Tag: υγεία

Νεκροπολιτική

Σάββατο 25 Απρίλη. Το θέμα δεν είναι ευχάριστο… Και το «όσο ζω μαθαίνω» η ασταμάτητη μηχανή θα προτιμούσε να το αποφύγει για τέτοια θέματα. Ωστόσο, όταν η βιομηχανία του υγιεινιστικού τρόμου στήνεται πάνω σε θανατόμετρα, αναγκάζεται κανείς να ψάξει το πως τα κράτη «μετράνε τους νεκρούς του covid-19» – και, εν τέλει, για λογαριασμό τίνος κάνουν αυτό το (στραμπουληγμένo) μέτρημα.

Με αφορμή ένα ρεπορτάζ του offguardian ψάξαμε το αγγλικό body counting… Ψάξαμε τους επίσημους πίνακες… Και το συμπέρασμα δεν είναι καθόλου φιλικό-για-την-αλήθεια. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της σκωτίας, της ουαλίας κλπ κλπ έχει καταρρεύσει κάθε έννοια (και δυνατότητα) ακρίβειας σε ότι αφορά αυτό το προπαγανδιστικό όπλο (: των αριθμό όσων πεθαίνουν από τις επιπλοκές του covid-19). Πράγμα που, φυσικά, παραείναι βολικό: μιλάμε για το μοναδικό (και μάλιστα “πυρηνικό”!) όπλο αυτού του “πολέμου” (κατά του κοινωνικού εργοστάσιου). Αν εκπυρσοκροτεί δεξιά κι αριστέρα τι να το κάνεις;

Στην χειρότερη (και πιο πιθανή) περίπτωση; Συντηρείται μια «δημιουργική λογιστική θανάτου», με κύριο ιμάντα μεταφοράς τους νεκρόφιλους δημαγωγούς (: τους ιδιοκτήτες και τους υπαλλήλους των παλιών και νέων μήντια, το «βαθύ κράτος» εδώ κι εκεί) και τελικούς αποδέκτες τους υποτελείς.

Εξετάσαμε και συγκρίναμε τις επίσημες ανακοινώσεις (και τους επίσημους πίνακες) του NHS (του «εθνικού συστήματος υγείας» του βασιλείου) και τα νούμερά του για την αγγλία αποκλειστικά (δηλαδή όχι για την ουαλία, την σκωτία και την βόρεια ιρλανδία). Έχουμε τους σχετικούς πίνακες, αλλά για να μην σας ζαλίσουμε με excel αναδημοσιεύουμε τα βασικά.

Στις 10 Απρίλη το μεγάλο στόμα του θανατόμετρου ανακοίνωσε στο Λονδίνο 866 νεκρούς απ’ τον covid-19 (πάντα στην αγγλία), πράγμα που μαζί με τους νεκρούς απ’ τις υπόλοιπες περιοχές (σύνολο 980…) πανηγυρίστηκε δεόντως απ’ τους νεκρόφιλους δημαγωγούς σαν «νέο ρεκόρ» και ξεπέρασμα της ισπανίας… (ενδεικτική φωτογραφία επάνω).

Στις 11 Απρίλη το ίδιο στόμα ανακοίνωσε 823… Και:

Στις 12 Απρίλη ανακοίνωσε 657… Προφανώς όλοι έμειναν σίγουροι ότι τις προηγούμενες ημέρες (πάντα οι ανακοινώσεις αφορούν την προηγούμενη μέρα) είχαν συμβεί τα εξής: στις 9 Απρίλη ο covid-19 είχε σκοτώσει 866 ανθρώπους (στην αγγλία)· στις 10 Απρίλη 823 και στις 11 Απρίλη 657… Σωστά;

Αμ δε!!!!

Αν κοιτάξει κανείς τον επίσημο πίνακα της 10ης Απρίλη θα διαπιστώσει ότι στις 9/4 φέρονται νεκροί 117! Και τότε; Γιατί ανακοινώθηκαν 866; Επειδή προστέθηκαν νεκροί προηγούμενων ημέρων: 356 από τις 8/4, 154 από τις 7/4, 70 στις 6/4… ως και 6 στις 28 Μάρτη, 3 στις 27 Μάρτη, 2 στις 26 Μάρτη … και ένας στις 5 Μάρτη… Όχι, δεν αναστήθηκαν και ξαναπέθαναν. Μάλλον χρησιμοποιήθηκαν σαν “δανεικοί”…

Περίεργο πράγμα… Γιατί δεν ανακοινώνονται οι νεκροί κάθε μέρα και γίνεται τέτοιος «ετεροχρονισμός»; Και γιατί προστίθενται όλοι στην ημέρα που αφορά η ανακοίνωση αφού ανήκουν σε άλλες; Αφήνουμε το ερώτημα ανοικτό προς το παρόν.

Κοιτώντας κανείς τον πίνακα της επόμενης ημέρας, της 11ης Απρίλη (επίσημη ανακοίνωση για την προηγούμενη, 10/4: 823) διαπιστώνει ότι πέθαναν μόνο 115! Και η λιτανεία του ετεροχρονισμού συνεχίζεται. Στις 9/4, που νόμιζε αυτός ο κανείς ότι πέθαναν 117 προστίθενται άλλοι 325· στις 8/4 προστίθενται άλλοι 161· στις 7/4 άλλοι 61… Γυρνάς πίσω και βλέπεις καινούργια φέρετρα…

Μα αυτό το αναδρομικό «μέτρημα» δεν έχει τελειωμό! Στον πίνακα της 12ης Απρίλη, που αφορά την προηγούμενη 11/4 (με επίσημη ανακοίνωση: 657…) διαπιστώνει κανείς καταμετρημένους μόνο 121! Για τις 10/4 όμως προστίθενται άλλοι 308· για τις 9/4 άλλοι 120· για τις 8/4 άλλοι 52· για τις 7/4 άλλοι 26…

Χαμένο στο μέτρημα το αγγλικό σύστημα υγείας; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στην επικεφαλίδα κάθε πίνακα που εξηγεί περί τίνος πρόκειται: Οι θάνατοι ασθενών που πέθαναν σε νοσοκομεία στην αγγλία και είχαν διαγνωστεί θετικοί στον covid-19 την ώρα του θανάτου.

Καταλαβαίνετε κάτι; Η ασταμάτητη μηχανή καταλαβαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι πράγματι το θανατόμετρο βάζει στο σωρό όχι εκείνους που πέθαναν εξαιτίας του covid-19 αλλά τους πάντες όσους πέθαναν έχοντας απλά κολλήσει, μπορεί και μερικούς παραπάνω· άσχετα με την πραγματική αιτία θανάτου. Προσβλητικό, ατιμωτικό, στα όρια της προσβολής νεκρού – αλλά ποιος ασχολείται με τέτοια πια; Και, δεύτερον, ότι ενδεχομένως οι απαντήσεις των τεστ covid-19 για αρκετούς βαριά ασθενείς να βγαίνουν μετά τον θάνατό τους – οπότε προστίθενται κι αυτοί. Αναδρομικά. Διότι – στο κάτω κάτω – σημασία έχει να χρεωθεί ο φονικός ιός σαν σήριαλ κίλλερ· όχι το πότε βρέθηκαν τα «πειστήρια της ενοχής του», ούτε, βέβαια, το αν υπήρξε ενοχή… (Φυσικά κάποιος πολύ καχύποπτος μπορεί να υποθέσει ότι με σκοπό να φουσκώσουν τα νούμερα προσθέτουν συλλήβδην … νούμερα… αφού κανένας δεν μπορεί να ελέγξει άμεσα αν όντως υπάρχουν τόσοι νεκροί… Ο offguardian αυτό υποστηρίζει… Αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν το πάει ως εκεί…)

Στην τελική όμως έχει σημασία τι συμβαίνει πραγματικά; Μπορεί, ίσως, να μιλήσει κανείς ξανά για την κοινοτοπία του κακού: η κρατική γραφειοκρατία στον καπιταλιστικό κόσμο είναι έτσι μονταρισμένη ώστε να χάνεται στην αριθμητική όταν το σωστό εκ μέρους της είναι να χαθεί… Γιατί, κατά τα υπόλοιπα, τέτοιου είδους προσθέσεις (που εκτείνονται σε βάθος χρόνου ακόμα και δυο εβδομάδων…) βολεύουν. Ποιούς; Την δημαγωγία, την παραγωγή φόβου, την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία.

Ας το ξαναπούμε: έχει σημασία τι συμβαίνει πραγματικά; Υπάρχει πραγματικότητα; Μία; Ακόμα; Δεν έχετε βαρεθεί το να υπάρχει μόνο μία πραγματικότητα; Δεν έχουμε μπει πανηγυρικά στην εποχή των «πολλών πραγματικοτήτων»;

Έτσι φαίνεται… Και σ’ ότι αφορά τον covid-19 κερδισμένη είναι η «πραγματικότητα» που είναι πιο ισχυρή, που έχει την εξουσία και τα μέσα να επιβληθεί. Αυτό, πράγματι, ένα όνομα μόνο μπορεί να έχει: νεκροπολιτική.

Αφόρητο να την υφίστασαι…

Περί πολέμου

Σάββατο 25 Απρίλη. Όταν βγαίνει η πολιτική βιτρίνα και διακηρύσσει «βρισκόμαστε σε πόλεμο» μπορείς να την περιγελάσεις. Η λέξη «πόλεμος» είναι εύκολη στη χρήση. Προφανώς σημασιοδοτεί κάτι «έκτακτο» απ’ την μεριά της όποιας εξουσίας. Αλλά αν δεν ακούγονται κροταλίσματα πυροβόλων, εκρήξεις… κοιμάσαι ήσυχος…

Όταν όμως αυτός ο πόλεμος (χωρίς εισαγωγικά) αρχίζει και προχωράει και γίνεται; Φαίνεται πως ένα βασικό στοιχείο στην ομαλή (και πειθαρχημένη) στοίχιση και συμμετοχή σε οποιοδήποτε πόλεμο (χωρίς εισαγωγικά) είναι ένας διπολισμός: απ’ την μια μεριά να έχει δηλωθεί σαν τέτοιος· απ’ την άλλη μεριά όμως να μπορεί να εννοηθεί «κάπως αλλιώς». Ας πούμε σαν «ηθική υποχρέωση», που θα ολοκληρωθεί γρήγορα και εύκολα. Κάπως έτσι ξεκίνησαν χαρούμενοι για το μέτωπο εκατοντάδες χιλιάδες φαντάροι πριν παραπάνω από έναν αιώνα, για έναν πόλεμο που θα ήταν σύντομος, γρήγορος, νικηφόρος (για όλους…). Ξεκίνησαν καλοκαίρι (του 1914) κι ως τα χριστούγεννα, ήταν σίγουροι, θα είχαν γυρίσει σπίτια τους… Στην κανονικότητα – αν και δεν χρησιμοποιούσαν τέτοιες διανοουμενίστικες λέξεις τότε.

Με τον πόλεμο (οποιονδήποτε τέτοιο, χωρίς εισαγωγικά) δεν μπορεί να παίξει κανείς (παρότι πολλοί νομίζουν ότι μπορούν). Με δεδομένο πως, τελικά, υπάρχουν θύματα μπορεί κανείς να ασχοληθεί με την περίθαλψή τους. Δεν είναι κακό – χρειάζεται.

Είμαστε σίγουροι, για παράδειγμα, ότι οι τρανοί γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, έκαναν ό,τι περισσότερο και καλύτερο μπορούσαν υπέρ της φροντίδας των γερμανών φαντάρων στα χαρακώματα εκείνου του πολέμου που ξεκίνησε σαν σύντομος (και τέλειωσε μετά από τέσσερα χρόνια αφήνοντας για πάντα χαραγμένη στην ιστορία την φράση κρέας για κανόνια). Και καλύτερη διατροφή θα ζήτησαν, και καλύτερη υγιειονομική περίθαλψη… Ίσως καλύτερα και περισσότερα νοσοκομεία εκστρατείας… Ίσως γρηγορότερη διανομή των γραμμάτων από και προς το μέτωπο… Δεν ήταν κακοί άνθρωποι (οι τότε γερμανοί σοσιαλδημοκράτες) και οπωσδήποτε το γερμανικό κράτος δεν θα έπρεπε να παρατήσει τους (πειθαρχημένους ακόμα) στρατιώτες του στην τύχη τους. Αλλά οι τότε γερμανοί σοσιαλδημοκράτες είχαν υποστηρίξει την διεξαγωγή αυτού του πολέμου… Και, φυσικά, είχαν υπερψηφίσει τον (πολεμικό) δανεισμό για τα έξοδά του… Επίσης είχαν κηρύξει «παύση πυρός» απέναντι στο (γερμανικό) κράτος· προείχε η αίσια έκβαση του πολέμου. «Θα λογαριαστούμε μετά…» (την αίσια έκβαση) όπως άφηναν να εννοηθεί….

Με τον πόλεμο (οποιονδήποτε τέτοιο, χωρίς εισαγωγικά) δεν μπορεί να παίξει κανείς. Και είναι γνωστό ποιοί και γιατί ήταν εναντίον εκείνου (για παράδειγμα…) του πολέμου. Ήταν, μάλιστα, εναντίον πριν καν ξεσπάσει· και προειδοποιούσαν. Όπως έγραφε μια απ’ αυτούς πρέπει να μελετάει κανείς τις καπιταλιστικές τάσεις κι όχι, απλά, να περιμένει τις εξελίξεις που καθορίζουν άλλοι θολώντας τα νέρα. Τελικά με τον πόλεμο συμβαίνει το εξής: είτε είσαι καθαρά και ξάστερα εναντίον του, ξέρεις γιατί, και προσπαθείς να το εξηγήσεις και σ’ άλλους χωρίς, φυσικά, να υποτιμάς τη νοημοσύνη τους με βλακείες και αποπροσανατολισμούς· είτε είσαι υπέρ, και προσπαθείς (στην καλύτερη των περιπτώσεων) να περιθάλψεις όσο το δυνατόν καλύτερα τα όποια θύματά του. (Δεν είναι κακό πράγμα η περίθαλψη, το είπαμε!).

Συνήθως λοιπόν, το “αναμενόμενο”, είναι το δεύτερο. Πρακτικά, εκτός απ’ το να φροντίζουν όσο μπορούσαν περισσότερο για την περίθαλψη των αναξιοπαθούντων είτε στο μέτωπο είτε στα μετόπισθεν (τον εξοπλισμό του στρατού τον είχαν αναλάβει άλλοι…) οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες (που δεν πρέπει να ήταν παλιάνθρωποι), εκείνο τον καιρό, φρόντισαν όχι απλά να λούσουν όσους ήταν εναντίον του πολέμου με κάθε “κοσμητικό” που είχαν στη διάθεσή τους· τους εξόντωσαν κι όλας, αργότερα, μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία. Η συκοφαντία (των αντιπάλων ενός πολέμου) είναι στάνταρ εργαλείο όσων έχουν συστρατευτεί σ’ αυτόν. Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει…

Φυσικά αυτά είναι παλιά! Πολύ παλιά! Και δεν έχουν καμμία σχέση με πρόσωπα και πράγματα, εδώ και τώρα! Μπορεί να πει κανείς (και, πράγματι, αυτή είναι μια αρκετά διαδεδομένη σοφία) ότι τώρα δεν γίνεται κανένας πόλεμος· ότι οι αρχιστράτηγοί του κακώς δήλωσαν σίγουροι ότι ξεκινούν έναν τέτοιον (αλλά αυτό είναι ένα μικρό και ασήμαντο λαθάκι μπροστά στην στιβαρότητα που δείχνουν)· ότι οι εθνικοί αρωγοί στην “πολεμική προσπάθεια” (πρώην “αλήτες – ρουφιάνοι…”) ίσως υπερβάλλουν καμμιά φορά αλλά βρίσκονται επιτέλους στη υπηρεσία καλού σκοπού· ότι αν ο εχθρός είναι αόρατος (αλλά πότε και πόσο ορατός ήταν στ’ αλήθεια οποιοσδήποτε εχθρός; και τι πάει να πει “ορατός” στις αρχές της 3ης δεκαετίας του 21ου αιώνα;) είναι ατυχέστατη οποιαδήποτε σύγκριση· ότι δεν είναι όλες οι εκστρατείες ίδιες, και σίγουρα ότι είναι “ηθική υποχρέωση” και “κοινωνική ευθύνη” η συμμετοχή σε μια υγιεινιστική εκστρατεία (ακόμα κι αν έχει κάποιες παράπλευρες απώλειες που χρειάζονται ή θα χρειαστούν περίθαλψη…)· ότι, κατά συνέπεια, οποιοδήποτε “έκτακτο μέτρο” σκαρφιστεί κάθε στρατηγός ή λοχίας έχει τη νομιμοποίησή του και, φυσικά, την αναπόφευκτη διάρκειά του κατά την κρίση του επιτελείου· ότι οπωσδήποτε αυτά τα άθλια υποκείμενα, κάτι Μέρκελ και λοιπά, πρέπει να μεσολαβήσουν σε φτηνά πολεμικά δάνεια υπέρ της “ανόρθωσης της πατρίδας” αλλιώς “άντε γειά μισητή ε.ε.”· και ότι, στο τέλος τέλος, υπάρχει μια κανονικότητα που περιμένει (μια “κανονικότητα 2.0” ή μπορεί και “3.0”). Και, βέβαια, μας περιμένει και η αλλαγή του κόσμου – που με μυστηριώδη και μεταφυσικό τρόπο οφείλεται σ’ αυτήν την καλή εκστρατεία… Λες και είχε ραντεβού (η αλλαγή…)

Μάλισταααα… Τί άλλα;

(φωτογραφία: Του ιού τα φουσάτα περνάνε σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά… – λέει το μαθηματικό μοντέλο…)

Να τα λέμε κι αυτά!

Σάββατο 25 Απρίλη. Ο «σύλλογος φίλων της καραντίνας» (Συ.Φι.Κα.), η ένωση «χορεύουμε σπίτι όπως μας παίζουν την μουσική» (Χ.Ο.Πα.Μου), η οργάνωση «κάλλιο υγιείς και φυλακισμένοι παρά αδέσποτοι και άρρωστοι Το Άγιο SMS», η οργάνωση «τον covid να πληρώσει η ολιγαρχία», καθώς και κάποιες επαγγελματικές οργανώσεις που υπογράφουν με σύμβολα (κεραυνούς, νεκροκεφαλές, κλπ), σε αδημοσίευτη ανακοίνωσή τους που υπέκλεψε η ασταμάτητη μηχανή, ασκούν δριμύτατη κριτική σ’ εκείνα τα κράτη (π.χ. το σουηδικό) τα οποία, προκειμένου να προστατέψουν την «οικονομία» τους, άφησαν στο έρμαιο του φονιά ιού τους υπηκόους τους… Και σηκώνουν το μεσαίο δάκτυλο του δεξιού τους χεριού για το “χρυσό” που πήρε το ελλαδιστάν στην αντιμετώπιση του κακού…

Σωστά… Συμπεραίνει κανείς μετά απ’ αυτό ότι το ρημαδογκουβέρνο και ο ρημαδοΚούλης σκιαγραφούνται σαν αριστεροί, ίσως και κρυπτοκομμουνιστές! Αφού «έβαλαν τον άνθρωπο πάνω απ’ τα κέρδη»! Και δεν είναι μόνο αυτοί τόσο καλοί και φιλεύσπλαχνοι κυβερνήτες. Απ’ τη Λευκωσία ως τη Μαδρίτη (για να μείνουμε στον ευρωπαϊκό νότο…) τα «μέτρα» (και οι πολιτικές βιτρίνες) το ίδιο ακριβώς φαίνεται ότι υλοποιούν. Στην ισπανία, μάλιστα, επειδή φαίνεται να υπάρχουν διάφοροι «εθνοπροδότες», η μπατσαρία έχει αφηνιάσει: δεν ξυλοφορτώνει τα κέρδη (ποτέ δεν θα το έκανε!) αλλά ανθρώπους που επειδή είναι πάνω απ’ τα κέρδη ξεχωρίζουν (στους άδειους δρόμους)…

Ποιός θα το περίμενε; Εκείνο το άχρωμο, άγευστο, ανόητο, θρησκευτικό και πολυσυλλεκτικό «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» δείχνει να βρίσκεται πια προ των πυλών…

(φωτογραφίες. Γύρω απ’ το Παρίσι αλλά και σε άλλες πόλεις ανεύθυνα, αντικοινωνικά και ταραχοποιά στοιχεία συνωστίζονται ασύστολα και παραβιάζουν συστηματικά τις τελευταίες νύχτες το social distancing… Διότι, όπως εξήγησαν οι αρχές, η υγιεινιστική εκστρατεία έχει περιορίσει τις εγκληματικές τους δραστηριότητες…)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα

Παρασκευή 24 Απρίλη. Είναι πιθανό να ξενίζει το γεγονός ότι μια ιστορία που εμφανίζεται σαν «μαζικό πρόβλημα υγείας» (όπως ο covid-19) είναι πρακτικά πολύ περισσότερα και σημαντικότερα… Και ότι, κατά συνέπεια, η βίαιη αναδιάρθρωση των σωμάτων και των κοινωνικών σχέσεων μέσω της «πανδημίας» έτσι ώστε να γίνουν πιο «δεκτικά» στις απαιτήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι μια πολυδιάστατη εξέλιξη, που περιλαμβάνει όχι μόνο τακτικές και στρατηγικές δημόσιας τάξης (: η αστυνομο-ποίηση και η ψηφιο-ποίηση του υγιεινισμού) αλλά, επίσης, ενέργειες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (: η στρατιωτικο-ποίησή του). Δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος (ή η ασταμάτητη μηχανή δεν ξέρει κάποιον) που να διορθώνει την διανοητική μυωπία, την εμπειρίστικη αντίληψη για την πραγματικότητα ή ακόμα και τον ιδεολογικό οππορτουνισμό. Η φράση Il n’y a pas de politique qui ne soit pas une politique des corps (“δεν υπάρχει πολιτική που να μην είναι πολιτική των σωμάτων”) κάποτε ήταν μέρος της φωτιάς της κοινωνικής (και εργατικής) αμφισβήτησης… Κάποτε… Κάποτε το πιο γλυκό φιλί ήταν στα οδοφράγματα… Τώρα αυτή η φράση είναι ένας από εκείνους τους βαρετούς γρίφους που καλό είναι να αποφεύγουν οι οκνηροί (και διάφοροι κουτοπόνηροι…).

Πόσο πρόβλημα υγείας είναι, πραγματικά, ο covid-19; Ο «αδέκαστος» κυβερνήτης της Ν. Υόρκης Cuomo δήλωσε χτες ότι μετά από μια δειγματοληπτική έρευνα, προέκυψε ότι το ποσοστό θνησιμότητας (αναλογία όσων πεθάνουν προς όσους μολύνονται) στην πόλη είναι (τελικά) «μικρότερο απ’ όσο νόμιζαν»… Είναι κάπου στο 0,5%… Οι πιο συστηματικές έρευνες πάνω στο θέμα (μία έγινε πιο διάσημη από άλλες επειδή την έκανε το team του Ιωαννίδη, στη Santa Clara) δείχνουν ωστόσο πως αυτό το ποσοστό είναι ακόμα μικρότερο. Περίπου στο 0,15%. Ο Ιωαννίδης (και όλο και περισσότεροι μάλλον «αιρετικοί» ειδικοί…) υποστηρίζει (το λέει στην συνέντευξη που αναρτήσαμε προχτές…) πως η πιθανότητα θανάτου μετά από μόλυνση απ’ τον covid-19 (αυτό το 0,15%) είναι η ίδια με την πιθανότητα θανάτου κατά την διάρκεια οδήγησης ι.χ. απ’ το σπίτι στη δουλειά και πίσω: αυτό το δεύτερο αναμφίβολα ΔΕΝ θεωρείται «σοβαρό πρόβλημα υγείας»… Παρόλα αυτά ο καθένας πρέπει να προσέχει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τους άλλους…

Ο οκνηρός θα διαβάσει στα πιο πάνω «αριθμούς»· και εφόσον έχει φάει το παραμύθι θα θυμώσει επειδή δείχνουμε … ασέβεια στους ανθρώπους! Η σύγκριση, όμως, δεν είναι αριθμητικό τρικ. Είναι σύγκριση πολιτικών αντιλήψεων ως προς τι είναι τι. Με την ίδια ακριβώς έννοια που είναι πολιτική αντίληψη η «ευαισθησία για ένα σκυλάκι που κτύπησε» και ο ταυτόχρονος κυνισμός απέναντι στις χιλιάδες δολοφονημένους / ες στη μέση Ανατολή ή στις συστηματικές δολοφονίες παλαιστινίων (με την έμμεση συμμετοχή και του ελληνικού κράτους).

Και επειδή αυτό που συμβαίνει είναι η οργανωμένη διασπορά (και ενσωμάτωση) όχι του covid-19 αλλά ενός ορισμένου και πολύ συγκεκριμένου σετ ιδεών που τον έχουν κάνει «σημαία», ακριβώς γι’ αυτό μπορούμε να «αποκαλύψουμε» μια συγκεκριμένη πολιτική εξουσίας. (Εδώ οι οκνηροί θυμώνουν ακόμα περισσότερο και αρχίζουν να πληκτρολογούν ή να μουρμουράνε διάφορα…).

Σε μια ενδιαφέρουσα πρόσφατη ανάλυση της/του Paul B. Preciado (μεταφρασμένη, απ’ το blog Σφίγγα και άλλες χίμαιρες σε δύσκολους καιρούς) μπορεί κανείς να διαβάσει μεταξύ άλλων κι αυτό:

… Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, τη σύφιλη. Η επιδημία έπληξε για πρώτη φορά την πόλη της Νάπολης το 1494. Η ευρωπαϊκή αποικιακή επιχείρηση είχε μόλις αρχίσει. Η σύφιλη ήταν σαν τον πυροβολισμό εκκίνησης για την αποικιοκρατική καταστροφή και τη φυλετική πολιτική που θα έρθει μαζί της. Οι Άγγλοι την χαρακτήρισαν «η γαλλική ασθένεια», οι Γάλλοι είπαν ότι ήταν «το ναπολιτάνικο κακό» και οι Ναπολιτάνοι ότι είχε έρθει από την Αμερική: ειπώθηκε ότι ήταν φερμένη από τους αποίκους που είχαν μολυνθεί από τους ιθαγενείς… Ο ιός, όπως μας δίδαξε ο Derrida, είναι εξ ορισμού ο αλλοδαπός, ο άλλος, ο ξένος. Σεξουαλικά μεταδιδόμενη λοίμωξη, η σύφιλη υλοποίησε στα σώματα του 16ου έως και τον 19ο αιώνα τις μορφές καταπίεσης και κοινωνικού αποκλεισμού που κυριαρχούσαν στην πατριαρχική-αποικιακή νεωτερικότητα: την εμμονή για τη φυλετική καθαρότητα, την απαγόρευση των αποκαλούμενων «μικτών γάμων» μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής τάξης και «φυλής» και τους πολλαπλούς περιορισμούς που βάρυναν πάνω στις σεξουαλικές και εξωσυζυγικές σχέσεις.

Η ουτοπία της κοινότητας και το μοντέλο ανοσίας της σύφιλης είναι αυτό του αστικού λευκού σώματος, σεξουαλικά περιορισμένου στην έγγαμη ζωή, ως πυρήνα της αναπαραγωγής του εθνικού σώματος. Ως εκ τούτου, η πόρνη μετατράπηκε στο ζωντανό σώμα που συμπύκνωσε όλα τα ειδεχθή πολιτικά σημαίνοντα κατά την επιδημία: γυναίκα εργάτρια και συχνά υποκείμενο φυλετισμού, σώμα έξω από τους οικιακούς κανονισμούς και το γάμο, που μετέτρεψε την σεξουαλικότητά του στα μέσα παραγωγής του, η εργάτρια του σεξ έγινε ορατή, ελεγχόμενη και στιγματισμένη ως ο κύριος φορέας της εξάπλωσης του ιού. Αλλά δεν ήταν η καταστολή της πορνείας, ούτε ο περιορισμός των ιερόδουλων σε εθνικούς οίκους ανοχής (burdeles) (όπως φαντάστηκε ο Restif de la Bretonne) αυτό που θεράπευσε την σύφιλη. Ακριβώς το αντίθετο. Η απομόνωση των ιερόδουλων τις έκανε μόνο πιο ευάλωτες στη νόσο. Αυτό που θεράπευσε τη σύφιλη ήταν η ανακάλυψη των αντιβιοτικών και ιδιαίτερα της πενικιλίνης το 1928, ακριβώς μια στιγμή βαθιών μετασχηματισμών της σεξουαλικής πολιτικής στην Ευρώπη με τα πρώτα κινήματα απο-αποικισμού, την πρόσβαση των λευκών γυναικών στην ψήφο, τις πρώτες αποποινικοποιήσεις της ομοφυλοφιλίας και μια σχετική απελευθέρωση της ετεροφυλοφιλικής ηθικής του γάμου…

(φωτογραφία: Έξω απ’ τον σταθμό Gare de Lyon, Παρίσι, 23 Μάη 1968…)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα 2

Παρασκευή 24 Απρίλη. Θνησιμότητα 0,15% σημαίνει πως αν έχουν μολυνθεί απ’ τον covid-19 10.000 άτομα πιθανότατα να πεθάνουν τα 15. Ωστόσο αυτός ο “μέσος όρος” είναι κάπως παραπλανητικός. Ξέρουμε (κι αυτό είναι γνωστό απ’ τον περασμένο Γενάρη, όταν ο covid-19 ήταν για τους δυτικούς ένα «εξωτικό κακό νέο που θα γονατίσει την κίνα») ότι απ’ τις επιπλοκές της μόλυνσης πεθαίνουν κυρίως άτομα μεγάλης ηλικίας (: πάνω από 65 χρονών) που έχουν ήδη σοβαρά προβλήματα υγείας. Οι 15 (στις 10.000) που θα πεθάνουν δεν είναι «ισοκατανεμημένοι» σ’ όλες τις ηλικιακές ομάδες και σ’ όλα τα φύλα. Οι 14,5, ίσως και παραπάνω, είναι ήδη άρρωστοι ηλικιωμένοι. Όσο κατεβαίνει κανείς απ’ τα 65 χρόνια προς τα κάτω και σε λιγότερα ή καθόλου προβλήματα υγείας, η «φονικότητα» του covid-19 τείνει (και φτάνει) σχεδόν στο 0%.

Μ’ άλλα λόγια, και χωρίς καμμία διάθεση υποτίμησης της ζωής κανενός: αν κριθεί ως προς την φονικότητά του ο covid-19 είναι κατά βάση μια γεροντική ασθένεια. Δεν το λέει κανείς, αλλά έτσι είναι. Κι αυτό σε αντίθεση με την κοινή, εποχιακή γρίπη, που δημιουργεί μερικές φορές σοβαρές (έως θανατηφόρες) επιπλοκές και σε παιδιά, και η φονικότητά της, παρότι είναι πολύ εντονότερη στους ασθενείς ηλικιωμένους, μοιράζεται και σε άλλα ηλικιακά υποσύνολα. Δεν είναι παράξενο να υπάρχει μια γεροντική ασθένεια. Υπάρχουν και παιδικές ασθένειες – και δεν είναι «δυσμενής διάκριση» το να τις χαρακτηρίζει κανείς έτσι!

Πώς αντιμετωπίζεται μια απειλή τόσο «στοχευμένη» απ’ την σκοπιά της ηλικίας και της βιολογικής / οργανικής κατάστασης; Εδώ η τωρινή πολιτική σαν «τεχνική της εξουσίας» ξεχυλίζει από παντού. Έτσι ώστε ο οκνηρός και ο «πειθαρχημένος στρατιώτης» θα πρέπει να είναι θεόστραβος για να μην βλέπει καν και καν πέρα απ’ την μύτη του.

Αν μας έλεγαν: Ξέρετε κάτι; Υπάρχει ένας μεταδοτικός υιός που μπορεί να σκοτώσει 15 άτομα σε κάθε 10.000, κυρίως ηλικιωμένους και με κακή κατάσταση της υγείας τους, πέρα απ’ το ότι η φροντίδα υγείας θα έπρεπε να είναι έντονα προσανατολισμένη σ’ αυτούς που πράγματι κινδυνεύουν, η κυρίως κοινωνική αντίδραση, ατομική και συλλογική, θα ήταν η ταύτιση με τους υπόλοιπους 9.985 (ανά 10.000) που θα βρεθούν, ίσως, στην γκάμα από καθόλου συμπτώματα έως μέτρια συμπτώματα. Δεν είναι καθόλου παράλογο: κανείς δεν βγαίνει απ’ το σπίτι του για να πάει στη δουλειά έχοντας κάνει την διαθήκη του· ακόμα κι αν οι 15 στους 10.000 συμβαίνει να σκοτώνονται σε κάποιο τροχαίο….

Ωστόσο ΔΕΝ μας είπαν ΑΥΤΟ τα μεγάλα στόματα του κράτους και των αφεντικών! Μας είπαν κάτι εντελώς διαφορετικό. Μας είπαν: κανένας από εσάς δεν είναι υγιής, όλοι είστε εν δυνάμει άρρωστοι / φορείς, και – στο τέλος της ημέρας – θα έχετε μολύνει κάποιον ηλικιωμένο, που θα πεθάνει· δηλαδή θα τον σκοτώσετε!!! Γι’ αυτό θα σας κλείσουμε στα σπίτια σας και θα βγαίνετε από εκεί μόνο με την άδειά μας! (Μπορείτε να φανταστείτε κάτι ανάλογο για τα τροχαία «ατυχήματα»; Γενική απαγόρευση της κυκλοφορίας, κατ’ οίκον εγκλεισμό, κλπ κλπ;)

Τί μας είπαν, δηλαδή; Μας είπαν (και αυτό έγινε αποδεκτό από κάθε είδους «πειθαρχημένους στρατιώτες») ότι οι κοινωνικές σχέσεις είναι μολυσματικές και θανατηφόρες! Πρέπει να αναδιαρθρωθούν «για λόγους δημόσιας υγείας»!! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (γι’ αυτό, άλλωστε, την πρακτική εφαρμογή της αναλαμβάνει και η αστυνομία και ο στρατός – τα αφεντικά ποτέ δεν κάνουν λάθος στους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν!). ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ (ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΟΤΑΤΟ) σε μια πολύ συγκεκριμένη ιστορική περίοδο ριζικών καπιταλιστικών αλλαγών που σχετίζονται άμεσα και με το σώμα και με το πνεύμα! Ακόμα κι αν οι πάντες καταλάβαιναν περί τίνος πρόκειται και το δέχονταν, ακόμα κι αν αυτή η πολιτική άρεσε σε όλους, δεν θα άλλαζε ούτε μια κεραία στην πραγματικότητα: ο covid-19 χρησιμοποιείται σαν «πολιορκητικός κριός» σε βάρος του κοινωνικού as we know it· ο στρατώνας είναι από πίσω του…

(φωτογραφία: Αυθεντική και τίμια σκηνή κοινωνικής ευθύνης και φροντίδας για την δημόσια υγεία: και “μάσκα” και καμμένο ι.χ….)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα 3

Παρασκευή 24 Απρίλη. Στο ίδιο κείμενο η/ο Paul B. Preciado παρατηρεί:

…Οι διαφορετικές στρατηγικές που έχουν υιοθετήσει διάφορες χώρες έναντι της επέκτασης του Covid-19 δείχνουν δύο εντελώς διαφορετικούς τύπους βιοπολιτικών τεχνολογιών. Ο πρώτος, σε λειτουργία κυρίως στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, εφαρμόζει αυστηρά πειθαρχικά μέτρα που από πολλές απόψεις δεν διαφέρουν πολύ από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν κατά της πανώλης. Πρόκειται για τον περιορισμό στο σπίτι ολόκληρου του πληθυσμού. Αξίζει τον κόπο να ξαναδιαβάσετε το κεφάλαιο για τη διαχείριση της πανώλης στην Ευρώπη, στο Επιτήρηση και Τιμωρία,για να συνειδητοποιήσετε ότι οι γαλλικές πολιτικές διαχείρισης του Covid-19 δεν έχουν αλλάξει πολύ από τότε…

…Η δεύτερη στρατηγική, που ξεκίνησε από τη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν, τη Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ, την Ιαπωνία και το Ισραήλ, προϋποθέτει τη μετάβαση από τις νεωτερικές πειθαρχικές τεχνικές και αρχιτεκτονικές μεθόδους ελέγχου, σε φαρμακο-πορνογραφικές τεχνικές βιο-επιτήρησης: εδώ δίνεται έμφαση στον ατομικό εντοπισμό του ιού, μέσω του πολλαπλασιασμού των τεστ και της συνεχούς και αυστηρής ψηφιακής παρακολούθησης των ασθενών μέσω των φορητών πληροφορικών τους συσκευών. Τα κινητά τηλέφωνα και οι πιστωτικές κάρτες εδώ μετατρέπονται σε όργανα επιτήρησης που επιτρέπουν την παρακολούθηση των κινήσεων του ατομικού σώματος. Δεν χρειαζόμαστε βιομετρικά βραχιόλια: το κινητό έχει γίνει το καλύτερο βραχιόλι, κανείς δεν το αποχωρίζεται ούτε για να κοιμηθεί. Μια εφαρμογή GPS ενημερώνει την αστυνομία για τις κινήσεις οποιουδήποτε ύποπτου σώματος. Η θερμοκρασία και η κίνηση ενός συγκεκριμένου σώματος μπαίνουν σε μόνιτορ μέσω κινητών τεχνολογιών και παρατηρούνται σε πραγματικό χρόνο από το ψηφιακό μάτι ενός Κράτους κυβερνο-αυταρχικού για το οποίο η κοινότητα είναι μια κοινότητα χρηστών του κυβερνοχώρου και η κυριαρχία είναι πάνω από όλα ψηφιακή διαφάνεια και διαχείριση ανοιχτών δεδομένων… Ο Covid-19 έχει νομιμοποιήσει και επεκτείνει αυτές τις κρατικές πρακτικές βιο-επιτήρησης και ψηφιακού ελέγχου, ομαλοποιώντας τις και κάνοντάς τις «απαραίτητες» για να διατηρήσει μια ορισμένη ιδέα ανοσίας…

Και πιο κάτω:

Η πολιτική διαχείριση του Covid-19 ως τρόπος διαχείρισης της ζωής και του θανάτου σχεδιάζει τα περιγράμματα μιας νέας υποκειμενικότητας. Αυτό που θα έχει εφευρεθεί μετά την κρίση είναι μια νέα ουτοπία της άνοσης κοινότητας και μια νέα μορφή ελέγχου του σώματος. Το υποκείμενο της νεοφιλελεύθερης τεχνο-πατριαρχίας που ο Covid-19 κατασκευάζει δεν έχει δέρμα, δεν μπορείς να το αγγίξεις, δεν έχει χέρια. Δεν ανταλλάσσει φυσικά αγαθά, ούτε αγγίζει νομίσματα, πληρώνει με πιστωτική κάρτα. Δεν έχει χείλη, δεν έχει γλώσσα. Δεν μιλάει απευθείας, αφήνει φωνητικό μήνυμα. Δεν συναντιέται με άλλους, ούτε συλλογικοποιείται. Είναι ριζικά ατομικό. Δεν έχει πρόσωπο, έχει μάσκα. Το οργανικό του σώμα αποκρύπτεται για να μπορέσει να υπάρξει ύστερα από μια αόριστη σειρά σημειο-τεχνικών διαμεσολαβήσεων, μια σειρά από κυβερνητικές προσθετικές επεμβάσεις που χρησιμεύουν ως προσωπείο: το προσωπείο της διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το προσωπείο του λογαριασμού στο Facebook, το προσωπείο του Instagram. Δεν είναι ένας φυσικός παράγοντας, αλλά ένας ψηφιακός καταναλωτής, ένας τηλε-παραγωγός, είναι ένας κωδικός, ένα pixel, ένας τραπεζικός λογαριασμός, μια πόρτα με ένα όνομα, μια διεύθυνση στην οποία μπορεί να στείλει τις παραγγελίες του το Amazon.

Μια από τις κεντρικές αλλαγές στις βιο-πολιτικές φαρμακο-πορνογραφικές τεχνικές που χαρακτηρίζουν την κρίση Covid-19 είναι ότι η προσωπική κατοικία –και όχι οι παραδοσιακοί θεσμοί περιορισμού και κανονικοποίησης (νοσοκομείο, εργοστάσιο, φυλακή, σχολείο)– εμφανίζεται τώρα ως το νέο κέντρο της παραγωγής, της κατανάλωσης και του βιοπολιτικού ελέγχου. Πλέον δεν πρόκειται μόνο για το σπίτι ως χώρο περιορισμού του σώματος, όπως συνέβη στην αντιμετώπιση της πανώλης. Η προσωπική κατοικία έχει γίνει τώρα το κέντρο της οικονομίας της τηλε-κατανάλωσης και της τηλε-παραγωγής. Ο οικιακός χώρος υπάρχει τώρα ως ένα σημείο μέσα σε έναν ελεγχόμενο διαδικτυακά χώρο, ένα μέρος ταυτοποιήσιμο σε έναν χάρτη google, ένα κουτί αναγνωρίσιμο από ένα drone…

(φωτογραφία: Ένα αστυνομικό drone δίνει διαταγές από αέρα, σ’ έναν κεντρικό εμπορικό δρόμο στο Heerlen της ολλανδίας, στις 4 Απρίλη…)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα 4

Παρασκευή 24 Απρίλη. Θα υποστηρίζαμε πως όλα τα πιο πάνω είναι κοινότοπα· εάν πράγματι υπήρχε μια μειοψηφία (υπολογίσιμη…) που να τα έχει συνειδητοποιήσει, και μάλιστα να τα έχει συνειδητοποιήσει καθώς εξελίσσονται εδώ και κάποια χρόνια, δηλαδή πριν εκβιαστεί να φοβηθεί με τον τρόπο και την ένταση που ορίζουν τ’ αφεντικά…

Ωστόσο, η «διαφορά στρατηγικών» που εντοπίζει η/ο Preciado δεν είναι τέτοια! Είναι διαφορά ιστορικής φάσης στην πορεία των αντίστοιχων εθνοκρατικών καπιταλισμών / κοινωνιών προς τις προδιαγραφές και τις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Τα συγκεκριμένα ασιατικά κράτη (συμπεριλαμβανόμενου του κινεζικού που ξέχασε να αναφέρει) plus το πρωτοκοσμικό ρατσιστικό / απαρτχάιντ ισραήλ βρίσκονται όχι μόνο τεχνολογικά αλλά και “βιο-πολιτικά” πιο μπροστά… Ειδικά το Τελ Αβίβ έχει μεγάλη εμπειρία σαν δεσμοφύλακας, με παλιές και καινούργιες μορφές βίας…

Αυτή η κρίσιμη διαφορά φάσης “ανάπτυξης” (σύμφωνα με την καπιταλιστική ορολογία) χαράζει το πεδίο του “συλλογικού σώματος” του είδους μας με τις γραμμές του ενδοκαπιταλιστικού πλανητικού ανταγωνισμού. Ως τώρα, ίσως για λίγο ακόμα, η πραγματικότητα του 4ου παγκοσμίου πολέμου εξελισσόταν μέσω proxies, μέσω «εργολάβων». Όμως απ’ αυτές εδώ τις σελίδες έχουμε προειδοποιήσει  ότι αυτή η περίοδος φτάνει (ή έχει φτάσει ήδη) στο τέλος της. Κι ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που οι ιμπεριαλισμοί θα αναμετρηθούν άμεσα μεταξύ τους.

Έτσι, κάτω απ’ την σημαία του covid-19, δεν αναδιοργανώνεται ο έλεγχος του κοινωνικού εργοστάσιου απλά και μόνο για την «εξουσιαστική χαρά του ελέγχου»! Αναδιοργανώνεται και για παραγωγικούς / καταναλωτικούς σκοπούς αλλά και για πολεμικούς…

(Ευχαριστούμε την ομάδα «κριτική σκέψη» για το video).

Το στραπάτσο που γίνεται “ευχάριστα νέα”…

Πέμπτη 23 Απρίλη. Το έχουμε γράψει δυο-τρεις φορές, σχολιάζοντας το «σενάριο» του Event 201: για τα συμφέροντα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος το ιδανικότερο (the better choice, αν – ας πούμε… – μπορούσε να υπάρξει μια choice…) θα ήταν το ξέσπασμα και η εκκίνηση μιας (πραγματικά) φονικής επιδημίας / πανδημίας από κάπου στην Αφρική. Κατά προτίμηση την υποσαχάρια. Γιατί απο εκεί; Επειδή η ήπειρος είναι το καινούργιο, επιπλέον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και μια φονική επιδημία που θα ξεκινούσε από εκεί (για να απλωθεί, με μικρότερη ένταση φυσικά) στον καπιταλιστικό βορρά θα επέτρεπε στο σύμπλεγμα (και στους στρατούς των ενδιαφερόμενων δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών) να εξαπολύσουν μια συμπαγή «υγιεινιστική» εκστρατεία κατάκτησης όλης της ηπείρου· σε βάρος των «αναθεωρητών», δηλαδή της Μόσχας και του Πεκίνου. (O Gates ακόμα αναρωτιέται γιατί δεν έγινε έτσι με την αφετηρία του covid-19… Κι ίσως έχει καμμιά ιδέα για να γίνει, έστω με καθυστέρηση…)

Το ότι ο covid-19 χώρισε από μια νυχτερίδα και ερωτεύτηκε έναν μυρμηγκοφάγο (ή οποιοδήποτε άλλο ζωϊκό ειδύλλιο πλέχτηκε) για να φτάσει να γίνει μεταδόσιμος από άνθρωπο σε άνθρωπο σ’ ένα απ’ μείζονα βιομηχανικά και κυκλοφοριακά κέντρα του κινέζικου καπιταλισμού, αυτό ΔΕΝ ήταν καλό για σενάρια τύπου Event 201. Διότι εκτός αν επρόκειτο για κάτι πραγματικά εξαιρετικά φονικό + ταχύτατα μεταδιδόμενο, το κινέζικο καθεστώς διέθετε (και διαθέτει δοκιμασμένα πια) τα μέσα, τα όποια μέσα, για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Και σίγουρα κανένας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί μια «υγιεινιστική επιδρομή σωτηρίας» της κίνας από δυτικούς ιμπεριαλισμούς· όπως, για παράδειγμα, οι πόλεμοι του οπίου….

Τι απέμενε, λοιπόν, στα δυτικά αφεντικά και τους υπήκοους / λακέδες τους, από ένα τέτοιο απρόοπτο και διόλου ταιριαστό με τους όποιους σχεδιασμούς “event”; Να κάτσει να χαζεύει το κακό που βρήκε τον εχθρό, να ελεεινολογεί… και να εύχεται τα χειρότερα. Πιθανότατα δεν σας απασχολούσε τότε, αλλά τον Γενάρη του 2020, όταν ο covid-19 κυκλοφορούσε με κινέζικες πινακίδες, τα δυτικά μήντια οργίαζαν, διαφημίζοντας τα (δυτικά) οφέλη απ’ την «καταστροφή της κινέζικης οικονομίας». Για παράδειγμα (cnn):

Ακόμα και στα μέσα Μάρτη (του 2020) το βιολί συνεχιζόταν (new york times):

Τα “ευχάριστα νέα” που δεν κράτησαν πολύ…

Πέμπτη 23 Απρίλη. Εντελώς κόντρα στις ρητορίες και στους όρκους ότι τα αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες νοιάζονται για την «υγεία των πληθυσμών» που ελέγχουν, η για τουλάχιστον 2, 2,5 μήνες «απόλαυση του κορονοϊού που καταστρέφει την κίνα» σήμαινε, απλά, χάσιμο χρόνου. Αν οι δυτικοί «ειδικοί» (οι περισσότεροι του σκοινιού και του παλουκιού) και οι πολιτικές βιτρίνες πίστευαν έστω και μια λέξη απ’ αυτές με τις οποίες μας βομβαρδίζουν εδώ και βδομάδες, θα έπρεπε να βρίσκονται στην κίνα, και ακόμα καλύτερα στην Wuhan, το αργότερο απ’ τα μέσα του Γενάρη. Όχι για να «βοηθήσουν» – είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορούσαν ακόμα κι αν ήθελαν. Αλλά για να μάθουν από πρώτο χέρι, να εκπαιδευτούν στο «πεδίο». Το κινέζικο καθεστώς, ακόμα κι αν θα ήθελε να κρύψει διάφορα, δεν θα μπορούσε να αρνηθεί την παρουσία τους, έστω σε επιλεγμένα σημεία της «μάχης»: αν τους απαγόρευε θα επιβεβαίωνε πως «κρύβει» πολλά.

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα, και η δημαγωγική τερατολογία που είχε επιστρατευτεί κατά του κινεζικού καθεστώτος (τα περί «χιλιάδων πτωμάτων που τα κρύβουν» και «μεγάλης φονικότητας του κορονοϊού») γύρισαν στις πηγές τους. Αδύνατο να μαζευτεί: παρότι τα δημαγωγικά βομβαρδιστικά μπορούν πράγματι να εξαφανίσουν απ’ την μια μέρα στην άλλη ακόμα και το Έβερεστ, δεν θα μπορούσαν να μαζέψουν έναν φόβο που είχαν φτιάξει κατ’ αρχήν για χρήση εξωτερικής πολιτικής! Οι δε θρυλικοί «ειδικοί», αυτοί οι συγκεκριμένοι που μας έχουν βάλει τα δυο πόδια σε μισό παπούτσι, ήταν θεαματικά άσχετοι. Έτσι ώστε το μόνο που θα τους επέτρεπε να συνεχίσουν να δικαιολογούν το κύρος, τις θέσεις και τους μισθούς τους, ήταν το να συνεχίσουν να τερατολογούν… αυτή τη φορά σε βάρος των δυτικών πληθυσμών.

Το πόσο γρήγορα «μονταρίστηκαν» το ένα υγιεινιστικό πραξικόπημα μετά το άλλο στα περισσότερα δυτικά κράτη είναι κάτι που το έχουμε πολεμήσει απ’ εδώ (και όχι μόνο)· και θα συνεχίσουμε. Ωστόσο, «προς στιγμήν» (όπου η «στιγμή» είναι απλά ένας μικρής διάρκειας ιστορικός χρόνος) φάνηκε πως απασχολημένα με την δική τους κρίση / αναδιάρθρωση και την “εσωτερική” αξιοποίηση του τσαχπίνη covid-19, την διάσταση της «εξωτερικής πολιτικής», δηλαδή του διακρατικού ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, την άφησαν στην άκρη…

Πόσο, όμως, θα μπορούσε να κρατήσει αυτή η «στιγμή»; Όχι πολύ. Όχι πολύ απ’ την στιγμή που το κινεζικό καθεστώς όχι μόνο περιόρισε αποτελεσματικά (και μάλλον γρήγορα) την επιδημία, αλλά άρχισε να ανασυντάσσεται τόσο οικονομικά / παραγωγικά, όσο και ιμπεριαλιστικά. Με την μορφή της soft power, την οποία ο δυτικός καπιταλισμός θεωρούσε αποκλειστικά δική του δυνατότητα. Η εξαγωγή ιατρικού know how, οι δωρεές υλικών, και οι πωλήσεις όλων των απαραίτητων μέτρων προστασίας, προς οποιονδήποτε στον κόσμο απλά «σήκωνε το τηλέφωνο καλώντας Πεκίνο» ήταν, και εξακολουθεί να είναι, μια εντυπωσιακή επίδειξη ισχύος (και «ανθρωπιάς»!…) Σα να μην έφταναν αυτά τα κινέζικης προέλευσης, προστέθηκαν μαζί τους και τα ρωσικής· ακόμα και κουβανικής – ω θεέ των δυτικών, αν είναι δυνατόν!!!

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά! Ο covid-19 (και κάθε covid-19…) δεν είναι απλά ένας ιός που προσπαθεί να ζήσει… Είναι (και ήταν απ’ την αρχή) ένα σύμβολο για πολιτική χρήση· σε κάθε κλίμακα. Κάτι περισσότερο από «σύμβολο»: πεδίο πολιτικής κυριαρχίας.

(Ο εσωτερικός ιμπεριαλισμός, τώρα με την μορφή των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων, και ο εξωτερικός, είναι συγκοινωνούντα δοχεία…)

Και ψάχνονται…

Πέμπτη 23 Απρίλη. Μπορεί να φαίνεται εντελώς γκροτέσκο όλο αυτό· όμως πρέπει να θυμάστε ότι «αυτά που ξέραμε δεν ισχύουν»! Δύο γερά δικηγορικά γραφεία της Φλόριντα, ένα που έχει σχέση με τους «δημοκρατικούς» (: Berman Law Group) και ένα με τους «συντηρητικούς» (: Lucas-Compton) κατέθεσαν σε δικαστήριο της πολιτείας την αγωγή, ζητώντας αποζημίωση απ’ το Πεκίνο ύψους 1,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων (εντελώς συμπτωματικά είναι η ονομαστική αξία των ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου που έχει στα θησαυροφυλάκιά της η κεντρική τράπεζα της κίνας…). Ένα άλλο δικηγορικό γραφείο, στο Τέξας αυτό, μαξιμάρισε: ζητάει αποζημίωση για τους πελάτες του 20 τρισεκατομύρια δολάρια…

Υπάρχει ένα «νωπό προηγούμενο». Η περίπτωση του Otto Warmbier. Ο Warmbier, αμερικάνος φοιτητής, δέθηκε στην Πγιονγκγιάνγκ το 2016 με την κατηγορία της καταστροφής μιας αφίσας και της εισόδου σε απαγορευμένη περιοχή της πόλης. Πρακτικά για κατασκοπεία. Την επόμενη χρονιά το βορειοκορεατικό καθεστώς τον επέστρεψε στις ηπα σε κωματώδη κατάσταση. Το καθεστώς του Kim υποστήριξε ότι ήταν βαριά άρρωστος και δεν μπορούσε να τον κάνει καλά. Η οικογένεια του Warmbier υποστήριξε ότι είχε υποστεί φρικτά βασανιστήρια. Έκαναν μήνυση στην Πγιονγκγιάνγκ απαιτώντας 1,05 δισεκατομμύρια δολάρια για τον γυιό τους και 46 εκατομμύρια για την δική τους ψυχική οδύνη. Παρότι κανένας (αμερικάνος) ιατροδικαστής απ’ τους πολλούς που εξέτασαν τον Otto δεν βρήκε σημάδια ή αποδείξεις βασανισμού του, το πολιτειακό δικαστήριο της Ουάσιγκτον επιδίκασε στους Warmbier τον Οκτώβρη του 2018 αποζημίωση 500 εκατομυρίων δολαρίων. Ο Kim φυσικά αρνήθηκε να πληρώσει. Και τότε το 2019 το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό έκανε πειρατεία στο βορειοκορεατικό εμπορικό “wise honest”, ένα απ’ τα μεγαλύτερα του κρατικού εμπορικού στόλου της βόρειας κορέας. Το πλοίο πουλήθηκε στις ηπα, το κράτος κράτησε τα «έξοδά» του (για την πειρατεία) και έδωσε τα υπόλοιπα στους Warmbier, επιφυλασσόμενο για επόμενες «μπάζες»…

Υπάρχει ένα πρόβλημα, που όμως μπορεί να αποδειχθεί τυπικό. Σύμφωνα με την αμερικανική νομοθεσία το κινεζικό κράτος (όπως και κάθε άλλο) έχει ασυλία απέναντι σε κατηγορίες που θα κριθούν σε αμερικανικά δικαστήρια… Εκτός εάν… Εκτός εάν πρόκειται για υποθέσεις σοβαρής βλάβης στη ζωή υπηκόων. Είναι, ακριβώς, η περίπτωση του κατηγορητηρίου για τον Otto Warmbier….