Tag: βοσνία

Με τα πόδια στον αέρα

Υπάρχει, στα μέρη μας, με την μορφή δήθεν «ανθελληνισμού», ένας αναποδογυρισμένος εθνικισμός, που συναντιέται με τον maistream: η πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι ένα «ισχυρό κράτος», που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μπορεί ακόμα και πόλεμο κατά του αιώνιου εχθρού να επιχειρήσει (με βάσιμες ελπίδες να τον κερδίσει φυσικά).

Μια τέτοια προσέγγιση για την ισχύ του ελληνικού κράτους (όπως και οποιουδήποτε άλλου) είναι αν-ιστορική, αντιδιαλεκτική και, τελικά, μεταφυσική. Δεν υπάρχει (στην ανθρώπινη ιστορία) μορφή κρατικής οργάνωσης που να μην πέρασε περιόδους ακμής και περιόδους παρακμής. Το πόσο διαρκούν οι μεν και πόσο οι δε, όπως και οι αιτίες τους, είναι το κάθε φορά συγκεκριμένο καθήκον της ανάλυσης.

Το ελλαδιστάν (και, κατά συνέπεια, ο ιμπεριαλισμός του) πέρασε πράγματι μια περίοδο «δόξας», απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’00 (οι ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα το 2004 δεν έγιναν στην κορύφωση της ακμής αλλά μάλλον στην αρχή της παρακμής). Όμως σ’ αυτήν την δεκαετία έγιναν πράγματα μοναδικά σ’ όλη την ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά και της ευρύτερης περιοχής:

– μια σειρά κράτη, «παραδοσιακοί εχθροί» του ελλαδιστάν προς τα βόρεια (βουλγαρία, αλβανία) κατέρρευσαν σε ιστορικό χρόνο dt, με αποτέλεσμα την διάλυση των θεσμών, της κοινωνικής συνοχής, την μαζική φτώχια και την μαζική μετανάστευση·

– ο άλλος «αιώνιος εχθρός», το τουρκικό κράτος, σπαρασσόταν από έναν όλο και πιο αιματηρό εσωτερικό πόλεμο· και μάλιστα το pkk υποστηριζόταν τόσο απ’ τους «νικητές» του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου (ηπα, ευρωπαϊκά κράτη), όσο και απ’ τον μεγάλο ηττημένο σ’ αυτόν (ρωσία) – για διάφορους και διαφορετικούς λόγους που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ·

– η συμμετοχή της Αθήνας στην ε.ο.κ/ε.ε. (έστω και με τον τρόπο που γινόταν) εξασφάλιζε διαρκείς ροές χρήματος (μέσω διάφορων ευρωπαϊκών προγραμμάτων) μεταμορφώνοντας τον «παρία» της ευρώπης σε «μικρή αμερική» για τους βαλκάνιους και άλλους “ανατολικούς” μετανάστες / προλετάριους·

– η συμμετοχή της Αθήνας στο νατο έκανε το ελλαδιστάν να δείχνει όχι απλά «νησίδα σταθερότητας» αλλά ακόμα και κορυφή μιλιταρισμού (σε σχέση, ειδικά, με τα βαλκανικά κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ).

Τέτοιος συνδυασμός παραγόντων οικονομικής, στρατιωτικής, γεωπολιτικής και πολιτικής αναβάθμισης του ελληνικού κράτους (χωρίς το ίδιο να κάνει οτιδήποτε) εξαιτίας της ταυτόχρονης κατάρρρευσης ενός αριθμού κρατών στα βόρεια και στα ανατολικά του είναι ιστορικά μοναδικός σε ότι αφορά το νέο ελληνικό κράτος!! Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική παράνοια των ελλήνων, που εκφράστηκε αρχικά με την ελληνοσερβική φιλία, την συμμετοχή στη σφαγή των βοσνίων και το «εμπάργκο» στο καινούργιο κράτος της μακεδονίας, και στη συνέχεια με τις προβοκάτσιες και το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» κατά της τουρκίας, ήταν αντανάκλαση (για άλλους συνειδητά και άλλους ασυνείδητα) αυτής της ιστορικής μοναδικότητας!!! Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο ηγεμονικός μικροαστισμός αντιλήφθηκε την ανέλπιστη υπεροχή του στα περίξ, και την εκδήλωσε με κάθε μορφή βίας και μνησικακίας που διέθετε.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι πολιτικές βιτρίνες σαν τον Σημίτη ή τον Πάγκαλο μιλούσαν (στο πρώτο μισό των ‘90s) για την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», ανακαλώντας την «μεγάλη ιδέα» των μέσων του 19ου αιώνα, έδειχνε την ιδεολογική παράκρουση (αλλά και σύγχιση…) που είχε προκαλέσει όχι μόνο στην κοινωνική βάση αλλά και στην «πολιτική κορυφή» αυτή η ξαφνική (και μοναδική) ιστορική «σύμπτωση»…

“Τους πήρε η χαρά από κάτω”…

Δείτε

Τετάρτη 4 Απρίλη. Το video ντοκυμαντέρ Kill ‘em all: in the name of the name (από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους).

Πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν η εθνικοφροσύνη αναγεννιέται σαν «το όνομά μας…» Η διάλυση της γιουγκοσλαβίας, η σφαγή των Βοσνίων, ο άξονας Αθήνας / Βελιγραδίου, τα ελληνικά σχέδια για επέκταση προς βορρά, η προοπτική διάλυσης και μοιρασιάς του κράτους της μακεδονίας.

Δείτε κι αυτό: Μεσίστιες γαλανόλευκες και μισοφέγγαρα στις φλόγες: ο ελληνικός αντιτουρκικός ιμπεριαλιστικός παροξυσμός στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, και το ελληνικό όνειρο για την διάλυση της τουρκίας (πάνω στο κύμα του τότε διεθνούς σχεδιασμού για τη μέση Ανατολή): Ίμια, κύπριοι μοτοσυκλετιστές, υπερεξοπλισμός… Ένα video ντοκουμέντο του 2016, απ’ το antifa projector.

Δείτε

Κυριακή 1 Απρίλη. Το video ντοκυμαντέρ Kill ‘em all: in the name of the name (από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους).

Πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν η εθνικοφροσύνη αναγεννιέται σαν «το όνομά μας…» Η διάλυση της γιουγκοσλαβίας, η σφαγή των Βοσνίων, ο άξονας Αθήνας / Βελιγραδίου, τα ελληνικά σχέδια για επέκταση προς βορρά, η προοπτική διάλυσης και μοιρασιάς του κράτους της μακεδονίας.

Δείτε κι αυτό: Μεσίστιες γαλανόλευκες και μισοφέγγαρα στις φλόγες: ο ελληνικός αντιτουρκικός ιμπεριαλιστικός παροξυσμός στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, και το ελληνικό όνειρο για την διάλυση της τουρκίας (πάνω στο κύμα του τότε διεθνούς σχεδιασμού για τη μέση Ανατολή): Ίμια, κύπριοι μοτοσυκλετιστές, υπερεξοπλισμός… Ένα video ντοκουμέντο του 2016, απ’ το antifa projector.

Δείτε

Πέμπτη 22 Μάρτη. Το video ντοκυμαντέρ Kill ‘em all: in the name of the name (από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους).

Πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν η εθνικοφροσύνη αναγεννιέται σαν «το όνομά μας…» Η διάλυση της γιουγκοσλαβίας, η σφαγή των Βοσνίων, ο άξονας Αθήνας / Βελιγραδίου, τα ελληνικά σχέδια για επέκταση προς βορρά, η προοπτική διάλυσης και μοιρασιάς του κράτους της μακεδονίας.

Δείτε κι αυτό: Μεσίστιες γαλανόλευκες και μισοφέγγαρα στις φλόγες: ο ελληνικός αντιτουρκικός ιμπεριαλιστικός παροξυσμός στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, και το ελληνικό όνειρο για την διάλυση της τουρκίας (πάνω στο κύμα του τότε διεθνούς σχεδιασμού για τη μέση Ανατολή): Ίμια, κύπριοι μοτοσυκλετιστές, υπερεξοπλισμός… Ένα video ντοκουμέντο του 2016, απ’ το antifa projector.

Δείτε

Δευτέρα 26 Φλεβάρη. Το video ντοκυμαντέρ Kill ‘em all: in the name of the name (από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους).

Πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν η εθνικοφροσύνη αναγεννιέται σαν «το όνομά μας…» Η διάλυση της γιουγκοσλαβίας, η σφαγή των Βοσνίων, ο άξονας Αθήνας / Βελιγραδίου, τα ελληνικά σχέδια για επέκταση προς βορρά, η προοπτική διάλυσης και μοιρασιάς του κράτους της μακεδονίας.

Δείτε

Πέμπτη 15 Φλεβάρη. Το video ντοκυμαντέρ Kill ‘em all: in the name of the name (από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους).

Πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν η εθνικοφροσύνη αναγεννιέται σαν «το όνομά μας…» Η διάλυση της γιουγκοσλαβίας, η σφαγή των Βοσνίων, ο άξονας Αθήνας / Βελιγραδίου, τα ελληνικά σχέδια για επέκταση προς βορρά, η προοπτική διάλυσης και μοιρασιάς του κράτους της μακεδονίας.

Ψοφιοκουναβιστάν 4

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Μήπως όμως υποστηρίζοντας ότι το ψόφιο κουνάβι δεν είναι αιτία αλλά σύμπτωμα μιας διαδικασίας (της αμερικανικής παρακμής) πέφτουμε στο αμάρτημα της μεταφυσικής του, ας πούμε, ιστορικού ντετερμενισμού; Μήπως, για να το πούμε διαφορετικά, αγνοούμε τον σχετικά ανεξάρτητο ιστορικό ρόλο της “προσωπικότητας” των κάθε φορά πολιτικών βιτρινών, αρχόντων, “ηγετών”, “στρατηγών” κλπ;

Μια τέτοιου είδους κριτική ερώτηση θα είχε πολλά εφόδια υπέρ της. Ένα πρόσφατο: όταν το ψόφιο κουνάβι ξενυχτάει χαζεύοντας φασιστικά βίντεο και, βρίσκοντας κάτι που ταιριάζει στον ρατσιστικό ψυχισμό της κοινωνικής του θέσης (το σκατό μιας ασήμαντης αγγλικής φασιστο-ομάδας) το ξανατιτιβίζει δρα, άραγε, σαν μέρος ενός σχεδίου που το υπαγορεύει η αμερικανική παρακμή και η ενώπιον διεθνούς κοινού διαχείρισή της;

Η πρώτη απάντηση είναι όχι! Φυσικά όχι! Ένας αμερικάνος πρόεδρος, απ’ την θέση του και μόνο, και απ’ το καθήκον της εξυπηρέτησης των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να αναπαράγει πατενταρισμένη φασιστική προπαγάνδα· ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ επίσης να ξεμακραίνει απ’ το δίπολο “υπάρχουν καλοί μουσουλμάνοι – υπάρχουν κακοί μουσουλμάνοι” που επιτρέπει στο διπλωματικό του σώμα ή/και στον στρατό του να κάνει παιχνίδι πάνω στο “καλό” και στο “κακό”. Σ’ αυτό το επίπεδο λοιπόν το ψόφιο κουνάβι είναι ένας κομπλεξικός πρωτοκοσμικός με γαλόνια, που φέρνει σε δύσκολη θέση ακόμα και συμμάχους του. Όπως την κυρά Theresa May – λες και δεν είχε άλλους μπελάδες στο κεφάλι της. Και είναι κάποιος έξω από οποιονδήποτε σχεδιασμό· σ’ αυτό το επίπεδο...

Για μια στιγμή όμως… Ποιος απαγόρευσε με αίμα, απεριορίστη σφαγή, την δημιουργία ενός (εξαιρετικά μετριοπαθούς) κράτους με μουσουλμανική κοινωνική πλειοψηφία στην ευρώπη; Εννοούμε την βοσνία στο πρώτο μισό των 90s. Ή ποιος αποφάσισε ότι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι μουσουλμανικού θρησκεύματος, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, επιτρέπεται να σφάζονται εδώ και πάνω από 15 χρόνια σ’ αυτήν την ζώνη του κόσμου που αρχίζει απ’ το αφγανιστάν και τελειώνει στον Ατλαντικό, θεωρούμενοι «παράπλευρες απώλειες» – ποιος; Ποιος σφάζει μουσουλμάνους και μουσουλμάνες, συστηματικά, στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», και ποιος καθοδηγεί στον πρωτοκοσμικό φασισμό στην ευρώπη και στη βόρεια αμερική σαν «χριστιανικό καθήκον»; Όχι, σίγουρα, η φασιστοσυμμορία «britain first» της οποίας την προπαγάνδα αναπαρήγαγε κοτζαμάν αμερικάνος πρόεδρος…

Εάν, λοιπόν, υπάρχει μια δολοφονική εκστρατεία δεκαετιών απ’ την μεριά των πρωτοκοσμικών και των συμμάχων τους εναντίον αυτών των «απολίτιστων» μουσουλμάνων στα σπίτια και στις γειτονιές τους (πολύ χειρότερα αν τολμήσουν να πλησιάσουν σαν μετανάστες / πρόσφυγες…)· αν πίσω απ’ αυτήν την δολοφονική εκστρατεία φαίνονται καθαρά ιμπεριαλιστικά γεωπολιτικά συμφέροντα «μοιρασιάς του κόσμου» και, σίγουρα, αυτής της πολύ μεγάλης ζώνης του κόσμου απ’ τη νοτιοανατολική ασία ως την αφρική· κι αν λιγότερο καθαρά φαίνεται πίσω απ’ αυτήν εκστρατεία η πεποίθηση ότι «αυτοί» είναι, τελικά, ασύμβατοι με το νέο καπιταλιστικό / τεχνολογικό παράδειγμα εκμετάλλευσης, όχι επειδή το αρνούνται επαναστατικά αλλά επειδή έχουν εμπόδια, φραγμούς ηθικής, πολιτισμικής τάξης, οπότε θα αργήσουν αρκετά για να το αποδεχτούν στο σύνολό του, τότε το ψόφιο κουνάβι και τα retweeting του είναι απλά «ο μαλάκας που έσκασε τελευταίος στην παρέα»!! Τότε το ψόφιο κουνάβι και το χοντροκομμένος μισανθρωπισμός του (αλλά και ο Macron με την γαλλική φινέτσα στον ρατσισμό του – και ο Μουζάλας φυσικά, μην το ξεχνάμε, με τον «ανθρωπισμό» του… ) αποδεικνύεται ότι απλά υπηρετούν όχι ένα «σχέδιο» που έφτιαξε κάποιο επιτελείο, όχι κάποια μυστηριώδη συνομωσία, αλλά μια καπιταλιστική 4.0 πεποίθηση (και κυρίως αναγκαιότητα) περί πολιτιστικής κατάκτησης. Είναι οι παλιάτσοι της καπιταλιστικής ιστορίας· και δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι τέτοιοι.

Όπου το «πολιτιστική κατάκτηση» είναι το ψευδώνυμο της διαχείρισης της ζωής και των κατανομών στο κοινωνικό εργοστάσιο σε τοπική ή/και παγκόσμια κλίμακα. Όπου «πολιτισμική ασυμβατότητα» είναι η πλαγιοκόπηση των κοινωνικών σχέσεων· μια διαγώνια, «ανορθόδοξη» επιχειρήση που απ’ την μια μοιράζει γενναιόδωρα δικαιώματα (στους πρωτοκοσμικούς) και απ’ την άλλη αλέθει ζωές – των Άλλων. Που σημαίνει: όταν ένας αμερικάνος πρόεδρος (το ψόφιο κουνάβι) γίνεται μεγάφωνο ενός Mladic, τότε εκδηλώνονται περισσότερα απ’ τον δικό του, προσωπικό, μισανθρωπισμό.

Πέφτουμε μ’ αυτήν την γνώμη στο αμάρτημα του ιστορικού ντετερμινισμού; Αν ναι, «ο αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα»…

(Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε στο Sarajevo. Όπως ο 1ος. Μόνο που στις αρχές του ’90 δεν δολοφονήθηκε κάποιος δούκας. Δεν δολοφονήθηκε κάποιος δούκας επειδή, στην ιστορία – που – προχωράει – πίσω  – απ’ τις – πλάτες – ακόμα – και – των  – πρωταγωνιστών – της, δεν παιζόταν πια το μέλλον ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών. Στον πάγκο του χασάπη είχαν μπει “πολιτισμοί”. Δηλαδή βαθμοί απορρόφησης του νεου καπιταλιστικού παραδείγματος.

Όταν στις 28 Ιουνίου 1914 δολοφονήθηκε στο Sarajevo ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας κανείς δεν είπε “σκηνοθεσία!! τον έφαγαν οι δικοί του για να…” Όταν ανάμεσα στο 1992 και το 1995 εκεί γίνονταν αυτές οι μαζικές σφαγές, στο ψαχνό, όταν οι κάτοικοι της πόλης γίνονταν σφαγεία απ’ τα σερβικά βλήματα, οι πρωτοκοσμικοί – και οι έλληνες κομπλεξικοί φανατικά πρώτοι – έλεγαν “οι μουσουλμάνοι σκοτώνονται μεταξύ τους για να ενοχοποιήσουν τους σέρβους”· τους χριστιανούς… Η διαφορά ανάμεσα στο 1914 και στο 1994 είναι εύλογη: οι πρωτοκοσμικοί έγιναν πιο “έξυπνοι” – δηλαδή ακόμα περισσότερο υποταγμένοι.

Οι σφαγές στο Sarajevo και σ’ όλη τη Βοσνία απ’ το 1992 ως το 1995 ήταν το διαβατήριο για να συνεχίσει η σφαγή των μουσουλμάνων – “μεταξύ τους” – παντού όπου βολεύει τον πρωτοκοσμικό ιμπεριαλισμό, μέχρι αύριο και μεθαύριο…. Οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες ξεφορτώθηκαν την εγκληματικότητα των αφεντικών τους συναινώντας. Με την ελπίδα ότι τα αφεντικά τους θα τις λυπηθούν και δεν θα τις σφάξουν με ανάλογο τρόπο.

Αλλοίμονο…)

Η τρύπα

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. … Ο Ratko Mladic και ο τότε πρόεδρος της «σερβικής δημοκρατίας» Radovan Karadzic ξεκίνησαν την φονική τους εκστρατεία το 1992. Κάτω απ’ τις διαταγές τους πολλοί και πολλές δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν, βασανίστηκαν, διώχτηκαν απ’ τα σπίτια τους, κάηκαν ζωντανοί. Αυτά γίνονταν στην καρδιά της Ευρώπης, με τους θεσμούς της Ενωμένης Ευρώπης να είναι εδραιωμένοι και να προβάλλονται σαν κάτι που θα φέρει ελπίδα, ειρήνη και σταθερότητα για όλους.

… Κι όταν συνέβαιναν όλα αυτά αυτή η Ευρώπη δεν ήθελε να συγκρίνει την εκστρατεία θανάτου στη Βοσνία με τις μαζικές δολοφονίες των ναζί, ή να αποκαλέσει τις ιδέες των Mladic, Karadzic και άλλων φασιστικές. Αντίθετα προσπαθούσε να βρει τρόπους να διαπραγματευτεί με τους δολοφόνους, χρησιμοποιώντας ήπιες λέξεις για να περιγράψει αυτό που γινόταν στη Βοσνία, όπως «εθνική εκκαθάριση», «σύγκρουση» ή «εμφύλιος πόλεμος»…

… Στις 28 Μάη του 1992 τραυματίστηκα από βόμβα διασποράς στο σπίτι μου, στο Sarajevo. Εκείνη την ημέρα ο Mladic διέταξε τον στρατό του να βομβαρδίζει αδιάλειπτα την πόλη – «μέχρι να τρελλαθούν» είπε.

Δεν μας τρέλλανε, αλλά έφτιαξε έναν ανθεκτικό στο χρόνο κρατήρα στην καρδιά της Ευρώπης. Κανένας δεν τον σταμάτησε τότε, κανείς δεν τον φυλάκισε πριν από πολλά χρόνια, οπότε οι ιδέες του απλώθηκαν σαν πανούκλα, που ξεσπάει σε διάφορες περιστάσεις και στιγμές.

Μπορώ να ακούσω τον Mladic και τον Karadzic στα λόγια των ακροδεξιών πολιτικών στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο σήμερα. Μπορώ να τους ακούσω στα όσα λένε όσοι δικαιολογούν τους πολέμους και τα εγκλήματα πολέμου. Μπορώ να τους ακούσω στους υποστηρικτές των κλειστών συνόρων και της «εθνικής ασφάλειας».

Σε αντίθεση με πολλούς στη σημερινή Ευρώπη, μπορώ να τους ακούσω και να τους αναγνωρίσω. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, έχω λόγους να ανησυχώ.

(Nidzara Ahmetasevic, μια βόσνια, προχτές…)

Σε αντίθεση με κάθε εγκάθετο, επαγγελματία ή εθελοντή, τους ακούμε, τους βλέπουμε και τους αναγνωρίζουμε όλους αυτούς που, στα μέρη μας, έχουν το αίμα των βόσνιων ανδρών και γυναικών στα χέρια τους. Είναι αυτοί που κυβερνούν τώρα· αυτοί που κυβερνούσαν πριν και πιο πριν· αυτοί που θα κυβερνήσουν μετά. Είναι οι οπαδοί τους, όπως και οι οπαδοί όλων των υπόλοιπων, μικρών και μεγάλων κομμάτων και κομματιδίων. Είναι οι παπάδες, οι εφοπλιστές, οι πετρελαιάδες, οι λαθρέμποροι, οι δήμαρχοι, οι πανεπιστημιακοί, οι πράκτορες. Δεν υπήρξε άλλο κρατικό / κοινωνικό σύμπλεγμα σ’ όλο τον πρώτο κόσμο που να πεθύμησε, να φρόντισε, να στήριξε την σφαγή στη βοσνία τόσο μαζικά όσο το ελληνικό. Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο σύμπλεγμα που να είπε και να υιοθέτησε τόσα τερατώδη ψέμματα, για χάρη των «εθνικών σκοπών»· πολύ πριν τα «fake news» γίνουν μόδα. Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον «πολιτισμένο κόσμο» όπου η ημερήσια διάταξη της «εθνικής ασφάλειας» στα ‘90s να λάτρεψε τόσο πολύ τον Mladic, τον Karadzic, τον Arkan, τον Μιλόσεβιτς και τόσους άλλους. Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον πολιτισμένο κόσμο όπου τα βοθρολύματα να έγιναν η επίσημη κρατικά και καθολική κοινωνικά «γραμμή», πολύ πριν γίνουν κοινοβουλευτικό κόμμα.

Τους ξέρουμε, τους ακούμε, τους βλέπουμε… Ακόμα κι εκείνους που παθαίνουν καθυστερημένη φαγούρα για το που θα πήγαιναν οι οβίδες που θα αγόραζε το Ριάντ…

(φωτογραφία: εφ. «νέα» 16 Αυγούστου 1995 – από το anti-imp 6, ελληνοσερβική φιλία 1991 – 1995, η συμμετοχή του ελληνικου ιμπεριαλισμού στον «τρίτο βαλκανικό πόλεμο», εκδ. «αντισχολείο».)

Ο καλός χασάπης

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Ο Ratko Mladic κρίθηκε ένοχος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία στη βοσνία· και καταδικάστηκε σε ισόβια. Απ’ το διεθνές δικαστήριο για τα εγκλήματα στην πρώην γιουγκοσλαβία (ICTY). Στα 75 του σήμερα ο σερβοφασίστας χασάπης έζησε ήδη 22 χρόνια μετά την «τελευταία ημέρα του πολέμου» στη βοσνία· ενώ τα κόκκαλα πολλών απ’ τα θύματά του είναι ακόμα σπαρμένα άγνωστο που, σε ομαδικούς τάφους ή στα βουνά, χωρίς καν έναν τάφο…

Η καταδίκη του Mladic δεν είναι πάντως δικαιοσύνη. Με την έννοια πως όταν δήλωνε και ξαναδήλωνε προστάτης της ευρώπης απ’ τον μουσουλμανικό κίνδυνο, κι όταν δήλωνε ότι αυτά [το «αυτά» ήταν οι βόσνιοι μουσουλμάνοι] γεννάνε πολύ κι αυτό είναι επικίνδυνο για τον πολιτισμένο κόσμο ήταν πολλοί, πάρα πολλοί εκείνοι που συμφωνούσαν μαζί του. Όπως υπήρχαν αρκετοί πίσω του, εκτός απ’ το καθεστώς Μιλόσεβιτς. «Κάποιοι» στο Λονδίνο, στο Παρίσι, ακόμα και στην Ουάσιγκτον.

Ο τελικός στόχος των σφαγών που έκανε ο Mladic, κι όχι μόνο στη Σρεμπρένιτσα, επιτεύχθηκε· πιο σωστά επικυρώθηκε απ’ την «διεθνή κοινότητα»: οι σερβοφασίστες κατέχουν την μισή βοσνία, και οι βόσνιοι δεν έφτιαξαν ποτέ, ούτε θα φτιάξουν δικό τους κράτος. Το «μουσουλμανικό μίασμα» κρατήθηκε έξω απ’ το χριστιανικό ευρωπαϊκό κάστρο.

Ο σερβοφασίστας στρατηγός Mladic (όπως και όλη του η κουστωδία) υπήρξε πιστός στρατιώτης του πρωτοκοσμικού ρατσισμού· σε μια εποχή που αυτός δεν μπορούσε καν να επικαλεστεί τις απειλές της «ισλαμικής τρομοκρατίας». Ήταν επίσης ο πρωτοπόρος της εξόντωσης των μουσουλμάνων που αναλήφθηκε λίγα χρόνια μετά από άλλους σαν «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας».

Η καταδίκη ενός τέτοιου πιστού στρατιώτη απλά απαλλάσσει το στρατηγείο απ’ την δική του, ακόμα μεγαλύτερη ενοχή.

Προσεχώς, σε ένα σινεμά (κάπου μακρυά… )

Σάββατο 2 Σεπτέμβρη. Να μια ταινία που (θα) είναι πολύ δύσκολο να την δείτε στα μέρη μας. Sarajevo March: ένα φιλμ ντοκυμαντέρ του βόσνιου κινηματογραφιστή Ersan Bayraktar, για την πολιορκία του Sarajevo απ’ τους σερβοφασίστες (και όλον τον «πολιτισμένο κόσμο») απ’ το 1992 ως το 1995. Ο τίτλος της ταινίας / ντοκυμαντέρ (παίχτηκε στο πρόσφατο διεθνές φεστιβάλ σινεμά στο Sarajevo) αφορά την μεγάλη διαδήλωση στις 5 Απρίλη του 1992, στο Sarajevo, υπέρ της πολυεθνικής βοσνίας. Μια διαδήλωση που έπνιξαν στο αίμα οι ελεύθεροι σκοπευτές μπράβοι του φίλου και αδελφού των ελλήνων Ράντοβαν Κάραζιτς…

Το φιλμ δείχνει τις εμπειρίες και τις διηγήσεις ανδρών και γυναικών που επέζησαν της σχεδόν 4χρονης πολιορκίας και της σφαγής – της μεγαλύτερης σε διάρκεια στη σύγχρονη ιστορία: αυτά που ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός βολεύεται να υποστηρίζει ότι «δεν έγιναν ποτέ»…

Εικοσιδύο ή εκατονεικοσιδύο χρόνια μετά θα πρέπει, εμείς οι «τρίτοι», να ξεχάσουμε; Όχι. Ισχύει πάντα ότι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι αγώνας ενάντια στην εξουσία…