Tag: βενεζουέλα

Προστασία

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Διάφορα δυτικά καθεστωτικά μήντια (τύπου reuters, guardian, κλπ) έχουν ανακαλύψει τους μισθοφόρους της ρωσικής wagner στο Καράκας – εικάζουν ότι βρίσκονται εκεί σαν security του Μαδούρο. Δεν έχουν αποδείξεις της προκοπής· αλλά η ασταμάτητη μηχανή θα το θεωρούσε αρκετά πιθανό να συμβαίνει έτσι.

Το wagner group είναι το ανάλογο της αμερικανικής (πρώην) blackwater και νυν academi: εταιρεία μισθοφόρων για κάθε χρήση – ανάλογα με το budget. Σε αντίθεση ωστόσο με την blackwater και τις μετέπειτα εταιρικές μεταμορφώσεις της, που μέσω του αφεντικού της Erik Prince κάνει πολλές δημόσιες σχέσεις, η ρωσική μισθοφορική εταιρεία προτιμάει να περνάει όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητη. Αν και τυπικά ιδιωτική (ώστε να μην χρεώνεται η Μόσχα τυχόν «στραβές») υπάγεται στον ουσιαστικό έλεγχο του ρωσικού κράτους. Είναι βέβαιο ότι έδρασε (και δρα) στο συριακό πεδίο μάχης, με αρκετές εκατοντάδες μισθοφόρους – κυρίως ρώσους, τσετσένους, κοζάκους και άλλους καυκάσιους. (Η αμερικανική αεροπορία «καθάρισε» κάποιους, βομβαρδίζοντάς τους στην Deir ez-Zor, όταν μαζί με τον συριακό στρατό επιχείρησαν να ανακαταλάβουν πετρελαιοπήγαδα που είχαν στον έλεγχό τους οι ypg). Τελευταία, τα ίδια δυτικά καθεστωτικά μήντια, έχουν ανακαλύψει το wagner group και στο τσαντ, στην υποσαχάρια αφρική. Λογικό και αναμενόμενο…

Είναι γνωστό (;) ότι κάμποσες εκατοντάδες μισθοφόροι της academi προστατεύουν τον τοξικό στο Ριάντ… Αν κάποιες άλλες εκατοντάδες ρώσοι μισθοφόροι προστατεύουν τον Μαδούρο στο Καράκας, δεν θα έπρεπε να παραξενεύεται κανείς. Αν, όμως, αυτό προβάλλεται σαν απόδειξη της γενικότερης «ρωσικής εμπλοκής» στην υπόθεση «βενεζουέλα» (όχι αυθαίρετη η θέση!) τότε γίνεται ακόμα δυσκολότερη η δουλειά της ανατροπής του Μαδούρο! Είναι ένα πράγμα ένα αφεντικό ετοιμόρροπο, και είναι εντελώς διαφορετικό ένα αφεντικό που έχει, με απτό, πρακτικό, ακόμα και στρατιωτικό τρόπο, τις πλάτες της Μόσχας (και τα «επενδυτικά σχέδια» του Πεκίνου).

Αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους θέλουν «να κάνουν παιχνίδι» πάνω σε μια υβριδική παραλλαγή του σχεδιασμού τους για την συρία, όπου στη θέση των «τρομοκρατών του isis» είναι οι «δημοκράτες του Guaido», έχουν να αναμετρηθούν και μ’ αυτό, που ίσως είναι ανίκητο: το φάντασμα της ήττας τους στη συρία! Κάνει, για παράδειγμα, ταξίματα και κολακείες το ψοφιοκουναβιστάν στους αξιωματικούς της βενεζουέλα, να προσκυνήσουν τον Guaido. Μα στη συρία είχε λιποτακτήσει δικαιολογημένα το μεγαλύτερο μέρος του στρατού· και ύστερα ένα μέρος του έγινε «τζιχαντιστές» μισθοφόροι του Ριάντ, του Ντουμπάι (και της Ντόχα ως ένα σημείο). Και;

Παρότι η λατινική αμερική είναι, πράγματι, «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον, και παρότι η Μόσχα δεν θα μπορούσε να κάνει κινήσεις στρατιωτικού τύπου ανάλογες μ’ αυτές στο συριακό πεδίο μάχης, μόνο οι ηλίθιοι δεν έχουν προσέξει ότι οι νίκες του μπλοκ της Αστάνα στη συρία δεν ήταν αμιγώς στρατιωτικές· ειδικά από ένα χρονικό σημείο και μετά. Ακόμα, όμως, και από στενά μιλιταριστική άποψη: «κάποιοι» ανέστησαν τον ετοιμοθάνατο και χωρίς ηθικό στρατό του Άσαντ, και τον έκαναν αξιόμαχο. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο… Δεν ήταν «θέλημα θεού»…

Απορία

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Με την αναίδεια που θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μια περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή, έχουμε αυτήν την απορία: Πράγματι, το αμερικανικό πεντάγωνο έχει πολλά πλεονεκτήματα απ’ την άποψη μιας «ορθόδοξης» επιχείρησης στη βενεζουέλα… Αν, όμως, ο εκλεκτός του και οι πεζοναύτες του έχουν αντίπαλο τουλάχιστον τον μισό πληθυσμό, πως ακριβώς εννοεί ότι θα τα καταφέρει εναντίον ενός τόσο μαζικού αντάρτικου, του οποίου εκπαιδευτές θα είναι μήνα μήνα (πέρα από διάφορους λατινοαμερικάνους, συμπεριλαμβανομένων και πρώην ή και νυν ανταρτών, ας πούμε απ’ την κολομβία…) ρώσοι, ιρανοί – ακόμα και αφγανοί; Τι θα κάνει ο αμερικανικός στρατός και οι όποιοι συμμαχοί του στην «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον αν σ’ αυτήν ακριβώς την «αυλή» προκαλέσει την συγκέντρωση της «διεθνούς» των έμπειρων και πετυχημένων του σύγχρονου ανορθόδοξου πολέμου;

Για να το πούμε διαφορετικά: ασφαλώς ο us army έχει βομβαρδιστικά και τανκς σε μεγάλη πόσοτητα και εγγύτητα… Πότε νίκησε, όμως, ένα αποφασισμένο και μαζικό αντάρτικο; Στο βιετνάμ; Στο αφγανιστάν; Στο ιράκ; Πότε;

Ποτέ. Επιπλέον το μεγαλύτερο μέρος της λατινικής αμερικής έχει υπάρξει ένα είδος «μήτρας» του ανταρτοπολέμου, επί δεκαετίες. Από ιδεολογική άποψη οι συνθήκες είναι διαφορετικές σήμερα. Όμως οι ευλογημένες άμεσα ή έμμεσα απ’ την Ουάσιγκτον χούντες και τα «καθεστώτα έκτακτης ανάγκης» είναι τόσο γνωστές πραγματικότητες σ’ αυτό το μέρος του κόσμου, ώστε η αντίσταση μεγάλων τμημάτων των πληθυσμών είναι, απλά, όρος ζωής επί γενιές.

Η Ιστορία είναι κατηγορηματική: το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα μιας εισβολής στη βενεζουέλα θα είναι η στρατιωτικοποίηση του χάους. Και διαπραγματεύσεις της Ουάσιγκτον για αποχώρηση από «έναν πόλεμο που δεν κερδίζεται», μετά από 5, 10 ή 15 χρόνια…

(Παρεπιπτόντως: την ώρα που η Ουάσιγκτον διαπραγματεύεται με τους ταλιμπάν ένα κάποιο «Χ» στο αφγανιστάν, οι ταλιμπάν προελαύουν…)

(φωτογραφία πάνω: Αντάρτες και αντάρτισσες του Farabundo Marti – FMLN – σε γιορτή κάπου στη ζούγκλα του βορειοανατολικού σαλβαντόρ, τον Απρίλη του 1982.

φωτογραφίες μέση και κάτω: Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά την ένοπλη εξέγερση της 1ης Γενάρη του 1994, οι Ζαπατίστας – EZLN – είναι ένα ζωντανό, κοντινό και ενοχλητικό γεγονός στην «πίσω αυλή»· όχι τόσο στρατιωτικό όσο πολιτικό / κοινωνικό…).

Τρελή φόρμα; Δεν χρειάζεται…

Τετάρτη 6 Φλεβάρη. Ένας γνωστός αμερικάνος δημοσιογράφος ονόματι Max Blumentan, αναλαμβάνει να μάθει τι σκέφτονται οι «εκπρόσωποι του λαού» στις ηπα για την βενεζουέλα. Το αποτέλεσμα δεν κάνει κανέναν σοφότερο, εκτός – ίσως – απ’ αυτό: έχουν κι άλλες δουλειές… (Οπότε μπορεί να υποθέσει κανείς ότι για «αλλαγές καθεστώτων» υπάρχει κάτι σαν αυτόματος πιλότος – κάπου…)

Εν τω μεταξύ το «σχέδιο αιΒασίλης» (το όνομα δικό μας προφανώς!) που αφορά το πως η «ανθρωπιστική βοήθεια» που με τόση καλωσύνη θέλουν ξαφνικά να προσφέρουν τόσοι πολλοί στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας μπορεί (και πρέπει) να εξελιχθεί σε ευκαιρία για στρατιωτική εισβολή, πάει ως εξής:

Εμφανίζονται τα φορτηγά στα σύνορα… Ένα απ’ τα «σημεία διανομής» είναι η Cucuta… (Ένα άλλο βρίσκεται στα σύνορα με την βραζιλία…) Κανονικά πρέπει απ’ την άλλη μεριά να μαζευτούν χιλιάδες «ευεργετούμενοι»… Αν η συνοριοφυλακή (ή ο στρατός) του Μαδούρο τους εμποδίσουν να πάρουν την «βοήθεια», θα πρέπει να ξεκινήσουν συγκρούσεις· οπότε ο κολομβιανός στρατός (που ήδη έχει στείλει πεζοναύτες στο «σημείο» γι’ αυτή την δουλειά…) θα «αναγκαστεί να παρέμβει» (στο έδαφος της βενεζουέλα) για να προστατέψει τους αναξιοπαθούντες, και τον ανθρωπισμό. Σ’ αυτό το σενάριο προβλέπονται συγκρούσεις με τον στρατό της βενεζουέλα – εκτός αν αυτός ο τελευταίος την αποφύγει οπισθοχωρώντας κανά δυο χιλιόμετρα…

Το άλλο σενάριο είναι ότι οι βενεζουεαλάνοι συνοριοφύλακες (ή ο στρατός) θα συγκινηθούν απ’ την ανάγκη του κόσμου, οπότε θα λιποτακτήσουν – και θα ενωθούν με τους ανθρωπιστές.

Για να είμαστε ειλικρινείς μας φαίνεται ότι το σχέδιο είναι επιεικώς πανηλίθιο. Αν κανείς δεν εμποδίσει κανέναν να πηγαίνει να παίρνει μια τσάντα με πορτοκαλάδες και ψωμί πως θα εκβιάσουν την εισβολή τους, άραγε, οι ανθρωπιστές;

Απ’ την άλλη δεν βρίσκονται και στην καλύτερη φόρμα της ιστορίας τους – έτσι δεν είναι;

Κανάς άλλος για Guaido;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Αν κάποιος σκοπεύει να υποστηρίξει ότι τα τελευταία χρόνια οι πληβείοι της βενεζουέλα ζουν τις «εφτά πληγές του φαραώ» δεν θα μπούμε στον κόπο να τον αμφισβητήσουμε. Όποιος, όμως, παριστάνει τον αθώο ανθρωπιστή ο οποίος, όταν το ψοφιοκουναβιστάν αποφασίζει ότι (…) χώνει κι αυτός την μικρότητά του πίσω απ’ τις φαρδιές (γεμάτες επωμίδες…) πλάτες του θείου Σαμ για να αποδώσει (τι φτήνεια!!!) δημαγωγική «δικαιοσύνη» σαν ουρά, ε, αυτός (για την ταπεινότητά μας) είναι σκέτο κάθαρμα. Γιατί αυτοί που υποστηρίζει σαν «ιππότες της αποκάλυψης της δημοκρατίας στο Καράκας» είναι ακριβώς οι ίδιοι που εδώ δίπλα φροντίζουν οι πληβείοι να ζουν κάτω όχι απ’ τις εφτά αλλά τις εκατονεφτά «πληγές του φαραώ». Στην αίγυπτο· και στην παλαιστίνη….

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τις καταγγελίες κατά του καθεστώτος Μαδούρο! Να τις κάνουν μόνο, ΜΟΝΟ, εκείνοι που πρακτικά και άμεσα νοιάζονται για το τι συμβαίνει μ’ εκείνους που δολοφονούνται, φυλακίζονται, καταστρέφονται συστηματικά εδώ και 5,5 χρόνια στην αίγυπτο· ή 70 χρόνια στην παλαιστίνη. Ή στην υποσαχάρια αφρική, στο μάλι και στο τσαντ… Οι υπόλοιποι ας πάνε να ξεράσουν στους δικούς τους τάφους. Όχι των άλλων!

Το τι έχει κάνει και το τι δεν έχει κάνει το καθεστώς Μαδούρο είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει – πρώτα την Ουάσιγκτον και ύστερα τους διάφορους κολαούζους της. Πρόκειται για ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι σύμμαχοι του Μαδούρο…) που 101 φορές στις 100 έχει πολύ χειροπιαστά υλικά κίνητρα· και ακόμα πιο χειροπιαστό αίμα. Κι εδώ αρχίζει το απύθμενο βάθος της πρωτοκοσμικής βλακείας, που εξαγοράζει την αποχαύνωσή της με “like” σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό.

Τι είναι αυτό το «αναγνωρίζουμε τον Guaido σαν (προσωρινό) πρόεδρο της βενεζουέλα»; Τι σημαίνει; Θα κλείσουν, άραγε, οι πρωτοκοσμικές αστυνομίες τις πρεσβείες του Καράκας; Ή, μήπως, θα αρχίσουν τις κυρώσεις;

Υπάρχουν και χειρότερα – και αυτά δεν είναι για τα κεφάλια των βενεζουελάνων. Είναι για τα πρωτοκοσμικά κεφάλια. Όταν εναντίον μιας (ας το δεχτούμε) εν μέρει νομιμοποιημένης στο εσωτερικό της εξουσίας, όπως αυτή του Μαδούρο, «αναγνωρίζεται» μια άλλη που έχει ουσιαστικά μικρότερη νομιμοποίηση απ’ αυτήν φοιτητικού συνδικαλισμού, αυτό σπρώχνει το πολύ υπαρκτό πια δεδομένο: κάποιοι φασίστες στην ευρώπη θα εμφανιστούν σαν υπερασπιστές της «δημοκρατίας»!!! Θα το κάνουν δωρεάν, θα το κάνουν βέβαια με βάση τους δικούς τους υπολογισμούς – αλλά θα το κάνουν! Το κάνουν ήδη!

Όποιος ευλογεί τους «φυτευτούς» στο όνομα της «δημοκρατίας», όποιος ευλογεί τους τσατσορούφιανους στο όνομα της λαοσύναξης, ασφαλτοστρώνει τα τελευταία μέτρα της λεωφόρου προς τις πιο «λαοφιλείς» μαριονέτες / βιτρίνες των αφεντικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Μόνο που αυτές οι μαριονέτες, εξοπλισμένες κατάλληλα, δεν θα έχουν λατινοαμερικανικά ονόματα…

Θα θυμάται κανείς ποιος έσπρωξε ποιον σε ποια κατηφόρα; Όχι. Όταν θα έρθει η στιγμή να αποδοθούν οι βαριές ευθύνες, όλοι “περαστικοί” θα δηλώνουν… Αυτό είναι που προεξοφλείται και κεφαλαιοποιείται εδώ και 17 χρόνια· και πάει απ’ το κακό στο χειρότερο.

Θα θυμούνται οι ουρές ένα απ’ τα κεφάλια που λέγεται Elliot Abrams; Ή, όπως έχουν κάνει πάμπολες φορές στο παρελθόν οι δωρεάν «δημοκράτες» του ανάλογου ιδεότυπου, θα κρυφτούν στα γνωστά «ε, μην τα ψάχνεις τώρα» – ε;

Κανάς άλλος για την Καραϊβική;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Θεωρητικά, τα ευρωπαϊκά καθεστώτα είχαν μια εναλλακτική στους σχεδιασμούς του ψοφιοκουναβιστάν: να προωθήσουν (βάζοντας στο κόλπο και τον ερειπωμένο οηε) μια «μεσολαβητική διαδικασία» μεταξύ καθεστώτος Μαδούρο και αντιπολίτευσης. Δεν έχει τόση σημασία πότε και αν θα οδηγούσε κάπου μια τέτοια «πολιτική». Σημασία έχει ότι θα στερούσε τους Bolton, Abrams και σία απ’ τα περιθώριά τους.

Αντί γι’ αυτό προτίμησαν να συνταχτούν πίσω απ’ την Ουάσιγκτον. Γιατί; Έχουν πληροφορίες ή εκτιμήσεις ότι ο αμερικανικός σχεδιασμός είναι προχωρημένος και θα αποδειχθεί νικηφόρος, οπότε δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία στο πλιάτσικο; Ή, απλά, φοβούνται την δυναμική της οικονομικής επιρροής του κινεζικού καπιταλισμού στη λατινική αμερική (με την φανερή ή λιγότερο φανερή υποστήριξη των ρωσικών όπλων) και προσπαθούν να την ανασχέσουν μέσω united states;

Είναι γεγονός ότι η λατινική αμερική (και όχι μόνο η βενεζουέλα) έχει διάφορες πρώτες ύλες, που ενδιαφέρουν τα μέγιστα τους διάφορους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς που ζορίζονται. Είναι επίσης γεγονός ότι μετά την εκλογή του φασίστα Bolsonaro στη βραζιλία και τα πρώτα «σκάνδαλα» που δημοσιοποιούνται σε βάρος του, ο πειρασμός για «δημιουργικές καταστροφές» εδώ ή εκεί είναι μεγάλος – ειδικά όταν το ευρωπαϊκό φρούριο «δεν κινδυνεύει» από βάρκες με λατινοαμερικάνους μετανάστες.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει όμως την εντύπωση ότι αυτές οι ευρωπαϊκές βιαστικές και κατ’ αρχήν εικονικές αναγνωρίσεις της μαριονέτας Guaido πάσχουν κι απ’ αυτό: δέος απ’ την μια και υποτίμηση απ’ την άλλη της κινεζικής και ρωσικής ιμπεριαλιστικής τακτικής και σ’ αυτό το μέρος του κόσμου. Πιθανολογούμε μια ανανεωμένη εκδοχή του «σεναρίου λιβύη», όταν ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι που, για τα δικά τους άμεσα συμφέροντα, «έπεισαν» την Ουάσιγκτον (διοίκηση Obama) να βάλει άμεσα το στρατιωτικο της know how στην ανατροπή του Καντάφι – την Ουάσιγκτον που δεν έβλεπε άμεσο όφελος απ’ την υπόθεση.

Είναι ένας κυνικός υπολογισμός, αλλά είναι υπολογισμός κρατικο/καπιταλιστικός: η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον να πετάξει το Πεκίνο και την Μόσχα απ’ τη λατινική αμερική, έτσι ώστε οι υπόλοιποι να μαζέψουν ότι δεν θέλει ή δεν προλάβει «ο στρατηγός των gringos».

Αν είναι έτσι (κι αυτό μένει να φανεί) οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί πάσχουν ήδη απ’το σύνδρομο η δυναστεία των Μινγκ προ των πυλών – και ταυτόχρονα το απωθούν…

(φωτογραφία: Στις αρχές του 15ου αιώνα, πολύ πριν τα ευρωπαϊκά παλάτια αρχίσουν να χρηματοδοτούν τυχοδιώκτες για να εξερευνήσουν τις θάλασσες και τις στεριές του πλανήτη, η δυναστεία των Μινγκ είχε φτάσει με τον στόλο της παντού. Όχι μόνο στην κοντινή ανατολική ασία, αλλά στην αφρική και στην αμερική, νότια και βόρεια. Το ναυτικό των Μινγκ είχε έως και εννιακάταρτα (!) πλοία, πολλαπλάσιου μεγέθους απ’ τα ευρωπαϊκά έναν αιώνα μετά, στελεχωμένα (πέρα από έμπειρους αξιωματικούς και πληρώματα) με κάθε είδους επιστήμονες της κινεζικής αυτοκρατορίας.

Το γιατί η δυναστεία των Μινγκ δεν κατέκτησε τον κόσμο τότε έχει ενδιαφέρουσα εξήγηση, που δεν είναι του παρόντος. Το ότι ο κινεζικός καπιταλισμός το επιχειρεί τώρα δεν μπορεί παρά να τρομάζει, ομολογημένα ή ανομολόγητα, πολλούς).

Ο ιμπεριαλισμός περνάει απ’ το στομάχι;

Δευτέρα 4 Φλεβάρη. Δεν θα επιτεθεί στρατιωτικά (προς το παρόν…) στο καθεστώς Μαδούρο η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της… Έτσι λέει το «αρχηγείο της απελευθέρωσης» (του πλανήτη). Ίσως οι οπαδοί της διαρκούς κατάκτησης του κόσμου από λευκούς, χριστιανούς κονκισταδόρες να απογοητεύονται… Δεν θα έπρεπε. Γιατί η επίθεση θα αρχίσει με λιγότερα εκρηκτικά. Θα αρχίσει με ανθρωπιστική βοήθεια.

Μάλιστα! Ο θείος Σαμ θέλει να «κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά» των βενεζουαλών πληβείων, και ελπίζει να τους τραβήξει απ’ το στομάχι. Μια τέτοια επιχείρηση που γίνεται, βέβαια, ερήμην της όποιας επίσημης κρατικής εξουσίας (και εναντίον της) έχει ορισμένες πρακτικές δυσκολίες. Ας υποθέσουμε ότι θα ξεπεραστούν χωρίς την βοήθεια των 5.000 πεζοναυτών που έχει υποσχεθεί το γεράκι Bolton. Το ενδιαφέρον του εγχειρήματος βρίσκεται ακριβώς μετά. Στις σχέσεις που επιδιώκει να εγκαθιδρύσει η συγκεκριμένη «ανθρωπιστική βοήθεια».

Οι πληβείοι στη βενεζουέλα, είτε στηρίζουν το καθεστώς Μαδούρο είτε είναι εναντίον του, ενοποιούνται σ’ ένα μοντέλο επιβίωσης – μέσω – υπόγειων – μεθόδων, στις οποίες περιλαμβάνονται απ’ τις δωροδοκίες ως το οργανωμένο έγκλημα. Όταν θα σκάσει η «αμερικανική βοήθεια» αυτές οι δομές θα ενισχυθούν· αλλάζοντας, αν χρειάζεται, αφεντικό. (Τα ξέρουμε απ’ τα μέρη μας αυτά…) Η Ουάσιγκτον και οι συνεταίροι τους θα μοιράσουν, λοιπόν, ρύζι και γάλα όχι απλά για να αποκτήσουν οπαδούς, αλλά κυρίως για να σκληρύνουν την εξάρτηση της καθημερινής ζωής όσων πληβείων καταφέρουν – αυτή τη φορά απ’ τα δικά τους πεντάγωνα.

Θα πετύχουν; Θα φανεί όταν αποφασίσουν να εξαργυρώσουν την καλωσύνη τους· αν μπορέσουν.

(φωτογραφία: Η γνωστή “fuck EU” Victoria Nuland, που τότε ήταν υφυπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων της διοίκησης Obama, και ο ακόμα πιο γνωστός Geoffrey Pyatt, που πριν γίνει πρεσβευτής στην Αθήνα ήταν πρεσβευτής στο Κίεβο, μοιράζουν ανθρωπιστική βοήθεια (μπισκότα) στους φασίστες στην πλατεία Maidan – στα τέλη Φλεβάρη του 2014.

Δεν ήταν, πάντως, η καταπολέμηση της υπογλυκαιμίας που έκανε αξιολάτρευτους αυτούς τους usa ανώτατους αξιωματούχους. Ήταν οι δεσμίδες με τα εκατοδόλαρα. Πράγμα που σημαίνει ότι το ψοφιοκουναβιστάν θα βάλει το χέρι στην τσέπη αν θέλει να αγοράσει «στομάχια και χέρια» στη βενεζουέλα… Γι’ αυτό είναι που σκοπεύει να κατάσχει τις πληρωμές για τις αγορές πετρελαίου απ’ την κρατική εταιρεία της βενεζουέλα: η Ουάσιγκτον θα αγοράσει εχθρούς του καθεστώτος Μαδούρο με τα δικά του λεφτά.

Προχωρημένο!)

Σε αναζήτηση ηλίθιων

Δευτέρα 4 Φλεβάρη. Το πρώτο καθοριστικό τηλέφωνο ήταν με την εντολή «γίνε πρόεδρος». Και έγινε – θα μπορούσε να δηλώσει και αδελφός του γυιού του μεγαλοδύναμου αφεντικού, “αδελφόθεος” ένα πράμα· δεν θα έκανε διαφορά.

Μετά κάποιος άλλος του τηλεφώνησε και του είπε «κάνε κάτι με το Πεκίνο, ξενέρωσέ τους για λίγο, έχουν μεγάλες δουλειές με τον Μαδούρο». Οπότε ο «είμαι Ο πρόεδρος» Guaido έδωσε την συνέντευξη που του ζητήθηκε απ’ την South China Morning Post (την περασμένη Παρασκευή), για να διαβεβαιώσει (το Πεκίνο) ότι έχει σε μεγάλη εκτίμηση τους «δρόμους του μεταξιού», και πως όλες οι συμφωνίες που έχει υπογράψει ο Μαδούρο με το κινεζικό καθεστώς θα συνεχίσουν να ισχύουν – αν είναι νόμιμες (πρόσθεσε…).

Είναι ολοφάνερο: αυτή η μαριονέτα δεν αξίζει ούτε τα σκοινιά που την κρατάνε! Καμαρώνει να πιστεύει ότι ο κινεζικός καπιταλισμός αντιμετωπίζει τη λατινική αμερική σαν ευχολόγια. Και ότι αυτό περιμένει ο Xi από δαύτον: ένα «ντάξει μωρέ, θα τα βρούμε» – γιατί, αλλοίμονο, κάτι περιμένει… ε; Είναι ηλίθιοι (σκέφτεται αυτός ο ασήμαντος κομπάρσος του 4ου παγκόσμιου) αυτοί οι σχιστομάτηδες.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να παραιτηθεί από τώρα; Το ότι η Ουάσιγκτον τον ψώνισε απ’ το καλάθι καθόλου δεν εξασφαλίζει το μέλλον του. Καλό θα ήταν σε κάποιο επόμενο τηλεφώνημα να του θυμίσουν τι κάνει η αράχνη «μαύρη χήρα» με τους εραστές της…

Χρυσάφι 1

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Στη σκιά των ελιγμών γύρω απ’ την «μοίρα» της βενεζουέλα, ακούγεται σποραδικά κάτι για τον «χρυσό του Μαδούρο». Τον περασμένο Δεκέμβρη (πριν την «όξυνση της κρίσης»…) η είδηση ήταν η συμφωνία Άγκυρας – Καράκας για την μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων βενεζουελάνικου χρυσού σε ακατέργαστη μορφή για επεξεργασία σε τουρκικά εργοστάσια. Μετά την «όξυνση της κρίσης» οι ειδήσεις έγιναν κάπως πιο πυκνές, αλλά πάντα (και σκόπιμα) αποσπασματικές και μυστηριώδεις. Η κεντρική τράπεζα της αγγλίας αρνείται τον επαναπατρισμό κάποιων τόνων χρυσού στο Καράκας· είκοσι τόνοι χρυσού (ίσως) μεταφέρθηκαν απ’ το Καράκας στη Μόσχα (τελικά όχι)· το καθεστώς Μαδούρο πουλάει 15 τόνους χρυσού στα αραβικά εμιράτα· η Ουάσιγκτον απειλεί με κυρώσεις όποιον αγοράζει βενεζουελάνικο χρυσάφι… Είναι η βενεζουέλα χρυσωρυχείο;

Ναι και όχι. Απ’ την μια μεριά θεωρείται πως έχει τα μεγαλύτερα γνωστά κοιτάσματα χρυσού στον κόσμο… Απ’ την άλλη μεριά αυτά τα κοιτάσματα είναι συγκεντρωμένα στη ζώνη του ποταμού Orinoco, μια περιοχή πυκνών δασών που κατοικείται από πολλές ιθαγενείς φυλές… Καθώς η εξόρυξη (και η επεξεργασία) του χρυσαφιού είναι ιδιαίτερα καταστροφική για το περιβάλλον, το καθεστώς της μπολιβαριανής επανάστασης (πρώτα ο Τσάβες και μετά ο Μαδούρο) απέφυγε τα μεγάλης έκτασης ορυχεία. Το μεγαλύτερο μέρος της εξόρυξης γίνεται από μικρές ντόπιες εταιρείες· ή, ακόμα, και από μεμονωμένους ντόπιους χρυσοθήρες (συχνά μισοπαράνομα).

Απ’ το 2013 και μετά, όταν η τεχνολογικά γερασμένη βιομηχανία εξόρυξης πετρελαίου δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στις χαμηλές τιμές του εμπορεύματος, μειώνοντας σημαντικά το βασικό κρατικό έσοδο (επιτείνοντας, στη συνέχεια, την εσωτερική οικονομική κατάρρευση) το χρυσάφι έγινε ένα πιθανό σωσίβιο. Τόσο για το καθεστώς Μαδούρο όσο και για τους «μικρομεσαίους» χρυσοθήρες. Σύμφωνα μετά επίσημα στοιχεία το 2018 η κεντρική (κρατική) τράπεζα στο Καράκας πούλησε 18 τόνους απ’ τα αποθέματά της, ανταλλάσσοντάς τα με «σκληρό νόμισμα». Ακολουθώντας την ίδια γραμμή ο Μαδούρο προσπαθεί τώρα να ενισχύσει τα αποθέματά του σε «ρευστό» (κυρίως ευρώ)· αν και, απο τεχνική οικονομολογική άποψη, το να πουλάει χρυσάφι απ’ τα αποθέματά του αδυνατίζει ακόμα περισσότερο το όποιο εθνικό νόμισμα (αφού το σκληρό νόμισμα θα χρησιμοποιηθεί για εισαγωγές ή πληρωμές χρεών).

Χρυσάφι 4

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Τοποθετώντας το βενεζουελάνικο χρυσάφι (όχι μόνο τους λίγους τόνους που είναι η καβάτζα του καθεστώτος Μαδούρο αλλά τα μεγάλα «όχι αξιοποιημένα» κοιτάσματα) μέσα στη γενική, παγκόσμια αναδιάρθρωση των συσχετισμών νομισματικής δύναμης, μπορούμε να διατυπώσουμε μια «αιρετική» θέση. Όπως έχουν κάνει οι ηπα απ’ το 2003 (με ή χωρίς συμμάχους) σε ότι αφορά μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου (ιράκ, λιβύη) έτσι και με τα βενεζουελάνικα μεγάλα κοιτάσματα χρυσού, το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο επιδιώκει να τα κρατήσει έξω ή στα όρια της παγκόσμιας αγοράς. Είτε σαν μελλοντική δική του «εφεδρεία», είτε σαν «εκτός νόμου» (αλλά «εντός δύναμης») τροφοδοσία επιλεγμένων συμμάχων… Εννοείται πως το ίδιο ακριβώς ισχύει και τα «μεγαλύτερα στον κόσμο» (αν και ακριβά στην εξόρυξη) πετρελαϊκά αποθέματα του Καράκας…

Αυτή είναι μια θέση (σε ότι αφορά και αφορούσε από τότε το πετρέλαιο) που είχαμε διατυπώσει ήδη απ’ το 2003 (στο χάρτινο Sarajevo), ενάντια σ’ όλη την παγκόσμια και ντόπια αντιαμερικανική σοφία, που έλεγε μονότονα ότι οι αμερικάνοι εισβάλλουν στο ιράκ για να του πάρουν τα πετρέλαια. Είχαμε υποστηρίξει μοναχικά και σκανδαλωδώς τότε (όπως υποστηρίζουμε και τώρα) πως αν η Ουάσιγκτον ήθελε τα ιρακινά πετρέλαια τότε (ή τα βενεζουελάνικα τώρα) απλά θα τα αγόραζε. Ήθελε (γράφαμε) το ανάποδο: να κρατήσει την ιρακινή πετρελαϊκή παραγωγή έξω (ή στα όρια) της παγκόσμιας αγοράς. Όπως έκανε απ’ το 1991 ως το 2003 με τις «κυρώσεις» – αλλά δεν μπορούσε πια να συνεχίσει. Να τα κρατήσει εκτός αγοράς είτε για να μην πέσουν σημαντικά οι τιμές (κάτι που θα έκανε αδύνατη την εκμετάλλευση του αμερικανικού σχιστολιθικού πετρελαίου, που είναι ακριβή), είτε σαν πολεμικά αποθέματα – για λογαριασμό της.

Αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο: οι αμερικανικές πετρελαϊκές δεν πήραν τα ιρακινά πετροπήγαδα απ’ το 2004 και μετά· αντίθετα, πρώτα η κατοχή και ο αντικατοχικός αγώνας και στη συνέχεια ο μεθοδευμένος «εμφύλιος» σουνιτών – σιιτών κράτησε την ιρακινή παραγωγή χαμηλά, σε τεχνολογικά πρωτόγονες συνθήκες. Ίσια ίσια για να συμπληρώνουν ο isis και οι ypg (στη συρία) τα έσοδά τους.

Στο ίδιο στόχαστρο βρίσκεται (απ’ την αμερικανική σκοπιά) και η Τεχεράνη· για τους ίδιους λόγους… Έχει μπει και το Καράκας, plus το χρυσάφι…

Πόλεμος

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Δεν πρέπει να διαφεύγει απ’ την εργατική κριτική ανάλυση η διαφορά ανάμεσα σε μια σχετικά «ειρηνική» φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού, και σε μια περίοδο διαρκούς όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί κανείς να εντοπίζει τις διαδικασίες κατάκτησης (και εμπορευματοποίησης) πρώτων υλών· ας πούμε την «θετική» διάσταση της καπιταλιστικής αξιοποίησης. Στην δεύτερη περίπτωση όμως προστίθεται (αυτό είναι υποχρεωτικό) και η «αρνητική» διάσταση: η καταστροφή (ή ο αποκλεισμός) πρώτων υλών, για να μην περιέλθουν στην κατοχή και την εκμετάλλευση των αντίπαλων κρατών / καπιταλισμών…

Μόνες τους οι εμπορευματικές λειτουργίες δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν, σαν τέτοιες, το γιατί αυτές διακόπτονται ή περιορίζονται κατά περιόδους, και εμφανίζονται τότε στη σκηνή οι καπιταλιστικές «δυνάμεις» της δημιουργικής καταστροφής· που στην πιο καθαρή μορφή της είναι ο ανοικτός, all out πόλεμος. «Δημιουργικής» μεν (είτε απ’ την άποψη της αλλαγής συσχετισμών, είτε απ’ την άποψη της δημιουργίας νέων μελλοντικών ευκαιριών κερδοφορίας) αλλά «καταστροφής» οπωσδήποτε…

Λέγεται και «τακτική καμμένης γης». Συνηθίζεται απ’ τα αφεντικά που βρίσκονται σε φάση υποχώρησης…