Tag: υεμένη

Μπορεί πάντως να είναι ένα τέλος

Τρίτη 17 Σεπτέμβρη. Υποτίθεται ότι το παλάτι της πετροχούντας του Ριάντ είχε ξεκινήσει να σκέφτεται κάποιου είδους “συμφωνία” με τους Houthis… Ένα απ’ τα βασιλικά παράσιτα, ο πρίγκηπας Khalid, συναντήθηκε με τον plus one Pompeo στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, για να συμφωνήσουν σ’ ένα πλάνο σχετικών διαπραγματεύσεων με αμερικανική μεσολάβηση. Όμως ακόμα κι αν αυτό ξεκινούσε (κι ακόμα περισσότερο τώρα) ο τοξικός θα βρισκόταν στη θέση του ηττημένου. Που, το λιγότερο, θα πρέπει να πληρώσει για τις καταστροφές που προκάλεσε.

Υπάρχουν, ωστόσο, χειρότερα στον πάγκο. Εσωτερικά και εξωτερικά. Ένας απόλυτα ηττημένος τοξικός θα κινδυνεύει να ανατραπεί αργά ή γρήγορα απ’ τους αντιπάλους του ακόμα και μέσα στο παλάτι. Ακόμα και το «ειρηνικό» σχέδιό του για ιδωτικοποίηση ενός ποσοστού της aramco είναι αδύνατο θα δουλέψει στο ορατό μέλλον, και σίγουρα για όσο θα διαρκούν οι όποιες «διαπραγματεύσεις ειρήνης» – τις οποίες οι Houthis θα μπορούσαν να τραβήξουν όσο χρειάζεται. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνει ακόμα πιο δικτατορικός, ακόμα πιο μανιακός…

Ακόμα χειρότερα, ο τοξικός είναι βασικό στοιχείο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ· αυτό τον έχει προστατέψει ως τώρα, μετά την δολοφονία του Khashoggi. Η Ουάσιγκτον μπορεί να είχε μικρότερο πρόβλημα, αλλά το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ θα είχε πολύ μεγάλο αν ο τοξικός είτε ανατραπεί είτε, απλά, αναγκαστεί να «κάτσει στ’ αυγά του».

Για το Τελ Αβίβ ο τοξικός ήταν στρατηγικά αναγκαίος για να εμφανίζεται μια «σοβαρή» αραβική υποστήριξη στα σχέδιά του σε βάρος των παλαιστινίων και όχι μόνο. Η στρατηγική αναγκαιότητα δεν αφορούσε μόνο τα λεφτά του, αλλά και ένα «ρωμαλέο» καθεστώς που μπορεί να επιδεικνύει πυγμή· και να εκβιάζει την όποια «παλαιστινιακή αρχή». Ένας κλαμμένος και δαρμένος τοξικός, ή ένας αντίπαλος της «γραμμής» του που τον διαδέχεται, είναι από άχρηστες έως επικίνδυνες εκδοχές – για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό. Κυρίως επειδή το «ξύλο» στον τοξικό πέφτει από μια συγκεκριμμένη μεριά: από μια συμμαχία μεσανατολικών κρατών (ιράν, ιράκ, συρία, κατάρ, τουρκία) που, για τους δικούς τους λόγους (και πάντως όχι επειδή θέλουν να σώσουν τους παλαιστίνιους…) είναι ανταγωνιστικά στα αμερικανο-ισραηλινά σχέδια για την ευρύτερη περιοχή. Κι έχουν ήδη καλούς συμμάχους σ’ αυτήν την αντίθεση: ρωσία και κίνα.

Η γεωπολιτική υποτίμηση του σαουδαραβικού καθεστώτος είναι δεδομένη, και είναι άμεση συνέπεια των ηττών του παντού. Είναι, όμως, «κολλητική»: αποτελεί έναν ακόμα δείκτη της γεωπολιτικής υποτίμησης του ισραηλινού καθεστώτος.

(φωτογραφία κάτω: Το ψόφιο κουνάβι δηλώνει «δεν χρειαζόμαστε το μεσανατολικό πετρέλαιο και αέριο…». Μια τέτοια κουβέντα, αυτήν την στιγμή, ακούγεται σαν επικήδειος «για το μεσανατολικό πετρέλαιο και αέριο».

Θυμηθείτε όμως την χθεσινή αναφορά: το δυσάρεστο ερώτημα που απομένει να απαντηθεί είναι το ποιος θα κλάψει πρώτος ποιον…)

Η αξιοσημείωτη τροχιά μιας πετυχημένης βολής

Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Αν οι υεμενίτες Houthis, που πολεμούν εναντίον των εισβολέων μισθοφόρων των δύο τοξικών (του Ριάντ και του Ντουμπάι, κυρίως εναντίον του πρώτου αυτήν την εποχή…) είναι σε θέση να κτυπάνε με drones τα διυλιστήρια της aramco 1.100 χιλιόμετρα μακριά, στην άλλη άκρη της σαουδαραβικής επικράτειας, τότε ο τοξικός έχει μπλέξει πολύ άσχημα! Οι εγκαταστάσεις στην Abqaiq είναι οι μεγαλύτερες της Aramco. Στο Khurais γίνεται η εκμετάλλευση ενός απ’ τα μεγαλύτερα κοιτάσματα της επιχείρησης. Με την εξαίρεση των υπογείων του παλατιού του δεν πρέπει να νοιώθει ασφαλής πουθενά ο τοξικός. Ας πρόσεχε!!!

Οι Houthis (με την διακριτική και εύλογη βοήθεια τεχνικών των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» και της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ) έχουν δείξει εδώ και μήνες ότι έχουν ιδιαίτερα αναβαθμισμένες δυνατότητες επιθέσεων από αέρα. Είτε με πυραύλους είτε με drones.

Αλλά αυτή η τελευταία διπλή (και αρκετά “ζημιάρα”) επίθεση έχει ενδιαφέρον για επιπλέον λόγους. Πρώτον οι δύο εγκαταστάσεις που κτυπήθηκαν (Abqaiq και Khurais) είναι μέσα (ή πολύ κοντά) στην «σιιτική ζώνη» της σαουδικής αραβίας. Η σιιτική μειοψηφία έχει υποφέρει τα πάνδεινα απ’ την πετροχούντα του Ριάντ: από δολοφονίες και φυλακίσεις ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι ισοπεδώσεις χωριών και κωμοπόλεων. Γενικά η πετροχούντα του Ριάντ τους αντιμετωπίζει σαν πράκτορες της Τεχεράνης, και ευχαρίστως θα τους είχε σκοτώσει όλους (γύρω στα 4 εκατομύρια) αν δεν φοβόταν την διεθνή κατακραυγή· ενδεχομένως και την επέμβαση της Τεχεράνης…

Όταν, λοιπόν, οι ίδιοι οι Huthis, στην ανακοίνωση ανάληψης της ευθύνης για τις επιθέσεις, μιλούν για την βοήθεια που τους δόθηκε από αξιότιμους και ελεύθερους ανθρώπους μέσα απ’ την σαουδική αραβία, μπορούμε να φανταστούμε ποιούς εννοούν. Θα μπορούσε, ακόμα ακόμα, τα drones να μην έκαναν αυτήν τεράστια απόσταση απ’ την βόρεια υεμένη, αλλά να σηκώθηκαν από κάπου δίπλα απ’ τα διυλιστήρια, απ’ αυτούς τους αξιότιμους και ελεύθερους ανθρώπους… (Μια κουβέντα λέμε…)

Το άλλο ενδιαφέρον είναι το γιατί οι Houthis προτιμούν να κτυπούν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της aramco και όχι τα παλάτια στο Ριάντ, που είναι κοντύτερα. Ενδεχομένως επειδή αυτά τα τελευταία έχουν αεράμυνα. Αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Η aramco, που είναι κρατική ιδιοκτησία (του παλατιού δηλαδή), διαβλέποντας ότι η εποχή του πετρελαίου πλησιάζει στο τέλος της, προσπαθεί να ιδιωτικοποιηθεί. Να βρει, δηλαδή, κάποιους να αγοράσουν μειοψηφικά πακέτα μετοχών, για να μπει ζεστό (και πολύ) χρήμα στα παλατιανά θησαυροφυλάκια. Όμως όταν τρώει πότε πυραύλους και πότε drones, πότε σε αγωγούς και πότε σε διυλιστήρια, όταν με δυο κουβέντες είναι στρατιωτικός στόχος, δεν είναι δα και ο καλύτερος «επενδυτικός στόχος» – έτσι δεν είναι;

Ενώ οι Houthis έχουν κάθε δίκιο να κτυπούν όπου κρίνουν (στην υεμένη οι μισθοφορικοί στρατοί των δύο τοξικών έχουν κάνει κανονική σφαγή αμάχων), η επιλογή στόχων σχετικών με το υγρό, μαύρο χρυσάφι του βασιλικού οίκου χαροποιεί και άλλους. Ας πούμε την Τεχεράνη. (Ακόμα και την Άγκυρα, για τους δικούς της λόγους….). Αν οι ζημιές που προκλήθηκαν ειδικά στο Abqaiq δεν επισκευαστούν αμεσότατα, θα λείψουν απ’ την παγκόσμια αγορά έως και 5 μύρια βαρέλια πετρελαίου καθημερινά: το μισό της συνολικής σαουδαραβικής παραγωγής και το 5% της παγκόσμιας κατανάλωσης.

Σε κάθε περίπτωση τέτοιες επιθέσεις θυμίζουν (στους ενδιαφερόμενους της περιοχής…) ότι ο πετρελαϊκός πόλεμος που αντιμετωπίζει το ιρανικό καθεστώς είναι δίκοπος.

(φωτογραφία κάτω: Με κόκκινο χρώμα οι περιοχές που ζουν οι σιίτες σαουδάραβες).

Το βράδυ χτες (ώρα usa) ο γνωστός special one Pompeo τιτίβισε ότι “δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι οι επιθέσεις έγιναν απ’ την υεμένη”… και κατηγόρησε την Τεχεράνη ότι “επιτέθηκε στην παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου”. Δεν θα τον πιστέψουν πολλοί· τον νοιάζει όμως;

Μέση Ανατολή

Τρίτη 27 Αυγούστου. Ας το πούμε, λοιπόν, με το όνομά του· κατ’ αρχήν για να μην παραμυθιάζεται κανείς: το φασιστικό, απαρτχάιντ κράτος του ισραήλ έχει ξεκινήσει έναν ευρύ πόλεμο στη μέση Ανατολή. Όχι μόνο εναντίον των παλαιστινίων διαδηλωτών αλλά, επιπλέον, και οπουδήποτε αλλού θεωρεί – όπως άλλωστε το δηλώνει ανοικτά ο φασιστοNetanyahou – ότι «το παίρνει». Ακόμα και στην υεμένη… Αν οποιοδήποτε άλλο κράτος στον κόσμο έκανε το ένα δέκατο των επιθέσεων εναντίον άλλων κρατών απ’ αυτές που έχει κάνει το Τελ Αβίβ, οι πάντες θα το έδειχναν σαν «απειλή για την παγκόσμια ειρήνη». Ο ισραηλινός φασισμός έχει διεθνή ασυλία· αλλά δεν τελειώνει η ιστορία εκεί.

Η ισραηλινή εκστρατεία λογίζεται σαν «χαμηλής έντασης»… Αλλά αυτό μόνο αν πάρει κανείς τα ισραηλινά θεωρήματα στα σοβαρά. Κάποια απ’ αυτά ισχύουν από πρώτη ματιά. Περιμένει «κατανόηση» επειδή οι προεκλογικές εκστρατείες στο Τελ Αβίβ γίνονται με βόμβες και σφαίρες· φταίει η μιλιταριστική ιδιαιτερότητα της «μόνης δημοκρατίας»… Μπορεί να σκοτώνει, να σακατεύει, να τραυματίζει παλαιστίνιους, να γκρεμίζει τα σπίτια τους, να τους κλείνει φυλακή «έτσι», επειδή είναι αδύναμοι… Μπορεί να επιτίθεται στη συρία επειδή ο συριακός στρατός είναι απασχολημένος αλλού, και εξάλλου δεν είναι τόσο καλά εξοπλισμένος… Μπορεί να επιτίθεται στο ιράκ επειδή ο ιρακινός στρατός είναι μακρυά… Μπορεί να επιτίθεται στην υεμένη επειδή οι Houthis έχουν σοβαρότερο αντίπαλο να αντιμετωπίσουν· και είναι επίσης μακριά… Μπορεί να επιτίθεται στην κοιλάδα Bekaa στα σύνορα λιβάνου – συρίας επειδή το «λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» δεν έχει πολλές στρατιωτικές δυνατότητες… Μπορεί να επιτίθεται στην Βηρυττό επειδή η Χεζμπ’ αλλάχ δεν θα απαντήσει…

Χμμμ… Αυτό το τελευταίο είναι αυθαίρετο. Πάνω απ’ τον ισραηλινό μιλιταρισμό πλανιέται πάντα το μαύρο σύννεφο της ήττας του στο νότιο λίβανο το 2006, περίπου τέτοια εποχή. Είναι το «βιετνάμ του ισραήλ», παρότι δεν κράτησε πολύ· κράτησε αρκετά, ωστόσο, για να σχετικοποιεί σοβαρά και καθαρά τις πραγματικές δυνατότητες του ρατσιστικού ισραηλινού στρατού (και τις αντοχές της ρατσιστικής κοινωνικής πλειοψηφίας εκεί) απέναντι σε έναν μαζικό και πειθαρχημένο στον ανορθόδοξο πόλεμο «μη κρατικό στρατό» σαν αυτόν της Χεζμπ’ αλλάχ. Που μετά από 13 χρόνια είναι και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος και πολύ πιο έμπειρος (συρία γαρ…)

Αν η Χεζμπ’ αλλάχ μπορεί να κάνει καλά κάτι που δεν μπορεί να κάνει ούτε ο συριακός ούτε ο ιρακινός στρατός είναι η δική της εκδοχή πολέμου τριβής. Είναι κοντά (δίπλα) στο ισραήλ και έχει τον τρόπο. Αν η λιβανέζικη οργάνωση αποφάσιζε κάτι τέτοιο (στα λόγια το απειλεί…) θα μετέφερε στο Τελ Αβίβ το πρόβλημα της «κλιμάκωσης». Κι εκεί το φάντασμα του 2006 θα γινόταν ακόμα πιο βαρύ.

Το έχουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε: το ισραηλινό κράτος σε ένα όπλο υπερέχει καθαρά έναντι όλων των αντιπάλων του (εκτός του τουρκικού). Στην αεροπορία. Όμως όπως έχουν αποδείξει όλοι οι πόλεμοι των τελευταίων 30 χρόνων κανένας δεν κερδήθηκε έτσι! Αυτό σημαίνει ότι οι πύραυλοι και τα drones έχουν περιορισμένη αξία, για όσο ο όποιος αντίπαλος δεν αποφασίζει να κάνει τον πόλεμο και (ή κυρίως) χερσαίο, έχοντας μάλιστα ειδική γνώση και αντοχή στις «ανορθοδοξίες» του.

Τι κάνει, λοιπόν, ο στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν, που έχει εκπαιδεύσει την αεροπορία του στα μέρη μας, κτυπώντας όπου και όποτε γουστάρει; Παίζει με τα σπίρτα; Ξύνεται στη γκλίτσα;

Ναι. Ο Netanyahou απειλεί ξανά (όπως ο Olmert το 2006…) ότι θα «ισοπεδώσει τον λίβανο» και ότι «θα γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω»… αν κουνηθεί η Χεζμπ’ αλλάχ…

Όπως όλοι οι φασιστοκαραγκιόζηδες νομίζει ότι η Ιστορία είναι το ακριβό μαραφέτι που φοράει… Ότι «την έχει στο χέρι»…

(φωτογραφίες: Πάνω, η “ορθή στάση” ενός ισραηλινού τανκ στο νότιο λίβανο, το καλοκαίρι του 2006. Κάτω, ακόμα και ερείπια στηρίζουν τις βάσεις των ρουκετών – πάλι το καλοκαίρι του 2006, στο νότιο λίβανο…)

Το πρόβλημα της γεωγραφίας

Παρασκευή 23 Αυγούστου. Δεν θα χρειαζόταν. Αλλά η εισβολή στην υεμένη ήταν μια τρανταχτή απόδειξη της συμμαχίας των δύο τοξικών της αραβικής χερσονήσου – σίγουρη “επένδυση”. Εκείνου του Ριάντ και του άλλου του Αμπού Ντάμπι. Πετροδικτάτορες και οι δύο, με βαθιά πίστη πως ότι κουνιέται αγοράζεται και πως “πληρώνουμε και σκοτώνουμε”.

Οι μισθοφόροι τους μπούκαραν στην υεμένη τον Μάρτη του 2015, όταν οι αντάρτες Houthis μαζί με τον στρατό της υεμένης κατέλαβαν το Aden διώχνοντας τον εκλεκτό της δύσης Hadi. Αυτή η «δύση» δεν θα είχε (και δεν είχε) κανένα πρόβλημα μ’ έναν εμφύλιο στην υεμένη· άλλωστε δεν ήταν ο πρώτος. Αλλά να χαθεί το λιμάνι του Aden; Αυτό ήταν too much! Συνεπώς οι μισθοφόροι των δύο τοξικών εισέβαλαν υπό τις επευφημίες της Ουάσιγκτον, του Παρισιού, του Λονδίνου, του Τελ Αβίβ… Κι όχι μόνο τις επευφημίες. Αλλά και την τεχνική στρατιωτική βοήθεια. Και κάποιους έξτρα ειδικούς…

Κανονικά η «επιχείρηση αποφασιστική καταιγίδα» θα έπρεπε να είναι ένας γρήγορος και νικηφόρος πόλεμος. Οι εισβολείς τα είχαν όλα και κυρίως απεριόριστη δύναμη αεροπορικού πυρός. Οι αμυνόμενοι είχαν μεν τα όπλα του υεμενίτικου στρατού, αλλά μάλλον παλιομοδίτικα. Και βέβαια όχι αεροπλάνα. Σ’ αυτόν τον γρήγορο πόλεμο θα έπρεπε να ανακαταληφθεί η πρωτεύουσα Sana’a, και να διωχτούν οι Houthis στα βουνά του βορρά…

Μετά από 4 χρόνια το σχέδιο έχει αποτύχει. Τα βομβαρδιστικά της τοξικής συμμαχίας αποδεκάτισαν τους αμάχους, κτυπώντας τζαμιά, αγορές, σχολεία – ό,τι εύρισκαν…. Από στρατιωτική άποψη οι Houthis (υποστηριζόμενοι διακριτικά και απ’ την Τεχεράνη και από την Χεζμπ’ αλλάχ) αποδείχθηκαν σκληροτράχηλοι. Εδώ και κάποιους μήνες έχουν περάσει στην αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας εδάφη. Ακόμα χειρότερο: κτυπάνε στόχους βαθιά μέσα στη σαουδική αραβία (με drones και «πειραγμένους» πυραύλους παλιάς τεχνολογίας) δείχνοντας ικανοί να ισοπεδώσουν ακόμα και τα παλάτια των τοξικών… Η «καταιγίδα» έχει αρχίσει να γυρίζει ανάποδα.

Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, αλλά η ήττα είναι ορφανή. Σαν μην έφτανε το στραπάτσο της εισβολής στην υεμένη, απ’ τον Μάρτη του 2015 ως τους τελευταίους μήνες πολλά άλλαξαν επί τα χείρω για τους πετροχουντικούς Mohammed. Πρώτον, ηττήθηκαν στη συρία. Δεύτερον, ηττήθηκαν στο κατάρ. Τρίτον ηττήθηκαν στον λίβανο. Τέταρτον ηττώνται στην υεμένη. Και πέμπτον… Πέμπτον το ψοφιοκουναβιστάν κάνει αντι-ιρανική φασαρία στα στενά του Ορμούζ. Στο «αντι-ιρανική» συμφωνούν και οι δύο τοξικοί εταίροι. Αλλά στα στενά του Ορμούζ; Τα παλάτια του ενός τοξικού στο Abu Dhabi βλέπουν απέναντι το ιρανικό λιμάνι Bandar Abbas, γεμάτο “φρουρούς της επανάστασης” – πολύ κοντά, σα να λέμε, για μαγκιές. O άλλος στο Ριάντ μπορεί να ελπίζει ότι οι “patriot” που έχει ψωνίσει θα προλάβουν να δουλέψουν μέχρι να κρυφτεί σε τίποτα υπόγεια… in case of…

Κατά συνέπεια οι δύο τοξικοί, χαμένοι για χαμένοι σχεδόν παντού όπου προσπάθησαν να γίνουν χρήσιμοι και διάσημοι σαν χρηματοδότες πιστολέρος, έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν διαφορετικές προσεγγίσεις για το θέμα «υεμένη». Τόσο διαφορετικές που οι μισθοφόροι τους πολεμούν τώρα μεταξύ τους, για τον έλεγχο του Aden…

Οι ίδιοι οι τοξικοί δεν έχουν τσακωθεί φανερά μεταξύ τους. Τους ενώνουν πολλά, και πάνω απ’ όλα ο ανομολόγητος φόβος της παρακμής τους. Καλή η συμμαχία και με το ψοφιοκουναβιστάν και με το φασιστοΤελ Αβίβ. Αλλά…

Αλλά οι πολύ πλούσιοι, που έμαθαν πως όλα αγοράζονται, έχουν ένα μοναδικά ατομικίστικο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Δεν γλυτώνουν πολλοί μαζί· προσπαθούν να γλυτώσουν κατά μόνας. Με χωριστά νταραβέρια· ο καθένας το δικό του κεφάλι. Ο τοξικός του Abu Dhabi έριξε τα μούτρα του και πήγε μέχρι την Τεχεράνη για να δει τι παίζει… Δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστος, αλλά οι ιρανοί δεν τον κρέμασαν. Τον κουβεντιάζουν…

Οι ήττες, όσο γεμάτα κι αν είναι τα θησαυροφυλάκια, φέρνουν γκρίνια…

(φωτογραφία κάτω: Είναι φίλοι, συνεργάτες, και κάτι παραπάνω. Ο αριστερά τοξικός είναι ο βασιλοδιάδοχος των εμιράτων, κάπως ώριμος είναι αλήθεια για να είναι ακόμα διάδοχος, ονόματι Mohammed bin Zayed al-Nahayan. Ο δεξιά είναι ο γνωστός τοξικός του Ριάντ, φρεσκαδούρα σκέτη, βασιλοδιάδοχος εδώ και κάτι χρόνια, ονόματι Mohammed bin Salman. Ο αριστερά είναι μέντορας του δεξιά. Αλλά ο καθένας το μαγαζί του first, σωστά;)

Οι υεμενίτες Viet Cong

Τετάρτη 17 Ιούλη. Η πετροχούντα των εμιράτων είδε και αποείδε πως όχι μόνο οι μισθοφόροι της δεν μπορούν να νικήσουν στην υεμένη αλλά ότι έχουν αρχίσει να υποχωρούν, και ανακοίνωσε ότι τα μαζεύει και φεύγει. Ο άλλος «απελευθερωτής», ο τοξικός του Ριάντ (ή ο βασιλιάς πατέρας του), δεν έχει σαλπίσει ακόμα την υποχώρηση. Αλλά είναι σαφές ότι οι υεμενίτες Houthis έχουν περάσει σε μια αντεπίθεση αναβαθμισμένη: κτυπούν με πυραύλους και drones μέσα στο έδαφος της σαουδικής αραβίας, και κτυπούν «δυνατά».

Η εισβολή στην υεμένη άρχισε τον Μάρτιο του 2015, και ήταν βασικό μέρος του σχεδίου των δύο «αδελφών» πετροχουντών να ανεβάσουν την γεωπολιτική αξία τους εν όψει της μεταπετρελαϊκής εποχής. Η χρηματοδότηση των ουαχαβιτών στη συρία και στο ιράκ ήταν επίσης βασικό μέρος του ίδιου σχεδίου. Τέλος η συμμαχία τους με το Τελ Αβίβ (σε βάρος των παλαιστινίων) ήταν το «καπάκι» αυτής της σχεδιαζόμενης ηγεμονίας τους στον αραβικό κόσμο.

Δεν πέρασαν δα και αιώνες από τότε, και οι φιλόδοξοι τοξικοί σεΐχηδες έχουν ηττηθεί κατα κράτος· σε όλα εκτός απ’ την συμμαχία τους με το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς. (Να συνυπολογίσουμε και τον αποκλεισμό / απειλές κατά της Ντόχα…) Ποιοί νικούν στον υεμενίτικο πεδίο μάχης; Οι ίδιοι που έχουν νικήσει (αν και όχι πλήρως) στο συριακό.

Στη φάση που θεωρούσαν πως έχουν το πάνω χέρι τόσο το Ριάντ όσο και το Αμπού Ντάμπι (μαζί με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ) δεν έχαναν ευκαιρία να κατηγορήσουν την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ ότι συμμετέχουν στον πόλεμο στηρίζοντας τους Houthis, εξοπλίζοντας τους δια θαλάσσης. Πράγματι υπάρχει τέτοια υποστήριξη, και προφανώς αυτή περιλαμβάνει πολεμοφόδια. Ωστόσο το πιο βασικό στοιχείο της είναι το «δυνατό» σημείο τόσο της λιβανέζικης οργάνωσης όσο και του ιρανικού καθεστώτος: το τεχνικό know how της σημαντικής αναβάθμισης ξεπερασμένων ή αναξιόπιστων όπλων.

Φαίνεται αυτό που λέγεται ασύμμετρος πόλεμος έχει μελετηθεί πολύ καλά τόσο στην Τεχεράνη όσο και στην Βηρυττό. Οι μισθοφόροι της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων είχαν στην εισβολή τους στην υεμένη ολοφάνερη υπεροχή μέσων και, επιπλέον, άφθονο χρήμα, ανοικτές γραμμές ανεφοδιασμού και απεριόριστη επιμελητειακή υποστήριξη. Κι ωστόσο οι αδύναμοι της σύγκρουσης, οι Houthis (μαζί με τον υεμενίτικο στρατό), αποδείχθηκαν ικανοί να εξελίσσονται διαρκώς. Φτάνοντας πρόσφατα στο σημείο να μπορούν να κτυπούν αεροδρόμια και αγωγούς της σαουδικής αραβίας πολύ μακριά απ’ την «πρώτη γραμμή».

Οι επιτυχίες των Houthis και των συμμάχων τους είναι σημαντική ήττα για το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι, αλλά είναι επίσης καρφί στο μάτι τόσο της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ) όσο και του Παρισιού και του Λονδίνου που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι παρόντες στον πόλεμο για τον έλεγχο του κόλπου του Aden. Δεν εννοούμε μόνο τις πωλήσεις όπλων στους επιτιθέμενους· αλλά και την πιο άμεση συμμετοχή μέσω “ειδικών” καραβανάδων, ενδεχομένως και δικών τους μισθοφόρων.

Παρότι η σφαγή στην υεμένη (περί σφαγής πρόκειται: τουλάχιστον 20.000 υεμενίτες, στο μεγαλύτερο μέρος τους γυναίκες και παιδιά, έχουν δολοφονηθεί άμεσα με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες είναι εκείνοι που ζουν οριακά και μόνο μέσω της “ανθρωπιστικής βοήθειας” του οηε…) δεν θα τελειώσει αύριο, η έκβαση αυτού του “ξεχασμένου πολέμου” προστίθεται στους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλιστικούς πονοκεφάλους…

Το ψοφιοκουναβιστάν κάνει βόλτες στο ρίνγκ

Τρίτη 21 Μάη. Εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον ασχολούνται με το ποιος καυγάς τους θα είναι ο επόμενος. Το ψόφιο κουνάβι έδωσε μεν μια εξάμηνη παράταση στην επιβολή δασμών στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων, αλλά ετοιμάζεται να επιβάλει τιμωρίες στις εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2. Το Βερολίνο είναι ήδη με το δάκτυλο στην σκανδάλη – φραστικά μόνο…

Στην “πίσω αυλή” του το ψοφιοκουναβιστάν περνάει μια ασυνήθιστη περίοδο που δεν θυμίζει καθημερινά ότι «all the options are on the table» – κατ’ αρχήν για το Καράκας. Ο λόγος; Βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ του «αυτοανακηρυγμένου» Guaido και του καθεστώτος Μαδούρο, μέσω εκπροσώπων, στο Όσλο, μετά από μεσολάβηση της σουηδίας. Το πιθανότερο είναι ο πρώτος γύρος (τέλειωσε προχτές) να μην είναι face to face επικοινωνία, αλλά μέσω τρίτων.

Άγνωστη η κατάληξη, αλλά σαν ελιγμός εκ μέρους του καθεστώτος Μαδούρο είναι λογικός και βολικός. Σχεδόν 4 μήνες μετά την «διεθνή αναγνώριση» του «αυτοανακηρυγμένου» (που τότε είχε τον τίτλο «πρόεδρος»…), μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες πραξικοπήματος, και μετά απ’ την άρνηση φασιστοσυμμάχων της Ουάσιγκτον (όπως η Μπραζίλια) να εμπλακούν σε κανονικό πόλεμο στη βενεζουέλα, ο Μαδούρο έχει κρατήσει την θέση του και έχει το πάνω χέρι απέναντι είτε στην αντιπολίτευση γενικά είτε στον Guaido ειδικά. Χρειάζεται όμως ακόμα χρόνο μπας και διορθώσει κάποιες απ’ τις δικές του αμαρτίες.

Στο στόμιο του περσικού κόλπου το μεν ψοφιοκουναβιστάν και οι σύμμαχοι του συγκεντρώνουν στρατό (όχι, ωστόσο, σε ποσότητα τέτοια που να προϊδεάζεται εισβολή), επαναλαμβάνουν δε μονότονα το «είμαστε ειρηνιστές».

Βγάζει γλώσσα όμως το «ειρηνικότατο» καθεστώς του τοξικού. Ο υπουργός του επί της «άμυνας» μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κατηγορεί την Τεχεράνη ότι κατευθύνει τους Huthis· και ότι το ιρανικό καθεστώς ήταν πίσω απ’ την εντυπωσιακή επίθεση με drones στον βασικό αγωγό πετρελαίου στη μέση της ερήμου.

Ενοχοποιώντας την Τεχεράνη, με τα αμερικανικά όπλα και τις ανάλογες δηλώσεις περί «προστασίας των συμμάχων απ’ την ιρανική aggression» σε απόσταση βόλτας με τζετ σκι, είναι πιθανό ότι το Ριάντ θέλει να αποφύγει τα πολύ χειρότερα. Οι Huthis επέδειξαν, με την επίθεσή τους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της σαουδικής ααβίας 1000 χιλιόμετρα μακριά, πως έχουν το know how να κτυπήσουν και το Ριάντ, και τον άλλον τοξικό (των εμιράτων), και οτιδήποτε πολύτιμο σ’ όλο το πλάτος του νότου της αραβικής χερσονήσου – χωρίς εμπόδια. Χάλια – και προφανώς οι «φρουροί της επανάστασης» έχουν φροντίσει γι’ αυτά…

Αλλά ο πόλεμος στην Υεμένη ήταν ως τώρα μια χωριστή (και “περιθωριακή”) υπόθεση. Το ότι το Ριάντ προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει (τώρα που κινδυνεύει να ηττηθεί) σαν «ασπίδα» κατά της Τεχεράνης, σε συνδυασμό με τον τυχοδιωκτισμό των χουντοπετροσεΐχηδων που θεωρούν πως έχουν εξασφαλίσει την αμερικανική προστασία και είναι το ίδιο ισραηλινοί όσο ο Netanyahou και το υπόλοιπο καθεστωτικό φασισταριό στο Τελ Αβίβ, δεν μας επιτρέπει να αποκλείσουμε το να επιχειρήσουν να «τιμωρήσουν» αυτοί το ιράν. Δηλαδή; Να κάνουν «κάτι» για να αναγκάσουν την Τεχεράνη είτε να απαντήσει (και όλοι ξέρουν τι θα σήμαινε αυτό), ή να κάνει πίσω (επίσης σαφές).

Μόνοι τους δεν θα μπορούσαν ούτε να το διανοηθούν. Αλλά με τους 100.000 plus τόνους «αμερικανικής διπλωματίας» δίπλα τους plus plus μερικά αμερικανικά «στρατηγικά βομβαρδιστικά» ποιος ξέρει τι διανοούνται;

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλιά του πιάνεται – και η εποχή έχει όλο και περισσότερους πνιγμένους.

Ο παράδεισος των μισθοφόρων, η κόλαση των υπόλοιπων

Τετάρτη 20 Φλεβάρη. Κάτω απ’ τον τίτλο ο πόλεμος στην υεμένη είναι ο παράδεισος των μισθοφόρων – μαζεύουν οι ισραηλινοί τα κέρδη; η ισραηλινή ha’aretz έριξε πριν τρεις ημέρες ένα διαγώνιο φως σ’ ότι συμβαίνει σ’ αυτήν την κρίσιμη για τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο περιοχή του πλανήτη:

«Αν το ιράν προσπαθήσει να μπλοκάρει τα στενά του Bab al-Mandab, είμαι σίγουρος ότι θα βρεθεί αντιμέτωπο με μια πολυεθνική συμμαχία για να το εμποδίσει. Αυτή η συμμαχία θα περιλαμβάνει οπωσδήποτε όλα τα στρατιωτικά σώματα του ισραήλ” δήλωσε τον περασμένο Αύγουστο ο Benjiamin Netanyahou, μετά από τις απειλές του ιράν εναντίον των αμερικανικών κυρώσεων.

Μια τέτοια συμμαχία έχει δημιουργηθεί ήδη απ’ το 2015 απ’ την σαουδική αραβία, που δρα σε συνεργασία με τα ενωμένα αραβικά εμιράτα, το μπαχρέιν, την αίγυπτο και το πακιστάν. Το ισραήλ είναι, επίσης, ένας ανεπίσημος σύμμαχος. Οι ισραηλινές εταιρείες του κυβερνοχώρου, ισραηλινοί έμποροι όπλων, εργολάβοι εξιδεικευμένοι στον τρομοκρατικό πόλεμο [σ.σ.: η αγγλική διατύπωση είναι “terror warfare”…), ακόμα και πληρωμένοι πιστολάδες που ανήκουν σε μια ισραηλινή εταιρεία συμμετέχουν στον πόλεμο στην υεμένη.

Το περασμένο Σεπτέμβρη η al-Khaleej online με έδρα το Λονδίνο δημοσίευσε ένα μεγάλο άρθρο για την εμπλοκή του ισραήλ στην εκπαίδευση κολομβιανών και νεπαλέζων μισθοφόρων, στρατολογημένων απ’ τα ενωμένα αραβικά εμιράτα για να πολεμήσουν στην στην υεμένη. Το άρθρο μνημόνευε πηγές της επιτροπής μυστικών υπηρεσιών της αμερικανικής βουλής, που ανέφεραν ότι ο στρατολόγος των μισθοφόρων ήταν ο Mohammed Dahlan, πρώην μέλος της κεντρικής επιτροπής της fatah, και πρώην υπεύθυνος ασφαλείας της παλαιστινιακής οργάνωσης στη Γάζα. Ο Dahlan διώχτηκε απ’ την fatah το 2011, και έκτοτε μετακόμισε στα εμιράτα, όπου έχει γίνει σύμβουλος του διαδόχου και εξουσιοδοτημένος μεσολαβητής μεταξύ των υπηρεσιών ασφαλείας των εμιράτων και του ισραήλ.

Το άρθρο σημειώνει επίσης ότι το ισραήλ έχει φτιάξει ειδικά στρατόπεδα εκπαίδευσης στην έρημο Negev, όπου οι μισθοφόροι εκπαιδεύονται από ισραηλινούς αξιωματικούς…

Αν έχει αξία αυτή η αναφορά της ha’aretz είναι επειδή δείχνει ότι το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς, εκτός απ’ το να εξάγει πολεμική τεχνολογία δοκιμασμένη πάνω στους παλαιστίνιους, εξάγει πλέον και εκπαίδευση μισθοφόρων (αλλά και δικούς του μισθοφόρους) σε «περιφερειακούς» πολέμους που είναι οργανικά τμήματα του 4ου παγκόσμιου. Απ’ αυτή την άποψη το Τελ Αβίβ είναι στην ίδια «πρώτη γραμμή» με την Μόσχα, την Ουάσιγκτον, το Παρίσι, το Λονδίνο, την Ισλαμαμπάντ – και δεν ξέρουμε πόσα κράτη ακόμα.

Ο συνδυασμός όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και outsourcing των “μικρομεσαίων πολέμων”, που στην περίπτωση του isis σερβιρίστηκε ύπουλα σαν «αδέσποτος» ενώ μόνο τέτοιος δεν ήταν, στην υεμένη – όπως και σε διάφορες περιοχές της αφρικής – εκδηλώνεται ωμά και καθαρά σαν ΣΔΙΤ μπίζνες. Το μόνο που απομένει να αποδειχθεί (όχι για εμάς εδώ!) είναι ότι ΣΔΙΤ μπίζνες ήταν και παραμένουν οι «βόμβες στο ψαχνό» στην ευρώπη – η νομιμοποίηση των υπόλοιπων ΣΔΙΤ επιχειρήσεων…

Khartoum calling

Πέμπτη 29 Νοέμβρη. Από τότε που το κινεζικό και το τουρκικό καθεστώς άνοιξαν δουλειές στο σουδάν το περιμέναμε. Άργησε, αλλά γίνεται τώρα. Το Χαρτούμ, που συμμετέχει με τουλάχιστον 3.000 πεζικό και αεροπλάνα στην υπό τον τοξικό (και τον άλλο τοξικό, του Αμπού Ντάμπι) εκστρατεία κατά των Houthis στην υεμένη, ανακοίνωσε στο Ριάντ ότι είναι για να φεύγει.

Οι επιδόσεις του τοξικού στη τέχνη του χασάπη (: Khashoggi) είναι η τελευταία και μάλλον η λιγότερο «στρατηγική» αιτία της αλλαγής γραμμής του σουδανικού καθεστώτος. Μετά από 3,5 χρόνια πολέμου εναντίον ενός αντιπάλου (των Houthis) που απ’ την μια μεριά είναι γερά εδραιωμένος στη δυτική υεμένη και απ’ την άλλη δεν έχει ούτε τα όπλα ούτε την υποστηρίξη που διαθέτει το Ριάντ κι όμως (αυτός ο πόλεμος) δεν έχει κερδηθεί και ούτε πρόκειται, ο καθένας μπορεί να κάνει επανεκτίμηση της κατάστασης.

Για το παλάτι της σοαυδικής αραβίας, απ’ την άλλη μεριά, το να την κάνει ένας βασικός σύμμαχος την ώρα που όλο και περισσότεροι (διεθνώς) το κατηγορούν για εγκλήματα πολέμου στην υεμένη, δεν είναι απλά μείον μερικές χιλιάδες όπλα. Είναι, κυρίως, το υπονοούμενο «τώρα βγάλτα πέρα μόνος σου».

Μόνο που το πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται «υεμένη» δεν αφορά μόνο τον τοξικό. Αφορά και τους υποστηρικτές του (στον συγκεκριμένο πόλεμο) στο Τελ Αβίβ και στην Ουάσιγκτον. Οπωσδήποτε έχουν το know how να σερβίρουν την στρατιωτική αποτυχία στην υεμένη σα «νίκη του ανθρωπισμού» τους… Ελάχιστους θα πείσουν.

Η βασική λεπτομέρεια; Η θέση της υεμένης στον χάρτη…

Όχι εντελώς unknown

Πέμπτη 29 Νοέμβρη. Κάναμε χτες λάθος στη μέρα: η ακρόαση στην αμερικανική γερουσία για τις σχέσεις ηπα – σαουδικής αραβίας δεν ήταν για αύριο (Παρασκευή). Έγινε χτες (Τετάρτη). Και οι 100 γερουσιαστές (με ελαφρά πλειοψηφία των συντηρητικών) ψήφισε 63 – 37 υπέρ του να διακοπεί η αμερικανική βοήθεια στο Ριάντ σε ότι αφορά τον πόλεμο στην υεμένη· (αναγνωρίζοντας, κατά συνέπεια, ότι υπάρχει τέτοια «βοήθεια» στα εγκλήματα πολέμου εκεί).

Παρότι οι Pompeo και Mattis προσπάθησαν να πείσουν την γερουσία ότι «θα είναι λάθος να αδυνατίσουν οι δεσμοί Ουάσιγκτον – Ριάντ εξαιτίας μιας παλιοδολοφονίας» (ενώ γίνονται τόσο εύκολα τόσες πολλές και στην υεμένη) η γερουσιαστική πλειοψηφία φαίνεται ότι ανησυχεί για το image της.

Το ψήφισμα πρέπει να εγκριθεί απ’ την βουλή των αντιπροσώπων (πράγμα που θεωρείται δεδομένο) και μετά να υπογραφτεί απ’ το ψόφιο κουνάβι. Τυπικά ο ψοφιοκούναβος πρόεδρας έχει δικαίωμα να βάλει βέτο και να μην το υπογράψει. Ωστόσο θα κερδίσει απλά λίγο χρόνο: πολλοί απ’ τους 63 λένε ότι αν χρειαστεί θα καλέσουν ειδικά την Haspel (της cia) να πει αυτά που η υπηρεσία της ξέρει για την δολοφονία του Khashoggi. Κι αν γίνει αυτό, καλύτερα το ψόφιο κουνάβι να πάρει τον γαμπρό του και να αυτοεξοριστούν στο Ριάντ…

(Καταλαβαίνει κανείς ότι το σουδανικό καθεστώς την κάνει «την κατάλληλη στιγμή»).

Διαγράφεται στον ορίζοντα μια σημαντική επιτυχία για τους Houthis αλλά και για τουλάχιστον 2 απ’ τους 3 του μπλοκ της Αστάνα: την Τεχεράνη και την Άγκυρα.

Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει.

Wanted!

Τετάρτη 28 Νοέμβρη. Υπάρχουν ορισμένα (εθνικά) νομικά συστήματα που επιτρέπουν στους εαυτούς τους την αυτοτελή δικαστική έρευνα και τις διώξεις εναντίον υπηκόων άλλων κρατών – για σοβαρά εγκλήματα, που έχουν γίνει αλλού. Το ισπανικό είναι τέτοια περίπτωση. Το αργεντίνικο μια άλλη.

Στα δικαστήρια της αργεντινής προσέφυγε λοιπόν, πρόσφατα, η οργάνωση human rights watch – εναντίον του τοξικού. Και ο Ramiro Gonzalez, αρχι-εισαγγελέας στο Buenos Aires, ξεκίνησε την σχετική έρευνα. Όχι μόνο για την δολοφονία του Khashoggi, αλλά και (ίσως κυρίως) για τα εγκλήματα πολέμου που κάνουν οι στρατιώτες και οι μισθοφόροι του Ριάντ (και του Αμπού Ντάμπι) στην υεμένη. Αυτά τα τελευταία είναι, άλλωστε, στοιχειοθετημένα από πολλές (και «επίσημες») πλευρές.

Η έρευνα είναι σε σχετικά αρχικό στάδιο, και είναι μάλλον απίθανο να εκδώσει ο Gonzalez διεθνές ένταλμα σύλληψης κατά του τοξικού πριν το τέλος της βδομάδας, όπου (με «ευκαιρία» την σύνοδο των g-20 στο Buenos Aires) ο τοξικός θα πάει προς τα εκεί για να κάνει την βόλτα του. Προστατεύεται, εξάλλου, από την «διπλωματική ασυλία».

Δεν κινδυνεύει εκτός συνόρων με χειροπέδες. Και, η αγνή brutal ιδιοσυγκρασία του, επιτρέπει μια φούσκα πάνω απ’ το κεφάλι του με το «θα μου κλάσετε τα genitals». Απ’ την άλλη έχει όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον του σαν «ηγέτης» – αν και εφόσον συνεχίσει να κρατάει τις καρέκλες του (κάτι για το οποίο διατηρούμε σοβαρές αμφιβολίες…).

Δεν είναι εύκολο να γίνονται σοβαρές «καθαρές» δουλειές μ’ έναν καταζητούμενο εγκληματία πολέμου… Όχι, τουλάχιστον, με τα ισχύοντα επίσημα διεθνή ήθη…