Tag: βενεζουέλα

Κυριακή 6 Αυγούστου. Πριν 40 χρόνια, ας πούμε το 1977, αυτό που συμβαίνει εδώ και πάνω από 4 χρόνια στη βενεζουέλα θα ήταν αδιανόητο. Δυο άλλα θα είχαν συμβεί, είτε το ένα είτε το άλλο. Είτε η (δεξιά) αντιπολίτευση θα είχε κάνει πετυχημένο πραξικόπημα με τις πλάτες της Ουάσιγκτον. Είτε η (νυν) κυβέρνηση θα είχε κάνει το δικό της πραξικόπημα, με τις πλάτες της Μόσχας.

Η εύκολη απάντηση είναι ότι τότε εξελισσόταν ο «ψυχρός πόλεμος» (3^ος παγκόσμιος λέμε). Είναι αλήθεια, αλλά μόνο η μισή. Αυτό που έχει αλλάξει δεν είναι μόνο η αρίθμηση των παγκόσμιων ενδοκαπιταλιστικών αναμετρήσεων. Ένα σημαντικό κατά την γνώμη μας είναι η καπιταλιστική «επανανοηματοδότηση» εκείνου που στα φόρτε του μοντερνισμού (και, πρακτικά, των τριών παγκοσμίων πολέμων) θεωρούνταν σαν ενιαία εθνική εδαφική επικράτεια. Αν το 1977 τα ενδεχόμενα ήταν τα δύο πιο πάνω και μόνον αυτά, αυτό οφειλόταν στη γενική άποψη ότι το σύνολο της κρατικής επικράτειας της βενεζουέλας (ή οποιουδήποτε άλλο κράτους) έχει, σαν έδαφος, ενιαία οικονομική και γεωπολιτική αξία. Απ’ το Καράκας μέχρι το πιο απομακρυσμένο συνοριακό σημείο.

Αυτό που συμβαίνει στη βενεζουέλα δεν είναι αποκλειστικά δικό της χαρακτηριστικό. Πρόκειται για έναν καπιταλισμό «εξαγωγικής μονοκαλλιέργειας». Σχεδόν το 80% των εξαγωγών της βενεζουέλας (και άρα των διεθνών εσόδων της) αφορούν το πετρέλαιο. Η πραγματική κοινωνική πολιτική που άσκησε το καθεστώς Τσάβες στηρίχτηκε στις υψηλές τιμές του πετρελαίου. Όμως αυτό ήταν προσωρινό. Η πτώση των τιμών εδώ και κάτι καιρούς, και η γενικότερη αλλαγή ενεργειακού παραδείγματος που προδικάζει ότι σύντομα στον πλανήτη θα υπάρχει πετρελαϊκό περίσσευμα (άρα και αρκετά χαμηλές τιμές) «στέγνωσαν» τον πατερναλιστικό σοσιαλισμό…

Παρασκευή 26 Μάη. Δημοσιεύουμε την φωτογραφία επειδή είναι εντυπωσιακή – εικαστικά: λες και γύρισαν οι ρωμαίοι λεγεωνάριοι στη μονάδα τους μετά από τρεις μήνες διακοπές. Ξενύχτισαν στα καπηλειά και έχασαν τα όπλα τους στα ζάρια, οπότε μάζεψαν απ’ τον δρόμο της επιστροφής ό,τι βρήκαν.

Αυτό είναι το αστείο της υπόθεσης. Το σοβαρό είναι ότι παρότι το καθεστώς Μαδούρο έχει ακόμα κοινωνική υποστηρίξη, δεν φαίνεται να έχει καμία ιδέα και κανένα σχέδιο για το πως θα λύσει τα προβλήματά του. Είναι, άραγε, ο εμφύλιος πόλεμος κάτι που το βολεύει;

Με τέτοια μυωπία γίνεται «της ουκρανίας». Πιο σωστά, μιας που δίπλα απ’ την βενεζουέλα δεν υπάρχει ρωσία, κάπως έτσι γίνεται «της συρίας»…

Παρασκευή 12 Μάη. Το μεγάλο κατόρθωμα του Μαδούρο στη βενεζουέλα, μετά από μήνες, είναι ότι έχει καταφέρει να κάνει τους εναντίον διαδηλωτές συμπαθείς. Άσχημο, πολύ άσχημο, αλλά αληθινό: συμπεριφέρεται όλο και περισσότερο σαν Τσαουσέσκου. Σα να λέμε έχει χάσει το “ηθικό πλεονέκτημα”, αυτό το πολύτιμο “τίμιο ξύλο” της καθεστωτικής αριστεράς. Το ξύλο που ρίχνει η αστυνομία του είναι άτιμο, και οι δολοφονίες διαδηλωτών είναι αρκετή απόδειξη.

Η τελευταία έμπνευση των αντικυβερνητικών του πεζοδρομίου στο Καράκας δεν μπορεί παρά να συγκινεί οποιονδήποτε / οποιαδήποτε βρέθηκε, έστω και μια φορά στη ζωή του / της, μπροστά σε “ειδικές δυνάμεις” της αστυνομίας: τους ρίχνουν γυάλινα βαζάκια με κόπρανα. Υπάρχει χειρότερο για τους μπάτσους; Όχι! Ούτε οι πέτρες, ούτε οι μολότωφ – αυτά έχουν και λίγο “περιπέτεια”. Αλλά βόθροι;

Όντως, ο Μαδούρο τα έχει κάνει σκατά!

(φωτογραφία: μιλάει μόνη της…)

Τετάρτη 12 Απρίλη. Ένας δολοφονημένος από μπάτσους άοπλος διαδηλωτής είναι ένας δολοφονημένος από μπάτσους άοπλος διαδηλωτής. Τελεία και παύλα. Ακόμα κι όταν το συναίσθημα δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος (πράγμα που συμβαίνει συχνά) η δολοφονία άοπλων διαδηλωτών μετατρέπει το συναίσθημα σε πολιτική. Όχι άδικα.

Καταλαβαίνουμε μεν ότι η βενεζουέλα βρίσκεται στα πρόθυρα εμφύλιου, αλλά καταλαβαίνουμε επίσης ότι η αστυνομία υπακούει τις εντολές της κυβέρνησης. Του Μαδούρο. Αφού αποφάσισε να διατάξει την αστυνομία του να πυροβολεί τους εναντίον του διαδηλωτές, σκάβει ακόμα βαθύτερα τον λάκο του.

Κι αν οι πληβείοι στη βενεζουέλα θαφτούν κάτω απ’ τα δικά του ερείπια, δεν θα υπάρξει ιστορικό συμπέρασμα του είδους τι κρίμα.