Tag: υεμένη

Ο ξεχασμένος (;) πόλεμος

Τετάρτη 25 Νοέμβρη. Μια πετυχημένη πυραυλική επίθεση των υεμενιτών Houthis σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της aramco στην Jeddah (στην σαουδαραβική ακτή στην Ερυθρά Θάλασσα, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Mecca) ξαναέφερε στην επιφάνεια των ημέρων τον πόλεμο που οι πετροχούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι κάνουν (και χάνουν) στη στρατηγικής σημασίας νοτιοδυτική άκρη της αραβικής χερσονήσου. Η επίθεση και η ευστοχία της θα περνούσαν απαρατήρητες όπως όλες οι καθημερινές μάχες στο υεμενίτικο πεδίο, αν δεν έτρεχαν να την καταδικάσουν αξιοσημείωτοι «παράγοντες της σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή. Ο τοξικός των εμιράτων (στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν…), ο χασάπης του Καΐρου (άλλος σημαντικός σύμμαχος του ελλαδιστάν…) και, last but no least, το Λονδίνο! (Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας δεν έχει μιλήσει ακόμα, αλλά που θα πάει;)

Ήταν τόσο σημαντική αυτή η επίθεση που η ηχώ της έφτασε τόσο μακρυά; Ναι – αλλά όχι μόνη της. Οι Houthis υπόσχονται ότι θα αναβαθμίζουν το συγκεκριμένο μοντέλο (Quds 2) ώστε να μπορεί να κτυπήσει το ισραηλινό λιμάνι Eilat στην ερυθρά θάλασσα· όμως το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς δεν έχει λόγους να ανησυχεί και το Eilat. Έχει σαφώς περισσότερους να ανησυχεί για το νησί υεμενίτικο Socotra, όπου φτιάχνει βάση, χάρη σε «παραχώρηση χρήσης» του τοξικού του Αμπού Ντάμπι, που το έχει «κατακτήσει»…

Αν συμβαίνει κάτι «ενοχλητικό» στην υεμένη είναι ότι οι μισθοφόροι του τοξικού του Ριάντ υποχωρούν, υποχωρούν και υποχωρούν· και οι Houthis προωθούνται σταθερά και διαρκώς. Τον πόλεμο που ο τοξικός του Ριάντ έχει χάσει προ πολλού οδεύει να τον χάσει ακόμα πιο οικτρά· ίσως ο επόμενος Quds 2 να είναι για το παλάτι του. Αυτά ενόσω ο μέντοράς του τοξικός του Αμπου Ντάμπι έχει διαχωρήσει την θέση του στο υεμενίτικο πεδίο μάχης, φροντίζοντας αποκλειστικά για τα δικά του συμφέροντα. Σε συνεργασία, φυσικά, με το Τελ Αβίβ.

Για την εξέλιξη της πυραυλικής τεχνολογίας των Houthis οπωσδήποτε έχουν βοηθήσει οι τεχνικοί τόσο της λιβανέζικης Hezb’ Allah όσο και των ιρανών φρουρών της επανάστασης. Συνεπώς, κάθε επιτυχία των υεμενιτών είναι επίσης επιτυχία της Τεχεράνης και των συμμάχων της· και αποτυχία όχι μόνο του Ριάντ ή του Αμπού Ντάμπι, αλλά και του Παρισιού, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον, που έχουν βοηθήσει (ή και έχουν συμμετάσχει με «ειδικούς συμβούλους») την πλευρά των τοξικών. Να γιατί θορυβούνται τόσοι και τέτοιοι: από το φθινόπωρο του 2015 το μπλοκ της Αστάνα, είτε σαν σύνολο είτε σαν επιμέρους μέλη έχει κερδίσει σχεδόν όλες τις μάχες που έχει δώσει άμεσα ή έμμεσα σε μια μεγάλη ακτίνα· και έχει χάσει μόνο την ανατολική συρία.

Η ερυθρά θάλασσα, ο κόλπος του Aden και τα στενά του Bab el Μandeb που ενώνουν τις δύο θαλάσσιες περιοχές (η υεμένη είναι απ’ τη μια μεριά…) είναι στρατηγικής σημασίας στον εξελισσόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Στην αφρικάνικη πλευρά των στενών, στο Djibouti, το Πεκίνο έχει φτιάξει στρατιωτική βάση· λίγο πιο ‘κει έχει βάση η Ουάσιγκτον. Και βορειότερα, στην σουδανέζικη όχθη της ερυθράς θάλασσας, στο port Sudan, ξεκίνησε να φτιάχνει βάση η Μόσχα (θα είναι έτοιμη σε λίγους μήνες). Στο σουδάν έχει (ή φτιάχνει) βάση και η Άγκυρα, που έχει μια ακόμα σημαντική βάση και λίγο νοτιότερα, στην Jaziira της σομαλίας.

Πολλά μιλιτέρ «αποτυπώματα» για να είναι αδιάφορη η «πρόοδος» της μιας πλευράς, του ευρασιατικού project στη συγκεκριμένη περίπτωση – δεν συμφωνείτε;

Μέση Ανατολή

Σάββατο 29 Αυγούστου. …Τι έχει να προσθέσει το Αμπού Ντάμπι στον λογαριασμό του Τελ Αβίβ; Τα λεφτά; Δεν έχει ανάγκη το ισραηλινό κράτος… Την επιρροή του στους άραβες; Αστεία πράγματα! Μπορεί όμως να του προσφέρει έδαφος. Στρατιωτικές βάσεις – ναι, αυτό είναι σοβαρό!

… Ο ισραηλινός μιλιταρισμός προωθείται επίσημα και “αυτοπροσώπως” στην αραβική χερσόνησο και στον Περσικό, επειδή – υποθέτουμε… – δεν έχει πια εμπιστοσύνη στον “αμερικανικό παράγοντα”.

Αυτά γράφαμε μεταξύ άλλων πριν δυο βδομάδες (: φτηνό θέατρο, αιμοβόρα παράσταση). Και να που τελικά «παραβιάσαμε ανοικτή πόρτα»… Οι προετοιμασίες μεταξύ ειδικών της πετροχούντας και του απαρτχάιντ έχουν ξεκινήσει – για την εγκατάσταση δύο ισραηλινών βάσεων ηλεκτρονικής κατασκοπείας στο νησί Socotra….

Το νησί έχει στρατηγική θέση – το δείχνει ο πάνω χάρτης. Μια λεπτομέρεια μόνο: δεν ανήκει στον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Ανήκει στην υεμένη… Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι οι μισθοφόροι του ενός τοξικού (των εμιράτων) αφού συγκρούστηκαν κάμποσες φορές με τους μισθοφόρους του άλλου τοξικού (του Ριάντ) αν και είναι σύμμαχοι στην κατοχή ενός τμήματος της υεμένης, κατέλαβαν το Socotra· και τώρα το «νοικιάζουν» επίσημα στους καινούργιους συμμάχους του bin Zayed… Προφανώς οι φύλακες του διεθνούς δικαίου βγάζουν τον σκασμό – έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια…

Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν για την πανηγυρική είσοδο των εμιράτων στον άξονα; Χμμμ… Προκύπτουν ορισμένα ζητηματάκια. Πρώτον, ότι το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ δεν προσάρτησε μεν προς το παρόν την δυτική Όχθη (την οποία θεωρεί πάντως ότι έχει στο πιάτο), «προσαρτά» όμως έμμεσα έδαφος άλλου κράτους, του υεμενίτικου. Απο εδώ και στο εξής οι Houthis έχουν νόμιμο δικαίωμα να κτυπούν ισραηλινούς στόχους…

Βέβαια στην υεμένη γίνεται πόλεμος. Από εδώ αρχίζει το δεύτερο ζητηματάκι. Οι Houthis (υποστηριζόμενοι απ’ την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ Αλλάχ) έχουν αρχίσει εδώ και μήνες αντεπίθεση, και προχωρούν σταθερά ανακαταλαμβάνοντας εδάφη απ’ τους κατοχικούς των δύο μισθοφόρων. Κτύπησαν και κτυπάνε βαθιά μέσα στην σαουδαραβική επικράτεια· έχουν δηλαδή ένα κάποιο know how τηλε-κτυπημάτων, που μπορεί να βελτιωθεί…

Έτσι ερχόμαστε στο τρίτο ζητηματάκι. Το Τελ Αβίβ θέλει το Socotra εναντίον ποίου; Εναντίον της χιλής ίσως; Ή μήπως εναντίον της βόρειας κορέας; Όχι. Εναντίον του ιράν σίγουρα. Και εναντίον των θαλάσσιων «δρόμων του μεταξιού» του Πεκίνου….Εκείνοι που υποστηρίζουν το ευρασιατικό project τι θα κάνουν άραγε; Θα σταυρώσουν τα χέρια;

Και τώρα η ερώτηση του ενός δισεκατομυρίου ή του μισού ευρώ, ανάλογα πόσο κοστολογείται το τομάρι σας: πώς σας φαίνονται τέτοιες εξελίξεις; Αν η ιδέα που έχετε περί παγκοσμίου πολέμου είναι οι epic σχετικές ταινίες του β παγκόσμιου, δεν έχετε πιάσει τίποτα. Η ισραηλινή εισβολή στην υεμένη (περί αυτού πρόκειται!) δεν μοιάζει με την γερμανική εισβολή στην πολωνία… Όμως «αθόρυβα» ή όχι και τόσο οι «τεκτονικές πλάκες» κινούνται. Με θέαμα και ιδεολογία, με παραπληροφόρηση ή σιωπές, η συγκρουσιακή κίνηση προχωράει.

Πώς σας φαίνονται αυτά; Προτροπή για λούφαγμα; Νηστεία και προσευχή;

(Υ.Γ. Για άγνωστους λόγους η Μόσχα «φορτώνει» τις τελευταίες ημέρες τις βάσεις της στη συρία. Όταν λέμε «φορτώνει» το εννοούμε: δεκάδες στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα, με άγνωστο (σ’ εμάς τους περιθωριακούς) φορτίο, πηγαινοέρχονται απ’ τη ρωσία στη συρία μέσω τουρκικού εναέριου χώρου.

Τί είναι αυτά που ξεφορτώνονται στη ρωσική βάση στο Khmeimim; «Κοιτάνε» προς το εσωτερικό της συρίας; «Κοιτάνε» προς την θάλασσα, προς την ανατολική Μεσόγειο; Όταν και αν μάθουμε θα σας πούμε.

Γίνονται και μερικά ακόμα «πραγματάκια» στο ξεχασμένο (;) συριακό πεδίο μάχης· γι’ αυτά προσεχώς.

Πού είχαμε μείνει; Αν ναι: σε ακριβές ή φτηνές ερωτήσεις…)

Κι αυτό «πίεση» το λένε…

Τρίτη 10 Μάρτη. Πριν 2 μέρες (Κυριακή 8 Μάρτη, Το νόημα 2) αναφερόμενοι στον παγκόσμιο πόλεμο και στο Idlib, γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Κι όποιος δεν μπορεί να δει (και στο Idlib) την Τεχεράνη, την Βηρυττό, το Πεκίνο και απ’ την άλλη μεριά την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, είναι απλά θεόστραβος…

Συνεπώς: αν δείτε το «νέο Idlib», το τόσο χοντροκομμένα μυθοποιημένο, να κτυπάει ταυτόχρονα στη λιβύη και στη σαουδική αραβία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μην παραξενευτείτε. Κι αν, πάλι, δεν το δείτε, εδώ είμαστε για να τραβήξουμε την προσοχή σας…

Το Ριάντ (ένας απ’ τους βασικούς ηττημένους απ’ τις εξελίξεις στο Idlib…) εξαπέλυσε οικονομική επίθεση στη Μόσχα. Η κρατική Aramco (αυτή που έφαγε τις επιθέσεις με drones στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη…) πουλάει το πετρέλαιό της με μεγάλη έκπτωση στα ευρωπαϊκά δυιλιστήρια: 8,5 δολάρια το βαρέλι πιο φτηνά απ’ το ρωσικό (με τιμή αναφοράς εκείνη του brent) – με σκοπό να πετάξει (ή να περιορίσει σημαντικά) την ρωσική παραγωγή απ’ την ευρωπαϊκή αγορά… (Πουλάει επίσης φτηνότερα απ’ το αμερικανικό σχιστολιθικό, πράγμα που σημαίνει ότι αναπόφευκτα υπάρχει μια επίθεση και προς τα εκεί…) Αυτό σημαίνει ότι το σαουδαραβικό καθεστώς θα αυξήσει την εξόρυξη του δικού του πετρελαίου…

Η επίθεση αποφασίστηκε την Κυριακή (η συνάντηση Erdogan – Putin είχε γίνει την Πέμπτη..) · και χτες γκρεμοτσάκισε τα χρηματιστήρια. Αλλά δεν ξεκίνησε μόνη της. Μια μέρα πριν (το Σάββατο) το καθεστώς του τοξικού έδεσε πρίγκηπες και δεκάδες αξιωματικούς του στρατού, που είναι αντίπαλοι της γραμμής του (στην υεμένη και στη συρία…). Τρεις απ’ τους συλληφθέντες παλατιανούς είναι ένας αδελφός του τοξικοπατέρα και δύο ανήψια του. Ειδικά ο πρώτος με επιρροή…

Φαίνεται πως η «πατριωτική» (και όχι και τόσο φιλο-ισραηλινή και φιλο-αμερικανική) φράξια των σαουδαραβικών ελίτ δεν έχει εξαφανιστεί, παρά τις εκκαθαρίσεις και την τρομοκρατία του τοξικού. Κι όταν η ιμπεριαλιστική γραμμή του ηττάται, παθαίνει σύγκρυο. Τρέμει την εσωτερική αντιπολίτευση, τρέμει όμως και τους διεθνείς συσχετισμούς.

Με δυο λόγια το σαουδαραβικό καθεστώς, βλέποντας ότι καταρρέει σταθερά, προσπαθεί μ’ ένα salto mortale να αναγκάσει την Μόσχα να «διαπραγματευτεί», κι όχι μόνο σε ότι αφορά την παραγωγή υδρογονανθράκων (που ήταν, υποτίθεται, η αφορμή της επίθεσης «οικονομικού πολέμου» μέσω τιμών)…

Θα υποκύψει το ρωσικό καθεστώς σε τέτοιον εκβιασμό; Και μάλιστα απ’ τους ξοφλημένους πετρελαιάδες του Ριάντ; Απίθανο. Δεν χρειάζεται πάντως να κάνει κάτι άμεσα, δεδομένου η απόφαση «πλημμυρίζουμε την αγορά με φτηνό πετρέλαιο» στρέφεται και κατά της Τεχεράνης.

Οι υεμενίτες Huthis είναι στη θέση τους, και μια χαρά. Αντεπιτίθενται και ανακαταλαμβάνουν σταθερά εδάφη στην υεμένη. Και έχουν τα μέσα (και τους συμμάχους…) να τιμωρήσουν την πετροαναίδεια του τοξικού…

300.000

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Ποιός, άραγε, θυμάται τον ψεκασμένο υπ.αμ. και τα ζογκλερικά του; Ποιός θυμάται εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που θα αγόραζε, υποτίθεται, το Ριάντ, αλλά ίσως και όχι; Ποιός θυμάται πόσο όμορφα θάφτηκε το ζήτημα αφού φαίνεται ήταν ζήτημα «εθνικής πολιτικής» και όχι μόνο η λαμογιέ (και με μαύρο χρήμα στην ουρά) πρωτοβουλία ενός φαιορόζ ψεκασμένου υπ.αμ.;

Ο γνωστός δημοσιογράφος Robert Fisk, παρά την ηλικία του, έχει πάντα όρεξη να ψάχνει – εκεί που δεν πρέπει. Σε ένα χθεσινό άρθρο του με τίτλο «όταν ψάχνεις την γραμμή μεταφοράς των όπλων μερικές φορές καταλήγεις σε μέρη που δεν το περίμενες» έγραψε μεταξύ άλλων:

… Στη συρία, στα υπόγεια του βομβαρδισμένου αρχηγείου της Nusra-al-Qaeda στο Aleppo, βρήκα εκαντοντάδες βλήματα, μαζί με τα έγγραφα της μεταφοράς τους και τις οδηγίες του εργοστασίου. Επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν κατά του καθεστώτος Άσαντ. Αλλά ποιος ήταν ο προμηθευτής;

Είχαν κατασκευαστεί στο Novi Travnik στη Βοσνία, μια πόλη που την ήξερα καλά αφού είχα καλύψει τον πόλεμο στη βοσνία. Ένα απ’ τα έγγραφα της μεταφοράς είχε το όνομα του πωλητή: Ifet Krnjic. Ένοιωσα – σχεδόν πίστεψα – ότι μπορώ να βρω αυτόν τον άνθρωπο…. Και τον βρήκαμε, να ξεκουράζεται στο σπίτι του ένα κυριακάτικο απόγευμα, σ’ ένα κοντινό χωριό.

… Καθώς οι κάμερες είχαν στηθεί ένα γύρω, ο Krnjic πήρε το ντοκουμέντο που είχα φέρει απ’ το Aleppo, έδειξε το όνομά του, και είπε «αυτή είναι η υπογραφή μου». Σε ποιούς είχε στείλει τα βλήματα. Στους σαουδάραβες είπε. Ένας σαουδάραβας υπουργός και τρεις αξιωματικοί είχαν κάνει επίσκεψη στο εργοστάσιό του…. Νάμαστε! σκέφτηκα. Ο Krhjic ήταν αξιοσέβαστος και καλός άνθρωπος, μέλος του παλιού γιουγκοσλαβικού κομμουνιστικού κόμματος. Έλεγε την αλήθεια, και καταλάβαινε τι έψαχνα: πώς βρέθηκαν αυτά τα βλήματα στη συρία;

Είτε ή πετροχούντα του Ριάντ θα προωθούσε τα «ελληνικά βλήματα» στους μισθοφόρους της στη συρία, είτε θα τα έσπρωχνε στις ευνοούμενες ypg, είτε θα τα χρησιμοποιούσε η ίδια στην υεμένη, το βέβαιο είναι ότι ο ψεκασμένος πιάστηκε με την γίδα στην πλάτη το 2017. Μαζί με τον «ενδιάμεσο» (ως Βασίλης Παπαδόπουλος μαθεύτηκε) που θα έσπωχνε και πάνω απο 1000 βόμβες, πάλι απ’ τα «ελληνικά αποθέματα», κατ’ αρχήν στο Ριάντ.

Αλλά ίσως όχι μόνο. Φαίνεται ότι οι χουντικοί του Ριάντ ήθελαν μόνο 100 (χιλιάδες) βλήματα. Τα υπόλοιπα; Κάπου θα «χάνονταν» στη διαδρομή, κάπου θα ξεφορτώνονταν και θα ξαναφορτώνονταν (από έμπειρους και εχέμυθους έλληνες εφοπλιστές) και ίσως κατέληγαν κατευθείαν σε «εθνικά χρήσιμους» παραλήπτες. Ποιός θα τα πλήρωνε; Χμμμμ…

Το βέβαιο είναι ότι ο «μεσάζοντας» έκανε μπίζνες (εμπόριου πολεμικών αναλώσιμων) και με τα βαλκάνια. Ήξερε την δουλειά – θέλουμε να πούμε. Κανένα πρόβλημα ωστόσο. «Εθνική δουλειά» ήταν και είναι – υποθέτουμε ότι έγιναν πιο προσεκτικοί από τότε…

(φωτογραφία: Βόλτα με μαούνα… Τότε που η “σχέση” φαινόταν να είναι ακόμα στο ψήσιμο… Όσο για την καούρα του ισραηλινού προέδρου για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Μα περσικά πλοία βούλιαξαν, διάολε!!!)

Η αλεπού την έρημο

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Η παρακμή και η κατάρρρευση (αργή ή γρήγορη; αυτό είναι δεύτερο στη σειρά ζήτημα) του πετροβασιλείου του Ριάντ είναι μια απ’ τις βασικές παρενέργειες της συνεχιζόμενης ήττας των σχεδιασμών του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στο οποίο έχει ενταχθεί και η Αθήνα με την Λευκωσία…) για τη μέση Ανατολή. Αν αναφερόμαστε σ’ αυτήν τώρα, είναι επειδή ο Putin κάνει τουρνέ στην περιοχή· εκτός απ’ το Ριάντ, χτες πέρασε κι απ’ το Ντουμπάι.

Πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα (την κατάρρευση, δηλαδή, του σχεδίου του να κάνει το παλάτι του περιφερειακή στρατιωτική δύναμη μέσω μισθοφόρων) ο τοξικός έχει πολύ σοβαρά προβλήματα και για το άλλο σκέλος των φαντασιώσεών του. Την πώληση μεριδίου απ’ την aramco έτσι ώστε, απ’ τα έσοδα, να φτιάξει διάφορες υπερ-κυριλέ «λουτροπόλεις» για το διεθνές τζετ-σετ.

Το ζήτημα της aramco σχετίζεται με το μέλλον του πετρελαίου· αλλά και με το σαουδαραβικό καθεστώς το ίδιο. Η επίθεση των Houthis στις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις της εταιρείας ήταν η χαριστική βολή σε μια «εν μέρει ιδιωτικοποίηση» που ήδη πριν χαροπάλευε. Όσο περισσότερα γνωρίζουν οι επενδυτές για την σαουδική αραβία και την aramco τόσο χάνει την ελκυστικότητά του το να έχει κανείς οποιεσδήποτε δοσοληψίες μαζί τους είναι το πόρισμα διάφορων «ειδικών» στις διεθνείς πετρελαϊκές μπίζνες. Όχι αυθαίρετο!

Μια τέτοια «μερική ιδιωτικοποίηση» (μιλάμε για τεράστια ποσά) θα απαιτούσε την εισαγωγή της εταιρείας σε κάποια απ’ τα τρανά χρηματιστήρια, ώστε να υπάρχει «διαπραγμάτευση των μετοχών» της. Νέα Υόρκη ή Λονδίνο. Μόνο που για να μπεις στην Α κλάση τέτοιων χρηματιστηρίων είναι απαραίτητοι διάφοροι έλεγχοι στα λογιστήρια, στις επιχειρηματικές πρακτικές, στην ιστορία της «ανάπτυξης» της εταιρείας· και μια μόνιμη «λογοδοσία» στις διοικήσεις των χρηματιστηρίων. Η κρατική aramco όμως έχει πολλούς σκελετούς και ακόμα περισσότερες λοβιτούρες στα ντουλάπια της· κι έτσι η προοπτική αυτή άρχισε να χάνεται στην ομίχλη, πολύ πριν την επίθεση των Houthis.

Μετά ο τοξικός άρχισε να ψάχνει «επενδυτές» στο Πεκίνο: αυτοί δεν ρωτάνε πολλά για να κάνουν τις δουλειές. Σωστά: αυτοί κάνουν πολιτική όμως και, το λιγότερο, έχοντας ποντάρει στον ιρανικό καπιταλισμό, θα απαιτούσαν μεταξύ άλλων έναν τοξικό που να είναι αρνάκι. Το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ θα μπορούσε να είναι η λύση που έψαχνε ο τοξικός· εξάλλου είχε ήδη σχέσεις με το Ριάντ. Αλλά μετά ήρθαν οι διαδηλώσεις εκεί· και μια κάποια αβεβαιότητα.

Μέσα σ’ αυτά τα «γεωπολιτικά» συντρίμια και «οικονομικά» ζόρια για την πετροχούντα του Ριάντ, η επίσκεψη του Putin ήταν η παρέλαση του νικητή. Οι οικονομικές συμφωνίες και τα υπόλοιπα deal που κλείστηκαν θα μαθευτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όμως απ’ την στιγμή που ο τοξικός έχασε την «στρατιωτική αξία» που ονειρευόταν, οι σχέσεις του με τον ιστορικό «προστάτη» Ουάσιγκτον έχουν γίνει αμφίθυμες: σαν εξαγωγέας πετρελαίου το ψοφιοκουναβιστάν είχε αρχίσει ήδη να έχει «τριβές» με το Ριάντ (και τον οπεκ) για τις τιμές του εμπορεύματος. (Αυτό εκδηλώνεται μέσα στην αμερικανική πολιτική σκηνή με έναν διπολισμό στις σχέσεις Ουάσιγκτον – Ριάντ…) Το αφεντικό της Μόσχας τα έχει όλα με το μέρος του για να γίνει στρατηγικό σωσίβιο για ένα βασίλειο που είναι στο χείλος ενός ακόμα παλατιανού εμφύλιου· του τελευταίου…

Και, προφανώς, στη σχέση Μόσχας – Ριάντ (και Μόσχας – Ντουμπάι) τους όρους τους βάζει η πρώτη. «Λογικούς», όχι «μαξιμαλιστικούς», όχι «αποικοκρατικούς» – αλλά οπωσδήποτε ευρασιατικούς…

(φωτογραφία: Ανταλλαγή δώρων προχτές στο Ριάντ. Προσέξτε όμως τον τύπο με τα σταυρωμένα χέρια δεξιά στη φωτό. Πρόκειται για τον επικεφαλής, πρόεδρο σα να λέμε, της τσετσενίας Ramzan Kadyrov. Τί δουλειά είχε ο Kadyrov στην τουρνέ του Putin; Άγνωστο· αλλά ένα είδος που εξάγει η τσετσενία είναι σκληροτράχηλοι και πειθαρχημένοι ισλαμιστές μισθοφόροι. Ποιά είναι η ιδέα της παρουσίας του Kadyrov στο μαγαζί του τοξικού; Το «άσε την σαβούρα της αμερικανικής academi – πρώην blackwater – και έλα σε μας για νάχεις το κεφάλι σου ήσυχο;»)

Υεμένη

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Δεν είναι του γούστου της ασταμάτητης μηχανής η αναμετάδοση εικόνων πολέμου. Ωστόσο μεταφέρουμε στη συνέχεια ένα απ’ τα (προφανώς προπαγανδιστικά) video των Houthis (Ansar Allah το όνομα της οργάνωσης) για δύο λόγους.

Πρώτον, επειδή τα καθεστωτικά μήντια στον δυτικό κόσμο έχουν αντιδράσει με τον τρόπο που ταιριάζει στην μόνιμη παραπληροφόρηση / αποπληροφόρηση που υπηρετούν: με την σιωπή. Σε αντίθεση με την επίθεση στην aramco, που μπορούσε να αποδοθεί στην Τεχεράνη (υποδαυλίζοντας τον 4ο παγκόσμιο) η επίθεση στη Najran και στη Saadah, καταστροφική για τους σχεδιασμούς του Ριάντ και όχι μόνο, είναι “σα να μην έγινε”. Τουλάχιστον ως αργά το βράδυ Δευτέρας προς Τρίτη.

Δεύτερον, σε συνάρτηση με τον προηγούμενο λόγο, αυτή η συγκεκριμένη επίθεση και επιτυχία των Houthis κρίνουμε ότι θα πάρει σημαντική θέση στην ιστορία της μέσης Ανατολής. Η δυτική απώθησή της είναι, απλά, μια επιπλέον απόδειξη του ότι έτσι θα συμβεί. Γι’ αυτό καλό είναι να υπάρχει στα σχόλια της ασταμάτητης μηχανής και ένα οπτικό ντοκουμέντο.

Υεμένη

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Πώς το είπαν; «Οι Huthis δεν είχαν την τεχνική δυνατότητα να κάνουν την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ»; Έτσι το είπαν; Αν εκείνη η επίθεση ήταν «ανεξήγητη έκπληξη», τι μπορούν να πουν γι’ αυτό που έγινε το Σάββατο και την Κυριακή;

Σε μια αιφνιδιαστική, καλά οργανωμένη (οι ίδιοι μιλούν για μήνες προετοιμασίας) επίθεση, που ξεκίνησε με πετυχημένη ενέδρα σε μια πολύ μεγάλη φάλαγγα «θωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού», οι Houthis πέτυχαν εντυπωσιακή συντριβή των μισθοφόρων και του σαουδαραβικού στρατού στη Najran και στη Saadah, πολύ κοντά στα βόρεια σύνορα της υεμένης αλλά και μέσα στο σαουδαραβικό έδαφος. Τα video που δημοσιοποίησαν χτες, με τα καμένα και τα αναποδογυρισμένα θωρακισμένα, τους νεκρούς στις άκρες των δρόμων και τις εκατοντάδες των ζωντανών που πετάνε τα όπλα τους, προκαλούν οίκτο για τον τοξικό (ακόμα είναι στο απυρόβλητο…), αφού πέρα απ’ τα υπόλοιπα, το πεζικό του (πολλοί μισθοφόροι και σαουδάραβες στρατιώτες) φαίνεται να παραδίδεται με χαρά στους Houthis. Αξιοθρήνητοι, πανηγυρικά, είναι επιτέλους και οι μεγάλοι σύμμαχοί του σ’ αυτόν τον πόλεμο: η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, πέρα απ’ την πολύ μεγάλη περιοχή που καταλήφθηκε (άγρια βουνά που δεν φυτρώνουν ούτε θάμνοι…), καταστράφηκαν εντελώς τουλάχιστον 3 ταξιαρχίες πεζικού του τοξικού. Περισσότεροι από 500 σαουδάραβες στρατιώτες και μισθοφόροι σκοτώθηκαν, τουλάχιστον 2.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι (συμπεριλαμβανόμενων σαουδαράβων αξιωματικών) ενώ καταλήφθηκαν εκατοντάδες apc, εξοπλισμένα pick up και λοιπά στρατιωτικά οχήματα· πέρα απ’ τα ατομικά όπλα, τα πυρομαχικά, και τα υπόλοιπα σχετικά.

Το γεγονός ότι η επίθεση των Hοuthis και τoυ συμμαχικού τους στρατού της υεμένης έγινε ταυτόχρονα με πεζικό, πυραύλους και αεροπορικούς βομβαρδισμούς δείχνει, όπως και το δει κανείς, αυξημένες δυνατότητες. Η επιτυχία της δείχνει, επιπλέον, εξαιρετική αποτελεσματικότητα.

Ποτέ δεν ήταν σοφό να υποτιμάει κανείς τον αντίπαλό του. Ποτέ! Ακόμα χειρότερα αν αυτός λέγεται Soleimani… (Τι απάντησε ο Rouhani στους ευρωπαίους τις προάλλες; Δεν ξέρετε τίποτα για τις δυνατότητες των Houthis… Που ερμηνεύεται: έχετε μαύρα μεσάνυχτα για τις δυνατότητες τις δικές μας και των συμμάχων μας…)

(φωτογραφία: Μια μακριά πομπή εκατοντάδων αιχμαλώτων μετά την επίθεση των Houthis. Κάποιοι είναι μισθοφόροι απ’ το σουδάν…)

Στέρεες εκτιμήσεις

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. …Τους ρώτησα σε ποια βάση και με ποιές αποδείξεις διατυπώνουν τέτοιες κατηγορίες κατά του ιράν. Τίμια και καθαρά τους είπα να μου στείλουν τα στοιχεία που έχουν, γιατί τα χρειάζομαι…

Αυτά είπε ο ιρανός πρόεδρος Ruhani επιστρέφοντας απ’ τη Ν. Υόρκη, όπου συνάντησε τους λογικούς ευρωπαίους που είχαν ήδη αποφανθεί πως «δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση απ’ το ότι για την επίθεση ευθύνεται το ιράν». Μπορεί και πρέπει ο καθένας να έχει τις αμφιβολίες του για το κατά πόσον ο Ruhani θα μετέφερε σωστά τέτοιου είδους συζητήσεις… Απ’ την άλλη μεριά τα πράγματα είναι υπερβολικά «καρφωμένα», έτσι ώστε στη συγκεκριμένη περίπτωση να μπορεί να θεωρηθεί ανεκτά ακριβής.

… Απάντησαν ότι με βάση τις έρευνες που έκαναν οι ειδικοί τους, οι δυνατότητες των υεμενιτών, ή όπως τους ονομάζουν των Houthis, είναι κατώτερες απ’ αυτές που χρειάζονταν για μια τέτοια επιχείρηση.

Τους είπα εντάξει, ας πούμε ότι αυτοί δεν μπορούσαν να το κάνουν. Αλλά τότε ποιος το έκανε; Μου είπαν ότι δεν ξέρουν, αλλά ότι η επίθεση έγινε απ’ τον βορρά και απ’ την δύση.

Τους ρώτησα αν καταλαβαίνουν το νόημα των κατηγοριών που κάνουν. Σημαίνουν χάος και ενίσχυση της φωτιάς στην περιοχή. Δεν είπαν κάτι γι’ αυτό. Τους είπα ότι έχουν πολλές πληροφορίες για τους εχθρούς των υεμενιτών, αφού αυτοί τους προμηθεύουν με όπλα. Αλλά δεν ξέρουν τίποτα για τις δυνατότητες των υεμενιτών και των Houthis….

… «Επειδή αυτοί μαθαίνουν από εμάς» θα μπορούσε να συμπληρώσει. Αυτό, ωστόσο, θα έπρεπε να θεωρείται εύλογο και νόμιμο – με βάση τους «κανόνες του πολέμου». Η προβοκατόρικη «λογική» της ενοχοποίησης της Τεχεράνης απ’ το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο χωρίς κανένα στοιχείο όχι μόνο δεν αίρεται με τους διάφορους διπλωματικούς ελιγμούς που έκαναν ή θα κάνουν μετά, αλλά προϊδεάζει και για μελλοντικές τους «στέρεες εκτιμήσεις».

Το μια στο καρφί και μια στο πέταλο σημαίνει ότι κάποιος κρατάει (ή προσπαθήσει να κρατήσει) σφυρί· και δεν είναι σίγουρος πως να το χρησιμοποιήσει…

(Εν τω μεταξύ ο τοξικός φέρεται να συμφώνησε με τους Houthis σε «περιορισμένη εκεχειρία», που αφορά την πρωτεύουσα Sanaa… Είναι λίγο. Επιπλέον μοιάζει αργά πια…)

Η μοναξιά ενός τοξικού

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. …Έχουμε μείνει μόνοι… και πρέπει να πορευτούμε ανάλογα. Οι χθεσινοί σύμμαχοι δεν είναι πια οι ίδιοι όπως ήταν… Οι κουβέντες τους ότι θα είναι δίπλα μας σε καιρούς κρίσης αποδείχθηκαν κενές… Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θα ανακατευτεί για να σταματήσει το ιράν…

Πικρά μαύρα δάκρυα απ’ την εντελώς καθεστωτική εφημερίδα του Ριάντ Okaz. Που δεν καταγγέλει για «εγκατάλειψη βασιλείου» μόνο την Ουάσιγκτον και το Πεκίνο, αλλά ακόμα και τον γειτονικό τοξικό, των εμιράτων. … Δεν έχει μείνει κανένας… καταλήγει το άρθρο, μ’ έναν λυγμό. Μπορούμε να το φανταστούμε: η απέραντη σαουδαραβική έρημος κι ένας τοξικός πάνω σ’ ένα τανκ, μέσα στον ντάλα ήλιο, δεν ξέρει από που θα τούρθει… Εκεί έφτασαν τα πράγματα. Οπότε, θέλοντας και μη, μια αντιπροσωπεία της υποστηριζόμενης απ’ τον τοξικό πλευράς βρίσκεται στο Oman από προχτές, για διαπραγματεύσεις με τους Houthis. Τους ίδιους Houthis που ανέλαβαν την ευθύνη για τις μεγάλες ζημιές στις πετροεγκταστάσεις…

Βέβαια το ψόφιο κουνάβι έστειλε (ή θα στείλει) λίγες εκατοντάδες επιπλέον πεζοναύτες, μαζί με όλα τα απαραίτητα, για να παριστάνουν ότι προστατεύουν τα ανατολικά παράλια σύνορα του «βασιλείου» – εννοείται ότι τα έξοδά τους θα τα πληρώνει το παλάτι. Αλλά ο τοξικός δεν δείχνει να ψήνεται. Καταλαβαίνει ότι είναι «παρηγοριά στον άρρωστο». Ήθελε περισσότερα: στη «φάση» του μέσα ονειρευόταν καπνούς να υψώνονται απ’ τα ιρανικά παράλια, αμερικανικά πολεμικά να σκίζουν τον αέρα, κι αυτός, σε μια ταράτσα, να απολαμβάνει το θέαμα σα Νέρωνας.

Τώρα, μέσα στα σκονάκια του, περιμένει να ακούσει την επίσημη ιρανική πρόταση για «μια συμμαχία των κρατών του περσικού που θα εξασφαλίσει την ειρήνη», (homuz peace initiative / hope) που θα κάνει σήμερα ο Ruhani στην γενική συνέλευση του οηε. Ακόμα και μόνο του το γεγονός ότι το ιρανικό καθεστώς μπορεί να εμφανίζεται διεθνώς σαν ειρηνοποιό μετά τις επιθέσεις των Houthis στις πετροεγκαταστάσεις του (κι ας λένε ότι θέλουν διάφοροι εις τα ευρώπας) ενώ η aramco του αγοράζει πετρέλαιο απ’ το ιράκ για να μισοκαλύψει τους πελάτες της, είναι πολύ πικρό ποτήρι.

Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα: χωρίς συμμάχους πια που να του προσθέτουν ισχύ, ηττημένος παντού ο τοξικός, τσακισμένος στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, είναι στην πιο ετοιμόρροπη φάση της καριέρας του. Και είναι πολλοί και ισχυροί εκείνοι που ο τοξικός είχε κρεμάσει ανάποδα στο Ritz Carlton Hotel, το Νοέμβρη του 2017, για να τους πάρει τα λεφτά… Όσο και νάναι «κάτι του χρωστάνε» από τότε…

(φωτογραφία: Θα μείνει, φυσικά το μουσείο. Εδώ η αίθουσα με τίτλο «τα απομεινάρια μιας νύχτας»…)

Το έδαφος…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Τα σύνορα, λοιπόν, δεν έχουν αλλάξει (εκτός απ’ την προσπάθεια του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να επεκταθεί σε βάρος της συρίας – υψώματα του Golan – και των παλαιστινίων). Ακόμα και το τουρκικό καθεστώς, που έχει καταλάβει στρατιωτικά ένα τμήμα της συριακής επικράτειας, δεν την διεκδικεί για δικό του έδαφος. Δεν το χρειάζεται. Θα ήθελε να ελέγχει τις κινήσεις σ’ αυτό.

Ταυτόχρονα όμως, και χωρίς αλλαγή συνόρων, η αναμέτρηση της ηγεμονίας (και των υλικών βάσεών της) οξύνεται. Ορισμένα τεχνικά μέσα (αεροπλάνα, πύραυλοι, drones, δορυφόροι, συστήματα γεωεντοπισμού) επιτρέπουν αυτή η όξυνση να εξελίσσεται ως τώρα χωρίς μετακινήσεις στρατών επί του εδάφους. Το Τελ Αβίβ βομβαρδίζει στόχους / σημεία χιλιάδες χιλιόμετρα απ’ τα σύνορά του (στη συρία και στο ιράκ) ή δίπλα (στον λίβανο). Οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» έχουν απλωθεί σ’ όλη αυτή τη ζώνη, σε επιλεγμένες θέσεις· αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι η Τεχεράνη διεκδικεί έδαφος απ’ τον λίβανο, την συρία, το ιράκ ή την υεμένη. Οι υεμενίτες Houthis είναι σε θέση να κάνουν σοβαρές ζημιές πολύ μακριά απ’ τις βάσεις επιδιώκοντας, ουσιαστικά, την δημιουργία ενός χωριστού κράτους, περίπου στα όρια του άλλοτε κράτους της βόρειας υεμένης. Ίσως η μόνη «εδαφική» κρατική κίνηση μεγάλου μεγέθους σε εξέλιξη να είναι στη θάλασσα: η Άγκυρα διεκδικεί την αοζ της στην ανατολική Μεσόγειο (ενάντια στους ελληνο – ελληνοκυπριακούς σχεδιασμούς). Παράδοξο ή όχι οι βυθοί έχουν αποκτήσει την «plane» αξία που κάποτε είχαν οι στεριές…

Η σύγκρουση δεν έχει την τυπική μορφή «διεκδίκηση / κατάληψη εδάφους» (του είδους, π.χ., ο ιρακινός στρατός καταλαμβάνει το κουβέιτ). Όχι ακόμα, όχι στην έκταση που θα μπορούσε να περιμένει κανείς. Γίνεται, όμως, σαν χαράξεις επί του εδάφους· με την μορφή της εξασφάλισης, του ελέγχου και της προστασίας ροών. Χερσαίων ή/και θαλάσσιων. Ροών καυσίμων, ροών εμπορευμάτων, ροών εργασίας, ροών νομισμάτων…

Μοιάζει οξύμωρο, αλλά δεν είναι. Ο μεν άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ επεδίωξε να ρευστοποιήσει τα τυπικά, υπάρχοντα σύνορα (και διεθνείς θεσμούς συγκροτημένους πάνω σ’ αυτά), για να εξουδετερώσει αυτές τις ροές (ακόμα και τις χρηματικές!) μεταξύ ασίας απ’ την μια και ευρώπης και αφρικής απ’ την άλλη· το δε ευρασιατικό μπλοκ επιδιώκει να εξασφαλίζει αυτά τα τυπικά, υπάρχοντα σύνορα, για να διευκολύνει αυτές τις ροές. Οι πρώτοι επιχείρησαν (και ίσως δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα την προσπάθεια) να εδαφικοποιήσουν την αποσταθεροποίηση των επικίνδυνα ανταγωνιστικών ροών· οι δε δεύτεροι επιδιώκουν την σταθεροποίησή τους οργανώνοντας την τυπική εδαφική μορφή «μπλοκ». Αγωγοί, τραίνα, δρόμοι, θαλάσσιες πλεύσεις: αυτές είναι οι γραμμές που ξανά και ξανά εικονογραφούν τα επίδικα της σύγκρουσης.