Tag: βόρεια κορέα

Κορέες

Σάββατο 1 Σεπτέμβρη. Ενώ ένα «τικ τακ» ακούγεται σε σχέση με ένα ακόμα ξέσπασμα της μόνιμης κρίσης / αναδιάρθρωσης με «οικονομικά χαρακτηριστικά» (χωρίς κανένας να βλέπει την πλάκα του ρολογιού και την θέση των δεικτών), ένα άλλο «ζήτημα χρόνου» ξεδιπλώνεται σε ότι αφορά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στο πιο «θερμό» απ’ τα μέτωπα του 4ου παγκόσμιου: την ανατολική ασία.

Συνεντευξιαζόμενος σε ένα αμερικανικό καθεστωτικό περιοδικό, το Atlantic, πριν 2 ημέρες, ο νοτιοκορεάτης Moon Chung-in, ειδικός σύμβουλος του προέδρου Moon Jae-in για την εξωτερική πολιτική, την ασφάλεια και την ενοποίηση της χερσονήσου, δημοσιοποίησε ένα μέρος της τακτικής της Σεούλ σχετικά με το τυπικό τέλος του πολέμου στην κορεατική χερσόνησο: θα τεθεί στη γενική συνέλευση του οηε, προς τα τέλη Σεπτέμβρη, σαν «πρόσκληση» στη βόρεια κορέα, την κίνα και τις ηπα… Να υπογράψουν από κοινού αυτό το ρημαδοέγγραφο της ειρήνης….

Ο σύμβουλος Moon δεν παρέλειψε να καθησυχάσει τους αμερικάνους αναγνώστες του Atlantic, ότι η ειρήνη στη κορεατική χερσόνησο δεν σημαίνει αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τη νότια κορέα, ούτε θα συνδεθεί με ζητήματα σχετικά με την συμμαχία της Σεούλ με την Ουάσιγκτον. Έτσι κι έτσι: αν η Ουάσιγκτον υπογράψει ειρήνη με την Πγιονγκγιάνγκ δεν θα μπορεί να έχει την αρχηγία του νοτιοκορεατικού στρατού!

Ούτε θα μπορεί να κάνει προβοκατσιούλες σαν αυτήν που έκανε στις 22 Αυγούστου, αλλά ανακοινώθηκε μόλις χτες: η αμερικανική διοίκηση της «δύναμης του οηε» που βρίσκεται στην ενδιάμεση, ουδέτερη ζώνη ανάμεσα στις δύο κορέες (καθόσον δεν έχει υπογραφεί ακόμα η ειρήνη…) σταμάτησε ένα τραίνο που πήγαινε απ’ τη νότια στη βόρεια κορέα. Στο τραίνο επέβαιναν αξιωματούχοι του νότου, που ήθελαν να ελέξγουν την κατάσταση των γραμμών ως την βορειοκορεατική πόλη Shinuiju.

Με δεδομένο ότι βασικό σχέδιο των Moon και Kim είναι η σιδηροδρομική ένωση των δύο κράτων, το γεγονός ότι ο αμερικάνος στρατηγός Vincent Brooks (με οδήγιες απ’ την Ουάσιγκτον προφανώς…) σταμάτησε αξιωματούχους του νότου, έγινε αντιληπτό στη Σεούλ όπως θα έπρεπε: σαν προσπάθεια της Ουάσιγκτον να εμποδίσει την εφαρμογή της κοινής δια-κορεατικής Διακήρυξης του Panmunjeom· και σαν επίδειξη των περιορισμών εξουσίας της νοτιοκορεατικής κυβέρνησης.

Δεν άρεσε καθόλου στον Moon αυτή η επίδειξη δύναμης… Μια επίσημη διακήρυξη του τέλους του κορεατικού πολέμου: αυτό βρίσκεται επειγόντως στην ημερήσια διάταξη του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· και στα «απορρίπτεται» της Ουάσιγκτον…

Κορεατική χερσόνησος

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Κατά το νοτιοκορεατικό καθεστώς (και τις μυστικές του υπηρεσίες) η πρόσφατη ακύρωση του ταξιδιού του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo στην Πγιονγκγιάνγκ οφείλεται στο ασυμβίβαστο ανάμεσα στις αμερικανικές απαιτήσεις («πρώτα η καταστροφή των πυρηνικών») και τις βορειοκορεατικές αντίστοιχες («πρώτα η κήρυξη του τέλους του πολέμου»).

Αν είναι έτσι, τότε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει λόγο να πανηγυρίζει. Σε διεθνές ακροατήριο η συνέχιση του «εμπόλεμου» στην κορεατική χερσόνησο απ’ την δεκαετία του 1950 είναι, απλά, παράλογη. Φυσικά για την Ουάσιγκτον (αλλά και για το Τόκιο) έχει νόημα: διατηρώντας το καθεστώς (τυπικά) εμπόλεμης κατάστασης με το βορειοκορεατικό καθεστώς, επιτρέπονται κάθε είδους στρατιωτικές ασκήσεις εναντίον του. Ωστόσο, μετά από τόσες δεκαετίες και όσα έχουν μεσολαβήσει, είναι αδύνατο για την Ουάσιγκτον να βάζει το κάρο μπροστά απ’ το άλογο: επειδή θέλω να κάνω πολεμικές ασκήσεις, γι’ αυτό κρατάω παράταση σ’ έναν πόλεμο που τέλειωσε πριν πάνω από μισό αιώνα.

Όλο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ξέρει καλά γιατί η Πγιονγκγιάνγκ έχει επικεντρώσει στην απαίτηση για την (και) τυπική λήξη του «κορεατικού πολέμου»: θα ξεδοντιάσει την αμερικανική στρατιωτική στρατιωτική μεθόδευση δεκαετιών στην κορεατική χερσόνησο, βάζοντας υπό αμφισβήτηση έναν βασικό κόμβο της, τον έλεγχο δηλαδή του νοτιοκορεατικού στρατού.

Κι αφού η Ουάσιγκτον προσπαθεί να την αποφύγει, όντως πέφτει στους ώμους του Moon, σαν “ηγέτη της νότιας κορέας”, να την υπογράψει αυτήν την (τυπική) λήξη με τον Kim στο ραντεβού τους τον Σεπτέμβρη. Θα αφήσει έτσι την Ουάσιγκτον στο κρύο, με όλα τα δίκαια του κόσμου υπέρ του. Θα την κάνει αυτή την κίνηση; Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Εν τω μεταξύ φήμες θέλουν τον κινέζο πρόεδρο Xi να παρευρίσκεται στην Πγιονγκγιάντκ στην γιορτή για την δημιουργία του βορειοκορεατικού κράτους (αποτέλεσμα του πολέμου που δεν έχει λήξει ακόμα για τους αμερικάνους) στις αρχές Σεπτέμβρη. Δεν θα πάει μόνος του – λένε οι φήμες. Αλλά παρέα με κινεζικό στρατιωτικό άγημα, που θα παρελάσει μαζί με τον βορειοκορεατικό στρατό.

Και μόνο σαν φήμη είναι much από συμβολική άποψη… Too much…

Μπλοκ του Ινδοκούς

Σάββατο 25 Αυγούστου. Μετά τις πρόσφατες στρατιωτικές επιτυχίες ένα διάλειμα για πολιτική αναγνώριση; Κάπως έτσι: οι ταλιμπάν θα στείλουν, με κάθε επισημότητα, 4μελή αντιπροσωπεία απ’ το «πολιτικό τμήμα» τους (που έχει έδρα στην Ντόχα) στην καλεσμένη απ’ την Μόσχα διεθνή συνδιάσκεψη για την ειρήνη στο αφγανιστάν. Στις 4 Σεπτέμβρη. Καλεσμένοι (εκτός απ’ τους ταλιμπάν): κίνα, ιράν, πακιστάν, ινδία, καζακστάν, τατζικιστάν, αζερμπαϊτζάν, ουζμπεκιστάν, κιργιζιστάν, τουρκμενιστάν… επιπλέον οι ηπα, και η τωρινή αφγανική κυβέρνηση.

Πως ακούγεται; Μια χαρά. Μόνο που πρώτα η Ουάσιγκτον και έπειτα η Καμπούλ απέρριψαν την πρόσκληση… Τώρα πως ακούγεται; Από κάποιες απόψεις «καμμία έκπληξη»!…

Είναι γνωστό ότι η Μόσχα «κάνει κουβέντες» με τους ταλιμπάν· δεν το αρνείται. Με τους ταλιμπάν μιλάει «ανεπίσημα» και η Ουάσιγκτον. Γιατί λοιπόν είπε αυτό το ξερό «όχι» στην συμμετοχή της «συμβουλεύοντας» ανάλογα και την υπό τον έλεγχο της κυβέρνηση του Ashraf Ghani, που δεν μπορεί να κοντρολάρει ούτε την Καμπούλ; Είναι προφανές το γιατί: η Ουάσιγκτον δεν γουστάρει πια πολυμερείς διαδικασίες· και σε καμία περίπτωση διαδικασίες στις οποίες δεν έχει ολοφάνερα το πάνω χέρι.

Η απάντηση της Μόσχας στην αμερικανική άρνηση συμμετοχής ήταν εύκολη: «Δεν μας κάνει ιδιαίτερη έκπληξη… Δείχνει ότι η Ουάσιγκτον δεν ενδιαφέρεται για μια ειρηνευτική διαδικασία στο αφγανιστάν» δήλωσε το ρωσικό υπ.εξ.

Όντως, δεν είναι πια καιρός για ειρήνη! Δεν είναι καιρός ούτε καν για (συμβολική) δέσμευση υπέρ της, όταν στο ίδιο τραπέζι κάθονται οι «εθνικοί εχθροί» (ρωσία, κίνα) και ο παγκόσμιος τρομοκράτης (ιράν). Πράγμα που σημαίνει ότι η ρωσική πρωτοβουλία ήταν εύκολη δουλειά: απο δω οι φίλοι της ειρήνης, απο κει οι πολεμοκάπηλοι… όπως στη μέση Ανατολή και στην κορεατική χερσόνησο έτσι και στην κεντρική Ασία…

(Μικρή παρένθεση: το ταξίδι του Pompeo στη βόρεια κορέα ακυρώθηκε επειδή, λέει, η Ουάσιγκτον έχει προβλήματα με την κίνα, οπότε δεν είναι τώρα η καλύτερη στιγμή για συζητήσεις με το βορειοκορεατικό καθεστώς… Στο τέλος οι αμερικάνοι αξιωματούχοι θα πηγαίνουν μόνο στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ…)

Το αμερικανικό πολιτικό χαρτί στο αφγανιστάν είναι ο Ghani: η Ουάσιγκτον τον διόρισε πρόεδρο, το 2014, όταν ανακοίνωσε ότι «φεύγει» απ’ το αφγανιστάν. Όμως του χρόνου πρόκειται να γίνουν εκλογές. Κι αν δεν εμποδιστούν ο Ghani θα πάει σπίτι του τρέχοντας. Για πολλούς λόγους.

Το ξέρει! Γι’ αυτό η δική του άρνηση (στην πρόσκληση) ίσως ήταν απλά εκδήλωση στριμώγματος. Ασφαλώς και θέλει μια έξτρα κάλυψη, τουλάχιστον ως του χρόνου, κι αυτήν δεν μπορούν να του την δώσουν οι αμερικάνοι· μόνο οι σύμμαχοι των ταλιμπάν. «Δεν θα συμμετάσχουμε επειδή θέλουμε να μιλήσουμε μόνοι μας, απευθείας με τους ταλιμπάν» ήταν η δικαιολογία του Ghani. Καλά… (Ίσως εισβάλουν επίσημα στην πρωτεύουσα, οπότε θα σου δοθεί η ευκαιρία…)

Προφανώς δεν πρόκειται για την τελευταία φάση της δράσης του «μπλοκ του Ινδοκούς» (κίνα, ρωσία, ιράν, πακιστάν) – το θέμα έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Ωστόσο οι ταλιμπάν φαίνεται να χρησιμοποιούν μια τακτική α λα Πγιονγκγιάγκ: ανακοίνωσαν ότι σύντομα θα στείλουν επίσημη αποστολή τόσο στο Πεκίνο όσο και στην Τεχεράνη. Αποκτώντας μια κάποια επίσημη αναγνώριση δεν είναι «αυτονόητα τρομοκράτες», έτσι δεν είναι;

(Ε ρε κυρώσεις που θα μαγειρεύουν στην Ουάσιγκτον!!!)

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός

Σάββατο 25 Αυγούστου. Οι ερχόμενοι μήνες, οπωσδήποτε ο Σεπτέμβρης και ο Οκτώβρης, θα είναι ιδιαίτερα πυκνοί σε διακρατικές συναντήσεις, με τα κάθε φορά «κέντρα βάρους» σαφώς ανατολικότερα των δικών μας μεσημβρινών. (Σ’ αυτές τις συναντήσεις περιλαμβάνουμε και εκείνες ανάμεσα σε Βερολίνο και Άγκυρα).

Θα είναι, ταυτόχρονα, περίοδος μιας κάποιας εσωστρέφειας στην Ουάσιγκτον: η ψοφιοκουναβική σαπουνόπερα θα κορυφώνεται, αφενός λόγω των ενδιάμεσων εκλογών του Νοέμβρη, αφετέρου λόγω της προόδου των ανακρίσεων για τα έργα και τις ημέρες του Trump. Χωρίς «συμπάθειες» εκτός συνόρων, τα πάθη (και τα τιτιβίσματα) του ψόφιου κουναβιού θα κάνουν τον γύρο του πλανήτη μέσα σε μια θάλασσα χαιρεκακίας· ό,τι χειρότερο όταν οι «αντίπαλοι» (έστω: οι ανταγωνιστές) και οι «έπαρχοι» «συνωμοτούν» τόσο ανοικτά.

Εν τω μεταξύ το Παρίσι ανακοίνωσε αργά χτες ότι δεν θα γίνει η τετραμερής κορυφής (ρωσία, τουρκία, γερμανία, γαλλία) που είχε ανακοινωθεί για τις 7 Σεπτέμβρη – με θέμα την συρία. Επειδή, λέει, είναι νωρίς ακόμα… Κρατάει τίποτα μούτρα το γκουβέρνο του Μακρόν; Ή θέλει να έχει την “ελευθερία” να βομβαρδίσει λίγο συριακό στρατό στα περίξ του Idlib επειδή “…πάλι χρήση χημικών”;

Κορέες

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Να κάτι σημαντικό (απ’ τα πολλά που δεν ξέρουμε): σε περίπτωση πολέμου ο στρατός της νότιας κορέας δεν διοικείται από το νοτιοκορεατικό αρχηγείο…. αλλά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο!

Είναι μια απ’ τις πολλές «κληρονομιές» της κορεατικής χερσονήσου, απ’ τον πόλεμο εκεί. Το 1950 η Ουάσιγκτον ανέλαβε την διοίκηση του νοτιορεατικού στρατού για να αντιμετωπίσει τους κομμουνιστές του βορρά… Και δεν την επέστρεψε ποτέ, αφού τυπικά ο πόλεμος εκείνος δεν έχει τελειώσει ακόμα… Δεν την επέστρεψε ούτε μετά την σφαγή στη νοτιοκορεατική Gwangju το 1980, όπου ο (αμερικανοδιοικούμενος) νοτιοκορεατικός στρατός κατέστειλε μια μεγάλη αντι-χουντική διαδήλωση (στη νότια κορέα η χούντα κράτησε απ’ το 1950 ως το 1987) σκοτώνοντας πάνω από 200 διαδηλωτές. Το μόνο που άλλαξε μετά το 1987 ήταν ότι η Ουάσιγκτον παραχώρησε στη Σεούλ το δικαίωμα να διοικεί τον στρατό της μόνο σε καιρό ειρήνης.

Το 2005 ο τότε αριστερός νοτιοκορεάτης πρόεδρος Roh Moo-hyun (μέντορας του τωρινού προέδρου Moon Jae-in) ζήτησε απ’ την συμμαχική Ουάσιγκτον την «επιστροφή του στρατού» του… Ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις που δεν κατέληξαν πουθενά… Το ίδιο ζητάει και ο Moon τώρα… έχουν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις… και ο αμερικάνος στρατηγός Vincent Brooks, που είναι ο διοικητής (και) του νοτιοκορεατικού στρατού (πάντα σε περίπτωση πολέμου…) δήλωσε χτες ότι «μπααα… δεν είναι ακόμα καιρός για τέτοια…»

Μ’ αυτό το δεδομένο αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημασία αφενός το αίτημα της Πγιονγκγιάνγκ προς την Ουάσιγκτον να υπογραφτεί η λήξη του πολέμου (της δεκαετίας του ’50…), το οποίο η Ουάσιγκτον αρνείται να κάνει, αφετέρου η πρόθεση του Moon να υπογράψει με κάθε επισημότητα αυτό το τέλος του πολέμου με τον Kim· ίσως στο ερχόμενο ραντεβού τους.

Αν τελειώσει και τυπικά αυτός ο (τελειωμένος ουσιαστικά) πόλεμος η Ουάσιγκτον δεν θα έχει δικαιολογία για να κρατάει όμηρο τον στρατό της νότιας κορέας. Η κήρυξη του τέλους ανάμεσα στις δύο κορέες δεν είναι βέβαια όλη η ιστορία αλλά σίγουρα θα λειτουργήσει πιεστικά προς την Ουάσιγκτον να κάνει το ίδιο…

Όμως «πιέζεται» πια η Ουάσιγκτον από άλλους; Ή καθοδηγείται αποκλειστικά και ωμά απ’ τα άμεσα και επείγοντα συμφέροντά της;

(Για κάποιο άγνωστο λόγο στη φωτό ο λευκός αμερικάνος πεζοναύτης φαίνεται πιο ψηλός απ’ τους νοτιοκορεάτες. Το μπόι δεν το κάνει πιο αποδεκτό, πάντως….)

Οι 4 διαβολοφύλακες

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Είναι κάποια ψύχωση ή μόνο κυβερνητική stand-up comedy προς τέρψην του κοινού; Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι στις ηπα κυβερνούν ψυχοπαθείς, αλλά κάνουν λάθος: είναι ο καπιταλισμός! Απ’ την άλλη ο καπιταλισμός δεν είναι φυσικό υποκείμενο. Οπότε τα στόματα που τον εκπροσωπούν μπορούν (επιτρέπεται;) να εκφράζουν και τις δικές τους, προσωπικές, διαταραχές.

Κάπως έτσι ο σκληροπυρηνικός ακροδεξιός αμερικάνος σύμβουλος εθνικής ασφάλειας John Bolton το εκτόξευσε χτες:

… Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχει τεκμηριωμένη ανησυχία της εθνικής ασφάλειας για κινεζική εμπλοκή, ιρανική εμπλοκή και βορειοκορεατική εμπλοκή, έτσι ώστε κάνουμε κινήσεις προσπαθώντας να τις εμποδίσουμε… Εννοούσε “εμπλοκή στις ενδιάμεσες εκλογές” (για γερουσία και βουλή των αντιπροσώπων) προς το τέλος της χρονιάς.

Δεν είναι μόνο ο διαβολοπούτιν που τόχει χόμπυ να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις στις ηπα…Έχει γίνει μόδα. Σαν γύπες με νύχια γαμψά μαζεύονται πάνω απ’ τον κοκκινόσβερκο αμερικάνο ψηφοφόρο τα όρνια, και του κλέβουν το μυαλό (αν και όχι το σκαλπ, όχι ακόμα…) Και που να μπουν στο κλάμπ ο Erdogan, o Duterte, και ποιος ξέρει ποιος άλλος ακόμα! (Εμείς πάντως όχι! Είμαστε σκληρά αντι-εκλογικοί!)

Με πλήρη αδιαφορία για το τι γνώμη σχηματίζουν άλλοι, εκτός συνόρων, γι’ αυτά που λένε, οι αμερικάνοι καθεστωτικοί μαστορεύουν μια εικόνα γενικής πολιορκίας των ηπα: από μετανάστες, από καπάτσους εμπορικούς εταίρους, από διεθνείς αναθεωρητές, από αντάρτες συμμάχους, από ακριβούς αλλά άχρηστους proxies, από απείθαρχους διεθνείς οργανισμούς, από οικονομικούς αντιπάλους, από συνωμότες και ψεύτες κάθε είδους.

Στα άτομα αυτό λέγεται “μανία καταδίωξης”. Στα κράτη λέγεται “η ηγεμονία σε παρακμή”.

(Παρακαλούνται οι πιστοί σύμμαχοι και “σύντροφοι εν όπλοις” να μην σπρώχνονται στα συμβολαιογραφεία. Όταν και αν χρειαστεί να ανοίξει η διαθήκη του αφεντικού θα μάθουν αν τους έχει αφήσει κάτι τις…)

Κορεατική χερσόνησος

Παρασκευή 17 Αυγούστου. Όταν ο αμερικάνος πρεσβευτής στη Σεούλ Harry Harris ρωτιέται για την στάση των ηπα απέναντι στην Πγιονγκγιάνγκ τους επόμενους μήνες απαντάει «θα δούμε…», «περιμένουμε να δούμε…», «συζητάμε με τον σύμμαχό μας, τη νότια κορέα…», και άλλα παρόμοια. Μπορεί να θεωρηθούν υπεκφυγή τέτοιες απαντήσεις. Όμως δείχνουν σα να μην μπορεί η Ουάσιγκτον να παρακολουθήσει τις εξελίξεις (που, άλλωστε, ουδέποτε επεδίωξε…) και να αναγνωρίζει πως βρίσκεται σε θέση θεατή. Μάλλον θυμωμένου.

Απ’ την μεριά του ο Moon παρουσιάζει πλέον σχέδια – κάποια απ’ τα οποία σκοπεύει να συμφωνήσει άμεσα με τον Kim. Εκείνο που έβαλε πρόσφατα στην πρώτη γραμμή είναι η διπλή σιδηροδρομική σύνδεση των δύο κορεών, μεταξύ τους και με τα σιδηροδρομικά δίκτυα της ρωσίας και της κίνας. «Διπλή» επειδή θα έχει ένα δυτικό και ένα ανατολικό σκέλος, κατά μήκος της χερσονήσου.

Κατά τον Moon τα τραίνα θα ενισχύσουν την οικονομική συνεργασία των δύο κορεατικών κρατών, και την οργανική τους ένταξη στην ανατολικοασιατική ζώνη κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και των πρώτων υλών, άρα αξιοποίησης του κεφαλαίου.

Ωραία ακούγονται αυτά τα σχέδια, αλλά έχουν ένα πρόβλημα: δεν τα γουστάρει ούτε η Ουάσιγκτον ούτε το Τόκιο. Οπότε πρέπει να δούμε τι θα ξεκινήσει και πως θα προχωρήσει απ’ αυτά – τους επόμενους μήνες…

Κορεατική χερσόνησος

Πέμπτη 16 Αυγούστου. Μιλώντας σε εκδήλωση για την 73η επέτειο της απελευθέρωσης της κορεατικής χερσονήσου απ’ την ιαπωνική κατοχή (1910-45) ο νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon Jae-in προανήγγειλε ότι σκοπεύει να κάνει ένα τολμηρό βήμα στη συνάντησή του τον Σεπτέμβρη με τον βορειοκορεάτη Kim Jong Un – με σκοπό (είπε) να εμβαθύνει την εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο κορεών.

Δεν είναι ρηχές οι σχέσεις που έχουν δημιουργηθεί! Το πιθανότερο είναι ότι ο Moon θέλησε να «αιτιολογήσει» προκαταβολικά (με το επιχείρημα της «εμβάθυνσης») το «τολμηρό βήμα» του, όχι απέναντι στους κορεάτες (νότιους και βόρειους) αλλά απέναντι στην Ουάσιγκτον.

Και να γιατί. Με βάση τους σχεδιασμούς του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, μετά την ρυμούλκηση του ψόφιου κουναβιού στη συνάντηση της Σιγκαπούρης με τον Kim, θα έπρεπε να έχει ακολουθήσει ήδη η χαλάρωση (έστω) κάποιων κυρώσεων του οηε κατά της Πγιονγκγιάνγκ· ειδικά εκείνων που αφορούν το εμπόριο ή κάποιες στρατηγικές επενδύσεις στη βόρεια κορέα.

Όμως η Ουάσιγκτον, και ειδικά οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού, που καθόλου δεν γούσταραν τα χαϊλίκια και τις χαιρετούρες του με τον νο 1 «διεθνή ταραξία» στον Ειρηνικό, εμποδίζουν οποιοδήποτε πρακτικό βήμα εξομάλυνσης. Κάνουν το αντίθετο: προσθέτουν επιπλέον δικές τους κυρώσεις.

Αυτό το φρενάρισμα, που εμποδίζει ορισμένα απ’ τα βήματα του σχεδιασμού, δεν μπορεί να ξεπεραστεί διοργανώνοντας μια ακόμα συνάντηση Trump – Kim!!! Ούτε είναι δυνατόν να γίνονται όλα “στην παρανομία”… Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, με κάποιους τρόπους, «κατά μέτωπο» – εξ ου, εκτιμάμε, και ο λόγος περί «τολμηρού βήματος». Στην ίδια εκδήλωση ο Moon ξεκαθάρισε ότι η βελτίωση των ενδο-κορεατικών δεσμών δεν είναι και δεν μπορεί να είναι παράπλευρη συνέπεια των σχέσεων Πγιονγκγιάνγκ – Ουάσιγκτον… Αυτό σημαίνει ότι αυτή η «βελτίωση» οφείλει να προσπεράσει τα εμπόδια που βάζει η Ουάσιγκτον.

Με δεδομένο πως απ’ τα τέλη Αυγούστου ως τα μέσα Σεπτέμβρη πρόκειται να γίνει ένας «καταιγισμός» συναντήσεων των κεντρικών πολιτικών βιτρινών του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ μεταξύ τους (σε διάφορους συνδυασμούς), και με δεύτερο δεδομένο το ότι η Ουάσιγκτον αναδεικνύεται σταθερά σε «υπερδύναμη παρίας» που δημιουργεί διαρκώς διεθνή προβλήματα, εκτιμάμε πως τις επόμενες εβδομάδες θα εκδηλωθεί μια εντονότερη (αλλά συντεταγμένη) αμφισβήτηση της όποιας αμερικανικής ηγεμονίας στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου…

Δυτικός Ειρηνικός

Πέμπτη 16 Αυγούστου. Την περασμένη Δευτέρα το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε το νόμο για τον στρατιωτικό προϋπολογισμό των ηπα για το 2019. Πολύ καλά νέα για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία: 717 δισεκατομμύρια δολάρια για ναυπηγήσεις 13 νέων πολεμικών, ενός ακόμα αεροπλανοφόρου (συν ένα που βρίσκεται ήδη στα ντόκια), υποβρυχίων, παραγωγής f-35 κάθετης απογείωσης, και λοιπά και λοιπά. (Στον προϋπολογισμό περιλαμβάνεται και «στρατιωτική βοήθεια στο ισραήλ» αξίας 38 δισεκατομμυρίων, μέσα στην επόμενη δεκαετία).

Το αναπόφευκτο είναι ότι ένας τέτοιος ετήσιος πολεμικός προϋπολογισμός πρέπει να κατονομάζει τους εχθρούς. Και το κάνει (σύμφωνα με το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» των ηπα): η ρωσία, η κίνα – και άλλοι… Όμως για την κίνα υπάρχει εκτεταμένη αναφορά. Κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα κάτι ασυνήθιστο ως τώρα στο διεθνές προφίλ του Πεκίνου: να βγει για να καταγγείλει αυτές τις αμερικανικές προθέσεις όχι το πολιτικό τμήμα του καθεστώτος (ο Xi), αλλά το στρατιωτικό: το υπουργείο άμυνας.

Ο εκπρόσωπος τύπου Wu Qian κατηγόρησε την Ουάσιγκτον ότι τα περιεχόμενα του νόμου / προϋπολογισμού που αφορούν την κίνα «είναι γεμάτα ψυχροπολεμική mentality, προωθούν την σύγκρουση μεταξύ των δύο κρατών, και ανακατεύονται στις εσωτερικές υποθέσεις της κίνας».

Αυτό το τελευταίο αφορά την ταϊβάν. Πριν περίπου 4 μήνες (Κυριακή 22 Απρίλη, ανατολική ασία) γράφαμε:

…

Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του ειρηνικού και της ανατολικής ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;

Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.

…

Στον καινούργιο πολεμικό προϋπολογισμό της Ουάσιγκτον περιλαμβάνεται το άρθρο νο 1257, με τίτλο: για την ενίσχυση της στρατιωτικής ετοιμότητας της ταϊβάν· και το άρθρο νο 1258, που προβλέπει την ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας ηπα – ταϊβάν, τον εξοπλισμό της με “αμυντικά όπλα”, κλπ κλπ. Η κυβέρνηση της φιλοαμερικάνας και αντικινέζας πρόεδρου της ταϊβάν Tsai Ing-wen δήλωσε ευγνωμοσύνη προς τις ηπα και τον πρόεδρο Trump για αυτές τις προβλέψεις του νέου πολεμικού προϋπολογισμού.

Αν και η Ουάσιγκτον δεν έχει εγκαταλείψει επίσημα την «πολιτική της μίας κίνας» (σύμφωνα με την οποία η ταϊβάν είναι τμήμα της ενός και μοναδικού κινεζικού κράτους, με πρωτεύουσα το Πεκίνο) δρα ακριβώς αντίθετα. Δεν έχει επίσημες διακρατικές πολιτικές / διπλωματικές σχέσεις σε επίπεδο κορυφής· παρακάμπτει όμως αυτό το «ελάττωμα» και προχωράει σε αναβάθμιση των στρατιωτικών της σχέσεων.

… Δεν θα αφήσουμε ποτέ κανέναν, οποιαδήποτε στιγμή ή με οποιονδήποτε τρόπο, να χωρίσει την ταϊβάν απ’ την κίνα – δήλωσε ο Wu Qian εκ μέρους του κινεζικού στρατού…. Να γιατί το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει πολλή δουλειά μπροστά του (συμπεριλαμβανόμενων ενδεχόμενων «παρακάμψεων»…)· είτε ακουστεί κάτι για τις αποφάσεις του είτε τις συμπεράνουμε λογικά…

Κορεατική χερσόνησος

Τρίτη 14 Αυγούστου. Κανείς δεν κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα περιμένοντας πότε η Ουάσιγκτον θα χορτάσει κυρώσεις! Χτες, οι υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες της νότιας και της βόρειας κορέας (που συναντιούνται τακτικά…) ανακοίνωσαν ότι μέσα στο Σεπτέμβρη θα γίνει η 3η συνάντηση κορυφής ανάμεσα στον Kim και τον Moon – αυτή τη φορά στην Πγιονγκγιάνγκ. Η ακριβής ημερομηνία δεν έχει ανακοινωθεί. Ωστόσο εικάζεται ότι θα υπάρξει άλλη μια επίσημη επίσκεψη, στις αρχές Σεπτέμβρη, στη βορειοκορεατική πρωτεύουσα, για να ανεβάσει το διεθνές πολιτικό προφίλ του καθεστώτος: του κινέζου προέδρου Xi Jinping.

Εν τω μεταξύ η καγκεπίτικη αλεπού της Μόσχας, ο Putin, κάλεσε και τους δύο κορεάτες στη σύνοδο του «Ανατολικού Οικονομικού Φόρουμ» στο Βλαδιβοστόκ, απ’ τις 11 ως τις 13 Σεπτέμβρη. Είναι εκεί όπου εμφανίστηκε επίσημα το «μπλοκ», το 2016. Αν οριστικοποιηθεί αυτή η σύναξη των ανατολικοασιατικών χωροφυλάκων, θα έχει οπωσδήποτε την χάρη της: μπορεί να σβήσουν και δύο κεράκια!

(φωτογραφία: το «πνεύμα των ολυμπιακών αγώνων» ζει πάντα στην κορεατική χερσόνησο. Η φωτογραφία είναι από μια performance διακορεατικής φιλίας και αγάπης πριν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ομάδων εργάτων απ’ τις δύο κορέες, στη Σεούλ, στις 11 Αυγούστου… )