Σρεμπρένιτσα

Κυριακή 23 Ιούλη. Πριν 22 χρόνια, τέτοιο καιρό, το ντόπιο φασισταριό πανηγύριζε – μαζί με τους ομοίους τους «αδελφούς σέρβους».

Αυτοί που το έχουν κάνει στόχο ζωής να θυμούνται τα εγκλήματα των γερμανών ναζί ξεχνάνε τα εγκλήματα των ελλήνων συνεργατών τους, τόσο στην κατοχή όσο και μετά. Δεν ξέρουν τίποτα για τα εγκλήματα του ελληνικού στρατού στην κορέα.

Και φυσικά έχουν πάθει εθνική αμνησία για τα ελληνικά εγκλήματα στη βοσνία, απ’ το 1992 ως το 1995. Οι ντόπιοι φασίστες, οι καθοδηγητές τους, οι χρηματοδότες τους, οι υπηρεσίες που τους στήριξαν, οι παπάδες, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί, οι δήμαρχοι , οι δημοσιογράφοι που τους στήριξαν, όλοι στο αίμα των βόσνιων αντρών και γυναικών ως τις ρίζες των μαλλιών τους, καθάρισαν.

Κι ύστερα παριστάνουν τους αθώους. Μα γιατί μας την έπεσαν οι βόσνιοι στο ματς στη Ζένιτσα;

Τα εθνικά καθάρματα ζουν και βασιλεύουν.

Ο έρωτας στα χρόνια των δολοφόνων

Τετάρτη 24 Μάη. Ο Bosko Brkic, 25 χρονών, ήταν βόσνιος. Η Admira Ismic, επίσης 25 χρονών, ήταν κι αυτή βόσνια. Όταν το 1992 οι σερβοφασίστες αποφάσισαν ότι η βοσνία πρέπει να διαμελιστεί και ότι οι βόσνιοι που έχουν αντίρηση θα δολοφονηθούν, ο Bosko θα χαρακτηριζόταν «ορθόδοξος χριστιανός» και η Admira «μουσουλμάνα». Αδιάφορο. Απόλυτα. Ήταν ερωτευμένοι και ήθελαν να ξεφύγουν απ’ την κόλαση· αυτό που είχαν κάνει την πόλη τους οι σερβοφασίστες.

Επί 4 ημέρες προχωρούσαν και κρύβονταν στις όχθες του ποταμού Miljacka, που περνάει απ’ το Sarajevo. Στις 19 Μάη (1993) το απόγευμα έκριναν ότι αν περάσουν τρέχοντας την γέφυρα Vrbana θα είναι σε ασφαλές μέρος. Θα έχουν ξεφύγει. Δεν τα κατάφεραν. Πέρασαν απ’ τις θέσεις των βόσνιων υπερασπιστών της πόλης, αλλά όταν μπήκαν στην σερβοφασιστική ζώνη πολιορκίας του Sarajevo ένας ελεύθερος σκοπευτής τους εκτέλεσε. Έπεσαν ο ένας δίπλα στον άλλο. Και έμειναν εκεί,  αγκαλιασμένοι, για μέρες, αφού η γέφυρα ήταν «συνοριακή γραμμή», διαθέσιμη μόνο για διασταυρούμενα πυρά. Πιο πέρα ήταν το πτώμα ενός άγνωστου άντρα· σάπισε εκεί καθώς βρισκόταν για μήνες δολοφονημένος.

Τους είπαν «Ρωμαίο και Ιουλιέττα» της βοσνίας. Φτηνό, στα όρια της προστυχιάς. Σε τελευταία ανάλυση τους δολοφονήσαν· στην πραγματική ζωή.

Κάθε χρόνο, στο Sarajevo, τέτοιον καιρό, τιμούν την μνήμη της Admira και του Bosko.

Κάθε χρόνο στο μυθικό, πολυεθνικό Sarajevo, ο κόσμος συνεχίζει να ερωτεύεται χωρίς να ζητάει αστυνομική ταυτότητα… Αυτό, με έναν τρόπο που ίσως διαφεύγει, είναι μια σιωπηλή, βαθιά νίκη.

Κι αν υπάρχει άλλη ζωή, η Admira και ο Bosko θα γιορτάζουν αγκαλιά.

DK

Δευτέρα 22 Μάη. Οι Dubioza Kolektiv είναι μια μπάντα 7 μουσικών, απ’ την βοσνία· με έδρα το Sarajevo. Ξεκίνησαν το 2003. «Επιζήσαντες του πολέμου», θεωρούνται πλέον φίρμες στην εναλλακτική σκηνή της ευρώπης· ίσως και πιο πέρα. Παίζουν ένα μίγμα balkan-ska-dub κλπ κλπ.

Και, φυσικά, ούτε αυτοί ούτε το βοσνιακό κοινό τους ταιριάζουν στα στερεότυπα εκείνων που υποστηρίξαν τους σφαγείς της βοσνίας… Ακόμα και για “εκπαιδευτικούς λόγους” λοιπόν, το ειρωνικό “usa” (υπάρχουν και οι στίχοι):