Tag: βενεζουέλα

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Λοιπόν, εντάξει: υπάρχουν μερικά προβλήματα στη σκηνοθεσία της εφόδου της «ανθρωπιστικής βοήθειας» στη βενεζουέλα: ο Guaidoπρόθυμος της πάνω εικόνας, που έφτασε μαζί με άλλους στα σύνορα με την κολομβία (για να σωθεί…) δεν είναι πειστικός για «πεθαίνω απ’ την πείνα» – το παίζει. Και τον παίζουν: το τιμημένο bbc εν προκειμένω, αλλά όχι μόνο. Σ’ έναν κόσμο (τον πρώτο) που δεν ξέρει εδώ και γενιές τι είναι η πείνα, ακόμα και υπέρβαροι Guaidoπρόθυμοι μπορούν να παριστάνουν τα παιδιά της Biafra…

Υποτίθεται ότι το «σχέδιο 23 Φλεβάρη» πρέπει να έχει διάρκεια. Πρέπει να προκαλέσει παγκόσμια αγανάκτηση που το φονικό καθεστώς Μαδούρο δεν αφήνει τα ενεργειακά μπισκότα να φτάσουν στα στομάχια των πεινασμένων… Πρέπει οι Guaidoπρόθυμοι να το τραβήξουν, ώστε η «παγκόσμια κοινή γνώμη» να υιοθετήσει την ιδέα ότι χρειάζονται τανκς για να διανείμουν την «ανθρωπιστική βοήθεια». Αυτό θα ήθελε ο αμερικανικός σχεδιασμός.

Δεν είναι το «σχέδιο συρία» αλλά το «σχέδιο ουκρανία», ανάποδα. Θα πετύχει; Όχι λέμε. Στην «πίσω αυλή» της η Ουάσιγκτον έχει κάνει τόσα ώστε μόνο άσχετοι θα έπεφταν σε τέτοιες φτηνές παγίδες.

Οι Guaidoπρόθυμοι δεν θα πεθάνουν από πείνα τελικά. Από πλήξη θα πεθάνουν…

Παρασκευή 22 Φλεβάρη. Λίγο πριν το ψόφιο κουνάβι πάει στο Ανόι για την δεύτερη συνάντηση με τον «little rocket man» (αυτή τη φορά «ανάπτυξης») Kim, στις 27 και στις 28, το μαγαζί του θέλει να έχει μια «όξυνση» στη βενεζουέλα. Ή, αυτό υπόσχεται.

To ερχόμενο Σάββατο, η μαριονέτα Guaido, επικεφαλής (όπως λέει) 600.000 εθελοντών (!!!), θα επιχειρήσει να φτάσει στα σύνορα για να παραλάβει τα «ενεργειακά μπισκότα» που του στέλνει ο Pompeo, ο Bolton, και οι υπόλοιποι ανθρωπιστές. Με απλά λόγια, και επειδή θα βρουν μπροστά τους είτε αστυνομία, είτε στρατό, είτε και τα δύο, οι Guaidoπρόθυμοι σχεδιάζουν μια διαδήλωση προς τα σύνορα με σκοπό το θέαμα της σύγκρουσης, δηλαδή της απανθρωπιάς του καθεστώτος Maduro, που τους αφήνει νηστικούς…

Το σχέδιο είναι κάπως καλύτερο απ’ το να εισβάλει ο κολομβιανός στρατός (ή μισθοφόροι) με ρούχα αγιοΒασίλη: θα εξασφαλίσει το πολυπόθητο video όπου η «αστυνομία των χορτάτων» καταστέλει τους «πεινασμένους». Οπωσδήποτε, όμως, οι μοντέρ θα πρέπει να προσέξουν τα πλάνα: να είναι σκελετωμένοι οι διαδηλωτές, να παραπατάνε, να λιποθυμάνε απ’ την πείνα…

(φωτογραφία: O Guaido τραβάει μια selfie, καθώς βρήκε κάτι στο νούμερο του κρανίου του, ενώ ετοιμάζεται για το ανθρωπιστικό θέαμα της ζωής του.

Υπάρχει μια εμμονή στο αμέρικα με τα «άσπρα κράνη». Κάποιοι σχολιάζουν πικρόχολα ότι η Ουάσιγκτον κάνει συνέχεια τα ίδια κόλπα, απ’ τη συρία ως τη βενεζουέλα, επειδή δεν έχει άλλα…)

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Η μαριονέτα της βενεζουέλα ξεκίνησε για πρόεδρος… Αλλά στη χθεσινή συγκέντρωση των οπαδών του στο Caracas το φλέγον ζήτημα ήταν η «ανθρωπιστική βοήθεια» της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της… «Διαδήλωση κατσαρόλα» θα λεγόταν (με μια ορολογία που έχει ξεχαστεί, αν και δεν θα έπρεπε) αφού οι οπαδοί του Guaido πεινάνε… (Ω μωρέ!) Στη χθεσινή συγκέντρωση η μαριονέτα δεν ήταν πρόεδρος… Ήταν καλόγερος…

Ο κύριος αναλώσιμος λοιπόν (ο Guaido) ανακοίνωσε ότι η «ανθρωπιστική βοήθεια» θα μπει στο έδαφος της βενεζουέλα στις 23 Φλεβάρη – σε δέκα μέρες δηλαδή. Θα αντέξουν οι οπαδοί του δέκα μέρες πείνα ή θα έχουμε τίποτα δράματα, να πεθαίνουν στους δρόμους – και να ξεμείνει από υποστήριξη; Το ρισκάρει ο «πρόεδρος», που σημαίνει ότι δεν είναι και τόσο ζόρικα τα πράγματα…

Γιατί, όμως, τέτοια καθυστέρηση; Δέκα μέρες; Γιατί; Ο αναλώσιμος ζήτησε απ’ τον στρατό να επιτρέψει στην ανθρωπιστική βοήθεια να φτάσει στα πεινασμένα στομάχια. Συμπέρασμα πρώτο και προβληματικό: νηστικό αρκούδι διαδηλώνει! Συμπέρασμα δεύτερο και ασφαλές: ο αναλώσιμος προσπαθεί ακόμα να βρει κανά καραβανά της προκοπής να ηγηθεί της εφόδου στα ανάκτορα του Μαδούρο – και δεν βρίσκει. Συμπέρασμα τρίτο και ασφαλές: για πραξικόπημα ξεκίνησε, αλλά ζορίζεται ακόμα και για συσίτια. Συμπέρασμα τέταρτο και συζητήσιμο: ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δυσκολεύεται να περάσει απ’ το στομάχι.

Δεν σας φαίνεται, ωστόσο, αξιοσημείωτο ότι οι οπαδοί των united states στη βενεζουέλα ΔΕΝ διαδηλώνουν πια υπέρ της δημοκρατίας (μέσα ή έξω από εισαγωγικά) αλλά μόνο υπέρ της «ανθρωπιστικής βοήθειας»;

Δεν έχουν πέσει πολύ χαμηλά ακολουθώντας τα αμερικάνικα ιμπεριαλιστικά ζόρια και τις ψοφιοκουναβικές τακτικές;

(φωτογραφίες: Σίγουρα φταίνε τα κινηματογραφικά μας γούστα…  καμμία σχέση ο κάτω με τον πάνω. Εκτός απ’ αυτήν: ότι ο κάτω θα ήθελε να μοιάσει στον πάνω, χωρίς το τέλος του δεύτερου…

Αν δεν ξέρετε, η πάνω φωτογραφία είναι απ’ την ταινία Once upon a time in america, του Sergio Leone· με Robert De Niro, James Woods, Elizabeth McGovern, μουσική Morricone – του 1984…)

Σάββατο 9 Φλεβάρη. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να καταλάβει κανείς (ή να μην καταλάβει) την πραγματικότητα. Για παράδειγμα το προχθεσινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής wall street journal έχει το περιεχόμενό του, έχει όμως και τα “metadata” του: την συγκυρία του μέσα σε μια αμερικανική επέμβαση (στη βενεζουέλα) σε εξέλιξη…

Σε ότι αφορά το πρώτο (το περιεχόμενο) έχουμε επιτέλους μια περιγραφή του μόνου πραξικοπήματος που έχει συμβεί πράγματι ως τώρα στη βενεζουέλα: του πραξικοπήματος στο εσωτερικό της αντι-Μαδούρο αντιπολίτευσης! Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, παρότι η «προεδροποίηση του Guaido» ήταν ένα απ’ τα σενάρια που κουβέντιαζε η «πολυκομματική» αντιπολίτευση στο Καράκας, δεν είχε αποφασιστεί ούτε αν θα γίνει, ούτε το πότε, ούτε το πως. Υπήρχαν μάλιστα και αντιρρήσεις για την εξοχότητά του· ούτε καν ο ίδιος δεν είχε συμφωνήσει (!!!).

Το πραξικόπημα έγινε σε βάρος αυτών των αντιπολιτευτικών διαδικασιών όταν ο φασίστας αμερικάνος αντιπρόεδρος Pence τηλεφώνησε στον Guaido και τον διέταξε «τώρα!». Όταν, την επόμενη μέρα, στις 23 Γενάρη, η μαριονέτα βγήκε μπροστά σε 100.000 οπαδούς της (αριθμός ασήμαντος για μια χώρα με πληθυσμό 32 μύρια…) για να πει «είναι Ο πρόεδρας!» το μεγαλύτερο μέρος της αντι-Μαδούρο αντιπολίτευσης δεν είχε ιδέα. Φυσικά, το αμερικανικό χρίσμα έλαμπε πάνω απ’ το κεφάλι του Guaido. Οπότε, εκ των υστέρων, οι πρόθυμοι στοιχήθηκαν πίσω απ’ το χρίσμα – ελπίζοντας στα ανταλλάγματα.

Το γιατί η Ουάσιγκτον βρόντηξε τα ζάρια τόσο βιαστικά, και γιατί αυτή η βιασύνη έχει ακολουθηθεί από σπασμωδικές κινήσεις (παρά την ευλαβική αναγνώριση του νέου «βασιλιά» από διάφορα πρωτοκοσμικά καθεστώτα, που είναι το εύκολο μέρος της δουλειάς…) είναι μια ερώτηση που δεν απαντιέται απ’ το ίδιο το ρεπορτάζ. Όμως το «metadata» του διπλασιάζει την ερώτηση: γιατί μας λέτε τώρα ότι ούτε η αντι-Μαδούρο αντιπολίτευση ούτε ο Guaido δεν ήταν έτοιμοι στις 23 Γενάρη; Υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά;

Παρακολουθούμε προσεκτικά (από μακριά) για να μαθαίνουμε…

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι λάθος να αποδίδονται τα όσα τραβάει εδώ και 3 ή 4 χρόνια ο πληβειακός πληθυσμός της βενεζουέλα στις αμερικανικές «κυρώσεις» κυρίως. Όχι επειδή αυτές είναι ασήμαντες. Αλλά επειδή ανάλογες έχουν επιβληθεί (και αποτύχει) επί δεκαετίες στη γειτονική Αβάνα· στην πιο μακρινή Τεχεράνη· στην ακόμα πιο μακρινή Πγιονγκγιάνγκ. Δεν αγνοούμε (αλλά επίσης δεν θεωρούμε σαν απάντηση στα πάντα) την κριτική στον αυταρχισμό κάποιων καθεστώτων των οποίων ο καπιταλισμός βρέθηκε κυκλωμένος από τον αμερικανικό εμπορικό και νομισματικό πόλεμο. Τονίζουμε μόνο ότι αυτός ο «οικονομικός» πόλεμος είναι τόσο γνωστός ώστε η αποτυχία του να αντιμετωπιστεί βαραίνει κυρίως τα καθεστώτα που τον υφίστανται. Και το καθεστώς Μαδούρο είναι, απλά, ασυγχώρητο που άφησε τα πράγματα να φτάσουν στη σημερινή κατάσταση. Ήξερε τι αντιμετωπίζει…

Να προσθέσουμε κι αυτό, χωρίς περισσότερα προς το παρόν: οι «κύκλοι Μπολιβάρ» και τα «κοινοτικά συμβούλια» στη βενεζουέλα θα έπρεπε να έχουν αναγκάσει το καθεστώς Μαδούρο να κάνει περισσότερα και, κυρίως, διαφορετικά απ’ αυτά που εμπνέονται απ’ το νεποτισμό και τον φτηνό πατερναλισμό μιας κλίκας που έχει εδραιωθεί στο γκουβέρνο. Το οργανωμένο προλεταριάτο της βενεζουέλα θα μπορούσε να έχει περιορίσει δραστικά την δεξιά “αντιπολίτευση της μιζέριας” – όχι με ένοπλες συμπλοκές στους δρόμους αλλά με κινηματική “πίεση” στο καθεστώς. Εν τέλει, ο ιμπεριαλισμός των ηπα και των συμμάχων της προσπαθεί να θερίσει, ουσιαστικά, αυτά που σπάρθηκαν απ’ τον πολιτικό προσοδισμό και τις πυραμίδες του μέσα στην κοινωνία της βενεζουέλα. Το αν θα τα καταφέρουν ή όχι είναι συνάρτηση διάφορων παραγόντων. Το ότι, όμως, η Ουάσιγκτον βρίσκεται «σε θέση να…» πρέπει να χρεωθεί κυρίως στο ίδιο το καθεστώς του Καράκας. Γιατί τα υπόλοιπα, και κυρίως το τι είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός το ξέρουν και οι πέτρες.

Αυτών δοθέντων η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να αποφύγει τον πειρασμό της σκέψης ότι ίσως η «επίσκεψη» των 2 ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών Tu-160 στο Καράκας τον περασμένο Δεκέμβρη ήταν προμελετημένη. Για να επιταχύνει την αμερικανική αντίδραση, πριν αυτή «ωριμάσει» στο εσωτερικό της βενεζουέλα. Η ρωσική rosneft έχει απ’ το 2016 καλό ποσοστό στην κρατική πετρελαϊκή· ρωσικές εταιρείες χρυσοθηρίας έχουν μπει επίσης στα κοιτάσματα της βενεζουέλα. Το Πεκίνο έχει δώσει μεγάλα δάνεια στο καθεστώς Μαδούρο με αντάλλαγμα πετρέλαιο. Θα ήταν απίθανο αυτά να γίνονται με «άγνοια κινδύνου» απ’ την μεριά του ρωσικού και του κινεζικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού. Θα ήταν αφέλεια να θεωρήσει κανείς πως Μόσχα και Πεκίνο αγνοούσαν ότι «μπαίνουν στη μύτη» του θείου Σάμ….

Όσο κι αν το βασανίσουμε δεν μπορούμε να βρούμε ένα λόγο για τον οποίο μια συμμαχία σαν την ρωσο-σινική, που ενδιαφέρεται και «επενδύει» στη βενεζουέλα εν γνώσει του ότι η Ουάσιγκτον θα βγάλει αφρούς, θα καθόταν να περιμένει το πότε το αμέρικα θα είναι έτοιμο να αντεπιτεθεί με full power. Από την άλλη μεριά, με «μακιαβελικούς» όρους (καθόλου ξένους με τις ενδοκαπιταλιστικές αναμετρήσεις…), γιατί θα ήταν παράξενη μια επιλογή «πίεσης διαρκείας» στο «αμερικανικό υπογάστριο» ώστε να βελτιωθούν οι επιδόσεις ανάσχεσης / επέκτασης (Μόσχας και Πεκίνου) στην ευρασία – που είναι το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου;

Αν η υπόθεσή μας είναι σωστή, αν δηλαδή Μόσχα και Πεκίνο (με συμφωνία των συμμάχων τους στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη) επέλεξαν να εκβιάσουν τα αμερικανικά σχέδια σε ότι αφορά τη λατινική αμερική γενικά και την βενεζουέλα ειδικά (τα οποία ήταν δημόσια γνωστά, σε γενικές γραμμές, αρκετά νωρίτερα…) ώστε να εκδηλωθούν πριν – την – ώρα – τους, βιαστικά και κακομεθοδευμένα, τότε μπορεί να εξηγηθεί η ως τώρα πορεία αυτού του «πραξικοπήματος Guaido». Κυρίως το γεγονός ότι είναι γεμάτο τρύπες, έτσι ώστε να μοιάζει καθημερινά με έναν μεθυσμένο παλιάτσο που προσπαθεί να μαζέψει ό,τι μπορεί και να σταθεί όρθιος και απειλητικός, στηριζόμενος σ’ έναν αμερικανικό u.s. army εξωσκελετό…

Σε κάθε περίπτωση, συμπληρώστε στα όσα γράφαμε πριν 6 ημέρες (Σάββατο 2 Φλεβάρη: χρυσάφι…) κι αυτό: το να κυκλοφορούν τα πετρέλαια της βενεζουέλα τιμολογημένα σε άλλο νόμισμα εκτός του δολαρίου (σαν απάντηση στις αμερικανικές «κυρώσεις»), είναι ένας ακόμα κρίκος στη θηλειά γύρω απ’ το λαιμό της Ουάσιγκτον.

Πράγμα που σημαίνει: η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού μπορεί να πλησιάζει ή και να βρίσκεται ήδη σ’ εκείνο το σημείο όπου δεν υπάρχει μια πλευρά επιτιθέμενη και μια αμυνόμενη, αλλά δυο (ή και περισσότερες) πλευρές επιτιθέμενες η μία στην άλλη. Η καθεμία με τα μέσα της.

(Καταλαβαίνουμε ότι με τέτοιες γνώμες χαλάμε την μανιχαϊστική ευκολία «καλό / κακό»… Αλλά δεν θέλουμε να δούμε κανέναν σύγχρονο προλετάριο να γίνεται ουρά, ούτε και για μια μέρα, του Χ ιμπεριαλισμού εναντίον του Ψ βαφτίζοντάς τον «απελευθερωτικό» ή «αντιστασιακό». Enough!

To πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτό το παραμύθι οι παπούδες μας το ’44 στην Αθήνα· και μετά ακόμα χειρότερα… Ακόμα το πληρώνουμε… )

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. «Το καθεστώς Μαδούρο πρέπει να χάσει την πρόσβαση στα περιουσιακά στοιχεία της βενεζουέλας στο εξωτερικό και να αποκλειστεί από τις αγορές πετρελαίου και χρυσού» ανακοίνωσε προχτές η «ομάδα της Λίμα», στο τέλος της συνεδρίασής της στον καναδά. Το μεξικό διαφώνησε. Τα υπόλοιπα κράτη μέλη του lima group (αργεντινή, βραζιλία, καναδάς, χιλή, κολομβία, κόστα ρίκα, γουατεμάλα, ονδούρα, παναμάς, παραγουάη, περού) δεν διαβάζουν ασταμάτητη μηχανή: συνεπώς, η αναφορά σε χρυσό (εκτός από πετρέλαιο) θα πρέπει να αφορά κάτι που τα νοιάζει…

Εν τω μεταξύ, 2 γεμάτες βδομάδες μετά την εκτόξευση της μαριονέτας Guaido στην «προεδρία» της βενεζουέλα, αυτή η αργή κίνηση που είναι γεμάτη από δηλώσεις, «αναγνωρίσεις» και απειλές τείνει περισσότερο σε φάρσα πραξικοπήματος παρά σε πραξικόπημα. Υποτίθεται ότι βασικό στοιχείο του δεύτερου είναι ο αιφνιδιασμός και η γρήγορη, ακόμα και κεραυνοβόλα δράση. Ο «πρόεδρος Guaido» έχει καλές «δημόσιες σχέσεις» (του τις εξασφαλίζουν διάφορα διεθνή συμφέροντα) αλλά καμία πραγματική εξουσία εντός της επικράτειας. Ζητάει και ξαναζητάει απ’ τον στρατό (έστω κάποιο υπολογίσιμο μέρος του) να στασιάσει κατά του Μαδούρο, αλλά ως τώρα έχει αποτύχει. Τάζει και ξανατάζει αμνηστίες, λεφτά, προαγωγές, αλλά δεν έχει να επιδείξει κάτι σπουδαίο υπέρ του.

Φαίνεται, πάντως, ότι έχει ήδη «υπουργό εξωτερικών»! Ο Carlos Vecchio (στη φωτογραφία), αφού συναντήθηκε (σαν «εκπρόσωπος του προέδρου») με τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο Pence, το αφεντικό του εν πάσει περιπτώσει, δήλωσε ότι ο «πρόεδρος» (ο Guadio) σκοπεύει να ιδιωτικοποιήσει την κρατική εταιρεία πετρελαίων της βενεζουέλα· με μια ιδιαίτερη προτίμηση αγοραστών αμερικανικές εταιρείες…

Μπορείτε να αποστασιοποιηθείτε λίγο απ’ το ενσωματωμένο θέαμα και την επιβλητική, σχεδόν υποδόρεια κατάφαση της προπαγάνδας; Εδώ και 2 βδομάδες ένα κομματάρχης αυτοανακηρύχτηκε «πρόεδρος» ενός κράτους, με την ευλογία του ιμπεριαλιστικού «βατικανού» της Ουάσιγκτον· δεν ελέγχει ουσιαστικά τίποτα άλλο εκτός απ’ τους οπαδούς του· αλλά εμφανίζεται σα να είναι «πραγματική εξουσία» και, μάλιστα, διαφημίζει και διάφορα επιχειρηματικά deal… Όνειρο; Second life; Τι άλλο μπορεί να κάνει; Μπορεί να αυτοανακηρυχτεί και ο αντι-Μουρίνιο special one…

Γιατί όχι;