Tag: υγεία

Η μόλυνση σαν οικονομικό / πολιτικό event 3

Δευτέρα 13 Απρίλη. Μ’ αυτά τα δεδομένα θα έπρεπε ωστόσο να υπάρχει ένα σοβαρό ερώτημα στα μυαλά των υπηκόων: όλα αυτά ΓΙΑΤΙ; WHY? Η καταστολή για την χαρά της καταστολής; Οι οικονομικές συνέπειες του πραξικοπήματος έτσι, για την πλάκα; Το δήθεν «επιχείρημα» πως όλα αυτά γίνονται για το καλό των δημόσιων συστημάτων υγείας, για να μην «καταρρεύσουν», που ακούγεται απ’ το Λονδίνο και το Παρίσι ως την Αθήνα και το Νέο Δελχί είναι ακραία χοντροκομμένο· έως βλακώδες. Κι αν η πειστικότητά του δείχνει κάτι, δεν είναι βέβαια το ότι ισχύει, αλλά την δύναμη της καθεστωτικής προπαγάνδας και την αδυναμία της σκέψης των υποτελών. Συντονισμένη κατάργηση των «δημοκρατικών» συνταγμάτων επειδή «δεν μπορούμε να φτιάξουμε τα απαραίτητα κρεβάτια εντατικής»; Δεν είναι γελοίο, είναι πολύ χειρότερο!!!

Αυτό το ρημάδι «ΓΙΑΤΙ;» δεν μπορεί να απαντηθεί ούτε συνωμοσιολογικά (ευτυχώς!) ούτε φαινομενολογικά. Η μόνη ρεαλιστική απάντηση μπορεί να βρεθεί μέσα στην κριτική της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού· μέσα απ’ την επίγνωση της καπιταλιστικής κίνησης στην 4η τεχνική «επανάσταση». Αφού δεν είναι «τα τμήματα εντατικής» των νοσοκομείων που θα επωφεληθούν απ’ όλη αυτή την ιστορία (και πώς στο διάολο θα ήταν δυνατόν;) θα πρέπει να υπάρχουν άλλοι, που αντιστοιχούν στην κεφαλαιακή κλίμακα και ένταση του γενικευμένου πραξικοπήματος!

Μπορεί να έχουν αποδειχθεί περιθωριακές οι δικές μας προσπάθειες να δείξουμε ΕΓΚΑΙΡΑ αυτήν την καπιταλιστική κίνηση, την κλίμακα, την ένταση και τα χαρακτηριστικά της εξελισσόμενης αναδιάρθρωσης, έχουμε όμως υποχρέωση να τις τιμούμε. Να λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα, τι γράφαμε πριν 2 και βάλε χρόνια, υπό τον τίτλο η ελεγχόμενη καλλιέργεια του κοινωνικού (cyborg 11, Φλεβάρης του 2018), σε ένα κείμενο που αφορούσε μια πρώτη προσέγγιση των data ως της καινούργιας «πρώτης ύλης» για την καπιταλιστική συσσώρευση / εκμετάλλευση:

… Χάρη στη γενικευμένη και εθελοντική dat-oποίηση των κοινωνικών σχέσεων, ηθών, συμπεριφορών, πρακτικών, για πρώτη φορά όχι μόνο στην καπιταλιστική αλλά και στην ανθρώπινη ιστορία, οτιδήποτε έχει θεωρηθεί ιδιωτική υπόθεση παραδίδεται στην καταγραφή και στην συσσώρευση. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία αυτό που λέγεται σχέση αποκτάει μια ειδικού τύπου υλικότητα, “αόρατη” μεν με όρους ανθρώπινων αισθήσεων, αλλά πολύ χειροπιαστή απ’ τις κατάλληλες μηχανές, αποθηκεύσιμη και, κυρίως, επεξεργάσιμη. Πέρα από κάθε άλλη μορφή πρώτης ύλης, ο καπιταλισμός κατάφερε να φτιάξει, να διαδόσει και να εμπεδώσει την δημιουργία μιας κοινωνικής πρώτης ύλης ενιαίου τύπου, ενιαίας κωδικοποίησης, ενιαίας διαχείρισης: bytes.

Ήδη έχουν φανεί τρεις τουλάχιστον δυνατότητες που ανοίγονται για τον καπιταλισμό μέσα απ’ αυτήν την μηχανοποίηση / dato-ποίηση του κοινωνικού:
– Η διαρκής κατασκευή της συναίνεσης, της υπακοής και του απροσανατολισμού με μηχανικά μέσα, που φαίνονται όμως “ανθρώπινα”, για να είναι πιο πειστικά. Τα λεγόμενα social media είναι το ως τώρα βασικό πεδίο άσκησης αυτής της δυνατότητας από διάφορα αφεντικά. Υποθέτουμε ότι μελλοντικά θα εξελιχθούν ακόμα περισσότερο.
– Το ισόβιο φακέλλωμα και αυτο-φακέλλωμα των υπηκόων, του καθενός χωριστά.
– Η βιο-πολιτική διαχείριση πληθυσμών μαζικά: με όρους αγέλης ή/και θερμοκηπίου.

…

Τώρα αυτά δεν τα προβλέπουμε πια. Τα ζούμε. Σε «πραγματικό χρόνο» που θα έλεγαν και οι νεωτεριστές γλωσσολόγοι της εξουσίας…

(φωτογραφία: Αφού η αστυνομία θεωρείται εύλογα υπεύθυνη για το σύστημα υγείας – το αγγλικό εν προκειμένω – γιατί να μην είναι και για άλλα;)

Όπως τα λέμε…

Κυριακή 12 Απρίλη. Είναι να κτυπάει κανείς το κεφάλι του στον τοίχο. Υπάρχουν ακόμα τόσοι πολλοί, και μάλιστα γερμανοί υπήκοοι (που υποτίθεται ότι εξάπτoνται ιδιαίτερα με την τύχη των προσωπικών δεδομένων τους) που ΔΕΝ ξέρουν ότι όταν χρησιμοποιούν οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή και, ακόμα, περισσότερο τα κινητά τους, τα data τους ΔΕΝ υποκλέπτονται υποχρεωτικά απ’ τους παραλήπτες ή/και τους αποδέκτες των επικοινωνιακών σημάτων τους, αλλά (και) απ’ τους τεχνικούς «ενδιάμεσους»; Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι τύποι που δεν ξέρουν ότι ο «προσδιορισμός της θέσης» ενός κινητού, καθώς και η «ταυτότητά» του εκτίθενται αυτόματα, ακόμα κι αν αυτό είναι κλειστό, και ότι γι’ αυτό δεν χρειάζεται να τους ζητήσει κανείς την άδεια, μιας και όποιος τα θέλει να βρίσκει χωρίς καν να το καταλαβαίνουν; Τον Snοwden τον ξέρουν; Τον ξέχασαν; Υπάρχουν «ανήσυχοι για τα προσωπικά τους δεδομένα» που δέχονται να τους παρακολουθούν ψηφιακά ακόμα και στον ύπνο;

Κι όμως, υπάρχουν… Το γερμανικό Robert Koch Institut που είναι η «ιατρική ναυαρχίδα» (δηλαδή νομιμοποίηση) των απαγορεύσεων και των περιορισμών στη γερμανία στο όνομα του covid19, με το θράσος που έχει αποκτήσει σαν «στρατηγός», προχώρησε στο επόμενο βήμα. Κάλεσε τον «εθελοντισμό» των γερμανών για να τους φακελώνει ψηφιακά (δεν το φώναξε έτσι, δυνατά…)

Κι αυτοί; Μια πρώτη μάζα εθελοντών ξεπέρασε τις προσδοκίες του R.K.I. (όπως λέει το ίδιο), αν και αυτό το νούμερο είναι μόνο η αρχή: μέσα σε δυο μέρες απ’ την κυκλοφορία της εφαρμογής, 160.000 (λέει το R.K.I.) κινητά (συγγνώμη: χρήστες…) την κατέβασαν… Εθελοντικά βέβαια.

Εντάξει, δεν θα κοπανήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο… Θα το κοπανήσουν αυτοί….

Πρόλογος στον οικοφασισμό;

Κυριακή 12 Απρίλη. Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Δεν έφτασε σταδιακά, στο ρυθμό της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, ούτε σύμφωνα με την πρόοδο που έχει ανακοινωθεί από κάποιο μαθηματικό μοντέλο. Ήρθε σαν μια τσεκουριά και (όπως παραδόξως θα έπρεπε να περιμένουμε) με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο. Το μέλλον δεν είναι πια μέσα σε 30 χρόνια, είναι τώρα, και η χρονομηχανή δεν είναι καμιά εφεύρεση εργαστηρίου, αλλά το αποτέλεσμα ενός συνόλου από διαδράσεις που συμπεριλαμβάνουν από την οικολογική καταστροφή και τις αλυσίδες παραγωγής και διανομής της αγροβιομηχανίας, έως τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και περικοπών στην υγεία ή τον πολλαπλασιασμό της ποσότητας και της ταχύτητας των διασυνδέσεων σε γη, θάλασσα και αέρα. Το μέλλον εμφανίστηκε αιφνιδίως, αν και όχι ακριβώς χωρίς να ειδοποιήσει.

Ενώ έχουμε βουτήξει σε μια δυστοπία, σίγουρα μια από τις απόψεις κοινής λογικής που περισσότεροι μοιράζονται είναι το “πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία”. Ξαφνικά έχει γίνει ηγεμονική μια εκδοχή sui generis του όσο – χειρότερα – τόσο – καλύτερα, και τόσο η ίδια η κρίση όσο και ο χειρισμός της μέσω της διαταγής για το γενικό εγκλεισμό και τον περιορισμό των δικαιωμάτων έχουν μετατραπεί σε μια ευκαιρία για την “αποανάπτυξη”, για την “αλλαγή των ζωών μας”, για το “κατέβασμα των ρυθμών”… λες κι αυτή η στιγμή μπορεί με κάποιο τρόπο να γίνει το εφαλτήριο προς μια αλλαγή.

Η πρώτη ερώτηση είναι προφανής: γίνεται μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης να είναι μια ευκαιρία για κάτι διαφορετικό από τη διαιώνισή της ή τη διατήρηση -αύξηση των αυταρχικών μέτρων; Δεν αρνούμαι εδώ την ανάγκη για προληπτικά υγειονομικά μέτρα. Μπορώ ακόμη και να κατανοήσω τις συνεχείς αλλαγές κριτηρίου των αρχών, αναπόφευκτες όταν το αιφνίδιο – αν και όχι απαραίτητα απρόβλεπτο – εισβάλει σε ένα κόσμο πατριαρχικών θεσμών που υπερηφανεύονται για το ότι έχουν τα πάντα υπό έλεγχο. Αλλά το ότι η πραγματικότητα που ζούμε μας επιβάλλει την υιοθέτηση κάποιων ανεπιθύμητων μέτρων δεν σημαίνει πως η σύζευξη μεταξύ μιας καταστροφής και μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης ευνοημένης από αυτή την καταστροφή μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για μια αλλαγή προς το καλύτερο. Το πιο πιθανό είναι το αντίθετο. 

Θα έπρεπε ήδη να μας ανησυχεί το ίδιο το κλίμα που παράγεται γύρω από αυτή τη διαμόρφωση μιας εθνικής ενότητας, οικοδομημένης με βάση τον εγκλεισμό, και που ξαφνικά λειτουργεί ως ένας νέος κανόνας κοινωνικής αναγνώρισης. Πέρα από τις ταξικές διαφορές, που ήδη έχουν καταγγελθεί, ή τις ακραίες καταστάσεις όπως εκείνες των γυναικών που βρίσκονται φυλακισμένες με τον βασανιστή τους, ή τους άστεγους που ζουν στο δρόμο – πραγματικότητες που αφθονούν σε μια συγκυρία που οι βάσκες φεμινίστριες έχουν χαρακτηρίσει ως μια κρίση της φροντίδας -, η ψυχική κατάσταση που προκαλείται γύρω από τον εγκωμιασμό του εγκλεισμού έχει μια σειρά ανησυχητικές  πλευρές.

Αν και η επίσημη εκδοχή του #Μένουμε σπίτι έχει επικεντρώσει στη φροντίδα του υγειονομικού προσωπικού και την προστασία των πιο ευπαθών πληθυσμών, γύρω από αυτήν αναπτύσσονται άλλα φαινόμενα που καλό θα ήταν να μην τα υποτιμήσουμε. Από τη μια, ο χαζοχαρούμενος ακτιβισμός “Hello Kitty”, που μέσω μιας σκόπιμης μπανάλ εξοικείωσης με την κατάργηση των δικαιωμάτων και μέσω της πρακτικής σούπερ φανταστικών παιχνιδιών, τραγουδιών, χορών, ημερολογίων και άλλων διαφόρων αναπαραστάσεων, έχει οικοδομήσει μια ροζ εκδοχή coach του μαζικού εγκλεισμού του πληθυσμού (και δεν εννοούμε με αυτό πως δεν πρέπει να έχουμε αίσθηση του χιούμορ ή να αναζητούμε την αξιοπρέπεια και τη χαρά, ακόμη και στις πιο σκληρές στιγμές. Μιλάμε για την ολοκληρωτική αποπολιτικοποίηση και άρνηση της εγγενούς σύγκρουσης που σημαίνει η ακραία στιγμή που ζούμε.)

Aπό την άλλη, ο σπλάτερ ακτιβισμός κάποιων άλλων – που συμπίπτει σε μερικές περιπτώσεις με εκείνες τις φασιστοτάσεις που απαιτούν δημοτικές πολιτικές σεκιουριτάδικου χαρακτήρα – οι οποίοι επιδεικνύουν ένα άγρυπνο πάθος για την παρακολούθηση των ζωών των άλλων. Αν τα δύο άκρα, εκείνο της ευτυχούς αυτοπειθαρχίας κι εκείνο που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βιοπολιτικό αυταρχισμό των άγρυπνων φρουρών ασφαλείας, συγκροτούν μια ταυτότητα γύρω από μια κοινή τραγική εμπειρία όπως αυτή που ζούμε, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τα πιο εφιαλτικά φουτουριστικά σενάρια.

Εκτός από αυτές τις ανθρωπολογικές μεταλλάξεις, αυτή η απαγόρευση κυκλοφορίας που ζούμε δεν είναι καλή και δεν μπορεί να θεωρηθεί με κανένα θετικό πρόσημο, τόσο λόγω της αιτίας της όσο και για το επερχόμενο ωστικό κύμα που θα προκαλέσει. Κατά πρώτον, επειδή είναι η πολυαιτιακή συνέπεια ενός συνόλου πολιτικών – στους τομείς της υγείας, διατροφής, οικολογίας, βιομηχανίας, τουρισμού – που επιβλήθηκαν και εφαρμόστηκαν συνειδητά σε παγκόσμιο επίπεδο και που αυτή τη στιγμή έχουν δείξει την εξαιρετικά υψηλή καταστροφική ικανότητα που μπορούν να κατακτήσουν όταν συνδυάζονται μεταξύ τους. Κατά δεύτερον, επειδή καθιερώνει ένα μηχανισμό χειρισμού που ίσως τώρα να φτάσει να θεωρηθεί αναπόφευκτος, αλλά που, αν μετατραπεί σε ένα παραδειγματικό προηγούμενο, μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές μετακινήσεις ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα, που από τώρα και στο εξής δεν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ανύποπτους, και που πολύ πιθανά θα μπορούσαν να επιταχύνουν την πρωτοφασιστική καμπύλη.

Η πανδημία έχει ανοίξει τρία κουτιά της Πανδώρας μαζί. Το πρώτο, την υλικότητα του καπιταλιστικού αφανισμού μέσω της  μολυσματικής μετάδοσης, των θανάτων και της βαθιάς τρωτότητας των θεσμών του υποκράτους πρόνοιας. Το δεύτερο, που λειτουργεί ως μεταφορά, με τον ιό να μετατρέπεται σε ένα αφήγημα της θανατηφόρας ταχύτητας των λογικών του κεφαλαίου, αλλά όπου “ο κίνδυνος είμαστε εμείς” και όπου το να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον ιό σημαίνει να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον πληθυσμό. Και το τρίτο, το πρότυπο αυταρχικής διαχείρισης, με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης ως το μόνο δυνατό χειρισμό υπέρ της δημόσιας υγείας.

Αυτή η τριάδα, που καθιερώθηκε σε τούτη τη στιγμή ως μια ολοκληρωτική και αναπόσπαστη πραγματικότητα, μπορεί να μας έχει φέρει τον οικοφασιστικό, ή το λιγότερο, τον οικοαυταρχικό κίνδυνο πιο κοντά από ό,τι περιμέναμε. Ξέροντας πως αυτό που ζούμε θα σημαδέψει βαθιά την συλλογική ψυχολογία και θα προκαλέσει μια μετακίνηση των συναισθημάτων και της ματιάς εκατομμυρίων ανθρώπων, η έκκληση στην δημόσια υγεία και στην υπεράσπιση της ζωής μπορεί εύκολα να μετατραπεί στο άλλοθι ενός συλλογικού πνεύματος που αποδέχεται την ενδυνάμωση των συνόρων, την διεύρυνση των αστυνομικών αρμοδιοτήτων, ακόμη περισσότερους περιορισμούς στην πρόσβαση στην ιδιότητα του πολίτη ή στην δημόσια υγεία (όπως ήδη κάνει το ακροδεξιό κόμμα VOX), όλα αυτά ως αναπόφευκτα μέτρα στο όνομα του κοινού, μεγαλύτερου καλού.

Αν αποδεχτούμε αυτή τη στιγμή ως μια ιδρυτική πράξη αντί να δημιουργήσουμε ένα κλίμα αντίδρασης, αμφισβήτησης και αποδόμησής της, θα είναι σαν να αποδεχόμαστε τη συμμετοχή μας σε ένα γεγονός, που πανεύκολα θα χρησιμοποιηθεί ως θετική αναλογία για αυταρχικές διαδικασίες Προφανώς, οποιοσδήποτε αγώνας έχει ως αφετηρία πάντα μια δεδομένη και όχι επιλεγμένη πραγματικότητα, αλλά τα διαβάσματα και οι λέξεις έχουν σημασία, και δεν χρειάζεται να “εκμεταλλευτούμε τη στιγμή” αλλά να θέσουμε από τώρα ένα “ποτέ πια” που θα αμφισβητεί και θα επιτίθεται τόσο στην λογική του συστήματος που μας έχει φέρει ως εδώ – και που  συγκεντρώνεται σε επιβεβλημένες πολιτικές που εφαρμόζονται τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο -, όσο και στην αυταρχική διαχείριση, που μπορεί σήμερα να θεωρείται ένα αναγκαίο κακό, αλλά που πρέπει να καταγγελθεί οπωσδήποτε ως ένα κακό (και όχι ελάσσον), καρπό ενός άλλου μεγαλύτερου κακού.

 Το μέλλον είναι ήδη εδώ, ο παράγοντας κινδύνου είναι το κεφάλαιο, και η στρατιωτικοποίηση των ζωών μας μόνο μπορεί να σημαίνει τον πρόλογο του οικοφασισμού.

Miguel Martin (απ’ τον πλανήτη spain – μετάφραση A.)

(φωτογραφίες: η «ζύμωση» έχει αρχίσει…)

Το κοινωνικό εργοστάσιο υπό κατοχή

Κυριακή 12 Απρίλη. Είναι τέτοια τα όπλα (και τα «συνθήματα») του υγιεινιστικού καπιταλιστικού πραξικοπήματος και, επιπλέον, του πως θα συνεχιστεί (μεταξύ άλλων και σαν βίαιη κλιμάκωση της «συμμετοχικής επιτήρησης») ώστε κουρελιάζονται οι, ας τις πούμε έτσι, «ιδεολογικές σταθερές» (των όποιων αντιθέσεων ή και συγκρούσεων) που στην συντριπτική τους πλειοψηφία κατάγονται απ’ τον 20ο αιώνα (αν όχι ακόμα νωρίτερα). Υπάρχουν πολλές άμεσες αντιδράσεις ή και αντιστάσεις. Τολμάμε να τις πούμε ζωϊκές: όταν έχει ανοιξιάτικη λιακάδα, παντού σ’ αυτόν τον πλανήτη, είναι αμφίβολο αν υπάρχει μέλος του είδους μας (και πολλών ακόμα ανώτερων θηλαστικών…) που δεν νοιώθει την ανάγκη και την επιθυμία να λιαστεί… (Το ότι υπάρχουν ακόμα και σοβαροί λόγοι καλής υγείας γι’ αυτό είναι κάτι που το προσπερνάμε: στην υγιεινιστική δικτατορία υπάρχουν άφθονοι «ειδικοί», ατζέντηδες του βιοπληροφορικού κάτεργου, που κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχάσει το είδος μας ακόμα και τα πιο βασικά…)

Το πιο συγγενικό, το πιο κοντινό σ’ αυτήν την εύλογη και απόλυτα δικαιολογημένη ζωϊκή αντίδραση είναι ο μόνιμος προσανατολισμός του φυλακισμένου στην απόδραση. Ενώ ακόμα κι αυτό το τελευταίο αναγνωρίζεται σαν λογικό (ή φυσιολογικό) παρότι προσβάλει όλο το οικοδόμημα του «συνετισμού – μέσω – εγκλεισμού», η βόλτα στον ήλιο έχει κηρυχτεί αυτόν τον καιρό όχι απλά εκτός νόμου αλλά – έτσι διατάσσουν τ’ αφεντικά εδώ κι εκεί, υποθέτουμε ανάλογα με την “θέση” τους στην κρίση / αναδιάρθρωση… – εκτός κοινωνικής ευθύνης και ηθικής! Το ίδιο, φυσικά, ισχύει για το κολύμπι στη θάλασσα: αυτό που δεν θα απαγορευόταν ούτε σε κανονικές πολεμικές συνθήκες τώρα θεωρείται το έσχατο σημείο της «παραφροσύνης»: θεωρείται κακό παράδειγμα! Θα υπέθετε κανείς ότι η τρέχουσα «κρατική ιατρική συμβουλή» είναι η ζωή σε κατακόμβες· και, φυσικά, σε ατομικά κελιά. Αλλά όχι, δεν είναι αυτή η συμβουλή, για καθαρά τεχνικούς λόγους: στις κατακόμβες ΔΕΝ πιάνουν τα κινητά / ρουφιάνοι…

Όχι λοιπόν. Οι άμεσοι και έμμεσοι εκπρόσωποι του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος δεν θέλουν να μας στερήσουν την βόλτα στον ήλιο για πάντα. Θέλουν να μας κλέψουν όλη την κοινωνική ζωή «για λίγο». Πρώτον για να μας αποδείξουν ότι μπορούν να το κάνουν όποτε θέλουν («για το καλό μας» φυσικά), και δεύτερον για να μας την επιστρέφουν λίγο – λίγο, πότε – πότε, σε υγιεινιστικά ασφαλείς δόσεις· και πάντα μέσα στο Νεο Πανοπτικό. Δεν θέλουν το κακό μας· θέλουν το δικό τους καλό, που περνάει υποχρεωτικά (και ισοπεδωτικά) μέσα απ’ την «εθελοντική» προσαγωγή μας στην καθολική, αλγοριθμική, ψηφιακή φυλακή. Δεν θέλουν να μας σκοτώσουν (σ’ αυτή τη φάση, για την επόμενη βλέπουμε…)· θέλουν να μας σπάσουν. Δεν θέλουν να συμφωνήσουμε μαζί τους· θέλουν να παραδοθούμε.

(φωτογραφία: 1,5 μέτρο ή 3 ή 4 ή 10 απ’ το πλησιέστερο δείγμα του είδους σου· και μίλια μακριά απ’ τον εαυτό σου. Σχίζο, σχίζο!!!)

Με το ένα πόδι…

Κυριακή 12 Απρίλη. Μέσα σ’ αυτήν την άμεση αντίδραση, την αντίδραση της ζωής, υπάρχει ένα κοινωνικό υποσύνολο που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής: οι ηλικιωμένοι, συχνά με «υποκείμενα νοσήματα» που ωστόσο περπατούν ή/και αυτοεξυπηρετούνται… Πρόκειται, υποτίθεται, γι’ εκείνους κι εκείνες που χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι για την γενική, καθολική πειθάρχηση. Κι όμως, απανωτά περιστατικά, και όχι μόνο στο ελλαδιστάν, δείχνουν ότι πολλοί ηλικιωμένοι / ες έχουν μια ενδιαφέρουσα «ανοσία»: απέναντι στην «απειλή του θανάτου»…

Δεν είναι καθόλου παράδοξο. Αυτοί κι αυτές που βρίσκονται (από βιολογική έστω άποψη) «στη δύση της ζωής τους», που έχουν κηδέψει φίλους και συγγενείς ακόμα και με λιγότερα χρόνια ζωής, έχουν τον δικό τους εσωτερικό διάλογο και λογαριασμό με την φθορά και τον θάνατο. Και σίγουρα είναι εξοικειωμένοι με την «ιδέα» ότι θα πεθάνουν· μάλλον σύντομα παρά αργά. Περιμένουν, ένδοξα ή άδοξα.

Είναι αυτές οι κοινωνικές φιγούρες που δεν έχουν κανένα παζάρι πια να κάνουν για να αποφύγουν το αναπόφευκτο· και δεν έχουν να ζητήσουν καμμία χάρη απ’ τον «μαύρο άρχοντα» με αντάλλαγμα να στερηθούν τις όποιες χαρές της ζωής απολαμβάνουν ακόμα. Μπορεί να είναι (και συχνά είναι) στριφνοί κι αχώνευτοι στις καθημερινές σχέσεις· γεμάτοι παραξενιές και εμμονές· άκαμπτοι και ισχυρογνώμονες λες και διεκδικούν ακόμα την απόδειξη κάποιας «ορθότητας» που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ τις συνήθειές τους· συνήθως αφόρητοι (αν δεν μπορείς “να πας με τα νερά τους”). Αλλά επίσης θέλουν να κάνουν τις βόλτες τους· να χασομερίσουν με συνομίληκους και γείτονες· να σχολιάσουν (και να «θάψουν») ότι θεωρούν ληξιπρόθεσμο δικαίωμά τους· να παίξουν με τα εγγόνιά τους (αν έχουν τέτοια) ή να χαζέψουν τα εγγόνια των γνωστών τους. Αν μπορούσαν να δώσουν έναν ορισμό της «ζωής στη δύση της» θα περιλάμβανε όλα όσα τους απαγορεύει το υγιεινιστικό πραξικόπημα, αυτά και μόνο: τους σκοτώνει για να ζήσουν υποτίθεται!

Αυτοί κι αυτές, προκειμένου για τον θάνατο, δεν θέλουν (ούτε καταδέχονται πια να πιστέψουν) την αθανασία (εντός πολλών εισαγωγικών)· θέλουν, απλά, αν θα ήταν δυνατόν, ένα γρήγορο και χωρίς πόνο τέλος. Και οι χουντικοί του υγιεινισμού τους επιβάλλουν το μαράζι της «προστατευόμενης ζωντανής μούμιας»… Γιατί δεν έχουν όλα τα δίκια του κόσμου να αντιδρούν; Γιατί δεν έχει όλα τα δίκια με το μέρος του αυτός ο όποιος συμβιβασμός τους με τις εσχατιές της ζωής;

Στον αντίποδα ισχυροί υποστηρικτές της υγιεινιστικής δικτατορίας και οι ιδανικότεροι κήρυκες της αλγοριθμικής, ψηφιακής φυλακής, είναι οι … fit! Είναι αυτά τα εκατομμύρια των νέων ή/και μεσήλικων υποχόνδριων, που έχουν για πιο στενή τους φίλη τη νεύρωση για την «καλή υγεία» τους – εννοημένη, φυσικά, σαν οργανικό τμήμα του Εαυτού τους – Κεφάλαιο. Είναι όλοι και όλες που φοβούνται όχι απλά τον θάνατο σαν μη ζωή αλλά επιπλέον όλες τις παραδηλώσεις θανάτου που αγοράζουν μαζί με τα εμπορεύματα· όλες τις παραδηλώσεις της φθοράς που εσωτερικεύουν μαζί με την κατανάλωση. Είναι αυτά τα εκατομμύρια υπηκόων που ήδη φοβούνται τόσο και τόσα πολλά (ανομολόγητα συνήθως) ώστε οι κρίσεις πανικού έχουν γίνει μια μόνιμη postmodern πανδημία… Είναι αυτά τα εκατομμύρια των υποτελών που έχουν γιγαντώσει την εργαστηριακή ιατρική μέσα απ’ τα αλλεπάλληλα τσεκ απ για οτιδήποτε πιθανό ή απίθανο: νομίζουν ότι ο χρόνος χρυσώνεται… Και που, αφού χαπακώνονται έτσι κι αλλιώς για λόγους επιδόσεων, ευχαρίστως θα ντύνονταν με οποιαδήποτε ηλεκτρονική ψηφιακή συσκευή που θα τους εγγυόταν βελτίωση της απόδοσής τους. Είναι αυτοί που θυσιάζουν ακόμα στην “θεϊκή αθανασία” τους…

Για αυτό το είδος ανθρώπων (είναι οι πιο «δυναμικοί» πελάτες / θύματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης) η κεφαλαιοποίηση των φοβιών τους με την μορφή της μεγα-τρομοεκστρατείας covid19 δεν είναι εχθρική αλλά μάλλον ένα είδος ελκυστικής, επιθυμητής μεγα-επένδυσης (που έρχεται απ’ τα πάνω): ο πραγματικός κόσμος είναι γεμάτος αρρώστιες, οπότε μείνε σε μόνιμη άμυνα! Γι’ αυτούς η μορφή-κράτος / γιατρός δεν είναι τυρρανική· είναι, αντίθετα, ο «πατέρας αφέντης» που επιβεβαιώνει ότι έχουν δίκιο όταν δεν ανέχονται ούτε τα χνώτα των άλλων· ή όταν τρώγονται με τα ρούχα τους… Η gigaπανδημία είναι η θεσπέσια gigaλάμψη του “κακού” που αυτοί κι αυτές πάντα ήθελαν να αποφύγουν – στην μικροκλίμακά του, ιδιωτικά… Και φυσικά, επειδή θεωρούν υγεία όχι την ζόρικη, αυτοσυναίσθηση του ζωντανού, αλλά τις εντυπώσεις που αφήνουν σε τρίτους για να εισπράτουν κάποιον έπαινο είναι οι φανατικότεροι πελάτες των «πιστοποιητικών» που θα τους δίνουν οι «ειδικοί» (δηλαδή οι μηχανές) από ‘δω και στο εξής. Στις οθόνες τους. On demand. Θα διαχωρίζονται αμέσως απ’ τους αρρωστιάρηδες…

Η αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο κοινωνικές φιγούρες δεν μπορεί να προσδιοριστεί ούτε με την στενή ούτε και με την πιο διευρυμένη έννοια των λέξεων «ταξικός ανταγωνισμός» (ο ηλικιωμένος ζάμπλουτος χαίρει πάντα μεγάλης εκτίμησης, όποια «παραξενιά» κι αν εκδηλώνει: ίσως επειδή έχει «πολλά ν’ αφήσει»…) Σε τελευταία ανάλυση αυτή η αντίθεση θα μπορούσε ίσως να αναλυθεί, ακόμα και σαν σύγκρουση, ανάμεσα σε δύο διαφορετικές ιστορικές φάσεις υπαγωγής των κοινωνιών στο κεφάλαιο και στις νόρμες του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκδηλώνεται διάχυτα, ακόμα και με την βία, ψυχοσυναισθηματική ή και «φυσική».

Δεν είναι η εποχή για τα «τιμημένα γερατιά» της άλλοτε εντόπιας σοσιαλδημοκρατίας!.. Αυτές τις ηλικίες τις ξερνάει ήδη το βιο-πληροφορικό παράδειγμα· δεν πρόκειται να ενταχτούν ποτέ σ’ αυτό (ακόμα κι αν πρόλαβαν να χωθούν στα αντικοινωνικά social media)· δεν έχουν μέλλον· όπως θάλεγε κι ένας πρώην υπουργός «θα πεθάνουν σύντομα»… Είναι ο “παλιός κόσμος” (αν μετρήσετε τα χρόνια προς τα πίσω είναι ο κόσμος της 2ης βιομηχανικής επανάστασης…) που πρέπει να ξεπεραστεί το γρηγορότερο! Μικρό παράδειγμα το παρακάτω video (ευχαριστούμε τον Φ.)

Big pharma ‘n’ big business

Σάββατο 11 Απρίλη. Το ξέσπασμα του κορονοϊού τραβάει την προσοχή της ταχέως αναπτυσσόμενης βιομηχανίας εμβολίων.

Η αγορά των εμβολίων έχει εξαπλασιαστεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες, με σημερινή αξία πάνω από 35 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με την πολυεθνική διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων AB Bernstein. H βιομηχανία έχει συμπυκνωθεί σε 4 μεγάλους παίκτες, που κατέχουν περίπου το 85% της αγοράς: την αγγλική GlaxoSmithKline, την γαλλική Sanofi, και τις με έδρα στις ηπα Merck και Pfizer.

Για κάθε ένα δολάριο που επενδύεται στον εμβολιασμό στις 94 πιο φτωχές χώρες του κόσμου, το καθαρό έσοδο είναι 44 δολάρια λέει ο χρηματιστηριακός αναλυτής Wimal Kapadia, που δουλεύει για την Bernstein. «Αυτό το ολιγοπώλιο έχει κτιστεί μέσα από την σημαντική συγκεντροποίηση της αγοράς, που οφείλεται κυρίως στην συνθετότητα της βιομηχανικής παραγωγής και της διακίνησης των φαρμάκων»….

… Η Sanofi συνεργάζεται με την αμερικανική κυβέρνηση για να αναπτύξει ένα εμβόλιο για τον νέο ιό, ελπίζοντας ότι η δουλειά της με το ξέσπασμα του SARS το 2003 θα μπορούσε να επιταχύνει την διαδικασία. Η GlaxoSmithKline ανακοίνωσε ότι συνεταιρίζεται με την Coalition for Epidemic Preparedness Innovations [ένα απ’ τα “μετωπικά” της microsoft / Gates, που δουλεύει μέσω άλλων «μετωπικών» και με την ελβετο-γερμανική novartis…) για ένα πρόγραμμα εμβολιασμού.

Ωστόσο, η εμπορική αξιοποίηση της αντιμετώπισης του κορονοϊού μπορεί να αργήσει για χρόνια. Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι παρά τις πρόσφατες προόδους, το κοινό δεν θα πρέπει να περιμένει να εμφανιστεί εμβόλιο στην αγορά για τον κορονοϊό πριν την επόμενη χρονιά.

Ο αναλυτής της Bernstein λέει ότι η Sanofi και η GlaxoSmithKline έχουν ένα σταθερό χαρτοφυλάκιο εμβολίων, συμπεριλαμβανόμενων των εμβολίων για τον έρπητα, την γρίπη, τον κοκκύτη και την πολιομυελίτιδα, που θα συνεχίσουν να τους αποφέρουν κέρδη. Η εμβολιακή επιχείρηση της Merck της απέφερε έσοδα 8,4 δισεκατομύρια δολάρια το 2019, και αυτός ο τομέας του ομίλου αυξάνεται με ετήσιο ρυθμό 9% απ’ το 2010, σύμφωνα με την Bernstein. To εμβόλιό της για τους ιούς των θηλωμάτων Gardasil 9 μπορεί να αποδειχθεί «η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία όλων των εποχών» λέει ο Kapadia. «Το Gardasil 9 θα κυριαρχήσει στην αγορά των HPV [human papilloma virus, ιοί των ανθρώπινων θηλωμάτων] με δεδομένο ότι ο ανταγωνισμός είναι περιορισμένος – μόνο η παραγωγή μπορεί να βάλει φρένο”.

Για την Pfiser, αν και το τομέας της για τα εμβόλια παρουσιάζει μια στασιμότητα τα τελευταία χρόνια, ο σχεδιασμός της έχει «δυνατότητα blockbuster» λέει ο αναλυτής. «Τα εμβόλια είναι περιουσιακά στοιχεία μεγάλης διάρκειας, έχουν δυσκολίες για να μπουν στην αγορά, τυπικά σταθερή τιμολόγηση με αυξητικές τάσεις, συνήθως περιορισμένο ανταγωνισμό και κανένα πρόβλημα με το πατεντάρισμα» λέει ο Kapadia…

Τέτοια μετέδιδε το αμερικανικό καθεστωτικό cnbc στις 23 του περασμένου Φλεβάρη. Αυτές οι δουλειές μπορεί να φαίνονται ωμές, αλλά είναι η καπιταλιστική πραγματικότητα. Δεν θα μιλήσουμε εδώ για το Gardasil και το πως διαδόθηκε / επιβλήθηκε… Θα διατυπώσουμε όμως, με την μορφή ρητορικής ερώτησης: είναι δυνατόν να δεχτείτε πως αυτοί που πουλάνε φάρμακα θα ρίσκαραν να τα έχουν έτοιμα όταν πια δεν θα χρειάζονται οπότε δεν θα μπορούν να τα πουλήσουν; Ή, με άλλη διατύπωση: είναι δυνατόν να δεχτείτε πως η παρατεταμένη μέσω στρατιωτικών νόμων «ισοπέδωση της καμπύλης», που εξασφαλίζει τις μέγιστες πιθανότητες για «δεύτερο κύμα» και «τρίτο κύμα» τους επόμενους μήνες, γίνεται για να … προφυλαχτούν τα δημόσια συστήματα υγείας; Ή για την μακροζωΐα των ηλικιωμένων;

Ποιός αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι πέταξαν (και όχι μόνο στα μέρη μας) μια διανοητική φόλα στους πληθυσμούς για το καλό ενός επιχειρηματικού κλάδου «όγκου» ήδη 35 δισεκατομυρίων; Και πως αυτό έγινε τόσο φανερά όσο είναι δυνατόν να δουλεύει το mind of state;

Τι σκατά δουλειά νομίζεται ότι κάνουν οι υπάλληλοι και οι πολιτικές βιτρίνες της μορφής – κράτους;

Big tech ‘n’ big business

Σάββατο 11 Απρίλη. …Νόμιζα ότι ο καιρός που οι άνθρωποι θα ελέγχονται από μηχανές και αλγόριθμους θα ερχόταν μετά από πολλές δεκαετίες. Αλλά αυτή η επιδημία τον έφερε πολύ νωρίτερα… (παρατήρηση απ’ το κινεζικό φόρουμ zhiju)…

Θα μπορούσε να ονομαστεί health code app: εφαρμογή κωδικού υγείας. Υπάρχει ήδη μια κινεζική εκδοχή του, και μια ρώσικη… Αλλά – επειδή φυσικά καταλαβαίνετε πως αυτές έχουν επιβληθεί… – έχει την αξία του να δει κανείς τις «εθελοντικές» δυτικές εκδοχές, που είναι ήδη στα σκαριά.

Οι μηχανικοί της google και της apple άρχισαν πριν δυο βδομάδες εντατική συνεργασία για να φτιάξουν μια εφαρμογή για κινητά (και για τα δύο λειτουργικά που χρησιμοποιούν…), που φυσικά (θα) είναι «μόνο για το κοινό καλό» και, διάολε, τι δημοκρατία θα υπήρχε διαφορετικά; «εντελώς ανώνυμη». Οι τεχνικοί θεωρούν ότι θα χρειαστούν δυό ακόμα βδομάδες για να ολοκληρώσουν την δουλειά, έχουν δημοσιοποιήσει όμως το πως θα δουλεύει:

1. Οποιαδήποτε κινητά (συγγνώμη: «άνθρωποι»…) βρίσκονται κοντά (σε μια χ απόσταση) για πάνω από λίγα λεπτά θα κάνουν «γνωριμία» μεταξύ τους, ανταλλάσσοντας «ταυτότητα» (η οποία, υποτίθεται, δεν θα είναι τα κανονικά τους στοιχεία… συγκινητικό…).

2. Όταν κάποιος απ’ αυτούς τους ανθρώπους (συγγνώμη: κινητά…) εντοπίζεται οποτεδήποτε σαν covid-19 positive, το “σύστημα υγείας” θα ενημερώνει την εφαρμογή· η οποία, με την σειρά της, θα ενημερώνει όλα τα κινητά (συγγνώμη: τους ανθρώπους…) που “πλησίασε” τις τελευταίες 14 μέρες. Θα καλούνται κι αυτοί να εξεταστούν (οι άνθρωποι όχι τα κινητά, οι ίδιοι…) κατ’ αρχήν “εθελοντικά”… Το πως θα τους επιβάλλονται οι εξετάσεις (in case of…) δεν αφορά τις εταιρείες. Αφορά το κράτος.

3. Το κατέβασμα της εφαρμογής και η χρήση της θα είναι κι αυτό, βέβαια, «εθελοντικό». Θα είναι απόδειξη κοινωνικής υπευθυνότητας…

Θα πρέπει να προσέξετε πως ενώ οι διάφορες big tech ψάχνουν την ψηφιακή διάσταση της «διαχείρισης της υγείας», δηλαδή την μαζική απόσπαση από τώρα και για πάντα των health data (εάν είναι δυνατόν των πάντων) αξιοποιώντας στο έπακρο την «φονική πανδημία» (εεε;), λύνοντας τα όποια τεχνικά προβλήματα (τόσο απ’ την άποψη του όγκου των data όσο και απ’ την άποψη της διαρκούς αλγοριθμικής επεξεργασίας τους…) υπάρχουν κρίκοι της αρμοδιότητάς τους που δεν θα έχουν την δική τους υπογραφή.

Ένας κρίκος είναι τα fast ιατρικά τεστ που θα εντοπίζουν τους «ασθενείς» αλλά και – ίσως κυρίως – τους «υγιεινιστικά αμφίβολους» και μη. Παρότι για τον σχεδιασμό τους φαρμακευτικές και τεχνολογικές πληροφορικής δουλεύουν χέρι χέρι, τα τεστ θα έχουν την υπογραφή των πρώτων.

Δεύτερος κρίκος είναι η διαχείριση των διαγνωστικών τεστ, δηλαδή ένα στοιχείο της πολιτικής πλευράς της βιοπολιτικής στον 21ο αιώνα. Πόσο «εθελοντικά»; πόσο «υποχρεωτικά»; πόσο «κοινωνικά υπεύθυνα»; και τα λοιπά. Αυτή δεν είναι ούτε δουλειά των big pharma ούτε των big tech. Αυτή είναι δουλειά της μορφής – κράτους· ή, εναλλακτικά, με την συνεργασία και την «ώθησή» της εκ μέρους όλων των εκατοντάδων χιλιάδων «ειδικών» (γιατρών στην προκειμένη περίπτωση…) που βρίσκονται στους στάβλους είτε των big pharma είτε των big tech – είτε και των δύο. Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι θα είναι «πολιτικοί», θα ασκούν δηλαδή την εξουσία τους κρύβοντας τα κίνητρά τους.

Δημιουργική λογιστική (θανάτου)

Σάββατο 11 Απρίλη. Προφανώς και δεν θα ήταν ελληνική πατέντα!!! Όμως καθώς πυκνώνουν οι καταγγελίες ότι η διόγκωση του αριθμού των «θυμάτων του covid-19» είναι διεθνής πρακτική (και μάλιστα διόγκωση χωρίς όρια…) προκύπτει το ερώτημα: γιατί έτσι; Δεν πρόκειται πια για έλλειψη στοιχείων για την θνησιμότητα του covid-19· πρόκειται για συστηματική πλαστογράφηση στοιχείων. Για κατασκευή στοιχείων. Ξανά: γιατί έτσι;

Είναι άγνωστο το πότε (και από ποιούς) θα υπάρξουν απαντήσεις σ’ αυτό το «γιατί;» απ’ τα μέσα. Ποιός θα πάθει κρίση ειλικρίνειας για να εμφανίσει τα ντοκουμέντα του πως και γιατί τόσες κυβερνήσεις (τόσες πολιτικές βιτρίνες της μορφής – κράτους) έδωσαν ταυτόχρονα οδηγίες για την τεχνητή αύξηση της θνησιμότητας ενός ιού, του τσαχπίνη covid-19. Αλλά αν αυτό γίνει σε δύο ή σε πέντε χρόνια ίσως να μην έχει πρακτική αξία πια…

Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει. Υποθέσεις μεν, όχι αβάσιμες δε. Για να γίνεται τέτοια λαθροχειρία, χειραγώγηση, «δημιουργική λογιστική» τόσο συντονισμένα μεταξύ κρατών, κάτι θα πρέπει να εξυπηρετείται. Σίγουρα η παραγωγή μαζικού φόβου· αυτό είναι ξεκάθαρο απ’ την αρχή. Είναι μόνον αυτό; Κι αν είναι «μόνον αυτό», με ποιούς συγκεκριμένους στόχους; Εδώ δίνουμε τις απαντήσεις μας· αν κάποιος έχει άλλες, που δεν θα αγνοούν την πραγματικότητα, τις ακούμε…

Η ιστοσελίδα offGuardian (οι αποχωρήσαντες απ’ τον γνωστό guardian όταν η εφημερίδα έγινε asset του αγγλικού βαθέος κράτους…) δημοσιεύει τις καταγγελίες του γερουσιαστή της Minnesota Scott Jensen γι’ αυτήν την (καθόλου τυχαία ή «ατυχή») πρακτική. Σίγουρα θα προσέξετε την φράση «πρακτικά οι κυβερνήσεις στην ιταλία, την γερμανία, το ενωμένο βασίλειο και την αυστρία κάνουν το ίδιο».

Ιδού:

Το κράτος είναι ο πιο πυγμάχος γιατρός

Σάββατο 11 Απρίλη. Ίσως έχετε δει πλάνα απ’ την βία, άμεση και έμμεση, που ασκούν οι στρατοαστυνομίες σε διάφορα μέρη του πλανήτη, προκειμένου να «προφυλαχτεί η δημόσια υγεία» (ή να «αποφευχθεί η κατάρρευση του συστήματος δημόσιας υγείας», ή ότι άλλο παραμύθι πουλιέται γύρω απ’ τον covid-19). Και πιθανόν έχετε σκεφτεί κάτι του είδους “τσςςςς – ο γνωστός ‘τρίτος κόσμος’”.

Το παρακάτω video (ευχαριστούμε Α.) είναι όσο πιο πρωτοκοσμικό γίνεται. Απ’ την Βασκία – τμήμα του ισπανικού κράτους. Η guardia civil είναι (ήταν) η στρατοχωροφυλακή του Φράνκο, μισητή σ’ όλη την ισπανία, ειδικά όμως στη χώρα των Βάσκων. Φυσικά ο Φράνκο έχει πεθάνει προ πολλού. Αλλά η guardia civil (όπως και η «policia national») όχι μόνο μαζεύουν αξιοποιώντας το το ισπανικό φασισταριό, αλλά έρχονται απ’ τη Μαδρίτη. Για να πάρουν, ίσως, «εκδίκηση» απ’ τους βάσκους και το αυτονομιστικό τους κίνημα … στο όνομα της «προστασίας της δημόσιας υγείας»…

Μην πείτε «ευτυχώς εδώ δεν έχουμε τέτοια»! Μην το πείτε καθόλου – βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή του υγιεινιστικού πραξικοπήματος…