Tag: βόρεια κορέα

Κορεατική χερσόνησος

Πέμπτη 3 Μάη. Όσο πλησιάζει το ραντεβού του ψόφιου κουναβιού με τον Kim, τόσο εκδηλώνεται το βαθύ αμερικανικό κράτος πίσω του: προκειμένου να πάρει η Ουάσιγκτον την χαμένη πρωτοβουλία των κινήσεων (ή να μπορεί να πουλήσει ότι κάτι τέτοιο πέτυχε) θα πρέπει να απαιτηθεί απ’ το βορειοκορεατικό καθεστώς κάτι περισσότερο έως πολύ περισσότερο απ’ αυτά που έχει ανοικοινώσει ως τώρα. Και χωρίς ανταλλάγματα: σαν «απόδειξη της καλής του θέλησης»… Αυτή είναι η «σοφία» που έχει αρχίσει να κυκλοφορεί, με την μορφή δημοσιογραφικών άρθρων, ανώνυμων δηλώσεων, κλπ…

Μπορεί να δουλέψει αυτό; Αν στη θέση του ψόφιου κουναβιού ήταν ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. (και πρώην αρχιασφαλίτης) Mike Pompeo κάτι τέτοιο θα έκανε… Αλλά δεν είναι αυτός. Είναι κάποιος που διψάει για ένα νόμπελ ειρήνης· ένα λάφυρο που δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί σαν «επιχειρηματίας», δηλαδή σαν πλυντήριο (και ρωσικού «μαύρου» χρήματος…) και νταβατζής.

Πέρα, ωστόσο, απ’ την προσωπικότητα του αμερικάνου προέδρου, υπάρχει κάτι ακόμα, που στην ουσία του είναι πολύ σημαντικότερο: η Σεούλ, η Πγιονγκγιάνγκ, η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν μάθει όλα τα κόλπα της Ουάσιγκτον, απ’ τους παλιότερους γύρους «διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα της βόρειας κορέας». Αυτά που το ψόφιο κουνάβι λέει ότι θέλει να ξεπεράσει (τις αποτυχίες των προηγούμενων αμερικάνων προέδρων…) μπορούν να τα κολλήσουν στα μούτρα του σαν κίνητρο «υπέρβασης»… Όμως σε κάθε περίπτωση αποτελούν προεξοφλημένο υλικό της τακτικής / στρατηγικής του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, και όλων των εναλλακτικών τους.

Έτσι, για παράδειγμα, αν στις 12 Μάη ή κάπου εκεί γύρω η Ουάσιγκτον «αποσύρει» την υπογραφή της απ’ την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης (όπως αναμένεται, ακόμα κι αν γίνει με κάποια θολούρα…), ο Kim (και, ακόμα σημαντικότερο: ένα κάρο διαμορφωτές της κοινής γνώμης στον πρώτο κόσμο) θα μπορεί να ρωτήσει όσο πιο γλυκά γίνεται: και ποιος μας εγγυάται, ω κύριε ψοφιοκούναβε, ότι ακόμα κι αν δείξουμε την καλή θέληση που μας ζητάτε, εσείς θα ακολουθήσετε for ever;

Όχι μόνο η γραμμή αντιπαράθεσης “Μεσόγειος – Ειρηνικός” είναι ενιαία, τόσο όσο χρειάζεται για να την διατρέχουν αποφάσεις, επιλογές, συσχετισμοί, αναμετρήσεις, ή αδιέξοδα· αλλά, επιπλέον, χάρη στην σκακιστική τακτική του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, ο χωρίς ιδιαίτερες εναλλακτικές αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι καταδικασμένος να μπλοφάρει όλο και περισσότερο, όλο και πιο φανερά· προσπαθώντας να ξεχαστεί εκεί αυτό που μαγειρεύει εδώ.

Φυσικά κρατάει πάντα μια ορισμένη υπεροχή στα όπλα. Το αν αυτό είναι αρκετό θα αποδειχθεί κάποια στιγμή· και θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά, είτε έτσι είτε αλλιώς…

Κορέες

Τρίτη 1 Μάη. Πριν 3 μέρες, το Σάββατο 28 Απρίλη, γράφαμε ανάμεσα σε άλλα:

…. Φαίνεται ότι το δέλεαρ που το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σπρώχνει στο ψόφιο κουνάβι έτσι ώστε να βραχυκυκλωθούν οι σχεδιασμοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική ασία είναι χοντρό: ένα νόμπελ ειρήνης! Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έδινε ένα τέτοιο (παθολογικά) ναρκισσιστικό άτομο σαν το ψόφιο κουνάβι για να πάρει, κι αυτός (μετά τον Ομπάμα…), ένα «νόμπελ ειρήνης» – έστω και μαζί με τον Kim;…

Ε, ναι λοιπόν! Η ασταμάτητη μηχανή δεν τζογάρει, δεν παίζει «στοίχημα» (μάλλον εκνευρίζει διάφορους, για διάφορους λόγους)· οπότε δεν μπορεί να κατηγορηθεί για επιπολαιότητα, ασχετοσύνη ή συμφεροντολογία.

Ιδού (ημερομηνία: 30 Απρίλη…):

Κορέες

Δευτέρα 30 Απρίλη. Κρατώντας σταθερά την πρωτοβουλία των κινήσεων οι Kim και Moon φαίνεται ότι παίζουν με την αμερικανική (ιμπεριαλιστική) πολιτική στην κορεατική χερσόνησο όπως η γάτα με το ποντίκι. Φαίνεται επιπλέον να το διασκεδάζουν. Στο τελευταίο επεισόδιο αυτού του «παιχνιδιού» ο Kim ανακοίνωσε (μέσω του Moon) ότι θα διαλύσει το (βασικό) κέντρο πυρηνικών δοκιμών στο Punggyi-ri, στα βορειοδυτικά της επικράτειας· και ότι θα καλέσει να παραβρεθούν νοτιοκορεάτες και αμερικάνοι ειδικοί για να επιβεβαιώσουν την αχρήστευσή του.

Κάποιοι θα αναρωτηθούν (και εύλογα κατ’ αρχήν) γιατί ο Kim δεν κράτησε αυτό το «καλό νέο» για την συνάντησή του με το ψόφιο κουνάβι, χρησιμοποιώντας το στο μεταξύ τους «παζάρι». Έτσι θα έδινε στο ψόφιο κουνάβι την χαρά να δείξει την διαπραγματευτική του δεινότητα…

Η γνώμη μας είναι ότι κάνει τέτοιες θεαματικές (και ουσιαστικές με μια έννοια) κινήσεις, και μάλιστα δουλεύοντας μέσα στην (και μέσα απ’ την) ενδοκορεατική συνεννόηση, ακριβώς για να περιθωριοποιηθούν οι ηπα… Πρακτικά το συγκεκριμένο κέντρο πυρηνικών δοκιμών είχε πάθει ζημιές μετά την τελευταία πετυχημένη δοκιμή βόμβας υδρογόνου απ’ το βορειοκορεατικό καθεστώς· αλλά οι αξιωματούχοι του υποστηρίζουν ότι είναι ακόμα λειτουργικό. Το βέβαιο είναι ότι ο Kim έχει ήδη ανακοινώσει ότι η ερευνητική δουλειά με τα πυρηνικά όπλα και τους πυραύλους που θα τα μεταφέρουν έχει ολοκληρωθεί· και ότι δεν απαιτούνται άλλες δοκιμές.

Συνεπώς «κλείνει» ένα κέντρο δοκιμών που δεν χρειάζεται άλλο. Και το κάνει όχι σε συνεννόηση ή μετά από κάποια διαπραγμάτευση με την Ουάσιγκτον· το κλείνει σε συνεννόηση με την Σεούλ. Έτσι ώστε όταν θα γίνει η συνάντηση με το ψόφιο κουνάβι όλοι θα περιμένουν υποχρεωτικά την «αμερικανική ανταπόδοση» σ’ αυτόν τον δρόμο της ειρήνης…

(Εν τω μεταξύ διάφοροι επαγγελματίες «αναλυτές», υποστηρικτές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και στην ανατολική ασία, έχουν αρχίσει να προσέχουν την συστηματική και διαρκή χρήση, κι όχι μόνο σε σημαίες, της εικόνας της ενιαίας κορεατικής χερσονήσου… Στους χειμερινούς ολυμπιακούς δεν έδωσαν σημασία· είχε ξανασυμβεί, άλλωστε, στο παρελθόν. Βλέποντας ωστόσο πόσο γρήγορα προχωρούν οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο με την Ουάσιγκτον ουσιαστικά να έχει ξεμείνει σαν παρατηρητής, αναρωτιούνται μήπως πλησιάζει η στιγμή που απ’ την πολύ κορεατική ειρήνη και συναδέλφωση θα πρέπει να μαζέψουν τους 20.000 πεζοναύτες τους απ’ τη νότια κορέα, και να τους γυρίσουν στην πατρίδα – ως “μη έχοντες δικαιολογία” παραμονής στην κορεατική χερσόνησο…

Καλά κάνουν και ανησυχούν: η ειρήνη είναι πολύ κακό πράγμα για τις ηπα…)

Κορέες

Σάββατο 28 Απρίλη. Με μια (σκόπιμα κρίνουμε) γενικόλογη κοινή δήλωση, που τυπικά είναι κάτι λιγότερο από «συμφωνία ειρήνης» αν και αναφέρεται κυρίως σ’ αυτήν, ο Kim και ο Moon έκαναν την πανηγυρική “επίδειξη φιλίας κορυφής” μεταξύ των δύο κορεών όπως αναμενόταν. Συντηρώντας την ασάφεια ως προς το τι θα γίνει με τα βορειοκορεατικά πυρηνικά. Μπορεί να είναι δηλωτικό (μπορεί και όχι) ότι στο κείμενο της κοινής “Δήλωσης του Panmunjon για την ειρήνη και την ενοποίηση της κορεατικής χερσονήσου” αυτό το ζήτημα (τα πυρηνικά) είναι τελευταίο και «πιάνει» τρεις αράδες όλες κι όλες.

Αντίθετα (ίσως περισσότερο απ’ ότι περίμενε η ασταμάτητη μηχανή…) υπάρχει μια σύντομη μεν αλλά δηλωτική αναφορά στα οικονομικά σχέδια που είχαν συμφωνηθεί μεταξύ των δύο κράτων στις 4 Οκτώβρη του 2007 (στην προηγούμενη προσπάθεια «λύσης», την οποία βούλιαξε η Ουάσιγκτον) με ιδιαίτερη έμφαση στις οδικές και σιδηροδρομικές επικοινωνίες μεταξύ των δύο κράτων (και, βορειότερα, με την κίνα και την ρωσία) στον «ανατολικό διάδρομο». Πρόκειται για τις 2 απ’ τις 7 «γέφυρες» που είχε παρουσιάσει το περασμένο καλοκαίρι στο Βλαδιβοστόκ ο Moon.

Επιπλέον γίνεται αναφορά σε σχεδιασμένα βήματα αποστρατιωτικοποίησης, όχι μόνο στην «ενδιάμεση ζώνη», αλλά συνολικά (μέσω μόνιμων επαφών των υπ.αμ. και των αρχιστράτηγων των δύο κρατών). Αυτό θα μπορούσε να αφορά και το μέγεθος της αμερικανικής παρουσίας (βάσεις) στη νότια κορέα.

Φαίνεται ότι το δέλεαρ που το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σπρώχνει στο ψόφιο κουνάβι έτσι ώστε να βραχυκυκλωθούν οι σχεδιασμοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική ασία είναι χοντρό: ένα νόμπελ ειρήνης! Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έδινε ένα τέτοιο (παθολογικά) ναρκισσιστικό άτομο σαν το ψόφιο κουνάβι για να πάρει, κι αυτός (μετά τον Ομπάμα…), ένα «νόμπελ ειρήνης» – έστω και μαζί με τον Kim;

(φωτογραφία: Σωστά βλέπετε: στα αριστερά του Kim – δεξιά στη φωτό – στο τραπέζι των επίσημων συζητήσεων, κάθεται Εκείνη! Η ντίβα πριγκίπισσα (αδελφή) του Kim, η Kim Yo-jong, που «μάζεψε όλο το χαρτί» στην έναρξη των χειμερινών ολυμπιακών τον περασμένο Φλεβάρη. Διότι εκτός από ντίβα είναι και πολύ «υψηλά ιστάμενο» στέλεχος του βορειοκορεατικού καθεστώτος.

Υποθέτουμε ότι κάνει, και θα συνεχίσει να κάνει, εκείνο το είδος της δουλειάς το περιεχόμενο της οποίας κανείς δεν μπορεί να μάθει. Μόνο μυστηριώδη χαμόγελα…)

Κορέες: η νέα στρατηγική γραμμή

Σάββατο 28 Απρίλη. Οι συμβολισμοί, οι φωτογραφίες, η κοινή δήλωση, τα όσα δεν ανακοινώθηκαν δημόσια, αλλά και οι συναντήσεις αξιωματούχων των δύο κορεών τις επόμενες ημέρες και βδομάδες έχουν ήδη στρώσει έναν δρόμο για το ψόφιο κουνάβι στην αναμενόμενη συνάντησή του με το Kim… τραβώντας το χαλί κάτω απ’ τα πόδια του.

Η τακτική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι (ήταν;) γνωστή σε σχέση με την βόρεια κορέα. Η απάντηση της Πγιονγκγιάνγκ, όμως, δεν εξαντλείται σε όσα καταγράφονται με πανηγυρικό τρόπο τους 4 τελευταίους μήνες. Στο σύνολο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ υπάρχει ένα κοινός στόχος: το σπρώξιμο στην άκρη της Ουάσιγκτον, μέσα από μια μακρόχρονη παρελκυστική «διαπραγμάτευση» για το οπλοστάσιο της βόρειας κορέας στην οποία οι ηπα ΔΕΝ θα ελέγχουν την ατζέντα. Ειδικά όμως για την Πγιονγκγιάνγκ, το να σπρωχτούν στην άκρη η Ουάσιγκτον και η «αποπυρηνικοποίηση» (άσχετα με το γεγονός πως όλοι οι καλοί άνθρωποι θέλουν «έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά»!) σημαίνει το να ανοίξει ζωτικός χώρος και χρόνος για τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την καπιταλιστική ανάπτυξη της βόρειας κορέας.

Ο Kim ξέρει ότι κάτι παρόμοιο ξεκίνησε ο πατέρας του το 2002· και ότι η αμερικανική «πίεση» στην προηγούμενη φάση των «διαπραγματεύσεων για τα πυρηνικά») σταμάτησε εκείνο το σχέδιο «μετασχηματισμού», αφενός επειδή η Ουάσιγκτον έβαζε συνέχεια τρικλοποδιές, αφετέρου επειδή το «η πατρίς κινδυνεύει» ενίσχυσε τους συντηρητικούς μέσα στο κόμμα.

Στο πρόσφατο συνέδριο (πριν δέκα μέρες) ο Kim ανήγγειλε την «νέα στρατηγική γραμμή» του. Που ξεκινάει απ’ την (δεδομένη) νίκη της Πγιονγκγιάνγκ στο ζήτημα του πυρηνικού και πυραυλικού εξοπλισμού της, για να προχωρήσει πέρα απ’ αυτό, στις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις για λογαριασμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι προφανές ότι η ηγεμονική τάση στο βορειοκορεατικό καθεστώς εμπνέεται απ’ τις εντυπωσιακές καπιταλιστικές επιτυχίες του «αδελφού κόμματος» στο Πεκίνο. Και θέλει μια γρήγορη προώθηση των αλλαγών, άρα ένα γρήγορο (αλλά και ικανό χρονικά) «διάλειμα» στις αμερικανικές πιέσεις· συμπεριλαμβανόμενων των κυρώσεων.

Είναι γι’ αυτό, λοιπόν, πολύ περισσότερα από «ύμνος στην ειρήνη» η υποστήριξη της Σεούλ (και διακριτικά τόσο του Πεκίνου όσο και της Μόσχας). Η «αποπυρηνικοποίηση» που προωθεί το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι, στην ουσία, «αποπυρηνικοποίηση της πολιτικής» τόσο στη βόρεια όσο και στη νότια κορέα. Η άποψη του Moon πρώτα όλα τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών σχέσεων και μετά τα πυρηνικά σημαίνει (πρακτικά) ότι τα πυρηνικά της Πγιονγκγιάνγκ θα μείνουν στη θέση τους.

Κι αν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει απ’ την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, ποιος θα κακολογήσει τον “little rocket man” για τις επιλογές του;

Συγχαρητήρια

Σάββατο 28 Απρίλη. Όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά συμβαίνουν κι αυτά. Αυτός ο αχαρακτήριστος «εθνικός εχθρός», ο Erdogan, αφού τιτίβισε ότι «καλωσορίζει την συνάντηση» των δύο κορεατών συμπλήρωσε ότι «θα κουβεντιάσω και αυτό το σοβαρό ζήτημα με τον πρόεδρο Moon κατά την επίσκεψή μου στη Σεούλ στις 2 Μάη».

Ούτε τώρα θα διαλυθεί η τουρκία; Αμάν πια!!!

(Μήπως το ότι η τουρκική τουριστική βιομηχανία έκανε ρεκόρ όλων των εποχών το πρώτο τρίμηνο του 2018, με 5,1 μύριο πελάτες, σημαίνει ότι όπου νάναι η οικονομία της Άγκυρας πάει για φούντο; Οι αξιωματούχοι του τουρκικού καθεστώτος έχουν άλλη άποψη πάντως, αισιόδοξη: ότι τα καθαρά έσοδα της τουριστικής βιομηχανίας θα «κλείσουν» από μόνα τους το συνολικό εμπορικό έλλειμμα του 2018…)

Κορέες 1

Παρασκευή 27 Απρίλη. Η σημερινή συνάντηση των δύο κορεατικών πολιτικών αφεντικών, του νοτιοκορεάτη Moon Jae-in με τον Kim Jong-un, είναι ένα ακόμα βήμα για το σπρώξιμο της Ουάσιγκτον όσο πιο μακρυά γίνεται απ’ την κορεατική χερσόνησο.

Το ραντεβού θα έχει διάφορους συμβολισμούς. Απ’ τις καρέκλες για τις συζητήσεις που φτιάχτηκαν ειδικά για την περίσταση, έχοντας στην πλάτη τους τον χάρτη της ενιαίας κορέας (μαζί με κάτι νησιά που διεκδικούνται απ’ το Τόκιο…) μέχρι το γεγονός ότι ο Kim θα είναι ο πρώτος βορειοκορεάτης ηγέτης που θα περάσει τα σύνορα και θα πατήσει νοτιοκορεατικό έδαφος (η συνάντηση θα γίνει στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη μεν, αλλά στο νοτιοκορεατικό τμήμα της).

Το σίγουρο είναι ότι θα υπογραφτεί συνθήκε ειρήνης – που θα τερματίσει και τυπικά τον πόλεμο των αρχών της δεκαετίας του ’50. Για να το πούμε διαφορετικά: η Σεούλ θα υπογράψει συμφωνία ειρήνης με την Πγιονγκγιάνγκ ενόσω αυτή έχει γίνει πυρηνική δύναμη. Αυτό συγκρατείστε το: η Σεούλ είναι σύμμαχος της Ουάσιγκτον, και έχει αναλάβει να την ρυμουλκήσει… στα ανοικτά του ειρηνικού…

Η πιο χειροπιαστή πλευρά της «άνοιξης στη χερσόνησο» θα ήταν υπογραφή συμφωνιών οικονομικής συνεργασίας κατά την διάρκεια αυτής της συνάντησης. Οι νοτιοκορεάτες υποστηρίζουν (δημόσια) πως αν και θα το ήθελαν πολύ, δεν μπορούν να γίνουν πολλά τώρα, εξαιτίας των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στο βορειοκορεατικό καθεστώς….

Χμμμ… Και δεν μπορεί η κορεατική φαντασία να τις παρακάμψει αυτές τις κυρώσεις (μέχρις ότου καταργηθούν); Φαίνεται ότι μπορεί! Ένα απ’ αυτά που θα συμφωνηθούν (έχει δουλευτεί το πράγμα) είναι η μετατροπή της «αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης» σε οικονομική ζώνη. Δεν θα είναι η πρώτη φορά: στο παρελθόν, στη διάρκεια άλλων παρόμοιων διαδικασιών ειρήνευσης, σ’ αυτή τη ζώνη το νοτιοκορεατικό κεφάλαιο είχε φτιάξει εργοστάσια στα οποία δούλευαν βορειοκορεάτες εργάτες (με τους ανάλογους μισθούς…). Τώρα, όμως, τα σχέδια φαίνονται πολύ περισσότερο φιλόδοξα, και όχι υποχρεωτικά συναρτημένα με την εκμετάλλευση της «φτηνής» βορειοκορεατικής εργασίας απ’ τα νοτιοκορεατικά αφεντικά.

(φωτογραφία: Τα σύνορα των δυο κορεών τη νύχτα. Η αποστρατιωτικοιημένη ζώνη εκτείνεται κάμποσο απ’ τις δύο μεριές).

Κορέες 2

Παρασκευή 27 Απρίλη. Σκοπεύει η Πγιονγκγιάνγκ να διαπραγματευτεί την διάλυση του πυρηνικού και πυραυλικού της οπλοστασίου, όπως απαιτεί η Ουάσιγκτον; Ούτε κατά διάνοια!!! Μάλλον το αντίθετο: μετά την επιτυχία των διάφορων δοκιμών της, η Πγιονγκγιάνγκ έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν «ώριμη και υπεύθυνη πυρηνική δύναμη». Δεν έχει αναγνωριστεί σαν τέτοια, φυσικά· και η Ουάσιγκτον έχει μείνει (δημόσια τουλάχιστον) στη φάση «όχι δεν θα γίνεται ποτέ πυρηνική δύναμη». Όμως η σημερινή υπογραφή της συμφωνίας ειρήνης, ό,τι κι αν δηλωθεί, είναι η πρώτη έμμεση αναγνώριση απ’ την Σεούλ της βορειοκορεατικής πυρηνικής πραγματικότητας. Αν δεν ήταν έτσι, θα απαιτούσε πρώτα μια «συμφωνία διάλυσης των πυρηνικών» – και μετά θα έκλεινε ειρήνη.

Στην πρόσφατη ομιλία του πριν μια βδομάδα στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του ο Kim ανακοίνωσε επίσημα το «πάγωμα των δοκιμών». Αλλά το έθεσε ως εξής:

…Δεν χρειάζονται πια πυρηνικές δοκιμές και δοκιμές εκτοξεύσεων μέσου και διηπειρωτικού βεληνεκούς πυραύλων για την «λαϊκή δημοκρατία της κορέας», με δεδομένο ότι η προσαρμογή πυρηνικών κεφαλών σε βαλιστικούς πυραύλους σαν μέρος της συνολικής διαδικασίας της ανάπτυξης πυρηνικών όπλων έγιναν με επιστημονικό τρόπο και οι δοκιμές με την απαραίτητη συχνότητα, όπως επίσης έγινε επιστημονικά και η ανάπτυξη των μέσων μεταφοράς και επίθεσης…

Με απλά λόγια ο Kim ανακοίνωσε ότι δεν χρειάζονται άλλο οι δοκιμές· συνεπώς τις «παγώνει»… Σε ότι αφορά την αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας; Και πάλι ήταν σαφής:

… Το σταμάτημα των πυρηνικών δοκιμών είναι μια σημαντική διαδικασία υπέρ του παγκόσμιου αφοπλισμού, και η «λαϊκή δημοκρατία της κορέας» θα πάρει μέρος στις παγκόσμιες προσπάθειες για μια πλήρη διακοπή των πυρηνικών δοκιμών…

Μ’ άλλα λόγια: η Πγιονγκγιάνγκ, σαν κανονική «πυρηνική δύναμη» πια, σκοπεύει να αναλάβει με υπευθυνότητα ό,τι της αντιστοιχεί από μια τέτοια θέση απέναντι στον κόσμο. Θα αποπυρηνικοποιηθεί δε όταν αποπυρηνικοποιηθούν και οι άλλοι. Π.χ. οι ηπα…

Αυτές οι κουβέντες είναι μάλλον οι πρώτες που ακούστηκαν απευθείας απ’ τον Kim τους τελευταιους μήνες της «επίθεσης ειρήνης και γοητείας», και όχι έμμεσα, μέσω της Σεούλ. Το ότι ειπώθηκαν μια βδομάδα πριν την σημερινή συνάντηση με τον Moon, δεν σημαίνει απλά ότι αυτός ο τελευταίος «τα έχει υπόψη του». Αλλά ότι συμφωνεί σιωπηλά· και πάντως δεν τα θεωρεί εμπόδιο για την ειρήνη και την πολιτική και οικονομική συνεργασία των δύο κορεών.

Αυτά λέγονται και γίνονται καθαρά μεν, αλλά όχι με τέτοιον επιθετικό τόνο ώστε να μπορεί να τα αξιοποιήσει η Ουάσιγκτον. Μάλλον λέγονται και γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να καλλιεργούν ένα είδος «δημιουργικής ασάφειας». Μέσα στην οποία θα κινηθεί η (ακόμα πιθανολογούμενη και όχι καθορισμένη) συνάντηση του Kim με το ψόφιο κουνάβι. Αφού ο Kim δεν έχει πει κατηγορηματικά «εγώ έχω τα πυρηνικά μου κι εσύ πρέπει να το αναγνωρίσεις», μπορεί να πλανάται στον αέρα το ενδεχόμενο μπας και τα ξεφορτωθεί… Αν οι ηπα προσφέρουν εγγυήσεις ασφάλειας, κλπ κλπ…..

Αστεία πράγματα!!! Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε η Πγιονγκγιάνγκ, αλλά και η Σεούλ, το Πεκίνο και η Μόσχα, θα ήταν αμερικανικές «εγγυήσεις ασφάλειας» για την βόρεια κορέα· ή οποιονδήποτε άλλον.

Κρατείστε, λοιπόν, «επαφή» με την Ιστορία του σύγχρονου ενδοκαιταλιστικού ανταγωνισμού καθώς γίνεται… Στην ανατολική ασία, και όχι μόνο…

(φωτογραφία: Φιλειρηνικές και φιλοενωσιακές οργανώσεις της νότιας κορέας τοποθετούν σημαίες με την ενιαία κορεατική χερσόνησο στην διαδρομή ως την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη· ενόψει της σημερινής συνάντησης κορυφής.)

Οι καταστροφείς 1

Τρίτη 24 Απρίλη. Αφού ο πρόεδρος Trump είναι σε θέση να μιλήσει face to face με τον μέχρι πρότινος “rocket man» της βόρειας κορέας Kim Jong-un, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο με το ιρανικό καθεστώς; Αυτή είναι η απορία του Khaled Hroub, γνωστού διεθνώς παλαιστίνιου καθηγητή σε πανεπιστήμιο του Κατάρ. Η απορία θυμίζει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η σύνδεση της μέσης Ανατολής με την ανατολική Ασία δεν είναι παραξενιά της ασταμάτητης μηχανής (παρότι τέτοιες συσχετίσεις δεν είναι υποχρεωτικά ίδιες μεταξύ τους στις αναλυτικές προϋποθέσεις και στα συμπεράσματά τους).

Ο καθηγητής Hroub δίνει την απάντηση στο ερώτημά του. Ο πρώτος λόγος είναι ότι η αμερικανική πολεμική βιομηχανία θέλει να τα «πάρει» απ’ τον οίκο των Σαούντ, ακόμα και να τον στραγγίξει (προς όφελός της) μέχρι το τελευταίο δολάριο· συνεπώς έχει συμφέρον να υπάρχει μια «ιρανική απειλή» στην περιοχή. Ο δεύτερος λόγος είναι χειρότερος: υπάρχουν αρκετοί αμερικάνοι καθεστωτικοί, συνδεδεμένοι με (ή και ελεγχόμενοι από) τις σκληροπυρηνικές ισραηλινές «ομάδες πίεσης» που θέλουν οπωσδήποτε να «τσακίσουν» το ιράν.

Μ’ όλο τον σεβασμό στον καθηγητή Hroub (τι είναι, άλλωστε, η ασταμάτητη μηχανή; μια μαθήτρια είναι…) οι εξηγήσεις του φαίνονται ελλειπείς. Πρώτον επειδή και στην ανατολική ασία πουλάει όπλα η αμερικανική βιομηχανία: στην ιαπωνία, στη νότια κορέα, στο βιετνάμ… Ίσως όχι στην ποσότητα (και στην προοπτική αχρηστίας) όπως στα παρανοϊκά σεϊχάτα της αραβικής χερσονήσου· ωστόσο όπως στη μέση Ανατολή έτσι και στην ανατολική Ασία η «ειρήνη» δεν είναι τρόπος για να πουλάς όπλα. Δεύτερον, επειδή όσο έντονη κι αν είναι η επιρροή των ανθρώπων του Τελ Αβίβ στην Ουάσιγκτον καταντάει γελοίο να υποστηρίζει κανείς ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ενεργούμενο του ισραηλινού!

Όχι! Χωρίς την ραγδαία καπιταλιστική ανάπτυξη της κίνας (που συμπαρασέρνει ή θα συμπαρασύρει μεγάλο μέρος της ασίας) η μέση Ανατολή θα ήταν άχρηστη για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Απ’ το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής η Ουάσιγκτον έχει χωρίσει, γινόμενη πετρελαϊκά ανεξάρτητη. Οπότε;

Η ανάπτυξη του κινεζικού καπιταλισμού και η συμμαχία του με τον ρωσικό, έχει βάλει στην ημερήσια διάταξη ένα ενδεχόμενο εφιαλτικό για την παγκόσμια ιμπεριαλιστική ηγεμονία των ηπα: την πρόσφυση της ευρώπης (ή ενός μεγάλου μέρους της) στο ευρασιατικό καπιταλιστικό project. Η «μεγάλη σκακιέρα» του Zbignies Brzezinski στοιχειώνει πάντα, ομολογημένα ή ανομολόγητα, τα μυαλά των αμερικανικών αφεντικών.

Και ακριβώς επειδή η «αμερικανική νίκη» στον ειρηνικό / ινδικό / ανατολική ασία γίνεται όλο και πιο δύσκολη (χωρίς «πλήρη πόλεμο» σίγουρα…), η ανατολική Μεσόγειος και η ανατολική ηπειρωτική Ευρώπη, είναι ένα είδος «τελευταίας γραμμής άμυνας», για να ανακοπεί το ευρασιατικό project, πριν ξεχυθεί στην πρώην “δυτική Ευρώπη” και φτάσει ως τις ανατολικές όχθες του Ατλαντικού.

Κορέες 1

Κυριακή 22 Απρίλη. Την ώρα που η ασταμάτητη μηχανή «ανέβαζε» το χθεσινό σχόλιο για την κορεατική χερσόνησο που περιλάμβανε την φράση «Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο)» για την βόρεια κορέα, η Πγιονγκγιάνγκ ανακοίνωνε επίσημα την διακοπή των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών της… (Υπάρχει διαφορά ώρας: εδώ ήταν μαύρη νύχτα, εκεί μέρα).

Το ψόφιο κουνάβι καμάρωσε, δηλώνοντας ευχαριστημένο γι’ αυτήν την εξέλιξη· και – βέβαια – πως ήταν αποτέλεσμα της «σκληρής αμερικανικής στάσης»… Της δικής του δηλαδή… Ωστόσο άλλο το πότε η Πγιονγκγιάνγκ σταμάτησε όντως τις δοκιμές (προς το τέλος του 2017) και άλλο το πότε το ανακοίνωσε επίσημα (χτες)! Το πραγματικό χρονοδιάγραμμα των πράξεων και των δημοσιοσχεσίτικων ενεργειών όχι μόνο διαψεύδει το ψόφιο κουνάβι και τον ναρκισσισμό του, αλλά αποδεικνύει ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση «ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». (Κι έχουν αρχίσει να μαζεύονται πολλά αυτά που δεν φτάνει στην ανατολική ασία… )

Προκύπτει πως εν γνώσει του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» η Πγιονγκγιάνγκ έπρεπε να κάνει τις δοκιμές που θεωρούσε απαραίτητες μέχρι το τέλος του περασμένου φθινοπώρου· πράγμα που έγινε… Ύστερα, απ’ την πρωτοχρονιά του ’18, ξεκίνησε η «επιχείρηση ειρήνη και γοητεία» (ο όρος δικός μας), της οποίας η μεθόδευση ήταν ήδη συμφωνημένη με την Σεούλ. Η ακαραία αποδοχή απ’ το νότο της πρότασης του κορεατικού βορρά για «ολυμπιακή εκεχερία», χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή όρο, μιλάει από μόνη της…

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε: στις οθόνες του Θεάματος έχουν προχωρήσει γρήγορα (αν και είχαμε φανταστεί ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα). Έτσι ώστε σήμερα το βορειοκορεατικό καθεστώς να αναγνωρίζεται παγκόσμια (!!!) σαν αυτό που κάνει σταθερά βήματα που υπόσχονται πολλά υπέρ της ειρήνης στον πλανήτη (!!!), ενώ μέχρι πριν 6 μήνες ήταν απλά ένα «κράτος παρίας» που άξιζε βόμβες στο κεφάλι… Κι αυτή η “μεταμόρφωση” χωρίς να έχει πειράξει ούτε μισή τρίχα απ’ τους αντιδραστήρες, τις βόμβες και τους πυραύλους του!

Αυτή η «εκτόξευση», απ’ τον πάτο μιας (υποθετικής) «δικαιολογημένης» αμερικανικής επίθεσης κατά του ταραξία Kim στην κορυφή της «ειρήνης», και απ’ το «έχω μεγαλύτερο κουμπί» του ψόφιου κουναβιού στην τωρινή «ειρηνιστική ευφορία», θα ήταν αδύνατη αν η Σεούλ δεν έπαιζε σωστά τον δικό της ρόλο. Πάνω σ’ ένα προσυμφωνημένο σχεδιασμό (του «αόρατου» μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) που θέλει την Ουάσιγκτον έξω και το Τόκιο στην άκρη, ήταν η νοτιοκορεατική κυβέρνηση που χώθηκε αποφασιστικά και γρήγορα ανάμεσα στην Πγιονγκγιάνγκ απ’ την μια μεριά, και την πολεμοκαπηλεία της Ουάσιγκτον και του Τόκιο απ’ την άλλη. Αν πρόκειται να δοθεί νόμπελ ειρήνης οι δύο κορεάτες, ο Kim και ο Moon, θα πρέπει να το μοιραστούν!

Το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είχε προτείνει απ’ το περασμένο καλοκαίρι το «διπλό πάγωμα»: η Πγιονγκγιάνγκ να παγώσει τις δοκιμές της, η Ουάσιγκτον να παγώσει τα στρατιωτικά της γυμνάσια. Η δεύτερη απέρριψε μετά βδελυγμίας την πρόταση (Βερολίνο και Παρίσι ωστόσο την δέχτηκαν…)…

Και να τώρα που είναι υποχρεωμένη να την εφαρμόσει, σε μεγάλο βαθμό, δύσθυμα, παριστάνοντας ότι της αρέσει. Οι φετεινές ασκήσεις με τον νοτιοκορεατικό στρατό είναι σημαντικά μικρότερες και σε όπλα και σε διάρκεια (επειδή αυτό απαίτησε η Σεούλ…) ενώ η Πγιονγκγιάνγκ «ανακοίνωσε επίσημα» αυτό που κάνει ήδη, λίγες μέρες πριν την ιστορική συνάντηση του Kim με τον Moon…. Είναι μαγικός ο τρόπος που τα δύο κορεατικά κράτη, μαζί με την Μόσχα και το Πεκίνο σπρώχνουν μακριά τον αμερικανικό στόλο, ξεχαρβαλώνοντας ταυτόχρονα τις μιλιταριστικές αιτιάσεις του ακροδεξιού Abe στο Τόκιο; Όχι. Είναι υπόδειγμα «διπλωματίας»!!!