Tag: βόρεια κύπρος

Οι εθνικές επέτειοι είναι η αναίδεια των καιροσκόπων

Δευτέρα 22 Ιούλη (00.13)>> Όχι μισός αλλά ούτε δέκα αιώνες δεν (θα) είναι αρκετοί για να πεταχτούν οριστικά οι εθνικιστικές μυθολογίες γύρω απ’ το «κυπριακό». Για παράδειγμα το (νατοϊκό) «σεμινάριο της Ρώμης» στα μέσα Νοέμβρη του 1973 ή το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μακάριος (απ’ την μονή Κύκκου όπου είχε καταφύγει μετά το εναντίον του πραξικόπημα) κάλεσε την Άγκυρα να επέμβει στρατιωτικά στην κύπρο σαν εγγυήτρια δύναμη, αυτά και πολλά άλλα κομμάτια της πραγματικότητας δεν χωρούν στην μυθολογία του «κατατρεγμένου χρυσοπράσινου φύλλου». Ούτε, φυσικά, στις «εθνικές επετείους».

Αν υπάρχει κάτι επίκαιρο σήμερα είναι ότι εκδηλώνεται μια κάποια υπόγεια αντίθεση μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας σε σχέση με την συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων, και το γεγονός ότι το νοτιοκυπριακό έδαφος χρησιμοποιείται πράγματι επιμελητειακά υπέρ του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος. Οι μόνιμες αγγλικές βάσεις εκεί και ο ρόλος τους ποτέ δεν είναι κεντρικό ζήτημα για την ντόπια εθνικιστική ρητορική∙ ούτε οι συμφωνίες «παροχής υπηρεσιών» της Λευκωσίας με το Παρίσι, την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Κι αν είναι αλήθεια ότι η Άγκυρα μεταφέρει στη βόρεια κύπρο αντιαεροπορικά συστήματα in case of… (: όξυνσης του πολέμου μεταξύ του θεοναζί καθεστώτος και της Χεζμπ’ Αλλάχ) τότε…

Τιμής ένεκεν θα γυρίσουμε ωστόσο πίσω 30 χρόνια, στον μακρινό Ιούνη του 1994, όταν ο αυτοδιαχειριζόμενος ρ/σ «Ουτοπία» στη Σαλονίκη, στη διάρκεια του καλοκαιρινού φεστιβάλ του, οργάνωσε εκδήλωση ενάντια στον εθνικισμό και στον ρατσισμό με την συμμετοχή (και) τούρκων αντιμιλιταριστών αλλά και του κύπριου αναρχικού Α.Π.: το «κυπριακό» ήταν ένα απ’ τα βασικά θέματα συζήτησης, και ο Α.Π. μετέφερε όχι μια «ιδεολογική» άποψη αλλά μια ιστορική – πολιτική – γεωγραφική εμπειρία, επεξεργασμένη φυσικά όπως θα έπρεπε. Αναπαράγουμε εδώ κάποια σημεία εκείνης της εισήγησης που έχουν πάντα αξία:

Καταρχήν δεν μιλώ ούτε σαν έλληνας-κύπριος ούτε σαν τούρκος-κύπριος. Μιλώ σαν κύπριος. Δεν εννοώ ότι υπάρχει κυπριακό έθνος, δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Με ενδιαφέρει η γεωγραφική και ιστορική μου εμπειρία.

Η κύπρος είναι ένα ακριβό οικόπεδο μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Τυχαίνει να βρίσκεται βόρεια της διώρυγας του Σουέζ, τυχαίνει να βρίσκεται δίπλα στην Ιερουσαλήμ που είναι ένας σημαντικός σημειολογικός χώρος, είναι και εμπορικά χρήσιμη σήμερα, κατά συνέπεια έχουμε έξι στρατούς (εγγλέζικο, ελληνικό, τουρκικό, ελληνοκυπριακό, τουρκοκυπριακό και ΟΗΕ), έχουμε βάσεις, έχουμε ένα κράτος κανονικό και ένα ημικράτος, οι βάσεις είναι επίσης δύο ημικράτη…

Με όλα αυτά οι ιθαγενείς, 800.000 όλοι κι όλοι, διαβιούμε μια κοινωνία που πάνω της πλανιέται διαρκώς η απειλή του πολέμου. Αυτό όμως που πλανιέται πιο έντονα πάνω από την κύπρο, τουλάχιστον όσο ζω εγώ, είναι το «εθνικό πρόβλημα». Στην κύπρο είναι αδύνατο (ή τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα ήταν αδύνατο) να αρθρώσεις λόγο για οτιδήποτε αν δεν μιλάς ταυτόχρονα για το «κυπριακό».

… Στην κύπρο δεν είχαμε ουσιαστικά μία αποικιοκρατία, την αγγλική. Είχαμε τρεις αποικιοκρατίες. Μια πολιτική (την αγγλική) και δύο πολιτιστικές: την ελληνική και την τουρκική. Για παράδειγμα επί αγγλικής κατοχής το πρόγραμμα των σχολείων καθοριζόταν απ’ τα υπουργεία παιδείας της Αθήνας και της Άγκυρας.

Οι κύπριοι «εθνικοποιήθηκαν». Γιατί οι παραδοσιακοί κύπριοι του 19ου αιώνα δεν ανήκαν σε έθνη αλλά σε θρησκευτικές κοινότητες. Ήταν ορθόδοξοι ρωμιοί – όπως λέγονταν – δηλαδή χριστιανοί, ήταν μουσουλμάνοι, και υπήρχε και μια μεγάλη κοινότητα ενδιάμεση, οι λινοβάμβακοι, που ήταν χριστιανομουσουλμάνοι. Αυτή η κοινότητα διασπάστηκε κάθετα και δια της βίας. Οι περισσότεροι έγιναν μουσουλμάνοι, και οι υπόλοιποι χριστιανοί.

Αυτή η διαδικασία της «εθνικοποίησης» μέσα από την μεταγραφή των θρησκευτικών πεποιθήσεων σε εθνικές ταυτότητες (χριστιανοί = έλληνες και μουσουλμάνοι = τούρκοι) ευνοούσε την εγγλέζικη αποικιοκρατία. Γιατί αφού η κύπρος είναι ένα πολύτιμο οικόπεδο μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, το τελευταίο πράγμα που θα χρειάζονταν οι αποικιοκράτες ήταν να διεκδικήσουν οι ιθαγενείς το οικόπεδο. Είναι πολύ πιο χρήσιμο να πεισθούν οι ιθαγενείς πως κατά λάθος βρίσκονται σ’ αυτό το οικόπεδο, ότι είναι έποικοι των Αθηνών ή της Άγκυρας, ότι είναι κάτι άλλο εν πάσει περιπτώσει, και πως άρα ανήκουν σε αυτό το κάτι άλλο.

Υπάρχει φυσικά η ιστορία αυτών των ιθαγενών που δείχνει τα αντίθετα. Τον 19ο αιώνα υπάρχουν κοινές αγροτικές εξεγέρσεις – πριν από την κάθοδο των άγγλων. Όταν ήρθαν οι άγγλοι χώρισαν διοικητικά τις θρησκευτικές κοινότητες, κάθετα, σαν εθνικές κοινότητες. Με διαφορετικά σχολεία, διαφορετικές γλώσσες, κλπ. Αυτή η διαδικασία διαχωρισμού συνεχίστηκε αλλά παρεμβλήθηκαν ήδη από την δεκαετία του 1920 κινήματα μοντερνίστικα, όπως το εργατικό κίνημα που εξελίχθηκε αργότερα σε κομμουνιστικό, και ήταν κοινό όλων των κυπρίων.

Στη δεκαετία του 1950 ο εθνικισμός ήταν μια σαφέστατη προσπάθεια να σπάσει το εργατικό κίνημα. Η ΕΟΚΑ για παράδειγμα, την οποία λιβανίζουν και οι δικοί μας και οι δικοί σας, εκτός από το να πολεμά τους εγγλέζους είχε σαφέστατο στόχο να πολεμά το εργατικό κίνημα. Η ΕΟΚΑ σκότωσε περισσότερους ελληνοκύπριους παρά άγγλους. Σκότωσαν πολλούς αριστερούς, ακόμα και με λιθοβολισμούς, μπαίνοντας μέσα στα σπίτια τους, κλπ. Απ’ την άλλη πλευρά η τουρκοκυπριακή εθνικιστική οργάνωση, η ΤΜΤ, εφάρμοσε ένα ακριβώς ίδιο σχέδιο, με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους, ίσως και χειρότερες, μιας και η τουρκοκυπριακή εργατική τάξη ήταν πιο μικρή αριθμητικά, άρα πιο αδύνατη. Έτσι, ενώ στην ελληνοκυπριακή πλευρά η εργατική τάξη κατάφερε κάποια στιγμή να αντισταθεί στην τρομοκρατία της ΕΟΚΑ αναγκάζοντάς την να σταματήσει, η τρομοκρατία της ΤΜΤ κατά της τουρκοκουπριακής εργατικής τάξης συνεχίστηκε απ’ το 1957 ως το 1962.

Το ’60 παραχωρήθηκε στην κύπρο μια ανεξαρτησία περίεργη: έκατσαν δηλαδή η αγγλία, η ελλάδα και η τουρκία και έφτιαξαν ένα σύνταγμα της «ανεξάρτητης κύπρου» και το έδωσαν στους κυπραίους λέγοντάς τους «αυτό είναι το σύνταγμά σας, και αν δεν το δεχτείτε θα σας αφήσουμε να σκοτώνεστε». Οπότε «το δεχτήκαμε»… Εν πάσει περιπτώσει αυτό το σύνταγμα του 1960 περιείχε ένα μέρος της κυπριακής ιστορικής εμπειρίας. Παραδεχόταν δηλαδή πως οι δύο κοινότητες στην κύπρο, όπως είχαν διαχωριστεί από την αγγλική αποικιοκρατία, είχαν μια έντονη αλληλεξάρτηση. Δεν κατοικούσαν σε διαφορετικά μέρη. Υπήρχαν παντού κοινά χωριά, και υπήρχε κι ένα κοινό κίνημα 30 – 40 χρόνων. Το σύνταγμα λοιπόν του ’60 υποχρέωνε τις δύο ελίτ (ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή) να αλληλοεξαρτώνται στη διοίκηση της κύπρου.

Η ελληνοκυπριακή ελίτ, νοιώθοντας ίσως μια αριθμητική υπεροχή προσπάθησε το 1963 να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις που είχε στη βάση αυτού του συντάγματος, προσπάθησε να αλλάξει το σύνταγμα, και ουσιαστικά εξαπέλυσε μια μαζική επίθεση ενάντια στους τουρκοκύπριους. Έτσι οι τουρκοκύπριοι από το 1964 ως το 1974 ζούσαν ουσιαστικά σε καθεστώς εγκλωβισμού. Ενώ ήταν το 18% του πληθυσμού είχαν στριμωχτεί στο 4% του εδάφους.

… Θα κάνω μια παρένθεση εδώ, για να ξαναθυμίσω τις αγκυλώσεις που δημιουργεί ο «εθνικός λόγος». Λέει λοιπόν ο ελληνοκύπριος εθνικιστής: «Μα είμαστε το 80%. Γιατί το 20%, οι τουρκοκύπριοι, να μπερδεύονται στα πόδια μας;»

Αυτή είναι η λογική του ελληνοκυπριακού εθνικισμού. Αλλά με την ίδια λογική, αν το κοιτάξει κάποιος από άλλη οπτική γωνία, θα δει ότι η κύπρος ανήκει στον γεωγραφικό χώρο της τουρκίας. Η τουρκία είναι 40 μίλια μακριά απ’ την κύπρο. Συνεπώς θα μπορούσε, με την ίδια λογική πάντα, να απαντήσει κάποιος «μα είστε μια ελάχιστη μειοψηφία μέσα στον τουρκικό γεωγραφικό χώρο». Εξαρτάται που ζωγραφίζει ο καθένας τα σύνορα, στη φαντασία του: αν θέλεις να κόψεις τα σύνορα έτσι ώστε να φαντάζεσαι την κύπρο σαν ένα αυτόνομο νησί στην Αλάσκα, τότε ναι, οι ελληνοκύπριοι είναι πλειοψηφία. Αλλά έτσι, φυσικά, μπορεί η άλλη πλευρά να θυμηθεί τη γεωγραφία και να σου θυμίσει πως οι ελληνοκύπριοι είναι μια χριστιανική μειοψηφία σε μια θάλασσα μουσουλμάνων.

… Έρχομαι ξανά στην ιστορία. Το 1974 έγιναν δύο πράγματα στην κύπρο. Ένα πραξικόπημα του ελληνικού στρατού βοηθούμενο από την ελληνοκυπριακή ακροδεξιά, και ακολούθησε, στις 20 Ιούλη, η τουρκική εισβολή. Οι αμερικάνοι και οι άγγλοι ήθελαν με αυτό το πραξικόπημα να ξεφορτωθούν τον Μακάριο, επειδή απ’ την μια μεριά επέτρεπε την ύπαρξη του ΑΚΕΛ, ενώ από την άλλη ακολουθούσε ανεξάρτητη πολιτική έχοντας εντάξει την κύπρο στις αδέσμευτες χώρες. Ο ελληνοκυπριακός και ο ελληνικός εθνικισμός έκαναν τους δικούς τους λογαριασμούς, για πλήρη έλεγχο της κύπρου.

Σφαγές έγιναν και από τις δύο μεριές. Και από τους εθνικιστές ελληνοκεντρικούς σε πρώτη φάση, και από τον τουρκικό στρατό στη συνέχεια. Υπήρξαν όμως και συγκινητικές στιγμές ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων που αλληλοπροστατεύονταν….

 

*Όλες οι εισηγήσεις είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό σαμποτάζ νο 13 – 14. Αν κάποιος / α ενδιαφέρεται για το σύνολο της εισήγησης του Α.Π., υπάρχει σε ψηφιακή μορφή στην βιβλιοθήκη του site, με τίτλο: Μεσόγειος: το υπόλοιπο κύπρος. Στην ίδια θέση (στην βιβλιοθήκη…) υπάρχει (σε μορφή pdf) το Sarajevo νο 8 (μπροσούρα) με τίτλο κύπρος: ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο.

 

Εθνικά κροκοδείλια δάκρυα

Δευτέρα 19 Οκτώβρη. Τους καταστεναχωρημένους παριστάνουν τόσο ο νοτιοκυπριακός όσο και ο ελληνικός εθνικός κορμός για τα αποτελέσματατων προεδρικών εκλογών στη βόρεια κύπρο, και την εκλογή του (ως πρόσφατα πρωθυπουργού) Ersin Tatar. O Mustafa Akinci, πρόεδρος την προηγούμενη 5ετία, ανακοίνωσε την απόσυρσή του απ’ την πολιτική· και καλά θα κάνει ο άνθρωπος. Δεν θα είναι αναγκασμένος να έχει παρτίδες με τους ελληνοκύπριους πολιτικούς, τύπου Αναστασιάδη, Χριστοδουλίδη, και σια, ούτε σαν “πρώην”.

Η εθνική ρητορική θέλει να θεωρεί “αληθινό νικητή”αυτών των εκλογών τον τύραννο Erdogan που (πράγματι) υποστηρίξε τον Tatar. Αλλά για την ασταμάτητη μηχανή ο πραγματικός νικητής είναι ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός, όπως αντιπροσωπεύεται τόσο στη Λευκωσία όσο και στην Αθήνα.

Ο κεντρο-αριστερός Akinci υπήρξε ένας τίμιος υποστηρικτής της ενιαίας διζωνικής και δικοινοτικής κύπρου. Εκφράζοντας εκείνο το τμήμα των τουρκοκυπρίων που θα προτιμούσαν ένα μέλλον στην ε.ε. παρά να είναι παράρτημα της Άγκυρας υπήρξε συγκαταβατικός αλλά και ρεαλιστής κάθε φορά που έπρεπε να διαπραγματευτεί μια «λύση» με τους ελληνοκύπριους (πολιτικούς) μαφιόζους. Ήταν, σα να λέμε, το είδος του πολιτικού που εκνεύριζε αφάνταστα τόσο την Λευκωσία όσο και την Αθήνα: εννοούσε αυτά που έλεγε, έλεγε αυτά που εννοούσε, και πάλεψε με τον ελληνοκυπριακό βούρκο (και κάτι τύπους σαν τον ογκόλιθο υπ.εξ. των φαιορόζ Nick the Greek) όσο μπορούσε.

Τι έκαναν οι δύο πρωτεύουσες για να στηρίξουν τον Akinci που, αφού τον ξεφορτώθηκαν, παριστάνουν εκ των υστέρων ότι τον είχαν στην καρδιά τους; Τίποτα απολύτως! Το αντίθετο. Από προσπάθεια εξαπάτησης σε προσπάθεια εξαπάτησης, από τρενάρισμα σε τρενάρισμα, και από Κραν Μοντανά σε κάθε άλλλη υπονόμευση, η ελληνοκυπριακή ελίτ (διακομματικά…), σε συνεργασία με το ελληνικό κράτος / παρακράτος, έχει δείξει με κάθε τρόπο ότι δεν σκοπεύει (και δεν πρόκειται) να μοιραστεί οτιδήποτε με τους τουρκοκύπριους. Θα τους ανεχόταν, απλά, σαν μειονότητα. Συνεπώς το γεγονός ότι δεν θα βρίσκουν για άλλα 5 χρόνια μπροστά τους τον Akinci τους διευκολύνει ιδιαίτερα. Θα μπορούν σχετικά ευκολότερα να συνεχίσουν το πάγιο παραμυθάκι τους «εμείς θέλουμε, ο Erdogan δεν θέλει». (Το οποίο δεν πιστεύει κανείς διεθνώς, ήδη απ’ το 2004…)

Ο Αναστασιάδης υπό την πίεση της διαλλακτικής προεδρίας του Akinci, είχε φτάσει να συζητάει («ανεπίσημα»…) με τον Cavusoglu την αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης. Δηλαδή τα δύο κράτη. Αυτό είναι που πραγματικά θέλει ο ελληνοκυπριακός και ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός (αυτό ήταν άλλωστε το νόημα του «σεμιναρίου της Ρώμης», στις 17 Νοέμβρη του 1973, πριν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και την τουρική εισβολή). Δεν τολμούν όμως να το πουν ανοικτά! Όχι τόσο επειδή δεν το εγκρίνει η ε.ε. – θα αναγκαστεί να το δεχτεί αν το πουν ανοικτά οι ελληνοκύπριοι και συμφωνήσουν και οι τουρκοκύπριοι. Δεν τολμούν να το πουν ανοικτά επειδή αν «λυθεί (έτσι) το κυπριακό» θα εκλείψει ένα απ’ τα βασικότερα αντιτουρκικά επιχειρήματα του ελληνικού ιμπεριαλισμού!

Δεν μπορούν να το πουν ανοικτά και να τελειώσει το θέμα (με κάποιες εδαφικές ανταλλαγές / προσαρμογές), μπορούν όμως να συντηρούν την επιθυμία τους επ’ άπειρον σαν de facto διχοτόμηση, που όμως είναι «παράνομη» – και φταίει η Άγκυρα… Η προεδρία του Akinci ήταν μεγάλο αγκάθι στα πλευρά τους, γιατί με τον τρόπο του έδειχνε καθαρά τι είναι και τι πραγματικά θέλουν οι ελληνοκυπριακές πολιτικές βιτρίνες. O Tatar, αρκετά δεξιός, αρκετά εθνικιστής και αρκετά οππορτουνιστής, είναι προτιμότερος: για να φταίει που δεν λύνεται το κυπριακό. Έχει πάντως ένα πλεονέκτημα: προτιμάει την λύση των δύο κρατών…

Τώρα ανακουφίζονται…

Τί ακριβώς είναι η «πίεση»;

Δευτέρα 9 Μάρτη. Για κακή τύχη της ελληνικής εθνικιστικής / ιμπεριαλιστικής ρητορικής υπάρχει κι άλλο «σύνορο ευρώπης – τουρκίας». Στην κύπρο! Είναι μια μέτρια περίπτωση για όσους μετανάστες και πρόσφυγες θέλουν να πατήσουν ευρωπαϊκό έδαφος σαν βήμα νο 1. Απ’ την τουρκία στην βόρεια κύπρο ταξιδεύει κανείς πολύ απλά. Και απ’ την βόρεια κύπρο περνάει στη νότια με τα πόδια – δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο.

Θα αναρωτηθεί κανείς: και γιατί τότε οι πρόσφυγες / μετανάστες δεν ακολουθούν αυτόν τον εύκολο δρόμο; Πρώτον, επειδή είναι ένας δρόμος που δεν αφήνει κέρδη για τα «γραφεία παράνομων ταξιδίων» – άρα δεν προτείνεται σ’ αυτούς τους ανθρώπους που δεν ξέρουν τις λεπτομέρειες της γεωγραφίας στην ανατολική Μεσόγειο. Και δεύτερον, επειδή απ’ τη νότια κύπρο μπορεί κανείς να διαφύγει προς την κεντρική ευρώπη μόνο αεροπορικά: είναι ο σχετικά πιο ακριβός τρόπος, άρα αφορά ανθρώπους που έχουν (ή μπορούν να βρουν) το αναγκαίο χρήμα για πλαστά διαβατήρια, λαδώματα, κλπ. Αυτή την στιγμή πρέπει να υπάρχουν στη νότια κύπρο τουλάχιστον 8.000 πρόσφυγες / μετανάστες, κυρίως σύριοι· απ’ αυτούς κάτι περισσότεροι από 1000 έχουν αναγνωριστεί σαν πολιτικοί πρόσφυγες.

Όμως το ότι η νότια κύπρος είναι ως τώρα “special” ευρωπαϊκό σύνορο / έδαφος δεν θα εμπόδιζε καθόλου τον «κακούργο» Erdogan να κατευθύνει τις «ροές» προς τα εκεί!!! Ε; Αφού είναι παλιάνθρωπος, αφού καταρρέει, αφού – αφού – αφού… Μπορείτε να φανταστείτε εύκολα τι θα ακουγόταν αν μερικές χιλιάδες πρόσφυγες / μετανάστες περνούσαν απ’ την βόρεια στη νότια κύπρο: ο «κακούργος», που εκβιάζει την ευρώπη για μια λύση στο κυπριακό στα μέτρα του, που εκβιάζει τους αθώους ελληνοκύπριους πότε με την αοζ και πότε με τους μετανάστες, ο μπήξε και ο δείξε… Αλλά – εντελώς ανεξήγητα… – ο «κακούργος» δεν επέλεξε αυτήν την εκδοχή!!!

Μια μικρή ανακεφαλαίωση τώρα. Υπάρχουν 4 (τέσσερεις) ζώνες που θα μπορούσαν να ονομαστούν «σύνορα τουρκίας – ε.ε.». Τα τουρκοβουλγαρικά σύνορα· τα τουρκοελληνικά στον Έβρο· τα τουρκοελληνικά στο ανατολικό Αιγαίο· τα σύνορα μεταξύ βόρειας και νότιας κύπρου. Απ’ αυτές τις 4 (τέσσερεις) ζώνες ο αιώνιος εχθρός, που «πιέζει την Ευρώπη», διάλεξε μία και μόνο μία· και υποδειγματικά απέφυγε ή και εμπόδισε τις άλλες τρεις… Διάλεξε τον Έβρο, και μάλιστα όχι οποιοδήποτε σημείο του, αλλά το μόνο οχυρωμένο, όπου το πέρασμα των μεταναστών θα ήταν αδύνατο: τις Καστανιές…

Τι έχει άραγε ο Έβρος (όχι σαν ποτάμι αλλά σαν ελληνικός νομός…) που τον έκανε τόσο «ελκυστικό για την άσκηση πίεσης στην ε.ε.»; Έχει σχέση η «ιδιαιτερότητά» του με την αμερικανική «στρατηγική εστίαση» της Ουάσιγκτον στην Αλεξανδρούπολη; Έχει σχέση αυτό το κάτι τις του Έβρου με τις καλές σχέσεις Σόφιας – Άγκυρας (και τις εχθρικές Αθήνας – Άγκυρας);

Κι αν ναι τι σχέση έχει το show με τους μετανάστες / πρόσφυγες κι απ’ τις δυο μεριές των συνόρων με αυτήν την «ιδιαιτερότητα» του Έβρου;

Ε;

Akinci

Τρίτη 18 Φλεβάρη. Στο ελβετικό θέρετρο Crans Montana, στην δροσιά και στην άνεση ενός resort στις Άλπεις (το ’17, όπου το ακτύπητο δίδυμο ογκόλιθος Nick the Greek Κοτζιάς – Αναστασιάδης πήγαν απλά για να ξαναβουλιάξουν την οηέδικη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού», καθότι τους περίμεναν τα γκάζια της ανατολικής Μεσογείου με ανοικτές αγκάλες…) ήταν αμελητέα προσωπικότητα· αν όχι και ατζέντης του Erdogan. Τώρα είναι σχεδόν ήρωας των ελληνοκυπρίων – εύκολα και φτηνά.

Στις 26 Απρίλη στην βόρεια κύπρο (“τουρκοκυπριακή δημοκρατία”…) γίνονται προεδρικές εκλογές – ψευδοπροεδρικές ψευδοεκλογές βέβαια… Ο Mustafa Akinci, ο νυν πρόεδρος (ψευτοπρόεδρος φυσικά!) θα είναι ξανά υποψήφιος· αλλά η Άγκυρα δεν τον υποστηρίζει. Αυτό είναι αρκετό για τον ελληνοκυπριακό εθνικισμό / φασισμό να κάνει τον Akinci ένα ακόμα αντιτουρκικό παράδειγμα … Πέντε χρόνια τώρα όμως τον είχε ουσιαστικά χεσμένο.

Ο Akinci είναι μια αυθεντική φυσιογνωμία κεντροαριστερού πολιτικού, με όλα όσα θα μπορούσε να έχει μια τέτοια πολιτική ταυτότητα σαν διαπιστευτήρια. Εκφράζει την τουρκοκυπριακή αριστερά από τότε που ήταν δήμαρχος του τουρκοκυπριακού τομέα της Λευκωσίας· όχι για μια ή δύο θητείες, αλλά για 14 ολόκληρα χρόνια: από πιτσιρικάς (στα 29 του) το 1976 ως το 1990.

Το θανάσιμο αμάρτημά του για το ελληνοκυπριακό βαθύ κράτος / παρακράτος δεν είναι το ότι είναι «τούρκος». Αλλά το ότι είναι κύπριος, και κυρίως (από πολιτική άποψη) «κυπροκεντρικός». Υπάρχει και στον ελληνοκυπριακό τομέα αυτό το είδος ανθρώπων, αλλά εκεί είναι οικτρή μειοψηφία. Στον βορρά μπορεί να είναι ακόμα και γερή πλειοψηφία: ο Akinci εκλέχτηκε πρόεδρος («ψευτό»…) στον δεύτερο γύρο των προεδρικών («ψευτό»…) εκλογών στις 26 Απρίλη του 2015 με το καθόλου αμελητέο 60,5% των ψήφων…

Επί 5 χρόνια σαν τουρκοκύπριος πρόεδρος («ψευτό», να μην τα ξαναλέμε…) ο Akinci προσπαθούσε να πείσει το ελληνοκυπριακό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, που ήταν / είναι υπό την αιγίδα του δεξιού (θα έπρεπε να είναι σε βαθύ μπουντρούμι για τις «λαμογιές» του…) Αναστασιάδη σε μια συναινετική επανένωση των δύο κυπριακών ζωνών… Επί 5 χρόνια αυτό το ελληνοκυπριακό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι εκπροσωποί του απλά τον κορόιδευαν· στην καλύτερη τον χρησιμοποιούσαν σαν «συνομιλητή» ροκανίζοντας τον χρόνο, θεωρώντας τον «περιορισμένης ευθύνης». Το τουρκικό καθεστώς στήριζε τον Akinci όχι από ιδεολογική συμπάθεια αλλά επειδή – όπως αποδεικνύεται με ντοκουμέντα – ως και το καλοκαίρι του 2017, εκεί στη σκιά των Άλπεων, επεδίωκε μια «λύση του κυπριακού».

Όχι πια! Το «όχι πια» έχει να κάνει όχι μόνο με την μόνιμη κοροϊδία του ελληνοκυπριακού νότου (και της Αθήνας), αλλά και με τις εξελίξεις στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (4ο παγκόσμιο…) στο ανατολικοΜεσογειακό πεδίο μάχης. Η Λευκωσία γίνεται όλο και πιο έντονα κρίκος, μικρός ίσως ποσοτικά αλλά πάντως κρίκος, του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Κι αν ήθελε μια φορά να ηγεμονεύσει απόλυτα στο νησί, τώρα το θέλει δέκα· ή – και ο Αναστασιάδης το έχει πει καθαρά – «δύο κράτη, να τελειώνουμε».

Φυσικά αυτό το «δύο κράτη» (που δεν είναι καθόλου η άποψη του Akinci και όσων εκφράζει…) είναι εύκολο να το λέει ένα κάθαρμα τύπου Αναστασιάδη στον Cavusoglou· αλλά είναι δύσκολο να το πει ανοικτά, στον οηε, αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες… Η «ειλικρίνεια» του Αναστασιάδη, που δήλωσε ορθά κοφτά στον Cavusoglou στο Crans Montana ότι οι ελληνοκύπριοι ούτε στα νοσοκομεία τους δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν τουρκοκύπριους (πόσο μάλλον στη νομή της εξουσίας…) είναι που αχρήστεψε πολιτικά τον Akinci.

Να σε κάψω, να σ’ αλοίψω λάδι λέει μια παροιμία. Που θα μπορούσε να ειπωθεί να σε θάψω, κι ύστερα να σε ανακηρύξω ήρωα. Τον Akinci τον «καθάρισαν» οι ελληνοκύπριοι που τώρα τον «συμπαθούν» – όχι το καθεστώς Erdogan. Αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τα αποδεκτά απ’ τους νότιους τετελεσμένα, απλά θα φτιάξει στρατιωτικές βάσεις στον κυπριακό βορρά.

Και οι ελληνοκύπριοι στο ίδιο σπορ επιδίδονται – με «παροχές» σε γάλλους και, σύντομα, σε αμερικάνους.

Λαγός την πτέρην έσειε…

Ντούκου

Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Ο Σενέρ Λεβέντ είναι τουρκοκύπριος αριστερός δημοσιογράφος, σφοδρός επικριτής της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στον βορρά. Είναι επίσης επικριτής του Erdogan. Έχει υποστεί διάφορες διώξεις στην τουρκοκυπριακή ζώνη λόγω των απόψεών του, έχει απειληθεί και η ζωή του. Εκδίδει στον βορρά την εφημερίδα Africa, με περιορισμένη κυκλοφορία. Έχει, σε κάθε περίπτωση, όλα τα εχέγγυα ότι δεν είναι … “εθνοπροδότης” (για τους ελληνοκύπριους).

Αρθρογραφεί, επίσης, στην ελληνοκυπριακή εφημερίδα “πολίτης”. Να λοιπόν τι έγραψε μεταξύ άλλων  πριν 5 ημέρες, στις 10 Σεπτέμβρη, απευθυνόμενος στο ελληνοκύπριο πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη:

…Το ξέρεις Νίκο; Ήρθε ο Τσαβούς στο νησί, ο δικός σου Τσαβούς. [σ.σ.: ο Τσαβούσογλου, τούρκος υπ.εξ.]… Φώναξε τον κόσμο και τους εκφώνησε μία ομιλία. Να ήξερες τι τους είπε Νίκο. Όταν τα διάβασα πάγωσα. Είπε για εσένα…. Κοίτα τι είπε για εσένα. Στο Κραν Μοντανά του είπες, λέει, ότι: «Άντε, έλα να πάμε σε λύση δύο κρατών, αλλά να μην το ανακοινώσουμε μέχρι τις εκλογές»! Αλήθεια είναι Νίκο, αλήθεια; Το είπες; Ξέρω, τώρα θα πεις δεν το είπα, αλλά ποιος σε πιστεύει;

… Αν είπες τέτοιο πράγμα στον Τσαβούς στην Ελβετία, το είπες Νίκο. Μην το αρνείσαι. Αν σε στριμώξουν πιο πολύ, πες «το είπα για λόγους τακτικής, τον δοκίμαζα»….

Αν “ακουγόταν” στο ελλαδιστάν αυτό η θεία Λίτσα (που αιωρείται κάπου στην ατμόσφαιρα, μην το ξεχνάτε) θα γινόταν drone – καμικάζι και θα έπεφτε στο κεφάλι του «προδότη». Ευτυχώς δεν ακούστηκε. Στη Λευκωσία όμως έχει αρχίσει να γίνεται κοινότοπο· με κάποιες εδαφικές αναπροσαρμογές… Προφανώς θα υπάρχουν και μυστικές, κρυφές δημοσκοπήσεις, με το ερώτημα «είστε υπέρ ή κατά της λύσης δύο κρατών;» Συνεπώς όχι μόνο δεν ξεσηκώθηκε καμμία κατακραυγή, αλλά ούτε διάψευση δεν χρειάστηκε να βγάλει ο Αναστασιάδης.

Αν υπάρχει ένα σοβαρό εμπόδιο γι’ αυτήν την λύση (που θα ξεμπλοκάρει και την εκμετάλλευση των όποιων γκαζιών αφού θα οριοθετηθούν οι αοζ των δύο κυπριακών κρατών) είναι ότι η ε.ε. φαίνεται να την απορρίπτει. Για λόγους αρχής; Για τεχνικούς λόγους; Άγνωστο…

Συνεπώς το πιο «κοντινό» σε μια τέτοια «καθαρή λύση» θα ήταν η «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία» (αυτό είναι το προτεινόμενο μέχρι πρόπερσι απ’ το οηε μοντέλο «λύσης του κυπριακού») να ξεχυλώσει τόσο ώστε να γίνει, πρακτικά, συνομοσπονδία, άσχετα με το πως θα ονομάζεται. Και πάλι από πρακτική άποψη η διαφορά θα φαίνεται στις ελάχιστες (έως συμβολικές) εξουσίες που θα έχει η «κεντρική προεδρία» – ενώ, αντίθετα, τα συνομόσπονδα «συστατικά» (ουσιαστικά κράτη) θα έχουν το δικαίωμα απόσχισης / ανεξαρτητοποίησης (απ’ την συνομοσπονδία).

Έτσι έχουν τα πράγματα τώρα στη «σκοτεινή πλευρά» της ανατολικής Μεσογείου…

Χάνονται τα σήματα

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Βρέθηκε όμως το πλοίο. Αυτή η ιστορία με το Adrian Darya 1, το καταραμένο τάνκερ, είναι το πιο «βαρύ» ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων. Ένας δορυφόρος το ανακάλυψε (είχαν αραιώσει κάπως τα σύννεφα) να κάθεται ανέμελα δυο μίλια απέναντι απ’ το λιμάνι της Tartus (και που να πήγαινε το έρμο;) και υποθέτουμε ότι έχει ξεφορτώσει. Οπότε;

Σ’ αυτόν τον ζόρικο κόσμο, οι παλιολαμαρίνες έβγαλαν ακόμα κι αυτές την γλώσσα στον Pompeo: αν ήθελε να πείσει ότι το ψοφιοκουναβιστάν “ελέγχει” την Μεσόγειο (είτε γενικά είτε ειδικά την ανατολική) τότε απλά απέτυχε. Πράγμα που ήταν και το πιθανότερο – γιατί, λοιπόν, όλη η φασαρία; Άγνωστο. (Μπορεί να μην ξέρει ούτε το ψοφιοκουναβιστάν. Γαυγίζει επειδή αυτό μπορεί και ξέρει να κάνει…)

Κι ένα άλλο σήμα έχει χαθεί: καμμία γεώτρηση απ’ αυτές που η Λευκωσία θα ήθελε να γίνονται δεν προχωράει. Τα μόνο γεωτρύπανα που τρυπάνε όπου κρίνουν γύρω γύρω είναι τα τουρκικά. Αντίθετα οι εταιρείες στις οποίες το νοτιοκυπριακό καθεστώς παραχωρεί οικόπεδα το έχουν ξεκαθαρίσει: καμμία τρύπα (και καμμία εκμετάλλευση) χωρίς σταθερότητα για τα επόμενα χρόνια. Αλλιώς “γκάζι γιοκ”!

Η αποτυχία όλου εκείνου του φοβερού σχεδίου που προωθούσαν οι φαιορόζ εκφράζεται τώρα με την εκκωφαντική σιωπή για όσα φοβερά και τρομερά θα πάθαινε η Άγκυρα αν τολμούσε να…

Έχοντας και τα προσωπικά του προβλήματα (με τα ξεπλύματα) ο έρμος πλέον Αναστασιάδης αιωρείται πλέον ανάμεσα στην αναγνώριση της πραγματικότητας (και άρα την επίσημη διχοτόμηση) και σε μάλλον ατέρμονες συζητήσεις για μια κάποια “λύση” που έχει απορριφθεί ήδη απ’ το ελληνοκυπριακό φασισταριό: είναι γνωστό ότι δεν σκοπεύει να μοιραστεί τίποτα. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις; (Προσφέρεις παρασκηνιακά το 30% των εσόδων απ’ την εκμετάλλευση του αερίου στους τουρκοκυπρίους και τους παρακαλάς γονατιστός να μεσολαβήσουν στην Άγκυρα μπας και αρχίσουν οι δουλειές… Αυτό γίνεται. Αλλά ΔΕΝ πιάνει η δωροδοκία…)

Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή εμφανίστηκε διακριτικά κι αθόρυβα στην ελληνική καθεστωτική “καθημερινή” (στις 3 Σεπτέμβρη) ο πάνω χάρτης. Τον συνοδεύει μια “βαριά” υπογραφή: του προφέσορα Άγγελου Συρίγου, που τώρα δεν είναι μόνο πατριώτης καθηγητής παντειακής γεωπολιτικής και μηντιακός μαϊντανός αλλά και κυβερνητικός βουλευτής.

Προσέξτε, λοιπόν, σε ποιές περιοχές ο πατριώτης (αλλά και ρεαλιστής…) προφέσορ βλέπει τις “ακραίες διεκδικήσεις”, α) της τουρκίας σε βάρος του ελλαδιστάν (μόνο νοτιοανατολικά της Κρήτης) και β) των τουρκοκυπρίων σε βάρος των ελληνοκυπρίων (νότια της Κύπρου). Οι “δήθεν” διεκδικήσεις είναι στο βορρά, οπότε αφορούν την τουρκία.

Αν αυτά ήταν «προδοτικά», τότε θα είχε σηκωθεί κουρνιαχτός κατά του κυβερνητικού βουλευτή και “οργανικού” προφέσορα· θα είχε φάει επίπληξη, μπορεί και διαγραφή. Τίποτα δεν έγινε… Cool. Έτσι, πολύ απλά, ο προφέσορ φαίνεται να εκφράζει μια κάποια (ελληνική) ευρύτερη παραδοχή ότι τα υπόλοιπα – το κόκκινο χρώμα – δεν είναι “ακραίες διεκδικήσεις” της Άγκυρας. Δηλαδή ότι δικαιούται αυτήν την αοζ. (Εννοείται: ποια “αοζ του Καστελόριζου” οέο;)

Ας συνοψίσουμε λοιπόν τα “σπασμένα σήματα” σ’ αυτήν την ιστορική φάση: Η ανατολική Μεσόγειος ΔΕΝ είναι μια ελληνο-ισραηλινο-αμερικανική λίμνη· η ελληνική αοζ ΔΕΝ έχει σύνορα με την ελληνοκυπριακή· καμμία ιδιωτική εταιρεία ΔΕΝ βασίζεται σε πολεμικά για να κάνει τρύπες και δουλειές στην περιοχή· και η όποια μοιρασιά στην κύπρο αφορά τους νοτιοκύπριους (που ας ξεμπλέξουν όπως μπορούν).

Σημαίνουν αυτά “ειρήνη στην περιοχή”; Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι…

(φωτογραφία πάνω: στα αριστερά ίσα που διακρίνεται κάτω απ’ τα σύννεφα κάτι που μπορεί να είναι το καταραμένο τάνκερ· στα δεξιά είναι σίγουρα η καταραμένη Tartus…)

Η επίκληση της “διεθνούς νομιμότητας”

Τετάρτη 14 Αυγούστου. Κάθε φορά που το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος θέλει να προωθήσει για εσωτερική κατανάλωση δόσεις αντιτουρκισμού, επικαλείται την «διεθνή νομιμότητα». Την οποία, υποτίθεται, παραβιάζει το τουρκικό καθεστώς – πιο πρόσφατα με την εκστρατεία γεωτρήσεων στα πέριξ της κύπρου.

Το ποια είναι αυτή η «διεθνής νομιμότητα» ποτέ δεν αναφέρεται. Εύλογο μιας και υπάρχει κι άλλη «διεθνής νομιμότητα» την οποία επικαλείται η Άγκυρα. Η οποία δείχνει να είναι περισσότερο κατοχυρωμένη («διεθνώς»).

Ωστόσο είναι πραγματικά το ελληνικό καθεστώς «φίλος του νόμου» στις διεθνείς σχέσεις; Όχι. Ένας πολύ στενός σύμμαχός του, τον οποίο αθωώνει (ακόμα και με ενεργητικό τρόπο) όχι μόνο εντός αλλά και εκτός συνόρων, είναι το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Πέρα απ’ όσα διαπράττει ο ισραηλινός φασισμός κατά των Παλαιστινίων, υπάρχει κι άλλο ενδιαφέρον κεφάλαιο: τα υψώματα του Γκολάν. Η συγκεκριμένη περιοχή ανήκει στη συρία (ένα μικρό μέρος στο βορρά, οι Shab’a farms ανήκει στον λίβανο), και καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967. Έκτοτε παρέμενε «κατεχόμενη περιοχή ξένου κράτους» – σύμφωνα με την «διεθνή νομιμότητα». Αυτά τα 1800 τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους θα έπρεπε να επιστραφούν στη Δαμασκό…

Αλλά όχι. Στις 25 του περασμένου Μάρτη το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε απ’ τα ανάκτορα στην Ουάσιγκτον ότι τα υψώματα του Γκολάν ανήκουν στο ισραήλ – και ότι αυτή η “κατοχύρωση ιδιοκτησίας” είναι, απλά, παραδοχή της πραγματικότητας. Ήταν ένα απ’ τα δώρα που έκανε η φασιστοΟυάσιγκτον στο φασιστοΤελ Αβίβ, ειδικά στον Netanyahou, παραμονές των εκλογών εκεί.

Αν και η ε.ε. απέρριψε αυτήν την «αναγνώριση» η Αθήνα θα είχε έναν σοβαρό λόγο όχι απλά να κρυφτεί πίσω απ’ την απόφαση της ε.ε. αλλά να καταγγείλει την προσάρτηση και να διακόψει (ή, έστω, να περιορίσει) τις σχέσεις της με ένα καθεστώς που παραβιάζει τόσο χοντροκομμένα την «διεθνή νομιμότητα». Κι αυτός ο λόγος λέγεται «βόρεια κύπρος». Η οποία, σύμφωνα με την ελληνική εθνικιστική ρητορική, είναι έδαφος της «κυπριακής δημοκρατίας» που κατέχεται απ’ τον τουρκικό στρατό. Απόδειξη της «παραβίασης της διεθνούς νομομότητας» απ’ την Άγκυρα, και πηγή όλων των υπόλοιπων «παραβιάσεων» που υποτίθεται ότι κάνει.

Αν η Αθήνα ευλογεί (σιωπηλά αλλά καθαρά) την προσάρτηση κατεχόμενου (συριακού) εδάφους από έναν σύμμαχό της· αν δεν σηκώνει την φωνή καταγγέλοντας αυτήν την μιλιταριστική «κατάκτηση», τότε πώς θεωρεί ότι μπορεί να εμποδίσει την Άγκυρα να κάνει ακριβώς το ίδιο στη βόρεια κύπρο, αν το θελήσει, με επικλήσεις σε “διεθνή νομιμότητα”; Γιατί είναι ο.κ. η προσάρτηση των υψωμάτων του Γκολάν απ’ το ισραηλινό καθεστώς και δεν είναι ο.κ. η προσάρτηση της βόρειας κύπρου απ’ το τουρκικό καθεστώς; Επειδή η στρατιωτική κατάκτηση των πρώτων έγινε το 1967 και της δεύτερης το 1974;

Δεν υπάρχει απάντηση – προφανώς! Η ελληνική επίκληση της «διεθνούς νομιμότητας» δεν είναι απλά a la cart (κάτι που, έτσι κι αλλιώς, είναι γελοίο). Είναι εντελώς ψευδής. Ένα, ακόμα, απ’ τα ιδεολογικά σκατά με τα οποία τρέφεται (με χαρά του…) ο «λαός»….

Νερά χωρίς οικόπεδα 2

Δευτέρα 12 Αυγούστου. Σα να μην φτάνουν αυτά, ο γ.γ. του οηε Γκουτέρες απάντησε στα επίσημα ραβασάκια που είχε λάβει πρόσφατα τόσο απ’ τον Akinci όσο και απ’ τον Αναστασιάδη. Στα ελληνικά μήντια θα δείτε αναφορά μόνο στην απάντησή του στον δεύτερο, μια λίγο πολύ αδιάφορη «ενθάρρυνση» για έναν επόμενο γύρο «συνομιλιών». Στον Akinci όμως ο γ.γ. έδωσε τα συγχαρητήριά του για την πρόταση του περί κοινής εκμετάλλευσης των όποιων κοιτασμάτων – αυτή που απέρριψαν πανηγυρικά και ομόφωνα οι νοτιοκύπριοι… Μπορεί να είναι λιγάκι «ανθέλλην» αυτός ο γ.γ. ή απλά να έχει βαρεθεί τα ελληνικά / ελληνοκυπριακά κόλπα. Το σίγουρο είναι ότι είδε στην πρόταση Akinci μια θετική κίνηση…

Δεν θα γίνει προκοπή έτσι!

Νοτιοκυπριακή εθνική ενότητα

Τετάρτη 17 Ιούλη. Όπως ήταν αναμενόμενο, εν χορώ οι πολιτικές βιτρίνες της νότιας κύπρου απέρριψαν ομόφωνα την πρόταση Akinci για ισότιμη συνεκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων γκαζιού υπό την αιγίδα του οηε.

Πριν 2 μέρες σημειώναμε: …Αυτά τα δύο, τα λεφτά και η πολιτική ισότητα («παραδειγματικά» αλλά σ’ έναν κρίσιμο τομέα) βρίσκονται τώρα μπροστά τους ελληνοκύπριους, με μια μορφή: είτε δέχεστε είτε τα γεωτρύπανα συνεχίζουν (και όχι μόνο). Προφανώς θα ήθελαν να πουν ένα ξερό «όχι» – αλλά αυτό θα τους έβγαζε για άλλη μια φορά στην (διεθνή) σέντρα σαν ιδιοτελείς με περικεφαλαία…

Το είπαν τελικά το ξερό «όχι», που θα προσπαθήσουν να το σερβίρουν με διάφορες σάλτες. Απ’ τις δηλώσεις των εταίρων αυτής της εθνικής γραμμής προκύπτει ότι η συνέχεια του «όχι» θα είναι βλέποντας και κάνοντας. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του γ.γ. του ακελ Άντρου Κυπριανού, επειδή το «αριστερό» ακελ παριστάνει ότι «θέλει να σεβαστεί τα δικαιώματα των τουρκοκυπρίων» αλλά σε οποιαδήποτε στιγμή κρίσιμων αποφάσεων υιοθετεί την εθνικιστική στάση των υπόλοιπων.

Δήλωσε λοιπόν ο νοτιοκύπριος γ.γ. μιλώντας για το επίσημο σερβίρισμα του «όχι»:

… Θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το πως τοποθετείται η διεθνής κοινότητα όπως είναι αυτή τη στιγμή διαμορφωμένη. Λυπούμαι να παρατηρήσω ότι ανεξάρτητα από τις απόψεις που έχουμε εμείς εδώ στη Κύπρο, είναι προφανές ότι υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις και για την ετοιμότητα της δικής μας πλευράς για την επίλυση του Κυπριακού…

Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει «μας έχουν πάρει διεθνώς χαμπάρι ότι δεν θέλουμε λύση»… Ισχύει.

Ο Akinci απάντησε με τον τρόπο που του επιτρέπει το ξερό «όχι». Τους προτείνουμε συνεργασία και την απορρίπτουν στο όνομα της λύσης… είπε χοντρικά … πράγμα που κάνει ξεκάθαρο ότι δεν υπηρετούν την ειρήνη και την σταθερότητα στην κύπρο και στην περιοχή.

Ο τουρκοκύπριος υπ.εξ. Οζερσάι ήταν πιο καυστικός. … Αυτό το καλοκαίρι θα χαιρετάμε ο ένας τον άλλο απ’ της γεωτρητικές πλατφόρμες που είναι πλάι πλάι είπε.

Στην ανάγκη βάλτε ξαπλώστες και ομπρέλες – θα προσθέταμε…

Δεν μυρίζει γκάζι…

Δευτέρα 15 Ιούλη. Κάνοντας έναν ελιγμό σε σχέση με τις τρύπες που ανοίγουν το fatih και το yavuz από ‘δω κι απο ‘κει στα θαλάσσια πέριξ της βόρειας κύρου, μέσα στον θόρυβο που προσπαθούν να προκαλέσουν οι “αγανακτισμένες” Λευκωσία και Αθήνα, το τουρκικό καθεστώς πέταξε χτες το μπαλάκι στη Λευκωσία. Με μια πρόταση πακέτο (που είχε αναγγελθεί πριν 4 ημέρες), μέσω οηε, ο πρόεδρος των τουρκοκυπρίων Akinci καλεί τον Αναστασιάδη στην δημιουργία ενός κοινού μηχανισμού διαχείρισης / εκμετάλλευσης των όποιων γκαζιών 50 – 50. Τόσο σε ότι αφορά τις αποφάσεις όσο και για τα έσοδα / κέρδη. Ο κοινός μηχανισμός θα είναι υπό την εποπτεία του οηε, με δυνατότητα συμμετοχής και εκπροσώπου της ε.ε., σαν παρατηρητή.

Συμπληρωματικά, και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu, με άρθρο του στην τουρκοκυπριακή εφημερίδα kibris postasi, ξεκαθάρισε πως μέχρι να δεχτούν οι ελληνοκύπριοι την πρόταση του Akinci τα τουρκικά τρυπάνια θα συνεχίσουν να κάνουν την δουλειά τους σε περιοχές που έχουν υποδειχθεί απ’ τους τουρκοκύπριους…

Παρότι η ελληνοκυπριακή λιγούρα για τα φράγκα απ’ την εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων είναι μεγάλη, είναι δύσκολο έως αδύνατο να συμφωνήσουν (οι ελληνοκύπριοι) να κρατάνε μόνο τα μισά! Η δική τους γενναιοδωρία ήταν να δίνουν ένα χαρτζιλίκι στους τουρκοκύπριους (αν κάθονται φρόνιμοι…)· όχι και 50 – 50!!! (Ο Αναστασιάδης έχει καλέσει για αύριο «εθνική σύσκεψη», όλων των κομμάτων, για να δουν τι θα απαντήσουν).

Δεν είναι, όμως, μόνο τα φράγκα. Η πρόταση των τουρκοκυπρίων για συνεταιρισμό ίσων μεταξύ τους εταίρων στηρίζεται και νομιμοποιείται όχι βέβαια στην γεωγραφική ή στην πληθυσμιακή ανισότητα των δύο ζωνών της κύπρου, αλλά απ’ την απαίτησή τους για αναγνώριση (απ’ τους ελληνοκύπριους) της πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων, σε οποιαδήποτε μελλοντική «λύση». Ο ελληνοκυπριακός εθνικισμός το απορρίπτει αυτό μετά βδελυγμίας: θέλει να είναι το μόνο αφεντικό, πατώντας πάνω στην πληθυσμιακή υπεροχή και την διεθνή αναγνώριση.

Αυτά τα δύο, τα λεφτά και η πολιτική ισότητα («παραδειγματικά» αλλά σ’ έναν κρίσιμο τομέα) βρίσκονται τώρα μπροστά τους ελληνοκύπριους, με μια μορφή: είτε δέχεστε είτε τα γεωτρύπανα συνεχίζουν (και όχι μόνο). Προφανώς θα ήθελαν να πουν ένα ξερό «όχι» – αλλά αυτό θα τους έβγαζε για άλλη μια φορά στην (διεθνή) σέντρα σαν ιδιοτελείς με περικεφαλαία.

Η παράδοση της ελληνικής και ελληνοκυπριακής στάσης δείχνει ότι το γκουβέρνο στη Λευκωσία θα προσπαθήσει να κινηθεί παρελκυστικά. Ελπίζοντας σε τι όμως;