Tag: βοσνία

Γιατί;

Δευτέρα 1 Γενάρη>> Για ποιον απαίσιο λόγο οι εφιάλτες για τις πρωτοκοσμικές σφαγές κυνηγούν άνισα ελάχιστους εδώ και τόσους πολλούς και πολλές εκεί, κι εκεί, κι εκεί; Πόσες σιωπές χρειάζονται για να κρύψουν ότι οι «πολιτισμένες» κοινωνίες μας, συλλογικά και ατομικά, κουβαλάνε απ’ την άκρη των δακτύλων των ποδιών ως τις ρίζες των μαλλιών τους / μας τόσο αίμα των Άλλων, κι ότι αυτό δεν μπορεί να μένει ατιμώρητο επ’ αόριστον; Πότε θα αναστηθούν αυτές οι δεκάδες χιλιάδες των δολοφονημένων για να αποδώσουν δικαιοσύνη, μόνο αυτό, δικαιοσύνη, αφού εμείς αποδεικνυόμαστε ξανά και ξανά ανίκανοι ακόμα και γι’ αυτό, ανάξιοι της δικαιοσύνης (την οποία θα επικαλεστούμε όταν «έρθει η ώρα μας»);

Δείτε πρώτα αυτό. Αφορά την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, Ιούλης του 1995. Σφαγή μουσουλμάνων βέβαια:

Γιατί; Γιατί αυτό το έγκλημα έμεινε ατιμώρητο;

Σύμφωνα με τις Clinton Tapes, μια έρευνα που έκανε ο Taylor Branch για την προεδρία του Bill Clinton βασισμένη σε ηχογραφημένες συνομιλίες του, ο πρόεδρος των ΗΠΑ πίστευε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν προκατειλημμένοι κατά της Βοσνίας Ερζεγοβίνης εξαιτίας του πλειοψηφικά Μουσουλμανικού πληθυσμού της.

Ο Clinton φέρεται να λέει ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι διαρκώς μπλόκαραν τις προτάσεις για διόρθωση ή διακοπή του εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί στη Βοσνία επειδή «μια ανεξάρτητη Βοσνία θα είναι ‘αφύσικη’ ως το μόνο Μουσουλμανικό έθνος στην Ευρώπη»

Ο Branch έγραψε πως «[Ο Clinton] είπε ότι ο Γάλλος Πρόεδρος Francois Mitterrand ήταν ιδιαίτερα ωμός όταν έλεγε ότι η Βοσνία δεν ταιριάζει, και ότι οι Βρετανοί αξιωματούχοι μιλούσαν για μια οδυνηρή αλλά ρεαλιστική αποκατάσταση της Χριστιανικής Ευρώπης».

Αυτή η στάση εκδηλώθηκε στα σχόλια του Boris Johnson, που τώρα είναι πρωθυπουργός αλλά τότε ήταν δημοσιογράφος, ο οποίος έγραψε στην Daily Telegraph το 1997: «Εντάξει, λέω, η μοίρα της Σρεμπρένιτσα ήταν φρικτή. Αλλά αυτοί οι Μουσουλμάνοι δεν ήταν και τίποτα άγγελοι».

Έμεινε ατιμώρητο για να μπορεί να επαναληφθεί… Ό,τι δεν φτάνει ο ρατσισμός και ο οριενταλισμός της κοινωνικής βάσης στη δύση, το φτάνουν και το παραφτάνουν οι κορυφές όλες των δυτικών καθεστωτικών εξουσιών.

Ξέρετε και ξέρουμε ότι στην σφαγή των Βόσνιων αντρών και γυναικών (όχι μόνο στη Σρεμπρένιτσα) συμμετείχαν και έλληνες. Όχι μόνο το γνωστό φασισταριό. Ολόκληρο το ελληνικό κράτος / παρακράτος, με κάθε διαθέσιμο τρόπο…

Συμμετείχε όμως και το ισραηλινό. Ενδεικτικά (και προς το παρόν…) αυτά, απ’ το +972 magazine, στις 5 Δεκέμβρη του 2016:

Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ απέρριψε τον περασμένο μήνα την προσφυγή για την αποκάλυψη λεπτομερειών των Ισραηλινών στρατιωτικών εξαγωγών στην πρώην Γιουγκοσλαβία στη διάρκεια της γενοκτονίας στη Βοσνία, στα ‘90s. Το δικαστήριο αποφάσισε ότι η έκθεση της Ισραηλινής συμμετοχής στη γενοκτονία θα μπορούσε να βλάψει τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας σε τέτοιο βαθμό που θα ήταν σημαντικότερος απ’ το δημόσιο συμφέρον κοινοποίησης αυτών των πληροφοριών, και την πιθανή προσαγωγή εκείνων που εμπλέκονταν.

Ο δικηγόρος Mark και ο καθηγητής Oron συγκέντρωσαν πολυάριθμες μαρτυρίες σχετικά με την προμήθεια όπλων απ’ το Ισραήλ στη Σερβία, τις οποίες παρουσίασαν στην προσφυγή τους. Κατέθεσαν αποδείξεις του γεγονότος ότι τέτοιες εξαγωγές γίνονταν για καιρό μετά το εμπάργκο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που μπήκε σε ισχύ τον Σεπτέμβριο του 1991. Οι μαρτυρίες διασταυρώθηκαν και μεταφέρονται εδώ όπως παρουσιάστηκαν στην προσφυγή, με τις αναγκαίες συντομεύσεις.

Το 1992 μια πρώην ανώτερη αξιωματούχος του Σερβικού Υπουργείου Άμυνας εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Ο Σερβικός Στρατός», στο οποίο έγραψε ότι οι συμφωνίες για τα όπλα μεταξύ Ισραήλ και Σερβίας υπογράφτηκαν μόλις ένα μήνα μετά το εμπάργκο: «Μια απ’ τις μεγαλύτερες συμφωνίες έγιναν τον Οκτώβρη του 1991. Για προφανείς λόγους, η συμφωνία με τους Εβραίους δεν δημοσιοποιήθηκε εκείνη την εποχή».

Ένας Ισραηλινός που ήταν εθελοντής σε μια ανθρωπιστική οργάνωση στη Βοσνία εκείνο τον καιρό κατέθεσε ότι το 1994 ένας αξιωματούχος του ΟΗΕ του ζήτησε να δει τα υπολείμματα ενός βλήματος των 120 χιλιοστών – με Εβραϊκή επιγραφή πάνω του – που έσκασε στον διάδρομο προσγείωσης του αεροδρομίου του Sarajevo. Κατέθεσε επίσης ότι είδε Σέρβους να κινούνται στη Βοσνία κρατώντας Uzi που είχαν φτιαχτεί στο Ισραήλ.

Το 1995 αναφέρθηκε ότι οι Ισραηλινοί έμποροι όπλων σε συνεργασία με Γάλλους έκλεισαν μια συμφωνία για την προμήθεια στη Σερβία αντιαρματικών ρουκετών. Σύμφωνα με αναφορές απ’ το 1992, μια αντιπροσωπεία του Ισραηλινού Υπουργείου Άμυνας πήγε στο Βελιγράδι και υπέγραψε συμφωνία για την προμήθεια βλημάτων πυροβολικού.

Ο Στρατηγός Mladic, ο ίδιος που τώρα βρίσκεται κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία, έγραψε στο ημερολόγιό του ότι «από το Ισραήλ – προτείνουν κοινό αγώνα κατά των Ισλαμιστών εξτρεμιστών. Προσφέρθηκαν να εκπαιδεύσουν τους άντρες μας στην Ελλάδα, και να δώσουν δωρεάν όπλα για ελεύθερους σκοπευτές». Μια έκθεση που έγινε κατ’ απαίτηση της Ολλανδικής κυβέρνησης στη διάρκεια των ερευνών για τα γεγονότα στη Σρεμπρένιτσα περιλαμβάνει το εξής: «Το Βελιγράδι θεωρούσε το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Ελλάδα τους καλύτερους φίλους του. Το φθινόπωρο του 1991 η Σερβία έκανε μια μυστική συμφωνία για όπλα με το Ισραήλ».

Δείτε τώρα αυτό. Αφορά την σφαγή στη Γάζα, την τωρινή σφαγή:

Γιατί πρέπει να παριστάνουμε τους τουρίστες στην φρικιαστική επανάληψη, ξανά και ξανά, της βίας των κυρίαρχων;

«Εξολοθρεύστε όλους τους βάρβαρους»

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Ο Chris Hedges (67 χρονών σήμερα) είναι γνωστός αμερικάνος ρεπόρτερ, από εκείνο το εντελώς μειοψηφικό είδος των ανθρώπων που ανάμεσα στο «κρατάω τον μισθό μου υπακούοντας στις οδηγίες» και στο «κρατάω την αξιοπρέπειά μου» επέλεξε το δεύτερο. Συστήνεται ως αναρχο-σοσιαλιστής, αλλά όχι στα λόγια: απ’ όσα (αμερικανικά κατά κύριο λόγο) media πέρασε τον θυμούνται σαν ασυμβίβαστο. Γι’ αυτό και δεν έκανε εξασφαλισμένη καριέρα…

Τα παρακάτω είναι μεγάλα αποσπάσματα απ’ όσα έγραψε στο blog του πριν λίγες ημέρες:

Κατά την διάρκεια της πολιορκίας του Sarajevo, όταν έγραφα για τους New York Times, δεν υποστήκαμε βομβαρδισμούς κορεσμού και σχεδόν ολοκληρωτικό μπλοκάρισμα τροφίμων, νερού, καυσίμων και φαρμάκων, όπως κάνει τώρα το Ισραήλ στη Γάζα. Δεν υποστήκαμε ποτέ εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες κάθε μέρα. Δεν υποστήκαμε την συνενοχή της διεθνούς κοινότητας στη σερβική εκστρατεία γενοκτονίας. Δεν υποστήκαμε μαζικές αποστολές όπλων απ’ τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες ώστε να διατηρηθεί η πολιορκία… Δεν υποστήκαμε τις δυτικές κυβερνήσεις να δικαιολογούν την πολιορκία ως δικαίωμα των Σέρβων να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, αν και οι ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ που στάλθηκαν στη Βοσνία ήταν σε μεγάλο βαθμό χειρονομία δημόσιων σχέσεων, αναποτελεσματική για την ανάσχεση της σφαγής, μέχρις ότου η διεθνής κοινότητα αναγκάστηκε κάτι να κάνει μετά την σφαγή 8.000 βόσνιων ανδρών και αγοριών στη Σρεμπρένιτσα.

Δεν σκοπεύω να μειώσω την φρίκη της πολιορκίας του Sarajevo που μου προκαλεί εφιάλτες σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα. Αλλά αυτά που υποστήκαμε – τριακόσες έως τετρακόσιες οβίδες την μέρα, τέσσερεις ως πέντε νεκροί και δώδεκα τραυματίες κάθε μέρα – είναι ένα μικρό κλάσμα του μαζικού θανάτου και της καταστροφής της Γάζα. Η ισραηλινή πολιορκία της Γάζας μοιάζει περισσότερο με την επίθεση της Βέρμαχτ στο Στάλιγκραντ, όπου πάνω από 90% των κτιρίων της πόλης καταστράφηκαν, παρά με το Sarajevo.

… Η Γάζα, μέχρι το τέλος της εκστρατείας του Ισραήλ για καμένη γη, θα είναι ακατοίκητη, μια τακτική που χρησιμοποιούσαν τακτικά οι ναζί όταν αντιμετώπιζαν ένοπλη αντίσταση, συμπεριλαμβανόμενου του γκέτο της Βαρσοβίας και αργότερα της ίδιας της Βαρσοβίας. Μέχρι να τελειώσει το έργο του το Ισραήλ, η Γάζα, ή τουλάχιστον η Γάζα όπως την ξέραμε, δεν θα υπάρχει.

Δεν είναι μόνο η τακτική ίδια, είναι και η ρητορική. Οι Παλαιστίνιοι αναφέρονται ως ζώα, θηρία, και ναζί. Δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης. Τα παιδιά τους δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης. Πρέπει να εξαφανιστούν απ’ το πρόσωπο της γης.

Η εξόντωση εκείνων που τους κλέβουμε την γη, λεηλατούμε τους πόρους τους και εκμεταλλευόμαστε την εργασία τους είναι κωδικοποιημένη στο DNA μας. Ρωτήστε τους ιθαγενείς της Αμερικής. Ρωτήστε τους Ινδούς. Ρωτήστε τους Κογκολέζους. Ρωτήστε τους Kikuyu στην Κένυα. Ρωτήστε τους Herero στη Ναμίμπια, που όπως οι Παλαιστίνιοι, πυροβολήθηκαν και κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην έρημο, όπου πέθαναν απ’ την πείνα και τις αρρώστιες. Ογδόντα χιλιάδες απ’ αυτούς. Ρωτήστε τους Ιρακινούς. Ρωτήστε τους Αφγανούς… Ρωτήστε τους αυτόχθονες πληθυσμούς σ’ όλο τον κόσμο. Ξέρουν ποιοι είμαστε.

Ο αποικιακός εποικισμός του Ισραήλ είναι δικός μας. Υποκρινόμαστε το αντίθετο. Αποδίδουμε στους εαυτούς μας αρετές και εκπολιτιστικές ιδιότητες που είναι, όπως και στην περίπτωση του Ισραήλ, αδύναμες δικαιολογίες για την αφαίρεση των δικαιωμάτων ενός κατεχόμενου και πολιορκούμενου λαού, την κατάληψη της γης του, και την χρήση παρατεταμένων φυλακίσεων, βασανιστηρίων, ταπεινώσεων, καταναγκαστικής φτώχειας και δολοφονιών, για να κρατηθεί υποταγμένος.

… Όταν εκείνοι που βρίσκονται υπό κατοχή αρνούνται να υποταχθούν, όταν συνεχίζουν να αντιστέκονται, εγκαταλείπουμε κάθε προσποίηση περί «εκπολιτιστικής» αποστολής μας, και εξαπολύουμε, όπως στη Γάζα, ένα όργιο σφαγής και καταστροφής. Μεθάμε με την βία. Η βία μας τρελαίνει. Σκοτώνουμε με απίστευτη αγριότητα. Αποκαλύπτουμε το ψέμα της περίφημης ηθικής μας ανωτερότητας. Εκθέτουμε γυμνή την θεμελιώδη αλήθεια του δυτικού πολιτισμού: είμαστε οι πιο αδίστακτοι και αποτελεσματικοί δολοφόνοι στον πλανήτη. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που κυριαρχούμε στους «άθλιους της γης». Δεν έχει καμία σχέση με την δημοκρατία ή την ελευθερία. Αυτά είναι δικαιώματα που δεν σκοπεύουμε ποτέ να παραχωρήσουμε στους καταπιεσμένους.

Η γενοκτονία βρίσκεται στον πυρήνα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του Ισραήλ. Δεν ήταν αποκλειστικό χαρακτηριστικό των ναζί. Είναι δομικό χαρακτηριστικό της δυτικής κυριαρχίας. Οι οπαδοί των ανθρωπιστικών παρεμβάσεων  που επιμένουν ότι πρέπει να βομβαρδίζουμε και να κατακτούμε άλλους πληθυσμούς επειδή ενσαρκώνουμε την καλοσύνη – αν και προωθούν τις στρατιωτικές επεμβάσεις μόνο στις περιπτώσεις που θεωρούν ότι είναι προς το εθνικό μας συμφέρον – είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι της πολεμικής μηχανής και των δυτικών ιμπεριαλισμών. Ζουν σ’ ένα παραμύθι σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, όπου τα ποτάμια αίματος που προκαλούμε κάνουν τον κόσμο ένα πιο χαρούμενο και καλύτερο μέρος. Είναι τα χαμογελαστά πρόσωπα της γενοκτονίας. Μπορείτε να τους δείτε στις οθόνες σας.

Τα ψέματά μας μπορεί να βολεύουν εμάς, αλλά ο περισσότερος κόσμος μας βλέπει καθαρά. Όπως βλέπει καθαρά και το Ισραήλ. Βλέπουν τις γενοκτονικές μας διαθέσεις…

Quo Vadis, Aida?

Παρασκευή 5 Μάρτη. Η Jasmila Zbanic είναι βόσνια (γεννημένη στο Sarajevo το ’74) σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Έχει στο ενεργητικό ήδη δυο ταινίες, την Grbavica τo 2006 (η ιστορία της νεαρής Esma στο Sarajevo με “φόντο” τους βιασμούς βόσνιων γυναικών απ’ τους σερβοφασίστες), και το Na putu («On the path») του 2010 (η ιστορία ενός ζευγαριού νεαρών βόσνιων στο Sarajevo μετά το 1995).

Τώρα η ταινία Quo Vadis, Aida? αφορά την Σρεμπρένιτσα, μ’ έναν ντοκυμαντερίστικο τρόπο. Ξεκινάει στις 11 Ιούλη του 1995, την ημέρα της εισβολής των σερβοφασιστών στην πόλη, και εστιάζει στην Aida Selmanagic (μια διασκάλα που δουλεύει σαν μεταφράστρια για τους ολλανδούς «ειρηνευτές» του οηε στην πόλη) που προσπαθεί να βρει και να σώσει τον άντρα και τους γυιούς της απ’ τους σερβοφασίστες.

Επειδή είναι μάλλον απίθανο να παιχτεί στα μέρη μας (η γενικευμένη εθνική συνενοχή στις σφαγές στη Βοσνία και στη Σρεμπρένιτσα είναι αιώνια…), ψάξτε το· κι αν το βρείτε (προς το παρόν παίζεται σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ) δείτε το – για να θυμηθείτε.

Εδώ μόνο 2 σύντομα trailers.


Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 5

Παρασκευή 9 Οκτώβρη. Ρωτούσαμε χτες (ρητορικά…): Τι έλειπε απ’ το λα.ο.σ. και το είχαν τα βοθρολύματα ώστε να κάνει ο πρώτος στην άκρη δημιουργώντας αρκετό χώρο στα δεύτερα; Ακόμα σημαντικότερο: ποιοί ήταν που ζύγιζαν την κατάσταση, διέκριναν τα «πλεονεκτήματα» των βορθολυμάτων (έναντι του λα.ο.σ.), και αποφάσισαν / μεθόδευσαν αυτήν την «αλλαγή φρουράς» απ’ τα τέλη του 2011 ως την άνοιξη του 2012;

Η απάντηση είναι κατ’ αρχήν εύκολη: τα βοθρολύματα ήταν μαχαιροβγάλτες, υποκοσμιακοί, τραμπούκοι, σκινάδες… Ενώ ο λα.ο.σ. ήταν «ικανοποιητικά» ακροδεξιός, αλλά χωρίς ομάδες κρούσης…

Αρκεί και μόνο να συνειδητοποιήσει (όποιος το αντέχει) ότι στην διάρκεια της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά, στα τέλη του 2011 / αρχές του 2012, αμέσως μετά την οριστική υπονόμευση της κυβέρνησης του ΓΑΠ, τους “αγανακτισμένους” κλπ, «ωρίμασε» και «εκτοξεύτηκε» μια αλλαγή φρουράς τέτοιου περιεχομένου, ώστε να δημιουργηθεί ένα κύμα κάπως πιο αναλυτικών (κρίσιμων) ερωτημάτων:

Α) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των καπιταλιστικών συμφερόντων) χρειαζόταν την κοινοβουλευτοποίηση μιας συμμορίας τραμπούκων;

Β) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να οργανώσει την «μεταμόρφωση» αυτής της συμμορίας, έστω για μερικούς μήνες, ώστε να πουληθεί στο πόπολο σαν μια «φιλάνθρωπη ελληνική εθνική δύναμη»;

Γ) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να εξασφαλίσει πολλές χιλιάδες ψήφους στα βοθρολύματα;

Δ) Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό: ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ χρειαζόταν μια «δύο επιπέδων» φασιστική συμμορία τραμπούκων, απ’ την μια μεριά στο κοινοβούλιο και απ’ την άλλη στο πεζοδρόμιο;

Αυτά τα ερωτήματα δεν αφορούν αυτά καθαυτά τα βοθρολύματα. Αφορά μάλλον το σύνολο της κρατικής / παρακρατικής / καπιταλιστικής αλυσίδας στην οποία αυτοί ήταν ένας κρίκος.

Για να συγκεκριμενοποιηθούν στοιχειωδώς τέτοιες ερωτήσεις που αφορούν μια – στην πραγματικότητα έξω από οποιαδήποτε σοβαρή κριτική εργατική ανάλυση – κρίσιμη ιστορική περίοδο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, αυτήν απ’ το 2009 ως το 2019, χρειάζονται κάπως εμβόλιμα δυο υπενθυμίσεις για την οργανική σύνδεση κράτους / παρακράτους στο ελλαδιστάν.

Η πρώτη αφορά το διάστημα 1992 – 1995 και την «ελληνοσερβική φιλία». Έχουμε αναφερθεί ήδη στην αξιοποίηση των βοθρολυμάτων (με τις ευλογίες όχι μόνο των υπηρεσιών αλλά όλου του «πολιτικού κόσμου», διακομματικά, και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας) στις σφαγές στη βοσνία. Δεν ήταν, όμως, μόνον αυτοί – αυτοί ήταν το «πεζικό».

Αντιγράφουμε αποσπάσματα απ’ το καθεστωτικό «βήμα» στις 25 Νοέμβρη 2008, με τίτλο Η «λαμπρή καριέρα» ενός βομβιστή:

… Η συνεργασία του Θέμη Καλαποθαράκου με τον Θέμη Παπαμάλη απέκτησε «διεθνείς» διαστάσεις με τη συμμετοχή του έλληνα βομβιστή στον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το ξεκίνημα της ειδικής αποστολής του Παπαμάλη στον πόλεμο της Βοσνίας βρίσκεται στην προγενέστερη γνωριμία του Θέμη Καλαποθαράκου με τον διαβόητο σέρβο παραστρατιωτικό Ζέλικο Ρασνάτοβιτς, γνωστότερο με το ψευδώνυνο Αρκάν… Παράλληλα ο Θέμης Καλαποθαράκος εκείνο το διάστημα είχε έλθει σε επαφή με γνωστό έλληνα στρατιωτικό, ο οποίος διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην ΕΥΠ και στο πολιτικό παρασκήνιο. Ο άνθρωπος αυτός ζήτησε από τον Καλαποθαράκο να λάβει μέρος σε «μυστικές επιχειρήσεις» στην Αλβανία, στη Βοσνία και αλλού για να προωθήσει τα ελληνικά συμφέροντα. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό…

Μάλιστα οι ειδικές αυτές αποστολές της ομάδας Καλαποθαράκου ήταν σε γνώση υψηλόβαθμων αξιωματικών της Αστυνομίας που υπηρετούν ακόμη και σήμερα στην ΕΛ.ΑΣ. και μιλούν με… κολακευτικά λόγια για τον «εθνικό ρόλο της ομάδας Καλαποθαράκου»!

Έτσι λοιπόν ο Θέμης φρόντισε να στείλει μερικούς δικούς του ανθρώπους στο πλευρό του Αρκάν και ανάμεσα σε αυτούς τον Παπαμάλη, ο οποίος απέκτησε στον κόσμο της ελληνικής νύχτας το παρατσούκλι «ο Βόσνιος».

Ο Παπαμάλης, σύμφωνα με άλλους έλληνες εθελοντές στον πόλεμο της Βοσνίας, είχε σημαντικό ρόλο σε επιχειρήσεις των «Τίγρεων» του Αρκάν. Σε μια από τις επιχειρήσεις τραυματίστηκε στο μάτι του, γεγονός που του δημιούργησε σχετικό πρόβλημα όρασης. Όταν επέστρεψε συνέχισε να συνεργάζεται με τον Καλαποθαράκο αλλά και με άλλες ομάδες στην Αττική, οι οποίες έβλεπαν στο πρόσωπό του τον «ιδανικό, εχέμυθο, κατασκευαστή βομβών».

Για όσους / όσες δεν γνωρίζουν ο Θ. Παπαμάλης ήταν (σύμφωνα με το ίδιο άρθρο) … Αρχηγός μιας ομάδας πρώην μελών της Ομάδας Υποβρύχιων Καταστροφών οι οποίοι μετά τη λήξη της θητείας τους εντάχτηκαν στο οργανωμένο έγκλημα της χώρας μας… Ο Θ. Καλαποθαράκος υπήρξε στα ‘80s και ακόμα εντονότερα στα ‘90s ο «βασιλιάς (της προστασίας) της παραλιακής», και ίσως ακόμα περισσότερα. Θεωρούνταν «άρχοντας».

Και οι δύο (Παπαμάλης και Καλαποθαράκος) «εκκαθαρίστηκαν» μέσα σε λίγους μήνες το 2000 στην Αθήνα (όπως και ο Αρκάν, την ίδια ακριβώς περίοδο, το Βελιγράδι), εντελώς συμπτωματικά μετά την εμφάνιση των αμερικάνων στο Κόσοβο και, κυρίως, την ενοχοποίηση (εκ μέρους τους) του ως τότε «αόρατου» συμμάχου τους Μιλόσεβιτς… Και πάλι εντελώς συμπτωματικά ο αδελφός του Θ. Καλαποθαράκου Χρήστος (πρωταθλητής πυγμαχίας και kick boxing) ήταν στέλεχος του λα.ο.σ., και πήρε για ένα διάστημα μερικών μηνών την βουλευτική θέση του βορΒορίδη, μετά την μεταπήδηση του τελευταίου στη ν. δημοκρατία και την παραίτησή του από βουλευτής του λα.ο.σ.

Η δεύτερη υπενθύμιση αφορά την ανάθεση στα βοθρολύματα, εκ μέρους του τότε υφυπουργού δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη, της επανακατάληψης του κέντρου της Αθήνας· με την ανάλογη (εγκληματική) «αμοιβή» τους, το 2009.

Αυτές οι δύο υπενθυμίσεις είναι απαραίτητες. Όταν ρωτάμε «ποιός» (προφανώς δεν εννοούμε κάποιο μεμονωμένο άτομο…) δεν ψάχνουμε φαντάσματα στο σκοτάδι. Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε λεπτομέρειες (πώς θα γινόταν αλλιώς;) υποδεικνύουμε την σταθερή σύνδεση κράτους / παρακράτους / ντόπιων ή/και διεθνών αφεντικών / οργανωμένου εγκλήματος, υπαρκτή και δυνατή επί δυο δεκαετίες πριν την «δεύτερη – και πανηγυρική – μεταμόρφωση» των βοθρολυμάτων.

Αυτή η επιχείρηση της κοινοβουλευτικοποίησης των βοθρολυμάτων ήταν πανεύκολη απ’ την άποψη των προϋποτιθέμενων σχέσεων μεταξύ των κρίκων αυτής της αλυσίδας…

Θυμάται κανείς;

Σάββατο 11 Ιούλη. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες μέρες, με την γνώση (και υπό το βλέμματα) όλου του «πολιτισμένου κόσμου» οι σερβοφασίστες κορύφωναν την δουλειά που τους είχε αναθέσει αυτός ο «πολιτισμένος κόσμος»: την σφαγή στη Βοσνία, με την Srebrenica να είναι το διαμάντι στο στέμμα του αίματος και του θανάτου. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες ημέρες, όταν οι πρώτοι άντρες που είχαν επιζήσει δραπετεύοντας απ’ το σφαγείο της Srebrenica διηγούνταν τι είχε συμβεί, εν χορώ όλοι οι «πολιτισμένοι» κατηγορούσαν τους μουσουλμάνους σαν ευφάνταστους ψεύτες. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες μέρες, σύσσωμος ο ελληνικός διακομματικός φασισμός, απ’ την κοινωνική βάση ως την κορυφή όλων των εξουσιών και πάλι πίσω πανηγύριζε – είχε στείλει άλλωστε τα δικά του καθάρματα να βοηθήσουν στο έγκλημα. Μαζί του πανηγύριζαν όλοι οι πρωτοκοσμικοί φασισμοί, τόσο στην ευρώπη και στις ηπα, όσο και στην ανατολική Μεσόγειο.

Η μισή μας καρδιά βρίσκεται από τότε εκεί· θαμμένη κάπου στους ομαδικούς τάφους κάποιων απ’ τους 8.000 σφαγμένους αμάχους που τα κόκκαλά τους δεν έχουν βρεθεί ακόμα. Δεν θα κάνουμε όμως μνημόσυνα. Απλά θα θυμίσουμε ορισμένες απωθημένες ιστορικές πραγματικότητες.

Η σφαγή στη Βοσνία απ’ το 1992 ως το 1995 (τουλάχιστον 250.000 δολοφονημένοι, χιλιάδες βιασμένες γυναίκες, καταστροφές – καταστροφές – καταστροφές), με μόνο πραγματικό στόχο το να μην δημιουργηθεί βοσνιακό κράτος με πλειοψηφία τυπικά μουσουλμάνους στην ευρώπη, ήταν ο καταλύτης της ριζοσπαστικοποίησης χιλιάδων μουσουλμάνων, αράβων και μη, απ’ τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό. H ωμή σφαγή στη Βοσνία συμπλήρωνε το αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα στην αλγερία στα τέλη του 1991 (έτσι ώστε να μην νικήσει στις τότε εκλογές, όπως ήταν αναμενόμενο, το μετριοπαθές «ισλαμικό μέτωπο σωτηρίας» – FIS), καθώς και την διαρκή χούντα στην τουρκία…

Σύμφωνα με την καθόλου λαθεμένη ανάλυση των ριζοσπαστών μουσουλμάνων, το τέλος του ψυχρού πολέμου (3ου παγκόσμιου λέμε) δεν είχε οδηγήσει στο τέλος των μιλιταριστικών αποικοκρατικών καθεστώτων που στηρίζονταν απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Αντίθετα ήταν σαφές ότι αυτοί οι ιμπεριαλισμοί, σε μόνιμη συνεργασία με τα τοπικά καθεστώτα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να «καθαρίσουν» οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία στις μουσουλμανικές κοινωνίες – παρά τις διακηρύξεις περί “νίκης της ελευθερίας” στον πλανήτη. Στη δε Βοσνία να «καθαρίσουν» τον ίδιο τον πληθυσμό, ώστε να μην φτιαχτεί μια δημοκρατική τυπικά μουσουλμανική «κηλίδα» στην ευρώπη, που θα ήταν μόνιμο αγκάθι και αμφισβήτηση στον πρωτοκοσμικό ρατσιστικό αντι-μουσουλμανισμό που ετοιμαζόταν να ξεχυθεί…

Ποιά θα μπορούσε να είναι η απάντηση; Βγαλμένη απ’ το manual του πρωτοκοσμικού μαρξισμού-λενινισμού (αλλά και την εμπειρία των αντι-αποικιακών επαναστάσεων τόσο στην αφρική όσο και στη λατινική αμερική): ένοπλη αντάρτικη δράση, έτσι ώστε να αποσταθεροποιηθούν οι «φιλοδυτικές» χούντες στον μουσουλμανικό κόσμο! Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Υπάρχει ένας θεωρητικός αυτού του ισλαμικού «μ/λ αντάρτικου» (υπάρχει μια αντίφαση στους όρους, αλλά συνεννοούμαστε…) και οικονομικός υποστηρικτής των ένοπλων οργανώσεων αντι-καθεστωτικού, αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα, που είναι πασίγνωστος. Λεγόταν bin Laden. Έχουμε γράψει αλλού για την περίπτωσή του, και δεν θα τα επαναλάβουμε εδώ. Ωστόσο ήταν και ο Laden που είχε δημόσια ξεκαθαρίσει τον ρόλο που έπαιξε η σφαγή των βοσνίων στο να επιβεβαιωθεί η πεποίθηση ότι χωρίς ένοπλη δράση κατά των φασιστικών καθεστώτων στις μουσουλμανικές κοινωνίες και κατά των (αμερικάνων κυρίως αλλά όχι μόνο) ιμπεριαλιστικών στηριγμάτων τους, αυτές οι κοινωνίες δεν θα έβλεπαν ποτέ άσπρη μέρα.

Τον καιρό, λοιπόν, που το πρωτοκοσμικό φασισταριό πανηγύριζε για τις «νίκες» των σερβοφασιστών και των συμμάχων τους στη βοσνία, νεαροί απ’ το μαρόκο ως την τουρκία και βετεράνοι απ’ το αφγανιστάν, είτε είχαν δημιουργήσει κάποιες (μικρές αριθμητικά) διεθνείς ταξιαρχίες πηγαίνοντας να πολεμήσουν στη βοσνία, είτε – αργότερα – δημιουργούσαν τους πρώτους πυρήνες ισλαμικής αντι-ιμπεριαλιστικής δράσης στην αφρική και στη μέση Ανατολή.

Σ’ αυτές τις εξελίξεις ο bin Laden ήταν βασικά ιδεολογικός καθοδηγητής και χρηματοδότης. Αλλά ήδη, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90, είχε γίνει στόχος. Τόσο της σαουδαραβικής χούντας (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «μεγαλοαστός» για την σαουδαραβική κοινωνική διαστρωμάτωση, τότε ο bin Laden ήταν ακριβώς τέτοιος!) όσο και για την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ, το Κάιρο, την Τύνιδα, το Αλγέρι…

Τα υπόλοιπα ίσως τα ξέρετε, με τις θηριώδεις δυτικές διαστρεβλώσεις. Εκείνο που είναι ελάχιστα παραδεκτό είναι αυτό: ότι η νίκη των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις εκλογές του 2002 και, κυρίως, η σταθεροποίησή τους στην εξουσία, άνοιξε για πρώτη φορά έναν δρόμο μη βίαιης καθιέρωσης στην εξουσία του πολιτικού ισλάμ. Αυτό που πνίγηκε στο αίμα στη Βοσνία έγινε, τελικά, στην τουρκία. Εντέλει δεν ήταν ζήτημα προσωπικής γοητείας του Erdogan το γεγονός ότι τα πιο συντηρητικά υποκείμενα των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2011 έβλεπαν το τουρκικό παράδειγμα σαν αυτό που θα ήθελαν να εφαρμόσουν μετά την ανατροπή των δικτατοριών. Ισλαμοδημοκρατικές κυβερνήσεις, κατ’ αντιστοιχία των χριστιανοδημοκρατικών στην ευρώπη…

Εικοσιπέντε χρόνια μετά την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα των σχεδόν 8.000 ανδρών, μανάδες, σύζυγοι, κόρες και γυιοί, δεν έχουν ξεχάσει – πώς θα ήταν δυνατόν; Δεν έχει ξεχάσει όμως ούτε η Ιστορία. Όχι η πρωτοκοσμική· αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της πρωτοκοσμικής βαρβαρότητας.

Δεν έχει ξεχάσει η Ιστορία των Άλλων. Αυτή συνεχίζεται.

Οι καραγκιοζόμαγκες του πατριωτισμού

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. Οι ντόπιοι υποτελείς αρνούνται να καταλάβουν το πως η «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού κράτους, ο ιμπεριαλισμός του δηλαδή, επιστρέφει και χωνεύεται στα μυαλά τους, δηλητηριάζοντας την καθημερινή τους ζωή. Αρνούνται να καταλάβουν πόσο κρέας (ηθικό και συναισθηματικό κατ’ αρχήν) γίνονται μέσα σε κάθε εκστρατεία «εθνικού κινδύνου». Αρνούνται να φωνάξουν: enough!!!

Οι δεξιοί και οι αριστεροί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου προστάτεψαν σαν πολύτιμα assets τα φασιστικά καθάρματα που συμμετείχαν στις σφαγές στη βοσνία, όταν τους έψαχνε το διεθνές δικαστήριο της Χάγης – έδρασαν σε «εθνική αποστολή»… Οι δεξιοί και οι αριστεροί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου προστάτεψαν σαν πολύτιμα assets τις τράπεζές τους και κάτι καθάρματα του είδους Τάσσος Παπαδόπουλος (πρόεδρος της νότιας κύπρου…) που ξέπλεναν τα λαθρεμπόρια και τις λεηλασίες του «αδελφού Μιλόσεβιτς», όταν έψαχνε να βρει την άκρη (και τα κλεμμένα) η μετα-Μιλόσεβιτς κυβέρνηση στο Βελιγράδι αλλά και το διεθνές δικαστήριο της Χάγης – ήταν σε «εθνική αποστολή»…

Ως εκεί τα ντόπια αφεντικά μπορούσαν να κρύβονται μέσα στην ομίχλη μιας κάποιας «πατριωτικής εξωτερικής πολιτικής», απαλλάσσοντας τους υποτελείς απ’ την ωμή συνενοχή σε μαζικούς φόνους, λεηλασίες, βιασμούς, εξανδραποδισμούς… Οι φαιορόζ, και ειδικά οι ροζ, γνήσια καθάρματα / υπηρέτες της «εθνικής γραμμής», ανέβηκαν πίστα. Προχώρησαν πολύ. Ανακήρυξαν 8 χουντοκαραβανάδες, κάποιοι απ’ τους οποίους συμμετείχαν στην απόπειρα δολοφονίας του Erdogan στη διάρκεια του πραξικόπηματος στις 15 Ιούλη του 2016, περίπου σε «αγωνιστές της ελευθερίας»! Και ανέλαβαν να τους προστατεύουν… Ήταν η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία που το ελληνικό παρακράτος ένοιωθε τόσο ισχυρό ώστε να ανακηρύξει assets του όχι δικούς του υπηκόους, αλλά χουντοκαραβανάδες άλλου κράτους: του τουρκικού…

Μήπως ένοιωσαν αντίστοιχα οι ντόπιοι υπήκοοι πως αν το ανεχτούν αυτό, κάποια στιγμή, θα πέσει δίκαιη φωτιά να τους κάψει; Όχι. Το ανέχτηκαν και το επαίνεσαν. Γιατί; Επειδή ό,τι είναι «αντιτουρκικό» είναι καλό! Και επειδή το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει πάντα δίκιο…

Ναι; Φάτε τώρα … λιβύη!

10%

Σάββατο 20 Ιούλη. Σε μια επίδειξη κυνισμού που διαφέρει σε στυλ απ’ αυτόν άλλων κρατών που συμμετείχαν στην σφαγή στη βοσνία και, ειδικά, στη Σρεμπρένιτσα, το ανώτατο δικαστήριο της ολλανδίας αποφάνθηκε ότι πράγματι το ολλανδικό κράτος έχει ευθύνη για την δολοφονία 350 ανδρών στη Σρεμπρένιτσα… Κατά 10%.

Ολλανδοί κυανόκρανοι (στρατιώτες με όπλα και τεθωρακισμένα δηλαδή…) ήταν τότε, το 1995, υπεύθυνοι για την ασφάλεια του θύλακα της Σρεμπρένιτσα. «Ασφάλεια» έναντι σερβοφασιστικών επιθέσεων. Δεν ανταποκρίθηκαν στην ευθύνη τους· αν και θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν υποστηρίζοντας ότι δεν πήραν την αεροπορική βοήθεια που έπρεπε και ότι το «ξεπούλημα» των 60.000 αιχμάλωτων του θύλακα στον στρατηγό Μλάντιτς και τους δολοφόνους του (συμπεριλαμβανομένων των ελλήνων) έγινε απ’ τα «κεντρικά» της διεθνούς «ειρηνευτικής δύναμης» (οηε), ουσιαστικά με διεθνή συναίνεση.

Είναι σαφές (για όσους / όσες έχουν ψάξει το τι έγινε και από ποιούς στη βοσνία, απ’ το 1992 ως το 1995) ότι το ολλανδικό κράτος δεν ήταν το κυρίως υπεύθυνο που ο οηέδικος στρατός του δεν εμπόδισε την σφαγή. Συνυπεύθυνο ναι, αν και σε σχετικά κατώτερο επίπεδο. Παρόλα αυτά το να αναλαμβάνεις να προστατέψεις κάποιους από δολοφόνους και να μην το κάνεις συνιστά πράγματι βαριά ευθύνη. Εξίσου βαριά είναι η ευθύνη του να κρύβεις για καιρό το τι έγινε «στην περιοχή σου». Μια ομάδα βόσνιων γυναικών («Μητέρες της Σρεμπρένιτσα»), των οποίων οι σερβοφασίστες δολοφόνησαν συζύγους, αδελφούς και γυιούς, έκανε μήνυση στο ολλανδικό κράτος σ’ αυτήν ακριβώς την βάση.

Τι αποφάνθηκε τελικά η ολλανδική δικαιοσύνη με «ωμή ακρίβεια»; Πως αν οι ολλανδοί κυανόκρανοι είχαν επιτρέψει σε 350 βόσνιους άντρες να μείνουν στο ασφαλές καταφύγιο / στρατόπεδό τους, υπήρχε μόνο 10% πιθανότητα να μην πέσουν στα χέρια των σερβοφασιστών. Συνεπώς το ολλανδικό κράτος αναγνώρισε την ευθύνη του γι’ αυτό το 10%… (Ο εισαγγελέας είχε προτείνει … 30%…)

Είναι άγνωστο το τι επέτρεψε στους σοφούς δικαστές να υπολογίσουν το «ποσοστό» κατά το οποίο ένας αριθμός βόσνιων της Σρεμπρένιτσα θα γλύτωναν αν τους προφύλασσαν οι ολλανδοί στρατιώτες. Είναι, όμως, σαφές ότι η πρωτοκοσμική κουλτούρα είναι και ικανή και διατεθειμένη να φτιάξει ζυγαριές, μετροταινίες και ότι άλλο χρειάζεται για να μετράει «ποσοστά ευθύνης σε μαζικές δολοφονίες / γενοκτονίες» ΑΝ ΑΥΤΕΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Τους «υποτιμημένους» – εν προκειμένω τους βόσνιους μουσουλμάνους.

Θα ήταν αδιανόητο να κάνουν το ίδιο έστω και για μία δολοφονία πρωτοκοσμικού. Γιατί οι λευκοί πρωτοκοσμικοί χριστιανοί είναι ανώτερης τάξης όντα. Ενώ οι «άλλοι» είναι κρέας. Την «σωτηρία» τους ή μη, την «επιβίωσή» τους ή μη, τις πρωτοκοσμικές ευθύνες για την ζωή ή τον θάνατό τους, μπορούν να τις ζυγίσουν…

Εν τέλει το ολλανδικό δικαστήριο φρόντισε να βάλει τις βόσνιες γυναίκες στη θέση τους ακόμα και στις λεπτομέρειες: “ξέχασε” να υπάρχει επίσημη παράλληλη μετάφραση στα βοσνιακά όταν το προεδρείο ανακοίνωνε την απόφασή του. Από ντροπή για το πως μεταφράζεται το «10%»; Όχι. Από ναρκισσιστική αναίδεια.

Το είχε πει ένας βόσνιος, λίγο πριν ξεκινήσει η σερβοφασιστική εισβολή στη Σρεμπρένιτσα, σ’ έναν απ’ τους ολλανδούς κυανόκρανους: Δεν θα κάνετε τίποτα για να μας προστατέψετε… Κι αυτό επειδή η ζωή 10 ολλανδών αξίζει περισσότερο απ’ την ζωή 10.000 μουσουλμάνων…

Η μνήμη της λήθης

Παρασκευή 12 Ιούλη. Εκείνοι που εκ των υστέρων, εύκολα, άκοπα, ρουτινιάρικα θυμούνται την Σρεμπρένιτσα και την βοσνία αλλά ξεχνούν την Γάζα και τη Νακμπά, υπηρετούν τη νεκροφιλία του συστήματος.

Οι “ασύμβατοι”

Πέμπτη 21 Φλεβάρη. Όταν επί σχεδόν 4 χρόνια σέρβοι, έλληνες, ρώσοι αλλά και διάφοροι άλλοι πρωτοκοσμικοί φασίστες έσφαζαν, βίαζαν, κατέστρεφαν στη βοσνία, αποδειχθήκαμε (από κάθε άποψη) μικροί κι ασήμαντοι για να δώσουμε την υποστήριξη που έπρεπε – έπρεπε γι’ αυτούς κι αυτές, έπρεπε γι’ εμάς. Ο βόσνιος Enki Bilal το υπέδειξε τότε: πάλι απ’ το Sarajevo ξεκινάει ένας καινούργιος πόλεμος εξόντωσης. Στον «Ύπνο του Τέρατος» έδεσε διαισθητικά και προειδοποιητικά την βοσνία του πρώτου μισού των ΄90s με τον 21ο αιώνα… Είναι αμφίβολο αν κατάλαβε κανείς το προμήνυμα του κινδύνου.

Κάποιος άλλος, ο Ζαν Μπωντριγιάρ, το διατύπωσε τότε όσο πιο καθαρά, ωμά γινόταν:

… Όλες οι Ευρωπαϊκές εθνότητες και πολιτικές δρουν σε συμφωνία, έχοντας συνάψει ένα συμβόλαιο θανάτου με τους Σέρβους, που κάνουν τώρα τη βρώμικη δουλειά για τη Δύση… Οι Βόσνιοι τα ξέρουν όλα αυτά. Ξέρουν ότι χρωστάνε την άθλια κατάστασή τους στη διεθνή «δημοκρατική» τάξη, και όχι στο τερατώδες ξέσπασμα κάποιου φασισμού. Ξέρουν ότι έχει προγραμματιστεί η εξόντωσή τους, η εξορία τους, ο αποκλεισμός τους, όπως συμβαίνει με κάθε «μη αφομοιώσιμο» ή «απείθαρχο στοιχείο» σ’ όλον τον κόσμο…

Αυτό τότε… Αυτό τώρα: ο νεοκρατισμός, με τις νεο-ολοκληρωτικές παραφυάδες του, αναδύεται γρήγορα σαν η καινούργια παγκόσμια τάξη… Και οι Παλαιστίνιοι το ξέρουν: το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς κάνει την βρώμικη δουλειά εναντίον εκατομμυρίων αράβων και μουσουλμάνων – για λογαριασμό του δυτικού καπιταλισμού. Υπέρ της λεηλασίας της εργασίας και των φυσικών πόρων τους…

Όπως ακριβώς το παινεύτηκε (αν και μισο-καμουφλαρισμένα…) ένας Ariel Sharon, ένας πρωτοκοσμικός χωροφύλακας, ένας στρατηγός και πρωθυπουργός…

Δυτικά βαλκάνια 2

Σάββατο 8 Σεπτέμβρη. Υποστηρίζουν διάφοροι πως αν τώρα (ενόψει της ένταξης στην ε.ε.) γίνουν συναινετικές αλλαγές εδαφών ανάμεσα στο (μαφιόζικο) κράτος του κόσοβο και στο (επίσης μαφιόζικο) σερβικό, τότε το ίδιο θα ζητήσουν κι άλλες εθνικές μειονότητες στα πέριξ. Στην μακεδονία, και στο μαυροβούνιο… Υπάρχει, επιπλέον, αυτό το ανύπαρκτο (ουσιαστικά) κράτος, προϊόν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μέσω της «συνθήκης του Ντέιτον», που λέγεται «βοσνία ερζεγοβίνη» – μια υπερ-εκκρεμότητα. Υποστηρίζουν λοιπόν αυτοί οι διάφοροι ότι μπορεί να γίνει καραμπόλα αλλαγής συνόρων, και πως αν αυτό δεν γίνει συναινετικά θα γίνει … «δυναμικά»….

Συγγνώμη, αλλά τίποτα δεν μπορεί να γίνει «δυναμικά» (και) σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου αν δεν το σπρώξει (δηλαδή: αν δεν το εξοπλίσει) μία ή περισσότερες «δυνάμεις», υπηρεσίες, κλπ! Για να το θέσουμε αλλιώς: αν η Ουάσιγκτον ή η Μόσχα ή οποιοσδήποτε άλλος θέλει ξανά «δημιουργική αποσταθεροποίηση» στα βαλκάνια (δηλαδή αίμα, αίμα, αίμα) αυτό μπορεί να το «σπρώξει» και χωρίς καμία συναινετική ανταλλαγή εδαφών. Έτερον εκάτερον.

Συνεπώς το θέμα δεν είναι αν θα στάξει η ουρά της πολυπολιτισμικότητας στα βαλκάνια: η ίδια η δημιουργία και η ύπαρξη όλων των εθνικών κρατών σ’ αυτήν την περιοχή της άλλοτε οθωμανικής αυτοκρατορίας έχει στηριχτεί στον εθνικισμό, στις εθνοκαθάρσεις και στις ανταλλαγές πληθυσμών! Το θέμα είναι αν (και ποιοι) θέλουν ξανά αίμα εδώ.

Μ’ αυτήν την άποψη θα επανέλθουμε – όταν θα πρέπει…

(φωτογραφία: Η αμερικανική βάση Bondsteel είναι απ’ τις λίγες που φαίνονται απ’ το διάστημα…)