Tag: υγεία

Το διπλό αφεντικό 5

Παρασκευή 8 Μάη. Η υπαρκτή ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι ο τρόπος με τον οποίο η μορφή – κράτος έχει υλοποιήσει ήδη σε κάποιο βαθμό αυτήν την Αλλαγή Παραδείγματος (και ετοιμάζεται για πολύ περισσότερα) είναι κάτι που μοιάζει σε επιδόματα. Ενώ όμως η λέξη “επίδομα” θυμίζει το παλιό μοντέλο, την οικονομική στήριξη δηλαδή εκείνων που έχουν βρεθεί εκτός “αγοράς εργασίας”, η λειτουργία είναι ανάποδη. Τώρα (εδώ και καιρό σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη) το κρατικό επίδομα δίνεται υπό τον όρο της εργασίας· της εργασίας, μάλιστα, που πιθανότατα υποδεικνύει η ίδια η μορφή – κράτος.

Ήταν, άραγε, αναγκαστική αυτή η λειτουργική αντιστροφή επειδή οι άνεργοι / ες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα είχαν γίνει τεμπελχανάδες που την κουτσοέβγαζαν με τα “επιδόματα ανεργίας” αράζοντας στα πάρκα; Τέτοια ήταν η ρητορική απ’ την μεριά των κράτων στη διάρκεια της μετάβασης απ’ το ένα Παράδειγμα (την “επιδότηση της ανεργίας”) στο άλλο (την “επιδότηση της εργασίας”). Και έμοιαζε πειστική, ταΐζοντας τον κοινωνικό δαρβινισμό: γιατί εμείς που δουλεύουμε να πληρώνουμε, μέσω των κρατήσεων που γίνονται στους μισθούς μας, αυτά τα κοπρόσκυλα που βαριούνται να δουλέψουν;

Παρότι η ηθική της εργασίας (σε καπιταλιστικές, εμπορευματικές συνθήκες) χρησιμοποιείται πράγματι και απ’ τα αφεντικά και απ’ το κόμμα τους (το κράτος), δεν ήταν “ανήθικα” τα κράτη όταν επιδοτούσαν-τους- ανέργους! Εκείνο που άλλαξε ήδη απ’ τα τέλη του 20ου αιώνα, κι εκείνο που διείδε το γερμανικό κράτος έγκαιρα, δεν ήταν η αύξηση της “ανηθικότητας” μεταξύ των (πιθανών, μελλοντικών) μισθωτών… Ήταν η αλλαγή της σύνθεσης της (νέας) εργατικής τάξης. Ήταν η επιτυχία της μαζικής μικροαστικοποίησής της! Όλο και πιο “φορτωμένοι” με πτυχία, σπουδές και πιστοποιητικά γνώσεων νεαροί και νεαρές, όλο και περισσότεροι τέτοιοι, που αρνούνταν να δουλέψουν σε τομείς που θεωρούσαν υποτιμητικούς για τα προσόντα τους.

Για να το πούμε διαφορετικά. Αυτή η μυθικά ελεύθερη “αγορά εργασίας”, όπου δήθεν ελεύθερα συναντιούνται αυτοί που πουλάνε κι αυτοί που αγοράζουν εργατική δύναμη (συμπεριλαμβανομένων των γνώσεων, των ταλέντων, των διαθέσεων…) για να διαπραγματευτούν ένας προς έναν την τιμή της, άρχισε να γίνεται “προβληματική” για την πραγματική ταξική διαστρωμάτωση του post-industrial, τριτογενοποιημένου καπιταλισμού, απ’ την στιγμή που μεγάλωνε η απόσταση ανάμεσα στις «προσδοκίες» των εκατομμυρίων Εαυτών Κεφάλαιο και την παραγωγική δομή και πραγματικότητα. Μέσα στον εφεδρικό στρατό, μέσα στους επιδοτούμενους ανέργους, δεν ήταν πια μόνο ανειδίκευτοι ή μισο-ειδικευμένοι βιομηχανικοί εργάτες των οποίων τα αφεντικά είχαν βαρέσει κανόνι. Ήταν, όλο και περισσότερο, skilled ή και high skilled εν δυνάμει καλοπληρωμένοι μισθωτοί του τριτογενούς, που προτιμούσαν τα όποια επιδόματα ανεργίας απ’ την εμπλοκή σε «βρώμικες», «κουραστικές», «σωματικές» δουλειές, που υποτιμούσαν τα προσόντα και την ιδέα που είχαν διαμορφώσει για τους Εαυτούς τους. Η μηχανή της εκπαίδευσης, έχοντας γίνει η ίδια ένας εμπορευματικός κύκλος ανεξάρτητος απ’ τις “ανάγκες της αγοράς εργασίας”, ξέρναγε και ξερνάει πολλοί περισσότερους Εαυτούς-Κεφάλαια απ’ όσους μπορούν να αξιοποιηθούν σαν τέτοιοι…

Αυτή η ανισορροπία έμελλε να γίνει εντονότερη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’00 εξαιτίας εκείνου που ονομάστηκε τεχνολογική ανεργία. Πρακτικά, εκείνος ή εκείνη που αποφασίζει να σπουδάσει το Α ή το Β, κάνει τις επιλογές του με βάση τα κριτήρια που έχει (ή νομίζει πως έχει) απ’ την γνώση που έχει (ή νομίζει πως έχει) για την αγορά εργασίας την στιγμή που αποφασίζει. Μετά από 8 ή 10 χρόνια, όταν πια θεωρεί εαυτόν/ήν «έτοιμο για την επαγγελματική εκτόξευση» τα δεδομένα της αγοράς εργασίας μπορεί να έχουν αλλάξει. Αλλάζουν, μάλιστα, όλο και πιο γρήγορα…

Ο όρος «τεχνολογική ανεργία» λοιπόν δεν θα έπρεπε να εννοηθεί με την στενή έννοια του οι μηχανές πετούν τους ανθρώπους έξω απ’ τις δουλειές. Αλλά υπό την ευρεία έννοια του η διαρκής τεχνολογική αναδιάρθρωση δημιουργεί μόνιμη ρευστότητα στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της (καπιταλιστικής) αγοράς εργασίας· και αυτή η ρευστότητα είναι πάντα μεταγενέστερη, ετεροχρονισμένη σε σχέση με την στιγμή που το Εγώ Κεφάλαιο επιλέγει τις γνωσιολογικές επενδύσεις που θα κάνει.

Ακριβώς γι’ αυτό η ενεργητική διαχείριση της ανεργίας / εργασίας απ’ την μορφή – κράτος εμφανίστηκε μαζί με επιπλέον εξαρτήματα. Όπως η δια βίου εκπαίδευση… Τίποτα δεν κρύφτηκε απ’ την μεριά των κρατών / αφεντικών. Το γεγονός ότι τα περισσότερα παρανοήθηκαν απ’ την συντριπτική πλειοψηφία των ενδιαφερόμενων, αφορά δυστυχώς αυτούς κι αυτές. Εμάς δηλαδή…

(συνέχεια στα επόμενα…)

Εναλλακτική ιατρική…

Πέμπτη 7 Μάη. Αν κάτι εμποδίζει την αναπνοή και καίει τα πνευμόνια είναι φίλος ή εχθρός του covid-19; Φίλος είναι, σύμμαχος αληθινός!!! Εξάλλου το έχει πει κι ο ίδιος (ο covid-19): όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ασφυξιογόνο!

Ο covid-19 αντέχει στη μεγάλη θερμοκρασία; Όχι βέβαια! Συνεπώς η φωτιά είτε τον απομακρύνει είτε τον καίει.

Μ’ αυτά τα απλά και γνωστά δεδομένα, αν κριτήριο είναι το δίπολο covid-19 / anti-covid-19, τότε είναι σαφές ότι η κρατική καταστολή είναι νοσηρή, νοσηρότατη· και τα μπάχαλα θεραπευτικά.

Τί μπορεί όμως να περιμένει κανείς απ’ το κράτος; Να αναγνωρίσει τις τολμηρές μεν αλλά καίριες εμπνεύσεις της ιατρικής – απ’ – τα – κάτω;

Καλύτερα μιας ώρας αγάπη και φιλιά, παρά 40 μέρες TV και Χαρδαλιά! Αναρχικό σύνθημα, γραμμένο κοντά στην πλατεία Πρωτομαγιάς. Ωραίο, με ρυθμό, εύστοχο και ευρηματικό.

Αυτό είναι «διασάλευση πολιτεύματος» – σίγουρα!

Ζήτω το πλεξιγκλάς!

Πέμπτη 7 Μάη. Γράψαμε πριν 2 μέρες για την ιταλική πρόταση για την προστασία των χρυσοφόρων επιχειρήσεων “παραλιακής ξάπλας” και των πελατών τους απ’ τον αιμοβόρο covid-19.

Αλλά και οι έλληνες επιχειρηματίες δεν πάνε πίσω. (Ευχαριστούμε τον Α. για την ενημέρωση). Η συγκεκριμένη περίπτωση συμπυκνώνει αυτό που είναι η καρδιά του έλληνα επιχειρηματία της αρπαχτής (σε οποιονδήποτε τομέα), και περιγράφεται με μια μονάχα λέξη: παράγκα!

Τί κάνεις για να πολεμήσεις τον αιμοβόρο covid-19 παρά θίν’ αλός; Πας σε μια μάντρα οικοδομών κι αγοράζεις φτηνά κουφώματα / κάσες παραθύρων… Βάζεις κι ένα καδρονάκι στην κόντρα για να στερεώσεις κάπως τον μπερντέ… Και ιδού: ξαπλώστε κόσμε!

Οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση

Πέμπτη 7 Μάη. Ποιοί είναι οι πιο αρμόδιοι να προτείνουν λύεσεις για το post-covid μέλλον; Ο κυβερνήτης της Ν. Υόρκης Andrew Cuomo, που πρόλαβε να φορέσει κι αυτός το φωτοστέφανο του «πολεμιστή» κατά του ιού (που κτύπησε, κυρίως, τις υποβαθμισμένες γειτονιές της πόλης, και κόσμο περιθωριοποιημένο…), δεν αμφιταλαντεύτηκε. Επικεφαλής της σχετικής «blue ribbon commision» που θα αναδιαρθώσει τα συστήματα υγείας και παιδείας στην πολιτεία, είναι οι κ.κ. Mike Bloomberg (δισεκατομμυριούχος, πρώην δήμαρχος της Ν. Υόρκης, φιλάνθρωπος), Bill Gates (δισεκατομμυριούχος, ιδιοκτήτης της microsoft, φιλάνθρωπος, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υγεία του πλανήτη) και Eric Schmidt (δισεκατομυριούχος, πρώην ceo της google).

Θα σκεφτείτε: Αυτά είναι χοντροκομμένες αμερικανιές… Το παραχοντραίνουν φόρα μόστρα… Σωστά. Απλά, την επόμενη φορά που κάποιοι θα παραστήσουν πως δεν έχουν ιδέα ποιά αφεντικά (ή ποιοί καπιταλιστικοί κλάδοι…) ωφελούνται απ’ τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα (επιμένοντας, ακόμα και τώρα, ότι αυτά τα πραξικοπήματα ήταν αναγκαία επειδή χωρίς αυτά ο covid-19 θα είχε εξολοθρεύσει τον πλανήτη…) ας ρίξουν μια ματιά και στις «αμερικανιές».

Μπορεί κάτι να ψυλλιαστούν… (Μπορεί και όχι…)

Το διπλό αφεντικό 1

Πέμπτη 7 Μάη. Στα κλασσικά στρατιωτικά πραξικοπήματα του 20ου αιώνα την αρχική καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν την ακολουθούσαν περιορισμοί και έλεγχοι της κυκλοφορίας: το καινούργιο καθεστώς θα έπρεπε να φροντίσει όχι μόνο για την «λειτουργία της οικονομίας» αλλά και την διαμόρφωση κάποιας «ομαλότητας», ταιριαστής με τις προδιαγραφές του πραξικόπηματος…

Το τωρινό διαφέρει μεν ως προς τον «στόχο» του, αλλά σαν τυπική μορφή «έκτακτης ανάγκης» (ή «κατάστασης πολιορκίας») ακολουθεί τον παλιό, γνωστό δρόμο. Η «νέα κανονονικότητα» έχει αναγγελθεί αλλά δεν έχει ξεδιπλωθεί ακόμα σ’ όλο της το μεγαλείο. Είναι υπό διαμόρφωση, είναι στην αρχή. Σε κάθε περίπτωση η μορφή-κράτος πρέπει να αναλάβει (και αναλαμβάνει) την «ανασυγκρότηση της οικονομίας», την «υποστήριξη της επιχειρηματικότητας», την «προστασία της εργασίας»· όλα αυτά πάντα μέσα απ’ το πρίσμα της «εθνικής σωτηρίας»… της «δημόσιας υγείας», κλπ.

Τα περισσότερα και οπωσδήποτε τα πιο αμφιλεγόμενα συστατικά της αναδιαρθρωτικής διαδικασίας (περί αυτού πρόκειται) που θα είναι μακρόχρονη, με διακυμάνσεις, ακόμα και ασυνέχειες, θα στηριχτούν για καιρό πάνω στα πραξικοπήματα, στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και στην πλατιά (και πάντως «πειθαρχημένη») αποδοχή τους απ’ τους πρωτοκοσμικούς υπηκόους. Παρότι σε κάποιες πλευρές τους τα «μέτρα κατά του covid-19» ήταν σπασμωδικά, άλλες – που ήταν / είναι οι κυριότερες – εκδήλωσαν την συμπυκνωμένη ωριμότητα διαδικασιών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και 10, ακόμα και 20 χρόνια.

Εν τέλει, όσοι στήριξαν την α λα σοκ και δέος «προστασία της δημόσιας υγείας» απ’ τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη ενώ θα όφειλαν να κάνουν το αντίθετο, είναι – και θα είναι – πολιτικά και ηθικά συνυπεύθυνοι για την «διαχείριση των συνεπειών». Λυπούμαστε, αλλά τα λάθη (ή τις επιλογές) της σοσιαλδημοκρατίας (γιατί περί αυτού πρόκειται, ξεπλυμένο – ό,τι όνομα κι αν χρησιμοποιείται…), ειδικά η βασική, δομική συμφωνία της στην «κήρυξη του πολέμου» (;;;;) δεν τα συγχωρεί ούτε ο θεός ούτε ο διάολος… Παρότι, το ξέρουμε, τόσο στα μέρη μας όσο και αλλού θα ανθίσουν οι συνδικαλιστικές τρίπλες, ακόμα και οι «αγωνιστικές γυμναστικές επιδείξεις», για να θολώσουν τα νερά…

Για να περιγράψουμε τις αλλαγές που μεθοδεύουν τα αφεντικά σε σχέση με την «οργάνωση της εργασίας» (: απόσπαση της υπεραξίας) αλλά και την «λογική» αυτών των αλλαγών, θα ξεκινήσουμε γυρνώντας για λίγο πίσω. Σε αναφορές που έγιναν στο χάρτινο Sarajevo όταν έπρεπε. Μην ανησυχείτε, δεν είναι αρχαιολογία…

Τελευταίο: αυτή η σειρά σχολίων, με γενικό τίτλο «το διπλό αφεντικό», θα κρατήσει κάπως. Μπορεί να διακόπτεται αν χρειάζεται, αλλά θα συνεχιστεί για κάποιες ημέρες. Αυτό σημαίνει πως αν κάποιος διαβάσει (για πρώτη φορά) την 10η συνέχεια (π.χ.) ας μην μας απευθυνθεί πριν κάνει τον κόπο να διαβάσει και τις 9 προηγούμενες, με την σειρά τους.

Το διπλό αφεντικό 2

Πέμπτη 7 Μάη. Γενάρης 2012 (λίγο πριν διάφορα «θαύματα»…), Sarajevo νο 58, τίτλος άρθρου one euro jobs. Αποσπάσματα:

… Γερμανία, 2005, κυβέρνηση συμμαχίας σοσιαλδημοκρατών – πράσινων. Ανάμεσα σε άλλα, και για να δοθεί η δυνατότητα “καλύτερης προσαρμογής των ανέργων στην αγορά εργασίας”, με “φιλεργατικά” κίνητρα σα να λέμε, ο νόμος Hartz (IV) προβλέπει περικοπές στο ποσό του ταμείου ανεργίας, και μια “ενεργητική ενίσχυση της εργασίας”. Σύμφωνα μ’ αυτή τη λογική – που στα μέρη μας, τότε, ακούστηκε σαν μακρινή και εξωτική – οι άνεργοι δεν πρέπει να βολεύονται με τα επιδόματα, κι ούτε πρέπει να χάνουν την επαφή τους με την δουλειά και την “αγορά” της. Γι’ αυτό τον σκοπό η “κοκκινοπράσινη” κυβέρνηση θα νομοθετήσει (πάντα το 2005) ότι οι άνεργοι είναι υποχρεωμένοι να αποδέχονται προτάσεις εργασίας που τους έρχονται απ’ τις αρμόδιες υπηρεσίες· διαφορετικά χάνουν σταδιακά το επίδομα ανεργίας.

Από πρώτη ματιά, κι ως εδώ, θα έμοιαζε σαν μια τυπική προτεσταντική επιστράτευση στη δουλειά, κόντρα στην τεμπελιά και στο κουτσοβόλεμα των άλλοτε (πριν από εκείνες τις ρυθμίσεις) υπολογίσιμων παροχών του γερμανικού κοινωνικού κράτους. Αλλά οι δουλειές που θα ήταν υποχρεωμένοι να αποδεχτούν οι γερμανοί άνεργοι χωρίς να χάνουν το επίδομα ανεργίας είχαν αυτό το χαρακτηριστικό: ήταν εξαιρετικά φτηνές. Για την ακρίβεια: σχεδόν τσάμπα. Ο Hartz IV προέβλεπε ότι αυτοί οι καλοπερασάκηδες άνεργοι θα έπρεπε να δέχονται δουλειές αμοιβόμενες με 1 ευρώ την ώρα (καθαρά), και ως 30 ώρες την εβδομάδα…. Για να μην κατηγορηθούν δε οι νομοθέτες ότι “σπάνε τους μισθούς” (λες και θα μπορούσε να είναι διαφορετικός ο στόχος τους…) προσδιόρισαν τους τομείς που θα προσφέρονταν τέτοιου είδους δουλειές στον, ας τον πούμε έτσι γενικά, “τομέα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών”.

Αύγουστος 2005: ένας 58χρονος μηχανικός, που είναι άνεργος απ’ το 2001, καλείται απ’ τις υπηρεσίες ανέργων να δουλέψει για πέντε μήνες, ως το τέλος της χρονιάς, για 30 ώρες την εβδομάδα, με αμοιβή 1,5 ευρώ την ώρα, σαν βοηθός κηπουρού. Η δουλειά που θα κάνει θα είναι να σκεπάζει δέντρα με πλαστικό, για προστασία στο χιόνι. Ο 58χρονος απορρίπτει την προσφορά υποστηρίζοντας ότι α) δεν μπορεί για σωματικούς λόγους να δουλεύει τόσες ώρες (6) κάθε μέρα σε τέτοια δουλειά· β) αν το κάνει δεν θα έχει χρόνο να ψάξει για κανονική δουλειά· και γ) έχει βρει ήδη μια άλλη δουλειά μερικής απασχόλησης με λιγότερες ώρες (και καλύτερα λεφτά). Οι υπηρεσίες ανέργων απορρίπτουν τις “δικαιολογίες” του, και τον καταδικάζουν με περικοπή του επιδόματος ανεργίας κατά 30%. Πριν ήταν 345 ευρώ τον μήνα· το ρίχνουν στα 241,5…. Ο 58χρονος καταφεύγει στα δικαστήρια, ζητώντας να αναιρεθούν τα σε βάρος του μέτρα των υπηρεσιών ανεργίας.

Δεκέμβρης 2008: η υπόθεση τελεσιδικεί στον ανώτατο δυνατό βαθμό, απορρίπτοντας την προσφυγή του 61χρονου πια μηχανικού, όπως άλλωστε είχε γίνει και σε χαμηλότερο βαθμό. Η ετυμηγορία είναι επιτομή της υποτίμησης της εργασίας – όχι στην περιφερειακή (όπως λένε διάφοροι) ελλάδα, αλλά στην καπιταλιστικά κεντρική γερμανία. Το δικαστήριο θα αποφανθεί λοιπόν ότι οι δουλειές με ωρομίσθιο 1 ευρώ είναι μια ειδική κατάσταση, ένα ιδιαίτερο μέτρο, που έχει στόχο την “επανένταξη των ανέργων στην αγορά εργασίας”, και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις κανονικές σχέσεις εργαζόμενων – εργοδοτών. Σύμφωνα με την ίδια απόφαση, αυτό το ωρομίσθιο του 1 ευρώ (ή λίγο παραπάνω) δεν είναι αμοιβή για την δουλειά που εκτελείται, αλλά μόνο ένα “κίνητρο”. Χαρτζιλίκι – σαν να λέμε. Απ’ την άλλη όμως ο άνεργος απαγορεύεται να απορρίψει ένα τέτοιο “κίνητρο”, μια τέτοια “προσφορά”. Δεν θα το πει το δικαστήριο, αλλά το πράγμα ανήκει στην ιδιοσυγκρασία των μαφιόζικων λογαριασμών: θα σου κάνω μια προσφορά που δεν μπορείς να αρνηθείς. Εν τέλει, ενώ η πρώτη απόρριψη είναι χωρίς συνέπειες και η δεύτερη με ποινή μείωσης κατά 30% του επιδόματος ανεργίας, στην τρίτη απόρριψη τόσο το επίδομα όσο και άλλα “βοηθήματα” κόβονται εντελώς.

Οπωσδήποτε η δικαστική απόφαση επιβεβαίωνε την ίδια τη νομοθεσία “ενεργητικής υποστήριξης της ένταξης των ανέργων”: γιατί στις δουλειές του ενός ευρώ την ώρα οι εργάτες δεν δικαιούνταν το μεροκάματο αν απουσίαζαν λόγω ασθένειας. Και παρά το 30ωρο την εβδομάδα, δεν δικαιούνταν μεροκάματο στις επίσημες αργίες· ούτε, φυσικά, πληρωμένες άδειες και τα λοιπά. Η ενδιάμεση απόφαση του ομοσπονδιακού εργατοδικείου της γερμανίας, είχε διευκρινίσει κι άλλες λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, ότι οι “απασχολούμενοι” του ενός ευρώ την ώρα θα πρέπει να πληρώνουν οι ίδιοι τα έξοδα μετακίνησής τους προς και από την δουλειά· και ότι η πρόβλεψη του νόμου για επιπρόσθετη προσαρμογή του ωρομίσθιου για τέτοιους λόγους αφορά εξαιρετικές περιπτώσεις.

Με 30 ώρες την εβδομάδα επί 1 ευρώ την ώρα, το “κίνητρο” συμποσούται σε 120 ευρώ στις 4 βδομάδες. Μαζί με τα 345 ευρώ του επιδόματος ανεργίας προκύπτει το εξαιρετικό ποσό των 465 ευρώ τον μήνα – για ανθρώπους που δουλεύουν, σχεδόν πλήρες ωράριο. Είναι αυτός (πιο σωστά: και αυτός) ο λόγος που κάθε φορά που το Βερολίνο κατηγορείται για την “εσωτερική υποτίμηση” (της εργασίας, όχι του κεφαλαίου) που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας (“για την έξοδο απ’ την κρίση”) σε διάφορα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, απαντάει: εμείς προνοήσαμε…
Τι έκταση είχε (και έχει) η εφαρμογή αυτού του κόλπου; Πολύ μεγάλη. Ειδικά σε επιμέρους κοινωνικές κατηγορίες ανέργων: νέους εργάτες, γυναίκες, ανατολικογερμανοί / ίδες, και από μια ηλικία και πάνω. Υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες (ακριβή νούμερα δεν γνωρίζουμε) οι μακρόχρονοι άνεργοι και άνεργες που δουλεύουν στον γερμανικό παράδεισο για 1 ευρώ την ώρα, προκειμένου να τσοντάρουν το κλαδεμένο επίδομα ανεργίας. Μιλάμε για ντόπιους· γιατί αν η κουβέντα έρθει σε μετανάστες και μετανάστριες, εκεί η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.

Και παρά τους όρκους ότι αυτά τα σκοτωμένα ωρομίσθια δεν πρόκειται να απειλήσουν “κανονικούς” εργαζόμενους, το αντίθετο ακριβώς συνέβη – και πως αλλιώς θα γινόταν; Ειδικά σε δήμους και κοινότητες των οποίων οι προϋπολογισμοί περικόπτονται άγρια (λόγω κρίσης – και στη γερμανία έχει απ’ αυτό…) οι κανονικές θέσεις πλήρους απασόχλησης και μισθού περιορίζονται· για να αντικατασταθούν από “απασχολούμενους ανέργους που επανεντάσονται”. Κάποτε πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους: απολύονται, μένουν ένα χρόνο στην κανονική ανεργία, και ύστερα υποχρεώνονται να δουλέψουν στις ίδιες δουλειές που δούλευαν πριν, αλλά πολύ πολύ φτηνότερα.

Το γερμανικό κράτος – αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί – έχει αναλάβει το ίδιο την διαχείριση του “εφεδρικού στρατού ανέργων”, για λογαριασμό της γενικής καπιταλιστικής κερδοφορίας. Το γεγονός ότι ανέλαβε να οργανώσει (και μάλιστα εξαιρετικά έγκαιρα) την βίαιη υποτίμηση της εργασίας στους μη εμπορικούς τομείς των υπηρεσιών που είναι άμεσα ή έμμεσα υπό την εποπτεία του, σήμαινε ταυτόχρονα δύο πράγματα. Πρώτον, μεγάλης κλίμακας φτήνεια σ’ εκείνους τους τομείς της κοινωνικής αναπαραγωγής (συγκεκριμένες δημόσιες υπηρεσίες δηλαδή) που όντας μη εμπορευματικές δεν θα μπορούσαν να εισαχθούν απ’ την κίνα ή την ινδία… Και δεύτερον, κατέβασμα των μισθών και στους εμπορευματικούς τομείς του συνόλου της καπιταλιστικής παραγωγής στη γερμανία, αφού 465 ευρώ για σχεδόν πλήρη απασχόληση είναι ένας καλός δείκτης – προς – τα – κάτω. Εννοείται (αυτό είναι η τρίτη συνέπεια) πως χάρη σ’ εκείνες τις κοκκινο-πράσινες νομοθεσίες έχει σπρωχτεί ένα μέρος εργατών στη μαύρη δουλειά – όσο αυτή μπορεί να αναπτυχθεί σε γερμανικές συνθήκες.

Δεν θα πρέπει τώρα να παραξενευτεί κανείς για τις σπουδαίες ιδέες που γέννησαν οι κρατικά επιβεβλημένες one euro per hour δουλειές σε ευφάνταστους επιχειρηματίες. Ο Martin Lettenmeier για παράδειγμα έβαλε το 2010 μπροστά κάτι που μπορεί να μοιάζει ακραίο αλλά είναι χαρακτηριστικό: μια δουλειά  no euro per hour για την τσέπη του! Ίδρυσε στη Βαυαρία μια εταιρεία με το αξιαγάπητο όνομα friendly service, προσλαμβάνοντας νεαρούς και νεαρές 16 με 24 χρόνων για να δουλεύουν σα συσκευαστές σε σούπερ μάρκετ που θα δέχονταν να συνεργαστούν μαζί του. Συγκεκριμένα, να βάζουν τα ψώνια των πελατών σε σακούλες, στα ταμεία. Αυτοί οι νεαροί και νεαρές δεν πληρώνονται ούτε απ’ τον επιχειρηματία Lettenmeier ούτε απ’ τα σούπερ μάρκετ…. Κρατάνε τα φιλοδωρήματα που τους αφήνουν οι πελάτες – που, κατά τον ευφάνταστο επιχειρηματία (αλλά και τους ίδιους τους baggers) μπορεί να ξεπερνούν τα 10 ευρώ την ώρα… Ο επιχειρηματίας, φυσικά, πληρώνεται απ’ τα σούπερ μάρκετ με 3 ευρώ ανά ώρα το κεφάλι: για τα διοικητικά έξοδα και τα έξοδα εκπαίδευσης των baggers – λέει.

Η δουλειά που πληρώνεται αποκλειστικά απ’ τους πελάτες μέσω φιλοδωρημάτων μοιάζει πολύ με ζητανιά· ιστορίες με ζητιάνους που έγιναν πάμπλουτοι είναι γνωστές, και μπορεί να έχουν βάση. Συνεπώς η ιδέα του γερμανού επιχειρηματία και η νομοθεσία του γερμανικού κράτους συμφωνούν στο ίδιο βασικό: η δουλειά δεν πρέπει να πληρώνεται υποχρεωτικά μ’ έναν μισθό τέτοιο ώστε να επιτρέπει την αξιοπρεπή ζωή εκείνου που δουλεύει και όσων έχει στη φροντίδα του· ούτε η δουλειά συνεπάγεται αυστηρές δεσμεύσεις και υποχρεώσεις για οποιονδήποτε άλλον πέρα απ’ αυτόν που δουλεύει. Η δουλειά αξίζει “ελεημοσύνη” (ένα γλισχρό επίδομα ανεργίας για όσους έχουν ήδη δουλέψει) + κάποιο “κίνητρο”· ή “φιλοδώρημα”· ή….

Το διπλό αφεντικό 3

Πέμπτη 7 Μάη. Οκτώβρης 2012, Sarajevo νο 66, τίτλος άρθρου τηλεφωνικοί πλασιέ και γραμμές συναρμολόγησης (α μέρος). Απόσπασμα:

… Το γραφείο ευρέσεως εργασίας βρήκε τη δουλειά ως τηλεφωνικό πωλητή όχι μόνο στη συνάδελφό μου από την CallOn, την κομμώτρια, αλλά και σε έναν από τους συναδέλφους μου στη ZIU-International. Μπορεί το γραφείο ευρέσεως εργασίας να μην ήξερε τι έκανε. Όταν όμως ο συνάδελφός μου στην ZIU-International παρατάει τη δουλειά, επειδή δεν συμβιβάζεται με τη συνείδησή του και καταγγέλει την όλη ιστορία στο γραφείο ευρέσεως εργασίας, δεν τον επαινούν στο ελάχιστο· το γραφείο ευρέσεως εργασίας δεν ενημερώνει ούτε την επιθεώρηση εργασίας ούτε την εισαγγελία. Τιμωρεί άμεσα όμως τον συνάδλεφό μου μια μια περίοδο αποκλεισμού ως επίπληξη. Πολύ γερμανικό: ούτε βοήθημα ανέργου, ούτε Hartz IV, ούτε φράγκο. Η ευθύνη για τον τερματισμό της εργασιακής του σχέσης ανήκει σ’ εκείνον και μάλιστα μ’ αυτή την αιτιολογία!

Αυτό δυστυχώς δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Σε πολλές περιπτώσεις τα τοπικά γραφεία ευρέσεως εργασίας δίνουν στους ανέργους δουλειές σε εταιρείες διαχείρισης τηλεφωνικών κλήσεων και οι δήμοι πληρώνουν από πάνω κονδύλια οικονομικής υποστήριξης. Ο κλάδος ακμάζει· πού αλλού να βρεθούν θέσεις εργασίας, πόσο μάλλον για ανειδίκευτους;

Το γραφείο εργασίας στο Χάλε κάλεσε νεαρούς ανέργους σε μια “ημερίδα ενημέρωσης”. Είχε τον εξής τίτλο: “Επιχειρήσεις ενημερώνουν τη νεολαία για ευκαιρίες εργασίας σε εταιρείες διαχείρισης κλήσεων”. Επειδή η δουλειά εκεί έχει αποκτήσει κακή φήμη, θέλουν να ανατρέψουν αυτήν την εντύπωση· επειδή “τώρα δίνονται ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους να ανελιχθούν και να κάνουν καριέρα σε αυτόν τον δυναμικό, καινοτόμο κλάδο, καθώς οι νέοι συχνά συγκεντρώνουν μέσω της εκπαίδευσής τους όλα εκείνα τα στοιχεία που ζητάει ο κλάδος”.

Και τα δύο κομμάτια (το τελευταίο απ’ το βιβλίο του Γκίνερ Βάλραφ, Από τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο – η αθέατη πλευρά του γερμανικού θαύματος, γερμανική έκδοση 2009, ελληνική 2011 απ’ τις εκδ. Τόπος) υποδεικνύει κάτι που γενικά είναι άγνωστο (ή λίγο γνωστό) στο ελλαδιστάν: αυτό που είναι η “ενεργητική υποστηρίξη της εργασίας” – απ’ την μεριά των καπιταλιστικών κρατών.

Η «εφεύρεση» αυτού του μοντέλου ενεργητικής εμπλοκής του κράτους στην «αγορά εργασίας» είναι πιθανά γερμανική. Ωστόσο, με διάφορες παραλλαγές, αυτό το μοντέλο δουλεύει ήδη πέρα απ’ την γερμανία, στην αγγλία, στην γαλλία, στην ισπανία και στην ιταλία. Σε τι συνίσταται;

Η μορφή-κράτος, είτε κεντρικά είτε αποκεντρωμένα (π.χ. σαν «περιφέρεια», ή «δήμος») «καλύπτει» ένα μέρος του εργατικού μισθού με την μορφή «επιδότησης»· και άλλο μέρος το πληρώνει ο κάθε φορά συγκεκριμένος εργοδότης. Ωστόσο, σαν «συν-χρηματοδότης» του εργατικού μισθού η μορφή-κράτος αναλαμβάνει εντελώς διαφορετικές αρμοδιότητες απ’ αυτές του ιδιωτικού αφεντικού. Το ποιές είναι αυτές και τι σημασία είχαν εξαρχής βαζοντάς τες στην ημερήσια διάταξη της τωρινής «διάσωσης της οικονομίας», κλπ κλπ, θα το δούμε σε επόμενες συνέχειες.

Το θανατόμετρο, εντόπια version (ορθή επανάληψη)

Τετάρτη 6 Μάη. Ο δαίμονας του κυβερνοχώρου μας κτύπησε χτες (αλλά δεν είναι κολλητικός!). Λάθος το link σχετικά με την Αποκάλυψη Τώρα του κυρ αρχι-ιερέα της «προσευχής των 6.00). Το σωστό link (για όσους / όσες δεν έχουν βρει ήδη τις δηλώσεις του κυρ Σωτήρη) είναι αυτό. (Ευχαριστούμε τον Γ. και τον Σ. και όλους όσους υπέδειξαν το λάθος μας).

Επαναλαμβάνουμε και την απομαγνητοφώνηση:

… Εμείς κάναμε μια ακόμα υπερβολή. Οποιοσδήποτε πέθαινε ΑΠΟ ή ΜΕ covid καταγραφόταν σα να πέθαινε ΑΠΟ covid. Θυμάμαι, για παράδειγμα, μια εγκεφαλική αιμοραγία. Το νάχεις covid δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πεθαίνεις ΑΠΟ τον covid. Εμείς το καταγράφουμε σα να πεθαίνεις ΑΠΟ τον covid. Το βάζαμε, δηλαδή, μέσα στην κοινή δεξαμενή. Και νομίζω ότι είμαστε σωστοί που το κάναμε αυτό…

Εν τω μεταξύ, πρόλαβε (σιγά μην αργούσε!) να ξεκινήσει μια εκστρατεία μπαλώματος της ντόπιας ομολογίας για το κούρντισμα του θανατόμετρου… Αυτά που ξεστομίζουν οι δημαγωγοί, του γενικού είδους «ναι μεν αλλά», είναι γελοίο τραύλισμα – αμφίβολο αν πείθονται όσοι έχουν λειτουργικά φαιά κύτταρα στο κεφάλι τους. Πόσοι, όμως, έχουν ακόμα αυτην την πολυτέλεια που λέγεται ορθολογική σκέψη; Αξίζει, ενδεικτικά, να αναφερθούμε στην τακτική ενός μεγαλοστελέχους αρχιδημαγωγού, του Π. Τσίμα.

Στην χθεσινή πρωϊνή του εκπομπή ανέλαβε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, κάνοντας έναν «φανταστικό διάλογο» για το θέμα, τόσο βρώμικο ώστε αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Αναπαράγουμε αυτολεξεί τονίζοντας με υπογράμμιση την σπέκουλα:

… Ο απολογισμός λέει ότι οι νεκροί στον κόσμο απ’ τον κορονοϊό ξεπέρασαν τις 250.000. Στις περισσότερες χώρες, όπως και εδώ, επιβεβαιώνεται πια, καθιερώνεται μια μέθοδος μέτρησης, ώστε μετράμε τους νεκρούς που πέθαναν ΜΕ κορονοϊό, όχι απαραίτητα αυτούς που πέθαναν ΑΠΟ τον κορονοϊό. Που σημαίνει ότι αν κάποιος είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο ΜΕ κορονοϊό αλλά πέθανε από εγκεφαλικό, για παράδειγμα, τον μετράμε στους νεκρούς.

Κι έτσι ξεκινάει μια άλλη συζήτηση. Θα έχετε πέσει πάνω της, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία. Εγώ δεν συχνάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά ανοίγω καμμιά φορά το ραδιόφωνο το βράδυ, όχι καμμιά φορά, πάντα, και παρακολουθώ μερικές εκπομπές, απ’ αυτές που παίρνουν τηλέφωνο οι ακροατές και λένε την γνώμη τους. Οπότε και να θες να τ’ αποφύγεις πέφτεις πάνω του, κουτουλάς, σαν σε τοίχο που βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στο δρόμο σου… Πως αυτός ο κορονοϊός, τι λέτε ρε παιδιά, δεν υπάρχει, ή είναι μια κατασκευή… Όλοι αυτοί οι νεκροί που μετριούνται κάθε μέρα και μας λένε δεν υπάρχουνε, ή έχουν πεθάνει από άλλη αιτία. Μας τους εμφανίζουν ως θύματα ενός κορονοϊού γιατί θέλουν να μας τρομάξουν, θέλουν να μας φοβίσουν.

Εκεί ο εκφωνητής, ο παραγωγός του ραδιοφώνου, μπορεί να πει ποιός ρε παιδιά θέλει να μας φοβίσει; Και γιατί; Τί όφελος θα έχει; Υποβάλει την ερώτηση και αμέσως κατατάσσεται σε μία απ’ τις δύο υπανθρώπινες κατηγορίες. Ή είναι ένας εντελώς ηλίθιος, που δεν καταλαβαίνει τίποτα, ή είναι κάποιος που τα παίρνει απ’ τον Bill Gates ή έχει προσληφθεί απ’ τον Soros…

Κι έπειτα τα ωραία αρχίζουν μετά. Ωραία, σύμφωνοι, κάποιοι θέλουν να μας τρομάξουν, μας λένε ψέμματα, δεν υπάρχει ο κορονοϊός. Ο κορονοϊός είναι ένα ψέμα. Και οι νεκροί που μας αραδιάζουν είναι ψέμα, το λένε επειδή θέλουν να μας τρομάξουν, θέλουν να μας φοβίσουν. Γιατί όμως; Εδώ αρχίζει το ωραίο, γιατί οι απαντήσεις ποικίλουν. Γιατί θέλουν να μας φορέσουν το 5G, γιατί θέλουν να μας κάνουν εκείνο το εμβόλιο που μέσα έχει κι ένα τσιπ, για να μας καταγράφουν και να μας κάνουν ό,τι θέλουν, γιατί θέλουν να επιβάλλουν μια παγκόσμια διακυβέρνηση. Γιατί θέλουν να εκτοπίσουν την ελληνική γλώσσα και την ορθόδοξη πίστη μας. Αυτό είναι το πιο ωραίο: πεθαίνουν οι φουκαράδες άσχετοι στη Λομβαρδία, ισπανοί στη Βαρκελώνη, ή οι αφροαμερικανοί στο Σικάγο και στη Ν. Υόρκη επειδή κάποιοι θέλουν να μας πάρουν την ελληνική γλώσσα και την ορθόδοξη πίστη.. Ο ιός δημιουργήθηκε σ’ ένα εργαστήριο αλλά διέφυγε… Ο ιός διέφυγε επίτηδες γιατί οι κινέζοι θέλανε να ελέγξουνε τον κόσμο… Τον δημιούργησε το 5G… Όλα ακούγονται. Μπορείς να κάνεις λίγο πλάκα μ’ όλα αυτα, μπορείς και να τρομάξεις. Ανάλογα με την διάθεσή σου. Υπάρχουν μέρες που κάνω πλάκα, υπάρχουν μέρες που τρομάζω.

Τι λέει ο αρχιδημαγωγός;

Πρώτον, με την μεγαλύτερη φυσικότητα του κόσμου, υποστηρίζει κάτι του είδους ότι το “κρεμάστηκε ΑΠΟ την γραβάτα του” και το “πέθανε κουστουμαρισμένος, με το σακάκι και ΜΕ την γραβάτα του” σωστά θεωρούνται το ίδιο πράγμα, ένα και αυτό σαν “πιστοποιητικό θανάτου”… Κι άλλωστε, όχι για τις γραβάτες αλλά για τον covid-19, αυτό είναι διεθνής πρακτική (ναι…) οπότε είναι ο.κ…. Διεθνιστές είμαστε, μη νομίζετε…

Και δεύτερον, επειδή συμφωνεί, αραδιάζει κάθε “θεωρία συνωμοσίας”, φτιάχνει έναν ωραίο σωρό, και θάβει βαθιά την εύλογη ερώτηση: γιατί και από πότε τσουβαλιάζονται οι νεκροί και οι “αιτίες θανάτου”; – την οποία φυσικά δεν θέλει να απαντήσει… Πρακτικά λέει: όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την κυρίαρχη αλήθεια για την πανδημία είναι “συνωμοσιολόγος”… Πράγμα που αποδεικνύει, παρά την θέλησή του, αυτό που είναι λογικό: το ότι ένα μεγάλο μέρος διάφορων ατεκμηρίωτων και φαντασιόπληκτων “θεωριών” διασπείρεται σκόπιμα από trolls και λοιπούς υπαλλήλους για να θαφτεί οποιαδήποτε συνεκτική κριτική!

Δεν είναι αυτή η τακτική μοναχική έμπνευση ενός πρώην αριστερού μεγαλοδημαγωγού. Από διαφορετικές μεριές η ασταμάτητη μηχανή παρατηρεί την ίδια τακτική: αν εμφανιστούν στοιχειοθετημένες απαντήσεις στο ποιοί και γιατί προωθούν την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία θα προσπαθήσουμε να τους «μπαζώσουμε» μαζί με τους «συνωμοσιολόγους»…

Την ίδια στιγμή, αλλού στον «πολιτισμένο» πρώτο κόσμο, επειδή φαίνεται ότι τα θανατόμετρα έχουν αρχίσει να βρωμάνε, ξεδιπλώνεται ένα άλλο σκέλος «αντεπίθεσης»: οι νεκροί (απ’ τον covid-19) είναι στη δύση (λένε…) πολλοί περισσότεροι… Και για άγνωστους λόγους δεν έχουν καταμετρηθεί… Εδώ η τακτική ξεκινάει με την δόλια σύγκριση του “συνολικού αριθμού θανάτων από οποιαδήποτε αιτία” τους φετεινούς 4 πρώτους μήνες με αντίστοιχους άλλων χρόνων (όπου αποδεικνύεται ότι οι πρώτους μήνες (οι φετεινοί θάνατοι είναι περισσότεροι…) για να εκτοξευτεί αμέσως μετά με το παρανοϊκό συμπέρασμα ότι «αφού είναι περισσότεροι τότε δεν μπορεί παρά να είναι πολύ περισσότεροι»!!! Πρόκειται, άραγε, να ρίξουν-στην-δεξαμενή (που λέει κι ο κυρ Σωτήρης) και τις αυτοκτονίες, τα τροχαία, και κάθε θάνατο;

Για όλα είναι ικανοί.

Εμπόριο θανάτου!

Τετάρτη 6 Μάη. Οι λιτοί και οι δεμένοι που έχουν ξεχυθεί για να κουκουλώσουν τα ακουκούλωτα της κατά λάθος “Αποκάλυψης Τώρα” του κυρ Σωτήρη αποδεικνύουν, παρά τη θέλησή τους, το πόσο ενορχηστρωμένη είναι η λειτουργία του θανατόμετρου. Και όχι μόνο στα μέρη μας, φυσικά.

Οπωσδήποτε θα παραστήσουν τους αγνούς και αθώους. Πόσο αθώο σας φαίνεται, για παράδειγμα, αυτό (κάτω απ’ τον τίτλο: «τι εννούσε ο Σωτήρης Τσιόρδας όταν μίλησε για ‘υπερβολή’ στην καταγραφή των θανάτων» – ζήτω οι επεξηγήσεις! – Ευχαριστούμε τον Σ.):

… Η τακτική αυτή είναι συνηθισμένη στις επιδημιολογικές καταγραφές. Ακόμη και στη γρίπη πολλές φορές η αιτία θανάτου δεν είναι ο ιός της γρίπης, αλλά αν ένας ασθενής πεθάνει από άλλη αιτία καταγράφεται στα θύματα της γρίπης εφόσον το τεστ για τον ιό είναι θετικό. Έτσι και με τον κορονοϊό…. Το χειρότερο θα ήταν να έχουμε θανάτους από επιπλοκές του ιού και να καλύπτονται από άλλες αιτίες. Εκεί τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αντίθετα οι επιδημιολόγοι στην Ελλάδα πράττουν το εντελώς αντίθετο κι έτσι δημιουργείται μέσα από τη σχετικά “μακάβρια” καταγραφή η αισιοδοξία ότι έχουμε σε σημαντικό βαθμό επιβληθεί της επιδημίας για την ώρα…

Ντάξει μωρέ, πως κάνετε έτσι; Προσθέσαμε στους νεκρούς του ναυαγίου Χ και όσους πνίγηκαν φέτος κολυμπώντας στα ρηχά και σε πισίνες… Γιατί υπάρχει και χειρότερο: να σας λέγαμε ότι δεν υπήρξαν νεκροί απ’ το ναυάγιο Χ και να τους ψάχνατε σε τίποτα ξερονήσια… Άρα; Χαμογελάστε!!!

Μόνο που έγινε στις αρχές Απρίλη μια (1) τουλάχιστον καταγγελία, συγγενούς ηλικιωμένου ασθενούς, ότι οι γιατροί του νοσοκομείου της πρότειναν να τον δηλώσουν “νεκρό από covid-19”, να βάλει κι αυτή την υπογραφή της στο ψέμα, και σε αντάλλαγμα να της δώσουν «χαρτί» που να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα όλο το 24ωρο… Αυτό δεν πρέπει να είναι συνηθισμένο «στις επιδημιολογικές καταγραφές», ε; Για νταραβέρι δείχνει…

Αυτά, πολλά τέτοια, συνυπάρχουν πια (στο ευρύτερο μηντιακό θέαμα) με πολύ λιγότερα τέτοιου είδους:

Στη Γερμανία, όπως και σε άλλες χώρες που έχουν πληγεί από τον κορωνοϊό, οι συζητήσεις σχετικά με το εάν οι άνθρωποι πεθαίνουν «με» ή «από» τον ιό είναι πλέον καθημερινότητα.

«Οι νεκροψίες θα πρέπει να αποφεύγονται», ανέφερε στις αρχές Απριλίου στην ιστοσελίδα του το Robert Koch Institut (RKI), το γερμανικό ινστιτούτο, υπεύθυνο για τη μελέτη μολυσματικών ασθενειών, όμως αργότερα άλλαξε άποψη.

… Η βάση δεδομένων του Πίσελ περιέχει πλέον πληροφορίες που αντλήθηκαν από περισσότερες από 100 νεκροψίες. Και όλοι επιβεβαιώνουν: κανένας από τους νεκρούς δεν επηρεάστηκε αποκλειστικά από τον κορωνοϊό, αλλά είχε ήδη καρδιαγγειακά προβλήματα, υψηλή αρτηριακή πίεση, αρτηριοσκλήρωση, διαβήτη, καρκίνο, πνευμονική ή νεφρική ανεπάρκεια ή κίρρωση του ήπατος. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Πίσελ, ο κορωνοϊός δεν θα πρέπει να υποτιμάται. Είναι όμως της άποψης πως ο φόβος απέναντι στον ιό είναι υπερβολικός και ότι δεν πρόκειται για «ιδιαίτερα επικίνδυνη ιογενή νόσο».

… Τα δεδομένα του Πίσελ επιβεβαιώνουν σχεδόν κατά γράμμα μελέτη του ιταλικού Υπουργείου Υγείας, η οποία δεν βασίζεται σε νεκροψίες, αλλά στην πορεία της νόσου σε 1.738 νεκρούς ασθενείς COVID-19. Εκτός από τον ιό, το 96,4% αυτών υπέφερε από τουλάχιστον ακόμη μία ασθένεια. Συγκεκριμένα, οι πιο συχνές παθήσεις ήταν η υψηλή αρτηριακή πίεση (70%), ο διαβήτης (32%) και οι καρδιαγγειακές παθήσεις (28%). Η μέση ηλικία των αποθανόντων στην Ιταλία είναι μέχρι στιγμής τα 79 έτη και στο Αμβούργο τα 80 έτη.

Και οι 20 νεκροί ασθενείς με COVID-19 που εξετάστηκαν από τον Αλεξάντερ Τζάνκοφ, επικεφαλής στον τομέα αυτοψίας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βασιλείας, είχαν επίσης υψηλή αρτηριακή πίεση. Επιπλέον, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν υπέρβαροι. Τα δύο τρίτα των νεκρών είχαν καρδιακά προβλήματα και το ένα τρίτο διαβήτη. Ωστόσο, ο παθολόγος δεν θα χαρακτήριζε την ασθένεια ακίνδυνη: «Όλοι αυτοί οι ασθενείς πιθανότατα θα είχαν ζήσει περισσότερο χωρίς την COVID-19 – ίσως μια ώρα, ίσως μια μέρα, μια εβδομάδα ή ένα χρόνο».

Πιθανότατα… Αλλά αυτό δεν είναι ο Αρμαγεδώνας και το Τέλος του Κόσμου, έτσι δεν είναι; Αυτό δεν δικαιολογεί ούτε την κοινωνική αποξένωση με διαταγές, ούτε την «ιχνηλάτηση», έτσι δεν είναι; Αυτό δεν στρώνει λεωφόρο για να κάνουν χαρούλες όλες οι big business της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, έτσι δεν είναι;

Αυτά τα τελευταία, που εμφανίζονται ΤΩΡΑ, είναι γνωστά εδώ και αρκετές εβδομάδες. Κάποια τα έχει αναδημοσιεύσει η ασταμάτητη μηχανή, άλλα όχι. Ήταν τόσο γνωστά ώστε οι “αιρετικοί” υποστήριζαν σχεδόν απ’ την αρχή ότι η σωστή μέθοδος αντιμετώπισης της όποιας επικινδυνότητας του covid-19 ήταν η προστασία και φροντίδα για το γνωστό ήδη απ’ την κίνα target group του, και όχι τα πραξικοπήματα, οι καθολικές απαγορεύσεις και η στρατοαστυνομία στους δρόμους.

Τώρα όμως, καθώς έχει αρχίσει να γίνεται ευρύτερα γνωστό ότι η σκληρή βάση, το θεμέλιο της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, τα κουρντισμένα θανατόμετρα δηλαδή, έλεγαν πρόστυχα ψέμματα, τώρα άλλοι δημαγωγοί αναλαμβάνουν να προστατέψουν τα θανατόμετρα και τα πραξικοπήματα, και άλλοι να «κουλάρουν» κάπως τις επόμενες εβδομάδες και μήνες… Αναφερόμενοι ΤΩΡΑ σε ήδη παλιές τεκμηριωμένες απόψεις ότι ίσως και οι περισσότεροι νεκροί που αποδίδονται στον covid-19 να μην είναι δικοί του, μπας και δουλέψουν λίγο διάφορες ευαίσθητες φάμπρικές. Όπως αυτή του τουρισμού.

Νεκροπολιτική 110%!!! Σούπερ μάρκετ θανάτου: κάνει προσφορές («στους δύο νεκρούς άλλος ένας δώρο»), κάνει και εκπτώσεις…

Fear project

Τετάρτη 6 Μάη. Τώρα που τα θανατόμετρα ξεβρακώνονται, τώρα που η τσιμεντένια βάση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας εμφανίζει κάποιες ρωγμές, τί να σκέφονται άραγε τα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας; Άγνωστο.

Βρήκαμε ωστόσο διάφορες δυσοίωνες παρατηρήσεις σ’ ένα χθεσινό άρθρο του offguardian με τίτλο «ο ιός της μαζικής αποδιάρθρωσης». Τις μεταφέρουμε, περισσότερο σαν τροφή για σκέψη. Οπωσδήποτε, ακόμα κι αν η μεγάλη μάζα αυτού του πράγματος που κάποτε θα λεγόταν «κοινωνική συνείδηση» βρίσκεται σε τέτοιο σημείο κοινωνικής παράνοιας όπως περιγράφει ο αρθρογράφος, η πολιτική μας δουλειά δεν αλλάζει στο ελάχιστο. Γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη!

Υπάρχει ένα σημείο στην εμφάνιση κάθε καινούργιας καθεστωτικής αφήγησης όπου οι άνθρωποι δεν θυμούνται πια πως ξεκίνησε.

Ή, μάλλον, θυμούνται πως ξεκίνησε, αλλά όχι την προπαγάνδα που έστησε αυτήν την αφήγηση.

Ή, μάλλον, τα θυμούνται όλα αυτά (ή μπορούν να το κάνουν αν τους πιέσεις), αλλά δεν τους κάνει καμμία διαφορά πλέον, εφόσον η καθεστωτική αφήγηση έχει υποκαταστήσει την πραγματικότητα.

Θα πρέπει να θυμάστε αυτό το σημείο απ’ τον Πόλεμο στην Τρομοκρατία, και ειδικά την κατάληψη του Ιράκ. Προς το τέλος του δεύτερου μισού του 2004, οι περισσότεροι Δυτικοί είχαν ξεχάσει εντελώς την προπαγάνδα που οδήγησε στην εισβολή, οπότε θεωρούσαν την Ιρακινή αντίσταση σαν «τρομοκράτες», παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είχαν εισβάλει και είχαν καταλάβει μια χώρα χωρίς οποιονδήποτε νομιμοποιημένο λόγο.

Εκείνη την εποχή ήταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχαν «όπλα μαζικής καταστροφής» και ότι οι ΗΠΑ είχαν εισβάλει σε μια χώρα που δεν τους είχε επιτεθεί, ούτε τις απειλούσε…

Αυτά τα γεγονότα δεν έχουν σημασία, ούτε στον ελάχιστο βαθμό. Εκείνη την εποχή οι Δυτικοί είχαν πεισθεί εντελώς απ’ την επίσημη ρητορική του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας, που είχε υποκαταστήσει την αντικειμενική αλήθεια. Η ηθική της αγέλης είχε απαλλοτριωθεί….

… Οι δυτικοί ήξεραν ότι οι ιρακινοί δεν ήταν «τρομοκράτες». Την ίδια στιγμή ήταν σίγουροι ότι είναι «τρομοκράτες», παρά το γεγονός πως ήξεραν ότι δεν ήταν. Ήξεραν ότι δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής, ούτε είχαν υπάρξει, αλλά παρόλα αυτά ήταν σίγουροι ότι κάπου υπήρχαν τέτοια όπλα, που θα μπορούσαν να βρεθούν, παρότι ήταν ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν.

… Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς πως δουλεύει αυτή η κατάσταση. Είναι μια κατάσταση λειτουργικής διάλυσης… Τα ζώα που ζουν σε αγέλη, αν πανικοβληθούν, ενστικτώδικα τρέχουν προς το κέντρο του κοπαδιού… Είναι στόχος κάθε καθεστωτικής ρητορικής να γενικεύσει αυτό το είδος της ηθικής της αγέλης…. να τρομοκρατήσει το πλήθος μέχρις εκείνου του σημείου που θα κινείται από πρωτόγονα ένστικτα και υπαρξιακό φόβο. Σε τέτοιες συνθήκες τα γεγονότα και η αλήθεια δεν έχουν πια σημασία…

Το να μην είναι πάλι έτσι πρέπει να αποδειχθεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο – δεν αρκεί να το ευχηθούμε. Στο διάστημα αυτών των 2,5 μηνών υπήρχαν άπειρες ευκαιρίες για τον καθένα να ψάξει, να διαβάσει, να συγκρίνει, να ξανασυγκρίνει, να αμφισβητήσει την τρομοεκστρατεία. Ακόμα η έρευνα μέσω διαδικτύου είναι, σε γενικές γραμμές, εφικτή. (Ίσως δεν θα αργήσει ο καιρός που θα γίνει όλο και πιο δύσκολη, μέχρις ότου απαγορευτεί…)

Αλλά δεν έγινε στην έκταση που έπρεπε. Έγινε μειοψηφικά. Εν τω μεταξύ έχει καταγραφεί, μελετηθεί και αξιοποιηθεί συστηματικά εδώ και χρόνια, χωρίς covid-19, η δραματική και μαζική “μόλυνση” της σκέψης: η ηθελημένη ροπή της μάζας των ψηφιακών υπηκόων (ειδικά των χρηστών social media, αν και όχι μόνον αυτών) προς τα σκουπίδια. Είναι για τουλάχιστον 2 γενιές που η trash culture (ομολογημένη ή όχι…) ηγεμονεύει σε πολλές δυτικές, «ανεπτυγμένες» κοινωνίες.

Εκείνοι που έβαλαν μπροστά το «σχέδιο φόβος» κατέβηκαν διαβασμένοι…