Tag: βόρεια μακεδονία

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Έχει το ενδιαφέρον του: ενώ η ντόπια δημαγωγία «δίνει πόνο» ήδη σχετικά με το αν και το πως του μέλλοντος της «συμφωνίας των Πρεσπών», με το αν ο Zaev θα κάνει ή δεν θα κάνει, το vmro θα νικήσει ή δεν θα νικήσει, αν η συμφωνία ήταν καλή ή δεν ήταν, κίχ δεν ακούγεται για τον ρόλο του Παρισιού στον (προς το παρόν) αποκλεισμό της βόρειας μακεδονίας (και της αλβανίας) απ’ την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ε.ε.. Για την γαλλική αιτία της ανακατασούρας; Κουβέντα…

Γιατί; Επειδή προφανώς τέτοιες είναι οι οδηγίες του ελληνικού υπ.εξ… Η γαλλία «είναι σύμμαχος» υποτίθεται, κατά της Άγκυρας, στην ανατολική Μεσόγειο (!!!) Ίσως υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις για το «εθνικό θέμα»: μια εκλογική επιτυχία του εθνικιστικού vmro στις αρχές του επόμενου χρόνου μπορεί και να βολεύει μεσοπρόθεσμα το ελλαδιστάν. Άλλωστε οι κυβερνήσεις του vmro (Gruevski…) εξυπηρετούσαν τον σκληρό πυρήνα του ελληνικού ιμπεριαλισμού προς βορράν μέχρι να αναλάβουν οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev…

Ας θυμίσουμε λοιπόν: γιατί ο βασιλιάς Macron δεν θέλει τα Τίρανα και τα Σκόπια να ξεκινήσουν, καν και καν, τον μαραθώνιο των ενταξιακών αναδιαρθρώσεων; Επειδή θεωρεί τα βαλκάνια (των δυτικών συμπεριλαμβανόμενων) περιοχή ή ή εν δυνάμει επιρροής του Βερολίνου σε ότι αφορά την ε.ε. – τόσο απλά, τόσο ωμά. Ιστορικά (επί ψυχρού πολέμου) το Παρίσι είχε επιρροή και στο (γιουγκοσλαβικό) Βελιγράδι και στα Τίρανα. Ακόμα και ως το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου μισού των ‘90s, όταν ο Μιλόσεβιτς και ο Μλάντιτς έσφαζαν τους βόσνιους, το Παρίσι στήριζε διακριτικά και υπόγεια τον σερβικό εθνικισμό / φασισμό, κοντράροντας την παρόμοια υποστήριξη του Λονδίνου. Αλλά απ’ την στιγμή που ο Μιλόσεβιτς έφερε την Ουάσιγκτον στην περιοχή, φαίνεται ότι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχασε τα δικά του ερείσματα. Αντίθετα ο γερμανικός καπιταλισμός, σε ξεκάθαρα καλύτερη κατάσταση απ’ τον γαλλικό, εξακολουθεί να κρατάει την ισχύ του σε «οικονομικά» (άρα και σε θεσμικά) ζητήματα – αυτά, δηλαδή, που αποτελούν την κατεξοχήν ύλη της ένταξης στην ε.ε.

Θα μπορούσε να βολεύεται ο γαλλικός ιμπεριαλισμός με μια κάποια «αστάθεια» στα δυτικά βαλκάνια; Θα βουλευόταν με κάποιου είδους στρατιωτική διαχείριση μιας τέτοιας «αστάθειας»; Όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς: καθώς το Παρίσι προσπαθεί ακόμα (μάταια) να κρατήσει κάποια θεσούλα στο συριακό πεδίο μάχης με στρατιωτικά μέσα, φαίνεται πως οι αρβύλες και οι κάνες έχουν γίνει πρώτη επιλογή του Παρισιού για νταραβέρια είτε στην αποικιακή αφρικανική ζώνη της «γαλλοφωνίας», είτε και έξω απ’ αυτήν.

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Άλλο ένα ενδιαφέρον: όλοι εκείνοι που δήλωναν (απ’ τα «αριστερά»…) αντίθετοι με την συμφωνία των Πρεσπών υποστηρίζοντας ότι το κάνουν για το καλό της βορειομακεδονικής κοινωνίας, επειδή θέλουν να την σώσουν απ’ τα νύχια του νατο και της ε.ε., δεν πανηγύρισαν για το βέτο του «σύντροφου» Macron! Βέβαια η βόρεια μακεδονία έχει αρχίσει την «ενταξιακή διαδικασία» της στο νατο· συνεπώς η νίκη που προσέφερε ο βασιλιάς Macron στους ντόπιους «επαναστάτες» είναι μισή… Έστω. Μισή είναι καλύτερα από καθόλου!!! Δεν θα άξιζε μισό χειροκρότημα;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός της ε.ε. για να καταλάβει ότι ο βασιλιάς Macron, υπηρετώντας τα συμφέροντα του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου, έδρασε προβοκατόρικα· και καθόλου «επαναστατικά». Τόσο στη βόρεια μακεδονία όσο και στην αλβανία ξέρουν πως όταν το Βουκουρέστι και η Σόφια ξεκίνησαν τις δικές τους «ενταξιακές διαπραγματεύσεις» δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση απ’ την άποψη της θεσμικής κατάστασής τους σε σχέση με τα Τίρανα και τα Σκόπια. Μάλλον σε χειρότερη ήταν. Επιπλέον, ποτέ κανείς, ούτε γάλλος βασιλιάς ούτε γάλλος γελωτοποιός δεν είπε «μην κάνετε τον κόπο να υποβάλλεται αίτηση, ‘κλείσαμε’»… Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι εύκολο τώρα για τους διάφορους εθνοφασίστες και στις δύο κοινωνίες να ρητορεύουν για την «ευρωπαϊκή εξαπάτηση»· με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.

Πίσω στο ελλαδιστάν. Παρότι ο ρημαδοΚούλης διαμαρτυρήθηκε προς το Παρίσι για το βέτο, η εντόπια δημαγωγική μηχανή προσπαθεί να αξιοποιήσει την γαλλική στάση· και σε καμμία περίπτωση να την καταγγείλει. Για όσο καιρό ισχύει αυτό το βέτο έχουν χάσει το «όπλο» της διαρκούς επέμβασης στα εσωτερικά της βόρειας μακεδονίας που τους προσέφερε το άνοιγμα και το κλείσιμο των κεφαλαίων της ένταξης. Και προσπαθεί να ρεφάρει, τουλάχιστον ιδεολογικά, ελπίζοντας ότι ο καταραμένος Zaev θα βγει επιτέλους απ’ την μέση, και ότι μια μελλοντική ακροδεξιά κυβέρνηση vmro θα ακυρώσει την συμφωνία των Πρεσπών.

Μπορεί να είναι και όνειρο· ένα ακόμα εθνικό τέτοιο. Έχει χαθεί άλλωστε η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Συνεπώς μην εμποδίζετε τα όνειρα της κάθε θείας Λίτσας – αδειάζει η ζωή της από νόημα…

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Το Παρίσι απαγόρευσε στα Σκόπια και στα Τίρανα ν’ αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ε.ε., πράγμα που όχι μόνο τα καθεστώτα αλλά και μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους χρειαζόταν επειγόντως. Γιατί; Για τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις σε διάφορους τομείς του καπιταλισμού τους (οικονομικούς, θεσμικούς, κλπ), ώστε να προσαρμοστούν στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Ειδικά για την αλβανία, αυτές οι χρηματοδοτήσεις για τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού τομέα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Χωρίς αυτόν τον εκσυγχρονισμό, χωρίς την δυνατότητα δηλαδή η αλβανική αγροτική παραγωγή να γίνει νόμιμα «ανταγωνιστική» στη διεθνή αγορά, η μόνη επικερδής διέξοδος είναι η καλλιέργεια φούντας…

Μιλώντας πιο γενικά: λόγω μεγέθους, γεωγραφικής θέσης, ιστορίας και εσωτερικών συσχετισμών, αν αυτές οι κοινωνίες δεν ενταχτούν (άρα υποστηριχτούν οικονομικά και θεσμικά) προχτές στον λευκό ευρωπαϊκό καπιταλισμό, το μόνο «μέλλον» τους είναι η μαύρη οικονομία του (ευρωπαϊκού) εγκλήματος. Είτε έτσι είτε αλλιώς, με διαδικασίες ή χωρίς, η “ένταξη” είναι αναπόδραστη. Το ζήτημα είναι ποια ένταξη. Μ’ άλλα λόγια ο γαλλικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός σπρώχνει τα πράγματα αντικειμενικά προς το οργανωμένο έγκλημα. (Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι αυτό οφείλεται σε αβλεψία. Όσο νάναι και η «λεγεώνα των ξένων» από κάπου πρέπει να στρατολογεί…)

Είναι σαφές πως η στάση του βασιλιά Macron έχει οπωσδήποτε και αντιγερμανικά κίνητρα. Το Βερολίνο είναι που έχει τις επιρροές του σ’ αυτά τα δύο βαλκανικά κράτη και όχι το Παρίσι. Το Βερολίνο είναι, κυρίως, που «δούλεψε» για να υπογραφτεί η συμφωνία των Πρεσπών και να παραμεριστεί το θεία Λίτσα εμπόδιο του (ηττημένου έτσι κι αλλιώς) ελληνικού ιμπεριαλισμού. Το Βερολίνο, τέλος, (εκτός απ’ την Ρώμη) είναι που έχει αποκτήσει καλές σχέσεις με τα Τίρανα τα τελευταία χρόνια.

Πως τα φέρνει η καπιταλιστική ιστορία… Στη δεκαετία του ’90, όταν το Βερολίνο επιδίωκε (στην τότε αισθητά μικρότερη ε.ε.) «εμβάθυνση» στους θεσμούς, το Παρίσι, φοβούμενο την ανανεωμένη ισχύ της ενωμένης γερμανίας, αντέδρασε προωθώντας την διεύρυνση της ε.ε.. Με την σχετικά γρήγορη ένταξη σ’ αυτήν διάφορων κρατών του πρώην «ανατολικού μπλοκ»· και, κυρίως, με την απασχόληση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας με την διεύρυνση. Στην λογική «αν γίνουμε περισσότεροι, και ειδικά αν βάλουμε μέσα την Βαρσοβία που είναι φίλη μας, θα μπορέσουμε να κοντρολάρουμε τους γερμανούς…» Το μεγάλο κύμα ήρθε τελικά τον Μάη του 2004, όταν (εκτός απ’ τη νότια κύπρο) μπήκαν στην ε.ε. μαζεμένα άλλα 9 «πρώην ανατολικά» κράτη.

Μ’ αυτό τον τρόπο το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο πυροβόλησε στα πόδια το project europe: οι διάφοροι Orban και η «φράξια του Visegrad» προστίθενται κατά καιρούς στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό φασισταριό· κυρίως όμως προσπαθούν να κρατάνε ψηλά την όποια γεωπολιτική τιμή τους κάνοντας παιχνίδι με την Ουάσιγκτον.

Τώρα το Παρίσι το γύρισε στην ανάποδη κατεύθυνση. Θέλει «εμβάθυνση των θεσμών»! Ουάου!! «Πρέπει να αναθεωρηθεί η διαδικασία ένταξης στην ε.ε.» δήλωσε ο βασιλιάς Macron «ώστε να είναι αντιστρέψιμη, σε περίπτωση που κάποια χώρα δεν ακολουθήσει τον σωστό δρόμο». Να «διαγράφεται» δηλαδή απ’ το κλάμπ… Αυτά τα δήλωσε «προς τα έξω»: τα γαλλικά αφεντικά ανακάλυψαν ότι εκτός από entrance πρέπει να υπάρχει και exit.

Πήραν την ιδέα απ’ τον δεινοπαθούντα βρετανικό λέοντα; Ποιος ξέρει;

Κυριακή 20 Οκτώβρη. «Προς τα μέσα» όμως ο βασιλιάς Macron έκλεισε το μάτι στους φασίστες του: οι αλβανοί είναι η δεύτερη σε μέγεθος εθνική ομάδα που αναζητά άσυλο (και δουλειά) στη γαλλία. “Σιγά μην τους αφήνουμε να πηγαινοέρχονται ελεύθερα!”(Αυτό θα πρέπει να έχει ιστορική εξήγηση: τις προνομιακές σχέσεις που είχαν τα Τίρανα με το Παρίσι παλιά, τις δεκαετίες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»…)

Το γαλλικό «όχι» είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει τα πιο συντηρητικά, αντδραστικά και εθνικιστικά υποκείμενα και μηχανισμούς μέσα στα δύο «κομμένα» κράτη. (Η επόμενη ευκαιρία να ξαναμελετηθεί το ζήτημα της ένταξης είναι στα μέσα του 2020). Για το ελλαδιστάν η στάση του βασιλιά Macron (του καρδιακού συμμάχου, «ελλάδα – γαλλία – συμμαχία 2.0» που θα σώσει τη νότια κύπρο απ’ τα νύχια του Erdogan…) είναι κατ’ αρχήν κακή. Χωρίς μακρόσυρτες ενταξιακές διαδικασίες η Αθήνα χάνει τα εργαλεία εκβιασμού (το «άνοιγμα» και το «κλείσιμο» των ενταξιακών κεφαλαίων) που θα είχε τόσο σε βάρος της βόρειας μακεδονίας όσο και της αλβανίας. Δεν είναι όμως απλό, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα, να επιστρέψει στο παλιό, μιλιταριστικό παρελθόν του προς βορράν ιμπεριαλισμού της, στα ένδοξα ‘90s. H Άγκυρα έχει στρατιωτική (ναυτική) βάση στην αλβανία· και πολύ καλές σχέσεις με την βόρεια μακεδονία.

Ο Zaev προκήρυξε πρόωρες εκλογές, για να περισώσει ό,τι μπορεί να σωθεί. Η ε.ε. κάνει ένα τεράστιο ιστορικό λάθος δήλωσε, και δεν έχει άδικο· αν και η λέξη «λάθος» είναι ευφημισμός όταν πίσω της είναι ένας ιμπεριαλισμός. Τώρα πια δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Πρέπει οι πολίτες να αποφασίσουν άμεσα ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε για το μέλλον μας. Τον σωστό, προοδευτικό ευρωπαϊκό δρόμο των μεταρρυθμίσεων, ή τον δρόμο που γυρίζει πίσω, στην απομόνωση, στον εθνικισμό και στις συγκρούσεις;

Οι ντόπιες αντι-ε.ε. θείες Λίτσες έχουν μια ευκαιρία να πανηγυρίζουν – αν και μάλλον δεν θα καλέσουν σε πάρτυ μπροστά απ’ την γαλλική πρεσβεία. Μπορούν, ίσως, να το κάνουν μπροστά στην αμερικάνικη: εκτός ενταξιακών διαδικασιών η βόρεια μακεδονία και η αλβανία είναι μια χαρά playground για τους αμερικανικούς μηχανισμούς αποσταθεροποίησης των βαλκανίων.

Ας μην το ξεχνάμε: και τα δύο κράτη είναι μέλη του νατο… Αν αρχίσουν «να παθαίνουν κάτι» θα αναλάβει την «προστασία» τους, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στις μέρες μας – και στους εφιάλτες τους.