυεθνικών και διεθνών οργανισμών να δαμάσουν το θηρίο, οι θεωρίες συνωμοσίας, ήταν ανάμεσα σ’ αυτά που, κατά την «τίμια αγωνία των παικτών», θα εμπόδιζαν τον εξίσου τίμιο κόπο τους.

Η λύση; Αφού ισορρόπησαν για λίγο ανάμεσα σε καταστολή (στα ψηφιακά μήντια) και άλλα μέτρα, κατέληξαν πως τακτικές όπως «κόβω το internet» θα δυσκόλευαν σημαντικά και τις προσπάθειες των σωτήρων να διοχετεύσουν στις μάζες τις σωστές Αλήθειες, άρα και τις σωστές οδηγίες και πληροφορίες. Αυτά τα άλλα μέτρα συμπυκνώθηκαν στη λέξη «πλημμύρα»: πλημμυρίζουμε οποιοδήποτε «κανάλι» ανθρώπινης επικοινωνίας με την Σωστή Αλήθεια (για την πανδημία) – και έτσι περιθωριοποιούμε τα “fake news”…

Σας θυμίζει, μήπως, κάτι αυτή η τακτική; Θα έπρεπε: είναι αυτό που συμβαίνει τώρα! Η ασταμάτητη μηχανή θα το ονόμαζε αλλιώς: πληροφοριακό carpet bombing. Ταιριάζει πολύ περισσότερο σ’ έναν «πόλεμο» (ακόμα και εναντίον «αόρατου εχθρού» – αν και εναντίον μας γίνεται), και σημαίνει βομβαρδισμοί (με βόμβες καθεστωτικής «αλήθειας») σε ένταση πλήρους ισοπέδωσης…

Ποιοί όμως ήταν οι Ιππότες της Αλήθειας, εκεί, γύρω απ’ το στρογγυλό τραπέζι του Event 201, στη Ν. Υόρκη, στις 18 του περασμένου Οκτώβρη; Τους μνημονεύσαμε την Κυριακή 29 Μάρτη… Αξίζει όμως ιδιαίτερης προσοχής ένας από δαύτους: ο Adrian Thomas, αντιπρόεδρος της χημικής/φαρμακευτικής αμερικανικής εταιρείας Johnson & Johnson, υπεύθυνος για τα προγράμματα παγκόσμιας υγείας της εταιρείας…

Και αξίζει ιδιαίτερη προσοχή επειδή η εταιρεία του, η Johnson & Johnson, προσπαθεί (“τίμια” πάντα) να είναι ο σωτήρας του πλανήτη (με το αζημίωτο): μπορεί αύριο να πουλάει το ελιξήριο της ζωής, είτε σαν εμβόλιο είτε σε άλλη μορφή… Ένας απ’ τους “φύλακες της αλήθειας” στο Event 201 κάνει ό,τι μπορεί ώστε να την πουλάει σε ατομικές μερίδες σε μερικούς μήνες. Και, φυσικά, δεν είναι ο μόνος…

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (13): η πικρή αλήθεια

Πέμπτη 2 Απρίλη. Την γνωρίζεται την εταιρεία που διευθύνει ο κυρ Thomas που ίσως και τώρα μπορεί να προωθεί (αόρατη;), όχι μόνη της φυσικά, την Σωστή Αλήθεια για την φονικότητα του covid-19;

Πριν σχεδόν 1,5 χρόνο, με τίτλο «σκόνη και θρύψαλα» γράφαμε τα πιο κάτω ακριβώς γι’ αυτήν την εταιρεία:

Η αποκάλυψη (απ’ το reuters) ότι τα αφεντικά της πασίγνωστης φαρμακοβιομηχανίας Johnson & Johnson ήξεραν απ’ την δεκαετία του ’70 ότι η βρεφική πούδρα της (το γνωστό «ταλκ») περιείχε ποσότητες σκόνης ασβέστη προσθέτει έναν κρίκο στην αλυσίδα των αποκαλύψεων που, πέρα απ’ την συγκεκριμένη εταιρεία, θα έπρεπε να βάλουν πολλούς ψύλλους στ’ αυτιά των «καταναλωτών», για διάφορα παρόμοια «αθώα» εμπορεύματα φροντίδας του σώματος – και όχι μόνο.

Τον Αύγουστο του 2017 η J&J καταδικάστηκε σε πληρωμή αποζημίωσης 417 μυρίων δολαρίων στην Eva Echeverria που εμφάνισε καρκίνο των ωοθηκών, μετά από την χρήση του ταλκ στη σωματική υγεινή της.

Στα τέλη του περασμένου Μάη δικαστήριο της Καλιφόρνια καταδίκασε την εταιρεία να πληρώσει αποζημίωση 25,7 μυρίων δολαρίων στην Joanne Anderson, που υποφέρει από μεσοθηλίωμα, μια μορφή καρκίνου που συνδέεται με την έκθεση σε ασβέστη.

Και στα μέσα Ιούλη καταδικάστηκε να πληρώσει 4,69 δις δολάρια σε 22 γυναίκες που εμφάνισαν καρκίνο των ωοθηκών, πάλι λόγω της χρήσης του ταλκ.

Η ύπαρξη μιας ειδικής μορφής ινών ασβέστου (asbestiform fibres) σε υλικά “φροντίδας της επιδερμίδας” είναι γνωστή από χρόνια· όπως και η συσχέτιση των asbestiform fibres με διάφορους καρκίνους. Αυτό που έκανε η J&J απ’ την δεκαετία του ’70 και μετά (και εκθέτει το πρόσφατο ρεπορτάζ του reuters) ήταν να πληρώνει έρευνες που «αποδείκνυαν» ότι η baby powder της ήταν «καθαρή» από ασβέστη· αν και ήξερε ότι τρεις τουλάχιστον έρευνες απ’ το 1972 ως το 1975 έδειχναν το αντίθετο. Το γεγονός ότι ήξερε (όπως προκύπτει απ’ την εσωτερική αλληλογραφία των στελεχών της) υποδεικνύει δόλο και όχι αμέλεια· πράγμα που θα σημάνει πολλά στις 10.000 περίπου μηνύσεις που της έχουν γίνει από θύματα καρκίνου των ωοθηκών και μεσοθηλιώματος.

Η περίπτωση, το επαναλαμβάνουμε, δεν είναι μοναδική. Οι νανοκρύσταλλοι οξειδίου του τιτανίου που υπάρχουν στα αντιηλιακά, και ενοχοποιούνται για καρκίνους του δέρματος, είναι μια άλλη. Όταν, όμως, η «πληρωμένη σοφία» ότι οι καρκίνοι του δέρματος οφείλονται … στην έκθεση στον ήλιο (! – άρα ακόμα πιο συστηματική χρήση αντιηλιακών!!) υιοθετείται απ’ το πόπολο γιατί να μην συνεχίζουν την φονική κερδοφορία τους τα αφεντικά;

Φαίνεται «βουνό» το να απορρίπτουν οι «αναπτυγμένοι» καπιταλιστικά πληθυσμοί τα παραμύθια – κάθε είδους…

Johnson & Johnson: μια τυπική ιστορία (επιχειρηματικής) αλήθειας μιας τυπικής φαρμακευτικής με βαρύ όνομα. Τέτοιες «αλήθειες» είναι που πρέπει να περιφρουρηθούν και σήμερα· με σύστημα «πλημμύρα»…