Tag: βολιβία

Αλλοίμονο…

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Μια ακροδεξιά, πρώην τηλεπερσόνα και μετάπειτα γερουσιαστής, ονόματι Jeanine Anez Chavez (απλή συνωνυμία το επίθετο…) είναι η «μεταβατική πρόεδρος» στη La Paz. Αν σας συγκινούν ή, έστω, σας ενδιαφέρουν οι διαδικασίες, αφήστε τες. Μαζεύτηκαν απλά οι δικοί της (που είναι κοινοβουλευτική μειοψηφία) και την ευλόγησαν… Τί είναι που δεν καταλαβαίνετε απ’ τις εξωδιαδικαστικές «διαδικασίες»; Αν ο Guaido ήταν ένας πραξικοπηματικός ύμνος στο σύνταγμα της βενεζουέλα, η Anez Chavez (το δεύτερο δεν θα το ακούτε, σαν «Anez» κυκλοφορεί…) είναι ένα ξεπέρασμα των ψευδαισθήσεων: το μόνο σύνταγμα που ισχύει (όπου και για όσο ισχύει ακόμα) είναι το πραγματικό σύνταγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού – στη φάση της παρακμής του.

Να λοιπόν που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έχασε την παγκόσμια πρωτιά της αναγνώρισής της. Η Μόσχα (και όχι η αργόστροφη Αθήνα) ήταν που αναγνώρισε (εκτός Ουάσιγκτον…) την Anez Chavez σαν «μεταβατική πρόεδρο»!! Καταγγέλοντας ταυτόχρονα το πραξικόπημα κατά του Morales, το οποίο όμως τελικά νομιμοποιεί!!! Είναι ένα σκληρό μάθημα για τους οπαδούς του “άξονα της αντίστασης”… Καμμία “αντίσταση” όπως την φαντάζονται! Κρατικά, καπιταλιστικά συμφέροντα, και ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί! Αυτό… Τίποτα παραπάνω… Ονειρεύομαι μια βολιβία απαλλαγμένη απ’ τις σατανιστικές τελετές των ιθαγενών, μια βολιβία που είναι αφιερωμένη στον χριστό… δήλωσε η «μεταβατική» κηρύσσοντας ανελέητο πόλεμο κατά των προλετάριων και πληβείων ιθαγενών. … Αυτοί πρέπει να απομακρυνθούν στα βουνά… Λέτε η αναφορά στον γυιό του επουράνιου αφεντικού να έπεισε την αργόστροφη αλεπού;

Δεν θα έπρεπε πάντως να την κατηγορήσει κανείς (ούτε και τον αυτοκράτορα Xi) που έχουν διαφορετική στάση απέναντι στη La Paz σε σχέση μ’ εκείνη που είχαν και έχουν απέναντι στο Caracas. Άλλοι συσχετισμοί, άλλη συγκυρία, άλλα συμφέροντα. Ίσως και διαφορετικές τακτικές.

Με επίγνωση όλων των κινδύνων διάψευσης που αντιμετωπίζουν οι προβλέψεις μας, η ασταμάτητη μηχανή (που θα ευχόταν να διαψευστεί…) εκτιμά, πως όταν παραχωρηθεί η «τυπική» εξουσία σε φασίστες, αυτοί και οι ντόπιοι και διεθνείς σύμμαχοί τους φροντίζουν έτσι ώστε τα γεγονότα να τρέχουν προς όφελός τους. (Τρεις χιλιάδες φασίστες, με ονόματα και διευθύνσεις, έπρεπε να καθαρίσει το εαμ όταν μπήκε στην Αθήνα τον Οκτώβρη του ‘44… Δεν το έκανε, ή δεν πρόλαβε: τους βρήκε μπροστά του μετά από δύο μήνες, πολλαπλάσιους και ενισχυμένους από τα αγγλικά όπλα….)

Για όσους / όσες δυσπιστούν θα θυμίσουμε την ουκρανία. Ο Yanukovych κάθαρμα ήταν, τμήμα του ουκρανικού πολιτικού προσοδισμού. Παρόλα αυτά είχε εκλεγεί, και είχε μια ορισμένη κοινωνική και πολιτική βάση υποστήριξης μέσα στην ουκρανία. Απ’ την στιγμή, όμως, που την έκανε προς Μόσχα μεριά στις 21 Φλεβάρη του 2014, φοβούμενος το πραξικόπημα της πλατείας Maidan, οι φασίστες στην Ουκρανία ξεδίπλωσαν την δική τους δυναμική. Και ξέρετε, υποθέτουμε, τι ακολούθησε.

Προφανώς ο Morales δεν είναι Yanukovych… Έχει (και θα έχει πάντα) μια ισχυρή κοινωνική βάση υποστήριξης απ’ τους ιθαγενείς και την βολιβιανή αριστερά. Όμως, απ’ την στιγμή που έπαψε να είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος, ο διεθνώς αναγνωρισμένος που αμύνεται συνταγματικά· απ’ την στιγμή που έγινε ένας “πρώην” πρόεδρος που έμμεσα αλλά καθαρά εγκαταλείποντας το πεδίο “άσκησης της εξουσίας του” ουσιαστικά παραιτήθηκε, από εκείνη την στιγμή λοιπόν παραχώρησε την πρωτοβουλία των κινήσεων στους εχθρούς του. Αυτό ήθελαν!!! Τα υπόλοιπα ξέρουν να τα κάνουν από παλιά.
Έχετε σκεφτεί ποτέ τι σημαίνει “πρωτοβουλία των κινήσεων” στην ιστορία του παγκόσμιου ταξικού / κοινωνικού πολέμου; Αν όχι, όση ιστορία κι αν έχετε διαβάσει, δεν έχετε καταλάβει τίποτα απ’ το τι είναι ο πραγματικός πόλεμος την ώρα που συμβαίνει· με οποιαδήποτε μέσα…

(φωτογραφία: Τι κρατάει η «μεταβατική»; Κάποιο μενού κυριλέ εστιατορίου; Το σύνταγμα της βολιβίας; Όχι… Το «ευαγγέλιοοοοο!….» κρατάει!… Είναι γελοίο; Είναι και παραείναι… Αλλά ποιος σας είπε ότι η ιστορία του καπιταλισμού προχωράει μόνο υπό τον όρο της υψηλής αίσθησης του χιούμορ;)

Ο κυνισμός σαν αξίωμα: βγάλτα πέρα μόνος σου!…

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Πριν ταξιδέψει για την Μπραζίλια (του Bolsonaro…) για την σύνοδο των brics η ανεγκέφαλη αλεπού (a ka Putin) φιλοσόφησε το θέμα της βολιβίας:

…Υπάρχει μια κατάσταση όπου εκεί δεν υπάρχει ηγεσία στη χώρα… Αναρχία. Θυμίζει κάπως την λιβύη… Ας ελπίζουμε ότι θα πρυτανεύσει η κοινή λογική και η κατανόηση των συμφερόντων των λαών σ’ αυτές τις χώρες απέναντι στα ατομικά ή κομματικά συμφέροντα…

Υποδειγματική σοφία! Και υποδειγματικη ελπίδα! Τόσο υποδειγματικές ώστε θα μπορούσε κανείς να υποψιαστεί (η ασταμάτητη μηχανή αναμεσά τους…) ότι τα θρυλικά κοιτάσματα λιθιού της βολιβίας (που για πολλούς «εξηγούν» το πραξικόπημα) όχι μόνο δεν ενδιαφέρουν την Μόσχα (όχι, σίγουρα, όσο τα κοιτάσματα πετρελαίου της βενεζουέλα…) αλλά με συγκατάβαση θα έβλεπε να γίνεται ένα ωραίο χάος εκεί – και λαθρεμπόριο λιθίου που θα εξορύσσεται, περίπου, με κασμάδες…

Οπωσδήποτε η ανεγκέφαλη αλεπού δεν μίλησε για «χώρα» αλλά για «χώρες»: …Η Δύση πρέπει να κάνει πίσω και να αφήσει τους πολίτες της λατινικής αμερικής να λύσουν τα προβλήματά τους μόνοι τους… Απλός (ή ωμός, ανάλογα τα γούστα) ρεαλισμός: το project της ευρασίας θα κρατήσει τις θέσεις του στην Καραϊβική και γύρω· αλλά δεν πρόκειται να «κατακτήσει» ανοικτά / πολιτικά όλη τη νότια αμερική… Άλλες είναι οι προτεραιότητές του προς το παρόν.

Είναι ο καπιταλισμός· όχι ο «υπέρ αδυνάτων» λόγος του Λυσία…

(φωτογραφία: οι ιθαγενείς υποστηρικτές του Maduro διαδηλώνουν καθημερινά·και συγκρούονται με την στρατοαστυνομία, που έχει πια ξεκάθαρα φασιστική διοίκηση… )

Περί πραξικοπημάτων 1

Πέμπτη 14 Νοέμβρη. Είναι πια εύκολα προσβάσιμες (σε όσους / ες ξέρουν στοιχειώδη αγγλικά) οι «λιθιο-κεντρικές» εξηγήσεις για το πραξικόπημα στη βολιβία.

Προσέξτε όμως, αν σας ενδιαφέρει αυτό που λέγεται «η δύναμη της εργατικής τάξης» ή «η δύναμη των πληβείων», ή ότι άλλο σας βοηθάει. Είναι ένα θέμα το γιατί κάποιοι θέλουν να κάνουν ή/και κάνουν ένα πραξικόπημα· και είναι διαφορετικό θέμα το γιατί ένα πραξικόπημα πετυχαίνει – ή όχι.

Δεν πετυχαίνουν όλα τα πραξικοπήματα, παρότι όλα έχουν «σοβαρούς στόχους και σκοπούς»!!! Θυμηθείτε: τον Ιούλη του 2016 έγινε ένα πραξικόπημα στην τουρκία, που και σοβαρούς λόγους είχε, και σοβαρούς υποστηρικτές… Ηττήθηκε – ευτυχώς! φώναξαν τα εκατομύρια των τούρκων υπηκόων, παρά την σοβαρότητα των σκοπών του… Τον Απρίλη του 2002 έγινε ένα άλλο πραξικόπημα, εναντίον του Chavez στη βενεζουέλα… Ηττήθηκε – ευτυχώς! φώναξαν τα εκατομύρια των βενεζουελάνων πληβείων τότε, παρά την σοβαρότητα των σκοπών του…

Η συστηματική έμφαση στις (υλικές, γεωπολιτικές, κοινωνικές) αιτίες ενός πραξικοπήματος που πέτυχε (και η βολιβία είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα) αφορά την μισή αλήθεια· κι αν θέλει να την παραστήσει ολόκληρη η προσπάθεια δεν είναι καθόλου αθώα. Αφαιρεί απ’ την ζωντανή πραγματικότητα σε κάθε μέρος του πλανήτη τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις· αφαιρεί την οργάνωση ή την ανοργανωσιά, την γενναιότητα ή την δειλία των κοινωνικών υποκειμένων· αφαιρεί τις σχέσεις εξουσίας και τις σχέσεις (διάχυτης ή οργανωμένης) αντιεξουσίας… Αφαιρεί, δηλαδή, όλα όσα μπορούν να οδηγήσουν ένα πραξικόπημα, όποιες αιτίες και να έχει, σε αποτυχία!!! Αφαιρεί, ακυρώνει, την δύναμη των αδύναμων!!! Και, τελικά, «νομιμοποιεί» τους πραξικοπηματίες και τα έργα τους σαν αναπόφευκτα· έστω κι αν το «αναπόφευκτο» παραπέμπει πάντα σε κάποια «μεγάλη δύναμη» – εν προκειμένω τις ηπα. Αλλά η επιτυχία κανενός πραξικοπήματος δεν είναι «αναπόφευκτη» – ούτε στη βολιβία ούτε οπουδήποτε αλλού. Με όση Ουάσιγκτον κι αν έχει πίσω του…

Η ίδια ακριβώς δολιότητα, κρυμμένη πίσω απ’ τις φοβερές «εξηγήσεις», ισχύει και στις εξεγέρσεις / επαναστάσεις. Ούτε μία στις εκατό πιθανότητες δεν είχε η επανάσταση των μπολσεβικων να νικήσει· νίκησε όμως εναντίον καθόλου αδύναμων και χωρίς σοβαρούς σκοπούς αντιπάλων… Να πούμε για τους 82 ένοπλους του Granma; Πού πήγαιναν οι τρελοί;… Να πούμε για την μια χούφτα ένοπλων zapatistas, «τόσο μακριά απ’ τον θεό τόσο κοντά στην αμερική»; Πού πήγαιναν οι τρελοί;

Ούτε μία στις χίλιες δεν ήταν η πιθανότητα που δινόταν απ’ τους διάφορους επαΐοντες για να νικήσει η επανάσταση στην τυνησία στα τέλη του 2010 / αρχές του 2011… Νίκησε – κόντρα σε όλα τα «προγνωστικά». Κι αφού οι επαΐοντες κατάπιαν το σάλιο τους, δεν έδιναν ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητες για να νικήσει η επανάσταση στην αίγυπτο, απ’ τις 25 Φλεβάρη του 2011 και μετά… Κι αυτή νίκησε… Ε, μετά απ’ αυτά τα «ανεξήγητα», αυτές οι πρόσφατες οι νίκες αποδόθηκαν πρώτα … στα πρωτοκοσμικά social media (!!!) και, μετά, σε κάποιο μυστηριώδες «αμερικανικό σχέδιο», για το οποίο ποτέ κανείς δεν έφερε ούτε μισή απόδειξη…

Οπότε: το γεγονός ότι (μέχρι σήμερα…) το πραξικόπημα στη βολιβία έχει πετύχει, πρέπει να αποδοθεί στα κίνητρα των εντός ή εκτός βολιβίας κλασσικών καπιταλιστικών συμφερόντων (: πρώτες ύλες) μόνο κατά 49%, στο μέγιστο. Το άλλο 51% της απάντησης για την επιτυχία του πρέπει, είναι απόλυτα αναγκαίο, να αποδοθεί στο τι έκανε και τι δεν έκανε, τι χαρακτηριστικά είχε και τι χαρακτηριστικά δεν είχε το καθεστώς Morales. Μετά από τόσα χρόνια εξουσίας. Η αντι-πραξικοπηματική κοινωνική δυναμική στη βολιβία είναι υπαρκτή και στέρεα· μόνο που βρέθηκε «εκτός» όταν έπρεπε να «καθαρίσει»… (Το τι θα ακολουθήσει δεν το ξέρουμε, αλλά τα γεγονότα είναι γεγονότα ήδη… Εν τέλει ο εμφύλιος είναι το χειρότερο ενδεχόμενο αν οι φασίστες έχουν με την μεριά τους τον στρατό και την αστυνομία. Αυτά τα προλαβαίνει κανείς!)

Υπάρχει περίπτωση μια αριστερή (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κυβέρνηση να ανοίγει, να διευκολύνει τον δρόμο σε φασίστες; Υπάρχει περίπτωση ο κρατικός πατερναλισμός να διαβρώνει, και τελικά να ακυρώνει, τις δυνατότητες ακόμα και των κινημάτων που θα έπρεπε να τον προσπεράσουν· και, in case of emergency, να μπλοκάρουν οποιαδήποτε «δεξιά παλινόρθωση»;

Τελικά: χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;

Περί πραξικοπημάτων 2

Πέμπτη 14 Νοέμβρη. Ο Luis Fernando Camacho, που εμφανίζεται σαν «ηγέτης» του πραξικοπήματος στη βολιβία, είναι ένα γνωστό χριστιανο-φασιστικό κάθαρμα. (Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας προλαβαίνει να τον «αναγνωρίσει» πρώτος πρώτος… Προλαβαίνει να είναι in time… ).

Αλλά διάολε! Δεν ξεφύτρωσε απ’ το πουθενά!!! Είναι γνωστός στη βολιβία, και για τις επιχειρήσεις του, και για τις ιδέες του, και για τις φιλοδοξίες του, και για τις διασυνδέσεις του… Κι αν υπάρχουν «πλούτη» (πρώτες ύλες) που τις εποφθαλμιούν διάφοροι· κι αν βρίσκεται σε εξέλιξη ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος· κι αν το «δόγμα Μονρόε» έχει ξαναμπεί σε λειτουργία και το ξέρεις· κι αν είσαι αυτό που λες σαν «πρόεδρος», ε, φτιάχνεις και εξοπλίζεις μαζικές εργατικές πολιτοφυλακές διάολε!!! Δεν βασίζεσαι στον στρατό και στην αστυνομία σου…

(φωτογραφία κάτω: Ο Camacho στο προεδρικό μέγαρο που εγκατέλειψε αμαχητί ο Morales ορκίζεται χτες στη … βίβλο: Η pachamama δεν θα γυρίσει ποτέ εδώ (αναφέρεται στο πνεύμα της Μάνας Γης των ιθαγενών των Άνδεων)… η βολιβία ανήκει στον χριστό….

Αυτά τα φίδια στέλνονται σβέλτα και έγκαιρα στην «άλλη ζωή»· και υπάρχουν πια πολύ κομψοί τρόποι γι’ αυτό… Δεν τα περιμένεις· τα ψάχνεις…)

Ψοφιοκουναβιστάν

Πέμπτη 14 Νοέμβρη. Προφανώς το ψόφιο κουνάβι δεν έχει αντίρρηση με το πραξικόπημα στη βολιβία. Πρόλαβε να το κελαηδήσει σαν «μεγάλη μέρα για τη δημοκρατία»… Αλλά αυτό δεν πρόκειται να τον γλυτώσει. Too late που λένε στα Άνω Τζούτζουλα…

Πήγε, λοιπόν, στην Ουάσιγκτον ο αιώνιος εχθρός Erdogan για να τον βοηθήσει το ψόφιο κουνάβι, ή για τον ανάποδο λόγο; Μήπως και γίνει εφικτό να βοηθήσει αυτός το ψόφιο κουνάβι;

Μην περιμένετε απ’ την ελληνική δημαγωγία να δώσει σωστή απάντηση! Αφού η μόνη κλειδαρότρυπα μέσα απ’ την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (οπωσδήποτε οι δημαγωγοί του) «αντιλαμβάνεται τον κόσμο» είναι … ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, το ψόφιο κουνάβι είναι αναξιόπιστο καθώς – παρά τις βάσεις και λοιπές διευκολύνσεις που του έδωσε η πατρίς… – συνεχίζει να συναγελάζεται μ’ αυτόν τον παλιοτύραννο.

Όμως η πραγματικότητα είναι ανάποδη. Την ίδια ημέρα (χτες) της επίσκεψης Erdogan στο άσπρο σπίτι, ξεκινούσε η ανοικτή στο κοινό ακρόαση των μαρτύρων κατά του ψόφιου κουναβιού για το «ukrainegate» ενώπιον της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής. Γιατί οι «δημοκρατικοί» επέλεξαν την ανοικτή ακροάση; Επειδή ήδη, στην «προανάκριση», διάφοροι αξιωματούχοι μάρτυρες θάβουν κανονικά το ψόφιο κουνάβι για τις τακτικές του με την ουκρανική εξουσία· τον Zelensky συγκεκριμένα. Συνεπώς η χτεσινή μέρα ήταν η «μαύρη» αρχή μιας πολύ ζόρικης διαδικασίας κατά του ψόφιου κουναβιού, που θα το αναγκάσει απο ‘δω και πέρα να κελαηδάει συνέχεια αμυνόμενο.

Το «κάνω πίσω» του ψόφιου κουναβιού στο συριακό πεδίο μάχης μπορεί να «διορθώθηκε» με το «κάνω μπροστά για να φάω τα συριακά πετρέλαια» – αλλά το νομικό τμήμα της ψοφιοκουναβικής διοίκησης ακόμα ψάχνει να βρει «τρύπες» στη διεθνή νομοθεσία για να δικαιολογήσει την κατοχή στην ανατολική συρία μετά την αρχική υποχώρηση και την ανακοίνωση «φεύγουμε»… Οι σωματοφύλακες διακομματικά απέδωσαν οριγισμένα την πρώτη, καθαρή και ατομική ψοφιοκουναβική επιλογή στις (οικονομικές) σχέσεις του με το τουρκικό καθεστώς. Απ’ αυτήν την άποψη – στοιχειώδες! – ο Erdogan δεν επρόκειτο να συναντήσει χτες έναν «ισχυρό ηγέτη», για να ωφεληθεί απ’ αυτόν!!!

Αντίθετα το ψόφιο κουνάβι, καθώς βουλιάζει, θέλει επειγόντως να επιδείξει μια κάποια επιτυχία διεθνούς εμβέλειας. Θα ήθελε την βοήθεια του Erdogan: Μια χάρη σου ζητάω, τι είναι; Μπορείς να εξαφανίσεις τους S-400, να τους κρύψεις να μην φαίνονται, για να πω ότι είμαι ένας δυναμικός ηγέτης που σε έπεισε;

Παρότι το ψόφιο κουνάβι δήλωσε «big fan of the president» (πράγμα που θα αναγκάσει τον γενναίο και ετοιμοπόλεμο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα να αναγνωρίσει αύριο κιόλας, βγάζοντας αφρούς, τον Pence σαν νόμιμο πρόεδρο των ηπα…) ο president (Erdogan) δεν φαίνεται να του έκανε την χάρη. Και γιατί θα έπρεπε; Θα το συζητήσουμε το θέμα των S-400 (είπε ο Erdogan)… Αν φτιάξουν και καμιά τριμελή επιτροπή από πεντέ-έξι άτομα, το πράγμα σίγουρα θα προχωρήσει….

Στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις οι σωματοφύλακες του αμερικανικού imperium έχουν συσσωρεύσει εδώ και χρόνια τόσα πολλά και βαριά, ώστε το ψόφιο κουνάβι μοιάζει μια καλόκαρδη και διαφανής cartoon φιγούρα που δεν έχει καν σκιά. Όπως και το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα έχει και το τουρκικό καθεστώς θα προτιμούσε το ψόφιο κουνάβι στο άσπρο σπίτι από οποιονδήποτε άλλο· το μη χείρον βέλτιστο… Αλλά τι να δώσει και τι να πάρει πια; Υποσχέθηκε ότι ενδιαφέρεται να αγοράσει αμερικανικούς patriot, αρκεί να είναι συμφέρουσα η τιμή… Μπαγιάτικη υπόσχεση· την ώρα που οι πάντες αμφιβάλλουν για την αξία τους μετά την επίθεση στην aramco….

Δεν θα έπρεπε να αμφιβάλλει κανείς για τα φιλικά αισθήματα καθενός απ’ το μπλοκ της Αστάνα προς το ψόφιο κουνάβι, είτε τα εκδηλώνουν είτε όχι. Αλλά έτσι που έχουν έρθει οι καταστάσεις, το πολύ πολύ να του προσφέρουν αυτά που αξίζει σαν realestater· αν χάσει την καρέκλα του…

(Μα δεν υπάρχουν και μυστικές συνεννοήσεις; Γιατί όχι; Αλλά το ψόφιο κουνάβι θα έχει κέρδος μόνο απ’ τις φανερές πλευρές τους· με βάση αυτές θα μπορεί να πουλήσει την απαράμιλλη σοφία του… Συνεπώς…)

Morales: λάθος!

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Ο Evo Morales, για τρεις θητείες πρόεδρος στη βολιβία, ο πρώτος (και μοναδικός) ιθαγενής («ινδιάνος») σ’ αυτό το αξίωμα, «κιότεψε» – και συγγνώμη για την έκφραση. Μαζί με καμμιά 20αριά ακόμα στελέχη της κυβέρνησής του, κατέφυγαν στο μεξικό, που τους έδωσε πολιτικό άσυλο…

Δεν ψάχνουμε για ήρωες· πέρα απ’ το ότι είμαστε πολύ πολύ μακριά και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα. Όταν όμως κάποιος που ήταν (και θα ήθελε να συνεχίσει να είναι) ο «πολιτικός ηγέτης» των πληβείων σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου φοβάται ότι θα τον σκοτώσουν και βάζει την προσωπική του ασφάλεια πάνω απ’ την «μοίρα» όσων λέει ότι εκπροσωπεί, τότε χάνει την εμπιστοσύνη τους. Τους προδίδει. Στην πιο «καλή» περίπτωση: τους ξενερώνει.

Τι θα κάνει τώρα ο Morales και το όποιο επιτελείο του απ’ το μακρινό μεξικό; Θα παρακολουθεί εκ του ασφαλούς τον εμφύλιο στην βολιβία; Θα παρακολουθεί εκ του ασφαλούς κάποιο στρατιωτικό πραξικόπημα; Φεύγοντας εγκατέλειψε την θέση μάχης που του αναλογούσε. Ακόμα κι αν οι οπαδοί του παραμείνουν πιστοί, δεν μπορεί παρά να το θυμούνται: τόβαλε στα πόδια…

Εκείνος ο Αλιέντε, εκείνη την «11η Σεπτέμβρη» του 1973, δεν ήταν γεννημένος για «ήρωας». Εκλεγμένος πρόεδρος ήταν, σοσιαλδημοκράτης, και πέθανε με το όπλο στο χέρι. Τον σκότωσαν οι πραξικοπηματίες· αλλά έμεινε στη θέση του ως το τέλος.

Ω Evo Morales: δεν θα είσαι εσύ ο Tupac Amaru 2…. (Αυτός δεν έφυγε. Δέθηκε και εκτελέστηκε απ’ τους ισπανούς… Παρότι η εξέγερση ηττήθηκε στρατιωτικά, έγινε πηγή έμπνευσης για διαδοχικές εξεγέρσεις των ιθαγενών στο μεγαλύτερο μέρος της νότιας αμερικής).

(φωτογραφία πάνω: Ο Morales πριν σχεδόν 20 χρόνια. Τότε ήταν πρόεδρος του συνδικάτου των καλλιεργητών φυτών κόκας στη βολιβία. Στη φωτογραφία απέναντι σε στρατοκαραβανάδες, που πρόκειται να εμποδίσουν διαδήλωση των αγροτών, που ζητούν τη νομιμοποίηση της καλλιέργειας του φυτού που έχει διάφορες ιατρικές ιδιότητες· ενάντια στην επεξεργασία της κόκας ως «άσπρη σκόνη» για τους πρωτοκοσμικούς.

Κάτω: Ο Αλιέντε, στο κέντρο της φωτογραφίας, με τα γυαλιά και το πιστόλι στο χέρι, ενώ βομβαρδίζεται το προεδρικό μέγαρο απ’ τους χουντικούς…)

Lithium

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Στις 4 Νοέμβρη ο Morales ακύρωσε την συμφωνία που είχε κλείσει η κυβέρνησή του τον Δεκέμβρη του 2018, με την γερμανική ACI Systems Alemania (ACISA) για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων λιθίου στην επαρχία του Potosi. Οι κάτοικοι της περιοχής είχαν ήδη ξεκινήσει διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της συμφωνίας· ωστόσο ο Morales επεδίωκε την επαναδιαπραγμάτευση των όρων παραχώρησης στη γερμανική εταιρεία, ώστε να αυξηθούν τα οφέλη για το βολιβιανό κράτος και τους ντόπιους.

Στη βολιβία βρίσκονται τα δεύτερα σε μέγεθος στον κόσμο κοιτάσματα λιθίου, που ως τώρα δεν εξορύσσονται με «επιχειρηματικό τρόπο». Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι στην ευρύτερη περιοχή υπάρχει το 50%, μπορεί και παραπάνω, των παγκόσμιων αποθεμάτων. Η ζήτηση λιθίου, βασική πρώτη ύλη για τις μπαταρίες των ηλεκτρικών οχημάτων, αναμένεται να διπλασιαστεί ως το 2025. Όσο για την ACISA; Φτιάχνει μπαταρίες για την Tesla.

Κάποιοι σχετίζουν το πραξικόμημα κατά του Morales με το πάγωμα αυτής της συμφωνίας με την ACISA. Όμως οι «χρωματιστές διαδηλώσεις» κατά του Morales ξεκίνησαν στις 21 Οκτώβρη (δυο βδομάδες πριν το «πάγωμα»). Κι ενώ πράγματι, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, ένα απ’ τα επίδικα μπορεί κάλιστα να είναι τα κοιτάσματα λιθίου, αυτό με τίποτα δεν σημαίνει ότι, αν καταφέρει να εγκαταστήσει δικές της κυβερνητικές μαριονέτες, την δουλειά θα την πάρει μια γερμανική εταιρεία!!

Πέρα απ’ αυτό υπάρχει το πολύ ευρύτερο ζήτημα της «πίσω αυλής» του ψοφιοκουναβιστάν. Όταν έβαλε στο στόχαστρο τον Maduro, επιβεβαιώθηκε ότι το νυν αφεντικό της βενεζουέλα έχει συμμαχίες σ’ αυτήν την «αυλή». Ένας σύμμαχος ήταν η La Paz, άλλος σύμμαχος η Havana. Το ξήλωμα των συμμάχων, ειδικά την ώρα που στη χιλή (και λιγότερο γνωστό στη βραζιλία) η αντιπαλότητα στις καραδεξιές κυβερνήσεις δυναμώνει διαρκώς, θα μπορούσε να είναι από μόνο του, με ή χωρίς λίθιο, ένα σοβαρό ζήτημα για το αμερικανικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο.

Τέτοιες εξηγήσεις (ή “εξηγήσεις”) αποφεύγουν όμως το βασικό: Τι απ’ αυτά αγνοούσε ο Morales; Και, τελικά: Γιατί απέδρασε στην Mexico City;

(φωτογραφία: οι λίμνες αλάτων στο Potosi περικλείουν τα τεράστια κοιτάσματα λιθίου).

Βολιβία

Τρίτη 12 Νοέμβρη. Έχει ο ρημαδοΓου(αι)δοΝικόλας κανέναν έτοιμο για αναγνώριση στη βολιβία, ή περιμένει τηλέφωνο απ’ τον Pyatt για οδηγίες; Εν ανάγκη μπορεί να αναγνωρίσει τον Guaido για πρόεδρο στη La Paz – έτσι κι αλλιώς στο Caracas τον έχουν ξεχάσει ακόμα και οι συγγενείς του…

Η «μαύρη επανάσταση» (το πραξικόπημα δηλαδή) κατά του Morales και η παραίτησή του προκαλεί μια κάποια αμηχανία στην ασταμάτητη μηχανή. Κι αυτό επειδή τα δεδομένα (σε ότι αφορά τη νότια / λατινική αμερική) είναι τόσο σαφή εδώ και πολύ καιρό ώστε θα περιμένε κανείς ότι ο Morales τα έχει λάβει υπόψη του και έχει φροντίσει για την αντιμετώπιση εκείνου που ήταν προβλέψιμο.

Η Ουάσιγκτον, καθώς υποχωρεί διεθνώς, έχει επιστρέψει με νύχια και με δόντια στο «δόγμα Μονρόε»… Δοκίμασε την ανατροπή του Maduro (που θα έπρεπε να έχει αντικατασταθεί από τους ρεφορμιστές συντρόφους του εδώ και πολύ καιρό…), απέτυχε, αλλά δεν ύψωσε λευκή σημαία… Η προτιμητέα μέθοδος του «δόγματος Μονρόε» πριν το plan B (: ένοπλες συμμορίες που προκαλούν εμφύλιο) είναι «λαϊκές εξεγέρσεις»… Τι απ’ αυτά αγνοούσε ο Morales;

Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η παραίτησή του είναι ένας ελιγμός. Και ότι αν γίνουν εκλογές θα φροντίσει να επιστρέψει δριμύτερος. Αυτό, πάντως, δεν σημαίνει ότι θα το πετύχει. Στην πράξη, η παραίτηση ενός εκλεγμένου άρχοντα είναι έμμεση παραδοχή αδυναμίας. Και οι πραξικοπηματίες δεν αφήνουν τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Ειδικά αν έχουν πλάτες «ειδικευμένες» σε πραξικοπήματα στην «πίσω αυλή» τους…

Ο Morales έχει εγκατασταθεί στην Cochabamba, όπου διαθέτει ισχυρή υποστηρίξη. Ανήγγειλε ότι “θα επιστρέψουμε και θα είμαστε εκατομμύρια ως Tupac Amaru 2”. O Tupac Amaru ήταν ο τελευταίος βασιλιάς των Ίνκας. Ενώ ο Tupac Amaru 2 (πλήρες όνομα Jose Gabriel Tupac Amaru, 1738 – 1781) ήταν ο επικεφαλής μιας μεγάλης εξέγερσης των ιθαγενών των Άνδεων, κατά των ισπανών – έγινε θρύλος από τότε. Επαναστατικό κίνημα Tupac Amaru ονομαζόταν και μια μαρξιστική / λενιστική οργάνωση αντάρτικου στο περού, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Σε έναν κόσμο σκληρά πραγματιστικό, σ’ έναν κόσμο που συνθλίβεται ήδη απ’ τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, οι αναφορές στον Tupac Amaru 2 μπορεί να προσφέρουν συναισθήματα και μια έννοια ιστορικής συνέχειας. Αλλά, τολμάμε (έξω απ’ τον χορό): όχι απαντήσεις. Αν ο Morales, όντας εξουσία, δεν κατάλαβε σωστά τα δεδομένα, θα πρέπει να τα καταλάβουν κάποιοι άλλοι. Επειγόντως.

Διαφορετικά ο Tupac Amaru 2 μπορεί να παραμείνει επ’ αόριστον ένας μαρμαρωμένος επαναστάτης…

Ο νότος παντού

Τρίτη 12 Νοέμβρη. Το ουσιαστικό ερώτημα, ωστόσο, δεν είναι τι καταλαβαίνει και τι όχι ο Morales (ή ο μόλις αποφυλακισμένος, ίσως για λίγο, Lula στην βραζιλία). Οι «ηγετικές φυσιογνωμίες», στη λατινική αμερική όπως και στα περισσότερα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου, ασκούν (θέλοντας ή μη, μάλλον το πρώτο) μια πατερναλιστική λειτουργία· ακόμα χειρότερα όταν πιάνουν τα επίσημα πόστα της κρατικής εξουσίας. Ακόμα κι αν είναι «θετική» αυτή η λειτουργία για τους πληβείους / προλετάριους των αντίστοιχων κοινωνιών, δεν παύει να είναι πατερναλιστική. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι διαφορετικό: τι κάνουν τα εκατομμύρια πληβείων / προλετάριων ώστε να είναι κατάλληλα οργανωμένοι ακόμα κι αν ο «πρόεδρός τους» ανατραπεί, δολοφονηθεί ή εξατμιστεί;

Αυτό είναι το ερώτημα της εργατικής αντι-εξουσίας· όχι σαν ιδεολογίας αλλά σαν πρακτικού μέτρου άμυνας / επίθεσης. Είναι ένα ερώτημα για τον 21ο αιώνα, που στη λατινική Αμερική (και όχι μόνο) έχει πίσω του την βαριά, δύσκολη, αιματηρή και πολύτιμη εμπειρία του 20ου. Αλλά δεν είναι ερώτημα / πολυτέλεια!

Δεν ξέρουμε την απάντηση! Οι γνώσεις μας για την λατινική Αμερική είναι περιορισμένες. Βλέπουμε ωστόσο τις ανύπαρκτες απαντήσεις αλλού στον πλανήτη. Παράδοξο ή όχι τα σύγχρονα εργατικά συμβούλια είναι στις αρχές του 21ου αιώνα τόσο σημαντικά όσο εκείνα των προγόνων μας. Κι ακόμα περισσότερο… Ούτε κόμματα προσοδικά, ούτε ηγέτες φωτισμένοι, ούτε μηντιακή αλλοτρίωση… Εργατικά συμβούλια!

(Αδυνάτο; Όχι ακριβώς…)

Πολυδιάστατες συμμαχίες

Τρίτη 9 Απρίλη. Στη χτεσινή συνάντηση Erdogan – Putin στη Μόσχα (η τρίτη απ’ τις αρχές του 2019 – το 2018 είχαν συναντηθεί εφτά φορές…) πολλά θα κουβεντιάστηκαν, αρκετά θα αποφασίστηκαν· αλλά τα περισσότερα θα φανούν στην πράξη. Ένα απ’ αυτά θα πρέπει να ήταν, οπωσδήποτε, η λιβύη· όπου Άγκυρα και Μόσχα φαίνεται να είναι αντίπαλες…

Είναι κι αυτό ένα δείγμα του «πολυκεντρισμού» που χαρακτηρίζει τους αντίπαλους των αμερικανικών σχεδίων. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός θα ήθελε αλλά δεν έχει πια ελπίδες ή δυνατότητες στη λιβύη (σε αντίθεση με τον ρωσικό), έχει όμως τον απαιτούμενο ρεαλισμό ώστε να αναγνωρίσει τους συσχετισμούς δύναμης εκεί. Erdogan και Putin γνωρίζονται αρκετά ώστε να συμφωνήσουν ότι η «σουνιτική επιρροή» της Άγκυρας δεν εμποδίζεται απ’ τον λίβυο Haftar αλλά απ’ τον αιγύπτιο Sisi. Κι αυτός είναι κυρίως πρόβλημα της Άγκυρας (όπως επίσης της Τεχεράνης αλλά και της Χαμάς, άσχετα αν αυτή η τελευταία είναι αναγκασμένη να το καταπίνει..) κι όχι της Μόσχας. Αν μπορούν να το λύσουν αυτοί που το έχουν, καλώς. Αν όχι, θα ζήσουν μ’ αυτό…

Απ’ την άλλη μεριά στη βενεζουέλα τα δύο καθεστώτα (τουρκικό και ρωσικό) βρίσκονται στην ίδια μεριά. Και όχι μόνο στη βενεζουέλα. Μπορεί να χαλάσει την καρδιά των ελλήνων φίλων του, αλλά σήμερα ο Evo Morales, πρόεδρος της βολιβίας, θα βρίσκεται στην Άγκυρα για επίσημη επίσκεψη για δουλειές· όχι για δημόσιες σχέσεις.

Ο Morales ανταποκρίνεται στην πρόσκληση που του μετέφερε ο τούρκος αντιπρόεδρος Fuat Oktay τον περασμένο Γενάρη, όταν συναντήθηκαν στο Καράκας…